เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 18
เขมิกาเดินมาส่งชานนท์ที่รถ
“อย่าถือสาปู่เลยนะ จิ๊กโก๋เก่าก็งี้แหละ พูดไม่ค่อยเข้าหูคน” ชานนท์ยิ้ม
“ฉันมีภูมิต้านทานพอ เถ้าแก่กับเธอก็ไม่แตกต่างกันนักหรอก”
“โห พูดอย่างนี้แลกหมัดกันเลยมั้ยล่ะ”
เขมิกาตั้งท่ากำหมัด ชานนท์ยิ้มแย้ม
“ฉันดีใจนะที่เธอหายเศร้าแล้ว ฉันจะได้กลับบ้านด้วยความสบายใจ”
เขมิกาลดหมัดลง รู้สึกเศร้า
“แล้วถ้าเกิดฉันเศร้าขึ้นมาอีกล่ะ”
ชานนท์หยุดคิด
“ฉันเชื่อว่าคุณโยธินจะเป็นกำลังใจให้เธอได้”
เขมิกาจ๋อย เสียงมือถือของชานนท์ดังขึ้น
แววนิลอยู่ที่บ้านขณะคุยโทรศัพท์กับชานนท์
“พี่นนท์ น้องมีเรื่องสำคัญจะบอก น้องเห็นสามีของยัยเข็มไปกินข้าวกับผู้หญิง”
“คงเป็นเพื่อนกันมั้ง”
“โอบกอดกันกลมแทบจะละลายเป็นเนื้อเดียวกัน ไม่เรียกว่าเพื่อนแล้วค่ะ พี่นนท์ต้องเตือนแม่นั่นนะคะ อย่ามัวงมโข่งอยู่ แฟนไปมีเมียน้อยก็ยังไม่รู้”
ขานนท์วางสายจากแววนิล มองหน้าเขมิกา ลังเลว่าจะบอกดีหรือไม่
“ที่บ้านคุณเกิดเรื่องหรือ” เขมิกาถาม
“เปล่า นิลเขาโทรมาถามว่าฉันจะกลับเมื่อไหร่ ฉันกลับโรงแรมก่อนละกัน ยังไม่ได้ลาคุณอิงอรเลย” เขมิกาพยักหน้า ชานนท์เอื้อมมือไปเปิดประตูรถแต่อดห่วงเขมิกาไม่ได้ “ฉันไม่เห็นคุณโยธินเลย เขาไปไหนหรือ”
เขมิการีบโกหก
“อ๋อ เขาไปสัมมนาที่ภูเก็ตอีกหลายวันแหละกว่าจะกลับ”
“แน่ใจหรือว่าไปภูเก็ต”
เขมิกาไม่กล้าสบตาชานนท์
“ฉันจะไปโกหกคุณทำไมเล่า คำถามคุณมันฟังทะแม่งๆ นะ”
“ฉันเห็นว่าเธอเพิ่งแต่งงาน ไม่น่าจะอยู่ห่างแฟนหลายวันแบบนี้ ผู้ชายเวลาอยู่นอกบ้านไว้ใจไม่ค่อยได้หรอก ยังไงก็โทรหาเขาบ่อยๆ แล้วกัน”
ชานนท์เดินไปขึ้นรถ เขมิกางง
“อยู่ๆ ถามถึงเฮียทำไม หรือรู้ว่าเราไม่ได้แต่งงาน ไม่น่าใช่”
วันต่อมาที่ร้านกาแฟโบราณ ลูกน้องเสี่ยเม้งสองคนเดินเข้ามานั่ง
“โกปี๊ 1 ยกล้อ 1”
“กินเร็วๆ หน่อยนะโว้ย เดี๋ยวไปที่สวนยางไม่ทัน”
“เสี่ยจะให้ไปทำไมรู้หรือเปล่าวะ”
“เห็นพี่สอนบอกว่าจะล่อศัตรูไปเก็บที่นั่น” ลูกน้องทำมือเชือดที่คอ ลูกน้องอีกคนเผลอเสียงดัง
“ไอ้สลาตันหรือ”
ลูกน้องอีกคนตบหัวแล้วเค้นเสียงเบาๆ
“เสียงดังทำไมวะ” อาโกเอากาแฟมาส่ง “กินๆ เข้าไป”
ที่โต๊ะใกล้ๆ เห็นคนกางหนังสือพิมพ์ปิดหน้าอยู่ พอเลื่อนหนังสือพิมพ์ออก คือปิ้งนั่นเอง
ที่สวนยางรกร้างของเสี่ยเม้ง เสี่ยเม้งกับประชายืนมองถนนเข้าสวนยางซึ่งเป็นทางลาดลงมา
“ทำเลนี้เหมาะที่สุด”
เสี่ยเม้งหันกลับไปข้างหลัง พวกลูกน้องนับสิบยืนรอฟังคำสั่งมีปืนครบมือ
“พวกแกแยกย้ายไปหลบทั้งสองข้างทาง พอมันถูกล่อมาถึงนี่ยิงใส่ไม่ต้องเลี้ยง เอาให้ตายคาที่”
ลูกน้องทำตามแยกไปหลบตามต้นไม้ทั้งสองข้าง เสี่ยเม้งสั่งลูกน้องอีกสองคนที่เหลือ
“แกไปเตรียมจุดประทัดที่หน้าไร่ ได้ยินเสียงปืนเมื่อไหร่ก็จุดได้เลย คนละแวกนี้มันก็จะไม่ได้ยินเสียงปืน”
ลูกน้องวิ่งออกไป เสี่ยเม้งหันมาหาประชา “คราวนี้มันไม่รอดแน่”
“ถ้าอย่างนั้นจะรออีกทำไม ให้นายสอนลงมือได้เลย”
เสี่ยเม้งกดโทรศัพท์หาสอน
สอนเดินคุยโทรศัพท์อยู่ในโรงแรม
“ครับเสี่ย”
สอนตัดสาย เดินชนกับอิงอรที่เลี้ยวมุมมา
“อุ๊ย”
“ขอโทษครับ”
อิงอรมองปืนที่เหน็บตรงกางเกงสอน สอนก้มหน้าก้มตารีบร้อนเดินไป อิงอรมองตาม
ชานนท์นั่งรอเขมิกาอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม มีกระเป๋าเดินทางวางที่พื้น และมีถุงใส่ของฝากวางไว้บนเก้าอี้อีกตัว อิงอรเดินเข้ามา
“โชคดีจังที่คุณยังไม่ไป”
“มีอะไรหรือครับ”
“เปล่าค่ะ ฉันแค่อยากลงมาส่ง”
“คุณอิงอรจะไม่กลับกรุงเทพฯไปกับผมจริงหรือครับ”
“ฉันอยากเจอคุณบัณฑิตสักครั้ง แล้วค่อยคิดหาลู่ทางว่าจะทำมาหากินอะไรที่เมืองไทยดี”
ชานนท์ยื่นกุญแจรถให้
“คุณอิงอรยืมรถผมไว้ใช้ก่อนเถอะครับ ไปไหนมาไหนจะได้สะดวก”
“ฉันคงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”
ชานนท์วางกุญแจในมืออิงอร
“รับไว้เถอะครับ มันเป็นความตั้งใจของผมแต่แรกแล้ว”
อิงอรอึ้งไป ซาบซึ้ง
“คุณเป็นคนดีจริงๆ ถ้าขวัญตาเลือกคุณ ชีวิตเขาคงไม่เดินทางผิดแบบนี้”
“ทุกคนทำผิดกันได้ ผมเองก็เคยเกือบเป๋เหมือนกันถ้าไม่ใช่เพราะมีคนคอยดึงผมกลับมา”
อิงอรรู้ว่าคือเขมิกาแต่ไม่พูดมองไปทางประตูทางเข้า เขมิกาเดินเข้ามาพอดี อิงอรมองเขมิกา
“ผู้หญิงคนนั้นโชคดีมาก”
อ่านต่อเวลา 17.00น.
เขมิกาเดินมาหาชานนท์ เขมิกาไม่มองอิงอร
“ไปกันได้แล้วเดี๋ยวจะไม่ทันรถทัวร์”
“เข็มเขาอาสาไปส่งผมครับ ผมลานะครับ”
ชานนท์ไหว้อิงอร อิงอรรับไหว้
“เดินทางปลอดภัยนะคะ”
ชานนท์หยิบกระเป๋าเดินทางเดินคู่ไปกับเขมิกา อิงอรมองตามยิ้มออกมา
“ขอให้สิ่งที่แม่สงสัยเป็นจริงด้วยเถอะ”
อิงอรจะไปแต่มองไปเจอถุงใส่ของฝากที่ชานนท์ลืมไว้ อิงอรรีบหยิบถุงใส่ของฝาก วิ่งตามออกไป
สอนหลบอยู่แถวที่จอดรถหน้าโรงแรม พอเห็นชานนท์กับเขมิกาออกมา เดินไปขึ้นรถกระบะ สอนสตาร์ทมอเตอร์ไซด์ทันที จังหวะนั้นอิงอรวิ่งออกมาเห็นสอนกำลังจ้องไปทางรถกระบะ อิงอรจำสอนได้
ภาพตอนที่อิงอรเดินชนกับสอน เห็นปืนที่เอวสอนหวนกลับมา
อิงอรมองที่เอวสอน ยังมีปืนเหน็บอยู่ อิงอรตกใจจะวิ่งไปเตือนเขมิกากับชานนท์ แต่ชานนท์ขับรถออกไปแล้วเรียกไม่ทัน สอนขี่รถตามติด อิงอรร้อนใจเดินหารถของชานนท์ที่ให้ยืมไว้
ช่วงเวลาเดียวกันนั้น ที่รถมอเตอร์ไซด์ปิ้งห่างจากร้านกาแฟ ปิ้งพยายามกดโทรศัพท์หาเขมิกา
“ไรเนี่ย ไม่มีสัญญาณตอบรับอยู่นั่นแหละ ไอ้ลูกพี่ทำแป๊ะอะไรอยู่เนี่ย โอ๊ยจะทำยังไงดีวะตรู” แล้วปิ้งก็คิดออก “ไอ้คุณนนท์”
ปิ้งรีบกดโทรศัพท์หาชานนท์ทันที
ที่รถของเขมิกา มือถือชานนท์วางอยู่ มือถือสั่นปิ้งโทรเข้ามา ชานนท์มองกำลังจะหยิบมือถือแต่เห็นสอนซิ่งมอเตอร์ไซด์ขึ้นไปปาดหน้าซ้ายขวา ชานนท์รีบจับพวงมาลัยหลบไปมา
“ไอ้พวกแว้นมันขี่ยังไงของมันเนี่ย กวนประสาทกันเห็นๆ” เขมิกาบ่น ชานนท์บีบแตรไล่หลายๆ ที สอนไม่ได้ใส่หมวกกันน็อกหันมา เขมิกาเพ่งมอง “ไอ้สอน เหยียบมันให้แบนแต๊ดแต๋ไปเลย”
“อย่าไปยุ่งกับมันดีกว่า”
“ไม่ได้หรอก มาเหยียบจมูกกันแบบนี้มันเสียศักดิ์ศรี เฮ้ยๆ ดูมันทำ” สอนวกหน้ารถหันมา ขี่พุ่งใส่รถเขมิกา ชานนท์รีบหักพวงมาลัยหลบจนเขมิกาหัวกระแทกขอบประตู “โอ๊ย ไอ้ชิงหมาเกิดเอ๊ย”
เขมิกามองไปข้างหลังรถเห็นสอนหมุนมอเตอร์ไซด์ไล่ตามอีก คราวนี้เบียดขึ้นมาด้านข้างชานนท์ สอนตะโกนใส่
“ไอ้โง่ กลัวจนหัวหดเลยหรือวะ ไม่แน่จริงนี่หว่า”
เขมิกาตะโกนด่าแทนชานนท์
“อย่าเก่งแต่ปาก จอดสิโว้ย แล้วมาตัวต่อตัว”
สอนเร่งเครื่องขึ้นไปปาดหน้าซ้ายขวาแบบกวนประสาทมาก ชานนท์ต้องหลบหลีกไปมาจนโมโห สอนขี่หนี ชานนท์เร่งเครื่องตามทันที
“ไหนบอกว่าอย่าไปยุ่งกับมันไง”
“ถ้าไม่จับมันส่งตำรวจวันนี้ให้ได้ มันก็ต้องกลับมาก่อกวนคนอื่นอีก”
“อย่างงี้ค่อยแมนได้ใจหน่อย”
สอนซิ่งรถเข้ามาในสวนยางของเสี่ยเม้ง ชานนท์ขับตามไป สอนซิ่งไปถึงเนินลาดลงแล้วตะโกนบอก
“มันตามมาแล้ว”
เสี่ยเม้งกับประชาหลบอยู่ที่ต้นไม้
“เราเตรียมฉลองชัยชนะกันได้เลยคุณประชา” เสี่ยเม้งบอก ประชายิ้มสะใจ
พวกเสี่ยเม้งจดจ่อรอรถชานนท์วิ่งตามมา พอเห็นรถชานนท์วิ่งลงมาจากทางลาด เสี่ยเม้งสั่งยิงใส่ทันที
“ยิงมัน”
ทุกคนออกมาระดมยิงใส่รถเขมิกาเป็นรูพรุนไปทั้งคัน พอรถหยุด พวกเสี่ยเม้ง ประชาเดินไปดูคิดว่าตายเรียบ ประชาเปิดประตูไม่มีทั้งเขมิกาและชานนท์อยู่ในรถ
“มันหายไปไหนวะ ไอ้สอนแกเล่นตลกอะไร”
เสี่ยเม้งบอก สอนรีบมาดู
“ผมเห็นมันขับตามผมมาจริงๆ นะครับ”
เสียงหวอรถตำรวจดังลั่น
“เราหลงกลมันแล้ว”
ปิ้งขี่มอเตอร์ไซด์นำรถตำรวจเข้ามา 2 คัน
“หนีก่อน”
ทุกคนแตกฮือวิ่งหนีตำรวจ ตำรวจลงจากรถตามไล่จับ มีการยิงสวนกันไปมา เสี่ยเม้งกับประชาก็ช่วยกันยิงใส่ตำรวจ
ปิ้งมองเห็นรถกระบะเป็นรูพรุนทั้งคัน ก็ตกใจคิดว่าตายแน่ ปิ้งปล่อยโฮออกมา วิ่งไปที่รถกระบะของเขมิกา
“ลูกพี่ ไอ้คุณนนท์”
ปิ้งวิ่งมาถึงประตูยังไม่ทันได้ดูข้างใน มีลูกปืนยิงเฉี่ยวมาโดนกระจกรถด้านหน้าแตก ปิ้งตกใจรีบไปหลบหลังรถกระบะ
“ไม่น่าเลย ลูกพี่ทิ้งไอ้ปิ้งไปอย่างงี้ได้ยังไง ไหนบอกว่าเราเป็นเพื่อนตายกัน จะตายก็ตายด้วยกันซี่ ฮือๆๆ” มีมือมาตบบ่าปิ้ง ปิ้งสะดุ้งรีบยกสองมือแบบยอมแพ้ “เฮออ อย่ายิงนะอย่ายิง ฉันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”
“มาได้เร็วดีนี่”
เขมิกาบอก ปิ้งหันกลับมา เห็นเขมิกากับชานนท์
“ผีหลอก”
“ฉันยังไม่ตายโว้ย ดีที่แกพาตำรวจมาทันเวลา”
กระสุนยิงมาโดนรถกระบะเหนือหัวพวกชานนท์ ทั้งสามรีบหมอบ เขมิกามองลอดใต้ท้องรถกระบะเห็นเสี่ยเม้งกับประชาถอยหนีเข้าไปสวน
“ไอ้ประชานี่ เป็นแผนของมันนี่เอง” เขมิกาหันไปบอกชานนท์ “รอฉันอยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
เขมิการีบก้มหลบๆ วิ่งตามประชาไป
“เธอจะไปไหน เข็ม กลับมา”
ชานนท์จะตามออกไป แต่มีกระสุนยิงเข้ามาโดนกระบะอีก ชานนท์รีบหลบตามไปไม่ได้
เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 18 (ต่อ)
ในสวนยางใกล้กับทางออกด้านหลังสวน ประชาวิ่งนำ เสี่ยเม้งวิ่งตาม ตำรวจอยู่ในระยะไกลเห็นแต่เสี่ยเม้งคนเดียว ตำรวจยิงโดนขาเสี่ยเม้งล้ม
“โอ๊ย ฉันถูกยิง” ประชาหยุดวิ่งมองขาเสี่ยเม้งเลือดสาด เสี่ยเม้งจับขาประชา “พยุงฉันที สวนนี้มีทางออกด้านหลัง ถ้าเราออกไปได้จะเจอป่าทึบตำรวจหาเราไม่เจอแน่”
“ขอบใจนะที่บอก”
ประชาเตะที่ขาเสี่ยเม้ง เสี่ยเม้งร้องลั่นเจ็บแผล
“แก ไอ้เลว”
“เรื่องอะไรฉันจะแบกแกไปเป็นตัวถ่วง”
ประชาวิ่งหนีไป ตำรวจตามมาถึง เสี่ยเม้งโดนตำรวจรวบตัวได้พาเดินกลับ เขมิกาวิ่งมาเจอ
“แล้วอีกคนหนึ่งล่ะคุณตำรวจ”
“เห็นมีคนเดียวนี่ครับ”
เขมิกาไม่รอคุยต่อ รีบวิ่งไปทางที่ประชาหนี
เขมิกาไล่ตามมาถึงทางออก เห็นประชาเดินออกไปที่ถนนลูกรัง
“หยุดนะ แกหนีไม่รอดหรอก”
ประชาหันกลับมายิงเขมิกา เขมิการีบหลบหลังต้นไม้ได้ทัน อิงอรขับรถมา เห็นประชากำลังยกปืนเล็ง อิงอรมองไปเห็นเขมิกา อิงอรรีบลงจากรถ
“เข็ม” อิงอรมองประชากำลังจะยิงอีก “ไม่นะ อย่าทำลูกฉัน”
อิงอรวิ่งไปหาประชา แล้วเข้าไปแย่งปืนโดยไม่กลัวตาย
“เฮ้ยใครวะ อย่ายุ่ง”
“อย่าทำลูกฉัน ฉันจะเอาชีวิตเข้าแลกกับแก “
เขมิกาเห็นอิงอรแย่งปืนกับประชาก็ตกใจจนลืมตัว
“แม่”
ประชาได้ยินมองไปทางเขมิกา แล้วมองอิงอร ประชายิ้มร้ายๆ
“นี่แม่แกหรือ ดี แบบนี้มันถึงจะเจ็บปวดกว่า”
ประชาตบหน้าอิงอรล้มลง จ่อปืนยิงใส่อิงอรทันที
“แม่”
เขมิการ้องลั่น ประชายิง แต่ปืนกระสุนหมด ประชายิงอีกก็ไม่มีกระสุนออกมา ประชาเจ็บใจเขวี้ยงปืนทิ้ง แล้ววิ่งหายไปในป่าทึบฝั่งตรงข้าม เขมิกาวิ่งเข้าไปประคองอิงอรให้ลุกยืน
“แม่เจ็บมากมั้ย”
อิงอรยังตกใจอยู่แต่ร้องไห้ดีใจที่เขมิกาเรียกว่าแม่
“ยอมรับแม่เป็นแม่แล้วหรือลูก”
เขมิกาโมโหโวยวาย
“คุณบ้าหรือ เข้าไปแย่งปืนทำไม ไม่ได้อยากให้ช่วยสักหน่อย”
“จะให้แม่เห็นลูกโดนยิงต่อหน้าต่อตาได้ยังไง แม่เคยยอมให้คนอื่นพรากลูกไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้แม่จะไม่ยอมอีกถึงแม้แม่จะต้องตายก็ตาม”
“คนอื่นพรากลูกไป หมายถึงอะไร คุณทิ้งฉันไว้แล้วหนีไปไม่ใช่หรือ”
“แม่ขอโทษยกโทษให้แม่นะเข็ม แม่ตั้งใจจะอุ้มหนูกับพี่ขวัญหนีไปกับแม่ แต่ปู่แย่งตัวหนูไป แม่ไม่เคยทิ้งหนู แม่ไม่ได้อยากทิ้งหนู”
อิงอรกอดเขมิกา เขมิกาอึ้งเพราะจุมพลบอกตลอดเวลาว่าอิงอรเป็นฝ่ายทิ้งเธอไป
ชานนท์เพิ่งตามมาถึงเห็นภาพอิงอรกอดเขมิกา เขมิกานิ่งไปเริ่มอ่อนลง แล้วมือเขมิกาก็ค่อยๆ ยกขึ้นโอบกอดแม่เช่นกัน
เหตุการณ์ในสวนยางสงบแล้ว ตำรวจกำลังพาสอนที่โดนยิงแขนเลือดอาบขึ้นรถตำรวจ เสี่ยเม้งถูกลากไปขึ้นรถตำรวจอีกคัน
“ผมเป็นพลเมืองดี มาจับผมทำไม พวกมันต่างหากบุกมาก่อกวนในสวนผม ปล่อย ถ้าไม่ปล่อย จะฟ้องเหมามันทั้งโรงพักเลย” เสี่ยเม้งโวยวาย
ปิ้งหมั่นไส้เดินเข้าไปตรงหน้าเสี่ยเม้ง แล้วยกมือไหว้ตำรวจ
“ขออนุญาตครับคุณตำรวจ” พูดจบปิ้งชกใส่ท้องเสี่ยเม้งหนึ่งที เสี่ยเม้งทรุดเจ็บอยากด่าแต่จุกจนพูดไม่ออก ปิ้งยิ้มแย้มรีบบอกตำรวจ “ขอโทษครับคุณตำรวจ มือมันพาไปเอง ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”
ตำรวจดันตัวเสี่ยเม้งเข้ารถ พร้อมลูกน้องเสี่ยเม้งทั้งหมด รถตำรวจทั้งสองคันขับออกไป มือถือปิ้งดัง ปิ้งรับสายของจุมพลด้วยสีหน้าประมาณว่าซวยกันแน่ ชานนท์กับเขมิกาเดินเข้ามา
“ตำรวจหายไปไหนหมดล่ะปิ้ง”
“ไปแล้วครับ จับพวกไอ้เม้งไปหมดเลย แต่เมื่อกี๊เถ้าแก่ตะแล้บแก๊ปมาสั่งให้ไสหัวกลับบ้านเดี๋ยวนี้ เสียงงี้สยดสยองมาก”
เขมิกากลัวปู่ มองหน้าชานนท์ ชานนท์เข้าใจ
“ฉันจะไปด้วย”
วันใหม่ที่บ้านชุมพล จุมพลมองไม้เรียวแล้วฟาดลมเสียงดังขวับ เขมิกากับปิ้งสยองเบียดกัน ชานนท์ยืนอีกมุม
“เราไปทำดี ช่วยตำรวจจับไอ้พวกเลวๆ เข้าตาราง เราควรได้รับคำชมไม่ใช่หรือปู่” เขมิกาบอก
“ใช่ๆ ทำดีต้องได้ดี ไม่ใช่ได้ไม้เรียว” ปิ้งสนับสนุน
“แล้วมันหน้าที่พวกเอ็งหรือ พลาดไปจะทำยังไง”
“ผมผิดเองครับ ที่ใจร้อนขับรถตามไอ้สอนไป” ชานนท์บอก
“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าไอ้สอนมันล่อคุณไปฆ่า”
ชานนท์เล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
ภาพในอดีตขณะที่ชานนท์ขับรถตามสอนเข้ามาในสวนยาง สอนขี่ลงเนินไป
“มันจะขี่ไปไหนของมัน ชักแปลกๆ แล้วนะ”
เขมิกาบอก ขณะนั้นมือถือชานนท์สั่นแรง ชานนท์ก้มมอง รีบหยิบขึ้นมาดูเห็นชื่อปิ้ง
“ฉันกำลังยุ่งอยู่นะปิ้ง เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
ชานนท์บอก ขณะนั้นปิ้งนั่งอยู่ในรถตำรวจด้านหน้าเพื่อบอกทาง
“อย่าเพิ่งวางนะไอ้คุณนนท์ ตอนนี้อยู่ที่ไหน ตามไอ้สอนไปหรือเปล่า พวกไอ้เม้งมันวางกับดักจะฆ่านายกับลูกพี่อยู่”
ชานนท์ตกใจมองไปข้างหน้า รถกำลังจะถึงเนินอยู่แล้ว เลี้ยวกลับคงไม่ทัน
“มีอะไรหรือ” เขมิกาถาม
“มีคนดักยิงเราอยู่ข้างหน้า กระโดดออกจากรถเดี๋ยวนี้เลยเร็ว กระโดด”
เขมิกากับชานนท์กระโดดออกจากรถ กลิ้งไปนอนในพงหญ้าข้างทาง รถกระบะไหลลงเนินพอดี เสียงปืนดังสนั่นรัวไม่ยั้ง เขมิกากับชานนท์มองหน้ากัน รอดตายไปได้
ปัจจุบัน ที่บ้านจุมพล
“ไอ้ปิ้งมันเป็นคนพาตำรวจมาจับพวกไอ้เม้ง มันทำความดีความชอบ ปู่อย่าไปตีมันเลย จะตีก็ตีเข็มคนเดียว” เขมิกาบอก
“จริง เอ๊ย ไม่ได้นะเถ้าแก่ จะตีก็ตีผมดีกว่า”
จุมพลโยนไม้เรียวทิ้ง หันไปทางชานนท์
“ไอ้สองคนมันอารมณ์ร้อนชอบทำอะไรโผงผางไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี แต่คุณเป็นผู้ใหญ่กว่า ก็น่าจะห้ามจะเตือนกันบ้าง”
“ผมขอโทษครับ”
ชานนท์ยกมือไหว้ แต่จุมพลพูดตัดบท
“ฉันเหนื่อยแล้ว ไอ้ปิ้ง คุณชานนท์เขาจะกลับแล้วแกไปส่งแขกด้วย”
ชานนท์เครียดมองไปที่เขมิกา เขมิกาทำมือไล่ชานนท์พูดโดยไม่มีเสียงออกมา
“ไปซี่”
ชานนท์เดินออกไปพร้อมปิ้ง
“ต่อไปเอ็งห้ามไปไหนมาไหนกับคุณชานนท์อีก แล้วก็เลิกไปยุ่งกับเขาสักที” จุมพลสั่งเขมิกา
“แต่มันยังเหลือวายร้ายอีกคน มันอาจตามเล่นคุณนนท์อีก” เขมิกาบอก จุมพลตวาด
“ปู่บอกว่าไม่ให้ไปยุ่ง พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”
“แต่เพื่อนเดือดร้อน ปู่ก็เคยสอนให้เข็มอย่าทิ้งเพื่อนไม่ใช่หรือ”
“แต่นี่มันเรื่องคอขาดบาดตาย พวกมันไม่ใช่นักเลงที่เล่นกันซึ่งๆ หน้า ข้าเป็นปู่ยอมให้หลานไปเสี่ยงตายก็บ้าแล้ว”
จุมพลเจ็บปวดไอออกมาแรงๆ เขมิกาตกใจรีบเข้าไปประคอง
“ปู่ อย่าเพิ่งพูดเยอะเลยนะ เข็มเชื่อปู่แล้ว ปู่ไปนอนพักก่อนนะ”
เขมิกาประคองจุมพลเข้าด้านใน
เขมิกาประคองจุมพลเข้ามาในห้อง จุมพลนั่งที่เตียง
“นังอิงอรยังมาวุ่นวายกับเอ็งอีกหรือเปล่า”
“เปล่าฮะ”
“อื้อดีแล้ว เอ็งออกไปเถอะ เดี๋ยวปู่จะนอนเอง”
เขมิกาจะเดินไป แต่รวบรวมความกล้าหันกลับมา
“ปู่ ปู่บอกเข็มหน่อยได้มั้ย ว่าวันที่แม่หนีไป ปู่แย่งเข็มมาจากแม่จริงหรือเปล่า” จุมพลชะงักไป
“ใช่ มันคิดจะพาลูกหนีไปทั้งสองคน ปู่จะยอมได้ยังไง”
“แล้วทำไมปู่บอกว่าเขาทิ้งเข็มล่ะ”
“เพราะมันมีชู้ความผิดนี้เอาอะไรมาล้างก็ไม่หมดลองคิดดู ถ้าผู้หญิงคนนั้นรักเอ็งมันจะมีชู้มั้ย ปู่ไม่อยากให้
เอ็งไปอยู่กับแม่ที่ไม่มีสามัญสำนึก ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี” จุมพลบอกเสียงดัง เขมิกานิ่งไป “ตกลงเอ็งใจอ่อนกับมันแล้วใช่มั้ย คงอยากจะไปเมืองนอกกับมันล่ะสิ ก็ไปเลย ปู่จะไม่ห้าม”
จุมพลไออีก เขมิกาห่วงจุมพลเข้าประคอง
“ปู่นอนเถอะ”
จุมพลปัดมือเขมิกาออก
“ตอบปู่มาก่อน เอ็งอยากจะไปอยู่กับแม่เอ็งใช่มั้ย”
เขมิกาคุกเข่าลงที่พื้นกอดเข่าจุมพล
“ถึงเขาจะเป็นแม่ แต่ก็ไม่เคยเลี้ยงเข็มมา ยังไงเข็มก็รักปู่มากกว่า เรื่องจะไปอยู่กับเขาไม่เคยอยู่ในหัวเข็มเลยสักนิด”
จุมพลค่อยสบายใจลูบหัวเขมิกา
เช้าวันใหม่ที่โรงพยาบาล จุมพลกับเขมิกาหิ้วของมาเยี่ยมบัณฑิต หมอออกมาจากห้องพอดี
“วันนี้ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ”
“ปกติดีครับ” เขมิกาขยิบตากับหมอแบบรู้กัน “เออ เถ้าแก่มาก็ดีแล้ว ผมอยากให้เถ้าแก่ไปเช็คสุขภาพอีกสักครั้ง”
“ก็เคยเช็คไปแล้วนี่หมอ เช็คทำไมบ่อยๆ”
“เถ้าแก่ป่วยหลายโรค แถมยังไม่ยอมนอนโรงพยาบาลอีกผมจำเป็นต้องตรวจสุขภาพบ่อยๆ ประมาทไม่ได้ครับ”
“ปู่ไปเหอะ เชื่อหมอดีกว่า”
ปิ้งพูดลอยๆ
“อย่าไปคะยั้นคะยอเถ้าแก่เล้ย แกกลัวโดนฉีดยาจะตายไป”
“ข้าไม่ได้กลัวโว้ย ถ้าหมอว่าจำเป็น ผมไปก็ได้”
จุมพลเดินตามหมอไป เขมิการีบหันอีกทาง ร้องบอก
“ทางสะดวกแล้ว”
อิงอรกับชานนท์เดินออกมาจากมุมหลบๆ
เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 18 (ต่อ)
บัณฑิตนอนที่เตียง ประตูเปิด บัณฑิตมองไป เขมิกาเดินเข้ามาก่อน อิงอรยืนอยู่ข้างหลัง
“มาแล้วหรือลูก”
“มีคนอยากมาเยี่ยมพ่อฮะ”
เขมิกาถอยมาด้านข้าง ทำให้บัณฑิตเห็นอิงอร บัณฑิตตกตะลึง คาดไม่ถึง พูดไม่ออก อิงอรสงสารบัณฑิตร้องไห้ออกมา อิงอรเดินไปหยุดที่ปลายเตียงก้มกราบที่ปลายเท้าบัณฑิตพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ”
อิงอรซบหน้าร้องไห้ บัณฑิตดีใจที่ได้เจออิงอรร้องไห้ออกมา เขมิกาเดินออกจากห้องปล่อยให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน
ชานนท์ยืนรออยู่หน้าห้อง เขมิกาเดินออกมา
“ขอบใจนะปิ้ง”
“ลูกพี่ต้องทำตามสัญญานะว่าจะไม่ไปอยู่เมืองนอก ไม่งั้นฉันผูกคอตายจริงๆ ด้วย” ปิ้งบอก เขมิกายิ้ม
“เอ้อ ถ้าผิดคำพูดให้เตะแสกหน้าเลยเอ้า”
ปิ้งมองชานนท์ เปิดทางให้คนทั้งคู่
“งั้นฉันออกไปหาอะไรใส่ท้องก่อนแล้วกัน คุยๆ กันได้เต็มที่ตามสบายนะไอ้คุณนนท์”
ปิ้งบอกแล้วชิ่งออกไป ชานนท์มองหน้าเขมิกาที่ดูเครียดๆ
เขมิกาเดินมานั่งที่เก้าอี้ ชานนท์ลงนั่งข้างๆ
“เธอทำถูกแล้ว อย่าคิดมาก”
“ฉันกับแม่ตกลงกันว่าจะยังไม่บอกพ่อเรื่องพี่ขวัญตายอีกอย่าง อาหมอก็แนะนำว่าควรรอให้พ่อดีขึ้นกว่านี้ก่อน”
“เธอหายโกรธคุณอิงอรหรือยัง”
“หายโกรธแล้วเป็นไง ปู่ก็ไม่ให้ฉันยุ่งเกี่ยวกับแม่อยู่ดี”
“แล้วเธอก็ต้องตามใจปู่อีกตามเคย”
“ปู่เลี้ยงฉันมานะ จะให้ฉันทิ้งปู่ไปหาแม่ มันก็ไม่ถูก”
“เป็นฉันก็คงไม่ทิ้งปู่เหมือนกัน ทำอย่างที่เธอสบายใจเถอะ ถ้ามันกลุ้มนักก็โทรไประบายกับฉันได้ตลอด 24ชม.”
“คุณจะกลับกรุงเทพเลยหรือ” ชานนท์ลุกยืน
“ฉันตั้งใจมาเป็นเพื่อนคุณอิงอร แล้วก็จะกลับเลย” เขมิกาใจหาย ชานนท์ห่วงเขมิกา “คุณโยธินยังไม่กลับจากสัมมนาอีกหรือ”
เขมิกาเลิ่กลั่ก
“อ๋อ เออ อีกสองวันก็กลับแล้ว”
“ว่างๆ ชวนคุณโยธินไปเที่ยวกรุงเทพนะ ฉันจะพาไปเลี้ยงข้าว”
“อื้อ” ชานนท์เดินไป เขมิกามองตามหลัง “ทำไมฉันเศร้าอย่างนี้ ฉันอยากวิ่งไปกอดนาย” เขมิกาคิดอยู่ในใจ
ชานนท์อดห่วงไม่ได้หันกลับมาสั่งเสียอีก
“ถ้ามีปัญหาอะไรกับคุณโยธิน ใจเย็นๆ นะ อย่าเอาแต่โวยวายแล้วก็หัดเอาใจเขามากๆ เป็นผู้หญิงน่ะอ่อนหวานเข้าไว้ผู้ชายไปไหนไม่รอดหรอก” เขมิกางง
“ได้ ฉันจะลองดู”
ชานนท์ยิ้มให้แล้วเดินต่ออีกสองก้าวก่อนจะหันมาย้ำอีก
“อย่าลืมนะมีอะไรไม่สบายใจต้องโทรหาฉัน”
เขมิกาซึ้งใจแต่ปากแข็ง
“รู้แล้วน่า จู้จี้จุกจิกเป็นคนแก่ไปได้ ไปเหอะๆ” เขมิกาโบกมือไล่ ชานนท์ตัดใจเดินจากเขมิกาไปอีกครั้ง เขมิกามองตามหลังชานนท์ เศร้า “นายจะดีกับฉันไปถึงไหน ฉันเกลียดนาย” เขมิกาพึมพำ
อิงอรเดินออกมาจากห้อง เห็นเขมิกามองชานนท์แล้วร้องไห้ อิงอรยิ่งมั่นใจว่าสองคนรักกัน
เช้าวันใหม่ที่บ้านชานนท์ แววนิลนั่งจิบน้ำชา เห็นรถติดสติกเกอร์จวงจันทร์สปา ขับเข้ามาจอด แววนิลมองอย่างสงสัย อึ่งลงจากรถ รีบเดินมาหาแววนิล
“เธอสะเออะมาทำไมที่นี่ ยังไม่โดนไล่ออกอีกหรือ”
“ก็ไม่ได้อยากมานักหรอก แต่เป็นคำสั่งคุณนนท์”
“พี่นนท์กลับมาแล้วหรือ”
“ค่ะ คุณนนท์อยู่ที่สปา สั่งให้ฉันมารับคุณไปที่สปาเดี๋ยวนี้เลย”
“ไปทำไมที่สปา”
อึ่งทำเป็นตื่นเต้น
“อ้าว คุณไม่ได้ข่าวหรือคะว่าตำรวจจับคุณประชาได้แล้ว ตำรวจต้องการให้คุณนนท์กับคุณไปชี้ตัวคุณประชา”
แววนิลได้ยินชื่อประชาก็แค้น
“ไอ้ประชา สมน้ำหน้ามัน” อึ่งเร่งเร้า
“เร็วเถอะค่ะ คุณนนท์ติดลูกค้าคนสำคัญเลยให้ฉันมารับคุณแทน ฉันเอารถสปามา ต้องรีบกลับ เร็วสิคะ”
อึ่งดึงแขนแววนิล แววนิลสะบัดแขนรังเกียจ
“ไม่ต้องมาโดนตัวฉัน ขี้เกียจต้องอาบน้ำหลายรอบ”
แววนิลเชิดเดินนำไปที่รถ อึ่งแค้นรีบเดินตาม
อึ่งขับรถออกจากบ้านชานนท์ พออึ่งขับพ้นไป ชานนท์เพิ่งนั่งแท็กซี่มาถึง แท็กซี่จอด ชานนท์ลงจากรถ
มณฑาเดินไปเดินมาอยู่ในห้องโถง แป้นวิ่งออกจากด้านใน
“หาทั้งสองชั้นแล้วไม่เจอคุณนิลเลยค่ะ”
“เธอแน่ใจนะว่าหาทั่วแล้ว”
“โอ๊ย ใต้เตียงใต้ตู้มุดดูจนหมด ไม่มีค่ะ”
ชานนท์เดินเข้ามา มณฑาเห็นรีบปรี่ไปหา
“คุณหนูหายไปค่ะ”
โย่งวิ่งถลาเข้ามาเบรกแทบไม่อยู่
“ข้างนอกกับในสวนก็ไม่เจอครับ อ้าว คุณผู้ชายกลับมาแล้ว ทำไมไอ้โย่งไม่เห็นรถคุณผู้ชายละครับ”
“ฉันให้คุณอิงอรยืมไป นิลอาจไปกับปรียาก็ได้นะครับ อย่าเพิ่งตกใจไป” ชานนท์บอก มณฑากังวลมาก
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นที่คอนโดโยธิน ปรียากำลังดูดฝุ่นห้องโยธิน โยธินถือถังขยะเปล่าเดินเข้ามาหยุดมองที่ประตู โยธินมองปรียาเผลอยิ้มออกมา ปรียาหันมา โยธินรีบหยุดยิ้ม
“ทิ้งขยะเรียบร้อยแล้วหรือคะ”
โยธินเดินเข้ามา
“ครับ”
ปรียาปิดเครื่องดูดฝุ่น
“ฉันดูดฝุ่นให้หมดแล้วนะ ชายโสดนี่ไม่ไหวเลยนะคะ ปล่อยห้องรกไปหมด”
“ขอบคุณนะครับที่มาช่วย”
“ไม่ต้องขอบอกขอบใจหรอก ฉันเต็มใจ”
“คุณนนท์ยังไม่กลับหรือครับ คุณถึงมาถึงนี่ได้”
“พี่นนท์คงจะกลับวันนี้ค่ะ”
“อ้าว แล้วทำไมไม่อยู่รอเจอเขาละครับ”
ปรียาเดินไปนั่งเซ็งๆ ขอบเตียง
“มันคงไม่ได้ผลแล้ว ยิ่งตื๊อเขา ฉันก็ยิ่งเจ็บ เพราะพี่นนท์มีคนอื่นอยู่ในใจตลอดเวลา ฉันหมดแรงที่จะเอาชนะใจพี่นนท์แล้วละค่ะ”
โยธินเห็นใจเดินไปนั่งข้างๆ
“ผู้หญิงคนนั้นคือเข็มใช่มั้ยครับ”
ปรียาตกใจมองโยธิน
“คุณรู้” โยธินพยักหน้า “ฉันๆ ขอโทษนะคะ ฉันรู้มานานแล้วแต่ไม่ยอมบอกคุณ ฉันเห็นแก่ตัวอยากให้คุณแต่งกับคุณเข็มแล้วพี่นนท์ก็จะกลับมาหาฉัน” โยธินอึ้งไป ปรียาละอายใจ “ฉันคงทำคุณผิดหวัง ฉันเสียใจ”
ปรียาลุกยืนจะก้าวเท้าไป โยธินดึงแขนไว้ ปรียาหันมามอง
“มันก็ดีแล้วนี่ครับที่จบลงแบบนี้ เราสองคนจะได้ตื่นจากความฝันสักที”
สองคนมองหน้ากันแบบคนหัวอกเดียวกัน มือถือปรียาดังขึ้น
“ฮัลโหล” ปรียารับสาย ฟังแล้วตกใจ “ไม่นี่คะ นิลไม่ได้อยู่กับปรียา” ปรียาลดมือถือลง รีบบอกโยธิน “ฉันต้องกลับแล้วค่ะ พี่นนท์โทรมาบอกว่านิลหายไป”
ปรียารีบออกจากห้องโยธิน
แววนิลนั่งอยู่ในรถข้างอึ่ง มองทางแล้วรู้สึกแปลกๆ
“ไปทางนี้มันถูกหรือ ไม่ใช่ทางไปสปานี่นา”
“คุณจะไปรู้อะไร นี่มันทางลัด จะได้ถึงเร็วขึ้น”
“เธออย่ามาคิดว่าฉันโง่ไม่รู้จักเส้นทางนะ เธอกำลังจะทำอะไรจอดรถเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ไปแล้ว ฉันจะลง”
“ฉันจะพาไปสปานี่ไง นั่งเฉยๆ เถอะ” แววนิลโกรธเข้าจับพวงมาลัย
“ฉันจะไปเอง จอด จอดสิ บอกให้จอด”
รถส่ายไปมา
“โอ๊ย ปล่อยสิ อยากตายหรือ ว้าย”
รถพุ่งเข้าหาเสาไฟฟ้า แววนิลร้องลั่น อึ่งเบรกสุดตัว ลุ้นๆ รถหยุดได้ก่อนชน แววนิลหัวกระแทกคอนโซลด้านหน้าแน่นิ่งไป อึ่งซบอยู่กับพวงมาลัย ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น รีบถอยรถออก ขับไปอย่างเร็ว
ที่บ้านชานนท์ มณฑาร้อนใจมากที่แววนิลหายไป
“รีบแจ้งตำรวจเถอะค่ะ”
มณฑาบอก ชานนท์นั่งที่โซฟา
“เราต้องรอให้ครบ 24 ช.ม.ก่อน” ชานนท์บอกแล้วลุกยืน “ผมจะออกไปตามหานิล คุณนมอยู่รอโทรศัพท์นะครับ เผื่อนิลจะโทรมา”
ชานนท์จะเดินไป แต่ปรียารีบร้อนเข้ามาพร้อมโย่ง
“นิลหายไปได้ยังไงคะ”
มณฑาเดินไปหาปรียา
“เธอมีหน้าที่ดูแลคุณหนูไม่ใช่หรือ แล้วหายไปไหนมาไม่รู้จักทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี”
มณฑาต่อว่า ปรียาหน้าสลด
“ปรียาคงไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอกครับ พอจะนึกออกมั้ยว่านิลน่าจะไปหาใครบ้าง” ชานนท์ถามปรียา
“นิลไม่มีเพื่อนสนิทที่ไหนเลยนะคะ จะมีก็แต่เพื่อนห่างๆ นิลไม่น่าที่จะไปหาหรอกค่ะ”
เสียงมือถือชานนท์ดัง ชานนท์รับสาย
“ผมเอง ลูกน้องเก่าคุณไง”
“ประชา”
ประชาอยู่ที่ตึกร้างชานเมือง ด้านหลังห่างออกไปเป็นรางรถไฟ
“ได้ข่าวว่ากำลังตามหาน้องสาวอยู่ ผมก็เลยโทรมาสอบถามด้วยความเป็นห่วง”
“แกเอาน้องฉันไปหรือ”
ประชาค่อยๆ หันไปด้านข้าง แววนิลถูกมัดติดกับเก้าอี้ หน้าผากแตกมีเลือดซึมๆ เล็กน้อย ประชาเดินไปหา จ่อมือถือที่ปากแววนิล
“ทักทายพี่ชายเธอหน่อยสิ เขาจะได้หายห่วง”
“พี่นนท์” แววนิลร้องไห้
“นิล มันทำอะไรนิลหรือเปล่า นิลอยู่ไหน พี่จะไปช่วยนิล”
“อย่ามานะ ไม่ต้องมาช่วยน้อง มันจะฆ่าพี่นนท์”
ประชาตบหน้าแววนิลแล้วดึงมือถือไป
“ไม่คิดเลยว่าน้องสาวงี่เง่าของคุณจะรักคุณมากขนาดนี้ แล้วคุณจะปล่อยให้น้องตายแทนงั้นหรือ”
“อย่าทำอะไรนิลนะ แกต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันจะให้ แล้วจะไม่มีการแจ้งตำรวจใดๆ ทั้งสิ้น”
ประชาตวาดลั่น
“กูไม่เอาเงิน เอาชีวิตของแกมาแลกกับน้องสาว พรุ่งนี้ฉันต้องได้เห็นหน้าแก ไม่งั้นคอยรับศพสวยๆ ของน้องแกได้เลย”
ชานนท์หน้าเครียดหลังจากประชาวางสายไปแล้ว
“คุณหนูอยู่ที่ไหนคะ มันเอาคุณหนูไปไว้ไหน” มณฑาถามด้วยความเป็นห่วง
“มันยังไม่บอก พรุ่งนี้มันจะโทรบอกเส้นทางผมเป็นระยะๆ”
“คุณผู้ชายจะไปหรือครับ ผมว่าแจ้งตำรวจดีกว่า” โย่งบอก
“ห้ามแจ้งเด็ดขาดถ้าฉันไม่ได้สั่ง มันอาจจะฆ่านิลได้ ประชามันเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว”
มณฑาร้องไห้
“โธ่คุณหนู คุณหนูลูกแม่”
“ประชาไม่ทำรุนแรงกับนิลหรอกครับ เพราะมันต้องการแค่ชีวิตผม ถ้าผมไม่กลับมา ฝากดูแลนิลด้วยนะครับ”
มณฑาจับมือชานนท์กุมไว้แน่น
“ช่วยคุณหนูให้ได้นะคะ”
โย่งมองชานนท์แบบไม่สบายใจ
แป้นเด็ดผักอยู่ในครัว เม่นนั่งกินขนมมองโย่งที่เดินไปเดินมาหลายรอบ
“โอ๊ย ไอ้โย่ง แกจะเดินทำไมนักวะ ฉันเวียนหัวไปหมดแล้ว” แป้นบ่น
“มันกลุ้มโว้ย คุณผู้ชายจะไปช่วยคุณนิลคนเดียว ฉันจะไปก็ไม่ให้ไป ตำรวจก็ไม่ให้แจ้ง”
“มันได้เงินแล้ว มันก็คงปล่อยคุณนิลแหละ”
“มันไม่เอาเงิน มันจะเอาชีวิตคุณผู้ชาย ฉันจะช่วยคุณผู้ชายยังไงดี”
เม่นโพล่งขึ้นมา
“นางฟ้าไง นางฟ้าช่วยได้”
โย่งกับแป้นมองหน้ากัน
“คุณผู้หญิง”
ทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกัน
ขณะนั้นเขมิกาอยู่ที่โรงพยาบาล กำลังป้อนข้าวบัณฑิตที่อาการดีขึ้นแล้ว
“พ่ออิ่มแล้ว ขอบใจมาก”
เขมิกาวางชามที่โต๊ะ
“วันนี้พ่อกินได้ตั้งเยอะ เกือบหมดชามเลยเนี่ย”
บัณฑิตยิ้มสบายใจจับมือเขมิกา
“อย่าโกรธแม่เขาเลยนะ เรื่องที่แม่ต้องหนีไปพ่อเองก็มีส่วนผิด”
“พ่อไม่ต้องเล่าหรอก เข็มไม่อยากรู้ว่าพ่อกับแม่มีปัญหาอะไรกัน เพราะเราคงกลับไปเปลี่ยนแปลงมันไม่ได้ แต่ปู่นะสิ ไม่ยอมให้อภัยแม่ ยังเกลียดแม่ไม่เลิก”
“เพราะปู่รักพ่อไง พอแม่หนีไปพ่อก็เอาแต่กินเหล้าเมามาย พ่อทำให้ปู่เจ็บปวด ยิ่งปู่เจ็บปวดมากเท่าไหร่ปู่ก็หันไปเกลียดแม่มากยิ่งขึ้น” บัณฑิตมึนหัว จับหัว
“พ่ออย่าเพิ่งพูดเยอะเลยนะ เข็มจะเอายาให้กิน” เขมิกาหันไปหยิบยาส่งให้บัณฑิต บัณฑิตรับไปกิน มือถือเขมิกาดัง “เข็มรับโทรศัพท์แป๊บนะพ่อ”
เขมิกาเดินห่างออกมา
ที่ห้องครัวบ้านชานนท์ โย่งคุยโทรศัพท์กับเขมิกา พวกแป้นลุ้น
“คุณผู้ชายแย่แล้ว ไอ้ประชามันจับตัวคุณนิลไป มันจะให้คุณผู้ชายเอาชีวิตไปแลกกับคุณนิล ผมกลัวคุณผู้ชายจะตาย” เขมิกาตกใจ “คุณผู้หญิงต้องมาห้ามคุณผู้ชายนะครับ มีคุณผู้หญิงคนเดียวที่ช่วยคุณผู้ชายของไอ้โย่งได้”
เขมิกาตัดสายรีบหันไปหาบัณฑิตที่มองอยู่
“พ่อ คุณชานนท์กำลังลำบาก เข็มต้องไปช่วยเขา เข็มจะให้ไอ้ปิ้งมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อสักสองสามวันนะ”
จุมพลเดินเข้ามา
“ห้ามไปเด็ดขาด” จุมพลบอกเสียงเข้ม
“ปู่ แต่ครั้งนี้มันเรื่องเป็นเรื่องตายเลยนะปู่ เข็มไม่ไปไม่ได้”
“ทำไมเอ็งต้องไปยุ่งกับเขานัก กี่ครั้งกี่หนแล้วที่เอ็งหนีไปช่วยไอ้หมอนั่น ทำไม เพราะอะไร บอกปู่มา”
เขมิกาปล่อยโฮ
“เพราะเข็มรักเขา เข็มทนเห็นเขาตายไม่ได้”
จุมพลเจ็บใจ
“ที่ผ่านมาเอ็งโกหกปู่ เอ็งคิดว่าไอ้ปู่แก่ๆ คนนี้มันโง่หรือ”
เขมิกาเดินไปหาจุมพล พนมมือไหว้อ้อนวอน
“ปู่ ให้เข็มไปเถอะนะ เข็มช้าไม่ได้แล้ว”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้”
เจ้าสาวสลาตัน ตอนที่ 18 (ต่อ)
จุมพลเดินหนีจะออกจากห้อง
“ปู่” เขมิกาถลาเข้าไปจับขาปู่ดึงไว้ “เข็มขอร้อง ให้เข็มไปช่วยเขาเถอะ ปู่จะให้เข็มทำอะไร เข็มยอมทุกอย่าง”
จุมพลยืนนิ่งใจแข็ง
“ให้เข็มไปเถอะครับ” บัณฑิตบอก
“ไอ้ฑิต เอ็งกำลังเข้าข้างลูกแบบผิดๆ อยู่นะ”
“อย่าให้ลูกผมต้องอยู่อย่างคนสิ้นหวังเหมือนผมอีกคนเลยครับพ่อ ผมขอร้อง ให้ผมกราบเท้าพ่อก็ได้”
บัณฑิตพยายามจะลงจากเตียง จุมพลเป็นห่วงรีบเข้าไปจับตัวไว้
“พอแล้ว” จุมพลหันไปหาเขมิกา “เอ็งอยากจะไปก็ไป แต่เอ็งต้องสัญญามาก่อน ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะเจอกับผู้ชายคนนี้”
เขมิกานิ่งไปสักพักก่อนจะตอบออกมา
“เข็มสัญญา”
เขมิกาสัญญาทั้งน้ำตา
เช้าวันใหม่ ชานนท์ขับรถออกมาจากบ้าน อีกมุมหนึ่งเขมิกาใส่หมวกกันน็อกรออยู่ที่มอเตอร์ไซด์ช็อปเปอร์คู่ชีพ เขมิกาขี่ตามไป
ชานนท์มองกระจกหลังเห็นมอเตอร์ไซด์ตามมาตลอด ชานนท์ลองเลี้ยว มอเตอร์ไซด์ก็ยังเลี้ยวตาม ชานนท์เร่งหนี เขมิกาซิ่งตาม ชานนท์ตัดสินใจเลี้ยวเข้าซอย เขมิกาตามเข้าซอย เห็นรถชานนท์จอดนิ่งอยู่ เขมิกาสงสัย
“หรือเขาหนีไปแล้ว”
เขมิกาลงจากรถ เดินตรงไปที่รถชานนท์ ก้มมองตรงที่คนขับ ชานนท์เข้ามาด้านหลังเขมิกา จับแขนบิดกดบ่าเขมิกาติดกับประตู
“โอ๊ย”
“แกเป็นพวกประชาหรือ”
เขมิกากระแทกเท้าใส่เท้าชานนท์ ชานนท์กระโดดเหยงร้องโอ๊ย เขมิกาหันมา ถอดหมวกกันน็อกออก
“ฉันเอง แค่นี้ก็จำไม่ได้” ชานนท์งง
“ใครจะคิดล่ะ เธออยู่ตั้งไกลจู่ๆ จะมาโผล่ที่นี่ แล้วสะกดรอยตามฉันมาทำไม”
“ฉันจะไปช่วยคุณนิลกับคุณด้วย”
“เธอรู้เรื่องนิลได้ยังไง”
“ฉันนั่งทางในได้มั้ง”
“อย่ามาทำเป็นพูดเล่น กลับไปซะ”
“คุณสู้กับไอ้ประชาคนเดียวไม่ไหวหรอก คนเดียวหัวหายสองคนเพื่อนตายนะคุณ”
ชานนท์จับมือเขมิกา จูงไปที่รถมอเตอร์ไซด์
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ”
“แต่ฉันอยากช่วย”
“เลิกทำฉันปวดหัวได้แล้ว มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลย” ชานนท์บอกเสียงดังและจะก้าวเดินไป เขมิการีบมาดักหน้าขวางไว้
“ฉันรู้ว่าคุณไล่ฉันเพราะห่วงฉัน แต่ฉันตั้งใจมาแล้วไม่มีหันหลังกลับ คุณเปลี่ยนใจฉันไม่ได้หรอก”
ชานนท์มองหน้าเขมิกา เขมิกามุ่งมั่นจนชานนท์ต้องยอม
“ก็ได้ แต่เธอต้องรับปากฉันก่อนว่าห้ามบุ่มบ่ามลุยไปคนเดียวเหมือนคราวก่อนอีก”
“ฉันจะฟังคุณ จะให้ฉันทำอะไรบ้างสั่งมาก็แล้วกัน”
“เธอไปรอที่รถก่อน ฉันจะเอามอเตอร์ไซด์ไปหาที่จอด”
เขมิกาหลงกลเดินไปที่รถชานนท์
เขมิกานั่งรอในรถ หันกลับไปมองชานนท์ว่าเสร็จหรือยังแล้วเขมิกาก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นชานนท์ขี่มอเตอร์ไซด์ของเธอวิ่งผ่านรถที่เขมิกานั่งไปเลย
“เฮ้ย ทำไมทำอย่างนี้ นายชาเย็น” เขมิการีบลงจากรถ วิ่งไปขึ้นรถด้านคนขับกะจะขับตาม เขมิกามองกุญแจ ไม่มีกุญแจเธอทุบพวงมาลัย “บ้าชะมัด ไอ้คนเจ้าเล่ห์”
ชานนท์ขี่มอเตอร์ไซด์ห่างมาแล้ว
“ขอโทษนะ ฉันให้เธอไปเสี่ยงด้วยไม่ได้”
ชานนท์เร่งความเร็วขึ้น
มุมหนึ่งในสปา อึ่งหลบมาคุยโทรศัพท์กับประชา ท่าทางมีพิรุธ
“ทางนี้เงียบๆ อยู่ค่ะ ยังไม่มีการแจ้งความ ผอ.อย่าลืมนะคะ เงินที่ฉันหาปืนให้ กับค่าแรงที่ฉันช่วยพานังผู้ดีไปให้ คนละส่วนกันนะ” อึ่งยิ้มพอใจแล้วตัดสาย “รวยเละละคราวนี้ ง่ายยิ่งกว่าแทงหวยซะอีก” อึ่งหันหลังมาเจอเยาว์ยืนจ้องอยู่ก็ตกใจ “แม่”
เยาว์ตบหน้าอึ่ง
“ทำไมแกทำเรื่องเลวๆ ได้ถึงขนาดนี้ ฉันไม่มีลูกอย่างแก”
“แม่อย่ามากล่าวหาฉันนะ ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”
เยาว์เขย่าตัวอึ่ง
“ฉันได้ยินกับหู ยังจะมาโกหกอีก”
อึ่งโมโหดันเยาว์ออก
“โอ๊ย พอแล้วแม่”
เยาว์เซไปพิงผนัง อึ่งจะเดินหนี มีมือผู้ชายมาจับแขนไว้ อึ่งหันขวับไปเป็นชิ้นที่มองอึ่งด้วยความเจ็บปวด
“พ่อจะไม่ปล่อยให้แกทำผิดกับคุณชานนท์ ตามมานี่”
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ ฉันไม่ไป พ่อจะพาฉันไปไหน”
ชิ้นลากอึ่งไป เยาว์วิ่งตาม
ชานนท์จอดมอเตอร์ไซด์หน้าตึกร้างชานเมือง ชานนท์มองตึก แล้วเดินเข้าไปด้านใน ชานนท์มองหาคน ไม่เห็นใครเลย เสียงมือถือดังขึ้นชานนท์รับสาย
“ฉันมาตามเส้นทางที่แกบอกแล้ว น้องฉันอยู่ไหน”
“เดินมาด้านหลังตึก คุณก็จะเห็นเอง”
ชานนท์ตัดสาย เดินตรงไปด้านหลัง
ชานนท์เดินทะลุออกมาหลังตึก ประชาโผล่ออกมาเอาปืนจี้ด้านข้าง ชานนท์ยืนนิ่งไม่กลัวเกรง
“ฉันทำตามเงื่อนไขของแกแล้ว ปล่อยนิล แล้วจับฉันแทน”
“แกคิดว่าฉันจะโง่ ปล่อยให้น้องแกไปแจ้งตำรวจมาจับฉันหรือไง”
ชานนท์โกรธ
“แกมันไม่มีสัจจะ”
ประชาเตะขาพับชานนท์ทรุด แล้วเตะระบายความแค้นอีกสองสามที ชานนท์เจ็บตอบโต้ไม่ได้เพราะปืนจ่ออยู่
ขณะนั้นเขมิกากำลังต่อสายตรงของรถยนต์อย่างชำนาญ ลองสตาร์ทเครื่อง เครื่องติด เขมิกาดีใจ
“ฝีมือ”
เขมิการีบหยิบมือถือบนตัก เปิดแผนที่ในมือถือเห็นตำแหน่งที่ชานนท์อยู่ เขมิการีบขับรถออกไปทันที
ที่บ้านชานนท์ มณฑานั่งรอกระวนกระวาย มองโทรศัพท์ตลอด
“ทำไมคุณผู้ชายไม่โทรกลับมาสักที”
“หรือเราจะแจ้งตำรวจดี” โย่งบอก
“ไม่ได้นะ มันฆ่าคุณหนูแน่”
“โอ๊ย เจ็บนะพ่อ”
เสียงอึ่งดังเข้ามา มณฑาหันไปมอง ชิ้นลากอึ่งเข้ามา เยาว์เดินตามหลัง มณฑาลุกยืนงงว่ามากันทำไม
“ยกโขยงกันมาทำไม คุณผู้ชายไม่อยู่หรอก”
“คนที่หลอกพาคุณนิลไปให้ไอ้ประชา มันคือ ลูกผมเอง” ชิ้นกล้ำกลืนบอก มณฑามองอึ่ง
“แก แกนี่เอง” มณฑาเข้าไปบีบคอ “แกต้องตาย แกต้องชดใช้ แกทำกับคุณหนูได้ยังไง แกต้องตกนรกหมกไหม้”
อึ่งพยายามพูด
“แกก็เคยจะฆ่านังเข็มเหมือนกัน อย่าดีแต่ว่าคนอื่น กรรมมันถึงสนองแกไง”
มณฑาสะอึก ปล่อยมือออกจากคออึ่งเพราะมันคือความจริง อึ่งจับคอไอ เยาว์รีบขอร้อง
“อย่าทำมันเลยค่ะ ถึงมันจะเลวแค่ไหน มันก็ลูกฉัน”
“รีบบอกคุณนมไปสิว่าแกพาคุณหนูไปที่ไหน”
อึ่งคิดๆ จะบอกดีไม่บอกดี
อีกด้านหนึ่งที่ตึกร้าง ชานนท์โดนเตะจนตัวงอทรุดอยู่ที่พื้น ประชายิ้มสะใจ
“สะใจจริงโว้ย ได้เห็นแกเจ็บปวดอย่างนี้ ฉันโคตรมีความสุข”
“แกฆ่าฉันก็ไม่ได้อะไร ถ้าแกฉลาดหน่อยก็ปล่อยเราไป แล้วฉันจะยกหุ้นทั้งหมดของสปาให้แก”
ประชาเตะชานนท์ที่สีข้างอีก
“ฉันโดนตำรวจตามล่าขนาดนี้ แกคิดว่าฉันจะกลับไปทำอะไร” ชานนท์เหลือบมองท่อแป๊บน้ำสีฟ้าบนพื้นดิน
“ได้ ฉันหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างก็เพราะแกนั่นแหละ วันนี้จะเป็นวันที่แกต้องชดใช้ อย่าอยู่เลย”
ประชาเล็งปืนไปจะยิง
จังหวะที่ประชาจะยิง ชานนท์คว้าท่อแป๊บน้ำสีฟ้าฟาดใส่ปืนหลุดมือกระเด็นไปไกล ชานนท์ตีขาประชาล้ม พอชานนท์ลุกประชารีบวิ่งหนีไปใกล้รางรถไฟ
ประชาวิ่งมาถึงรางรถไฟ ชานนท์ไล่ตามมาคว้าคอเสื้อประชาแล้วใช้ท่อแป๊บพาดคอไว้
“บอกที่ซ่อนน้องฉันมา”
“ผมยอมแพ้แล้วผมจะบอกแกก็ได้ แต่คุณรัดลูกกระเดือกผมอย่างนี้ ผมพูดไม่ถนัด”
ชานนท์เอาท่อแป๊บออก ประชาทำเป็นก้มๆ สำออยจับคอ แล้วยกยางรถยนต์เก่าๆ เหวี่ยงใส่ชานนท์ ชานนท์เสียหลักล้มไป ท่อแป๊บหลุด ชานนท์จะเอื้อมมือมาคว้า ประชาเหยียบมือชานนท์ขยี้ๆ ชานนท์เตะตัดขาประชาล้ม ชานนท์ขึ้นไปคร่อมบนตัวปะชาแล้วต่อยไม่ยั้ง
ประชาถีบชานนท์หงายไป ประชาขึ้นไปคร่อมบ้างจะต่อยชานนท์ ชานนท์จับหมัดได้แล้วใช้อีกมือบีบคอหอยประชา ประชาเจ็บเอียงตัวล้มไปด้านข้าง กอดกลิ้งกันไปหลายตลบ ประชาคว้าเศษเหล็กเส้นขึ้นสนิมในจังหวะที่นั่งอยู่บนตัวชานนท์ ประชาจะทิ่มคอหอยชานนท์ ชานนท์ดันไว้ ยื้อกัน
ประชาออกแรงกดจนเหล็กเส้นใกล้จะทิ่มคอหอยชานนท์ ดูลุ้นๆ น่าหวาดเสียว จังหวะนั้นมีไฟจากรถสว่างวาบใส่ตาประชา ประชายกมือบังตา ชานนท์ชกใส่ประชากลิ้งไป ชานนท์ลุกนั่งรีบหันไปมองเห็นเขมิกาลงจากรถ
“นายชาเย็น”
เขมิการีบวิ่งมาทางชานนท์ ประชาเห็นเขมิกาจึงรีบวิ่งหนีไปบนรางรถไฟ เขมิกาวิ่งผ่านชานนท์เพื่อไล่จับประชา
จบตอน 18
