ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 6
เช้าวันใหม่ ยศสรัลนั่งคิดถึงวีด้าอยู่ที่โต๊ะทำงาน
เขานึกถึงตอนที่แอบถ่ายรูปวีด้า
ยศสรัลคลิกดูรูปในคอมพิวเตอร์ หน้าจอคอมพิวเตอร์เป็นภาพวีด้าเมื่อหกปีที่แล้วโดยทำหน้าหัวเราะกับเพื่อนอย่างมีความสุข และมีภาพที่วีด้าหน้านิ่งอมเศร้าพร้อมกับหน้าหันมองกล้องตาดุ ยศสรัลดูภาพแล้วยิ้มอยู่คนเดียวก่อนจะเปลี่ยนเป็นนั่งนิ่ง
ดนัยยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามบริษัท Logistic แล้วมองขึ้นไปบนตึก ดนัยตัดสินใจโทรหาวีด้า
วีด้ารับโทรศัพท์ดนัยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ว่าไงดนัย”
“วีด้ายุ่งไหม ผมรบกวนหรือเปล่า”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ พูดจาห่างเหินกันจังเลย”
ดนัยยืนคุยอยู่ฝั่งตรงข้ามตึกบริษัทLogistic
“ผมรู้สึกว่าช่วงนี้เราห่างเหินกันจริงๆ จนผมเกรงใจที่จะโทรหาคุณ”
วีด้าอึ้งไปเล็กๆ “..เอ่อ......ขอโทษนะดนัย วีด้า”
“ไม่เป็นไร คุณทำอะไรอยู่ ลืมรึเปล่าว่าวันนี้เป็นวันอะไร”
“วันนี้” วีด้าคิด
ดนัยยิ้มแล้วส่ายหัว “Happy birthday น่ะวีด้า”
“จริงด้วย” วีด้าตาโตแล้วขำตัวเอง “ขอบคุณนะดนัย ที่ช่วยเตือนวีด้า”
“เย็นนี้คุณว่างมั้ย ผมจะพาไปเลี้ยง”
วีด้าคิดไม่ตกแล้วเงียบไปอยู่นาน
ดนัยถอนใจ “ผมว่าคุณคงไม่ค่อยสะดวก เอาไว้วันหลังก็ได้ครับ” ดนัยฝืนร่าเริง “แล้วคุยกันนะ”
ดนัยกดวางโทรศัพท์ วีด้าหน้าจ๋อยเพราะรู้สึกผิด วีด้าน้ำตาคลอออกมานิดนึงก่อนจะเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง ส่วนดนัยถอนหายใจมองไปบนตึกที่วีด้าทำงานแล้วก็เดินออกไป ดนัยยืนอยู่บนถนนคนเดียว วีด้ายืนอยู่ริมหน้าต่างระเบียงกระจก
วีด้าเดินมาที่จอดรถแล้วกดรีโมทกุญแจรถ แล้วเธอก็รู้สึกเหมือนมีใครอยู่ข้างหลัง วีด้าหันกลับไปมองเห็นคัชพลยืนพิงอยู่ที่รถพร้อมดอกไม้ในมือ วีด้ายิ้มให้ คัชพลเข้ามาหาส่งดอกไม้ให้ วีด้ารับดอกไม้มา
“ถ้าไม่รู้ว่าคุณทำงานอะไร วีด้าต้องคิดว่าคุณเปิดกิจการดอกไม้แน่ๆเพราะมีมาให้ทั้งเช้าและเย็น”
“เมื่อเช้าสำหรับที่คุณให้เกียรติไปยิงปืนกับผม ส่วนช่อนี้คือให้เกียรติไปดินเนอร์กับผมในคืนนี้”
วีด้ายิ้มๆ แล้วส่งคืนให้
คัชพลไม่รับคืน “ผมอุตส่าห์มายืนคอยคุณตั้งเกือบชั่วโมง”
“คุณน่าจะบอกวีด้าล่วงหน้า วีด้าจะได้เตรียมตัวให้ดีกว่านี้”
“ไม่จำเป็นหรอกครับเพราะคุณสวยทุกวันอยู่แล้ว”
วีด้าทำเป็นคิด “ไปรถวีด้านะคะ”
คัชพลดีใจแล้วก็แบมือขอกุญแจรถ “งั้นผมขออนุญาตขับให้”
วีด้าส่งกุญแจรถให้แล้วคัชพลก็เปิดให้ขึ้นนั่ง คัชพลขับรถออกไป
วัฒนากับดนัยเดินคุยกันในโรงแรม
“ไหนตอนแรกบอกมาไม่ได้ไง แล้วไงเปลี่ยนใจไปรับชั้นที่บ้าน ถูกสาวทิ้งรึไง”
“พูดมากน่ะ” ดนัยฝืนหัวเราะ
วีด้าที่นั่งกินข้าวกับดนัยวางช้อนแล้วเหม่อเล็กน้อย
“อิ่มแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ” วีด้ายิ้มให้
“คิดอะไรอยู่ครับ เบื่อหรือเปล่า”
“คิดเรื่องงานน่ะค่ะ” วีด้ายิ้มให้
คัชพลส่งซิกให้พนักงาน พนักงานเข้ามาเก็บจานแล้วเพลงก็ขึ้น วีด้าหันมองพนักงานที่ถือเค้กเดินมาให้
“happy birthday ครับ” คัชพลพูด
“คุณรู้ได้ยังไงคะ” วีด้าตกใจ
“ไม่ใช่เรื่องยากเลยครับ ถ้าผมอยากรู้”
คัชพลยิ้ม วีด้าเจื่อนเล็กน้อยก่อนยิ้มตอบ คัชพลยิ้มส่งสายตาหวานฉ่ำให้วีด้า วีด้ามองเค้กแล้วก็เริ่มเศร้า เธอคิดถึงเหตุการณ์ในอดีตซึ่งเป็นงานวันเกิดของแพร บัญชากับชาติชายชกต่อยกันจนข้าวของพังแต่ไม่มีใครยอมใคร
กานดา สินี และคนใช้ทั้งสองวิ่งเข้ามาและต่างคนต่างแยกไปดึงสามีตัวเอง
“คุณชาติ!”
“คุณบัญชา”
แต่ก็ไม่ใช่จะแยกง่ายๆ ในระหว่างที่ทั้งสองชุลมุนกันอยู่ เด็กทั้งสี่วิ่งเข้ามาพอเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็น่าตื่นตกใจ
เด็กทั้งสี่คนพูดพร้อมกัน “คุณพ่อ!”
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต วีด้าก็ทำหน้านิ่ง
คัชพลเรียก “คุณวีด้า”
“วีด้าเป่าเค้กเลยนะคะ” วีด้าเหลือบตามองแล้วยิ้มให้
คัชพลมองวีด้าอย่างหลงใหล
ดนัยเดินแล้วหยุดนิ่ง
“หยุดทำไมว่ะ” วัฒนาถาม
ดนัยหันเข้าไปในร้าน เพื่อนหันตาม วีด้าเป่าเค้ก คัชพลหอมแก้ม วีด้าเบี่ยงออกแต่ไม่พ้นจึงยอมให้หอม ดนัยเห็นก็เจ็บปวด
“เฮ้ย นั่นคุณวีด้านี่ .. ไม่ใช่แฟนนายเหรอ” วัฒนาถาม
ดนัยไม่ตอบอะไรแล้วก็ตัดใจหันหลังเดินจากไป วัฒนาหันไปมองในร้านอีกทีแล้ววิ่งตามดนัยไป
มณฑิตาเข้ามาพร้อมหิ้วถุงของฝากมาด้วย เธฮเจอแต่แม่บ้านที่กำลังปัดฝุ่นชั้นวางของอยู่
“คุณสรัลอยู่มั้ย ชั้นติดต่อเค้าไม่ได้เลย”
“คุณสรัลไปรีสอร์ตค่ะ” แม่บ้านตอบ
มณฑิตาบ่นอย่างไม่พอใจ “ไปรีสอร์ตบ้าๆนั่นอีกแล้วเหรอ” มณฑิตาพูดกับแม่บ้าน “แล้วคุณพ่อคุณแม่ละ”
“อยู่ด้านในคะ”
มณทิตาเดินเข้าบ้าน
เรือสปีดโบ๊ทมาจอดที่ท่า ยศสรัลเดินออกมาจากเรือแล้วกระโดดขึ้นท่าเรือ พุฒิลูกน้องรีบเข้ามารับด้วยความดีใจ
“นาย ผมละคิดถึ้ง คิดถึง นายไม่มาตั้งหลายอาทิตย์” พุฒิพูดจบก็เข้าไปซบไหล่เหมือนสาวๆ
“เฮ้ย แหยงว่ะไอ้พุฒิ” ยศสรัลว่า
“พุฒิภัทรครับ” พุฒิทำเก๊กหล่อ
“อะไรนะ”
“ผมเปลี่ยนชื่อเป็นพุฒิภัทรแล้วครับ เห็นคุณชายพุฒิภัทรเค้าหล่อ สาวกรี๊ดทั่วบ้านทั่วเมือง ผมเลยอยากเหมือนเค้ามั่ง”
“เหมือนแค่ชื่อก็ยังดีว่างั้น” ยศสรัลว่า
“ก็นิสนุง”
ยศสรัลส่ายหน้าขำๆ แล้วก็เดินไป
“เอ้าๆๆ เดินตัวปลิวอย่างนั้นได้ไงครับนาย ของฝากผมละครับน่าจะมีน้ำใจซื้อมาฝากมั่งอะไรมั่งนะครับ”
ยศสรัลหยุดเดินแล้วหันมา “ทวงอย่างนี้ชั้นก็ต้องให้ละน่ะ แต่ต้องหันไปก่อน”
พุฒิดีใจจึงรีบหัน ยศสรัลหัวเราะชอบใจ ยศสรัลเอาเท้ายันจนเซคะมำ
“โห นาย ยังเล่นเป็นเด็กๆอยู่อีก ไอ้เราก็นึกว่ามีของฝากจริงๆ” พุฒิบ่น
“มีอยู่บนเรือโน่น ไปเอาเอง”
พุฒิวิ่งลุยขึ้นเรือ “ว่าแล้ว นายต้องใจดี” พุฒิลั้นลาและดีใจ
ยศสรัลหัวเราะแล้วหันหลังเดินเข้าไปทางรีสอร์ท
พ่อกับแม่ของยศสรัลรับของฝากจากมณฑิตา
“ของฝากจากคุณพ่อคุณแม่คะ”
“ขอบใจนะลูก ฝากขอบคุณคุณพ่อคุณแม่หนูมณด้วยนะ” สินีบอก
“คราวหน้าถ้าคุณพ่อคุณแม่มณไปดูงานที่ฝรั่งเศสอีก มณจะไปด้วย” มณฑิตาทำหน้าหงอย “ไปให้นานๆเลย สรัลหนีมณ มณก็จะหนีสรัลบ้าง”
“โถ หนูมณ” สินีเห็นใจ
“อ้าว แล้วสรัลมันหนีไปไหนละ เห็นมันไม่อยู่ผมก็นึกว่าไปเที่ยวกับหนูมณซะอีก” บัญชาว่า
“ไปเคลียร์งานที่รีสอร์ตพังงาคะ”
“นี่มันยังไปอยู่อีกเหรอ มีอะไรต้องเคลียร์ รีสอร์ตเล็กแค่นั้น ไกลก็ไกล ไอ้นี่นี่มันจริงๆเลย”
“นั่นสิคะคุณพ่อ เสาร์อาทิตย์ทีไรสรัลต้องหาเรื่องหลบหน้ามณตลอดเลย มณก็เบื่อจะตามแล้วนะค่ะ” มณฑิตาว่า
“ใจเย็นๆลูก สรัลก็เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยววันหนึ่งแต่งงานกันไปก็ได้อยู่ด้วยกันตลอดแล้วล่ะ”
มณฑิตายิ้มเนือยๆ
อ่านต่อหน้าที่ 2
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 6 (ต่อ)
ยศสรัลคุยกับพุฒิ
“นายตามพุฒิมาที่นี่ทำไม แล้วคืนนี้จะนอนที่นี่จริงๆเหรอ ทำไมไม่นอนรีสอร์ตสบายๆ อ๋อ นายคิดถึงพุฒิมากๆใช่ม๊า” พุฒิทำซึ้ง
“ที่รีสอร์ตแขกเข้าเยอะไหมช่วงนี้” ยศสรัลขำ
“ผมเห็นเข้าทุกวัน ทั้งมาเที่ยว มาสัมมนา เยอะแยะไปโหม๊ด หูย”
“อืม ..”
“นาย”
“ว่าไง”
“...คิดถึงพุฒิเย๋อ” พุฒิยื่นหน้าเข้าไปใกล้
ยศสรัลผลักหน้าหงาย แล้วลุกเดินออกไปจากห้อง
ยศสรัลเดินเล่นชายทะเลคนเดียวเพลินๆ เขาปาก้อนหินลงน้ำเรื่อยเปื่อย พุฒิกับแก้วชะเง้อมองมา
“เมียจ๋า ทำไมนายเราดูหงอยๆอย่างนั้นวะ” พุฒิสงสัย
“อกหักรึเปล่า” แก้วสัณนิษฐาน
“ฮึ่ย ชั้นยังไม่เคยเห็นนายมีแฟนเลย จะอกหักได้ไง”
“แล้วแกตามดมก้นนายทุกก้าวรึไง ถึงได้รู้ทุกเรื่อง”
“แหม เมียจ๋า พูดยังกะพี่เป็นหมาเลยนะ”
แก้วทุบ “เรียกเมียจ๋าอยู่ได้ ใครเป็นเมียแกไอ้พุฒิ อยากตายรึไงเดี๋ยวชั้นจะไปจัดอาหารให้นาย แล้วแกน่ะ ไปซ่อมไฟในห้องให้นายด้วย” แก้วเดินออกไป
ยศสรัลเหม่อมองทะเลเงียบๆ
พุฒขยี้หัวตรงที่โดนตบแล้วมองไปที่ยศสรัล “โถ่ นังปูม้า ทำเสียเส้นหมด”
ยศสรัลนั่งมองพระอาทิตย์ตกดิน ยศสรัลคิดก่อนจะถอนหายใจแล้วยิ้ม
ดนัยนั่งดูของขวัญวันเกิดที่เตรียมจะให้วีด้าแต่ยังไม่ได้ให้อย่างเซ็งๆ แล้วก็หยิบโทรศัพท์มากด หน้าจอโทรศัพท์เห็นชื่อวีด้าปรากฏขึ้น ดนัยตัดสินใจไม่โทรแล้วก็วางโทรศัพท์
ดนัยนึกถึงตอนที่เห็นคัชพลหอมแก้มวีด้า หลังจากเป่าเค้กวันเกิด
ดนัยเศร้าหมอง
ยศสรัลเก็บเสื้อผ้าที่ตากขึ้นพับ แก้วยกอาหารมาเสริฟ
“กินข้าวก่อนนะนาย” แก้วบอก
“ขอบใจนะแก้ว”
“แล้วของเค้าล่ะ เมียจ๋า” พุฒิว่า
แก้วเอาฝาหม้อเคาะหัวพุฒิแล้วเดินออกไป พุฒิร้องโวยวาย
“โอ๊ย... นาย.. ดูให้หน่อย แตกไม๊เนี่ย”
ยศสรัลขำ
“ได้แก้วเป็นเมียแล้วเหรอ”
พุฒิหันซ้าย หันขวา พอไม่มีใครก็ป้องปากพูด
“ยังหรอกนาย แต่เรียกจองไว้ก่อน จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับมัน”
ยศสรัลส่ายหัว พุฒิหัวเราะร่าเริง
“ดีไม๊นาย ได้ผลด้วยนะ เข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว อีแก้วมันขายไม่ออกแล้ว นายลองเอาไปใช้สิ”
ยศสรัลขำในความอารมณ์ดีของพุฒิ
ยศสรัลเดินสะพายเป้เตรียมขึ้นเรือ พุฒิตามมากอดจากด้านหลัง
“...นายมาแค่นี้จะกลับแล้วเหรอ น่าจะอยู่กับพุฒิอีกหน่อย”
“ไอ้พุฒิ ปล่อย ขนลุก”
“นายจะมาอีกเมื่อไหร่อ่า”
ยศสรัลเหวี่ยงของขึ้นเรือ “เร็วๆนี้แหล่ะ” ยศสรัลพุฒิยังเกาะหลังอยู่ “ไอ้พุฒิ ถ้าแกไม่ปล่อย ชั้นจะเอาแกไปกรุงเทพด้วย”
“ไปกรุงเทพ” พุฒิทวนคำ
พุฒิตกใจ ยศสรัลยิ้มร้าย พุฒิส่ายหน้า พุฒิวิ่งจู๊ดเดียวไปไกลมากแล้วไปยืนยิ้มเผล่บ๊ายบายยศสรัล
“แล้วมาใหม่นะนาย”
ยศสรัลหัวเราะแล้วเดินขึ้นเรือไป
ยศสรัลเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเดินออกจากห้องล็อกเกอร์ของสปอร์ตคลับ คัชพลยืนอยู่คนเดียว ยศสรัลกำลังจะเดินเข้าไปหาแต่ก็ต้องหยุดเพราะเห็นวีด้าเดินยิ้มแย้มเข้ามาหาคัชพล ยศสรัลหยุดมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
“คอยวีด้านานไม๊คะ”
“ไม่เลยครับ ไปครับ”
ทั้งสองเดินเข้าไปด้วยกัน ยศสรัลจะเดินตามแต่แล้วก็เปลี่ยนใจเดินไปอีกทาง
ยศสรัลออกกำลังกายกันอย่างหนักหน่วงอยู่ในห้องตีสควอทจนเสร็จแล้วเขาก็เอาผ้าเช็ดหนูที่คล้องคอเช็ดเหงื่อ แล้วก็หงุดหงิดจึงเดินออกไป
ยศสรัลเดินออกมาเจอกับวีด้าที่เดินรับโทรศัพท์ออกมาเช่นกัน
“ว่าไงคะดนัย” วีด้าพูดโทรศัพท์
วีด้าเห็นยสรัล ทั้งสองคนจ้องหน้ากัน วีด้าเลี่ยงเดินออกไป ยศสรัลมองแล้วตัดสินใจเดินตามวีด้าไป
วีด้าเดินมายืนอยู่มุมหนึ่งที่ไม่ค่อยมีคนโดยไม่รู้ว่ายศสรัลแอบตามมาฟัง
“ไม่รบกวนหรอกค่ะ?” วีด้างง “ดนัยมีอะไรคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ คือวันนี้วันหยุดแต่ผมไม่แน่ใจว่าวีด้าจะว่างหรือเปล่า” ดนัยว่า
“เอ่อ...ก็” วีด้าไม่กล้าบอก
“เมื่อตอนวันเกิดวีด้า....ผมเห็นว่าคุณไม่ว่าง เลยอยากจะชวนทานข้าววันนี้แทน”
“เอ่อ...คือ” วีด้าอึกอัก
“....ถ้าวีด้าไม่ว่างก็ไม่เป็น ไว้ว่างเมื่อไหร่เราค่อยเจอกันก็ได้แค่นี้นะ”
“เอ่อ...เดี๋ยวสิดนัย เอาเป็นว่าวีด้าตกลงค่ะ”
“ครับ....งั้นเย็นนี้ผมไปรับนะ”
ดนัยกดวางสายมองของขวัญที่เขาเตรียมไว้ให้วีด้าแล้วก็ถอนใจ
วีด้าวางสายแล้วหันหลังจะเดินกลับแต่ก็เจอยศสรัลที่ยืนพิงกำแพงอยู่ในระยะใกล้
“คุณนี่มีพรสวรรค์นะ มากับผู้ชายคนหนึ่ง แต่แอบมาคุยโทรศัพท์นัดกับผู้ชายอีกคน โปรยเสน่ห์ไปทั่วแบบนี้.... ไม่ดีนะครับ” ยศสรัลว่า
“คุณพูดอะไร” วีด้าทำไม่รู้เรื่อง
“ก็พูดจากที่ผมเห็นไงครับ ทั้งพี่ใหญ่ แล้วก็คุณดนัยแฟนคุณ ..หึ..... จับปลาสองมือ”
วีด้ายิ้มกวน “ขอบคุณที่เตือนค่ะ” วีด้าทำเป็นนึกได้ “ว่าแต่ที่คุณมาตามๆฉันเนี่ย อย่าหลงเสน่ห์ฉันอีกคนแล้วกัน เพราะชั้นมีแค่สองมือ จับไม่ไหว”
วีด้าเดินจากไป ยศสรัลมองตามด้วยความฉุนก่อนจะดึงแขนวีด้ามาปะทะทั้งสองต่างจ้องหน้ากัน ยศสรัลผลักเธอออก วีด้ายิ้มเหยียดก่อนจะเดินออกไป
ยศสรัลนั่งเล่น Tablet คัชพลกับวีด้าที่ออกกำลังเสร็จเดินออกมาในชุดใหม่ คัชพลถือกระเป๋าเสื้อผ้าให้วีด้า พอเห็นคัชพลเดินออกมา ยศสรัลก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มร้ายรอ
“อ้าว...รัล พี่นึกว่านายกลับไปแล้ว” คัชพลว่า
“ผมก็รอพี่ใหญ่อยู่ครับว่าจะชวนไปทานข้าวด้วยกัน เชิญคุณวีด้าด้วยนะครับ” ยศสรัลยิ้มกวน
วีด้าจ้องยศสรัลด้วยความแค้นใจ
“เมื่อกี้พี่ก็ชวนแล้ว แต่คุณวีด้าไม่ว่าง” คัชพลบอก
“อ้าว...ทำไมล่ะครับ คุณวีด้านัดคนอื่นไว้เหรอครับ” ยศสรัลกวน
วีด้าสะดุดกึกก่อนจะสะบัดหน้ามองยศสรัลทันที
“วีด้าอยากกลับไปเคลียร์งาน” วีด้าหันมาพูดกับคัชพล
“ถ้าแค่เคลียร์งาน งั้นทานข้าวกันสักครู่เดียวคงไม่เสียหายนี่ครับ ใช่ไหมครับพี่ใหญ่”
วีด้ารู้ทันว่ายศสรัลมัดมือชกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ยศสรัลเองก็แอบสะใจที่ได้แกล้งวีด้า
“จริงของรัล อยู่ทานด้วยกันก่อนนะครับ” คัชพลชวน
วีด้าอึดอัดลังเล
คัชพลอ้อนซ้ำ “นะครับ”
“พี่ใหญ่ลงทุนขอร้องแล้ว คุณวีด้าจะไม่ให้เกียรติเหรอครับ”
วีด้าจ้องหน้ายศสรัลด้วยความโกรธ แต่ยศสรัลยิ้มร่าเริงใส่วีด้า วีด้ารีบปรับสีหน้าเป็นยิ้มยั่วใส่
วีด้าเกาะแขนคัชพล “ได้สิคะ ถ้าคุณใหญ่ขอร้อง วีด้าก็เต็มใจค่ะ”
คัชพลยิ้มปลื้มหน้าบาน ยศสรัลกลับรู้สึกไม่พอใจ
อ่านต่อหน้าที่ 3
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 6 (ต่อ)
วีด้า ยศสรัล และคัชพลกำลังรับประทานอาหารอยู่ด้วยกัน คัชพลคอยดูแลตักอาหารให้วีด้า
“...อาหารอร่อยนะคะ” วีด้าชม
คัชพลตักให้อีก “นี่ก็ชึ้นชื่อเหมือนกันครับ”
“คุณคัชพลนี่เลือกอาหารเก่งนะคะ สั่งมาถูกใจวีด้าหมดเลย”
“งั้นคุณคงต้องทานกับผมบ่อยๆแล้วล่ะ”
คัชพลยิ้มให้วีด้า วีด้ายิ้มรับ ยศสรัลเห็นก็รู้สึกไม่พอใจ
“ต่อไปคุณวีด้าคงรับนัดคนอื่นในวันหยุดอีกไม่ได้แล้วล่ะ” ยศสรัลบอก
ยศสรัลแอบยิ้มเยาะ วีด้ารู้ทันว่าโดนแกล้งเลยเอาคืน
วีด้ายิ้ม “ใช่ค่ะ ต่อไปนี้คงต้องล็อควันหยุดให้คุณใหญ่” วีด้าหันไปยิ้มแล้วรีบทำตกใจ “อุ้ย! มีอะไรติดที่แก้มคุณด้วยค่ะ”
วีด้ากุลีกุจอเอากระดาษมาเช็ดหน้าให้ คัชพลยิ้มปลื้ม ยศสรัลมองด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะวางช้อนส้อมทันที
คัชพลงง “อ้าว อิ่มแล้วเหรอรัล”
“ครับ ผมอาหารมันออกจะเลี่ยนๆ” ยศสรัลพูดกัดวีด้า
คัชพลขำ “แกเลี่ยนอะไรวะรัล”
วีด้าแอบมองนาฬิกาแล้วก็กระวนกระวาย ยศสรัลยิ้มสะใจ วีด้าตัดสินใจวางช้อน คัชพลมอง
“พี่ใหญ่ครับ ผมว่าคุณวีด้าคงนั่งไม่ค่อยติดแล้วล่ะครับ” ยศสรัลว่า
“ทานอิ่มแล้วเหรอครับ” คัชพลถาม
“วีด้าต้องกลับไปทำงานแล้วค่ะ”
ยศสรัลยิ้มกวน “เดี๋ยวงานจะไม่รอ”
“แกพูดอะไรวะรัล”
ยศสรัลไม่ตอบ เขาหันไปยิ้มทางอื่น วีด้าแค้น
คัชพลรอเซ็นบิล วีด้ายืนรอ ยศสรัลเดินเข้ามากระซิบกับเธอ
“ทานข้าวสองรอบระวังท้องอืดนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ เรื่องแบบนี้ฉันเจอบ่อย ฉันรับมือได้สบายมาก” วีด้าสวน
ยศสรัลพูดจริงจัง “คุณมาสนิทกับพี่ใหญ่ทำไม”
“มีผู้หญิงคนไหนไม่อยากสนิทกับพี่ชายคุณบ้างล่ะคะ”
“แล้วคุณก็เหมือนผู้หญิงพวกนั้น”
วีด้าได้แต่ยิ้มไม่ตอบอะไร คัชพลเดินเข้ามาหาทั้งคู่
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ ถ้างั้นวีด้ากลับก่อนนะคะ ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ”
วีด้าเอาแก้มชนแก้มคัชพลเพื่อลากลับ
“แล้วเจอกันครับ” คัชพลพูด
ยศสรัลมองแล้วต้องเมินหนีเพราะบอกไม่ถูก ก่อนจะหันไปมองคัชพล คัชพลเอามือลูบแก้มแล้วยิ้มตามวีด้าก่อนจะหันมาถามยศสรัล
“แกว่าเค้าชอบพี่รึยัง..”
“ไม่ทราบสิครับ”
ยศสรัลเดินออกไป
วีด้าเดินจ้ำเร็วแล้วก็ยกนาฬิกาดูพร้อมกับบ่นออกมา
“ตาบ้าสรัล”
วีด้าเปลี่ยนเป็นวิ่ง ผ่านยศสรัลที่อยู่ไกลๆ ยศสรัลตะโกนไล่หลัง
“ระวังหกล้มนะคุณ”
ยศสรัลหัวเราะชอบใจ
วีด้านั่งคุยกับดนัยอยู่ที่มุมเงียบๆมุมหนึ่งในร้านอาหาร
“วีด้าไม่ค่อยทานอะไรเลย” ดนัยว่า
วีด้าอึ้งแล้วก็หลบตา “วีด้าทานมาบ้างแล้วค่ะ”
ดนัยวางช้อนก่อนตัดสินใจพูด
“ผมขอโทษนะวีด้า ผมรู้ว่าผมไม่ควรก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่มันก็รบกวนจิตใจผมมาก”
วีด้ามองดนัย
“คุณมีอะไรจะบอกผมไม๊”
วีด้านิ่งเงียบไม่ตอบแล้วก็หลบตาเพราะกังวลว่าดนัยไปรู้อะไรมา
ดนัยโพล่งออกมา “เมื่อวันเกิดคุณ ผมเห็นคุณกับคุณคัชพล”
วีด้าอึ้งตกใจแล้วก็มองดนัย ดนัยจ้องหน้าวีด้า วีด้าหลบตาแล้วเมินหน้าหนี
“ผมรู้ว่าผมถามอะไร ก็คงไม่ได้คำตอบจากคุณ ผมก็คงได้แต่ตีความไปเอง” ดนัยยิ้มเศร้า “คงได้แต่หลอกตัวเอง ว่าคุณไปกับเค้า เพราะเหตุผลเรื่องงาน”
“วีด้าขอโทษค่ะดนัย แต่วีด้าไม่รู้จะอธิบายยังไง”
ดนัยยิ้มรับคำตอบ “ไม่เป็นไรครับ” ดนัยหยิบของขวัญ “สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะครับ วีด้า” ดนัยฝืนยิ้มให้
วีด้ามองของขวัญ แล้วเธอก็มองดนัยแบบทั้งซึ้งใจและสงสารที่ไม่สามารถเล่าอะไรได้
“ขอบคุณนะคะดนัย ขอบคุณที่ดีกับวีด้ามาตลอด”
เวลาผ่านไป ดนัยนั่งอยู่ที่เคาท์เตอร์ของผับเพียงคนเดียว เกรซเดินยิ้มแย้มมากับเพื่อนสองคน
“นั่งตรงไหนดีล่ะ” เกรซถามเพื่อน
“ด้านโน้นไม๊” เพื่อนชี้ไป
เกรซกวาดตามองตามจนเห็นดนัย เกรซบอกเพื่อน
“งั้นไปนั่งกันก่อน ชั้นเจอเพื่อน เดี๋ยวชั้นตามไป”
เกรซเดินตรงไปหาดนัยแล้วยืนมอง เธอสังเกตเห็นดนัยเศร้าจึงตัดสินใจเรียกแล้วยิ้มให้
“คุณดนัย”
ดนัยหันไปมองเกรซ..
เกรซถอนหายใจ
“แต่คุณดนัยอย่าคิดมากเลยนะ เกรซรู้จักนิสัยวีด้าดี เค้าไม่ใช่คนจิตใจโลเล ก็คงจะเป็นเหตุผลเรื่องงานนั่นแหล่ะค่ะ”
ดนัยมองหน้าเกรซนิ่ง “ผมก็พยายามคิดให้เป็นแบบนั้น แต่ผมก็รู้สึกว่าเค้าเปลี่ยนไป และเราแทบไม่ได้เจอกัน”
เกรซเริ่มจ๋อย “วีด้าเค้าคงงานยุ่งมั๊งคะ”
ดนัยยิ้มเศร้าแล้วพยักหน้าให้
เกรซคิด “เอาแบบนี้ ดนัยไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน เพื่อนเกรซฮาทุกคน”
“ผมขอตัวดีกว่าครับ” ดนัยบอก
“ไม่ทันแล้วค่ะ เพราะเจอกันแล้ว ไปค่า”
เกรซลากดนัยไปแนะนำตัวกัน สาวๆกรี๊ดกร๊าด หัวเราะร่าเริง ดนัยยิ้มหัวเราะ
วีด้านั่งต่อหน้าเกรซที่ร้านกาแฟ
“ว่าไง แกต้องบอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยวีด้า ว่าแกกำลังทำอะไร”
“ชั้นยังไม่เล่าได้ไม๊” วีด้าบ่ายเบี่ยง
“โอ๊ย เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย แกไปไหนต่อไหนกับนายคัชพล ตกลงแกเกลียดพวกนั้นหรือแกชอบเค้ากันแน่ ฉันงงไปหมดแล้ว”
“ฉันไม่มีทางเลือก”
“ฉันไม่เข้าใจ”
วีด้าเลือกที่จะนิ่งเงียบจนเกรซหงุดหงิด
“วีด้าแกจะทำอะไร ก็คิดให้ดีๆนะว่ามันคุ้มไหม เพราะสิ่งที่แกทำอยู่อาจจะทำให้แก สูญเสียคนดีอย่างดนัยไป”
วีด้าเงียบ
“ชั้นมาบอกแค่นี้ ชั้นกลับไปทำงานก่อนนะ”
วีด้านั่งหน้าเศร้าเพราะคิดถึงดนัย โดยที่ธัญกรกำลังนั่งอยู่โต๊ะด้านหลัง
ธัญกรเจอวีด้าที่หน้าร้านกาแฟก็เอ่ยทัก
“สวัสดีครับ คุณวีด้า”
“อ้าว สวัสดีค่ะ คุณธัญกร”
“เมื่อกี้เห็นคุณวีด้าอยู่กับเพื่อน ผมเลยไม่กล้าเข้ามาทักครับ”
“นั่งสิคะ” วีด้าคิด “คุณพ่อของคุณเป็นอย่างไรบ้างคะ สบายดีไหม”
“โห นึกว่าจะถามเรื่องของผม หรือเรื่องของพี่ใหญ่” ธัญกรหัวเราะ “คุณพ่อ สบายดีครับ ยังมีแรงทะเลาะกับผมได้ทุกวัน”
“คุณไปทำอะไรให้ท่านโกรธหล่ะคะ”
“ผมเกเรไปหน่อยมั๊ง เปลี่ยนเรื่องดีกว่าครับ คุยเรื่องนี้ไม่สนุกหรอกครับ”
วีด้าหัวเราะ
วีด้าถือโบรชัวร์การลงทุนในมือ วีด้ามอง leaflet แล้วก็ครุ่นคิด เธอหยิบโทรศัพท์จะมากดแล้วคิดถึงคำพูดของเกรซที่มาพูดกับเธอ
“วีด้าแกจะทำอะไร ก็คิดให้ดีๆนะว่ามันคุ้มไหม เพราะสิ่งที่แกทำอยู่อาจจะทำให้แก สูญเสียคนดีอย่างดนัยไป”
วีด้าในปัจจุบันกำโทรศัพท์แน่นแล้วถอนใจ วีด้าตัดสินใจกดโทรศัพท์
วีด้าเสียงหวาน “คุณคัชพลนอนหรือยังค่ะ....ขอโทษที่โทรมารบกวนดึกๆ”
“ไม่กวนเลยครับ ผมกำลังคิดถึงคุณอยู่”
วีด้าหัวเราะ “คือวีด้ามีโปรเจ็คท์ใหม่ที่อยากให้คุณช่วยหน่ะค่ะ”
“ด้วยความยินดีเลยครับ”
“งั้นพรุ่งนี้บ่าย วีด้าขออนุญาติไปหาคุณที่ออฟฟิศนะคะ”
“ให้ผมไปหาคุณก็ได้นะครับ”
“เอาแบบนั้นเหรอคะ งั้นก็ขอบคุณมากค่ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะคะ กู๊ดไนท์ค่ะ”
“กู๊ดไนท์ครับ วางสาย”
วีด้าหน้านิ่งในขณะที่มือยังถือ leaflet ลงทุน
อ่านต่อหน้าที่ 4
ไฟรักเพลิงแค้น ตอนที่ 6 (ต่อ)
วีด้าที่ใส่ชุดสวยเซ็กซี่เดินนำคัชพลมา คัชพลยิ้มให้ตลอด เขาพามาที่โซฟา คัชพลยังยืนยิ้ม
วีด้าขำ “เราจะยืนคุยกันแบบนี้เหรอคะ”
คัชพลยิ้มพอใจทันทีแล้วรีบลงไปนั่งข้างๆ
“ขอโทษครับ คุณสวยจนผมมองเพลิน”
วีด้าขำ “เชิญค่ะ เลยต้องรบกวนคุณคัชพล มาถึงบริษัทฯวีด้า”
“รบกวน” ฟังดูเป็นการเป็นงานจังเลยนะครับ มีอะไรอยากปรึกษาผมเหรอครับ”
“วีด้าอยากจัดงานขอบคุณลูกค้า top account ของวีด้าน่ะค่ะ”
“แล้ว...อยากให้ผมทำอะไรให้ครับ”
“วีด้าอยากจัดทริปไปพักผ่อนชายทะเล และมีกิจกรรม เช่นเล่นเรือใบ ตกปลา สักสามวันสองคืนค่ะ”
“หมายความว่า คุณวีด้า อยากมาใช้บริการที่มารีน่า และโรงแรมของผม” คัชพลถาม
วีด้ายิ้ม “ค่ะ”
“....เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ รับรองผมจะดูแลทุกอย่างรวมถึงกิจกรรมในทริปเพื่อให้ลูกค้าวีไอพีของคุณวีด้าพอใจอย่างที่สุด”
“ขอบคุณมากค่ะ ถ้าทริปนี้ประสบความสำเร็จ ต่อไปทุกบริษัทในเครือของวีด้า คงต้องรบกวนคุณใหญ่ตลอดไปนะคะ”
“ได้สิครับ งั้นผมจะรีบให้คนทำโปรเจ็คท์เสนอให้คุณวีด้าทันที ด้วยราคาพิเศษครับ”
วีด้ายิ้ม “ขอบคุณมากนะคะ”
บัญชาหัวเราะดีใจ
“ฮ่าๆๆ ใหญ่ไม่เคยทำให้พ่อผิดหวังเลยจริงๆ”
ยศสรัลและคัชพลนั่งคุยกับบัญชาอยู่ในห้อง
“ไม่ใช่แค่นี้นะครับ คุณวีด้ายังบอกว่าจะช่วยแนะนำให้ลูกค้าของเธอ ให้รู้จักบริษัทนำเข้าเรือยอร์ชของเราด้วย งานนี้เราคงมียอดขายจากมหาเศรษฐีกลุ่มนี้อีกเยอะเลยครับ” คัชพลคุย
“เยี่ยม นี่มันเท่ากับเรามีแต่ได้กับได้เลยนะ” บัญชาบอก
“ทำแบบนั้น แล้วเค้าจะได้อะไร”
“เขาก็ได้ตอบแทนลูกค้าไง”
“แต่ผมว่ามันแปลกๆนะครับ”
“อะไรของนาย รัล”
“พึ่งรู้จักกันแท้ๆ แต่จู่ๆเขามาใช้บริการของเรา แล้วยังจะช่วยแนะนำลูกค้าให้เรา ส่วนลดก็ขอมาแค่นิดเดียว จงใจอะไรขนาดนั้น” ยศสรัลว่า
“ไม่แปลกหรอก เพราะหนูวีด้าเขาคงไม่ได้หวังผลทางการค้า แต่พ่อว่าเขาหวังสร้างความประทับใจกับพี่ใหญ่ของแกต่างหาก” บัญชาบอก
“คุณพ่อหมายความว่าคุณวีด้าชอบผมเหรอครับ”คัชพลถาม
“เฮ้ย...อะไรกัน เสือผู้หญิงอย่างเรา ดูไม่ออกเหรอว่าฝ่ายนั้นเขาเปิดโอกาสแล้ว พ่อว่าเขาชอบเรามากเลยล่ะใหญ่”
คัชพลยิ้มปลื้มแต่ยศสรัลยังสงสัย
คัชพลตบไหล่ยศสรัล “เดี๋ยวนายรีบเขียนโปรเจ็คท์ทั้งหมดแล้วส่งให้พี่ พี่จะได้เสนอคุณวีด้า”
ยศสรัลหงุดหงิดและคิดไม่ตก
ยศสรัลนั่งพิมพ์เครื่องคอมพิวเตอร์อยู่บนเตียง สักพักเขาก็หยุดพิมพ์แล้วมองหน้าจอด้วยความสงสัย
“คุณชอบพี่ใหญ่มากจนยอมเสียเปรียบทางธุรกิจจริงๆเหรอวีด้า”
ยศสรัลนั่งมองหน้าจอแล้วก็คิดหนัก
วีด้านั่งอ่านโปรเจ็คท์อยู่ เกรซดื่มกาแฟอยู่ใกล้ๆ วีด้าอ่านจนเสร็จ
เกรซชำเลืองมองวีด้า
“ฉันคิดว่าจะต้องเดินทางเพื่อไปดูความเรียบร้อยของการเตรียมงานหน่อย” วีด้าพูด
“จะไปทำไม แกรอไปพร้อมลูกค้าเลยสิ”
“ไม่ได้หรอก”
“วีด้า นี่แกจะบ้าหรือเปล่า เท่ากับแกไปกับนายคัชพลสองต่อสองนะ”
“แค่สองวันเอง”
“งั้นฉันจะไปเป็นเพื่อนแก ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยให้แกอยู่กับผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิงหรอก”
“ขอบใจนะ แต่งานนี้ชั้นเอาตัวรอดได้”
“วีด้า”
วีด้าสวนขึ้น “ฉันพูดจริงๆ ฉันดูแลตัวเองได้ แกไม่ต้องเป็นห่วง”
“ชั้นจะบ้าตายกับแกจริงๆ” เกรซถอนใจ
พูดจบเกรซก็ค้อนใส่วีด้าเพราะไม่พอใจที่เพื่อนดื้อด้านเหลือเกิน
เสียงเคาะประตูห้องบัญชาดังขึ้น ยศสรัลและคัชพลเดินเข้ามา ลูกน้องเดินสวนออกไป
“มีอะไรหรือเปล่า” บัญชาถาม
“เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์นี้ ผมจะพาวีด้าไปลองโปรแกรมที่เตรียมไว้” คัชพลบอก
“อืม ดี สรัลควรไปด้วยนะ เพื่อมีอะไรต้องปรับเปลี่ยนแก้ไขจะได้ทำได้ทันที” บัญชาบอก
“ผมว่าพี่ใหญ่คงอยากไปกับคุณวีด้าเป็นส่วนตัวมากกว่านะครับ”ยศสรัลว่า
คัชพลพูดทันที “ส่วนตงส่วนตัวอะไรกัน คุณพ่อพูดถูก แกไปด้วยหน่ะดีแล้ว แต่เข้าจังหวะให้ถูกๆหน่อยแล้วกัน ว่าตอนไหนเรื่องงานตอนไหนเรื่องส่วนตัว” คัชพลหัวเราะ
ยสสรัลทำหน้าเซ็ง
“ตกลงตามนี้ สรัลมีอะไรก็ไปทำตามต่อเถอะ พ่อจะคุยกับใหญ่ต่อ”
ยศสรัลรับคำ “ครับ คุณพ่อ”
วงดนตรีแจ๊ซในเลาจน์เล่นเพลงเบาๆ ธัญกรกับวีด้านั่งคุยกันอยู่ที่มุมหนึ่ง
“คุณวีด้ามีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงชวนผมออกมาฟังเพลง แทนที่จะเป็น...พี่ใหญ่” ธัญกรถาม
“พูดเหมือนพี่ใหญ่ของคุณนัดได้ง่ายๆนะคะ คิวสาวๆแน่นเอี๊ยดขนาดนั้น” วีด้าบอก
ธัญกรชะงักมองหน้าวีด้าอย่างสงสัยจนวีด้าเริ่มกังวล
“มีอะไรคะ ทำไมจ้องหน้าแบบนี้”
“ตั้งแต่พี่ใหญ่รู้จักกับคุณ ผมไม่เห็นเค้ามีนัดกับผู้หญิงคนอื่น เพราะฉะนั้นเรื่องคิวสาวๆแน่นเอี๊ยดน่าจะเป็นแค่การนำเข้าสู่การหลอกถามผมเกี่ยวกับพี่ใหญ่”
วีด้าหัวเราะ “ฉันเชื่อแล้วว่าคุณพ่อคุณมองข้ามความฉลาดของคุณจริงๆด้วย โอเค ในเมื่อรู้ทันแบบนี้ คงหลอกไม่ได้แล้วมั้งคะ ขอถามตรงๆเลยดีกว่า”
ธัญกรสวนขึ้น “ไม่ต้องถามหรอกครับ ผมจะเล่าเรื่องความเจ้าชู้และผู้หญิงทั้งหมดของพี่ใหญ่ให้คุณฟัง ดิสเครดิตพี่ใหญ่ซะเลย”
ธัญกรกับวีด้าหัวเราะและยิ้มให้กัน
คัชพลเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของยศสรัลแล้วรีบเดินไปตบไหล่ขอบคุณยศสรัล
“เก่งมากน้องรักของพี่ รู้ไหมคุณวีด้าเขาอ่านโปรเจ็คท์ที่นายเขียนทั้งหมดแล้ว เขาพอใจมาก ชมใหญ่เลย”
“เขารู้ด้วยเหรอครับว่าผมเขียน” ยศสรัลถาม
คัชพลพูดหน้าตาเฉย “เปล่าหรอก เขาก็ต้องคิดว่าเป็นพี่สิ”
“ยินดีด้วยครับ”
“บ่ายนี้พี่จะประชุมกับทางคุณวีด้า นายเข้าประชุมด้วยนะ พอดีจะคุยเรื่องแผนการตลาดน่ะ พี่เลยอยากให้แกเข้าด้วย”
“มันจะดีเหรอครับ”
“ดีสิ เพราะถ้านายไม่เข้าประชุมเกิดฉันจำข้อมูลผิดแล้วไปบอกเขา เราจะเสียหาย เตรียมตัวไว้แล้วกัน”
คัชพลเดินออกไป ยศสรัลส่ายหัว
คัชพล ยศสรัล วีด้า และเลขายศสรัลคุยกันอยู่ในห้องประชุม
“ขอบคุณมากนะคะสำหรับกิจกรรมเพิ่มเติมที่จัดให้กับลูกค้าของวีด้า ถ้าได้แบบนี้ วีด้าก็พอใจมากค่ะ” วีด้าบอก
“แต่ผมมีคำถามครับ” ยศสรัลพูด
“อะไรคะ”
“ผมยังมองไม่ออกว่าบริษัทของคุณจะได้อะไรจากงานนี้ ดูยังไงก็เหมือนเป็นงานที่จัดเพื่อ...ทางเราเสียมากกว่า”
วีด้าปิดแฟ้มแล้ววางลงก่อนพูด
“วีด้าแค่อยากตอบแทนลูกค้า ไม่ได้หวังผลอะไรมากไปกว่าคำขอบคุณแต่ถ้าทางคุณยศสรัลเห็นว่าคุณเป็นฝ่ายได้ประโยชน์ ก็ดีไม่ใช่เหรอค่ะ เพราะยังไงฉันก็ไม่ได้นำเข้าเรือยอร์ชมาขายแข่งกับบริษัทคุณอยู่แล้ว คุณคัชพลว่าไหมคะ”
“ใช่ครับ คุณได้เลี้ยงตอบแทนลูกค้า ทางผมได้เปิดตัวเรือใหม่ๆ ผลประโยชน์ก็วินวินกันทั้งสองฝ่าย” คัชพลบอก
“หายสงสัยหรือยังคะคุณยศสรัล” วีด้าถาม
ยศสรัลมองหน้าวีด้า
“งั้นตกลงตามแผนงานนี้เลยนะคะ”
วีด้ามองหน้ายศสรัลเชิดๆ
คัชพลเปิดประตูให้วีด้าเดินเข้ามาในห้องทำงาน วีด้าเดินนำเข้ามา คัชพลเดินตาม
“น่าเสียดายนะครับที่วันนี้คุณพ่อท่านไม่อยู่ ไม่งั้นผมจะพาคุณไปพบท่าน” คัชพลบอก “โอกาสหน้าก็ได้นี่ค่ะ ยังไงก็ต้องได้เจอกัน” วีด้าว่า
“อย่าเพิ่งรีบกลับนะครับ เดี๋ยวเราไปทานอาหารเย็นด้วยกันก่อน ผมให้เลขาจองโต๊ะไว้แล้ว”
“พิเศษขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ”
“ครับ ถือเป็นการเลี้ยงขอบคุณ ที่คุณเลือกใช้บริการของเรา”
“ด้วยความยินดีค่ะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามา” คัชพลพูด
เลขาฯ เปิดประตูออกมา “Mr.Smit มารอพบท่านประธานก่อนกำหนดค่ะคุณคัชพล”
คัชพลรีบ “เดี๋ยวผมไปเอง” คัชพลพูดกับวีด้า “เดี๋ยวผมมานะครับ”
“ตามสบายค่ะ”
คัชพลเดินออกจากห้อง วีด้ารีบสำรวจดูในห้องแล้วก็เริ่มรื้อโน่นรื้อนี่
เสียงเคาะประตูห้องคัชพลดัง วีด้ารีบเก็บเอกสารที่รื้อออกมา ยศสรัลเปิดประตูเข้ามามองวีด้า
“พี่ใหญ่ไม่อยู่เหรอครับ” ยศสรัลถาม
“ก็เห็นอยู่นี่คะ ว่าชั้นยืนอยู่คนเดียว” วีด้าย้อน
ยศสรัลขำกวนๆ
“ก็ดีครับ ผมก็ขอปรึกษาอะไรคุณหน่อย”
“เชิญค่ะ”
ยศสรัลวางแฟ้มแล้วจ้องหน้าวีด้า
“ตกลงจะคุยเรื่องอะไรคะ”
“แผนของคุณ”
วีด้างง “ก็ตามที่คุณลงในโปรเจ็คท์ไงคะ”
“ไม่ใช่แผนงาน แต่เป็นแผนการของคุณ ตกลงที่คุณทำอยู่ทุกวันนี้คุณมีแผนอะไร”
“แผนการอะไรของคุณ” วีด้าย้อนถาม
“ก็งานเลี้ยงที่คุณให้ผมจัดนี่ไง คุณทำเพื่ออะไร นอกจากจะได้ใกล้ชิดพี่ใหญ่”
“ทำเพื่อได้ใกล้ชิดคุณใหญ่” วีด้าหัวเราะ “ก็แล้วแต่คุณจะคิดนะคะ”
“คุณทำอย่างนี้ทำไม ในเมื่อคุณเองก็มีแฟนอยู่แล้ว”
“นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของชั้น คุณไม่ควรจะมาก้าวก่าย”
“แต่เรื่องส่วนตัวของคุณ มีพี่ชายผมเข้าไปเกี่ยว”
“คุณยศสรัลค่ะ ถ้าสิ่งที่คุณต้องการจะพูดกับชั้นเป็นเรื่องไร้สาระพรรค์นี้ ไม่ใช่เรื่องงาน ชั้นขอไม่คุยนะคะ”
“เดี๋ยวครับ” ยศสรัลคว้าข้อมือวีด้า
วีด้ามองมือตัวเองที่ถูกคว้าไว้แล้วก็เงยหน้ามองยศสรัล ยศสรัลปล่อย วีด้ามองหน้ายศสรัล แล้วเดินไปนั่งหันหลังให้ยศสรัลทันที ยศสรัลมองตามด้วยความไม่เข้าใจ
อ่านต่อตอนที่ 7
