ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 7
อณุกา ปราณ เปลี่ยนชุดแล้วเช่นกัน ปราณกำลังทาครีมกันแดดให้อณุกาที่นั่งอย่างสบายอารมณ์
"ของที่ฉันสั่งให้หามาอยู่ไหน"
"ในกระเป๋าครับ"
"ดูให้แน่ใจอีกทีซิว่า ยังอยู่รึเปล่า"
ปราณไปหยิบซองยาในกระเป๋าออกมาให้อณุกาดู
"นี่ครับ"
อณุกาหยิบซองยามาดูแล้วยิ้มร้าย
"นลิน คืนนี้เธอจะได้เป็นเจ้าสาวของคุณกบเต็มตัว"
ที่ชายหาด กษิดิฐยังวิ่งหนี นลินวิ่งตามเอาทรายปาใส่หลังอย่างแรง
"โอ๊ย"
นลินหัวเราะสะใจ
"คิดเหรอว่า กบจะยอมให้บัวทำกบฝ่ายเดียว"
กษิดิฐหยิบทราย
"แอร๊ย"
นลินวิ่งหนีอย่างสนุกสนาน กษิดิฐวิ่งตาม
ที่มุมหนึ่ง แตงกวายังถ่ายวิดีโอมองความเริงร่าของทั้งคู่อย่างเจ็บปวด เธอตกใจเมื่อได้ยินเสียงติณณ์เรียกจากด้านหลัง
"คุณแตงกวา"
แตงกวารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แล้วหันไปพูดกับติณณ์อย่างไม่กลัว
"คะ"
ติณณ์เดินมาถามอย่างไม่ไว้ใจ
"คุณถ่ายคลิปกบกับคุณบัวทำไม"
"เก็บไว้ดูไงคะ...จะได้ชินกับความเจ็บปวดแล้วก็ตัดใจจากกบได้ซะที"
ติณณ์มองแตงกวาอย่างไม่ไว้ใจ
"ใกล้ถึงเวลาที่พี่ณุกานัดแล้ว เราไปรอที่ชายหาดกันเถอะค่ะ"
แตงกวาเดินออกไป ติณณ์มองแตงกวาอย่างไม่ไว้ใจแล้วเดินตาม
ในออฟฟิศกษิดิฐ เจนอ่านเอกสาร ศึกษางานของกษิดิฐ น้อย อุ๋ม นั่งทำงานอย่างตั้งใจ
น้อยดูนาฬิกาแล้วเรียกอุ๋ม และหันไปทางเจน
"อุ๋ม... ไปกินข้าวกัน"
อุ๋มพยักหน้าแล้วลุกขึ้น
เจนมองไปยังมุมที่ปภพ เอ็ดดี้อธิบายแบบให้ลูกค้าฟัง แล้วยิ้มมีแผน
"พวกพี่ไปทานกันก่อนเถอะค่ะ เจนยังไม่หิว"
น้อย อุ๋มพยักหน้าแล้วเดินออกไป
ปภพ เอ็ดดี้คุยงานกับลูกค้าเสร็จพอดี ทั้งคู่ไหว้ขอบคุณ ลูกค้าเดินออกไป ที่โต๊ะ เจนยังนั่งทำงานอยู่
"อ้าวเจน...ยังไม่ไปทานข้าวอีกเหรอ" ปภพถาม
"ค่ะ"
"เที่ยงแล้วนะจ๊ะ น้องเจนไม่หิวเหรอ"
"หิวค่ะ แต่แม่เจนไม่ค่อยสบาย เจนต้องประหยัดเงินไว้พาแม่ไปหาหมอ"
ปภพ เอ็ดดี้มองเจนอย่างสงสาร
"งั้นไปกับพวกพี่ กินฟรี พี่ปภพเลี้ยง" เอ็ดดี้บอก
"ได้"
"อย่าให้เจนต้องรบกวนพี่ๆ เลยค่ะ"
เอ็ดดี้มาดึงเจนจากโต๊ะ
"ไม่ต้องเกรงใจ...ไปเถอะ"
ปภพพูดอย่างใจดี
"เป็นเด็กไม่ควรปฏิเสธผู้ใหญ่นะ"
"ก็ได้ค่ะ"
ปภพ เอ็ดดี้ยิ้มดีใจที่เจนยอมไปกินข้าวด้วย
ในร้านอาหาร เจนดูเมนูอาหารอย่างเกรงใจ
"มีแต่ของแพงๆเจนไม่กล้าทานหรอกค่ะ"
"แพงแค่ไหน พี่ปภพก็เลี้ยงได้"
ปภพบอกเจน
"อยากทานอะไร สั่งเลย"
"งั้นเจนเอาสลัดผักอย่างเดียวก็พอค่ะ"
"กินแต่ผักจะอิ่มเหรอ" เอ็ดดี้ถาม
เจนทำท่าเกรงใจมาก
"ก็คงไม่อยู่ท้องเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่แค่สลัดจานเดียวก็เป็นร้อยแล้ว อย่าให้เจนต้องรบกวนพี่ปภพมากกว่านี้เลยค่ะ"
ปภพ เอ็ดดี้มองเจนอย่างชื่นชม
"ถ้าเจนเกรงใจจนไม่กล้าสั่ง เดี๋ยวพี่สั่งให้เอง ของเจนเอาเป็นสเต็กแซลมอนละกันนะ"
ปภพยกมือเรียก พนักงานเดินมาหา
"สเต็กแซลมอน"
"ของผมสเต็กเนื้อ" เอ็ดดี้บอก
เจนยิ้มสมใจมอง ปภพ เอ็ดดี้
ชายหาดด้านหนึ่ง ที่โต๊ะมีตะกร้าแอปเปิ้ล อีกด้านมีโหลตั้งอยู่ ทุกคนมายืนรวมตัวกันที่ชายหาดหมดแล้ว
"ดูจากสภาพแวดล้อมแล้ว ดูเหมือนคุณณุกาจะให้พวกเราเล่นเกม" มัญจาบอก
"ฉันจะให้พวกเธอจับคู่ แล้วช่วยกันเอาหน้าผากดันแอปเปิ้ลไปใส่โหล ภายในเวลา 3 นาที คู่ไหนเอาแอปเปิ้ลใส่โหลได้มากที่สุด จะได้ไอแพดรุ่นใหม่ล่าสุด คนละเครื่อง"
ดารินทร์ตื่นเต้น
"แอร๊ย...อยากได้"
"อยากได้ด้วย" มัญจาบอก
สารัชเสนอตัว
"ผมขอคู่กับคุณบัวนะครับ"
"คุณบัวมากับคุณกบก็ต้องคู่กับคุณกบ ส่วนคนที่ไม่มีคู่มาด้วย คุณณุกาจะจับคู่ให้"
"ติณณ์คู่กับแตงกวา"
แตงกวาถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ติณณ์หนักใจ ส่วนนลินกับกษิดิฐต่างปวดใจ มัญจากับดารินทร์มองสารัชอย่างกลัวๆ แล้วรีบวิ่งมาหากัน
มัญจากับดารินทร์พูดพร้อมกัน
"เราขอคู่กันนะคะ"
"อ้าว แล้วผมจะคู่กับใคร"
"คู่กับคุณติณณ์ก็ได้ฉันสละสิทธิ์" แตงกวาบอก
"พี่อยากให้แตงกวาสนุกด้วยกัน ไม่อนุญาตให้สละสิทธิ์จ้ะ"
แตงกวาถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
อณุการีบดักคอ
"ติณณ์พี่ก็ไม่อนุญาตเหมือนกัน"
"ครับ" ติณณ์รับคำอย่างอึดอัด
อณุกาบอกกับสารัช
"ไม่มีคู่ก็เป็นกรรมการ"
"เป็นกรรมการก็อดได้ไอแพดน่ะสิครับ"
ปราณยิ้มเยาะข่ม
"หาแฟนไม่ได้ เพื่อนๆก็ไม่ยอมจับคู่ด้วย คุณก็ต้องยอมรับในความโชคร้ายของตัวเอง"
สารัชถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ห่อไหล่แบบหมดอาลัยตายอยาก ทุกคนยิ้มขำ แตงกวามองกษิดิฐ นลินอย่างหมั่นไส้
มัญจา ดารินทร์ วิ่งวอร์มอยู่กับที่อย่างฟิตจัด
"โห ฟิตอ่ะฟิต" กษิดิฐแซว
"แน่นอน" มัญจาบอก
"ไอแพดต้องเป็นของพี่กับมิ้นท์เท่านั้น"
"ผมไม่ยอมให้พี่กับตัวกินเด็กชนะผมง่ายๆหรอกครับ..ใช่มั้ยบัว"
นลินมัวแต่มองติณณ์ที่ยืนคู่กับแตงกวา ไม่ได้ยินที่กษิดิฐพูด กษิดิฐเห็น แต่ทำเป็นร่าเริงเรียกอีกครั้ง
"บัว"
"หือ"
กษิดิฐกระซิบบอก
"อย่าจ้องติณณ์มาก เดี๋ยวคุณณุกาก็รู้หรอก ว่าบัวชอบคุณติณณ์...เราต้องเป็นผู้ชนะ"
กษิดิฐยกมือขอไฮไฟว์กับนลิน เธอตีมือตอบ กลบเกลื่อนความเศร้า
"ใช่...ไอแพดต้องเป็นของเรา"
สารัชถือนาฬิกาจับเวลามองกษิดิฐอย่างหมั่นไส้ ตะโกนอย่างหงุดหงิด
"เตรียมตัว"
มัญจารีบเอาแอปเปิ้ลวางที่หน้าผาก ดารินทร์เอาหน้าผากมาชนอย่างคึกสุดๆ กษิดิฐเอาแอปเปิ้ลวางที่หน้าผาก นลินเอาหน้าผากมาชน ทั้งคู่หน้าใกล้กัน กษิดิฐหวั่นไหวยิ้มมีความสุข นลินยิ้มมีความสุขอย่างไม่รู้ตัว แตงกวากับติณณ์ยังยืนเฉย อณุการีบเข้ามาหา
"กรรมการสั่งให้เตรียมตัวแล้วจ้ะ"
อณุกาหยิบแอปเปิ้ลมาวางที่หน้าผากแตงกวา ติณณ์มองแตงกวาอย่างเกรงใจ
"แค่เล่นเกมน่าติณณ์"
อณุกายิ้มพอใจ แตงกวาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด อณุการีบวิ่งมาหาปราณ แล้วเอาหน้าผากช่วยกันดันแอปเปิ้ล
"ทุกคู่พร้อม"
สารัชตะโกนลั่น
"เริ่มได้"
ทุกคู่รีบเดินเพื่อเอาแอปเปิ้ลไปใส่โหลอย่างกระตือรือร้น แตงกวา ติณณ์เดินไปอย่างไม่เต็มใจเล่น
กษิดิฐมองนลินที่หน้าใกล้อย่างมีความสุข เดินตามคู่มัญจา ดารินทร์ และเดินนำคู่อื่น ดารินทร์เชียร์ตัวเองกับมัญจา
"เร็วกว่านี้ เร็วกว่านี้"
มัญจา ดารินทร์เร่งสุดฝีเท้า
"สปีดเลยบัว..แซงมิ้นท์กับพี่รินไปเลย" กษิดิฐบอก
กษิดิฐ นลินเร่งฝีเท้าแซง
"แอร๊ย...กบ บัว แซงไปแล้ว" มัญจาบอก
"ยอมไม่ได้ ไปเร็ว"
ดารินทร์ มัญจาเร่งฝีเท้าอย่างไม่ยอมแพ้ คู่กษิดิฐมาถึงโหลก่อน ทั้งคู่ยื่นหน้าเพื่อเอาแอปเปิ้ลใส่โหล
นลินกระโดดดีใจ ร้อง "เย้"
กษิดิฐมองนลินยิ้มมีความสุขแล้วบอก
"อย่าเพิ่งดีใจยังไม่หมดเวลา"
นลินรีบวิ่งไปที่ตะกร้าแอปเปิ้ล กษิดิฐรีบวิ่งตามอย่างร่าเริง มัญจา ดารินทร์เอาแอปเปิ้ลใส่โหล แล้วรีบวิ่งกลับไปที่ตะกร้า
นลินรีบเอาแอปเปิ้ลไว้ที่หน้าผาก กษิดิฐรีบเอาหน้าผากมาชน แต่นลินปล่อยมือจากแอปเปิ้ลก่อน ทำให้แอปเปิ้ลตกลงพื้น ทั้งคู่ถลำไปชนหน้ากันอย่างจัง แล้วมองกันอย่างอึ้งๆ ยิ้มมีความสุข
"เร็วพี่ริน"
เสียงมัญจา ทำให้ทั้งคู่ตื่นจากภวังค์
"มิ้นท์กับพี่รินไปแล้ว" นลินบอก
กษิดิฐหยิบแอปเปิ้ลในตะกร้ามาวางที่หน้าผาก นลินรีบเอาหน้าผากมาชนแล้วรีบเดินตามคู่ มัญจา ดารินทร์ไป
อณุกา ปราณเอาแอปเปิ้ลใส่โหลแล้ววิ่งกลับมาที่ตะกร้าแอปเปิ้ล เช่นเดียวกับคู่แตงกวา ติณณ์วิ่งกลับมาที่ตะกร้า แตงกวาเดินตามมาอย่างเซ็งๆ
อณุกามองติณณ์ แตงกวา ปราณมองอณุกาแล้วพยักหน้าอย่างรู้กัน
การแข่งขัน กษิดิฐ นลินเดินนำ มัญจา ดารินทร์เดินตาม ติณณ์ แตงกวาเดินมาเป็นคู่ที่ 3 ส่วนอณุกากับปราณเดินรั้งท้าย
ปราณ อณุกาเดินแถไปหาคู่ติณณ์ แตงกวาอย่างรวดเร็ว แล้วชนทั้งคู่ให้ล้มลง
"ว้าย - เฮ้ย"
แตงกวาล้มลงนอนทับตัวติณณ์ หน้าใกล้จนเกือบจูบกัน แต่ทั้งคู่ไม่รู้สึกอะไรต่อกัน อณุกา ปราณ รีบแยกออกจากกันแล้วมองยิ้มพอใจ คนอื่นมองอย่างตกใจ ส่วนนลินกับกษิดิฐต่างปวดใจกับภาพตรงหน้า แตงกวาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด รีบลุกขึ้น ติณณ์ลุกตาม อณุกามองแตงกวารีบเข้าไปหา
"พี่กับคุณปราณมัวแต่รีบจะเอาแอปเปิ้ลไปใส่โหล เลยไม่ทันได้มอง ขอโทษนะจ๊ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่แตงกวาไม่เล่นแล้วนะคะเจ็บแขน" แตงกวาได้ข้ออ้าง
อณุกาจับแขนแตงกวาอย่างเป็นห่วง
"เป็นอะไรมากรึเปล่า"
"ไม่มากหรอกค่ะ แต่เล่นต่อไม่ไหวแล้ว"
อณุการู้ทันแต่จำใจ
"จ้ะ"
"อีก 10 วินาที"
"แอร๊ย...จะหมดเวลาแล้ว" มัญจาว่า
ดารินทร์ มัญจารีบเอาหน้าผากมาดันแอปเปิ้ลแล้ววิ่งแซงคู่ กษิดิฐ นลินยังมองติณณ์กับแตงกวา"หมดเวลา"
ดารินทร์ มัญจาเฮลั่นที่ชนะ
"เล่นทีเผลอนี่" กษิดิฐบอก
"ช่วยไม่ได้อยากเผลอเอง"
ทุกคนหัวเราะขำ ยกเว้นแตงกวาที่มองทุกคนอย่างเซ็ง ปราณมองกษิดิฐอย่างหมั่นไส้ ยิ้มร้ายมีแผน
"เกมของสาวๆจบแล้ว เรามาเล่นเกมของหนุ่มๆกันบ้างดีกว่าครับ"
ทุกคนมองปราณอย่างสงสัย
ที่ชายหาดมีโกลหนูตั้งอยู่สองฝั่ง ติณณ์เลี้ยงฟุตบอลอย่างเท่ๆ ปราณวิ่งตีคู่มากับติณณ์
กษิดิฐ สารัชขวางติณณ์ไม่ให้ไปยิงประตู กษิดิฐวิ่งเข้าไปแย่งบอลจากติณณ์ นลิน มัญจา ดารินทร์ อณุกาอยู่ข้างสนามตะโกนเชียร์ลั่น แตงกวานั่งกอดออกมองอย่างเบื่อๆ
"ไปเลยติณณ์" อณุกาบอก
"ยิงประตูให้ได้นะคะ" นลินบอก
มัญจา ดารินทร์หันขวับไปมองนลิน
"เธอต้องเชียร์กบ"
นลินได้สติรีบตะโกนใหม่
"ยิงประตูให้ได้นะคะกบ"
กษิดิฐได้ยินเสียงเชียร์จากนลินก็ยิ้มดีใจหันไปมองนลินอย่างมีความสุข แล้วแย่งบอลไปจากติณณ์ได้ ปราณยิ้มร้ายวิ่งเข้าไปเบียดอย่างแรงหวังให้ล้ม แต่เขาไม่ล้ม แต่กระแทกปราณคืนอย่างไม่กลัว ปราณมองอย่างไม่พอใจ
กษิดิฐเลี้ยงบอลไปที่โกลฝั่งปราณ ติณณ์พยายามเข้ามาขวาง กษิดิฐเลี้ยงบอลหลบติณณ์อย่างเท่ๆ
กษิดิฐตะโกนเรียกสารัช
"คุณสารัชขึ้นมาเร็ว"
สารัชวิ่งเหนื่อยหอบอย่างช้าสุดๆ
"เร็วที่สุดแล้ว"
กษิดิฐเห็นทำท่าหลอกล่อว่าจะส่งบอลให้สารัช แล้วเลี้ยงบอลหลบไปยิงประตูเข้าไป
"เยสๆๆ"
ปราณมองอย่างหงุดหงิด นลินกระโดดตัวลอย มัญจา ดารินทร์ดีใจไปกับกษิดิฐด้วย
แตงกวามองนลินยิ้มอย่างมีแผนแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา กษิดิฐถอดเสื้อ หมุนเสื้ออย่างดีใจมาส่งจูบให้นลินที่ข้างสนาม
นลินส่งจูบให้กษิดิฐอย่างดีใจ อณุกายิ้มสมใจ ติณณ์ แตงกวามองนลินอย่างเจ็บแล้ว เจ็บอีก ปวดแล้ว ปวดอีก
ปราณเลี้ยงบอลอย่างเท่ๆ แตงกวาถือโทรศัพท์แอบถ่ายนลินตลอดเวลา สารัชวิ่งมาจะแย่งบอลจากปราณแต่เสียหลักล้มลงเอง ปราณเลี้ยงบอลผ่านสารัชไป กษิดิฐรีบเข้าขวาง ปราณพยายามเลี้ยงบอลหลบ สาวๆหัวเราะขำสารัช
"ไหวมั้ยสารัช ไหวมั้ย" มัญจาพูดเย้ย
"ไหวอยู่แล้ว"
สารัชจะลุกขึ้น แล้วหมดแรงล้มลงอีก ติณณ์วิ่งเข้ามายื่นมือให้สารัชจับ นลินรีบกระซิบมัญจากับดารินทร์อย่างชื่นชม
"หล่อ เท่ มีน้ำใจนักกีฬา"
"เก็บอาการหน่อยบัว เดี๋ยวคุณณุกาได้ยินจะโดนไล่ออก"
นลินถอนหายใจอย่างเซ็งแล้วหันไปดูในสนามต่อ ปราณยังเลี้ยงบอลหลอกล่อ กษิดิฐแย่งบอลจากเท้าปราณได้ แต่บอลออกนอกสนามมาทางนลิน
"บัวเก็บให้"
นลินวิ่งไปเก็บฟุตบอล แตงกวายังถ่ายวีดีโอยิ้มร้าย
นลินถือบอลยืนข้างสนาม แล้วโยนบอลเข้าสนามไปทางกษิดิฐ ติณณ์วิ่งมาโหม่งบอล หัวชนกับกษิดิฐอย่างแรงจนล้มไปทั้งคู่
กษิดิฐกับติณณ์ต่างร้อง "โอ้ย"
นลินตกใจ วิ่งเข้าไปดูติณณ์
"แตกรึเปล่าคะคุณติณณ์"
ติณณ์คลำหัว กษิดิฐมองอย่างน้อยใจ
"ไม่ครับ"
แตงกวายิ้มร้ายเดินมาถามอย่างเยาะเย้ย
"แทนที่จะดูสามีตัวเองก่อนกลับดูคุณติณณ์ก่อน อย่างนี้เธอจะให้ฉันเชื่อได้ยังไงว่า เธอรักกบ"
นลินชะงัก มองอณุกาอย่างกลัวๆ กษิดิฐรีบแก้ตัวให้
"บัวเป็นคนโยนบอล เป็นต้นเหตุทำให้ติณณ์เจ็บก็เลยแสดงความรับผิดชอบด้วยการดูคุณติณณ์ก่อน ใช่มั้ยบัว"
"ใช่ๆ"
"รู้ใจเมียป่ะ"
"มาก"
กษิดิฐบอกกับแตงกวา
"คนไม่รักกันจริง ไม่รู้ใจกันขนาดนี้หรอกนะแตงกวา"
"เลิกสงสัยซะทีเถอะว่าบัวไม่ได้รักกบ" นลินว่า
อณุกามองเหตุการณ์แล้วยิ้มสะใจ ปราณหงุดหงิด
"เล่นให้จบเกมก่อนแล้วค่อยคุยกันได้มั้ย"
ติณณ์ยื่นมือ กษิดิฐช่วยดึงให้ลุกขึ้น
"ขอบใจ"
ติณณ์ยิ้มให้กษิดิฐอย่างเป็นมิตร
ผ่านเวลาเล็กน้อย ติณณ์เลี้ยงบอลยิงเข้าประตูฝั่งกษิดิฐอย่างสวยงาม ติณณ์ทำท่าสะใจอย่างเท่ๆ-นลินกระโดดตัวลอยอย่างดีใจ
"เย้"
แตงกวาถ่ายวิดีโอแล้วยิ้มสะใจ
เสียงนาฬิกาจับเวลาดังขึ้น
"หมดเวลา ปราณกับติณณ์ชนะไป 4 ต่อ 2" อณุกาบอก
ปราณเยาะเย้ย
"ถ้าอยากแก้มือก็บอกนะ ผมพร้อมเสมอ"
กษิดิฐมองปราณอย่างหมั่นไส้
"กิจกรรมภาคกลางวันหมดแล้ว แยกย้ายพักผ่อนตามอัธยาศัยแล้วเจอกัน ค่ำนี้ตอนปาร์ตี้ริมทะเล"
มัญจาบอกกับนลินและดารินทร์
"เล่นน้ำทะเลกัน"
"ไม่อ่ะ น้ำทะเลมันเหนียวตัว"
"งั้นเล่นน้ำสระ" นลินบอก
"อะเคร ...พวกเราขอตัวนะคะ" ดารินทร์บอก
อณุกาพยักหน้า ดารินทร์เดินนำทุกคนออกไป แตงกวามองตามอย่างมีแผน
"เกาะแถวนี้สวย ติณณ์พาน้องแตงกวานั่งเรือชมเกาะสิจ๊ะ"
"แตงกวาไม่ชอบนั่งเรือค่ะ"
"งั้นไปนวดกับพี่นะจ๊ะ ไปด้วยกันนะติณณ์"
"นวดแตงกวาก็ไม่ชอบค่ะ แตงกวาขอไปพักที่ห้องดีกว่า"
แตงกวาเดินออกไป ติณณ์มองตามแตงกวาอย่างไม่ไว้ใจ
"ผมก็ขอไปพักที่ห้องเหมือนกันครับ"
ติณณ์เดินตามแตงกวาออกไป อณุกาบ่นกับปราณอย่างหนักใจ
"ให้ไปนั่งเรือกับติณณ์ก็ไม่ไป แตงกวาไม่ให้ความร่วมมืออะไรเลย จะรักติณณ์ได้ยังไง"
"คุณแตงกวาเพิ่งใกล้ชิดกับคุณติณณ์ไม่นานเลยอาจจะยังไม่คิดอะไร คุณจัดให้อยู่ใกล้กันบ่อยๆ เดี๋ยวก็ใจอ่อนรักกันเองละครับ"
อณุกาพยักหน้าอย่างหนักใจ
กลุ่มกษิดิฐ เดินมาทางสระว่ายน้ำ
"นี่ๆ ว่ามั้ยว่า แตงกวาดูวุ่นวายกับกบกับบัวน้อยลงมาก" มัญจาว่า
"คุณแตงกวาคิดว่าบัวท้อง คงจนปัญญาไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรมาแยกบัวกับคุณกบแล้ว" ดารินทร์บอก
"แต่บัวว่าแตงกวาคงเลิกยุ่งแค่พักเดียว เดี๋ยวพอบัวบอกว่าแท้ง แตงกวาก็ต้องกลับมายุ่งอีกอยู่ดี"
"อย่างน้อยก็ทำให้บัวอยู่อย่างสงบสักพักล่ะน่า" กษิดิฐว่า
"พูดไม่คิด" สารัชว่า
กษิดิฐหันมองสารัชอย่างไม่พอใจ
"คุณบัวจะสงบได้ยังไง ในเมื่อคุณบัวต้องแกล้งเป็นคนท้องตั้งหลายเดือน"
"สารัชพูดถูก...ไหนจะต้องแกล้งแพ้ท้อง แกล้งใส่ท้องปลอม บัวยังไม่เห็นวี่แววเลยว่าชีวิตบัวจะได้สงบตอนไหน...ขอบใจมากนะสำหรับแผนท้องของกบ"
กษิดิฐมองนลินอย่างรู้สึกผิด แต่แกล้งร่าเริง
"โธ่บัวก็...วันนั้นสถานการณ์มันคับขันกบเลยไม่มีเวลาคิดให้รอบคอบ เดี๋ยวกบจะค่อยๆคิดนะว่า จากนี้จะทำให้บัวอยู่อย่างสงบได้ยังไง"
สารัชขู่กษิดิฐ
"รีบไปคิดมาเลยนะถ้าคิดไม่ออกล่ะก็..."
"คุณจะทำอะไรผม"
สารัชมองกษิดิฐอย่างโมโห แล้วตะโกนใส่หน้า
"ผมจะทำอะไรคุณได้ นอกจากช่วยคุณคิดหาทางช่วยคุณบัว"
ทุกคนหัวเราะขำสารัช
แตงกวายืนชะเง้อชะแง้อยู่ที่ริมสระ พอเห็นทุกคนเดินมา ก็รีบไปแอบที่มุมหนึ่ง แล้วหยิบมือถือมาเตรียมถ่ายวิดีโอ
ติณณ์เห็นแตงกวาอยู่มุมหนึ่งก็รีบเดินเข้าไปหา
"คุณจะให้ผมเชื่อจริงๆ เหรอว่าคุณถ่ายไว้ดูเพื่อตัดใจจากกบ"
"ห่วงบัวจนต้องสะกดรอยตามฉันเลยเหรอคะ"
"ผมขอร้อง อย่าทำร้ายคุณบัวอีกเลยนะครับ"
แตงกวายิ้มเยาะ
"คิดมากไปรึเปล่าคะ แค่คลิปเที่ยวทะเลจะทำร้ายบัวได้ยังไง"
"เรื่องนั้นผมไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าคุณไม่ได้ทำเพราะหวังดีกับคุณบัวแน่ๆ เลิกถ่ายเถอะ ผมขอร้อง"
"ขอให้มีความสุขกับการเฝ้าดูแลบัวอยู่ไกลๆ นะคะ"
แตงกวามองติณณ์อย่างไม่พอใจ แล้วเดินออกไปอย่างหงุดหงิด ติณณ์มองนลินเดินเคียงคู่กับกษิดิฐมาที่สระว่ายน้ำอย่างเศร้าๆ
ชายหาดในบริเวณมุมนวดปราณ อณุกานั่งอยู่บนเตียงรอหมอนวด ปราณถอดเสื้อโชว์หุ่นล่ำสันแล้วนอนลงอย่างสบายใจ
"ใส่เสื้อ"
"เวลานวด ผมก็ถอดทุกทีให้ใส่ทำไม"
"ก็ทุกทีคุณนวดกับหมอนวดผู้ชาย ที่นี่มีแต่หมอนวดผู้หญิงเกิดหุ่นคุณเตะตาหมอนวดพวกนั้นขึ้นมา เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง"
"หวงเหรอครับ"
อณุกาทำเป็นเชิดหน้าไม่ตอบ เสียงไลน์จากมือถือปราณดังขึ้น ปราณหยิบมาอ่าน
"คุณติณณ์กำลังขัดขวางแผนของเราเอาคุณติณณ์ออกไปให้พ้นทางฉันเดี๋ยวนี้"
ปราณครุ่นคิด
"อ่านข้อความแล้วนั่งนิ่ง กิ๊กส่งข้อความมาใช่มั้ย"
"ผมมีที่ไหนละครับกิ๊กน่ะ สารัชครับ"
"สารัช" อณุกาแปลกใจ
"สารัชบอกว่าเห็นคุณติณณ์นั่งเหงาอยู่คนเดียว เลยอยากให้ผมชวนคุณติณณ์ทำอะไรสนุก ๆ น่ะครับ"
"ติณณ์ชอบเล่นกีฬา ที่นี่มีอะไรน่าสนใจบ้างมั้ย"
ปราณคิดๆ แล้วบอก
"ปีนหน้าผาครับ"
"ชวนแตงกวามาดูด้วยดีกว่า เราต้องทำให้แตงกวากับติณณ์ใกล้ชิดกันให้มากที่สุด"
"คุณติณณ์ไม่ค่อยชอบหน้าผม ถ้าผมชวนคุณติณณ์อาจจะไม่มา คุณโทรชวนนะครับ"
อณุกาหยิบมือถือมากดหาติณณ์
ติณณ์นั่งเศร้า มองกษิดิฐ นลินที่นั่งห้อยเท้าลงสระวักน้ำใส่กัน ขณะที่คนอื่นๆ นอนเล่นที่เตียงริมสระ
เสียงมือถือของติณณ์ดังขึ้น เขากดรับ
"ครับพี่ณุกา..ผมไม่อยากปีนครับ"
"คุณปราณปีนคนเดียวคงไม่สนุก ติณณ์ปีนเป็นเพื่อนคุณปราณหน่อยนะ"
"ได้ครับ"
ติณณ์วางมือถือแล้วเดินออกไป แตงกวาออกมาจากมุมหนึ่ง มองติณณ์แล้วยิ้มสะใจ มือถือแตงกวาดังขึ้น"ฮัลโหล...เดี๋ยวแตงกวาตามไปค่ะ"
แตงกวาวางสายอณุกา แล้วหันไปซุ่มดูต่อ
กษิดิฐ นลินยังนั่งห้อยเท้าลงในสระ แล้ววักน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน
"พอแล้วกบ เปียกทั้งตัว"
"เล่นน้ำก็ต้องเปียกสิจ๊ะเมียจ๋า ไหนๆก็เปียกแล้ว กบว่าเราลงสระกันชุดนี้เลยดีกว่า"
"ชวนแหกกฎอีกแล้วนะ"
"ทุกคนอยากว่ายน้ำ แต่ไม่มีใครกล้าใส่ชุดว่ายน้ำ กบก็ต้องชวนแหกกฎน่ะสิ"
"ไร้ระเบียบสิ้นดี" สารัชบอก
กษิดิฐแกล้งขู่
"ว่าผมได้ทุกเรื่องผมชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ"
สารัชวิ่งมาหลบหลังนลิน
"คุณบัวช่วยผมด้วยครับ"
"คุณกบยังไม่ได้ทำอะไรนายเลย อย่าเยอะ"
สารัชจ๋อย ทุกคนยิ้มขำสารัช
"วันนี้วันธรรมดา ที่นี่คนน้อย ไม่มีใครมาเห็นหรอก ใส่ชุดนี้ลงกันเลยเถอะ"
มัญจาลุกจากเตียง
"เอาก็เอา"
"เธอยอมแหกกฎกับนายกบเหรอ" นลินถาม
"ก็ฉันอยากเล่นน้ำ"
"งั้นพี่เอาด้วย" ดารินทร์บอก
ทุกคนมองดารินทร์อย่างแปลกใจ
"นานๆ ได้แหกกฎแบบตอนเด็กๆ บ้างก็ดี"
"ไหนๆจะเป็นเด็กแล้วเป็นให้สุดๆ ไปเลยครับ"
กษิดิฐลุกขึ้นไปยืนมุมหนึ่งแล้วบอก
"ตามผมมา"
กษิดิฐวิ่งมากระโดดลงน้ำตูมใหญ่ มัญจา ดารินทร์ วิ่งกระโดดตามอย่างสนุกสนาน
มัญจา ดารินทร์ร้อง "วู้"
ทั้งสองคนโผล่จากน้ำหัวเราะลั่น
"สะใจเป็นบ้าเลย..ลงมาเร็วบัว" ดารินทร์บอก
"โดดอย่างนี้มันอันตรายนะครับคุณบัว" สารัชบอก
"บัวไม่ขี้ขลาดอย่างนายหรอกย่ะ" มัญจาว่า
"ผมจะทำให้ดูว่าผมไม่ได้ขี้ขลาด"
สารัชบอกแล้วลุกขึ้นวิ่งโดดน้ำตูมลงสระ กษิดิฐ มัญจา ดารินทร์เฮลั่นชื่นชม
"เหลือบัวคนเดียวแล้วนะ กล้าป่ะ" กษิดิฐถาม
"กล้าอยู่แล้ว"
นลินลุกขึ้น ถอยไปยืนขอบสระแล้ววิ่งโดดตูมตามทุกคนลงไป ทุกคนเฮลั่นอย่างสนุกสนาน
แตงกวามองจอโทรศัพท์ที่แอบถ่ายด้วยรอยยิ้มสะใจ
"บัว งานนี้เธอเสร็จฉันแน่"
ผ่านเวลาเล็กน้อย ปราณ ติณณ์ ห้อยตัวอยู่ตรงหน้าผาอย่างเท่ๆ มีเจ้าหน้าที่เช็กอุปกรณ์ให้อยู่
"เรียบร้อยครับ"
"ไหนๆก็ปีนแล้ว ทดสอบความแข็งแรงกันหน่อยมั้ยครับ" ปราณบอก
"ตามผมให้ทันก็แล้วกัน"
ติณณ์ปีนหน้าผาอย่างคล่องแคล่ว ปราณรีบปีนตามขึ้นไป
"เอาชนะติณณ์ให้ได้นะปราณ" อณุกาบอก
ปราณ ติณณ์ แข่งกันปีนหน้าผาอย่างไม่มีใครยอมใคร อณุกามองไปทางหนึ่งอย่างร้อนใจ
"ทำไมยังไม่มาอีกนะ"
อณุกาหยิบมือถือ กดโทรหาแตงกวา
แตงกวาโหลดคลิปลงไอแพด แล้วดูอยู่
"แตงกวาปวดหัวเลยเปลี่ยนใจไม่ไปแล้วน่ะค่ะพี่ณุกา ทานยาแล้วค่ะ นอนพักหน่อยก็คงหาย...แตงกวาขอนอนก่อนนะคะ"
อณุกาวางสายถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
"อุตส่าห์คะยั้นคะยอให้ติณณ์มาปีนหน้าผาโชว์ได้แล้วเชียว..กลับไม่ยอมมาดูซะนี่"
แตงกวาคลิกเปิดไฟล์ตัดต่อวีดิโอในไอแพดแล้วยิ้มร้าย
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 7 (ต่อ)
เวลากลางคืน เจนเดินเข้าบ้านมาอย่างเหนื่อยอ่อน จันทร์ที่นั่งทาเล็บอยู่รีบวิ่งไปถามอย่างตื่นเต้น
"เจ้านายแกติดกับแกรึยัง"
"วันนี้เค้าไม่อยู่ไปเที่ยวกับเมีย แต่ฉันก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆ หรอกนะ ฉันสร้างภาพให้คนสนิทของเค้า สงสารฉันได้แล้ว แล้วฉันก็ถามประวัติเค้าจากคนสนิทเค้าทั้งวันเลย"
"แล้วได้ข้อมูลอะไรบ้าง รวยมากอย่างที่แกคิดมั้ย"
"ยิ่งกว่าที่ฉันคิดอีก"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วคิดออกรึยังว่าจะใช้แผนไหนจับเค้า"
"คิดออกแล้ว แค่รอเค้ากลับมาเท่านั้น แล้วแม่ก็ต้องช่วยฉันเหมือนที่เคยช่วย"
"ฉันน่ะช่วยแกอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ต้องช่วยฉันก่อน เอามาต่อทุนสักพันซิ"
จันทร์แบมือ
"เมื่อก็เช้าเพิ่งให้ไปพันนึง หมดแล้วเหรอ"
"ถ้าไม่หมดจะมานั่งทาเล็บแก้เซ็งอย่างนี้เหรอวะ ไม่ต้องพูดมากเอาตังค์มา"
เจนมองจันทร์อย่างเหนื่อยใจแล้วหยิบเงินให้ จันทร์ชะเง้อมองกระเป๋าสตางค์เจนอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า มีเงินเท่าไหร่
ท่ามกลางบรรยากาศรีสอร์ตกลางคืนที่แสนสวยงาม ริมชายหาดมีโต๊ะอาหาร 2 โต๊ะ เวทีเล็กๆ มีทีวี อุปกรณ์คาราโอเกะ มีมุมปิ้งย่างอาหารทะเล มีพนักงานปิ้งให้ มีโต๊ะเครื่องดื่มซึ่งพนักงานยืนดูแลอยู่ มีพนักงานอีก 2 คน ยืนดูแลที่โต๊ะ
กษิดิฐ นลิน มัญจา ดารินทร์ สารัชนั่งโต๊ะหนึ่ง ปราณ ติณณ์ แตงกวา นั่งอีกโต๊ะ
แตงกวายิ้มร้าย อณุกายืนบนเวทีพูดใส่ไมค์
"ก่อนปาร์ตี้จะเริ่ม ฉันขอมอบรางวัลให้แก่ผู้ชนะเกมที่แข่งเมื่อตอนกลางวันก่อน มัญจา ดารินทร์"
ทั้งสองคนต่างร้อง "เฮ" ทุกคนปรบมือ มัญจา ดารินทร์ขึ้นไปรับรางวัลจากอณุกาแล้วยกโชว์อย่างดีใจ
"ขอให้ทุกคนสนุกกันให้เต็มที่ กลับไปจะได้มีแรงบันดาลใจในการทำงานให้ภัทร แอดเวอร์ไทด์ซิ่งเป็นบริษัทโฆษณาอันดับหนึ่งของประเทศ"
"อันดับหนึ่งของประเทศมันน้อยไปค่ะ พวกเราจะทุ่มเทให้ภัทรเป็นอันดับหนึ่งของเอเซียเลย" นลินบอก
ทุกคนเฮลั่น อณุกาลงจากเวทีแล้วพูดกับพนักงาน
"เสิร์ฟอาหารเครื่องดื่มได้เลย"
แตงกวาลุกขึ้น
"อย่าเพิ่งค่ะ"
ทุกคนมองแตงกวาอย่างแปลกใจ
"แตงกวามีบางอย่างอยากให้ทุกคนดูค่ะ"
แตงกวายื่นไอแพดให้พนักงาน
ไอแพดถูกต่อเข้ากับทีวี เป็นภาพนลิน วิ่งไล่กับกษิดิฐที่ริมชายหาด ทุกคนมองอย่างแปลกใจ นลินหันไปพูดกับแตงกวาอย่างไม่พอใจ
"เธอแอบถ่ายคลิปฉัน"
แตงกวายิ้มเยาะไม่ตอบ
"แตงกวาแอบถ่ายบัวทำไม" กษิดิฐถาม
"เดี๋ยวกบก็รู้ อย่ามัวแต่มองแตงกวาสิคะดูภาพพวกนี้ดีกว่าสนุกกว่าเยอะ" แตงกวาตอบกษิดิฐแล้ว หันไปพูดกับทุกคน
แตงกวาหันไปดูภาพในทีวี ทุกคนดูตาม
ในทีวี เห็นภาพนลินกระโดดตัวลอยดีใจตอนเชียร์บอล แล้วจบที่ภาพนลินโดดน้ำ แตงกวาหยิบรีโมทมาปิดทีวี แล้วพูดกับนลิน
"หมอที่ฉันส่งคลิปนี้ไปให้ดู ยืนยันว่าถ้าคนท้อง 5 อาทิตย์วิ่งหรือกระโดดแบบที่เธอทำ จะมีโอกาสแท้งถึง 90 เปอร์เซ็นต์"
ทุกคนมองอย่างตกใจ ติณณ์หนักใจ ปราณยิ้มสะใจ
"แต่โอกาสไม่แท้งก็มี 10 เปอร์เซ็นต์ นลินอาจจะอยู่ใน 10 เปอร์เซ็นต์นั้นก็ได้นะจ๊ะ" อณุกาบอก
"ถ้าบัวไม่รู้ตัวว่าท้อง แตงกวาก็อาจจะคิดแบบนั้น แต่นี่บัวรู้ตัว คนท้องคงไม่ทำอะไรที่เสี่ยงกับการแท้งมังคะ"
"คนไม่เคยท้องมันก็ลืมกันได้ ตอนพี่ท้องน้องจุงสองเดือนแรก พี่ก็เคยลืมแล้วกระโดดโลดเต้นแบบบัวเหมือนกัน" ดารินทร์บอก
แตงกวามองดารินทร์อย่างไม่แคร์ แล้วหันไปพูดกับนลิน
"ฉันอยากให้เธอตรวจอีกครั้งว่าท้องหรือไม่ท้อง"
"คราวที่แล้ว ฉันยอมไปตรวจให้เธอแล้ว ครั้งนี้คงไม่จำเป็น"
"ถ้าเธอไม่ยอมตรวจ ฉันทำทุกอย่างเพื่อให้เธอตกงาน"
นลินมองแตงกวาอย่างไม่พอใจ แตงกวาหยิบที่ตรวจครรภ์ออกมาจากกระเป๋า
"แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ให้เธอต้องยุ่งยากไปตรวจที่โรงพยาบาลหรอกนะ ตรวจด้วยอันนี้ ตอนนี้เลย ถ้าผลออกมาว่าเธอท้อง ฉันจะเลิกยุ่งกับเธอแล้วลาออกจากภัทร ฯ"
กษิดิฐ มัญจา ดารินทร์ ครุ่นคิดหาทางช่วยนลิน
สารัชกระซิบมัญจา
"คุณแตงกวาจะให้คุณบัวตรวจให้ได้ ทำยังไงดีครับ"
"พวกฉันก็กำลังคิดอยู่นี่ไง"
"หมอออกใบรับรองแพทย์ให้แล้วว่าบัวท้อง ไม่ต้องตรวจแล้วนะบัว"
นลินมองกษิดิฐแล้วครุ่นคิด
ติณณ์พูดกับกษิดิฐ
"กบ เราขออนุญาตออกความเห็นอย่างเพื่อน เราคิดว่าคุณบัวควรตรวจ คุณแตงกวาจะได้เลิกยุ่งกับคุณบัวซะที"
นลินดีใจที่ติณณ์ห่วง อณุกามองอย่างไม่พอใจ แตงกวา ปราณยิ้มสมใจที่ติณณ์มาเข้าทาง
"ว่าไงบัว"
ทุกคนมองนลินอย่างลุ้นคำตอบ
"ตกลงแตงกวา ฉันจะตรวจ"
ทุกคนมองนลินอย่างตกใจ นลินมองแตงกวาอย่างไม่กลัว
ภายในผับแห่งหนึ่ง เจนแต่งตัวเซ็กซี่ หิ้วกระเป๋าแบรนด์เนมเดินเข้ามามองหาเพื่อน เมกับนกเต้นอย่างสนุกสนาน เจนรีบเดินไปหา
"สนุกไม่รอฉันเลยนะ"
เม นก กรี๊ดกร๊าดดีใจ
"มาแล้วเหรอ" เมว่า
"ทำไมถึงมาช้านักล่ะ หรือว่ามัวแต่ไปกกเหยื่ออยู่" นกถาม
"วันนี้ยังไม่ได้กก แต่ไม่เกินอาทิตย์ได้กกแน่"
"งั้นก็ฉลองล่วงหน้าเลยละกัน" เมบอก
"จัดมาเข้มๆ เลยนะ คอแห้ง"
เม นกหันไปช่วยกันชงเหล้าให้เจน
เจนนั่งลงมองหาผู้ชาย เอ็ดดี้ เดินเข้ามากับบอส เอ็ดดี้กวาดสายตาไปรอบๆ แล้วเอ็ดดี้ก็ชี้มือไปโต๊ะหนึ่งอย่างตื่นเต้น
"โต๊ะนั้นๆ...ใกล้สาว"
เอ็ดดี้เดินนำไปอย่างคึกคัก บอสรีบเดินตามไป
เจนกระดกเหล้าหมดแก้ว
"ค่อยยังชั่ว"
"กินไป 3 แก้ว ไม่ค่อยยังชั่วแกคงต้องกินหมดขวด" เมบอก
"หายคอแห้งแล้วก็ลุกมาเลย..อย่าช้า" นกว่า
นกลุกขึ้น เม เจนลุกตามไปเต้นตามเพลงอย่างสนุกสนาน
เอ็ดดี้ บอสนั่งดื่มไป โยกตัวตามเพลงไปอย่างสนุกสนาน เอ็ดดี้มองหาสาว เห็นเจนจากด้านหลังก็ชอบใจทันที
"ฉันเจอเนื้อคู่แล้ว"
"คนไหน" บอสถาม
เอ็ดดี้ชี้ไปที่เจน
"คนที่เต้นเซ็กสุดๆนั่นไง"
เจนกระซิบบางอย่างกับเพื่อนแล้วหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปทางห้องน้ำ
"ไปเข้าห้องน้ำพอดีเลย อย่างนี้ต้องตามไปขอเบอร์"
เอ๊ดดี้วางแก้วแล้วเดินตามเจนไปทางห้องน้ำ
เจนเดินแทรกผู้คนมาถึงหน้าห้องน้ำ เอ็ดดี้เดินตามตะโกนเรียก
"น้องครับน้อง"
เจนไม่ได้ยิน เอ็ดดี้รีบตามเอื้อมมือจะจับไหล่เจน แต่เจนผลักประตูเดินเข้าห้องน้ำไปก่อน เอ็ดดี้มองอย่างเสียดาย ยืนรอที่หน้าห้องน้ำ
บนโต๊ะกษิดิฐมีอาหารทะเล เครื่องดื่มวางอยู่ แต่ไม่มีใครแตะต้อง ทุกคนยกเว้นนลินนั่งชะเง้อมองไปทางหนึ่งอย่างร้อนใจ
"ฉันกับพี่รินจะไปด้วยก็ไม่ให้ไป บัวคิดจะทำอะไรของเค้า" มัญจาบอก
กษิดิฐพูดอย่างน้อยใจ
"ก็คงไม่ได้คิดจะทำอะไร นอกจากทำตามที่ติณณ์บอก"
"น้อยใจบัวเหรอคะ" ดารินทร์ถาม
"ผมไม่ได้น้อยใจ แค่หงุดหงิดที่บัวเชื่อคนอื่นมากกว่าผม"
"กบก็ไม่เชื่อบัวทุกเรื่องซะหน่อย อย่าทำตัวงี่เง่าไปหน่อยเลยน่า"
กษิดิฐมองมัญจาอย่างเซ็งๆ
สารัชหัวเราะเยาะ
"ฮะๆๆ ทำตัวงี่เง่า"
กษิดิฐหันมามองสารัชอย่างหงุดหงิด สารัชรีบหยุดหัวเราะมองกษิดิฐอย่างกลัวๆ
ติณณ์ชะเง้อมองอย่างเป็นห่วงนลิน บนโต๊ะอณุกา ปราณ ติณณ์ มีอาหารเครื่องดื่มวางอยู่ แต่ไม่มีใครแตะต้องเหมือนกัน
"ติณณ์พี่อยากได้น้ำหวานไปเอามาให้พี่หน่อยสิจ๊ะ" อณุกาบอก
"ครับ"
ติณณ์ลุกออกจากโต๊ะไป
"คุณปราณเราต้องหาทางช่วยนลิน"
"คุณแตงกวาพาคุณบัวไปตรวจแล้ว ตอนนี้เราช่วยอะไรไม่ได้แล้วละครับ"
อณุกาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ปราณปลอบใจอณุกา
"ถึงผลจะออกมาว่าคุณบัวไม่ท้อง แต่คืนนี้คุณก็มีแผนทำให้คุณบัวท้องจริง แล้วถ้าคุณบัวไม่ท้องเราก็มีอีกตั้งหลายวิธีที่ทำให้คุณแตงกวาเลิกยุ่งกับคุณกบ ค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละอย่างนะครับ"
อณุกาพยักหน้าอย่างใจเย็น ปราณมองอณุกาลอบยิ้มสมใจ
แตงกวายืนเคาะประตูห้องน้ำหญิงอย่างหงุดหงิด
"เสร็จรึยังบัว"
นลินเปิดประตูออกมามองแตงกวาอย่างไม่พอใจ
"เสร็จแล้ว"
แตงกวากระชากที่ตรวจจากมือนลินมาทันที
"เอามานี่"
แตงกวาพูดอย่างดีใจ แล้วยื่นที่ตรวจให้ทุกคนดู
"บัวไม่ได้ท้อง ที่ตรวจนี่พิสูจน์แล้วว่า ฉันพูดความจริง แต่คนที่โกหกคือ กบกับบัว"
"ที่ตรวจครรภ์นี่ เชื่อถือได้แน่เหรอครับคุณแตงกวา" ติณณ์ถาม
"ให้ผลถูกต้องร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ต่างจากการไปตรวจที่โรงพยาบาล"
"ถ้าคุณบัวไม่ได้ท้อง แล้วผลตรวจที่โรงพยาบาลออกมาว่าคุณบัวท้องได้ยังไง"
แตงกวามองหน้าอณุกา
"ฉันบอกคุณแล้วว่าผลตรวจปลอม มันทำกันได้"
อณุกาหน้าเจื่อน
"ฉันไม่ได้ปลอมผลตรวจนั่น" นลินบอก
"ฉันก็ไม่ได้ว่าเธอเป็นคนทำ"
กษิดิฐรีบแกล้งเสียใจสุดๆ
"นี่ผลตรวจของบัวสลับกับของคนอื่นเหรอเนี่ย...อุตส่าห์คาดหวังว่า จะได้อุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมกอด แต่บัวกลับไม่ได้ท้อง เสียใจจริงๆ"
ทุกคนมองกษิดิฐอย่างเซ็งๆ แตงกวา ปราณอย่างหมั่นไส้ ติณณ์มองอย่างสงสาร
"คุณบัวไม่เสียใจเหรอครับ" ปราณถาม
นลินชะงักแล้วรีบแก้ตัว
"เสียใจค่ะ...แต่พ่อฉันสอนตั้งแต่เด็กว่า เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ให้ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน ฉันเลยทำใจกับเรื่องเศร้าได้เร็วน่ะค่ะ"
ปราณหมั่นไส้ แตงกวาแดกดันนลิน
"งั้นตอนนี้เราก็มาอยู่กับปัจจุบันกันนะคะว่า บัวไม่ได้ท้อง เพราะฉะนั้นแตงกวาก็ยังมีสิทธิ์ที่จะเอากบคืน"
กษิดิฐมองแตงกวาอย่างหนักใจ
"กบกำลังเสียใจเรื่องลูก แตงกวายังกล้าพูดเรื่องเดิมอีกเหรอ" กษิดิฐบอก
"มากกว่านี้แตงกวาก็กล้า"
นลิน กษิดิฐรำคาญ อยากให้เรื่องจบซะที จึงรีบตัดบท
"ไว้เธอค่อยไปเคลียร์กับกบเองละกัน ตอนนี้คุณณุกาพาพวกเรามาเที่ยว เธอไม่ควรเอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้คนอื่นเสียบรรยากาศ" นลินบอก
อณุการีบเสริม
"เอาเป็นว่าแตงกวาหยุดเรื่องนี้ไว้ก่อน แล้วเรามาสนุกกันต่อเถอะนะจ๊ะ"
แตงกวาเดินไปนั่งอย่างหงุดหงิด
"ในฐานะเจ้าภาพ ฉันขอเปิดปาร์ตี้อย่างเป็นทางการ ณ บัดนี้"
ทุกคนเงียบเพราะยังเซ็งกับเรื่องแตงกวา
"เฮสิ ครึกครื้นกันหน่อย แตงกวาจะได้รู้ว่า การเปิดโปงว่าบัวไม่ได้ท้อง ทำอะไรพวกเราไม่ได้" นลินบอก
ทุกคน "เฮ"
"ผมจะเปิดคอนเสิร์ตสร้างความบันเทิงให้ทุกคนเองครับ"
สารัชวิ่งขึ้นไปบนเวที
"พี่ก็อยากสร้างความบันเทิง" ดารินทร์บอก
"ไปด้วย"
ดารินทร์ มัญจาวิ่งตามสารัชขึ้นเวทีไป นลินไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องไม่ท้อง
แตงกวามองอย่างโมโห นลินมองกลับอย่างไม่กลัว
กษิดิฐมองนลินที่โยกตัว ร้องเพลงตามสารัชอย่างสนุกสนานแล้วพูดอย่างทนไม่ไหว
"บัวดูทุกข์ไม่ร้อนเลยนะที่แตงกวารู้ว่าบัวไม่ท้อง"
"จะทุกข์ร้อนทำไม ในเมื่อบัวตั้งใจให้แตงกวารู้"
"ตั้งใจ บัวไม่กลัวแตงกวามายุ่งกับบัวแล้วเหรอ"
"ก็อย่างที่บัวบอกไปแล้วว่า เดี๋ยวพอบัวแกล้งแท้ง แตงกวาก็กลับมายุ่งกับบัว วันนี้พอแตงกวาอยากให้บัวตรวจ บัวเลยตัดสินใจว่าให้ทุกคนรู้ความจริงไปเลยดีกว่า เพราะยังไง ผลตรวจจากโรงพยาบาลก็เป็นข้ออ้างได้อยู่แล้ว ว่าเราไม่ได้ตั้งใจจะโกหกแล้วต่อไปนี้บัวก็จะได้ไม่ต้องแกล้งทำเป็นคนท้องให้ยุ่งยาก"
"มองการณ์ไกลเหมือนกันนะเนี่ย"
"บัวไม่คิดตื้นๆเหมือนกบหรอก"
นลินหันไปร้องเพลงต่ออย่างสนุกสนาน กษิดิฐยิ้มสบายใจ แล้วพึมพำด่าตัวเอง
"บัวไม่ได้ยอมตรวจเพราะติณณ์บอกสักหน่อย เรานี่งี่เง่าอย่างที่มิ้นท์บอกจริงๆ"
อณุกามองกษิดิฐ นลินที่นั่งกันสองคนแล้วยิ้มร้ายหันไปพูดกับติณณ์และแตงกวา
"ติณณ์กับแตงกวาคุยกันไปก่อนนะ พี่ได้สูตรค็อกเทลมาใหม่ เลยอยากทำให้ทุกคนกินน่ะ"
แตงกวารู้ทัน แล้วมองปราณที่พยักหน้าตอบเบาๆ
"ค่ะ / ครับ" แตงกวา กับติณณ์รับคำ
อณุกาพูดกับปราณ
"คุณไปช่วยฉันหน่อย"
"ครับ"
อณุกา ปราณ เดินออกไป แตงกวามองอย่างรู้ทัน ติณณ์หันไปมองทางเวที
บริเวณหน้าห้องน้ำหญิง ในผับ เอ็ดดี้ยืนโยกตัวตามเพลงรอเจนอย่างสนุกสนาน แต่ตายังมองหาผู้หญิงสวยที่เดินผ่านไปมา
เจนยืนอยู่หน้ากระจก ตบแป้ง เติมปากยิ้มพอใจในความสวยของตัวเอง แล้วเก็บอุปกรณ์แต่งหน้าใส่กระเป๋าจะเดินออกจากห้องน้ำ แล้วตกใจเมื่อเห็นเอ็ดดี้ยืนอยู่ เจนรีบเดินกลับเข้ามาในห้องน้ำ หยิบโทรศัพท์มากดโทรหาเพื่อนอย่างร้อนใจ
"เม...ฉันต้องการความช่วยเหลือ"
อณุกา ปราณเดินมาที่โต๊ะเครื่องดื่มที่มีพนักงานยืนอยู่ แล้วบอกกับพนักงาน
"ฉันต้องการน้ำแข็งเพิ่ม ไปเอามาให้หน่อย"
"ครับ"
พนักงานเดินออกไป
"เร็วๆ เลยปราณ" อณุกาบอกปราณ
ปราณรีบตักน้ำแข็งเทเครื่องดื่ม อณุกามองคนอื่นๆอย่างระแวดระวัง เห็นว่าไม่มีใครสนใจ
"เอายามา"
ปราณยื่นซองยาให้ อณุกาเอายาใส่ในแก้วเครื่องดื่ม แก้วละเม็ดแล้วยิ้มสะใจ
"คืนนี้นลินกับคุณกบจะต้องคึกกันทั้งคืน ให้มันรู้ไปว่านลินจะไม่ท้อง"
อณุกามองแก้วเครื่องดื่มยิ้มร้าย แต่ปราณยิ้มเยาะ
ภายในบ้านดารินทร์ ปภพ น้องจุงใส่ชุดนอนนั่งดูการ์ตูนอยู่ด้วยกัน ปภพดูนาฬิกาแล้วพูดอ่อนโยน
"ได้เวลานอนแล้วไปนอนนะครับ"
"น้องจุงคิดถึงคุณแม่ น้องจุงอยากให้คุณแม่บอกฝันดี"
"คุณพ่อโทรหาคุณแม่แล้วให้น้องจุงคุยกับคุณแม่นะครับ"
น้องจุงดีใจ
"ครับ"
ปภพยิ้มอ่อนโยนแล้วหยิบมือถือมากดหาดารินทร์
โทรศัพท์ดารินทร์สั่นอยู่ในกระเป๋า สารัชร้องเพลงเพราะมาก ดารินทร์เต้นกับมัญจาอยู่บนเวทีอย่างสนุกสนาน
ปภพพูดกับน้องจุงอย่างอ่อนโยน
"คุณแม่คงยุ่งอยู่เลยไม่รับสาย น้องจุงรอเดี๋ยวนะครับ เดี๋ยวคุณแม่ก็โทรกลับมา"
"ครับ"
สารัช มัญจา ดารินทร์ยังร้องเพลงอย่างสนุกสนาน กษิดิฐ นลินยังร้องเพลงตาม อณุกาเดินนำปราณมาที่โต๊ะกษิดิฐแตงกวายิ้มมีแผนแล้วลุกขึ้นเดินไปทางโต๊ะกษิดิฐ ติณณ์มองอย่างไม่ไว้ใจ ถอนหายใจอย่างหนักใจแล้วลุกเดินตามไป
อณุกาเดินนำปราณที่ถือแก้วเครื่องดื่มเข้ามา
"ฉันทำเครื่องดื่มมาให้พวกเธอลองชิม"
"ขอบคุณค่ะ / ขอบคุณครับ"
ปราณยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ แตงกวารีบเดินเข้ามาแกล้งชน ปราณแกล้งปล่อยแก้วตก
"เฮ้ย"
ทุกคนมองอย่างตกใจ ติณณ์คว้ามือที่ถือแก้วอีกใบไว้ได้ ปราณ แตงกวามองติณณ์อย่างไม่พอใจ
"ขอโทษค่ะ แตงกวาสะดุดทรายน่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ" ปราณบอก
"เหลือแก้วเดียวก็ไม่เป็นไรจ้ะ คุณกบกับบัวแบ่งกันดื่มก็ได้" อณุกาบอก
ปราณยื่นแก้วเครื่องดื่มให้กษิดิฐ แตงกวารีบคว้าไว้
"อย่าเพิ่งค่ะ"
อณุกามองแตงกวาอย่างไม่พอใจแต่เก็บอาการ กษิดิฐ นลิน ติณณ์ มองแตงกวาอย่างงงๆ ปราณยิ้มสะใจ
"ชาวกรีกโบราณเชื่อว่า ถ้ามีคนทำเครื่องดื่มมาให้ ต้องให้คนทำดื่มก่อน แล้วทุกคนจะโชคดีตลอดปี"
อณุกาหน้าเจื่อน
"พี่ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้หรอกจ้ะ คุณกบกับนลินดื่มได้เลย"
"ช่วงนี้บริษัทพี่ณุกามีแต่เรื่องวุ่นวาย แตงกวาอยากให้พี่ณุกาดื่ม เผื่อว่าความเชื่อของคนโบราณเป็นเรื่องจริง พี่ณุกาจะได้โชคดีไงคะ"
"แต่"
"อย่าปฏิเสธความหวังดีของแตงกวาเลยนะคะ"
อณุกามองอย่างเกรงใจแต่ก็ไม่กล้าดื่ม
"เอ้อ"
"คุณณุกาไม่อยากดื่ม เธอจะไปบังคับทำไม" นลินว่า
"ไม่ได้ยินรึไง ว่าฉันอยากให้พี่ณุกาโชคดี ดื่มนะคะ"
ติณณ์มองแตงกวาอย่างไม่พอใจแล้วพูดกับอณุกา
"พี่ณุกาดื่มเถอะครับพวกเราจะได้สนุกกันต่อ"
"แตงกวาป้อนนะคะ"
แตงกวาหยิบแก้วเครื่องดื่มไปป้อนถึงปากอณุกา แล้วเทใส่ปาก ไม่มีโอกาสได้พูด อณุกาจำต้องดื่มจนหมดแก้ว
ปราณมองอย่างตกใจว่า ซวยแล้ว แตงกวายิ้มสะใจ
"ต่อไปนี้พี่ณุกาจะมีแต่ความโชคดีแล้วค่ะ"
อณุกาสำลักไอแล้วพูด
"ขอบใจแตงกวามากจ้ะ พี่รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ยังไงก็ไม่รู้ ขอไปนอนก่อนนะจ๊ะ"
อณุกากลัวออกอาการรีบบอกทุกคน แล้วเดินออกไปอย่างรีบร้อน
"คุณณุกา"
ปราณรีบเดินตามไป ทุกคนมองแตงกวาอย่างไม่พอใจ เธอยิ้มเยาะทุกคนแล้วเดินไปนั่งข้างกษิดิฐ ติณณ์มองแตงกวาอย่างหนักใจ
"ขอเรานั่งด้วยคนนะกบ"
"ตามสบายเลยติณณ์ นั่งเลย"
นลินมองติณณ์ยิ้มมีความสุข กษิดิฐเจ็บปวดกระดองใจ
เอ็ดดี้ยังยืนหน้าห้องน้ำ นกประคองเมที่ถือแก้วน้ำส้ม ทำทีเป็นเดินผ่านมาแถวหน้าห้องน้ำ แล้วแกล้งชนเอ็ดดี้อย่างจัง จนน้ำส้มหกเต็มเสื้อ
"ว๊าย"
"ขอโทษนะคะเพื่อนนกเมาน่ะค่ะ"
"ไม่เป็นไรจ้ะน้องคนสวย"
"นกว่าพี่รีบไปล้างเสื้อก่อนดีกว่า ปล่อยไว้นานจะล้างไม่ออกนะคะ"
"ได้เลยครับ พี่เชื่อฟังคนสวยเสมอ"
เอ็ดดี้รีบเดินเข้าห้องน้ำไป เจนแอบชะเง้อมองตามจนมั่นใจและรีบวิ่งออกมา
"ไว้ค่อยเจอกันนะ"
เจนรีบวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน
อณุกาอยู่ในห้องน้ำ พยายามอาเจียน ปราณให้กำลังใจอยู่ข้างๆ
"นึกถึงอะไรที่มันขยะแขยงมากๆ สิคุณ"
"นึกครบทุกอย่างแล้ว แต่ก็ยังไม่คลื่นไส้ซะที"
"ล้วงคอเลยคุณ"
อณุกาล้วงคอแล้ว ชะงักเมื่อยาปลุกเซ็กส์เริ่มออกฤทธิ์ อณุกามองปราณด้วยสายตาหวานฉ่ำ
"ไม่ทันแล้วล่ะปราณ ยาออกฤทธิ์แล้ว"
อณุกากระโจนเข้าใส่ปราณอย่างหื่นกระหาย ปราณมองอย่างรังเกียจพยายามผลักออก
"ใจเย็นคุณ"
อณุกาเสียงกระเส่า
"เย็นไม่ไหวแล้ว"
อณุกากระชากปราณออกไปนอกห้องน้ำ เธอผลักเขาลงบนเตียงอย่างแรง อณุกามองหื่น กระโจนขึ้นคร่อมปราณ
"ไปล้างหน้าก่อนมั้ยคุณณุกา"
"ไม่ ฉันต้องการคุณ เดี๋ยวนี้"
อณุกาหื่นกระหายโถมเข้าซุกไซร้ จับมือปราณกดล็อกไว้
"คุณอณุกาอย่า....อย่า"
ปราณตะโกนลั่นห้อง
บรรยากาศในโต๊ะที่ริมชายหาดเป็นไปอย่างอึดอัด แตงกวาอ้อนกษิดิฐ
"แตงกวาอยากไปเดินเล่นที่ชายหาดกบไปเป็นเพื่อนแตงกวาหน่อยสิคะ"
นลินไม่พอใจจะตอบโต้แต่ชะงัก กษิดิฐเอาหัวไปซบนลิน
"กบไม่อยากไปกบอยากอยู่กับ.. เมีย"
นลินตกใจ มองติณณ์อย่างเกรงใจ แล้วผลักหัวกษิดิฐออก
"นั่งดีๆสิ"
"ไม่ได้อ่ะ เวลาอยู่ใกล้บัวแล้วเหมือนไม่มีกระดูกสันหลัง อยากซบ อยากอิง อยากพิง อยากกอด"
นลินผลักหัวออก แต่กษิดิฐขืนไว้ ติณณ์พยายามเก็บอาการแล้วพูดกับแตงกวา
"ผมไปเป็นเพื่อนมั้ยครับ"
"ไม่ต้อง"
ติณณ์ กษิดิฐ นลินยิ้มขำแตงกวา บนเวที สารัชยังร้องเพลงอย่างไม่ลืมหูลืมตา มัญจาที่เต้นอยู่เห็นแตงกวามานั่งข้างกษิดิฐก็มองไม่พอใจ
"พี่รินดูนั่น"
"บุกมาป่วนถึงโต๊ะเลยเหรอ"
"อย่างนี้มันต้องเจอเพื่อนนางเอก"
"ต้องเจอพี่นางเอกด้วย"
มัญจา ดารินทร์เดินลงจากเวที
"ไปไหนกันครับ" สารัชถาม
มัญจา ดารินทร์ ไม่ตอบ
"ไปก็ดีเหมือนกัน จะได้ร้องเพลงที่อยากร้องซะที"
แตงกวาตักอาหารให้กษิดิฐอย่างเอาใจ
"กบชอบทานกุ้ง แตงกวาป้อนนะคะ"
"กบอิ่มแล้ว"
ติณณ์หยิบส้อมจากแตงกวา
"ผมยังไม่อิ่มผมทานแทนกบเองครับ ขอโทษนะครับ"
ติณณ์เอากุ้งใส่ปากตัวเอง แล้วยิ้มให้ แตงกวามองอย่างไม่พอใจ กษิดิฐ นลินมองติณณ์อย่างชื่นชมที่พยายามช่วย
มัญจา ดารินทร์เดินมาที่โต๊ะ
มัญจาบอกแตงกวา
"นี่ที่ฉัน...ลุก"
ดารินทร์นั่งเก้าอี้ของตัวเอง
"ลุกเสียม้ารู้จักมั้ย ถ้าอยากนั่งก็ไปเอาเก้าอี้จากโต๊ะโน้นมา"
"เมื่อกี๊ฉันนั่งตรงนี้ฉันอยากนั่งที่เดิม" มัญจาบอก
"แต่ฉันอยากนั่งตรงนี้"
"แย่งคุณกบจากบัวยังไม่พอยังจะแย่งที่นั่งมิ้นท์อีก..บอกตรงๆเลยนะคะว่า เกิดมาเพิ่งเคยพบเคยเจอนี่ละค่ะ คนขี้แย่งน่ะ"
แตงกวามองดารินทร์อย่างไม่พอใจ
ทุกคนยิ้มขำ
อินโทรเพลงช้าดังขึ้น
"ขอมอบเพลงนี้ให้ผู้หญิงที่ผมรักหมดหัวใจ...คุณบัวครับ" สารัชบอก
"ร้องเพลงให้เมียฉัน อยากเจ็บใช่มั้ย"
"ร้องเพลงให้ แต่ไม่อยากเจ็บเข้าใจมั้ย"
"คุณสารัชหลงรักคุณบัวเหรอ" ติณณ์ถาม
แตงกวาได้ที
"ไม่เห็นแปลกนี่คะ คุณก็รู้ดีว่าบัวเสน่ห์แรงแค่ไหน"
ติณณ์หน้าเจื่อนที่เสียทีแตงกวา นลินมองสารัชที่ร้องเพลงให้อย่างอึดอัด
"บัวง่วงแล้วขอกลับห้องก่อนนะ"
นลินเดินออกไป
สารัชตกใจ
"จะไปไหนละคุณบัว"
"บัวไม่อยากฟังเพลงที่คุณร้อง เลยจะกลับไปนอน" กษิดิฐบอก
สารัชหน้าเจื่อนไป
"เมียผมกลับห้องแล้ว ผมขอตามไปดูแลก่อนนะครับ"
กษิดิฐรีบชิ่งออกไปอีกคน
ติณณ์มองตาม
"ผมก็ขอตัวนะครับ"
ติณณ์ลุกเดินตามไปอีกคน แตงกวา ยิ้มร้ายแล้วลุกเดินออกไป
"อ้าว...ไปกันหมดเลย" มัญจาบอก
"เป็นปาร์ตี้ที่กร่อยสุดๆ" ดารินทร์บอก
"กลับห้องไปโทรคุยกับดุ๊กดู๋ดีกว่าสนุกว่าเยอะ"
"ไป"
ดารินทร์หยิบกระเป๋าเดินออกไปกับมัญจา
"ไปกันหมดแล้วผมจะร้องเพลงให้ใครฟังละครับ"
สารัชมองทุกคนอย่างเซ็งสุดๆ
อ่านต่อ 17.00 น.
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 7 (ต่อ)
นลินเดินนำ กษิดิฐเดินตาม
"บัวรอกบด้วย"
นลินหันมองแล้วยืนรออย่างเซ็งๆ
"ไปเดินเล่นชายหาดกันมั้ย"
"ไม่อ่ะ อยากนอน"
กษิดิฐโอบไหล่นลิน
"งั้นก็ไปนอนกันนะจ๊ะเมียจ๋า"
"เลิกทะลึ่งตึงตังแล้วก็อยู่นิ่งๆ ให้เหมือนคนปกติบ้างได้มั้ยกบ"
นลินเอามือกษิดิฐออกจากไหล่แล้วเดินไป แตงกวาวิ่งเข้ามาเรียก
"กบ"
แตงกวาวิ่งเข้ามาเกาะแขนกษิดิฐอย่างสนิทสนม
"แตงกวามีธุระจะคุยด้วยค่ะ"
"แต่กบต้องไปส่งบัวเข้านอน"
"กบอยู่คุยกับแตงกวาก่อนเถอะ ไม่อย่างนั้นแตงกวาคงตามไปเคาะห้องเพื่อจะคุยกับกบให้ได้ จนพวกเราไม่ได้หลับได้นอน"
นลินเดินออกไปอย่างหงุดหงิดทั้งเบื่อ-เซ็ง-เหนื่อย กับเรื่องแตงกวามาก กษิดิฐร้อนใจ นลินลอบยิ้มร้าย
"จะคุยอะไรก็ว่ามา กบจะรีบกลับไปหาบัว"
แตงกวากลบเกลื่อนออดอ้อน
"คุยตรงนี้ไม่สะดวก ไปหาอะไรดื่มแล้วคุยกันที่ค็อกเทลเล้าน์ของรีสอร์ทเถอะค่ะ"
มัญจา ดารินทร์ เดินมาตามทาง
"ต้องทำยังไง แตงกวาถึงจะเลิกยุ่งกับกบกับบัว" มัญจาถาม
"คนเราลืมแฟนเก่าไม่ได้หรอก ถ้ายังไม่มีแฟนใหม่"
"งั้นแตงกวาก็คงจะยุ่งกับกบไปตลอดชีวิต เพราะร้ายอย่างนี้ คงไม่มีใครเอาไปทำพันธุ์"
มัญจา ดารินทร์หัวเราะคิกคัก ดารินทร์หยิบมือถือมาดู
"อ้าว...คุณภพโทร.มา"
ดารินทร์หย่อนมือถือลงในกระเป๋า
"ไม่โทรกลับเดี๋ยวพี่ปภพก็ห่วงแย่"
"เค้ารู้อยู่แล้วว่ามากับคุณณุกาไม่ห่วงหรอก น้องจุงคงอยากคุยกับพี่ ตอนนี้น้องจุงคงหลับแล้วพรุ่งนี้ค่อยโทร"
มัญจาพยักหน้าเข้าใจ
น้องจุงหลับไปแล้ว ปภพหยิบมือถือมามอง นึกน้อยใจดารินทร์ที่ไม่โทร.กลับ ปภพปิดเสียงโทรศัพท์แล้วนอนข้างน้องจุง
กษิดิฐกระแทกตัวลงนั่งอย่างเซ็งๆที่โต๊ะหนึ่งในค็อกเทลเล้าน์
"ว่ามาได้แล้ว"
"แตงกวาอยากให้กบหย่ากับบัวแล้วมาแต่งงานกับแตงกวา"
"เรื่องนี้อีกแล้วเหรอ ยอมรับซะทีเถอะว่า กบรักบัวแล้วก็ไม่มีวันหย่ากับบัวเพื่อมาแต่งกับแตงกวา"
"แต่แตงกวารักกบนะคะ"
"ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน มันอยู่แบบคนนึงรักคนนึงไม่รักไม่ได้ กบ เหนื่อยกับแตงกวาเต็มทีแล้วกบไม่คุยแล้วนะ"
กษิดิฐเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
นลินเดินมาตามทางจะกลับห้องพัก อ้อย ยืนแอบอยู่มุมหนึ่งมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่านลินเดินมาคนเดียว ก็เดินออกมาหา
"ขอโทษค่ะ คุณนลินใช่มั้ยคะ"
"ใช่ค่ะ"
"คุณติณณ์อยากพบคุณค่ะ"
นลินมองอย่างแปลกใจ
"คือ ดิฉันเป็นพนักงานที่นี่ แต่พอดีเลิกงานแล้วเลยไม่ได้ใส่ชุดพนักงานน่ะค่ะ" อ้อยโกหกนลิน
"อ๋อ..ฉันกับคุณติณณ์เพิ่งแยกกันเมื่อกี๊ คุณติณณ์ไม่เห็นบอกเลยว่าอยากพบฉัน"
"คุณติณณ์บอกว่า เกรงใจคุณกบ เลยให้ดิฉันหาโอกาสตอนคุณอยู่คนเดียวแล้วมาบอกแทนค่ะ"
นลินพยักหน้าเข้าใจ
"คุณติณณ์จะให้ฉันไปเจอที่ไหนคะ"
บริเวณชายหาด ดาวเต็มฟ้า พระจันทร์เต็มดวงสวยงาม นลินเดินไปหาติณณ์ที่ยืนอยู่ แล้วถามอย่างแปลกใจ
"พนักงานรีสอร์ตไปบอกว่าคุณอยากพบบัว มีเรื่องอะไรเหรอคะ"
"แต่พนักงานไปบอกว่า คุณอยากพบผม"
"เราคงโดนแตงกวาป่วนอีกแล้วละค่ะ"
"ถ้าคุณแตงกวาวางแผนให้เรามาเจอกัน ตอนนี้เค้าอาจจะกำลังไปตามกบมาเพื่อให้เข้าใจเราผิดก็ได้ ผมว่าเรากลับกันเถอะครับ"
นลินขำ
"ไม่คิดเลยว่า คุณจะคิดอะไรได้เป็นฉากๆอย่างกับละคร"
ติณณ์เขิน
"ผมก็แค่ห่วง ไม่อยากให้คุณทะเลาะกับกบ"
"ถึงกบจะมาเห็น กบก็ไม่คิดอะไรหรอกค่ะ ไม่มีทางเลยที่กบจะโกรธ"
ติณณ์มองนลินยิ้มอย่างสบายใจ
"คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ บัวเครียดกับแตงกวามาก ขอนั่งดูทะเล ดูดาว ดูพระจันทร์ให้สบายใจก่อน แล้วค่อยกลับ"
นลินเดินไปนั่งมุมหนึ่ง ติณณ์ครุ่นคิดแล้วเดินมานั่งข้างๆ
นลินมองอย่างแปลกใจ
"ไหนว่ากลัวกบมาเห็นแล้วจะเข้าใจผิด แล้วทำไมถึงมานั่งกับบัวละคะ"
"ผมห่วงความปลอดภัยของคุณ แล้วคุณก็บอกเองว่า ถึงกบจะมาเห็น กบก็ไม่มีทางโกรธ"
"เราแค่คุยกันไม่ได้ทำอะไรผิด กบจะโกรธได้ยังไงละคะ"
ติณณ์กับนลินต่างมองและยิ้มให้กันอย่างเข้าใจ
มุมหนึ่ง แตงกวาเดินมายิ้มร้ายแล้วหยิบมือถือมากดส่งข้อความ
ปราณ อณุกาอยู่ในชุดเสื้อคลุม อณุกาวิ่งไล่ปราณที่วิ่งหนีรอบห้อง
"คุณณุกาผมไม่ไหวแล้ว"
อณุกาไม่สนกระโจนตะครุบตัวปราณ ล้มลงไปบนโซฟา ปราณตกใจ
"คุณณุกาอย่า..."
อณุกาพยายามจะปล้ำจูบปราณให้ได้
"คุณนั่นแหล่ะ...อย่าขัดขืน"
ปราณครุ่นคิดมีแผน
"ผมเหนื่อยขอดื่มน้ำแป๊บเดียว"
"ก็ได้"
ปราณรีบผลักอณุกาออก ลุกพรวดขึ้น วิ่งไปหยิบยานอนหลับและแก้วน้ำ แล้วเอายานอนหลับยัดปาก กรอกน้ำตาม" กินซะ"
อณุกาไม่ทันตั้งตัว กลืนยากลืนน้ำจนสำลัก
"คุณเอายาอะไรให้ฉันกิน"
ปราณวางแก้วน้ำ
"ยานอนหลับ"
"เอาให้ฉันกินทำไม ฉันอยากสนุกกับคุณ ไม่อยากนอน"
อณุกาโถมตัวทับปราณจนล้มกลิ้งลงบนพื้นทั้งคู่
"คุณณุกาพอแล้ว พอ"
อณุกาพยายามปลุกปล้ำปราณ แต่สุดท้ายก็หลับคาอกปราณเพราะฤทธิ์ยานอนหลับ
ปราณเขย่าตัวเรียก
"คุณณุกา...คุณณุกา"
อณุกาหลับปุ๋ยไม่ตื่น ปราณโล่งอก เสียงไลน์ในมือถือปราณดังขึ้น
"ทุกอย่างเป็นไปตามแผนออกมาเจอฉันหน้าห้องคุณติณณ์ได้เลย"
"คุณนี่รู้เวลาจริงๆ"
ปราณรีบวิ่งไปแต่งตัว อณุกานอนหลับแผ่หลาไม่ได้สติอยู่บนพื้น
ประตูห้องปิดอยู่ กษิดิฐเปิดเข้ามา
"เมียจ๋า"
กษิดิฐเสียบคีย์การ์ดไฟในห้องสว่างขึ้น แต่นลินไม่อยู่ในห้อง
"บัว...บอกว่าจะกลับห้องแล้วหายไปไหน"
กษิดิฐครุ่นคิดแล้วเดินออกจากห้องไป
นลิน ติณณ์ นั่งชายหาดมองดาวเต็มฟ้ายิ้มมีความสุข
"ดาวสวยนะคะ"
"ผมขอรบกวนเวลาดูดาวของคุณสักครู่ได้มั้ยครับ"
"คุณจะทำอะไรคะ"
"เล่านิทานให้คุณฟัง"
นลินยิ้มมีความสุข
"เล่ามาเลยค่ะ"
"ชาวนาเลี้ยงลาแก่ตัวหนึ่ง วันนึงลาแก่พลัดตกลงไปในบ่อน้ำ ชาวนาก็หาวิธีช่วย แต่ก็คิดได้ว่าลาก็แก่มากแล้ว บ่อน้ำก็เก่าต้องกลบ ชาวนาเลยตัดสินใจกลบบ่อ"
"ชาวนาใจร้ายจัง"
"ครับ พอดินถูกหลัง ลาก็รู้ทันทีว่าต้องตายจึงร้องโหยหวน แต่ชาวนาก็ยังตักดินใส่บ่อกระทั่งเสียงลาเงียบไป พอชาวนาก้มดูก็เห็นว่า ลาสะบัดดินที่ตกใส่หลังลงบนพื้น แล้วก้าวขึ้นเหยียบดิน ยิ่งชาวนาตักดินใส่บ่อมากเท่าไหร่ ลาก็ก้าวขึ้นมาได้เร็วเท่านั้น ในที่สุดลาก็ก้าวออกมาจากบ่อน้ำได้และรอดชีวิต"
"ลาเก่งจังเลยนะคะ"
"อุปสรรคทำให้เราเก่งขึ้นเสมอ อีกไม่นานคุณก็จะแก้ปัญหาเรื่องคุณแตงกวาได้ครับ"
"คุณเล่านิทานเรื่องนี้เพื่อให้กำลังใจบัวเหรอคะ"
ติณณ์ยิ้มให้นลินอย่างอ่อนโยน นลินซึ้งใจ
"งั้นแตงกวาก็คือ ชาวนาใจร้าย"
"ครับ"
"ส่วนบัวก็คือลาแก่ นี่คุณให้กำลังใจหรือแอบว่าบัวว่าเป็นลาแก่กันแน่คะ"
ติณณ์หัวเราะขำ
"ให้กำลังใจครับ"
นลิน ติณณ์หัวเราะขำอย่างมีความสุข กษิดิฐเดินตามหา พอได้ยินเสียงหัวเราะก็หันไปมองเห็นภาพบาดตาตรงหน้า
แตงกวายืนรอหน้าห้องติณณ์อย่างใจเย็น ปราณวิ่งหน้าตื่นเข้ามา
"นึกว่าจะต้องรอนานกว่านี้ซะอีก ทำไมพี่ณุกาถึงยอมปล่อยคุณออกมาง่ายๆล่ะ"
"ให้กินไอ้นี่ไง ยานอนหลับ ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ออกจากห้อง" ปราณบอกพลางชูขวดยา
"ยานี่น่ะเหรอ ที่คุณจะให้คุณติณณ์ทาน"
"ครับ..แรง ไม่อันตราย ออกฤทธิ์เร็ว..คุณณุกากินเม็ดเดียวไม่ถึงนาทีก็หลับแล้ว ผมจะให้คุณติณณ์ทานสองเม็ดรับรองหลับเหมือนโดนยาสลบไม่รู้เนื้อรู้ตัวถึงเช้า"
แตงกวายิ้มสมใจ
"คีย์การ์ดสำรองห้องคุณติณณ์ล่ะ"
"คนของผมจัดการมาให้แล้ว"
ปราณ มองซ้ายมองขวาแล้วเอาคีย์การ์ดเปิดห้องติณณ์ แตงกวาดูต้นทางอยู่หน้าห้อง ปราณเปิดตู้เย็นเอายานอนหลับใส่ขวดน้ำ 2 เม็ดแล้วเขย่าให้ยาละลาย ปราณมองขวดน้ำยิ้มร้าย
เจนไขประตูบ้านเข้ามาอย่างหงุดหงิด ไฟในบ้านดับสนิท พอเดินเข้าบ้านก็โดนถีบอย่างแรง
"โอ้ย"
จันทร์ที่ถือไม้กวาดรีบวิ่งไปเปิดไฟ เห็นเจนนั่งก้นจ้ำเบ้ากองกับพื้นก็มองอย่างตกใจ
"แกเองเหรอ"
"นอกจากฉันกับแม่จะมีใครอีกล่ะที่จะเข้าบ้านนี้"
"ขโมยไง เวลาไปเที่ยวแกกลับสว่างทุกที นี่เพิ่งจะเที่ยงคืนฉันได้ยินเสียงกุกกักก็นึกว่าขโมยน่ะสิ แล้วทำไมวันนี้กลับเร็วนัก"
เจนลุกขึ้นคลำก้นอย่างหงุดหงิด
"เจอคนที่ออฟฟิศมายืนรอ ตอนฉันเข้าห้องน้ำด้วยไม่รู้ว่าเห็นฉันรึเปล่า"
"ถ้าเค้าเห็นแกก็บอกไปสิว่า ไม่ใช่แก แล้วถ้าเค้าไม่เชื่อก็พามาหาฉัน ฉันจะบอกเค้าเองว่า ฉันไม่สบายแล้วแกก็ดูแลฉันทั้งคืน"
เจนพยักหน้าอย่างกังวล
นลิน ติณณ์ยังนั่งอยู่ที่ชายหาด
"นิทานของคุณทำให้บัวหายเครียดขึ้นเยอะเลย ขอบคุณนะคะที่เล่าให้ฟัง"
"ยินดีครับ"
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
"ดึกแล้ว ฉันควรกลับห้องได้แล้ว"
"ผมไปส่งนะครับ"
"เดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้วไม่ต้องส่งหรอกค่ะ"
"แล้วแต่คุณบัวละกันครับ"
"ขอบคุณอีกครั้งสำหรับนิทานนะคะ"
ทั้งคู่ต่างยิ้ม ร่าเริงให้กันอย่างอ่อนโยน แต่พอหันหลัง ทั้งคู่ก็เศร้าใจที่ไม่ได้มีโอกาสคบหากัน
นลินเดินกลับห้องอย่างเซ็งๆ ปราณใส่ชุดไอ้โม่งวิ่งมาทางด้านหลังอย่างรวดเร็วเอาผ้าที่โปะยาสลบโปะจมูกนลิน
เธอดิ้นขัดขืน ร้องไม่ออกแล้วสลบไป ปราณอุ้มนลินออกไปทางหนึ่ง
ติณณ์เดินเข้ามาในห้อง เปิดตู้เย็นหยิบน้ำขวดออกมาเทใส่แก้วดื่มจนหมด
แตงกวายืนมองนาฬิกาอย่างร้อนใจ มองซ้ายมองขวาแล้วเคาะประตูห้องติณณ์
"คุณติณณ์คะ คุณติณณ์"
เงียบไม่มีเสียงตอบ
"คุณติณณ์คะ"
ไม่มีเสียงตอบ แตงกวามองซ้ายมองขวาอย่างระวังแล้วเอาคีย์การ์ดเปิดประตูห้อง ติณณ์นอนหลับอยู่บนเก้าอี้ แตงกวาเข้าไปปลุก
"คุณติณณ์คะ"
ติณณ์ไม่ตื่น แตงกวายิ้มสะใจ
กษิดิฐในชุดนอน นอนดูทีวีอย่างเศร้าสร้อย นาฬิกาบอกเวลาตีหนึ่ง
"คุยกับติณณ์คงสนุกกว่าคุยกับกบมากสินะ ป่านนี้บัวถึงยังไม่ยอมกลับ"
กษิดิฐปิดทีวีแล้วนอนเอามือก่ายหน้าผากอย่างเศร้าๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศทะเลสวยงามยามเช้า กษิดิฐค่อยๆรู้สึกตัวตื่นขึ้น มองข้างๆไม่เห็นนลิน ก็รีบลุกวิ่งไปดูในห้องน้ำ ระเบียง
"บัว นี่คุยกันถึงเช้าเลยเหรอ"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น กษิดิฐยิ้มดีใจ
"บัว"
กษิดิฐรีบไปเปิดประตู มัญจา ดารินทร์ สารัชยืนอยู่หน้าห้อง
"พวกฉันจะมาชวนไปกิน เบรคฟาสต์ บัวตื่นรึยัง" มัญจาบอก
กษิดิฐทำงอน
"ไม่รู้"
"นอนห้องเดียวกันแต่ไม่รู้ว่าคุณบัวตื่นรึยัง..นี่คุณไม่ใส่ใจคุณบัวเลยเหรอ" สารัชบอก
"เมื่อคืนบัวไม่ได้กลับมานอนที่นี่"
"อ้าว แล้วบัวไปนอนที่ไหน" ดารินทร์ถาม
"ชายหาดมั้ง ก่อนมานอน ผมเห็นเค้าคุยกับติณณ์ที่นั่น"
"พวกฉันเพิ่งเดินกลับมาจากชายหาดไม่เห็นบัวกับคุณติณณ์ที่นั่นเลย" มัญจาบอก
สารัชร้อนใจ
"หรือคุณบัวจะนอนห้องคุณติณณ์"
ดารินทร์ตบปากสารัช ผัวะ!
"ปากเสีย"
"โอ้ย"
"ขออีกที เพื่อนฉันไม่ใช่ผู้หญิงไวไฟ ถ้าดูถูกเพื่อนฉันอีกฉันจะตบให้ปากฉีกถึงกระเพาะเลย" มัญจาบอก
"แค่สันนิษฐานว่า คุณบัวจะไปนอนที่ไหน ไม่ได้ตั้งใจดูถูกซะหน่อย"
"บัวไม่มีทางไปนอนห้องคุณติณณ์แน่ๆ แล้วบัวไปนอนที่ไหน"
"พี่ชักจะเป็นห่วงแล้วสิ ไปตามหาบัวกันเถอะ" ดารินทร์บอก
ทุกคนพยักหน้าอย่างร้อนใจ
ปราณนั่งดูรูปสาวๆจากเวปในไอแพด แล้วหันมองอณุกาที่ยังหลับอย่างร้อนใจ อณุการู้สึกตัวตื่นขึ้นอย่างอ่อนเพลีย
ปราณรีบหยิบโทรศัพท์มาไลน์หาแตงกวาว่า ตื่นแล้ว
"ตื่นแล้วเหรอครับ"
"เพลียจังเลย"
"ก็เมื่อคืนคุณ"
"ไม่ต้องพูดฉันจำได้ แตงกวานะแตงกวา ไม่น่าเชื่อตำนานบ้าๆแล้วเอาน้ำแก้วนั้นให้ฉันกินเลย"
"คุณแตงกวาไม่รู้ว่าคุณใส่อะไรไว้ในแก้ว อย่าไปโกรธเค้าเลยครับ"
อณุกาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
"คืนนี้ฉันจะใช้แผนเดิม คราวนี้ฉันจะไม่ยอมให้พลาดอีกแล้ว"
เสียงเคาะประตูดังขึ้น อณุกากระชับเสื้อคลุมให้เข้าที่ ปราณเดินไปเปิดประตูเห็นแตงกวายืนอยู่
"เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะพี่ณุกา"
"อะไร"
"เมื่อกี๊แตงกวาเจอพวกกบกำลังตามหาบัว..พวกเค้าบอกว่าบัวหายไปค่ะ"
อณุกามองแตงกวาอย่างตกใจ ปราณยิ้มร้าย
กษิดิฐ มัญจา ดารินทร์ สารัช เดินมาจากคนละทางมารวมตัวกันที่ล็อบบี้
"ไม่เจอ"
"พี่ก็ไม่เจอ" ดารินทร์บอก
"มิ้นท์ก็เช็กกับพนักงานแล้ว บัวไม่ได้เปิดห้องเพิ่ม"
"มือถือก็อยู่ที่ห้องแล้วจะรู้ได้ยังไงว่า บัวอยู่ที่ไหน"
อณุกา ปราณ แตงกวาเดินเข้ามาอย่างร้อนใจ
"เจอนลินรึยัง"
"ยังครับ"
"เมื่อคืนเห็นคุณบัวครั้งสุดท้ายที่ไหน" ปราณถาม
"เห็นนั่งคุยกับติณณ์อยู่ที่ชายหาด"
"พี่ณุกา ลองโทรถามคุณติณณ์ดูสิคะ เผื่อคุณติณณ์จะรู้"
อณุกากดโทรศัพท์หาติณณ์อย่างร้อนใจ แต่ติณณ์ไม่รับสาย
"ติณณ์ไม่รับสาย...ฉันจะไปหาติณณ์ที่ห้อง"
อณุกาจะเดินออกไป แต่สารัชวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาอย่างร้อนใจ
"ผมรู้แล้วครับว่าคุณบัวอยู่ที่ไหน"
ทุกคนมองสารัชอย่างร้อนใจ แตงกวา ปราณยิ้มเยาะสะใจ
บริเวณรั้วบ้าน ยศภัทรกำลังรดน้ำต้นไม้ ชลัชใส่ชุดทำงานเดินออกมาหยิบหนังสือพิมพ์ซึ่งเสียบที่ประตู
"คุณชลัชมานี่หน่อย"
"ผมไม่ใช่หมานะ ที่เวลาคุณเรียกต้องยอมกระดิกหางไปหาคุณ"
"คุณนี่คิดมากจริงๆ คุณไม่มา ผมไปหาคุณเองก็ได้"
นันทิดา กมลา ได้ยินเสียงชลัช ยศภัทรตะโกนก็รีบออกมาดู เห็นยศภัทรกำลังปีนข้ามรั้ว
กมลาวิ่งมาดูอย่างเป็นร้อนใจ
"ว๊าย...เดินอ้อมไปหน่อยไม่ได้รึไง ทำไมต้องปีนด้วย"
"คุณชลัชจะได้รู้ไงว่า ไม่ใช่เค้าคนเดียวที่ยังฟิตเปรี๊ยะ มีแรงปีนรั้ว"
ยศภัทรโดดลงจากรั้วแล้วเจ็บขาร้อง "อู้ย"
ชลัชมองยิ้มเยาะ ยศภัทรรีบทำเป็นไม่เจ็บ
"แกล้งร้องไปงั้น ไม่ได้เจ็บหรอก"
ยศภัทรแข็งใจเดินให้เป็นปกติ แต่ก็ยังดูไม่ปกติอยู่ดี ชลัช นันทิดา กมลายิ้มขำ
ทุกคนยืนที่หน้าบ้าน
"พรุ่งนี้วันเกิดนายกบ ผมก็เลยอยากจะปรึกษาคุณ"
"วันเกิดลูกคุณก็ปรึกษาเมียคุณสิ มาปรึกษาอะไรผม"
"กบเป็นลูกเขยคุณ ก็เหมือนเป็นลูกในไส้ของคุณนั่นแหล่ะ"
"ผมไม่รับลูกชายคุณเป็นลูก"
นันทิดาปราม
"คุณคะ"
ชลัชมองนันทิดาอย่างเกรงใจ แล้วหัวเราะเยาะ
"โดนเมียดุฮะๆๆ"
ชลัชมองอย่างไม่พอใจ กมลารีบพูด
"ฉันกับคุณภัทรอยากพาตากบไปทานอาหารบนตึกสูงๆ ที่มองลงมาแล้วเห็นวิวสวยๆ เซอร์ไพรส์วันเกิดน่ะค่ะ แต่พวกเราไปอยู่ต่างจังหวัดซะนานไม่ค่อยรู้จักร้าน คุณมีที่ไหนแนะนำมั้ยคะ"
"เยอะเลยค่ะ ตึกลูกค้าคุณชลัชทั้งนั้น" นันทิดาบอก
"งั้นฝากคุณช่วยจองด้วยนะ 6 ที่"
"อือ"
ชลัชรับคำแล้วจะเดินออกไป แต่ยศภัทรดึงไว้
"เดี๋ยวๆ ยังไม่หมดเรื่องปรึกษา"
"อะไรอีกล่ะ"
"ก็มะรืนวันเกิดหนูบัว คุณอยากไปเลี้ยงที่ไหน"
"ที่บ้านนี่แหล่ะ ครอบครัวผมไม่ได้มีเงินถุงเงินถังที่จะใช้ฟุ้งเฟ้อเหมือนครอบครัวคุณนี่"
"เลี้ยงวันเกิดลูกแค่ปีละครั้ง ไม่ถือว่าฟุ้งเฟ้อหรอกน่า แต่ถ้าคุณกลัวเปลืองผมเลี้ยงวันเกิดหนูบัวให้ก็ได้"
"ไม่ต้อง"
นันทิดาตัดบท
"พรุ่งนี้กบกับบัวก็กลับมาแล้ว ไว้เราค่อยปรึกษากบดีกว่านะคะ ว่าจะเซอร์ไพรส์วันเกิดบัวที่ไหน"
กมลา ยศภัทรพยักหน้าเห็นด้วย ชลัชมองทุกคนอย่างหงุดหงิด
บริเวณหน้าเกาะ กษิดิฐ มัญจา ดารินทร์ สารัช อณุกา ปราณ แตงกวายืนอยู่บนสปีดโบ้ทลำหนึ่ง มีปราณเป็นคนขับ
ทุกคนยืนหน้าเครียด มีแต่แตงกวากับปราณเท่านั้นที่ยิ้มสะใจ ปราณขับเรือมาถึงเกาะหนึ่งเห็นสปีดโบ้ทลำหนึ่งจอดอยู่
"นั่น...ลำนั้นแน่ๆเลยครับ"
ทุกคนมองเรือ สีหน้าเครียด ปราณหันหัวเรือเข้าไปที่เกาะนั้นทันที
ทุกคนเดินมาตามชายหาดอย่างร้อนใจ แล้วทุกคนก็ต้องชะงักเมื่อเห็นตั่งตัวใหญ่มีเบาะปู มีเสาขึงผ้าสีขาวเป็นซุ้ม มีตะเกียงอยู่รอบๆ บรรยากาศดูสวยงาม โรแมนติก เห็นชายหญิงคู่หนึ่งนอนกอดกันอยู่บนตั่ง
กษิดิฐใจหายวาบรีบวิ่งเข้าไปดู ทุกคนวิ่งตาม
ภาพที่เห็นคือ ติณณ์นอนถอดเสื้อ ใส่บ็อกเซอร์ นลินเสื้อถูกปลดกระดุมลงมาสองสามเม็ด นอนกอดติณณ์อยู่
"บัว...ติณณ์"
แตงกวาลอบมองหน้าปราณยิ้มสะใจ อณุกาเข้าไปปลุกติณณ์อย่างโกรธจัด
"ติณณ์ ตื่นเดี๋ยวนี้นะติณณ์ ตื่น"
ติณณ์งัวเงียตื่นอย่างงงๆ
"พี่ณุกา"
ติณณ์รู้สึกว่ามีคนกอดอยู่หันไปมองเห็นนลินก็ตกใจมาก
"คุณบัว"
ติณณ์ลุกพรวด เอามือนลินที่กอดอยู่ออก รีบหยิบเสื้อมาใส่ นลินตื่นขึ้นอย่างงัวเงียมองทุกคนอย่างงงๆ
"เข้ามาในห้องบัวกันทำไม"
"ห้อง...ดูให้ชัดๆอีกทีซิว่า ห้องเธอรึเปล่า" แตงกวาบอก
นลินมองรอบๆอย่างตกใจ
"บัวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่า ติณณ์บังคับมาหรือเธอสมยอม" อณุกาถาม
"สมยอม"
นลินมองติณณ์ที่ใส่บ็อกเซอร์ มองตัวเองที่กระดุมเสื้อหลุดอย่างตกใจ แล้วรีบเอามือตะครุบเสื้อ
กษิดิฐมองอย่างเจ็บปวด แล้วพุ่งไปต่อยติณณ์อย่างโกรธจัด
"ทำเป็นช่วยเรื่องแตงกวาแต่แอบตีท้ายครัวฉัน...ไอ้เพื่อนทรยศ"
"โอ้ย"
ติณณ์เซไป กษิดิฐตามไปซ้ำ
"ทำไมเลวอย่างนี้"
ทุกคนมองเหตุการณ์อย่างตกใจ อณุกาวิ่งมาขวางกษิดิฐ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณกบ"
กษิดิฐมองอณุกาอย่างเกรงใจ แล้วเดินออกไป ติณณ์เดินตามกษิดิฐไป ทุกคนรีบตาม
ต้นรักริมรั้ว ตอนที่ 7 (จบตอน)
กษิดิฐเดินมาสงบสติอารมณ์
"กบ เราไม่รู้จริงๆนะว่า มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง"
กษิดิฐหันไปต่อยติณณ์อย่างโมโห
"ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไงงั้นเหรอ"
ปราณล็อกกษิดิฐไว้
"หยุดนะคุณกบ"
"บัวงงไปหมดแล้ว ใครก็ได้ช่วยบอกบัวหน่อยได้มั้ยว่า เกิดอะไรขึ้น แล้วบัวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"
"เจ้าของเรือบอกว่า เมื่อคืนคุณติณณ์กับคุณบัวขอเช่าเรือของเค้าออกมากลางดึกครับ" สารัชบอก
"เป็นไปไม่ได้ เพราะพอผมเข้าห้องผมก็ง่วงมากแล้ว ก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้"
"บัวจำได้แล้วว่า บัวกำลังเดินกลับห้องแล้วก็มีคนมาโปะยาสลบบัว"
"โปะยาสลบ" ดารินทร์โพล่งขึ้น
"ค่ะ"
"ถ้าคุณติณณ์หลับ ถ้าบัวสลบ คนเรือจะบอกได้ยังไงว่า บัวกับคุณติณณ์มาขอเช่าเรือ"
"แล้วเจ้าของเรือรู้ได้ยังไงว่าเป็นฉันกับคุณติณณ์ เค้ารู้จักชื่อฉันกับคุณติณณ์ได้ยังไง" นลินถาม
"ผมเป็นคนไปคุยกับเค้า เค้าบอกว่าเค้าได้ยินคุณสองคนเรียกชื่อกัน" สารัชบอก
"พยานบุคคลพูดชัดเจนอย่างนี้ ยอมรับเถอะบัว ว่าเธอกับคุณติณณ์ชวนกันมาเสวยสุขที่นี่" แตงกวาบอก
"ก่อนหน้านี้มีคนไปบอกให้ฉันกับคุณติณณ์ไปเจอกันที่ชายหาด ทั้งหมดเป็นแผนของเธอใช่มั้ยแตงกวา"
"โยนความผิดให้ฉันมันไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอบัว"
"ตอนนี้บัวพูดอะไรก็มีแต่เสียกับเสีย อย่าพูดอะไรให้มันเข้าตัวเลย" ดารินทร์บอก
นลินมองดารินทร์อย่างเสียใจ
"พี่รินก็เชื่อเหรอคะ ว่าบัวกับคุณติณณ์ชวนกันทำเรื่องเสื่อมเสีย"
"เห็นนอนกอดก่ายกันคาตาแบบนี้เป็นใครก็ต้องเชื่อทั้งนั้น" ปราณบอก
นลิน ติณณ์หน้าเจื่อนเถียงไม่ออก
"กบไม่คิดเลยว่า บัวจะอยากคบกับติณณ์จนทิ้งเกียรติทิ้งศักดิ์ศรีอย่างนี้"
"คุณบัวอยากคบคุณติณณ์ นี่คุณบัวชอบคุณติณณ์เหรอ" ปราณถาม
กษิดิฐ และกลุ่มเพื่อนนลินอึ้งไม่กล้าตอบ อณุกา ติณณ์ สารัชมองนลินอย่างตกใจ ปราณ แตงกวายิ้มสะใจ
"แต่งงานกับกบแต่ปันใจให้คุณติณณ์ นอกจากจะไม่นึกถึงศักดิ์ศรีของตัวเองแล้ว ยังไม่นึกถึงศักดิ์ศรีกบด้วยนะคะเนี่ย" แตงกวาซ้ำทันที
สารัชมองแตงกวาอย่างไม่พอใจ
"ผมทนไม่ไหวแล้วนะคุณแตงกวา เลิกทำให้คุณบัวดูเลวในสายตาคนอื่นซะที ผมจะบอกให้ว่า คุณบัวมีสิทธิ์ชอบคุณติณณ์เพราะ คุณกบกับคุณบัวไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน คุณบัวแกล้งแต่งงานกับคุณกบเพราะ อยากได้งานคืน"
ทุกคนมองสารัชอย่างตกใจ ปราณ แตงกวายิ้มเยาะสะใจ
ปราณพูดกับนลิน
"คุณหลอกคุณณุกามาตลอดเลยเหรอ"
นลินหน้าเจื่อน แก้ตัวไม่ออก แตงกวาถามอณุกา
"เราจะทำยังไงกับคนหลอกลวงดีคะ พี่ณุกา"
"ฉันไล่เธอออก"
นลินตกใจ
"แล้วก็หยุดพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนสาวไส้ให้กากิน อายฟ้าอายดินเปล่าๆ ฉันขอให้ทุกคนกลับรีสอร์ตแล้วเก็บของกลับกรุงเทพกันดี๋ยวนี้"
ทุกคนนิ่งยังนิ่งอึ้งอย่างทำอะไรไม่ถูก อณุกาตวาดอย่างโกรธจัด
"ยืนนิ่งกันอยู่ทำไม ไปสิ"
สารัช มัญจา ดารินทร์รีบเดินออกไป อณุกา ปราณเดินตาม แตงกวายิ้มเยาะแล้วเดินออกไป
กษิดิฐมองนลินอย่างผิดหวัง
"บัวไม่ได้ทำจริงๆนะกบ"
กษิดิฐเสียใจสุดชีวิต
"เลิกแก้ตัวแล้วก็ดีใจกับตัวเองที่ได้คบกับคุณติณณ์เร็วขึ้นเถอะบัว...กลับไปกบจะหย่าให้"
นลินร้องไห้
"กบ"
เพื่อนๆมองนลินอย่างผิดหวังแล้วเดินออกไป นลินร้องไห้มองทุกคนอย่างเสียใจ ติณณ์มองอย่างสงสาร ครุ่นคิดแล้ววิ่งออกไป
ติณณ์วิ่งแซงทุกคนมาขวางหน้า
"ไม่ว่าผมกับคุณบัวจะพูดยังไง ทุกคนก็ไม่เชื่อใช่มั้ยว่าเรากับคุณบัวไม่ได้ทำเรื่องเสื่อมเสีย"
"ก็คงอย่างนั้นละค่ะ"
นลินเดินเข้ามาอย่างเสียใจน้ำตานองหน้า ติณณ์มองอย่างสงสาร
"ยังไงก็ไม่มีใครเชื่ออยู่แล้ว อีกอย่างกบกับคุณบัวก็ไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้เอง"
ติณณ์วิ่งไปหานลิน
"คุณบัวแต่งงานกับผมนะครับ"
นลินตกใจ
"คุณติณณ์"
ทุกคนมองติณณ์อย่างตกใจ กษิดิฐมองอย่างเจ็บปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้น
"พี่ไม่ยอมนะติณณ์ ติณณ์จะรับผิดชอบบัวเพราะความผิดพลาดแค่ครั้งเดียวไม่ได้นะ"
"ผมไม่รู้หรอกนะครับ ว่าผมมาอยู่ที่นี่กับคุณบัวได้ยังไง แต่ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว แล้วคุณบัวก็เป็นฝ่ายเสียหาย ผมก็ต้องรับผิดชอบอย่างลูกผู้ชาย"
"แต่ความเป็นลูกผู้ชายกับความเหมาะสมมันคนละเรื่อง"
"พี่ก็รู้อยู่แล้วว่าผมไม่เคยสนใจความเหมาะสมมากกว่าความรัก แล้วผมก็มั่นใจว่าผมรักคุณบัว ยังไงผมก็จะแต่งงานกับคุณบัวครับ"
ปราณบอกอณุกา
"น้ำกำลังเชี่ยวเอาเรือไปขวางเรือก็จะล่มเปล่าๆ ปล่อยให้คุณติณณ์ทำตามความคิดเค้าเถอะครับ"
"ในเมื่อติณณ์ไม่ฟังพี่ งั้นอยากทำอะไรก็เชิญละกัน"
กับเรื่องดังกล่าว ทุกคนมีอารมณ์ต่างกันไป อณุกาโกรธจัด กษิดิฐเจ็บปวด ปราณกับแตงกวาสะใจ และกลุ่มเพื่อนต่างผิดหวังในตัวนลิน
กษิดิฐเดินเข้ามาในห้องเก็บของอย่างหมดอาลัยตายอยาก เสียใจสุดๆ จนน้ำตาไหล นลินเสียใจร้องไห้เดินไปเก็บของ
ทั้งคู่ต่างเก็บของเงียบๆ ในบรรยากาศอึดอัด เสียใจ
ภายในออฟฟิศกษิดิฐ เจน ปภพ น้อย อุ๋ม นั่งทำงานที่โต๊ะ เอ็ดดี้เดินเข้ามาอย่างร่าเริง เจนรีบเดินไปหลบที่มุมกาแฟแอบดูท่าที
"สวัสดีครับทุกคน"
"คุณกบไม่อยู่ฉวยโอกาสเข้าสายเลยนะ" ปภพบอก
"ผมไม่ได้ตั้งใจมาสายหรอกครับ ติดลมไปหน่อยเลยกลับเกือบเช้า เมื่อคืนผมเจอสาวคนนึง เซ็กซี่สุดๆเลย"
เจนแอบดูเอ็ดดี้ด้วยใจระทึก
ปภพพูดขำๆ
"จีบติดมั้ย"
"ไม่มีโอกาสได้จีบเลย เสียดายอยู่เนี่ย ผมเห็นแต่ข้างหลังไปรอดูหน้าที่หน้าห้องน้ำ ก็ดันมีคนทำน้ำหกใส่ จนผมต้องไปล้างเสื้อ ออกมารออีกทีก็ไม่เจอแล้วเสียดายจริงๆ"
เจนถอนหายใจอย่างโล่งอก ยิ้ม และเดินออกมาจากมุมนั้น
"น้องเจนจ๋า"
"คะ"
"เที่ยงนี้ไปทานข้าวด้วยกันอีกนะจ๊ะ เหมือนเดิมพี่ปภพเลี้ยง"
"เลี้ยงแต่สาวสวย ไม่เลี้ยงพวกเราเลยนะคะ" น้อยบอก
"เลี้ยงได้ครับ วันนี้ไปทานด้วยกันหมดทุกคนเลยนะ"
"ตกลงค่ะ" อุ๋มบอก
"ไปด้วยกันนะเจน" ปภพบอก
"ถ้าพี่น้อยกับพี่อุ๋มไปเจนก็ไปค่ะ"
ปภพมองเจนอย่างชื่นชมในความเกรงใจ
ภายในบริษัท ภัทรฯ ทรายแก้วกำลังกินขนมกับพนักงานคนอื่นๆ
"เจ้านายไม่อยู่ หมู่เราร่าเริงจริงๆเลยเนอะ" ทรายแก้วบอก
อณุกา ปราณ ติณณ์ แตงกวาเดินเข้ามา
"คุณณุกา" พนักงานคนหนึ่งเรียก
ทรายแก้วขนมเต็มปากบอก
"ไม่ต้องแกล้งฉันหรอกย่ะ ฉันไม่หลงกลเธอหรอก"
"ทรายแก้ว"
ทรายแก้วสะดุ้งโหยง หันไปเห็นอณุกาถึงกับเข่าอ่อนจะเป็นลม พนักงานอื่นต้องช่วยกันประคองไว้ ทรายแก้วรีบกลืนขนมแล้วถาม
"คุณณุกา บอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ทำไมกลับวันนี้ละคะ"
อณุกามองติณณ์อย่างหงุดหงิดแล้วเดินไป ปราณเดินตาม ทรายแก้วรีบวิ่งตามไปอย่างหวาดกลัว พนักงานอื่นวงแตกรีบแยกย้ายไปทำงาน ติณณ์เดินไปทางห้องตัวเองด้วยหน้าเครียด แตงกวามองไปทางทรายแก้วครุ่นคิด
รถตู้จอดหน้าตึกภัทรฯ กษิดิฐลงจากรถมาอย่างมึนตึง นลินมองอย่างน้อยใจ เพื่อนทุกคนลงจากรถ
คนขับรถตู้ไปเปิดท้ายเอากระเป๋าเสื้อผ้าลงให้ ทุกคนเดินไปหิ้วกระเป๋าตัวเอง กษิดิฐถอนหายใจอย่างเซ็งตัวเองแล้วหันมาพูดกับนลิน
"กบเอากระเป๋าไปเก็บที่รถให้ แล้วจะไปรอที่ออฟฟิศ บัวเก็บของเสร็จก็โทร.มาจะได้กลับบ้านพร้อมกัน"
"ตั้งแต่นั่งเรือออกจากเกาะจนนั่งรถถึงกรุงเทพฯ กบไม่พูดกับบัวสักคำ หายโกรธบัวแล้วเหรอ"
"กบคิดมาตลอดทางว่า เราเป็นแค่เพื่อนกัน บัวจะอะไรกับใครมันก็เรื่องของบัวกบไม่มีสิทธิ์โกรธ เรา
เลยหายแล้วน่ะ"
"ขอบใจนะกบ"
กษิดิฐแกล้งร่าเริง
"เพื่อนกันไม่ต้องเกรงใจ"
นลินมองกษิดิฐยิ้มขำ เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้นลินยิ้มได้ทุกสถานการณ์ มัญจา ดารินทร์ มองกษิดิฐกับนลินอย่างสบายใจขึ้น สารัชมองกษิดิฐอย่างหมั่นไส้
ทรายแก้วนั่งที่โต๊ะทำงานครุ่นคิด
"งานด่วนก็ไม่มี แล้วรีบกลับมาทำไม"
แตงกวาลอบยิ้มร้าย แล้วทำทีแกล้งเดินผ่าน ทรายแก้วรีบวิ่งไปอย่างอยากรู้สุดๆ
"คุณแตงกวาคะ"
"ว่าไง"
"ขอถามหน่อยเถอะค่ะว่า เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงกลับมาก่อนกำหนดละคะ"
"อยากรู้จริงๆ เหรอ"
"ที่สุดในสิบโลกเลยค่ะ"
แตงกวามองทรายแก้วยิ้มร้าย
ติณณ์นั่งในห้องทำงานครุ่นคิด ถึงเหตุการณ์ที่เขานั่งเล่านิทานให้นลินฟังที่ชายหาด จนถึงที่เขาหยิบน้ำจากตู้เย็นมาเทดื่ม
"คุยกับคุณบัวแล้วก็กลับห้อง แล้วเราไปอยู่ที่เกาะนั่นกับคุณบัวได้ยังไง"
ผ่านเวลาสักครู่ ทรายแก้วยืนเมาท์กับพนักงานอื่น
"กอดกันกลมเลยเหรอ" พนักงานถาม
ทรายแก้วเมาท์ราวกับเห็นกับตา
"เนื้อแนบเนื้อจนแทบจะเป็นคนเดียวกันเลยล่ะ"
นลินเดินเข้ามา มัญจา ดารินทร์ สารัชเดินตามมาอย่างเศร้าสร้อย
"มาแล้ว"
ทรายแก้ว พนักงานอื่นมองนลินด้วยสายตาดูถูก นลินหน้าเจื่อนด้วยความอายมาก เพื่อนทั้ง 3 คนมองอย่างสงสาร
"ไปเก็บของเถอะบัว"
มัญจาดึงนลินไป ดารินทร์ สารัชเดินตามแต่ก็ยังได้ยินทรายแก้ว พนักงานอื่นเมาท์เบาๆตามหลัง
"สามีไปด้วยแต่ยังแอบไปนอนกับคุณติณณ์กล้าเนอะ" พนักงานอีกคนบอก
"เค้าไม่ได้เรียกว่ากล้าย่ะ แต่เรียกว่าแพศยา" ทรายแก้วบอก
นลินชะงักเจ็บปวดมากจนน้ำตาคลอ
"ร้องไห้ทำไม พวกเค้าอาจจะไม่ได้พูดถึงบัวก็ได้" ดารินทร์บอก
"ใช่ครับ..แล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้รู้ไว้นะครับ ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ" สารัชบอก
มัญจารำคาญ
"มันใช่เวลาจีบมั้ยเนี่ย มันใช่เวลามั้ย ไปบัว"
มัญจาดึงนลินไป ดารินทร์มองสารัชอย่างระอาแล้วเดินตามไป สารัชหน้าเจื่อนก่อนรีบเดินตามไปอีกคน
กษิดิฐเดินเข้ามาอย่างเศร้าสร้อย เห็นทุกคนนั่งทำงานอย่างตั้งใจ เอ็ดดี้เงยหน้าเรียกอย่างแปลกใจ
"เฮีย"
เจนยิ้มอย่างดีใจมาก น้อย อุ๋ม ปภพ มองอย่างแปลกใจ
"คุณกบ...ไหนบอกว่ากลับพรุ่งนี้ไงครับ" ปภพถาม
เอ็ดดี้ลุกมาหากษิดิฐ
"อ๋อ...จริงๆแล้วเฮียไปเที่ยวแค่วันเดียวใช่ป่ะ แต่บอกว่าไปสองวัน เพราะจะวันนี้จะแอบกลับมาดูว่า เวลาไม่อยู่พวกเราตั้งใจทำงานรึเปล่า"
กษิดิฐอารมณ์บ่จอย
"ฉันไม่เคยจับผิดใคร"
"อ่ะโดนจับได้แล้วแก้ตัว ถ้าเฮียไม่ได้จะจับผิด แล้วทำไมกลับวันนี้ละครับ"
"ให้คุณปภพถามพี่รินดูละกัน"
กษิดิฐเดินออกไปอย่างหงอยๆ
เจนเข้ามายกมือไหว้
"สวัสดีค่ะพี่กบ"
"สวัสดีครับ"
กษิดิฐเดินออกไปอย่างไม่มีอารมณ์พูดกับใคร เอ็ดดี้สงสัยมาก
"อะไรน้าที่ทำให้คนที่คึกอย่างกับกระทิงเปลี่ยวอย่างเฮียกลายเป็นไก่หงอยอย่างนี้...พี่ภพรีบโทรถามพี่รินเลยครับว่าเกิดอะไรขึ้น"
"ไม่กล้ากลัวคุณรินดุว่า ยุ่งเรื่องชาวบ้าน"
"ไม่กล้าถามแล้วจะรู้ได้ยังไงละครับ"
"เดี๋ยวเจอกันคุณรินก็คงเล่า ถ้ารู้แล้วจะบอกนะ"
เอ็ดดี้ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ เจนหันไปมองกษิดิฐอย่างสงสัย
กษิดิฐเดินไปทางมุมกาแฟ เจนยิ้มร้ายแล้วเดินตามไป
กษิดิฐหยิบขวดกาแฟอย่างเศร้าๆ เจนเข้ามาทำทีเป็นหยิบขวดกาแฟ แต่ฉวยโอกาสจับมือ แล้วชักมือออกอย่างมีจริต
" อุ๊ย ขอโทษค่ะ"
"จะดื่มกาแฟเหมือนกันเหรอ"
"เปล่าค่ะ...แต่เห็นว่า พี่กบจะดื่มเจนเลยจะมาชงให้"
กษิดิฐมองเจนอย่างแปลกใจ
"เจนเป็นเลขาก็ต้องทำหน้าที่ชงกาแฟให้เจ้านายด้วย"
"พี่ดื่มกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล"
"เดี๋ยวเจนเอาไปให้ที่โต๊ะนะคะ"
"ขอบคุณครับ"
กษิดิฐจะเดินออกไป เจนยิ้มร้ายก่อนแกล้งเซจะเป็นลม
"โอ้ย"
เจนเข่าอ่อนกำลังจะล้ม กษิดิฐรีบเข้ามารับไว้อย่างตกใจ
"เจน"
"หน้ามืดน่ะค่ะ"
"ไปนั่งพักก่อน"
กษิดิฐเข้าประคอง เจนแกล้งเอาหัวซบไหล่ เป็นจังหวะเดียวกับที่แตงกวาเดินเข้ามา
"เด็กคนนี้เป็นใคร"
เจนลอบมองแตงกวาอย่างไม่พอใจ
"เลขากบ เค้าเป็นลมน่ะ"
"กบเป็นเจ้านายประคองเลขาออกไปอย่างนี้คนอื่นอาจจะเข้าใจผิด แตงกวาพาไปเองค่ะ"
กษิดิฐส่งเจนให้แตงกวา เจนลอบถอนหายใจอย่างเซ็งๆแล้วตีหน้าซื่อ
"เจนค่อยยังชั่วแล้ว เจนเดินไหว ขอบคุณนะคะ"
เจนแกล้งทำเป็นเดินเซๆออกไป แตงกวามองเจนอย่างไม่พอใจ
"แตงกวามาทำไม"
"แตงกวาเห็นว่ากบกำลังเสียใจ เลยจะมาชวนไปหาที่นั่งฟังเพลง กบจะได้สบายใจขึ้น"
กษิดิฐแกล้งร่าเริง
"กบไม่ได้เสียใจ"
"ผู้หญิงที่กบรักนักรักหนาไปนอนกับผู้ชายอื่น แตงกวาไม่เชื่อหรอกว่า กบจะไม่เสียใจ"
"กบบอกบัวไปแล้วว่า จะรอบัวเก็บของแล้วกลับบ้านพร้อมกัน กบไปกับแตงกวาไม่ได้หรอก"
แตงกวามองกษิดิฐอย่างไม่พอใจ
"เมื่อวานกบไม่ได้เข้าออฟฟิศงานเยอะเลย กบไปทำงานก่อนนะ"
กษิดิฐเดินออกไป แตงกวาเดินตามไปอย่างหงุดหงิด
กษิดิฐเดินมานั่งที่โต๊ะ แตงกวาเดินตามมาพูดด้วยอย่างไม่พอใจ
"นี่กบไม่ไปกับแตงกวาจริงๆใช่มั้ย"
"เอาช้างมาฉุดก็ไม่ไป"
แตงกวามองกษิดิฐที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างหงุดหงิดแล้วเดินออกไป แตงกวาเดินผ่านโต๊ะเจนแล้วชะงักหันมาประกาศศักดา
"ถ้าคิดจะยุ่งกับกบก็เลิกคิดได้เลยนะ เพราะ กบเป็นของฉัน"
เจนหน้าเจื่อน แตงกวายิ้มเยาะแล้วเดินออกไป
กษิดิฐ เอ็ดดี้ ปภพ มองแตงกวาอย่างหนักใจ น้อย อุ๋ม มองแตงกวาอย่างตกใจ เจนถามกษิดิฐ
"เมียพี่กบเหรอคะ"
"แฟนเก่าน่ะ"
"แต่หวงเฮียยิ่งกว่าเมียเฮียร้อยเท่า" เอ็ดดี้บอก
เจนตีหน้าซื่อพยักหน้าเข้าใจ พอทุกคนหันไปทางอื่นก็มองตามแตงกวาอย่างไม่พอใจ
นลินเก็บของใส่กล่อง มัญจา ดารินทร์ สารัชช่วยเก็บ
"ยอมลงทุนแต่งงานกับกบเพื่อให้ได้งานคืน แต่สุดท้ายก็เกิดเรื่องบ้าๆจนต้องเสียทั้งงานทั้งชื่อเสียง"
"มีคนเคยบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วดีเสมอ บัวกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ใช้ชีวิตวันนี้วันพรุ่งนี้ให้มีความสุขดีกว่านะ" ดารินทร์บอก
"ออกไปแล้วอย่าไปลับ กลับมาเยี่ยมพวกผมบ้างนะครับ" สารัชบอก
"นัดกินข้าวกันนะ" มัญจาบอก
นลินพยักหน้าเศร้าๆแล้วยกกล่องที่เก็บของเสร็จแล้ว สารัชจะเข้ามาช่วยยก แต่ติณณ์เข้ามาซะก่อน
"ผมช่วยนะครับ ผมขอไปส่งคุณที่บ้านนะครับ ผมอยากบอกเรื่องเรากับคุณพ่อคุณแม่คุณ"
"ให้บัวบอกคุณพ่อคุณแม่เรื่องจะหย่ากับกบก่อน แล้วค่อยบอกเรื่องเราได้มั้ยคะ บัวยังไม่พร้อม"
"ทีแรกผมก็คิดอย่างนั้น แต่คิดอีกทีผมอยากให้พวกท่านรู้เรื่องของเราให้เร็วที่สุด เพราะถ้าได้ยินจากคนอื่น ท่านอาจจะโกรธมากกว่าการที่ได้ยินจากปากผมกับคุณ"
"แตงกวายิ่งขี้ฟ้องอยู่ด้วย ถ้าแตงกวาไปหาพ่อแม่เธอ ต้องฟ้องเกินจริงแน่ๆ" มัญจาว่า
นลินมองติณณ์อย่างตัดสินใจ
กษิดิฐนั่งทำงานอยู่ แต่ไม่มีสมาธิคิดถึง เพราะคิดถึงเรื่องบาดตาของติณณ์กับนลิน เขาน้ำตาคลออย่างเจ็บปวดแล้วเขาก็ต้องตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงนลิน
"กบ"
เขารีบเก็บอาการแล้วหันไปยิ้มร่าเริง
"บัว เก็บของเสร็จแล้วเหรอ"
เธอมองเขาอย่างรู้สึกผิด แล้วพยักหน้า
"งั้นก็กลับกันเลย"
"บัวต้องกลับกับคุณติณณ์"
กษิดิฐชะงัก เจ็บปวดแล้วแกล้งกลบเกลื่อน
"เหรอ"
"พอดีคุณติณณ์จะไปคุยกับพ่อแม่บัวน่ะ"
"อ๋อ"
"โกรธรึเปล่าที่บัวให้รอเก้อ"
กษิดิฐเปิดหน้าผาก
"จะโกรธทำไมเล่า ดูนี่หัวกบไม่ได้ล้านนะ จะได้เที่ยวน้อยใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แล้วก็โกรธบัว"
นลินยิ้มโล่งใจ
"งั้นบัวไปก่อนนะ คุณติณณ์เค้ารออยู่"
"อือ...ไปเถอะ"
นลินเดินออกไป กษิดิฐเปลี่ยนรอยยิ้มร่าเริงเป็นความสลด
เย็นวันเดียวกัน นันทิดา กมลา ยศภัทร ช่วยกันทำกับข้าวอยู่ในครัว ชลัชเพิ่งกลับจากทำงานเดินเข้ามา
"หอมฉุยไปถึงหน้าบ้านวันนี้ทำอะไรให้ผมทาน"
ยศภัทรรีบเสนอหน้า
"แกงป่ากุ้ง ไขตุ๋นเนื้อปู ผัดผักรวม น้ำพริกปลาทู"
"ผมถามเมียผม"
ยศภัทรแกล้งทำท่าผู้หญิง
"ก็เค้านี่แหล่ะเมียตัว ถึงได้ตอบไง"
นันทิดา กมลา หัวเราะขำ
"นิสัยทุเรศยังจะทำท่าทุเรศๆ"
"คุณภัทรเล่นด้วยก็โกรธเค้าอีกแล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะเดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าว" นันทิดาบอก
ชลัชมองยศภัทรอย่างหงุดหงิดแล้วเดินออกไป
ยศภัทรตะโกนถาม
"อยากไปช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าจังเลย ขอไปด้วยได้มั้ยฮ้า"
"ตามมาได้วางมวยกันแน่"
"เลิกจริงจังกับชีวิตแล้วก็มีอารมณ์ขันบ้างเถอะ"
กมลาตีแขนยศภัทร
"รู้ว่าคุณชลัชขี้หงุดหงิด คุณก็ยังไปแกล้งเค้าอยู่ได้"
"ก็ผมอยากให้เค้าหัวเราะบ้าง จะได้เลิกเป็นคนขี้หงุดหงิดไง"
กมลามองยศภัทรแล้วส่ายหัวอย่างระอา หันไปทำกับข้าวต่อ
ติณณ์ขับรถมาจอดหน้าบ้าน นลินกับติณณ์ลงจากรถ
"เรื่องของเราคงทำให้พ่อแม่บัวเสียใจมาก" นลินบอก
ติณณ์เดินมาหาพูดกับนลินอย่างอ่อนโยน
"เราก็เสียใจ แต่ปัญหามันเกิดขึ้นแล้วทุกคนก็ต้องเผชิญหน้าแล้วก็ผ่านมันไปให้ได้ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันนะครับ"
ติณณ์จับมือนลินอย่างอ่อนโยน นลินรู้สึกอบอุ่นที่มีคนดูแล
"บัวพร้อมเผชิญหน้ากับปัญหาแล้วค่ะ"
ทั้งคู่ยิ้มให้กำลังใจกัน
อ่านต่อตอนที่ 8 เวลา 17.00 น.
