ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 12
คุณชายเดินเสียใจมานั่งลงข้างทางอย่างหมดแรง ภาพต่างๆ ของฮันนี่หวนกลับมา คุณชายก้มหน้าเศร้า คอตก หมดสภาพ ซักพัก พรเพ็ญวิ่งหน้าตื่นเข้ามาร้องลั่น ปากคอสั่น
“คะ...คุณ...คุณคุณชาย....คะ...” พรเพ็ญหอบแฮ่กๆ
“มีเรื่องด่วนอะไรครับคุณพรเพ็ญ”
“คะ...คะ...ด่วนค่ะ...ด่วนมาก”
คุณชายมองสงสัย
ขณะนั้นห่านกำลังถูกพนักงานรุมด่าทอและขว้างปาด้วยผัก โดยมีแอปเปิ้ล ปีโป้ จีจี้ เป็นแกนนำ มีดาหลายืนคุมสะใจ
“นัง 18 มงกุฎ นังไฮโซกำมะลอ”
“ออกไป ออกไป” พนักงานเฮ
“มันทำให้ BKK ของเรามัวหมองมีมลทิน”
“ออกไป ออกไป”
พนักงานเฮ เจ๊มะพร้าวกับแหม่มวิ่งพรวดมาพร้อมโย่ง
“ไอ้ห่าน แย่แล้ว”
“ไปช่วยมันเร้ว”
สามคนวิ่งเข้าไป โย่งเป่านกหวีดปรี้ดๆ พยายามแหวกวงล้อมเข้าไปช่วยห่านที่นั่งนิ่งไม่ติงไหว ยอมรับสภาพ
“นี่ก็แก๊งเดียวกับมัน ออกไป๊”
“ออกไป ออกไป”
พนักงานเฮ ทันใดนั้นพรเพ็ญถือโทรโข่งเข้ามาพร้อมคุณชาย
“ทั้งหมด สลายการชุมนุม นี่เป็นคำสั่ง สลายการชุมนุม”
พนักงานยังรุมห่านและแก๊ง คุณชายประกาศลั่น
“ถ้าไม่หยุด ผมจะไล่ออกทั้งหมด”
ทุกคนอึ้ง หยุด รวมทั้งห่านก็หันฟรึ่บไปมองคุณชาย สองคนมองหน้ากันซักพัก ห่านรู้สึกผิดแต่ก็มีความหวังว่าคุณชายจะมาช่วย คุณชายค่อย ๆ เดินเข้าไปหาห่านที่นั่งจ๋องอยู่ จ้องหน้า
“ฉันเอาบัตรพนักงานมาคืน” ห่านยื่นบัตรพนักงานให้
“ทำไมคุณทำกับผมแบบนี้” ห่านอึ้ง คุณชายเสียงดังขึ้น ตะคอกลั่น “ทำไม ตอบสิทำไม ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้” คุณชายปรี่เข้าไปจับไหล่ห่านเขย่าแรง “ทำไมๆๆ”
คุณชายผลักไหล่ห่านออกไปยืนเจ็บใจ ห่านเองก็สะอื้น เจ๊มะพร้าว แหม่ม โผเข้าไปกอดเพื่อน น้ำตาไหลด้วยความสงสาร
“ผมผิดหวังในตัวคุณที่สุด เคยคิดว่าคุณเป็นคนดีเป็นคนที่ผมรัก ไหนคุณสัญญาว่าจะจริงใจไม่โกหก” ห่านสะอื้น “โชคดีที่ผมรู้ความจริง จะได้เลิกโง่ซะที”
“แจ้งตำรวจจับดีมั้ยคะ ลากคอมันเข้าคุกทั้งแก๊งเลยนะคะ” ดาหลาบอก ห่านของขึ้นเลย
“เรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดคนเดียว ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง อย่าไล่คนอื่นออก อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนเลยนะ..คุณชาย”
คุณชายนิ่ง ห่านเดินเข้าไปใกล้ ยกมือไหว้ สะอื้น “ลงโทษฉันคนเดียว ฉันขอร้อง”
บื้อเดินเข้ามาเห็น คุณชายพูดเสียงเย็น จ้องหน้าห่านอย่างเจ็บปวด
“รีบออกไปจากที่นี่ ไปให้พ้นหน้าผม ไปให้พ้นๆ ก่อนที่ผมจะเรียกตำรวจมาจับคุณ”
ห่านอึ้ง น้ำตาหยดแหมะ คุณชายปวดใจ ดาหลาสะใจ ทันใดนั้น บื้อเดินเข้ามาคว้ามือห่านที่พนมไหว้คุณชายให้ลดลง ส่วนอีกมือก็ต่อยเปรี้ยงเข้าที่หน้าคุณชายเต็มๆ ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน วี้ดว้ายกันลั่น
“ไอ้สารเลวเอ๊ย”
บื้อปรี่ไปกระชากคอเสื้อคุณชายที่นอนกองอยู่ขึ้นมาจะต่อยอีกครั้งแต่ห่านรีบไปคว้าข้อมือบื้อไว้
“อย่าบื้อ อย่าทำแบบนี้ พอแล้ว พอแล้ว ขอร้อง”
บื้อหันไปเห็นสีหน้าแววตาห่านที่อ้อนวอนก็ยอมปล่อยคุณชายแต่ขอจ้องหน้าแล้วด่า
“มีเงินแต่ไม่มีสมอง ไม่รู้เลยรึไงว่าผู้หญิงคนนี้ยอมทำเรื่องแย่ๆ เพราะอะไร? เพราะใคร? เพราะเขารักคุณไง เขารักคุณ ชัดมั้ย” ห่านอึ้ง คุณชายอึ้ง “นึกว่าเขาสนุกนักรึไงที่วันๆ ต้องคอยโกหกปกปิดความลับ คุณรู้มั้ยเขาเหนื่อยแค่ไหนอดทนเพื่อคุณมากแค่ไหน” ห่านสะอื้นซบกับไหล่บื้อ คุณชายอึ้ง “ก่อนจะด่าเขา ก่อนจะไล่เขาก็เข้าใจซะใหม่ด้วย ถึงเค้าจะไม่ได้รวยเหมือนคุณ แต่เค้ารักคุณ เป็นคนเท่ากัน อย่ามาดูถูกหัวใจกันแบบนี้”
ห่านสะอื้นฮั่กๆ คุณชายยังอึ้ง ทุกคนยังนิ่งช็อก ดาหลาปรี๊ดขึ้นมาเลย
“อีพวกงี่เง่า มัวแต่ยืนทำอะไรกันอยู่เล่า ยาม ไปตามยามมาลากคอมันออกไปสิ ไม่เห็นเหรอมันต่อยคุณชาย”
ทุกคนเงอะงะ บื้อโวย
“ไม่ต้อง ยังไงก็ไปอยู่แล้ว ไม่อยากอยู่หรอกเว้ย” บื้อจ้องหน้าคุณชาย “โง่ กาก ใจแคบ”
คุณชายอึ้งพูดอะไรไม่ออก ดาหลาปรี่เข้ามาผลักออกบื้ออย่างแรง
“มันจะมากไปแล้วนะ ไอ้คนชั้นต่ำ”
พูดจบก็ตบเปรี้ยงจนบื้อหน้าหัน บื้อหน้าชาก่อนจะค่อยๆ หันมาจ้องดาหลาแล้วยิ้มกวน
“ก็ยังสูงกว่าเธอ ยัย 19 มงกุฎ”
ดาหลาตาโตร้องกรี้ดลั่น บื้อคว้าข้อมือห่านเดินฝ่าวงล้อมออกไป ปล่อยให้ดาหลากรี้ดกร๊าดโวยวาย
“จับมันสิ จับมันไว้ ไอ้พวกบ้า อ๊ายๆ”
พนักงานทุกคนอึ้งตะลึง วิพากษ์วิจารณ์ คุณชายยังอึ้งมองตามบื้อกับห่านออกไป
บื้อยังจูงมือห่านเดินจ้ำพรวดๆ มาหยุดยืนมึนอึนกันอยู่ที่ป้ายรถเมล์ ไม่รู้จะไปไหน ยังไงต่อเหมือนกัน ห่านทรุดลงนั่ง บื้อนั่งลงตาม สองคนมองหน้ากัน ห่านร้องโฮ โผเข้าซบบื้อห่านร้องโฮๆ สะอื้นฮั่กๆ บื้อได้แต่ตบหลังตบไหล่
ปลอบใจไปตามระเบียบ
เย็นวันนั้นดาหลากับดารัณมาที่บ้านคุณชายเพื่อส่งข่าวกับคุณหญิงรื่นฤดี คุณหญิงรื่นฤดีมีหน้าตื่นเต้น
“จริงเหรอจ๊ะหนูดาหลา ตาชายไล่นังฮันนี่ 18 มงกุฎ ออกจากงาน”
“จริงค่ะคุณแม่”
“ว๊าย ไม่อยากจะเชื่อ ตั้งแต่เกิดมาแม่ยังไม่เคยเห็นตาชายพูดจาไม่ดีกับใครอย่างนี้ ไม่อยากเชื่อเลย ตาชายลูกแม่ ฮิฮะๆ”
“สงสัยจะได้เชื้อโรคจากแถวๆ นี้” คุณหญิงรื่นฤดีชะงัก
“ว่าไรนะคะ คุณ”
“เปล่า ใครจะว่า ไม่กล้าว่า”
“ก็ดีแล้ว” คุณหญิงรื่นฤดีเม้าท์ต่อ “เออ...ว่าแต่นังไฮโซกำมะลอนั่น มันว่าไงมั่งจ๊ะ หนูดาหลา”
“โห...โดนแบบนี้เข้าไปมันจะว่าไง มันก็นั่งจุก อึ้ง พูดไม่ออก ได้แต่ดราม่าบีบน้ำตาร้องไห้โฮๆ น่ะสิคะคุณแม่ขา”
“ต๊าย คุณคุณชายก็ต้องใจอ่อนอีกตามเคยล่ะสิคะลูก”
“ผิดค่ะ คราวนี้คุณคุณชายตาสว่างแล้ว ไม่หลงกลนัง 18 มงกุฎนั่นอีกต่อไปแล้วค่ะ”
คุณหญิงรื่นฤดียกมือไหว้ท่วมหัว
“สาธุ สิ่งศักดิ์สิทธ์มีจริง เทวดาย่อมคุ้มครองคนดีอย่างตาชายไม่ให้เห็นกงจักร เป็นดอกบัว บุญของตาชายแท้ๆ”
“ใช่ค่ะ แล้วคุณคุณชายก็จะได้เห็นซะทีว่าอันไหนเพชรแท้ อันไหนก้อนกรวด”
คุณหญิงรื่นฤดี ดาหลา ดารัณหัวเราะสะใจกันไป ชนะศึกนั่งเซ็ง ส่ายหน้า
“เพชรแท้ ก้อนกรวด หึๆ...เวรกรรมของแกจริงจริ้ง ไอ้ชายลูกพ่อ”
คุณชายชายว่ายน้ำอย่างระบายความเครียดสุดๆ ว่ายๆๆ และคิดถึงตอนที่ต่อว่าห่าน แล้วถูกบื้อต่อยพร้อมกับต่อว่า
“มีเงินแต่ไม่มีสมอง ไม่รู้เลยรึไงว่าผู้หญิงคนนี้เค้ายอมทำเรื่องแย่ๆ เพราะอะไร? เพราะใคร? เพราะเค้ารักคุณไง เขารักคุณ”
คุณชายต่อยน้ำปั่กๆๆๆ อย่างอารมณ์เสียสุดๆ
บื้อถือข้าวไข่เจียวเดินเข้ามาเห็นห่านนอนคุดคู้อยู่บนโซฟาก็ถอนใจเฮือก เดินเข้าไปนั่งยองๆ จ้องๆ ใกล้ๆ ทันใดนั้นห่านค่อยๆ ลืมตาขึ้น บื้อสะดุ้ง เด้งตัวออก
“จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”
ห่านค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างหมดแรง ถอดแว่นขยี้ๆ ตาก่อนจะใส่กลับไปใหม่ ห่านมองข้าวไข่เจียวในมือบื้อ
“บื้อ ขอบใจมากนะ”
“กินเหลือ ก็เลยเอามาให้”
“ไม่ใช่ ขอบใจสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”
“กินก่อน เดี๋ยวเป็นลม ขี้เกียจอุ้มไปโรงบาล”
บื้อวางจานข้าวแล้วดึงห่านจากโซฟาลงมานั่งกับพื้น ห่านกลืนน้ำตา
“ฉัน ไม่หิว”
“ก็เนี่ย ก็ดื้ออย่างเนี้ยถึงได้บรรลัยกันไปหมด” บื้อหลุดปากแล้วก็ชะงัก ห่านชะงัก ไม่อะไร ยอมรับสภาพ บื้อรีบเปลี่ยนเรื่อง “กินๆๆ” ห่านค่อยๆ ตักข้าวเข้าปาก ค่อยๆ เคี้ยวอย่างยากเย็นแต่ไม่อยากขัดใจบื้อที่จ้องมองอยู่ “ยังไงก็ต้องมีแรงไว้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน เข้าใจมั้ย”
ห่านพยักหน้าหงึกๆ
“แล้ว นายไม่กินเหรอ”
“กินมาแล้ว เธอกินให้เยอะๆ เหอะ”
ห่านพยักหน้าหงึกๆ ค่อยๆ ตักข้าวเคี้ยวอย่างไร้วิญญาณต่อไป บื้อมองแอบกลืนน้ำลาย ห่านมองหน้าบื้อ ยื่นจานข้าวให้
“ฉันอิ่มจริงๆ กินไม่ลงแล้ว”
“อะไรวะ”
“จริง”
“อ่ะๆ ตามใจ อิ่มแล้วก็พักอยู่นี่ก่อน ไว้แหม่มกลับมาเธอค่อยเข้าบ้าน เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไม่มีใครดู”
บื้อพูดจบก็คว้าจานข้าวเดินออกไป ห่านนั่งมองตามซักพักก็ค่อยๆ เดินไปดูเห็นบื้อกำลังนั่งจ้วงข้าวไข่เจียวที่เหลือในจานกินอย่างหิวโหย ห่านน้ำตาหยด
“บื้อ”
โย่งนั่งหน้าจ๋อย
“อย่าว่าแต่ไอ้บื้อเลย ฉันเองก็กินแต่ไข่เจียวมาเกือบเดือนไข่ที่มันเจียวให้เธอกินน่ะ..ฟองสุดท้ายแล้วรู้มั้ย”
ห่านนั่งฟังอยู่กับแหม่มก็อึ้ง
“แล้วไงเนี่ย บื้อยังจะมาโดนไล่ออกจากงานอีก”
“จะแล้วไงล่ะ จากนี้ก็อดตายสิจ๊ะแหม่มจ๋า ไหนจะค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ โอ๊ย”
ห่านจ๋อยหนักเลย บื้อเดินเข้ามาเพิ่งอาบน้ำเสร็จทุกคนเงียบกริบ บื้อมองเห็นมีพิรุธ
“อะไร เม้าท์อะไรฉัน”
“บื้อ ฉันขอโทษจริงๆ นะที่ทำให้นายต้องโดนไล่ออกจากงาน”
“โห่ย อยากจะออกตั้งนานแล้ว ขายกางเกงในผู้ชายทุกวันๆ น่าเบื่อตายชัก ฉันต้องขอบใจเธอมากกว่าทำให้ฉันโดนไล่ออกเร็วเกินคาด” บื้อทำยิ้มขำ ทุกคนไม่ขำด้วย รู้ว่ามันฟอร์ม บื้อก็เลยเปลี่ยนเรื่อง “เออ ว่าจะถาม แล้วเธอจะเอาไงต่อ”
“ก็ ว่าจะลองไปสมัครงานที่ห้างอื่นดู เราไปด้วยกันมั้ย”
“เศรษฐกิจอย่างเนี้ยนะ มีแต่เค้าจะปลดพนักงานออก” ห่านจ๋อย บื้อนิ่งคิดแล้วนึกได้ “ฉันรู้แล้ว ใครน่าจะช่วยเราได้”
ทุกคนตั้งใจฟัง บื้ออมยิ้ม
วันต่อมาบื้อมาหาสุรเดชที่ออฟฟิศ สุรเดชกรี๊ดกร๊าดดีใจ
“น้องบื้อ น้องบื้อจริงๆ ด้วย ลมอะไรหอบน้องบื้อมาหาพี่สุถึงที่นี่เอ่ย”
“ลมตกงานอ่ะครับ”
“ห๊ะ ว่าไงนะ”
“อ๋อ คือผมลาออกจากที่ห้างแล้วครับ”
“อ้าว...จริงดิ ไม่รู้เลยนะเนี่ย พอดีช่วงนี้พี่ยุ่งม๊าก ไม่ค่อยได้เข้าไปหาน้องบื้อ น้องบื้อไม่โกรธพี่สุนะ”
“ไม่โกรธครับ แต่พอดีนึกได้ว่าพี่สุเคยบอกจะมีงานให้ทำ งานอะไรครับพี่สุ”
“อู๊ย...น้องบื้อของพี่หล่อซะขนาดนี้ไปลองเทสต์หน้ากล้องเป็นนายแบบเอามั้ย”
“โอย ไม่ไหวมั้งครับ เอ่อ...เอาพวกยกฉาก เสิร์ฟน้ำ สั่งของอะไรอย่างนี้มีมั้ยครับ ผมทำได้ทุกอย่าง”
“บ้า งานหนัก เงินน้อย ไม่ไหวม้าง”
“ไหวครับไหว ผมทำได้จริงๆ อ้อ! แต่ผมมีเพื่อนมาด้วยคนนึงให้ทำด้วยได้มั้ยครับ”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ”
“ผู้หญิงครับ”
“แน่ะ แฟนละป่าว ถ้าแฟนไม่เอานะ พี่สุเฮิร์ท”
“เอ่อ ไม่ใช่ครับ เพื่อนครับ” สุรเดชยิ้มแฉ่ง
“แน่นะ งั้นอยู่ไหนล่ะ ไปพามาหาพี่สิ”
“ครับ ครับ”
บื้อรีบวิ่งออกไป
ห่านนั่งอ่านหนังสือรออยู่ที่โซฟามุมหนึ่ง ซักพักทำกระเป๋าที่วางไว้บนตักหล่นลงพื้น ห่านก้มลงจะเก็บ ปรากฎมีมือใครคนนึง หยิบได้ก่อน ห่านที่ก้มลงเก็บเงยมองป๊ะกับหน้าคุณชาย สองคนมองหน้ากันอึ้ง ดาหลาที่มาด้วย แหวขึ้นเลย
“ต๊าย โลกกลมจริงๆ มาเจอกันจนได้ คุณฮันนี่ อุ๊ย! ลืมไป ที่จริงเธอก็แค่ยัยห่านอดีตพนักงานขายรองเท้า แต่ปัจจุบันคือ ไฮโซ 18 มงกุฎ คริๆๆ” ดาหลาเบ้ปาก ห่านไม่สนใจพูดกับคุณชาย
“ขอกระเป๋าคืนด้วยค่ะ”
คุณชายยังถือกระเป๋ามองหน้าห่านอยู่ ดาหลาฉกกระเป๋าพรึ่บ
“จะไปจับของเน่าๆ ทำไมคะคุณคุณชาย เสนียดมือ” แล้วดาหลาก็เขวี้ยงกระเป๋าลงพื้นทันที “ไปเถอะค่ะ..เสียเวลา” ดาหลากระชากคุณชายจะเดินเข้าไปในออฟฟิศ พอดีบื้อเดินออกมา บื้อชะงัก คุณชายอึ้ง “ต๊าย มาเป็นคู่ซะด้วย กิ่งก้อนกรวดกะใบตำแย แหม...มันช่างเหมาะสมกันยังกะผีเน่ากะโลงผุ ขอให้รักกันนานๆ ทุกชาติทุกภพนะจ๊ะ ฮิฮะๆ”
ดาหลาดึงคุณชายไป บื้อมองตามไปก่อนจะหันมามองห่านที่นั่งจ๋อย แต่พยายามฝืนยิ้มให้บื้ออย่างพยายามเข้มแข็ง
สุรเดชทรุดนั่งตรงหน้าดาหลากับคุณชาย
“คุณดาหลาว่าไงนะครับ คุณดาหลาจะไม่ให้สุรับบื้อกับเพื่อนเข้าทำงานที่นี่”
“ค่ะ พี่สุได้ยินไม่ผิด ไอ้ 2 คนนั่นมันเป็น 18 มงกุฎ มันขโมยของในห้างไปหลอกคนอื่นว่าเป็นไฮโซ ที่เลวร้ายไปกว่านั้นมันยังหลอกคุณคุณชายซะเปื่อย”
“คุณดาหลา” คุณชายปราม
“เอ่อ...ค่ะ ถ้าพี่สุให้งานพวกมันทำที่สุก็จะเสียชื่อ สันดานโจรมันก็ต้องเป็นโจรวันยังค่ำ ไม่มีทางกลับตัวกลับใจได้หรอกค่ะ เชื่อดาหลา”
“แต่ น้องบื้อ”
“ไม่รู้ล่ะคะ ถ้าพี่สุไม่ยอมทำตามที่ดาหลาบอก งั้นวันนี้ ที่เราจะคุยกันเรื่อง BKK พลาซ่าจะเป็นสปอนเซ่อร์ให้นิตยสารของพี่สุ...” ดาหลาจ้องตาสุรเดช สุรเดชหวาดหวั่น “ก็เป็นอันว่า...ไม่-สะ-ดวก”
ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 12 (ต่อ)
คุณชายหันขวับ สุรเดชจะเป็นลม
“คุณดาหลา ไม่นะ”
“จริงค่ะ ดาหลาไม่เคยล้อเล่น”
สุรเดชเดินหน้าลำบากใจออกมา บื้อกับห่านรีบลุกขึ้น
“พี่สุครับ นี่ห่านเพื่อนผม” บื้อชะงัก
ดาหลาเดินควงคุณชายตามมาด้วยสีหน้าผู้ชนะ
“ขอให้โชคดีนะจ๊ะ ผีเน่ากับโลงผุ ฮิๆ”
ดาหลายิ้มเยาะแล้วดึงคุณชายออกไป บื้อห่านมองตามแล้วหันมามองหน้าสุรเดชที่ทำหน้าปั้นยาก
“บื้อ คือ... พี่สุเสียใจ โฮ”
สุรเดชโฮลั่นกอดบื้อแน่น ร้องไห้โฮๆ บื้อกับห่านอึ้ง รู้ชะตากรรมของตัวเองทันที บื้อเซ็ง ส่วนห่านรู้สึกซวยเป็นที่สุดก่อนจะค่อยๆ ตัวฟู ของเริ่มขึ้นๆ
“ไม่ไหวแล้วเว๊ย”
ห่านพุ่งออกจากตรงนั้นราวจรวดขีปนาวุธ บื้อรีบร้องเรียก
“ห่าน จะไปไหน ห่าน” สุรเดชยังกอดบื้อแน่น
“อย่าโกรธพี่สุ พี่สุไม่มีทางเลือก โฮ”
“ปล่อยก่อนพี่สุ ปล่อย”
บื้อสลัดหลุด วิ่งตามออกไป ปล่อยสุรเดชไว้
“พี่สุเฮิร์ท”
ห่านวิ่งพรวดมา หน้าโหด
“เดี๋ยว” คุณชายกับดาหลา หันขวับกลับมามอง ห่านปรี่มาประจันหน้า “จะเอากันให้ตายใช่มั๊ย” คุณชายนิ่ง ดาหลาเชิด บื้อวิ่งพรวดมาหยุดยืนมอง “ฉันถามว่าจะเอากันให้จมดินใช่มั๊ย”
“ทำไมล่ะ มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอสำหรับหญิงร้ายชายเลวอย่างแก 2 คน” ห่านตบหน้าดาหลาเพี๊ยะ “ว้าย แกตบหน้าฉัน คุณคุณชาย ดาหลาไม่ยอมนะคะ มันตบหน้าดาหลา โฮๆ”
“จะด่าก็ด่าฉันคนเดียว อย่าแตะต้องบื้อของฉัน” คุณชายอึ้ง บื้ออึ้ง ชื่นใจ!!
“พอได้แล้ว มันมากเกินไปแล้ว” คุณชายขึ้นเสียงด้วยอารมณ์หึง ห่านตบเพี๊ยะ บื้ออึ้ง คุณชายอึ้ง
“คุณนั่นแหละ พอ พอได้แล้ว ฉันผิดฉันก็ยอมรับผิดแล้ว แค่นี้ฉันก็จมดินแล้ว ก็ตามเหยียบตามย่ำกันไปถึงไหน...คนใจร้าย”
ห่านหันไปเห็นบื้อยืนอยู่ ก็เดินไปคว้าข้อมือบื้อพาเดินพรวดๆ ออกไป ทิ้งให้คุณชายมองตามไป
คุณหญิงรื่นฤดีตบโต๊ะเปรี้ยงด้วยความโมโห
“มันตบหน้าตาชาย” คุณหญิงรื่นฤดีหันไปโวยกับชนะศึก “นังเด็กนั่นมันตบหน้าลูกชายของเรา มันเป็นใคร มันเป็นใครคะคุณ”
“เขาชื่อหนูห่าน”
“หึ้ย นังห่าน ฉันรู้มันชื่อนังห่าน แต่ที่ฉันอยากรู้ก็คือ มันคือว่ามันเป็นใครถึงได้บังอาจมาตบหน้าลูกชายของฉัน”
“อ้าว”
“มันบังอาจมากค่ะคุณแม่ ไม่ได้ตบคุณคุณชายคนเดียวนะคะ มันยังตบดาหลาด้วย” ดาหลาสะอื้น
“จริงเหรอหนูดาหลา”
“จริงค่ะ”
“ตายๆๆ มันร้ายกาจอย่างนี้ ไม่รู้ตาชายไปหน้ามืดตามัวชอบพอมันได้ยังไง”
“แต่ก็นับว่าคุณชายมีบุญมากนะคะที่ได้ลูกหลามาช่วยดึงคุณคุณชายออกมาจากนังนั่นได้ทันเวลา ไม่งั้นล่ะก้อ อะเฟรดมากค่ะ” ดารัณบอก
“นั่นสิคะ ต้องขอบใจหนูดาหลามากที่ฉุดให้ลูกชายของแม่ขึ้นมาจากโคลนตม นะจ๊ะ”
“ค่ะ ดาหลายินดีค่ะ”
“ฉุดขึ้นมารึฉุดลงกันแน่ เฮ้อ” ชนะศึกพึมพำแล้วนวดขมับตัวเอง
“อย่างนี้โบราณท่านว่าดวงสมพงศ์ ดวงเกื้อหนุนกันนะคะคุณหญิง นี่ถ้าได้แต่งงานกันเมื่อไหร่เห็นทีจะพากันเฮงๆๆ แน่นอนเลย”
ดารัณได้ทีพูดขึ้นมา
“จริงค่ะ ตายแล้ว มัวแต่ยุ่งวุ่นวายซะจนลืมเรื่องสำคัญ ฤกษ์หมั้นหมายของตาชายกับหนูดาหลา”
วันต่อมาคุณชายนัดเจอกับนีรนุชที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง นีรนุชนั่งลงตรงหน้าคุณชาย คุณชายรีบคว้ามือน้องนุชไว้
“ไอ้นุช แกหายหัวไปไหนของแกมาวะ ติดต่อไม่ได้เลย ใจฉันจะขาดแล้วรู้มั้ย”
นีรนุชหวิวนิดนึง ก่อนจะเข้าเรื่อง
“มีอะไรอีกล่ะ”
“มีสิ ไม่มีฉันจะนัดแกออกมาเหรอ นุช คุณแม่กำลังหาฤกษ์ให้ฉันหมั้นกับคุณดาหลา” นีรนุชจ๋อย “ฉันไม่ได้รักคุณดาหลา ไอ้นุช ฉันจะทำไงดี แกช่วยฉันคิดหน่อยสิวะ”
“แกไม่รักเค้าแล้วแกไปยุ่งกับเค้าทำไม”
“ฉันเมาไอ้นุช ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันไม่รู้ตัว คืนนั้นฉันดื่มอยู่คนเดียว รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่กับคุณดาหลาแล้ว...ฉัน...ฉันมึนจริงๆ”
“แล้วแกไปอยู่กับคุณดาหลาได้ยังไง”
“ก็บอกแล้วว่าไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ตัว”
“แล้วแกจำได้มั้ยว่าแกฟื้นขึ้นมาที่ไหน”
“ได้ ฉันจำได้”
นีรนุชพยักหน้าหงึกๆ
วันต่อมาที่บ้านเช่าห่าน ห่านนั่งซักผ้า มีผ้าหลายตระกร้าวางอยู่กองโต บื้อเดินมามอง
“เฮ๊ย ซักผ้าแก้บนเหรอ ทำไมมันเยอะอย่างนี้”
“แก้บนบ้านนายสิ อาชีพใหม่ฉันเว๊ย...รับจ้างซักผ้า” บื้ออึ้ง
“รับจ้างซักผ้า”
“ก็เออสิ ตกใจเว่อร์ไปป่ะ ทำไม รับจ้างซักผ้ามันน่าตกใจตรงไหนห๊า สุจริต อิสระ เย็นสบาย หอมชื่มใจที่สุดอ่ะ” บื้ออึ้ง สงสารห่าน “ไม่ต้องมองฉันด้วยสายตาอย่างนั้น จะบอกว่าสบายกว่าดมขี้เล็บลูกค้าตอนฉันขายรองเท้าที่ห้างตั้งแยะ” บื้ออมยิ้ม นั่งลงข้างๆ ขยำผ้า “เฮ๊ย ทำอะไรน่ะ”
“ก็ช่วยซักผ้าไง ชอบว่ะ สุจริต อิสระ”
“เย็นสบาย หอมชื่มใจ” ทั้งคู่พูดพร้อมกัน
ห่านเอาฟองป้ายจมูกบื้อ บื้อเอาป้ายจมูกห่าน สองคนหัวเราะกันซักพัก มือถือบื้อดังขึ้น
“ใครวะ จะมาโทร.เอาตอนนี้” บื้อเอามือป้ายๆ ถูๆ ตูดแล้วรับสาย “ครับ เอ้า! ว่าไงครับ คุณน้องนุช” ห่านอึ้ง
“อ๋อ” บื้อเหลือบมองห่าน เริ่มอึกอัก “อ๋อๆๆ ครับๆ” บื้อหันไปบอกห่าน “ฉันไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ”
พูดจบบื้อก็รีบลุกออกไปทิ้งให้ห่านอึ้งๆ งงๆ แอบน้อยใจ
บื้อหลบมาคุยโทรศัพท์กับนีรนุช
“จริงเหรอครับคุณน้องนุช” บื้อถามอย่างดีใจ
“จริงสิ เรื่องแบบนี้ใครจะกล้าอำเล่น”
“โห...นี่ผมดีใจจนพูดไม่ออกเลยนะเนี่ย”
“บื้อโชคดีมากเลยรู้มั้ย พอดีมือกีตาร์เค้าลาออกไปเรียนเมืองนอก ทางวงเค้าเลยอยากได้กีตาร์ใหม่ แต่ยังไงบื้อก็ต้องไปทดสอบแข่งกับอีกหลายคนเหมือนกันนะ”
“สบายครับ ผมเข้าใจ ขอแค่มีโอกาส ผมก็ดีใจสุดๆ แล้ว” ห่านแอบฟัง
“ขอบคุณคุณน้องนุชมากนะครับ ที่ให้โอกาสผม”
ห่านอึ้ง ‘ให้โอกาส’
“เค้านัดมาเมื่อไหร่ ฉันจะรีบบอกบื้อนะ แล้วฉันไปด้วยนะ จะไปเชียร์”
“แน่นอนครับ ผมพร้อมเสมอ แล้วเราไปด้วยกันนะครับ” ห่านอึ้งอีก บื้อวางสาย ‘เยสๆๆ’ ดีใจสุดตัว ห่าน เอาหลังพิงผนัง เศร้า นึกว่าเค้ารักกัน
สต็อกสินค้าของห้าง BKK Plaza เจ๊มะพร้าวกำลังช่วยกันยกของกับแหม่ม
“คิดถึงไอ้ห่านมันนะ มันเป็นไงบ้างไอ้แหม่ม”
“มันก็ โอ...นะ ตอนนี้ก็รับจ้างซักผ้าให้แถวบ้าน”
“เออ...เจ๋งว่ะ ไว้เจ๊เบื่อขายเครื่องสำอางเมื่อไหร่ จะไปช่วยไอ้ห่านมันซักผ้า” แอปเปิ้ลเข้ามา
“สงสัยไม่ต้องรอให้เบื่อก่อนหรอกมั้ง...เจ๊”
ปีโป้ จีจี้ เข้ามาสมทบ
“จริง เพราะคาดว่าน่าจะโดนเด้งออกก่อนจะเบื่อแน่ ๆ จริงมะ” ปีโป้หันไปถามจีจี้
“จริง”
“อี๋ อีหน้าหนอน ว่างเหรอวันนี้ไม่ไปไชศพเหรอแก” เจ๊มะพร้าวด่าปีโป้
“ไม่ล่ะ อิ่มแล้ว แว๊ก เจ๊ด่าฉันหน้าหนอนเหรอ”
“เออ อีหน้าหนอน หนอนหน้าหักด้วย”
“โฮ”
“นี่ ถึงตอนนี้แล้วยังปากดีไม่เลิกไม่ราอีกนะเจ๊ ก็เห็น ๆ อยู่นะว่ากระเด็นไป 1 แล้ว อีก 2ที่เหลือก็คิดว่าไม่น่าจะนานหรอก”
“ทำไม แกจะทำไมพวกฉัน ทำยังกะห้างนี้เป็นของแก”
“ห้างนี้ไม่ใช่ของฉัน แต่เป็นของคุณคุณชาย “ว่าที่สามี” ของคุณดาหลา ชัดมั้ย”
“ชัดมั้ยๆ”
“เพราะฉะนั้น การที่ “สะใภ้ BKK พลาซ่า” อย่างคุณดาหลานึกหมั่นไส้อยากจะไล่ใครออกอีกซักคน-2คน ก็คงจะเรื่องจ้อย จิ๊บๆ จริงมั้ย เจ๊”
สามนางหัวเราะร่าแล้วแกล้งชนเจ๊มะพร้าวกับแหม่ม ให้ของหล่นก่อนจะเดินออกไป
“เจ๊อยากตบมันให้ฟังร่วง หน้าหักกว่าเก่า”
แหม่มมองตาม หนักใจ
คุณชายว่ายน้ำอย่างระบายอารมณ์จนเกาะขอบสระหอบแฮ่กๆ มือชนะศึกยื่นน้ำให้
“ขอบคุณครับพ่อ”
“เครียดมากล่ะสิ ดูจากท่าว่าย” คุณชายจ๋อยไปไม่ตอบ “ไอ้ชายเอ๊ย...พ่อเข้าใจแกทุกอย่าง แต่...เฮ้อ”
“ผมไม่ได้รักคุณดาหลาเลยนะครับพ่อ”
“พ่อรู้ ทำไมจะไม่รู้ แต่เราเกิดมาเป็นลูกผู้ชายทำอะไรลงไปแล้วมันก็ต้องรับผิดชอบ” คุณชายนิ่ง
“มันไม่มีทางจะเป็นอย่างอื่นไปได้เลยจริงๆ เหรอครับพ่อ”
ชนะศึกมองลูกอย่างเห็นใจ
ห้องพักคนไข้ในโรงพยาบาลโจ๊กนอนหลับอยู่ค่อยๆ รู้สึกตัวตื่น เหลือบมองเห็นคุณหนูจ๋านอนหลับฟุบอยู่ข้างๆ
โจ๊กพยายามเปล่งเสียงแต่แหบพร่า
“คุณ...หนู...จ๋า”
คุณหนูจ๋ารู้สึกตัวตื่น
“โจ๊ก โจ๊กฟื้นแล้ว โจ๊กฟื้นแล้ว” คุณหนูจ๋ากุมมือด้วยความดีใจ “หนูจ๋าดีใจมากรู้มั้ย โจ๊กสลบไปตั้งหลายวัน หนูจ๋านึกว่า...นึกว่าโจ๊ก...” คุณหนูจ๋าสะอื้น โจ๊กยิ้ม อ่อนแรง ส่ายหน้าเหนื่อยๆ
“ผมไม่ตายง่ายๆ หรอก”
“ใช่ โจ๊กต้องอยู่กับหนูจ๋านะ โจ๊กต้องไม่เป็นอะไรนะ”
โจ๊กยิ้มน้อยๆ พยักหน้า เหนื่อยแต่ใจมาเต็มร้อย สองคนยิ้มให้กัน
เวลาผ่านไป คุณหนูจ๋าป้อนน้ำ,ป้อนข้าวต้ม, ประคองโจ๊กเดิน
คืนวันหนึ่งที่บ้านคุณชาย คุณหญิงรื่นฤดีประกาศกลางโต๊ะอาหาร ในมือมีโผกระดาษแผ่นนึง
“และนี่คือฤกษ์ดีที่หลวงพ่อให้มา มี 3 วัน ให้เลือก แม่จะประกาศเรียงลำดับจากวันที่ดีที่สุด...” คุณชายลุกพรวด
“ผมอิ่มมาก รู้สึกอึดอัด ผมขอตัวก่อนนะครับ” ทุกคนอึ้ง
“เอ๊า ตาชาย ตาชาย กลับมาเดี๋ยวนี้ เสียมารยาท ทำอย่างนี้กับแม่ไม่ได้นะ ตาชาย”
ทุกคนไม่พอใจ ยกเว้นชนะศึก
ที่บ้านเช่าห่าน บื้อกำลังช่วยห่านรีดผ้าอย่างอารมณ์ดี รีดไปฮัมเพลงไป รีดผ้า แต่ลีลาลีดกีตาร์มั่ก ๆ ห่านที่กำลังพรมน้ำลงผ้าก่อนรีดเหล่ จับสังเกต
“อารมณ์ดีเว่อร์นะหมู่นี้”
บื้อพยักหน้าไปรีดผ้าไป
“ก็...ชิวอ่ะ”
“เออ...คิดถึงคุณน้องนุชเหมือนกันเนอะ”
บื้อยิ้มเลย ยังรีดผ้าอยู่
“มากกกก” ห่านสะดุ้ง เคืองวาบ
“มาก นายเป็นอะไรกับเค้าถึงต้องไปคิดถึงเค้ามาก”
บื้องง วางเตารีดแช่ไว้
“เอ๊า ไงเนี่ย องค์อะไรลงอีกล่ะ ยัยคอห่าน” ทันใดนั้นมือถือบื้อดัง ห่านชะงัก บื้อยกขึ้นดูแล้วยิ้มแฉ่งพูดลอยๆ
“อายุยืนจริงๆ ลุยไปก่อนนะ เดี๋ยวมาช่วย”
บื้อพูดจบก็วิ่งตื๋อหายออกไปอีกมุม ทิ้งให้ห่านอึ้งอยู่ตรงนั้น ห่านตัดสินใจค่อยๆ เดินไปแอบฟังบื้อที่อยู่อีกด้านนึง
“จริงเหรอครับคุณน้องนุช ได้เลยครับได้เลย ผมโคตรว่าง เอ้ย! ขอโทษครับ ผมว่างมา ๆ เลยครับ ได้ครับ...เจอกันครับ”
ห่านวูบ “นัดเจอกันด้วย”
“อ้อ! เดี๋ยวครับคุณน้องนุช คือ ผมขอบคุณคุณน้องนุชมากๆ นะครับที่ให้โอกาสผมทำให้ฝันผมเป็นจริง”
ห่านวูบหนัก “เค้ารักกันจริง?”
“ผมขอสัญญาเลยว่า จะไม่มีวันทำให้คุณน้องนุชผิดหวังครับ” ห่านเบือนหน้า “ครับๆ หวัดครับ ฝันดีครับ” บื้อ วางหูแล้วดีใจ “วู้ๆๆๆ” แต่พอหันมาเห็นห่านก็ชะงัก “อ้าว เฮ้ย! มายืนหน้าเปื่อยอะไรอยู่ตรงนี้” ห่านสะดุ้ง บื้อเข้ามาล็อคคอ “ไปๆๆ รีบไปรีดผ้าให้เสร็จ พรุ่งนี้ฉันมีธุระสำคัญแต่เช้า วู้”
“นี่ ฉันขอเตือนนายก่อนเลยนะ เรากับเค้าน่ะมันคนละชั้นกัน มันไม่คู่ควรกัน มันไม่มีทางจะเป็นไปได้”
“เชื่อจ้า... ผู้มีประสบการณ์มาก่อน” ห่านอึ้ง บื้อชะงัก รู้ตัวว่าหลุดปาก จ๋อย “เฮ่ย โทษๆ ไม่ตั้งใจ”
ห่านยังหน้าอึ้ง ก่อนจะโดดเข้าบีบปากบื้อ ผลักบื้อหงายแล้วขึ้นคร่อม เอาฟ็อกกี้ฉีดน้ำเข้าปากรัว
“นี่แน่ะๆๆ ปากเหม็นเน่า เอาน้ำล้างปากซะหน่อยซิ นี่ๆๆ”
สองคนฟัดกันนัว ใกล้ชิดกัน จนซักพักทำจมูกฟุดฟิด
“เฮ้ย! กลิ่นอะไรวะ เหม็นไหม้”
ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 12 (ต่อ)
ห่านหันไปเห็นเตารีดที่บื้อวางทิ้งไว้ ควันลอยเชียว
“เย้ยยย ไหม้แล้ววว” บื้อห่านช่วยกันจัดการชุลมุน สุดท้ายยกเสื้อขึ้นส่อง รอยไหม้เกรียมเบ้อเร่อ “โหย...แย่แล้ว” ห่านหันไปจะเอาเรื่องบื้อ “ไอ้ซื่อบื่อ เจ๊พรหน้าปากซอยด่าฉันเละแน่”
“อะไรยัยคอห่าน ฉันอุตส่าห์จะช่วย แล้วเธอก็มาชวนฉันคุยเองนะ ไงล่ะ แกล้งเอาน้ำมาฉีดปากฉันแล้วเป็นไงล่ะ” บื้อขำ
“ยังจะมีหน้ามาขำ”
บื้อดี๊ด๊ามากผิดกับห่านที่คอตกปล่อยให้บื้อล็อคคอเดินไป
บื้อช่วยห่านรีดผ้าต่ออย่างอารมณ์ดี แต่บื้อเป็นฝ่ายฉีดน้ำพรมผ้าแทน บื้อลั้นลา โชว์ลีลาฉีดไป ลีดกีตาร์ไป ห่านฝืนๆ ยิ้มให้ไปงั้น ห่านรีด ๆ
ห่านกอดเข่าเหงาหงอยอยู่คนเดียว ทำใจละว่าบื้อกับนีรนุช ปิ๊งกันแน่
เช้าวันรุ่งขึ้นที่บ้านเช่าบื้อ เสียงลุงจ๊อดดังขึ้นขณะนั่งกินข้าวต้มอยู่กับโย่ง
“100 นึงข้าเอาขี้หมากองเดียว เอ็ง...” ลุงจ๊อดชี้หน้าโย่ง “ต้องได้กะนังหนูแหม่ม ส่วนเพื่อนเอ็ง ไอ้ซื่อบื้อหนีไม่พ้นนังหนูคอห่านชัวร์ ฮ่า” โย่งยิ้มดีใจ
“จริงเหรอลุง แน่นะลุง”
“บ๊ะ ระดับจ๊อด มันมีพลังอะไรบางอย่างบอกจ๊อดเว๊ย”
“แล้วไอ้โจ๊กหลานลุงล่ะ จะได้กับคุณหนูจ๋ามั้ย”
“ไอ้บ้า แหกตาดูซิ นั่งกินข้าวต้มกะเกลือกันซะขนาดนี้ ข้าจะมีปัญญาที่ไหนไปขอหลานสะใภ้ลูกเศรษฐี เค้ารับเกลือเป็นสินสอดมั้ยล่ะ ถ้าเค้ารับมันก็คงได้กันล่ะ”
“แต่มันก็ไม่แน่นะลุง” แววตาโย่งดูวิบวับ
“ยังไงของเอ็งวะ ไอ้เสาไฟฟ้า”
โย่งพยักเพยิดให้ลุงจ๊อดมองไปอีกทาง ลุงจ๊อดแทบตกเก้าอี้
“เฮ้ย”
ลุงจ๊อดขยี้ตามองซ้ำ เห็นคุณหนูจ๋าประคองโจ๊กที่ดูดีแล้วมีพลาสเตอร์แปะที่เหนือคิ้วนิดหน่อยมีน้อยช่วยประคองเข้ามาด้วย
“เอ้า ค่อยๆ เดิน หู้ย...ตัวก็หนัก”
“ไอ้โจ๊กกก” ลุงจ๊อดร้องลั่น
“จะแหกปากทำไม มาช่วยกันสิไอ้จ๊อด จะกินแรงกันไปถึงไหน ไปเยี่ยมก็ยังไม่โผล่หัวไป หลานใครวะเนี่ย”
ทุกคนกรูไปช่วยพยุงโจ๊กแทนคุณหนูจ๋า น้อย
“ปัทธ่อ! ฉันจะเอาอะไรไปเยี่ยมมัน วันๆ ก็ได้แต่วิ่งสามล้อหาค่าเช่าบ้านมาจ่ายแม่น้อยนี่จ๊ะ”
“เออ ขอให้จริง”
“เรื่องค่าเช่าบ้านน่ะ ลุงจ๊อดไม่ต้องซีเรียสนะคะ ไว้หนูจ๋าจะขอคุณแม่ให้เป็นพิเศษ ยังไงตอนกลางวันอยู่ดูแลโจ๊กดีกว่า แต่ถ้าหนูจ๋าไม่มีเรียน หนูจ๋าจะมาช่วยเฝ้าโจ๊กแทน”
“โถ นางฟ้า”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งคะคุณหนูจ๋า ที่ผ่านมาก็เยอะแล้วนะคะ” น้อยแย้ง
“นี่ไง นางมาร”
“แกว่าใคร ไอ้จ๊อด”
“ฉันว่าใคร ฉันว่านางพยาบาล” น้อยตบหัวจ๊อดป้าบ
“กะล่อน”
“ขอบคุณคุณหนูจ๋ามากนะครับ” โจ๊กบอก คุณหนูจ๋ายื่นถุงยาให้โจ๊ก
“อย่าลืมทานยานะ”
“ครับ”
โจ๊กรับยา มือกุมกัน...ตรึ๊ง น้อยรีบฉกยาส่งให้ลุงจ๊อด
“มานี่ๆๆ เอ้า ไอ้จ๊อดเอาไป” ลุงจ๊อดเล่นมุกจะกุมมั่ง น้อยอีกซักป้าบ “ไปค่ะ กลับได้แล้วค่ะ คุณหนูจ๋า”
“หนูจ๋าไปก่อนนะคะ ไปก่อนนะโจ๊ก”
“ครับ สวัสดีครับ”
คุณหนูจ๋ากับน้อยเดินออกไป ลุงจ๊อดกับโย่งมองหน้ากันวิบวับ
“ไอ้โย่ง ข้าชักไม่แน่ใจแล้วล่ะ”
“ไงล่ะลุง”
“มันมีพลังอะไรยางอย่างบอกข้าว่า มันก็อาจจะได้กั๊นเว๊ย กิ๊กๆๆ ก๊ากก”
สองคนขำกันคิกคัก โจ๊กงง
“ขำตรงไหน”
ที่ห้องอัดเสียงค่ายเทปอินดี้เล็กๆ แห่งหนึ่ง บื้อโชว์ลีดกีตาร์เพลง “รักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง” แล้วตบด้วยร้องแถมประโยคท้าย “ รัก..ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง” จบท่าสุดท้ายอย่างเท่โคตร เบกกับเซิ้ดมองหน้ากันเครียดแล้วตบมือลั่น ยิ้มแฉ่ง นีรนุชเฮลั่น ตบมือดีใจใหญ่
“ที่สุดเลยว่ามะ น้องเบก” เซิ้ดถามเบิก
“มันใช่อ่ะ พี่เซิ้ด” เบกเดินมาตบไหล่บื้อ “เฮ๊ย...ไอ้น้อง แบบนี้ พี่ตามหามานานแล้ว”
“ถูก มัวไปเล่นซ่อนแอบอยู่ที่ไหนมา”
“ขายกางเกงในอยู่ครับ”
เบกกับเซิ้ด มองหน้ากัน ‘อะไรนะ’
“คือ ไม่มีอะไรครับ ว่าแต่พี่ๆ ชอบจริงเหรอครับ”
“อ้าว...จริงสิ ไม่ใช่เพื่อน จะมาล้อเล่น”
“เออ...” บื้อยกมือไหว้ “ขอโทษครับพี่”
“เด็ด มีสัมมาคาวะ ดังแล้วคงไม่หยิ่ง เออ ตะกี้ร้องเพลงด้วย เสียงเริ่ดนี่ ทุ้มๆ นุ่มๆ”
“หรือจะให้น้องมันร้องด้วยซะเลยคับพี่เซิ้ด?” เบิกถามเซิ้ด บื้อกับนีรนุชตาโต
“อืมม์ ก็โอนะ”
“ห๊า”
“รึจะป็อด”
“ไม่...ไม่...ครับ...ไม่ป็อดครับ ผมไม่ป็อด” บื้อรีบบอก เบิกกับเซิ้ดตบไหล่บื้อคนละข้าง
“ดี”
“พูดแบบนี้แปลว่า”
“พี่เอา”
บื้อเยส ดีใจโดดตัวลอย กอดเซิ้ด-เบก แน่นจนหายใจไม่ออกแล้วโดดไปกอดนีรนุช อุ้มนีรนุชขึ้นหมุนๆๆ อย่างมีความสุขที่สุด
ที่เพิงร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง พ่อค้าเสริ์ฟก๋วยเตี๋ยววางลงตรงหน้าบื้อกับนีรนุช
“ผมคงมีปัญญาเลี้ยงตอบแทนคุณน้องนุชแค่นี้...ไหวมั้ยครับ”
นีรนุชไม่ตอบ แต่โซ้ยเลย
“สบายมาก อร่อยมาก”
บื้อยิ้ม ลงมือโซ้ยด้วย ซักพักก็พูดขึ้น
“นี่ผมยังนึกว่าผมฝันไปนะเนี่ย”
“ไมได้ฝัน ฉันคอนเฟิร์ม”
“นี่มันน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมได้เจอในชีวิตผมนะเนี่ย”
“จริงเหรอ ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“โห...ไม่ขนาดนี้แล้วจะขนาดไหนครับ จากพนักงานขายกางเกงในได้มาเป็นนักดนตรี ฮุ่ย ขนลุก” นีรนุชขำ
“นายนี่น่ารักดีนะ” บื้อชะงัก “จริงใจ คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น น่าอิจฉาจัง”
“อิจฉาผมเนี่ยนะครับ”
“อื่อ อยากพูดก็พูด ไม่เหมือนบางคน อยากพูดก็พูดไม่ได้”
“ใครเหรอครับ”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ”
“คุณน้องนุช”
นีรนุชเงยมองหน้าบื้อ จ้องตากัน
“เอ่อ...มีอะไรเหรอ”
บื้อยังจ้องหน้านีรนุชอยู่
“ไหน ยิ้มสิครับ” นีรนุชทำหน้างงๆ
“ทำไม มีอะไรเหรอ”
“ยิ้มก่อน” บื้อทำเป็นยิ้มนำ “ยิ้ม” นีรนุชค่อยๆ ฉีกยิ้ม “ผักติดฟันอ่ะครับ”
นีรนุชที่ยิ้มเต็มที่เห็นผักสีเขียวติดฟัน รีบหุบยิ้มทันทีอย่างอาย
“บ้า”
“อ้าว ติดจริงๆ นะครับ มีกระจกมั้ยครับ ลองส่องดูสิ”
“บ้า” นีรนุชอายมาก เอามือปิดปาก พยายามเอาทิชชู่เช็ดๆ
“ออกแล้วมั๊ง ไหนให้ผมดูซิ ออกยัง”นีรนุชค่อยๆ ยิงฟันให้ดูอย่างอายๆ “ผักยังอยู่ ยังไม่ออกเลย มา ผมเอง”
“เฮ๊ย”
“ไม่เป็นไร เรากันเอง”
บื้อเอาทิชชู่ เขี่ยผักออกให้ นีรนุชขำๆ ทันใดนั้น
“ไอ้นุช”
บื้อกับนุนีรชชะงักกึก หันมอง เห็นคุณชายยืนมองอยู่ หน้าตาบ่จอย
“ชาย”
คุณชายเดินเข้ามาหา
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก”
“เอ่อ...” นีรนุชมองบื้อ
“เชิญคุณน้องนุชเถอะครับ”
บื้อมองหน้าคุณชาย คุณชายมองหน้าบื้อ สายตาไม่ดีใส่กันเท่าไหร่
คุณชายจับนีรนุชลงมานั่งในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“แกหายไปไหนมาไอ้นุช ฉันตามหาแกแทบตาย มือถือก็ปิด แล้วนี่แกมาทำอะไรกับนายบื้อ 2 คน”
“เอาธุระของแกดีกว่า มีอะไร”
“ฉันกลุ้มใจว่ะ คุณแม่จะจับฉันแต่งงานกับคุณดาหลาจริงๆ ฉันจะทำยังไงดีวะไอ้นุช”
“ถามตัวแกเองก่อนสิว่ายังไง แกรักคุณดาหลารึเปล่า”
“ไอ้บ้า ไม่ต้องถามเลย”
“งั้นแกรักใครล่ะ” คุณชายมองหน้านีรนุชอึ้ง นีรนุชหลบตา “ก็...ในเมื่อกับคุณฮันนี่ คุณห่านน่ะ แกก็โกรธเค้ามาก”
คุณชายอึ้งไป กุมขมับ ก่อนจะหันมาจับมือนีรนุช จ้องตาจริงจัง
“ไอ้นุช แกอย่าหาว่าฉันบ้านะ”
“เออ ไม่ว่าหรอก บอกมาสิ”
คุณชายนิ่ง ตัดสินใจพูด
“ฉัน...จริงๆ แล้ว” นีรนุชตั้งใจฟัง “ผู้หญิงที่ฉันรัก...จริงๆ แล้วก็คือ...” นีรนุชลุ้น “คุณฮันนี่” นีรนุชถึงกับเซ็ง “หรือคุณห่านนั่นแหละ ฉันไม่ไหวจริงๆ ว่ะ แกอย่าด่าฉันนะ ฉันพยายามตัดใจ พยายามจะลืมเค้า แต่ก็ลืมไม่ได้ ฉันจะทำไงดีไอ้นุช”
ห่านชะเง้อชะแง้ รีดผ้าไปก็ชะเง้อไป จนสุดท้ายไม่ไหว ลุกขึ้นมาเกาะประตูชะเง้อ ไม่เห็นแม้แต่เงาบื้อก็ถอดใจ ถอนใจเฮือก หันหลังกลับไป ก่อนจะหันหลังกลับมาอีกที ใกล้ห่านมีถุงก๋วยเตี๋ยวชูเข้าหน้าชนดังโพล๊ะพอดีเป๊ะห่าน
กุมหน้า
“โอ้ย ไอ้บ้า” ห่านชะงักกึก เมื่อเห็นบื้อยิ้มกวน ชูถุงก๋วยเตี๋ยวอยู่ “ไอ้...”
บื้อเอามือปิดปากห่าน
“อย่าเพิ่งด่า อุตส่าห์ซื้อก๋วยเตี๋ยวมาฝาก” บื้อยิ้มเผล่ ห่านงงๆ
บื้อดันชามก๋วยเตี๋ยวไปตรงหน้าห่านที่ช็อกๆ อยู่
“อะไรนะ...ฉลอง ข่าวดี”
“โธ่ ข่าวดี กินซะก่อน เดี๋ยวเซ็งหมด” ห่านกลืนความเศร้า
“ข่าวดี อะไรของนาย”
“เก๊าะ ยังไม่ขนาดนั้นหรอกนะ เอาเป็นว่าชัวร์เมื่อไหร่ จะรีบบอกเธอเป็นคนแรก”
ห่านพูดยากเย็น คอแหบแห้ง
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“ก็...ต้องรอคุณน้องนุชเค้าคอนเฟิร์มมาอีกที”
ห่านอึ้ง ครางออกมาเลย
“คุณน้องนุช”
“ก็เออสิ จะใครล่ะ เอ้า! กินๆๆ ฉลองล่วงหน้าให้หน่อย...กิ้นน” บื้อคีบลูกชิ้นจ่อใส่ปากห่าน ห่านอ้าปากรับแล้วเคี้ยวอย่างไร้วิญญาณ ขณะที่บื้อชื่นใจมาก ซักพักห่านไม่ไหว ลุกขึ้น “เฮ่ย จะไปไหน กินให้หมดก่อนเสียดาย”
“ฉัน...ฉันปวดฉี่” พูดจบก็วิ่งพรวดไป บื้อส่ายหน้ายิ้ม “ยัยคอห่าน”
บื้อแอบกินลูกชิ้น สีหน้าแฮปปี้มาก
ซินเดอเรลล่ารองเท้าแตะ ตอนที่ 12 (ต่อ)
ห่านเข้ามาในห้องน้ำเปิดน้ำกลบเสียงร้องไห้ของตัวเอง ห่านนึกถึงสิ่งดีๆ ที่บื้อทำให้เหมือนว่า ‘บื้อ’ ที่เป็นที่พักพิงใจของห่านก็กำลังจะหลุดลอยไปอีกคน
ที่ห้องอาหารพนักงานของห้าง BKK Plaza แอปเปิ้ลสะใจ
“สมน้ำหน้ามัน สมน้ำหน้าที่สุด”
“จริง” ปีโป้กับจีจี้ เห็นด้วย
“ชิ! ริอยากจะเป็นซินเดอเรลล่า แล้วตอนนี้เป็นไง...นั่งซักผ้าจนมือเปื่อยแล้วม้าง นังห่าน”
สามสาวหัวเราะเยาะพร้อมกัน
“ฮ่าๆๆ เฮิ้บ”
เจ๊มะพร้าวโยนจานโคร้มลงกลางวงแตกฮือ
“แว๊ก! จานบิน”
“มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ เจ๊มะพร้าว” แอปเปิ้ลต่อว่า
“น้อยไปด้วยซ้ำสำหรับนังพวกที่ชอบเหยียบย่ำซ้ำเติมคนอื่น”
“ใครว่าฉันเหยียบย่ำ นังห่านมันทำตัวมันเองต่างหาก ต่ำอยู่แล้วยังจะทำให้ต่ำลงไปอีก” แอปเปิ้ลลอยหน้าลอยตา “ช่วยไม่ได้”
“ไม่ไหวแล้วเว๊ย”
แหม่มพูดไม่จบก็ชกเปรี้ยงซะแอปเปิ้ลหน้าหงายกระเด็นไปซบใครคนหนึ่งแอปเปิ้ลแหงะหน้าขึ้นมอง จมูกมีเลือดไหล
“คุณดาหลา” แอปเปิ้ลถึงกับปล่อยโฮออกมา
ดาหลามองแอปเปิ้ลแล้วตวัดสายตาไปจ้องแหม่มกับเจ๊มะพร้าวอย่างตาวาว แหม่มกับเจ๊มะพร้าว กลืนน้ำลายเอื้อก
ดาหลานั่งอยู่ในห้องทำงานคุณชาย หมุนเก้าอี้มาหน้าเชิด แล้วตบโต๊ะเปรี้ยง ทำตัวนางพญามาก แหม่ม เจ๊มะพร้าวที่นั่งจ๋องอยู่สะดุ้งเฮือก ดาหลาลุกขึ้น เอามือท้าวโต๊ะ ก้มหน้าลงจิกพูด
“อยู่ดีๆ ไม่ชอบอยากโดนเฉดหัวออกไป เหมือนนังคอห่านนั่นใช่มั้ย”
แหม่ม เจ๊มะพร้าว นั่งนิ่ง พรเพ็ญที่ยืนอยู่ข้างๆ แหม่มพูดขึ้น
“ดิฉันคิดว่าเรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของดิฉันจัดการจะดีกว่านะคะ”
“ไม่ดีกว่า” ดาหลาแว้ดขึ้นมา พรเพ็ญเหวอ แอปเปิ้ล ปีโป้ จีจี้ ที่ยืนอยู่หลังดาหลาสะใจ
“คุณดาหลาหมายความว่ายังไงคะ”
“จะหมายความว่ายังไง? ฉันก็หมายความว่า ‘เธอ’ จะมาดีกว่าฉันได้ยังไง ในเมื่อเธอมันก็เป็นแค่ผู้จัดการ ส่วน ‘ฉัน’... ฉันเป็นใคร” ดาหลาพูดใส่หน้าพรเพ็ญ
“คุณดาหลา ว่าที่สะใภ้ BKK Plaza”
แอปเปิ้ล ปีโป้ จีจี้พูดออกมาพร้อมกัน ดาหลาพึงพอใจมาก พรเพ็ญ แหม่ม เจ๊มะพร้าว อึ้ง
“ก็เพราะพนักงานคุณภาพ ต่ำ แถมผู้จัดการยังไร้ประสิทธิภาพแบบนี้ BKK Plaza ของเรา ถึงได้ไม่ค่อยจะก้าวหน้า”
“จริงค่ะ”
“ในฐานะที่ฉันเป็นถึง ‘ว่าที่สะใภ้ BKK Plaza’ ฉันจึงคิดว่า ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะจัดการ ล้างบาง BKK Plaza ซะที”
“ล้างบาง”
“ใช่ ล้างบาง”
“แต่...คุณดาหลาคะ คุณคุณชายยังไม่ได้...”
“หุบปาก” ดาหลาสวนขึ้น “ณ จุดนี้ ฉันกับคุณคุณชายก็เปรียบเสมือนคนๆ เดียวกัน เพราะฉะนั้น ฉันสั่ง ก็แปลว่า...คุณคุณชายสั่ง...ทุกประการ”
พรเพ็ญ แหม่ม เจ๊มะพร้าว อึ้ง / แอ๊ปเปิ้ล ปีโป้ จีจี้ สะใจมาก
ที่แผนกรองเท้า เท้าลูกค้าอ้วนยื่นแทบจะทิ่มใส่หน้าเจ๊มะพร้าว เจ๊มะพร้าวชะงัก กระอักกลิ่นขี้เล็บแทบอ้วก แต่ต้องกล้ำกลืนใส่รองเท้าให้ลูกค้า
“โอ๊ย! ใส่ดีๆ สิ ไม่เอาละ ไม่ซ้งไม่ซื้อแล้ว อารมณ์เสีย”
พูดจบลูกค้าก็ลุกไป ทิ้งรองเท้าที่ลองไว้ซะเกลื่อนพื้น
“หนอย อีผีเสื้อสมุทร อีช้างน้ำช้างเน่าเท้าเหม็นจะอ้วก แหวะ! ลองจนจะหมดห้าง ไม่ซื้อซักกะข้าง...อีช้างขึ้นอืด”
เจ๊มะพร้าวบอกอย่างโมโห แหม่มยกกล่องรองเท้าสูงแทบมิดหัวเข้ามาวางอย่างเหนื่อย
“ใจเย็นเจ๊”
“เย็นไม่ไหวแล้วนังแหม่ม นังแบหลามันเล่นย้ายเจ๊จากแผนกเครื่องสำอาง วัน ๆ เคยแต่แต่งหน้าทาปากให้ลูกค้า ตอนนี้ต้องมานั่งดมขี้เล็บ หึ๋ย! มันแกล้งกันชัดๆ”
“เอาน่ะ จะหน้าจะเท้า เราก็เป็นพนักงานขายเหมือนกันแหละ”
“นี่ แกก็โดนด้วยนะแหม่ม อย่ามาทำเป็นแม่พระ” แหม่มถอนใจเฮือก ก้มเก็บรองเท้าที่วางเกลื่อน “เดี๋ยวนี้โลกมันตีลังกาเหรอวะนังแหม่ม ทำไมคนดีไม่ได้ดี ทีอีนังมารร้าย ไหงมันจะกลายเป็นสะใภ้ BKK Plaza ได้วะ”
แหม่มพูดไม่ออก ได้แต่มองหน้าเจ๊มะพร้าว
อีกด้านที่บ้านเช่าห่าน ห่านนั่งมองแหวนที่คุณชายเคยให้ไว้ ห่านนึกถึงตอนที่คุณชายสวมแหวนให้...ห่านยิ้มน้อยๆ แล้วค่อยๆ หุบยิ้มลงเมื่อนึกถึงตอนที่คุณชายต่อว่า/ไล่ห่านออก ไม่งั้นจะเอาตำรวจมาจับ
ห่านถอนใจ ห่านทำแหวนหลุดมือกลิ้งไปไกล ห่านวิ่งตามอย่างใจหายใจคว่ำ ก้มเก็บขึ้นมาอย่างดีใจ หวงแหวน แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็อึ้งเมื่อเห็นนีรนุชยืนอยู่หน้าบ้านเช่าบื้อ ซักพักบื้อออกมาทักทายยิ้มแย้ม แล้วพากันออกไป ห่านอึ้ง ตัวชา ทำไมใจมันวูบๆ
บื้อกับนีรนุชมาที่ค่ายเทปอินดี้ ดูโอ บื้อกับนีรนุชนั่งรออยู่คู่กัน บื้อดูตื่นเต้น
“ขอบคุณคุณน้องนุชมากนะครับ” นีรนุชขำ
“นี่ วันนี้พูดประโยคนี้ 20 รอบแล้วมั้ง”
“อ๋อ เหรอครับ? ก็...มัน ไม่รู้จะพูดอะไรดีนี่ครับ ‘ขอบคุณ’ เนี่ยมันดีที่สุดแล้วอ่ะครับ”
“ฉันก็แค่แนะนำให้ แต่ที่เธอได้ก็เพราะความสามารถของเธอเองตะหาก”
“ตกลงผมได้ใช่มั้ยครับ”
“เอ๊า ก็จริงสิ บื้อนี่ ตลก”
เบกกับเซิ้ด เดินส่งเสียงออกมา
“ฮิๆๆ ฮาโหล...ล...น้องบื้อจ๊ะ สบายดีนะจ๊ะ”
“สวัสดีครับ/ ค่ะ”
“พระคุ้มครองจ๊ะ อ่ะ! สรุปว่าวันนี้ที่พี่เบก & พี่เซิ้ด นัดน้องมาเนี่ย เราก็จะมาเซ็นต์สัญญากันจ๊ะ” บื้ออึ้ง
“เซ็นต์สัญญา”
“ก็เออสิ มีปัญหาเรอะไอ้น้อง”
บื้ออึ้งก่อนจะค่อยๆ ยิ้มอย่างดีใจสุดชีวิต หันไปมองหน้านีรนุช นีรนุชยิ้มให้กำลังใจ ดีใจด้วย สองคนตีมือกัน บื้อโผเข้ากอดนีรนุชแน่น อุ้มหมุนๆๆ อย่างมีความสุขสุดๆ
ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านเดิม คนขายวางชามก๋วยเตี๋ยวโครมตรงหน้าบื้อกับนีรนุช
“ไว้ผมมีตังค์เมื่อไหร่ จะพาคุณน้องนุชไปเลี้ยงร้านไฮโซๆ นะครับ” บื้อบอก
“ไม่ต้องเลยนะ จะโกรธมาก ฉันชอบแบบนี้แหละ ว่าแต่ดังเป็นซุป’ตาร์ แล้วอย่าลืมกันล่ะ”
“โหย เว่อร์แล้ว”
“เออ บื้อ...คุณห่านเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ ใช้ได้ครับ โอเค.อยู่”
นีรนุชคิดแล้วตัดสินใจ
“บื้อ”
“ครับ”
“คุณห่านยังโกรธชายอยู่มั้ย” บื้ออึ้ง
“ถามทำไมเหรอครับ”
“เปล่า ก็...ถามดู...ไม่อยากให้เค้า 2 คน โกรธกัน” บื้อเบือนๆ หน้า “นึกถึงวันที่สวิสฯ แล้ว ไม่อยากให้เป็นแบบนี้ บื้อว่ามั้ย” บื้อก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยว นีรนุชมองๆ แล้วตัดสินใจถามอีก “บื้อ” บื้อเงยหน้ามอง “วันนี้ คุณห่านอยู่บ้านรึเปล่า”
บื้อมองหน้านีรนุช
ห่านอยู่ที่บ้านชะเง้อมองไปที่หน้าบ้านบื้อ เห็นบื้อยังไม่มาก็เดินกลับมานั่งเซ็ง ซักพักห่อก๋วยเตี๋ยวถูกยื่นไปตรงหน้า ห่านเผลอดีใจหันขวับ แต่ชะงัก เพราะกลายเป็น เจ๊มะพร้าวกับแหม่ม
“แอ๊ะแอ๋”
ห่านยิ้มออกมา โผกอดเจ๊ะมะพร้าวแน่น
“เจ๊” สามสาวกอดกัน
ห่านถึงกับของขึ้นเมื่อรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับเจ๊มะพร้าวและแหม่ม
“เจ๊ว่าไงนะ? นังแบหรามันย้ายเจ๊กะแหม่มไปขายรองรองเท้า”
“เออสิ! นังตัวแสบ”
“แล้วมันมีสิทธิ์อะไร”
“มันบอกว่ามันเป็น “ว่าที่สะใภ้ BKK Plaza” ห่านจ๋อยลง
“เฮ๊ย นังห่าน อย่าจ๋อยสิ เจ๊ว่านะ นังแบหรา มันมั่ววะ พูดเองเออเอง เจ๊ยังไม่เคยได้ยินคุณคุณชายเค้าพูดซักคำว่าอยากได้มันเป็นเมีย”
“เออ ก็จริงนะ”
“สายตาเค้าที่มองมัน ไม่เหมือนเวลาที่เค้ามองแก เออ...มองแกตอนเป็นคุณฮันนี่ซักกะนิด” ห่านอึ้ง
“เออว่ะ จะว่าไป คุณคุณชายเค้าก็รักแก เอ่อ...รักแกตอนเป็นคุณฮันนี่มากนะ”
“ก็ตอนคุณฮันนี่ไง ไม่ใช่ตอนนี้”
“จะไปรู้ได้ไงวะ จะฮันนี่รึจะห่าน มันก็แกทั้งนั้น แหม เจ๊ล่ะมันเขี้ยว นี่ถ้าเกิดคุณคุณชายเค้ารักแกมากถึงขนาดกลับมาง้อขอคืนดีแกล่ะก็ เจ๊จะหัวเราะเยาะอีนังแบหราให้ฟันร่วงหมดปากเลยคอยดู๊”
แหม่มเลิกคิ้ว หันไปมองห่าน ห่านส่ายหน้าน้อยๆ แบบ เป็นไปไม่ได้
คุณชายนั่งอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง คุณชายก้มมองแหวนที่นิ้ว เอามือจับๆ ลูบๆ แล้วถอนใจเฮือกนึกถึงตอนที่สวมแหวนให้ห่าน / จับห่านเขย่า โกรธว่า “ทำกับผมอย่างนี้ทำไม?” / บื้อต่อยเปรี้ยง บอก “มีเงิน แต่ไม่มีสมอง ผู้หญิงคนนี้เค้ารักคุณ”
คุณชายมีสีหน้าเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง
บื้อเดินถือถุงก๋วยเตี๋ยวมาตามทาง บื้อนึกถึงตอนที่จะบอกข่าวดีกับห่านแล้วยิ้มออกมา จึงรีบจ้ำเดินเร็วขึ้นแต่ก็ชะงักเมื่อเห็นแผงขายรองเท้า บื้อหยุดมองดูแผงรองเท้าแล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปมองกวาดตาดูรองเท้าบนแผง
“คู่ไหนดีน้อง? ซื้อให้แฟน แฟนรักแฟนหลงเลยนะ”คนขายบอก บื้อยิ้ม
“จริงเหรอพี่”
“จริ๊ง ซื้อรองเท้าให้กันก็จะอยู่คู่กัน มันเป็นเคล็ด”
“แน่ะ”
“เอ้า ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ เอาคู่ไหนเลือกเลย เดี๋ยวลดให้พิเศษ” บื้อยิ้มๆ กวาดตามองแล้วสะดุดกับรองเท้าสวยสุดวิบวับคู่นึง “โห...ตาแหลม คู่นั้นแพงสุด 390”
บื้อจ๋อย วูบเลย
“ห๊า ตั้ง 390”
“นี่ลดแล้วนะ”
“อะไรพี่ ยังไม่ได้ต่อเลย” คนขายค้อน
“เอ้า ต่อมา เร็วๆ”
บื้อคิดๆ ควักกระเป๋าเอาเงินมาดู แบงค์ยับยู่ยี่
“ทั้งเนื้อทั้งตัวมี 300... 200 ได้มั้ยพี่”
“ได้ เอาไปข้างเดียว”
“บ้าพี่ เอาไปทำไมข้างเดียว 250 นะพี่นะ นะๆ ขอเหลือติดตัวไว้ 50”
คนขายทำหน้าบูดปากเบี้ยวใส่ บื้อยิ้มให้ อ้อนๆ
ห่านนั่งซักผ้ากองโตอยู่ที่บ้าน ห่านปาดเหงื่อ
“จนป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมาเลยๆๆ เพลินล่ะซี่ เพลินกันเลยใช่มั้ยๆๆ” ห่านบ่นไปซักไป ซักพักห่านรู้สึกเหมือนมีขาใครมายืนอยู่ข้างหลัง ห่านชะงัก “ไปสวีทกันถึงไหนล่ะ เพิ่งจะโผล่มาเอาป่าน” ห่านหันไปดูแล้วช็อกเพราะเป็นคุณชายที่ยืนอยู่ “คุณ...คุณชาย...”
ทันใดนั้นคุณชายทรุดลงพุ่งกอดห่านไว้แน่น ห่านช็อก จังหวะนั้นบื้อเดินมาเห็นพอดี บื้อถึงกับช็อก ถุงก๋วยเตี๋ยวร่วงข้างนึง ถุงรองเท้าร่วงตามมาอีกข้างนึงขณะที่คุณชายกับห่านยังกอดกัน แต่ความรู้สึกบื้อเหมือนโลกถล่มทลาย
บื้อยังยืนอึ้งมึนอยู่ตรงที่เดิม คุณชายค่อยๆ ผละออกมองหน้าห่าน
“ที่ผ่านมาผมขอโทษ ผมมันโง่ ไม่มีสมอง อย่างที่คุณบื้อว่าจริงๆ โง่ขนาดที่ว่าไม่รู้ใจตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองรักใคร” ห่านมองหน้าคุณอึ้ง “ผมรักคุณ...คุณห่าน”
ห่านตึ่ง! บื้อตึ่ง! คุณชายโผเข้ากอดห่านอีกที ห่านยังอึ้ง บื้ออึ้งยิ่งกว่า ชอกช้ำ หมดแรง ค่อยๆ หันหลังกลับไปแล้วชะงักเพราะนีรนุชก็มายืนช้ำอยู่แถวนั้นอีกคน
บื้อกับนีรนุชมองหน้ากันอย่างหัวอก(ช้ำ)เดียวกัน แล้วพากันหันไปมองอีก คุณชายกับห่านที่ยังกอดกันอยู่
ห่านเอาแก้วน้ำพลาสติกเสิร์ฟวางหน้าคุณชาย คุณชายหยิบขึ้นจิบมองไปรอบๆ บ้านห่าน
“บ้านน่าอยู่จัง”
“บ้านเนี้ยเนี่ยนะคะ? โห” ห่านส่ายหน้าน้อยๆ คุณชายยิ้ม ยืนยัน
“บ้านจะน่าอยู่หรือไม่น่าอยู่ มันขึ้นอยู่กับว่า...เราอยู่กับใคร” คุณชายมองหน้าห่าน ห่านอึ้ง หลบตา คุณชายจับมือห่าน “เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ยครับ” ห่านอึ้ง มองหน้าคุณชาย “ให้โอกาสผมอีกซักครั้ง ได้มั้ยครับ”
ห่านอึ้ง สับสน แอบคิดถึงบื้อ
“แต่ว่า...” คุณชายชิงพูดก่อน
“เรื่องคุณดาหลา...ผมรู้ดีว่าผมพลาด” คุณชายส่ายหน้า แล้วจ้องตาห่าน “แต่ถ้าคุณห่านให้โอกาสผม ครั้งนี้ ผมจะตั้งใจทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อเรา 2 คน”
ห่านอึ้ง พูดไม่ออก เพราะไม่เกี่ยวกับดาหลาเท่าไหร่แล้ว แต่ห่านนึกถึงบื้อจึงเบือนหน้าไป
บื้อกับนีรนุชนั่งข้างกันอย่างคนหัวอกเดียวกัน ทั้งคู่กอดเข่าเหมือนกัน มองเหม่อไปข้างหน้า สุดท้ายนีรนุชเริ่มพูดก่อนโดยไม่มองหน้า
“แอบรักใครแล้วพูดไม่ได้ นี่มันเจ็บเนอะ”
บื้อพยักหน้าหงึกๆ โดยไม่มองหน้า
“เจ็บครับ เจ็บมาก”
นีรนุชหันมามองหน้าบื้อ อย่างเข้าใจ
“เธอแอบรักคุณห่าน”
บื้อหันมองหน้านีรนุช
“คุณก็แอบรักคุณชาย”
สองคนมองหน้ากัน ถอนหายใจแล้วหันไปมองเหม่อเหมือนเดิม โดยไม่พูดอะไรกันอีก
จบตอนที่ 12
