ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 9
วันใหม่ เวลากลางวันลำยองกลับมาจากบ่อน ใส่ทองทั้งที่คอและข้อมือเดินเข้ามาในเพิง
“เอาเกาเหลาเนื้อมาชามโว้ยลำยง”
ลำยงมองนิ่ง
“กูไม่ได้มากินฟรี วันนี้กูมีเงินจ่ายโว้ย”
ลำยองควักเงินออกมาจากกระเป๋า วางแปะโครมลงบนโต๊ะ แลมองสร้อยทองทั้งที่มือและคอลำยอง
“มึงไปโชคดีอะไรมา”
“มีเสียมันก็ต้องมีได้บ้างละแม่ ไม่ใช่จะตะบี้ตะบันเสียอย่างเดียว ฉันบอกแม่แล้วไงว่า ยังไงฉันก็ต้องหาทองมาคืนไอ้วันให้ได้”
ลำยงทำเกาเหลาให้ลำยองไปด้วย
“มันจะอยู่ในคอในแขนพี่ไปได้ซักกี่วัน ฉันจะคอยดู...เผลอ ๆ ไม่ทันจะข้ามวันหรอก”
“มึงอิจฉากูรึไงอีลำยง มึงน่ะขายขนมขายก๋วยเตี๋ยวมาตั้งกี่ปี ทองซักสลึงมึงยังไม่มีปัญญาหามาใส่เลย”
“ถ้ามีทองใส่แล้วทำให้ใคร ๆ เขาเดือดร้อน อย่ามีมันซะดีกว่า ทองที่ใส่นะมันใช้วัดคุณค่าความเป็นคนไม่ได้หรอก”
“มึงด่ากูเหรออีลำยง”
“พอแล้วลำยง อย่าไปต่อปากต่อคำกะเขาเลย”
ชุดยกชามเกาเหลามาวางให้ลำยอง ตาปอเข้ามาประจ๋อประแจ๋
“คุณนายทำไมรวยจัง ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรจ๊ะ”
“ฉันลำยอง พ่อจำฉันไม่ได้รึไง”
“ลำยอง อ๋อ...อีลำยอง ใช่ ๆ ๆ แล้วผัวเองไปไหนวะ ไม่เห็นหน้าเห็นตาผัวเอ็งที่มันเป็นทหารเรือน่ะ”
ลำยองรำคาญ
“ไปไกล ๆ ไปไอ้ปอ...รำคาญ”
“ไล่กูจริง..เดี๋ยวกูไปจริง ๆ นะมึง”
ปอเดินออกไปหลังร้าน
“นี่ไอ้วันมันยังไม่มาเอาอีอ้อยไอ้เหน่งกลับบ้านอีกเหรอ ไอ้นี่ซักเอาใหญ่แล้ว”
ภายในกุฏิหลวงตาปิ่น วันเฉลิมรีบทำการบ้านให้เสร็จ หลวงตาปิ่นอยู่ไม่ไกล
“ไอ้วัน...ไอ้วัน”
วันเฉลิมหันไปมองอย่างแปลกใจที่ลำยองเดินเข้ามา
“ครับแม่”
“ฝนฟ้าจะตกใหญ่ซะละมั่ง”
ลำยองยกมือไหว้หลวงตาปิ่นแผล็บ
“บ้านช่องมีทำไมไม่รีบกลับไอ้วัน เผื่อหลวงตาจะฝึกนั่งทางนงทางใน มึงมากวนหลวงตาอยู่ได้”
“ผมกำลังรีบทำการบ้านให้เสร็จครับ”
“มึงไม่ต้องเอาการบ้านมาอ้าง”
“เองจะเอ็ดตะโรมันให้ได้อะไรขึ้นมาวะลำยอง”
“หนูกำลังสอนลูกหนู หลวงลุงอย่าเพิ่งขัดได้ไหม”
หลวงตาปิ่นอ้าปากค้าง
“มึงจะขยันเรียนให้มันได้อะไรขึ้นมา จบปอสี่มึงก็ต้องไปทำงานโรงงานแล้ว”
“ทำไมเอ็งคิดสั้น ๆ ยังงั้นล่ะ ลำยอง”
“หนูไม่ได้เป็นพวกหนีโลกอย่างหลวงลุงนี่ ยังต้องทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องน้องมันก็อีกตั้งหลายคน”
“แล้วเอ็งไม่คิดเหรอว่ามันยุติธรรมกับไอ้วันมันรึเปล่า”
“ยุติธรรม ยุติแธม อะไร หนูไม่สน มันเป็นพี่คนโตมันต้องเลี้ยงน้องมัน ต้องตอบแทนบุญคุณน้ำนมแม่ที่เลี้ยงมันมา”
หลวงตาปิ่นเถียงไม่ทัน เข้าใจแล้วว่าทัศนคติของคนอย่างลำยองยากจะโน้มน้าวให้เปลี่ยนแปลงได้
“หลวงลุงสบายแล้วนี่ ข้าวปลาก็มีคนหามาให้กินฟรี ๆ บ้านช่องก็ไม่ต้องเสียค่าเช่าแล้วยังจะมาเอาหลานมาเป็นคนใช้กวาดถูให้อีก ไม่เอาเปรียบกันเกินไปหน่อยเหรอ”
หลวงตาปิ่นใจหายวูบ...มันช่างกล้า
วันเฉลิมรีบเก็บสมุดการบ้านลนลาน
“แม่ครับ วันทำการบ้านเสร็จแล้ว”
“เสร็จแล้วก็ไปสิวะ”
วันเฉลิมก้มกราบหลวงตาลนลาน ลำยองสะบัดหน้าเดินออกไป วันเฉลิมรีบเดินตาม
“แม่เอ็งมันอยู่ลึกซะยิ่งกว่าใต้ตมอีกไอ้วันเอ๊ย”
ปั้น สิน ช่วยกันขายของรอบเย็นอยู่ ลูกค้าพอประมาณ ลำยองลากวันเฉลิมเข้ามา
“เอ้า...จะใช้อะไรมันก็ใช้เข้าไป”
“เอ็งทำอะไรของเอ็ง นังลำยอง” ปั้นถาม
“รักมันเอ็นดูมันยังกะอะไรดีไม่ใช่เหรอ ไอ้หลานคนนี้ นี่ไง เอามาส่งให้แล้ว แต่ไม่ได้ให้เลยนะไม่ต้องดีใจจนเนื้อเต้น กูคิดชั่วโมงละร้อยเท่านั้น”
“มึงว่าอะไรนะอีลำยอง ชั่วโมงละร้อย”
“ค่าเช่าไง...แก่จนหูตึงแล้วรึไง”
“อีลำยอง”
“ไอ้วัน...มาหาปู่” สินบอก
“จะเช่าก็จ่ายสดมาเดี๋ยวนี้นะโว้ย งดเชื่อเบื่อทวง”
“ได้...เอ็งรอเดี๋ยวนะ”
“ตาสิน”
สินเดินไปหยิบเงินในกระป๋องมาส่งให้ลำยองหนึ่งร้อยบาท
ลำยองกระชากเงินไป
“ชั่วโมงเดียวนะไอ้วัน เสร็จแล้วไปเอาอีอ้อยไอ้เหน่งกลับบ้านด้วย จะได้ไปหุงข้าวหุงปลา”
ลำยองลอยหน้าลอยตาออกไป
ลำยองแวะร้านของชำซื้อเหล้า
“เซี่ยงชุนมาขวดโว้ย”
ลำยองรับเหล้าห่อกระดาษมา ระหว่างรอเงินทอนก็เปิดเหล้าออกกิน ยายแลอุ้มเหน่ง จูงอ้อยมาพอดี กำลังจะเอาไปส่งบ้าน
“อีลำยอง...ลูกเต้ามึงเนี่ย เอาไป กูรอจนเก็บร้านเสร็จแล้ว ไอ้วันมันก็ไม่เห็นโผล่หัวไปรับน้องมัน”
“มันทำงานอยู่”
“ทำงาน งานอะไร ตัวแค่นั้นใครเขาจ้างมันทำอะไร”
“อีปั้น...ไอ้สิน”
ลำยอองรับเงินทอนมา
“กูไม่เข้าใจ”
"มันเช่าไอ้วัน ชั่วโมงละร้อยมันก็จ่าย" ลำยองหัวเราะ
"กูว่าความคิด ยังงี้ ไม่ใช่ของใครหรอก ของมึงน่ะแหละใช่ไหม อีลำยอง"
"หัวดีอย่างอีลำยองซะอย่าง ไม่มีอดตายหรอกแม่"
"ลูกมึงเนี่ย เอาไป"
"ฉันอุ้มมันไม่ไหวหรอก ไอ้ที่อยู่มันท้องนี่มันดิ้น แม่เดินมาตั้งไกล เดินอีกหน่อยก็ถึงบ้านฉันแล้ว"
ลำยองเดินจิบเหล้า เดินตัวปลิวกอดขวดเหล้าไป
"เวร...เวรของกูแท้ ๆ"
วันใหม่ ลำยองดินออกมาจากบ้านเพราะได้ยิน...
"วัน...วัน"
สันต์ยืนตะโกนเรียกลูกอยู่หน้าบ้าน ลำยองเดินเกาพุงออกมา
"ลูกอยู่รึเปล่า ลำยอง"
"มันซักผ้าอยู่มั้ง ทำไม...คิดถึงเฉย ๆ อยากเห็นหน้ามัน หรือว่าจะเช่ารายชั่วโมงล่ะ""มันชักจะหนักข้อขึ้นทุกทีแล้วนะ เห็นลูกเป็นอะไร"
"เป็นอะไร ก็ตัวเงินตัวทองน่ะสิ"
"ลำยอง"
"ฉันเบ่งมันออกมา เจ็บปางตาย มันต้องรู้จักตอบแทนแม่มันสิ"
"ลูกอายุเท่าไรกัน"
"โอ้ย แบเบาะเขาก็อุ้มกันออกขอทานแล้ว เห็นออกเกร่อไป ถามมันดูก็ได้ว่าฉันบังคับขู่เข็ญมันรึเปล่า มันสมัครใจของมันเอ็ง ไอ้ลูกคนนี้มันดี มันรักแม่รักน้อง มันสงสารแม่มันเพราะมันรู้ว่า พ่อทิ้งแม่มันไปมีผู้หญิงใหม่" ลำยองหัวเราะชอบใจ
สันต์โกรธจนอยากขย้ำคอ
"ทำร้ายตัวเองยังไม่พอ ทำไมต้องทำร้ายลูกด้วย"
ลำยองตะโกนเรียก
"ไอ้วัน...ไอ้วัน"
วันเฉลิมวิ่งออกมา
"ครับแม่"
"พ่อเอ็งเขามารับเอ็งแน่ะ ไปกับพ่อเอ็งเร้ว... ชั่วโมงละร้อย จ่ายมาสด ๆ เดี๋ยวนี้เลย"
สันต์กัดฟันแน่น จำใจหยิบเงินส่งให้ ลำยองดึงเงินไป
"ชั่วโมงเดียวนะไอ้วัน แล้วก็รีบกลับมาดูน้องมึงด้วย"
"ครับแม่"
วันเฉลิมเดินออกไปกับสันต์ ลำยองกำเงินเดินกลับเข้าบ้านอย่างสบายใจ
ลำดวนในสภาพป่วยโทรมมาช่วยงานที่ร้านก๋วยเตี๋ยว วันเฉลิมในชุดนักเรียนจูงอ้อย อุ้มเหน่ง มาถึงเพิงในตอนเช้า
"น้าลำยงครับ ฝากน้องอ้อย น้องเหน่งด้วยครับ ผมต้องไปโรงเรียนแล้ว" วันเฉลิมจะวิ่งออกไป
"ไอ้วัน เดี๋ยว ๆ ...ไอ้เหน่งน่ะพอทน จับยัดใส่แปลก็สิ้นเรื่อง แต่นังอ้อยมันซนจนไม่มีใครเอามันอยู่หรอก ทุกคนเขาก็ยุ่งกันหมด"
"แล้วจะเอายังไงดีครับ"
"เอ็งอุ้มมันไปไว้กับตาเอ็งที่บ้านโน่น ให้ตาเอ็งดูมันให้ดีกว่า" แลบอก
"ครับ ๆ"
วันเฉลิมเข้ามาอุ้มอ้อยเข้าเอว วิ่งออกไป
วันเฉลิมอุ้มอ้อยเข้ามาในบ้าน
"ตาครับ...ตาครับ"
เสียงราดน้ำซู่ซ่าดังอยู่หลังบ้าน วันเฉลิมเข้ามาเห็นตาปอตักน้ำราดตัวเองหัวจรดเท้าเสื้อผ้าก็ไม่ถอด
"เย็นชื่นใจโว้ย เย็นชื่นใจ"
"ตาครับ ฝากน้องอ้อยด้วยครับ"
"เออ ๆ ๆ มาเล่นน้ำด้วยกันสิวะไอ้วัน"
"ผมต้องไปโรงเรียนแล้วครับตา"
"ไปทำไมวะโรงเรียน เล่นน้ำสนุกกว่าตั้งเยอะ อีอ้อยเดี๋ยวเราลงไปเล่นน้ำในคลองกันดีกว่า"
วันเฉลิมละล้าละลัง กังวลว่าควรจะไวใจให้อ้อยอยู่กับปอจริง ๆ หรือ แต่ก็ต้องตัดใจเพราะต้องรีบไปโรงเรียน
"พักกลางวัน เดี๋ยวพี่มาป้อนข้าวให้กินนะ"
วันเฉลิมรีบออกไป ปอเล่นน้ำสนุกยังกะเด็กพ่นน้ำไปมา
ลำยองท้องโต แต่งเนื้อแต่งตัวดูสวยขึ้นเข้าบ่อนในเมือง ... เงินพนันถูกโกยออกไปจากกลางวง
ลำยองหน้าเพลีย..เสียหมดตัวอีกแล้ว
ชาวบ่อนอก
"เล่นก็ลงมา ไม่เล่นก็ออกไป คนอื่นเขาจะได้เข้ามา"
ลำยองขยับออกจากวง มือประคองท้องโตของตัวเองมือนึง อีกมือนึงกอดกระเป๋า ตัดสินใจจะกลับบ้าน
หญิงเจ้าของบ่อนถาม
"อ้าว...จะไปไหนล่ะค่ะลูกลำยอง"
"วันนี้ดวงไม่ดี กลับบ้านดีกว่า"
เจ้าของบ่อนมองสร้อยทองในคอลำยอง
"โถ ๆ ๆ จะรีบกลับไปทำไมคะลูก ชีวิตนะมีทางออกเสมอละค่ะ ลูกขา ปัญหาน่ะเรื่องเล็ก"
หญิงเจ้าของบ่อนยิ้มให้อย่างเปี่ยมเมตตา ลำยองคลำสร้อยคอ
ช่วงพักกลางวัน หลวงตาปิ่นล้างบาตร จานชาม แล้วคว่ำลง วันเฉลิมวิ่งมาจากโรงเรียนมาที่กุฏิ
"กินข้าวกินปลาซะไอ้วัน"
"ผมเอาข้าวไปให้น้องอ้อยกับตาก่อนดีกว่าครับหลวงตา"
วันเฉลิมคว้าปิ่นโตและวิ่งออกไป
"เออ วิ่งไปวิ่งมา มัวแต่ห่วงคนอื่นเอ็งน่ะจะอดเอาไอ้วัน"
ลำยองนับเงินปึกนึงราวพันกว่าบาทอย่างปิติ หญิงเจ้าของบ่อนเข้ามา5k,
"เรียบร้อยใช่ไหมคะลูกลำยอง"
"ค่ะคุณแม่"
"โชคดีค่ะโชคดี"
ลำยองฝ่าฝูงคนกลับเข้าไปที่วงไพ่อย่างมีชีวิตชีวา
ภายในบ้านยายแล อ้อยยังคลานเล่นอยู่ ตาปอคลานเล่นเป็นเด็กไล่จับอ้อย วันเฉลิมหิ้วปิ่นโตเข้ามา
"ตาครับ กินข้าวครับ น้องอ้อยมากินข้าวมา"
วันเฉลิมหันไปถอดปิ่นโต หยิบจานชามมาตักข้าวใส่ ง่วนแข่งกับเวลา ตาปอคลานไล่ อ้อยลุกขึ้นวิ่งหนีไปที่ประตูลงท่าน้ำ...เสียงหัวเราะสนุกสุดเหวี่ยง วันเฉลิมตักข้าวยังไม่ทันเสร็จ เสียงตูมดังขึ้น วันเฉลิมหันไปดูทันที เห็นตาปอหัวเราะชอบใจ ชี้ไปที่ท่าน้ำ
"ปลาตัวเบ้อเร่อเลยว่ะ"
วันเฉลิมไม่เห็นอ้อยแล้ว รีบวิ่งไปที่ท่าน้ำทันที
"น้องอ้อย น้องอ้อย"
วันเฉลิมกระโดดน้ำตามลงไปทันที
ภายในบ่อน ลำยองเล่นได้กำลังจะโกยเงินเข้าหน้าตักแต่ถูกคว้ามือเอาไว้
"อีลำยอง มึงนึกว่าคนอื่นเขาโง่รึไง หนอย เอาทองเก๊มาตึ๊งกู คิดว่าจะตบตากูได้รึไง"
ลำยองหน้าซีดตกใจเพราะถูกชายฉกรรจ์ลูกน้องคุมบ่อนเข้าฉุดกระชากล็อกตัว หญิงเจ้าของบ่อนเขวี้ยงทองใส่ลำยอง
"มึงรู้ไหมว่าผัวกูเป็นใคร ถ้ากูไม่แน่จริงกูเปิดบ่อนนี้ไม่ได้หรอกโว้ย"
หญิงเจ้าของบ่อนตบหน้าลำยอง
"ไม่เอาเงินมาคืนกู มึงก็เตรียมเข้าไปนอนในตะรางละกัน"
เวลาต่อมา ยายแลกระหน่ำตีปอไม่ยั้งด้วยความโกรธ จนตาปอแหกปากร้องไปมา
"มึงดูอีอ้อยมันยังไง ปล่อยให้มันตกน้ำตกท่า ไอ้บ้าปอ"
"มันไม่ได้ตกน้ำ อีอ้อยมันอยากเล่นน้ำโว้ย" ปอบอก
"มึงนะมึง สร้างแต่ปัญหา กูไม่ไว้ใจอะไรมึงอีกแล้ว"
"พอเถอะแม่ ดีเท่าไหร่แล้วที่พ่อเขาไม่โดดตามไปอีกคน" ลำดวนบอก
ตาปอร้องงอแงราวกับเด็ก ๆ ยายแลเงื้อง่าตีจนเจ็บมือ ลำยงอุ้มอ้อยที่แหกปากร้องอยู่
วันเฉลิมเปียกโชกไปทั้งตัว
"ไอ้วัน ทีหลังเอ็งอย่าทำยังงี้นา..ถ้านังอ้อยมันรัดคอเอ็งพากันจมน้ำไปกะมันจะทำยังไง" ชุดบอก
"ปู่ย่าเอ็ง พ่อเอง เล่นงานพวกข้าถึงตายแน่" ลำยงบอก
"ยังไงผมก็ปล่อยให้น้องจมน้ำไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้หรอกครับ น้าลำยง"
ลำยองถูกผลักจนหัวทิ่มหัวตำออกมานอกบ่อน
"ไอ้พวกหมาหมู่"
ชาย 1บอก
"มึงไปไกล ๆ เลย แล้วอย่ากลับมาให้เห็นหน้าอีกนะมึง ที่นี่เขามีระดับโว้ย ไม่ต้อนรับพวกใส่ทองปลอมแหกตาคนอื่นอย่างมึง"
ชายฉกรรจ์จะพากันกลับเข้าข้างใน ลำยองถอดรองเท้าเขวี่ยงใส่หลังชายฉกรรจ์
"อีบ้านี่ วอนซะแล้วมึง เฮ้ยสั่งสอนมันหน่อยซิ"
ชายฉกรรจ์ดาหน้ากันเข้ามาจะทำร้าย ลำยองหน้าซีด....ถอยกรูด
"เฮ้ย....พวกมึง!"
กลุ่มชายฉกรรจ์ชะงัก กำนันเสือก้าวเข้ามา
"ถ้าพวกมึงกล้าทำร้ายผู้หญิงท้อง พวกมึงก็ไปหาผ้าถุงมานุ่งกันไป้"
ออร่านักเลงตัวจริงฉาบฉายไปทั่วตัวเสือ กวาดตามองชายฉกรรจ์แต่ละคนอย่างไม่กลัวเกรง
"พวงมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร"
ชายฉกรรจ์จ๋อยสยบ
"ไปโว้ย"
กลุ่มชายฉกรรจ์ต่างกลับเข้าบ่อนไป ลำยองเดินมาเก็บร้องเท้าใส่ มือกำทองปลอมไว้
"เอ็งมันวอนหาที่ ไม่รู้รึไงว่า อีเจ๊ไฝมันขาใหญ่ขนาดไหน เอ็งเจอแค่นี้มันยังน้อยไปนะโว้ย"
"เรื่องของฉัน ลุงไม่ต้องมายุ่ง"
"ไม่ยุ่งไม่ได้หรอกโว้ย หลวงพี่ปิ่นกับข้า คนคุ้นเคยกันอยู่ เอ็งมันหลานหลวงพี่ ทำไมข้าจะจำไม่ได้"
ลำยองขี้เกียจฟังแนวเทศน์มหาชาติเดินเลยหนีออกมา เสือมองตามแล้วเดินตามออกมา
อีกมุมในซอยบ่อน ลำยองเดินประคองท้องที่โตใกล้คลอด เสือเดินตามมา
"จะคลอดอยู่รอมร่อ เอ็งยังตะลอน ๆ เข้าบ่อนอยู่อีก ไม่สงสารลูกบ้านรึไงวะ"
"ฉันจะไปเอาเงินลุงมาเล่นรึไง เงินก็เงินฉัน ไม่เกี่ยวอะไรกันซะหน่อย"
"ไม่เกี่ยว แต่เห็นแล้วมันทุเรศโว้ย"
ลำยองหันขวับมาเผชิญหน้า
"ลุงคิดว่าลุงเป็นใคร มาด่าฉันปาว ๆ พ่อแม่ฉันยังเอาฉันไม่อยู่เลย"
"โธ่ อีเด็กเมื่อวานซืนอย่างเอ็งน่ะ เป็นลูกเป็นหลานข้าหน่อยไม่ได้ ซึ้งแน่ กินข้าวกินปลารึยังวะ"
"ลุงจะเลี้ยงไหมล่ะ"
วันเฉลิมกินข้าวอย่างรีบเร่งแข่งกับเวลาอยู่ที่กุฏิหลวงตาปิ่น
"หวังดีมีน้ำใจกับคนอื่นมันเป็นเรื่องดี แต่เอ็งต้องรู้จักประมาณตัวเองด้วย ไม่ใช่ช่วยคนอื่นจนตัวเองต้องเดือดร้อน เข้าใจไหมวะ"
"หลวงตาครับ ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมขออนุญาต เอาน้องอ้อยมาไว้ที่นี่ได้ไหมครับ ยายบอกว่าช่วยเลี้ยงน้องเหน่งได้คนเดียว ถ้าขืนยังฝากน้องอ้อยไว้กับตา ผมกลัวว่าจะเกิดเรื่องอีกครับ"
"ตามใจเอ็ง แต่น้องอ้อยมันเด็กผู้หญิงนะเอ็งอย่าลืม ข้าช่วยดูให้ได้แค่ห่าง ๆ เท่านั้นแหละ จะให้อุ้มเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้คงไม่ได้"
"ไม่เป็นไรครับ พักกลางวันผมจะมาทำเอง"
"ข้าถามหน่อยเถอะวะ แล้วแม่เอ็งมันทำอะไรอยู่ มันเป็นเดือดเป็นร้อนกับเรื่องนี้บ้างรึเปล่าวะ ไอ้วัน"
ในร้านข้าวแกงธรรมดา ลำยองเขี่ยจานข้าวออกจากตัวหลังจากอิ่มแล้ว เสือมองอย่างปลง ๆ
"ท้องที่เท่าไหร่แล้ววะ"
ลำยองดื่มน้ำแล้วชูนิ้วสี่นิ้ว
"แล้วพ่อเด็กมันหายไปไหนกันหมด"
ลำยองหยิบไม้จิ้มฟัน มาแคะฟัน
"ผู้ชายในโลกนี้มันมีแต่เลว ๆ ทั้งนั้นแหละ"
"เฮ้ย... เอ็งพูดยังงี้มันก็ไม่ถูกโว้ย"
"ลุงจะว่าตัวเองเป็นคนดีงั้นสิ"
"ข้าก็เป็นคนเหมือนคนอื่นละโว้ย แต่อย่างน้อย จะทำอะไรข้าก็มีสำนึก ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน"
ลำยองถุยขี้ฟันปลิวออกมา
"บ้านลุงอยู่ไหน"
"เอ็งกลับไปดูแลลูกเต้าเอ็งให้ดี"
"ยืมตังค์ซักร้อยสิลุง"
"เอ็งนี้มันกล้าเข้าขั้นหน้าด้านเลยนะ"
"ไม่กล้าไม่หน้าด้านก็อดสิ"
เสือหยิบแบ้งค์ร้อยออกมา วางแปะลงบนโต๊ะง่ายดาย ลำยองจะดึงเงินออกมา แต่เสือยังไม่ยอมปล่อยมือที่กดแบงก์ไว้
"ฉันไม่เบี้ยวหรอกน่า ลุงบอกเองว่ารู้จักหลวงลุงปิ่น"
"เอ็งกล้ารับปากไหมล่ะ ว่าได้เงินแล้วจะกลับบ้าน ไม่แวะบ่อนไหนอีก"
"มากเรื่องจริงโว้ย"
ลำยองสะบัดหน้าไม่ง้อ
ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 9 (ต่อ)
แบงก์ร้อยถูกยื่นเพื่อแลกกับขวดเหล้าที่ห่อกระดาษมิดชิดที่ร้านขายของชำในซอยบ้าน
ลำยองหมุนเปิดขวดเหล้าจะจิบระหว่างรอเงินทอน ขวดเหล้าจ่อจะถึงปากแล้ว...ลำยองชะงัก
"ดีชั่วคนอย่างข้าเห็นมาหมดแล้ว เอ็งฟังข้าให้ดีนะ ได้เกิดมาเป็นคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ นะโว้ย
ถ้าเอ็งสักแต่ว่าเป็นคนใช้ชีวิตไปวัน ๆ อย่างไม่รู้จักใช้สติปัญญาให้สมศักดิ์ศรีความเป็นคน เอ็งมันก็ไม่ต่างไปจากหมูหมากาไก่หรอกวะ"
ลำยองเปลี่ยนใจ ลดขวดเหล้าลง ปิดฝาขวด ลำยองเห็นไข่ไก่ในกระจาด
"ไข่ขายยังไง"
"โหลละสิบบาท"
"โห...แพงฉิบ"
"ทีซื้อเหล้า เอ็งไม่เห็นบ่นเลยว่าแพง" คนขายบอก
ลำยองตาขวาง
"เอามาโหลนึง"
แม่ค้าหยิบไข่ไก่ใส่ถุงกระดาษ รับเงิน ลำยองหิ้วถุงเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ชะงัก ตัวงอเพราะปวดท้องลูกจะเล็ด ถุงขวดเหล้า ถุงไข่ไก่หลุดมือ ร่วงลงพื้น แล้วทรุดลงกองกับพื้น หมาจรจัดแถวนั้นมองกันอย่างงง ๆ หลังจากนั้น แม้แต่หมายังโกยแน่บแตกตื่น
ชาวบ้านวิ่งหน้าตั้งเข้ามาที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"ยัยแล ยัยแล ไว ๆ หัวมันออกมาแล้ว"
ทุกคนช่วยกันเก็บร้านอยู่
"หัวอะไรของเอ็ง"
"นังลำยองน่ะสิ มันเจ็บท้องอยู่กลางซอยโน่น หัวเด็กมันโผล่ออกมาครึ่งหัวแล้ว...ไปดูมันไว ๆ"
ทุกคนวิ่งกรูกันออกไป
วันเฉลิมวิ่งกลับมาที่บ้านหน้าตื่น บ้านเหมือนไม่ใช่บ้าน คนเช่าห้องบางคนตักน้ำอาบที่โอ่งหน้าบ้าน บางคนก่อเตาทำกับข้าว วันเฉลิมวิ่งเข้ามาในบ้านเห็นลำดวนป้อนข้าวเหน่งสลับอ้อยอยู่
"น้าลำดวน"
"เออ...กลับมาแล้วเหรอวะ"
"ผมใจหายหมดเลยไปที่ร้านแล้วไม่เจอใครซักคน"
"เขาต้องเอาแม่เอ็งไปส่งโรงพยาบาล แม่เอ็งเขาคลอดน้อง"
วันเฉลิมยิ้มดีใจ
"เอ็งยิ้มอะไรวะไอ้วัน คนที่เขาเครียดกันยังกะอะไรดี ออกมากันเป็นโขยงยังงี้ ใครมันจะเลี้ยงไหว"
"ผมจะช่วยเลี้ยงเอง ต้องไหวสิครับน้าลำดวน"
"ผู้ใหญ่ยังแทบจะไม่พอกิน แล้วเอ็งจะอาอะไรมาเลี้ยงมัน"
"ผมกินนิดเดียวก็ได้ ที่เหลือยกให้น้อง ๆ ครับ"
ลำดวนพูดไม่ออก
สันต์ถามเรื่องลูกลำยองกับแม่
"ผู้หญิงรึผู้ชายครับแม่"
"เห็นเขาว่าผู้หญิง...อีกหน่อยมันก็คงเละเทะเหมือนแม่มัน"
"แม่ปั้นไปตัดสินเด็กมันยังงั้นมันก็ไม่ถูกนะ"
"ไม่ถูกยังไงตาสิน ก็เลือดแม่มันไม่ดี"
"แต่ฉันว่าเด็กมันจะเป็นยังไงมันอยู่ที่เราเลี้ยงดูอบรมบ่มนิสัยมกกว่า"
"อบรมมันให้ปากฉีก มันก็ดีไม่ได้หรอก แกไม่เคยได้ยินรึไง ลูกเสือลูกตะเข้น่ะ"
"แล้วอย่างไอ้วันหลานเราล่ะแม่ปั้น ทำไมมันคิดดีทำดีได้"
ปั้นเอาชนะไว้ก่อน
"ก็เลือดทางเรามันเยอะกว่านี่หว่า"
ปั้นกลัวเถียงแล้วแพ้ลุกเดินหนีออกไปทางอื่น
"แม่ก็ยังงี้แหละครับพ่อ... สุดท้ายก็เป็นความผิดของผมอยู่ดีที่ดึงผู้หญิงอย่างลำยองเข้ามาเกี่ยวข้อง ถึงแม่จะไม่พูดตรง ๆ ผมก็รู้"
ยายแลหอบผ้าอ้อมที่เพิ่งตากแห้งเข้ามา ลำยองนอนให้นมลูกอยู่หงุดหงิดอารมณ์ไม่ดี
"โอ้ย...เจ็บ แม่เอาอีนี้มันออกไปที"
"ให้มันกินให้อิ่มก่อนสิโว้ย"
"ไม่เอา...น้ำข้าวก็มี นมข้นก็มี ก็ชงให้มันกินสิ"
ยายแลเข้ามาอุ้มเด็กในเบาะออกไป
"ให้นมลูกแค่นี้เจ็บจะเป็นจะตาย ที่ตอนมึงทำให้มันเกิดทำไมมึงไม่เจ็บยังงี้วะ...สี่คนหน้าสลอนกันอยู่เนี่ย"
"ไม่ไหวก็ไม่ต้องเลี้ยง"
"มึงอย่าพูดชุ่ย ๆ นะอีลำยอง ลูกในไส้มึงแท้ ๆ นะ"
"ยังไงฉันก็เลี้ยงมันได้ละกัน"
"ค่ากับข้าวค่านมมึงยังไม่มีปัญญา ยังจะหน้าด้านมาบอกว่าเลี้ยงได้"
"ก็หาผัวใหม่ซักคนไง"
"อีบ้า...กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงแล้ว"
"แม่สอนฉันเอง เกิดมาสวยอย่างฉันจะต้องกลัวอะไร ผู้ชายหน้าโง่ในโลกนี้มันมีถมไป"
"เออ...มึงก็ได้แต่ผู้ชายหน้าโง่น่ะแหละ คนดี ๆ ใครเขาจะเอามึง"
ลำยองไม่ยี่หระ
วันใหม่ เวลากลางวัน ลำยองทุบประตูห้องที่แบ่งเช่า
"เฮ้ย เปิดโว้ย หนอย ถึงวันจ่ายค่าเช่าที่ไร ปิดห้องเงียบทุกที เฮ้ย ตายโหงตายห่ากันแล้วรึไง"
วันเฉลิมยืนดูแม่อยู่มุมหนึ่ง ลำยองเดือดดาล ยกเท้าขึ้นจะถีบพังประตู คนเช่าห้องเปิดประตูออกมาพอดี
"เอาไว้พรุ่งนี้เช้าได้ไหมจ๊ะ พี่ลำยอง"
"ไม่ได้ ไม่มีจ่ายตอนนี้ มึงก็ย้ายออกไป"
"ผัวฉันมันยังไม่กลับมาเลย"
"เรื่องของมึง ผัวมึงไม่ใช่ผัวกูจ่ายมา ไม่งั้นกูจะเอาของมึงไปขาย"
คนเช่าห้องยื่นเงินให้ ลำยองคว้าเงินหมับ
"มีจ่ายแต่ทำเป็นเหนียวนะมึง"
ลำยองเดินนับเงินออกมา
"ไอ้วัน มึงเฝ้าบ้านเลี้ยงน้องด้วยนะมึง"
"ครับ"
ลำยองเดินออก วันเฉลิมรู้ดีว่า แม่จะไปไหน
ลำยองเดินฝ่าผู้คนเข้ามาในบ่อน ดู ๆ อยู่ว่าจะลงวงไหนดี เสียงฮือฮาดังมาจากไฮโลวงนึง...ทำให้ลำยองเดินเข้าไปดู เสือรับเงินมา เจ้ามือเตรียมเขย่าตาใหม่
"แทงโว้ยแทง"
เสือลงเงินพนันตาใหม่ ลำยองวางเงินพนันตามเสือ เสือเงยหน้าตามมือที่ทาเล็บสีสดจนเห็นลำยองเต็มตา
"มือขึ้นเหรอลุง แบ่งกันรวยหน่อยสิ"
ภายในบ้านลำยอง วันเฉลิมตักก๋วยเตี๋ยวแบ่งใส่ชาม
"ข้าละนึกว่ามันอดอยากอุตส่าห์หิ้วก๋วยเตี๋ยวมาให้มันกิน ดูเอาเหอะมันหิวเหล้าหิวบ่อนมากกว่า ลูกเต้าไม่สนใจ...อีอ้อยมันตกน้ำคราวโน้น เอ็งน่าจะปล่อยให้มันจมน้ำตาย ๆ ไปซะ จะได้หมดภาระซะบ้าง" แลบอก
"ยายครับ...ยายไม่ได้คิดอย่างนั้นจริง ๆ ใช่ไหมครับ"
ยายแลนิ่งงัน
"ยายเหนื่อย ยายโกรธแม่เฉย ๆ ผมรู้"
"ถ้าอีอ้อยมันตายไปจริง ๆ มันก็ดีไม่ใช่เหรอ"
"ไม่ดีหรอกครับยาย...หลวงตาสอนไว้ว่า กว่าจะได้มาเกิดเป็นคนแสนยาก ชีวิตทุกชีวิตมีค่าด้วยกันทั้งนั้นครับ"
"แล้วเอ็งไม่เจ็บใจบ้างรึไง แม่เอ็งมันดีแต่เบ่งออกมา มันเคยสนใจใยดีน้องเอ็งบ้างไหม กี่คน ๆ ก็ไม่พ้นเอ็งกับข้า...นี่มันบ้าบออะไรกัน"
"ยายครับ...ผมไม่เบื่อไม่เหนื่อยหรอกครับ น้องกี่คนผมก็เลี้ยงให้แม่ได้ แม่อุตส่าห์ให้ผมเกิดเป็นลูกแม่ ผมเป็นพี่คนโต ผมต้องตอบแทนพระคุณแม่ครับ"
ยายแลเบือนหน้าหนี ซ่อนน้ำตา
"แม่อาจจะหลงผิดไปบ้าง แต่ผมยังเชื่อว่าซักวันแม่ต้องคิดได้บ้างครับ"
อีกมุมหนึ่งที่บ้านลำยอง วันเฉลิมป้อนก๋วยเตี๋ยวให้อ้อยคำ ขยับไปป้อนให้เหน่งคำหนึ่ง ตัวเองถึง
จะได้กินคำหนึ่ง วงเวียนไปมาอยู่อย่างนี้ ยายแลกอดเข่ามองออกไปข้างนอก ปลงตกกับชีวิต
ที่บ่อน เสือโกยเงินที่เล่นได้เก็บใส่กระเป๋า ลำยองหน้าบานวันนี้โชคดีจัง โกยเงินสีหน้าเบิกบาน
แต่เสือผละออกจากวงพนัน
"อ้าวลุง...จะไปไหน"
"กลับบ้านสิโว้ย"
"มือกำลังขึ้นจะรีบไปไหน เดี๋ยวสิ ต่ออีกหน่อย"
"เอ็งก็ต้องกลับเหมือนกัน"
"เรื่องอะไร ฉันต้องฟังลุงด้วยล่ะ"
"ลูกเต้าเอ็งไม่ห่วงมันเลยรึไงวะ"
ลำยองอึ้ง
"กลับเดี๋ยวนี้ ข้าบอกให้กลับ"
เสือเดินออกไปอย่างเลิกสนใจ
ลำยองเดินหน้างอตามเสือออกมา เห็นเสือยืนดูดโอเลี้ยงอยู่อีกมุมหนึ่ง
"ขืนเองเล่นต่ออีกไม่เกินชั่วโมงเอ็งก็หมดตัว เชื่อข้าไหมล่ะ"
"ลุงเป็นเซียนรึไง"
"ไม่ต้องเป็นเซียนก็รู้โว้ย มันปล่อยให้เอ็งได้จนย่ามใจ แล้วมันก็จะถ่วงลูกเต๋าเอาคืนจากเอ็งละที่นี้ เอ็งจำเอาไว้เลย การพนันไม่ทำให้ใครรวยหรอกนอกจากเจ้ามือ เอ็งเห็นหมาแม่ลูกอ่อนตัวนั้นไหมเอ็งทายสิลูกมันกี่ตัว"
หมาจรจัดผอมโซนมเต่งยานนอนน้ำลายไหลอยู่มุมหนึ่ง
"ใครจะไปรู้"
"ข้าตามไปดูมาแล้ว สิบตัว มันมาคอยเศษอาหารที่คนกินทิ้งกินขว้างแถวนี้ กินจนเต็มท้องแล้วมันก็วิ่งกลับไปหาลูกมัน สำรอกที่มันกินเข้าไปออกมาแบ่งลูก ๆ จนครบทุกตัว ลูกมันกินอิ่มเมื่อไหร่มันถึงจะกินเพื่อตัวเอ็งมันเอง"
"ฟังแล้วจะอ๊วก"
"หมามันยังนึกถึงลูกมัน มากกว่าตัวเอง แล้วเอ็งล่ะ มาตะลอนๆอยู่ยังงี้ไม่สำนึกอายหมามั่งรึไงวะ"
"ลุงเอาฉันไปเปรียบกับหมาเหรอ"
"ถ้าเอ็งประเสริฐกว่ามันเอ็งก็ไม่เห็นต้องโกรธเลยนี่หว่า"
เสือหัวเราะ ลำยองมึน...ไม่เคยเจอของจริงอย่างนี้
"เอ็งไปกินข้าวเป็นเพื่อนข้าหน่อยโว้ย ข้าขี้เกียจกินคนเดียว"
เสือเดินออกไป ลำยองหน้าหงิกแต่ก็ตามออกไป
ภายในร้านข้าวต้ม อาหาร 2-3 อย่าง ถูกยกมาเสิร์ฟบนโต๊ะ
"ลุงไม่สั่งเหล้าเหรอ"
"ข้าเลิกกินมาเป็นสิบปีแล้วโว้ย"
"ลูกผู้ชายอะไรวะไม่กินเหล้า"
"น้อยๆหน่อย เอ็งรู้จักข้าน้อยไป...ข้าน่ะสุดๆมาทุกอย่างแล้ว เหล้าน่ะ ข้ากินจนไม่เหลืออะไรซักอย่าง เพื่อน ลูก เมีย ไม่เหลือแม้แต่ความเป็นคน กว่าจะรู้ตัวมันก็สายเกินไปแล้ว เอาอะไรคืนมาไม่ได้ซักอย่าง เอ็งนะ เลิกได้ก็เลิกซะ ข้าเตือนด้วยความหวังดี"
"ลุงนี่สมัยหนุ่มๆ คงหล่อน่าดู เจ้าชู้ไหมเนี่ย"
"ก็บอกแล้วไงวะ ข้าน่ะสุดๆมาแล้วทุกอย่าง"
"ลุงมาควงฉันยังงี้ เมียลุงมาเจอเข้า ฉันไม่ถูกตบล้างน้ำเหรอ"
"เมียข้าเขาตายไปหลายปีแล้ว"
"มิน่าถึงได้ทำตัวเฟี๊ยวฟ๊าวขนาดนี้"
"แล้วมันเรื่องอะไร ต้องมาทำชีวิตเหี่ยวเฉาด้วยวะ"
"งั้นฉันไม่เรียกลุงละ เรียกพี่ดีกว่า"
เสือหัวเราะ
"พี่ชื่ออะไรฉันยังไม่รู้เลย"
"แล้วเอ็งจะรู้ไปทำไม"
บ้านลำยอง เวลาเย็น วันเฉลิมเดินออกมาเพราะเห็นรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอด ลำยอง ลงจากรถพร้อมกับเสือ
"เข้าบ้านก่อนสิพี่"
"ข้าไม่ได้มาแถวนี้นานแล้ว จอแจขึ้นเยอะนะ นี่มันบ้านเก่าท่านขุนท่านนี่หว่า"
วันเฉลิมยืนมองอยู่มุมหนึ่ง
"ผัวคนที่สองฉันมันซื้อให้ ส่วนไอ้นั่น ผัวคนแรกมันให้ไว้เป็นมรดก"
ลำยองหัวเราะ ชี้ไปทางวันเฉลิม เสือไม่ขำด้วย
"ไอ้วัน มาไหว้ลุงเขาซะสิโว้ย"
วันเฉลิมไหว้เสือ
เสือมองวันเฉลิมอย่างรู้สึกถูกชะตาตั้งแรกเห็น
"เนี่ยเหรอวะ หลานไอ้สิน ยัยปั้น"
"พี่รู้เรื่องฉันทุกอย่างเลยนี่"
"เรียนชั้นอะไรแล้ววะเอ็ง"
"ประถมห้าครับ"
"เข้าบ้านดีกว่า พี่ไปดูมรดกไอ้ผัวคนที่สามสี่ห้ากัน"
ลำยองเห็นเป็นเรื่องขำ หัวเราะร่วน
"ไม่ล่ะ ข้ากลับดีกว่า พรุ่งนี้จะมาใหม่"
"จริงๆนะ ต้องมาจริงๆนะ ฉันจะรอพี่นะ ไม่มาโกรธจริงๆด้วย"
เสือไม่เล่นด้วยกับท่าทีออดอ้อน อ้อล้อของลำยอง ก้าวกลับขึ้นรถไป
ลำยองเสียงห้วนถาม
"มึงหุงข้าวหุงปลารึยังวะไอ้วัน"
"หุงแล้วครับ แต่กับข้าวยังไม่มี"
ลำยองไม่สนใจเดินเข้าบ้าน วันเฉลิมเดินตาม
วันใหม่ ตอนกลางวัน ทุกคนทำงานกันเป็นระวิงกันที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว ลำยองนั่งเขียนคิ้วให้ตัวเองอยู่มุมหนึ่ง
"ถ้าเขาไม่สนใจฉัน เขาไม่ตามมาส่งฉันถึงบ้านหรอก"
"แล้วเขาเห็นบ้านพี่ เขาเป็นยังไงล่ะ เป็นลม หรือว่าอ้วกแตก" ลำดวนแดกดันถาม
"อีลำดวน...มึงมันอิจฉากู"
"เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่เดี๋ยวนี้สมเพชมากกว่า"
"ลูกมึงเป็นโขยง ผู้ชายที่ไหนมันมาสนใจมึงก็หน้ามืดตามัวแล้วละโว้ย" แลว่า
"เขาใส่นาฬิกาเรือนทอง ขับรถเก๋ง เงินในกระเป๋าเขาเป็นฟ่อนๆแค่นั้นก็พอแล้ว"
"เขาชื่ออะไร เขายังไม่บอกพี่เลย เลิกฝันลมๆแล้งๆซะทีเหอะ" ลำยงว่า
"กูได้ดิบได้ดีมีเศรษฐีเขาเลี้ยงดูกูขึ้นมา มึงอย่ามาง้อกูละกัน"
ลำยองหันกลับมาเก็บอุปกรณ์แต่งหน้าเผชิญหน้ากับพ่อ
"กูจำได้แล้ว นึกอยู่ตั้งนานว่าเคยเห็นมึงที่ไหน อีอ้อย มึงนี่โตเป็นสาวสะพรั่งขนาดนี้แล้วเหรอวะ"
"โอ้ย...จะบ้าไปถึงไหน พ่อ"
ลำยองหงุดหงิดลุกหนีออกไป
ลำยองกลับมาถึงบ้านแล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นรถเสือจอดอยู่ เสือยืนมองบ้านลำยองอยู่..คนเช่าห้องบ้างเอาขยะออกมาทิ้ง บ้างเอาผ้าออกมาตากรุงรัง
"พี่...พี่มาจริงๆด้วย"
"คนอย่างข้าพูดคำไหนคำนั้นโว้ย บอกว่าจะมาก็ต้องมาสิวะ"
"เข้าบ้านเร้ว ไปคุยกันข้างในดีกว่า"
"บ้านไม้สักดีๆฉิบหายหมด เอ็งปล่อยให้คนมาเช่าห้องยังงี้ ไม่เสียดายบ้างรึไงวะ"
"เสียดายสิ แต่จะให้ทำยังได้ล่ะ พี่ฉันต้องหาเลี้ยงตัวเองนี่ ลูกเต้าอีกตั้งสี่ ไม่ได้มีใครมาหาเลี้ยง"
ลำยองอ้อนอย่างเปิดเผย
เวลาเย็น ลำยงตักน้ำก๋วยเตี๋ยวใส่หม้ออวยให้วันเฉลิมในชุดนักเรียนเอากลับไปบ้าน
"ถั่วงอกเหลืออยู่หน่อย เอ็งเอาไว้ผัดน้ำปลากินกับข้าวต้มพรุ่งนี้ก็ได้"
"นังอ้อย ช่วยกันถือของหน่อยโว้ย ไม่อยากกลับบ้านรึไง" แลว่า
"สามขวบเข้าไปแล้ว มันยังไม่ยอมพูดซักแอะ สอนให้ทำอะไรก็ไม่ทำซักอย่าง" ลำยงว่า
"ข้าว่ามันติงต๊องรึเปล่าวะ" แลว่า
"ติงต๊องแปลว่าอะไรครับยาย" วันเฉลิมถาม
"ก็ปัญญาอ่อนน่ะสิวะ" แลว่า
"ไม่หรอกมังครับยาย"
"ไม่ก็ดี ลำพังยั้วเยี้ยกันอยู่นี่ก็จะเลี้ยงกันไม่ไหวแล้ว ขืนติงต๊องด้วยมิต้องเลี้ยงกันไปจนตายเรอะ" ลำยงบอก
"นี่แม่เอ็งมันก็ร่ำๆจะหาผัวใหม่ให้ได้อยู่ด้วย ข้าจะบ้าตาย"
วันเฉลิมเดินขึ้นบันไดมา จะไปเปลี่ยนชุดนักเรียน ประตูห้องลำยองถูกเปิดแง้มอยู่ เห็นคนในห้องวอมแวม เสือใส่เสื้อกล้ามนั่งให้ลำยองนวดให้อยู่
ยายแลขึ้นบันไดตามมา วันเฉลิมยืนตัวแข็งเอ๋ออยู่หน้าห้อง
"แม่เอ็งมันไปไหนวะ เงียบเชียบ ลำยอง...นังลำยอง รถใครมาจอดหน้าบ้านวะ"
ยายแลผลักประตูเข้าไปทันที เสือลุกพรวดขึ้นนั่ง คว้าเสื้อมาสวม แลตะลึงตาค้างอยู่อึดใจ จนเสือสวมเสื้อเสร็จ หันกลับมาแลเห็นเสือเต็มตา
"กำนัน"
เสือเดินออกมาที่รถ ยายแลเดินตามมา
"นังลำยองมันไปเพ้อให้ฟังอยู่ ว่ามันกำลังจะได้ผัวใหม่ ฉันไม่คิดหรอกนะว่าจะเป็นกำนัน"
"ข้ายังไม่ได้คิดไปถึงโน่นโว้ย นังแล"
"ไม่คิดก็ดีแล้ว กำนันก็แก่คราวพ่อ คราวลุงมัน อย่าไปเอามันเลย กำนันจะตกนรกทั้งเป็นซะเปล่าๆ เมื่อก่อนฉันอาจจะดีใจที่มันได้ผัวรวยๆ เลี้ยงดูมันเพราะฉันจะได้พลอยสบายไปด้วย แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ฉันเลิกคิดยังงั้นแล้ว สันดานมันไม่ดี กำนันเอามันไม่อยู่หรอก จะหมดเนื้อหมดตัวแถมขายขี้หน้าชาวบ้านเขาเปล่าๆ"
ลำยองพุ่งเข้ามาทันทีที่แม่กลับเข้ามาในบ้าน
"แม่ไปพูดอะไรกับพี่เขา"
"มึงนี่มันไม่รู้จักละอายใจ กำนันเสือเขาแก่คราวพ่อ คราวลุงมึงนะ อีลำยอง"
"แล้วไง แก่คราวพ่อ แล้วไง ตาแปะซอยโน้นแปดสิบกว่าคราวปู่แล้ว ยังมีเมียเด็กได้เลย"
"มึงหวังเป็นเมียเขาให้เลี้ยงน่ะเหรอ ฝันไปเหอะอีลำยอง กูบอกกำนันเสือเขาไปหมดแล้ว ว่ามึงมันเน่าฟอนแฟะยังไง"
"แม่ทำยังงี้ได้ยังไง"
"กำนันเสือเขาเป็นคนมีหน้ามีตา คนแถวนี้เขานับถือกันทั้งนั้น คนดีๆมึงเว้นเอาไว้ซักคนเหอะอีลำยอง อย่าดึงเขาลงมาที่ต่ำกะมึงเลย"
"แอร๊ย"
"นางฟ้าอย่างมึง เทวดาหน้าไหนก็เอาไม่อยู่หรอก เขาไม่กลับมาแล้ว ฝันลมๆแล้งๆซะที อีบ้า"
ลำยองกรีดร้องโหยหวน วันเฉลิมสงสารแม่ ยืนหลบอยู่มุมหนึ่ง
ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 9 (ต่อ)
วันเฉลิมรีบวิ่งมาจากโรงเรียนเพื่อกินข้าวกลางวัน กับป้อนข้าวอ้อยอยู่ที่กุฎิหลวงตาปิ่น เวลากลางวัน บนกุฎิเจอยายแลคอยอยู่แล้ว
"ไอ้วัน...ทำไมเอ็งทำยังงี้"
"อย่าไปเอ็ดมันเลยนังแล" หลวงตาปิ่นบอก
"ไม่ให้เอ็ดได้ยังไงหลวงพี่ มันเอาอีอ้อยมาผูกไว้กะเสาให้หลวงพี่เลี้ยงยังงี้ มันไม่ถูก อีอ้อยมันเด็กผู้หญิง นรกจะกินหัวมึงไอ้วัน"
"ผมไม่รู้จะทำยังไงนี่ครับยาย เอาไปไว้ที่ตา เดี๋ยวก็ตกน้ำอีกยาย กับน้าลำยง น้าลำดวนก็ต้องขายของ มีน้องเหน่งกับจิตราต้องดูอยู่แล้วด้วย"
"มันก็ไม่ได้เอามาทิ้งไว้ทั้งวัน พักเที่ยงมันก็วิ่งมาดู ชั่วโมงไหนครูไม่ได้สอนมันก็มาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้นังอ้อยมัน ข้าน่ะไม่เดือดร้อนอะไรหรอก นังแล"
แลร้องให้
"ยายครับ"
"เจ็บใจจริงๆ อีคนเป็นแม่มันแท้ๆไม่เคยดูดำดูดีเลย มันจะสำนึกบ้างไหม ว่ามันทำให้คนอื่นเดือดร้อนขนาดไหน"
"วันเลี้ยงน้องไหวครับยาย ยายอย่าว่าแม่เลยนะครับ"
แลร้องไห้ด้วยความเจ็บใจ อ้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากสนุกอยู่คนเดียว
ลำยองแต่งตัวจัด กำลังจะออกจากบ้าน เสือลงจากรถเดินเข้ามาพอดี
"พี่เสือ"
"เอ็งจะไปไหนวะ เข้าบ่อนอีกรึไง"
"คนมันต้องกินต้องใช้"
"ข้ามีธุระอยากคุยกะเอง"
"ไม่มีอารมณ์จะคุย จะเอาเงินมาให้ก็ให้เลยดีกว่า"
"ข้าจะให้เอ็งห้าหมื่น"
"อย่ามาล้อเล่นกันนะ"
"แลกกับบ้านหลังนี้ ข้าจะรื้อไปปลูกในสวนข้า บ้านไม้สักดีๆมีสกุล เอ็งปล่อยเป็นห้องให้เช่ายังงี้ เสียของเปล่าๆว่ะ ขายข้าดีกว่า"
"ขายให้พี่แล้วฉันจะไปอยู่ไหนล่ะ"
"เอ็งก็ปลูกหลังใหม่สิวะ ปลูกไม้ยางก็พอ ถ้าเองยังคิดจะเก็บค่าเช่ากิน"
ลำยองบีบน้ำตาทำหน้าเศร้า
"พี่ใจร้าย พี่ทำร้ายจิตใจฉัน บ้านหลังนี้ฉันตั้งใจจะเก็บเอาไว้ให้ลูก พี่เห็นฉันเป็นคนหิวเงินรึไง เงินแค่ห้าหมื่น มันจะไปพอยาไส้อะไร"
"เอ็งอยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามาสิวะ"
"พี่เห็นฉันเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวสู้รบปรบมือกับใครก็ไม่ได้ใช่ไหมถึงรังแกกันยังงี้"
"รังแกอะไรวะ ของซื้อของขาย เอ็งพอใจเท่าไหร่ก็ว่ามา ไม่ขายข้าก็ไม่ว่า"
"เสียแรงฉันอุตส่าห์คิดว่าพี่เป็นคนดีเป็นพ่อพระของฉัน ที่แท้พี่แกล้งมาทำดีกะฉันก็แค่นี้เอง" ลำยองแสร้งปล่อยโฮ
"เฮ่ยเลิกฟูมฟายได้แล้วเดี๋ยวชาวบ้านชาวช่องเขาก็นึกว่า ข้าทำมิดีมีร้ายเอ็งไม่ขายก็ไม่ขายโว้ย"เสือหันหลังจะเดินออก ลำยองวิ่งเข้ามากอด รัดด้านหลังเสือเอาไว้จนแน่น บดขยี้
"ฉันไม่รู้หรอกว่าแม่แกคุยอะไรกะพี่บ้าง แต่ฉันรู้ว่าถึงฉันจะมีผัวห้า ลูกห้าเข้าไปแล้วพี่ก็ไม่ได้รังเกียจฉันหรอก ใช่ไหมจ๊ะพี่เสือ"
"เฮ่ย ปล่อยข้าได้แล้ว พอแล้ว"
เสือพยายามแกะมือลำยองออก ลำยองทำทีเป็นเศร้าคอตก เสือหันมาเผชิญหน้า
"ข้าน่ะเห็นเอ็งเหมือนลูกเหมือนหลาน"
"แต่ฉันไม่อยากเป็นลูกเป็นหลานพี่นี่จ๊ะ"
ลำยองพุ่งโผเข้าซบอกเสือ รัดแน่น จนเสือชักหวั่นไหว มองซ้ายมองขวาว่ามีใครเห็นบ้างรึเปล่า
มือเสือที่กันออกห่างตัวลำยองสิ้นฤทธิ์ ประกบขยำสะโพกลำยอง
หลายวันผ่านไป ที่เพิงก๋วยเตี๋ยว ตาปอเดินมาสะกิดลำยง
"ใครวะ"
"กำนันเสือไงพ่อ พ่อถามฉันมาสี่ห้ารอบแล้วนะ" ลำยงบอก
"ไปเลือกถั่วงอกดีกว่าไปพ่อ" ชุดบอก
"เออๆ เลือกถั่วงอกดีกว่า"
ตาปอเดินกลับไปนั่งเลือกถั่วงอกอย่างพิถีพิถัน เสือนั่งคุยกับยายแลอยู่มุมหนึ่งอย่างเป็นงานเป็นการ
"ไหนๆมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าก็ต้องมาบอกกล่าวเอ็งให้เป็นเรื่องเป็นราว เอ็งจะคิดค่าสินสอดทองหมั้นเท่าไรก็ว่ามา"
"ฉันบอกกำนันแล้ว...ถ้าเป็นตะก่อนฉันคงเรียกจนตั้งตัวได้เชียวละ แต่วันนี้ฉันว่าฉันละอายใจมากกว่า กำนันเป็นคนดี ถ้ากำนันคิดว่าจะแสดงความรับผิดชอบ กำนันดูแลกำราบมันให้มันกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้อย่างคนอื่นเขาฉันก็พอใจแล้ว"
ที่เรือนแพ ปั้นถามสิน
"เสือไหน ตาสิน"
"ก็มีอยู่เสือเดียวน่ะแหละ แม่ปั้น"
"กำนันเสือน่ะเรอะ"
"เออ...เสือนั้นแหละ"
"โอย...อยากเป็นลม อยู่ดีๆไหงกลายเป็นคนตัณหากลับไปได้ล่ะ ไปถูกมันยั่วเข้าอีท่าไหน"
"กำนันเสือแกเป็นพ่อม่ายมาหลายปี แกคงเหงาๆของแกบ้างละ"
"หานรกมาใส่หัวแท้ๆ อีผู้หญิงพรรค์นี้มันมีดีอะไร"
"มันก็ต้องมีแหละ แม่ปั้น"
"แก่หนังเหี่ยวแล้ว กระเดือกเข้าไปลงได้ยังไง มันไม่ตะขิดตะขวงใจบ้างรึไงว่าเอาคนรุ่นพ่อทำผัว"
"ถึงหนังเหี่ยว แต่สมบัติไม่ใช่น้อยนาแม่ปั้น เพื่อเงินตัวเดียว ทำไมคนอย่างนังลำยองมันจะทำไม่ได้"
"อยู่ดีไม่ว่าดี ฉันว่าใครต่อใครเขาจะสิ้นนับถือแก ก็เพราะได้อีนี่ทำเมียนี่แหละ"
"กำนันเสือแกเป็นคนจริง บางทีแกอาจจะกำราบผู้หญิงอย่างลำยองอยู่ก็ได้ครับแม่"
สันต์บอก
กุฎิหลวงตาปิ่น เสือบอก
"มันก็ถามอยู่เหมือนกันว่าจะตีทะเบียนกะมันไหม แต่ผมว่าคงยังหรอก ดูๆกันไปก่อน ถ้ามันทำตัวดี ฝากผีฝากไข้ได้ ก็ค่อยว่ากันอีกที"
"คนอย่างนังลำยองมันเป็นคนดิบ พระธรรมคงขัดเกลามันอยาก ถ้าคนอย่างกำนันคอยควบคุมชีวิตมันให้อยู่ในลู่ในทาง ทางโลกย์ได้ ก็นับว่าได้บุญโขแล้วล่ะ"
วันเฉลิมในชุดนักเรียนเดินขึ้นกุฎิมา
"ไอ้วัน...เอ็งรู้จักกำนันเสือรึยัง ไหว้กำนันเขาซะ"
วันเฉลิมไหว้เสือ
"เจอกันที่บ้านลำยองมันแล้ว"
"ยังไงก็ฝากมันด้วยนะกำนัน ไอ้เด็กคนนี้ หัวใจมันทองคำ ยังไงก็ต้องช่วยกันส่งให้มันได้ไปไกล เท่าที่มันจะไปได้ ไม่ใช่จมปลักอยู่อย่างนี้"
เสือหันไปมองวันเฉลิม
เวลาเย็น ลำยองรับเงินมาจากเสือ
"ร้อยเดียว...มันจะพอกินอะไรล่ะพี่"
"ก็ใช้ให้มันประหยัดๆหน่อยสิวะ อะไรที่ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องซื้อ"
"แหม...กับข้าวกับปลามันแพงยังกะอะไรดี เด็กๆมันก็กำลังกินกำลังนอน เปลืองยังกะอะไรดี สองสามวันพี่มาทียังงี้ ลำยองกับลูกมิอดตายเหรอ ทำไมพี่ไม่ให้ลำยองเป็นเงินเดือนเลยล่ะ เดือนละซักสองพัน"
"ข้าให้ได้เต็มที่เดือนละแปดร้อย"
"เมียทั้งคน ต่อรองยังกะผักปลา"
"เอ็งจะเอาไม่เอาละ"
ลำยองงอน
"ฉันเลือกได้ด้วยเหรอ"
"แปดร้อยยังไม่รวมรายได้เสริมอย่างอื่น"
"รายได้เสริมอะไร"
"เอาเหอะถึงเวลาเอ็งรู้เอง ตกลงจะเอาไม่เอา"
"เอาก็ได้"
"แต่ข้ามีข้อแม้"
"อะไรอีกล่ะ มากเรื่องจัง"
"เอ็งต้องเลิกทำไอ้ห้องเช่านี่ ไล่ไอ้พวกที่เช่าอยู่นี่ออกไปให้หมด"
"จะบ้าเหรอพี่เสือ"
"บ้านจะได้กลับมาเป็นบ้านซะทีโว้ย แล้วสำหรับเอ็ง..ต้องเลิกเหล้า เลิกเข้าบ่อน"
"ฉันทำไม่ได้หรอก"
"ข้าให้เป็นพันนึง"
"ตัดแขนตัดขากันซะเลยดีกว่ามั้ง"
"เอ็งคิดซะว่า จะได้กลับมาเป็นผู้เป็นคนอย่างคนอื่นเขาไม่ได้เหรอวะ"
"ฉันขอคิดดูก่อน"
"ไม่ต้องคิด เอาก็เอา ไม่เอาก็จบกัน"
เสือจะเดินออกไป
"เอาก็ได้"
"เอ็งรับปากข้าแล้วนะโว้ย"
ยายแลพูดขึ้นที่เพิงขายก๋วยเตี๋ยว
"เขาหวังดีกะมึง เมตตามึงขนาดนี้ แล้วมึงจะเอาอะไรนักหนาอีก อีลำยอง"
"เงินเดือนพันเดียว คนเช่าห้องก็ให้ไล่ออกไป แล้วมันจะพอกินอะไร"
"แค่มึงเลิกเหล้า เลิกเข้าบ่อนได้ ทำไมเงินทองมันจะไม่เหลือ กูว่ามึงทุรนทุรายอยู่เนี่ย เพราะมึงกลัวลงแดงตายใช่ไหมล่ะ"
"หวังดีจริง ทำไมไม่จดทะเบียนกะฉันล่ะ"
"ฉันเป็นกำนันเสือ ฉันก็ไม่จดให้โง่หรอก" ลำดวนว่า
"อีลำดวน"
"พี่จะอดเหล้างดบ่อนได้ซักกี่วันกัน ผีเหล้า ผีพนันมันสิงขนาดนี้ ขืนจดทะเบียนออกหน้าออกตาด้วย ก็ขายขี้หน้าชาวบ้านเขาเปล่าๆ" ลำดวนว่า
"พี่ลำยอง...พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่า กำนันเสือเขาดูใจพี่อยู่ ถ้าพี่ทำตัวดีๆทำไมเขาจะไม่คิดฝากผีฝากไข้กับพี่" ลำยงบอก
"มึงได้เจอกำนันเสือเขาเนี่ย บุญของมึงขนาดไหน มึงไม่รู้เรอะ อีลำยอง" แลว่า
ลำยองเหมือนคิดใคร่ครวญอยู่เหมือนกัน
บ้านลำยองในเวลาเดียวกัน เสือนั่งบนเก้าอี้โยก ฟังวันเฉลิมอ่านพงศาวดาร “สามก๊ก ของเจ้าพระยาพระคลัง(หน) วันเฉลิมอ่านหนังสืออย่างคล่องแคล่วไม่มีติดขัด ฟังรื่นสบายหู...เสือมองวันเฉลิมเป็นระยะอย่างพึงพอใจ
ลำยองเดินกลับบ้าน
"จดทะเบียนกะกูเมื่อไหร่ กูจะโกยทุกอย่างมาเป็นของกูให้หมดเลยมึงคอยดู...เอาเหล้ามาขวดโว้ย"
ลำยองเดินชดเหล้าจนจะถึงหน้าบ้าน เหล้าที่ไหลลงคอไปแล้ว แทบจะทะลักพรวดออกมามองตาค้าง เมื่อเห็นรถเสือจอดอยู่หน้าบ้าน
"ไหนบอกว่า วันนี้ไม่มาไงวะ ไอ้บ้า"
ลำยองรีบเอาขวดเหล้าห่อกระดาษ เข้าซ่อนซุกไว้พงหญ้ามุมหนึ่ง รีบเด็ดใบฝรั่งมาใส่ปากเคี้ยวดับกลิ่น
เสือยื่นเงินแบงก์สิบให้วันเฉลิม
"เอ้า...ข้าให้รางวัล เอ็งเก่งมาก ไอ้วัน เอาไว้วันหลังมาอ่านให้ข้าฟังต่อ"
วันเฉลิมไหว้และรับเงินมา ลำยองเข้ามาเห็นจังหวะวันเฉลิมรับเงินพอดี
"พี่เสือมาตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ...ลำยองไม่คิดว่าพี่จะมาวันนี้"
"เอ็งไปไหนมาล่ะ"
"ลำยองไปช่วยแม่กับน้องขายของจ้ะ"
วันเฉลิมขยับลุกออกไป
"เอ็งไปซื้อกับข้าวมาทำกินไป"
"ทำให้เหนื่อยทำไมล่ะพี่ ไอ้ที่เขาทำๆขายก็มี อยากกินอะไรก็ซื้อเอาก็ได้ เรามีเงินซะอย่าง พี่เสืออยากกินอะไรล่ะจ๊ะ เป็ดพะโล้ไหม ลำยองไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว"
"ก็แล้วแต่เอ็ง"
"ไอ้วัน" ลำยองตะโกนเรียก
ลำยองตะโกนเรียกพร้อมเดินออก
เสือนิ่งแต่ก็คิดอะไรบางอย่าง อย่างน้อยก็ได้กลิ่นเหล้าผสมใบฝรั่ง
ลำยองเดินออกมาหลังบ้าน วันเฉลิมก่อไฟเตรียมหุงข้าว
"ไอ้วัน มึงออกไปซื้อเป็ดพะโล้มาตัวนึง บอกให้มันแถมไส้กับเลือดมาด้วย"
"ผมกำลังจะหุงข้าวครับ"
"เดินไปซื้อเป็ดก่อนมันจะเป็นอะไรวะกลับมาค่อยหุง"
"ครับ"
วันเฉลิมหยิบหม้ออวยจะเอาไปใส่เป็ด
"เอ้าเงิน"
วันเฉลิมรับเงินมา
"แล้วมึงห้ามอมเงินทอนนะมึง ถ้ากูรู้จะตีให้ตายเลย"
วันเฉลิมจะเดินออก
"เดี๋ยว...เมื่อกี้กูเห็น กำนันเขาให้เงินอะไรมึง"
"ลุงกำนันให้ไว้ซื้อขนมครับ"
"หนอย...ทำมุบมิบ เอาออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะมึง"
วันเฉลิมล้วงหยิบเงินออกมา ลำยองคว้าหมับ
"ทำเป็นเศรษฐี ตัวแค่นี้หัดมีเงินติดตัวตั้งสิบบาทเชียวนะมึง"
"ผมจะเอาไว้ซื้อขนมให้น้องๆครับ"
"มึงไม่ต้องมาทำเป็นอ้างน้อง...กล้วย เกล้ย มีก็กินเข้าไปสิ เดี๋ยวเถอะมึง..ไป รีบไปรีบมา"
วันเฉลิมเดินออกไป ลำยองเก็บเงินลูกชายมาไว้ที่ตัว
สันต์เห็นวันเฉลิมเดินหิ้วหม้ออวยเดินลิ่วๆมา
"วัน...ไปไหนมาลูก"
"ผมมาซื้อกับข้าวให้แม่ครับ วันนี้ลุงกำนันมากินข้าวที่บ้าน"
"พ่อได้ยินมาว่า แม่เขาเลิกทำห้องให้คนเช่าแล้ว"
"ครับ ลุงกำนันบอกให้แม่เลิกทำครับ"
"บ้านสะอาดขึ้นใช่ไหมลูก"
"ครับ ไม่เสียงดังเหมือนเมื่อก่อนแล้ว"
"แล้วลุงกำนันเขาใจดีกับวันไหม"
"ครับ"
"งั้นก็ดีแล้วละ แล้วแม่เขาสบายดีไหม"
"ครับ แม่ไม่ออกไปเล่นไพ่ที่บ่อนแล้ว"
"ยิ่งดีใหญ่เลยนะ"
"แต่เวลาลุงกำนันไม่อยู่ แม่ยังแอบกินเหล้านิดหน่อยครับ"
"เอาเหอะอีกหน่อยเขาก็คงเลิกได้จริงๆ"
วันเฉลิมตาเป็นประกายความหวังขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง
"ผมต้องรีบไปแล้วครับ เดี๋ยวแม่คอยนาน"
"ไปเถอะลูก"
วันเฉลิมเดินจากไป
เวลากลางคืน ที่เรือนแพ
"ยังงี้ก็แปลว่ากำนันเสือเอามันอยู่น่ะสินะ" สินว่า
สันต์ ปั้น สินล้อมวงกินข้าวกัน
"กำนันเสือแกทั้งดุทั้งมีเมตตา ลำยองมันคงไม่เคยเจอคนแบบนี้น่ะครับพ่อ"
"มันจะดีไปได้ซักกี่วัน แกคอยดูเหอะไม่นานเกินรอหรอก เดี๋ยวมันก็ดีแตก"
"มันก็ไม่แน่หรอกแม่ปั้น มันอาจจะได้คิดแล้วก็ได้ คนเรามันจะดักดานอยู่กับอาจมไปตลอดได้ยังไง"
"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่จะโมทนาสาธุด้วยเท่านั้นแหละ ถ้ามันกลับตัวกลับใจได้จริง"
"อะไรก็ไม่สำคัญหรอกครับแม่ ผมขอแค่เจ้าวันไม่ต้องทนทรมาน อย่างที่ผ่านๆมาผมก็พอใจแล้วครับ"
ชุดเข็นรถที่เต็มไปด้วยสาลี่ มะพร้าวแก่ กล้วยน้ำว้าเป็นเครือๆ ส้มโอ ขนุน ฯลฯ สารพัดผลไม้จากในสวนมาจากบ้านลำยอง ทุกคนยืนมองอยู่
"พี่เสือเขาเอาออกมาจากสวนเขา" ลำยองบอก
"ของดีๆทั้งนั้นเลยนี่หว่า นี่เองเอามาให้ข้าหมดนี่เลยเรอะ"
"ใครบอกเอามาให้แม่ ฉันเอามาขายแม่ต่างหาก"
"โธ่ อีบ้า กูหลงนึกว่ามีน้ำใจนึกถึงกู"
"หมดนี่ฉันคิดแค่สามร้อย"
"กูจะเอาไปทำอะไร ของแพงยังงี้"
"แม่ก็เอาไว้ขายต่อสิ"
"ตั้งสามร้อย กูไม่มีทุน...ไม่เอา"
แลเดินหนี
"ไม่เอาได้ไง ฉันขนมาแล้วนะ จะให้ขนกลับไปได้ยังไง"
"ทำไมพี่ไม่วางขายหน้าบ้านพี่" ลำยงถาม
"มันไม่มีคนซื้อหรอก"
"ทำไมจะไม่มี ขี้เกียจซะล่ะมากกว่า" ลำดวนบอก
"อีลำดวน"
"ลุงกำนัน เขาอุตส่าห์หาทางช่วยพี่แล้วนะ ไม่ต้องลงทุนอะไร เงินทั้งนั้นที่เห็นเนี่ย" ลำยงบอก
"ช่วยบ้าอะไร ช่วยให้กูเหนื่อยละสิ"
"เอางี้ ขี้เกียจขนกลับก็วางขายที่นี่ก็ได้ ที่ทางถมไป" ชุดบอก
"งั้นก็ขายให้กูด้วย พรุ่งนี้กูมาเก็บเงิน"
"อ้าว..ของตัวเอง ทำไมไม่มานั่งขายเองวะ" ลำดวนบอก
ลำยองแต่งตัวพร้อมออกข้างนอกอยู่แล้ว
"กูไม่ว่าง"
ลำยองเดินออกไปทันที
"มันคงอาย.. ต้องมานั่งเป็นแม่ค้า" ชุดบอก
"เอาเหอะ...คิดซะว่าทำบุญทำทาน ช่วยกันขนไปเรียงทางโน้นละกัน"
อ่านต่อเวลา 17.00น.
ทองเนื้อเก้า ตอนที่ 9 (ต่อ)
เวลากลางคืน วันเฉลิมนั่งคอยแม่ที่หัวบันได พอลำยองเมากลับมา เปิดประตูบ้านได้ ก็เชแถ่ดๆเข้ามา รองเท้าไม่สวม วันเฉลิมรีบวิ่งลงมาประคอง
"แม่"
"ใครวะ... มึงจะมาปล้นกูรึไง"
ลำยองปัดป้อง กอดรัดกระเป๋าไว้แน่น
"วันเองครับ"
แล้วไป กูนึกว่าใครมันกล้ามาแหยมในเนี้ย..เงินกับทองทั้งนั้นเลยนะโว้ยไอ้วัน"
ลำยองอวดกระเป๋าแล้วหนีบไว้แน่น
"รองเท้าแม่ไปไหนครับ"
"ใครมันขโมยของกูไปก็ไม้รู้ กูต้องเดินตีนเปล่ากลับบ้าน"
ลำยองก้มลงนอนแผ่กับพื้น
"แม่ครับ ขึ้นไปนอนข้างบนดีกว่าครับ"
"อย่ามายุ่งกะกู"
"วันไปเอาหมอนกับผ้าห่มมาให้นะครับ"
ลำยองคว้าแขนวันเฉลิมไว้
"ไอ้วัน มึงห้ามบอกไอ้แก่เสือนะมึง ว่ากูไปไหนมา...ขืนมึงปากโป้ง ปากเสีย มึงโดนดีแน่"
ลำยองล้มลงนอนต่อกอดกระเป๋าแน่น
ลำยงเงินวางเงินสามสิบบาทใส่มือลำยอง
"เฮ้ย...ทำไมได้แค่เนี้ย"
"ก็มันขายได้แค่นี้ พี่จะเอาแค่ไหน"
"มึงโกงกู"
"พูดให้มันดีๆนะ"
"โน่น...พี่แหกตาดู. ของยังกองพะเนินเป็นภูเขาเลากาอยู่โน่น ไม่มีใครเขาโกงพี่หรอก ขายอะไรได้ก็แยกใส่กระป๋องเอาไว้ให้เนี่ย"
"กูรู้...พวกมึงไม่อยากขายให้กู พวกมึงมันไม่มีน้ำใจ"
"อีลำยอง... มึงเป็นบ้าอะไร ทุกคนมันยุ่งมือเป็นระวิง ขาแทบขวิด กันอยู่แล้ว เขาช่วยขายของให้มึงเปล่าๆ มึงยังไม่สำนึกอีก... ไม่พอใจก็ขนของมึงกลับไป" แลบอก
ลำยองหน้าหงิก ชาวบ้านเดินเข้ามาหยิบกล้วยน้ำว้า
"กล้วยหวีเท่าไหร่จ๊ะ"
"มึงขายของมึงเองละกัน" แลบอก
"เท่าไหร่จ๊ะ"
"สิบบาท"
"ว้าย กล้วยอะไรยะตั้งสิบบาท วันก่อนยังซื้อสามบาทอยู่เลย"
"วันก่อนก็วันก่อนสิวะ วันนี้ขายสิบบาทโว้ย ไม่มีปัญญาซื้อก็ไม่ต้องซื้อ"
ชาวบ้านอ้าปากค้าง วางกล้วยคืนแล้วเดินออกไป
"ขายของยังงี้ ไม่โดนตบก็บุญแล้ว" ลำดวนบอก
ลำยองสะบัดเดินออกไป
"ค้าขายแค่นี้มึงยังไม่มีปัญญาอย่าไปคิดทำอย่างอื่นเลย อีลำยอง" แลตะโกนตามไป
ภายในบ้าน วันเฉลิมนั่งอ่านสามก๊กให้เสือฟังอยู่ ลำยองกลับเข้าบ้านมา
"พี่กำนัน...มาตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ"
วันเฉลิมต้องหยุดอ่าน
"ก็คล้อยหลังเอ็งพักเดียว ไปไหนมาวะ"
"ก็ไปขายของแหละจ๊ะ ห่วงลูกก็เลยกลับมาดูหน่อย...นังลำยง นังลำดวน ไว้ใจไม่ได้
ซักคนลูกค้าจะซื้อกล้วย สามบาทก็กำไรถมถืดแล้ว มันดันบอกเขาตั้งสิบบาท แถมด่าเขาอีกว่าไม่มีปัญญาซื้อก็ไม่ต้องซื้อ ดูมันสิพี่กำนัน ทั้งโง่ทั้งปากเสียยังงี้ มันน่าตบซะจริงๆ มันคงคิดว่าไม่ใช่ของของมันมั้ง"
"เอ็งก็ไปนั่งขายเองสิวะ"
"ฉันก็ไปแต่เช้ายันเย็นแหละ ว๊อบแว๊บมาดูลูกบ้างเท่านั้นเอง"
ลำยองเอาตีนเขี่ยวันเฉลิม ไล่ให้ออกไปไกลๆ ลำยองเข้าบีบนวดประจบเสือ
"อ้าวเอ็งจะไปไหนวะ ไอ้วัน ข้ากำลังฟังเพลินๆอยู่เลย อ่านต่อ"
วันเฉลิมมองลำยอง เอายังไงกันแน่
"อ่านต่อสิวะ ไอ้วัน เออ...ไอ้ลูกคนนี้ มันคงห่วงแต่จะไปเล่นของมันน่ะจ้ะพี่กำนัน"
วันเฉลิมอ่านต่อ..
"หนังอินเดีย เรื่องใหม่ที่โรงหนังควีน เขาบอกสนุ๊กสนุก จ้ะพี่กำนัน"
"เงียบๆ ก่อนได้ไหมวะ"
"ไอ้วัน เงียบๆก่อนไม่ได้ยินรึไง"
วันเฉลิมหยุดอ่าน
"เอ็งน่ะแหละหุบปากก่อน ข้าจะฟังสามก๊ก"
ลำยองหน้าแหก
"อ่านต่อ...ไอ้วัน"
วันเฉลิมอ่านต่อ ลำยองสะบัดออกมาเบะปากใส่เสือ
ภายในห้องนอน เวลากลางคืน ลำยองเข้าเบียดกระแซะเสือ
"พี่เสือ"
"อือ"
"พี่ซื้อทองให้ลำยองเส้นสิ ลำยองไม่มีทองใส่เลย"
"เอ็งจะใส่ไปอวดใครวะ"
"แหม...ลำยองเป็นเมียพี่นะ พี่จะปล่อยให้ชาวบ้านชาวช่องแถวนี้มันนินทาเอาเหรอว่าใจดำ เมียสวยขนาดนี้ แต่ปล่อยให้คอแขนล่อนจ้อน"
"ใครมันจะนินทาก็ช่างหัวมันสิวะ ไม่ได้ขอมันกินนี่หว่า"
"พี่เสือไม่เห็นใจลำยองเลย อยู่บ้านสวยๆ มันก็ต้องแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดี สมหน้าสมตาไม่ใช่ซอมซ่อยังงี้"
"แต่งตัวดีแต่ไม่มีจะกิน เอ็งจะแต่งไปทำไม คนเขาจะจริงใจยกมือไหว้เอ็ง ไม่ใช่เพราะทองหยองที่เอ็งใส่หรอกโว้ย เลิกเซ้าซี้กวนใจข้าซะที เอาเวลาไปตั้งใจ ทำมาหากิน ลูกเต้าดูแลให้ดี ไม่ใช่ว๊อบแว๊บทางโน้นทีทางนี้ที"
ลำยองร้อนตัวทันที
"ลำยองไม่ได้ว๊อบแว๊บไปไหนนะ วันๆก็ขายของกับเลี้ยงลูกนี่แหละ ไม่ได้ไปบ่อนเลยจริงๆ"
เสือนิ่งมองหน้าลำยอง ทำไมมึงต้องร้อนตัว ลำยองเจอสายตายิ่งร้อนเข้าไปใหญ่
"ถ้าลำยองตอแหลโกหกพี่ ให้ลำยองมีอันเป็นไป ตายโหงตายห่าภายใน..."
เช้าวันใหม่ วันเฉลิมซักผ้าในกาละมังใบโตอยู่ ลำยองปราดเข้ามากระชากวันเฉลิม
"ไอ้วัน...มึงสาระแนฟ้องกำนันเสือใช่ไหม ว่ากูแอบไปเล่นไพ่"
ลำยองตี ไม่รอฟังอะไรทั้งนั้น
"วันเปล่าครับ"
"มึงไม่ฟ้องแล้วเขาจะรู้ได้ยังไง มีมึงอยู่คนเดียวนี่แหละ"
ลำยองยังคงตีไม่ยั้ง
"วันเปล่าจริง ๆ ครับแม่"
"โกหก...มึงอย่ามาทำตาซื่อตาใส หนอย...ร้ายนักน่ะมึง ทำประจบอ่านหนังสือให้ไอ้แก่นั้นฟัง มึงคงหวังจะให้มันเอาเลี้ยงเป็นลูก มึงอยากได้สมบัติมันละสิ กูอดได้ทองก็เพราะความปากมากของมึงไอ้ลูกอกตัญญู"
วันเฉลิมน้ำตาร่วงเผาะ ไม่ใช่เพราะเจ็บที่ถูกตี แต่คำว่าอกตัญญูบาดเฉือนหัวใจ ลำยองตีจนเจ็บมือหมดแรง ก็ผลักไส้วันเฉลิมหัวทิ่ม
"แล้วทำไมแม่ไม่เลิกไปบ่อนให้ได้จริง ๆ ล่ะครับ"
"ไอ้วัน"
ลำยองเงื้อง่าอีกที แต่ต้องชะงักค้าง
"โกหกเป็นบาปนะครับแม่...ลุงกำนันใจดี ถ้าแม่อยากได้ทอง ซักวันลุงกำนันก็จะซื้อให้แม่ครับ"
"มึงกล้าสั่งสอนกูเหรอ กูเป็นแม่มึงนะไอ้วัน"
"แม่ตีวันให้ตายเลยก็ได้ครับ วันขออย่างเดียว แม่อย่าพูดว่าวันเป็นลูกอกตัญญูเลยนะครับ"
ลำยองอึ้งไปชั่วขณะ แต่ทิฐิส่งกลับมาครอบงำ ผลักหัววันเฉลิมอย่างแรงแล้วเดินจากไป วันเฉลิมน้ำตาร่วงเผาะ ๆ หันกลับไปซักผ้าต่อ ซักผ้าไปเอาหัวไหล่เช็ดน้ำตาไป
ในเวลาต่อมา ที่กุฏิหลวงตาปิ่น
"สรุปว่ามันเลิกไม่ได้ทั้งเหล้าทั้งบ่อน" หลวงตาปิ่น
"ผมว่าแม่ก็อยากเลิกให้ได้ครับ แม่คงกำลังพยายามอยู่"
"ลงอีหรอบนี้ ต่อให้เอาโซ่มาล่ามมันเอาไว้ ก็ช่วยอะไรมันไม่ได้หรอกว่ะ มันอยู่ที่ใจของมันเอง ว่าจะแข็งแกร่ง เคารพศักดิ์ศรีของตัวเองขนาดไหน หมดศักดิ์ศรีความเป็นคนก็ยอมก้มหัวเป็นทาสอะไรก็ได้ทั้งนั้น"
"วันกลัวว่าลุงกำนันแกจะรู้ใช่ไหมลูก" สันต์ถาม
"ครับ ถ้าลุงกำนันรู้ แม่ก็คงไม่เหลือใครที่เมตตาแม่อีกแล้ว วันกลัวแม่เสียใจครับ"
"คนเราต้องยอมรับความจริงให้ได้นะลูก ยิ่งเป็นความจริงจากการกระทำของตัวเองไม่ใช่เรื่องดวง เรื่องเวรกรรม วันอย่าเพิ่งกังวลไปกับเรื่องที่มันยังไม่เกิดขึ้นเลยลูก มันอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่เราคิดก็ได้ ยิ่งแน่ใจว่าเราได้ทำอย่างดีที่สุดแล้ว ก็ยิ่งไม่ต้องเป็นทุกข์กับมัน"
หลวงตาปิ่นพยักหน้าอย่างเห็นด้วยอย่างที่สุด
วันเฉลิมเดินผ่านหน้าบ้านวิมล
"พี่วันไปไหนมา" สมฤดีถาม
"ไปวัดมาครับ"
"ไปวัดทำไม"
"พี่วันไปดูแลหลวงตา"
"ทำไมต้องดูแล"
"ถามเยอะจริงเด็กคนนี้ ก็หลวงตาท่านอายุมากแล้ว เราก็ต้องช่วยดูแลท่านสิ ตอนเราเด็ก ๆ ผู้ใหญ่ดูแลเรา พอเราโตขึ้นเราก็ต้องดูแลท่านเป็นการตอบแทน"
"อีกหน่อยหนูสมก็ต้องดูแลคุณยายเป็นการตอบแทน"
"จ้ะ"
"หนูสมให้พี่วัน"
สมฤดียื่นห่อช็อกโกแลตผ่านซี่รั้วออกมาให้วันเฉลิม วันเฉลิมรับมา
"อะไรครับ หนูสม"
"ช็อกกาแลต...พี่วันเคยกินไหม"
วันเฉลิมส่ายหน้าดูก็รู้ว่าเป็นของแพง
"พ่อหนูสมเขากลับมาจากเมืองนอกซื้อมาฝากหนูสม แม่คนนี้เขาบอกแต่ว่าต้องเก็บไว้แบ่งพี่วัน" วิมลบอก
"อร๊อยอร่อย พี่วันกินดูสิ...ไม่ต้องไปแบ่งน้องอ้อยน้องเหน่งหรอกนะ พวกนั้นกินจุ เดี๋ยวแย่งพี่วันหมด"
"พี่วันไม่แบ่งน้อง ๆ ไม่ได้หรอกครับ เป็นพี่คนโตต้องแบ่งน้อง ๆ ทุกคน"
"เสียเปรียบจัง"
"ไม่เสียเปรียบหรอกลูก พี่วันเขารักน้อง ๆ ทุกคนต่างหาก ถ้าหนูสมมีน้อง หนูสมก็ต้องทำอย่างพี่วันนี่แหละลูก"
"ก็ได้ งั้นพี่วันแบ่งช๊อกกาแล็ตให้น้องอ้อย น้องหน่งด้วยก็ได้"
วันเฉลิมยิ้มตอบ
วงไฮโลคึกคัก คนมีเงินมากแทงพนันเยอะ ฝาถ้วยถูกเปิด มีทั้งคนผิดหวังและสมหวัง ลำยองเซ็งสุดขีดเพราะวันนี้ดวงไม่ดีเสียหมดตัว เธอมุดฝ่าผู้คนออกมาจากวง เปิดกระเป๋าแทบจะมุดหัวลงไปควานหาเงินเผื่อหลงเหลือ แต่ก็ผิดหวัง
"วันนี้กูต้องเดินกลับบ้านอีกรึไงวะ"
ลำยองจะเดินออกแต่ชะงักตาค้าง เสือเหมือนเพิ่งเข้ามามองกวาดสายตาไปทั่ว ๆ เธอหลบวูบ ใจหายแว๊บ เสือเดินวนไปทางนึง
เธอคลานลงกับพื้น หาทางหนีเอาตัวรอด ผ่านตีนใครต่อใครจนมุดเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะ
"ไอ้แก่บ้า...มันมาได้ยังไงวะ"
ขากำนันเดินมาหยุดข้างโต๊ะตัวที่มุดหลบอยู่ เธอตัดสินใจมุดออกจากโต๊ะจะหลบออกไปอีกทาง
คลานผ่านใครต่อใครจนคิดว่าหนีออกมาไกลจากโต๊ะตัวนั้นแล้ว
ประตูทางออกอยู่ไม่ไกล แต่ร่างหนึ่งก็ขยับเข้าขวางทางไว้ ลำยองหน้าซีด ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับกำนันเสือที่มองนิ่งเฉย
"พี่เสือ"
ลำยองเดินตามเสือต้อย ๆ สำแดงว่า สำนึกผิดอย่างเต็มที่
"พี่เสืออย่าโกรธลำยองเลยนะจ๊ะ ลำยองแค่แวะเข้ามาดูแว๊บเดียว เผื่อเจอเพื่อนเก่า ๆ ยังไม่ทันได้เล่นกะเขาเลยซักตา"
"เอ็งจะโกหกตอแหลข้าไปทำไม ข้าเห็นเอ็งเข้าไปในนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว"
"ลำยองเล่นนิ๊ดเดียว แค่พอแก้เหงาเท่านั้นเอง"
"แล้วที่เอ็งรับปากข้าเอาไว้ สาบานซะดิบดี เอ็งมันก็แค่ปากพล่อยไปยังงั้นเองรึไง"
"ลำยองจะไม่ทำยังงี้แล้วจ้ะพี่เสือ"
"ภายในสามวันเจ็ดวัน เอ็งมีอันเป็นไป เกิดตายโหงตายห่าขึ้นมา ไม่มีใครเขาทำเอ็งหรอก เอ็งทำตัวเอ็งเอง ข้าช่วยอะไรเอ็งไม่ได้ ชีวิตของเองใครก็ลิขิตให้เอ็งไม่ได้ นอกจากตัวเอ็งเอง"
เสือเดินออกมา
"ให้ลำยองติดรถไปด้วยคนพี่เสือ"
"ข้าไม่ได้ไปทางบ้านเอ็ง มายังไงก็กลับไปยังงั้นละกัน"
เสือเดินออกไป
เพิงก๋วยเตี๋ยวในเวลาต่อมา
"ไอ้วันน่ะแหละตัวดี จะมีใคร...พี่เสือเขาเอาเงินมาล่อมันเข้าหน่อย มันก็ปากโป้งบอกเขาหมด ไอ้ลูกเฮงซวย"
"พี่จะไปโทษไอ้วันมันได้ยังไง พี่ตกปากรับคำกำนันเสือเขาเอง ว่าพี่จะเลิกเหล้าเลิกบ่อน" ลำดวนบอก
"ก็ถ้ามันไม่ปากโป้ง เขาจะรู้ได้ยังไงละโว้ย"
"แล้วพี่ไม่คิดบ้างเลยเหรอว่ากำนันเสือเขาไม่ไว้ใจพี่เป็นทุนอยู่แล้ว คอยดูเหอะ ต่อให้ทำผ้าหลุดยังไงเขาก็ไม่มีวันกลับมาหาพี่แล้วละ"
"แอร๊ย...อีลำดวน"
"ผัวห้าเข้าไปแล้ว ผู้ชายสติดีที่ไหนเขาจะมาเลี้ยงดูออกหน้าออกตา นิสัยเลว ๆ ก็ไม่เคยเปลี่ยนจบเห่ละงานนี้" ลำดวนหัวเราะสะใจ
"กูผัวห้าก็ยังดีกว่ามึงผ่านมากี่ร้อยแล้วล่ะ มึงน่ะอีช็อคกะรีเก่า"
ลำดวนสาดน้ำใส่ลำยองเต็มหน้าเต็มตัว สำลักน้ำข้าปากจมูก ลำยองคว้ากล้วย ส้มโอ เขวี้ยงใส่ลำดวน ร้านรวงวินาศสันตะโร ลำยองไม่สาแกใจปราดเข้าตบน้องสาว ยายแล ลำยง เข้ามาขวางห้ามทัน
"มึงหยุดได้แล้วอีลำยอง กัดกันยังกะหมา ที่ทำมาหากินกูนะโว้ย" แลว่า
ลำยงฉุนไล่ลำดวนออกไปหลังร้าน
"แน่จริงมึงมา อีลำดวน อีหน้าสากกะเบือ คนอย่างกู ผู้ชายหน้าไหนก็ต้องมาสยบแทบเท้ากูทั้งนั้นแหละโว้ย"
บนกุฏิหลวงตาปิ่น
"อีคนนี้มันไม้แก่ซะแล้ว หลวงพี่ดัดยังไงก็คงไม่มีทางดัดได้หรอก มีแต่จะหักบรรลัยซะเปล่า ๆ" เสือบอก
"ลิงค่างบ่างชะนี เอามาเลี้ยงเรายังสั่งสอนมันได้ ทำไมคนแท้ ๆ มันถึงได้ดื้อด้านนัก อาจจะต้องให้เวลามันบ้างรึเปล่ากำนัน"
วันเฉลิมถูพื้นอยู่ไกลออกมา
"เมื่อก่อนผมก็เคยคิดยังงั้นหลวงพี่ ลูกโจรก็ใช่ว่าจะต้องกลายเป็นโจร เหมือนพ่อแม่มันเสมอไป แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจ คนอย่างนังลำยองทำไมมันมีแต่เลือดไม่ดี"
"อย่าเพิ่งหมดหวังนะกำนันนึกซะว่าทำบุญ"
เสือมองไปทางวันเฉลิม
"ถ้าบุญมันจะเกิดขึ้นจริง ๆ ผมเลือกทำให้ไอ้วันมันดีกว่า"
เสือเดินมากับวันเฉลิมในระหว่างทางกลับบ้าน
"โตขึ้นอยากเป็นอะไรไอ้วัน"
"ไม่รู้ครับ"
"เอ็งคิดอยากเป็นทหารเหมือนพ่อเอ็งไหม"
"ไม่รู้ครับ"
"ครูล่ะ เป็นครูสอนหนังสืออยากเป็นไหม"
"ไม่รู้ครับ"
"เอ๊ะไอ้นี่ อะไรก็ไม่รู้ซักอย่าง เอ็งต้องหัดคิดสิวะว่าอยากเป็นอะไร"
"ผมคิดได้ด้วยเหรอครับ"
"เออสิวะ คิดเอาไว้แล้วเอ็งก็มุ่งหน้าเป็นอย่างที่เอ็งอยากเป็นให้ได้"
"ผมเป็นอะไรไม่ได้หรอกครับ นอกจากเป็นพี่คนโตที่ต้องช่วยแม่เลี้ยงน้อง ๆ อีกสี่คน"
เสืออึ้ง
"แค่เรียนให้จบประถมสี่ผมก็พอใจแล้ว เพราะอีกหน่อยผมก็ต้องแบ่งให้น้อง ๆ ได้เรียนอย่างผมบ้าง ผมไม่กล้าคิดอยากจะเป็นอะไรหรอกครับ"
เสือพูดอะไรไม่ออกได้แต่มองวันเฉลิมที่เดินนำออกไปข้างหน้า
วันใหม่ เสือวางเงินปึกใหญ่จำนวนสามหมื่นบาทลงตรงหน้าลำยอง ลำยองประหลาดใจเพราะไม่ได้ออกปากขอ
"อะไรจ๊ะพี่เสือ"
"ก็เงินน่ะสิวะถามได้"
"พี่เสือให้ลำยองเหรอจ๊ะ"
"เออ"
ลำยองโผกอดหอมแก้มเสือหลายฟอดด้วยความดีใจจนเนื้อเต้น
"พี่เสือใจดีที่สุด ลำยองรักพี่เสือที่สุดเลย"
"เอ็งจะเอาไปทำอะไร ลงทุนยังไงก็เรื่องของเอ็งตามใจ ข้าไม่ยุ่งกะเอ็งหรอก"
"พ่อพระของลำยอง"
เสือเปิดกระเป๋าหยิบใบสัญญาจดจำนองวางลง
"แต่เอ็งเซ็นชื่อเอ็งใส่ไว้ตรงนี้ให้ข้าด้วย"
ลำยองยิ่งดีใจขึ้นไปอีก
"ใบทะเบียนสมรสเหรอจ๊ะ"
"ทะเบียนสมรสบ้านเอ็งสิ สัญญาเงินกู้โว้ย"
"พี่เสือใจดำ...เงินแค่นี้ให้เมียเปล่า ๆ ก็ไม่ได้ ต้องมาทำเป็นเจ้าหนี้ลูกหนี้กันด้วย"
"ข้าต้องทำยังงี้ บอกตามตรงข้ากลัวใจเอ็ง เดี๋ยวเอ็งเล่นเสียเอาบ้านจำนองเจ้าหนี้กลางบ่อนก็บรรลัยกันพอดี ไม่ใช้แค่เอ็ง แต่ลูกเต้าเอ็งจะเอาบ้านที่ไหนซุกหัวนอน"
ลำยองคิ้วขมวดคิดหนัก
"จะเซ็นไม่เซ็น เอ็งไม่เซ็นก็ได้นะ แต่เอาเงินนั้นคืนมา"
เสือจะคว้าเงินคืน ลำยองรีบเก็บเงินใส่ยกทรง
"เซ็น ๆ ๆ เซ็นก็ได้ตรงไหนล่ะ"
เสือพอใจ
ที่เพิงก๋วยเตี๋ยวลำยง ลำยองจะให้ยายแลยืมเงิน
"ฉันคิดดอกร้อยละสามสิบ"
"อีบ้า มึงจะขูดเลือด ขูดเนื้อกันไปถึงไหน"
"ลงทุนมันก็ต้องได้กำไรทั้งนั้นแหละแม่"
"กูนึกว่ามึงจะให้ยืมฟรี ๆ"
"ของฟรีมีในโลกนี้ด้วยเหรอแม่"
"งั้นก็ไม่เอา ทุกวันนี้ไม่มีหนี้สินเราก็สบาย นอนตาหลับกันแล้ว แม่จะสร้างหนี้ให้มันปวดกะโหลกทำไม" ลำยงบอก
"เอ็งไม่อยากจะได้โทรทัศน์ ตู้เย็น อย่างคนอื่นเขาบ้างรึไงวะอีลำยง"
"ไม่มีโทรทัศน์ ตู้เย็น มันก็ไม่ตายหรอก" ลำดวนบอก
"ตามใจ ไม่เอาอย่าเอา โง่"
ลำยองลุกขึ้นจะออกไป
"บ้านหลังเบ้อเร่อ ได้แค่สามหมื่น" แลว่า
"พี่เสือเขาไม่กล้ายึดบ้านฉันหรอก" ลำยองบอก
"เออ เอ็งอย่าฝันไป เขาดัดสันดานเอ็งอยู่"
"แม่คอยดูละกัน ไม่นานหรอก เขาต้องยอมจดทะเบียนกับฉัน หนังเหี่ยวหนังยานขนาดนั้นจะอยู่ไปได้อีกซักกี่ปี สมบัติที่มีฉันจะกวาดมาให้เรียบเลยคอยดู"
ลำยองเดินพลิ้วมั่นใจในความรวยออกไป
"ไม่พ้นเข้าบ่อน..เผลอ ๆ ไอ้สามหมื่นนั่นน่ะ ไม่ทันข้ามวันก็หมดเรียบ" ชุดบอก
จบตอนที่ 9
อ่านต่อตอนที่ 10 พรุ่งนี้ เวลา09.30น.
