ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 15
วันต่อมาที่ห้าง BKK Plaza จุดรวมพล แอปเปิ้ลถือโทรโข่งสีชมพูกำลังจะประกาศอย่างเชิดเริด
“เฮโหลๆ วัน ทู เทสต์ เฮโหลๆ วัน ทู เทสต์” พนักงานยืนรอฟังกันไปวิพากษ์วิจารณ์กับเซ็งแซ่ “เงียบ บอกให้เงียบ เดี๋ยวเหอะ ถ้าไม่เงียบจะไล่ออกให้หมดเลย” ปีโป้ จีจี้ ปรบมือภาคภูมิใจแอปเปิ้ล “เอาล่ะ และนี่ก็สมควรแก่เวลาที่พวกเราชาว BKK Plaza ทุกคนจะได้ต้อนรับ คุณดาหลา สะใภ้ BKK Plaza”
แอปเปิ้ล ปีโป้ จีจี้ กรี๊ดเวอร์ พนักงานแหยะๆ บ้างก็ปรบมือเปาะแปะ ดาหลาก้าวขึ้นสู่เวที โบกมือให้ประชาชนแบบนางงามแต่หยิ่งๆไว้ตัว
“ขอเชิญ คุณดาหลา กล่าวอะไรซักนิดนะคะ” แอปเปิ้ลส่งโทรโข่งให้ ดาหลารับโทรโข่งมา
“สวัสดี พนักงาน BKK Plaza ทุกคน ก็คงจะรู้กันดีอยู่แล้วนะ ว่าฉันเป็นใคร” พนักงานแอบแหวะๆ กัน บ้างก็อึ้งๆ ที่มุมหนึ่ง เจ๊มะพร้าวเพิ่งเข้ามายืนฟัง “และในเมื่อรู้กันดีแล้วก็จงฟังคำสั่งสอนของฉันอย่าหือ เพราะนับจากนี้ ใครจะอยู่ ใครจะไปใน BKK Plaza มันขึ้นอยู่กับคุณดาหลาคนนี้คนเดียว”
ทุกคนวิจารณ์กันฮือเลย แอปเปิ้ล ปีโป้ จีจี้ ปรบมือชะเลียว่าพูดดีมากๆ เจ๊มะพร้าวทำหน้าสยองขวัญ
แหม่ม เจ๊มะพร้าวนั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกัน
“ไม่ไหวจะเคลียร์ละ เจ๊เพลียมาก นับวันนังแบหลาแอนด์เดอะแก๊งค์มันยิ่งแร๊งส์ส์ขึ้นทุกทีนั่งนี่มันบ้าอำนาจสุดๆ”
“สงสารคุณคุณชายเหมือนกันนะ”
“จะไปสงสารทำไม คนดีๆ อย่างไอ้ห่านไม่เลือก ดั้นไปเลือกนังแบหลามาเป็นเมีย โอย...เจ๊เพลีย จุดๆ นี้ สงสารตัวเองก่อนเห็นทีจะอยู่ยาก”
“ออกเลยเจ๊ มาซักผ้ากับพวกเรา สนุกสุด”
“เออ...ขอบใจ ถ้าทนไหวก็จะกัดฟันทนเผื่อโบนัสปลายปีก่อน ตอนนี้เจ๊หนี้เยอะแต่ถ้านังพวกนั้นมันแรงเกิน เจ๊ก็คงไปซักผ้ากะแกได้ไวล่ะ นังแหม่ม”
“ทำอะไรกัน”
แหม่มกับเจ๊มะพร้าวหันขวับ พรเพ็ญยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างๆ แหม่มกับเจ๊มะพร้าวดีใจสุดขีด
“คุณผู้จัดก๊าร”
แหม่มกับเจ๊มะพร้าวกระโดดเข้ากอดพรเพ็ญแน่น ดีใจกันสุดฤทธิ์
พรเพ็ญดูดโอเลี้ยงเสร็จก็วางแก้วลง หน้าตาแช่มชื่น
“คุณผู้จัดการสบายดีนะคะพวกเราคิดถึ๊งคิดถึงคุณผู้จัดการค่ะ”
“ขอบใจจ๊ะ ฉันสบายดี แล้วพวกเธอล่ะสบายดีมั้ย” ทั้งหมดมองหน้ากัน
“แหม่มกับโย่งลาออกแล้วค่ะ เหลือแต่เจ๊มะพร้าว”
“แต่ของมะพร้าวก็คงต้องเร็วๆ นี้ล่ะคะ” พรเพ็ญหน้าจ๋อย
“น่าเสียดาย พนักงานดีๆ อย่างพวกเธอจะออกกันซะหมดแล้ว BKK Plaza จะเป็นยังไง?” พรเพ็ญถอนใจเฮือก “ฉันอยู่มาตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง ไม่อยากเห็น BKK เป็นอย่างนี้เลย”
“ช่วยไม่ได้ คนดีๆ มีไม่เอา ดั๊นไปเอานังแบหลามาเป็นใหญ่”
“เอ่อ คุณผู้จัดการคะแล้วตอนนี้คุณผู้จัดการทำงานอะไรคะ? สนุกมั้ย”
“สนุกซิจ๊ะ สนุกมากเลย” พูดจบพรเพ็ญก็ยกแผงล็อตเตอรี่ออกวางบนโต๊ะแล้วเปิดออกโชว์ “นี่ไง” พรเพ็ญยิ้มแฉ่ง เจ๊มะพร้าวกับแหม่มมองแผงล็อตเตอรี่แล้วมองหน้าพรเพ็ญ
“คุณผู้จัดการ”
พรเพ็ญพยักหน้า ยิ้มแฉ่ง
“จ๊ะ รับซักคู่มั๊ยจ๊ะ หรือจะรับชุดใหญ่แจ็คพ็อต 60 ล้าน”
เจ๊มะพร้าวกับแหม่มมองอย่างตื่นเต้นปลาบปลื้มมาก
“คุณผู้จักก๊าร”
พรเพ็ญยิ้ม เอียงคอแบ๊ว น่ารักมาก ภูมิใจในงานใหม่ตัวเองสุดๆ
“น่าเวทนา คุณผู้จัดการตกกระป๋องต้องไปขายล็อตเตอรี่”
ทุกคนหันขวับ แอ๊ปเปิ้ล จีจี้ หัวเราะงอหงาย
“มาแล้วไง ใครจุดธูปเรียกมันมาว่ะ”
“นี่ ฉันไม่ใช่ผี แต่เจ๊นั่นแหละขืนยังไม่เลิกปากดี ระวังเหอะจะได้ไปช่วยคุณอดีตผู้จัดการขายล็อตเตอรี่” พรเพ็ญลุกขึ้น
“แล้วยังไง ขายล็อตเตอรี่มันเป็นยังไง มันก็เป็นอาชีพที่สุจริตถูกต้องตามกฏหมาย สร้างรายได้ให้ทุกภาคส่วน” แหม่มลุกขึ้นบ้าง
“ใช่ ดีว่าพวกแก สร้างความตกต่ำให้ BKK Plaza ไปทั่ว”
แอปเปิ้ล จีจี้ ร้องกรี๊ดถลาจะเข้าตบแหม่ม แต่พรเพ็ญหยิบแผงล็อตเตอรี่เงื้อสุดแขน
“มาสิ เข้ามาสิ ขืนเธอทำอะไร 2 คนนี่ ฉันจะตบเธอด้วยแผงล็อตเตอรี่นี่แหละ” แอปเปิ้ล จีจี้ ชะงัก แอปเปิ้ลชี้หน้าพรเพ็ญ
“ฉันจะฟ้องคุณดาหลา”
“ก็เชิญไปฟ้องสิ คนอย่างฉันเกรงใจคนดี แต่ไม่กลัวคนชั่ว แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ใช่พนักงาน BKK Plaza แล้วด้วย เรื่องอะไรฉันจะต้องกลัวคุณแบหลาของเธอ”
“โดนตบด้วยแผงน่ากลัวกว่ามั้ย แอปเปิ้ล” จีจี้กระซิบบอก แอปเปิ้ลชักแหยง ชี้หน้า
“จำไว้ จำไว้”
พรเพ็ญเงื้อแผงล็อตเตอรี่ 2 คนรีบเผ่นแน่บ
“แหม สะใจจุงเบยค่ะคุณผู้จัดการไหนคะไหน แผงนี้เห็นที่จะเฮี้ยน ต้องอุดหนุนซะหน่อยแล้ว”
สามคนดี้ด๊ากางแผงล็อตเตอรี่ดูกัน
คืนนั้นห่านนั่งมอง นสพ.ข่าวคุณชาย & ดาหลาอยู่ แล้วยัวะขยำขว้างลงถังขยะ บื้อหันมาหาก็ชะงักมองซักพักห่านอดใจไม่ไหวหยิบเอามือรีดๆ ให้หายยับแล้วจ้องใกล้รูปหน้าคุณชายอย่างมีเยื่อใย บื้อดึง นสพ.ที่บังหน้าห่านออกห่านหน้าเหวอ มองบื้องง
“เลิกอ่านได้แล้ว ฟังนี่ดีกว่า” บื้อเอาหูฟังสวมให้ห่าน
“อะไรอ่ะ”
ทันใดนั้นเพลง “รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง”ดังขึ้น ห่านชะงักฟัง บื้อมองหน้าห่าน ห่านมองหน้าบื้อ เนื้อเพลงเหมือนคำพูดแทนใจบื้อที่มีต่อห่าน ซักพักบื้อดึงหูฟังออก
“เอ๊า!ทำไมล่ะ กำลังฟังเพราะๆ อยู่เลย”
“เพราะจริงเหรอ”
“จริงสิ เพลงใครอ่ะ เสียงคล้ายๆ นายเลย” บื้ออมยิ้ม
“เสียงฉันเอง” ห่านตาโต
“จริงเหรอ เสียงนายจริงๆ เหรอ เฮ๊ย เจ๋งอะ” บื้ออมยิ้มตัดสินใจบอก
“ฉันกำลังจะเป็น เอ่อ...นักร้อง นักดนตรีด้วย” ห่านอ้าปากค้าง ตาโต
“ว่าไงนะ แบบ เป็นศิลปินนะเหรอ”
“อือ ก็ประมาณนั้น”
ห่านโดดเข้ากอดบื้อเลย ดีใจมากๆ
“อร๊ายย นายบื้อของฉันจะเป็นศิลปินเว๊ย นายบื้อของฉันจะเป็นนักร้อง จะดังใหญ่แล้ว”
ห่านกอดๆ เต้นๆ ดีใจสุด บื้อยิ้มกว้างทั้งดีใจทั้งเขิน
เช้าวันรุ่งขึ้นที่บ้านคุณชาย ทุกคนกำลังจะทานอาหารเช้า
“ทานเยอะๆ นะจ๊ะหนูดาหลา ช่วงนี้ดูซูบๆ ไปสงสัยจะทำงานหนักเกินไปรึเปล่าจ๊ะทำไมชายไม่ดูแลคู่หมั้นเราให้ดีหน่อยห๊ะ” คุณชายทานอาหารไป ไม่ตอบ “งั้นแม่โด๊ปให้เอง” คุณหญิงรื่นฤดีตักข้าวไข่ดาวของตัวเองใส่จานดาหลา “เบิ้ล 2 ฟองไปเลยนะจ๊ะโด๊ปหน่อย”
ดาหลาทำท่าพะอืดพะอม แต่ยังไม่มีใครสังเกต ชนะศึกมองลูกชาย
“ชาย หมู่นี้หน้าตาไม่ค่อยดีเลยนะเรา”
“ครับ รายได้เดือนที่แล้วของ BKK ตกลงไปตั้ง15 เปอร์เซ็นต์” ดาหลาสะดุ้ง
“ขนาดนั้นเลยเหรอ เอาน่า ค่อยๆ คิดแก้ไขตอนนี้เศรษฐกิจทั่วไปมันก็ไม่ค่อยดี”
“ตั้งแต่คุณพรเพ็ญไม่อยู่ อะไรๆ ก็ดูจะยุ่งยากขึ้นเยอะเลยนะครับ”
“คุณคุณชายพูดอย่างนี้เหมือนจะต่อว่าหนูดาหลานะคะ” ดารัณขัดขึ้นมา
“ต่อว่าที่ไหนกัน คุณพรเพ็ญเค้าดูแลพนักงานทั่วไปเป็นหลัก ส่วนหนูดาหลาตอนนี้ดิฉันก็ให้ช่วยดูแลเรื่องการเงิน กับดาหลาคนละส่วนกันเลยนะจ๊ะ” คุณหญิงรื่นฤดีบอก ดาหลามีพิรุธนิดนึง
“ค่ะคุณหญิงแม่”
นีรนุชเดินมา คุณชายเห็นก็ดีใจ
“ไอ้นุช” คุณหญิงรื่นฤดี ชนะศึกยิ้มรับ
“หนูนุช”
“สวัสดีค่ะ” นีรนุชยกมือไหว้ทั้งสองคน
“ทำไมวันนี้มาแต่เช้าเลยหนูนุช”
“นุชตั้งใจจะมากราบลาคุณพ่อ คุณแม่น่ะค่ะ”
“อะไรน่ะ ไอ้นุช” คุณชายตกใจ
“คือ นุชอยากจะกลับไปช่วยที่บ้านดูแลธุรกิจโรงแรมที่สวิสฯ ค่ะทิ้งมานานมากแล้ว”
“ไอ้นุช”
ทันใดนั้นดาหลาสุดจะทนกลิ่นอาหารไม่ไหวก็คลื่นไส้มาก ส่งเสียงเหมือนจะอาเจียน
“อ้วก”
ทุกคนหันขวับ
“หนูดาหลา เป็นอะไรไปลูก” คุณหญิงรื่นฤดีถามอย่างเป็นห่วง ดาหลาแทบจะพูดไม่ออก
“อ้วก...ไม่ไหว อ้วก”
ดาหลาวิ่งออกไป ส่งเสียงโอ๊กอ๊ากดังลั่นมาแทน
“ท่าทางจะไม่สบายหนัก”
“เดี๋ยวดิฉันขอตัวไปดูก่อนนะคะ”
ดารัณรีบลุกตามเสียงโอ้กอ้ากไป นีรนุชมองอย่างสงสัย
ดารัณตกใจ ตาโตเมื่อรู้ว่าลูกสาวเป็นอะไร
“ท้อง” ดาหลาหลบตา ดารัณรีบถาม “แกท้องกับใคร” ดาหลายังไม่ตอบ “แกอย่าบอกนะว่า...” ดาหลาหลบตา
ดารัณปรี๊ดแตก ตีๆๆ ดาหลารัวเลย “นังลูกโง่ นังลูกบ้า นังลูกไม่รักดี”
ดาหลาปัดป้องพัลวัน สุดท้ายดารัณต้องหยุดตี ไม่รู้จะทำไงต่อ
วันต่อมาที่บ้านบื้อ ลุงจ๊อดเสียงลั่นออกมา
“นั่นปะไร ให้มันรู้ซะบ้างว่าไอ้บื้อหลานข้ามันกำลังจะเป็นซุป’ตาร์ โด่งดังระเบิดระเบ้อแล้วนะเว้ยเฮ้ย”
ทุกคนนั่งอยู่ ‘บื้อ’ แต่งตัวดูดีขึ้นหล่อเชียว
“โห เฮีย หล่อแทบจำไม่ได้เลย”
“บ้า”
“จริงคะ พี่บื้อหล่อจริงๆ เพลงก็เพราะมาก ลงยูทูปไม่กี่วันยอดวิวตั้งหลายแสนแล้ว” คุณหนูจ๋าบอก บื้อถึงกับเขิน
“โห เขินนะเนี่ย”
“เป็นซุป’ตาร์มันต้องมีโซเฟอร์ส่วนตัว” ลุงจ๊อดโผซบบื้อ “อย่าลืมลุงจ๊อดนะคร้าบคุณบื้อ”
“ผมเป็นมือกีต้าร์” โจ๊กซบมั่ง
“หนูจ๋าเป็นแฟนคลับ” คุณหนูจ๋าซบด้วย
“เจ๊เป็นแด๊นเซอร์ บ๊ะ บ๊ะ บ๊ะ บ๊ะ” เจ๊มะพร้าวบอก
“โย่งเป็นบอดี้การ์ด”
ทุกคนรุมกอดบื้อกลมไปหมด
“แล้วฉันจะเป็นอะไรดีล่ะ”
ทุกคนหันมองเห็นห่านยืนอยู่ บื้อยิ้มแฉ่ง
“ก็เป็นแฟน ซุป’ตาร์ สิจ๊ะ,ครับ,คะ”
ทุกคนบอกพร้อมกัน ห่านหน้าเหวอ
“บ้า ใครเค้าอยากจะเป็น”
บื้ออมยิ้มชอบใจ ทุกคนโห่ฮิ้วล้อกันใหญ่
ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 15 อวสาน (ต่อ)
บื้อกับห่านคุยกันตามลำพังที่มุมหนึ่งของบ้าน
“ฉันต้องไปสัมภาษณ์รายการวิทยุ ไปเยี่ยมสื่ออะไรเนี่ยแหละ”
“มิน่า แต่งตัวซะหล่อ”
“มีหล่อกว่านี้อีกนะ”
“แหวะ” ห่านหยุดเดินแล้วพูด “บื้อ ฉันดีใจกับนายจริงๆ นะ ที่ความฝันของนายเป็นจริง” บื้ออมยิ้มรับ “ฉันยังจำได้ ตอนเราเล่นหิมะกัน ฉันบอกนายว่าฉันมีความฝัน...ฝันจะเป็นซินเดอเรลล่า” บื้ออึ้ง “แต่ความฝันของฉันมันก็ไม่เป็นจริง” ห่านมองบื้อ ยิ้มน้อยๆ “ไม่เหมือนนาย ความฝันของนายเป็นจริงแล้ว” ห่านน้ำตาจะหยด ด้วยความน้อยใจในโชคชะตาตัวเอง “ฉันดีใจด้วยนะ”
บื้อดึงห่านมากอดไว้ เห็นใจที่สุด พูดปลอบ
“ไม่จริงหรอก ความฝันของฉันมันก็ยังไม่เป็นจริงไปซะทั้งหมดหรอก” ห่านค่อยๆ ผละออกมามองบื้อ บื้อมองหน้าห่าน “ฉันยังมีความฝันอีกอย่างนึง ฉันกำลังรอลุ้นให้มันเป็นจริงอยู่” บื้อมองหน้าห่านแล้วยิ้มออกมา “นานแค่ไหนก็จะรอ” ห่านอึ้งๆ
วันต่อมาที่ห้องทำงานคุณชาย นีรนุชตกใจมากกับสิ่งที่คุณชายบอก
“คุณดาหลาท้อง”
คุณชาย ถอนในเฮือก)ฉันไม่น่าพลาดเลยว่ะไอ้นุช
“คุณดาหลา ท้อง” นีรนุชพูดทวนเบาๆ นึกถึงตอนที่เจอดาหลาซื้อยาคุม “ไม่จริง มันไม่น่าจะเป็นไปได้”
“ทำไมมันถึงไม่น่าจะเป็นไปได้” นีรนุชหันขวับ เห็นดาหลาที่ประตูก็อึ้ง “ว่าไงคะ คุณน้องนุช ทำไมคุณถึงคิดว่าดาหลาไม่น่าจะท้อง”
“ก็...เห็นคุณเป็นถึงนางสาวไทยสยาม ไม่น่าจะปล่อยให้ท้องก่อนแต่ง” ดาหลาตาวาว
“แต่ฉันหมั้นแล้ว หมั้นแล้วเดี๋ยวก็แต่งมันก็ไอ้เหมือนกันนั่นแหละ ว่าแต่คุณเถอะไหนบอกว่าจะกลับสวิสฯ ทำไมไม่กลับไปซะที มามัวนั่งคุยอยู่กับคู่หมั้นชาวบ้านเค้าทำไมไม่ทราบ”
“คุณดาหลา ผมเป็นคนขอให้น้องนุชอยู่ต่อเอง”
“ทำไมค่ะ ทำไมคุณคุณชายถึงจะต้องขอให้เค้าอยู่ต่อ”
“ก็ผมรักเค้า” คุณชายสวนทันที นีรนุชถึงกับอึ้ง คุณชายพูดต่อทันที “เค้าเป็นเพื่อนรักของผม”
“เพื่อน” ดาหลาเยาะๆ “ก็ขอให้เป็นแค่เพื่อนจริงๆ ละกัน อย่าให้ดาหลารู้นะ เอาตายแน่” ดาหลาจ้องหน้านีรนุช
“มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณดาหลา เพื่อนฉันมีปัญหาฉันก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างเพื่อนฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาร้ายใส่เพื่อนฉันเด็ดขาด” คำพูดนีรนุชทำให้ดาหลาพิรุธ นีรนุชจ้องดาหลาเขม็ง
“อะไร ใครร้ายใส่อะไรคุณคุณชาย”
“ก็ไม่รู้ล่ะ แต่ฉันต้องรู้ให้ได้” ดาหลาอึ้ง
ดาหลาเดินหน้าเครียดมาตามทาง
“อีนังน้องนุชมันพูดจาแปลกๆ หรือมันจะไปรู้อะไรมา” มือถือดัง ดาหลาสะดุ้ง มองโทรศัพท์แล้วหลบวูบเข้ามุมพูด “โทร.มาทำไม บอกแล้วใช่มั้ยไม่จำเป็นก็อย่าโทรมา”
“ก็มันจำเป็นแล้วนี่จ๊ะ เมียจ๋า” โชคบอกมาตามสาย
“ไอ้บ้า อย่ามาเรียกฉันเมียจ๋า”
“คราวนี้ 3 แสน”
“ห๊ะ เพิ่งจะเอาไป 2 แสนนะ”
“จะให้หรือไม่ให้”
“ฉันไม่มี”
“แกไม่มีแต่ไอ้ผัวไฮโซของแกมี ฉันรู้นะ เงินทั้งห้างแกยังเป็นคนคุม โกงมันแค่นี้ขนหน้าแข้งมันไม่ร่วงหรอก”
“แค่นี้ฉันก็โกงไปตั้งหลายล้านแล้วนะ”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าชักช้าฉันกดฉึ่กเดียว คลิปฉาวแกกระฉ่อนแน่ ไม่ได้ขู่นะเว๊ย...เอาจริง”
โชควางหู ดาหลาจะเป็นลม แป๊บนึงมีเสียงส่ง MMS.มา ดาหลาเปิดดูเป็นภาพบนเตียงอีกแล้ว ดาหลากรี๊ดใกล้ๆ นั้น แอปเปิ้ลตาโตกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
ดาหลาทำหน้างง ก่อนจะขำกร๊ากกับคำพูดของแอปเปิ้ล
“นี่แกคิดว่าแกเป็นใครห๊า แอปเปิ้ลถึงได้มาขอตำแหน่งผู้จัดการห้างกับฉันแบบนี้”
“ก็แอปเปิ้ลคิดว่า แอปเปิ้ลก็เป็นคนๆ นึงที่พอจะรู้เรื่องอะไรลับๆ และลึกๆ ของคุณดาหลาบ้างพอสมควร”
“ลึกๆ ลับๆ อะไรของแก”
“อืมม์ จะให้แอปเปิ้ลพูดจริงๆ เหรอคะ? แอ๊ปเปิ้ลเกรงว่าเรื่องเงินๆ ทองๆ ของ BKK มันไม่เข้าใครออกใคร ขืนพูดไปเรื่องอาจถึงหูคุณคุณชายก็ได้นะคะ” ดาหลาถึงกับอึ้ง
“แก...นะนังแอ๊ปเปิ้ล” แอปเปิ้ลเชิดมาก ดาหลายิ้มออกมา “แกพูดเรื่องอะไรฉันไม่รู้เรื่อง จะกล่าวหาอะไรใครก็ให้เอาหลักฐานมาด้วยนะยะ เจียมกะลาหัวไว้ด้วย แกมันแค่พนักงานกระจอก อย่าบังอาจสะเออะมาเล่นกับคุณดาหลา”
พูดจบดาหลาก็เดินออกไป แอปเปิ้ลจ๋อย โกรธมาก แต่ทันใดนั้นสายตาก็เห็นมือถือที่ดาหลาลืมไว้ที่เก้าอี้ที่นั่ง แอปเปิ้ลตาวาว มองซ้าย –ขวา แล้วเขยิบมาหยิบ ยิ้มร้ายๆ
ภาพบื้อเล่นคอนเสิร์ตสนุกสนานใน TV.แฟนคลับกรี๊ดกระจายตอนจบ ทุกคนดูจบก็ปราบปลื้ม
“ได้เลือดลุงจ๊อดไปเต็มๆ เลือดศิลปิน” ลุงจ๊อดบอก
“หลานลุงจ๊อดน่ะไอ้โจ๊กครับ” โย่งแย้ง
“ไอ้บื้อมันก็หลาน อยู่บ้านเดียวกัน เลือดมันซึมถึงกัน”
“บื้อเค้าเท่ห์จริงๆ นะไม่เคยคิดเลยว่าเคยขายกางเกงในอยู่ห้างเดียวกันกับเรา” แหม่มหันไปพูดกับห่าน ห่านยิ้ม
“คนเราเนี่ยนะ พระท่านว่าไม่มีอะไรแน่นอน วันนี้ยาจกพรุ่งนี้อาจกลายเป็นเศรษฐี วันนี้เป็นเศรษฐี แต่พรุ่งนี้ก็อาจจะกลายเป็นยาจกได้เฉยเลย”
“จริง โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ”
“ยังไม่จบครับยังไม่จบ”
“มีพี่บื้อสัมภาษณ์ด้วยค่ะ”
ทุกคนรีบหันดู TV. ใน TV.บื้อมีไมค์นักข่าวรุมหลังเล่นคอนเสิร์ตจบ
“น้องบื้อมีแฟนหรือยังคะ”
“ก็ มีแต่คนที่ผมแอบชอบเค้าอ่ะครับ” บื้อตอบแบบซื่อๆ นักข่าวทั้งกลุ่มร้อง
“ฮิ้ววววว” บื้อยิ้มๆ มองที่กล้อง พูดซื่อๆ
“ก็ไม่รู้เค้าจะชอบผมมั่งหรือเปล่า”
ห่านจ้อง TV.เหมือนบื้อมองห่าน ซักพักห่านสะดุ้งเมื่อเห็นทุกคนมองมาเหมือนรอคำตอบ
“อะไร มองอะไรกัน”
“ฮิ้ว”
ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน ห่านทำหน้าไม่ถูก
มุมหนึ่งที่ลับตาคนในห้าง BKK Plaza นัรนุชลากคุณชายมาแอบคุยกัน
“มีอะไรวะไอ้นุช ทำไมไม่คุยในห้อง”
“คุยตรงนี้แหละ ปลอดภัย ชาย...แกจำได้มั้ยที่แกกับคุณดาหลา เอ่อ...มีอะไรกันน่ะ มันที่ไหน” คุณชายอับอาย ไม่อยากพูดถึง
“แกเลิกพูดถึงเถอะว่ะ ฉันทุเรศตัวเอง”
“บอกมา ที่ไหน” นีรนุชเสียงเข้ม คุณชายถอนใจเฮือก
“แกจะรู้ไปทำไม”
ห้องเก็บเทปรปภ. โรงแรมที่คุณชายนอนกับดาหลา นีรนุชลุ้น รปภ.เปิดเทปกล้องวงจรปิดย้อนหลังให้ดู แต่ไม่พบอะไรผิดปกติ
“มีแค่นี้เหรอค่ะ”
“แกจะหาอะไรวะไอ้นุช” เพื่อนที่เป็นเจ้าของโรงแรมแถม
“น่าเพื่อน ช่วยเพื่อนหน่อยเหอะ” เพื่อนหันไปถามรปภ.
“มีม้วนไหนยังไม่ได้ Play ดูอีกมั้ย”
“อ่อ มีอีกม้วนนึงครับ”
“เปิดเลยค่ะเปิดเลย” รปภ.ใส่เทป Play นีรนุชลุ้นดู ซักพักก็ตาโต “ใช่แล้ว นี่ล่ะค่ะ ช้าๆ ค่ะ ขอดูหน่อย”
ในมอนิเตอร์เป็นภาพวันเกิดเหตุ ดาหลาหิ้วปีกคุณชายมาตามทาง นีรนุชมองแล้วก็ตาวาว ในมอนิเตอร์เห็นดาหลากวักมือเรียก “โชค” มาช่วยหิ้วปีกคุณชาย พาเข้าห้องไป ปิดประตู นีรนุชอึ้ง ส่ายหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“คุณดาหลา”
วันต่อมา ดาหลาหันขวับมามองแอปเปิ้ล
“แกนี่มันชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกทีแล้วนะ แอปเปิ้ล” แอปเปิ้ลยิ้มเยาะ “เห็นฉันให้ความสนิทสนมด้วยหน่อยก็นึกว่าเพื่อนเล่นเรอะ”
“แอปเปิ้ลก็ไม่ได้เล่นนะคะ แอปเปิ้ลอยากได้ตำแหน่งคุณผู้จัดการของ BKK Plaza จริงๆ” ดาหลามองแอปเปิ้ลอย่างดูถูก
“คนอย่างแก แกคิดว่าตังเองมีอะไรดีถึงสมควรจะได้ตำแหน่งนี้”
“มีค่ะ แอปเปิ้ลมีดีแน่ ดีแบบที่คุณดาหลาต้องยอมสยบแทบเท้าแอปเปิ้ล”
ดาหลาตบเพี๊ยะ แอปเปิ้ลหันขวับมาจ้องหน้าดาหลา ตาแทบถลน
“สำหรับคนที่ไม่เจียมตัวอย่างแก ฝันไปเถอะ นังพนักงานกระจอก” พูดจบดาหลาก็เดินออกไป แอปเปิ้ลมองตามอย่างแค้นๆ
“กระจอกเหรอ แล้วเจอกัน นังดาหลา”
วันเดียวกันนั้นที่บ้านห่าน
“เจ๊ก็ว่าเจ๊ต้องได้มาช่วยพวกแกซักผ้าเร็วๆ นี้แล้วว่ะ ไอ้ห่าน ไอ้แหม่ม” เจ๊มะพร้าวบอก
“อ้าว ทำไมล่ะเจ๊”
“โห่ย ห้างรึป่าช้าก็ไม่รู้วันๆ เงียบฉี่ไม่มีคนเดินเลยเปอร์ซงเปอร์เซ็นต์หายโม้ดดดด ลำพังเงินเดือนติ๊ดเดียวจะไปพอกินอะไร”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ น่าสงสารจัง” ห่านบอก
“อะไร สงสารใคร อย่าบอกนะว่าสงสารอีตาคุณชายใจดำนั่นขึ้นมาอีก” บื้อเดินเข้ามา ชะงักแอบฟัง
“คนเราก็เคยรู้จักกันนะแหม่ม พวกเราก็เคยทำงานอยู่ที่นั่น จะให้ไม่รู้สึกอะไรมันก็เกินไปล่ะ”
“อย่านะ อย่าให้รู้ว่าจะกลับไปใจอ่อนอีก”
“นี่ เค้าก็ไม่ได้มาอะไรกับฉันซะหน่อย”
“อ๋อ นี่หมายความว่า ถ้าคุณคุณชายเค้ากลับมาอะไรกับแก มาง้อแก แกก็อาจจะใจอ่อนใช่มั้ย ไอ้ห่าน” บื้อซึมไปเลย
เย็นวันนั้นที่บ้านคุณชาย คุณหญิงรื่นฤดีถึงกับอึ้งเมื่อรู้ว่าดาหลาท้อง
“หนูดาหลาท้อง”
ดาหลาปล่อยโฮ คุณชายเซ็ง ชนะศึกถอนใจเฮือก
“ดาหลาผิดเองค่ะ ถ้าคืนนั้น ที่คุณชายเมา ดาหลาขัดใจคุณคุณชาย เรื่องมันก็คงจะไม่เป็นแบบนี้”
“เอาล่ะๆๆ เอาเถอะจ๊ะ ก็ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว แต่อันที่จริงหนูดาหลากับตาชายก็หมั้นหมายกันไปแล้ว มีเรื่องนี้เกิดขึ้นเราจะได้รีบจัดงานแต่งานซะเลยดีมั้ยจ๊ะ”
“ดีค่ะ” ดาหลากับดารัณบอกออกมาพร้อมกัน ชนะศึกสะดุ้งมอง ดาหลากับดารัณรู้สึกตัว ดาหลารีบสะอื้นเบาๆ ต่อ
“หนูดาหลาก็อย่าร้องไห้ไปเลยนะจ๊ะ ต้องถือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็น ‘ข่าวดี’ ของเรา เราก็ควรจะฉลองกันถึงจะถูก” นีรนุชเดินเข้ามา
“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณแม่”
ทุกคนมองนีรนุชงงๆ
“นุช”
“มีอะไรเหรอจ๊ะ หนูนุช”
“ก่อนที่จะฉลอง นุชอยากให้คุณแม่และทุกๆ คนได้ดูอะไรซักนิดนึงก่อนค่ะ” นีรนุชเตรียมแล๊บท็อป ดาหลาอึ้ง หันมองหน้าดารัณงงๆ
“แกทำอะไรของแกว่ะไอ้นุช” คุณชายถามอย่างแปลกใจ
“ก็ทำเพื่อแกไง ไอ้ชาย”
ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 15 อวสาน (ต่อ)
นีรนุชเปิดคลิปจากภาพวงจรปิด ดาหลา&โชค หิ้วปีกคุณชายให้ทุกคนดู ทุกคนแทบช็อก
“ไม่ ไม่จริงนะคะ ไม่ใช่ดาหลา” ดาหลาบอกอย่างตกใจ ทุกคนมองดาหลา “มันอาจจะเป็นคนหน้าเหมือน”
ทุกคนยังมองดาหลา ดารัณรีบช่วยลูกสาว
“เอ่อ จริงค่ะ แล้วอีกอย่างนึง คลิปนี้มันก็ไม่มีอะไรนี่ค่ะ หนูดาหลาคงจะพยุงคุณคุณชายไม่ไหวก็เลยต้องให้เอ่อ...ไอ้บ๋อยแถวนั้นมาช่วย” ทุกคนอึ้ง
“บ๋อยเหรอคะ” นีรนุชยิ้มๆ “บ๋อยคนเดียวกันกับคนนี้หรือเปล่าค่ะ”
นีรนุชหันไปมองแอปเปิ้ลที่เดินเข้ามา ดาหลาตาโต
“นังแอปเปิ้ล” ดาหลาพึมพำอย่างตกใจ
“สวัสดีค่ะ ท่านประธานทั้ง 2 สวัสดีค่ะคุณคุณชาย สวัสดีค่ะคุณดาหลา”
“มาทำไม” ดาหลาถามเสียงห้วน
“แอปเปิ้ลก็จะมาพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่า ผู้ชายที่ช่วยคุณดาหลาอุ้มคุณชายเข้าไปในห้อง เป็น ‘บ๋อย’ จริงหรือเปล่าไงคะ”
ดาหลาอึ้ง ดารัณงงมาก แอปเปิ้ลค่อยๆ เปิดกระเป๋า หยิบโทรศัพท์มือถือของดาหลาขึ้นมาโชว์
“นี่คือหลักฐานค่ะ”
“ห๊ะ”
ดาหลาหน้าซีด จ้องตาแอปเปิ้ลที่มองมา ดาหลาพยายามส่ายหน้าเป็นการขอร้อง แอปเปิ้ลยิ้มให้ ก่อนจะ
กดปุ่มPlay ภาพบนเตียงระหว่างดาหลา & โชค อยู่บนจอภาพมือถือ ดาหลาช็อก คุณชายอึ้ง คุณหญิงรื่นฤดีหงายหลังเป็นลม ชนะศึกรับไว้ ปากตะโกนเรียก
“สมๆ”
ดารัณเป็นลมร่วงไปอีกคน สมวิ่งเข้ามารับไว้
“แก นังนุช นังแอปเปิ้ล” ดาหลาชี้หน้านีรนุชกับแอปเปิ้ลด้วยความโกรธจัด
“ถ้าดูไม่ชัด จะดูซ้ำในยูทูปก็ได้นะคะ แอปเปิ้ลช่วยโหลดให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ดาหลากรี๊ด ปรี่เข้าไปจิกตบแอปเปิ้ลทันที คุณชายรีบวิ่งไปดึงดาหลาแยกออกมา ดาหลากอดรัดคุณชายไว้ร้องไห้แทบขาดใจ ปากก็พร่ำพูดแบบไม่มีสติ
“ไม่จริง คุณคุณชายอย่าไปเชื่อมัน มันโกหก มันใส่ร้ายดาหลา อย่าเชื่อมัน ฮือๆๆ”
คุณชายถอนใจเฮือก แอปเปิ้ลสะใจ นีรนุชเห็นใจแต่ก็ช่วยไม่ได้
อีกด้านหนึ่งที่บ้านห่าน แหม่มร้องเรียกห่านเสียงลั่น
“ห่าน ห่าน มาดูอะไรนี่เร็ว เร็วๆๆ” ห่านวิ่งมาหา
“อะไรกันแหม่ม เรียกซะโอ้โห ตกใจหมด”
“ดูนี่ซะก่อน น่าตกใจยิ่งกว่า”
แหม่มชี้ไปที่ข่าว TV.ใน TV. เป็นภาพที่ดาหลาใส่แว่นดำโดนตำรวจจับพร้อมกับโชค ประชาชนรุมด่าทอ ขว้างปา โดยมีนักข่าวรายงาน
“คุณผู้ชมคะ ขณะนี้เรากำลังรายงานสดความคืบหน้า ‘ดาหลาอดีตนางสาวไทยสยาม’ ที่เพิ่งจะถูกถอดมงกุฏ ปลดออกจากตำแหน่งหมาดๆ เพราะคลิปฉาวกระฉ่อนเมืองแล้ว ล่าสุดเธอและกิ๊กของเธอยังถูกดำเนินคดีข้อหาร่วมกันฉ้อโกงเงินจำนวนกว่า 10 ล้านบาทจาก BKK Plaza สร้างความผิดหวังให้ประชาชนจนรวมตัวมาขับไล่ถึงสถานีตำรวจ...ทิพย์ธิดา ข่าวเด็ด รายงาน”
“คุณดาหลา” ห่านอึ้ง
“นั่นไง ว่าแล้ว ในที่สุดความเลวร้ายของมันก็ปูดออกมาจนได้ เชอะ เคยด่าแกว่า 18 มงกุฏ แล้วเป็นไง ตัวมันเองก็ยิ่งกว่า แถมยังไม่ได้โกหกเพราะรักคุณชายอย่างแก แต่โกหกหลอกลวงต้มตุ๋นแถมยังสวมเขาให้เขาอีก ที่สุดอ่ะ”
ห่านยังอึ้งอยู่
คุณชายนั่งซึมอยู่ที่บ้าน ซักพักนึงมีมือมาแตะไหล่ คุณชายหันไปดูจึงเห็นเป็นคุณหญิงรื่นฤดี
“คุณแม่”
คุณหญิงโผเข้ากอดคุณชาย ร้องไห้
“แม่ขอโทษ แม่ขอโทษนะลูก” ชนะศึกยืนอยู่ข้างคุณหญิงรื่นฤดีก็แตะหลังปลอบใจเมีย “แม่ผิดเอง แม่มองผิด แม่ไม่เชื่อชาย แม่เป็นแม่ที่แย่มาก ชายอย่าโกรธแม่นะลูก”
“แม่ครับ” คุณชายกอดตอบแม่ ชนะศึกยิ้มน้อยๆ ดีใจที่แม่ลูกเข้าใจกัน
จุดรวมพล BKK Plaza คุณชายนั่งเซ็งอยู่คนเดียวดูโดดเดี่ยว ซักพักนีรนุชเดินเข้ามา คุณชายหันไปเห็น
“ไอ้นุช”
“ไง” นีรนุชเข้ามาตบไหล่คุณชาย “ใจเย็นๆ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น”
คุณชายมองหน้านีรนุช แล้วส่ายหน้า
“ดีขึ้น ฉันยังมองไม่เห็นทางออกเลย BKK Plaza วุ่นวายรายได้ตกต่ำ พนักงานระส่ำระสาย ฉันคนเดียวคงจะกู้วิกฤตินี้ไม่ได้”
“ใครว่าแกคนเดียวล่ะ”
“แกหมายความว่ายังไง ไอ้นุช”
นีรนุชอมยิ้ม มองไปข้างหลัง คุณชายมองตาม พรเพ็ญค่อยๆ ก้าวออกมายืนอย่างเท่ห์ ในชุด BKK Plaza มีโทรโข่งสีฟ้าคล้องคอ พรเพ็ญยิ้มแฉ่ง คุณชายถึงกับตะลึง
“คุณพรเพ็ญ”
พรเพ็ญไหว้ย่ออย่างสวยงาม
“สวัสดีค่ะ คุณคุณชาย” พรเพ็ญคว้าโทรโข่งขึ้นประกาศ “พรเพ็ญพร้อมจะกลับมาช่วยกู้วิกฤติค่ะ เพื่อ BKK Plaza ของเรา”
“ไอ้นุช” คุณชายโผกอดนีรนุชแน่น แล้วพูดกับพรเพ็ญ “ขอบคุณมากนะครับคุณพรเพ็ญ”
“คุณนุชขอร้องให้พรเพ็ญกลับมาช่วยคุณคุณชายค่ะ”
“แล้วแกล่ะไอ้นุช ตกลงแกจะทิ้งฉันไปจริงๆ เหรอ”
“ใช่ พรุ่งนี้ฉันจะกลับสวิสฯแล้ว” คุณชายอึ้ง
หลังแยกจากคุณชาย นีรนุชมาหาบื้อที่บ้าน
“คุณน้องนุชจะไปจริงๆ เหรอครับ”
“จริงสิ จะมาหลอกเล่นทำไม”
“โห...ผมคงคิดถึงคุณน้องนุชแย่เลย”
“ฉันก็คงคิดถึงบื้อมาก ดีใจด้วยนะกับความสำเร็จของบื้อ”
“ถ้าไม่มีคุณน้องนุช ผมก็คงไม่มีวันนี้หรอกครับ ขอบคุณมากนะครับ” สองคนโผเข้ากอดกันแน่น ห่านถือข้าวไข่เจียวเข้ามาเห็นก็ชะงักกึก มองอึ้ง
“แล้วยังไงต่อ ก็ติดต่อกันนะ อย่าหาย”
“ไม่มีทางครับ ไม่มีทางหาย สัญญา”
บื้อชูมือ นีรนุชตีมือเพี๊ยะ
“ฉันไปนะ”
“เดี๋ยวครับ พรุ่งนี้ผมไปส่งได้มั้ย”
“ไม่เอา เดี๋ยวแฟนคลับบื้อเห็นล่ะฉันโดนรุมเละแน่”
ห่านฟังก็เข้าใจผิดไปอีก
“โห่ เว่อร์ละ”
“ไม่ต้องจริงๆ บื้อ ฉันไปก่อนนะ”
สองคนบ๊ายบายกัน ห่านแอบอยู่จนนีรนุชไปแล้ว ห่านจะเดินออกแต่ช้อนหล่นเกร๊งงงง ห่านสะดุ้งเฮือก บื้อ
หันขวับ
“ใคร” บื้อพุ่งมาทางห่าน “ถามว่าใคร” ห่านจะวิ่งหนี บื้อมาจับแขนไว้ ห่านหันมาหน้าเหวอ “ยัยคอห่าน”
ห่านยื่นจานข้าวให้
“ฉันเอาข้าวไข่เจียวมาฝาก”
บื้อนั่งกินข้าวไข่เจียว ห่านนั่งมอง
“กินได้นะ”
“ตาบอดเหรอ? ไม่เห็นเหรอกินอยู่นี่ไง” ห่านมองค้อน
“ก็ใครจะไปรู้ เดี๋ยวนี้เป็นซุป’ตาร์ก็นึกว่าต้องกินแต่ของหรูๆ”
“เว่อร์” บื้อตักข้าวเคี้ยวอร่อย ห่านมองเพลิน เผลอยิ้มน้อยๆ “บ้าเหรอ นั่งยิ้มคนเดียว”
“นายนี่มันยังปากจัดเหมือนเดิมเลยนะ”
“แล้วทำไมฉันต้องไม่เหมือนเดิมด้วย” ห่านอึ้ง
“ก็...ไม่รู้สิ นึกว่าพอเป็นซุป’ตาร์ แล้วต้องแบบ เปลี่ยนแปลงตัวเองให้มัน แบบ เป็นดาราอ่ะ”
“ฉันไม่เคยเปลี่ยนแปลง” บื้อบอกพร้อมกับมองหน้าห่าน ห่านเห็นสายตาก็วูบวาบไป “เธอเห็นข่าวคุณคุณชายกากกับคุณ 19 มงกุฏนั่นแล้วใช่มั้ย?” บื้อเปลี่ยนเรื่อง ห่านวูบเลย
“อือ”
“แล้วไง สงสารหรือสมน้ำหน้า” บื้อถามแบบไม่มองหน้า ทำเป็นกินข้าว ห่านนิ่งวูบ บื้อแอบมอง ห่านไม่ตอบ บื้อเห็นแววห่านเหมือนจะใจอ่อน ตัวเองก็แอบวูบ น้อยใจ “อิ่มแล้ว ขอบใจ”
บื้อพูดจบก็ลุกเลย ห่านมองอย่างน้อยใจเพราะอุตส่าห์ทำให้กิน ห่านเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเพราะบื้อแคร์นีรนุช
“ชิ อิ่มแล้ว ขอบใจ ทีกับคุณน้องนุชล่ะ...ผมสัญญา ทพรุ่งนี้ ผมไปส่งนะครับ” ห่านพูดเลียนแบบอย่างน้อยใจ “คนใจดำ ไม่ยุ่งแล้วก็ได้เว๊ย”
ห่านเดินออกไปโดยลืมมือถือไว้บนโต๊ะ บื้อโผล่หน้ามาดู อมยิ้ม แล้วชะงักเมื่อเห็นมือถือก็เดินมาหยิบแล้วมองตามห่านไป
“ยัยคอห่านเอ๊ย”
ห่านเดินถือจนข้าวที่บื้อกินเดินกลับมา ปากก็บ่น
“จำไว้เลย ฉันมันกระจอกนี่ นายมันดังแล้วนี่ ฉันไม่ใช่ไฮโซนี่นายถึงจะสนใจ” แล้วห่านก็ชะงัก เมื่อเห็นใครคนหนึ่ง คุณชายเดินเข้ามาพร้อมกล่องใบใหญ่ในมือ “คุณคุณชาย”
คุณชายทรุด คุกเข่าตรงหน้า
“ผมขอโทษ”
ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 15 อวสาน (ต่อ)
บื้อเดินเข้ามาเห็น จะเอามือถือมาคืนก็ชะงัก อึ้ง คุณชายยังคุกเข่าอยู่
“ผมมาขอโอกาส” ห่านอึ้ง บื้อมอง “ที่ผ่านมาผมขอรับผิด ผมทำให้คุณห่านต้องเสียใจ” ห่านน้ำตาหยด เจ็บใจ เจ็บปวด ห่านสะอื้น คุณชายยื่นกล่องให้ “ช่วยรับของในกล่องนี้ไว้ด้วยได้มั้ยครับ? ถ้าคุณยกโทษให้ผม ผมขอให้คุณเก็บมันไว้เพื่อซักวัน คุณคงจะใช้ของในกล่องนี้ แต่ถ้าคุณไม่ยกโทษให้ผม คุณจะโยนมันทิ้งไปเมื่อไหร่ก็ได้” ห่านมอง สะอื้นเบาๆ “ได้โปรดรับมันไว้ด้วยนะครับ” บื้อมองว่าห่านจะรับมั้ย ห่านตัดสินใจหันหลังกลับ สายตาบื้อฉายแววดีใจ “ถ้าคุณห่านไม่ยอมรับมันไว้ ผมจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้ทั้งคืน”
ห่านชะงัก และพูดโดยไม่หันกลับมา
“กลับไปซะเถอะค่ะ”
“คุณไม่รักผมแล้วเหรอครับคุณห่าน”
ห่านอึ้ง ไม่รู้จะตอบยังไง บื้อไม่อยากอยู่รอฟังคำตอบบาดหัวใจ จึงหันหลังกลับไปดีกว่า บื้อไปแล้ว ห่านจึงตอบคุณชาย
“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ”
“คุณห่าน หมายความว่าไงครับ”
“หมายความว่า มาถึงตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจแล้วค่ะว่าฉันยังรักคุณคุณชายอยู่รึเปล่า”
“ไม่จริง ไม่จริงครับ คุณห่านยังโกรธผมใช่มั้ยครับถึงได้พูดแบบนี้”
“เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้โกรธคุณ เพราะเรื่องทั้งหมด มันเกิดจากความฝันเพ้อเจ้อของตัวฉันเอง” คุณชายยื่นกล่องให้
“ถ้าคุณไม่ได้โกรธผม ช่วยรับกล่องนี้ไว้ก่อน นะครับ” คุณชายมองห่านด้วยสายตาเว้าวอน “ได้โปรด”
“ก็ได้ค่ะ ถ้ามันจะทำให้คุณกลับบ้าน ไม่มาคุกเข่าอยู่หน้าบ้านฉันแบบนี้”
ห่านรับกล่องนั้นแล้วเดินเข้าบ้าน คุณชายยิ้มดีใจ
ห่านเอากล่องเข้ามาในห้อง เปิดกล่องออกเห็นเป็นชุดเจ้าสาวพับอยู่ในกล่อง ห่านอึ้ง
“ว้าว ไอ้ห่าน นี่มันชุดเจ้าสาว ชุดเจ้าสาวจริงๆ ด้วย” แหม่มบอกอย่างตื่นเต้น หยิบชุดออกมาทาบตัวเอง แล้วชะงักมองในกล่อง “ห่าน ดูนี่สิ” แหม่มหยิบรองเท้าส้นสูงสีเงินวิบวับออกมาชูตรงหน้าห่าน “รองเท้าซินเดอเรลล่า ที่แกรอคอยไง ห่าน” เสียงแหม่มตื่นเต้นมาก ห่านอึ้งไป สายตาเหลือเชื่อ
“รองเท้าซินเดอเรลล่า”
“ไอ้ห่าน คุณคุณชายเค้าขอแกแต่งงาน”
“แต่งงาน”
กลางดึกคืนนั้น ห่านนั่งกอดเข่ามองชุดเจ้าสาว&รองเท้านางซินที่วางอยู่บนเตียง ส่วนแหม่มนอนหลับแล้ว ห่านลุกขึ้นไปมองหน้าบ้านบื้อเห็นปิดไฟเงียบ ห่านสายตาเศร้า ถอนใจ เดินกลับมายืนมองชุด หยิบรองเท้ามามอง
เช้าวันรุ่งขึ้นที่บ้านทอตะวัน ห่านวางพวงมาลัยบนตักครูสมพรแล้วก้มกราบเท้าครูสมพร
“ห่านมากราบขอขมาแม่ครูที่เคยทำเรื่องไม่ดีไว้ ทำให้แม่ครูต้องเสียใจ” ห่านโผกอดครูสมพรแล้วร้องไห้ออกมา
“คงเพราะห่านเป็นคนอกตัญญู ชีวิตของห่านถึงต้องเจอแต่เรื่องเลวร้ายแบบนี้”
ครูสมพรโอบกอดห่านไว้
“ครูไม่เคยโกรธห่าน” ครูสมพรดึงห่านมามองหน้า “ครูรู้ว่าห่านเป็นเด็กดีของครูเสมอ บางครั้งคนเราก็อาจพลั้งเผลอหรือจำเป็นต้องทำความผิดพลาดบ้าง แต่เมื่อรู้ตัวว่าผิดแล้วแก้ไขก็ควรได้รับการอภัย”
“แม่ครู”
“และก็จำไว้ ห่านไม่ใช่คนอกตัญญู แต่ชีวิตคนเราก็เหมือนกับพระอาทิตย์ มีขึ้นมีลง วันนี้เราอาจเจอเรื่องเลวร้าย แต่พรุ่งนี้อาจเป็นวันที่ดีของเราก็ได้ เชื่อแม่ครูสิ คนทำดีต้องได้ดี”
“แม่ครูคะ”
“ว่าไง มีอะไรจะถามแม่ครูใช่มั้ย” ห่านยิ้มน้อยๆ ที่ครูสมพรรู้ใจ “ค่ะ ห่าน ห่านจะแต่งงานดีมั้ยคะ”
“แม่ครูดีใจด้วย” ครูสมพรยิ้ม ห่านเลิกคิ้ว “พ่อหนุ่มผมยาวคนนั้นเค้าเป็นคนดีมาก”
“พ่อหนุ่มผมยาว” ห่านงง
“เค้าเป็นคนที่ยืนเคียงข้างห่านตลอดเวลา” ครูสมพรนึกถึงตอนที่บื้อดึงแขนห่านลงจากเวทีตอนโดนแฉ ในช่วงเวลาที่โหดร้ายขณะที่คุณชายเดินหนีไป “นี่คงเป็นเรื่องดีที่สุดเรื่องนึงในชีวิตของห่าน แม่ครูยินดีด้วยนะลูก”
ครูสมพรสวมกอดห่านที่ยังอึ้งอยู่
หลายวันต่อมาที่บ้านเช่าบื้อ ลุงจ๊อด โย่ง โจ๊ก พูดเสียงดังลั่นพร้อมกัน
“อเมริกา เอ็ง / แก / เฮียจะไปอเมริกา”
ลุงจ๊อดโผกอดบื้อเลย
“เอ็งควรจะมีคนขับรถที่ไว้ใจได้นะไอ้บื้อ” โย่งกอดบื้ออีกคน
“แกจะไปหาบอดี้การ์ดที่รู้ใจได้ที่ไหน นอกจากฉัน” โจ๊กกอดด้วย
“ให้ผมไปแบกกีตาร์ให้เฮียก็ยังดี”
“พอ พอเลย เค้าให้ตั๋วเครื่องบินใบเดียว”
“โห่ เซ็งเลย ไรว้า”
“ว่าแต่แกจะไปจริงๆ เหรอไอ้บื้อ” โย่งถามอย่างเป็นการเป็นงาน
“นั่นสิเฮีย ไปตั้งหลายเดือนขนาดนั้น ไม่คิดถึงเจ๊ห่านแย่เหรอ” บื้ออึ้ง ทุกคนรอฟัง บื้อถอนใจ พึมพำเบาๆ
“เค้าคงไม่คิดถึงเรา”
ทุกคนมองตากันปริบๆ บื้อหน้าเศร้า
วันต่อมาที่บ้านคุณชาย คุณชายนั่งโทร.หานีรนุช แต่นีรนุชไม่รับสายก็หงุดหงิด ชนะศึก คุณหญิงรื่นฤดีเดินมามอง
“หงุดหงิดอะไร แต่เช้าเชียวตาชาย”
“ก็ไอ้นุชสิครับ โทร.หาเท่าไหร่ก็ไม่ยอมรับสาย”
ชนะศึกกับคุณหญิงรื่นฤดีมองหน้ากัน
“แล้วแกจะไปโทร.หาหนูนุชเค้าเรื่องอะไร” คุณชายชะงัก
“ก็...ก็จะปรึกษาเรื่องคุณห่านน่ะครับ”
ชนะศึกกับคุณหญิงรื่นฤดีมองหน้ากัน
“ก็แล้วทำไมจะต้องไปปรึกษาหนูนุชเค้าล่ะ ปรึกษาพ่อกับแม่ก็ได้นี่นา”
“มันไม่เหมือนกันหรอกครับ นุชเป็นคนที่รู้ใจผมที่สุด ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรผมต้องปรึกษานุชทุกเรื่อง”
“เหรอ”
ชนะศึกกับคุณหญิงรื่นฤดีทำเสียงพร้อมกัน คุณชายชะงัก
“แล้วหนูห่านล่ะ” ชนะศึกถาม คุณชายอึ้ง ชนะศึกเดินมาตบไหล่ลูกแล้วยิ้มๆ “ในชีวิตเรา อาจมีหลายคนที่ชอบ แต่สุดท้ายเลือกให้ดี เพราะจะมีเพียงคนๆ เดียวเท่านั้นที่ ใช่”
คุณชายอึ้ง พ่อกับแม่ยิ้มให้
วันต่อมาคุณชายมาหาห่านที่บ้าน ห่านยื่นกล่องชุดเจ้าสาวคืนคุณชาย
“มันคงไม่ใช่ของๆ ฉันหรอกค่ะ”
คุณชายถอนใจเฮือก รับไว้
“ผมเข้าใจครับ”
“คุณคุณชายคงไม่โกรธฉันนะคะ”
“คุณห่านก็คงจะไม่โกรธผมสำหรับเรื่องทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น” ห่านส่ายหน้า
“ฉันเข้าใจค่ะ”
“เรายังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะครับ”
ห่านยิ้มให้ คุณชายเดินออกไป
“เดี๋ยวค่ะ” คุณชายหันกลับมา ห่านหยิบแหวนยื่นให้ “นี่ด้วยค่ะ คุณคุณชาย”
คุณชายยิ้มเศร้าๆ เดินกลับมาวางกล่องลงกับพื้นแล้วรับแหวนมามอง
“ผมอยากให้คุณห่านเก็บไว้” ห่านยิ้ม ส่ายหน้า
“มันไม่ใช่ของๆ ฉันเหมือนกันค่ะ” คุณชายมองหน้าห่าน ถอนใจ
“ลาก่อนนะครับ”
“ค่ะ ลาก่อน”
คุณชายหันหลังเดินกลับไป ห่านมองตามไปจนสุดสายตา จะกลับเข้าบ้านแล้วพบว่า ‘กล่องชุดเจ้าสาว’ ยังวางอยู่ที่พื้น ห่านรีบยกวิ่งตามไปตะโกนลั่น
“คุณคุณชาย คุณคุณชาย” แต่ไม่ทันแล้ว “ว้า”
ห่านยืนมองกล่อง ถอนใจเฮือก
สองวันถัดมาที่สวิสเซอร์แลนด์ คุณชายยืนอยู่กับเจ้าหน้าที่GLION – TERRACE สีหน้าคุณชายดูร้อนรนมาก
“นุชไม่อยู่เหรอครับ”
“แล้วทราบมั้ยครับว่าเค้าไปไหน? ผมมีเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตที่ต้องบอกให้เค้ารู้”
หน้าตาคุณชายเป็นกังวลใจมากๆ
ที่ ST.VINCENT CHURCH นีรนุชกับมาร์คยืนจับมือกันที่หน้าโบสถ์ มาร์คดึงนีรนุชเข้ามากอด ระหว่างนั้นคุณชายเดินมาเห็นพอดีก็หน้าเจื่อน มาร์คผละออกจากนีรนุชพร้อมกับหอมแก้มสองข้างแล้วมาร์คก็เดินออกไป นีรนุชหันมาเห็นคุณชาย
“ชาย”
นีรนุชตกใจที่เจอคุณชายที่นี่
คุณชายเดินตามนีรนุชเข้ามาในโบสถ์ นีรนุชพยายามฝืนยิ้มหันไปทางคุณชาย
“มาคนเดียวเหรอ”
“อือ มาคนเดียว”
คุณชายขยับมาใกล้นีรนุช
“ที่ฉันมาหาแก เพราะต้องการบอกให้แกรู้ว่าฉันรู้สึกยังไง”
“แกกำลังเศร้า แกอกหัก ทำไมฉันจะไม่รู้” คุณชายยิ้ม
“ในโลกนี้คนที่รู้จักรู้ใจฉันที่สุดก็มีแกคนเดียว ไอ้นุช” นีรนุชยักไหล่แบบว่าชัวร์ “แต่ครั้งนี้ แกพลาด”
“พลาด ยังไง แกหมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่า แกเดาผิด ครั้งใหญ่” นีรนุชมองหน้าคุณชาย “แกไม่รู้ใจฉันจริงๆ”
“ว่า...”
“ว่า...ฉันรักแก” นีรนุชถึงกับอึ้ง
“อะ...อะไรนะ”
“ฉันนี่มันโง่จริงๆ พยายามตามหารักแท้มาตลอด ทั้งๆ ที่มันอยู่กับฉันมาตั้งนานแล้ว” นีรนุชพยายามกลั้นน้ำตา คุณชายจับมือนีรนุช “ฉันขอโทษนะ ที่มัวแต่โง่ งี่เง่า รู้ช้า กว่าจะรู้ใจตัวเอง ว่า...ฉันรักแก” นีรนุชน้ำตาหยด “ว่าแต่แกกับไอ้ฝรั่งคนนั้น คบกันมานานแล้วเหรอ แกชอบมันรึเปล่า” นีรนุชยิ้ม ส่ายหน้า
“ฉันกับมาร์ครู้จักกันมาสี่ห้าปีแล้ว” คุณชายอึ้ง “วันนี้เค้ามาขอบคุณที่ฉันช่วยเค้าขอแฟนแต่งงานได้สำเร็จ”
“ไอ้ฝรั่งนั่นไม่ได้เป็นแฟนแก”
นีรนุชพยักหน้า คุณชายดีใจมาก
“หมายความว่าแกโสด”
นีรนุชพยักหน้าแล้วก็อมยิ้ม คุณชายดีใจสุดๆ ร้องเย้ๆๆ เข้ามาอุ้มนีรนุช นีรนุชตกใจ
“ชาย ปล่อย นี่มันในโบสถ์นะ” คุณชายรีบปล่อย
“แกจะให้โอกาสฉันมั้ยนุช”
“อืมม์ ก็ต้องดูความประพฤติก่อน”
“โฮ ไม่เอาอ่ะ ฉันออกจะน่ารัก แกก็เห็น” คุณชายจับมือนีรนุชขึ้นมา “รับรักฉันเถอะนะ นะนะ นะครับ นะครับ...เป็นแฟนผมนะครับ คุณน้องนุช”
นีรนุชหัวเราะ คุณชายได้ทีเลยหอมแก้มนีรนุช นีรนุชตกใจหันขวับมา
“ชาย”
คุณชายดึงนีรนุชมากอดแน่น
“ตั้งแต่นี้ต่อไป ฉันจะไม่ให้แกจากฉันไปไหนอีกแล้ว”
นีรนุชดันตัวออกมองหน้าคุณชาย
“งั้นแกก็ต้องสัญญาเหมือนกัน”
“ว่า”
“ว่า...ไม่ต้องมาพูดเพราะกับฉัน ทำตัวให้เหมือนเดิม อย่าเฟค จะอ้วก” คุณชายขำก๊าก
“โอเค โอเค ฉันรักแกเว๊ย ไอ้นุช เป็นแฟนกับฉันนะเว๊ย โอเคมั้ยวะ”
“โอเคสิวะ ไอ้ชาย”
“เย้”
คุณชายอุ้มนีรนุชจับหมุนๆๆ มีความสุขสุดๆ
วันรุ่งขึ้นที่บ้านเช่าห่าน ห่านเปิดกล่องชุดเจ้าสาวออก ห่านมอง ค่อยๆ หยิบมาทาบตัว ห่านมองๆ...ห่านตัดสินใจลองใส่ชุดเจ้าชาว ห่านมองตัวเองในกระจกแล้วยิ้มเศร้าๆ
“อย่างน้อย ก็เคยได้ลองใส่ครั้งนึงในชีวิต” ห่านมองรองเท้าแก้ว หยิบมาค่อยๆ ใส่ ใส่ลำบากนิดหน่อย “สวย แต่ไม่สบายจริงๆ”
ห่านมองในกระจก ทันใดนั้นเสียงแหม่มโวยวายดังมา
“แย่แล้ว ไอ้ห่าน ไอ้ห่าน แย่แล้ว” แหม่มชะงักเมื่อเห็นห่าน “เฮ้ย แกมัวทำอะไรของแกอยู่วะ”
“ทำไม? อะไรแย่?”
แหม่มกระชากข้อมือห่านไปเลย
แหม่มลากห่านมาดู TV.
“ดูนี่”
ห่านมองTV. นักข่าวรายงานสด มีแฟนคลับกรี๊ดกร๊าด ถือป้ายไฟชื่อ นายชื่อบื้อ/รักบื้อคนเดียว/บัญชา มาเลยจ้า ฯลฯ อออยู่หลัง นักข่าวแน่นเฟรม
“คุณผู้ชมคะ ขณะนี้แฟนคลับจำนวนนับไมถ้วน ได้มารอคอยศิลปินคนโปรดของพวกเค้าอยู่ที่อากาศสุวรรณภูมิอย่างเนืองแน่น แม้ว่าอีกกว่าสอง ช.ม. จึงจะถึงกำหนดการเดินทางไป เจรจาเรื่องการทำเพลง ร่วมกันระหว่างค่ายเพลงที่สหรัฐอเมริกากับศิลปินของไทย “บื้อ&บัญชา” ก็ตาม”
ห่านถึงกับช็อกถามแหม่มเสียงสั่น
“อะไรนะ อะไรนะ แหม่ม”
“นายบื้อ จะไปอเมริกา ไปหลายเดือนเลยด้วย ตาโย่งเพิ่งบอกฉัน”
ห่านหน้าตกใจสุดชีวิต ยืนช็อกอยู่ แล้วนึกได้ตะโกนเสียงดังลั่น
“ลุงจ๊อด”
ลุงจ๊อดเบรกรถตุ๊กตุ๊กหัวทิ่มเพราะรถติดอย่างแรง ห่านในชุดเจ้าสาวนั่งหน้าเลิกลั่กสุดฤทธิ์
“ลุ๊ง เบรกทำไม ไปซิ”
“จะไปได้ยังไง รถมันติดเป็นตังเมขนาดนี้” ห่านมองนาฬิกา
“แย่แล้ว อีกครึ่ง ช.ม. มีทางอื่นมั้ยลุง”
“ก็มีทางด่วน” ลุงจ๊อดมองไปอีกทาง “นู่นน่ะ น่าจะใช่”
“เอ๊า ก็รีบไปซิ”
“สามล้อขึ้นไม่ได้” ห่านถกกระโปรงวิ่งลงจากตุ๊กตุ๊กเลย “เฮ๊ย จะไปไหน หนูห่าน”
ห่านถกประโปรงวิ่งๆๆ สุดฤทธิ์ ซักพักสะดุดส้นสูง หกล้มจับกบ หน้าตาเจ็บปวด ห่านรีบถดรองเท้าส้นสูงโยนทิ้ง แล้ววิ่งหน้าตั้ง ห่านวิ่งไป พูดไป เหมือนพูดกับตัวเอง
“อย่าเพิ่งไปนะ นายบื้อ นายต้องรอฉัน นายต้องรอฉัน นายยังไปไม่ได้” ห่านชะงักกึก หน้าซีด เพราะตรงหน้าคือทางด่วนที่ทางขาด ห่านอึ้ง เวิ้งว้าง เคว้งคว้าง ห่านส่ายหน้า น้ำตาหยด “ไม่...นายบื้ออออ รอฉันก่อน อย่าเพิ่งไป นายต้องรอฉัน ฉันไม่ให้นายไป”
ห่านทรุดลงอย่างหมดแรง ร้องไห้โฮๆๆ
เท้าเปล่าของห่าน มีรอยช้ำ ม่วงๆ เขียวๆ ที่ข้อเท้าและเท้า ห่านเดินกะเพลกๆ มาบนพื้นทราย ห่านยังอยู่ในชุดเจ้าสาวเดินหน้าตาเศร้ามาซักพักก็ทรุดนั่งลงที่ชิงช้า ห่านน้ำตาริน มองทะเล ห่านนั่งอยู่ซักพักก็ค่อยๆ บีบจับเท้าตัวเองแล้วเจ็บจี๊ด
“ไอ้รองเท้าบ้า ไอ้รองเท้าซังกะบ๊วย” ห่านสะอื้นออกมา
“สู้รองเท้าแตะ ไม่ได้เนอะ”
ห่านไม่ได้หันไปมอง เผลอตอบออกมา
“จริง” ห่านชะงักกึก หันมามองตามเสียงแล้วก็ตาโตเมื่อเห็นบื้อชู “รองเท้าแตะ” อยู่ หน้ายิ้ม ห่านดีใจสุดขีด “นายซื่อบื้อ” ห่านลุกพุ่งจะมากอดบื้อ แต่ขาเจ็บอยู่ก็เลยพลิกเข่าอ่อน บื้อรับไว้ได้ “ว๊าย”
“ตลอดอ่ะ นี่ถ้าไม่มีฉันจะทำยังไง ห๊า ยัยคอห่าน”
“แฮ่”
บื้อประคองห่านไปนั่งชิงช้า บื้อเอายาน้าตุ้มน้าเต๊ะมานวดให้เหมือนเมื่อครั้งนึง
“ยาน้าฉัน จำได้ใช่มั้ย”
“จำได้สิ จำแม่นเลย แล้วนายไม่ไปอเมริกาแล้วเหรอ”
“ถ้าไปแล้วใครจะคอยนวดให้เธอล่ะ” ห่านยิ้ม “ถามโง่ๆ...” ห่านหุบยิ้มเลย “แล้วนี่แต่งตัวอะไร บ้ารึเปล่า”
“ก็ฉันถอดไม่ทันนี่ยะ มัวแต่จะรีบไปหานายไง” ห่านสะดุ้ง บื้อชะงักมอง
“หาฉัน มีธุระอะไร”
“ก็ ไม่มีอะไรมาก”
บื้อรอฟัง เก๊กนวดต่อ
“เหรอ ไม่มีอะไรมากแล้วทำไมต้องถ่อมาถึงนี่”
“ก็แล้วทำไมจะมาไม่ได้ ก็นายเองเคยบอกว่าให้ฉันมาได้ตลอด มาอยู่นานๆ ก็ได้ อยู่ตลอดชีวิตยังได้เลย” บื้อมองหน้าห่าน
“แล้วจะอยู่รึเปล่า” ห่านชะงัก
“อะไรนะ”
“จะอยู่มั้ย ตลอดชีวิต” ห่านอึ้ง บื้อมองรอฟัง ห่านยังอึ้งมองอยู่ “ไม่มีหรอกนะ แหวนมง แหวนหมั้น ก็มีแต่นี่แหละ...” บื้อหยิบรองเท้าแตะมา ค่อยๆ สวมให้ห่านทีละข้าง สวมไปพูดไป มองรองเท้าไม่ได้มองหน้าห่านที่ซาบซึ้งจุกอกอยู่ “มันอาจจะไม่สวย แต่รับรองว่าใส่สบาย ไม่ทำให้เธอเจ็บหรอก ที่สำคัญ...” บื้อเงยหน้ามองหน้าห่าน “ฉันรักจริง”
บื้อพูดจบปุ๊บ ห่านกระชากคอบื้อมาจูบปั๊บ บื้ออึ้ง ห่านจูบอยู่นานก็ผละออก บื้อยังอึ้ง ห่านยักคิ้วให้
“จูบกระชากวิญญาณ ต่อไปนี้นายต้องเป็นนายซื่อบื้อของฉันคนเดียว”
ห่านกับบื้อยิ้มแฉ่ง สองคนกอดกันแน่น ริมทะเลแสนสวย
“เดี๋ยวค่ะ ไม่ใช่แค่เรา 2 คนนะคะที่จบอย่างแฮปปี้เอ็นดิ้ง ชีวิตคนเราช่างน่าอเมซิ่งจริงๆ นะคะ”
เสียงห่านดังขึ้นพร้อมกับภาพแหม่มกับเจ๊มะพร้าวถูกหวยกลายเป็นมหาเศรษฐีจากล็อตเตอรี่ที่ซื้อจากพรเพ็ญ ลุงจ๊อด โย่ง โจ๊กเฮลั่นดีใจไปกับสองสาวด้วย
“ถูกรางวัลที่ 1 ชุดใหญ่ 60 ล้าน แบ่งครึ่งกันคนละตั้ง 30 ล้าน”
ส่วนแอปเปิ้ลกับปีโป้ยังคงเป็นพนักงานขายรองเท้าที่ BKK Plaza จีจี้ก็ถูกย้ายมาอยู่แผนกขายรองเท้าด้วยเช่นกัน
โย่งกับแหม่มแต่งงานกัน เปิดบริษัทรักษาความปลอดภัยมีลูกค้ารายใหญ่คือ BKK Plaza ตอนนี้คุณชายกับคุณนีรนุชกลายเป็น 2 บอสใหญ่แห่ง BKK Plaza ลุงจ๊อดยังคงมีความสุขอยู่กับตุ๊กตุ๊กที่อัพเกรดลูกเล่น บริการลูกค้าด้วยฝีมือ โจ๊กเป็นแฟนคุณหนูจ๋า
“ส่วนซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะอย่างฉันกับนายซื่อบื้อก็ได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข”
จบบริบูรณ์
