มารกามเทพ ตอนที่ 12

มารกามเทพ ตอนที่ 12

ทางด้านเพชรประคองพาพลอยกลับเข้าไปในห้องนอน

“พี่พลอยไม่น่าใจดีกับเด็กคนนั้นเลย”
“พี่รู้...บางเวลา พี่เองก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่...ก็...” พลอยประชดเสียงแผ่วๆ “ตามประสาคนบ้า”
เพชรจับมือพลอยมากุมเอาไว้มองด้วยความห่วงใย
“อย่าว่าตัวเองนะครับ พี่พลอยไม่ได้บ้า”
“แล้วที่พี่ต้องกินยาทุกวันล่ะ มันคืออะไร”
เพชรอึ้งไป ยังไม่ทันได้ตอบ เกรียงศักดิ์พยายามจะออกนอกห้อง ตะโกนขึ้นมาอีก
คราวนี้เสียงเกรียงศักดิ์ดุดันโมโหมาก “พลอยเปิดประตูให้ฉัน เถอะ พลอย!”
เพชรกับพลอยชะงัก
“เหมือนเสียงคน”
“เสียงคน” พลอยตีหน้าเซ่อกลบเกลื่อน “มีที่ไหน พี่ไม่เห็นจะได้ยินเลย สงสัย เพชรจะหูแว่วไป”
“แต่ผมได้ยินเหมือนเสียงคนจริงๆ” เพชรลุกขึ้นทำทีเหมือนจะเดินออกไป
“อย่าเพชร” เพชรหันมามอง พลอยบอกท่าทีหวาดผวา “เพชรกำลังทำให้พี่กลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมได้ยินเสียงคนจริงๆ อาจจะมีใครเป็นอะไร” เพชรจะไปอีก
พลอยหน้าซีด หาทางแก้ไขสถานการณ์ “หรือจะเป็น...”
“อะไรครับพี่พลอย”
พลอยทำท่าขนลุกขนพองหวาดกลัว
“ตอนที่เพชรไม่อยู่ มีผัวเมียมาฆ่ากันตาย...หรือว่าจะเป็น ..ผี”
พูดเท่านั้นพลอยสำออยโผเข้าหาเพชรเนื้อตัวสั่น กลัวเพชรจะไป
เพชรกอดพลอยเอาไว้ “ผีไม่มีหรอกครับพี่พลอย”
“ไม่เอา...พี่ไม่อยากอยู่คนเดียว พี่กลัว”
“งั้น..ก็ไปด้วยกัน”
พลอยหน้าตาเลิ่กลั่กกอดแน่นขึ้นอีก “ไม่เอา แค่นี้พี่ก็จะหัวใจวายตายอยู่แล้ว พี่ไม่ไปๆ”
เสียงโหยหวนของเกรียงศักดิ์ดังแว่วๆ เข้ามาอีก “ปล่อย...”
สีหน้าเพชรฉงนหนัก “แต่ผมว่า..ฟังยังไงก็เสียงคน ผมไปดูดีกว่า”
เพชรเดินออกไป พลอยกลัวความลับจะแตก เสียงมือถือดัง พลอยคว้าหมับมารับ มองดู แต่เห็นเป็นเบอร์แปลกๆ
“เพชร ใครไม่รู้โทร.มา พี่กลัว...จะเป็นคนพวกนั้น เพชรรับสายให้พี่หน่อย”
เพชรรีบเดินมารับ หน้าตาเอาเรื่อง “ฮัลโหล”
ทับทิมอยู่ที่บ้านลุงป้าชาวบ้านใจดี
“แม่เองเพชร”
เพชรดีใจมาก “แม่...แม่อยู่ที่ไหนครับ”
สภาพทับทิมยามนี้ หน้าตายังดูอิดโรยอยู่มาก มีแผลฟกช้ำตามตัว
“บ้านคนรู้จัก”
“แม่สบายดี” เพชรเปิดเสียงให้พลอยฟังด้วย
ทับทิมกัดฟันโกหกลูก “แม่สบายดี แล้วเป็นไงกันมั่ง”
“สบายดีครับ ผมกับพี่พลอยสบายดี แล้วเมื่อไหร่แม่จะกลับมา”
“ไว้แม่จัดการธุระเสร็จก่อน”
“ธุระอะไรครับแม่”
“ฆ่าคน” ทับทิมบอกตาวาวโรจน์
เพชรตกใจมาก พูดห้ามละล่ำละลัก “แม่! อย่านะครับแม่..อย่า”
“อาทิตย์หน้า มาหาแม่....แม่จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง ถ้าเพชรรู้เรื่อง เพชรไม่มีวันห้ามแม่หรอก แม่มั่นใจ
ทับทิมวางสาย เพชรกับพลอยมองหน้ากัน สีหน้าไม่สบายใจ ส่วนทับทิมยื่นมือถือคืนป้า
“ขอบใจมากป้า บุญคุณครั้งนี้ฉันจะไม่ลืม และใครที่มันทำกับฉัน ฉันก็จะไม่มีวันลืมเหมือนกัน”

ขณะเดียวกันอารีย์อยู่ในคฤหาสน์ ยืนมองดูรูปภาพของสมบัติอยู่ด้วยความโกรธแค้น
“อย่าคิดว่าฉันจะให้คุณกลับไปหานังทับทิม ไม่มีวัน”
อารีย์ขว้างรูปของสมบัติลงกับพื้น กรอบรูปแตกกระจาย อารีย์มองตาขวาง โกรธมาก ไม่ชอบให้ใครขัดใจ

ด้านน้ำหนึ่งมองหน้าอลิสด้วยความแปลกใจ
“เธอมาที่นี่ได้ยังไง”
“เดินมา” อลิสตีรวน
น้ำหนึ่งฉุน “เหรอ นึกว่าเดินสี่ขามา”
“นี่...เธอว่าฉันเป็นหมาเหรอ”
“ทำไมต้องคิดว่าเป็นหมา จะควาย กระทิง แรด กระซู่ ก็มีสี่ขาทั้งนั้น เธออยากเป็นอะไรก็เลือกเอาสิ”
อลิสผลักน้ำหนึ่งด้วยความโมโห “อยากมีเรื่องเหรอน้ำหนึ่ง”
“ถ้าเธอบอกดีๆ ฉันก็ไม่อยากมีเรื่องหรอก..แต่เธอ อยากหาเรื่องเองต่างหากอลิส”
“หาเรื่องอะไรยะ ที่ฉันมาเพราะฉันห่วงเธอ”
น้ำหนึ่งงง อลิสมาแปลก “ตรรกะอลิสแปลกๆอีกแล้วนะ ปากบอกว่าห่วง แต่ท่าทางน่ะหาเรื่องชัดๆ”
“ต่อให้ฉันหาเรื่องเธอ ก็ไม่เท่ายัยพลอยบ้าหาเรื่องเธอหรอก”
น้ำหนึ่งชะงัก “เธอรู้จักพี่พลอย”
“รู้จักดีด้วย ว่ายัยพลอยมันบ้า บ้าๆๆๆๆ” อลิสบอก

ส่วนพลอยกอดเพชรแน่น
“พี่เป็นห่วงแม่จังเพชร”
“ผมก็ห่วง”
“เพชรไปตามแม่นะ รีบไปตามแม่เลย” พลอยไม่อยากให้เพชรอยู่ที่บ้าน
“แม่ยังไม่บอกผมเลย ว่าแม่อยู่ที่ไหน”
“โทร.กลับไปสิ เผื่อแม่จะใจอ่อนบอกว่าแม่อยู่ไหน”
“ผมไม่อยากรบกวนแม่ แม่อาจจะกำลังต้องการเวลา”
“แล้วถ้าแม่ฆ่าคนล่ะ เพชรจะว่ายังไง? รีบไปตามหาแม่ให้เร็วที่สุด ทางนี้พี่จะอยู่ดูแลเอง”
เพชรนิ่ง ท่าทีหนักใจ และห่วงทุกอย่าง พลอยมองมาอย่างขัดใจ เห็นท่าทางของเพชรก็รู้ว่าห่วงน้ำหนึ่ง

น้ำหนึ่งเดินออกมายังบริเวณด้านนอก ครุ่นคิด ที่อลิสบอกน้ำหนึ่งด้วยท่าทางจริงจัง เมื่อตอนกลางวัน
“ยัยพลอยบ้ามันตัวอันตราย...ฉันว่าเธอรีบไปจากที่นี่เถอะ”
น้ำหนึ่ง งวยงงสงสัย อยากหาความจริง “เธอรู้ เธอเห็นอะไร เธอถึงได้คิดว่าพี่พลอยบ้า”
“ก็มันแกล้งโกหกทุกคนว่าตาย แกล้งเดินไม่ได้ คนดีๆ ที่ไหนเค้าทำกันล่ะ”
น้ำหนึ่งนิ่งคิด อลิสถามต่อแบบอยากรู้เหมือนกัน
“แต่ถ้าเธอไม่ไป ฉันก็จะคิดว่าเธอบ้าไม่แพ้ยัยพลอย แต่บ้าผู้ชาย”
“เธอกำลังด่าฉันนะอลิส”
“ก็สมควรมั้ยล่ะ ขนาดแม่นอนพะงาบๆ ลูกยัง...”
น้ำหนึ่งถามคาดคั้น “แม่ใคร?แม่ฉันเป็นอะไรบอกมานะอลิส”
อลิสรีบกลบเกลื่อนไม่อยากบอก “เปล่า..แม่เธอไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่ยกตัวอย่าง ก็มันเหตุผลอะไรล่ะ ที่ทำให้เธอทนอยู่ที่นี่ แค่ผู้ชายคนเดียวคงไม่ใช่มั้ง”
“ฉัน...ฉัน” น้ำหนึ่งน้ำท่วมปากบอกไม่ได้
อลิสหรี่ตาถาม จริงๆ รู้อยู่แล้ว “ยัยพลอยบ้า กับที่บ้านเธอมีอะไรกันเหรอ”
“เปล่า ไม่ได้มีอะไร ถ้าเธอมาหาฉันเพราะเป็นห่วงจริงๆ ฉันก็ขอบใจ แต่ถ้ามาเพราะสอดรู้สอดเห็น กลับไปเถอะ ฉันอยู่ที่นี่เพราะรักพี่เพชร...จบนะ”
น้ำหนึ่งพูดจบก็เดินออกไป อลิสตะโกน
“ทำไมฉันจะไม่รู้ ว่ายัยพลอยบ้ามันเป็นเมียน้อยพ่อเธอ”
น้ำหนึ่งชะงัก ขณะที่อลิสตะโกนต่อ
“ตอนนี้พ่อเธอหายไป อาจจะหนีมากกยัยพลอยบ้าก็ได้”
น้ำหนึ่งหน้าซีดหันกลับมา
“หรือไม่...ก็อาจจะถูกฆ่าหั่นศพอยู่ในบ้านยัยพลอยบ้าก็ได้ย่ะ”

อลิสย้ำให้น้ำหนึ่งเครียดหนักกว่าเก่า

น้ำหนึ่งที่บัดนี้กลายลูกอกตัญญูของบุพการีกำมือถือแน่ ทำท่าจะกดโทร.เข้าบ้าน หาดาราณี แต่เปลี่ยนใจขณะครุ่นคิดในใจ

“อย่าเลย เดี๋ยวคุณแม่จะกลุ้มขึ้นมาอีก”
จังหวะนี้เสียงเกรียงศักดิ์ดังแว่วมาอีก เหมือนคนเครียดจัด และทรมาน “โอ๊ย...”
น้ำหนึ่งหันขวับไปตามเสียง แต่ต้องชะงัก เมื่อพจนีย์เดินเข้ามา
“เดี๋ยวก่อน”
น้ำหนึ่งหันขวับมามอง “คุณพจนีย์”
“ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย”
“เรื่องอะไรคะ”
“ก็เรื่องเดียวล่ะ..พี่เพชร!”
พลอยยืนอยู่ชั้นบน มองลงมาเห็นพจนีย์ ทำท่าทางลับๆ ล่อๆ กับน้ำหนึ่ง ดวงตาของพลอยเป็นประกายวาววาบขึ้นมา

ส่วนน้ำหนึ่งเดินหนี ไม่อยากพูดด้วย พจนีย์เดินตาม
“หยุดเดี๋ยวนี้นะหยุด” พจนีย์วิ่งมาขวางหน้าไว้
“ฉันไม่คุย เพราะพี่เพชรกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันไม่เคยเป็นเมียน้อยอย่างที่คุณกล่าวหา”
พจนีย์หมั่นไส้มาก จับคางน้ำหนึ่งบีบ “โถๆๆๆ น้ำหนึ่งขา...ผู้หญิงเวลาหน้าด้านจะเอาของๆ คนอื่น พูดจาได้สารพัดเนอะ” แล้วสะบัดหน้าน้ำหนึ่งออกแรงๆ “ตอนแรกฉันจะมาบอกเรื่องพ่อของเธอ แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
“พ่อ..พ่อฉันทำไม”
“ปากดีนักก็สืบเองสิยะ” พจนีย์จะเดินหนี
น้ำหนึ่งตามมาคว้ามือพจนีย์ ถามคาดคั้น “คุณพจนีย์..พ่อฉัน พ่อฉันทำไมคะ”
พลอยเลื่อนรถเข็นเข้ามาถามเสียงเย็นเยียบ
“นั่นสิพจนีย์ พ่อของน้ำหนึ่งเป็นอะไรจ๊ะ”
พจนีย์หันมาเห็นสายตาวาววับของพลอยก็หนาวไปถึงหัวใจ ยิ้มแหยๆ
“พ่อของน้ำหนึ่งเป็นรัฐมนตรี”
“ใช่...รัฐมนตรีที่ภาพลักษณ์แสนจะอบอุ่น เป็นคนรักครอบครัว ใครเป็นลูกเป็นเมียถือว่าโชคดี ใช่มั้ยจ๊ะน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งหันมามองพลอย เห็นพลอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นบาดไปถึงหัวใจ พลอยพูดต่อ
“ท่านเกรียงศักดิ์อบอุ่น ใจดี อ่อนโยน...เหมือนเพชรไม่มีผิดเพี้ยน...ใครได้เป็นเมียเพชรก็ถือว่าโชคดีเช่นกัน...ใช่มั้ยจ้ะพจนีย์”
พจนีย์มองพลอยแล้วงง ไม่รู้จะมาไม้ไหนอีก ขณะที่น้ำหนึ่งหน้าเสีย คำพูดของพลอยแสลงหัวใจ

สองคนอยู่ที่ด้านใน พจนีย์ถามพลอยอย่างไม่แน่ใจ แต่แอบตื่นเต้น
“จริงเหรอคะที่พี่พลอยจะให้พจน์เป็นเมียพี่เพชรจริงๆ”
“จะจริงหรือไม่จริง ยังไง เธอก็คือเมียที่มีทะเบียน” น้ำเสียงพลอยขมขื่นขณะพูดประโยคต่อมา “เมียมีทะเบียนย่อมทำได้ทุกอย่าง”
พจนีย์มองพลอยด้วยท่าทีเย้ยหยัน “ใช่ค่ะเมียมีทะเบียน ทำได้ทุกอย่าง อย่างที่เมียน้อย ไม่มีทางทำได้ นอกจาก...คนที่มันหน้าด้าน ชอบลักกินขโมยกินของคนอื่น”
พลอยฉุนกึก โกรธขึ้นมาเป็นริ้วๆ ตาลุกวาว มองจ้องหน้าพจนีย์ เหมือนจะค้นหาความจริงว่า พจนีย์คือคนที่เข้ามาในบ้าน และเห็นเหตุการณ์หรือเปล่า พจนีย์รู้ตัวยิ้มรีบประจบ
“อย่างนังน้ำหนึ่ง เพชรน้ำบุศย์ พจน์รู้...ว่าความจริงแล้ว พี่พลอยไม่ได้ชอบยัยน้ำหนึ่งเท่าไหร่ เอาเป็นว่า..ทันทีที่พจนีย์ได้เป็นเมียพี่เพชรจริงๆ พจน์จะประจานนังน้ำหนึ่งอย่างถึงพริกถึงขิงเลยล่ะค่ะ”
ดวงตาของพลอยเป็นประกาย พจนีย์มองอย่างสมเพชแล้วแอบยิ้มเย้ย ขณะที่พลอยบอกอย่างขมขื่น
“อย่าเลย...คนเป็นเมียน้อยไม่ได้เลวทุกคน"
พจนีย์มองพลอยที่พูดต่อ
“ลืมมันซะ เรื่องที่พี่บอกว่าเธอมีทะเบียน เพราะความจริง มันเป็นทะเบียนจอมปลอม”
พลอยเลื่อนรถเข็นกลับเข้าไปในบ้าน สีหน้าเศร้า พลอยไม่ได้ตั้งใจจะให้พจนีย์เป็นเมียเพชรจริงๆ แต่เข้ามาขวาง เพราะไม่อยากให้พจนีย์พูดกับน้ำหนึ่งเรื่องเกรียงศักดิ์
พจนีย์เบ้ปากไม่ยี่หระ “นาทีนี้ น้องต้องเดินหน้าลุยอย่างเดียวค่ะพี่พลอย”

ในขณะที่เพชรนอนอยู่บนเตียงกลางหว่างความมืดสลัว ท่าทางกลุ้มหนัก นอนไม่หลับ นึกถึงตอนที่ทับทิมบอกว่าจะฆ่าคน อดคิดในใจไม่ได้
“แม่ไปเจออะไร”
เพชรถอนหายใจยาว เสียงประตูถูกเปิดเข้ามา เพชรได้ยินแต่ไม่ได้เหลียวไปมองรีบหันหลัง หลับตาลงไม่อยากเผชิญหน้ากับน้ำหนึ่ง
ที่แท้เป็นพจนีย์ที่ค่อยๆ ปิดประตู ย่องเข้ามา ท่ามกลางความมืด ผิวขาวโพลนของพจนีย์ที่โผล่พ้นออกมาจากชุดที่รัดรึง ช่างสวยงามเย้ายวนใจเหลือหลาย

น้ำหนึ่งเดินทอดอารมณ์ ใช้ความคิดอยู่นอกบริเวณตัวบ้าน เสียงของอลิสดังก้องในหู

“ตอนนี้พ่อเธอหายไป อาจจะหนีมากกยัยพลอยบ้าก็ได้ หรือไม่...ก็อาจจะถูกฆ่าหั่นศพอยู่ในบ้านยัยพลอยบ้าก็ได้ย่ะ”
น้ำหนึ่งฉงน มีสีหน้าไม่สบายใจเอาเสียเลย
“พ่อไม่อยู่บ้านเหรอ?” หยิบมือถือขึ้นมา
เวลาเดียวกันนั้นที่ห้องโถงในคฤหาสน์เกรียงศักดิ์ เสียงโทรศัพท์บ้านดัง นวลเดินมารับ
“บ้านท่านเกรียงศักดิ์ค่ะ”
“ป้านวล...นี่น้ำหนึ่งนะคะ”
นวลตกใจระคนดีใจ “คุณน้ำหนึ่ง”
ดาราณีที่นั่งรถเข็นอยู่แถวนั้นหันขวับมา น้ำหนึ่งรีบบอก
“อย่าบอกแม่นะป้านวลว่าน้ำหนึ่งโทร.มา น้ำหนึ่งไม่อยากให้คุณแม่ไม่สบายใจคุณพ่อไม่อยู่บ้านเหรอคะ”
นวลอึกอัก มองดาราณี น้ำหนึ่งไม่ได้ยินเสียงตอบถาม
“ว่าไงป้านวล พ่อไม่อยู่บ้านเหรอคะ”
“ค่ะ”
“คุณพ่อไปไหน ป้านวลรู้มั้ย”
“ไม่ทราบค่ะ คุณน้ำหนึ่งขา...กลับมาบ้านเถอะนะคะ คุณแม่…”
ดาราณีสวนออกมา “นวลอย่า! ฉันจะคุยกับลูกเอง” นวลรีบยื่นโทรศัพท์ให้
น้ำหนึ่งได้ยินเสียงลอดเข้ามา “คุณแม่...คุณแม่สบายดีมั้ยคะ”
“สบายดี แล้วลูกล่ะ”
“น้ำหนึ่งก็สบายดีค่ะ...คุณแม่คะ..น้ำหนึ่งรักคุณแม่...น้ำหนึ่งไม่ได้ทอดทิ้งคุณแม่ไปไหนนะคะ น้ำหนึ่งกำลังทำบางสิ่งบางอย่างอยู่ มันต้องดีสำหรับเราทุกคนค่ะ”
พูดเท่านั้นน้ำหนึ่งก็วางสาย รู้สึกผิดต่อดาราณีอยู่เหมือนกัน

ดาราณีน้ำตาหยด แต่ไม่มีอาการฟูมฟาย นวลถาม
“ทำไมคุณหญิงไม่บอกคุณน้ำหนึ่งล่ะค่ะ...ว่าคุณหญิง...”
ดาราณีตัดบท “ฉันไม่ได้เป็นไรนวล”
“ทำไมจะไม่เป็น”
“ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง แค่รู้ว่าลูกอยู่ดี มีความสุข ฉันก็สบายใจ เหลือแต่ท่านเท่านั้น ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไง”
นวลฟังแล้วทึ่ง เห็นแต่ความเข้มแข็งในร่างกายอันทรุดโทรมของคุณหญิงดาราณี

ขณะเดียวกันเกรียงศักดิ์ร้องคุ้มคลั่ง ออกมาคำเดียวก่อนที่จะหยุดนิ่ง เครียดจัดน้ำหนึ่งสะดุ้งใจเต้นรัว รีบวิ่งไปยังต้นเสียงทันที

ส่วนพจนีย์ย่องไปนั่งลงที่เตียงข้างๆ เพชร เพชรรับรู้แต่คิดว่าน้ำหนึ่ง จึงรีบหลับตาลงทำทีเป็นไม่สนใจ พจนีย์ยิ้มย่ามใจค่อยๆ ทรุดตัวลงนอนข้างๆ กอดร่างเพชรเอาไว้แน่น เพชรลืมตาโพลง ด้วยน้ำหนึ่งไม่เคยทำกิริยาอย่างนี้ แต่ไม่ได้นึกว่าเป็นใครอื่น แค่รู้สึกแปลกๆ
พจนีย์เห็นเพชรนิ่งก็ยิ่งได้ใจใหญ่ กอดเพชรอย่างรักใคร่ เพชรทำหน้างง ขณะที่พจนีย์เริ่มกอดจูบลูบไล้ซุกไซ้ มือเป็นปลาหมึกล้วงควักอย่างเมามันส์อารมณ์เตลิด
เพียงเท่านั้นเพชรก็รู้ทันทีว่าไม่ใช่น้ำหนึ่งแน่ เพชรหันขวับพอเห็นชัดๆ ว่าเป็นพจนีย์ ก็ตกใจมาก
“พจน์ ปล่อยพี่” ไม่พูดเปล่าเพชรผลัก ดันร่างพจนีย์ออกสุดแรง
พจนีย์กอดไว้แน่น “ไม่ปล่อย...พจน์ไม่ปล่อย”
เพชรฉุน พยายามดันออกอีก “พี่บอกให้ปล่อย”
“ไม่ปล่อย แถมยังจะจูบ” พจนีย์ทำหน้าทะเล้นใส่ “จูบๆๆๆๆจูบพี่เพชรให้ตายไปเลย” ว่าแล้วก็ทำปากจูบๆๆ เพชรพัลวัน
เพชรร้องลั่น “พจน์” ผลักออก พจนีย์ไม่ยอม เพชรตะโกนสุดเสียง “ปล่อย”

ขณะที่น้ำหนึ่งวิ่งไปตามต้นเสียง หัวใจเต้นรัวเร็ว แต่แล้วต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเพชร
“พี่เพชร” น้ำหนึ่งเหลียวขวับ แต่กลับได้ยินอีกเสียงใกล้ๆ ตัว
“เอ็งจะร้องทำไมวะไอ้ใส”
น้ำหนึ่งเพ่งสายตามอง เห็นชายแก่คนหนึ่ง เดินจูงคนหนุ่มท่าทางไม่สมประกอบผมเผ้ารุงรังเดินมานอกบริเวณบ้านเชิงเขา ชายแก่เห็นน้ำหนึ่ง ก็รีบบอก
“ขอโทษ...หลานลุงมันเป็นบ้า”
น้ำหนึ่งหน้าแหย “เป็นบ้า”
“มันชอบร้องโหยหวนอยู่บ่อยๆ นี่ก็หนีออกมา ขอโทษที่ทำให้ตกใจ”
ชายชราจูงหลานออกไป น้ำหนึ่งมองตามพร้อมกับพึมพำ
“ต้นเสียงคือคนนี้เหรอ” น้ำหนึ่งลังเล
ฝ่ายพจนีย์กอดรัดเพชรแน่น พร้อมกับระดมจูบชุดใหญ่ เพชรผลักออก บอกอย่างกราดเกรี้ยว
“ออกไปเดี๋ยวนี้พจน์ ออกไป”
พจนีย์ยิ้มยั่ว “ก็บอกแล้วไงคะ ไม่ออก คืนนี้แหละ พี่เพชรจะต้องตกเป็นของพจน์ซะที”
“เฮ้ย! พูดออกมาได้ยังไง ไม่มียางอาย”
“พจน์ถือคติ ด้านได้ อายอด มะค่ะพี่เพชร” พจนีย์โถมทั้งตัวเข้าหาอีก
เพชรแหกปากร้องลั่น “เฮ้ย”
ร่างของเพชรล้มตัวลงบนเตียง พจนีย์ขึ้นทาบทับทันที

น้ำหนึ่งตาโต ได้ยินเสียงเพชรอีก รู้สึกตกใจ รีบวิ่งย้อนกลับเข้ามาในบ้าน

มารกามเทพ ตอนที่ 12 (ต่อ)

พจนีย์หน้ามืดกระเหี้ยนกระหือรือ จะปล้ำเพชรทำผัวให้ได้ เพชรอายแทนบอกอีก

“ปล่อยพี่นะพจน์ ทำอย่างนี้ไม่อายรึไง”
“ไม่อาย..เพราะพจน์รู้ พี่เพชรไม่ได้อยากให้พจน์ปล่อยจริงๆ”
เพชรมองเซ็งๆ ไม่อยากเชื่อว่าพจนีย์จะดื้อด้านเพียงนี้ น้ำหนึ่งวิ่งมาถึงหน้าห้องพอดี ได้ยินพจนีย์ย้อนเพชรเสียงออดอ้อนๆ
“ก็มันจริงมั้ยล่ะคะ ร้องอยู่ได้ ว่าปล่อยๆๆ แต่ไม่เห็นจะทำอะไร”
“อยากให้พี่ทำใช่มั้ย”
พจนีย์หัวเราะคิกคัก “ค่ะ...อยากให้พี่เพชรทำ จะแบบพระเอกนางเอก ตบ จูบก็ได้...พจน์ตบ พี่เพชรจูบ”
น้ำหนึ่งตัวแข็งทื่อ หัวใจแทบสลาย ยิ่งได้ยินเสียงเพชรถามพจนีย์
“ตบจูบ…”
“ค่ะ..ตบจูบๆๆ”
เพชรพูดเร็วๆ “ตบจูบไม่มี...มีแต่...”
พูดจบเพชรก็ผลักพจนีย์อย่างแรงจนร่างพจนีย์ร่วงตกเตียงร้องสุดเสียง
“โอ๊ย”
น้ำหนึ่งยิ้มโล่งใจ และดีใจ ขณะที่เพชรลุกมาจากเตียง เปิดไฟแล้วด่าว่าพจนีย์อย่างไม่แยแส
“ตอนแรกพี่ก็ไม่อยากทำอะไรที่มันรุนแรง เพราะเดี๋ยวจะหาว่าทำร้ายผู้หญิง ไม่เป็นสุภาพบุรุษ แต่พอพจน์ทำขนาดนี้ พี่ทนไม่ไหวจริงๆ ทำไมไม่รักศักดิ์ศรีตัวเองบ้างซะเลยพจน์”
พจนีย์ที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นสุดจะอาย แถหน้าด้านๆ
“ก็พจน์เป็นเมียพี่เพชร”
เพชรถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“จะให้พี่ย้ำกี่ครั้งว่ามันไม่จริง แล้วก็เลิกเร่เข้าหาผู้ชายได้แล้ว มันทุเรศ”
พจนีย์ครวญเสียงเครือ ทั้งเจ็บตัวทั้งอับอาย “พี่เพชร” เสียใจจนน้ำตาจะไหล
เพชรมองมาอย่างอ่อนใจ “ที่พี่ด่าเพราะเห็นพจน์เป็นน้องเป็นนุ่ง คุณค่าของผู้หญิง อยู่ที่การวางตัว อย่าทำอย่างนี้ให้ใครเค้าดูถูกอีก”
“งั้น...น้ำหนึ่งก็ไม่ต่างจากพจน์”
เพชรอึ้ง น้ำหนึ่งเองได้ยินก็อึ้ง สะท้อนใจ พจนีย์พูดต่อ
“เพราะน้ำหนึ่งก็หนีตามผู้ชาย พักค้างอ้างแรมกับพี่เพชร แต่ที่พี่เพชรไม่เคยว่า..เพราะพี่เพชรรักน้ำหนึ่ง พี่เพชรยินดีที่มีน้ำหนึ่ง ฮึ! เหมือนอย่างที่เค้าบอก ความรักมันบังตา พี่เพชรก็ไม่หนีไม่พ้น ที่รักผู้หญิงใจง่าย ให้ท่าผู้ชาย”
พจนีย์ลุกเดินออกไป ด้วยดวงตามุ่งมั่นและไม่ยอมแพ้ในการที่จะจับเพชรเป็นผัว
ส่วนด้านนอก จังหวะที่พจนีย์เปิดประตูเดินออกมา น้ำหนึ่งรีบหลบ ยางอายทำงานขึ้นมาทันที

พจนีย์เดินออกมานอกบ้านแล้ว หยุดเหลียวมองไปทางตัวบ้านเชิงเขา เห็นบ้านหลังใหญ่
ตั้งตระหง่าน พจนีย์มองตาวาวคิดในใจ
“ไม่ได้ด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล พจน์จะเอาความดีเข้าสู้ ให้พี่เพชรเป็นของพจน์ให้ได้”
พจนีย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะปรับสีหน้าเป็นเด็กสาวใส่ซื่อ และยิ้มร้ายให้กับตัวเองอีกที

เพชรนั่งในห้อง คิดถึงคำพูดของพจนีย์เมื่อครู่นี้
“น้ำหนึ่งก็ไม่ต่างจากพจน์ เพราะน้ำหนึ่งก็หนีตามผู้ชาย พักค้างอ้างแรมกับพี่เพชร แต่ที่พี่เพชรไม่เคยว่า...เพราะพี่เพชรรักน้ำหนึ่ง”
เพชรว้าวุ่นใจ สำนึกถูกผิด ตีกันให้วุ่น จังหวะนี้ประตูถูกเปิดเข้ามา เพชรมองก็เห็นน้ำหนึ่ง
“น้ำหนึ่งได้ยินที่คุณพจน์คุยกับพี่เพชร อย่างที่คุณพจน์พูดก็ถูกค่ะ น้ำหนึ่งไร้ศักดิ์ศรี น้ำหนึ่งหน้าไม่อาย แต่ที่น้ำหนึ่งอยู่ที่นี่ เพราะน้ำหนึ่งรัก น้ำหนึ่งห่วงพี่เพชรห่วงคุณพ่อ ห่วงคุณแม่ น้ำหนึ่งอยากทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น”
น้ำหนึ่งคุกเข่าลงนั่งที่พื้น จับเข่าเพชรไว้เหมือนเด็ก อ้อนวอนผู้ใหญ่
“น้ำหนึ่งจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าพี่เพชร จะยอมพิสูจน์ความจริง เรื่องพี่พลอย”
จากนั้นน้ำหนึ่งจึงลุกเดินออกไป เพชรนั่งนิ่ง คิดหนัก ก่อนเดินตามออกไป

เพชรเดินออกมา มองไปเห็นเป็นน้ำหนึ่งนอนขดตัวอยู่ที่โซฟาด้านนอก น้ำหนึ่งหลับสนิท แต่ท่าทางเหมือนจะฝันร้าย ร่างของน้ำหนึ่งกระตุกเบาๆ วงหน้าส่ายไปมา พึมพำ
“คุณพ่อ..คุณแม่..พี่พลอย...น้ำหนึ่งขอโทษ”
เพชรมองน้ำหนึ่งอย่างเวทนา จะเอื้อมมือแตะที่เรือนผมแต่เปลี่ยนใจ ชักมือกลับ เดินหนีเข้าห้องไป
ที่แท้น้ำหนึ่งรู้สึกตัวอยู่ ลืมตาขึ้นมาเห็นเพชรเดินไป น้ำหนึ่งมอง แล้วลุกเดินตามไป

ฝ่ายเพชรเดินมาที่ห้องของพลอยหลบมุมลอบมอง ประตูห้องพลอยถูกเปิดออกมา พร้อม
กับร่างของพลอย เพชรตะลึงที่พลอยเดินเหินได้ ถึงจะไม่เหมือนคนปกติเต็มร้อย แต่พลอยไม่จำเป็นต้องใช้ไม้เท้า ร่างของพลอยเดินไปช้าๆ ท่ามกลางความมืดและสายตาของเพชรที่จับจ้องมองไม่วางตา
เพชรจะเดินไป มือของน้ำหนึ่งแตะมือเพชรจับเอาไว้ เพชรสะดุ้งนิดๆ หันมามอง น้ำหนึ่งพูดเบาๆ
“พี่เพชรเห็นแล้วใช่มั้ยคะ น้ำหนึ่งว่ายังมีอะไรอีกมากเกี่ยวกับพี่พลอยที่เราไม่รู้เราสองคนต้องช่วยกันค้นหาความจริงค่ะ”
เพชรมองน้ำหนึ่งนิ่ง น้ำหนึ่งมองเพชรด้วยสายตาอ้อนวอน ที่สุดเพชรก็พยักหน้าให้
สองคนจูงมือกันเดินตามพลอยไป

เพชรจูงมือน้ำหนึ่งย่องออกมา ทว่ากลับไม่เห็นร่างของพลอยแต่อย่างใด
“พี่พลอยหายไปแล้ว”
เพชรกวาดตามองอย่างสงสัย “หายไปไหน”
สองคนมองหน้ากัน ก่อนที่เพชรจะจับมือน้ำหนึ่งเดินตามหาพลอยต่อไป

ที่แท้พลอยเดินมาหยุดยืนยังห้องเก็บของหลังบ้านที่ขังเกรียงศักดิ์ มือของพลอยค่อยๆ ลูบไล้ที่ประตู ยิ้มน้อยๆ พูดเสียงแผ่ว
“ท่านต้องอยู่กับพลอย...ต้องอยู่กับพลอย”
ส่วนด้านใน เกรียงศักดิ์นอนหลับสนิทเพราะหมดแรง ขณะที่ร่างของพลอยเคลื่อนตัว
ออกไปอย่างเชื่องช้า ดวงตามีความสุขเหลือล้น

ขณะที่พลอยเดินออกมา มองไปเห็นเพชรจูงมือกับน้ำหนึ่ง สายตาเหมือนกวาดมองหาอะไรซักอย่าง พลอยตกใจ รีบหลบซ่อนตัว ในขณะที่ดวงตาเพ่งมองจับจ้องไปที่เพชร เห็นเพชรจับมือน้ำหนึ่งกุมแน่น พลอยอึ้งไปทันที ดวงตาวาวขึ้นมา ยังไงเพชรก็ห่วงน้ำหนึ่ง แต่จะออกไปก็ไม่ได้ ได้แต่มองน้ำหนึ่งด้วยความเกลียดชัง เห็นเหมือนน้ำหนึ่งพึมพำเบาๆ
“พี่พลอยเดินได้..เร็วด้วย พี่เพชรเห็นหรือยังคะ เราตามไม่ทันเลย”
เพชรอึ้ง พลอยเงี่ยหูฟังแต่ได้ยินไม่ถนัด
“คุยอะไรกัน?” พลอยพึมพำมองด้วยแววตาอยากรู้มาก
เพชรแก้แทน “พี่พลอยอาจจะกลับเข้าห้องแล้วก็ได้
น้ำหนึ่งหน้าเสีย “ขนาดนี้พี่เพชรยังไม่เชื่อน้ำหนึ่งอีกเหรอคะ”
“พี่ไม่ได้ไม่เชื่อ แต่พี่พลอย อาจจะเดินได้คล่องขึ้น” เพชรแก้ต่างแทนอีก
น้ำหนึ่งอ่อนใจ “พี่เพชร”
เพชรโมโหเสียงดังใส่ “น้ำหนึ่งอาจจะคิดว่าพี่โง่ พี่บ้า แต่ในความเป็นน้อง พี่คิดร้ายต่อพี่พลอยไม่ได้จริงๆ”
เพชรผละตัวไปจากตรงนั้นอย่างฉุนเฉียว น้ำหนึ่งมองตามตาละห้อย พลอยมอง รู้ทันที สองคนคุยเรื่องอะไรกัน พลอยจ้องมองน้ำหนึ่ง แสยะปากคิดแค้นอยู่ในใจ
“แกมันรนหาที่ เหมือนพ่อแก แม่แกจริงๆ นังน้ำหนึ่ง”

เวลาเดียวกันที่คฤหาสน์ของเกรียงศักดิ์ ในขณะที่นวลจะเดินผ่านห้องพระ สายตาของแม่บ้านผู้ภักดีเหลียวมองเข้าไป เห็นดาราณีนั่งอยู่บนรถเข็น สายตามองพระพุทธรูปองค์ประธานในห้องนิ่งๆ นวลมองด้วยความเห็นใจ ค่อยๆ เอ่ยปากถาม
“คุณหญิงยังไม่นอนอีกหรือคะ”
“ฉันนอนไม่หลับเลยลุกมาไหว้พระ อย่างน้อยก็ได้ทำอะไรเพื่อคนที่ฉันรักบ้างไม่ว่าน้ำหนึ่ง ท่าน จะอยู่ที่ไหน ฉันก็ขอให้ปลอดภัย”
“นวลจะไปตามคุณน้ำหนึ่งกลับมา คนที่ไม่ผิดอย่างคุณหญิง คุณท่าน คุณน้ำหนึ่ง ไม่ควรจะได้รับกรรมอีกต่อไปค่ะ”
นวลบอกอย่างจริงจังขันแข็ง คุณหญิงนิ่ง คิดไม่ตก จะทำยังไงดี

พอกลับเข้ามาในห้องเพชรเอาแต่ครุ่นคิด บอกตัวเองในใจ
“หรือถึงเวลาที่เราจะต้องพิสูจน์ความจริงซักที”
สายตาของเพชรเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นมาดหมาย แตกต่างไปจากทุกครั้งโดยสิ้นเชิง

รุ่งเช้าเพชรสะพายเป้เดินออกมา พลอยซึ่งนั่งอยู่บนรถเข็นเห็นจึงถาม
“อ้าว! เพชร จะไปไหน”
“บริษัทมีประชุมด่วนครับ เลยจะรีบไป แล้วผมอาจจะอยู่กรุงเทพฯนานหน่อย เผื่อจะได้เจอแม่ด้วย” เพชรบอก
“เจอแม่ตอนไหน บอกพี่ด้วยนะ บางที พี่จะไปหาแม่ด้วย พี่คิดถึง”
“ครับพี่พลอย”
เพชรเดินออกไป เห็นน้ำหนึ่งเดินเข้ามาพอดี เพชรบอก
“พี่จะกลับกรุงเทพฯ น้ำหนึ่งจะทำอะไร ก็ตามใจ แต่พี่..ไม่ขอเห็นอะไรด้วย”
เพชรเดินออกไปท่าทางปั้นปึ่งเย็นชาไม่ใส่ใจ น้ำหนึ่งหน้าซีด แต่พลอยยิ้มบางๆ มองน้ำหนึ่งนิ่งๆ

เหมือนเสือร้ายเตรียมขย้ำเหยื่อ

ฟากอลิสเดินงุ่นง่านไปมา นึกเรื่องที่ตัวเองแกล้งพูดว่า "ทำไมฉันจะไม่รู้ ว่ายัยพลอยบ้า
มันเป็นเมียน้อยพ่อเธอ" แล้วอาการน้ำหนึ่งชะงัก อลิสพึมพำกับตัวเอง
 
“เราแกล้งพูดเฉยๆ แต่ยัยน้ำหนึ่งมีพิรุธ แสดงว่าต้องเป็นเรื่องจริง”
หมอณัฐเดินออกมาพอดีและได้ยิน
“เรื่องจริงอะไร”
อลิสสะดุ้ง “เปล่าค่ะ”
หมอณัฐจ้องหน้า “จะทำอะไรอีกอลิส”
“ตามล่าหาความจริงค่ะ”
หมอณัฐฉุน “อลิส”
อลิสแกล้งแหย่เล่นๆ “พี่หมอรู้ใช่มั้ยคะว่ายัยพลอยบ้า เป็นเมียน้อยเมียเก็บท่านเกรียงศักดิ์”
หมอณัฐหน้าซีดเผือด “เอาอะไรมาพูด”
“เรื่องจริงค่ะ พี่หมอรู้ใช่มั้ยคะว่า” อลิสจงใจเน้นคำ “ยัยพลอยบ้า เป็นเมียน้อยท่านเกรียงศักดิ์”
“ไม่! พี่ไม่รู้ และพี่ก็ไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น” หมอณัฐเดินออกไปเร็วรี่
อลิสตะโกนตาม “อลิสก็ไม่อยากยุ่งเรื่องคนอื่นหรอกค่ะ ถ้าคนๆ นั้นไม่ใช่พี่หมอ”
หมอณัฐหยุดชะงักไป อลิสพูดต่อ
“อลิสทนไม่ได้หรอกนะคะถ้าจะมีพี่สะใภ้ที่เป็นเมียน้อยคนอื่น แถมยังบ้าด้วยและคิดว่าคุณลุงคุณป้าก็ไม่ยอมเหมือนกัน”
หมอณัฐได้แต่ดุ่มเดินออกไปหน้าตาเคร่งเครียด อลิสมองตามจับสังเกต
“พี่หมอมีพิรุธอีกคน แสดงว่ายัยพลอยบ้า เป็นเมียน้อยท่านเกรียงศักดิ์แน่ๆ” สาวแสบตาวาวเป็นประกาย “ฉันต้องตามล่าหาความจริง” อลิสรีบเดินออกไป
ขณะที่น้ำหนึ่งเดินมา แต่ต้องชะงักเมื่อพลอยเลื่อนรถเข็นมาขวางหน้า
“พี่พลอย”
“เท่าที่เธอเห็น ยังไม่สาแก่ใจใช่มั้ย ถึงได้คะยั้นคะยอให้เพชรให้มาหาความจริงจากฉันน่ะ”
“น้ำหนึ่งหวังดีกับพี่พลอยจริงๆนะคะ”
พลอยหยิบมือถือมาแอบถ่ายคลิป “หวังดี..ให้คนอื่นมองว่าฉันบ้า เหมือนที่เธอว่าฉันน่ะ
เหรอ” พลอยค่อยๆ ลุกเดินเข้ามาหาอย่งเอาเรื่อง
น้ำหนึ่งผวาถอยหลังกรูด “พี่พลอยจะทำอะไรน้ำหนึ่งคะ”
พลอยยิ้ม “ทำอะไรก็ได้ เพราะคนบ้า ทำอะไรก็ไม่ผิด” พลอยกระชากผมน้ำหนึ่งอย่างแรง
น้ำหนึ่งกรี๊ด “อย่าค่ะพี่พลอย น้ำหนึ่งเจ็บ”
“แต่ที่พ่อแม่แกทำฉัน มันเจ็บกว่า”
พลอยลากน้ำหนึ่งสุดแรง มือถือพลอย บันทึกภาพน้ำหนึ่งถูกรังแกอยู่

เพชรขับรถมา แต่ต้องเบรกจนตัวโก่ง เพราะพจนีย์ขี่มอเตอร์ไซค์มาขวางทางเอาไว้
พจนีย์จอดรถแล้วรีบลงมา “โชคดีจัง พจน์กำลังจะไปหาพี่เพชรพอดี”
เพชรหงุดหงิด “มีอะไร”
พจนีย์แกล้งยั่ว “เก๊าะ ผัวไปไหน เมียก็ต้องไปด้วยสิคะ”
“อยากโดนด่าอีกใช่มั้ย”
“ก็...ถ้าจำเป็นต้องพูดเรื่องที่พจน์เป็นเมียพี่เพชร พจน์คงต้องยอม”
เพชรยิ่งหงุดหงิดใจมาก “อะไรของพจน์อีก”
พจนีย์พูดด้วยท่าทีจริงจัง “พจน์รักแล้วก็หวังดีต่อพี่เพชรนะคะที่เรื่องทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้เพราะพี่พลอย พี่พลอยคนเดียวค่ะ”
ดวงตาของเพชรเป็นประกายวาบขึ้นมาทันที

เวลาเดียวกันนั้นอลิสลอบเข้ามาภายในบริเวณบ้านเชิงเขา พลอยกำลังผลักน้ำหนึ่งลงกับพื้นอย่างแรง อีกมือก็ถ่ายคลิปเอาไว้ อลิสเห็นตาโตมองพลอยกับน้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งกรีดร้องน่าสงสาร
“อย่าทำอะไรน้ำหนึ่งเลยนะคะ น้ำหนึ่งรัก แล้วหวังดีกับพี่พลอยจริงๆ” พลอยหัวเราะเยาะ มองสาแก่ใจ “อะไรที่เธอหวังดีกับฉัน การทำตัวแอ๊บแบ๊วเป็นนางเอก แสร้งทำเป็นคนดี ใสซื่อบริสุทธิ์ ไร้เดียงสา แต่ความจริง จองล้างจองผลาญฉันทุกอย่างก็นะเหรอ”
พูดจบผลักหัวน้ำหนึ่ง
“น้ำหนึ่งไม่ได้แอ๊บค่ะ...น้ำหนึ่งไม่ได้แอ๊บ”
พลอยหมั่นไส้มาก ขยุ้มผมแรง “ไม่ได้แอ๊บๆ ฉันล่ะเกลียดผู้หญิงอย่างเธอนัก แอ๊บซื่อไร้เดียงสา แต่วิ่งเร่ให้ท่าผู้ชาย ฉันถามหน่อยเถอะมีผู้หญิงดีๆ ที่ไหน ทิ้งพ่อทิ้งแม่มาอยู่กับผู้ชายเหมือนเธอมั่ง แล้วก็อ้าง ตามล่าหาความจริง ก่อนจะรู้ความจริงคนอื่น รู้ความจริงของแกก่อนเถอะ นังแอ๊บ”
พลอยผลักน้ำหนึ่งอย่างแรงจนใบหน้าคะมำกระแทกพื้น น้ำหนึ่งร้องไห้
พลอยหัวเราะร่า “ลองทายกันมั้ยน้ำหนึ่ง ถ้ามีคนดูอยู่ คนดูเค้าจะเชียร์ใคร ระหว่างคน
บ้า ขาฮาร์ดคออย่างฉัน กับผู้หญิงหน้าด้าน แอ๊บไร้เดียงสา อย่างเธอ”
น้ำหนึ่งตะลึงมองพลอยเขม็ง เห็นชัดว่าพลอยบ้าไปแล้วจริงๆ
ส่วนอลิสพึมพำเบาๆ “ยัยพลอย มันบ้าจริงๆ ว่ะ”
น้ำหนึ่งอ้อนวอน “น้ำหนึ่งไม่รู้หรอกค่ะ ว่าคนดูเค้าจะเชียร์ใคร แต่น้ำหนึ่งยอม ยอมพี่พลอยทุกอย่าง ถ้าจะทำให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงด้วยดี”
คราวนี้พลอยโคตรจะหมั่นไส้ กระชากผมขึ้นมาอีก “ไม่ต้องมาทำพูดดี ฉันเกลียดความดัด
จริต ได้..อยากเป็นนางเอกนักใช่มั้ย กราบเท้าฉันสิ แม่น้ำหนึ่ง เพชรน้ำบุศษ์บางทีฉันอาจจะให้อภัยเธอ พ่อแม่ของเธอ”
น้ำหนึ่งตะลึง “พี่พลอย”
“กราบสิ...กราบเท้าฉัน ถ้าหน้าเธอกับเท้าฉัน มันอยู่ห่างกันนัก ฉันทำให้มันใกล้กันก็ได้”
ว่าแล้วพลอยยื่นเท้าเข้ามาตรงหน้าน้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งมองตะลึง ทั้งหวาดกลัวและตกใจ

เพชรกับพจนีย์นั่งคุยกันอยู่ท่ามกลางวิวทิวทัศน์สวยงาม บรรยากาศร่มรื่น พจนีย์บอก
“จริงๆ พจน์รู้ ถ้าพจน์พูดเรื่องนี้ คงไม่เกิดผลดีกับพจน์นักหรอก เพราะมันเสี่ยง”
เพชรชักหงุดหงิด “เสี่ยง พจน์จะพูดอะไรก็พูด ไม่ต้องอ้อมค้อม”
“ก็มันหนักใจนี่คะ เพราะถ้าพี่พลอยรู้ พจน์คงตายแน่ๆ อีกอย่าง ถ้าพี่เพชรไม่เชื่อ พจน์จะทำยังไง”
“จะให้เชื่อไม่เชื่ออะไร ก็พูดมาสิ”
พจนีย์หน้าตาดูเป็นกังวลจริงๆ ขณะบอก “พี่พลอย ไม่ได้พิการแล้วนะคะ”
เพชรมองจ้องพจนีย์ นอกจากน้ำหนึ่งที่ย้ำ พจนีย์เป็นอีกคนที่พูดคำนี้ พจนีย์มองหน้าเพชร ถามต่อ
“แล้วพี่เพชรคงรู้เรื่อง ท่านเกรียงศักดิ์ หายไป”
“เค้าอาจจะไปเที่ยว ไปพักผ่อนที่ไหนก็ได้”
“ไม่จริงค่ะท่านไม่ได้ไปเที่ยว ดีไม่ดี รัฐมนตรีเกรียงศักดิ์ อาจอยู่ในบ้านพี่เพชรก็ได้”
“ว่าไงนะ”
เพชรฟังแล้วตกใจมาก

ทางด้านเกรียงศักดิ์ นั่งอยู่ในห้องเก็บของ ได้ยินเสียงคนโวยวายแว่วๆ มา
“กราบเท้าฉันสิ กราบเท้าฉัน”
เกรียงศักดิ์พยายามเงี่ยหูฟัง ขณะที่น้ำหนึ่งมองจ้องเท้าพลอยเนื้อตัวสั่น
อลิสทำหน้าขัดใจ “นังน้ำหนึ่ง นังโง่ ลุกขึ้นมากระทืบเท้ายัยพลอยบ้าเลยสิ ลุกขึ้นมา”
พลอยบอกอย่างดุดัน “กราบสิน้ำหนึ่ง กราบ ฉันจะได้ถ่ายคลิปเอาไว้ประจานโคตรเหง้าศักราชของเธอ”
ฟากเกรียงศักดิ์ได้ยินแว่วๆ “น้ำหนึ่ง” สีหน้าไม่มั่นใจ ท่าทางกระวนกระวายเห็นได้ชัด
น้ำหนึ่งตัวสั่นร้องไห้ พลอยตวาด
“ไม่ต้องบีบน้ำตาร้องไห้ ฉันสั่งให้เธอกราบเท้าฉัน เธอก็ต้องกราบ!!
อลิสมองตาขวางขัดใจ “สก๊อยตัวแม่ ดักตบ ถ่ายคลิป นี่มันยัยพลอยบ้าชัดๆ ยัยน้ำหนึ่งเอ๊ย เกิดมาเสียชาติเกิดจริงๆ”
พลอยหัวเราะเยาะ “กลัวเหรอจ้ะ น้ำหนึ่งกลัวเหรอ...โถๆๆๆๆ น้ำหนึ่งที่น่าสงสาร ไม่ต้องกลัวหรอกจ้ะ พี่พลอยไม่ทำน้ำหนึ่งขนาดนั้นหรอก พี่ก็แค่ล้อเล่น”
พลอยยิ้มสะใจ ดวงตาถลน น้ำหนึ่งจ้องมอง
“ถ้าไม่อยาก ทุกข์ระทมขมขื่น ทรมานทรกรรมมากไปกว่านี้ ก็รีบไปซะ รีบไปก่อนที่เธอจะเจอแจ๊คพอตเหมือนพ่อของเธอ”
“พี่พลอยหมายความว่ายังไง พ่อ..พ่ออยู่ไหน”
พลอยทำหน้าเหลอหลา “ก็อยู่บ้านของน้ำหนึ่งสิจ้ะ ถามอะไรพี่ หรือลืมไปแล้ว ว่าพ่อของน้ำหนึ่ง ทิ้งพี่ไปแล้วตั้งนาน”
อลิสตาฟังแล้วตาเป็นประกาย “ยัยพลอยบ้า เป็นเมียน้อยพ่อยัยน้ำหนึ่งจริงๆ”
สีหน้าพลอยสลดลง อาการทางจิตกำเริบเมื่อครู่หมดไป กลายเป็นซึมเซา น้ำตาไหล
“ท่านทิ้งพี่ ทั้งที่พี่ไม่ผิด ทั้งๆ ที่พี่ยอมทุกอย่าง ถูกตราหน้าว่าเป็นเมียน้อย พี่ก็ยอม”
น้ำหนึ่งโผเข้ากอดด้วยความสงสาร “ไม่นะคะ ไม่มีใครว่าพี่พลอย” พร้อมกับดึงพลอยซบลงตรงไหล่ แกล้งบอก “คุณพ่อรักพี่พลอย”
พลอยคาดไม่ถึง “จริงเหรอ? พ่อน้ำหนึ่งรักพี่เหรอ”
น้ำหนึ่งแกล้งพยักหน้าให้ “ค่ะ”
พลอยโกรธขึ้นมาทันที “ไม่จริง! พ่อเธอไม่ได้รักฉัน เพราะถ้ารัก ท่านต้องไม่ทำกับฉันอย่างนี้”
พลอยลุกขึ้นเดินเซซังเข้าไปด้านใน น้ำหนึ่งมองตามด้วยความอยากรู้
“หรือว่าพ่อจะอยู่ที่นี่จริงๆ” รีบตามเข้าไปทันที
อลิสมองตามอย่างขัดใจ “ยัยน้ำหนึ่งเอ๊ย...โง่ๆๆ โง่อย่างเธอ สมควรที่จะถูกฝังไว้ที่นี่จริงๆ”
อลิสได้แต่ขัดใจ แต่ก็รีบตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว

น้ำหนึ่งเดินเข้ามาในบ้าน ตะโกนร้องเรียก
“พี่พลอยคะ พี่พลอย”
“ยังจะไปตามหามันอีก” อลิสแสดงตัวทันที
น้ำหนึ่งหันขวับมามอง ไม่ได้ตกใจ แต่รำคาญ “อลิส”
“ยัยพลอยบ้า มันบ้าขนาดนั้น เธอยังจะบ้าตามมันมาอีกทำไม”
“ฉันมีเหตุผลของฉัน”
อลิสเยาะหยัน “เหตุผลไถ่ถอนความผิดแทนพ่อเธอรึไง นี่ มาร่วมมือกันดีกว่า”
“ร่วมมืออะไร”
“แฉยัยพลอยบ้าไง คนบ้าร้ายกาจอย่างมัน สมควรที่จะอยู่ในโรงพยาบาล ไม่ใช่เพ่นพ่านอยู่อย่างนี้”
“ไม่ ฉันทำไม่ได้ เพราะพ่อฉันก็ผิด ท่านมีส่วนทำให้พี่พลอยเป็นอย่างนี้เหมือนกัน” น้ำหนึ่งหน้าเศร้า เดินเข้าไปต่อ
“ตายๆๆๆ ตายอยู่ในนี้ไปเลยแล้วกันน้ำหนึ่ง ฉันจะไม่สนใจเธออีกแล้ว”
อลิสหันยกลับจะเดินออกไป แต่กลับนึกได้
“ไม่ได้ เราต้องเอาความจริงไปบอกพี่หมอ”

อลิสตาลุกวาว ต่อมสอดรู้สอดเห็นทำงานตามเคย เดินย้อนกลับเข้าไปในบ้านทันที

มารกามเทพ ตอนที่ 12 (ต่อ)

ด้านเกรียงศักดิ์พยายามเงี่ยหูฟัง เห็นว่าเสียงทุกอย่างด้านนอกเงียบไปอีกแล้ว จึงร้องตะโกน

“พลอยๆ”
ประตูเปิดออก เห็นพลอยก็ก้าวเข้ามา ในมือมีจานข้าว พลอยปิดประตูแน่นหันมาบอก
“ทานข้าวค่ะ”
“ฉันไม่กิน ตะกี้ฉันได้ยินชื่อน้ำหนึ่ง”
“แล้วไง”
เกรียงศักดิ์โมโห “แล้วไง เธอจะทำอะไรของเธอพลอย”
พลอยพูดไปเรื่อยๆ ราวกับรายงานลมฟ้าอากาศ แต่แววตาอาฆาตมาดร้าย
“ท่านก็รู้แล้วนี่คะ จะให้พลอยพูดมากอะไรอีก” จ้องหน้าเกรียงศักดิ์เขม็งขณะบอก “พลอยจะทำทุกอย่างกับลูกสาวท่าน เหมือนที่ท่านทำกับพลอย น้ำหนึ่งจะต้องเป็นเมียน้อย เมียเก็บ เป็นโรคประสาทตาย”
เกรียงศักดิ์สลดหดหู่ใจ และตกใจที่เห็นพลอยเป็นเอามากขนาดนี้ “พลอย”
พลอยไม่สนเกรียงศักดิ์ สนใจโลกของตัวเอง “ทานข้าวค่ะ”
“ไม่”
พลอยตะเบ็งเสียงดังใส่อย่างน่ากลัว “พลอยบอกให้ทาน”
เกรียงศักดิ์เถียงสู้ ชักโกรธเหมือนกัน “ไม่”
“อยากลองดีกับนังพลอยบ้าใช่มั้ย? ได้”
พลอยถือจานข้าวตรงไปที่เกรียงศักดิ์ บีบปากออก จะยัดข้าวลงไป เกรียงศักดิ์ผลักออก
“อย่า! พลอยอย่า”
พลอยไม่สน จับข้าวยัดต่อไป “บอกให้กิน..กิน!!
“ฉันไม่กิน จนกว่าพลอยจะบอก น้ำหนึ่งอยู่ที่นี่ใช่มั้ย”
พลอยยิ้มเยาะ “ถ้ารู้เรื่องลูกสาวสุดที่รัก จะกินข้าวอร่อยใช่มั้ย ได้ค่ะ”
พลอยค่อยๆหยิบมือถือขึ้นมา เกรียงศักดิ์มองตามใจเต้นไม่เป็นส่ำ ขณะที่พลอยเปิดคลิป ยื่นให้ดู เห็นเป็นภาพน้ำหนึ่งถูกพลอยรังแก เกรียงศักดิ์มองภาพอย่างตะลึงพรึงเพริด และตกใจมาก
“น้ำหนึ่ง”
พลอยโยนมือถือลงตรงหน้า เกรียงศักดิ์รีบตะครุบมาดู เห็นภาพฉากนั้นทุกอย่าง
“พลอย เธอมันบ้า” เกรียงศักดิ์โกรธมาก จะโผนเข้าหา
พลอยควักปืนออกมา ขู่ “อย่านะ”
“พลอย”
“คงจำได้ใช่มั้ย ปืนกระบอกนี้ ท่านเคยให้พลอยไว้ป้องกันตัว วันนี้ ถ้าท่านทำอะไร พลอยก็จะใช้มันป้องกันตัวเองเหมือนกัน”
เกรียงศักดิ์ย้อนถามด้วยน้ำเสียงอันแหบโหย “ทำไมต้องทำกันขนาดนี้พลอย”
“พวกผู้ชายมักง่ายทั่วโลกจะได้รู้ ผู้หญิงไม่ใช่ของเล่น สำหรับพลอย ความพยาบาทคือของหวาน. พลอยเจ็บแค่ไหน น้ำหนึ่งจะต้องเจ็บกว่า”
เกรียงศักดิ์อึ้ง นับวันพลอยยิ่งฉุดไม่อยู่ พลอยยิ้มเยาะ
“ท่านเองก็คงรู้ดี เด็กสาว ไร้เดียงสา บริสุทธิ์ หลอกง่ายและโง่ทุกคน” พลอยบอกด้วยเสียงฟังดูขื่นขม
สายตาของเกรียงศักดิ์และพลอยประสานสายตากัน ต่างคนต่างเจ็บคนละแบบ ขณะที่ภาพในอดีตพรั่งพรูออกมาราวสายน้ำไหล

ครั้งนั้นเกรียงศักดิ์พาพลอยมาพักที่บ้านพักบนหาดส่วนตัวเหมือนคู่รักหวานแหวว มีความสุข พลอยเหมือนเด็กสาวแรกรัก ฉอเลาะไม่ขาดปาก
“พลอยมีความสุขจังเลยค่ะ ท่านมีมั้ยคะ”
“มีสิจ๊ะ... เพราะพลอยน่ารัก” เกรียงศักดิ์ส่งสายตามองมาอย่างเอ็นดู
“แล้วท่านรักพลอยหรือเปล่า”
เกรียงศักดิ์อ้ำอึ้ง “ฉันเลยวัยที่จะพูดหวานแหววแล้วมั้งพลอย” ท่านรัฐมนตรีหัวเราะกลบเกลื่อน
“ไม่จริงค่ะ สำหรับพลอย ท่านสมาร์ทแล้วก็เท่ที่สุด....พลอยต้องเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก ที่ได้เดินอยู่ข้างท่าน”
เกรียงศักดิ์หน้าเจื่อนลง รู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ พลอยไม่ทันสังเกตถามต่อเสียงระรื่น
“แล้วท่านภูมิใจมั้ยคะที่ได้เดินอยู่ข้างพลอย”
เกรียงศักดิ์หัวเราะกลบเกลื่อน “ถามอะไรไม่รู้พลอย”
พลอยน้อยใจ “ท่านทำท่าแบบนี้อีกแล้ว เหมือนท่านไม่ภูมิใจที่มีพลอย”
พลอยหันหลังจะเดินหนี แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเพชรอยู่อีกมุมหนึ่งของริมทะเล
“อะไรพลอย”
“น้องชายของพลอยค่ะ”
เกรียงศักดิ์มอง เห็นเพชรในมาดวิศวกร กำลังเดินดูอยู่ ณ บ้านหลังหนึ่งกับเจ้าของบ้าน พร้อมสถาปนิกอีกคน เพชรหันหน้าหันหลัง ดูตามที่เจ้าของบ้านชี้ให้ดู
พลอยคว้ามือเกรียงศักดิ์ “เข้าบ้านเถอะค่ะท่าน...พลอยกลัวน้องจะเห็น”
พลอยรีบผละจากเกรียงศักดิ์ไปทันที เกรียงศักดิ์มอง เห็นด้านหลังเพชรไวๆ ในมุมที่เกรียงศักดิ์จำเพชรไม่ได้

สองคนอยู่ในบ้านพัก พลอยเนื้อตัวสั่น หน้าตาหวั่นวิตก เกรียงศักดิ์ถาม
“น้องหรือใครกันแน่พลอย พลอยถึงได้กลัวขนาดนี้”
“เพราะเป็นน้องน่ะสิคะ..พลอยถึงต้องกลัว...” สีหน้าพลอยสลดลง “ถ้าเค้ารู้ เค้าต้อง
ผิดหวังมากที่พลอยทำตัวอย่างนี้”
เกรียงศักดิ์กอดพลอยพูดปลอบประโลม “เค้าจะรู้ได้ยังไง”
“ไม่รู้ค่ะ แต่พลอยกลัว ดูอย่างวันนี้ ท่านก็เห็นโลกมันกลมมาก เราสองคนอุตส่าห์หลบมาตั้งไกล ยังเจอ”
“น่าอย่าคิดมาก พลอยไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก”
“ทำไมต้องพลอยคนเดียวละค่ะ แล้วท่านล่ะ” เกรียงศักดิ์ชะงัก พลอยบีบคั้น “ไม่รู้ล่ะ ถ้าเรื่องมันแดงขึ้นมา ท่านต้องไม่ทิ้งพลอย”
เกรียงศักดิ์เฉไฉ “ไม่มีอะไรอย่างนั้นหรอกน่า”
“ท่านต้องสัญญาก่อน”
เกรียงศักดิ์พูดแบบขอไปที “จ้ะๆๆ สัญญาๆๆ ถ้าเรื่องมันแดง ฉันจะไม่ให้พลอยต้องเดินคนเดียวอย่างเด็ดขาด”
“ท่านอย่าโกหกพลอยนะคะ”
พลอยโผเข้ากอดเกรียงศักดิ์แน่น ขณะที่แววตาเกรียงศักดิ์ที่พลอยไม่ได้เห็น มีแต่ความไม่แน่ใจ

คิดเรื่องนี้ขึ้นมา พลอยหน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น
“และพอเรื่องแดงขึ้นมาจริงๆ ท่านก็ทิ้งพลอย” พลอยพูดเสียงดังใส่ “นี่หรือ คือสิ่งที่พลอย
สมควรได้รับ ผู้ชายเห็นแก่ตัวทุกคน” อารมณ์โกรธพุ่งขึ้นสูงติดเพดานใจ พลอยเอาจานข้าวปาใส่เกรียงศักดิ์
เกรียงศักดิ์หลบแต่ก็โดนเฉี่ยวๆ เจ็บไม่น้อย พลอยมองอย่างเคียดแค้น
“แต่อย่าหวังว่าท่านจะลอยนวล น้ำหนึ่งจะเจอทุกอย่างเหมือนกับที่พลอยเคยเจอ”
ดวงตาของพลอยเป็นประกายวาววับ ก่อนที่จะคว้ามือถือสะบัดหน้าเดินออกไป เกรียงศักดิ์จะตาม พลอยเหลียวขวับ เอาปืนขู่
“อยากตาย โดยไม่มีคนเก็บศพก็เข้ามา”
ได้ผล เกรียงศักดิ์นิ่ง ไม่กล้าขยับ รู้ว่าพลอยเอาจริง พลอยเห็นเกรียงศักดิ์ไม่หืออือก็เดินออกไป
เกรียงศักดิ์ได้แต่สลด สงสารลูกสาวจับจิต
“ขอโทษน้ำหนึ่ง..พ่อขอโทษ ลูกไม่น่ามารับกรรมแทนพ่อเลย แล้วนี่พ่อจะช่วยลูกได้ยังไง”

ด้านน้ำหนึ่งตามหาพลอยท่าทีกระวนกระวาย
“พี่พลอย..พี่พลอย”
เกรียงศักดิ์ชะงักได้ยินเสียงน้ำหนึ่ง ตะโกนออกไปจากห้องเก็บของที่แปรสภาพเป็นห้องคุมขัง
“น้ำหนึ่งพ่ออยู่ในนี้ น้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งไม่ได้ยิน เกรียงศักดิ์พยายามทุบประตูปังๆๆๆ คราวนี้เสียงดังจนน้ำหนึ่งหันไป
มองตามเสียง น้ำหนึ่งจะเดินไปตามเสียงนั้น เห็นพลอยเดินโผล่ออกมา ดูเหมือนร่างไร้วิญญาณ
“พี่พลอยหายไปไหนมา น้ำหนึ่งหาตั้งนานไม่เห็น”
“อยู่ในที่ของพี่ ที่ของคนบ้า”
“น้ำหนึ่งขอโทษค่ะ น้ำหนึ่งไม่ตั้งใจทำให้พี่พลอยเสียใจ” น้ำหนึ่งจับมือพลอย “ไปหาหมอกับน้ำหนึ่งนะคะ”
“น้ำหนึ่งห่วงพี่จริงๆ เหรอ”
ที่แท้น้ำหนึ่งมีแผน อยากหลอกพลอยให้ออกนอกบ้าน “น้ำหนึ่งห่วงพี่พลอยจริงๆ ค่ะ พี่
พลอยไปหาหมอกับน้ำหนึ่งนะคะ”
“น้ำหนึ่งไม่น่าเป็นลูกท่าน ไม่น่าเลยจริงๆ” พลอยเล่นตามน้ำ
“ไปหาหมอด้วยกันนะคะพี่พลอย”
พลอยยอมให้น้ำหนึ่งประคองออกไป อลิสแอบมอง ได้แต่หัวเสีย
“น้ำหนึ่ง ยัยโง่เอ๊ย! ไม่รู้รึไง ยัยพลอยบ้ามันเล่นละคร”
น้ำหนึ่งมองไปทางด้านหลัง บอกตัวเองในใจ
“พี่พลอยอยู่โรงพยาบาลเมื่อไหร่ น้ำหนึ่งจะกลับมาค้นหาคุณพ่อค่ะ”
เช่นเดียวกับพลอยที่คิดในใจ “ทำยังกับฉันไม่รู้ ว่าแกคิดจะทำอะไรนังน้ำหนึ่ง พ่อแกกับแกต้องถูกฉันทรมานอีกนาน”

ส่วนเกรียงศักดิ์ หมดอาลัยตายอยาก รอบกายเงียบลงไปอีกแล้ว เหมือนไม่มีผู้คน ขณะที่อลิสสะบัดหน้ากลับไป ไม่ได้ข่าวตามเคย

ส่วนเพชรขับรถตามทางแทบเหาะ เสียงของพจนีย์ดังก้อง
“วันที่เกิดเรื่อง พจน์เห็นกับตาเลยนะคะ ว่าพี่พลอยเอาปืนไล่ยิงท่านรัฐมนตรี ยิงจนมือถือแตกกระเด็น แล้วก็ยิงถูกขา แล้วตั้งแต่วันนั้น ก็มีข่าวว่าท่านเกรียงศักดิ์หายตัวไป ดีไม่ดีตอนนี้ น้ำหนึ่งอาจจะถูกฆ่าหั่นศพไปแล้วก็ได้”
“อย่าทำอะไรบ้าๆนะพี่พลอย”

เพชรสุดแสนจะร้อนใจ บึ่งรถกลับบ้านเชิงเขาราวกับจะบิน

ไม่นานต่อมาเพชร ขับรถมาจอดที่บ้าน ก้าวลงจากรถเดินพรวดตามหาสองคนด้วยท่าทีร้อนใจ

“พี่พลอย น้ำหนึ่ง พี่พลอย น้ำหนึ่ง”
เงียบไม่มีเสียงตอบ เพชรยิ่งหน้ายุ่งร้อนใจหนัก
เพชรวิ่งมาตะโกนตามหาพลอยและน้ำหนึ่ง ด้วยท่าทางวิตกมาจนถึงบริเวณหนึ่งของบ้านเชิงเขาซึ่งทัศนียภาพร่มรื่น สวยงาม
“พี่พลอย น้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งเข็นรถให้พลอยนั่ง สีหน้าน้ำไม่เสบย เพราะพลอยไม่ยอมไปโรงพยาบาลสักที
พลอยเห็นเพชร ถามอย่างแปลกใจ “อ้าว!เพชร ไม่ไปหาแม่แล้วเหรอ?
“พอดี...ลืมของน่ะครับ....พี่พลอย กับน้ำหนึ่งทำอะไรกันอยู่”
พลอยหัวเราะขัน “ถามแปลก...น้ำหนึ่งเค้าพาพี่นั่งรถเล่น”
“ทีแรก น้ำหนึ่งจะพาพี่พลอยไปโรงพยาบาล แต่พี่พลอยไม่ยอมไป”
พลอยยิ้มขณะบอก “ก็พี่ไม่ได้เป็นอะไร หรือเพชรกับน้ำหนึ่ง คิดว่าพี่เป็นอะไร”
เพชรกับน้ำหนึ่งมองหน้ากัน ตอบอ้อมแอ้ม
“เปล่าค่ะ” / “เปล่าครับ”
“ไม่มีอะไร แล้วจะไปทำไมโรงพยาบาล” พลอยว่า
เพชรมองน้ำหนึ่งแววตาดูสับสน ว่าสองคนนี้ดีกันจริงเหรอ?
“ทำไมเพชรมองหน้าพี่กับน้ำหนึ่งอย่างนั้นล่ะจ้ะ ทำยังกับกลัวว่าพี่จะทำอะไรน้ำหนึ่งอย่างนั้นแหละ”
“เปล่าครับ”
“แล้วลืมอะไร ทำไมไม่ไปเอาซักที”
“ครับ”
เพชรผละออกไป พลอยมองตาม เห็นสายตาน้ำหนึ่งมองเพชรเต็มไปด้วยความรักและ
ห่วงใย ก็ไม่พอใจ

ตกกลางคืนเพชรยืนอยู่บนระเบียงบ้านมองลงมา เห็นพลอยอยู่กับน้ำหนึ่ง มีความสุขดี น้ำหนึ่งพยายามเอาใจ ขณะที่พลอยเองก็หน้าตายิ้มแย้มให้น้ำหนึ่ง ต่างคนต่างเฟคใส่กัน เพชรมองงงๆ
“ตกลงน้ำหนึ่งกับพี่พลอยมันยังไงกันแน่” เพชรนึกขึ้นได้ “แล้วไอ้เกรียงศักดิ์”

เกรียงศักดิ์อยู่สภาพทรุดโทรม ออกอาการคลั่ง ได้แต่ร้องตะโกนก้อง
“ปล่อยฉันนะพลอย ปล่อย เธออยู่ไหน ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้พลอย”
พลอยนั่งบนรถเข็นท่าทางสบายใจ พยายามฮัมเพลงกลบเสียงของเกรียงศักดิ์ที่ดังมาแผ่วๆ
สีหน้าน้ำหนึ่ง ครุ่นคิด มองพิรุธของพลอย ขณะที่พลอยบอก
“น้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งจะออกไปเที่ยวกับเพชรก็ได้นะ...พี่อยู่คนเดียวได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ น้ำหนึ่งห่วงพี่พลอย”
พลอยยิ้มอารมณ์ดีสุดๆ “ไม่ต้องห่วง..พี่อยู่คนเดียวได้ ไปเที่ยวกับเพชรเถอะนะ..นะ”
“ก็ได้ค่ะ” น้ำหนึ่งเดินออกไป แต่หันมามองพลอย คิดในใจ
“พี่พลอยต้องมีอะไรแน่ๆ เราต้องรู้ให้ได้”
น้ำหนึ่งนึกสงสัยมากขึ้น

รุ่งเช้า ขณะที่น้ำหนึ่งเดินออกมาหน้าบ้าน เจอผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่
“มาหาใครคะ”
เป็นวารี เพื่อที่ทำงานในกระทรวงด้วยกัน มองจ้องน้ำหนึ่งในท่าทีตกใจมากขณะบอก
“มาหาพลอย ฉันเป็นเพื่อนของพลอย”
“เดี๋ยวน้ำหนึ่งไปบอกพี่พลอยให้ค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ” วารีมองจ้อง จำน้ำหนึ่งได้
“คุณมองน้ำหนึ่งแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่าจ้ะเปล่า...ไม่มีอะไร”
“งั้น..รอซักครู่นะคะ น้ำหนึ่งจะไปตามพี่พลอยให้”
น้ำหนึ่งเดินไปด้วยท่าทีสงสัย สายตาของวารีมองแปลกๆ วารีเองก็แปลกใจ และคิดในใจ
“ลูกของท่านเกรียงศักดิ์มาอยู่กับพลอย ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่”

วารีรออยู่อีกมุมในบ้าน สักครู่หนึ่งพลอยเลื่อนรถเข็นเข้ามา มองเหมือนไม่ยินดีต้อนรับนัก
“วารี”
วารีหันมา พลอยถาม
“มีเรื่องอะไรถึงได้มาหาฉันที่นี่”
วารีท่าทางลำบากใจ “เธอรู้เรื่องคุณหญิงดาราณีแล้วรึยัง?
พลอยกวนกลับ “เรื่องอะไร? มีตั้งหลายเรื่อง”
“เรื่องที่คุณหญิง เดินไม่ได้..และท่านเกรียงศักดิ์ก็ติดต่อไม่ได้”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“ก็....ท่านอาจจะมาหาเธอน่ะสิ”
พลอยมองวารีตาเขียว สายตาไม่พอใจมาก

ด้านน้ำหนึ่งจัดสำรับอาหารอยู่ เพชรถามหาพลอยกับน้ำหนึ่ง
“พี่พลอยล่ะน้ำหนึ่ง”
“คุยกับเพื่อนน่ะค่ะ”
เพชรฉงน “เพื่อน?”
“ทำไมพี่เพชรทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ”
“ก็ปกติ..พี่พลอยไม่มีเพื่อนเท่าไหร่ เดี๋ยวพี่มานะ”
พูดเท่านั้นเพชรก็เดินออกไป

ส่วนพลอยคุยกับวารี ถามเสียงแข็ง
“ทำไมเธอถึงคิดว่าท่านต้องมาหาฉัน”
“หรือจะให้ฉันถามว่า...เธอให้ท่านมาหา”
เพชรย่องเข้ามาหลบมุมฟัง ยินเสียงวารีชัดเจนและเห็นพลอยโกรธจนเนื้อตัวสั่น
“วารี”
“โกรธทำไม ก็ที่ผ่านมา เธอเข้าหาท่านเอง”
เพชรตะลึง ขณะที่พลอยโกรธมากกว่าเดิม
“วารี!”
“อย่าเพิ่งโกรธ...ฉันแค่อยากรู้ ท่านมาหาเธอรึเปล่า เธอก็รู้ คุณหญิงป่วย เป็นอัมพฤกษ์ อัมพาตเดินไม่ได้ แต่ท่านไม่มาดูแล ที่สำคัญ น้ำหนึ่งลูกสาวท่านก็อยู่ที่นี่ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญใช่มั้ยพลอย” วารีย้อนถามอย่างรู้ทัน
“จะบังเอิญหรือไม่บังเอิญ ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ”
“เกี่ยว..เพราะเธอเป็นเพื่อนรักของฉัน ฉันเป็นห่วง ท่านเกรียงศักดิ์หายตัวไป มันเรื่องใหญ่นะพลอย”
“บอกแล้วไง จะใหญ่ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“เกี่ยวสิ...เพราะถ้าท่านหายตัวไปนานๆ เรื่องของเธอจะต้องถูกขุดขึ้นมาอีกครั้งว่าท่านอาจจะหายไปกับเมียน้อย เธอก็รู้...ทั้งกระทรวง คนเค้ารู้เรื่องท่านกับเธอยังไง แต่ที่เค้าไม่พูดเพราะสงสารคุณหญิงกับลูก”
“แล้วฉันล่ะ เธอไม่สงสารฉันรึไง”
“ไม่ เพราะเธอเป็นฝ่ายเข้าหาท่านเองพลอย”
คำพูดนั้นกระแทกเข้าหน้าจังๆ พลอยโกรธจนตัวสั่น “กลับไปเดี๋ยวนี้วารี เธอกลับไป”
พลอยกรี๊ดอาละวาดขว้างปาข้าวของที่อยู่แถวนั้นใส่วารี
“ฉันห่วงเธอนะพลอย อย่าทำอะไรผิดๆ อีกเลย”
“กลับไป๊” พลอยกรี๊ดใส่
วารียอมกลับไป แต่สีหน้ายังเป็นห่วง เพชรยืนนิ่งไม่ยอมออกไปแววตาสับสน

เพชรเปิดประตูเข้ามาในห้อง ท่าทางเครียดจัด
“พี่เพชร” น้ำหนึ่งตามเข้ามา
“ขอโทษน้ำหนึ่ง พี่อยากอยู่คนเดียว”
เพชรนั่งเครียดอยู่อย่างนั้น

พลอยนั่งร้องไห้ เสียงของวารีดังก้อง
“เธอเป็นฝ่ายเข้าหาท่านเองๆๆ”
“ไม่จริงๆๆ

พลอยเอามืออุดสองหู หลับตาราวกับจะปฏิเสธความจริงทั้งปวง แต่กลับทำไม่ได้เลย เมื่อใจคิดถึงอดีต

อ่านต่อหน้า 4 เวลา 09.00 น.

มารกามเทพ ตอนที่ 12 (ต่อ)

เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นในตอนกลางวัน มีงานสัมมนาที่ทะเล พลอยในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อยืด เล่นน้ำกับเพื่อนๆ

เกรียงศักดิ์ผ่านมา พลอยมองเห็นเกรียงศักดิ์ยิ้มให้ วารีมองพลอยอยู่แต่พลอยไม่รู้ตัว พลอยเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน แล้วจู่ๆ ก็แกล้งเป็นตะคริว
“โอ๊ย”
ทุกคนตกใจ เพื่อนเข้ามาถาม
“เป็นอะไรพลอย” วารีถาม
“ตะคริวๆๆๆ”
พลอยทำท่าจะร่วงจมลงทะเล เพื่อนๆ ผู้หญิงเข้ามาช่วย แต่ทุกคน ตัวเล็กกว่าพลอยมาก เพื่อนคนหนึ่งตะโกนบอก
“ช่วยพลอยด้วยค่ะช่วยพลอยด้วย”
เกรียงศักดิ์หันมามองตกใจ พลอยร้องทันที
“ท่านคะ ช่วยพลอยด้วยค่ะ”
พลอยทำท่าจะแย่ เกรียงศักดิ์กระโจนลงมาในน้ำถึงตัวพลอย คว้าตัวพลอยเอาไว้พลอยคว้าคอเกรียงศักดิ์ไว้แน่น ซุกหน้าลงกับอกเกรียงศักดิ์ วารีมองพลอย รู้ทันว่าพลอยให้ท่าเกรียงศักดิ์ คนอื่นๆ ก็มองพลอย สายตาไม่ต่างจากวารี

นึกเรื่องนี้ขึ้นมาพลอยเอาแต่ร้องไห้ รู้สึกอับอายเหลือแสน
“ไม่...ฉันไม่ได้เข้าหาท่าน เรารักกัน เรารักกัน”
พลอยนั่งร้องไห้ สีหน้าและดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว

เพชรนอนเครียด คาใจในสิ่งที่พจนีย์บอก และที่วารีพูดว่าได้ยินเสียงคน แต่พลอยไม่ยอมให้ไป
น้ำหนึ่งเปิดประตูเข้ามาห่มผ้าให้เพชร
“อย่าทำอย่างนี้น้ำหนึ่ง” เพชรถอนตัวออกห่าง
“ก็..น้ำหนึ่งห่วงพี่เพชร”
“พี่ไม่อยากใจอ่อน”
“น้ำหนึ่งจะทำให้พี่เพชรใจอ่อน เพราะน้ำหนึ่งรู้ ความจริง พี่เพชรรักน้ำหนึ่ง เราสองคนรักกัน แต่มีเรื่องของคุณพ่อ คุณแม่ พี่พลอย” พูดถึงตรงนี้น้ำหนึ่งน้ำตารื้นขึ้นมา “ทำให้เราสองคน ยังรักกันไม่ได้...แต่น้ำหนึ่งก็พร้อมจะสู้ พี่เพชร สู้กับน้ำหนึ่งได้มั้ยคะ สู้กับน้ำหนึ่งได้มั้ย”
น้ำหนึ่งอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร
เพชรคว้าตัวน้ำหนึ่งมากอด “ขอเวลาพี่นะ..น้ำหนึ่ง ขอเวลาให้พี่ ค้นหาความจริงทุกอย่าง”
“นานแค่ไหน น้ำหนึ่งก็จะรอค่ะ”
สองคนกอดกันแนบแน่น สายตาเพชรเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ความจริง

รุ่งเช้าเพชรเดินดูทั่วบริเวณบ้านเชิงเขาตามที่พจนีย์บอก พลอยเดินถือไม้เท้าเข้ามามอง
“หาอะไรเพชร”
เพชรหันมามอง พลอยถามอีก
“แล้วตกลงไม่ไปกรุงเทพฯแล้วเหรอ”
“บริษัทบอก ค่อยเข้าไปก็ได้ครับ”
พลอยจับพิรุธ “เพชรเหมือนมีอะไรในใจ”
“ผมเป็นห่วงแม่”
“ก็ไหนเพชรบอกเองว่าแม่ไม่มีอะไรน่าห่วง”
“ยังไง..ผมก็ห่วงแม่อยู่ดี...พี่พลอยก็รู้ แม่บอกจะฆ่าคน”
“แต่พี่ว่า ไม่ใช่เรื่องแม่หรอกที่เพชรห่วง...เพชรห่วงน้ำหนึ่งใช่มั้ย”
เพชรมองตาพลอยนิ่ง พลอยน้อยใจขึ้นมาอีก
“เพชรไม่ตอบ พี่ยิ่งรู้ เพชรห่วงน้ำหนึ่ง” พลอยเสียใจร้องไห้ออกมา “เพชรไม่เชื่อใจพี่ใช่มั้ย? เพชรระแวงพี่ใช่มั้ย”
เพชรเข้ามากอดพลอยพูดไม่เต็มเสียง “ไม่พี่พลอย... ผมไม่เคยระแวงพี่พลอย”
“พี่ไม่เชื่อ” พลอยสะบัดตัวออก “ตั้งแต่มีน้ำหนึ่ง เพชรก็ไม่รักพี่อีกแล้ว เพชรรักน้ำหนึ่ง ห่วงน้ำหนึ่ง เพชรไม่เคยแคร์พี่เลย”
“ไม่นะพี่พลอย” เพชรจะคว้าตัวไว้
พลอยสะบัดตัวออก “ไม่ต้องมายุ่งกับพี่เลย ...เหมือนที่เค้าว่าจริงๆ พอมีความรัก เพชรก็ลืมทุกสิ่ง”
“ใช่..คนเราเวลามีความรักก็ลืมทุกสิ่ง เหมือนพี่พลอย เพราะถ้าพี่พลอยไม่ยุ่งกับไอ้เกรียงศักดิ์ เรื่องมันก็ไม่อีรุงตุงนังอย่างนี้” เพชรย้อนเอา
“เพชรกำลังต่อว่าพี่”
“ผมขอโทษ...ที่ผมแอบฟังเรื่องพี่พลอยกับเพื่อน”
พลอยตกใจมาก “เพชร”
“มันเป็นความจริงใช่มั้ยครับ”
“ไม่นะเพชร ไม่”
เพชรไม่ฟังเสียงเดินออกไป พลอยลืมตัวจะเดินตาม แต่นึกได้ เลื่อนรถเข็นตามเพชรไป

เพชรเดินลิ่วหนีมาด้วยความโกรธ พลอยตามมา
“หยุดนะเพชร หยุด”
“พี่พลอยหลอกผม”
“พี่ไม่ได้หลอก”
“แล้วความจริงมันคืออะไร...พี่พลอยกับท่านมีใจให้กัน แต่ท่านเลือกคุณหญิง พี่พลอยเลยโกรธ”
“ท่านรักพี่ ได้ยินมั้ยท่านรักพี่?”
“พี่พลอยหลอกผมไม่พอ พี่พลอยยังหลอกตัวเองด้วย”
“เพชร”
“พี่พลอยไม่ได้รักท่าน พี่พลอยรักตัวเอง รักของพี่พลอยคือการครอบครอง”
เพชรเดินหนีไปพลอยร้องไห้โฮๆ
“เพชรๆๆๆ”
พลอยร้องได้แค่นั้นก็หายใจไม่ออก อาการชักเกร็งเกิดขึ้น ก่อนล้มลงไปดิ้นพล่าน เพชรหันมามองตกใจ
“พี่พลอย”

หมอณัฐรับโทรศัพท์
“ครับๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้” หมอณัฐจะลุกไป
“ใครเป็นอะไรคะพี่หมอ”
“คุณพลอย”
อลิสตาเป็นประกายวาววับ พึมพำเบาๆ “ยัยพลอยบ้าเป็นอะไรอีก”

พลอยนอนซมอยู่บนเตียง มีเพชรและน้ำหนึ่งรอเฝ้าดูอาการอย่างกังวลใจ หมอณัฐเดินเข้าไป มีอลิสยืนหน้าห้องไม่กล้าเข้าไป แต่มองอย่างสอดรู้สอดเห็นตามเคย
“หมอขอดูอาการคุณพลอยหน่อยนะครับ”
“ญาติเชิญรอข้างนอกก่อนค่ะ” พยาบาลบอก
เพชรกับน้ำหนึ่งเดินออกไป หมอณัฐมองหน้าพลอย
พลอยผวากอดหมอณัฐเหมือนต้องการที่พึ่ง “คุณหมอ...ช่วยพลอยด้วย”
อลิสมองพลอยอย่างสมเพช

“จะออดอ้อนออเซาะพี่ชายอะไรฉันอีก ยัยพลอยบ้า”

เพชรหน้าเครียด น้ำหนึ่งเดินตามออกมาถาม

“พี่เพชรกับพี่พลอยมีเรื่องอะไรกันคะ”
“ไม่มีอะไร”
“ถ้าเรื่องเกี่ยวกับน้ำหนึ่ง น้ำหนึ่งจะไป”
เพชรเงียบ ไม่ยอมตอบ
“เรื่องของน้ำหนึ่งใช่มั้ยคะ งั้นน้ำหนึ่งจะไปค่ะ”
น้ำหนึ่งเดินออกไป เพชรไม่ตาม อลิสยิ้มพอใจ

น้ำหนึ่งเดินมา อลิสเดินตามมาแล้วปรบมือให้
“อลิส”
“ดีใจด้วยนะน้ำหนึ่งที่หูตาเธอ สว่างขึ้นมาแล้วน่ะ”
“เธอพูดเรื่องอะไรของเธอ”
“ก็เรื่องของเธอกับยัยพลอยบ้าไง”
น้ำหนึ่งมองท่าทีงุนงง
“นี่แทนที่จะทำหน้าโง่พะเน้าพะนอยัยพลอยบ้า เธอควรกลับไปดูแลแม่เธอดีกว่า”
“ทำไม? แม่เป็นอะไร”
อลิสหัวเราะเยาะ “นี่ล่ะผลของการเอาแต่บ้า ตามติดผู้ชายมันเป็นอย่างนี้ แม่เม่อจะเป็นอะไรไม่สน”
“ทำไมอลิส? แม่ฉันเป็นอะไร”
“ถ้าพูดจาแบบผู้ดีก็...แม่เธอ..นอนซมเป็นอัมพาต แต่ถ้าพูดจาแบบชาวบ้านก็..แม่เธอนอนพะงาบๆ รอวันตายอยู่ไงน้ำหนึ่ง”
“ไม่จริง! ไม่จริง”
น้ำหนึ่งวิ่งกลับไปอย่างรวดเร็ว อลิสยิ้มเยาะสะใจ

น้ำหนึ่งวิ่งมาตามทางรวดเร็ว เพชรถาม
“น้ำหนึ่งจะไปไหน”
“น้ำหนึ่งจะไปหาแม่”
เพชรหลบตาวูบ น้ำหนึ่งรู้ทันที
“พี่เพชรรู้เรื่องแม่ใช่มั้ยคะ? แต่พี่เพชรไม่ยอมบอกน้ำหนึ่ง”
“พี่”
“พี่เพชรใจร้ายที่สุด”
น้ำหนึ่งวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เพชรได้แต่ถอนใจยืนว้าวุ่น เสียงมือถือดัง เพชรคว้าขึ้นมา
เห็นเป็นเบอร์รจนา เพชรไม่รับ ตามน้ำหนึ่งไป
“น้ำหนึ่งๆๆ” เพชรวิ่งไปขวางหน้า
“น้ำหนึ่งหน้ามืดตามัวมานานแล้ว วันนี้เราสองคนสิ้นสุดกันซะที” น้ำหนึ่งวิ่งหนีไปไม่แยแส
“น้ำหนึ่ง พี่รักน้ำหนึ่ง”
น้ำหนึ่งได้ยินใจอ่อนยวบ แต่ตัดใจ วิ่งต่อไป เพชรไม่ตาม กลุ้มใจ

รจนากดโทรศัพท์อยู่ แต่ทำหน้ามุ่ย จนเพื่อนถาม
“ยังโทร.ติดต่อหาแฟนไม่ได้อีกเหรอ”
“ฮื่อ”
“ถ้าผู้ชายทำอย่างนี้ แปลว่าเค้าไม่เอาแกแล้วล่ะ หาแฟนใหม่เถอะ” เพื่อนบอก
“ไม่...ฉันรักเค้ามาก”
“แต่ผู้ชายคนนั้นแฟนพี่แกไม่ใช่เหรอ”
จอมแอ๊บรจนาตกใจ “แกรู้”
“ขอโทษด้วย..ไม่ได้ตั้งใจยุ่งหรอก...แต่มันบังเอิญรู้จริงๆ”
รจนาหน้าซีด เพื่อนด่าต่อ
“แย่งแฟนคนอื่นว่าทุเรศแล้ว แย่งแฟนพี่มันทุเรศยิ่งกว่าว่ะ”

ฟากหมอณัฐคุยกับเพชรอยู่นอกห้อง
“คุณพลอยอาการแย่มากนะครับ ผมอยากให้คุณดูแลจิตใจเธอให้ดี”
เพชรมองฉงน
“คุณพลอย เธอเป็นโรคซึมเศร้า...ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ เธอมีแนวโน้มที่จะฆ่าตัวตาย”
เพชรกลุ้มใจ

พลอยนอนร้องไห้อยู่บนเตียงผู้ป่วย เพชรตามเข้าไปจับมือพลอยไว้
“การที่พี่รักใครซักคน มันผิดมากใช่มั้ยเพชร”
“ไม่ครับพี่พลอย”
“ใช่...พี่แอบรักท่าน พี่แอบปลื้ม ชื่นชม แต่มันถูกเหรอ ที่พอท่านรู้ว่าพี่ปลื้ม ชื่นชม ท่านจะทำกับพี่อย่างนั้น” พลอยโผเข้ากอดเพชร “มันไม่ใช่นะเพชรมันไม่ใช่ ไม่ว่าจะยังไง ผู้ชายไม่มีสิทธิ์ทำร้ายผู้หญิง”
เพชรกอดพลอยแน่นนึกสงสาร ขณะบอก
“งั้นพี่พลอย...ก็..เลิกล้มความตั้งใจที่จะให้ผมทำร้ายน้ำหนึ่งแล้วใช่มั้ยครับ”
พลอยมองมาอย่างผิดหวัง เหมือนถูกตอกหน้าจังๆ “เพชร”
“ผมรักน้ำหนึ่ง”
เพชรสบตาพลอยแน่วนิ่ง

พลอยมองทะลุเข้าไปในดวงตาคู่นั้น พบว่าความเป็นน้องชายตัวน้อยของเพชร ค่อยๆ เลือนหายออกไปจากชีวิตเธอทุกที


อ่านต่อตอนที่ 13