มารกามเทพ ตอนที่ 13
น้ำหนึ่งนั่งนิ่งอยู่ในรถโดยสารประจำทาง มุ่งหน้ากลับกรุงเทพฯ น้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ และสะเทือนใจกับการกระทำของตัวเอง เสียงเยาะเย้ยถากถางของอลิสดังก้องในหู
“นี่แหละผลของการบ้าผู้ชาย แม่นอนพะงาบๆ ก็ไม่สนใจ”
น้ำหนึ่งนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนถามเพชรเรื่องแม่ “พี่เพชรรู้เรื่องแม่ใช่มั้ย” แต่เพชรไม่ตอบ และบอกรัก น้ำหนึ่งคิดในใจ
“สุดท้ายมันก็เป็นแค่แผนของพี่เพชรจริงๆ แผนของพี่เพชรเท่านั้น”
น้ำหนึ่งร้องไห้สะอื้นฮักๆ ยินเสียงของผู้โดยสารหญิง 2 คนที่นั่งอยู่ข้างๆ คุยกัน
“นั่นใช่ลูกสาวท่านเกรียงศักดิ์ที่มีข่าวว่าเป็นเมียน้อยเค้ารึเปล่า” น้ำหนึ่งได้ยินเต็มสองหู
“ใช่! ผู้ชายคงทิ้งกลับไปหาเมียหลวง ไม่ก็ถูกเมียหลวงไล่ตบมาแหงๆ ถึงได้มาร้องไห้อย่างนี้” หญิงอีกคนว่า
“ผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยเค้าน่าสมเพชที่สุด ไม่รักตัวเองไม่พอ ไม่นึกถึงหน้าพ่อแม่บ้างเลย ทุเรศ”
น้ำหนึ่งนั่งนิ่ง ตัวแข็งทื่อ น้ำตาแทบหยุดไหล มีแต่ความสมเพชหดหู่ และละอายใจเป็นที่สุด ได้แต่ครวญคร่ำอยู่ในใจ
“คุณพ่อ คุณแม่ น้ำหนึ่งขอโทษ”
น้ำหนึ่งร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่คนอื่นๆ มองมาด้วยสายตาสมเพช
ตกตอนกลางคืนที่บ้านเชิงเขา ภายในห้องเก็บของ เกรียงศักดิ์นั่งน้ำตาคลอท่ามกลางความมืด ภาพน้ำหนึ่งที่ถูกพลอยรังแกผุดขึ้นในมโนนึก เสียงของพลอย “กราบเท้าฉันสิ กราบ” เสียดแทงเข้าไปในหัวอกพ่อ
เกรียงศักดิ์ในใจ “น้ำหนึ่ง พ่อขอโทษ...เธอเจ็บปวดเพราะฉันมากขนาดนี้เลยหรือพลอย”
เกรียงศักดิ์หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ไม่คาดคิด การกระทำที่คิดว่าเล็กน้อยสำหรับเขา จะ
ส่งผลยาวนานและสร้างความเจ็บปวดให้ใครต่อใครมากถึงเพียงนี้
เวลาเดียวกันหมอณัฐกับอลิส เดินเข้ามาในบ้าน เพิ่งกลับจากโรงพยาบาล สีหน้าของหมอณัฐเคร่งขรึม
อลิสพูดเป็นจังหวะเพลง “มีความสุข โอ๊ยมีความสุข”
หมอณัฐหันมามองตาขวาง “มากมั้ย”
อลิสไม่สำนึกลากเสียงยาว “มาก.....”
“ทำไมอลิสเป็นคนแบบนี้? เห็นความทุกข์ของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก”
“ความทุกข์ของคนไม่ดี น่าสนุกเสมอค่ะ” อลิสย้อน
หมอณัฐหมั่นไส้น้องแสบ “พูดเหมือนอลิสเป็นคนดีทุกอย่าง”
“ถึงจะไม่ขนาดนั้น แต่อลิสก็ไม่เคยโกหกตัวเอง ไม่เคยหลอกลวงคนอื่น อลิสชัดเจนต่อความรู้สึกของตัวเองเสมอ ไม่ได้เป็นคนหน้าไหว้หลังหลอก ปากอย่างใจอย่าง ไม่เคยตีสองหน้า ไม่เคยปั้นน้ำเป็นตัว ไม่เคย…”
อลิสจ้อไม่ทันจบหมอณัฐโมโหสวนขึ้นทันที “จะพูดอะไรนักหนาอลิส”
“นี่แค่เบาๆ เพราะถ้าจะพูดภาษาชาวบ้าน อลิสไม่เคยตอแหล และไม่เคยเป็นเมียน้อยใคร!”
“อลิส” แววตาหมอณัฐเวลานี้มีแต่ความเจ็บปวด ยิ่งสงสารและเห็นใจพลอย
“ความจริงน่าเจ็บปวดเสมออย่างนี้แหละค่ะพี่หมอ โดยเฉพาะ..ความจริงที่ไม่กล้ายอมรับมัน ยัยพลอยบ้าที่แสนดี ซื่อ บริสุทธิ์ แสนจะน่าสงสารของพี่หมอ เป็นเมียน้อยท่านเกรียงศักดิ์ ถ้าพี่หมอคิดจะยกย่องผู้หญิงแบบนี้ออกนอกออกตา พี่หมอก็บ้าไม่แพ้ยัยพลอยบ้านั่นล่ะค่ะ”
อลิสสะบัดหน้าพรืดเข้าบ้านไป หมอณัฐได้แต่ยืนอึ้ง เจ็บหนึบในใจ
ด้านพลอยนอนลืมตาโพลงอยู่ในห้อง ดวงตามีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าว กลัวความสูญเสีย ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ไม่ยอมขึ้นมา
ส่วนเพชรยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางความมืดในสวนด้านนอกโรงพยาบาล ดวงหน้ากลัดกลุ้มหนัก สั้นๆ พี่เพชรรู้เรื่องแม่แต่ไม่บอกถูกน้ำหนึ่งตัดพ้อว่าใจร้าย
เพชรคิดในใจ
“พี่ขอโทษ..พี่ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายน้ำหนึ่ง...แม้แต่นิดเดียว”
น้ำหนึ่งมาถึงหน้าบ้านตอนรุ่งเช้าน้ำ พอลงจากแท็กซี่วิ่งหน้าตั้งเข้าไปในคฤหาสน์ ร้องตะโกนเสียงดังลั่น เสียงนั้นสั่นสะท้าน
“คุณแม่คะ...คุณแม่ น้ำหนึ่งกลับมาแล้วค่ะ”
นวลเดินออกมาเห็นพอดี ทั้งตื่นเต้นและดีใจ “คุณน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งละล่ำละลัก ถามรัวเร็วด้วยความเป็นห่วง
“คุณแม่เป็นยังไง คุณแม่อยู่ที่ไหน ป้านวล”
“คุณหญิง” นวลอึกอักไม่รู้จะบอกยังไง ลำดับเรื่องไม่ถูก ไม่ทันตั้งตัว เงอะๆ งะๆ
น้ำหนึ่งใจเสีย ยิ่งกลัวเป็นเรื่องไม่ดี “คุณแม่” แล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที นวลวิ่งตาม
ดาราณีได้ยินเสียงของน้ำหนึ่ง รีบเข็นรถเข็นออกมา น้ำหนึ่งวิ่งเข้าไปด้านใน แลเห็นดาราณีนั่งอยู่บนรถเข็น สภาพไม่ผิดเพี้ยนกับพลอย
น้ำหนึ่งตะลึง อึ้ง ช็อก ร้องไห้โฮ “คุณแม่”
สองคนมองหน้ากัน น้ำหนึ่งรู้สึกผิด ยิ่งเห็นกับตายิ่ง อึ้ง ดาราณีดีใจจนพูดไม่ออก แต่ในแววตาคู่นั้นก็รู้สึกเสียใจ
“แม่อยากเดินเข้าไปกอด เข้าไปหอมน้ำหนึ่ง แทบขาดใจ แต่แม่ทำไม่ได้”
เด็กสาวผู้หนีตามผู้ชายไปกรีดร้องดังโหยหวน ยิ่งรู้สึกผิด
“คุณแม่…”
น้ำหนึ่งโผเข้าไปนั่งคุกเข่ากอดดาราณีแน่น ร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ ได้แต่ร้องคร่ำครวญ
“น้ำหนึ่งขอโทษ น้ำหนึ่งเป็นคนไม่ดี น้ำหนึ่งมันเลว น้ำหนึ่งขอโทษ”
น้ำหนึ่งทรุดตัวลงจะกราบแทบเท้า ดาราณีไม่ยอม ดึงตัวลูกสาวขึ้นมากอดอย่างรักสุดหัวใจ
“ไม่..น้ำหนึ่ง ไม่ น้ำหนึ่งของแม่เป็นคนดีเสมอ ลูกแค่หลงผิดไป”
คุณหญิงกอดไว้แน่นอย่างเต็มตื้น ดีใจเหลือแสนที่ลูกกลับมาหาและสำนึกผิด
“ยิ่งคุณแม่พูดอย่างนี้ น้ำหนึ่งก็ยิ่งรู้สึกผิด น้ำหนึ่งเลวจริงๆ สมควรตาย” น้ำหนึ่งจะไป
ดาราณี ใจจะขาด คว้าลูกสาวมากอดไว้แน่น บอกละล่ำละลัก “ไม่น้ำหนึ่ง...ไม่...เราลืมเรื่องทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่นะลูก เรามาเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน เราจะไม่พูดถึงเรื่องที่ผ่านมาอีก”
น้ำหนึ่งยิ่งเสียใจไปใหญ่ “คุณแม่” พูดออกมาได้คำเดียวก็กอดดาราณีแน่น
นวลมอง สลดใจกับภาพที่เห็นเหลือเกิน
เวลาเดียวกันอารีย์เดินถือกระเป๋าเดินทางออกมาหน้าบ้าน นักปราชญ์เดินเข้ามาพอดีอารีย์ถามอย่างไว้เชิง ทำทีเหมือนจะไม่สนใจ
“พ่อติดต่อมาหรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
อารีย์คอแข็ง แต่ไม่แสดงความเสียใจ “แม่จะไปพักผ่อนซักระยะหนึ่ง”
“แม่คิดถึงพ่อ”
“ก็...ตามประสาคนอยู่ด้วยกัน”
นักปราชญ์โพล่งออกมาตามประสา “แต่พ่อคงไม่คิดอย่างแม่...ไม่งั้น...พ่อคงไม่พูดอย่างนั้น”
สีหน้าอารีย์เจ็บปวด นักปราชญ์รู้สึกตัว
“ยิ่งเห็นแม่เจ็บปวด ผมก็ยิ่งโกรธเกลียดพวกมัน มันเป็นศัตรูเราทั้งแม่ทั้งลูก”
“ใช่...มันเป็นศัตรูเราทั้งแม่ทั้งลูก แม่เกลียดมัน โดยเฉพาะนังทับทิม!”
สีหน้าแววตาของอารีย์มีแต่ความเคียดแค้น ชิงชัง
ขณะที่อารีย์ขับรถออกนอกบ้านไป เห็นทับทิมในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง ปราศจากการตกแต่ง เสื้อผ้าแบบชาวบ้าน หน้าตามีรอยแผลเป็นจากการที่หน้าครูดล้มไปกับถนน ทับทิมอยู่กับป้า ไม่ได้แต่งตัวดูดีเหมือนก่อน มองเผินๆ เหมือนคนมาเก็บขยะทั่วไป
ทับทิมมองรถของอารีย์ที่แล่นออกไป แล้วรอยยิ้มน่ากลัวก็ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก ตั้งใจมาเอาคืนชัดๆ ทับทิมตะโกนก้องในใจ
“แกสองคนแม่ลูก ถูกฉันเอาคืนแน่นอน นังอารีย์”
ทับทิมมองตรงไปยังหน้าบ้านของอารีย์ เห็นติดประกาศ “รับสมัครแม่บ้าน” เด่นหรา
ฟากเพชรประคองพาพลอยลงมาจากรถ แต่ท่าทางของเพชรดูห่างเหิน พลอยมองด้วยความเสียใจ
พลอยเรียกร้องความสนใจ จะเซล้ม เพชรเฉย พลอยต้องพูดเอง “พี่รู้สึกยังไม่ดีเลย”
“แต่หมอณัฐเป็นคนให้พี่พลอยออกมาจากโรงพยาบาลได้แล้วนี่ครับ”
“ตอนนั้น..พี่ดีขึ้นแล้ว แต่ตอนนี้” พลอยเอามือแตะหน้าผาก ท่าทางเวียนหัว
“งั้นพี่พลอยก็รีบเข้าไปพักผ่อนนะครับ” เพชรจะเดินออกนอกบ้านอีก
พลอยเหวอไปเลย “แล้วเพชรจะไปไหน”
“ไป...ข้างนอก”
“เพชรไปทำไม”
“บางเวลา...ผม..ก็อยากอยู่คนเดียวครับพี่พลอย” เพชรเดินลิ่วออกไป
พลอยเหวอ เหมือนถูกขัดใจ “เพชร..เพชร”
เพชรขับรถออกไปต่อหน้า พลอยได้แต่ร้องกรี๊ดอย่างขัดใจ
บังเอิญเหลือแสน เพชรกับอารีย์ขับรถมาเติมน้ำมันพร้อมๆ กันตรงปั๊มน้ำมันละแวกบ้านเชิงเขา อารีย์มองมาเห็นเพชรก่อน จึงร้องทัก
“อ้าว! เธอ”
“คุณ!”
สองคนมองหน้ากันแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร เพชรยิ้มบางๆ ในใจยังมีความกังวล และไม่สบายใจเรื่องน้ำหนึ่งและพลอย สีหน้าอมทุกข์ตลอดเวลา
สองคนเดินเข้ามานั่งในร้านกาแฟเล็กๆ ในปั๊ม ด้วยกัน อารีย์ยิ้ม
“หมู่นี้ชีวิตฉันพัวพันกับคนชื่อเพชรจังเลย”
“ทำไมเหรอครับ”
“ก็ฉันเจอคนชื่อเพชรบ่อยน่ะสิ แต่เพชรสองคนที่ฉันรู้จักต่างกันสุดขั้ว คนหนึ่งคือมิตร คนหนึ่งคือศัตรู”
เพชรยิ้ม ไม่ได้สนใจจะซักถามเพราะเห็นเป็นเรื่องส่วนตัว และก็ไม่ได้ฉุกคิดเพราะไม่รู้จัก
แม่นักปราชญ์ เพชรได้แต่พูดปลอบ
“คนใจดีอย่างคุณอารีย์มีศัตรูด้วยเหรอครับ”
อารีย์หัวเราะร่วน “เยอะเลยล่ะ” สองคนทรุดตัวลงนั่งพลางสั่งเครื่องดื่ม “ว่าแต่
...เธอมาเที่ยว หรือเป็นคนที่นี่”
“คนที่นี่...แล้วคุณอารีย์ล่ะครับ...มาเที่ยว”
“ก็..ไม่เชิง” อารีย์ยิ้มแต่ใบหน้าดูหมองๆ ขณะบอก “บ้านเก่าสามีฉันอยู่ที่นี่”
“ใครครับ...ผมอาจรู้จัก”
“เธอไม่รู้จักหรอก” น้ำเสียงอารีย์ฟังดูขมขื่น “เพราะตอนนั้นเค้าก็ไม่ได้เด่นดังอะไร ไม่เหมือนตอนนี้”
เพชรมองรู้ว่าอารีย์มีเรื่องในใจ อารีย์ยิ้มตัดบท
“อย่าสนใจคำพูดของฉันเลย บ้านเธออยู่แถวนี้เหรอ”
“ครับ ถ้าคุณอารีย์ไม่รังเกียจ เชิญไปพักที่บ้านผมได้นะครับ”
“เธอพูดจริง?”
“ด้วยความยินดีและเต็มใจ คุณอารีย์มีบุญคุณกับผม”
“พูดอย่างนี้อีกแล้ว เราสองคน ต่างเป็นหนี้บุญคุณกันต่างหาก ฉันจะไปพักรีสอร์ตของเพื่อน แต่ไหนๆ มีโอกาสเจอกันแล้ว ขอไปเที่ยวบ้านเธอหน่อยแล้วกัน จะได้รู้จักเอาไว้”
“ครับ...คุณอารีย์”
เพชรยิ้มยินดี
ไม่นานต่อมาเพชรพาอารีย์เข้าไปในบ้านเชิงเขา อารีย์กวาดตามอง ยิ้มพอใจ
“บ้านเธอสวยจัง...”
“แม่..เป็นคนทำไว้นะครับ”
“เก่งจัง”
“แม่เป็นผู้หญิงเก่ง เก่งทุกอย่าง”
“ฉันชอบผู้หญิงเก่ง แม่เธออยู่ไหนล่ะ? พาฉันไปรู้จักหน่อยสิ”
“แม่ไม่อยู่ครับ”
“ไปไหน”
เพชรเงียบ สีหน้าอึดอัดไม่รู้จะบอกยังไง อารีย์สังเกตเห็น
“ขอโทษฉันก็ถามไปเรื่อยเปื่อยอย่างนั้นล่ะ”
“เชิญข้างในดีกว่าครับ”
เพชรนำอารีย์เข้าไป
เพชรนำอารีย์เข้าไปด้านในตัวบ้านพลางบอก
“รอซักครู่นะครับ ผมจะเอาน้ำมาให้”
“จ้ะ”
เพชรเดินเข้าไปในบ้าน อารีย์เดินสำรวจดูภายในบ้าน อารีย์จะเดินมาถึงบริเวณที่ตั้งกรอบรูปครอบครัวแล้ว แต่พลอยเข็นรถเข็นเข้ามาพอดี
พลอยมองอารีย์แปลกใจ “คุณเป็นใคร? เข้ามาได้ยังไง? เสียมารยาท”
อารีย์เลิกสนใจที่จะเดินไปดูรูป หันมามองพลอย ชะงัก เพราะคุ้นหน้า เพชรเดินเข้ามาพอดี
“แขกผมเองพี่พลอย ขอโทษนะครับ”
“ฉันต่างหากต้องขอโทษ ที่ถือวิสาสะไปหน่อย...ขอโทษจริงๆ ฉันรอข้างนอกดีกว่า”
อารีย์เดินออกไป ยินเสียงพลอยถามเพชรอย่างไม่พอใจ
“ไหนเพชรบอกว่าอยากอยู่คนเดียว แล้วมันเรื่องอะไร ถึงได้พาคนมาบ้าน”
“คุณอารีย์มีบุญคุณกับผม”
พลอยงง สงสัย “บุญคุณอะไร?เค้าทำอะไร”
“เค้าช่วยชีวิตผม เค้ากำลังหาที่พักอยู่ ผมเลยเชิญมาพักบ้านของเรา มันไม่ผิด
ไม่ใช่เหรอครับพี่พลอย”
พลอยกังวลเรื่องเกรียงศักดิ์
“แต่พี่อยากอยู่คนเดียว” พลอยตวาดแบบคนเอาแต่ใจ “ได้ยินมั้ย พี่อยากอยู่คนเดียว”
เพชรทำสีหน้าหน่าย ที่ต้องมารองรับอารมณ์พลอยอยู่บ่อยๆ
อารีย์เดินออกมาด้านนอก เป็นมุมที่เชื่อมต่อใกล้กับบริเวณห้องเก็บของที่พลอยขังเกรียงศักดิ์ไว้
ในห้องเก็บของ เกรียงศักดิ์สภาพทรุดโทรมลงไปทุกวัน อาการหงุดหงิดแทบบ้าอยู่แล้ว
“ปล่อยฉันพลอย ปล่อย”
อารีย์ชะงัก รู้สึกเหมือนตัวเองหูแว่ว ยืนฟัง เสียงเกรียงศักดิ์แว่วออกมาอีก
“ปล่อย...”
“หูเราไม่ได้แว่ว เสียงคนจริงๆ ด้วย” อารีย์จะเดินไปดู
เพชรเดินเข้ามาพอดี “คุณอารีย์”
“อ้อ...เพชร”
“ผมขอโทษนะครับ พอดีพี่พลอยไม่ค่อยสบาย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันเข้าใจ พลอยเป็นพี่สาวเธอเหรอ”
“ครับ”
“หน้าไม่ยักเหมือนกัน..ตอนแรก ฉันคิดว่าแฟนเธอซะอีก”
จังหวะนี้พลอยที่เลื่อนรถเข็นตามมาได้ยินพอดี เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำว่าแฟน
“พี่พลอยเป็นพี่สาวผมครับ...แฟนผมอีกคน”
พลอยหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ อารีย์ยิ้ม
“อยู่ไหนล่ะ ฉันอยากรู้จัก”
“เรามีเรื่องกันนิดหน่อย ตอนนี้เค้าหนีกลับกรุงเทพฯไปแล้ว”
“ผู้หญิงก็ขี้งอนแบบนี้แหละ ไปง้อหน่อยแล้วกัน...”
“เชิญข้างในครับ”
“ไม่ดีกว่าจ้ะ”
เพชรหน้าเสีย
“ฉันเข้าใจพี่สาวเธอ ไม่เป็นไร ฉันรู้แล้วบ้านเธออยู่นี่ นึกถึงกันตอนไหน แวะมาคุยกันก็ได้”
“แล้วเจอกันครับ”
“จ้ะ”
อารีย์เดินออกไป พลอยมองตาม โล่งใจเรื่องเกรียงศักดิ์ เพชรมองหน้าพลอย เห็นพลอย
ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่เพชรไม่เข้าใจ พลอยหันมาเห็นพอดี เห็นสายตาแปลกๆ ของเพชร รีบถาม
“ทำไมเพชรมองพี่อย่างนั้น”
“เปล่าครับ...แค่รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
เพชรมีท่าทีงุนงง ไม่เข้าใจ “เราเป็นพี่น้องกันมา แต่นับวัน..ผมยิ่งรู้สึกว่าผมไม่รู้จักพี่พลอยเลย”
พลอยอึ้ง “เพชร” สองคนมองหน้ากัน เพชรเองก็เสียใจในคำพูด แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
พลอยเหมือนคนใจจะขาด ถามเสียงเครือ “เพราะน้ำหนึ่งใช่มั้ย น้ำหนึ่งทำให้เพชรเปลี่ยนไป”
“สิ่งเดียวที่น้ำหนึ่งทำให้ผมเปลี่ยนไปคือ ผมกล้าที่จะยอมรับกับตัวเอง ว่าผมรักน้ำหนึ่งครับพี่พลอย” เพชรเดินหนีเข้าบ้านไป
พลอยอึ้ง ชาดิกไปทั้งร่าง นับวัน ความรู้สึกที่เพชรมีต่อน้ำหนึ่ง ยิ่งชัดเจน
ด้านน้ำหนึ่งก้มลงกราบดาราณีครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกผิดมากที่ตัวเองหลงผู้ชายจนเกิดเรื่องร้ายๆ
“คุณแม่ขา..น้ำหนึ่งกราบขอโทษค่ะ”
ดาราณียิ้มอย่างเอ็นดู “พอได้แล้วลูก...น้ำหนึ่งกราบขอโทษแม่ไม่รู้กี่ร้อยครั้ง”
“ก็น้ำหนึ่งผิด ผิดอย่างไม่น่าให้อภัย” น้ำหนึ่งกอดแม่พูดจาออดอ้อน
“คนที่ไม่รู้..ย่อมไม่ผิด...”
“คุณน้ำหนึ่งเชื่อนะคะ ท่านไม่ได้เป็นคนผิด พลอยต่างหากที่ผิด เพราะพลอยเป็น
คนเข้าหาท่าน”
ดาราณีปราม “นวล! เลิกพูดถึงเค้าได้แล้ว ไปจัดสำรับอาหารไป ฉันหิว”
“ค่ะ” นวลเดินออกไป ที่น้ำหนึ่งติดใจคำพูดนั้น มองตามนวลอย่างอยากรู้
นวลกำลังจัดสำรับอาหาร น้ำหนึ่งมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นดาราณีตามมา
“อ้าว! คุณน้ำหนึ่ง อีกสักแป๊บนะคะ จวนเสร็จแล้ว”
“น้ำหนึ่งอยากรู้เรื่องพี่พลอย พี่พลอยเข้าหาคุณพ่อยังไงคะ”
นวลถอนหายใจ เครียดทุกทีที่คิดถึงเรื่องพลอย
เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นตอนกลางวัน ที่คฤหาสน์หลังนี้ พลอยแต่งตัวสวย แต่ค่อนข้างเซ็กซี่ จงใจแต่งมาประชันดาราณี ให้เห็นว่า ฉันสาวกว่า สวยกว่า น่ามองกว่า นวลมองพลอยหัวจดเท้า ขณะที่พลอยถาม
“เอาแต่มองฉันอยู่นั่นล่ะ ไง พี่นวล ฉันถาม ท่านอยู่ไหน”
“ไปกับคุณหญิง”
พลอยชักสีหน้าไม่พอใจ “ไปกับคุณหญิง”
“ทำไมพลอยต้องทำเสียงแปลกๆ ท่านกับคุณหญิงเป็นสามีภรรยากันนะ”
“บางทีอาจจะเป็นแค่อดีตก็ได้นะพี่นวล
“หมายความว่ายังไง”
“ท่านกับคุณหญิงอาจจะเลิกกัน แต่จำต้องอยู่ด้วยกันเพื่อสร้างภาพ จริงๆ แล้วท่านมีผู้หญิงคนอื่น”
นวลตกใจ “เป็นเรื่องจริงเหรอพลอย แล้ว..แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“ฉันเอง”
นวลตะลึงมองพลอย ตกใจ คาดไม่ถึง ไม่เชื่อในทันที
นวลเล่ามาถึงตรงนี้ บอกย้ำกับน้ำหนึ่งอีก
“มาประกาศตัวไม่พอ พลอยยังใส่ร้ายคุณหญิงต่างๆ นานา ทั้งที่คุณหญิงไม่เคยไปอาละวาดพลอยแม้แต่ครั้งเดียว”
“จริงเหรอคะป้านวล”
“แล้วอะไรทำให้คุณน้ำหนึ่งเชื่อพลอยมากกว่าป้า...มากกว่าคุณหญิงล่ะคะ”
น้ำหนึ่งอึ้ง นวลพูดต่อ
“เรื่องที่พลอยพิการ ทุกคนสลดใจนะคะ..แต่ไม่เกี่ยวกับท่านอีกเหมือนกัน”
น้ำหนึ่งอึ้ง “ป้านวลหมายความว่า...”
“เท่าที่ป้ารู้...พลอยถูกรถชน...ซึ่งก็ไม่ใช่รถของท่านอยู่ดี”
น้ำหนึ่งงงหนัก นวลว่าต่อ
“แต่ที่คุณน้ำหนึ่งรู้...คือ..ท่านขับรถชนพลอยใช่มั้ยคะ...มันไม่จริงเลยค่ะคุณน้ำหนึ่ง ไม่จริงเลย”
สีหน้านวลขณะเล่าจริงจังมาก น้ำหนึ่งอึ้งไปกับข้อมูลใหม่
อ่านต่อหน้า 2
มารกามเทพ ตอนที่ 13 (ต่อ)
ตกกลางคืน น้ำหนึ่งนอนกระสับกระส่าย คิดถึงแต่คำพูดของนวล
“เรื่องนายเพชรก็เหมือนกัน...ถ้าเค้ารักคุณน้ำหนึ่งจริง...เค้าไม่ทำให้คุณน้ำหนึ่งเสียหน้าเสียศักดิ์ศรีหรอกค่ะ นี่เค้าย่ำยี หวังแก้แค้น...แล้วยังใจร้าย ฆ่าตาหวานอีก คนอย่างนี้เหรอคะที่คุณน้ำหนึ่งจะยอมทุ่มชีวิตให้”
สีหน้าน้ำหนึ่งหนักใจ น้ำหนึ่งนอนน้ำตาไหล เสียงเปิดประตูเบาๆ น้ำหนึ่งหันไปมอง เห็นดาราณีที่นั่งบนรถเข็นเข้ามา รีบผุดลุกขึ้น “คุณแม่” พร้อมกับรีบปาดน้ำตาเดินมาหา “มีอะไร ทำไมไม่เรียกให้น้ำหนึ่งไปหาคะ”
“แม่อยากมาดู ว่าน้ำหนึ่งหลับสบายดีหรือเปล่า”
น้ำหนึ่งกอดแม่แน่น “อยู่บ้านเรา น้ำหนึ่งมีความสุขตลอดเวลาค่ะ แต่ถ้ามีคุณพ่ออยู่ด้วย
น้ำหนึ่งจะมีความสุขมากกว่านี้”
ดาราณียิ้มเฝื่อนขณะบอก “เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมาจ้ะ”
น้ำหนึ่งมองท่าทีสงสัย ถามหยั่งเชิง “คุณแม่รู้หรือคะ คุณพ่อไปไหน”
ดาราณีบอกเสียงอ้อมแอ้ม “คุณพ่อไปหาเพื่อนน่ะจ้ะ น้ำหนึ่งนอนนะ แม่แวะมาดูแค่นี้แหละ เห็นลูกมีความสุข แม่ก็สบายใจ” ดาราณีจูบหอมลูกสาวแล้วเลื่อนรถเข็นออกมา
น้ำหนึ่งนั่งนิ่งสงสัยในใจ “คุณพ่อไปหาเพื่อน คุณพ่อไม่ได้อยู่กับพี่พลอย”
ด้านอารีย์เดินเล่นในรีสอร์ตที่พักครุ่นคิด
“ทำไมเราคุ้นหน้าพลอยจัง”
แล้วอารีย์ก็ทำท่าเหมือนคิดอะไรออก
เหตุการณ์หนึ่งในอดีต ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่งตอนกลางคืน อารีย์มากินข้าวกับนักปราชญ์ เห็นเกรียงศักดิ์หลบมุมพลอดรักอยู่กับพลอย ท่าทางของสองคนหวานชื่น คลอเคลียกัน ดูก็รู้ว่าไม่ใช่นายกับลูกน้อง พลอยแต่งตัวดูดีมีเสน่ห์เย้ายวน นักปราชญ์เห็นสายตาอารีย์มองตาม เห็นพลอยกับเกรียงศักดิ์ นักปราชญ์โพล่งขึ้นเบาๆ ตามนิสัย
“ท่านเกรียงศักดิ์..มีเมียน้อย”
อารีย์มอง คาดไม่ถึงเหมือนกัน ด้วยภาพพจน์เกรียงศักดิ์นั้นเป็นคนรักครอบครัว
นึกถึงคืนนั้น อารีย์ดวงตาเบิกกว้างขึ้น
“พลอย..เมียน้อยท่านเกรียงศักดิ์”
วันต่อมานวลถามดาราณีด้วยความสงสัย
“ทำไมคุณหญิงต้องห้ามไม่ให้นวลพูดถึงพลอยด้วยล่ะคะ? ในเมื่อคุณน้ำหนึ่งควรรู้ทุกเรื่อง”
“ยังไงพลอยก็ตายไปแล้ว ฉันไม่อยากรื้อฟื้นอะไรๆ ขึ้นมาอีก แค่นี้น้ำหนึ่งก็เสียใจ รู้สึกผิด ฉันอยากให้ลูกลืมทุกเรื่อง รวมทั้งฉันด้วย ฉันเองก็อยากลืม”
“ค่ะ นวลจะไม่พูดอะไรถึงพลอยอีก พลอยตายไปแล้ว พลอยก็ควรตายไปจากความทรงจำของเราด้วยเหมือนกัน”
สองคนมองหน้ากัน ในความโล่งใจ มีความกลัดกลุ้มปนอยู่
ฝ่ายพลอยนอนนิ่งๆ อยู่ในห้อง แต่น้ำตาไหลออกมา สีหน้าของพลอยหมองเศร้าเสียใจเหลือแสนนึกถึงเรื่องไม่นานมานี้
ตอนนั้นพลอยเดินไปหาเพชร แต่ยังคงแอ๊บ เหมือนคนหัดเดินพลอยเดินเข้าไปในห้องเพชร เห็นเพชรกำลังจัดกระเป๋าจึงถาม
“บริษัทตามตัวแล้วเหรอ”
“เปล่าครับ ความจริง...ตั้งแต่มีเรื่องกับไอ้เกรียงศักดิ์ ผมไม่เคยไปทำงานอีกเลย”
พลอยมองแปลกใจ เป็นเรื่องที่เพิ่งรู้ เพชรบอก
“ฆาตกรฆ่าคนไปทำงานได้ยังไงครับ...ที่ผ่านมาผมหนี...แต่ตอนนี้..ผมจะสู้”
“สู้...ทั้งที่รู้ว่าแพ้น่ะเหรอ เพชรก็รู้ไอ้เกรียงศักดิ์มันเลว มันชั่ว เพชรไม่มีทางทำอะไรมันได้หรอก อย่างเดียวที่เพชรทำได้คือ ทำให้มันเจ็บปวดที่สุด เพชรต้องทำร้ายน้ำหนึ่ง”
“ผมทำร้ายหัวใจตัวเองไม่ได้อีกแล้วครับพี่พลอย ผมรักน้ำหนึ่ง” เพชรบอกอย่างจริงจัง
พลอยออกมามาอยู่อีกมุมแล้ว แต่ยังโศกเศร้าเสียใจ คิดในใจ
“พี่ไม่ยอมเพชร พี่ไม่ยอม”
พลอย ร้องไห้แบบเด็กๆ น่าสงสาร หัวใจเจ็บปวดรวดร้าวเหลือเกิน
เพชรตรงไปที่รถ พลอยค่อยๆ เดินตามออกมาบอกเสียงอ่อยๆ อ้อนวอน น่าสงสาร
“เพชรไม่ไปตามน้ำหนึ่งได้มั้ย”
เพชรมองหน้าพลอย ก็นึกสงสาร แต่ใจก็รักน้ำหนึ่ง พลอยบอกรัวเร็ว
“พี่จะไม่คิดเรื่องการแก้แค้น พี่จะไม่จองเวรอาฆาตพยาบาท พี่จะยุติทุกอย่าง เราสองคนจะไปตามหาแม่ แล้วกลับมาอยู่ด้วยกัน เป็นครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเดิม นะเพชรนะ”
“ครับพี่พลอย” พลอยยิ้ม เพชรพูดต่อ “ผมจะไปตามหาแม่”
น้ำเสียงของเพชรแปลกๆ พลอยมองหน้าเพชร รู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง ขณะที่เพชรพูดต่อ
“แล้วผม...ก็จะไปตามน้ำหนึ่ง”
“เพชร” พลอยเสียงเครือ
“อย่างที่บอก ผมรักน้ำหนึ่ง ยิ่งรู้ว่าที่ผ่านมา..ผมทำไม่ดีกับเค้ามาก..ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด...ผมจะไปขอโทษเธอ”
เพชรขับรถออกไป พลอยร้องไห้โฮ ลงทุนขอร้องเพชร แต่เพชรยังไม่คิดจะสนใจ ได้แต่ตะโกน
“ไม่นะเพชร..อย่าทำกับพี่แบบนี้ พี่ไม่ยอมๆๆ”
ค่ำคืนนี้ เกรียงศักดิ์เครียด และหมดอาลัยตายอยากในชีวิต สภาพทรุดโทรม ความสง่างามไม่เหลือ ได้แต่รำพึง
“พลอย...ปล่อยฉันไปเถอะพลอย”
ประตูเปิดออก เกรียงศักดิ์หันไปมอง เห็นพลอยยืนร้องไห้ท่าทางไร้พิษสง แลดูน่าสงสาร
เกรียงศักดิ์ตกใจ อดห่วงไม่ได้ ตามประสาคนใจอ่อน “พลอย..พลอยเป็นอะไรพลอย”
พลอยเดินเข้ามาหา เหมือนเด็กต้องการที่พักพิง “ทุกคนทิ้งพลอยไปหมดแล้วค่ะ ทุกคนทิ้งพลอยไปหมดแล้ว” พลอยร้องไห้โฮๆ
“ใคร? ใครทิ้งพลอย”
“เพชร...เพชรทิ้งพลอยไปหาน้ำหนึ่ง เพชรรักน้ำหนึ่งจริงๆ ค่ะท่าน เพชรรักน้ำหนึ่ง”
พลอยร้องไห้อย่างหมดท่า เอาแต่พร่ำเพ้อ
“พลอยผิดเองค่ะท่าน พลอยผิดเอง ที่ส่งเพชรไปแก้แค้น แต่เพชรกลับรักน้ำหนึ่งจริงๆ” พลอยครวญคร่ำ “เพชรทิ้งพลอย เพชรทิ้งพลอยไปหาน้ำหนึ่ง”
“น้ำหนึ่งหนีไปไหน”
พลอยยังไม่รู้สึกตัว “กลับบ้าน ตอนนี้เพชรกำลังไปตามง้อน้ำหนึ่ง”
ดวงตาของเกรียงศักดิ์เป็นประกายเจิดจ้า โล่งใจ เกรียงศักดิ์ปลอบ
“เดี๋ยวเพชรก็กลับมา”
“ไม่มีทาง พลอยรู้...เพชรเป็นคนเด็ดเดี่ยว ลองว่าเพชรตัดสินใจแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนใจเพชรได้เด็ดขาด เพชรจะไม่กลับมาหาพลอยอีก” พลอยเครียดจนเริ่มชัก หายใจไม่ทัน
เกรียงศักดิ์ตกใจรีบเข้ามาดู “ พลอยๆๆ”
พลอยชัก สะอื้นฮักๆ หายใจไม่ออก ก่อนจะหมดสติแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น
เกรียงศักดิ์มองพลอย สลับกับมองไปที่ประตู ก่อนตัดสินใจวิ่งออกซมซานออกไป ในสภาพของคนไม่ได้เดินมานาน
ขณะที่เกรียงศักดิ์วิ่งหนีออกมานั้น สายตาของเกรียงศักดิ์เห็นแสงจ้าจนต้องหรี่ตาลง เพราะอยู่ในความมืดมานาน เกรียงศักดิ์สะดุดล้มลง เห็นรถเข็นของพลอยจอดทิ้งอยู่
เกรียงศักดิ์ชะงัก สะท้อนใจ ภาพความหลังเก่าๆ ระหว่างเขากับพลอยผุดขึ้นมาในมโนนึก
เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นที่คอนโดของพลอย ตอนกลางวัน พลอยประคองเกรียงศักดิ์ในชุดลำลองเดินเข้ามา เห็นที่เข่าเกรียงศักดิ์มีผ้าพันเอาไว้
พลอยถามอ่อนโยนเป็นห่วง “เจ็บมากมั้ยคะท่าน”
“นิดหน่อย แต่แค่ขาเจ็บ ไม่เป็นไรหรอก”
“หมอห้ามแล้วไม่ให้ท่าน ใช้เข่ามาก ยังไปเล่นเตะฟุตบอลอีก”
“ก็งานการกุศล ฉันก็คิดว่าไม่เป็นอะไร”
“แล้วเป็นไงคะ เจ็บจนได้” พลอยประคองเกรียงศักดิ์มานั่งที่โต๊ะอาหาร “ท่านนั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวพลอยทำอะไรให้ทาน”
พลอยเดินไปยังครัวเล็กๆ ที่อยู่ไม่ห่าง ลงมือทำอาหารแบบง่ายๆ ให้ ท่าทางของพลอยดู
อ่อนโยน มีความเป็นเมีย เพศแม่ อย่างเต็มเปี่ยม เกรียงศักดิ์มองพลอยสะท้อนใจ เสียงเพื่อนเตือนดังขึ้นในหัวหู
“ถ้าแกไม่คิดจะจริงจัง แกต้องหาทางออกจากพลอยให้เร็วที่สุด ผู้หญิงไม่ใช่ของเล่น ไม่ใช่เหยื่อ เค้ามีหัวใจ เค้ารัก เค้าทุกข์ เค้าเจ็บเป็น และเวลาที่ผู้หญิงเจ็บ มันน่ากลัว”
เกรียงศักดิ์นึกแล้วนั่งนิ่งมองรถเข็น สำนึกผิดชอบชั่วดีตีกันจนวุ่น ที่สุดเกรียงศักดิ์ก็ใจอ่อน
มองไปทางเบื้องหลัง บ้านเชิงเขาที่จากมา เกรียงศักดิ์เดินย้อนกลับไป ขณะที่พระอาทิตย์เริ่มลับหายขอบฟ้าไป
ภายในห้องเก็บของ พลอยฟื้นตื่นขึ้นมาท่าทีตกใจ ในสายตามีแต่ความมืด พลอยกวาดสายตามองไปรอบๆ หน้าตาตื่นตระหนก
“ท่าน..ท่านหนีไปแล้ว”
พลอยผุดลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงฝีเท้าย่ำเข้ามา พร้อมเสียงเกรียงศักดิ์เรียก
“พลอย”
ไวเท่าความคิดพลอยรีบล้มตัวลงนอนโดยทันที หายใจแผ่วๆ อาการปางตาย เกรียงศักดิ์มาถึงตัว
“พลอย...ฉันกลับมาแล้วพลอย” เกรียงศักดิ์เอามือจับตามเนื้อตามตัวพลอยเช็กดูอาการ
พลอยค่อยๆ ลืมตาแบบเพิ่งได้สติ พูดเสียงสั่น “ท่าน”
เกรียงศักดิ์มองเห็นแต่ความน่าสงสาร รีบช้อนตัวพลอยขึ้น พลอยแอบยิ้ม รู้ดีความน่าสงสาร ช่วยเธอได้เสมอ
เกรียงศักดิ์อุ้มพลอยเข้ามาในห้องนอน วางลงบนเตียง
“เดี๋ยวฉันจะตามหมอให้นะ” เกรียงศักดิ์ลุกขึ้น
พลอยคว้ามือเกรียงศักดิ์เอาไว้ “แล้วท่าน ท่านจะไปไหนคะ”
เกรียงศักดิ์บอกเสียงแผ่วๆ “กลับบ้าน”
พลอยโผเข้ากอดเลยท่าทางน่าสงสารไม่ก้าวร้าว “ไม่....พลอยไม่ให้ท่านไป
เกรียงศักดิ์ดึงมือออกอย่างใจเย็น “พลอย...พอฉันโทร.ตาม เดี๋ยวหมอก็มานะ”
“จะหมอกี่คนก็ไม่เหมือนท่าน ทุกคนทิ้งพลอยไปหมดแล้ว ท่านอย่าทิ้งพลอยไปนะคะ พลอยไม่มีใครแล้ว พลอยไม่เหลือใครเลย”
เกรียงศักดิ์มองพลอยด้วยความสงสาร หลงลืมความร้ายการเพราะพลอยอ้อนซื่อๆ เหมือนเด็ก
“นะคะ...ท่านอยู่กับพลอยก่อน พอพลอยหาย ท่านค่อยกลับไป”
เกรียงศักดิ์มองด้วยความสงสาร “จ้ะ...แต่เดี๋ยวพลอยปล่อยฉันก่อนนะ ฉันจะไปตามหมอ”
พลอยช้อนตามอง ออดอ้อนเหมือนเด็กๆ “ไม่เอา พลอยไม่ให้ท่านไป พลอยกลัวท่านหลอกพลอย พอออกไปแล้ว ท่านจะไม่กลับมาอีก”
เกรียงศักดิ์ใจอ่อน “ก็ได้จ้ะ...ฉันจะอยู่กับพลอย จนกว่าพลอยจะหาย”
“พลอยรักท่าน...รักที่สุดเลย” พลอยซบหน้าลงที่อก
เกรียงศักดิ์ที่ยืนอยู่ ค่อยๆ เอามือลูบผมพลอยปลอบประโลม ถึงยังไงพลอยก็ยังคงเป็นลูกแมวสำหรับเขา
เวลาเดียวกันนวลดูละครอยู่ในห้องโถง ออกอาการ ฮึดฮัด ขัดใจ
“เฮ้อ! พระเอกเชื่อตัวร้ายอีกแล้ว”
น้ำหนึ่งเหลือบตามอง นวลเอ่ยขึ้นอีก
“ความรัก ความสงสารมันก็เป็นอย่างนี้นะคะ เลยตัดกันไม่ขาดซักที...เมื่อก่อนแถวบ้านนวลก็มีเหมือนกัน บอกว่าจะเลิกจะเลิก แต่ก็เลิกกันไม่ได้ซักที เลยอีรุงตุงนังอยู่อย่างนี้ตลอด”
น้ำหนึ่งนิ่งคิด นวลมองแล้วพูดต่อแบบอดไม่ได้
“คุณน้ำหนึ่งคิดถึงนายเพชรเหรอคะ”
“อย่างที่ป้านวลพูดนั่นล่ะค่ะ ความรัก ความผูกพัน ทำให้คนเรา ขาดจากกันไม่ได้ซักทีถึงพี่เพชรจะร้าย แต่น้ำหนึ่งก็ยังตัดใจจากพี่เพชรไมได้ค่ะ”
จังหวะนี้ รปภ. เดินเข้ามาหา
“คุณน้ำหนึ่งครับ..มีคนมาหา”
“ใคร มาทำไมดึกดื่น” นวลถามเสียงขุ่น
“เค้าบอกว่า เป็นสามีคุณน้ำหนึ่งครับ”
น้ำหนึ่งหน้าชา นวลหันขวับตาโต
น้ำหนึ่งเดินออกไปด้วยความตกใจ แปลกใจ อยากรู้ เพชรยืนรออยู่ ดวงตาเครียด
เพชรทักด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “น้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งอึ้ง คาดไม่ถึง “พี่เพชร” เชิดหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ ไม่ยอมมอง “กลับไปค่ะ เราไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกันอีก”
“น้ำหนึ่ง” เพชรหน้าเสีย “พี่จะมาขอ...” แต่ไม่ทันได้พูดจบ
น้ำหนึ่งตัดบท “ไม่ต้องมาอะไรทั้งนั้นค่ะ น้ำหนึ่งไม่เหลือเยื่อใยอะไรให้พี่เพชรอีกแล้ว”
เพชรใจหาย ไม่เคยเจอน้ำหนึ่งแข็ง “น้ำหนึ่ง”
“ไม่เหลืออะไรจริงๆ ค่ะ ที่ผ่านมาพี่เพชรใจร้ายใจดำ รู้ทั้งรู้ว่าคุณแม่ป่วย แต่พี่เพชรก็ไม่เคยคิดจะบอก ใจคอพี่เพชรคงอยากเห็นครอบครัวของน้ำหนึ่ง แตกสลายย่อยยับไปกับตา”
“ไม่ใช่น้ำหนึ่ง” เพชรลำบากใจ “พี่แค่..ไม่รู้ จะบอกยังไง”
“ไม่บอก เพราะแค้นต่างหาก...น้ำหนึ่งเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เอง ความดีไม่สามารถเอาชนะใจคนใจดำได้ อยากเห็นใช่มั้ยคะ ว่าคุณแม่เสียอกเสียใจที่พิการ เสียใจด้วยนะคะ คุณแม่เข้มแข็งกว่าพี่พลอยเยอะ และที่สำคัญ คุณแม่ไม่เคยใช้ความน่าสงสารมาร้องขอความเห็นใจจากคนอื่น”
“น้ำหนึ่ง ทำไมมองพี่ในแง่ร้ายขนาดนี้”
“เพราะน้ำหนึ่งตาสว่างแล้ว กลับไปค่ะ” เพชรกับน้ำหนึ่งมองหน้ากัน เจ็บปวดกันทั้งคู่
นวลมองเพชรอย่างเข่นเขี้ยวสุดจะเกลียด “ได้ยินแล้วก็รีบกลับไปสินายเพชร”
เพชรยืนนิ่ง นวลคว้ามือน้ำหนึ่ง
“ไม่ต้องไปสนใจเค้า เข้าบ้านค่ะคุณน้ำหนึ่ง”
เพชรอ้อนวอน “น้ำหนึ่งฟังพี่ก่อน”
น้ำหนึ่งพูดเสียงแข็ง “อยากให้น้ำหนึ่งเรียกตำรวจใช่มั้ยคะ”
“ได้...น้ำหนึ่งจะเรียกก็เรียกมาเลย พี่พร้อมพิสูจน์ ก็ดี...เรื่องยุ่งๆมันจะได้จบ จะได้รู้ใครกันแน่ที่เป็นคนร้าย”
นวลตกใจกลัวความลับถูกเปิดเผย “อย่า..คุณน้ำหนึ่งอย่าไปเชื่อ อย่าไปฟังค่ะ มันนี่แหละเป็นคนร้ายเข้าบ้านเลยค่ะ ไม่ต้องฟังมัน”
นวลลากน้ำหนึ่งเข้าบ้าน เพชรตะโกนก้อง
“แจ้งตำรวจมาจับพี่เลย แจ้งตำรวจมาจับพี่เลย”
น้ำหนึ่งลังเล นวลรีบบอก
“คุณน้ำหนึ่งเข้าบ้านค่ะ ถ้าไม่อยากให้คุณหญิงเสียใจ”
น้ำหนึ่งเข้าบ้านไปแล้ว นวลเดินกลับไปหาเพชรพูดเสียงเด็ดขาด
“กลับไป”
“ไม่”
“เธอรู้ใช่มั้ย เงินซื้อได้ทุกอย่าง รวมทั้งความผิดให้กลายเป็นถูกด้วย”
“ป้าพูดอย่างนี้แปลว่าป้ารู้”
“ใช่...รู้ฉันรู้ว่าเธอเป็นฆาตกรและพร้อมจะยืนยันกับตำรวจทุกเมื่อ กลับไป๊”
นวลมองค้อนเพชร ก่อนสะบัดหน้าเข้าบ้าน เพชรเดินคอตกกลับไป น้ำหนึ่งแอบมองเพชรเสียใจ
วันต่อมาหมอณัฐถามอลิสที่นั่งถอนหายใจเฮือกๆๆ อยู่ตรงหน้า
“ถ้าเบื่อ ทำไมไม่กลับกรุงเทพฯ”
“ก็อลิสยังห่วงพี่หมอ”
“จะห่วงอะไรพี่อีก”
“ก็เรื่องยัยพลอยบ้าน่ะสิคะ”
“อลิส”
“พี่หมอคะ ขนาดน้ำหนึ่งที่รักนายเพชรหมดจิตยังตาสว่าง นี่หัวจิตหัวใจพี่หมอทำด้วยอะไร ถึงไม่ตาสว่างซักที”
หมอณัฐนิ่ง อลิสบ่นบ้าต่อ
“ถ้าพี่หมอยังไม่เชื่ออลิสอีก พี่หมอไปดูให้เห็นกับตาแล้วกัน...แล้วพี่หมอจะรู้ ยัยพลอยบ้า มันคือตัวอันตราย อันตรายสำหรับทุกคน”
หมอณัฐหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด
มารกามเทพ ตอนที่ 13 (ต่อ)
ขณะเดียวกัน พลอยง่วนอยู่กับการจัดสำรับอาหาร ดวงหน้าของพลอยอิ่มเอิบมีความสุข เกรียงศักดิ์เดินมามอง แลเห็นดวงตาใสซื่อของพลอย ไม่มีวี่แววของคนป่วยโรคจิตแม้แต้นิดเดียว
เกรียงศักดิ์มองแล้วยิ่งสงสาร รู้ดีว่าลึกๆ แล้วพลอยเหงา ต้องการมีครอบครัวที่อบอุ่น พลอยหันมาเห็นพอดี ถามเสียงอ่อนหวาน
“ท่านตื่นแล้วเหรอคะ อาบน้ำเร็วค่ะ จะได้ทานข้าว”
“พลอยหายดีแล้วใช่มั้ย”
“ถ้าดี..แล้วท่านจะไปจากพลอยเหรอคะ ถ้ามันเป็นอย่างนั้น พลอยจะไม่หายดี”
พลอยเดินมากอดเกรียงศักดิ์เอาไว้แบบเด็กน่าสงสาร
“พลอยรักท่าน ที่ผ่านมา พลอยทุกข์ทรมานมากพอแล้ว ท่านมาเติมความสุขให้พลอยนะคะ”
เกรียงศักดิ์ดันตัวออก บอกท่าทีอ่อนโยนรู้ว่าตัวเองก็ผิด “พลอย..เรื่องเรามันจบไปนานแล้ว”
พลอยดื้อ “พลอยรู้ว่าท่านยังรักพลอยอยู่ ไม่งั้น เมื่อวานท่านทิ้งพลอยไปแล้ว”
เกรียงศักดิ์หนักใจ “ใช่...ฉันยังห่วงพลอย”
พลอยหน้าเสีย ดวงตาหมองลงทันที ไม่ได้ยินคำรัก เกรียงศักดิ์ตะล่อมบอก
“ห่วง..อย่างคนที่เคยดีต่อกัน ถึงฉันจะไมได้อยู่กับพลอย ฉันก็จะห่วงพลอยอย่างนี้ตลอดไป” พลางจับมือพลอยบีบเบาๆ “ฉันจะไม่เอาผิดกับพลอย ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง ทุกอย่างจะเป็นความลับระหว่างเราสองคน”
พลอยหน้าตึงพูดอย่างหยามหยัน “เพื่อแลกกับท่านไปจากพลอย”
“เราต้องอยู่ในโลกความเป็นจริงพลอย ลาก่อน พลอยจะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป” เกรียงศักดิ์เดินออกไป
พลอยเดินมากอดเกรียงศักดิ์แน่นร้องไห้อ้อนวอน “พลอยรักท่าน...อย่าไปนะคะ”
หมอณัฐมาถึงพอดีจะเดินเข้ามา แต่ต้องตะลึง อึ้งกับภาพที่เห็น บอกเรื่องราวทุก
อย่างชัดเจน หมอณัฐเดินจากไปในสภาพคนหัวใจสลาย จึงไม่ทันเห็นเกรียงศักดิ์พยายามดันตัวพลอยออก และหว่านล้อมต่อ
“พลอย...เรื่องเรามันต้องจบ ฉัน คุณหญิง น้ำหนึ่ง จะไม่เอาผิดพลอย เราจะลืมเรื่องทุกอย่าง และเริ่มต้นใหม่พลอย”
“ไม่” พลอยกอดไว้แน่น
“อย่าดื้อ...ไม่งั้น...ทุกคนจะลำบาก โดยเฉพาะพลอย”
“ท่านขู่พลอย” พลอยตาวาวโรจน์ โกรธจัด
“ฉันไม่ได้ขู่ แต่ถ้าฉันหายตัวไป พลอยคงรู้ คนรอบข้างฉันจะเล็งมาที่ พลอย”
พลอยตัวแข็ง ตาวาวโรจน์ โกรธจัด เกรียงศักดิ์ตัดใจเดินออกไป พลอยหันไปคว้าเอาสากมาถือไว้
พลอยบอกเสียงกร้าว “พลอยไม่ให้ท่านไป”
เกรียงศักดิ์หันมา เห็นพลอยถือสากร้องลั่น “อย่า”
พลอยไม่ฟังฟาดเปรี้ยงสุดแรงเกิด เกรียงศักดิ์ร้องออกมาคำเดียวแค่นั้นก็ล้มลงไปกองคาพื้น
“ไม่มีใครไปจากฉันได้” พลอยยิ้มแสยะ มองร่างเกรียงศักดิ์อย่างสะใจ
พลอยลากสองขาของเกรียงศักดิ์ที่หมดสภาพมาตามทาง ดวงตาของพลอยมองเกรียง
เหมือนเหยื่ออันโอชะ พลอยยิ้มน้อยๆ ขณะเหวี่ยงร่างของเกรียงศักดิ์เข้าไปในห้องเก็บของ แล้วห้องจองจำห้องนั้นก็ถูกปิดตายเหมือนเดิม ขณะที่พลอย ฮัมเพลงเบาๆ ขณะเดินออกไป
หมอณัฐขับรถมาตามทาง แต่แล้วเบรคกึก ท่าทียังค้างคาใจ
“เราอาจจะเข้าใจไปเองก็ได้”
หมอณัฐขับรถย้อนกลับไปบ้านเชิงเขาทันที
พลอยเดินออกมา ชะงักไปทันทีแบบวัวสันหลังหวะ เมื่อเห็นหมอณัฐยืนอยู่
“คุณหมอ? มานานแล้วเหรอคะ”
“ก็..ซักพักหนึ่ง หมอว่าจะมาดูอาการคุณพลอย”
พลอยหน้าซีดเผือด เหลือบตามองดูกระเป๋ายาของหมอณัฐแทน กลัวหมอณัฐจะเห็นที่ทำ
ร้ายเกรียงศักดิ์ หมอณัฐกลับตีความไปอีกแบบ คิดว่าพลอยมีอะไรกับเกรียงศักดิ์
หมอณัฐหึงขึ้นมาและอยากรู้ มองเข้าไปในบ้าน “ท่านอยู่ไหนล่ะครับ”
พลอยโล่งอกรู้ทันทีว่าหมอไม่เห็น ยิ้มออกมาได้ “ท่านกลับไปแล้วค่ะ”
หมอณัฐดีใจ โล่งใจ มีความหวัง พลอยรีบบอกต่อ
“ท่านแวะมาเยี่ยมพลอยเฉยๆ ตามประสาคนทำงานด้วยกัน มาเดี๋ยวเดียวท่านก็กลับ คุณหมอทานอะไรรึยัง ทานข้าวกับพลอยมั้ยคะ”
คำถามอ่อนหวานของพลอย แค่นั้น หมอณัฐก็ยิ้มออก
ฟากอลิสเดินงุ่นง่านเป็นห่วงหมอณัฐ
“ทำไมป่านนี้พี่หมอไม่กลับมาอีก โดนยัยพลอยบ้า ทำอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”
อลิสตัดสินใจ เดินออกไป
ด้านพลอยเอาอกเอาใจ เลื่อนอาหาร พร้อมกับตักให้หมอณัฐ
“คุณหมอเหนื่อยกับพลอยมามาก ทานเยอะๆ นะคะ”
หมอณัฐยิ้มเบิกบานใจ มีความสุขมาก “ขอบคุณครับ ช่วงนี้คุณพลอยเดินดีขึ้นมั้ย”
“ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่พอหัดเดินมากๆก็เหนื่อย ไม่ค่อยมีแรง ยิ่งตอนนี้เพชรไม่อยู่ต้องช่วยตัวเองทุกอย่าง พลอยยิ่งเหนื่อยค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวหมอแวะมาหาบ่อยๆ”
ใจจริงพลอยไม่อยากให้มา แต่แสร้งใส่จริต “ไม่เป็นไรค่ะ พลอยเกรงใจ พลอยจะหัดเดิน พลอยจะ ทำทุกอย่าง เพื่อกลับไปเป็นพลอยคนเดิมให้ได้ค่ะ”
“แต่ไม่ว่ายังไง..หมอก็อยากดูแลคุณพลอย...เพราะ...”
“เพราะอะไรคะ” พลอยขมวดคิ้ว
อลิสแอบเข้ามาพอดีเห็น อลิสหยุดแอบมอง ขณะที่หมอณัฐบอกพลอย
“หมอรักคุณพลอย”
พลอยยิ้ม เรื่องไม่ได้เหนือความคาดเดา แต่แกล้งเขินตกใจ “คุณหมอ”
หมอณัฐเอื้อมมือมาจับมือพลอยบอกจริงจังมาก “หมอรักคุณพลอยจริงๆ นะครับ รักมา
นาน รักตั้งแต่วันแรกที่เราได้รู้จักกัน”
พลอยนั่งขวยเขิน เหมือนหญิงสาวแรกรัก ขณะที่อลิสเต้นเร่าๆ ขัดใจ พลอยถาม
“ถ้าคุณหมอรักพลอย คุณหมอสัญญาได้มั้ยคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณหมอจะอยู่เคียงข้างพลอย”
หมอณัฐยิ้มกว้างดีใจมาก “แน่นอนครับคุณพลอย หมอสัญญา หมอจะไม่ทิ้งคุณพลอยไปไหน? หมอจะมีแต่คุณพลอย ทำให้คุณพลอยมีความสุข”
พลอยยิ้มมีเลศนัย “ขอบคุณหมอมากค่ะ”
พลอยปล่อยให้หมอณัฐกุมมืออยู่อย่างนั้น อลิสมองอย่างเข่นเขี้ยวหัวเสียสุด
“พี่หมอเอ๊ย ตกหลุมพรางยัยพลอยบ้าอีกคนไปแล้ว อลิสไม่ยอม”
อลิสถลันเข้าไปด้านใน ขอไม่ยอม
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารแสนจะชื่นมื่น พลอยดึงมือออกท่าทีเขินๆ ก่อนตักอาหารให้หมอณัฐ
“พลอยทำอาหารเอง คุณหมอทานเยอะๆ นะคะ”
“ครับ”
หมอณัฐจะตักอาหารเข้าปาก แต่อลิสถลันเข้าไปปัดมือออก จนข้าวหกกระจาย
หมอณัฐตกใจมาก “อลิส! เป็นบ้าอะไร”
“คนที่บ้าคือผู้หญิงคนนี้ค่ะ ไม่ใช่อลิส” อลิสมองพลอยตาขวาง
พลอยแกล้งแอ๊บตกใจ เสียใจ “คุณหมอ”
หมอณัฐมองพลอยสุดจะเกรงใจ “ขอโทษครับคุณพลอย”
อลิสคว้ามือหมอณัฐ “ไปขอโทษมันทำไม ยัยพลอยบ้า มันไว้ใจไม่ได้ มันกำลังจะหลอกใช้พี่หมอแน่ๆ เลย”
หมอณัฐตวาดลั่น “หยุด แล้วกลับไป...ไป๊”
พลอยมองหน้าอลิสแอบทำหน้าเยาะหยัน อลิสของขึ้น
“กล้ายิ้มเยาะฉันเหรอ นังพลอยบ้า”
อลิสปราดเข้าไปหาพลอยจิกผม กระชากมาตบ หมอณัฐรีบเข้ามาดึงอลิสออก
“หยุดอลิส หยุด”
“ไม่” อลิสอาละวาดตบพลอยต่อ
หมอณัฐบันดาลโทสะ ตบหน้าอลิสแบบเตือนสติ อลิสตกตะลึงไม่เคยถูกตบ
“พี่หมอ!”
“กลับไป ไม่งั้นจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้”
อลิสกับหมอณัฐมองจ้องหน้ากัน พลอยฉวยจังหวะเลื่อนกระเป๋ายาของหมอณัฐไปซ่อนแล้วบอก
“คุณหมอกลับไปกลับคุณอลิสเถอะนะคะ ไม่ต้องห่วงพลอย” พร้อมกับทำท่าจะเดินหนีแล้วแสร้งทำทีจะล้มลง “โอ๊ย”
“คุณพลอย” หมอณัฐรีบประคองพลอย หันมาบอกอลิส “กลับไปเดี๋ยวนี้อลิส กลับไป”
หมอณัฐประคองพลอยไปทางอื่น อลิสตะโกนอย่างโมโห
“ฉันไม่ปล่อยให้แกหลอกพี่ชายฉันเด็ดขาด”
อลิสกลับไป แต่ท่าทางยังโมโหสุดขีด
หมอณัฐประคองพลอยมา พลอยหยุดกึก หันมาบอกหมอณัฐอ่อนโยน
“พลอยไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ คุณหมอกลับไปกับคุณอลิสเถอะนะคะ”
“แต่คุณพลอย”
“พลอยดูแลตัวเองได้ค่ะ นะคะ..อย่าให้คุณอลิสเกลียดพลอยไปมากกว่านี้เลยนะคะ...พลอยขอร้อง”
“งั้น...หมอจะรีบกลับมานะ”
“ค่ะ”
หมอณัฐขับรถออกไป พลอยยืนโบกมือเหมือนหญิงสาวยืนส่งแฟน ทันทีที่รถของหมอณัฐ
ลับไปจากสายตา พลอยก็มองไปที่กระเป๋าของหมอณัฐ เดินไปหยิบ เปิดออกดู เห็นยาฉุกเฉินหลายขนาน ทั้งแบบหลอด และขวด พลอยยิ้มดวงตามีแผน
ตกตอนกลางคืนน้ำหนึ่งจะเดินออกมาปิดหน้าต่างห้อง แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นคนส่งพิซซ่ายืนอยู่นอกรั้วน้ำหนึ่งเพ่งมอง เห็นเป็นเพชรที่อยู่ในชุดเด็กส่งพิซซ่ายิ้มอยู่ ก่อนหยิบมือถือขึ้นมากดโทร. น้ำหนึ่งมองมือถือใจแข็งอยู่นานแต่ในที่สุดก็ใจอ่อน ทันทีที่น้ำหนึ่งรับสายเพชรก็พูดอย่างดีใจ
“ลงมารับพิซซ่าหน่อยนะจ๊ะน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งบอกด้วยเสียงนิ่งๆ เฉยชา “พี่เพชรคะ...น้ำหนึ่งไม่ใช่เด็กที่จะให้พี่เพชรหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่านะคะ มันไม่ได้ผลหรอก” เพชรที่มองอยู่อึ้ง น้ำหนึ่งพูดต่อ “ครั้งก่อน ที่พี่เพชรทำอย่างนี้ เพราะคุณพ่อกีดกัน แต่ครั้งนี้น้ำหนึ่งเป็นฝ่ายตัดขาดพี่เพชร จบนะคะ อย่ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตน้ำหนึ่งอีก”
พูดจบน้ำหนึ่งก็ปิดหน้าต่างใส่ เพชรยืนเซ่อในทันที
น้ำหนึ่งนั่งน้ำตาไหลอยู่ในห้อง รู้ตัวว่ารักเค้าอยู่ดี ส่วนเพชรเดินคอตกถือพิซซ่ากลับไปตามทาง น้ำหนึ่งใจอ่อน แพ้ใจตัวเอง วิ่งกลับไปเปิดหน้าต่างแอบมอง เห็นเพชรเดินออกไป จังหวะนี้เพชรหันกลับมามองอย่างอาลัยอาวรณ์ น้ำหนึ่งรีบหลบ กลัวเพชรเห็น แต่เพชรไม่เห็นน้ำหนึ่ง เดินคอตกต่อไป น้ำหนึ่งแอบมองอยู่ จนร่างเพชรหายลับตาไป น้ำหนึ่งร้องไห้โฮ เสียใจ
ฝ่ายอารีย์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์
“วงในหึ่ง เกรียงศักดิ์ไม่กลับบ้าน คาดหาคู่ขาคนเก่า”
อารีย์ครุ่นคิดก่อนหยิบมือถือขึ้นมา
“นักปราชญ์มาหาแม่หน่อย”
รุ่งเช้า สองแม่ลูกอยู่ที่รีสอร์ต นักปราชญ์ถามอารีย์หลังฟังเรื่องจากมารดาจบ
“แม่พูดจริงเหรอ?...พลอย เมียน้อยท่านเกรียงศักดิ์อยู่ที่นี่”
“แม่มั่นใจนะ แต่สายตาคนแก่ อาจจะผิดจะเพี้ยนไปก็ได้ เลยต้องตามลูกมาช่วยดูไง เพราะถ้าเป็นเรื่องจริง จะได้บอกคุณหญิงให้มาจัดการ แม่เกลียดพวกเมียน้อย หน้าด้าน อีกอย่าง ลูกจะได้ทำคะแนนกับน้ำหนึ่งได้”
“โอเค.ครับแม่ ผมจะไปตามล่าหาความจริงเอง”
นักปราชญ์ยิ้มย่องพอใจ
มารกามเทพ ตอนที่ 13 (ต่อ)
ฟากพลอยค่อยๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องเก็บของ พร้อมกระเป๋ายาของหมอณัฐ ท่ามกลางความมืด แลเห็นร่างของเกรียงศักดิ์นอนตะคุ่มๆ อยู่บนเตียง พลอยเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ เปิดดูกระเป๋า หยิบยาทีละหลอดๆ ทีละอย่างออกมา กลอกตามอง
“กระเป๋าหมอ..ยาเยอะซะจริง” พลอยหัวเราะร่า “ยาอะไรต่อมิอะไรไม่รู้ ไม่รู้ล่ะ...พลอยจะรักษาให้นะคะท่านขา....แต่จะ หาย หรือ ตาย ไม่รู้”
พลอยหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา สลับกับมองเกรียงศักดิ์แล้วหัวเราะร่าอย่างบ้าคลั่ง
แต่ต้องชะงัก เมื่อเสียงออดประตูดังลั่นเข้ามา พลอยอารมณ์เสีย
พลอยเดินออกมาหน้าบ้าน เห็นนักปราชญ์มาด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าบ้าน จึงค่อยๆ เดินมาหานักปราชญ์ ถามเสียงแข็ง
“มาหาใคร”
นักปราชญ์จ้องหน้าพลอย จำได้ แต่แกล้งถาม “คุณคือคุณพลอย”
พลอยปฏิเสธ “ไม่ใช่”
นักปราชญ์มั่นใจว่าถูกแน่ขณะถาม “ไม่ใช่”
“พลอยตายไปนานแล้ว” พลอยบอก
“พลอยตายแล้ว”
“ใช่!”
นักปราชญ์จ้องหน้าพลอย ไม่เชื่อนัก “แล้วคุณ”
“ฉันเป็นพี่สาวฝาแฝดของพลอย”
นักปราชญ์ฉงน “แฝด”
พลอยด่าเสียงนิ่งๆ “จะให้ฉันพูดแบบสุภาพ หรือ หยาบ ถ้าสุภาพฉันก็จะบอกว่าถามซอกแซกแบบนี้เค้าเรียกว่า อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้าน แต่ถ้าพูดหยาบๆ ก็...”
นักปราชญ์ตัดบทท่าทีรำคาญ “พอแล้ว...ผมก็แค่ถามดู ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ”
“ไม่ใช่ก็ไปสิ” พลอยถลึงตาใส่
“ไปแล้ว” นักปราชญ์ผละไป
พลอยมองตามด้วยความโมโห “คนบ้า มาขัดคอ คนกำลังฟิน” พลอยหัวเราะออกมาหลอนๆ
ขณะที่เพชรกำลังจะเข้าบ้าน เห็นนักปราชญ์เดินมาขึ้นรถ เพชรรีบหลบทันที มองตามจนกระทั่งรถของนักปราชญ์ลับสายตาไป เพชรจึงรีบวิ่งเข้าบ้านด้วยสีหน้าตระหนก ด้วยความเป็นห่วงพลอย
เพชรวิ่งเข้ามาในบ้านห่วงพลอย
“พี่พลอย..พี่พลอย”
เงียบ ไม่มีเสียงตอบ เพชรวิ่งเข้าไปหาพลอยในห้องนอน ทุบประตูเรียก
“พี่พลอย”
เพชรเปิดประตูออกไม่เห็นพลอยในนั้น เพชรรีบเดินออกมาหา กวาดตามอง ห่วงมาก เพราะเห็นข้าวของทุกอย่างในบ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีร่องรอยการรื้อค้นต่อสู้
“พี่พลอยอยู่ไหน” เพชรกวาดตามองห่วง เดินหาพลอย
ฟากเกรียงศักดิ์ลืมตาขึ้นแบบเพิ่งฟื้นสะลึมสะลือ แต่แล้วเกรียงศักดิ์ก็สะดุ้งเฮือกสุดตัว ถูก
พลอยฉีดยาให้ เกรียงศักดิ์หันขวับมามองก็เห็นพลอย นั่งงง มองเข็มฉีดยาในมือ
“ยาอะไรไม่รู้ฉีดแล้วฟื้นเอาฉีดให้ตายดีกว่า” พลอยควานหายาแบบเด็กเล่นของเล่น
เกรียงศักดิ์ตาเหลือก สั่น ลนลานไปหมด “อย่า...พลอย อย่า”
พลอยหัวเราะชอบใจ “น่า...เจ็บนิดเดียวเอง นะนะ..ท่านขา”
พลอยเงื้อเข็มขึ้นมาอีก เกรียงศักดิ์ร้องลั่น
“อย่า” เกรียงศักดิ์จะลุกหนีแต่ลุกไม่ได้ ร่างถูกมัดเอาไว้
พลอยหัวเราะร่วน “พลอยฉลาดแล้วค่ะท่านขา ท่านหนีพลอยไปไหนไมได้แล้วล่ะ มามะ มาเล่นหาหมอกันดีกว่า” พลอยเงื้อเข็มขึ้นอีก
เกรียงศักดิ์ตกใจร้องสุดเสียง ไม่มีทางสู้ “อย่า.....”
เสียงเกรียงศักดิ์ดังกึกก้องไปทั่วบ้านเชิงอันเงียบสงัด
เพชรเดินตามหาพลอยอยู่ได้ยินเสียงร้อง คราวนี้เกรียงศักดิ์ร้องดังและได้ยินอย่างชัดเจน
“อย่าพลอย! อย่าทำฉัน อย่า...”
เพชรไม่รอช้าวิ่งไปตามเสียงนั้นทันที
เกรียงศักดิ์กระเสือกกระสนกระเถิบตัวหนีอย่างหวาดผวา
“อย่าพลอย..อย่าทำฉัน”
พลอยถือเข็มฉีดยาค้าง พูดเหมือนเด็กเล่นขายของ ไม่รู้สึกรู้สา กับคำร้องขอ
“ไม่อยากได้เข็มฉีดยา”
เกรียงศักดิ์พยักหน้า พลอยเหวี่ยงเข็มในมือทิ้ง
“ไม่อยากได้เข็ม...งั้น...” พลอยคว้าปืนขึ้นมา
เกรียงศักดิ์ร้องลั่น “อย่า พลอย”
เพชรวิ่งมาตามต้นเสียง สายตามองไปเห็นห้องเก็บของ ห้องที่ตนไม่เคยสนใจ เพชรมองด้วยแววตาสงสัย ขณะที่พลอยถามเกรียงศักดิ์
“ไม่เอาปืน”
เกรียงศักดิ์พยักหน้า มองพลอย ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ขณะที่พลอยทำหน้างงๆ
“เข็มก็ไม่เอา ปืนก็ไม่เอา...งั้น..เอาอะไรดีล่ะ”
“ไม่เอา..ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้น ปล่อยฉันไปนะพลอย”
เกรียงศักดิ์บอกละล่ำละลัก
พลอยไม่สนใจฟัง เหมือนตกอยู่ในโลกส่วนตัวคุยกับตัวเอง
“อะไรดี อะไรดี”
เพชรวิ่งมาถึงหน้าห้องเก็บของ ส่วนด้านในพลอยกวาดสายตามอง ก่อนหยิบมีดแล่เนื้อขึ้นมา ถามเกรียงศักดิ์อีก
“มีด”
เกรียงศักดิ์มองมีดเห็นเป็นประกายวาววับ “ไม่นะพลอย ไม่”
“เอ๊ะ ท่านนี่ยังไง เข็มฉีดยาก็ไม่เอา ปืนก็ไม่เอา มีดก็ไม่เอา ไม่เอาอะไรซักอย่าง” พลอยบอกเสียงเข้ม “แต่พลอยจะเอา...” คว้ามือเกรียงศักดิ์ “มานี่”
“จะทำอะไรฉันพลอย”
“ลับมีด!” พลอยบอก
เกรียงศักดิ์เสียวไส้ “อย่าพลอย!”
เพชรกระแทกประตูเปิดเข้ามา เห็นเกรียงศักดิ์ถูกมัด โดยมีพลอยนั่งถือมีดขู่อยู่ข้างๆ
เพชรตะลึง “พี่พลอย”
พลอยตะลึงหัวใจแทบหยุดเต้น “เพชร!”
เกรียงศักดิ์ฉวยโอกาสนั้น คว้ามีดจากมือพลอย จนมีดบาดมือพลอยอย่างจัง
“โอ๊ย”
“ไอ้เกรียงศักดิ์” เพชรโกรธตาวาววับ
“ไม่นะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
เพชรไม่พูดอะไรซักคำ แต่ชกเปรี้ยงเข้าที่หน้าเกรียงศักดิ์อย่างแรง เกรียงศักดิ์เซล้ม เพชรคว้ามีดขึ้นมา เกรียงศักดิ์ตกใจร้องลั่น
“อย่า”
เวลาเดียวกัน นวลเช็ดกำลังทำความสะอาดตู้โชว์ในห้องโถง แต่มือกลับปัดกรอบรูปหล่นลงมา น้ำหนึ่งที่บีบเนื้อบีบตัวบีบเท้าให้ดาราณีหันมา
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไร”
“เดี๋ยวน้ำหนึ่งช่วยค่ะป้านวล”
น้ำหนึ่งรีบลุกไป ขณะที่นวลหยิบกรอบรูปขึ้นมาทำท่าอ้ำอึ้ง น้ำหนึ่งมองอย่างสงสัยก่อนจะถาม
“อะไรป้านวล”
นวลไม่กล้าบอก น้ำหนึ่งหยิบกรอบรูปมาดู เห็นเป็นรูปของเกรียงศักดิ์ที่กระจกร้าวเป็นใยแมงมุม น้ำหนึ่งอึ้ง ดาราณีถาม
“อะไรน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งไม่ตอบอีก ดาราณีเลื่อนรถเข็นมาคว้ารูปดูเอง พอเห็นก็หน้าตาซีดเผือด
“ท่าน”
สามคนอึ้ง เหมือนเป็นลางไม่ดี
เหตุการณ์ในห้องร้าง เกรียงศักดิ์หลับตาปี๋ เหงื่อแตกพลั่ก ภาวะรอบตัวตกอยู่ในความเงียบ เป็นความเงียบที่น่ากลัว เกรียงศักดิ์ลืมตาขึ้นมา เห็นเชือกที่มือของตัวเองขาดออกจากกัน เพราะเพชรใช้มีดตัดเชือก เกรียงศักดิ์เป็นอิสระ มองเพชรอย่างตื่นตะลึง คาดไม่ถึง
“ทำไมเพชรทำอย่างนี้” พลอยโกรธจัดเข้ามาทุบตีน้อง “เพชรต้องฆ่ามันสิ เพชรต้องฆ่ามัน”
เพชรมองพลอยด้วยความเป็นห่วง “พอได้แล้ว แค่นี้พี่พลอยก็ผิดมากแล้ว”
“ไม่...พี่ไม่ผิด คนอย่างท่านสมควรแล้วที่ต้องเจออย่างนี้”
พลอยคว้ามีดจากเพชรจะแทงเกรียงศักดิ์ เพชรตะลึงเห็นเรี่ยวแรงของพลอย รู้ว่าพลอย
หายดีแล้ว เพชรร้องลั่น
“อย่า”
เพชรตรงเข้าไปคว้ามีดจากพลอย และแย่งมาได้ เพชรเหวี่ยงมีดให้เกรียงศักดิ์
“รีบหนีไป หนี”
เกรียงศักดิ์คว้ามีดมาตัดเชือกที่ขาของตัวเอง จะผละหนี พลอยคลั่ง ผลักเพชรออก
“เอามานี่” พลอยแย่งมีดจากเกรียงศักดิ์มาจะแทงเกรียงศักดิ์
เพชรร้องห้ามเสียงหลง “อย่า”
พร้อมกันนี้เพชรกระโจนแย่งมีดเอาไว้ เพชรกับพลอยแย่งมีดกัน ยื้อยุดฉุดกระชากเหวี่ยงกันไปมา จนพลอยทำท่าจะล้มลง เพชรรีบคว้าร่างของพลอยเอาไว้ แต่กลับเสียหลัก เพชรล้มลง และโดยไม่มีใครคาดคิด มีดในมือของพลอยปักเข้าที่ท้องของเพชรอย่างจัง
เพชรร้องด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ย”
พลอยจะขาดใจ “เพชร”
เกรียงศักดิ์ตะลึงกับภาพตรงหน้า พลอยดึงมีดออกมาจากท้องเพชร เหลียวขวับมามองเกรียงศักดิ์ตาขวาง
“เพราะท่านคนเดียว” พลอยคว้ามีดขึ้นมา จะไล่แทงเกรียงศักดิ์อีก
เพชรเจ็บจุกไปทั่วกาย พูดแทบไม่มีเสียงแล้ว “อย่า...” รีบบอกเกรียงศักดิ์ “หนีไป”
เกรียงศักดิ์พะว้าพะวัง แต่เห็นอาการคุ้มคลั่งของพลอย จึงตัดสินใจวิ่งหนีไป
“ไอ้เกรียงศักดิ์”
พลอยมองตามเกรียงศักดิ์ด้วยความแค้น ก่อนหันมากอดประคองเพชร ร้องไห้
“เพชรอย่าเป็นอะไรนะเพชร พี่รักเพชร ได้ยินมั้ยพี่รักเพชร”
พลอยตะโกนก้อง ร้องไห้แทบขาดใจ
แต่เพชรไม่ได้ยิน เพราะสติดับวูบลงไปแล้ว ขณะที่เลือดสีแดงฉานจากบาดแผลไหลออกมาอย่างน่ากลัว
อ่านต่อตอนที่ 14
