รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11 (ต่อ)
ทาโร่ตามถามแพรวดาวอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่แพรวดาวกำลังช่วยมาซาโกะเก็บผลไม้ กำลังจะปิดร้าน
“ทำไมโอคุซังไม่กลับไปพร้อมโซเรียว”
“ใกล้สอบแล้ว ฉันต้องใช้สมาธิอ่านหนังสือ”
แพรวดาวพูดพลางทำงานไป ทาโร่มองแพรวดาวอย่างไม่เชื่อ
“ถ้าโซเรียวยังไม่เข้าใจโอคุซัง ผมจะช่วยพูดให้”
“ไม่เกี่ยวกับทาเคชิ”
“แต่ว่า...”
แพรวดาวตัดบทเดินหนีกลับขึ้นห้องไปดื้อ ๆ ทำให้ทาโร่ยิ่งไม่เข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแพรวดาวกันแน่
“เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น...ปล่อยให้หนูเซโกะคิดอะไรด้วยตัวเอง สักพักเถอะ” มาซาโกะบอก
ทาโร่เครียด เป็นห่วงแพรวดาว
ค่ำนั้น แพรวดาวทานอาหารร่วมกับทาโร่ มาซาโกะ แพรวดาวมัวแต่เหม่อ ทานน้อย ทาโร่เป็นห่วงแพรวดาว แต่มาซาโกะส่ายหน้านิด ๆ เตือนทาโร่ ให้อยู่เฉย ๆ
ทาเคชิ ริว และทุกคนประชุมวางแผนจัดการมิซาว่ากับซะโต้อย่างเคร่งเครียด ก่อนรับประทานอาหารด้วยกัน ริวคีบกับข้าวใส่ถ้วยให้ทาเคชิ แต่ทาเคชิคีบกับข้าวคืนกลับ ริวไม่ยอมแพ้ คีบกับข้าวใส่ถ้วยทาเคชิอีกรอบ เยอะกว่าเดิม ตั้งใจแกล้ง ทาเคชิวางตะเกียบลง ไม่ยอมกินต่อ ริววางตะเกียบตาม เหนื่อยใจกับทาเคชิ
แพรวดาวเอาขวดโหลใส่ดาวกระดาษออกมา ยิ้มสุขใจ ขณะหยิบดาวกระดาษดวงหนึ่งขึ้นมาดู
ทาเคชิถือดาวกระดาษดวงหนึ่งที่เพิ่งพับเสร็จขึ้นมาดู หน้าเคร่งเครียดของเขาค่อย ๆ คลายลง จนแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่มีความสุข
โถงบ้านโอะนิซึกะวันใหม่...ไอโกะเดินลงมาจากห้อง ท่าทางหงุดหงิด อารมณ์ไม่ค่อยดี สาวใช้เห็นไอโกะ รีบถลาเข้ามาหาอย่างแปลกใจ
“คุณหนูไอโกะออกมาได้ยังไงคะ”
“เดินออกมาสิ เท้าฉันก็มี”
ไอโกะกระแทกเสียงใส่ สาวใช้จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“จะรับมื้อกลางวันเลยไหมคะ”
“พ่อฉันอยู่ไหน”
สาวใช้อึกอัก ไม่กล้าตอบ ไอโกะสงสัย
ในห้องทำงานริกิ...เคนอิจิรายงานความคืบหน้าแผนจัดการโอะนิซึกะด้วยท่าทางมั่นใจ
“ผมวางระเบิดและกำลังคนไว้รอบโกดัง ทันทีที่พวกโอะนิซึกะเข้าไปข้างใน...ตูม”
“เผาโกดังสินค้าขนาดใหญ่เพื่อฆ่าพวกโอะนิซึกะ นี่คือการลงทุนที่คุ้มค่า”
ริกิหัวเราะในลำคอ สายตาร้าย จูโร่ขัดขึ้น
“พวกโอะนิซึกะจะยอมมาติดกับดักง่าย ๆ หรือครับ”
ริกิยิ้มหยัน
“สายเลือดซามูไรอย่างพวกมัน ตายเพราะถือเกียรติและศักดิ์ศรีมานักต่อนักแล้ว”
เคนอิจิแทรกขึ้น
“ผมมีแผนเด็ดกว่านั้น”
ริกิเลิกคิ้ว สงสัย
“นังเซโกะ...โอคุซังคือจุดอ่อนของไอ้ทาเคชิ ถ้าผู้หญิงที่มันรักอยู่ในเงื้อมือของพวกเราแล้วละก็...”
เคนอิจิหยุด ริกิคิดๆก่อนจะพูดออกมา
“โอะนิซึกะโซเรียวจะต้องบุกมาช่วยโอคุซัง”
ดวงตาริกิลุกวาวขึ้นมาทันที
“ไอ้ทาเคชิฆ่าซาโตชิ โอคุซังของมันทำร้ายจิตใจไอโกะ ฉันอยากให้มันสองคนตายอย่างเจ็บปวดทรมานที่สุด”
ไอโกะยืนแอบฟังตรงประตูที่แง้มอยู่ ทั้งโกรธแค้นเคนอิจิและเป็นห่วงทาเคชิ ไอโกะคิดหาทางทำอะไรสักอย่าง
ลูกน้องมิซาว่าสองคนเดินตรวจตรามาถึงบริเวณหลังบ้าน สักพักจึงเดินผ่านไป ไอโกะแอบอยู่มุมหนึ่งข้างบ้าน หันมองซ้ายขวาอย่างระวังตัว จนมั่นใจว่าปลอดคน จึงรีบวิ่งไปยังกำแพงอย่างรวดเร็วพยายามปีนกำแพงรั้วอย่างไม่รอช้า กลัวคนมาเห็น ริกิคว้าหมับที่แขน ไอโกะชะงัก หันขวับมาเจอริกิ ตกใจมาก
“พ่อ”
“จะไปไหน”
ริกิน้ำเสียงนิ่ง ไอโกะอึกอัก ไม่กล้าตอบ จนริกิต้องตวาด
“ฉันถามว่าแกจะไปไหน คิดจะไปบอกไอ้ทาเคชิให้ระวังตัวใช่มั้ย แกเห็นคนอื่นดีกว่าพ่อ ดีกว่าศักดิ์ศรีของตระกูลงั้นหรือ”
“มิซาว่าไม่เหลือศักดิ์ศรีตั้งแต่วันที่พ่อร่วมมือกับไอ้เคนอิจิ”
“ไอโกะ”
ริกิตบไอโกะจนหน้าหันด้วยความโกรธ ไอโกะอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนหันกลับมาจ้องตอบน้ำตาร่วง แต่แววตาแข็งกร้าว ผิดหวังในตัวพ่อมาก ริกิเห็นสายตาที่ไอโกะมองตน ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด
“ไอ้ทาเคชิมันพรากลูกสาวที่น่ารักของฉันไป...มันทำลายชีวิตลูกสาวฉัน”
“อำนาจและความโลภต่างหาก ที่ทำให้พ่อฆ่าทุกคน”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
“พ่อทำร้ายครอบครัวโอะนิซึกะ ทำให้ทาเคชิถอนหมั้นหนู พ่อเป็นต้นเหตุที่ทำให้หนูเป็นแบบนี้”
“ฉันบอกให้หยุด”
รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11 (ต่อ)
ริกิเงื้อมือตบไอโกะอีกครั้ง สุดแรง โกรธมาก ไอโกะหน้าหัน เลือดกบปาก สะอื้นฮักอย่างไม่คาดคิด
“ฉันจะส่งตัวแกไปคลอดลูกที่ฮาวายพรุ่งนี้ แล้วฉันจะสับไอ้ทาเคชิเป็นชิ้น ๆ ให้สาสมกับที่มันทำให้ลูกสาวฉันตายทั้งเป็น”
“ไอโกะไม่ไป พ่อห้ามทำอะไรทาเคชินะ”
ริกิทำใจแข็ง หันไปพยักหน้าสั่งลูกน้อง จูโร่กับลูกน้องรีบเข้ามาพาตัวไอโกะไปอย่างรู้หน้าที่
“ปล่อยฉันนะไอ้พวกบ้า ปล่อย”
ไอโกะไม่ยอม พยายามต่อสู้ ขัดขืน
“ไอโกะไม่ไปฮาวายนะพ่อ...ไอโกะจะอยู่กับทาเคชิ...ปล่อยไอโกะ...อ๊าย”
ริกิหันหลัง ข่มตาหลับลง เมื่อไอโกะกรีดร้องลั่นขณะถูกพาตัวไป จนเสียงร้องไอโกะห่างออกไปเรื่อย ๆ ริกิลืมตาขึ้น สายตาอำมหิต แค้นทาเคชิมาก
ในร้านผลไม้มาซาโกะ...แพรวดาวกับทาโร่ ช่วยมาซาโกะเอาผลไม้หลายชนิดจากลังใส่ผลไม้ มาจัดเรียงบนแผงอย่างขะมักเขม้น
“แอปเปิ้ลรอบนี้หอมมากเลยนะหนูเซโกะ”
มาซาโกะพูดพร้อมยื่นแอปเปิ้ลไปให้ แพรวดาวยื่นหน้าเข้ามาดมแอปเปิ้ลอย่างไม่คิดอะไร จู่ ๆ ก็เริ่มรู้สึกคลื่นไส้ จะอาเจียน
“เหม็น...”
“แอปเปิ้ลเหม็น”
มาซาโกะเอาแอปเปิ้ลมาดมเอง อย่าง งง ๆ แพรวดาวลุกพรวดไปอาเจียนตรงถังขยะอย่างทนไม่ไหว
“โอคุซัง”
ทาโร่รีบเข้าไปดูแล คอยลูบหลังและหาผ้ามาให้แพรวดาวเช็ดปากด้วยความเป็นห่วง มาซาโกะสังเกตอาการแพรวดาว เริ่มเอะใจ
“หนูเซโกะเวียนหัว คลื่นไส้อาเจียนบ่อย ทานอะไรไม่ค่อยได้อย่างนี้ ป้าว่าไม่ใช่อาการเครียดแล้วล่ะ”
แพรวดาวเงยหน้าขึ้นมามองมาซาโกะ สงสัยว่าตัวเองเป็นอะไร
รถทาเคชิแล่นเข้ามาจอด หน้าบ้านมาซาโกะ คัตสึกับเซกิ รีบลงจากรถมาเปิดประตูให้ ทาเคชิก้าวลงมาจากรถพร้อมถุงขนมมากมายในมือ ที่ตั้งใจหิ้วมาด้วยตัวเอง มาซาโกะตกใจเล็กน้อยที่เห็นทาเคชิ แต่ก็รีบปรี่เข้ามาโค้งตัวต้อนรับ
“สวัสดีค่ะโอะนิซึกะโซเรียว”
“มีลูกค้าคนไทยเอาขนมไทยมาฝาก ผมอยากเอามาให้เซโกะทาน”
“หนูเซโกะ ไม่อยู่ค่ะ”
ทาเคชิแปลกใจ
“เซโกะไปไหน”
“เอ้อ...”
มาซาโกะอึกอัก ไม่กล้าพูด
โรงพยาบาล...หมออ่านผลการตรวจอย่างละเอียด ก่อนเงยหน้าขึ้นมาบอกแพรวดาวกับทาโร่
“ขอแสดงความยินดีกับคุณแม่คนใหม่ครับ”
แพรวดาวกับทาโร่ อึ้ง ตกใจ
“หมายความว่า...” แพรวดาวถาม
“ผลตรวจยืนยันว่าคุณผู้หญิงตั้งครรภ์ประมาณหกสัปดาห์แล้วครับ”
แพรวดาวเครียด สับสน ทำอะไรไม่ถูก ทาโร่อึ้งไปสักพัก พยายามสลัดความเศร้ามาเป็นความรู้สึกยินดีกับแพรวดาว
“หมอจะฉีดยาบำรุงครรภ์ให้ เชิญคุณผู้ชายออกไปรอข้างนอกก่อนนะครับ”
แพรวดาวมองทาโร่ เหมือนจะกลัว และทำตัวไม่ถูก พยาบาลผายมือเชิญทาโร่ออกจากห้อง ทาโร่กระซิบบอกแพรวดาว ราวกับปลอบใจ
“ผมรออยู่หน้าห้อง ไม่ต้องกลัวนะครับ”
แพรวดาวพยักหน้ารับ จู่ ๆ ก็รู้สึกใจคอไม่ค่อยดี ขณะมองทาโร่ก้าวออกไป
ทาโร่ยืนรอแพรวดาวอยู่หน้าห้อง ไม่สบายใจนัก เป็นห่วงแพรวดาวอย่างแปลกประหลาด
“อุ๊ย...”
พยาบาลคนหนึ่งทำเอกสารมากมายตกกระจัดกระจายเต็มพื้น ห่างออกไปจากหน้าห้องเล็กน้อย ทาโร่เห็น จึงรีบเข้าไปช่วยพยาบาลเก็บเอกสารด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ”
“ขอบคุณค่ะ”
บุรุษพยาบาลสองคน เดินเงียบเข้าไปในห้องตรวจ อย่างรวดเร็ว โดยที่ทาโร่ไม่ทันสังเกตเห็น
แพรวดาวนอนรออยู่บนเตียง โดยมีพยาบาลกำลังเตรียมเข็มฉีดยาให้หมอฉีดยาบำรุงครรภ์ให้ม่านถูกเปิดออก จู่ ๆ บุรุษพยาบาล 2 คน ก็ปรี่เข้ามา แพรวดาว หมอ พยาบาล หันไปมองบุรุษพยาบาลทั้งสอง งง ๆ แปลกใจ
“พวกคุณเข้ามาทำไม” หมอถามเสียงเข้ม
บุรุษพยาบาลทั้งสองยิ้มเหี้ยม
รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11 (ต่อ)
ทาโร่กลับมายืนอยู่หน้าห้องตรวจ รอแพรวดาวออกมาจากห้องด้วยความเป็นห่วง ทาเคชิเข้ามาพร้อมคัตสึ เซกิ รีบถามทาโร่ด้วยสีหน้าตกใจ
“เซโกะเป็นอะไร”
“เอ่อ...คือ...”
ทาโร่อึกอัก ตอบช้า เพราะทาเคชิมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทาเคชิใจร้อน รีบผลักประตูเข้าไปในห้องตรวจทันที ทาโร่ คัตสึ เซกิ รีบตามทาเคชิเข้ามาในห้อง
“เซโกะ”
ทาเคชิกวาดสายตามองจนทั่วห้อง แต่ว่างเปล่า คัตสึงงๆ
“ไม่มีใครอยู่ในห้องสักคน”
“เซโกะอยู่ไหน”
ทาเคชิหันไปถามทาโร่ เริ่มรู้สึกแปลก ๆ ใจคอไม่ดี ทาโร่ตอบไม่ได้ สายตาหันไปหยุดอยู่ตรงผ้าม่านที่ถูกกั้นจนเตียงอย่างมิดชิด ทาเคชิมองตามสายตาทาโร่ ก่อนปรี่เข้าไปเปิดผ้าม่านด้วยความสงสัย ผ้าม่านถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างหมอและพยาบาลนอนจมกองเลือดอยู่บนเตียง โดยมีดาบสั้นเล่มหนึ่งปักอยู่บนเตียงนั้น ทุกคนชะงัก ตกใจมาก ทาเคชิดึงดาบสั้นขึ้นมา ด้ามดาบปรากฏสัญลักษณ์ของกลุ่มซะโต้อย่างชัดเจน
“ดาบของซะโต้” ทาโร่โฑล่งออกมา
เซกิหน้าเสีย
“พวกมันจับโอคุซังไป”
“ไอ้เคนอิจิ”
ทาเคชิกำดาบสั้นในมือแน่น จนมือสั่นเทาด้วยความโกรธ แค้นมาก
บ้านโอะนิซึกะ...ริวกระชับดาบในมือมั่น ลุกขึ้นด้วยความใจร้อน
“ฉันจะไปถล่มพวกมัน เพื่อช่วยโอคุซังกลับมา”
“ใจเย็นก่อน อย่าลืมว่าตอนนี้โอคุซังอยู่ในมือซะโต้” โคจิปราม
“จะรอให้ไอ้เคนอิจิทำร้ายโอคุซังก่อนงั้นหรือ”
“เคนอิจิต้องการใช้โอคุซังเป็นเหยื่อล่อโซเรียว มันคงไม่ทำอะไรเธอ”
“สันดานอันธพาล ไว้ใจไม่ได้”
ริวพูดพลางนึกขึ้นได้ หันมองหาทาเคชิ
“ทาเคชิอยู่ไหน”
โคจิสบตาคัตสึ เซกิ ราวกับถามแทนริว
ในห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษ...ทาเคชินั่งคุกเข่าอยู่หน้าป้ายบรรพบุรุษ จ้องมองดาบประจำตระกูลด้วยแววตานิ่งมาก แต่มือเขากลับกำแน่นจนเกร็ง ราวกับเคียดแค้นมากภายใน ทาโร่เดินเข้ามา คุกเข่าลงข้างหลังทาเคชิ
“ผมดูแลโอคุซังไม่ได้ ขอให้โซเรียวลงโทษผมที่ทำงานพลาด”
ทาโร่ก้มศีรษะลงบนพื้น นิ่ง รู้สึกผิดมาก ทาเคชิเงียบ เพราะในความคิดมีแต่ห่วงแพรวดาวมากกว่า ทาโร่เงยหน้ามองทาเคชิ ลังเลพักหนึ่ง ก่อนเอ่ยปาก
“โอคุซังไปโรงพยาบาลวันนี้...”
ทาเคชิหันขวับมาหาทาโร่ทันที เพราะต้องการรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับแพรวดาว
“หมอบอกว่ายังไง”
“โอะนิซึกะกำลังจะมีทายาทรุ่นต่อไปครับ”
“ลูก...ฉันกำลังจะมีลูก”
ดวงตาทาเคชิเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น ดีใจจนพูดอะไรไม่ออก สักพักหนึ่งเขาก็ใจหายวูบ ความดีใจแปรเปลี่ยนเป็นความเครียดขึ้นมาแทน
“ไอ้เคนอิจิจับตัวลูกเมียฉันไป”
“ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ผมก็จะช่วยโอคุซังกลับมาให้ได้”
ทาโร่พูดด้วยความรู้สึกผิดและเจ็บใจ เป็นห่วงแพรวดาวไม่แพ้ทาเคชิ ทาเคชิมองทาโร่ อึ้ง... สีหน้าท่าทางของทาโร่ ทำให้เขารู้ทันทีว่าทาโร่รู้สึกยังไงกับแพรวดาว
คืนนั้นแพรวดาวนอนหมดสติอยู่ในห้องมืดสลัว มือใครบางคนแตะที่แขนเธอเบา ๆ ปลุกให้ตื่น
“แพรวดาว...”
แพรวดาวขยับตัวอย่างสะลึมสะลือ เมื่อได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นหู เธอเห็นพ่อแม่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าเป็นห่วง ทุกข์ใจ
“พ่อ...แม่...”
แพรวดาวผุดลุกขึ้น ตกใจว่าพ่อแม่มาได้ยังไง
“ลูกทำให้ตัวเองและคนที่ลูกรักตกอยู่ในอันตราย” พ่อต่อว่า
“แค่ยอมรับความจริง...ลูกก็จะตื่นจากโลกแห่งความฝัน” แม่บอก
“ตื่นเถอะแพรวดาว...”
“ยอมรับความจริงนะลูก...”
“ตื่นได้แล้ว...”
“ยอมรับความจริง...”
พ่อกับแม่สลับกันพูดประโยคเดิมซ้ำ ๆ ไม่หยุด จนเสียงทั้งคู่เริ่มประสานจนฟังไม่รู้เรื่อง แพรวดาวมองพ่อกับแม่ด้วยความสับสน ยกมือกุมขมับทั้งสองข้างอย่างปวดหัว
“พอเถอะค่ะ...พอได้แล้ว”
ห้องลับในซ่องเคนอิจิ...แพรวดาวสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมาจากความฝัน ก่อนค่อย ๆ หันมองรอบกาย จำห้องปิดทึบที่มีเพียงแสงสว่างจากหลอดไฟเพียงหลอดเดียวได้
“ซ่องเคนอิจิ”
เคนอิจิเปิดประตูเดินยิ้มร่า นำลูกน้องเข้ามา
“ตื่นแล้วเหรอจ้ะคนสวย”
แพรวดาวขยับตัวถอยไปจนติดฝาผนัง กลัวและไม่ไว้ใจเคนอิจิ
“ถามก็ไม่ตอบ สวยและหยิ่งแบบนี้สิ...ฉันชอบ ฮะฮ่าฮ่า ๆ”
เคนอิจิโบกมือไล่ยามะกับโคเฮ ให้ออกไปจากห้อง แพรวดาวตาโตด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเคนอิจิเดินเข้ามาหาด้วยสายตาหื่นกระหาย เธอพยายามถอยร่นหนีไปเรื่อย ๆ หวาดกลัวมาก
“อย่าเข้ามานะ”
ยามะ โคเฮ เดินหัวเราะกันลงมาจากห้องลับในซ่อง เป็นจังหวะเดียวกับที่ชินอิจิเดินเข้ามาอีกทางพอดี ยามะหันไปคุยกับโคเฮ
“ฉันว่าโอะนิซึกะโอคุซังสวยน่ารักกว่าคุณหนูไอโกะตั้งเยอะ”
ชินอิจิชะงัก เมื่อได้ยินยามะกับโคเฮ พูดคุยกัน ชินอิจิพึมพำ
“โอะนิซึกะโอคุซัง”
“ว่าที่เมียคนที่สองของนายไงล่ะ”
โคเฮพยักเพยิดขึ้นไปบนห้องลับ ชินอิจิหน้าตื่น ตกใจ เมื่อรู้ว่าแพรวดาวถูกจับตัวมา
รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 11 (ต่อ)
เคนอิจิโถมร่างเข้าหาแพรวดาว แต่เธอพยายามต่อสู้สุดแรง
“อย่า”
แพรวดาวพยายามยกมือขึ้นกันใบหน้าเคนอิจิไม่ให้ก้มลงมาจูบได้ เธอยกมือฟาดออกไป พร้อมทั้งข่วนใบหน้าเคนอิจิสุดแรง จนเล็บกรีดหน้าเขาเป็นรอย เลือดซิบ
“โอ๊ย”
เคนอิจิตบหน้าแพรวดาวดังฉาดใหญ่ด้วยความโกรธ
“ฤทธิ์มากนักเหรอ”
แพรวดาวจะหนี แต่ถูกเคนอิจิกระชากตัวเข้ามา แล้วใช้กำปั้นซัดเข้าไปเต็มท้อง จนร่างเธององุ้มเพราะความเจ็บปวด
“โอ๊ย...”
เคนอิจิกระแทกกำปั้นซ้ำเข้าไปที่ท้องแพรวดาวอีกครั้ง จนจุก น้ำตาไหล แต่ไม่มีเสียงลอดผ่านลำคอ ไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้
“ชอบให้ใช้กำลังก็ไม่บอก”
เคนอิจิโน้มหน้าเข้าหาอย่างหื่นกระหาย ก่อนรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ จึงก้มมองลงไปยังร่างแพรวดาวที่สั่นเทาตั้งแต่หน้าอก ไล่สายตาลงไปยังเบื้องล่างเห็นเลือดไหลเปรอะเปื้อนเต็มขาของเธอ แพรวดาวรู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นเหนียว ๆ ไหลลงมาตามขา ก้มมองเห็นรอยเลือดเป็นทาง ตกใจมาก
“เลือด”
“เธอท้อง” เคนอิจิตกใจสักพัก ก่อนหัวเราะลั่น “ถ้าไอ้ทาเคชิรู้ว่าลูกมันตายแล้ว มันคงแค้นจนกระอักเลือด ฮะ ฮะ ฮ่า ๆ ”
เคนอิจิหัวเราะสะใจมาก ทิ้งร่างแพรวดาวทรุดร่วงลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี แล้วเดินออกไปจากห้องด้วยความเบิกบานที่สุด
“ไม่...ไม่จริง...”
แพรวดาวเอามือลูบท้องทั้งช็อกและสับสนกับการสูญเสียเด็กในท้องรวดเร็วเช่นนี้
“ลูกแม่...”
แพรวดาวปล่อยโฮจนตัวคู้ด้วยความรันทด น้ำตารินไหลหมดอาลัยตายอยากในชีวิต เศร้าเสียใจอย่างที่สุด
วันใหม่...ชินอิจิกำลังจะก้าวออกจากซ่องอย่างร้อนรน ชะงัก เมื่อยามะ โคเฮ ก้าวมาขวาง
“จะรีบไปไหน” โคเฮถามเสียงเข้ม
ชินอิจิอึกอัก
“เมียฉันให้คนมาบอกว่าลูกไม่สบาย ฉันจะพาลูกไปหาหมอ”
ยามะกับโคเฮ พยักหน้ารับรู้โดยไม่พูดอะไร ชินอิจิรีบออกไปทันที ยามะกับโคเฮ มองตามชินอิจิ ก่อนหันมาสบตาร้าย รู้กัน
ศาลเจ้าประจำเมือง...ทาเคชิกระชากคอเสื้อชินอิจิมาถามอย่างร้อนใจ
“ลูกเมียฉันอยู่ที่ไหน”
ชินอิจิละล่ำละลักบอก
“โอคุซังกำลังจะถูกพาตัวไปที่คลังสินค้ารถไฟคืนนี้ครับ”
ทาเคชิปล่อยตัวชินอิจิ ฮึดฮัดจะออกไป แต่ถูกริวกับโคจิรั้งไว้
“ฉันรู้ว่าแกจะไปช่วยโอคุซัง แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้”
“จะให้ฉันปล่อยพวกมันทรมานเมียกับลูกของฉันเหรอ”
โคจิแทรกขึ้น
“เคนอิจิวางกับดักเอาไว้ เราต้องวางแผนให้รอบคอบ”
ทาเคชิหงุดหงิดมากที่ทำอะไรไม่ได้ เป็นห่วงแพรวดาวมาก
“ถ้าลูกเมียฉันเป็นอะไรไป ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่...ไอ้เคนอิจิ”
ทาโร่หันไปถามชินอิจิ
“ซะโต้กับมิซาว่าวางแผนอะไรบ้าง”
“คืนนี้พวกเราจะ...”
เปรี้ยง...เสียงปืนดังขึ้น ร่างชินอิจิก็ล้มทั้งยืน พวกทาเคชิตกใจ มองหาที่มาของเสียงและเตรียมพร้อมรับมือ ทาโร่ คัตสึ เซกิ แยกย้ายกันมองรอบ ๆ คอยคุ้มกันทาเคชิ ร่างชินอิจินอนคว่ำหน้า ถูกยิงข้างหลังอย่างไม่รู้ตัว โคจิรีบสำรวจตัวชินอิจิ เอามืออังจมูก แตะชีพจรที่แขน ก่อนหันมาส่ายหน้าบอกทุกคนว่าชินอิจิเสียชีวิตแล้ว โคจิพูดขึ้น
“เคนอิจิคงส่งคนมาฆ่าปิดปากคนของตัวเอง”
ริวหน้าเครียด
“แสดงว่ามันรู้ว่าชินอิจิเป็นสายให้เรา”
ทาเคชิเครียด เป็นห่วงแพรวดาว
เคนอิจิอยู่ในห้องรับรองส่วนตัวในบ่อน...ยามะกับโคเฮ เข้ามารายงาน เคนอิจิแค้นๆ
“เสียดายที่ฉันไม่ได้ฆ่าคนทรยศด้วยตัวเอง”
“พวกโอะนิซึกะรู้แล้วว่าเราจะมีการเคลื่อนไหวคืนนี้” ยามะบอก
“ให้มันรู้ตัวก่อนตายบ้างก็ดี”
“นายไม่เปลี่ยนแผนหรือครับ” โคเฮถาม
“มีผู้หญิงของโอะนิซึกะโซเรียวอยู่ในมือ พวกมันต้องเดินตามเกมที่เราวางไว้เท่านั้น”
เคนอิจิกระหยิ่มยิ้ม สายตาร้าย เหี้ยมโหด
ทาโร่ยืนมองแปลงดาวเรืองที่เหลือเพียงแปลงดินว่างเปล่าตรงหน้า คิดถึงวันที่เขาพาแพรวดาวามาดูแปลงดอกดาวเรืองให้หายเศร้า แพรวดาวพูดขึ้น
“ชีวิตไม่ใช่เทพนิยาย...ความจริงเรากำหนดไม่ได้ว่าอยากเป็นอะไร”
“เรากำหนดไม่ได้ แต่ฝันได้...วันนี้ผมฝันว่าได้เป็นอัศวินคอยดูแลแม่มด”
“งั้นแม่มดขอสาปให้อัศวินอยู่ข้าง ๆ คอยดูแลแม่มดตลอดไป”
ทาโร่แอบดีใจลึก ๆ รีบรับคำ
“อัศวินจะไม่ทิ้งแม่มดจนวันสุดท้ายของชีวิต...ผมสัญญา”
ทาโร่เจ็บใจตัวเอง ที่ปล่อยให้แพรวดาวถูกจับตัวไป
“อัศวินมีความผิดที่ทำให้แม่มดตกอยู่ในอันตราย...”
ทาโร่หันหลังกลับมา ชะงัก เมื่อเจอทาเคชิยืนเงียบอยู่ข้างหลังเขานานแล้ว
“โซเรียว”
ทาโร่รีบก้มศีรษะด้วยความตกใจ ทาเคชิมองแปลงดาวเรือง สีหน้าเรียบนิ่งมาก
“ขอบคุณที่คอยดูแลเซโกะมาตลอด”
“ผมทำตามหน้าที่ครับ”
“ไม่มีใครห้ามหัวใจตัวเองได้”
ทาโร่มองทาเคชิอย่างรู้สึกผิด เมื่อทาเคชิรู้ว่าเขาแอบหลงรักแพรวดาว
“ความรักไม่ใช่เรื่องถูกผิด ไม่มีศักดิ์ศรีหรือกฎเกณฑ์บังคับ เซโกะเป็นผู้หญิงน่ารักที่ใครอยู่ใกล้ก็ต้องหลงรัก...ฉันเข้าใจ”
ทาโร่อึ้ง รู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจลูกผู้ชายของทาเคชิมาก
“รับปากฉันข้อนึง...”
ทาโร่เงยหน้ามองทาเคชิ สงสัย
“การรบครั้งนี้ยิ่งใหญ่เกินคาดเดาได้ ถ้าฉันเป็นอะไรไป นายจะต้องเป็นคนดูแลเซโกะแทนฉัน”
ทาโร่ไม่คาดคิด
“ผม...”
“นี่คือคำสั่ง”
ทาเคชิจ้องทาโร่ สายตาเด็ดเดี่ยว ตัดสินใจแล้ว ทาโร่ลังเล ไม่อาจเอื้อม แต่สุดท้าย...จำต้องยอมรับคำสั่งของทาเคชิอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ผมสัญญาจะดูแลและปกป้องโอคุซังตลอดชีวิตครับ”
ทาโร่สบตาทาเคชิ สายตามุ่งมั่นดุจคำสัญญาของผู้ชาย ทาเคชิรับรู้ด้วยสีหน้านิ่ง หมดห่วง
อ่านต่อตอนที่ 11-4
