รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 12
ลูกจันและพอลยืนอยู่คู่กันในระยะแค่คืบเท่านั้น ลูกจันมองไปที่ใบหน้าพอล เธอเห็นพอลมองตอบมาด้วยแววตาแห่งความรัก ลูกจันยิ้มหวานใส่พอล พอลค่อยๆเอื้อมมือมาลูบไล้ใบหน้าของลูกจันอย่างอ่อนโยน ลูกจันเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสแห่งรัก
ลูกจันพูดเบาๆ “พีท”
พอลส่ายหัวให้ลูกจันพร้อมยิ้มน้อยๆ
“ผมไม่ใช่พีท”
ลูกจันมองพอลด้วยสายตาไม่เข้าใจ
พอลพูดต่อ “ผมชื่อพร...ผมรักคุณ”
พอลค่อยๆก้มหน้าลงมาหาลูกจัน ลูกจันค่อยๆเงยหน้าขึ้น ลูกจันทำหน้าผะอืดผะอม พอลชะงักมองลูกจันด้วยความตกใจ พอลเห็นลูกจันกำลังจะอ้วก
“อ้วก!!!”
ลูกจันสะดุ้งพรวดขึ้นมาอ้วก เธออ้วกอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ข้างต้นไม้โดยมีพอลคอยลูบหลังให้ พอลยื่นกระติกน้ำมาให้ ลูกจันหันไปรับกระติกน้ำ หน้าพอลกับลูกจันใกล้ชิดกันในระยะเหมือนความฝันเป๊ะ ลูกจันคิดถึงความฝันแล้วก็เริ่มอาย เธอรีบรับน้ำมาดื่มพร้อมหลบตาพอล
“ฉันเป็นอะไรไปน่ะ”
พอลทำหน้าระอาใจ
“ก็กินผลไม้มีพิษจนสลบไปน่ะสิ”
ลูกจันจ๋อย
“ดีนะที่ฉันหาหญ้าทะเลมากรอกปากแกทัน..ไม่งั้นแย่แน่”
ลูกจันหันไปมองข้างๆ ตัวพอลก็เห็นภาชนะที่บดหญ้าทะเลวางอยู่
ลูกจันสงสัย “หญ้าทะเล?”
พอลหันไปหยิบหญ้าทะเลมาส่งให้ลูกจันดู
“อือ..อันนี้เค้าเรียกหญ้าทะเล...ช่วยแก้พิษได้” พอลประชด “ซนๆแบบแกควรพกติดตัวไว้นะ..เผื่อพลาดไปกินอะไรเข้าอีก..จะได้เคี้ยวแก้พิษทัน”
ลูกจันงอน เธอค้อนพอลอย่างไม่พอใจ
“แล้วทำไมแกไม่เตือนฉันล่ะว่ามันกินไม่ได้”
พอลอึ้งกับความผิดที่ไม่ได้ก่อ “อ้าว..”
ลูกจันหันไปเจอลิงตัวเดิม ลิงแยกเขี้ยวยิ้มให้ลูกจันเหมือนเย้ย ลูกจันพลอยค้อนลิงไปอีกตัว
“แกอีกตัว..ถ้าไม่กินแล้วจะเด็ดมาให้ฉันเข้าใจผิดทำไม..บ้าจริง!”
ลูกจันเดินสะบัดบ๊อบงอนตุ๊บป่องออกไปอย่างตั้งใจใช้ความอารมณ์เสียกลบความเสียหน้า พอลกับลิงยืนมองลูกจันอย่างงงๆ
พอลรำพึง “อะไรวะ”
ลิงร้อง “เจี๊ยกก!!”
หวินกำลังนั่งคุยกับพอลและลูกจันที่กระท่อม
“ที่จริงพวกคุณไม่ต้องทำอะไรเลยก็ได้ครับ..เพราะนายน้อยสั่งมาแล้วว่าให้ผมดูแลพวกคุณให้ดีที่สุด...แต่ไอ้เกาะเนี่ยมันก็เล็กๆครับ..มีอะไรชาวบ้านก็รู้เรื่องกันทั้งเกาะ..ผมไม่อยากให้ชาวบ้านผิดสังเกตว่าทำไมพวกคุณมาอยู่แล้วไม่ทำงาน”
ลูกจันทำหน้ายิ้มอย่างมั่นใจและฉลาดมาก
“ไม่เป็นไรจ้ะจันเข้าใจ..ก็คือพี่จะให้พวกเราแกล้งแอ็คติ้ง”
หวินทำหน้างง
“เอ่อ..หมายถึงแกล้งทำน่ะ..แบบว่าจะให้พวกเราแกล้งทำงานเหมือนชาวบ้านคนอื่นๆใช่มั้ยคะ”
หวินพยักหน้ายิ้มที่ลูกจันเข้าใจง่าย
“ครับๆ..แอ็คติ้งแบบนั้นแหละครับ” หวินว่า
ลูกจันยิ้มกว้าง
“โอ๊ย..สบ๊ายยย..เรื่องแอ็คติ้ง..ขอให้บอก!”
พอลเหล่มองลูกจันที่มั่นเกิน
ลูกจันกำลังฉีกยิ้มหวานให้อ้อยและชาวบ้านหญิงที่นั่งอยู่รอบๆ พร้อมมือที่กำลังขยับทำงานอย่างคล่องแคล่ว อ้อยและชาวบ้านทีละคนมองลูกจันแบบงงๆ ลูกจันมองสายตางงๆของชาวบ้านแล้วค่อยๆยิ้มแหยลงเรื่อยๆ
ชาวบ้านทุกคนมองตรงมาที่มือของลูกจัน ลูกจันมองตามสายตาทุกคนก็เห็นอวนที่กำลังถักในมือพันกันอีนุงตุงนังเละเทะไปหมด ลูกจันสะดุ้งแล้วหยุดถักทันที
“อุ่ย!”
พอลขยับเข้าไปกระซิบข้างหูลูกจัน
“เอ่อ..ไม่ใช่แอ็คติ้งแต่ท่านะ...ผลงานมันต้องได้ด้วยป่ะ?” พอลว่า
ลูกจันจ๋อย หวินมองลูกจันอย่างขำๆ แล้วช่วยแก้ตัวให้
“คือ..แม่จันเนี่ยเค้ามาจากบ้านอื่น..ไม่ได้ทำประมงเหมือนบ้านเรา..ก็เลยถักอวนไม่เป็นหรอก...ยังไงฝากอ้อยกับพวกเราช่วยๆกันสอนให้หน่อยแล้วกันนะ”
“ได้เลยจ้ะ...เอ้า..ขยับที่ให้จันหน่อยสิพวกเรา..เค้าจะได้ดูพวกเราเป็นตัวอย่างก่อน”
ลูกจันหันไปมองหน้าพอลอย่างต้องการกำลังใจในการเรียนรู้สิ่งใหม่ พอลส่งยิ้มให้พร้อมแววตาให้กำลังใจสุดๆ ลูกจันรับกำลังใจจากรอยยิ้มพอลแล้วหันกลับไปเรียนถักอวนอย่างตั้งใจ พอลมองลูกจันที่กำลังตั้งใจเรียนรู้พร้อมยิ้มเอ็นดู
หวินกำลังอธิบายวิธีการทอดแหอยู่ที่ริมทะเล
“จับปลายหางไว้ข้างหนึ่งนะครับ...แล้วเหวี่ยงออกไป..เวลาเหวี่ยงให้ทำลักษณะแขนให้เหมือนที่ปัดน้ำฝน..แหมันก็จะบานออกไปเป็นวงกลมเอง”
ลูกจันส่ายหน้าเพลียใจ เธอเอียงหน้าไปกระซิบพอลเบาๆ โดยยังไม่หันไปหาพอล “พูดง่ายทำยากเนอะ...ใครจะทำได้..ว่าป่ะ...?”
จบประโยคลูกจันก็หันไปมองพอล แล้วเธอก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นพอลกำลังทอดแหออกไปอย่างบานสวยราวกับมืออาชีพ ลูกจันอ้าปากค้าง
“ห๊า!!”
พอลยักคิ้วให้ลูกจันอย่างโชว์เหนือ
เอกสารการไล่ออกจากงานที่อยู่ในมือณัฐมีข้อความว่าณัฐสิ้นสุดสภาพการเป็นบก.ของไลม์แล้วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ณัฐอ่านทวนจดหมายไปมาอย่างงุนงง เขากดโทรศัพท์เรียกเมย์เข้ามาในห้องด้วยเสียงหงุดหงิด เมย์เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้ายิ้มๆ คล้ายสะใจเล็กๆ
“ไอ้เอกสารบ้านี่มันมาจากไหน”
เมย์ตอบกวนๆ “ก็..ตามลายเซ็นข้างล่างจดหมายน่ะค่ะ..จากคุณสาโรจน์”
ณัฐโกรธมากจึงขว้างข้าวของลงบนพื้น
“บ้า..เล่นบ้าๆอะไรกันเนี่ย”
เมย์มองณัฐอย่างเบื่อหน่ายในความเจ้าอารมณ์ของณัฐ
“คิดว่าคงไม่เล่นนะคะ..เพราะตอนนี้คุณสาโรจน์ทำหนังสือเวียนแจ้งไปทุกแผนกแล้วค่ะ เรื่องคุณณัฐสิ้นสุดสภาพการเป็นบก.ของที่นี่”
ณัฐยิ่งเหวี่ยงหนักกว่าเดิม เขาโกยข้าวของเขวี้ยงระเนระนาด
“ไม่จริง...มีสิทธิ์อะไรมาไล่กูออกวะ”
“ก็คงสิทธิ์ในการเป็นเจ้าของเงินมั้งคะ” เมย์ว่า
เมย์มองณัฐอย่างสมเพชแล้วเดินออกจากห้องไป ณัฐกัดกรามกรอดด้วยสีหน้าแค้นมาก ณัฐเปิดลิ้นชักโต๊ะหยิบปืนออกมา
ณัฐคำราม “คิดเหรอว่ากูจะยอมไปง่ายๆ”
สาโรจน์กำลังนั่งทำงาน เขาเหลือบตามองจดหมายไล่ออกที่ถูกวางลงตรงหน้า สาโรจน์เงยหน้ามองคนที่วางจดหมาย ณัฐกำลังยืนกัดกรามด้วยความเครียดแต่ยังพยายามยิ้ม สาโรจน์ทำหน้าเย็นชาใส่ณัฐก่อนจะก้มลงเซ็นเอกสารต่อ ณัฐทนไม่ไหวจึงกระชากเอกสารออกจากมือสาโรจน์
สาโรจน์โกรธ “เอ๊ะ..มันจะมากไปแล้วนะณัฐ”
“แล้วที่พี่ทำกับผมล่ะครับ...อยู่ๆก็ไล่ผมออกไม่มีเหตุผล..มันไม่มากเหรอครับ”
สาโรจน์ยิ้มเหยียดๆ ใส่ณัฐ
“น้อยไปด้วยซ้ำ..ถ้าเทียบกับที่เธอหักหลังฉัน”
สาโรจน์หยิบเอาแฟ้มเอกสารลับที่ณัฐเคยเอาให้ลูกจันออกมาวางบนโต๊ะ
“แผนลับสำหรับโปรเจ็คหนังสือใหม่...ลูกจันเค้าส่งคืนมา..แล้วก็ฝากบอกว่า..เค้าไม่คิดจะร่วมงานกับคนที่ไม่ซื่อสัตย์แบบเธอ”
ณัฐหน้าเสียที่ความลับแตก
สาโรจน์พูดต่อ “ที่จริงเค้าส่งมาหลายวันแล้วล่ะ..แต่ฉันยังอยากเช็คข้อมูลอะไรเพิ่มบางอย่าง..เลยยังไม่ได้ไล่เธอออก”
ณัฐมีพิรุธ
สาโรจน์พูดต่อ “แล้วฉันก็เช็คได้ว่าเธอยักยอกเงินบริษัทไปอีกเกือบสิบล้าน..เพราะฉะนั้นแค่ที่โดนไล่ออกจากบริษัทนี่ก็ถือว่าเมตตามากแล้วนะ..ถ้าฉันทำหนังสือเวียนไปทุกบริษัท..เธอคงหางานทำไม่ได้อีกเลย”
ณัฐเครียดจนเส้นเลือดปูด
“ไปซะ..แล้วไม่ต้องกลับมาเจอกันอีก..ไอ้ที่เสียไป..ฉันจะคิดว่าเป็น"ค่าแรง"ที่เธอเคยให้ความสุขกับฉันก็แล้วกัน”
สาโรจน์ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มเชือดเฉือนก่อนจะก้มหน้าทำงานต่ออย่างไม่สนใจณัฐ ณัฐมองสาโรจน์ด้วยแววตาอาฆาตแค้นก่อนจะค่อยๆหยิบปืนออกมาแล้วจ่อปืนไปที่หัวสาโรจน์
“มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกไอ้แก่”
สาโรจน์เงยหน้ามองณัฐด้วยอาการตกใจ
“เศษเงินที่มึงให้..มันไม่พอหรอกกับที่กูต้องทนอยู่กับคนอย่างมึงตั้งหลายปี” ณัฐว่า
ณัฐกระชากลิ้นชักโต๊ะทำงานของสาโรจน์แล้วหยิบสมุดเช็คออกมา
ณัฐยิ้มหวานพูดเสียงเหี้ยม “เซ็นเช็คให้ผมซัก30ล้านสิครับพี่..แล้วผมจะถือว่าเราจบกัน”
สาโรจน์โกรธจนลืมตัวจึงหันมาตบหน้าณัฐ “ไอ้คนเนรคุณ”
ณัฐตกใจที่โดนตบจึงเผลอลั่นไกปืนใส่สาโรจน์ “ปัง!!”
สาโรจน์ดวงตาเบิกโพลงไม่คิดว่าณัฐจะยิง เขาล้มลงไปจมกองเลือด
“ณั......” สาโรจน์สิ้นใจก่อนเรียกชื่อณัฐจบ
ณัฐตกใจมากกับการตายของสาโรจน์ เมย์วิ่งเข้ามาในห้อง เธอเห็นสาโรจน์นอนกองอยู่กับพื้นโดยที่ข้างๆมีณัฐยืนถือปืนอยู่
เมย์ร้อง “กรี๊ดด”
เมย์กรีดร้องสุดเสียงแล้ววิ่งออกไปจากห้อง
“ช่วยด้วยค่ะ..คุณณัฐยิงคุณสาโรจน์ค่ะ..ช่วยด้วยๆๆ”
ณัฐละล้าละลังแล้วตัดสินใจวิ่งหนีออกไปจากห้อง
เช้าวันใหม่ ลูกจันกำลังถักอวนอย่างคล่องแคล่ว พอลนั่งมองลูกจันอยู่ใกล้ๆ
“ถักเก่งแล้วนี่..เรียนรู้ไวนะเรา” พอลชม
ลูกจันทำหน้ามั่นใจ “ก็ฉันฉลาดไง!”
พอลขำกับความถ่อมตัวเหลือเกินของลูกจัน ลูกจันยังทำงานไปเรื่อยๆ ด้วยสีหน้าสงบสุข
“แกรู้มั้ย..ทำไปทำมาฉันชักชอบงานนี้ซะแล้วสิ”
พอลแปลกใจ “งานถักอวนเนี่ยนะ”
ลูกจันพยักหน้าแล้วถักต่อ
“อือ...ถักไปเรื่อยๆ...ใช้สมาธิอยู่กับมัน..ไม่ต้องแข่งขันกับใคร...ใจมันสงบดีเนอะ”
พอลอมยิ้มเพราะรู้สึกดีกับลูกจันเวอร์ชั่น"ใจสงบ" แบบนี้
ภาพในทีวีเป็นพิธีกรรายการซุบซิบเซเลบกำลังเมาท์ข่าวหน้าตาตื่น
“ตอนนี้ทางตำรวจกำลังตามจับตัวคุณณัฐกันจ้าละหวั่นค่ะ...ส่วนญาติของคุณสาโรจน์ก็ตั้งรางวัลนำจับไว้ 3 แสนสำหรับผู้ชี้เบาะแส...งานนี้ไม่มีแพะแน่ค่ะเพราะเลขาคุณสาโรจน์ยืนยันว่าเหตุเกิดจากคุณณัฐไม่พอใจที่โดนคุณสาโรจน์ไล่ออกจากงาน..แถมกล้องวงจรปิดในห้องคุณสาโรจน์ก็ชัดเจนนะคะว่ามือปืนคือคุณณัฐ”
ภาพจากกล้องวงจรปิดเป็นภาพเหตุการณ์ตอนณัฐยิงสาโรจน์
พิธีกรพูดต่อ “จากการหาข้อมูลก็พบว่าคุณณัฐมีหนี้สินเยอะมาก ส่วนใหญ่มาจากหนี้การพนันของพ่อแม่...ตำรวจเลยคาดว่าอาจจะเป็นอีกแรงจูงใจที่ทำให้คุณณัฐต้องยักยอกเงินบริษัทจนโดนไล่ออกจากงาน..และกลายมาเป็นเหตุโศกนาฏกรรมในครั้งนี้....เฮ้ออออ..ใจหายนะคะ..วันก่อนดิฉันยังเพิ่งเอาข่าวคุณณัฐช่วยคนแก่มาเสนออยู่เลย..คนเรามันดูกันยากจริงๆนะคะคุณผู้ชม”
พีทที่นั่งดูอยู่ดูหน้าจอเศร้าใจกับข่าวที่ได้รับ
พีทรำพึง “ไม่น่าเลย”
พีทถอนหายใจอย่างเวทนาในกรรมที่ณัฐกำลังเผชิญอยู่และกำลังจะต้องเผชิญต่อไป
หนังสือพิมพ์ถูกขยำทิ้งไว้บนพื้นห้อง หน้าปกพาดหัวตัวใหญ่"ตามล่าไฮโซรูปหล่อมือฆ่านักธุรกิจใหญ่" มีรูปณัฐขึ้นคู่อยู่กับสาโรจน์ ณัฐนั่งกุมขมับตัวเองด้วยความเครียดอยู่บนเตียง เขานั่งเดียวดายอยู่ในห้องโทรมๆ
อ่านต่อหน้าที่ 2
รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 12 (ต่อ)
พอลที่เปลือยท่อนบนกำลังแบกปลามาวางเรียงไว้แถวนอกชานบ้าน ลูกจันนั่งมองพอลอย่างพิจารณา ลูกจันค่อยๆ มองไล้ไปทีละส่วนตั้งแต่หน้าตาจนถึงท่อนแขนกำยำของพอล ลูกจันชักเคลิ้มกับกล้ามของพอล สายตาลูกจันเริ่มไล้ลงมาเรื่อยๆ จากแผงอก กล้ามท้อง ลงมาเรื่อยๆ
พอลถาม “มองอะไรอ่ะ”
สายตาลูกจันกระตุกทันที เธอเลื่อนสายตาขึ้นไปที่หน้าพอลแทน พอลกำลังจ้องมาที่ลูกจันด้วยความสงสัย
ลูกจันอึกอักเพราะตั้งหลักไม่ทัน “เอ่อ..ก็มองกล้าม..เอ๊ย..เอ่อ..มะมองแกทำงานไง”
พอลงงๆ แต่ก็หันไปทำงานต่อ
“พีท...ฉันเพิ่งได้นั่งสังเกตแกจริงๆจังๆเนี่ยแหละ...ฉันว่าแกดูแปลกๆไปนะ”
พอลมีพิรุธแต่ก็แกล้งทำปกติ
“แปลกยังไง”
ลูกจันทำหน้าสับสนเพราะไม่รู้จะอธิบายยังไง
“ก็...ไม่รู้สิ...มันเหมือน..เหมือนไม่ใช่แกอ่ะ” ลูกจันเอียงคอมองพอล “แต่แกก็ยังเป็นแก...” ลูกจันพิจารณาพอลอีกที “แต่มันก็ไม่เหมือนแกไง...โอ๊ย..งง”
ลูกจันพูดเองงงเอง พอลหัวเราะเบาๆอย่างพระเอก
“แล้วมันดีมั้ยล่ะ” พอลถาม
“มันก็...ก็ไม่แย่นะ” ลูกจันว่า
พอลหันมามองลูกจันนิ่ง
“แล้วชอบมั้ย?”
ลูกจันอึ้งกับคำถามนี้ในใจของเธอสับสนกับความหมายของประโยคคำถามจากพอล พอลและลูกจันกำลังประสานสายตากันนิ่งจนแทบลืมหายใจ
เสียงอ้อยทำลายความเงียบ “จันน....ฉันเอาน้ำชุบมาให้จ้า”
พอลกับลูกจันสะดุ้งตื่นจากภวังค์แล้วแก้เก้อด้วยการหากิจกรรมทำ พอลนั่งเรียงปลาไปแอบมองลูกจันไป
ลูกจันทำเป็นคว้าผ้าขี้ริ้วแถวนั้นมาเช็ดๆถูๆระเบียงกระท่อม อ้อยเดินเข้ามาพร้อมชามน้ำชุบแล้วมองท่าทางมือเป็นระวิงของพอลและลูกจันอย่างงงๆ
“แหม....ขยันจัง!” อ้อยชม
จุ้มจิ้มที่เพิ่งออกจากออฟฟิศกำลังจะมาโบกรถ ทันใดนั้นก็มีมือลึกลับเอาปืนจี้จุ้มจิ้มจากด้านหลังแล้วลากเข้าที่มืด
“บอกมา ลูกจันอยู่ที่ไหน”
จุ้มจิ้มจำเสียงได้ว่าเป็นณัฐได้แม้ไม่เห็นหน้า
จุ้มจิ้มรำพึง “คุณณัฐ”
จุ้มจิ้มกลัวเพราะรู้เรื่องข่าวณัฐฆ่าคนตายแต่ก็พยายามคุมสติ
“ไม่รู้ค่ะ”
ณัฐโกรธ
ณัฐตวาด “โกหก”
ณัฐเงื้อมือจะตบจุ้มจิ้มด้วยปืน ทันใดนั้นเองอาร์ตก็โผล่เข้ามาต่อยณัฐจนล้มลงไป ณัฐหันขวับมาเล็งปืนจะยิงใส่อาร์ต
จุ้มจิ้มตะโกน “ตำรวจ...ช่วยด้วยค่า..ทางนี้ค่ะ”
ณัฐหันไปทางถนนก็เห็นรถมอเตอร์ไซค์ตำรวจขี่ผ่านมา ณัฐเจ็บใจก่อนจะรีบวิ่งหนีไป อาร์ตเดินไปหาจุ้มจิ้ม เขาเอาใช้มือจับใบหน้าจุ้มจิ้มอย่างอ่อนโยน
“เจ็บตรงไหนรึเปล่าจุ้ม”
จุ้มจิ้มมองหน้าอาร์ตที่อยู่ในระยะใกล้ชิดอย่างหวั่นไหวแต่ก็ข่มใจหลบตาอาร์ต
“เราไม่เป็นไร..ขอบใจมาก”
“กลับบ้านเถอะ..เดี๋ยวอาร์ตไปส่ง”
จุ้มจิ้มเงยหน้ามองอาร์ตอย่างครุ่นคิดและตัดสินใจปฏิเสธ
“ไม่เป็นไร..เรากลับแท็กซี่ได้”
จุ้มจิ้มผละออกไปโบกเรียกแท็กซี่ แท๊กซี่แล่นมาจอด จุ้มจิ้มก้าวขึ้นรถโดยไม่หันมามองอาร์ตเลย รถแท็กซี่ขับออกไป อาร์ตยืนมองท้ายรถแท็กซี่ด้วยใบหน้าเศร้ามาก
ที่หมู่บ้านชาวประมง พอลกำลังแบกปลาอย่างขะมักเขม้น แล้วพอลก็เช็ดเหงื่อ เขามองบรรยากาศรอบๆตัวอย่างมีความสุข
อ้อยเพ่งมองของที่อยู่ในมือลูกจันด้วยสีหน้างงๆ ของในมือลูกจันเป็นกระเป๋าเย็บจากอวนถักที่ตกแต่งด้วยเปลือกหอยดูเก๋ไก๋มาก ลูกจันเย็บเข็มสุดท้าย ตัดด้าย แล้วชูกระเป๋าขึ้น
“เสร็จแล้ว”
อ้อยรับกระเป๋าลูกจันมาดูอย่างชื่นชม
“โอ้โห...สวยจัง” อ้อยชม
ชาวบ้านคนอื่นๆมารุมชื่นชมกระเป๋า ลูกจันยิ้มปลื้มมมมมกับผลงานการสร้างสรรค์ของตัวเอง
เหตุการณ์ก่อนที่ณัฐจะยิงสาโรจน์ย้อนกลับมา
สาโรจน์ตะโกน “ไปซะ..แล้วไม่ต้องกลับมาเจอกันอีก..ไอ้ที่เสียไป..ฉันจะคิดว่าเป็น"ค่าแรง"ที่เธอเคยให้ความสุขกับฉันก็แล้วกัน”
สาโรจน์ปิดท้ายด้วยรอยยิ้มเชือดเฉือนก่อนจะก้มหน้าทำงานต่ออย่างไม่สนใจณัฐ ณัฐมองสาโรจน์ด้วยความแค้นก่อนจะค่อยๆหยิบปืนออกมา ณัฐจ่อปืนไปที่หัวสาโรจน์
“มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกไอ้แก่”
สาโรจน์เงยหน้ามองณัฐด้วยอาการตกใจ
“เศษเงินที่มึงให้..มันไม่พอหรอกกับที่กูต้องทนอยู่กับคนอย่างมึงตั้งหลายปี”
ณัฐกระชากลิ้นชักโต๊ะทำงานของสาโรจน์แล้วหยิบสมุดเช็คออกมา
ณัฐยิ้มหวานแต่พูดเสียงเหี้ยม “เซ็นเช็คให้ผมซัก30ล้านสิครับพี่..แล้วผมจะถือว่าเราจบกัน”
สาโรจน์โกรธจนลืมตัวแล้วหันมาตบหน้าณัฐ “ไอ้คนเนรคุณ”
ณัฐตกใจที่โดนตบเผลอลั่นไกปืนใส่สาโรจน์ “ปัง”
สาโรจน์ดวงตาเบิกโพลงไม่คิดว่าณัฐจะยิงแล้วล้มลงไปจมกองเลือด
“ณั......” สาโรจน์สิ้นใจก่อนเรียกชื่อณัฐจบ
ณัฐตกใจและกำลังจะหันหลังวิ่งหนีออกจากห้อง แต่ณัฐเหมือนก้าวขาไม่ออก ณัฐหน้าซีดด้วยความกลัว เขาก้มลงมองไปที่ขาตัวเอง เขาเห็นมือขาวซีดของสาโรจน์เอื้อมมาดึงขาของเขาไว้
ณัฐหันขวับไปดูที่ๆสาโรจน์นอนตายอยู่เมื่อซักครู่ก็เห็นสาโรจน์ยังนอนอยู่ แต่เอื้อมมือมาจับขาณัฐไว้ สาโรจน์ดวงตาแดงก่ำหน้าซีดเขียวมองตรงมาที่ณัฐ
สาโรจน์พูดเสียงเย็น “ฆ่าฉันทำไม...ฆ่า..ฉัน...ทำ..มายย”
ณัฐตกใจจนแทบสิ้นสติ “เฮ้ยย”
ณัฐสะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อแตกทั่วตัว เขาตาเหลือกลานด้วยความกลัว ณัฐหายใจแรงก่อนจะค่อยๆตั้งสติ ณัฐสบายใจขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองแค่ฝันไป ณัฐกำลังจะก้าวลงจากเตียงแต่มีมือซีดเขียวมือหนึ่งมาจับแขนเขาไว้
ณัฐหันขวับไปดู เขาเห็นสาโรจน์ในสภาพผีชุดเดียวกับวันที่ตายกำลังนั่งอยู่บนเตียงมองตรงมาอย่างโกรธแค้น
“ฆ่า-ฉัน-ทำ-ไม”
ณัฐตาเหลือก สะบัดแขนอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากมือสาโรจน์
ณัฐตกจากเตียงดังพลั่กมานอนหอบหายใจแรงอยู่บนพื้น ณัฐยังกลัวจากการฝันซ้อนฝันของตัวเอง เขาค่อยๆกวาดสายตามองไปรอบๆ เริ่มจากบนเพดาน ณัฐเห็นเพดานว่างเปล่า เขาค่อยๆหันไปมองทางซ้ายของตัวเองเห็นห้องว่างเปล่า
ณัฐมีสีหน้าดีขึ้น เขาหันไปมองขวามือก็เห็นสาโรจน์นอนอยู่ข้างๆในระยะหน้าประชิด ณัฐขนลุกทั้งตัวเพราะกลัวสุดขีด
“เฮ้ย”
ณัฐสะดุ้งตื่น เขารู้สึกไม่ไหวกับฝันซ้อนฝันเบิ้ล3ครั้งขนาดนี้ ณัฐนั่งมองไปรอบๆตัวอย่างหวาดกลัวแบบใกล้สติแตกเต็มที
พอลมีแววตาล่อกแล่กเหมือนไม่ค่อยมีสมาธิ
ลูกจันเรียก “พีท”
“หืออ”
ลูกจันเรียกอีกครั้ง “พี๊ท”
“ว่าไง”
ลูกจันในชุดกระโจมอกอาบน้ำทำหน้าอารมณ์เสีย
“นี่ฉันให้แกมานั่งเป็นเพื่อนฉันอาบน้ำนะยะ...แล้วแกจะมานั่งหันหลังให้ฉันทำไม”
ลูกจันยืนอาบน้ำอยู่ที่ตุ่มหน้าบ้านโดยที่ใกล้ๆกันมีพอลนั่งหันหลังรอ
พอลอึกอัก “ก็...แกก็อาบไปสิ..ฉันก็นั่งเป็นเพื่อนอยู่นี่ไง”
ลูกจันหมั่นไส้
“ก็หันมาสิยะ..มากระแดะทำเป็นสุภาพบุรุษเพื่อ?...ลืมแล้วเหรอยะ..ตอนไปญี่ปุ่นแกกับฉันเคยแก้ผ้าแช่ออนเซ็นด้วยกันมาแระ”
พอลตาถลนแล้วแอบอิจฉาพีทเบาๆ
พอลรำพึง “แก้ผ้าแช่น้ำกันเลยเหรอ?”
“หันมาเร็วๆ...ฉันกลัวผีเข้าใจมั้ย”
พอลทำหน้ากระหยิ่มแล้วแกล้งทำเสียงเหมือนไม่อยากหันแต่ตาแวววาวทะลึ่งเชียว
“อือๆ...หันก็หัน..นี่เห็นใจว่าแกกลัวนะเนี่ย”
พอลหันมาทางลูกจันด้วยดวงตาเป็นประกายสมใจ ลูกจันยิ้มปลื้มที่ใช้อำนาจบังคับเพื่อนได้
“ดีมาก”
ลูกจันค่อยๆตักน้ำอาบอย่างสำราญใจ พอลเห็นน้ำค่อยๆรดผ่านร่างสมส่วนของลูกจัน โดยผิวลูกจันดูผุดผ่องด้วยประกายน้ำท่ามกลางแสงจันทร์ พอลมองลูกจันด้วยสายตาแห่งความรัก ลูกจันที่กำลังอาบน้ำเพลินเหลือบตามาเห็นพอลที่กำลังมองเธออยู่
ลูกจันเห็นประกายตาระยิบระยับของพอลมองตรงมาที่ลูกจันอย่างตาไม่กระพริบ แล้วลูกจันก็หลบตาพอลโดยรู้สึกอายแปลกๆชนิดที่ไม่เคยเป็นมาก่อนตอนอยู่กับพีท
ลูกจันพูดตะกุกตะกัก “เอ่อ...พีท...ฉันว่า..ฉันเปลี่ยนใจแล้ว..แก...แกหันกลับไปดีกว่า”
พอลแปลกใจ
“อ้าว...ทำไมล่ะ..ไหนว่ากลัวผีไง”
ลูกจันไม่กล้าบอกพอลตรงๆว่าอายสายตาของพอลเลยพยายามแถข้างๆคูๆ
“ก็..ก็..กลัวผีไง...เลยอยากให้แกหันไปทางโน้น..ถ้าผีโผล่มาแกจะได้เตือนฉันไง”
พอลทำหน้าเสียดายเพราะอยากดูลูกจันอาบน้ำต่อ
“ก็ดะ” พอลหันกลับไปทางเดิม
ลูกจันถอนหายใจอย่างอายๆ เพราะไม่เข้าใจอาการแปลกๆที่เกิดขึ้นในใจ
ลูกจันคิดในใจ “ทำไมเราต้องอายพีทวะ”
“อะไรนะ” พอลถาม
ลูกจันสะดุ้งเพราะแค่คิดก็ได้ยินด้วยเรอะ
“เปล๊า!!” ลูกจันพึมพำ “หูไวไปแระ..ยังไม่ทันได้พูดเลย”
ลูกจันกระมิดกระเมี้ยนอาบน้ำไปชำเลืองมองพอลไปเหมือนสัญชาติญาณชายและหญิงแสดงตัวแล้ว
เช้าวันใหม่ เสียงคนอาบน้ำดัง ลูกจันหลับตานิ่วหน้ากับเสียงอาบน้ำที่ได้ยิน เธองัวเงียลืมตาตื่น ลูกจันหันไปมองข้างๆ ก็เห็นที่นอนว่างเปล่า ลูกจันขยับตัวลุกจากที่นอน
ลูกจันผลักประตูกระท่อมออกมาก็ชะงัก เธอเห็นพอลกำลังอาบน้ำ ลูกจันไล้สายตาไปตามเรือนร่างกำยำของพอล ลูกจันอ้างปากค้างกับความแมนที่มองเห็น เธอรู้สึกเขินขึ้นมาซะงั้น ลูกจันตัดสินใจหันหลังกลับเข้ากระท่อม
ลูกจันเข้ามายืนใจระทึกอยู่ในกระท่อม เธอสับสนกับความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้น ภาพพอลอาบน้ำที่ลูกจันเพิ่งเห็นเมื่อกี้ลอยขึ้นมา ลูกจันพยายามสะบัดหน้าไล่ภาพหวิวนั้นออกไป แต่ภาพพอลอาบน้ำก็ย้อนกลับมาอีกหน
ลูกจันเครียด เธอพยายามหลับตาปี๋เพื่อลบภาพนั้นออกไปแต่ภาพนั้นก็ยังไม่ยอมหายไป ลูกจันไม่ไหวแล้วจึงทำหน้าตัดสินใจแน่วแน่ ลูกจันย้อนกลับไปที่ประตูแล้วแหวกหาช่องเล็กๆ เพื่อแอบดูพอลอาบน้ำต่อ ลูกจันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ทั้งเขินทั้งเพลิน
ชาวบ้านหญิงชายจับกลุ่มเตรียมทำงาน อ้อยหันไปมองทางชายหาด เธอเห็นพอลกับลูกจันเดินมาไกลๆ พอลเดินไปเอามือบังแดดให้ลูกจันไปอย่างทะนุถนอม อ้อยหันไปสะกิดหวิน
อ้อยขำๆ “พรที่ท่าจะรักจันมากนะ...ดูสิยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม แดดไม่ให้ถูกตัวกันเลย”
หวินหันไปมองตามอ้อยแล้วยิ้มๆ ลูกจันกับพอลเดินมาถึงกลุ่มชาวบ้าน
“พ่อพรมาแล้ว...ไปกันเถอะพวกเรา..วันนี้คลื่นแรงสงสัยต้องออกเรือไกลซักหน่อย”
หวินเดินนำออกไป ชาวบ้านชายทะยอยลุกเดินตามหวิน พอลกำลังจะเดินตามทุกคน
แต่ลูกจันเรียก “พีท”
พอลหันกลับไปทางลูกจัน ลูกจันพูดด้วยสีหน้าห่วงใย
“ระวังตัวด้วยนะ”
พอลมองสายตาห่วงใยของลูกจันอย่างชื่นใจแล้วพยักหน้ารับทั้งรอยยิ้ม “อื้ม”
พอลกำลังจะเดินออกไป ลูกจันเรียกไว้ “เดี๋ยว!”
พอลหันกลับมา ลูกจันมองหน้าพอลอย่างคนที่ต้องการความมั่นใจ
“แกเคยสัญญาแล้วนะ..ว่าแกจะตายทีหลังฉัน”
พอลมองลูกจันด้วยแววตาทั้งรักและเอ็นดู เขาเอื้อมมือมาจับสองข้างแก้มของลูกจันเบาๆ..พร้อมมองลึกเข้าไปในดวงตาลูกจัน
พอลพูดเสียงจริงจัง “ฉันสัญญา”
พอลยิ้มให้ความมั่นใจกับลูกจัน ลูกจันยิ้มตอบ ทั้งคู่ยืนจ้องกันอยู่เนิ่นนานโดยไม่ต้องมีคำพูด..แต่ต่างเข้าใจกัน พอลเดินออกไป ลูกจันยืนมองส่งจนลับสายตา
เวลาผ่านไป หวินและชาวบ้านหญิงกำลังนั่งถักอวน ลูกจันนั่งทำกระเป๋าด้วยใบหน้ามีกังวล
ฟ้าร้องดังครืน ลูกจันเงยหน้ามองท้องฟ้าก็เห็นฟ้ามืดครึ้มเหมือนจะมีพายุ ทะเลมีคลื่นแรงน่ากลัว ลูกจันมีสีหน้ากังวลเพราะเป็นห่วงพอลมาก
เรือประมงกำลังเผชิญพายุฝนกลางทะเลจนโคลงเคลงท่ามกลางฟ้าแลบฟ้าร้องดูน่าหวาดเสียว สุดท้ายเรือก็ต้านพายุไม่ไหวจึงค่อยๆล่มลงกลางทะเลท่ามกลางเสียงฟ้าร้อง ท้องฟ้าแล่บแปล๊บๆ
ท้องฟ้ากำลังครึ้มฝน เสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง ลูกจันที่กำลังยืนชะเง้อคอยพอลสะดุ้งเพราะใจหายเหมือนมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง เธอวิ่งออกไปดูพอลที่หน้าบ้านก็เห็นว่ามีแต่ความเวิ้งว้างว่างเปล่า ลูกจันเครียดมาก เธอเดินกลับมานั่งที่หน้ากระท่อม
ลูกจันนึกย้อนไปถึงตอนก่อนที่พอลจะออกเรือเมื่อเช้า ลูกจันมองหน้าพอลอย่างคนที่ต้องการความมั่นใจ
“แกเคยสัญญาแล้วนะ..ว่าแกจะตายทีหลังฉัน” ลูกจันว่า
พอลมองลูกจันด้วยแววตาทั้งรักและเอ็นดู พอลเอื้อมมือมาจับสองข้างแก้มของลูกจันเบาๆ พร้อมมองลึกเข้าไปในดวงตาของลูกจัน
พอลพูดเสียงจริงจัง “ฉันสัญญา”
พอลยิ้มให้ความมั่นใจกับลูกจัน ลูกจันน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเป็นห่วงพอล
“แกสัญญากับฉันแล้วนะ...แกห้ามเป็นอะไรนะ”
ลูกจันค่อยๆสะอึกสะอื้นเหมือนเด็กหลงทาง
เสียงพอลดังขึ้น “อยากถ่ายรูปบก.ขี้แยไปแชร์ให้โลกรู้จัง”
ลูกจันหันขวับไปตามเสียง เธอเห็นพอลตัวเปียกมะล่อกมะแล่กยืนยิ้มฟันขาวอยู่ตรงหน้า ลูกจันผวาไปกอดพอลไว้แน่น พอลกระชับอ้อมกอดตอบ พอลและลูกจันกอดกันด้วยความรักท่ามกลางพายุฟ้าคะนอง
อ่านต่อหน้าที่ 3
รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 12 (ต่อ)
ภาพเรือจมกลางทะเลดับวูบลงเฉยๆ เพราะพีทเอื้อมมือมาปิดทีวีแล้วเขาก็เดินออกไป
พอลกำลังเช็ดน้ำตาให้ลูกจันอย่างนุ่มนวล
“ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่แน่ะพร..เอ๊ย...พีท”
พอลอมยิ้มน้อยๆ
“เรียกพรแหละดีแล้ว”
ลูกจันทำหน้าสงสัย
“ทำไมล่ะ..ตอนนี้ก็ไม่มีคนอื่นอยู่ซักหน่อย”
พอลทำหน้าเอาแต่ใจ
“ไม่รู้แหละ..ก็ชอบฟังจันเรียกว่าพรมากกว่านี่” พอลทำเสียงอ้อน “น้า..ต่อไปนี้จะตอนอยู่กับคนอื่นรึอยู่กันแค่สองคนก็เรียกฉันว่าพรนะ”
ลูกจันพยักหน้ายิ้มๆ
“จ้ะ...พร!!!”
พอลและลูกจันยืนสบตากันหวานชื่น
ณัฐสภาพเหมือนคนอดนอนนั่งกุมขมับอยู่บนเตียง เสียงเคาะประตู “ก๊อกๆๆ”
ณัฐสะดุ้งเฮือก มือคว้าปืนทันที
เสียงเคาะประตูถี่ขึ้น “ก๊อกๆๆๆ”
ณัฐค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ประตูแล้วใช้ปืนเล็งไปทางหน้าประตูพร้อมยิง
เด็กส่งอาหารพูดเสียงดัง “อาหารที่สั่งมาแล้วครับ”
ณัฐถอนหายใจโล่งอก เขาเอามือหยิบหมวกออกมาสวมบังใบหน้า ณัฐค่อยแง้มประตูออกอย่างระมัดระวัง เด็กส่งอาหารถือถาดอาหารที่บนถาดมีกระดาษหนังสือพิมพ์ปูรองไว้กันเปื้อนเข้ามาในห้อง ณัฐก้มหน้าก้มตาหลบเด็กส่งอาหาร
ณัฐถาม “เท่าไหร่”
“65 บาทครับ”
ณัฐค่อยๆหยิบเงินออกมานับส่งให้เด็กส่งอาหาร 65 บาทเป๊ะ เด็กส่งอาหารมองเหรียญในมือด้วยสีหน้าเซ็งที่ไม่ได้ทิป เด็กส่งอาหารเงยหน้าจะค้อนณัฐ เด็กส่งอาหารเห็นณัฐยืนหลบหน้าดูมีพิรุธ เด็กส่งอาหารมีสีหน้าสงสัยและพยายามจะมองหน้าณัฐให้ได้ ณัฐไม่พอใจท่าทางสอดรู้สอดเห็นของเด็กส่งอาหารจึงเผลอเงยหน้าขึ้นมาสบตาเด็กส่งอาหาร
เด็กส่งอาหารจ้องหน้าณัฐเหมือนคุ้นๆจะเคยเห็นที่ไหน ณัฐยิ่งไม่พอใจที่ถูกจ้องหน้า
ณัฐพูดห้วนๆ “ออกไปได้แล้ว”
เด็กส่งอาหารรีบออกไปจากห้อง ณัฐทำหน้าหงุดหงิดแล้วปิดประตูห้องทันที
ชาวบ้านหญิงกำลังนั่งถักอวนพร้อมซุบซิบกันด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ชาวบ้านเห็นลูกจันกำลังนั่งทำกระเป๋าจากอวนโดยมีพอลเป็นลูกมือดูกุ๊กกิ๊ก ลูกจันทำงานไปได้ซักพักก็เริ่มมองหาอ้อยแต่ไม่เจอ ลูกจันหันไปถามชาวบ้านที่นั่งใกล้ๆ
“วันนี้อ้อยไปไหนน่ะ...ไม่เห็นเลย”
“แม่มันไม่สบาย...มันเลยต้องไปรับจ้างทำงานเพิ่ม” ชาวบ้านคนนึงบอก
ชาวบ้านอีกคนพูดกับชาวบ้านคนแรก “สงสารมันนะ...อยู่กับแม่แค่2คน..แม่ก็ป่วยออดๆแอดๆ นังอ้อยเลยต้องหาเงินหนัก”
“แล้วทำไมมันไม่ไปขอให้นายช่วยล่ะ..นายใจดีจะตาย”
“มันคงเกรงใจนายแหละ..เพราะคราวก่อนนายก็ช่วยมันไปตั้งหลายตังค์แล้ว”
“เฮ้อ...พวกเรามันก็จนกันทั้งหมู่บ้านนะ...ไม่มีแรงจะไปช่วยมันซักคน”
ลูกจันทำหน้าครุ่นคิด
ลูกจันหยิบเงินจากกระเป๋ามาปึกหนึ่งแล้วลุกเดินออกไปจากกระท่อม
ลูกจันกำลังจะเดินออกจากกระท่อม เธอได้ยินเสียงพอลพูด “ไปคนเดียวไม่กลัวผีเหรอ”
ลูกจันสะดุ้งแล้วหันกลับมามองก็เห็นพอลยืนมองยิ้มๆ
“บ้านอ้อยไกลน้า” พอลว่า
ลูกจันสงสัย
“รู้ได้ไงว่าจันจะไปบ้านอ้อย”
พอลเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าลูกจัน
“เพราะพรก็กำลังจะไปเหมือนกันไง”
ลูกจันเงยหน้ามองพอลด้วยความประหวาดใจ
ชาวบ้านกำลังมุงฟังอ้อยด้วยความตั้งใจ อ้อยกำลังเล่าเรื่องที่เจอมาด้วยแววตาตื่นเต้นปนดีใจ
“จริงๆนะ..ฉันว่าต้องมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาช่วยฉันแน่ๆ...คิดดูสิอยู่ดีๆก็มีเงินมาวางอยู่หน้าประตูบ้านฉันเฉยเลย...ฉันเลยพาแม่ส่งโรงหมอได้...เงินมันจะมาจากไหนตั้งเยอะตั้งแยะขนาดนั้นถ้าไม่ใช่เพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์เนรมิตมาให้...อุ๊ย...พูดแล้วขนลุก”
อ้อยลูบแขนตัวเองด้วยท่าทางขนลุกขนพองกับปาฏิหาริย์ที่เพิ่งเจอ ชาวบ้านทำท่าตื่นเต้นไปด้วย
“รึจะเป็นเทวดามาช่วยแกนะนังอ้อย”
“ไม่ก็นางฟ้า”
หวินยิ้มๆ เพราะพอเดาได้ว่าใครเป็นคนช่วยอ้อย “รึไม่ก็ทั้งเทวดาทั้งนางฟ้าแหละร่วมกันช่วยแก”
หวินแอบเหลือบตามองไปทางพอลกับลูกจัน หวินเห็นพอลกับลูกจันกำลังอมยิ้มให้กันอย่างมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์
เด็กส่งอาหารกำลังเตรียมเอาอาหารไปส่งอยู่ที่ร้านอาหารตามสั่ง เด็กส่งอาหารดึงกระดาษหนังสือพิมพ์เก่าเตรียมปูบนถาดแล้วก็ชะงักเพ่งมองไปที่หนังสือพิมพ์
เด็กส่งอาหารเห็นพาดหัวข่าว"ตำรวจเครียด..ยังตามจับไฮโซฆาตกรไม่ได้....ญาติเพิ่มรางวัลนำจับเป็น5แสน"....โดยที่ข้างๆมีรูปณัฐอยู่ เด็กส่งอาหารทำหน้าครุ่นคิด
ณัฐที่ใส่หมวกอำพรางตัวเปิดประตูห้อง เด็กส่งอาหารเดินถือถาดอาหารเข้ามาในห้อง เด็กส่งอาหารเอาอาหารไปวางบนโต๊ะแล้วหันกลับมาบอกณัฐ
“80 บาทครับ”
ณัฐยื่นเงินให้เด็กส่งอาหาร เด็กส่งอาหารเดินไปที่ประตู ณัฐเดินตามเพื่อจะไปปิดประตู เด็กส่งอาหารหันกลับมากะทันหันพร้อมสะบัดมือไปปัดหมวกของณัฐจนหลุด เขาเห็นณัฐหน้าเต็มๆ โดยณัฐกำลังมองมาที่เขาอย่างตกใจ ณัฐรีบหยิบหมวกมาใส่ต่อ เด็กส่งอาหารแกล้งทำเป็นขอโทษ
“ขอโทษครับ...ผมลืมเอาถาดกลับ”
เด็กส่งอาหารเดินไปหยิบถาดแล้วเดินออกจากห้องไปท่ามกลางสายตาหวาดระแวงของณัฐ
เด็กส่งอาหารกำลังคุยโทรศัพท์กับตำรวจด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง
“ชัวร์ครับพี่ตำรวจ...หล่อๆแบบนั้นผมจำไม่ผิดแน่..พี่รีบมาเลย เดี๋ยวผมพาไปหาเอง..อย่าลืมรางวัลนำจับของผมด้วยนะพี่”
ณัฐกำลังยืนแอบฟังเด็กส่งอาหารคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม
ลูกจันกำลังนั่งทำกระเป๋าอวนอยู่ท่ามกลางชาวบ้านหญิงคนอื่นๆ และอ้อยที่นั่งถักอวนอยู่ นักท่องเที่ยวหญิงคนหนึ่งเดินมาพร้อมกล้อง นักท่องเที่ยวหญิงหยุดถ่ายรูปบริเวณที่ลูกจันและชาวบ้านหญิงนั่งทำงานอยู่ เธอเดินมาหยุดดูลูกจันทำกระเป๋าใบใหม่ นักท่องเที่ยวหญิงเห็นกระเป๋าที่ลูกจันทำเสร็จแล้วดูสวยเก๋ก็เอ่ยถามลูกจันยิ้มๆ
“กระเป๋าสวยจัง...ขายยังไงคะ”
ลูกจันเงยหน้ามองนักท่องเที่ยวหญิงงงๆ เพราะไม่คิดว่าจะมีใครสนใจซื้อกระเป๋าที่เธอทำเล่นๆ
ณัฐกำลังเปิดประตูก้าวขึ้นรถแท็กซี่แล้วก็กรี๊ด เขายิ้มมุมปากอย่างอำมหิตก่อนจะปิดประตูรถ รถแท็กซี่วิ่งออกไปโดยสวนทางกับกลุ่มคนที่วิ่งเข้าไปบริเวณห้องเช่าที่เต็มไปด้วยไทยมุง ไทยมุงยืนมุงดูร่างของเด็กส่งอาหารที่กลายเป็นศพไปแล้ว
ชาวบ้านกำลังล้อมวงกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย พอลใช้มือแกะกุ้งส่งให้ลูกจัน ลูกจันอ้อนด้วยการอ้าปากรับ พอลยิ้มเอ็นดูก่อนจะส่งกุ้งเข้าปากลูกจัน แล้วทั้งคู่ก็มองตากันหวานซึ้ง
อ้อยกระแอมแซว “อะแฮ่มๆ”
พอลกับลูกจันหันมามองก็เห็นชาวบ้านกำลังนั่งมองทั้งคู่อยู่
“รักกันขนาดนี้...สงสัยจบท้องนี้แล้วคงได้ต่อท้องสองเลยแน่ๆ” อ้อยพูดกับชาวบ้าน “นะพวกเรานะ”
ชาวบ้านหัวเราะครืน
ลูกจันเขินจนหน้าแดง ยิ่งเห็นพอลมองมาเธอก็ยิ่งเขิล พอลมองอาการเขินอายของลูกจันอย่างเอ็นดู
บนพื้นห้องในโรงแรมจิ้งหรีดมีขวดเหล้าเปล่าๆกลิ้งระเกะระกะ บนเตียงมีอุปกรณ์การเสพยาวางอยู่ ณัฐนั่งอยู่ในสภาพเมายา คอพับพิงขอบเตียง ส่วนมือยังกำปืนไว้แน่น
ลูกจันนั่งเย็บกระเป๋าจากอวนโดยมีอ้อยนั่งช่วยอยู่ใกล้ๆ หวินเดินอยู่พร้อมผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลัง3คน
ลูกจันมองยิ้มๆ
“น่าเอ็นดูเนอะ..ลูกหลานเดินตามเป็นพรวนเชียว”
อ้อยหัวเราะ
“ลูกหลานอาไร้...นั่นน่ะเมียน้าหวินทั้งน้าน”
ลูกจันอ้าปากหวอ
“หา?”
อ้อยอธิบายต่ออย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดา
“เกาะเราผู้หญิงเยอะผู้ชายน้อย เราไม่ถือหรอกเรื่องที่ผัวจะมีเมียหลายคน ดีซะอีกจะได้ช่วยกันทำมาหากิน”
ลูกจันทำหน้าไม่เห็นด้วยกับแนวความคิดของชาวเกาะ เธอหันกลับไปแล้วอ้าปากค้าง ลูกจันเห็นพอลกำลังเดินมาโดยมีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลัง3คนดูเหมือนหวินเป๊ะเลย ในขณะที่อ้อยมองอยู่เหมือนกัน
อ้อยขำๆ “ท่าทางจันก็จะได้คนมาช่วยทำมาหากินเร็วๆนี้แหละ”
ลูกจันหึงปรี๊ดขึ้นมาทันที
พอลกำลังเดินไปกับสาวๆที่มารุมเอาใจด้วยท่าทางลำบากใจ
ลูกจันร้องกรี๊ด “อ๊ายย”
ตามมาด้วยเสียงของอ้อย
“ว๊าย...จันน”
พอลชะงักเพราะตกใจมาก “จัน!!”
ลูกจันกำลังนอนหงายหลังหลับตาอยู่โดยมีทุกคนล้อมรอบด้วยความเป็นห่วง สักพักลูกจันก็ลืมตาโพลงอย่างกะทันหัน ทุกคนสะดุ้งด้วยความตกใจกับอาการของลูกจัน
น้ำหมากถูกบ้วนปริ๊ดลงบนพื้น ลูกจันกำลังนั่งหลับตาชันเข่าเคี้ยวหมากหยับๆ ทุกคนนั่งมองลูกจันตาปริบๆ
ลูกจันพูดเสียงแก่ “ข้าคือ..เอ่อ..” ลูกจันคิดนิดนึง “คือ..ย่าทะเล”
อ้อยและชาวบ้านสาวฮือฮา “ย่าทะเล?”
ลูกจันแอบหรี่ตาสังเกตอาการแต่ละคน เธอเห็นแต่ละคนดูหวาดกลัว ยกเว้นพอลที่ยังนิ่งๆ ลูกจันแอบกระหยิ่มยิ้มย่อง
“ใช่...ย่าจะมาเตือนพวกเอ็งทุกคนว่า..” ลูกจันเอามือชี้ตัวเอง “แม่หนูคนนี้เป็นคนสวย รวย เก่ง จิตใจดี มีวินัย ใฝ่คุณธรรม”
พอลแอบมองลูกจันค้อนๆ พลางคิดในใจว่าเธอชักจะเยอะเกินไปแล้ว
ลูกจันอวยตัวเองต่ออย่างเมามัน “สรุปก็คือ..แม่หนูคนนี้เค้าเป็นคนมีบุญ วาสนาสูงมากก”
ทุกคน ยกเว้นพอลมีสีหน้าเลื่อมใสลูกจันขึ้นมาทันที
ลูกจันพูดต่อ “แม่หนูคนนี้เค้าเป็นเนื้อคู่ หนังคู่ กระดูกคู่กันมากับเจ้าหนุ่มคนนี้”
ลูกจันเอามือชี้ไปที่พอล พอลแอบยิ้ม
“คราวนี้ถ้าใครจะมาคิดแบ่งบุญวาสนาของแม่หนูคนนี้ด้วยการมาเป็นเมียน้อยของเจ้าหนุ่มนี่....ย่าจะบอกให้เลยว่าคนๆนั้นมันจะต้องมีอันเป็นไปใน3วัน7วัน”
ลูกจันทำเป็นแยกเขี้ยวยิงฟันให้ดูน่ากลัวยิ่งขึ้นก่อนจะส่ายหน้าไปถามผู้หญิงแต่ละคน
“เอามั้ยล่ะ?...ฮึ?..จะลองรึเปล่า?...3วันรู้ผล..เอามั้ยๆๆ”
“มะมะ..ไม่เอาจ้ะ”
สาวๆแต่ละคนส่ายหัวพร้อมกับมีใบหน้าซีดเผือดแล้วค่อยๆกราบลาย่าทะเลก่อนจะลุกหนีไป ลูกจันแอบหรี่ตาดูอีกทีพอเห็นทุกคนหนีไปหมดเธอก็แอบยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ลูกจันทิ้งร่างหงายหลังผึ่งลงไปซะเฉยๆ ลูกจันแกล้งกระพริบตาถี่ๆ แล้วงัวเงียลุกขึ้นนั่งแบบงงๆ
ลูกจันพูดเสียงปกติ “นี่จันเป็นไรไปเนี่ย..จำได้ว่านั่งคุยกับอ้อยอยู่ แล้วจู่ๆก็วูบไปเฉยๆ...โอ๊ย...งง!!”
พอลทำหน้ารู้ทันความแสบของลูกจัน อ้อยยังวิตกกับย่าทะเลไม่หายจึงเล่าแบบละล่ำละลัก
“จันโดนย่าทะเลมาลงทรงน่ะสิ” อ้อยลูบแขนตัวเอง “อู๊ยยย..พูดแล้วขนลุกร้อยวันพันปีย่าทะเลไม่เคยลงใคร..จันนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ...ถ้ายังไงก็อโหสิให้ฉันด้วยนะที่ก่อนนี้ฉันเคยอยากได้พี่พรเป็นผัวเหมือนกัน แต่ตอนนี้ไม่เอาแล้วจ้ะ..เอ่อ..ฉันขอกลับบ้านก่อนนะจ๊ะ”
อ้อยกราบลูกจันปลกๆ ก่อนจะรีบเดินออกไป ลูกจันยิ้มกว้างที่ทำสำเร็จ ลูกจันหันมาสบสายตารู้ทันของพอลพอดี ลูกจันยิ้มแหะๆ แบบยอมรับแต่โดยดี
“ร้ายนักนะเรา” พอลว่า
ลูกจันทำหน้าเอาแต่ใจ
“ก็จันไม่อยากให้พวกนั้นมาเป็นเมียพรนี่..จันต้องเป็นเมียคนเดียวของพร”
ลูกจันพูดจบประโยคแล้วรู้สึกหยึยๆ เองจึงอึ้งไป พอลฟังคำพูดของลูกจันด้วยหัวใจพองโต เขามองลูกจันนิ่ง “จริงเหรอ?”
คำพูด "จริงเหรอ??" คำเดียวของพอลทำเอาลูกจันไปไม่เป็นเลยทีเดียว พอลมองท่า"ไปไม่เป็น"ของลูกจันด้วยความเอ็นดู ลูกจันทำหน้าแปลกๆ ก่อนคายหมากออกจากปาก
“พร..จันเป็นไรไม่รู้..มันแสบปากอ่ะ...เวียนหัวด้วย”
พอลตกใจจึงรีบเข้าไปประคองลูกจันที่ทำท่าเหมือนคนจะเป็นลม
อ่านต่อหน้าที่ 4
รักนี้เจ้จัดให้ ตอนที่ 12 (ต่อ)
หวินอธิบายให้ลูกจันกับพอลฟัง
“เค้าเรียกว่า"ยันหมาก"ครับ...ก็คือเมาแหละ..คนไม่เคยกินหมากแล้วดันกินซะเยอะก็เป็นแบบนี้แหละครับ...ส่วนเรื่องแสบปาก” หวินมองไปที่ลูกจันด้วยสายตาเวทนา “ปูนมันคงกัดเอาน่ะครับ”
หวินเห็นลูกจันนั่งปากบวมอยู่ข้างๆพอลก่อนจะส่งชามมะนาวผ่าซีกให้
“ยันหมากต้องกินของเปรี้ยวครับถึงจะหาย”
ลูกจันค่อยๆเอามะนาวมาบีบใส่ปาก เธอทำหน้าเปรี้ยวมาก
ตกกลางดึก อาร์ตคุยโทรศัพท์กับจุ้มจิ้ม
“อาร์ตเช็คไปที่เกาะแล้ว..พี่ลูกจันกับพี่พีทยังปลอดภัยดี”
จุ้มจิ้มยังมีท่าทางไม่สบายใจ
“แล้วเมื่อไหร่จะกลับมาได้ล่ะ”
“ก็คงต้องรอให้ตำรวจจับคุณณัฐได้ก่อน..เพื่อความปลอดภัย”
จุ้มจิ้มชักจะอารมณ์เสีย
“แล้วเราจะทำได้แค่รอเหรอ...ต้องรอถึงเมื่อไหร่..เกิดตำรวจเค้าหาคุณณัฐไม่เจอ..พี่ลูกจันกับพี่พีทก็ต้องหนีไปเรื่อยๆแบบนี้เหรอ”
อาร์ตพยายามปลอบจุ้มจิ้ม
“ใจเย็นๆนะจุ้ม...เราต้องอดทนอีกนิด..อาร์ตก็ห่วงพี่ลูกจันกับพี่พีทไม่แพ้จุ้มเหมือนกัน”
จุ้มจิ้มจิตตกขึ้นมาทันที
จุ้มจิ้มพูดด้วยเสียงประชด “จริงสินะ..เราลืมไปว่าว่านายรักและเป็นห่วงพี่ลูกจันมากที่สุด..ยังไงนายก็คงพยายามเต็มที่อยู่แล้ว”
อาร์ตงงกับความผันผวนของอารมณ์ผู้หญิง
“เปล่านะ..คืออาร์ต”
จุ้มจิ้มไม่ฟัง เธอตัดบททันที “แค่นี้นะ”
พูดจบจุ้มจิ้มก็วางสายไป จุ้มจิ้มน้ำตาคลอเพราะเศร้ามาก
อาร์ตก็เศร้ากับความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลงไป
ดวงตาของลูกจันกลิ้งล่อกแล่กพร้อมเสียงหัวใจเต้น
“ตึ่กตั่ก..ตึ่กตั่ก..ตึ่กตั่ก”
พอลกำลังจ้องมองปากของลูกจันในระยะประชิดสุดๆ
ลูกจันอยู่ในสภาวะเหมือนจะหายใจไม่ออก ลูกจันเห็นพอลกำลังยื่นหน้าเข้ามาดูแผลที่ปากในระยะใกล้มากทำให้หัวใจลูกจันเต้นเร็วขึ้น
“ตึ่กตั่ก...ตึ่กตั่กๆๆๆ”
พอลพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “เจ็บมั้ยจัน”
ลูกจันเห็นพอลค่อยๆประคองริมฝีปากของเธอเอาไว้โดยทำท่าเหมือนจะจูบ หัวใจลูกจันยิ่งเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ตึ่กตั่กๆๆๆ”
พอลใช้ปลายนิ้วค่อยๆลูบไล้ยาที่ปากลูกจัน ลูกจันกำลังจะไม่ไหวแล้ว
หัวใจลูกจันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ “ตึ่กๆๆๆตั่กๆๆๆ”
ทันใดนั้น ทุกอย่างก็ดับวูบกะทันหันเหมือนใครถอดปลั๊กทีวีพร้อมเสียงสุดท้ายที่ลูกจันได้ยินคือเสียงพอลที่ตะโกนด้วยอาการตกใจมาก “จัน!!”
ลูกจันกำลังนั่งเหม่อลอยครุ่นคิดเรื่องความรู้สึกใหม่ที่เกิดขึ้น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน
ลูกจันรำพึงด้วยเสียงนางเอก “เราเป็นอะไรไปนะ..ทำไมเราต้องใจเต้นทุกทีที่อยู่ใกล้พีท”
เสียงลูกจันที่เป็นนางร้ายดังขึ้น “เธอรักเค้าไง!”
ลูกจันนางเอกสะดุ้งก่อนจะรีบหันไปทางต้นเสียง เธอเห็นลูกจันนางร้ายยืนสง่าทำหน้าฉลาดอยู่ตรงหน้า ลูกจันนางเอกไม่ได้แปลกใจอะไรเลยที่จู่ๆตัวเองก็มีฝาแฝดเพราะเธอยังคงโฟกัสเรื่องความรักอยู่
ลูกจันพูดด้วยเสียงนางเอก “ใช่..พีทเป็นเพื่อนรักฉันมานานแล้ว..แต่ฉันไม่เคยรู้สึกแปลกๆแบบนี้มาก่อนเลยนะ”
ลูกจันนางร้ายทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ลูกจันอีกนิด
“เฮ้อ...อย่าหลอกตัวเองสิลูกจัน...เธอก็รู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้รักพีท"แบบเพื่อน"แล้ว”
ลูกจันนางเอกทำหน้ารับไม่ได้ก่อนจะส่ายหัว
ลูกจันพูดเสียงนางเอก “ไม่จริ๊ง”
ลูกจันนางร้ายทำหน้าแบบคนถือไพ่เหนือกว่า
“ตอบฉันมาซิว่า...เธอห่วงพีทมั้ย?”
ลูกจันนางเอกคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
ลูกจันนึกถึงตอนที่เธอป้อนโจ๊กให้พอล
นึกถึงตอนที่เตรียมยาให้พอล
นึกถึงตอนที่เช็ดตัวให้พอล
นึกถึงตอนที่คอยลูบหลังลูบไหล่ให้พอลตอนเขาไอหนักๆ
นึกถึงตอนที่ป้อนยาแก้ไอให้พอล
นึกถึงตอนที่ทำน้ำผึ้งมะนาวร้อนๆ แล้วมายื่นให้พอล
ลูกจันมองหน้าพอลแล้วก็น้ำตาไหลไม่หยุด
“ก็ฉันดีใจนี่..แกไม่รู้หรอกว่าตอนแกป่วยฉันทรมานใจแค่ไหน” ลูกจันจับแขนพอลแล้วลูบเบาๆ “ดีใจจังที่แกไม่เป็นไร”
ลูกจันสะอื้นเหมือนเด็ก
ลูกจันนึกถึงวันหนึ่งตอนที่ฟ้าครึ้มฝน ฟ้าผ่าดังเปรี้ยง
ลูกจันที่กำลังยืนชะเง้อคอยพอลสะดุ้งอย่างใจหายเพราะเหมือนมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง เธอวิ่งออกไปดูพอลที่หน้าบ้าน
ลูกจันเห็นแต่ความเวิ้งว้างว่างเปล่า ลูกจันเครียดมาก เธอเดินกลับมานั่งที่หน้ากระท่อม ลูกจันน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเป็นห่วงพอล
“แกสัญญากับฉันแล้วนะ...แกห้ามเป็นอะไรนะ”
ลูกจันค่อยๆสะอึกสะอื้นเหมือนเด็กหลงทาง
ลูกจันนางเอกคิดประมวลเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วตอบลูกจันนางร้ายด้วยความหนักแน่น
ลูกจันนางเอกพยักหน้า “ห่วงสิ...ห่วงมากด้วย”
ลูกจันนางร้ายยิ้มมุมปากก่อนจะจู่โจมด้วยคำถามต่อไป
“แล้ว"หวง"พีทมั้ย?”
ลูกจันนางเอกคิด
ภาพในอดีตย้อนกลับมา ลูกจันกำลังยื่นเซ็นเอกสารให้พนักงานอยู่มุมหนึ่ง เสียงหัวเราะต่อกระซิกอย่างมีความสุขของมินตรากับพอลดังเข้ามา ลูกจันนิ่วหน้าแล้วหันขวับไปดู ลูกจันเห็นมินตราเดินมาคู่กับพอลอย่างมีความสุข โดยมีพอลถือของพะรุงพะรังมาด้วย ลูกจันจี๊ดขึ้นมาในใจอย่างไม่มีเหตุผลจึงทำหน้าหงิก
ลูกจันนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตตอนคุยกับพอล
“แกก็รู้ว่ามินตราไม่ถูกกับฉัน...แล้วปกติแกก็ไม่ชอบคุยกับมินตรา..แต่ทำไมวันนี้แกถึงต้องทำตัวสนิทสนมกับเค้า”
พอลทำเสียงระอา “สนิทอะไร ก็แค่บังเอิญเจอกันก็เลยช่วยพาเค้ามาส่ง..ก็” พอลอึกอักก่อนจะหลบตาลูกจันด้วยความรู้สึกเขินนิดๆ “ก็..จะได้มาหาแกด้วยไง”
ลูกจันยังหน้ามืดอยู่จึงไม่ได้สังเกตอาการพอล “เหรอ...แล้วต้องช่วยหอบข้าวหอบของมาให้ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อ้าว...ก็มันเป็นหน้าที่ของสุภาพบุรุษ” พอลบอก
ลูกจันชักจะกระตุกขึ้นเรื่อยๆ จึงพูดพาลๆ “แกไม่ใช่สุภาพบุรุษ..แกเป็นเกย์”
พอลมองลูกจันนิ่ง “ลูกจัน..จะเพศไหนก็ควรมีน้ำใจกับคนอื่นทั้งนั้นแหละ”
ลูกจันรู้สึกน้อยใจวูบขึ้นมากระทันหัน
“เดี๋ยวนี้แกเข้าข้างคนอื่นมากกว่าฉัน..แกไม่รักฉันแล้วใช่มั้ย”
พอลเห็นลูกจันมองมาอย่างตัดพ้อในสภาพน้ำตาคลอเต็มสองตา
ลูกจันนางเอกแอบหลบตาลูกจันนางร้ายพร้อมตอบเบาๆอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“เอ่อ...กะกะก็..หวงนะ”
ลูกจันนางร้ายมองลูกจันนางเอกด้วยสายตาจิกทะลุถึงหัวใจ
ลูกจันนางร้ายพูดด้วยเสียงนางร้าย “หึๆ..หวงรึ"หึง"?”
ลูกจันนางเอกสะดุ้งกับคำถามแทงใจ ลูกจันนางเอกย้อนคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ขึ้นมาอีกครั้ง
เหตุการณ์ในอดีตย้อนกลับมา
ลูกจันพูด “แกต้องสัญญาว่าแกจะเห็นผู้หญิงคนไหนดีกว่าฉัน”
พอลยิ้มก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “อือ”
“แล้วแกก็ต้องรักฉันที่สุดด้วย”
พอลเขินแต่ก็พยักหน้า “อืม”
ลูกจันยิ้มสบายใจที่ได้เป็นที่หนึ่งของพีท
ภาพเหตุการณ์ในอดีต อ้อยมองพอลหัวจรดเท้าด้วยสายตาพอใจ
“แหม...น้ามีญาติหล่อขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
ลูกจันกระตุกเพราะรู้สึกหึงปรี๊ดขึ้นมาเลย
ลูกจันแกล้งกระแอม “แค่กๆๆๆ”
อ้อยหันไปมองลูกจัน
อ้อยหันไปถามหวิน “แล้วนี่..?”
ลูกจันรีบเข้าไปควงแขนพอลเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของทันที
ลูกจันชี้ตัวเอง “เมีย...” ลูกจันชี้พอล “ผัว....” ลูกจันเอามือตบท้องตัวเอง “อันนี้ลูก”
อ้อยเห็นท่าลูกจันแล้วก็ถึงกับถอดใจจึงยิ้มแหยๆ
“แหม...ครบเลยนะ”
ลูกจันทำหน้าคล้ายจะบอกว่าผัวข้าใครอย่าแตะ
ภาพเหตุการณ์ในอดีต ลูกจันเห็นพอลกำลังเดินมาโดยมีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลัง3คนเหมือนหวินเป๊ะ ในขณะที่อ้อยมองอยู่เหมือนกัน
อ้อยขำ “ท่าทางจันก็จะได้คนมาช่วยทำมาหากินเร็วๆนี้แหละ”
ลูกจันหึงปรี๊ดขึ้นมาทันที
เหตุการณ์ตอนที่ลูกจันแกล้วทำเป็นแม่เฒ่าย้อนกลับมา
“แม่หนูคนนี้เค้าเป็นเนื้อคู่ หนังคู่ กระดูกคู่กันมากับเจ้าหนุ่มคนนี้”
ลูกจันเอามือชี้ไปที่พอล
“ถ้าใครจะมาคิดแบ่งบุญวาสนาของแม่หนูคนนี้ด้วยการมาเป็นเมียน้อยของเจ้าหนุ่มนี่....ย่าจะบอกให้เลยว่าคนๆนั้นมันจะต้องมีอันเป็นไปใน3วัน7วัน”
ลูกจันนางเอกเงียบเพราะเถียงไม่ออก ลูกจันนางร้ายได้ทีก็ขยี้ทันที
ลูกจันนางร้ายพูดเสียงนางร้าย “ทั้งห่วง ทั้งหวง ทั้งหึงแบบนี้...ฉันฟันธงเลยว่าเธอรักพีท!!”
ลูกจันนางเอกเพิ่งตั้งสติได้ก็พยายามปฏิเสธทันที
ลูกจันปฏิเสธเสียงนางเอก “ไม่..ฉันรักพีทไม่ได้..ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่รักผู้ชายคนไหนอีก”
ลูกจันนางร้ายทำหน้าเจ้าเล่ห์
ลูกจันนางร้ายพูดด้วยเสียงนางร้าย “แล้วพีทเป็นผู้ชายรึเปล่า?”
ลูกจันนางเอกพูดเสียงนางเอก “เปล่า..พีทเป็นเกย์”
พูดจบลูกจันนางเอกก็ทำหน้าคิดได้
ลูกจันนางเอกถาม “หมายความว่า...?”
ลูกจันนางร้ายพูด “หมายความว่าเธอสามารถรักกับพีทได้โดยไม่ผิดอุดมการณ์..เพราะเธอตั้งใจไว้ว่าจะไม่รักผู้ชาย..แต่ไม่ได้บอกนี่..ว่าจะไม่รักเกย์”
ลูกจันนางเอกทำหน้าลิงโลดที่จะไม่ต้องผิดอุดมการณ์
ลูกจันนางเอกพูด “จริงด้วย”ลูกจันนางเอกทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ก็ทำหน้าจ๋อยลงกะทันหัน “แต่พีทเค้าชอบผู้ชายนี่..เค้าคงไม่ยอมเป็นแฟนฉันแน่ๆเลย”
ลูกจันนางร้ายทำหน้าระอาใจ
ลูกจันนางร้ายถาม “ลืมแล้วเหรอว่าเธอเป็นใคร..เธอคือจันทร์เคียงดาว มันตรากุล..ผู้หญิงที่ทั้งสวย รวย เก่ง และฉลาด”
ลูกจันนางเอกค่อยๆเชิดหน้าด้วยความมั่นใจขึ้นเรื่อยๆตามคำบิวท์ของลูกจันนางร้าย
ลูกจันนางร้ายบิวท์ต่อแบบเล่นใหญ่มาก “ดึงความสามารถทั้งหมดของเธอออกมาสิลูกจัน...เธอต้องพิชิตใจพีทให้ได้”
ลูกจันนางเอกมีแววตามุ่งมั่น
ลูกจันนางเอกพูดด้วยเสียงนางร้ายตามลูกจันนางร้าย “ใช่..ฉันต้องพิชิตใจพีทให้ได้”
ลูกจันนางเอกและลูกจันนางร้ายประสานเสียงหัวเราะกันอย่างฮึกเหิม
“วะฮะฮะฮะฮ่าๆๆ”
เสียงพอลเรียกดังขึ้น “จันๆ”
ลูกจันนางเอกและลูกจันนางร้ายหันมามองหน้ากันก่อนหันกลับไปทางเสียงเรียกของพอล
ลูกจันลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงเรียกของพอล
“จันๆ”
ลูกจันเห็นพอลกำลังมองตรงมาที่เธออย่างห่วงใยมาก
“เป็นอะไรรึเปล่าจัน..จู่ๆก็พับไปซะเฉยๆ..พรตกใจหมดเลย”
ลูกจันคิดถึงความฝันเมื่อสักครู่
ลูกจันยิ้มเจ้าเล่ห์ราวหมาป่าที่เจอลูกแกะน้อย เธอรีบบิดร่างให้ดูเซ็กซี่แล้วจิกตามองพอลอย่างยั่วยวนพร้อมกระพริบตาแบ๊วใส่ พอลงงกับสายตาและท่าทางของลูกจันว่าผีเข้ารึเปล่าวะเนี่ย?
อ่านต่อตอนที่ 13
