ก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล ตอนที่ 22
เจ๊ฟูนำน้ำผึ้งเข้ามาที่มุมแต่งตัว
"คุณน้ำผึ้งมาแล้วค่ะ จัดเลยค่ะ สุดฤทธิ์สุดเดชตามที่คุยกันไว้เลยนะคะ"
ช่างหน้า - ผมรับคำ "ค่า"
"ขอโทษด้วยนะคะที่ให้รอ" เจ๊ฟูบอก
เธอยิ้มอารมณ์ดี
"ไม่เป็นไรค่ะ นิดๆหน่อยๆ"
เจ๊ฟูและทุกคนอึ้ง
ช่างหน้าบอก
"เชิญตรงนี้เลยค่ะ ป้า" แล้วช่างหน้าก็อึ้ง สบตากับทีมงานอื่นๆเพราะเผลอเรียกป้า "เอ่อ
ขอโทษค่ะ ควรจะเรียกว่า คุณน้ำผึ้ง"
เธอมองทุกคนตาแข็ง ทุกคนอึ้ง เงียบกันไปหมด กลัวเธอวีน เธอลงนั่งในที่ๆจัดไว้ให้ด้วยท่าทีสงบ
"เรียกป้าก็ดีแล้ว ดูเป็นเครือญาติ เรียกคุณ มันห่างเหิน เนอะ"
ทุกคนยิ้มกันออกมาได้อย่างโล่งอก กระวีกระวาดทำงานทันที
"แต่ว่า...โตโต้ ผู้จัดการฉันมันหายหัวไปไหนเนี่ย เจ๊ฟู เห็นบ้างมั้ยคะ"
"อุ๊ตะ พูดจาปาดอกไม้ เอ่อ...ไม่เห็นเลยค่ะ แต่เดี๋ยวจะไปตามให้นะคะ"
เจ๊ฟูเดินออกไป น้ำผึ้งหันไปนั่งยิ้มสวยให้ช่างหน้า
"พร้อมค่ะ คุณน้อง"
โตโต้คุยกับตมิสา
"ฉันรู้ว่าหล่อนกำลังจะอกแตกตาย เพราะแค้นใจยัยเมอร์ดี้"
ตมิสาโกหก
"ฉันเชื่อฟังคำสั่งของบอส ตอนนี้กับยัยเมอร์ดี้ ฉันปล่อยวางแล้ว ไม่เจ็บแค้น ไม่เก็บเอามาคิด"
"แต่ฉันไม่!"
"โต้...ไม่ดีนะ เป็นผู้หญิงต้องคิดบวก เดี๋ยวแก่เร็ว"
"เคสนี้ยอม เพราะฉันรู้สึกได้ว่า ยัยเมอร์ดี้อยู่เบื้องหลังคลิปประจานป้าน้ำผึ้งตบหล่อนในผับ ฉันจะเป็นโคนันยอดนักสืบ สืบให้รู้ความจริงให้ได้ ฉันจะไม่ทนเป็นคนโลกสวยแต่หลายคนต้องซวยเพราะยัยเมอร์ดี้! ซึ่งหล่อนก็เป็นหนึ่งในเหยื่อพวกนั้น"
ตมิสาอึ้ง ที่แอ๊บเอาไว้ก็แตกโพล้ะทันที
"ฉันเกลียดมัน"
"เปลี่ยนพลังความเกลียดชังให้เป็นแรงขับเคลื่อนเดี๋ยวนี้!"
"ยังไง!"
"ยังไม่รู้"
"เซ็งมะ"
"เรื่องชั่วๆ เราคิดได้ไม่ยากหรอก เพราะความชั่วทำง่ายกว่าความดี อย่าเพิ่งท้อ"
เมอร์ดี้ควงแขนพีศทรรตไม่ห่างเดินมาด้วยกัน ทั้งคู่อ้าปากหวอ โพล่งพร้อมกันว่า
"กล้ามาก"
"โต้ พาเมอร์ดี้ไปที่ห้องแต่งตัวที ดูแลให้เรียบร้อยนะ"
"เอ๊า...แต่บอสสัญญากับหนูแล้ว ว่าจะดูแลหนูให้มากกว่าเดิม"
"คุณคิดว่าอย่างผมจะดูแลเรื่องแต่งหน้าทำผมเสื้อผ้าได้ดีกว่าโตโต้เหรอ" พีศทรรตถาม
"พี่คือผู้เชี่ยวชาญจ๊ะ เมอร์ดี้ แต่ถ้าบอสเชี่ยวชาญกว่าพี่เมื่อไหร่ แสดงว่าบอสได้หลังแล้วลืมหน้าแล้วล่ะ จะยินดีต้อนรับเข้าวงการเลยค่ะบอส"
ทุกคนอึ้งไปสามวิ... ตีความคำพูดของโตโต้
"อ๋อ...แปลว่า"
"ไม่ต้องแปล เอาเป็นว่า โต้พูดถูก"
"ก็ได้ค่ะ"
"ตมิสา ไปกับผม"
"ทันทีค่ะบอส"
พีศทรรตเดินออกไป ตมิสาเดินตาม ทิ้งยิ้มเย้ยเยาะหยันให้เมอร์ดี้ที่หน้าง้ำ
"พร้อมหรือยังคะ สาวน้อย" โตโต้ถาม
"ทำไมเสียงอ่อนเสียงหวานกับหนู คิดอะไรป่ะเนี่ย"
"ฟ้าผ่าเปรี้ยงสิคะ"
เมอร์ดี้ตกใจร้อง "ว้าย!"
"คนพูดดีด้วยก็หาว่ามีประเด็นซ่อนเร้น!" โตโต้กระโชกโฮกฮากใส่ "ไปแต่งหน้าทำผมค่ะ อย่าให้ทีมงานรอนาน"
เมอร์ดี้รีบเดินไป โดยมีโตโต้ไล่ต้อน
มุมหนึ่งของรีสอร์ต ณัฎฐาลินีเดินคุยมากับวายุบุตร
"ไม่พาคุณสิริมามาด้วยล่ะ"
"สิริมาไปจากชีวิตของผมแล้ว"
เธออึ้งไปเล็กน้อย แอบดีใจ แต่ยังวางฟอร์ม
"ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ว่ามาเที่ยว ที่อื่นเยอะแยะทำไมต้องเป็นที่นี่"
"คิดว่าผมตามคุณมาหรือไง ขอโทษนะ...ไม่ใช่ ผมเหนื่อยที่จะวิ่งไล่ตามคุณแล้ว ผมมาเที่ยวของผม...เพื่อนแนะนำมา ไม่คิดว่าจะเจอคุณด้วยซ้ำ"
เธอลืมตัว หลุดปาก
"ไม่ใช่คิดจะมาจับนายพิภพหรือไง"
"ที่นี่น่ะเหรอ คุณรู้ว่านายพิภพอยู่ที่นี่ รู้ได้ยังไง"
เธออ้ำอึ้ง "ฉัน..."
"เพราะคุณยังคุยกับคนของมูลนิธิอยู่ หลังจากที่ทำให้ภายนอกรับรู้ว่า คุณลาออกและไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแก๊งค้าผู้หญิงข้ามชาติเพื่อทำให้นายพิภพตายใจแล้วยอมให้ความสนิทสนมด้วยกับคุณ"
"เป็นเรื่องเป็นราวมากไปป่ะ"
"เป็นเรื่องแน่...ถ้าคุณคิดจะติดตามความเคลื่อนไหวของมันด้วยวิธีนี้ รู้อะไรมั้ย...นายพิภพไม่โง่อย่างที่คุณคิดหรอกนะ อย่าคิดมันไม่รู้"
"แปลว่าฉันโง่ล่ะสิ"
"ใช่!"
เธอไม่พอใจ
"คุณกำลังทำอะไรโง่ๆ เอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องฉลาด คุณควรจะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ ไปบอกเพื่อนที่มูลนิธิของคุณด้วยอย่าเข้ามายุ่ง"
"แล้วผ่านมาตั้งกี่วันตำรวจกับคุณทำอะไรกันได้บ้างล่ะ ยังไงคราวนี้...มันก็จะไม่มีทางรอด มันต้องถูกจับได้คาหนังคาเขา"
"อย่าอวดเก่ง"
"มีทางเดียวที่คุณจะห้ามฉันได้ คือจับฉันไปขัง มัดมือมัดเท้า ไม่ให้ออกจากที่นี่เท่านั้น"
ลินีเดินหนี วายุบุตรหนักใจกับความดื้อของเธอ
เมธาวลัยยืนตื่นเต้นอยู่บนท่าเรือ มองลงไปในน้ำ ทุกอย่างยังนิ่งสนิท ยังไม่มีใครโผล่ขึ้นมา
"ทำไมยังไม่โผล่ขึ้นมาอีกอ่ะ"
กฤษฎาโผล่พรวดขึ้นมาคนเดียว
"กฤษ! ลงไปงมทำไม ตกลงไปเองได้ เดี๋ยวก็โผล่ขึ้นมาเอง"
กฤษฎาเสียงไม่พอใจ
"ฟ้าว่ายน้ำไม่เป็น"
เมเปิ้ลอึ้ง แล้วกฤษฎาก็รีบดำลงไปใหม่
"เวร!" เธอตัดสินใจตะโกนขอความช่วยเหลือ "ช่วยด้วย!มีคนตกน้ำ ช่วยด้วย"
คนงานวิ่งกันมาหลังจากได้ยินเสียงของเธอตะโกน ทันใดนั้นกฤษฎาก็โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ โดยล็อกคอน้ำฟ้าที่ไม่ได้สติขึ้นมาด้วย
"ขึ้นมาแล้ว ขึ้นมาแล้ว"
กฤษฎาว่ายพาน้ำฟ้าไปทางชายหาด เมเปิ้ลรีบวิ่งกลับไปเพื่อไปหากฤษฎาที่ชายหาดร่วมกับคนงานคนอื่น
วายุบุตรกำลังเช็คอินอยู่ที่ล็อบบี้ พีศทรรตเดินสั่งงานเข้ามากับตมิสา พลางลงนั่งคุยกันที่มุมหนึ่ง
"นัดเวลาเข้าพบผู้บริหารช่อง ผมจะเข้าไปพรีเซ้นต์นักแสดงของเรา"
"ค่ะ"
"ผมจะเปิดออร์กาไนซ์ ตามคุณแป๋วมาพบผม ผมจะให้แกเป็นผู้จัดการให้เรา"
"ค่ะ"
วายุบุตรหันเดินมาจะไปที่ห้อง เห็นพีศทรรต ทั้งสองคนยิ้มทักทายกัน
"สวัสดีครับ นัดคุณลินีไว้ล่ะสิ"
"อย่าเรียกว่านัดเลย แอบตามมาถึงจะถูก มาเที่ยวเหรอครับ"
"มาทำงานครับ น้ำผึ้งกับเมอร์ดี้มาถ่ายแบบปกแมกกาซีนของคุณเมเปิ้ล ผมต้องมาคุมด้วยตัวเอง เพื่อการทำงานที่ปกติสุข"
"พอจะนึกภาพออกครับ งั้น...ขอตัวนะครับ ไม่กวนดีกว่า"
"ตามสบายครับ แล้วค่อยคุยกัน"
วายุบุตรยิ้มให้พีศทรรตและตมิสา กำลังจะออกไป เป้ประคองภัทรวลัยที่หน้าซีดหน้าเซียวเข้ามา
"วลัย ไหวมั้ย"
ทุกคนชะงัก
"วลัย พี่ว่าไปหาหมอตรวจเถอะ นะคะ อย่าดื้อเลย อาเจียนหมดไส้หมดพุงขนาดนี้ ไม่ปกติแล้วนะคะ"
เธอผลักหน้าเป้ไปห่างๆ
"ไม่ปกติยังไง! อย่าเข้ามาใกล้ เหม็นขี้หน้า"
"เพื่อนคุณลินีกับคุณน้ำผึ้งนี่ครับ" วายุบุตรว่า
"ร่วมทริปมาด้วยครับ แต่คุณสามีผมเพิ่งเห็น"
"ท่าทางจะแย่นะคะ" ตมิสาว่า
วายุบุตรรีบตรงเข้าไปหา
"ไม่สบายเหรอครับ"
"ครับ อาเจียนตั้งแต่มาถึงที่นี่แล้วครับ" เป้บอก
"ผมจะไปแจ้งผู้จัดการ ให้เอาเรือพาคุณวลัยไปหาหมอดีกว่า"
"รบกวนด้วยนะครับ"
วายุบุตรรีบออกไป เป้ประคองวลัยลงนั่ง
"ตมิสา ไปขอยาดมจากพนักงานหน่อย เอามาให้คุณวลัย"
"ค่ะ อุ๊ย...ไม่ต้องขอค่ะ หนูมีติดตัว"
ตมิสาเปิดกระเป๋าหยิบยาดมมาให้ เป้รับมาอังที่จมูก เธอทำท่าขย้อนอีก
"เอือะ..."
ตมิสาตกใจ รีบกระโดดหนี
"ว้ายๆๆ"
"ยังไม่ได้อ๊วก!"
ที่มุมหนึ่ง ธัญรดายืนมองมาที่พีศทรรต อย่างมีแผนการบางอย่าง
กฤษฎาพาน้ำฟ้ามาถึงชายหาด เมธาวลัยวิ่งมากับคนงาน เขารีบปฐมพยาบาล เป่าปากน้ำฟ้า
เธอวิ่งมาถึง เห็นกฤษฎากำลังประทับปากเพื่อเป่าอากาศเข้าปอดน้ำฟ้า ก็อึ้งไป
ณัฎฐาลินีเดินมา เห็นเพื่อนยืนมุงดูน้ำฟ้ากับกฤษฎาอยู่ ก็ตกใจ
"เกิดอะไรขึ้น เมเปิ้ล"
"น้ำฟ้าตกน้ำ กฤษฎาลงไปช่วย...แล้วก็ อย่างที่เห็น"
กฤษฎาผายปอดน้ำฟ้า แล้วกดที่ท้องด้วยความเครียด
"ฟ้า ฟื้นสิ ฟ้า…อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ ฟ้า…ฟื้นสิ ฟื้น"
เธอเห็นความห่วงของเขาที่มีต่อน้ำฟ้าแล้วถึงกับอึ้ง พูดอะไรไม่ออก
น้ำฟ้าสำลักน้ำออกมา ไอโขกๆๆ กฤษฎาดีใจ ยกตัวน้ำฟ้าขึ้นมาสวมกอดเอาไว้
"ฟ้า"
น้ำฟ้ากอดกฤษฎาตอบ...ร้องไห้
"กฤษ"
"ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ฟ้า...ปลอดภัยแล้วนะ"
ณัฎฐาลินีเห็นเมธาวลัยเจ็บปวด ก็เห็นใจเพื่อน เขาอุ้มน้ำฟ้าขึ้นมาเพื่อที่จะพาไปหาหมอ ผ่านหน้าเธอไป โดยไม่สนใจเธอสักนิด ยิ่งทำให้เธอเจ็บปวดมากเข้าไปอีก คนงานตามกฤษฎาไป เหลือเพียงสองคนที่ยืนอยู่
"แกเห็นอะไรมั้ย"
ณัฎฐาลินีพูดไม่ออก
"ฉันเห็น....เด็กสองคนนั่น ผูกพันกันมาก ไม่มีใครยอมให้ใครจากไป"
"แก...คิดมาก"
"แต่คิดถูก ฉันซึ่งเป็นอีแก่ที่มาทีหลัง คงต้องพิจารณาตัวเองหรือเปล่า"
เธอเดินคอตกจากไปด้วยสภาพหัวใจเบาโหวง ณัฎฐาลินีถอนใจ สงสารและเห็นใจเพื่อนที่สุด
ภัทรวลัยนั่งดมยาดมข้างๆเป้ ส่วนน้ำฟ้าห่มผ้านั่งอยู่ มีกฤษฎากอดประกบ ภัทรวลัยเหล่มองอย่างไม่ค่อยพอใจ ทั้งหมดนั่งอยู่ในเรือสปีดโบ้ต ที่คนงานกำลังออกตัวจากท่าเรือ
ณัฎฐาลินี วายุบุตร พีศทรรต ตมิสายืนส่งอยู่ที่ท่าเรือ
ภัทรวลัยสบตาณัฎฐาลินี สองสาวส่งซิกแนลทำนองว่าให้ภัทรวลัยตามจับตาดูน้ำฟ้ากับกฤษฎาไว้ เรือค่อยๆขับห่างออกไป
ณัฎฐาลินีเดินกลับเข้าไปเป็นคนแรก วายุบุตรจะตาม แต่ห้ามใจ ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
"เค้าเริ่มถ่ายกันหรือยัง ตมิสา"
"กำลังจะเริ่มแล้วค่ะ นางแบบพร้อมแล้ว"
"ไปกันเถอะ คุณวายุบุตรครับ ไปดูเค้าถ่ายแบบกันมั้ย คุณลินีล่วงหน้าไปแล้ว"
"อ้อ ครับ"
พีศทรรตเดินนำไป ตมิสารีบมาเสนอหน้ากระซิบถามวายุบุตร
"ที่แอบตามมา มาง้อเหรอคะ ท่าทางกำลังงอนกัน"
"ทำนองนั้นครับ"
"อุ๊ย! ถ้าไม่สำเร็จ แถวๆนี้ยังอเวลเลเบิ้ลนะคะ"
"หือ?"
"ที่แปลว่าว่างน่ะค่ะ"
"หมายถึงส้วมเหรอครับ"
"คนค่ะ"
"อ้อ ครับ"
พีศทรรตหันมาเรียก
"ตมิสา! เร็วๆ"
ตมิสาเง้างอนใส่ ก่อนรีบเดินไปหาพีศทรรต วายุบุตรมองตามขำๆ แล้วเดินไป
อ่านต่อหน้า 2
ก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล ตอนที่ 22 (ต่อ)
ปินัทธาและเมอร์ดี้ในชุดคอนเซ็ปต์ สาวแรงต่างวัยเข้ามาเจอกันกลางเฟรม มองหน้ากันอย่างท้าทาย
เจ๊ฟูยืนอยู่กับชาโน ไทเกอร์ ดรณ์ และหยาดทิพย์ โตโต้ยืนกางร่มใส่หมวก โพกผ้าเพื่อกันแดด
อยู่ที่มุมหนึ่ง เจ๊ฟูกระซิบทุกคน
"ยังไม่ทันได้บรีฟ ก็ใส่กันแล้วอ่ะ"
"ก็ดี อินเนอร์มาเต็ม ทำงานง่าย" ชาโนบอก
"ยังจะเมาท์กันอีกนานมั้ย ไปบรีฟสิ เดี๋ยวแสงหมด " ไทเกอร์พูดท่าทางออกมาผ่านมือไม้ "ถ้าออกมาไม่ดี ฉันไม่ยอมถูกไล่ออกคนเดียวแน่ จะพาออกไปให้หมดทั้งยวงนี่เลย"
"เอ่อ…ตกลงเปิดตัวแล้วใช่มั้ย" เจ๊ฟูถาม
"เปิดตัวอะไร"
เจ๊ฟูชี้ไปที่มือของไทเกอร์ที่ชี้นิ้วกระดกมาทางทุกคน รวมถึงมืออีกข้างที่เท้าสะเอวอยู่ ก่อนรีบเก็บมือ รีบแก้ตัว
"ก็...เมื่อยมือ เลยต้องบริหารบ้างไรบ้าง ยังอีก"
"ค่ะๆๆ"
เจ๊ฟูกับชาโนรีบเดินไปหาสองนางแบบ เพื่อบรีฟแอ็กชั่น ไทเกอร์ยืนมาดแมนต่อไป ในขณะที่หยาดทิพย์และดรณ์ยืนมองเหวออยู่
"มองอะไร"
เมธาวลัยหน้าซึมเศร้าเดินเข้ามายืนอยู่กับไทเกอร์ ก่อนจะพยายามข่มอารมณ์เพื่อทำงาน
"เป็นไงบ้าง ไทเกอร์"
"ทุกอย่างกำลังไปได้สวย ไม่มีปัญหา"
"ก็ดี"
ไทเกอร์เข้าไปแจมกับทีมงาน เพื่อฟังการบรีฟ เหลือหยาดทิพย์กับดรณ์อยู่กับเมเปิ้ล
หยาดทิพย์สังเกตเห็น กระซิบเมาท์กับดรณ์
"บ.ก.ดูหน้าตาไม่ค่อยดีเลยอ่ะ คุณดรณ์"
"นั่นสิ"
"ที่หน้าตาฉันดูไม่ดีเพราะเห็นทีมงานยืนว่างงานเมาท์เจ้านายอยู่นี่ไง อาหารเย็นทุกคนพร้อมแล้วเหรอ"
"ค่ะๆ จะไปดูอยู่นี่ล่ะค่ะ ไปเร็ว คุณดรณ์"
หยาดทิพย์และดรณ์วิ่งกันออกไป สวนกับณัฎฐาลินีที่เดินเข้ามาหาเพื่อน
"แกกับฉัน ไปคุยกันหน่อยมั้ย ให้เด็กมันทำงานไป"
"ไม่! ฉันอยากทำงาน ไม่อยากฟุ้งซ่าน"
"มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่แกเข้าใจก็ได้"
เธอยกมือห้าม
"พอ!"
เธออึ้ง เพื่อนเดินไปหาทีมเพื่อสังเกตการทำงาน เธอถอนใจที่เพื่อนไม่ยอมฟัง พีศทรรต วายุบุตร ตมิสาเดินมา เธอยิ้มให้พีศทรรตและตมิสา แต่ไม่มองหน้าวายุบุตร รีบเดินเลี่ยงไปทันที
"รีบไปง้อซะนะคุณ ทิ้งไว้นานเดี๋ยวจะยิ่งง้อยาก" พีศทรรตบอก
ตมิสาแอบชี้ที่ตัวเองแล้วนำเสนอสุดฤทธิ์
"ไม่ขี้งอนเลยค่ะ ว่านอนสอนง่าย"
พีศทรรตปราม
"ตมิสา"
ตมิสายิ้มเจื่อน วายุบุตรรีบวิ่งตามณัฎฐาลินีไป ทั้งคู่ดูการทำงานต่อไป เพ่งเล็งไปที่เฉพาะที่นางแบบทั้งสองซึ่งกำลังเดินขึ้นไปยืนที่โขดหิน เพื่อเตรียมถ่าย
สองนางแบบไปยืนประกบกันที่โขดหิน ชาโนเตรียมถ่าย
"เอามือโอบกันไว้นะครับ ท่าทางดีต่อกัน แต่ในใจไม่ใช่ แสดงออกทางแววตาเยอะๆครับ"
ปินัทธาและเมอร์ดี้จับแขนจับมือกัน มองหน้ากันเปรี๊ยะปร๊ะ ระหว่างนั้นชาโนก็ยิงชัตเตอร์ไปเรื่อยๆ
เจ๊ฟูบิ้วท์
"ดีค่ะดี...ดีมาก เมอร์ดี้คิดไว้นะคะ หล่อนไม่มีทางแย่งผู้ชายของฉันไปได้หรอกอีป้า! ฉันทั้งสาวทั้งสวย กระดูกอ่อนกรุบกริบ ส่วนป้าน้ำผึ้ง ก็คิดไว้นะคะ นังเด็กเมื่อวานซืน คิดเทียบรุ่นเหรอ คำว่าประสบการณ์คือบ้านที่อบอุ่นของผู้ชาย รู้ไว้ซะ"
ตมิสากับโตโต้ซึ่งมาอยู่ด้วยกันแล้วบอก "แรงส์!"
โตโต้บอก "แต่จริง"
เมเปิ้ลเหวี่ยงใส่
"เหรอ"
โตโต้และตมิสาอึ้ง เพราะเมธาวลัยกำลังอินเนอร์สายตรง ทั้งสองถอยกรูดไปรวมกับพีศทรรต เมอร์ดี้กระซิบปินัทธาที่หน้ายิ้มให้กล้อง
"ยืนดีๆนะคะ ระวังตกลงไป กระดูกพรุนแล้ว มันจะหักง่ายกว่าคนที่ยังอายุน้อยๆ"
เธอไม่พอใจ กระซิบตอบ แต่หน้ายิ้ม
"เคยได้ยินหรือเปล่าว่าฉันฆ่าไม่เคยตาย"
" แต่ความประมาทเป็นหนทางสู่ความตายนะคะ...ขุ่นแม่"
เธอสะบัดใส่ นางแบบรุ่นน้องยิ้มเยาะ ทั้งคู่ยังคงโพสต์ไปเรื่อยๆ พีศทรรตจับจ้องไม่วางตา
มุมหนึ่งรีสอร์ต ญาดากินของว่างอยู่ โยมีแต้วดูแลอยู่ ธัญรดาเดินเข้ามา
"แต้ว ไปจัดของให้เรียบร้อยก่อนไป เดี๋ยวฉันจะดูแลลูกเอง"
"คุณรดาไม่คุยงานเหรอคะ"
"ยังไม่ถึงเวลานัด ไป!"
"ค่ะ"
แต้วรีบออกไป ธัญรดาลงนั่ง
"ชอบมั้ยค่ะลูก ที่ได้มาเที่ยวกับคุณแม่ คุณพ่อ"
"ชอบค่ะ แต่คุณพ่อไม่ชอบ ที่ญาดาขาดเรียน"
"คุณพ่อก็บ่นไปอย่างนั้นเอง เดี๋ยวก็หาย รู้มั้ยว่าจริงๆแล้ว คุณพ่อก็ดีใจที่เห็นแม่กับหนูมาหานะ"
"จริงเหรอคะ"
"เพราะคุณพ่อกับคุณแม่เราคุยกันไว้ว่า...จะกลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม มีทั้งคุณพ่อคุณแม่ หนูและคุณย่า...ดีมั้ยคะ"
"เย้! ดีที่สุดในสามโลกเลยค่ะคุณแม่"
ญาดาเข้าไปกอดธัญรดา เธอยิ้มอย่างพึงพอใจ
"ต่อไป ถ้าใครถามเรื่องคุณพ่อกับคุณแม่อีก หนูก็บอกเค้าไปอย่างนี้นะลูก"
"ค่ะ คุณแม่"
"มา ทานขนมกันต่อนะคะลูก แม่ป้อน"
ธัญรดาป้อนขนมญาดา ญาดามีความสุขมาก
ณัฎฐาลินีเดินมาที่ห้องพัก เซ็งที่มือถือแบตหมดพอดี
"มาแบตหมดตอนนี้ทำไมเนี่ย!"
เธอเสียบการ์ด เปิดประตู เข้าไป กำลังจะปิดประตู แต่แล้ววายุบุตรก็พรวดเข้ามาในห้องด้วยเธอตกใจ
" ว้าย!! เข้ามาทำไม ออกไป"
เธอพยายามจะดันวายุบุตรออกไป แต่ไม่ทัน วายุบุตรเข้าไปได้ ปิดประตูปัง!
เขายืนกันประตูห้องเอาไว้ เธอยืนมองอย่างเอาเรื่อง
"จะทำอะไร!"
"ไม่ทำอะไร"
"ออกไป!"
"คุณอยู่ที่ไหน ผมก็จะอยู่ที่นั่นแหละ"
เขาต้องการจะบล็อคตัวเธอไม่ให้ไปเจอกับพิภพ เลยใช้แผนตามติด เขาไปนั่งที่เตียง
"มีแผนคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่"
"มี"
"อะไร"
"นอน"
วายุบุตรถอดรองเท้า ขึ้นไปนอนห่มผ้า หลับตาพริ้ม
"ไอ้คุณวายุ อย่ามานอนเตียงฉัน"
"คร่อก"
ณัฎฐาลินีทนไม่ไหวกับความกวนอารมณ์ของเขาขึ้นไปบนเตียง และพยายามจะฉุดให้วายุบุตรออกมาจากเตียงให้ได้ แต่วายุบุตรเหนียวมาก
ปินัทธาและเมอร์ดี้โพสต์ท่าตามคอนเซ็ปต์ โดยมีเจ๊ฟูบิ้วต์อยู่
"โอเคครับ เปลี่ยนที่ เปลี่ยนชุด พานางแบบลงมาด้วย" ชาโนบอก
โตโต้รีบเข้าไปช่วยเจ๊ฟูพาสองนางแบบลงมา เมอร์ดี้แกล้งทำเป็นเซล้มใส่
"ว้าย!"
เธอเสียหลัก หล่นจากโขดหินทันที ตกลงไปข้างล่าง หายไปหลังโขดหิน
"ว้าย!"
ทุกคนตกใจ โดยเฉพาะพีศทรรต และเมธาวลัย
"น้ำผึ้ง"
ทั้งคู่รีบเข้าไปดูปินัทธาทันที ไวกว่าคนอื่นที่ยังตกใจยืนตัวแข็งอยู่
เมธาวลัยนอนแผ่หราอยู่บนพื้นทราย ทุกคนวิ่งเข้ามาดูอาการด้วยควาเป็นห่วง
พีศทรรต เมธาวลัยร้องเรียก "น้ำผึ้ง!"
เธอยันตัวลุกขึ้น เขาเข้ามาช่วยประคอง
"เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า เป็นไงบ้าง"
เธอมองหน้าเมอร์ดี้ทันที ทุกคนหันมองตาม เมอร์ดี้ปราดเข้ามาหาน้ำผึ้ง
"เมอร์ดี้ขอโทษนะคะคุณแม่ เมอร์ดี้ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ"
ตมิสาและโตโต้สบตากัน ไม่มีใครเชื่อ
"เมอร์ดี้ขอโทษ คุณแม่เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ"
"อยากรู้เหรอว่าฉันจะเจ็บตรงไหนบ้าง"
พีศทรรตเตือน
"น้ำผึ้ง น้องถามก็ตอบดีๆ น้องเค้าไม่ได้ตั้งใจ เค้าก็ขอโทษแล้ว"
เธออ้าปากจะด่า แต่ยั้งไว้ทัน สะกดอารมร์ตัวเองสุดชีวิต แล้วโปรยยิ้ม
"ก็กำลังจะตอบดีๆอยู่นี่ไง ว่าฉันไม่เป็นอะไร ไม่ได้เจ็บตรงไหนเลย"
เธอยันตัวเองลุกขึ้น พีศทรรตกับเมธาวลัยช่วยกันประคอง เมอร์ดี้จะเข้ามาช่วยอีกคน ด้วยการช่วยจับมือ แต่เธอสะบัดออกทันที เมอร์ดี้อึ้ง
"แกไม่เป็นอะไรแน่นะ" เมธาวลัยถาม
"ตกลงมาขนาดนี้ สูงไม่ใช่เล่นเลยนะครับ เหมือนได้ยินเสียงดังแอ๊ก!กระดูกลั่นกร๊อบ" ไทเกอร์ว่า
"เว่อร์แระ"
"คุณน้องคะ พี่เป็นสมาชิกแก๊งชะนีเหนียวค่ะ" เธอย้อนตอบไทเกอร์อย่างนั้นแลเวเปลี่ยนเรื่องทันที "เปลี่ยนชุดค่ะทุกคน น้ำผึ้งพร้อมแล้วค่ะ"
ปินัทธาเดินออกไปด้วยท่าทางเป็นปกติ ทั้งที่เจ็บไปทั้งตัวและข้อเท้า แต่ฝืนไว้ ไทเกอร์ เจ๊ฟู ชาโนและทีมงานรีบตามไปด้วย พีศทรรตและเมธาวลัยไม่วางใจ รีบตามไป
เมอร์ดี้เจ็บใจนางแบบรุ่นพี่ไม่บาดเจ็บอย่างที่ตั้งใจไว้ ทุกปฏิกริยาของเมอร์ดี้อยู่ในสายตาของ
โตโต้และตมิสา
"เมอร์ดี้จ๊ะ รีบไปเปลี่ยนชุดจ๊ะ อย่ามามัวยืนเซ็งเพราะทุกอย่างไม่ได้อย่างใจ"
¬เมอร์ดี้หันมองโตโต้
"อุ๊บส์! ฉันพูดอะไรออกไป"
"อย่าพูดทุกอย่างตามที่เราเห็นสิโตโต้ อุ๊บส์!"
"เห็นอะไรก็ช่าง คิดอะไรหนูก็ไม่แคร์ เพราะหนูไม่ได้ทำอะไรผิด มันเป็นอุบัติเหตุ...อุ๊บส์!"
เมอร์ดี้ยิ้มหยันสะบัดบ๊อบไป โตโต้ ตมิสาโกรธ
"มันหยามเราอ่ะโตโต้"
"ฆ่าได้หยามไม่ได้...เราต้องหาทางประจานมันเดี๋ยวนี้"
"เอาไง ว่ามา"
"มือถือ!"
โตโต้กระซิบตมิสาทันที
ปินัทธาเปลี่ยนชุดแล้ว นั่งลงเพื่อเติมหน้าใหม่ เธอนั่งช้าๆเพราะเจ็บสะโพก แต่พยายามไม่แสดงอาการ เมธาวลัยและพีศทรรตยืนดูอยู่ใกล้ๆ เมอร์ดี้ที่เปลี่ยนชุดแล้วนั่งเติมหน้าอยู่ข้างๆ เหลือบมองดูอย่างสังเกต ในมือเมอร์ดี้ถือมือถือไว้ เช็คดู Ig /line โน่นนี่...
"โอเคนะ น้ำผึ้ง" เมธาวลัยถาม
"ที่สุดอ่ะ"
"ไม่ไหว หรือว่าเจ็บตรงไหนก็บอกนะ" พีศทรรตว่า
"บอกแล้ว คุณจะดูแลฉันเหรอ"
"โตโต้ไง"
เธอเซ็ง เข่นเขี้ยว หันไปมองเมอร์ดี้ที่นั่งเซ็ตผมทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่ เธอมองตาขวางมาก เมธาวลัยชี้นิ้วสั่งช่างหน้ากับผมให้หยุดเติมหน้าทำผมให้เพื่อนชั่วคราว แล้วคว้าข้อมืออกระชากเพื่อนออกไปทันที
เธอร้องลั่นด้วยความเจ็บไปทั้งร่าง
"อ๊ากส์!"
เธอตัวปลิวออกไปกับเพื่อน ทุกคนมองตาม อย่างงงๆ
ในห้องพัก ณัฎฐาลินีพยายามลากวายุบุตรลงจากเตียง เขาพยายามยึดเตียงเอาไว้อย่างทุลักทุเลมาก ส่วนเธอเหนื่อยหอบ อ่อนแรง
"ไอ้มือตุ๊กแก ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับคุณนะ ว่างมากนักใช่มั้ย หา!"
"ใช่"
"ไหนบอกว่าเหนื่อยจะไล่ตามฉันแล้วไง แล้วนี่อะไร มาวอแวกับฉันทำไม"
"ตอนแรกก็ว่าจะไม่ยุ่งกับคุณหรอก แต่คิดไปคิดมา...ผมขี้เหงา กับคนอื่นผมก็ไม่สนิท มีแต่คุณนี่แหละ ที่จะช่วยทำให้ผมหายเหงาได้"
"ไม่ทำ ออกไป"
เธอกระโจนเข้าไปลากคอเขาให้ออกจากห้องอีก เขาแข็งขืน แกล้งเอาผ้าห่มคลุมเธอ ม้วนๆ ห่อเอาไว้ แล้วกอด
"ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต ปล่อยฉัน"
"อืม...ข้างนอกมันร้อน เราอยู่ด้วยกันในห้องเย็นๆนี่แหละเนอะ ดูทีวีมั้ย"
"ไม่ดู!"
"งั้นจะดูอะไร"
"จะดูคนถูกฉันกระทืบตาย"
เธอกระทืบไปที่เท้าของวายุบุตร
"โอ๊ย!"
เธอถองเข้าอีกที จนเขาจุก
"อ่อก!"
เธอรีบสลัดผ้าห่มออกจากตัว แต่เขาไม่ยอม ตะครุบเอาไว้ เอาผ้าห่อพันๆๆ เธออีกที
แล้วกอดเอาไว้อีก จนลินีขยับตัวไม่ได้
"ไอ้คุณวายุ! ฉันเหนื่อยแล้วนะ"
"เหนื่อยก็พักก่อน นั่งเฉยๆ"
แล้วเขาก็พาเธอลงนั่งด้วยกันบนพื้น โดยที่เธอยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา ต่างหอบแฮ่กๆกันทั้งคู่
"อย่าเพิ่งพูดอะไรนะ เดี๋ยวจะเป็นลมด้วยกันทั้งคู่"
เธอหลุดยิ้มออกมา แต่พยายามกลบเกลื่อน ยอมนั่งนิ่งๆในอ้อมกอด ที่มีสองขาของวายุบุตรและผ้าห่มล็อกไว้
อ่านต่อหน้า 3
ก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล ตอนที่ 22 (ต่อ)
เมธาวลัยลากน้ำผึ้งเข้ามาในห้อง ปิดประตู เธอโอดโอยเข้ามาเพราะเจ็บสะโพก ก้น หลัง รวดร้าว
"โอย..."
"พอตอนนี้ล่ะมาทำเป็นร่างจะแหลก ทีเมื่อกี้ล่ะปากแข็ง"
"ก็ฉันไม่อยากให้เด็กนั่นมันตีปีกดีใจ ที่มันแกล้งฉันสำเร็จนี่"
เมธาวลัยเดินเข้าไปดูอาการของเธอ
"เจ็บตรงไหนบ้าง ดูซิ"
"ก้น หลัง ไหล่ ข้อเท้า สงสัยจะพลิกด้วย"
"ฉันมียาหม่อง"
เมธาวลัยรีบไปหยิบยาหม่องในกระเป๋ามาส่งให้เพื่อน
"แกพกยาหม่องแบบนี้ด้วยเหรอ แก่อ่ะ"
"ของคุณย่า! ฉันยืมมาใช้แล้วลืมคืน"
"ตั้งใจไม่คืนต่างหากมั้ง"
"เออ! ชอบ...ดมแล้วชื่นใจดี"
"ก็แค่เนี้ยะ"
"มา ช่วยทา!"
ทั้งสองคนช่วยกันควักยาหม่องทาตามที่ต่างๆของน้ำผึ้ง
"แกจะให้ฉันช่วยจัดการเด็กนั่นมั้ย"
"อย่าเลย ปล่อยมันเถอะ"
"เหย จริงเด่ะ ไม่คิดเอาคืนบ้างหรือไง"
"ฉันไม่อยากผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคุณพีศ...ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ฉันต้องปรองดองกับคนที่เคยเป็นศัตรูให้ได้ ต่อให้มันจะร้ายใส่ฉันยังไงก็ตาม"
"สวยนะ"
"ที่สุดอ่ะ"
สองสาวช่วยกันนวดให้กันต่อไป สลับเสียงร้องโอดโอยของน้ำผึ้งเป็นระยะๆ
เมอร์ดี้ลุกขึ้น ถอนใจเสียงดัง โวยกับโตโต้ จงใจให้ตัวเองดูเป็นมืออาชีพในสายตาของพีศทรรตมาก
"ใครช่วยไปตามทีเถอะค่ะ ไม่เห็นเหรอคะว่าเลยเวลามานานแล้ว"
พีศทรรตถอนใจ สะกิดบอกตมิสาว่าจะไปเอง ออกไป โดยที่เมอร์ดี้ไม่เห็น
"เหลืออีกตั้งหลายเซ็ต เดี๋ยวแสงก็หมดพอดี บอกไว้ก่อนนะคะว่าไม่ต่อเวลา ให้แค่ไหน แค่นั้น"
โตโต้ยิ้ม แต่อยู่เฉยๆ
"จ๊ะ"
"ยังไม่ไปอีก"
ตมิสาสะกิดเมอร์ดี้
"บอสไปตามเองแล้วจ๊ะ"
"ทำไม"
"ใจเย็นค่ะน้องเมอร์ดี้ นั่งรอก่อนนะคะ แป๊บนุง" โตโต้ว่า
ตมิสา เข้ามารุมด้วย พร้อมยื่นแก้วน้ำให้
" ไม่เอา ไม่อารมณ์เสีย นั่งค่ะนั่ง ดื่มน้ำก่อนนะคะ นี่ค่ะ"
"เอามือถือมาฝากพี่ไว้ก่อนมั้ย มา"
"ไม่ฝาก จะเล่น ig"
เมอร์ดี้รับแก้วน้ำมาจากตมิสา แล้วเดินสะบัดไปนั่งดื่มน้ำและดู ig
โตโต้ ตมิสา เสียดายที่ฉกมือถือมาไม่ได้
พีศทรรตเดินมาตามทางเดินหน้าห้องพัก
"ห้องคุณเมเปิ้ล"
เมธาวลัยปิดฝาขวดยาหม่อง นั่งซึม เด๊ดแอร์ จนน้ำผึ้งแปลกใจ
"เป็นอะไรไป"
"แกว่า...ความรักของแกกับคุณพีศ ยังมีความหวังอยู่มั้ย"
"ร้อยเปอร์เซ็นต์ ไอ้คุณพีศน่ะ เป็นพวกปากแข็งแต่ใจอ่อน ฉันรู้ว่าจริงๆแล้ว...เค้าไม่ได้อยากเลิกกับฉันหรอก แต่คงต้องการดัดนิสัยเสียๆของฉัน เลยทำแบบนี้ แล้วก็ได้ผล ฉันอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ไม่ใช่เพื่อเค้าซะทั้งหมดหรอก เพื่อชีวิตที่ดีกว่าของฉันด้วย แล้วของแกล่ะ เออ...หายกันไปไหน ไม่เห็นเลยทั้งเด็กแกกับชะนีเด็กนั่น"
"น้ำฟ้าตกน้ำ กฤษฎากระโดดลงไปช่วย ขึ้นมาได้ก็ผายปอด ปฐมพยาบาล แล้วรีบพาไปโรงพยาบาลพร้อมกับนังวลัยแล้วก็พี่เป้"
"ตายมั้ย"
"ชะนีเด็กหรือว่าเพื่อนเรา"
"แกอยากให้ใครตายล่ะ"
"ไม่อยากทั้งนั้นแหละ ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นยังไง ยังไม่มีใครส่งข่าวมา...ฉันว่าฉันจะยอมแพ้ ฉันคงเอาชนะใจกฤษไม่ได้ น้ำฟ้าต่างหากที่คู่ควรกับกฤษ ไม่ใช่ผู้หญิงบนคานทองอย่างฉัน"
"เฮ้ย...ไม่ได้นะ แกอย่าเพิ่งถอดใจ รู้อะไรมั้ย นังโต้มันเคยบอกฉัน ฉันจำได้แม่น มาดอนน่าอายุ 55 มีแฟนอายุแค่ 22"
"ต่างกัน 33 ปี แม่เจ้า"
"ทีน่าเทอร์เนอร์ 75 แฟนอายุ 40"
"35! ชนะเลิศ"
"เจโล 42 ผู้ชาย 26 มาราย แครี่ 44 สามี 32 และอีกไม่รู้กี่คนที่ไม่ได้เป็นเซเล็บเลยไม่ได้รับการเปิดเผย พี่สาวแกไง เพราะฉะนั้นอย่าคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้สิ"
"ที่เป็นไปได้เพราะสองคนใจตรงกัน แต่ของฉัน ไม่ใช่ ฉันเหนื่อยแล้ว"
เมธาวลัยซึม ปินัทธาปลอบใจเพื่อนด้วยความเห็นใจ
ฝ่ายณัฎฐาลินีสงบลง วายุบุตรกระซิบถามแผ่วเบา
"หายเหนื่อยหรือยัง / หิวมั้ย / ไปหาอะไรกินกันมั้ย" เธอพยักหน้ารับทุกคำถาม
"หรือว่าอยากอยู่ใกล้ๆกันแบบนี้ต่อไป"
"สรุปใหม่อีกทีเพื่อความเข้าใจที่ตรงกันหน่อย ตอนนี้จะเอายังไงกับฉัน"
"อยากให้เอาไงล่ะ"
เธอหันขวับ ตาเขียว หน้าใกล้วายุบุตรมากโดยไม่ทั้นตั้งตัว
"ก็จะ..."
ทั้งคู่สบตากัน...อึ้งกันไป
"จะอะไร" วายุบุตรถามแผ่วเบา
เธอเบาลง หวั่นไหว
"จะเอายังไง...ถ้าคิดจะถอดใจจากฉันแล้ว ก็อย่าทำแบบนี้กับฉัน ฉันไม่ชอบ"
"แล้วถ้าผมบอกว่า...จริงๆแล้วผมโกหก ผมไม่เคยคิดแม้สักวินาทีเดียวว่าผมจะถอดใจไปจากคุณล่ะ"
"เรื่องของคุณ"
"แล้วเรื่องของคุณล่ะ เป็นยังไง"
"เรื่องของฉัน เกี่ยวกับอะไร"
"ผมไง"
"ไม่เคยถอดใจ เพราะไม่เคยคิดใส่ใจมาตั้งแต่แรก"
"มองตาผมสิ อย่าหลบ"
"จะหลบ"
เขาจับหน้าเธอให้หันมา
"หันมา!"
"เอ๊ะ!"
วายุบุตรจ้องตาเธอแล้วยิ้มพราย
"คุณโกหก…คุณชอบผม"
"ไม่"
"ใช่"
เธอแกล้งเป็นลม หมดสติ เขาอึ้ง
"ลินี...ลินี"
วายุบุตรตกใจ เขย่าตัวเธอก็ไม่รู้สึกตัว รีบคลายผ้าห่มออก
"หรือว่า เป็นลม"
เขาคลายผ้าห่มออกจนหมด เธอเบิกตาขึ้นดู ได้จังหวะ ต่อยเปรี้ยง!จนเขากระเด็น
"โอ๊ย!"
เธอลุกขึ้น
"ช่วยด้วย! ฉันถูกผู้ชายบุกเข้าห้อง"
เธอวิ่งออกจากห้อง เขาตั้งตัวติดตามไปลากตัวเธอให้เข้ามา เธอดึงลากเขาถูไปกับพื้น
เป้าหมายคือเปิดประตูห้องออกไปให้ได้
เมธาวลัยลุกขึ้น หูผึ่ง
"ฉันว่า ฉันได้ยินเสียงลินี"
"ช่วยด้วย!"
"ห้องมันอยู่...ข้างๆ"
ทั้งคู่ตกใจ เป็นห่วงเพื่อน
"ลินี!"
เมธาวลัยวิ่งออกไป น้ำผึ้งขยับลุกอย่างลำบากมาก เธอเลยหันกลับมาช่วยประคองสังขารเพื่อนให้รีบเดินออกไป
พีศทรรตเดินมาถึงบริเวณหน้าห้องเมธาวลัยพอดี ได้ยินเสียงณัฎฐาลินีดังมาจากห้องติดกัน
"ช่วยด้วย"
เขาตกใจ
"เสียงคุณลินี"
พีศทรรตออกตัว ทันใดนั้นเมธาวลัยก็เปิดประตูออกมากับน้ำผึ้ง พร้อมๆกับที่ประตูห้องข้างๆเปิดออกมา พร้อมร่างของเธอเขาที่กอดกันล้มออกมาจากในห้อง ป๊าบลงบนพื้น!
" เฮ้ย!"
ทั้งคู่อึ้ง เมื่อเห็นพีศทรรต เมธาวลัยและปินัทธายืนมองอยู่
ทางเดินในรีสอร์ต ปินัทธาเดินตัวเกร็งมากตามหลังพีศทรรต พูดเสียงอ่อย
"ฉันเป็นห่วงเพื่อน ขอคุยด้วยเดี๋ยวไม่ได้หรือไง"
"แต่คุณต้องไปทำงานตอนนี้ เดี๋ยวนี้ ทุกคนรอคุณอยู่ เรื่องส่วนตัวเอาไว้ทีหลัง"
น้ำผึ้งอึ้ง ซึมลง
"ก็จริง"
" คุณเมเปิ้ลเค้าอยู่แล้วทั้งคนไม่ใช่เหรอ แล้วผมก็เชื่อว่า คุณวายุบุตรไม่ใช่คนที่จะทำร้ายเพื่อนคุณได้"
"ล้มทับใส่ขนาดนั้นเนี่ยนะ"
"ก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้นเราไม่รู้นะน้ำผึ้ง"
"ก็ได้...ไปทำงานเถอะ"
เธอก้าวเดิน เจ็บแปล๊บที่สะโพก ชะงัก หน้าแหย...
"เป็นอะไร"
"เปล่า"
"เจ็บใช่มั้ย แต่เก็บอาการเอาไว้"
ปินัทธาอึ้ง พีศทรรตยื่นแขนให้
"เกาะผมไว้"
เธอ ค่อยๆจับแขนพีศทรรตเอาไว้
"ขอบคุณนะ"
"ขอบคุณคุณด้วยเหมือนกัน ที่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับผม"
เธออึ้ง
"ผมเห็นทุกอย่างไม่ใช่ไม่เห็น ถ้าเป็นเมื่อก่อน คุณถูกแกล้งขัดขาล้มแบบนี้ ระเบิดลงแน่นอน คงต้องยกกองกลับกรุงเทพกันแล้ว"
"ฉัน...ไม่อยากทำให้กองถ่ายเพื่อนฉันเดือดร้อนและถ้ายกกองก็แปลว่าฉันอดได้เงิน"
"แต่ที่เจ็บ ก็ควรจะบอกว่าเจ็บ"
"แต่ก็ไม่ควรทำให้กองถ่ายต้องหยุดชะงัก ฉันทนได้"
"ดีแล้ว ที่คิดได้แบบนี้ ใครทำอะไรไว้ ให้คนที่รับผิดชอบเป็นคนเคลียร์ดีกว่า"
"หมายความว่าคุณจะเป็นคนเคลียร์"
"แล้วจะใครถ้าไม่ใช่ผม"
"คุณพ่อขา!"
ญาดาเดินมากับธัญรดาและแต้ว เธอแปลกใจ เพิ่งรู้ว่า ธัญรดามาด้วย ญาดาวิ่งมาหาพีศทรรต ธัญรดาเข้ามยืนประกบข้างอดีตสามี
ญาดาไหว้น้ำผึ้ง
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดีค่ะลูก" เธอมองธัญรดาอึ้งๆ "สวัสดีค่ะ"
ธัญรดาเมินใส่ ไปคุยกับพีศทรรต
"ฝากลูกหน่อยนะคะ ฉันต้องไปคุยงาน"
"ได้...อยู่กับพ่อกับพี่น้ำผึ้งนะคะ ญาดา"
"ค่ะ"
"ดินเนอร์ด้วยกันนะคะ ทุ่มหนึ่ง ลูกอยากทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน พ่อแม่ลูก"
"โอเค"
เธอจุกอยู่ที่คอ รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน ธัญรดาปรายตามองเธอเหยียดๆ ก่อนจะออกไป
เธอยิ่งเหมือนตัวลีบเล็ก แต้วเข้าประกบเธอกับพีศทรรต
"ขอแต้วไปดูกองถ่ายด้วยได้มั้ยคะ"
"ไปสิ ไป น้ำผึ้ง จับแขนผม"
"ทำไมต้องจับแขนคุณพ่อคะ"
"พี่เค้าเจ็บขา เจ็บไปทั้งตัวเลย เดินไม่ค่อยได้ ต้องช่วยพยุงค่ะ"
"พี่แต้วจูงน้องญาดาเองค่ะ ไปค่ะ"
แต้วรีบจูงน้องญาดาไป ก่อนจะหันมายิ้มขยิบตาให้ เป็นทำนองว่าเปิดทางให้แล้วค่ะ เธอยิ้มตอบให้แต้ว จับแขนพีศทรรตเดินไป
อ่านต่อหน้า 4
ก๊วนคานทองกับแก๊งพ่อปลาไหล ตอนที่ 22 (ต่อ)
วายุบุตรนั่งยิ้มไม่รู้ไม่ชี้ ในขณะที่ณัฎฐาลินีโวยลั่น
"ฉันจะแจ้งความ"
"ไม่เอาน่า ลินี ใจเย็นก่อน ก็คนกันเอง แกจะแจ้งความทำไมให้เป็นเรื่อง" เมธาวลัยว่า
"ใครกันเองกับใคร"
"ก็แฟนแกกับแกไง"
"ไม่เคยเป็นแฟน บอกแล้วไงว่ามันไม่เคยเริ่มต้น"
"อ่ะ ไม่เริ่มก็ไม่เริ่ม"
"เชิญคุณลินีเถอะครับ อยากทำอะไรก็ให้เค้าทำ ตำรวจมาจะได้สืบสวนคนทั้งรีสอร์ต รวมถึงกองถ่ายของคุณ ทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงัก แขกทั้งหมดที่นี่ก็จะแตกตื่น รีสอร์9ก็จะเสื่อมเสีย เกิดความเสียหายทางเศรษฐกิจเพราะความตื่นตูมของคุณลินี" วายุบุตรบอก
"แต่คุณบุกเข้าไปในห้องฉัน โดยที่ฉันไม่อนุญาต ฉันไม่อยู่เฉยแน่"
"ที่มันเป็นเรื่องเพราะคุณไม่เชื่อ ไม่ฟังผม"
"ฉันไม่จำเป็นต้องฟังคุณ"
"โอ๊ย! เรื่องอะไร ฟังอะไร ยังไง เล่าด้วย"
"ผมตั้งใจจะอยู่กับคุณลินี เพื่อเฝ้าดูเธอ ไม่ให้ไปไหน"
ทั้งสองคนตกใจ
"อะไรนะ"
"เพราะผมต้องการกันเธอออกจากเรื่องอันตราย"
"เรื่องอันตราย"
"คุณลินีเธอกำลังจะไปพบนายพิภพเพื่อให้แน่ใจว่าเข้าถึงตัวในขณะที่มีการส่งสินค้าของแก๊งค้าผู้หญิงข้ามชาติ นายพิภพจะได้ดิ้นไม่หลุด"
"ลินี แกจะบ้าเหรอ!"
"ไม่ใช่เรื่องของใครทั้งนั้น"
"แต่แกเป็นเพื่อนฉัน ตำรวจจะมีไว้ทำไม แกไม่ต้องไปไหนเลยนะ อยู่ที่นี่"
"เมเปิ้ล แกไม่เข้าใจ"
"ไม่เข้าใจ และไม่สนใจด้วย คุณวายุบุตร จัดการ"
วายุบุตรเข้าไปอุ้มลินีพาดหลังเลย
"ว้าย! จะทำอะไร ปล่อยฉันนะ"
"เอามันไปขังที่ห้องของมันนั่นแหละ!"
"เมเปิ้ล นังเพื่อนทรยศ! อ๊าย! ปล่อย"
วายุบุตรอุ้มเธอไป โดยมีเมธาวลัยช่วยเปิดทาง มีคนสวนมา เมเปิ้ลรีบแก้ตัว
"เพื่อนเป็นลมบ้าหมูค่ะ จะพาไปพักที่ห้องค่ะ"
วายุบุตรรีบเร่งฝีเท้าไป ก่อนจะมีใครผิดสังเกตมากไปกว่านี้ เธอร้องลั่นตลอดทาง เมธาวลัยรีบช่วยอุดปาก
ไทเกอร์กำลังคุยมือถืออยู่ กองถ่ายเตรียมเซ็ตกันอยู่ข้างหลัง ดรณ์กับหยาดทิพย์อยู่ด้วยแล้ว
"ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีนะครับ ว่าพี่เมเปิ้ลกับแฟนเค้าตอนนี้สวีตหวาน น้ำตาลท่วมหาดเลยครับคุณ"
ไทเกอร์มองไปที่ทีมงาน ซึ่งไม่มีเมเปิ้ลกับกฤษฎาเลย เห็นแต่ ปินัทธากับเมอร์ดี้ถ่ายแบบอยู่
"ทะเลว่าเค็ม ตอนนี้กลายเป็นทะเลหวาน กะว่าเดี๋ยวจะใช้แทนน้ำเชื่อมราดเฉาก๊วยทานเป็นของหวานหลังอาหารมื้อเย็นนะครับ อุ๊ย จับมือถือแขน เขี่ยมือกันด้วย! น่าอิจฉาที่สุด แค่นี้ก่อนนะครับ แล้วจะโทร.หาใหม่นะครับ ที่รัก"
ไทเกอร์ยิ้มสมอารมณ์หมายการใส่สีตีไข่ เดินเข้าไปรวมกลุ่ม
ณัฎฐาลินีถูกอุ้มเข้ามาในห้อง เมเปิ้ลปิดประตู
"ปล่อย โอ๊ย เลือดตกหัวหมดแล้ว!" ว่าแล้วเธอก็ทุบหลังวายุบุตรอย่างแรง
"โอ๊ย!"
"ไม่ปล่อยเหรอ"
เธอกัดหูเขา
"โอ๊ย!"
"มัดมันไว้กับ กับอะไรดี?" เมธาวลัยถาม
"หาเชือกมา!"
"ไม่มีอ่ะ"
"ถุงน่องก็ได้"
เมธาวลัยรีบไปเปิดตู้เสื้อผ้า ค้นเสื้อผ้าเพื่อนออกมาจากนอกตู้จนกระจายเกลื่อนไปหมด
เขาเอาเธอลงแต่เธอยังดิ้นเขาเขาต้องล็อกแขนจนดิ้นไม่ได้
"นังเมเปิ้ล! เสื้อผ้าฉันเละหมดแล้ว ฉันจะฆ่าแก"
เมธาวลัยโผล่หน้าออกมา
"แกมีถุงน่องป่ะ"
"ใครจะพกมาทะเล"
"แต่ฉันพก! รอเดี๋ยว เดี๋ยวไปเอาที่ห้องมาให้"
เธอดิ้นพราดๆ จนวายุบุตรทานจะไม่ไหว
"ไม่ไหวแล้วคุณ"
"งั้นเอาที่ฉันใส่นี่แหละ"
วายุบุตรกับณัฎฐาลินีร้อง "เฮ้ย!"
"ผมรอได้! เร็วๆ"
เธอวิ่งออกไป เขาพยายามล็อกเธอที่ดิ้นสุดแรงเอาไว้ เมธาวลัยเปิดประตูเข้ามาใหม่
พร้อมชูถุงน่องในมือ
"มาแล้วๆ"
วายุบุตรลากเธอไปที่ประตูห้องน้ำ
"มานี่เลย"
"จะพาฉันไปไหน"
วายุบุตรพาเธอเข้าไปในห้องน้ำ เมเปิ้ลตามไป
ทุกคนดูน้ำผึ้งและเมอร์ดี้ถ่ายแบบอยู่ ตมิสาและโตโต้หันมามองหน้ากัน แล้วพยักหน้า...โตโต้สะพายกระเป๋าของเมอร์ดี้อยู่ ค่อยๆแอบเอามือล้วงลงไปควานหามือถือ แล้วหยิบขึ้นมาได้ รีบส่งต่อให้ตมิสา ตมิสารับมือถือมาได้ ค่อยๆแอบเดินออกไป โตโต้ทำหน้ายิ้ม ดูการถ่ายแบบไป เนียนๆ
ณัฎฐาลินีถูกมัดมือด้วยถุงน่องไว้กับส่วนหนึ่งของห้องน้ำ ทั้งคู่ยืนดูอยู่อย่างเหนื่อยหอบ
"ไอ้เพื่อนทรยศ ไอ้คุณวายุเลว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ นี่มันละเมิดสิทธิมนุษยชนกันชัดๆ ฉันเอาเรื่องให้ถึงที่สุด"
"รำคาญเสียงมันมะ"
"มาก"
ทั้งวายุบุตรและเมเปิ้ลย่างสามขุมเข้าหาลินี
"จะทำอะไรฉันอีก"
ทั้งคู่โน้มหน้าเข้าหาใกล้จนน่าสยอง
"อย่า"
ตมิสาย่องมาหลบมาที่มุมหนึ่ง เอามือถือของเมอร์ดี้มาจะเปิดดู ปรากฏว่าเมอร์ดี้ใส่รหัสล็อกหน้าจอเอาไว้
"มันใส่รหัสเอาไว้! รหัสอะไรอ่ะ เดาเอาแล้วกันวะ"
ตมิสาเดาสุ่มรหัส แต่ก็ผิด เปิดไม่ได้
"เอาใหม่ๆๆ"
ตมิสาเดาอีก แต่ก็ผิดอีก หงุดหงิด จนอยากจะปามือถือ แต่นึกได้ง่าไม่ควร
"โอ๊ย ไม่ๆๆ เดาไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ถูกสักอันแหละวะ"
ตมิสามุ่งมั่นกับการเดารหัสปลดล็อกต่อไป
ทุกคนเก็บของ หลังจากถ่ายทำเสร็จแล้ว น้ำผึ้ง เมอร์ดี้เปลี่ยนชุด โตโต้กระวนกระวายใจเพราะป่านนี้ตมิสายังไม่โผล่มา
"เชิญทุกคนรับประทานอาหารที่ห้องอาหารได้เลยนะคะ อาหารเตรียมไว้พร้อมแล้วค่ะ เชิญคุณพีศทรรต คุณโตโต้ และคุณ..เอ่อ คุณตมิสาไปไหนแล้วคะ" หยาดทิพย์บอก
"ไปเข้าห้องน้ำค่ะ"
"ค่ะ"
โตโต้พูดเบาๆกับตัวเอง
"หรือไปตายที่ไหนแล้วก็ไม่รู้"
"เชิญเลยนะคะ…เดี๋ยวหยาดกับคุณดรณ์จะช่วยอำนวยความสะดวกให้ค่ะ ขาดเหลืออะไร บอกหยาดกับดรณ์ได้นะคะ เชิญค่ะ"
หยาดทิพย์และดรณ์เดินนำทีมงานไป ไทเกอร์รีบออกไป พลางหยิบมือถือต่อสายหาตรัยคุณ
ปินัทธาหันไปสบตากับพีศทรรต
"คุณไปทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันพ่อแม่ลูกนี่ ไม่รีบไปล่ะ ป่านนี้ รอกันแย่แล้วล่ะ"
"เดี๋ยวก่อนก็ได้...ผมจะเดินไปกับคุณ"
"ตอนนี้หายเคล็ดหายยอกไปเยอะแล้ว เดินเองได้"
"กับเมอร์ดี้ด้วย"
น้ำผึ้งเซ็ง
"เมอร์ดี้ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย เดินไปคุยไป ระหว่างที่ไปห้องอาหาร"
"ค่ะ แป๊บนะคะ"
เมอร์ดี้เดินมาหาโตโต้
"กระเป๋าหนูค่ะ เจ๊"
โตโต้ส่งให้
"นี่ค่ะ"
เมอร์ดี้สะพายกระเป๋าไปหาพีศทรรต และเริ่มกระวนกระวายใจ รีบออกไปเพื่อตามหาตมิสา
"มันหายไปไหนของมันนะ"
โตโต้หยิบมือถือมาพยายามติดต่อตมิสา
"พร้อมค่ะบอส"
ปินัทธายันตัวเองลุกขึ้น แล้วเซ พีศทรรตรีบคว้าแขนเอาไว้ ประคอง
"อุ๊ย...ขอบคุณ"
"แล้วทำปากเก่งว่าดีขึ้นมาก นับวันจะเป็นนางเอกขึ้นทุกๆที ไม่เหลือคราบนังมารร้ายแล้วหรือไง"
"ก็ไม่รู้สินะ...มันกำลังหลับอยู่ในตัวฉันแหละ ถ้าไม่สุด ก็จะไม่ปลุกให้มันตื่นขึ้นมาหรอก"
ปินัทธาปรายตามองเมอร์ดี้ที่ยิ้มรับ
"จริงด้วยค่ะบอส ช่วงนี้คุณแม่...ความประพฤติดีขึ้นผิดหูผิดตา สงสัยคงพยายามจะทำให้บอสเปลี่ยนใจกลับไปคืนดีด้วยมั้งคะ"
"ใช่ค่ะลูก...ตอนนี้นอกเวลางาน ถึงเวลาปลุกนังมารร้ายในตัวฉันตื่นพอดี อย่ามาสาระแนว่าฉันจะเปลี่ยนตัวเองเพื่ออะไรหรือเพื่อใคร!"
พีศทรรตปราม
"น้ำผึ้ง!"
"หยุด! ฉันไม่ได้อยากทะเลาะกับมันเลยนะ และฉันก็จะทำต่อหน้าคุณนี่แหละ ถามคำเดียว ฉันสมควรด่าตอบมันมั้ย ที่มันมาดูถูกฉัน"
"สมควร"
"บอส!"
"งั้นคุยตรงนี้เลยแล้วกัน ไม่ต้องรอเดินไปแล้ว"
"ว่ามา!"
"ค่ะ!"
ทั้งคู่รอฟัง พีศทรรตรอเชือด
มุมหนึ่งบ้านกฤษฎา เกาะตะวัน เวลากลางคืน น้ำฟ้านั่งพักอยู่ที่โซฟากฤษฎาเอาเครื่องดื่มร้อนมาให้ โสนและเดโชนั่งอยู่ด้วย
"จะพาไปส่งบ้านก็ไม่เอา"
"นั่นสิหนูน้ำฟ้า นี่พ่อกับแม่รู้หรือยัง เรื่องที่เราตกน้ำ" เดโชถาม
"ยังค่ะ คุณลุงคุณป้าอย่าบอกท่านนะคะ หนูกลัวถูกท่านดุ"
"แล้วไปทำอีท่าไหนถึงได้ตกน้ำได้ หา ตากฤษ"
"เอ่อ..."
"เป็นความผิดของฟ้าเองค่ะ ฟ้าลื่นเอง เลยตกลงไป"
"จริงเหรอ"
"ค่ะ"
น้ำฟ้าสบตากฤษ ว่าไม่ให้พูดอะไร เขาก้มหน้านิ่ง ไม่พูดอะไรต่อ
"กฤษ...เราไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เราอยากช่วยกฤษดูแลกองถ่าย ถ้ากฤษไม่มีคนช่วยคงวุ่นวายน่าดูเลยนะ"
"ไม่โกรธเราแล้วเหรอ"
"เห็นกฤษช่วยชีวิตเราถึงขนาดนั้น เราโกรธไม่ลงหรอก"
"โถลูกเอ้ย เป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ ตากฤษมันลูกผู้ชาย" เดโชว่า
"น้ำฟ้าก็เข้มแข็งไม่แพ้ผู้ชาย อย่าขัดหลานน่ะ หลานอุตส่าห์ตั้งใจ" โสนบอก
"ก็แล้วแต่จ๊ะ งั้นลุงขอตัวก่อนนะ"
"ขอบคุณค่ะคุณลุง"
เดโชลุกไป...
"ฟ้า ทานอะไรหน่อยมั้ย มีข้าวต้มนะ เดี๋ยวเราไปตักมาให้"
"ดีเหมือนกัน ขอบใจนะ"
กฤษฎาลุกออกไป ลับหลังกฤษฎาปุ๊บ โสนเข้าประชิดน้ำฟ้าทันที
"เล่าให้ป้าฟังเดี๋ยวนี้ซิ น้ำฟ้า"
น้ำฟ้ายิ้มพราย
กฤษฎาเดินมา นึกขึ้นได้ว่าลืมมือถือไว้ในห้อง
"มือถือ?"
กฤษฎาเดินกลับไปจะเอามือถือ
น้ำฟ้าเล่าให้โสนฟัง
"หนูเห็นยัยเมเปิ้ลเดินมา"
กฤษฎากำลังเดินเข้ามาพอดี ได้ยินเข้า ชะงัก
"หนูเลยตั้งใจทำเป็นลื่น ตกลงไปเองค่ะคุณป้า"
กฤษฎาอึ้ง
"หา! คุณพระช่วย! น้ำฟ้า แต่หนูว่ายน้ำไม่เป็นนะ"
"แต่หนูรู้ดีค่ะ ว่ากฤษจะต้องลงไปช่วยหนู กฤษไม่มีทางปล่อยให้หนูเป็นอันตรายแน่นอน หนูยอมแลกค่ะคุณป้า เพราะหนูรักกฤษมาก และหนูจะไม่ยอมเสียกฤษให้กับผู้หญิงคนนั้น!"
กฤษฎาอึ้ง ช็อก ทั้งหมดเป็นแผนการของน้ำฟ้าและโสนก็มีส่วนรู้เห็น
อ่านต่อตอนที่ 23
