รักนี้ชั่วนิจนิรันดร์ ตอนที่ 15
เพื่อนหญิงของจิราพัชรเดินชมห้อง จิราพัชรหันไปมองพิชชาที่ยืนมองอยู่ด้านบน สายตาของเขามีแววเยาะเย้ย พิชชาค้อมหัวทัก แต่จิราพัชรกลับมีท่าทีเย็นชาใส่เธอ
พิชชาเดินลงบันได สวนกับเพื่อนหญิงของเขา เธอค้อมหัวทักทาย
“สวัสดีค่ะ”
พิชชาเดินเข้าไปหาจิราพัชร ค้อมหัวทักเขาอีกครั้ง
“พัชรคะ”
จิราพัชรยังคงท่าทีเย็นชาใส่
“พัชร เหรอ เรียกซะสนิทเลยนะ”
พิชชาเผลอตัวตามความเคยชิน
“ขอโทษค่ะ คุณพัชร”
“ตั้งแต่นี้ไป เธอไม่ต้องมาทำอะไรที่ห้องของฉันแล้ว ฉันเองก็จะไม่ยุ่งเรื่องอะไรของเธออีก”
พิชชาไม่แสดงท่าทีอะไร แต่ในใจลึกๆ ของเธอรู้สึกเจ็บ
“ขอโทษจริงๆ ค่ะ”
“ขอโทษ” จิราพัชรทำท่าไม่ยี่หระ “คนอย่างฉันไม่เคยรับคำขอโทษของใคร เพราะงั้น อย่ามาอยู่ในสายตาฉัน”
พิชชายิ่งเจ็บมากขึ้นกับคำพูดแดกดันของเขา เพื่อนหญิงของจิราพัชรส่งเสียงเรียก พิชชาตัดบท
“งั้น ดิฉันต้องขอตัวนะคะ”
พิชชาเดินจากไป จิราพัชรมองตาม สายตายังคงเย็นชา เขาทรุดตัวนั่งที่เก้าอี้อย่างหมดอาลัย เมื่อพิชชาพ้นสายตา
พาทินนั่งรอที่ปลายโถงขอโรพยาบาล อัจฉราเดินออกจากห้องพักฟื้น พาทินเห็นเป็นโอกาส เดินไปที่ห้องพักฟื้นของอรอินทุ์
อรอินทุ์นอนพักฟื้นในห้อง มีสายน้ำเกลือระโยง ข้อมือซ้ายมีผ้าพันแผล พาทินเปิดประตู เดินเข้าไปหาที่เตียง อรอินทุ์เห็นหน้าเขารู้สึกดีใจ
“อร เป็นไงบ้าง”
อรอินทุ์ไม่แน่ใจว่าเขามาเพราะห่วงหรือมาเพราะต้องแสดงรับผิดชอบ
“คุณเป็นห่วงฉันเหรอคะ”
พาทินไม่รู้จะตอบเธอด้วย ท่าทีแบบไหน
“คุณคงเป็นห่วง ฉันเสียใจนะคะ ไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณกังวลเลย ฉันทำอะไรไม่เข้าท่าสินะ”
พาทินถอนใจ
“ทำแบบนี้ทำไม”
อรอินทุ์ดึงแขนเสื้อปิดแผลที่ข้อมือ พาทินก้มหน้ายอมรับว่ามีส่วนผิดในเรื่องนี้
“ผมขอโทษ”
“ฉันขอโทษค่ะ”
ทั้งคู่เอ่ยปากขอโทษซึ่งกันและกัน อรอินทุ์มองพาทิน
“ฉันอยากไปหาดที่คุณเคยวาดรูปหน้าของฉัน”
พาทินคิดถึงตอนนั้นที่ได้พบพิชชาอีกครั้ง อรอินทุ์มองแววตาของเขาก็รู้
“ไม่ได้สินะ”
พาทินลำบากใจ
“ผมจะช่วยอะไรได้บ้างไหม”
อรอินทุ์รู้ว่าพาทินยังกันเธอออกจากโลกของเขา กับพิชชาที่มีร่วมกัน
“ช่วยอะไร น่ะเหรอคะ” อรอินทุ์สะอื้น “ฉันอาจจะใช้มือวาดภาพไม่ได้อีกต่อไปแล้ว คุณ
ช่วยได้ไหมคะ”
“ผมขอโทษ”
อรอินทุ์เศร้า หันหน้าหนีซ่อนน้ำตา
“ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณกลับไปเถอะค่ะ อย่ามาทุกข์อะไรกับฉันเลย ไม่ต้องมาสงสาร”
พาทินมองอรอินทุ์ ผิดชอบตีกันอยู่ในใจของเขา
“พรุ่งนี้ผมจะมาเยี่ยมอีก”
พาทินลุกเดินจากมา
พิชชากวาดพื้น ทำความสะอาดสตูดิโอชั้นล่าง พาทินขับรถมาจอด เธอละมือเห็นเขาเดินเข้ามาสีหน้าราบเรียบไม่มีอารมณ์ใด
พาทินนั่งสูบบุหรี่ที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ พิชชานั่งข้างๆ
“ไปเยี่ยมคุณอรมาเหรอคะ”
พาทินพยักหน้ารับ
“เธอปลอดภัยดี ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ”
“อืม ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ”
“ดีแล้วล่ะค่ะ แต่จิตใจเธอคงแย่นะคะ ถ้าใช้มือไม่ได้อีก”
พาทินซึมเมื่อพิชชาพูดถึงมือของอรอินทุ์
“พี่คะ พรุ่งนี้ที่เราว่าจะไปที่ฟาร์มกัน”
พาทินลืมเรื่องฟาร์มไปสนิท
“พี่ไม่ลืมหรอกนะ”
พิชชามองพาทินก็รู้ว่าเขาลืมไปแล้ว
“ยกเลิกมันไปก่อนนะคะ”
พาทินรู้ว่าพิชชาตั้งใจ อยากไปที่ฟาร์ม พิชชาฝืนยิ้ม
“พี่ผิดหวังเหรอ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าต้องไปอย่างไม่สบายใจ ฉันเองก็ไม่อยากไปนะ”
พิชชาลุกขึ้น
“ฉันกลับก่อนนะคะพี่ ฉันทำมื้อเย็นไว้ให้แล้ว อยู่ข้างบนนะ”
“พิชชา”
พาทินเอื้อมมือรั้งพิชชาเอาไว้
“เราสัญญากันไว้แล้ว พี่ไม่อยากผิดคำ พรุ่งนี้เราจะไปที่ฟาร์มกันเหมือนเดิมนะ”
พิชชายืนฟัง
“พรุ่งนี้พี่จะไปรับเธอ”
พิชชารู้ว่าเขาต้องฝืนความรู้สึก เพราะคำสัญญาที่รับปากไว้
เช้าวันต่อมา...พาทินขนของที่จะไปยังฟาร์มใส่รถ เขานั่งในรถสตาร์ทเครื่อง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขารับสาย
“อรไปไหนนะครับ ครับๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ”
พาทินรีบขับรถออกไป
พาทินเปิดประตูห้อง อัจฉราฟุบหน้าเสียใจอยู่ที่เตียง เห็นพาทินเข้ามา ลุกขึ้นเดินไปหา
“ทิน น้องหายตัวไปแล้ว”
พาทินตกใจ
“คุณน้า”
อัจฉราร้องไห้
“ช่วยน้าคิดหน่อย น้องจะไปที่ไหนได้บ้าง”
พาทินพยายามนึก ถึงตอนคุยกับอรอินทุ์ครั้งก่อน
พิชชาถือกระเป๋าเสื้อผ้า ยืนที่รั้วกั้นของจุดชมวิวที่นัดกับเขาไว้ เธอมองหาเขาพลาง มองนาฬิกาพลาง เลยเวลานัดมานานแล้ว...พิชชาเดินไปเดินมาฆ่าเวลา แล้วนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม
อ่านต่อหน้า 2
รักนี้ชั่วนิจนิรันดร์ ตอนที่ 15 (ต่อ)
พาทินวิ่งไปตามจุดต่างๆ ของหาด ตามหา เห็นอรอินทุ์ที่ยังสวมชุดคนไข้ นั่งอยู่ที่หาดมุมที่ไกลผู้คน เขาจำได้ โล่งอกที่พบเธอ
อรอินทุ์นั่งร้องไห้ เห็นพาทินเดินเข้ามาหาเธอแต่ไกล เธอลุกขึ้นเดินหนีเขาลงไปในทะเล พาทินมองอรอินทุ์เดินลึกลงไปเรื่อยๆ เขาฉุกคิดได้ว่า เธอพยายามฆ่าตัวตัวอีก เขาตกใจรีบวิ่งไปห้าม พาทินเข้าไปกอดดึงเธอขึ้นจากทะเล
“ทำแบบนี้ทำไมอร”
“ปล่อยฉันนะ ฉันอยากตาย ฉันอยากตาย”
ทั้งคู่ดึงดัน ขัดขืนกันอยู่พักใหญ่
“อรใจเย็นๆ ก่อนสิ”
“ชีวิตฉันไม่มีคุณ ฉันขอตายดีกว่า”
“ไม่เอาน่าอร”
“รับปากฉันว่าจะไม่ทิ้งฉันไป อย่าทิ้งฉันไป”
พาทินกอดอรอินทุ์ไว้ไม่ให้ดิ้นขัดขืน เขาพาเธอขึ้นจากทะเล
พิชชานั่งมองบรรยากาศใกล้ค่ำ ความหวัง ความกระตือรือร้น หายไปหมด
พาทินพาอรอินทุ์กลับมาที่โรงพยาบาล พยาบาลพยุงเธอไปนอนที่เตียงในห้องพักฟื้น พาทินนั่งข้างเตียง อรอินทุ์หลับไปเพราะฤทธิ์ยา พาทินมองอรอินทุ์ แต่คิดถึงพิชชาที่รอเขา พาทินน้ำตาไหล ที่ผิดสัญญากับเธอและทิ้งให้เธอรอความหวังเพียงลำพัง
พิชชารู้ว่าพาทินคงไม่มาแล้ว แต่ก็ยังคงยืนรอ เพราะมันเป็นสิ่งที่เธอจะทำได้ในตอนนี้เท่านั้น
ค่ำนั้น พาทินแอบออกมาโทรศัพท์หาพิชชา ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอ เขาฝากข้อความไว้
“พิชชา ตอนนี้เธออยู่ไหน พี่ขอโทษ”
พาทินวางสายรู้สึกผิดและเสียใจที่ทำให้พิชชาผิดหวัง
พาทินกลับเข้ามาในห้องพักฟื้น นั่งข้างเตียงเฝ้าอรอินทุ์ เขากังวลเรื่องพิชชา อรอินทุ์ค่อยๆ ลืมตาตื่น เห็นพาทินนั่งซึม
“ทินคะ”
พาทินรู้สึกตัว สลัดความคิดกลับมา หันไปมองอรอินทุ์ที่เรียกชื่อเขา
“ฉันกลัวจัง ว่าลืมตาขึ้นมาแล้วจะไม่เห็นคุณอีก”
พาทินฝืนยิ้มให้
“นอนต่อเถอะอร คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ นะ”
อรอินทุ์มองพาทินพยายามจับความรู้สึกของเขา
“ไม่ว่าคุณจะคิดอะไรอยู่ก็ตาม อย่าไปนะ อยู่ข้างๆ ฉันจะได้ไหม”
พาทินนิ่งคิด เขามองอรอินทุ์ แต่ใจคิดถึงพิชชา เขาน้ำตาซึม
“ผมจะอยู่ที่นี่ จะไม่ไปไหนโดยไม่มีคุณ”
พิชชานั่งซึม มองข้อความที่เขาฝากไว้
“พิชชา พี่คงไปหาเธอไม่ได้ พี่เสียใจจริงๆ เธอไม่ต้องรอพี่ ขอโทษนะ”
พิชชาน้ำตาร่วง
สายวันใหม่ พาทินขับรถมาจอดที่ริมรั้วสตูดิโอ พยุงอรอินทุ์ลงจากรถ เดินเข้าสตูดิโอ
อรอินนั่งบนเตียง พาทินเอาผ้าห่มบางๆ คลุมเธอไว้
“อร แน่ใจว่าจะเอาแบบนี้เหรอ”
“ค่ะ”
“ที่นี่มันไม่ค่อยสะดวก สำหรับคุณที่จะพักฟื้นนะ”
“แต่มันสงบดี ฉันอยากอยู่ที่นี่ค่ะ”
พาทินถอนใจ
“ก็ได้จ้ะ ตามใจคุณ”
พิชชานอนซมบนที่นอน รู้สึกไม่สบาย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอรู้สึกตัวเอื้อมมือไปหยิบรับสาย
“สวัสดีค่ะ พี่เหรอคะ”
พิชชาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว นั่งลงที่หน้ากระจกแต่งตัว มองใบหน้าของตัวเองที่ซีดเซียว ลูบ
หน้าตัวเองที่ดูไม่ได้ เธอครุ่นคิดในใจ
“คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วซินะ...”
พาทินยืนรอที่ถนน พิชชาลงจากบันไดบ้าน ทั้งคู่ยิ้มให้กันและกัน พิชชาเดินไปหาเขาที่รถ
“คุณอร...อยากเจอฉันเหรอ”
“อืม”
พาทินเปิดประตูรถให้ พิชชาเข้าไปนั่งอดสงสัยไม่ได้
อรอินทุ์กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง พิชชานั่งอยู่ข้างเตียง
“ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะพิชชา จริงๆนะ ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้”
พิชชายิ้มให้อรอินทุ์
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“ชีวิตฉันอยู่โดยขาดเขาไม่ได้อีกแล้ว ฉันทนไม่ได้จริงๆ”
“คุณอรวางใจเถอะค่ะ พี่น่ะ จะไม่จากคุณไปไหนอีก”
อรอินทุ์มองพิชชา ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองทำกับพิชชามันถูกต้องไหม
พิชชาเดินซึมลงมาจากชั้นบนมองพาทินที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ที่ประตูรั้วริมหาด...พาทินนั่งคิดเรื่อง เขา พิชชา และอรอินทุ์ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป พิชชาเดินเข้ามาหา
“พี่คะ ฉันจะกลับล่ะนะ”
พิชชาบอกลา หันเดินกลับไป พาทินลุกขึ้นจากม้านั่ง เดินเข้าไปหาคว้าข้อมือเธอไว้ เขารู้สึกตัวค่อยๆ ปล่อยมือจากเธอ พิชชาหันมายิ้มให้
“พี่คะ”
พาทินมองรอยยิ้มของพิชชา เหมือนมีดกรีดใจเขา
“พี่เสียใจ”
พิชชายังคงยิ้มให้
“พี่คะ อย่าพูดคำว่าเสียใจสิ”
พาทินรู้ว่าลึกๆ ในใจของพิชชาฝืนความรู้สึกแค่ไหน
“พี่ต้องดูแลคุณอรเขาดีๆนะ ให้เขามีความสุข ฉันจะได้พลอยมีความสุขไปด้วย”
พิชชายื่นมือเกี่ยวก้อยสัญญา
“สัญญากับฉันนะ”
พาทินมองมือพิชชา ด้วยสายตาอาลัย
“ถ้าพี่จับมือเธอตอนนี้ พี่คงปล่อยเธอไปอีกไม่ได้อีก”
อ่านต่อหน้า 3
รักนี้ชั่วนิจนิรันดร์ ตอนที่ 15 (ต่อ)
พิชชามองพาทินที่ดูเศร้าสร้อย เธอเอื้อมมือไปแตะที่บ่าของเขา ส่งยิ้มให้
“พี่อย่าเศร้าไปเลย ฉันอภัยให้พี่เสมอนะ”
พาทินมองพิชชาที่ยังยิ้มให้เขาตลอด ด้วยความปวดใจ
“ลาก่อนนะคะพี่”
พิชชายังคงรอคำตอบรับจากเขา พาทินหันหลังให้ เขายังหักใจเอ่ยลาไม่ได้
“ลาก่อน”
พิชชามองพาทินที่หันหลังให้ เข้าใจความรู้สึกของเขา เธอมองเขาอยู่อึดใจหนึ่งเหมือนจะจำเอาไว้
ในใจ ก่อนที่จะเดินจากไป พาทินน้ำตาซึม พิชชาเดินสะอื้น ออกจากสตูดิโอ สิ่งที่อดกลั้นในใจเก็บเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป
ค่ำนั้น...พิชชาไม่สบายมากขึ้น เป็นไข้ ไอหนักขึ้น
เช้าวันรุ่งขึ้น...จิราพัชรและแพนเดินคุยเรื่องงานกันมา
“เธอจัดการเรื่องนั้นได้เลย”
“ค่ะ เออนี่พี่รู้หรือเปล่าว่าพี่อร เขาฆ่าตัวตาย”
จิราพัชรหยุดเดินหันมามองแพน
“อรฆ่าตัวตายเหรอ”
“พี่ไม่รู้หรอกเหรอ”
จิราพัชรคิดถึงสาเหตุที่ทำให้อรอินทุ์ตัดสินใจแบบนั้น แพนมองจิราพัชรที่ยังสนใจเรื่องพิชชาอยู่
“ไม่รู้ว่า นี่พี่ทินกับพิชชายังจะคิดแต่งกันอยู่หรือเปล่า”
แพนเดินต่อ ปล่อยให้จิราพัชรยืนคิดอยู่ลำพัง
พิชชาหยิบผ้าขนหนูออกจากชั้น พับ เรียงใส่รถเข็น เธอทำงานไปไอไป หน้าตาซีดเซียวยังคงไม่
หายไข้ พิชชารู้สึกตัวว่า มีบางอย่างผิดปกติกับร่างกาย แต่ยังฝืนทำงานต่อ เสียงโทรศัพท์ดัง พิชชารับสาย
“สวัสดีค่ะ”
จิราพัชรนั่งรออยู่ในห้อง พิชชาเคาะประตู
“เชิญครับ”
พิชชาเดินเข้ามาหาจิราพัชรที่โต๊ะรับแขก
“มีอะไรให้รับใช้คะท่าน”
จิราพัชรเสียงเย็นชา
“มีสิ”
“คะ”
“ไปเอาเหล้ามาให้หน่อย”
พิชชามองขวดเหล้าเปล่าหลายขวดที่ที่วางอยู่บนโต๊ะ จิราพัชรรู้ว่าเธอสังเกตเห็น
“ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า ผมไม่มีวันฆ่าตัวตายหรอก”
พิชชารู้ว่า จิราพัชรตั้งใจพูดกระทบใจเธอเรื่องของอรอินทุ์ จิราพัชรหยิบขวดที่ยังพอมีเหล้าเหลือกระดกดื่ม
“อร เอ๋ย เธอมันอ่อนโลกไปหน่อย ทำแบบนั้นมันไม่ได้ประโยชน์สักนิดเลย”
พิชชาเดินกลับออกไป ไม่อยากให้เขาตีวัวกระทบคราดเธอ
“ฉันจะไม่ยอมทำแบบนั้นแน่ ไม่มีทาง”
พิชชาหยุดฟังสิ่งที่จิราพัชรต้องการให้เธอทรมาน น้ำตาไหลเพราะความเสียใจ
“ต้องขอให้เห็นคุณทั้งคู่ถูกลงโทษสาสมก่อน ถึงจะตายตาหลับ ดูซิว่าจะมีความสุขกันไปได้ถึงแค่ไหน”
พิชชาเจ็บในใจกับคำพูดของเขาจนทนไม่ไหว หันกลับมาพูดเสียงเครือ
“อย่าให้มันเป็นแบบนั้นเลยค่ะ ถ้าเราสองคนมีความสุข แล้วคุณต้องตายน่ะเหรอคะ ฉันจะเศร้ามากถ้ามันต้องเป็นแบบนั้น คุณไม่ต้องยกโทษให้เรา ไม่ต้องยกโทษให้ฉัน”
จิราพัชรผ่อนท่าทีของเขาลง เมื่อเห็นพิชชาแสดงท่าทีนั้นออกมา พิชชาสงบอารมณ์ลง
“ดิฉันขอตัวก่อนนะคะท่าน”
พิชชาค้อมหัวให้เขา เดินออกมาอย่างเศร้าซึม จิราพัชรทรุดตัวลงนั่ง พิชชาเดินออกมาไม่กี่ก้าว รู้สึกหน้ามืด เดินเซไปมาก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้น จิราพัชรเหม่อคิด หางตาเห็นร่างพิชชาล้มลง เขาลุกขึ้นวิ่งเข้าไปหาเขย่าร่างเธอเบาๆ
“พิชชา พิชชา”
พิชชายังคงนอนนิ่ง ไม่ตอบสนอง เขาตกใจรีบอุ้มร่างของเธอขี้นรีบพาออกจากห้อง
หมอบอกให้พยาบาลเตรียมห้องตรวจ จิราพัชรถามอย่าร้อนใจ
“เธอเป็นอะไรเหรอครับหมอ”
“ต้องตรวจละเอียดก่อน ถึงจะบอกได้ รู้สึกว่าเพิ่งฟื้นไข้ บวกกับอาจจะมีอาการอ่อนเพลีย ก็เลยหน้ามืดเป็นลมไป”
“แค่อ่อนเพลียคงไม่ถึงกับต้องล้มไปแบบนี้มั้งครับ”
“อย่างที่ผมบอกแล้วไงครับ พรุ่งนี้ต้องตรวจละเอียดเพิ่มเติม”
หมอหันไปหยิบแฟ้มจากพยาบาลส่งให้จิราพัชรดู เขามองเอกสารรายการตรวจร่างกายของพิชชาที่มีหลายรายการ
“ทำไมมันถึงเยอะแบบนี้ล่ะ”
“คุณหรือผมที่เป็นหมอ”
จิราพัชรเจอลูกนี้ของหมอเข้าไป ได้แต่ยอม
“ผมต้องดูคนไข้คนอื่นอีกนะครับ”
หมอกับพยาบาลเดินไปตรวจคนไข้คนอื่นต่อ
“เดี๋ยวสิหมอ”
หมอเดินไปไกล จิราพัชรกังวลเพราะไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนจากหมอ เขาคิดลังเลอยู่พักหนึ่ง ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ โทรหาพาทิน
พาทินเปลี่ยนผ้าพันแผลให้อรอินทุ์
“เจ็บไหม”
อรอินทุ์ส่ายหน้า มองพาทินด้วยความสุข เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พาทินเห็นว่าเป็นเบอร์จิราพัชร เขารับสาย
“พัชร มีอะไรเหรอ”
“พิชชา หน้ามืดเป็นลม”
พาทินรู้สึกตกใจ แต่ยังคงนิ่งฟัง
“กูพามาโรงพยาบาล ตอนนี้ยังหลับอยู่”
พาทินสีหน้าเครียด อรอินทุ์เห็นสีหน้าขอเขา
“มีอะไรเหรอคะทิน”
พาทินถือโทรศัพท์ค้าง ไม่ตอบทั้งจิราพัชรและอรอินทุ์
“เฮ้ย ไอ้ทิมมึงฟังอยู่หรือเปล่า มึงจะมาไหม ห่าเอ๊ย”
จิราพัชรไม่ได้ยินเสียงตอบของพาทิน เขาวางสายอารมณ์เสีย พาทินมองอรอินทุ์ วางสายสีหน้าไม่ดีนัก ท่าทางกังวล อรอินทุ์เห็นอาการของเขาก็รู้ว่าเรื่องเกี่ยวข้องกับพิชชาแน่ๆ เธอรู้สึกไม่พอใจนิดๆ
“ทินคะ”
พาทินหลุดจากภวังค์ มองอรอินทุ์ ผ้าพันแผลที่ยังเปลี่ยนไม่เสร็จ เขากลับมาทำต่อมือทำแต่ใจพะวงถึงพิชชา
“มีคุณอยู่ใกล้ๆ ฉันรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยจริงๆ ค่ะ อย่าเพิ่งไปไหนเลยนะคะ”
พาทินมองอรอินทุ์หนักอึ้งในอก ฝืนใจตอบ
“จ้ะ”
อ่านต่อหน้า 4
รักนี้ชั่วนิจนิรันดร์ ตอนที่ 15 (ต่อ)
จิราพัชรเดินเข้ามาในห้อง พิชชายังคงหลับอยู่บนเตียง เขามองเธอด้วยความรู้สึกรักไม่เปลี่ยน เขานั่งลงข้างๆ เตียงยกมือจะลูบใบหน้าขอเธอด้วยความใส่ใจ แต่เขาหยุดมือไว้
“คุณเป็นอะไรของคุณ”
จิราพัชรน้ำตาไหล เพราะสงสารพิชชา
“ผมจะดูแลคุณเอง”
พาทินนั่งสูบบุหรี่ คิดถึงคำพูดของจิราพัชรที่บอกเรื่องพิชชา อรอินทุ์นั่งที่บันได พาทินอดใจไม่ได้ เขาตัดสินใจจะไปหาพิชชาที่โรงพยาบาล เดินไปที่รถ
“ทินคะ”
พาทินหยุดฝีเท้าเมื่ออรอินทุ์ร้องทัก
“ขับรถดีๆ นะคะ ฉันรอคุณ ไม่ว่าคุณจะกลับมาเมื่อไหร่”
พาทินเดินออกจากสตูดิโอ อรอินทุ์มองตามเขาสายตาปวดร้าว
เย็นนั้น พาทินเดินเข้ามาที่จุดชมวิว มองม้านั่งตัวที่พิชชามักจะนั่งรอเป็นประจำ เขานึกถึงวันที่ผิดนัดกับเธอ...พาทินเสียใจเมื่อนึกสาเหตุที่ทำให้เธอป่วยเพราะเขาผิดสัญญา
สายวันต่อมา...จิราพัชรขับรถพาพิชชากลับโรงแรม พิชชายังดูไม่ดีขึ้นมากนัก เธอนั่งคิดเรื่องพาทิน จิราพัชรเห็นก็เดาออก เขาจอดรถข้างทาง
“มีเรื่องอะไรอย่างงั้นเหรอ คุณกับไอ้ทินมีเรื่องอะไรกัน”
พิชชาไม่ตอบ
“มันไม่มาดูคุณ เพราะต้องดูแลอร อย่างนั้นใช่ไหม”
พิชชายังคงไม่ตอบอะไร
“มันกับคุณเลิกกันงั้นเหรอ คุณถึงป่วยไม่สบายใช่ไหม”
พิชชาอึดอัดใจที่จิราพัชรพยายามไล่เบี้ยเธอเรื่องพาทิน
“ฉันลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ”
พิชชาปลดเข้มขัดนิรภัยออก จิราพัชรจับมือไว้
“บอกผมมาก่อน”
พิชชาพยักหน้ารับ จิราพัชรโมโหที่สิ่งที่คิดมันเป็นจริง
“คุณโง่มากเลย คุณทิ้งผมไปเพื่อเจอเรื่องแบบนี้นะเหรอ”
พิชชานิ่งยอมรับ เธอเปิดประตูจะลงจากรถ จิราพัชรลงเดินตามรั้งเธอไว้
“คุณรู้ไหม ผมรู้สึกอะไรอยู่”
พิชชาไม่มีกะจิตกะใจจะรู้สึกอะไรทั้งสิ้น
“ผมเสียใจที่คุณทิ้งผมไป...แต่ผมจะเสียใจยิ่งกว่า ถ้าคุณต้องมาเสียใจ ปวดใจแบบนี้”
พิชชามองเขาซึ้งใจกับความรู้สึกที่ดีที่เขายังมีให้เธอ
สุนทรีถูพื้นห้องทำความสะอาด พิชชาเดินเข้ามาในบ้าน ยืนมองสงสารทั้งแม่และตัวเอง สุนทรีหันมาเห็นพิชชายืนมองเธออยู่
“วันนี้มาแต่เช้าเลย แม่ยังไม่ได้ทำกับข้าวเลย”
สุนทรีวางมือ ลุกขึ้นจะลงไปทำกับข้าว พิชชาเดินไปกอดหลังแม่ สุนทรีแปลกใจกับท่าทีของลูกสาว เธอยิ้มออกมา
“ไอ้ทำแบบนี้ มีเรื่องอะไรมาอ้อนแม่อีกเนี่ย”
พิชชาส่ายหน้า
“มาหนูทำเองค่ะแม่”
“ช่างมันเถอะจะเสร็จอยู่แล้ว”
พิชชาไม่ฟังคำทานสุนทรี ยังถูพื้นต่อ สุนทรีมองพิชชา รู้สึกถึงความไม่สบายใจของเธอ
“มีเรื่องอีกแล้วใช่ไหมเรา”
พิชชาหยุดมือ
“พี่เขา จะแต่งงานแล้ว”
สุนทรีชัก
“มันยังไงกัน”
พิชชาเศร้าลง
“พี่กับคู่หมั้นของเขา กำลังจะแต่งงานกัน”
พิชชาฝืนยิ้มให้สุนทรี ทั้งที่เศร้าในใจ
“แต่แม่ไม่ต้องห่วงหนูนะ”
พิชชาหันไปถูพื้นต่อ สุนทรีรู้ว่าพิชชาต้องเสียใจ ถึงพิชชาจะเอ่ยปากบอกมาอย่างนั้น เธอเองก็ช่วยหาทางออกให้ไม่ได้ สุนทรีดึงพิชชาเข้ามากอด ลูบหัวปลอบโยนเธอ พิชชาร้องไห้เงียบๆ
พจนินท์นอนคิดอยู่ที่เตียง แพนเปิดประตูห้อง เดินไปหาพจนินท์
“แม่คะ หนูไปทำงานนะคะ”
“อืม ไปเถอะ”
พจนินท์พูดกับแพนทั้งที่ยังหันหลังให้ แพนมองแม่รู้สึกน้อยใจ ที่แม่เย็นชากับเธอเหลือเกิน
“แม่คะ แม่เกลียดหนูเหรอคะ เพราะหนูไม่ชอบพิชชาใช่ไหม แต่...อย่างน้อยแม่ก็ควรหันมามองหนูบ้าง”
พจนินท์รู้สึกตัวว่า ทำตัวเหินห่างแพนอีกแล้ว เธอลุกขึ้นจากเตียง
“แพน มานี่ลูก”
พจนินท์อ้าแขนรับ แพนรู้สึกลังเล
“มาสิ”
แพนค่อยๆ เดินเข้าไปหาแม่ที่เตียง พจนินท์จับมือแพนนั่งลงข้างๆลูบมือลูกสาวเบาๆ
“แพน แม่เสียใจ”
พจนินท์มองตาแพนรู้สึกเสียใจ ที่ละเลยเธอ
“เสียใจจริงๆ ที่ทำกับลูกไม่ดี”
“แม่คะ แม่ลงโทษตัวเอง มานานเกินไปแล้ว ตั้งแต่หนูกับพิชชาแลกตัวกัน ถึงตอนนี้จะมีเรื่องพี่เข้ามาอีก แม่ก็ต้องตั้งสตินะคะ”
พจนินท์ลอบถอนใจ แพนเห็นแม่ยังคงกังวลเรื่องของทั้งสองคนนั้นอยู่
“แม่คะ ทั้งคู่คงไม่ได้แต่งกันอย่างพวกเขาหวังไว้แล้วค่ะ แม่เลิกกังวลเถอะ”
“ทินกับพิชชาทำไมกัน”
“แม่คะ พอเถอะ”
“สองคนเลิกกันเหรอ”
พจนินท์กลับไปกังวลเรื่องพิชชาอีก
“พิชชาล่ะเป็นไงบ้าง”
พจนินท์ทุกข์ร้อนใจ
“แม่คะ ยิ่งทำแบบนี้ หนูยิ่งเหมือนเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมานะคะ”
แพนสงสารแม่ รู้สึกไม่ดีว่ายิ่งทำให้พจนินท์ทุกข์มากขึ้น
พจนินท์นั่งรอที่ม้าหิน พิชชาขี่มอเตอร์ไซค์กลับมาจากทำงาน พจนินท์ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ เธอลุกขึ้นเดินไปที่ถนน พิชชาเห็นพจนินท์ เธอจอดมอเตอร์ไซค์ เดินไปหา
โปรดติดตาม รักนี้ชั่วนิจนิรันดร์ ตอนที่ 16
