มาลีเริงระบำ ตอนที่ 8
ทองทาขับรถเข้ามาจอดที่สถานีฯ บุษบาบัณวิ่งออกมาต้อนรับ เกาะแขนอย่างรักใคร่
"ขอบคุณนะคะที่มา วันนี้เปลี่ยนบรรยากาศ มาเรียนที่นี่บ้างนะ เบลจองห้องซ้อมไว้แล้ว"
"เตรียมเพลงไว้หรือยัง"
"เรื่องเพลงเดี๋ยวค่อยคุยค่ะ เข้ามาข้างในก่อน"
ทองทามาที่นี่เพราะเธออยากเปลี่ยนบรรยากาศ ไม่รู้อะไรมากกว่านี้
เธอควงแขนพี่ชายเข้ามาเจอ เมืองแมน บุณฑริก และโยทะกาที่นั่งรออยู่
"นี่มันอะไรกันครับนี่"
บุณฑริกไม่ชอบขี้หน้า มองค้อนทองทา
"ถ้ายายเบลไม่บังคับ ฉันไม่มีวันมาเด็ดขาด... ตัวตั้งตัวตีไม่เข้าเรื่อง"
"ต่อไปนี้เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน พี่ทองทา จะเป็นพี่ชาย เป็นครูของเบล และเป็นผู้บริหารสถานีเอ็มเอ็มแชนนัล เอ เริ่มต้นด้วยตำแหน่งอะไรดีคะคุณพ่อ"
"แกอยากทำงานอะไร ขอมาได้เลย"
"ขอหรือ... ตำแหน่งคนนอก โอเคไหมล่ะครับ"
เมืองแมนชวนเพราะบุษบาบัณจัดการ
"พี่ทองทา อย่าทิฐินักเลยค่ะ ชีวิตพวกเราขัดแย้งกันมาพอแล้ว คุณพ่อก็แก่ลงทุกวัน ยอมๆท่านหน่อยเถอะนะคะ"
"นี่ฝีมือเราจัดการหรือเบล"
"เขาก็ไม่ได้อยากทำซักหน่อย ไปบังคับเขาทำไมกัน" บุณฑริกว่า
บุณฑริก กลัวเสียผลประโยชน์ของหลานสาวเหมือนเคย เธอเสียงเข้ม
"คุณยายคะ เบลต้องขึ้นคอนเสิร์ต อีกไม่กี่วันนี้ ไม่อยากกรี๊ดให้กล่องเสียงพังนะคะ"
บุณฑริกโวยหลานสาว
"นี่กล้าขู่ยายหรือ .... ฮึ่ย"
บุณฑริกได้แต่สะบัดหน้าหนี หันข้างให้ ไม่กล้าขัดใจมากไปกว่านั้น
"ตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายศิลปินดีไหมคะ" โยทะกาบอก
"พี่โย" ทองทาส่ายหน้าบอก ให้เข้าใจว่าตนไม่อยากทำ
"ตกลง พ่อเห็นด้วย"
"ตกลงคนเดียว คงไม่มีผลมั้ง"
"ไม่รู้ล่ะ เอาตามนี้ ประกาศแต่งตั้งออกไป พี่ทองทาสบายใจเมื่อไหร่ก็มาทำ ไม่สบายใจก็ไม่ต้องทำ แต่พี่ทองทาเป็นคนของเอ็มเอ็มแชนนัลแล้ว ต่อไปนี้ต้องดูแลเบล ดูแลสถานีของเรา ห้ามไปเข้าข้างคนอื่น โอเคไหมคะ"
ทองทาถอนใจในความวุ่นวายของบุษบาบัณ
การะเกด เก็บข้าวของลงกระเป๋าเตรียมเดินทาง พร้อมคุยโทร.
"โต้งหรือ วันนี้แม่เป็นไงบ้าง พี่กำลังจะออกไปเอาเงินจากเจ๊แคที่ แล้วเดี๋ยวจะขึ้นรถทัวร์ไปหาโต้งคืนนี้เลยนะ"
การะเกดเดินออกจากห้อง ล็อกประตูแล้วเดินออกไป
การะเกดหิ้วกระเป๋าเดินเข้ามาดู บริเวณที่จอดรถ มีตำรวจ กำลังคุยกับแคที่ที่ยืนร้องไห้อยู่ แคที่ร้องไห้โฮเสียงดังใส่ตำรวจ
"ฮือ... มันทรยศฉัน ฉันจะฆ่ามัน ฮือ แค้นใจ แค้นจนอยากจะ... อยากจะ ..."
แคที่นึกคำพูดไม่ออก เลยกรี๊ดออกมา กึ่งร้องไห้ กึ่งระบายอารมณ์ ตำรวจต้องเอามือปิดหู แคที่นั่งที่เก้าอี้ ร้องไห้สติแตกต่อไป
"คุณตั้งสติดีๆนะครับ แล้วค่อยๆเล่าเรื่องว่าเขาเอารถไปได้ยังไง" ตำรวจว่า
"เจ๊แคที่ เป็นอะไรไปคะ" การะเกดถาม
"เกด ฮือ เกดช่วยด้วย มันเอารถเบนซ์เจ๊ไป ขนข้าวขนของที่เจ๊ซื้อให้มัน มือถือ แหวนเพชร มันเอาไปหมดเลย"
"แล้วมันนี่ใครครับ"
"ไอ้เทพ ผัวฉันเอง"
"หา...แฟนคนที่พาไปร้านบ่อยๆนั่นหรือคะ"
ฮือ คบกันมาตั้งปีแล้ว พักหลังมันไปติดนังชะนีชื่อเจี๊ยบที่ร้านกาแฟ คนที่ร้านกาแฟบอกว่ามันพาอีเจี๊ยบหนีไปแล้ว ป่านนี้มันคงขับรถเบ๊นซ์ฉัน ข้ามชายแดนไปแล้วแน่ๆเลย ฮือ ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ฉันจะฆ่าแก"
แคที่ร้องไห้มากมาย เสียใจมากจนการะเกดไม่กล้าขอเงิน
ห้องนอน ภายในบ้าน แคที่นอนบนเตียง น้ำตาไหล โรสโอบไว้ บอยเอายามาเปิดขวดเทใส่มือและน้ำมาให้
"กินยานี่ซะ จะได้หลับๆไป"
แคที่แย่งขวดยา
"เอามาเยอะๆเลย ฉันอยากกินเยอะๆ"
บอยแย่งคืนมา
"โอ๊ยไม่ได้ครับ"
"เจ๊นี่ อย่าทำแบบนี้นะ เดี๋ยวตบให้ซิลิโคนร่วงเลย ชีวิตมีค่า ตายไป ไอ้คนชั่วๆพวกนั้น มันก็หัวเราะเยาะเราสิ"
"พวกเรามันคนบาปหนาใช่ไหมโรส เกิดมาให้คนหัวเราะเยาะไม่พอ ยังต้องมาถูกหลอกซ้ำแล้วซ้ำอีก ความรักแท้ ความจริงใจ ทำไมมันหายากนักวะ ฮือ"
" ไอ้สองอย่างที่ว่า ไม่เกี่ยวกับเป็นกระเทยหรอกเจ๊ คนธรรมดาเขาก็หายากเหมือนกัน ฉันบอกแล้ว รักใครก็ยั้งใจไว้ อย่าไปให้อะไรมันมาก หมดตัวมากี่หนแล้ว นี่อะไรวะ ซื้อรถเบนซ์ก็ต้องไปทำชื่อมัน"
"ตกลงใส่ชื่อมันจริงหรือพี่" บอยถาม
"เอออ่ะสิ เป็นงี้ทุกที รักเขาจนขาดสติ ลืมตัว ทำแบบนี้มากี่หนแล้ว เฮ้อ กูจะบ้า มันน่าเอาโอเมก้าสามกรอกปากไหม หา"
"รถห้าล้าน เงินสดอีกสองล้าน หมดตัวแน่.... ฮือ"
"นอนก่อนครับ นอน อย่าเพิ่งคิดอะไร ทุกอย่างมีทางแก้นะพี่นะ"
การะเกดได้ยินแล้วมองอย่างเห็นใจ เดินออกไปโทร.คุญกับน้องชาย
"โต้งหรือ เจ๊แคที่เขามีเรื่อง พี่ยังเอาเงินจากเขาไม่ได้ ไว้รอสักสองสามวันนะ แม่เป็นไงบ้างน่ะวันนี้"
เวลากลางคืน ร้านคาราโอเกะเปิดบริการแล้ว การะเกดทำงานอยู่ โรสเดินไปเดินมา ทำงานเช่นกัน
"แกอย่าเพิ่งคิดอะไรมาก ทุกอย่างแก้ปัญหาได้ ช่วงนี้ที่ร้านมีกำไรเดี๋ยวแกมาเอาเงินที่ร้านนี่ไปก่อน"
การะเกดพยักหน้า โรสเดินไป ไปทำงานต่อ
ซูซี่เดินมาหา มองซ้ายมองขวาก่อนบอกเสียงเบา
" อีโรส มันไม่มีเงินให้แกหรอก คุณวานิชเขาให้ช่างภาพรอแกอยู่ มะรืนนี้สัญญาเสร็จ แกเซ็นปุ๊บ ฉันนี่ล่ะจะไปหนองคายเอาเงินไปพาแม่แกเข้าโรงพยาบาลด้วยตัวฉันเอง"
"ซูซี่ มึงคุยอะไร"
ซูซี่สะดุ้ง โรสยืนท้าวสะเอวด่าอยู่ จากมุมหนึ่งห่างไป
"เอ๊ะ ก็ถามสารทุกข์สุกดิบไม่ได้หรือไง"
"ไปสุกไปดิบไปเน่าที่อื่น มึงรับปากกูแล้ว ว่าจะไม่ยุ่งกับเด็กกู ถ้ากูเห็นอีกที มึงเน่าคาตีนกูแน่"
"เอ๊ะ อีนี่ ดุอย่างกับหมา ไปก็ได้"
ซูซี่ยอมเดินไปจากการะเกด
โรสดุมองตาม การะเกดก้มหน้าทำงานต่อ หันหลังให้โรส แต่ตาแอบมองตามซูซี่ในใจแอบคิดตาม ชักสนใจข้อเสนอ
ห้องซ้อม ในสถานี วันเดียวกัน บุษบาบัณวอร์มเสียงอยู่ เตรียมซ้อมร้องเพลงกับทองทา ทองทายังนั่งหน้าเครียด ไม่ค่อยพอใจ
"ทีหลังไปซ้อมร้องเพลงที่บ้านพี่"
"ที่นี่ก็สบายดี อีกอย่างพี่เป็นผู้บริหารแล้ว"
"เลิกจัดการเรื่องพี่กับพ่อเสียที ถ้าไม่งั้นพี่จะหนี เอาแบบใครก็ตามไม่เจอ"
ทองทาหน้าเข้มจนน้องสาวต้องยอมอ่อนลง
"โอเคๆ บ้านพี่ก็บ้านพี่ค่ะ คราวนี้ใช้ที่นี่ไปก่อน แล้วคราวหน้า ค่อยไปบ้านพี่นะคะๆ อย่าโมโหสิ นะๆ"
"เตรียมเพลงที่จะขึ้นคอนเสริต์มาหรือยัง"
"รอแป๊บค่ะ อยู่ในมือถือ"
บุษบาบัณหยิบมือถือมาดู กดดูหน้าข่าวบันเทิง มีรูปข่าวหนูมาลีกับซีโร่
"เอ๊ะนี่ ข่าวหนูมาลีกับซีโร่นี่-- ซีโร่ยอมรับซิงเกิ้ลใหม่ เพลงรักหวาน แต่งให้หนูมาลี"
ทองทาตัวชา
"หนอย พี่ทองทารอแป๊บนะคะ ขอไปจัดการอะไรหน่อย"
เบลออกไป ทองทายังนั่งหน้าเซ็ง
ช่างผมกำลังทำผมให้ซีโร่อยู่ในห้องแต่งตัว บุษบาบัณเดินเข้ามาโวย
"ออกไป ออกไปให้หมด"
ช่างผมกับสต๊าฟ ถูกไล่ออกไปแทบไม่ทัน
"อะไรคุณ เดี๋ยวผมต้องอัดรายการนะ"
เธอชี้ที่มือถือ
"ข่าวนี่หมายความว่าไง"
"อ่านภาษาไทยไม่ออกหรือ ผมอ่านให้ก็ได้ "
ซีโร่จะเอามือถือมา แต่เธอแย่งกลับ
"ฉันอ่านออก รูปนี้มันออกมาจากไอจีของคุณ คุณคบกับนังนั่น ทั้งๆที่ฉันห้ามแล้ว"
"ผมทำตามคำสั่งคุณ ผมไม่ได้คบเขา"
"ไม่ได้คบแล้วไปยุ่งกับมันทำไม"
ซีโร่ทำหน้าเฉย
"ข่าวนี้ลงหนังสือพิมพ์บันเทิงทุกฉบับ หรือว่าเรียกเรตติ้ง"
"ผมต้องทำเพื่องานของผม เพื่อหารายได้เข้าบริษัทคุณ พอข่าวออกยอดดาวน์โหลดเพลงนี้ มาทันที ....ยี่สิบเปอร์เซนต์" ซีโร่พูดพลางชี้มือถือตัวเอง
"แต่มันเป็นการเพิ่มคะแนนโหวตให้หนูมาลีด้วย แบบนี้ฉันก็แย่สิ"
"แล้วจะให้ผมทำยังไง มาคบกับคุณแทนหนูมาลีหรือไง"
"ใช่ !"
ซีโร่ตะลึง แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
"อะไรนะ"
"ที่จริงแผนนี้ก็ไม่เลว แทนที่จะเพิ่มพื้นที่สื่อให้มัน มาเพิ่มให้ฉันดีกว่า ตกลงเอาตามนี้ จัดการเลย"
ซีโร่งง
ทองทายืนฟังที่ประตูซึ่งแง้มอยู่ ได้ยินหมดแล้ว กัดฟัน กำหมัดแค้นมาก จากนั้นทองทารีบหลบ เพราะน้องสาวเดินออกมา บุษบาบัณเดินออกไป ไม่เห็นทองทา
ทองทาคิดเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในห้องเพื่อคุยกับซีโร่
"นายซีโร่"
ซีโร่ที่ส่องกระจกอยู่หันมา ทองทาต่อยซีโร่ ! จนลงไปนั่งที่เก้าอี้ ตะลึงงัน
ทองทามองมือที่เจ็บนิดหน่อยเพราะเพิ่งหัดต่อยคนไม่นาน
"นี่แกทำบ้าอะไร"
"ถ้าไม่ได้ชอบ ก็เลิกกับหนูมาลีซะ ไม่งั้นแกโดนหนักกว่านี้อีก"
"คุณก็แค่ครูที่ถูกเขาเขี่ยทิ้ง โกรธหรือ ที่ผมมาแย่งงานสอนของคุณ"
ทองทาลากคอเสื้อซีโร่ขึ้นมาบอก
"หนูมาลีเขาชอบแก เขาเห็นแกเป็นไอดอล แกควรทำตัวให้สมกับความชื่นชมที่เขามีให้แก ไม่ใช่หลอกใช้เขาเป็นเครื่องมือสร้างข่าวแบบนี้"
"ผมไม่รู้คุณพูดเรื่องอะไร"
"คนมีฝีมือ ถ้าเรตติ้งตก เขาก็พัฒนาฝีมือ แต่นี่ สร้างข่าวหลอกประชาชน แบบนี้แสดงว่าคนอย่างแกมันไร้ฝีมือ"
"หาว่าผมไร้ฝีมือ แล้วคุณล่ะมีเท่าไหร่ กับอีแค่ครูสอนร้องเพลงกระจอกๆ คุณไม่มีสิทธิ์มาด่าผม"
ซีโร่ผลักอกทองทากระเด็นออกไปจากตัว มองด้วยสายตาดูถูก
"ถามว่าผมมีฝีมือเท่าไหร่หรือ"
"เออ คุณมันก็แค่คนอยากดัง มาเกาะดาราที่กำลังจะดัง สร้างผลงานให้ตัวเอง ผมเจอมาเยอะแล้ว"
ทองทาอึ้ง คิด พิสมัยเดินเข้ามาพร้อมช่างหน้าช่างผม
"เอ้านี่คุณ เข้ามาได้ยังไงเนี่ย ออกไปได้แล้ว คนเขากำลังจะทำงาน" พิสมัยบอก
ทองทาถอนใจขยับเสื้อผ้า ชี้หน้าซีโร่
"ผมเตือนคุณแล้วนะ"
ทองทายอมออกไป
"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
ซีโร่มองแค้น ดูหน้า ดูปากตัวเองที่กระจก
"ยังดีไม่มีรอย บ้าชะมัด"
เช้าวันใหม่ การะเกดสะดุ้งตื่นเพราะสียงมือถือ
"ว่าไงโต้ง แม่เป็นไงบ้าง"
"พี่เกด แม่มีอาการแทรกซ้อน ไข้ขึ้นเมื่อคืน หมอบอกต้องส่งเข้าโรงพยาบาลประจำจังหวัดวันนี้ พี่เตรียมเงินไว้หรือยัง"
"เดี๋ยวพี่ออกไปเลย พาแม่ไปเลย ยังไงพี่ต้องหาเงินได้แน่ โต้งบอกหมอพาแม่ไปเลยนะ"
การะเกดรีบลุกขึ้น เตรียมอาบน้ำ แปรงฟัน
การะเกดกำลังมาเอาเงินที่โรส มาลีหยิบถุงทองออกมาให้ โรสเอาเงินสดมานับให้ ข้างๆมีกระเป๋าเดินทางใบเล็กของการะเกดเตรียมเดินทาง
"นี่ทองของย่า เอาไปก่อน"
"นี่เงินของที่ร้าน แกเอาไป ที่เหลือต้องเบิกเอทีเอ็ม เอ้านี่บัตรเอทีเอ็ม"
"รหัสเอทีเอ็มล่ะจ๊ะ"
"หนึ่ง สี่ตัว"
"หนึ่งสี่ตัวจำโคตรง่ายเลย"
นิดหน่อยเดินเข้ามา ตามด้วยสมุน
โรสตกใจ
"อีกะทกรก"
"ฉันชื่อนิดหน่อยโว้ย"
"หนูมาลี พาการะเกดไป วิ่งไป"
มาลีพาการะเกด หิ้วกระเป๋าพร้อมเงินวิ่งหนีไป
"เอาเงินมันมา"
สมุนกับนิดหน่อยเข้าไปแย่งเงินและบัตรเอทีเอ็มจากมือของการะเกด
"จะไปไหนก็เรื่องของแก แต่ต้องเอาเงินมาให้ฉัน"
"นี่ปล่อยเพื่อนฉันนะ"
โรสเข้าไปดึงนิดหน่อย
"ปล่อยเด็กมันไป เดี๋ยวงวดหน้าฉันคืนเงินให้แก งวดนี้ให้เด็กมันไปก่อน แม่มันไม่สบาย"
"ฉันไม่เชื่อแก เอาเงินมา เอามา"
มาลียกมือไหว้นิดหน่อย
"โทษนะป้า"
นิดหน่อยงง ขอโทษทำไม
มาลียกเท้า ถีบท้องของนิดหน่อย จนนิดหน่อยกระเด็นก้นจำเบ้า นิดหน่อยร้องกรี๊ด
สมุนยกมือจะตบมาลี
สมุน 1บอก "หนอยอีนี่"
โรสต่อยหน้าสมุนทันที หนูมาลี รอด
"อย่าแตะลูกกู"
โรสเข้าไปจิกผมสมุน หนูมาลีเข้าไปช่วยเตะๆที่หน้าแข้ง สองพ่อลูกรุมจัดการสมุน
"เกดหนีไป ๆ"
การะเกดวิ่งหนีไป
นิดหน่อยที่นั่งเจ็บก้นอยู่ กดโทร.หาสมุนอีกคน
"ไอ้แดง ถึงไหนแล้ว"
นิดหน่อยประคองตัวเองออกไป
สมุนสะบัดหลุด ต่อยโรสจนล้มไปลงพื้น แล้วสะบัดตัวหนูมาลีโยนไปจนหัวโขกโต๊ะ"หนูมาลี"
โรสตกใจ เป็นห่วง สมุนวิ่งตามนิดหน่อยไป
การะเกดวิ่งมาเจอแท็กซี่เข้ามาจอดที่หน้าร้าน การะเกดรีบเรียก
"แท็กซี่ ๆ"
ปรากฏว่าเป็นแท็กซี่ที่มีคนนั่งมาด้วย พอการะเกดไปเปิด คนนั่งก็โผล่พรวดออกมา
"เอามานี่"
คนที่ลงจากรถก็คือสมุนนิดหน่อย คนที่นิดหน่อยโทร.คุยด้วยชื่อแดงนั่นเอง สมุน 2เอาเงินในมือของการะเกดแล้วผลักการะเกดไปก้นเจ้าเบ้าลงพื้น
"ได้มาแล้วพี่นิดหน่อยออกมาเร็ว ดีนะที่มาแท็กซี่"
"เอาเงินฉันมานะ"
การะเกดลุกมาแย่งคืน นิดหน่อยเข้ามาลากแล้วตบการะเกดลงไปที่พื้น ก่อนจะมุดหายเข้าไปในรถแท็กซี่พร้อมสมุนทั้งสองคน
"ออกรถเร็วๆ"
รถแท็กซี่วิ่งออกไป
โรสและมาลีวิ่งมา ไม่ทัน รถไปแล้ว
"เฮ้ย เอาเงินกูมา เอามา"
"เกดเป็นอะไรหรือเปล่า" มาลีถาม
"มันเอาเงินไปแล้ว มันเอาไปแล้ว ฮือ"
"โธ่โว้ย มาวันไหนไม่มา ทำไมต้องมาวันนี้ด้วย"
"ขอโทษนะย่า หนูรักษาทองไว้ไม่ได้"
การะเกดร้องไห้ เข้าตาจนเสียแล้ว
การะเกดนั่งร้องไห้อยู่ในร้าน มาลีกอดไว้ นั่งเศร้ากับโรสกับ บุญมา สมศรี บอยเดินกลับมายื่นสมุดบัญชีให้
"มันเบิกออกไปส่วนหนึ่ง ผมอายัดบัตรเอทีเอ็มไว้แล้ว เหลือในบัญชีแค่ห้าหมื่นกว่าครับพี่"
"หมดๆกัน หมดตัวแล้วกู"
การะเกดร้องไห้โฮออกมาอีก
"เอางี้ วันนี้ปิดร้าน ข้าจะกลับบ้านนอกไปหาเงิน" บุญมาบอก
"แล้วพี่จะไปหาที่ไหน"
"ไปหยิบยืมพวกญาติๆเขามาก่อน ได้เรื่องยังไง เดี๋ยวโทร.มา...ไป... ไปเก็บของ" สมศรีบอกแล้วเดินออกไปกับบุญมา
"พี่แคที่ก็โทร.ไม่ติด สงสัยกำลังไปจัดการเรื่องเทพ"
"เฮ้อ นังเกดอย่าคิดมาก วันนี้อยู่ที่นี่ก่อน หนูมาลีพาเกดเข้าไปที่ห้องไป๊ ให้เวลาพวกฉันหาทางหน่อย"
"ไปเถอะเกด มาๆให้ผู้ใหญ่เขาหาทางกันนะ"
หนูมาลี ประคองเกดเดินไป
ภายในบ้านพักคนงาน การะเกดล้มตัวลงนอน มาลีดูแล
"นอนก่อนนะ อย่าคิดมาก เดี๋ยวฉันออกไปหาอะไรให้เธอกินก่อน ลุงบุญมา ป้าสมศรีจะกลับบ้านนอกก็ต้องกินอะไรก่อน เราทำอะไรไม่ได้ก็ทำกับข้าวดีกว่า"
มาลีออกไป การะเกดนอนร้องไห้
มาลีเดินมาในครัว ค้นเปิดตู้เย็นดูว่าจะทำอะไรได้บ้าง
เวลาต่อมา มาลี หิ้วถาดข้าวต้มมา
"กินข้าวจ้าเกด... เกด...เกด"
ในห้องว่างเปล่า เกดไม่อยู่แล้ว บอยเดินเข้ามาดู
"สงสัยหนีกลับบ้านไปแล้ว แม่ไม่สบายใครจะไปนอนลง"
"แล้วเรื่องเงิน"
"เขาเคยให้เลขบัญชีโรงพยาบาลกับพี่ไว้ ถ้าหาเงินได้ เดี๋ยวค่อยโอนไปก็ได้ หาเงินให้ได้ก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากัน"
มาลีสีหน้าตากังวล
ซูซี่เดินไปเดินมารอที่หน้าบ้านวานิช
ประตูใหญ่ค่อยๆเปิดออก การะเกด ยืนอยู่คนเดียว เด่นกลางประตู พร้อมกระเป๋าเดินทาง สีหน้านิ่งตัดสินใจแล้ว
ซูซี่ยืนยิ้มออกมารับ พาการะเกดเดินเข้าไปข้างใน
การะเกดเซ็นสัญญา เจ้าหน้าที่ยื่นซองให้
"ฉันขอเขาเป็นเช็คเงินสด จะได้เอาเข้าธนาคารได้ทันที" ซูซี่บอก
การะเกดยื่นกระดาษให้
"นี่เลขบัญชีของโรงพยาบาล น้องรอเงินจากเกดอยู่ พี่จัดการให้หน่อยได้ไหมคะ"
"ด้วยความยินดี แต่เธอต้องอยู่ถ่ายรูปนะ ห้ามหนี"
"ฉันไม่หนีหรอก"
"ถ่ายรูปเสร็จคุณวานิชเขามีงานให้เธอทำอีกหน่อย"
"งานอะไรคะ"
"ก็เธอเซ็นสัญญาด้วยค่าจ้างที่เยอะกว่าคนอื่น เขาก็เลยต้องให้งานเธอเลย... นักธุรกิจน่ะ"
ซูซี่ยิ้มร้าย เดินถือซองและเศษกระดาษออกไป
การะเกดถ่ายรูปเซ็กซี่ มีสต๊าฟคอยดึงเสื้อลงมาให้โป๊กว่าเดิม
บ้านทองทา เสียงป้าแตงดังขึ้นจากสวนมุมหนึ่ง
"ไป๊ ไปออกไป ชิ่วๆ"
ทองทากับอธิเดินมา ป้าเดินกลับมา
"มีอะไรหรือป้า"
"หมาข้างบ้าน มันมาขุดต้นไม้พังหมด โฮ้ยอยากจะจับมันทำลูกชิ้น"
"ต้นไหนครับ" ทองทาถาม
ป้ามาชี้ที่กระถาง
อธิตกใจ
"ต้นการะเกด"
"มันกัดลำต้นขาด รอดยากเลยนะเนี่ย" ทองทาบอก
"แปลกดีเนอะ แกปลูกต้นไม้สามต้นนี้ตามชื่อของแต่ละคน ต้นชงโคตายในวันที่ชงโคเปลี่ยนชีวิตพอดี"
แล้วอธิคิดได้ เสียงดังขึ้นมา
"เฮ้ย ไปหาการะเกดกัน"
"ไปตอนนี้หรือ"
"เออ ไปด้วยกันเร็ว ขอให้ฉันเห็นการะเกดหน่อย"
อธิดึงเสื้อทองทา ลากไปด้วยกันจนได้
"เฮ้ยเดี๋ยวๆ"
ทั้งสองออกไป
อ่านต่อหน้า 2
มาลีเริงระบำ ตอนที่ 8 (ต่อ)
โรสและมาลี นั่งกินข้าวอยู่ บอยเดินมาบอก ถือมือถือมาด้วย
"พี่โรส โต้งน้องชายการะเกด เขาโทร.มาถามว่า ทำไมเกดไม่รับสาย ปรกติ
ถ้าเขาซื้อตั๋วขึ้นรถทัวร์ เขาต้องโทร.มาบอกเที่ยวรถ"
โรสคิด...ถึงภาพที่การะเกดคุยกับซูซี่ แล้วกระแทกจานเปรี้ยงบนโต๊ะ ลุกขึ้นยืน
"นังซูซี่ มันอยากได้เกด บ้านไอ้วานิช ! ต้องไปดูที่นั่น"
"เอ้า ... รถอยู่ที่อู่" บอยบอก
"ไปๆ ไปหาแท็กซี่"
โรส บอย ออกไป
"ฉันไปด้วย"
มาลีวิ่งตามไป
ทุกคนเดินออกมาจากร้าน ซีโร่เดินเข้ามาพร้อมพิสมัย
"จะไปไหนกันครับ วันนี้มีเรียนไม่ใช่หรือ"
"มาก็ดีเลย รถเราเสีย ขับไปส่งเราหน่อยสิครับ ไปช่วยการะเกด
" บอยบอก
พิสมัยถาม
"การะเกดทำไมหรือ"
"โดนพวกนายวานิชมันหลอกไปถ่ายรูปโป๊" โรสบอก
"พี่ซีโร่ ขับไปส่งพวกเราหน่อยนะคะ เราต้องไปช่วยเกด" มาลีบอก
"ไม่ได้นะ ใครๆก็รู้ว่ารถซีโร่ทะเบียนอะไร นายวานิชมีอิทธิพล เธอเข้าไปยุ่งไม่ได้นะซีโร่"
"พี่ซีโร่ ... หนูขอร้อง"
ซีโร่นิ่ง หลบตาอายใจ
"คนใจดำ ไปหาแท็กซี่เอาก็ได้วะ"
มาลีมองอย่างผิดหวัง
"พี่ซีโร่"
บอยดึงมาลีที่มองซีโร่อย่างเสียใจไป
โรสเรียกแท็กซี่ได้แล้ว ทั้งสามขึ้นรถไป
"ไปกันหมด แล้วเราเอาไงต่อดี" พิสมัยถาม
รถแท็กซี่ออกไปแล้ว รถทองทากับอธิจึงมาจอด ระหว่างซีโร่คิด
"หนูมาลี การะเกด อยู่ข้างในไหม"
ซีโร่มองเมินไม่อยากพูดด้วย
พิสมัยบอก
"เขาไปหาวานิช แท็กซี่ที่ออกไปไง บอกว่าจะไปช่วยการะเกด ไม่รู้มีเรื่องอะไรกัน"
"ต้นไม้เสี่ยงทายของแกสุดยอดเลย ไปเร็ว" อธิบอก
ทั้งสองกลับขึ้นรถ รีบขับออกไป
" ไปหาอะไรกินกันเถอะ" พิสมัยบอก
"ไอ้ทองทาอะไรนั่น มันคิดจะจีบหนูมาลี ปล่อยมันเก็บคะแนนไม่ได้ ผมจะตามไปดู"
"เอ้า แล้วถ้าเกิดเขามีเรื่องกันล่ะ"
"แค่ดูห่างๆน่ะ ผมไม่โง่หรอก ไปเร็วพี่ไหม ขึ้นรถ"
ทั้งสองขึ้นรถขับตามไปอีกคัน
สต๊าฟพาการะเกดเข้ามาในห้องๆหนึ่ง
"รอในห้องนี้ก่อนค่ะ คุณวานิชจะมาคุยด้วย"
สต๊าฟออกไป
"นี่มันห้องนอนนี่ คุณๆ"
การะเกดจะตามออกไป วานิชเปิดเข้ามาพอดี ยิ้มร้ายมองชุดการะเกดที่ยังอยู่ในชุดเซ็กซี่อย่างหิวกระหาย
"คุณวานิช"
"เธอทำให้ฉันลำบากใจรู้ไหม"
"คุณเข้ามาทำไมคะ"
"ฉันจะตอบชงโค ตอบนางแบบคนอื่นที่ฉันเซ็นสัญญาด้วยว่ายังไง เรื่องที่เธอได้เงินมากกว่าเขาสามเท่า"
"เรื่องนั้นเกดขอบคุณมากค่ะ เราออกไปคุยกันข้างนอกดีไหมคะ"
"อยากขอบคุณจริงๆล่ะก็ ให้ความสุข ตอบแทนฉันหน่อยสิ"
วานิชจับการะเกดโยนลงไปบนเตียง
"อ๊าย อย่าๆ ค่ะ คุณมีเงินซื้อผู้หญิงได้เยอะแยะ คุณทำแบบนี้ทำไม"
"ฉันไม่ได้ซื้อผู้หญิง ฉันซื้อรสชาติของชีวิต และนี่ก็เพิ่มรสชาติสุดๆ ฉันชอบ"
การะเกดพุ่งพรวดมาจากเตียง วานิชตบการะเกด แล้วถอดเสื้อตัวเองออก ปล้ำจูบการะเกดบนเตียง
"เอาน่า เดี๋ยวก็สนุกเอง อาจจะชอบก็ได้"
"อ๊ายปล่อยๆๆ"
บนรถแท็กซี่ ทั้งสามนั่งหน้าเครียด มาลีภาวนา
"ขอให้ทัน ขอให้ทันเวลาด้วยเถอะ"
รถแท็กซี่มาจอดหน้าบ้าน สามคนลงจากรถแท็กซี่ โรสตะโกนเรียกเข้าไปข้างในบ้านเพราะรั้วปิดอยู่เปิดไม่ได้
"เฮ้ยมีใครอยู่ไหม เปิดๆที"
ในรถทองทา อธิกับทองทาขับมาจะถึงที่ประตูบ้านแล้ว
"พี่โรสอยู่นั่น" อธิบอก
"จอดๆ ฉันจะไปข้างหลัง ฉันเคยไป"
อธิจอดให้ ทองทาแอบลงแล้วเดินเข้าซอยเล็กๆ ข้างบ้านไป
อธิขับต่อไป รถของซีโร่ตามมา เห็นทองทาเดินไป
ในรถ ซีโร่บอกพิสมัยที่เป็นคนขับ
"เลี้ยวตามนายทองทาไปพี่ ผมอยากรู้ว่ามันไปไหน ตามไปแบบไม่ให้มันรู้ตัวนะ"
อธิมาจอดรถด้านหลังโรสที่กำลังคุยกับร.ป.ภ. เดินลงไปช่วยโรสคุย
"เข้าไม่ได้ครับเข้าไม่ได้"
อธิโชว์บัตร
"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ เปิดเดี๋ยวนี้"
ร.ป.ภ. ตกใจ
"ตำรวจ ....เอ้อ รอสักครู่ครับ"
ร.ป.ภ.เดินไปในป้อม ก้มลงไม่ให้ตำรวจเห็น แอบกดวอ บอกลงไป
"ตำรวจมา... บอกเจ้านายด้วย"
อธิตะโกนมา
"เฮ้ยทำอะไรอยู่วะ เปิดประตูสิ"
"เปิดแล้วครับ เปิดแล้ว"
ร.ป.ภกดเปิดประตู ทั้งหมดวิ่งเข้าไปในตัวบ้าน
สต๊าฟมาเคาะประตู
"คุณวานิชๆ"
วานิชในชุดเสื้อคลุมเปิดออกมา
"คุณวานิช ตำรวจมา หนีก่อนเถอะค่ะ"
"มาได้ไงวะ"
"ต้องออกทางข้างหลังค่ะ มาเร็วค่ะ"
"โธ่โว้ย"
สต๊าฟรีบดึงวานิชออกไป วานิชรีบตามไปทั้งชุดเสื้อคลุม
ภายในห้อง การะเกด ในสภาพเปลือย นอนนิ่ง ช็อก อยู่ หลังจากถูกข่มขืนไปแล้ว
อธิเดินเข้ามา เจอสต๊าฟชายคอยขวาง
อธิตะโกนเรียก
"เกด ๆ"
"เข้าไม่ได้ครับ คุณต้องมีหมายค้น มีหมายมาไหม"
"แยกย้ายกันค้นทุกห้องเร็วเข้า"
อธิ บอย โรส ไม่สนใจคำห้าม แยกย้ายกันตามห้องต่างๆ สต๊าฟมองตาม ทำอะไรไม่ได้
โรส/บอย ถาม
"เกด เกดอยู่ไหน"
"นี่คุณ หยุดนะ เป็นตำรวจจริงหรือเปล่าเนี่ย หยุดๆ"
เจ้าหน้าที่บริษัท ช่างภาพ โผล่หน้ามาดู สต๊าฟชายรีบบอกพรรคพวกตัวเอง
"ตำรวจมา แยกย้ายไปเก็บหลักฐาน แล้วออกทางประตูหลัง...เร็วเข้า"
เจ้าหน้าที่และสต๊าฟของบริษัทวานิชแยกย้ายกันไปหมด
สต๊าฟหญิงพาวานิชมาขึ้นรถที่จอดรออยู่ทั้งในเสื้อคลุม
"ขึ้นรถเลยค่ะ" จากนั้นก็บอกในวอ "เอากุญแจไปเปิดประตูหลังเร็วเข้า รถนายจะ
ออก"
สต๊าฟพาวานิชขึ้นรถ ขับออกไปพร้อมกัน
ทองทาปีนเข้ามาแล้วเหมือนคราวที่แล้ว ซีโร่เอารถจอดซุ่มดูอยู่ด้านนอก เห็นภาพทั้งหมด
"นี่มันลงทุนปีนกันเลยหรือ ที่เขาว่ามาช่วยการะเกดนี่ มาช่วยจากอะไรอ่ะพี่"
พิสมัยครุ่นคิด
"นายวานิชที่เป็นเจ้าของเลดี้ชาร์ล็อตไง อืม เท่าที่จำได้นะ มีผู้หญิง2-3คนเคยแจ้งความว่าเขาข่มขืน....แต่เล่นงานเขาไม่ได้"
รปภ.2 เดินถือกุญแจมาจะเปิดประตูตามคำสั่งสต๊าฟ ทองทาเข้ามาหา ร.ป.ภ.ที่เพิ่งเห็นทองทา
"พอตำรวจมา แกก็จะให้นายแกหนีออกทางข้างหลังหรือ เอากุญแจมานี่"
ทองทาเข้าแย่งกุญแจก่อนที่ร.ป.ภ.2 จะไขเปิดประตู
"เฮ้ยคุณเป็นใครเนี่ย"
ทั้งสองต่อสู้กัน ทองทาเป็นรอง ไม่ถนัดต่อสู้
พิสมัยและซีโร่ ออกมาแอบดูผ่านรั้ว
"อุ๊ย ต่อยกันแล้ว นายทองทาโดนซะน่วมเลย ลงไปช่วยเขาไหม"
ซีโร่ส่ายหน้าอย่างเห็นแก่ตัว
"ฮึ่ย เรื่องอะไร สมน้ำหน้ามันแล้ว คราวที่แล้วมันเพิ่งต่อยผม"
ทองทาโดยร.ป.ภ.2ต่อยที่ท้อง จนจุกลงไปนั่ง รถของวานิชขับออกมา
"ทำไมยังเปิดประตูไม่ได้อีกวะ... เปิดประตูสิโว้ย"
ร.ป.ภ.วิ่งไปไขแม่กุญแจ เปิดประตูได้สำเร็จ
"รถออกมาแล้ว หลบๆ"
รถของวานิชพุ่งออกไปสำเร็จ ขับหนีไปจนได้
พิสมัยและซีโร่ หลบข้างรถไม่ให้ใครเห็นหน้า รถวานิชวิ่งผ่านไป
"คนในรถ นายวานิชที่พี่บอกไง"
ทองทานั่งพื้นเจ็บปวด ได้แต่เซ็ง
มาลีเปิดประตูห้องมาเจอ เกดนอนช็อกอยู่ที่เดิม มีผ้าห่มคลุมร่างเปลือย
"เกด เกดเป็นไงบ้าง"
การะเกดร้องไห้ออกมา เมื่อเจอมาลี เพิ่งผ่านความกลัวสุดๆ
"ฮือหนูมาลี .... มัน .... มัน"
อธิและบอย ทยอยเข้ามาในห้อง
อธิมองรู้จากสภาพที่เห็น
"เกด"
"เกด นี่มันทำอะไรเรา บอกพี่มา"
"ทำไมเขาต้องทำฉัน ทำไมโหดร้ายกันขนาดนี้"
"เรามาไม่ทันหรือนี่"
อธิแค้นมาก ถ่ายรูปห้องภาพรวม บนเตียงแล้วจะมาถ่ายการะเกด โรสต้องเข้าขวางการะเกด
"อธิ ทำอะไรน่ะ"
"ผมจะเก็บหลักฐาน ผมจะเอาผิดมัน"
"เอ้อ ใจเย็นก่อนดีไหมครับ" บอยบอก
"หลีกไป... ให้ผมถ่าย ผมจะไม่ปล่อยมันลอยนวลเด็ดขาด มานี่เกด
หันมา พี่จะถ่ายรูป"
ด้วยนิสัยตำรวจ ด้วยความโกรธอธิไปดึงการะเกดออกมาจากมาลี รุนแรง การะเกดกรี๊ดออกมา
"อ๊าย อย่าๆเข้ามา"
อธิไม่ยอมเลิก จะถ่ายให้ได้ ดึงมือการะเกดไว้
"โธ่เกด เราต้องเก็บหลักฐานไว้จัดการกับมันนะ"
"ไม่ ออกไป๊"
โรสเข้าไปดึงอธิ
"คุณออกไปก่อน ออกมาเร็ว"
"เกด เธอต้องไปแจ้งความ มันทำกับเธอแบบไหน วิธีไหนบ้าง เธอต้องบอกหมอ บอกตำรวจ หมอกับตำรวจจะได้เก็บหลักฐานจากตัวเธอเอาไว้เอาผิดมัน"
"ไม่ เกดกลัว ไม่ อย่ามายุ่งกับเกด ออกไป๊"
"เธอกลัวไม่ได้ เธอต้องไปกับพี่ ไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลย พวกข่มขืนมันลอยนวลเพราะเรากลัว เราอาย"
การะเกดกรี๊ดยาวออกมาอีก
"เกดมันทำไม่ได้หรอกคุณ ออกไปก่อน ปล่อยหนูมาลีอยู่กับเขา ออกไปเถอะคุณ ออกไปๆ" โรสบอก
การะเกดร้องกรี๊ดๆอีก สติแตกเหมือนคนบ้า
โรสและบอยช่วยกันอธิออกไป ห้องปิดประตู
"เขาไปกันหมดแล้ว เขาไปกันหมดแล้วจ้ะ"
การะเกดร้องไห้โฮ เหมือนเด็กๆ มาลี กอดไว้
"ฉันอยากไปให้พ้นจากที่นี่ อยากกลับบ้านแล้ว"
"ได้จ้ะได้ เรากลับบ้านกันนะ"
มาลีรีบไปเก็บเสื้อผ้าที่พื้น มาแต่งตัวให้การะเกด
ที่หน้าห้อง อธิสติแตก ทุบตีข้าวของแถวนั้น
"คุณอธิ ใจเย็นครับ" บอยบอก
"เฮ้ย พวกมึงอยู่ไหนกันวะ"
อธิออกเดินไป โรสกับบอยรีบตาม
สต๊าฟคนหนึ่ง ขนเอกสารพวกหนังสือโป๊ออกมา กำลังจะหนีออกไปจากบ้านเพื่อทำลายหลักฐาน อธิพุ่งไปจับ จนหนังสือร่วงกราว
"แกมานี่ ชอบกดขี่ผู้หญิงนักหรือ ไอ้หน้าตัวเมีย"
"ปล่อยผม ปล่อย"
โรสเห็นว่าอธิน็อตหลุดแล้ว รีบเข้าไปบอก
"อธิ หยุด ใจเย็นก่อน"
บอยเข้าไปช่วยดึงอธิไว้
"ตั้งสติหน่อยอธิ เธอเป็นตำรวจ เธอต้องมีความอดทนสิ"
อธิยอมปล่อยมือ สต๊าฟคนนั้นรีบหนีไป อธิเครียดจัด เตะกองหนังสือบนพื้น
"โธ่โว้ย ผมอยากจะฆ่ามัน ไอ้พวกรังแกผู้หญิงทุกตัว ผมจะฆ่ามัน คอยดูนะ ผมจะเอาเรื่องมัน ผมจะปิดไอ้หนังสือบ้าๆ นี่ให้ได้"
ทองทาเดินเข้ามา ยังเจ็บท้อง มีแผลที่มุมปาก ทุกคนเห็นเข้าตกใจ
"ทองทา นี่ไปบู๊กับมันมาหรือ" โรสถาม
"เกดเป็นไงบ้าง"
ทองทาเซลง บอยรับไว้ เจ็บที่ท้องมากขึ้น
"ทองทาๆ เป็นอะไรมากไหม ผมจะเอาทองทาไปหาหมอ พี่อยู่ทางนี้นะ"
บอยบอกโรสเสร็จก็รีบประคองทองทาออกไป
บอยประคองทองทาเข้ามานั่งในรถของทองทาเองที่จอดอยู่ก่อนหน้า
"นั่งก่อน"
"ผมยังไหว พี่ไปดูพวกนั้นเถอะ"
บอยมองไป รถของซีโร่ขับตามมาจอด
"นายซีโร่มันตามมาด้วยหรือนี่"
ในรถซีโร่
"มีเรื่องอะไรกันในบ้านนั้นนะ ทองทาน่วมไปคนแล้ว"
มาลีประคองการะเกดออกมา ตามด้วย โรสและอธิ
"ออกมาแล้ว"
"ท่าทางยายเกดจะโดนนายวานิชจัดการซะแล้ว แย่เนอะ"
ซีโร่คิดเล็กน้อยแล้วลงจากรถไป
"ซีโร่จะไปไหน ซีโร่"
พิสมัยลงจากรถตามไป
"พวกมันหายไปไหนกันหมดวะ" โรสว่า
"ขึ้นไปทำลายหลักฐานน่ะสิ มันกลัวผมพาพวกมาเล่นงานมัน ไม่กล้าโผล่หัวมาสักตัว" ซีโร่เข้ามาทำคะแนน
"หนูมาลี การะเกดเป็นไงบ้าง"
"พี่ซีโร่ .... พี่ทองทา เป็นอะไรไปคะนั่น"
"เกดไปขึ้นรถก่อน"
โรสจะให้ไปขึ้นรถทองทา
" ขึ้นรถผมดีกว่าครับ พี่ไหม มาเร็ว"
พิสมัยงงๆ
"เอ้อ ค่ะ เกดมาๆ"
โรส มาลี งงๆกับซีโร่ท่าทีใหม่ พิสมัยมารับการะเกดขึ้นรถ
"พี่ขับตามมาช่วย พี่ไปดักที่ประตูหลัง กะจะปีนเข้าไปช่วย แต่ไม่ทัน เสียดายจริง"
มาลีดีใจ
"จริงหรือคะ พี่มาช่วยเราจริงหรือคะ"
ทองทาฟังด้วยความเอะใจ ซีโร่มันไปอยู่ประตูหลังตั้งแต่ตอนไหน
"ไอ้วานิชมันขับเฉี่ยวรถพี่ไป เกือบโดนพี่แน่ะ รถเป็นรอยหรือเปล่าก็ไม่รู้"
ทองทาส่ายหน้า พูดเบากับบอยที่อยู่ใกล้ๆ
"ผมรู้แล้วไอ้ซีโร่ มันเป็นซุปตาร์ด้วยวิธีไหน... ด้วยการโกหก"
มาลีมองซีโร่อย่างชื่นชม
"ขอบคุณพี่มากค่ะ"
"ไปขึ้นรถสิ จะได้พาเกดกลับร้าน เชิญพี่โรสด้วยครับ"
โรสค้อนๆ เดินขึ้นรถทองทา ไปกับอธิ
ซีโร่เดินนำไป มาลีเดินมาหาทองทา
"หน้าพี่ไปโดนอะไรมาคะ"
"หกล้ม ไม่ได้เป็นอะไร ไปกับซีโร่เถอะ"
มาลีอึ้งไป ทำไมเขาดูโกรธๆ
"ไปเถอะหนูมาลี" ซีโร่บอก
มาลีมองทองทาอย่างอาลัย ด้วยความเป็นห่วง แต่เดินตามซีโร่ไป
ร้านเซอร์ไพร์ส ตอนกลางคืน อธิกับบอยนั่งรอ โรสเดินมาบอก อธิดูว้าวุ่น
"กล่อมยังไงก็ไม่ยอมไปหาหมอ" โรสบอก
"ตำรวจพรรคพวกผมจัดการบริษัทมันไม่ได้ ไม่มีหลักฐานเอาผิด"
"ถ้าจัดการได้ มันจะอยู่มาถึงป่านนี้หรือ"
"เหลือแต่คดีข่มขืนอย่างเดียว ถ้าเกดยอมไปหาหมอ หมอจะได้ลงบันทึกต่างๆเก็บไว้เป็นหลักฐานเอาผิดมัน"
"ฉันกับหนูมาลี ช่วยกันกล่อมเต็มที่แล้ว เกดเอาแต่ร้องไห้ท่าเดียว"
"โธ่ เกด จะไปกลัวมันทำไม เป็นแบบนี้ คนชั่วมันถึงได้ใจ ทำแล้วทำอีก ไอ้วานิชเคยถูกผู้หญิงแจ้งตำรวจจับมันตั้งสองครั้ง แต่มันใช้ทั้งเงิน ทั้งอำนาจ คดีของมันหลุดทุกครั้ง"
"โรคจิตชัดๆ มีผู้หญิงยินดีให้มันฟรีๆเยอะแยะ มันยังไม่พอใจ" บอยบอก
"พวกหมกมุ่น มีความต้องการเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดก็กลายเป็นโรคจิต" โรสบอก
อธิแค้นไม่หาย ทุบโต๊ะเบาๆ
"โธ่โว้ย"
อ่านต่อหน้า 3
มาลีเริงระบำ ตอนที่ 8 (ต่อ)
วันใหม่ ทองทาอยู่บ้าน มีแผลเล็กน้อยที่มุมปาก ท่าทางกำลังคิดอะไรอยู่ โดยเฉพาะเรื่องซีโร่ นั่งให้บุษบาบัณทาแผลให้ที่มุมปาก
"บอกมาสิคะว่าใครทำพี่ เบลจะให้พ่อลากคอเขาเข้าคุก"
"บอกแล้วไงว่าพี่หกล้ม"
"เรื่องนี้เกี่ยวกับหนูมาลีไหม"
"ทำไมต้องเกี่ยวกับเขา"
"ก็พวกคนชั้นต่ำ เขาชอบชกต่อย"
ทองทาเงียบ คิดอะไรต่อเนื่อง
"ตกลงเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวคะ"
"เบล วันนี้ไปซ้อมร้องเพลงที่สถานีกันเถอะ"
ทองทาลุกไป เหมือนคิดอะไรออก
"หา... ไหนว่าไม่ชอบไปไงคะ"
เวลาต่อมา ทั้งสองเดินเข้ามามาในสถานี
"ไปรอพี่ที่ห้องซ้อมก่อน"
ทองทาเดินแยกไปอีกด้านหนึ่ง
"แล้วพี่จะไปไหนคะ พี่ทองทา"
บุษบาบัณยืนมอง งงในการกระทำอันแปลกประหลาดของพี่ชาย เธอถอนใจเดินแยกไปทางไปห้องซ้อม
ทองทาชี้ที่โปสเตอร์ในห้องโยทะกา
"เขาโกหกอะไรบ้าง"
"หมายถึงซีโร่หรือ"
"เขาแต่งเพลงล่าสุดเอง...จริงหรือ"
โยทะกาถอนใจ ยอมบอกความจริง
"เปล่า มีทีมแต่งให้"
"ประวัติต่างๆ ที่อยู่ในสื่อล่ะ"
"การศึกษา....ที่จริงเขาเรียนไม่จบ แต่เราบอกว่าเขาจบปริญญาตรี"
"ชื่อล่ะ"
"เปลี่ยนใหม่ทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นแต่นั่นเขาทำก่อนที่จะเข้าประกวด"
"ฮึ ... โลกมายา"
"ตอนประกวดนางงาม พี่ก็เปลี่ยนชื่อและประวัติใหม่"
"แต่โกหกความสามารถ ว่าเก่งนั่นนี่ แต่งเพลงเอง แอบอ้างงานคนอื่น
แบบนี้มันเกินไปหน่อยหรือเปล่า"
"ถามเรื่องเขาทำไม"
"เขากลายเป็นคนขี้โกหก เอาแต่สร้างภาพลักษณ์ เอาดีเข้าตัว เอาชั่วให้คนอื่น ที่สำคัญ...สร้างข่าวหลอกคนดู เขาไม่ใช่ศิลปินมืออาชีพเลยนะพี่โย"
"เขากับหนูมาลีใช่ไหม นึกแล้วว่าข่าวหลอก แล้วหนูมาลี รู้ไหม ถูกเขาหลอกหรือเต็มใจทำ"
"หนูมาลีมีหรือจะทันเกมไอ้คนชั่วพวกนี้"
"นี่หนูมาลีไม่รู้หรือ จะให้พี่บอกเขาไหม เอาไงทองทา"
ทองทานั่งลงคิดต่อ มีแต่ความแค้นตัวซีโร่ ชักอยากเอาคืนมากขึ้นทุกวัน
การะเกดนอนตรอมใจอยู่ในบ้านพักคนงาน สภาพเหมือนคนป่วยหนัก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น การะเกดรับสาย เสียงอ่อนแรง
"ฮัลโหล"
"แม่ผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว เงินของพี่ที่โอนมาทันเวลาพอดี" โต้งบอก
การะเกดยิ้มเศร้า แววตามีประกายขึ้นกว่าเดิม
"จริงหรือ แม่ปลอดภัยดีใช่ไหม"
"ปลอดภัยดีครับ แม่ฟื้น เมื่อกี๊ยิ้มให้โต้งแล้ว อ้อ มีเงินเหลืออีกนิดหน่อยด้วยนะฮะ ทางโรงพยาบาลจะรอคืนให้พี่ พี่จะมาหาเราเมื่อไหร่ครับ"
"เงินเหลือ...เงินนั่นน่ะหรือ"
การะเกดน้ำตาไหล รู้ดีว่าเงินนั้นแลกมาด้วยอะไร
"บอกแม่นะ พี่รักแม่ พี่ตายได้เพื่อแม่ เพื่อน้อง พี่ยอมสละให้ได้ทั้งชีวิตนะ"
"พี่ร้องไห้หรือครับ พี่เกดเป็นอะไรหรือเปล่า"
การะเกดร้องไห้หนักขึ้น ไม่สามารถทำใจได้ เสียทีถูกวานิชข่มขืน
ภายในร้านอาหาร โรส บอย ทองทานั่งกินข้าวไปคุยไป
"ชวนพี่มากินข้าวเพื่อบอกเรื่องนี้หรือ" โรสถาม
"ครับ เตือนหนูมาลีด้วยว่า ฮีโร่ของเขาคือจอมหลอกลวง"
"แล้วทำไมไม่พูดกับเขาเองล่ะครับ" บอยถาม
"เขาคงหาว่าผมใส่ร้ายคนที่เขารัก"
"หนูมาลีรู้ไหม ว่าเธอไม่ใช่เกย์" โรสถาม
"กำลังจะบอก ก็เกิดเรื่องเบลขึ้นก่อน"
โรสโมโหขึ้นมา โวยลั่น
"โอ๊ย ไอ้ปอดแหก ไอ้เต่าถุย ไอ้มดแดงแฝงพวงมะม่วง ไอ้มอสข้างกระถาง ไอ้...ไอ้ โรคจิตเอาแต่ฟิน!"
ทองทาตกใจ กลืนอาหารแทบไม่ทัน
"โห พี่ด่าผมเป็นชุดเลย"
บอยนั่งขำคิกๆ
"เออ ก็แกมันขี้ขลาด ชักช้า แกต้องหัดสู้บ้าง ความโกรธ ความฮึด น่ะ แกไม่มีหรือ สิ่งที่หนูมาลีชอบในตัวซีโร่คือ ความเป็นนักร้อง เป็นศิลปิน แล้วแกไม่มีหรือไง หา"
"คุณทองทามีมากกว่าซีโร่อีก"
"ถูก ! คิดถึงผลงานตัวเอง ดูตัวเองสิ เก่ง เท่ พอที่จะเป็นแรงบันดาลใจของหนูมาลีไหม เก่งโคตรเก่ง แล้วจะแอบอยู่หลังถุงขี้"
บอยสะกิดเบาๆ
"ถุงปุ๋ยครับ"
"เออ ถุงปุ๋ย ! ถามจริง แกจะแอบฟิน แอบรัก หนูมาลี ไม่บอกมันไปถึงไหน เอ๊ะ แล้วนี่กูทำอะไรอยู่ กูจะมาหาผัวให้ลูกกูทำไมวะเนี่ย"
บอยขำอีก
ทองทางอน
"โห พอได้ที ด่าผมไม่ติดเบรกเลยนะ"
"ไม่รู้แระ เรื่องของแก ถ้าแกไม่ลุกขึ้นจัดการกับตัวเอง ฉันก็ไม่ยุ่ง ไม่มีพ่อคนไหน มานั่งหาผัวให้ลูกสาวตัวเองหรอก ยิ่งพวกผัวปอดแหก คนอย่างฉันไม่ต้องการ แกไม่สู้ ไม่เอาลูกสาวฉันก็ดีแล้ว ให้มันโสดขึ้นคานไปตลอดชีวิต ยิ่งดีเลย"
ทองทาค่อยยิ้มออกกับอาการปรี๊ดของโรส ที่เข้าข้างตนอย่างเห็นได้ชัด
คืนเดียวกัน การะเกดนั่งเหม่ออยู่บนเตียงในสภาพที่แย่มาก มาลี นั่งเฝ้า อธิเดินมาที่หน้าห้องซึ่งเปิดประตูอยู่ มาลีเดินมาบอกอธิ
"ไม่กินไม่นอน บางทีก็เหม่อ บางทีก็ร้องไห้"
อธิพยักหน้า
"พี่ขอคุยกับเขาหน่อย"
มาลีพยักหน้าเดินออกไป อธิเข้าไปนั่งข้างการะเกด
"ผู้หญิงที่เต้นอยู่ข้างนอก นอนกับผู้ชายทุกวัน เขาไม่รู้สึกผิดด้วยซ้ำ"
"เกดอยากอยู่คนเดียว"
"ที่เกดเจ็บเพราะความเป็นผู้หญิงที่ดี ผู้หญิงรักนวลสงวนตัว ผู้หญิงที่มีศักดิ์ศรี"
โรสเดินมาแอบดูที่หน้าห้อง
"เกดโง่เอง ถูกเขาหลอก เกดเดินไปหามันด้วยตัวเอง จะโทษใครได้"
"ทองทาบอกให้เกดรักตัวเอง แล้วตอนนี้เกดรักตัวเองไหม ไอ้คนชั่วพวกนั้นมันอยู่ข้างนอก มันเจ็บปวดที่ไหน แล้วทำไมเกดต้องทำร้ายตัวเองอย่างนี้ เข้มแข็งหน่อย ลุกขึ้นให้ได้นะเกด"
เสียงผู้ชายหื่นดังตะโกนออกมา
"ถอดเลย ถอดเลย ถอดเลย"
เสียงนี้กระทบใจการะเกด การะเกดเอามือปิดหู เครียดขึ้นมาทันที โรสรีบเดินเข้ามา ปิดประตู และเดินไปปิดหน้าต่าง
"พี่ปิดประตูหน้าต่างให้เอง"
อธิ เอามือถือเกดมาและหูฟังมากด
"เอ้านี่เพลงที่เธอชอบ ฟังนี่ ฟังนี่"
การะเกดค่อยนิ่งลง นั่งฟังเพลง พร้อมเหม่อออกไป หน้ายังเศร้า อธิกับโรสมองหน้ากัน การะเกดอาการหนักทีเดียว
ดึกแล้ว คาราโอเกะคนน้อยลงแล้ว ทุกคนออกมาคุยกันที่มุมหนึ่ง โรสกำลังคิดเรื่องบางอย่าง
"การะเกด มันเป็นหนักทีเดียว"
สมศรีบอก
"เฮ้อ สำหรับผู้หญิงบางคน เหมือนตกนรกทั้งเป็น"
"ทุกข์ของคนดี คนรักศักดิ์ศรีตัวเอง" บุญมาบอก
"เหมือนที่พี่โรสบอกไม่มีผิด เราไม่ใช่ขยะ แต่อยู่ใกล้ๆ ขยะ สักวันก็ต้องเหม็นไปตามมัน คนแรกชงโค ต่อมาก็การะเกด"
หนูมาลีมองโรส โรสตีความไปอีกอย่างโวยเบาๆ
"จะมาด่าอะไรฉันอีก จะหาว่าทุกอย่าง มันเริ่มที่ห้องเก้า เริ่มที่ฉันยอมอีซูซี่ เพราะฉันลากมันเข้ามาในชีวิต จะด่าว่าเกดเป็นอย่างนี้เพราะฉันอีกใช่ไหมล่ะ"
" โฮ้ย โวยไปเรื่อย ไม่ได้ว่าอะไรสักคำ .....ไปโทรหาย่าดีกว่า ไกลๆ เพลงเห่ยๆ พวกนี้ ฟังทุกวันหูเสื่อม"
"เกดไม่ยอมกินอะไรมาสองวันแล้ว พามันไปหาหมอไหมพี่โรส"
โรสมองไป
ภายในร้านห่างไป ยังมีเพลงคลอ มีหนุ่มกับสาวคลอเคลียกันตามมุมต่างๆ มีสาวโป๊เต้นยั่วยวน โรสรู้สึกเจ็บปวดกับภาพเหล่านี้
"ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันมีทางที่ดีกว่านั้น"
"ทางที่ดี ?...พี่จะทำอะไรหรือ"
โรสตัดสินใจเด็ดขาด
"ฝันของฉัน ไม่ใช่แบบนี้ ฉันทำงานหนักเพื่อคนพวกนี้หรือ ไม่ใช่เลย ...ไม่ใช่"
บุญมามองตาม
"แกหมายถึงอะไรวะ โรส"
"คนแรกชงโค คนต่อไปการะเกด จะถึงหนูมาลีเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอกันที...พรุ่งนี้ตื่นมาประชุม สิบโมง ทุกคนนะ"
โรสเดินไปทำงาน บุญมา สมศรี บอยมองหน้ากัน ประชุมอะไร ไม่มีใครรู้
"ตกลงประชุมอะไร มันพูดเรื่องอะไร" สมศรีว่า
บอยส่ายหน้า ตนก็ไม่รู้เหมือนกัน
บ้านบนเขา คืนวันเดียวกัน
"วันนี้เป็นไงบ้างล่ะแก ซ้อมร้องเพลงหรือเปล่า"
ปู่เชื้อนั่งถักแหอยู่ข้างๆ
"ไม่ได้ซ้อมมาหลายวันแล้ว ที่ร้านมีเรื่อง หนูมีเรื่องจะสารภาพ ทองของย่า หนูใช้ไปแล้ว"
"เฮ้อ กูนึกแล้ว ... เอาไปทำอะไรล่ะ พ่อแกรู้หรือเปล่า"
"รู้จ้ะ"
"มันทองของเขาให้ย่า ไม่ใช่ของย่าหรอก ย่าจะเอาไปทำไม ตายไปก็เอาไปไม่ได้ ถ้าเขารับรู้แล้ว ก็ดีแล้ว"
โรสเดินเข้ามา
ปู่ถามย่าหงส์
"ไอ้เรือง ไอ้เรืองมันเป็นไงบ้าง สงกรานต์ พรุ่งนี้มันจะกลับบ้านไหม"
"นี่ไอ้เรืองอยู่ตรงนั้นไหม ปู่แกจะคุยด้วย"
มาลียื่นโทรศัพท์ให้ บอกโรส
"เหมือนเดิม ปู่น่ะ เขาบอกพรุ่งนี้สงกรานต์"
"แม่ ....ฉันเอง บอกพ่อนะ ฉันสบายดี"
"พูดกับมันเองเหอะ ยังไม่ทันลอยกระทง มันจะสงกรานต์อีกแล้ว"
"ไอ้เรือง พรุ่งนี้กลับยังไง เดี๋ยวพ่อย่างปลาเผาให้นะ"
"ยังไม่สงกรานต์เลยพ่อ"
"เอ้าเหรอ แล้วจะกลับเมื่อไหร่ พ่อคิดถึง"
"จ้า กลับแน่จ้า"
"เออๆ แค่นี้นะ เปลืองเงิน เอ้ากดไงวะ อีแก่"
"วันนี้พอแค่นี้นะ อย่าลืมโทร.มาอีกล่ะ อยากรู้ว่านังหนูมันจะชนะไหม"
"จ้ะแม่ แค่นี้นะ"
"อ้อ เดี๋ยวๆ เรือง ... พ่อกับแม่แก่มากแล้วนะลูก สิบกว่าปีแล้ว แม่ไม่รู้ทำไมเอ็งไม่กลับบ้าน แต่ไม่ว่าเอ็งจะเป็นอะไร ทำผิดอะไรมา พ่อกับแม่รับได้นะ ขอแค่ได้เห็นหน้าแกก่อนตาย เราสองคนก็ตายตาหลับแล้ว คิดให้ดีนะ"
ย่าตัดสายไป โรสอึ้ง กดสายออก คิดหนัก
คืนเดียวกัน วานิชนั่งดูทีวีอยู่ที่โถงบ้าน เป็นการเต้นของพวกเลดี้ชาร์ล็อตอยู่
ซูซี่ เดินเข้ามากับชงโค หิ้วถุงของมา
"ไปทำงานต่างจังหวัดหลายวันคิดถึงที่สุดเลย" ซูซี่หอมแก้มวานิช พลางชี้ถุง "นี่ของฝากค่ะ"
วานิชหน้าบึ้ง
"ไอ้พวกนั้นเอาตำรวจมาจับฉัน"
"พูดถึงใครคะ"
"พวกที่ร้านแกน่ะสิ เอาเงินสามแสนฉันไป ขอเอาคืนนิดๆหน่อยๆมันเอาตำรวจมาจับฉัน"
"เอาคืนที่ว่านี่..." ชงโคถาม
"นังการะเกดไง ฉันขอนอนกับมัน มันทำสะดิ้งเป็นเรื่องใหญ่"
ชงโคตกใจ เป็นห่วง
"เกด"
" ไปบอกมันนะ ถ้านังการะเกดมันแจ้งตำรวจจับฉัน ฉันจะเผาร้านมัน"
วานิชหน้าเครียด โวยวาย ยังโกรธอยู่ ชงโคกังวล เป็นห่วง สงสาร เพราะเธอเป็นคนโกหกการะเกดไว้
"อาทิตย์หน้าจะเอาเงินเจ๊แคที่ไปจ่ายที่โรงพยาบาล พี่โรสจะช่วย จ่ายหนี้คืนให้เจ๊เขา ชงโค เธอว่าฉันเซ็นสัญญาดีไหม แค่ถ่ายแบบร้องเพลงเต้นแบบเธอ มันก็พอไหวนะ แต่ว่า ....คือฉันไม่ชอบเลยเรื่องไปกับผู้ชายน่ะ ฉันคงยอมตายดีกว่าทำแบบนั้น เธอต้องทำไหม"
ชงโคโกหกไปว่า
"ไม่นี่ ... ถ้าเธอถามฉัน ฉันว่าเธอเซ็นไปเถอะ คนอย่างเราๆ ไม่มีโอกาสเลือกมากนักหรอก"
ชงโคหันหน้าหนี รู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เสียงความคิดบอก "ฉันขอโทษ"
วันใหม่ เมืองแมนดูคอมพิวเตอร์อยู่ในห้องทำงานของสถานี โทรศัพท์จากเลขาดังขึ้น
"ครับ... ใครนะจะเข้ามาหา... โอเคๆ"
เมืองแมนวางสาย งง
ประตูเปิดออก คนที่ทำให้เมืองแมนแปลกใจ คือทองทา
เมืองแมนถึงกับลุกขึ้นยืน ทองทาสีหน้ามั่นใจ บอกจุดประสงค์ของตน
"ผมอยากเข้ามาทำงานที่สถานีนี้"
"แกมาหาฉันก็แปลกอยู่แล้ว คำขอของแกยิ่งแปลกใหญ่ เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเปลี่ยนใจ"
"แต่ต้องเป็นตำแหน่งที่ผมเลือกนะ"
เมืองแมนงงต่อ
ทองทายิ้ม รู้สึกสดใสขึ้น เขาเลือกแล้วว่าจะจัดการเรื่องหนูมาลีด้วยวิธีใด จึงดูมีความสุข มีความมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิม
เวลาหัวค่ำคืนเดียวกัน ซูซี่กับชงโคเพิ่งมาถึง เดินเข้ามา มองไป แขกยังไม่มา คนทำงานก็ไม่มี
"วันนี้ทำไมร้านเงียบๆ"
"ไม่รู้มัน โรสมันยกร้านให้ฉันแล้วมั้ง" ซูซี่ว่า
ลูกค้าชายกลุ่มหนึ่งกลุ่มแรกเดินเข้ามา ซูซี่รีบต้อนรับ
"อ๊าย....เสี่ย วันนี้มาแต่หัววันเลยนะคะ"
"หิวข้าว เมียทำไม่อร่อย อุ๊ยหนูชงโคใช่ไหมเนี่ย อาหารตาแท้ๆ แค่เห็นก็อิ่มตา เมื่อไหร่จะได้อิ่มท้องบ้างน้า"
เสี่ยมือไวจะจับมือ ชงโค ต้อนรับแกนๆ
"เข้าไปนั่งข้างในก่อนนะคะ" ชงโคพยายามแกะมือเสี่ยที่เปะปะไปมา "หนูขอไปแต่งตัวก่อน"
เสี่ยยอมเข้าไป
ปลาเดินออกมา สีหน้ากวนๆ
"วันนี้ไม่มีอาหาร ลุงบุญมา ป้าสมศรีไปรับจ๊อบ"
"รับจ๊อบอะไรวะ"
ปลายักไหล่กวนๆ
"ช่างมัน... มีถั่ว มีไส้กรอกอะไร แกก็เอามาแล้วกัน วันนี้ เลดี้ชาร์ล็อตมาเปิดการแสดง คนเขาไม่สนใจกินอาหารของไอ้แก่พวกนั้นหรอก...โฮ้ยมากันอีกแล้ว สวัสดีค่ะพี่"
ซูซี่โบกมือตะโกนทักทาย
ลูกค้าชายอีกกลุ่มกำลังเดินเข้ามา แต่ยังมาไม่ถึง
"นังปลา เดี๋ยวแกพาแขกไปห้องห้าข้างเวทีด้วย"
"ห้องห้าวันนี้มีคนมาใช้แต่งตัว" ปลาบอก
"ใครวะ"
"ศิลปินที่จะมาแสดงวันนี้ พี่โรสติดต่อมาเซอร์ไพร์สแขก"
"วันนี้มีเลดี้ชาร์ล็อตอยู่แล้ว จะเอามาเพิ่มอีกทำไม"
"เขาว่าเจ๋งกว่า เซ็กซี่กว่านะ"
"นังโรสอยู่ไหน ต้องคุยให้รู้เรื่อง"
ซูซี่เดินออกไป ทิ้งแขกให้ปลาจัดการ ปลายิ้มขำ เดี๋ยวก็รู้
โรสเพิ่งออกมา ซูซี่เดินมาหา
"เชิญใครมา หน้าที่หาการแสดง เป็นหน้าที่ฉันนะ"
โรสดูนิ่งกว่าปรกติ
"แกพาการะเกดไปเซ่นไอ้วานิชใช่ไหม"
"ฉันช่วยมันเรื่องแม่ต่างหาก ส่งเงินให้ถึงโรงพยาบาล เงินที่แกหาให้มันไม่ได้ไงล่ะ"
"เออ ก็จริง"
วันนี้โรสดูไม่มีฤทธิ์เดช ซูซี่เยาะเย้ย ถากถางต่อ น้ำเสียงเน้น เหยียดหยัน
"มันจริงอยู่แล้ว แกเองก็เถอะ กินยาวันหนึ่งตั้งเยอะ เป็นหวัดบ่อยไม่ใช่หรือ วันไหน ป่วยใกล้ตายขึ้นมา หนูมาลีไง มาทำงานกับคุณวานิชได้นะ ฉันจะช่วยพูดให้เอง"
โรสนิ่ง เป็นประโยคที่โรสเจ็บจี๊ดที่สุด
ซูซี่เดินเข้าไปถามใกล้ๆ วอนถูกตบ
"ว่าไง จะให้หนูมาลีมาเป็นเลดี้ชาร์ล็อตเมื่อไหร่"
โรสนิ่ง ลุ้นว่าจะตบไหม แล้วก็ผิดหวัง...โรสนิ่ง
"ฉันขอตัวไปจัดการอะไรหน่อย"
ตรงข้ามจากที่คาด โรสเก็บความแค้นไว้ เดี๋ยวได้ล้างแค้นแล้ว โรสเดินหนีไป
"แปลก....วันนี้เป็นอะไรของมัน ไม่ด่าสักคำ"
อ่านต่อหน้า 4
มาลีเริงระบำ ตอนที่ 8 (ต่อ)
บรรยากาศในร้านยามดึก ลูกค้าชายเมา สนุกสนาน โลมเลียหญิงอยู่ตามมุมต่างๆในร้าน คึกคัก ดนตรีตื๊ดๆ ร้อนแรง ไฟวิบวาม ทุกคนกำลังสนุกได้ที่
เกรซขึ้นมาประกาศบนเวที
"และแล้วก็ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอย ขอเชิญพบกับเลดี้ชาร์ล็อต นัมเบอร์ 22 หนูเชอร์เบ็ตค่า"
ชงโคออกมาร้องเพลงแดนซ์เซ็กซี่ประจำตัว เหมือนที่เคยร้อง
"มาค่ะ มาสนุกกัน"
สาวๆทั้งหลายขึ้นโต๊ะเต้นกันใหญ่ หนุ่มเฮโลเข้าไปหา สนุกกันยิ่งกว่าเดิมได้สองนาที จากนั้นไฟในร้านดับวูบ เพลงก็ดับ ทุกคนงง !
โรสในชุดสูทวิบวับ เป็นชุดคณะรำวงแบบบ้านนอก เดินเข้าไป เอาก้นชนเกรซ แย่งไมค์มาได้
"ฮัลโหล เทสต์ หนึ่ง สองสาม ในฐานะ ที่ผมเป็นเจ้าของร้านเซอร์ไพร์ส แห่งนี้ วันนี้เป็นวันฤกษ์งามยามดี วันช็อคกาหรี่แพ้พ่าย ขอนุญาตเปลี่ยนคอนเซปต์ร้าน จากซ่องชั้นสูง เป็นร้านรำวงย้อนยุค ..... ขอเชิญพบกับการแสดงสาวๆนางรำของเรา คณะดอกไม้วัยดึกค่ะ"
ดนตรีสว่างขึ้น เพลงลูกทุ่งสนุกสนานดังกระหึ่มขึ้น มาลี บอย บุญมาในชุดสูทวิบวามรำวงนำ สมศรีและหญิงชรากลุ่มใหญ่เข้ามา
ทุกคนในร้านตกตะลึงพึงเพริศ
ซูซี่ถาม
"เฮ้ย นี่อะไรวะนังโรส นี่อะไรของแก"
"ก็ประกาศเปลี่ยนแนวร้านไง ของแกมีผู้หญิงของข้าก็มีผู้หญิง เอ้าขอเสียงหน่อย"
สาววัยดึกรุ่นย่ายาย
"สวัสดีค่ะ พี่ๆ ฮิ้ว..."
ทุกคนในร้านตกใจกับกริยาเปรี้ยว เซ็กซี่ของเหล่าหญิงชรา นางรำวัยดึก
"เป็นไงครับ นางรำของเราสวยไหม บอกเลยนะครับ สาวๆชุดใหม่ ชุดนี้ เด็ดดวงกว่าชุดเก่าหลายเท่า เอาแค่ประสบการณ์ก็มากกว่าชุดเก่าหลายขุม"
สมศรี นำสาวแก่รำวงไปโลมเลียเสี่ยๆทั้งหลาย แขกผู้ชายตกตะลึงหนีไม่ค่อยทัน
"เชิญฮ่ะ มารำวงกันไหมคะ เพลงละยี่สิบ ช่วงนี้ลดราคา ห้าบาทก็เอา
แล้วค่ะ"
เสี่ย 1บอก
"โหย อย่ามาๆ จะอ้วก" เสี่ยวิ่งหนี แต่โดนกอดจนได้ "อ๊ายออกไป"
บุญมาบอก
"เอ้า น้องๆ ทักทายเสี่ยทางนี้หน่อย"
อีกด้านหนึ่ง สาวชราทั้งหลาย วี้ดวิ้ว เบียดมี่ตกลงไปจากเก้าอี้ แล้วไปนั่งโลมเลียลูกค้าชายแทน จนชายเหล่านั้นทำอะไรไม่ถูกต้องยกมือไหว้
เสี่ย 2 ยิ้มแห้ง
"หวัดดีครับยาย"
มี่บอก
"อ๊าย นี่อย่ามายุ่งกับลูกค้าฉันออกไป แก่จะโลงลงอยู่แล้ว ไปวัดโน่นไป๊"
"โถ อีพวกสวยจากนรก ฉันจะบอกให้นะ อีกหน่อยแกก็หย่อนยานเหี่ยวย่น ไม่ต่างจากย่ายายพวกนี้หรอกโว้ย" สมศรีบอก
"ไม่ๆ แกพูดผิดแล้ว ย่ายายพวกนี้ ยังดีกว่านะ แต่อย่างพวกแกนะ ถึงเวลาจริงๆ รับรองทั้งห้อยทั้งย้อย ดูไม่จืด ฮิๆๆ" บุญมาบอก
ย่ายายร้องฮิ้วๆๆสะใจ
"ได้แก่...ยังดีนะ ขอเตือนในฐานะพี่ ถ้าติดโรคตายก่อนจะแก่ ถามหน่อยเถอะมันคุ้มไหม หา ชงโค" บอยว่า
ชงโคสะดุ้งโดนไปด้วย ย่ายายร้องฮิ้วอีก
"ฉันจงใจเอาย่ายายพวกนี้มาสอนพวกแกเลยนะ นังชงโค นังมี่ นังเกรซ ตอนนี้พวกแกสวย รวย แต่อีกไม่กี่ปี วันที่ความสวย ความสาวไม่อยู่กับแก แกจะมีสภาพเป็นยังไงแกรู้ไหม ถ้าไม่รู้ฉันจะบอกให้ แกจะติดเหล้า ติดหรู หาเงินไม่เป็น และจะถูกทอดทิ้งให้คนเขาดูถูกไปจนตาย" โรสบอก
"แล้วเมื่อไหร่ที่ตาย ยุ่งกับผัวชาวบ้านเขาแบบนี้ กะทะทองแดง คือคำตอบสุดท้าย" มาลีบอก
ย่ายายร้องฮิ้วอีก มี่ เกรซ ชักหน้าซีดยิ้มไม่ออก
"อีโรส มึงบ้าไปแล้ว คณะรำวงย้อนยุคอะไรของมึง มึงจะเปลี่ยนคอนเซปต์ร้านแบบนี้ มึงไม่เอาใช่ไหมเงินน่ะ" ซูซี่ว่า
"ฟังให้ดีนะ ทุกคนฟัง ... กูไม่ได้เปลี่ยนคอนเซปต์ แต่กูจะปิดร้านตั้งแต่วันนี้ ! สัญญาที่ทำกับพวกมึง กูยกเลิก ต่อไปนี้ ร้านนี้จะไม่มีผู้หญิงนั่งดริงค์ ไม่มีพวกหื่นกามอย่างไอ้เสี่ยหน้าหมูพวกนี้อีกต่อไป"
แขกมองหน้ากัน โวยวาย
เสี่ย 1บอก
"อ้าว จะปิดร้าน ทำไมไม่บอก เสียเวลาว่ะ"
เสี่ยชุดแรกลุกออกไป ย่ายายตามแซว ลูกค้าผู้ชายอีกหลายคนลุกตาม
"จะไปไหนคะพี่ ไม่พกพวกหนูไปด้วยหรือคะ แบบพิสดารหรือเบสิก หนูได้หมดนะพี่"เสี่ย 2บอก "โฮ้ย สยอง คืนนี้นอนฝันร้ายแน่ ไปโว้ย"
"โอ๊ะ อย่าเพิ่งค่ะ อย่าเพิ่งค่ะเสี่ย"
เสี่ย 1บอก "ไม่เอาแล้ว หมดอารมณ์แล้ว ปล่อย"
" ไปเลย ชิ่วๆ ฉันเบื่อไอ้พวกหิวโซอย่างพวกแกเต็มที่แล้ว ไป๊" มาลีบอก
การะเกดในชุดนอน ป่วย เดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่ร้าน
"มึงทำแบบนี้ ทำอย่างกับมึงรวยตาย ไอ้ร้านคาราโอเกะแบบเก่า ก็ขาดทุน จนจะล้มละลายอยู่แล้ว ยังทำเรื่องมาก"
โรสมองไปทางการะเกด
"เรื่องของกู ทั้งหมดนี่ เป็นความผิดของพี่เอง เพราะพี่ชักนำคนอย่างซูซี่เข้ามา เกดถึงมีสภาพแบบนี้ พี่ขอโทษนะการะเกด"
การะเกดอึ้ง ซาบซึ้ง โรสเดินไปหาซูซี่
"ซูซี่ ที่มึงพูดว่าสักวัน กูต้องเสียหนูมาลีให้วานิช กูจะบอกมึงชัดๆตรงนี้ เลยว่าไม่มีวัน ! ตราบใดที่กูยังมีชีวิตอยู่ หนูมาลีต้องเจอแต่สิ่งที่ดีงาม สิ่งใดที่เป็นความสกปรกหน้าที่ของกู คือเอามันออกไป และสิ่งสกปรกสิ่งแรก ก็คือมึง และผู้หญิงของมึง เพราะฉะนั้น ออกไปจากร้านกูได้แล้ว"
มาลีมองพ่อซาบซึ้ง บอย บุญมา เอากระเป๋า และข้าวของของสาวๆในห้องแต่งตัว มาโยนกองไว้ เพื่อให้ซูซี่และพรรคพวกเอากลับไป
"นี่เบาๆ หน่อยสิ กระเป๋าแบรนด์เนมทั้งนั้นนะ" เกรซบอก
"เฮอะ กระเป๋าราคาแพง แล้วตัวคนถือล่ะ ราคาเท่าไหร่ .... เมื่อก่อน ผู้หญิงขายตัวเพราะความจน เพราะอยากช่วยพ่อแม่ แต่ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ ขายตัวเพื่อกระเป๋า เพื่อมือถือ น่าอนาถ ออกไปเลย ออกไปให้หมด" บุญมาว่า
สาวๆ เริ่มโกรธ เดินไปเอากระเป๋า
"ออกไปเลยโว้ย ชิ่วๆ"
ซูซี่ตามมาเอากระเป๋าด้วย
"มึงมันบ้า มีแต่คนบ้า ถึงทิ้งเงิน ทิ้งอนาคต กูจะคอยดู มึงต้องล้มละลาย หรือไม่ก็ติดคุก เพราะหนี้สินของมึง ถุย ....ร้านห่วยๆ กูก็ไม่อยากอยู่หรอกโว้ย"
ซูซี่เดินนำเกรซและมี่ออกไป
ชงโคเดินมาเอากระเป๋าคนสุดท้าย หันไปมองการะเกด ก่อนจะเดินตามกันออกไป
"พี่โรส ฉันรักพี่ รักพี่ที่สุดเลย" พ่อลูกกอดกัน
"ชงโคมันบอกเพราะแกมีฉันแกถึงเป็นคนดี .... สำหรับฉัน เพราะฉันมีแก ฉันถึงเป็นคนดีเหมือนกัน"
ทุกคนในร้านดูผ่อนคลาย สบายใจ ยิ้มให้กันดีใจที่ได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง
ในเวลาต่อมา ทั้งหมดนั่งลงคุยกันกับการะเกด
"เกดทำพี่ลำบากอีกแล้ว พี่ปิดร้านแบบนี้แล้วเราจะทำยังไงต่อไป"
"นี่อย่าร้องนะ หยุดเลย หลายวันมานี่ พวกฉันจะบ้าเพราะเสียงร้องไห้แก... หยุดเลย"
"ขอบคุณนะคะพี่ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง"
เกดยกมือไหว้ ซาบซึ้ง
"ตอนแรกก็คิดหนัก แต่พอได้เลิกจริงๆ พี่โล่งใจนะ รู้สึกว่าทำถูกแล้ว"
"ทำแบบเก่าก็ขาดทุน ทำแบบใหม่มีเงินแต่ไม่มีความสุข เฮ้อ เลิกก็เลิกวะ" บุญมาบอก
"สัญญาเช่ายังเหลืออีกตั้งสามปี ถึงพี่เลิก พี่ก็ต้องจ่ายค่าเช่า แล้วเราจะเอาไงต่อ" บอยถาม
"ก็หาคนอื่นมาเช่าต่อสิ"
"มันหาง่ายๆที่ไหนล่ะครับ แล้วพี่บุญมาพี่สมศรี เด็กของเราจะไปทำอะไรต่อ มิต้องลอยแพกันหมดหรือ"
โรสอึ้ง บอยสีหน้ากลุ้ม
"เอางี้ เราก็หยุดร้านสักแป๊บ หยุดพักกันสักสองอาทิตย์ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก ก็หยุดไว้ก่อนโว้ย เดี๋ยวค่อยว่ากัน" สมศรีว่า
ทุกคนพยักหน้าว่าเอาก็เอา
ซีโร่เดินเข้ามา บุษบาบัณ นีน่า ยาหยีรออยู่
"มาแล้ว" นีน่าบอก
ยาหยีบอก
"หล่อจริงๆ .... กินอะไรมาหรือยังจ๊ะ"
ทั้ง 2 คนประจบ หมายจะจีบซีโร่กันทั้งสองคน
"รีบถ่ายเถอะครับ"
บุษบาบัณค้อนที่ซีโร่ทำหน้าจำใจ
"เล่นละครว่าเป็นแฟนกับคนอย่างฉัน ทำหน้าให้มันเต็มใจหน่อยสิ ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายอึดอัด กับคนระดับอย่างเธอ"
"ถ้าหมายถึงคุณสวย รวย จนน่าเป็นแฟนนี่ จริงเลยครับ แต่ไอ้ที่ผมอึดอัดแบบนี้เพราะปาก เพราะนิสัยคุณนี่ล่ะ"
"หนอย"
นีน่าบอก
"เอ้อ หยุดๆ อย่ามัวแต่ทะเลาะกันเลย เดี๋ยวไม่อินนะคะ กอดๆกันหน่อยค่ะ"
สองคนทำท่ากอดกัน เตรียมถ่ายรูป
ยาหยีบอก
"เอ มันเหมือนถ่ายแบบนะ ไม่เหมือนเป็นแฟนกัน"
"ดูจงใจเกินไป ผมว่าถ่ายกว้างๆ ให้เห็นว่าผมมาบ้านคุณ มาเล่นหมา
คุณ" ซีโร่อุ้มหมาขึ้นมา "อย่าฉี่อีกนะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก... พอถ่ายเสร็จ ให้คุณเบลเขียนข้อความที่ดูมีนัยแปลกๆ ลงไอจี ลงเฟสบุ๊ก เดี๋ยวนักข่าวบันเทิงเขาก็เอาไปทำข่าวต่อเอง"
เบลดีดนิ้วว่าดี
"เป๊ะ... เยี่ยม เรื่องโกหกนี่ คุณเก่งจริงๆ ชำนาญมากล่ะสิท่า"
ซีโร่ค้อนๆ ทั้งสองถ่ายรูปเล่นหมาตัวเดียวกันดูเป็นธรรมชาติ เป็นภาพนิ่งหลายๆคัท คุยกันเล่นหมากัน ยาหยีเป็นคนถ่ายให้
วันใหม่ รูปดังกล่าว ปรากฏตามหนังสือพิมพ์ดารา อธิหยิบขึ้นมาอ่าน ทองทากำลังซ้อมเต้นหน้ากระจก
อธิอ่าน
"love me love my dog แอบปลื้มเขามานาน บอกเขาไปหลายครั้ง หมู่นี้เจอกันบ่อย จะมีหวังไหมนะ แฟนคลับซีโร่คะ เบลขอสมัครเข้ากลุ่มด้วยคน เขาน่ารักจริงๆค่ะ ข้อความไอจีไฮโซเบลพร้อมภาพหวานๆ ชักส่อเค้า คู่นี้จะมีอะไรในกอไผ่หรือไม่ แล้วกับหนูมาลีที่เพิ่งมีข่าวแต่งเพลงให้ จะทำอย่างไร รักสามเส้าครั้งนี้ต้องติดตาม... ทองทา แกเห็นข่าวนี้หรือยังวะ"
ทองทาซ้อมเต้นไม่สนใจ เพราะจริงๆเห็นข่าวแล้ว
"ข่าวที่แล้วเพิ่มยอดขายเพลงไปทีหนึ่งแล้ว คราวนี้มามุกรักสามเส้า มีหวังยอดขายเพลงนายซีโร่เพิ่มอีกรอบ"
ทองทาไม่ตอบอีก อธิมองทองทาซ้อมเต้นอย่างสงสัย
"ไอ้นี่ หมู่นี้ฟิตจังวะ"
โรสกับบอยช่วยกันดึงโปสเตอร์โฆษณาของสาวๆขายบริการลง เพื่อจะเก็บร้าน เพราะหยุดตั้งสองอาทิตย์
"รูปน่าเกลียดพวกนี้ เอาทิ้งให้หมด ทิ้งๆๆ"
"หยุดสองอาทิตย์ พี่บุญมา พี่สมศรีกลับบ้านนอก เรากลับบ้างไหมพี่โรส ที่บ้านเรา ครูสวยเขาจัดกฐิน หนูอยากไปช่วยงาน พี่โรสไปด้วยกันไหม" มาลีบอก
โรสชะงักคิดหนัก เพราะไม่ได้กลับมานานแล้ว
บอยเดินเข้ามาช่วยเก็บร้าน
"ไหนบอกจะกลับบ้านตอนที่รวย ตอนนี้ กำลังรวยหนี้เลยนะพี่" บอยยิ้มแซว
โรสคิดถึงคำพูดแม่ที่ผ่านโทรศัพท์
"เฮ้อ มันคงถึงเวลาแล้วล่ะ ไปก็ไปวะ"
มาลีเอาของไปวางบนโต๊ะแล้วเลยเจอหนังสือพิมพ์ เห็นข่าวบุษบาบัณกับซีโร่ มาลีหยิบมาอ่าน โรสหันมามอง
"ข่าวอะไรหรือ อ่านตั้งนานสองนาน"
มาลีวางหนังสือพิมพ์ นั่งซึมทันที เศร้า
บอยบอกโรสเบาๆ
"มีข่าวออกว่าเบลจีบซีโร่"
โรสคิด...แล้วเดินมาจับไหล่ปลอบลูกสาว โรสนึกถึงเรื่องที่ทองทาบอกตน
" ซีโร่ไม่ใช่คนดี เชื่อพี่ ลืมเขาซะ"
"ทำไมพี่พูดอย่างนั้นล่ะคะ"
"เรื่องหนูมาลีกับซีโร่น่ะ เตรียมใจไว้หน่อย จะได้ไม่เจ็บ"
มาลีเอนอิง ให้พ่อกอด
"เบลทั้งสวยทั้งรวย พี่ซีโร่คงอยากคบเขามากกว่า หนูทำใจแล้วค่ะ"
เมืองแมนเอาไอแพดมาให้โยทะกาที่นั่งพักผ่อนดู
"ข่าวรักสามเส้าออกสื่อทุกฉบับ คอนเสิร์ตพรุ่งนี้เรตติ้งขึ้นแน่"
"คะแนนโหวตของเบลสูงขึ้นยี่สิบเปอร์เซนต์ ข่าวนี้ทำให้คนรู้จักเบลมากขึ้น ก็เลยตามมาฟังเพลง ตามมาโหวต"
"คนดูกลายเป็นเชียร์ ว่าจะให้ซีโร่คบใคร ดูนี่ เพลงของซีโร่ก็มียอดดาวน์โหลดเพิ่มขึ้นด้วย"
"เราชิงพื้นที่ข่าวสำเร็จ เพราะสมคบคิดกันโกหกคนดู"
เมืองแมนยิ้มพอใจมาก
"ยายเบลนี่ฉลาด แผนเขาได้ผล เขาไม่่ใช่เด็กที่เอาแต่เล่นตุ๊กตาคนเดิม"
โยทะกาเสียงเข้ม
"นี่คุณกำลังดีใจที่ลูกเป็นคนหลอกลวงนะคะ"
"อารมณ์เสียเรื่องอะไร ทำไมต้องซีเรียสด้วย"
"เพราะฉันเคยโกหกมาก่อน ฉันไม่เคยมีความสุขสักวันเดียว"
"คุณโกหกเรื่องอะไร"
โยทะกานิ่ง ไม่ตอบ เป็นครั้งแรกที่เมืองแมนพูดขึ้น ทำให้โยทะกาตกใจ
"ประวัติคุณใช่ไหม จริงๆแล้วคุณเป็นใครกันแน่"
โยทะกาเดินหนีไม่พร้อมจะบอก เมืองแมนเข้ามากอด
"ที่คนเขาพูดๆกันน่ะ ผมไม่สนใจหรอก ผมรักคุณในวันนี้มากกว่า"
โยทะกาสะบัดออก ไม่ได้รักผูกพันกับเมืองแมนนัก
"คุณรักฉันเพราะฉันยอมให้คุณมีเด็กใหม่ๆ ตลอดเวลาต่างหาก"
เมืองแมนอารมณ์เสียทันที
"คุณนี่ หมดอารมณ์เลย ... ทุกวันนี้คุณมีทุกอย่างเพราะผม นางงามธรรมดาๆ กลายเป็นผู้บริหาร กลายเป็นเศรษฐี ยังจะแอบเศร้าเรื่องอะไรนักหนา เพราะคุณเป็นแบบนี้ไง ผมถึงต้องออกไปหากินนอกบ้าน ฮึ่ย"
เมืองแมนเซ็ง เดินหนี โยทะกายังนั่งเศร้ากับเรื่องในอดีตที่ทิ้งลูกต่อไป
ภายในห้องน้ำคนงาน การะเกดนั่งในห้องน้ำ จมทุกข์ ไม่ได้อาบน้ำ ปลาเดินมาเคาะประตู
"เกด เกดเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมอาบน้ำนานจัง เป็นไข้อยู่ไม่ใช่หรือ"
อธิเดินผ่านมาเห็นเข้า
ภายในห้างสรรพสินค้า โรสกับมาลีเลือกเสื้อผ้าผู้ชาย
"ตัวนี้ดีไหม"
"พี่ไม่ได้เจอปู่นานแล้ว ปู่อ้วนกว่าเดิม ต้องไซส์นี้ค่ะ"
"ไม่ได้กลับบ้านตั้งสิบปี ตื่นเต้นแฮะ"
โรสหยิบเสื้อไป เตรียมจ่ายเงิน มาลีชี้ไปที่เสื้อตัวหนึ่ง
"เสื้อตัวนี้เหมือนของพี่..." มาลียั้งปาก ไม่เรียกชื่อ ทองทา
"คิดถึงเขา ก็เลิกโกรธเขาเสียทีสิ ยังไงเขาก็เป็นคนที่หวังดีกับแกมากกว่า
นายซีโร่นั่น"
"เปล่าคิดถึงซะหน่อย"
มาลีเดินหนี โรสยิ้ม ทองทามีหวัง
มาลีเดินนำโรสมาจ่ายเงิน
"เราออกเดินทางพรุ่งนี้ดึกๆได้ไหมคะ วันพรุ่งนี้ต้องขึ้นคอนเสิร์ต"
"ฉันลืมไปเลย แล้วนี่แกจะทำไง ครูก็ไม่มี ซ้อมก็ไม่ได้ซ้อม"
โรสจ่ายเงินเสร็จแล้วรับของมา
"ไม่รู้สิคะ คะแนนหนูรั้งท้ายอยู่แล้ว ไม่ตกรอบนี้ก็คงตกรอบหน้า"
โรสมีอาการมองหน้าหนูมาลีแล้วคันมือ ร้องฮึ่ย
"พี่เป็นอะไรคะ"
"อยากจะ...อยากจะ"
"อยากอะไรคะ"
โรสอารมณ์เสีย เลยเบิ้ดกระโหลกลูกสาวไปทีหนึ่ง.... เปรี้ยง !
"นี่แน่ะ พูดงี้ออกมาได้ยังไง หา ฮึ่ย"
โรสโกรธเดินหนีไป
"เอ๊า เจ็บนะเนี่ย"
มาลีเดินตาม
โรสเดินมานั่งสงบสติ หนูมาลีเดินมานั่งด้วย
"นี่พี่โกรธหนูเรื่องอะไร"
"มีหน้ามาถาม หลายเดือนที่แล้ว ฉันไล่แกกลับเท่าไหร่ก็ไม่ยอมกลับ บอกว่าการประกวดครั้งนี้คือชีวิตของแก แกด่าฉันต่างๆนานาว่าไม่ยอมให้โอกาส"
มาลีจ๋อย
"ก็จริง.... แต่ว่าตอนนี้"
"ฉันต้องเดือดร้อนไปขอให้ทองทาช่วย ร้านฉันต้องเสียรายได้ไปเท่าไหร่ ทั้งชงโค ทั้งการะเกด ฉันเสียไปทั้งสองคน แล้ววันนี้จู่ๆแกก็พูดขึ้นมาแบบนี้ได้ยังไง....หา"
"หนู หนูขอโทษ พักนี้ หนูไม่มีกำลังใจเลย... มันเหนื่อยๆ"
โรสดึงมาลีเข้าเข้ามากอด
"คนเราเหนื่อยได้ หยุดได้ แต่อย่าท้อ ไม่ว่ายังไงต้องสู้ สู้จนกว่าจะชนะหรือแพ้ก็ว่ากันไป แต่เลิกกลางคันแบบนี้ ไม่ได้ มันไม่ถูก"
มาลีถอนหายใจ พยักหน้า พยายามฮึดสู้ ตามคำสอนพ่อ
อ่านต่อตอนที่ 9
