มายาสีมุก ตอนที่ 19
จินจูยืนหน้าเศร้า ร้องไห้อยู่ในสวนของโรงแรม แทยอนเดินเข้ามาใกล้
“ทำไมไม่บอกเขาไป ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะชั้น”
“พี่มีบุญคุณกับชั้นมาก สิ่งที่ทำอาจจะผิด แต่พี่ก็ทำเพื่อชั้น”
“ชั้นเห็นแก่ตัว ทำเพื่อตัวเองจนทำร้ายเธอกับลูก”
จินจูยิ้มปลอบใจแกมขมขื่น
“ปาร์คจินจูมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะพี่ ไม่งั้นอาจจะเป็นได้แค่ผู้หญิงในสลัม พี่เป็นคนพาชั้นขึ้นมาถึงจุดนี้ แล้วจะให้ชั้นเนรคุณได้ยังไง”
จินจูพูดไปร้องไป แทยอนมองนิ่งอย่างแสนจะสงสาร แล้วดึงจินจูมากอด คิดหาทางออก
ไข่มุกยืนร้องไห้อย่างน้อยใจและรู้สึกผิด ไข่มุกร้องไห้สะอื้น คีรินทร์เดินมาจากด้านหลังแล้วแตะไหล่เบาๆ ไข่มุกสะดุ้ง เห็นเป็นคีรินทร์ก็วางหน้าเฉย
“ ร้องอีกแล้ว ทำไมต้องร้องไห้ประจำเลย ระวังจะติดลูกนะ”
ไข่มุกหันมาทั้งน้ำตา แล้วพูดเสียงแข็ง
“ของอย่างงี้ติดกันได้ด้วยเหรอคะ”
คีรินทร์ชะงัก ทำงอนใส่
“จะดุไปไหนเนี่ย ชั้นเคยอ่านเจอวิจัยจากต่างประเทศนะ ว่าถ้าแม่เอาแต่ร้องไห้ โตไปลูกก็มีโอกาสจะขี้แย ขี้มูกโป่งสูงมาก”
ไข่มุกรีบเช็ดน้ำตา
“งั้นไม่ร้องก็ได้ ยังทันมั้ย”
คีรินทร์แอบอมยิ้มขำ
“ทันๆ อ้ะ เช็ดหน้าเช็ดตาหน่อย”
คีรินทร์เอามือเช็ดน้ำตาให้ไข่มุก คีรินทร์มองไข่มุกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก แล้วค่อยๆ ก้มลงจูบหน้าผาก ไข่มุกเบี่ยงตัวหลบอย่างงอนไม่หาย คีรินทร์ทำหน้าเซ็ง
“หยุดร้องแล้ว เราไปเที่ยวกันดีกว่า”
“จะไปไหนคะ ชั้นต้องซ้อมโยคะ จะได้เปิดคอร์สได้ไวๆ”
“เปิดช้าไปวันสองวัน ฟิตเนสไม่เจ๊งหรอกน่า ไป ไปกัน”
คีรินทร์จูงมือไข่มุก ไข่มุกทำท่าจะดึงกลับ คีรินทร์รีบยึดไว้แน่นแล้วลากไข่มุกเดินไปด้วยกัน
ภัททิมาถูกผลักตกน้ำ ภัททิมากรี๊ดลั่น บนขอบสระเป็นแองจี้ น้องแกรว กีกี้ยืนหัวเราะมองอย่างสมน้ำหน้า
ภัททิมาตีน้ำกระจายอย่างโมโห
“พวกแกทำกับชั้นแบบนี้ ชั้นจะฟ้องคุณรินทร์”
“เชิญเลย เขาคงจะช่วยหรอก สะตอใส่เขาขนาดนั้นน่ะ”
“ใช่ บอกว่าคนอื่นขี้โกหก หลอกลวง แต่ตัวเองก็สะตอเรื่องท้อง คุณแม่บอกชั้นหมดแล้วย่ะ”
ภัททิมาลอยหน้าไม่สำนึก
“แล้วไง ทำไม่ได้แบบชั้นก็อิจฉาล่ะสิ บอกไว้ก่อนเลยว่ายังไง รินทร์ก็เป็นของชั้น ได้แต่งแน่นอน” ภัททิมาว่ายน้ำมาเกาะบันได เหนี่ยวตัวขึ้น แต่ถูกน้องแพรวผลักตกน้ำ “อ๊ายยย นังน้องแพรว นัง...นังพวกหมาหมู่”
มณีทำเป็นเดินเข้ามาหน้าตื่น
“เป็นอะไรกัน แล้วลงไปในน้ำทำไมเนี่ย ทำสระชั้นสกปรกหมด”
ภัททิมาทำบีบน้ำตา
“คุณแม่ขา ช่วยลูกไก่ด้วย สามคนนี้ตบเอาๆ แล้วก็ผลักหนูลงน้ำ”
“โถ มานี่มา น่าสงสารจริง”
ภัททิมาแอบยิ้มเยาะสามสาว แล้วว่ายไปขึ้นบันได จับมือมณีที่ยื่นมา สามสาวลอบมองแล้วยิ้มร้าย
“ฮือ คุณแม่ ลูกไก่โดนรังแก”
“โอ๋ๆๆ มานี่มา นิ่งนะ ยืนนิ่งๆ”
มณีจับมือภัททิมาที่ยื่นให้อย่างสำออยทั้งสองข้าง มองอย่างแค้นๆ แล้วใช้เท้าถีบภัททิมาหล่นลงในน้ำ ภัททิมากรี๊ดลั่น มณีกับสามสาวมองสะใจ
“อย่างหล่อนต้องช่วยซ้ำย่ะ นังสะตอตัวลูก”
ภัททิมาหน้าเหวอแล้วกรี๊ดลั่น มณีหัวเราะอย่างสะใจ
ห้องเยี่ยมในเรือนจำ ไข่มุกถือหูโทรศัพท์คุยกับวันดี วันดีมีสีหน้าสดชื่นขึ้น
“โอ้ย ไม่ต้องห่วงหรอก นายลูกเขยเขาให้คนมาเยี่ยมบ่อยๆ แหละ แต่ส่วนใหญ่ก็มาเอง คอยมาถามสารทุกข์สุขดิบประจำ”
“ทำไมหนูไม่เห็นรู้เลย แอบมาตอนไหน”
“ก็มัวเอาแต่งอน จะรู้อะไร เฮ้อ แกก็อย่าเล่นแง่นักเลยนังมุก ชีวิตก็แค่เนี้ย แม่อยู่ในนี้คิดอะไรได้ตั้งเยอะ ตอนนี้ก็ชินแล้ว ทำตัวดีๆ คงได้ลดโทษบ้าง ไม่แน่นา อาจจะได้ออกไปอยู่กับแกเร็วขึ้นก็ได้”
ไข่มุกมองวันดียิ้มๆ
“คิดถึงแม่จัง”
วันดีสบตา ยิ้มอ่อนโยน
“แม่ก็คิดถึง แกก็ดูแลตัวเอง ดูลูกในท้องให้ดีๆ อย่างอนผัวให้มาก คีรินทร์เป็นคนดีกว่าที่เห็น แล้วก็รักแกมากกว่าที่คิดนะ”
ไข่มุกนิ่งคิด สีหน้าอ่อนโยนลง วันดีแอบอมยิ้ม
คีรินทร์ยืนรออยู่ข้างรถ ไข่มุกเดินเข้ามาใกล้แล้วก็โผเข้ากอด คีรินทร์ทำหน้างงๆ แต่ก็เนียนกอดไปด้วย
ไข่มุกผละออก คีรินทร์ทำท่าเสียดาย
“โห กอดแป๊บเดียว ไม่ทันชื่นใจเลย”
ไข่มุกมอง แล้วก้มลงไหว้ที่อกอย่างซาบซึ้งและขอบคุณมาก
“ขอบคุณนะคะ ที่มาดูแล ช่วยเหลือแม่วันดีตลอด”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก อะไรที่ทำให้เธอมีความสุข ชั้นจะทำทุกอย่าง”
“คุณรินทร์”
ไข่มุกมองคีรินทร์อย่างซาบซึ้ง แล้วกอดคีรินทร์เบาๆ คีรินทร์กอด ลูบหัว แววตาอ่อนโยน
คีรินทร์กำลังขับรถ มีไข่มุกนั่งข้างๆ คีรินทร์มองเหล่แล้วอมยิ้ม
“หายงอนเรื่องนุชรึยัง”
“แล้วคุณคิดว่าไงล่ะ”
คีรินทร์ยิ้มกริ่ม ยื่นแก้มให้ไข่มุก
“ไม่รู้สิ แต่ชั้นหายงอนเธอแล้ว มามะ จุ๊บคืนดีกันนะ”
ไข่มุกตีแขนอย่างหมั่นไส้
“ไม่ต้องเลย ขับรถไป” คีรินทร์ชะโงกหน้า “เอ๊ะ คุณรินทร์”
“ไม่จุ๊บ ชั้นจุ๊บเองก็ได้”
อ่านต่อเวลา 17.00น.
มายาสีมุก ตอนที่ 19 (ต่อ)
คีรินทร์ยื่นหน้าเข้าไปจะหอม ไข่มุกหลบอย่างเอียงอาย ท่าทางอ่อนลง จังหวะนั้นมีไข่ผสมกาวปามาแตกติดกระจกรถ คีรินทร์ชะงักมอง มีไข่อีกสองสามลูกปาใส่
“เฮ้ย อะไรวะเนี่ย เลอะเต็มเลย”
คีรินทร์ขับรถหลบ ไข่มุกมีสีหน้าตกใจ
“จอดรถข้างทางก่อน เดี๋ยวชั้นลงไปเช็ดให้”
คีรินทร์ทำท่าจะเบรก แต่ก็นึกขึ้นได้ รีบขับไปต่อ
“ไม่ต้อง เดี๋ยวเจอปั๊มแล้วค่อยจอดเช็ด ชั้นขับได้”
“ทำไมละคะ”
“เชื่อชั้นเหอะน่า”
ไข่มุกมีสีหน้างงๆ อย่างเป็นกังวล คีรินทร์หน้าเครียดพยายามประคองรถไป
ห้องนั่งเล่นบ้านคีรินทร์ มณี ไข่มุก คีรินทร์ รัตนา นุชนารถนั่งอยู่ด้วยกัน
“สมัยนี้มันทำเป็นแก็งค์ คนนึงปา คนนึงดักปล้น ลงข่าวในหนังสือพิมพ์ก็บ่อย ดีนะลูกแม่ฉลาด ไม่หลงกลพวกมัน”
“น่ากลัวจัง”
“จำไว้นะไข่มุก พวกกวนเมืองพวกเนี้ย ถ้าเจออีก อย่าฉีดน้ำล้างเป็นอันขาด ไข่ผสมกาวมันจะแข็งติด มองไม่เห็นกว่าเดิม เราต้องขับไปจอดที่คนเยอะๆ พวกนั้นจะได้ไม่กล้าทำอะไร”
นุชนารถจับมือคีรินทร์
“ดีนะคะ ที่คุณไม่เป็นอะไร นุชเป็นห่วงคุณนะ”
ไข่มุกมองหน้าคีรินทร์สลับกับนุชนารถ แล้วได้แต่นิ่งอย่างขมขื่น เขมทัต ชลลดา ภัททิมาเดินเข้ามา ภัททิมามองค้อนมณีตาคว่ำ มณีทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แอบยิ้ม ชลลดาถือเอกสารวางท่าเป็นเลขาเต็มตัว
“อ้าว แล้วแม่นี่มาทำไม”
“ทำไมจะมาไม่ได้ นี่บ้านชั้น ไม่ใช่บ้านหล่อน ให้ใครไปใครมาก็เรื่องของชั้น”
ชลลดาเหวอไป ไข่มุกพูดเรียบๆ
“หนูแวะมาเยี่ยมคุณมณีค่ะ เดี๋ยวจะกลับโรงแรมแล้ว”
ภัททิมาเบะปาก แล้วเข้าหาคีรินทร์ ทำท่าจะกอด คีรินทร์หลบวูบ เอาไข่มุกกั้นกลางไว้ ภัททิมาจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“หลบไปสิยะ เกะกะ”
ชลลดาทำท่าอ่อนใจ มองเขมทัต
“พามาถึงบ้าน น้าอดน้อยใจแทนลูกไก่ไม่ได้จริงๆ ดูสิ เป็นถึงเมียหลวง ต้องมาคอยเกรงใจเมียน้อย”
“ลูกเธอสิเมียน้อย เห็นแล้วขวางหูขวางตาทั้งแม่ทั้งลูก อยากจะไล่ไปพ้นๆ ติดแต่บุญคุณค้ำคอ”
มณีปรายตามองเขมทัต เขมทัตทำไม่รู้ไม่ชี้ ไข่มุกอึ้งไป มองสบตาคีรินทร์
“แต่ยังไงก็เมีย ชลเสียใจนะคะที่คุณพี่คิดอย่างนี้” ชลลดาทำหน้าเศร้า “ถ้าคุณรินทร์ไม่เห็นหัวลูกไก่ ไม่เห็นหัวน้า ไม่เห็นความสำคัญของเรา ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม อีกไม่นาน ชลคงต้องขอรบกวนครั้งสุดท้าย”
ชลลดาทำนิ่ง หน้าเศร้ามองทุกคน
“ช่วยทำศพชลกับลูกด้วยนะคะ”
มณีมองชลลดาอย่างอึ้งๆ ชักไม่แน่ใจว่าชลลดาเอาจริงแค่ไหน ไข่มุกอึ้งที่ชลลดาพูด มองชลลดาที่ทำหน้าเศร้าอย่างเอาจริงก็ชักหวั่นใจ
คีรินทร์เดินมาส่งไข่มุกที่หน้าห้องพักในโรงแรม ไข่มุกทำท่าหากุญแจ คีรินทร์กอดจากด้านหลัง หอมไล่ที่ไหล่
“คุณรินทร์ จักกะจี้”
“คืนนี้ขอค้างด้วยคนได้มั้ย ไข่มุกจ๋า นะๆ”
ไข่มุกเบี่ยงตัวออก หันมอง
“เมื่อกี้ไม่ได้ยินที่คุณชลลดาพูดเหรอคะ คุณกลับไปนอนบ้านเถอะ”
“เขาก็ตีหน้าเศร้าไปงั้นแหละ ที่จริงคงจงใจขู่ กะจะแบล็คเมล์ชั้นมากกว่า อย่าบอกนะว่าเชื่อ” ไข่มุกไม่ตอบ เสหลบตา คีรินทร์ถอนใจ “หยุด อย่าเชื่อเลย ถึงจะแกล้งแอ๊บเศร้าแค่ไหนก็ไม่ต้องสน พวกนั้นหลอกผมไม่ได้หรอก ไม่ต้องไปสนใจ”
“ไม่สนได้ไงคะ”
คีรินทร์ทำหน้าเซ็ง
“โธ่ ก็บอกแล้วไงว่าแค่ขู่ ให้ชั้นนอนด้วยคนนะ”
“แต่ถ้าเกิดเขาทำจริงล่ะ ชีวิตคนสองคนเชียวนะ เราจะมีความสุขได้เหรอคะ ถ้าเป็นอย่างนั้น”
ไข่มุกหันไปไขกุญแจเปิด คีรินทร์อึ้ง
มณีนั่งอ่านนิตยสารอยู่ในห้องนั่งเล่น ชลลดาเดินหน้านิ่งถือเชือกเดินไปเดินมา ทำท่าวัดตามขื่อต่างๆ
มณีปิดหนังสือจ้องมองอย่างประหลาดใจปนสงสัยมาก ชลลดาหันมองมณีแล้วทำหน้าเศร้า ทำท่าโยนเชือกโยงกับราวม่าน มณีตกใจ
“จะทำอะไรยะ”
ชลลดาหันขวับ ทำหน้าเหม่อลอย
“ก็คุณพี่อยากให้ชลตายนี่คะ”
“หล่อนประชดชั้นเหรอ”
ชลลดาถือเชือกเดินมาใกล้ มณีถอยกรูด ภัททิมาเดินเข้ามาในห้อง มองชลลดาสีหน้าตกใจ
“คุณแม่”
ชลลดาเดินประชิดมณี เอาเชือกโชว์ให้ดู มณีตาเหลือกอย่างกลัวมาก
“อยากให้ตายใช่มั้ย อยากให้ชั้นตายใช่มั้ย”
“ยายบ้า โรคจิตไปแล้วหรือไง ใครอยู่บ้าง มาช่วยชั้นที”
มณีกรี๊ดลั่น วิ่งหนีออกไป ภัททิมาทำหน้าเศร้าจะร้อง
“ฮืออ เราต้องตายจริงๆ เหรอคุณแม่ ลูกไก่กลัวเจ็บ”
ชลลดาหันมามอง ยิ้มอย่างสะใจ
“จะบ้าเหรอ ใครจะไปยอมตายคะคุณลูก แม่ก็ขู่นังแก่ไปงั้นแหละ คนอย่างแม่ไม่ยอมตายง่ายๆ หรอก แกล้งกดดันพวกมันเล่น”
ชลลดาหัวเราะร่าอย่างสะใจ ภัททิมาเหวอไปนิดแต่ก็หัวเราะไปด้วยอย่างสะใจ
แทยอนนั่งอยู่กับไข่มุกที่จิบชาอยู่ แทยอนมองพิจารณา ไข่มุกวางแก้วลงแล้วสบตา
“หนังของเธอ กำลังดังมากที่เกาหลี แฟนคลับเขาอยากพบเธอ สนใจไปโชว์ตัวที่เกาหลีมั้ย”
“อย่าดีกว่าค่ะ หนูไม่อยากไป
“ทำไมล่ะ ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้มีโอกาสแบบนี้” ไข่มุกนิ่ง ส่ายหน้าเบาๆ
“แต่ถ้าทุกคนรู้ความจริงเรื่องหนู คุณจินจูของคุณจะเดือดร้อน เขาเป็นซุปตาร์นะคะ ไม่ควรจะมีเรื่องเสื่อมเสีย” ไข่มุกพูดเสียงน้อยใจนิดๆ แทยอนถอนใจ
“อย่าโกรธเขาเลย จินจูไม่ได้เป็นคนผิด เขารักเธอมาก”
ไข่มุกแววตากร้าวขึ้น
“แล้วใครผิดคะ หนูงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่ ไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่...”
แทยอนอ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่กล้าพูด ไข่มุกมองสบตานิ่งอย่างเคืองปนนึกน้อยใจตัวเอง
มายาสีมุก ตอนที่ 19 (ต่อ)
คีรินทร์ให้นุชนารถมาทำงานที่ห้องพยาบาลของโรงแรม หลังจากตรวจคนป่วยรายหนึ่งเสร็จนุชนารถยิ้มให้คนป่วย
“ทานยาให้หมดนะคะ แล้วก็จิบน้ำเกลือแร่ไปเรื่อยๆ แต่ถ้าอาการท้องเสียไม่ดีขึ้น ชั้นจะแจ้งประสานไปกับทางโรงพยาบาลให้นะคะ”
คนป่วยลุกขึ้นเดินออกไป สวนกับคีรินทร์ที่เดินเข้ามา
“เป็นไง แขกป่วยเยอะมั้ยวันนี้”
“ไม่เยอะหรอกค่ะ ขอบคุณคุณมากนะคะ ที่ให้นุชมาทำงานที่โรงแรม”
คีรินทร์มองนุชนารถอย่างเห็นใจ
“อยากให้คุณได้เปิดหูเปิดตา เจออะไรใหม่ๆ ในชีวิตบ้าง ไม่แน่นะเดี๋ยวอาจมีหนุ่มมาจีบตรึมก็ได้”
นุชนารถนิ่ง มองคีรินทร์อย่างตัดพ้อ
“พูดอย่างนี้ แสดงว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วใช่มั้ยคะ คุณจะทิ้งนุช ไม่ดูแลนุชแล้วใช่มั้ย”
คีรินทร์จับแขนนุชนารถ
“ผมดูแลคุณในฐานะเพื่อนได้ เพราะยังไงเราก็เป็นเพื่อนกัน แต่ถ้าในฐานะอื่น...” นุชนารถพูดแทรก
“ไม่ต้องพูดค่ะ นุชเข้าใจ” นุชนารถจับมือคีรินทร์แล้วหลบตา ซ่อนแววตาร้ายกาจและอิจฉาเอาไว้ “แล้วระหว่างไข่มุก กับลูกไก่ ตัวจริงของคุณคือใครคะ”
นุชนารถถามเสียงสั่น คีรินทร์นิ่งไม่ตอบ สีหน้าครุ่นคิด
ไข่มุกนั่งอยู่ตรงเปียโนในห้องซ้อม มือวางบนคีย์ กดเล่นเบาๆ ไข่มุกมองเหม่อ กดผิดๆ ถูกๆ
“ไม่ใช่สิ อย่างนี้รึเปล่านะ”
ไข่มุกทำท่าจะกดคีย์ แต่มีอีกมือมากดคีย์ให้ ไข่มุกเงยหน้าขึ้นมอง คธายิ้มอ่อนโยนแล้วนั่งลง คธากดโน้ตตรงท่อนฮุคแล้วมองหน้าไข่มุก พยักหน้าเบาๆ ไข่มุกกดต่อจนครบท่อน คธาเอามือวางบนคีย์แล้วเริ่มเล่นเพลงและร้องไปด้วย
ไข่มุกกับคธาสลับกันร้องคนละท่อน คธาเล่นเปียโนให้พร้อมๆ กับไข่มุกที่กดคีย์ไปบ้างบางตัว คีรินทร์กับจินจูเดินออกมาแอบฟัง ทั้งสองคนอมยิ้มดูไข่มุกที่เล่นอย่างร่าเริงขึ้น ไข่มุกเล่นไปยิ้มไปอย่างมีความสุข ทั้งสองคนเล่นจนจบอย่างเข้าขากัน ไข่มุกยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี แต่พอเห็นคธาก็รีบหุบยิ้ม ทำหน้านิ่ง
คธามองไข่มุกแล้วอมยิ้มอย่างรู้ทันว่าไข่มุกอ่อนลงมาก จินจูกับคีรินทร์มองทั้งสองอย่างมีความสุข แววตาอ่อนโยน
คืนนั้นที่ห้องพัก ไข่มุกนอนเอนๆ พิงหัวเตียง ฮัมเพลงเบาๆ คีรินทร์ขึ้นมานั่งด้วยโอบเอวมุกเบาๆ
“ วันนี้คุณแม่อารมณ์ดีจัง ไม่ขี้แง ร้องไห้ขี้มูกโป่ง” คีรินทร์แตะที่ท้อง ไข่มุกหยิก “ โอ้ยๆๆ เจ็บนะ”
“เนียนมากเลยค่ะ คุณกลับบ้านไปได้แล้ว”
คีรินทร์ส่ายหน้าดึงไข่มุกเข้ามากอด
“เรื่องอะไร ห้ามไล่นะ เออใช่ มีอะไรให้ดู” คีรินทร์หยิบหนังสือนิทานออกมาสองสามเล่ม แล้วยิ้มกว้าง “เธอนอนเลย หลับตานะ”
คีรินทร์ประคองให้นอน
“ยังไม่ง่วง”
“เธอไม่ง่วงแต่ลูกง่วง” คีรินทร์เอาหูแนบท้อง “อ๋อ อยากนอนแล้วเหรอครับ พ่ออ่านนิทานให้ฟังนะ”
“เดี๋ยวสิ บอกว่ายังไม่ง่วงไง”
“อย่าหงุดหงิดนะ เดี๋ยวลูกออกมาหน้ายู่เป็นลิง ชั้นโทษเธอจริงๆ ด้วย”
ไข่มุกทำท่าจะไม่ยอม คีรินทร์จ้องหน้า ไข่มุกขยับตัวนอนเอนๆ คีรินทร์นอนตักแล้วจูบท้องไข่มุกเบาๆ เอามือไข่มุกมาวางไว้แนบแก้ม สบตาหวานซึ้ง
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสาวน้อยผิวขาวราวกับหิมะ อาศัยอยู่ในปราสาท...”
ไข่มุกมองคีรินทร์อ่านนิทานแล้วอมยิ้มนิดๆ ไข่มุกกำลังเคลิ้ม เสียงเล่าเงียบลง ไข่มุกขมวดคิ้ว สะกิดเรียก คีรินทร์สะดุ้ง สะลึมสะลืออ่านต่อ
“ถึงไหนแล้ว อ๋อ...สโนว์ไวท์อาศัยอยู่กับคนแคระทั้งเจ็ด จนวันนึง มีหญิงชรามาเคาะประตู...”
คีรินทร์เงียบเสียงลง ไข่มุกลืมตาขึ้นมองจะสะกิด คีรินทร์กรนออกมาเบาๆ ไข่มุกเปลี่ยนเป็นลูบผมคีรินทร์ แล้วมองอย่างอ่อนโยน แววตาเต็มไปด้วยความรัก
ไข่มุกเดินเล่นออกกำลังกายในสนาม มีคีรินทร์เดินอยู่ข้างๆ คอยประคองบ้างจูงบ้างอย่างเว่อร์ออกนอกหน้า
ไข่มุกทำท่าวาดแขนออกกำลังกายเบาๆ คีรินทร์ทำตามเก้ๆกังๆ ไข่มุกเซนิดๆ คีรินทร์รีบเข้าไปประคองทันที ไข่มุกดันออก ส่ายหัว มองอย่างคิดว่าคีรินทร์เว่อร์สุดๆ
ที่ร้านข้าวต้มข้างทาง คีรินทร์คีบกับข้าวใส่ให้ในจานไข่มุก
“กินเยอะๆ อย่างงี้สิดี ต้องกินเผื่อลูกด้วย ทีอยู่โรงแรมกินนิดเดียว ทำไมที่นี่ดูเธอกินได้เยอะกว่าปกติ”
“ก็ชั้นชอบกินแบบนี้นี่คะ อาหารโรงแรมคุณ ทำซะหรู เหมือนของให้ดูมากกว่าให้กิน”
“ก็ของดีสมราคาไง เอ้า เอาเต้าหู้นะ ดีต่อสุขภาพ”
คีรินทร์คีบมาจ่อปากไข่มุก ไข่มุกส่ายหน้า
“คุณรินทร์ อายคนอื่น”
“อายทำไม สามีบริการเมียน่ารักจะตาย นะ อ้าปากเร็ว”
ไข่มุกมองรอบๆ แล้วอ้าปากงับ คีรินทร์ยิ้มกว้างดีใจ ระหว่างนั้นมีคนร้าย มองคีรินทร์กับไข่มุกผลัดกันคีบกับข้าวให้กัน คนร้ายเดินไปที่รถที่จอดไม่ไกลแล้วนั่งทำงัดแงะตรงเบรกรถ มีเสียงคนเดินมา คนร้ายหันไปมองก็รีบเอาเครื่องมือหลบออกไป คีรินทร์เปิดประตูให้ไข่มุกแล้วก็ขึ้นรถขับออกไป คนร้ายออกจากที่ซ่อน มองตามยิ้มร้าย
คีรินทร์ขับรถอยู่บนถนน แล้วเหยียบเบรก คีรินทร์เหยียบย้ำๆ รถส่ายไปมา
“เฮ้ย เป็นอะไร” คีรินทร์พยายามเหยียบเบรก “ ไข่มุก จับไว้แน่นๆ นะ”
คีรินทร์พยายามประคองรถ
“รถเป็นอะไรคะ”
“ไม่รู้ เบรกไม่ได้เลย”
รถเซลงข้างทาง คีรินทร์เห็นต้นไม้ก็หักทางตัวเองเข้าหาใช้รถครูดต้นไม้หยุดรถ ไข่มุกฟุบหน้าลงกับคอนโซล คีรินทร์จอดรถได้ก็รีบเรียก
“ไข่มุก เป็นอะไร เจ็บตรงไหน”
ไข่มุกเงยหน้าขึ้น
“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร”
“ลูกล่ะ”
ไข่มุกจับท้อง ยิ้มปลอบคีรินทร์
“ไม่เป็นไรเหมือนกันค่ะ “
คีรินทร์คว้าไข่มุกที่นั่งเบาะข้างๆ เข้ามากอด คีรินทร์กอดอย่างรักและหวงแหนมาก
มายาสีมุก ตอนที่ 19 (ต่อ)
เขมทัตนั่งเซ็นต์เอกสารอยู่ในห้องทำงาน ชลลดาเปิดประตูเข้ามาพร้อมถาดกาแฟและผลไม้ ชลลดาเดินบิดก้นเข้ามาหาเขมทัต
“พักทานกาแฟหน่อยนะคะ”
ชลลดาเดินมานั่งที่แขนเก้าอี้ ไขว่ห้าง เขมทัตมองขาชลลดากลืนน้ำลายเอี๊อก ยิ้มหวาน ชลลดายิ้มหวานสบตา ยกกาแฟขึ้นเป่า
“ชลเป่าให้ค่ะ กำลังอุ่นๆ จิบนิดนึงนะคะ”
ชลลดายกกาแฟป้อน เขมทัตจิบไปยิ้มไป ชลลดาเอานิ้วปาดกาแฟที่เปื้อนปากให้ แล้วจิ้มผลไม้รอป้อน เขมทัตก็อ้าปากรับ มองชลลดาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ชลลดาแกล้งยิ้มหวานเขินอาย หัวเราะคิกคัก
“จิบกาแฟล้างปากอีกนิดนะคะ”
ชลลดาป้อนกาแฟ เขมทัตกำลังจะดื่ม ประตูเปิดผางเห็นมณียืนจังก้าเท้าเอว ชลลดาหน้าเหวอ มืออ่อนเทกาแฟราดใส่เขมทัต
“โอ๊ย ร้อนๆๆๆ”
มณีชี้หน้าชลลดา
“คิดจะแย่งผัวชั้นเหรอ แกตาย อ๊ายย”
มณีกระโจนเข้าใส่ ชลลดากรี๊ดลั่น
คีรินทร์กับไข่มุกเดินมาที่ห้องทำงานเขมทัต คีรินทร์ทำสีหน้าครุ่นคิดปนโมโหนิดๆ
“เบรกเสียได้ไงไม่รู้ พึ่งเข้าศูนย์ไปเร็วๆ นี้เอง”
คีรินทร์ดึงไข่มุกหลบชลลดาที่วิ่งตัดหน้าร้องโวยวาย มีมณีวิ่งไล่ตาม
“หยุด หยุดนะยะ นังชลลดา ชั้นบอกให้หยุด”
คีรินทร์กับไข่มุกมองอย่างงงๆ เขมทัตเดินตัวเลอะกาแฟออกมา
“มีอะไรอ่ะพ่อ ทำไมเลอะขนาดนี้ แล้วแม่กับคุณชลเขาเป็นอะไร”
เขมทัตหัวเราะนิดๆ
“คนแก่อยากออกกำลังกายน่ะ”
ชลลดาวิ่งกลับมา ดึงคีรินทร์มาบังตัวเอง มณีตามมายื้อยุดแขนชลลดา
“ออกมาเลย เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกันชั้น รินทร์หลบไปสิ หนอย ทำขู่ฆ่าตัวตาย วันนี้หล่อนได้ตายสมใจแน่ ออกมา ไปหลบหลังลูกชั้นทำไม บอกให้ออกมาไง”
ชลลดาร้องวี้ดว้ายหลบซ้ายขวา มณีทำท่าเอาจริงจะจับให้ได้ ไข่มุกกับเขมทัตมองอย่างขำมากๆ
“ออกไปก็ตายสิ ผีบ้าเข้าสิงรึไงคะคุณพี่”
“เดี๋ยวครับแม่ โอ๊ยๆๆ นั่นแขนผม อย่าหยิก”
มณีเห็นเป็นแขนคีรินทร์ก็ปล่อยออก เขมทัตที่ยืนขำอยู่กระแอม
“ขอทีเหอะคุณ วิ่งซะไขมันย้อยแล้ว ไม่เหนื่อยเหรอ”
มณีหันไปหาเขมทัต มองอย่างหมั่นไส้ เขมทัตยิ้มประเหลาะ
“ขอทีใช่มั้ย ได้” มณีต่อยเขมทัต “เอาอีกทีมั้ย ทำตาหวานดีนัก”
คีรินทร์รีบเข้ามาประคองเขมทัตที่เซจนเห็นดาว ชลลดายืนอึ้ง มณีหันไปหาชลลดา กระโจนเข้าใส่ วิ่งไล่กันออกไป เขมทัตกุมแก้ม
“อูย แม่แกนี่ สุดยอดมวยเอกไทยไฟท์จริงๆ”
“เป็นไรมากมั้ยครับพ่อ ยังมองเห็นรึเปล่า”
“เห็น เห็นดาว”
ไข่มุกขำเขมทัต แล้วเหลือบตาไปเห็นนุชนารถที่แอบมองมา นุชนารถมองหน้านิ่ง แต่แววตาอิจฉามาก
ชลลดาที่มีแผลช้ำ รอยข่วนเต็มตัว เปิดประตูเข้าไปในห้องพยาบาล มองเห็นนุชนารถนั่งอยู่ก็ช็อคมาก
“นะ...นุชนารถ มาทำที่นี่ได้ยังไง”
“คุณรินให้มาทำ” นุชนารถมองชลลดาแล้วแค่นยิ้ม “โดนฟัดซะเละ เข้ามาสิ จะได้ทำแผล”
ชลลดาส่ายหน้า
“ไม่ทำแล้ว เดี๋ยวแกฆ่าชั้นคามือแน่”
นุชนารถถอนหายใจเบื่อๆ
“นี่ จะทำหรือไม่ทำ ชั้นจะได้เตรียมยาล้างแผล”
นุชนารถลุกขึ้นไปหยิบยา ชลลดาส่ายหน้าไม่ยอมให้ทำเด็ดขาด
“ใครจะยอมทำกับคนโรคจิต ชั้นไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า” นุชนารถชะงัก แววตาวาวขึ้นอย่างฟิวส์ขาด นุชนารถหันกลับมา ชลลดาเห็นแววตานุชนารถก็นึกกลัว” อยะ อย่า ไม่ทำแล้ว”
ชลลดาลุกจากเก้าอี้ตั้งท่าวิ่ง นุชนารถดึงคอเสื้อลากกลับมาเหวี่ยงลงเก้าอี้ นุชนารถยิ้มร้าย หยิบคีมคีบปากแหลมจ่อหน้าชลลดา
“แต่เธอต้องทำ”
“อย่านะ เอาออกไป ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยชั้นที ตายแน่แล้วชั้น”
นุชนารถจ่อคีมปากแหลมเข้าไปใกล้คอ
“กลัวอะไร แค่นี้ไม่ตายหรอก”
ชลลดาผลักนุชนารถกระเด็นไปโดนรถเข็นใส่ยา นุชนารถควานมือหยิบได้กรรไกร ชลลดากรี๊ดลั่นวิ่งหลบจะออกนอกห้อง นุชนารถคว้าข้อมือกลับมา ยิ้มให้ชลลดาอย่างโรคจิต นุชนารถยื่นกรรไกรมาตรงหน้า ชลลดาตาเหลือกอย่างกลัวมาก
คีรินทร์เดินตามทางเดินมาเรื่อยๆ มองเข้าไปที่ประตูห้องพยาบาลแล้วจับลูกบิดบิดจะเข้าห้อง เสียงลูกบิด ทำให้นุชนารถชะงัก คีรินทร์เดินเข้ามาในห้องจึงเห็นนุชนารถนั่งบังชลลดา คีรินทร์เดินเข้ามาใกล้ นุชนารถหันมายิ้มให้ คีรินทร์ชะโงกมองชลลดา ชลลดาหรี่ตาอย่างใกล้จะเป็นลมเต็มที
“คุณรินทร์”
ชลลดานั่งคอพับเป็นลมไป คีรินทร์มองอย่างงงๆ นุชนารถยิ้มให้คีรินทร์ด้วยใบหน้าอ่อนหวาน แต่อีกมือด้านหลังกลับถือกรรไกรจ่อหลังชลลดาซ่อนเอาไว้ไม่ให้เห็น
คีรินทร์กับนุชนารถเดินเล่นในสวนของโรงแรม
“ผมดีใจที่คุณสนุกกับงานที่นี่นะ แล้วตอนนี้มีหนุ่มๆ มาปิ๊งบ้างหรือยังครับ คุณพยาบาลเจ้าเสน่ห์”
นุชนารถยิ้มเศร้าๆ
“คุณก็รู้..นุชไม่เคยมองใคร นอกจากคุณ”
คีรินทร์หยุดยืน จับมือนุชนารถ มองสบตาอย่างอ่อนโยนแต่จริงจัง
“นุช ชีวิตเราต้องรู้จักให้โอกาสตัวเอง ผมกำลังเป็นพ่อคน มีครอบครัวของตัวเองที่ต้องดูแล คุณเองก็ต้องเปิดใจ เปิดรับคนใหม่ๆ เข้ามาในชีวิต ผมจะดีใจมากถ้าคุณได้เจอคนที่ดีและรักคุณจริงๆ”
นุชนารถรั้งมือคีรินทร์ ยึดไว้แน่น
“แต่นุชรักคุณคนเดียว”
คีรินทร์บีบมือ ยิ้มนิดๆ
“เชื่อผมนะ ยังมีผู้ชายคนอื่นที่ดีกว่าผมเยอะแยะ คุณเป็นคนน่ารัก ต้องได้เจอคนที่ดีแน่”
คีรินทร์ปล่อยมือนุชนารถแล้วเดินหันหลังไป นุชนารถมองตามอย่างเจ็บปวด
ภายในห้องตรวจของโรงพยาบาลคีรินทร์นั่งโอบไข่มุกที่กำลังคุยกับหมอ
“เด็กสุขภาพแข็งแรงดีค่ะ แต่ช่วงนี้ยังเป็นช่วงเสี่ยงต่อการแท้งได้ง่าย ขอให้คุณพ่อดูแลคุณแม่ดีๆ นะคะ”
คีรินทร์จ้องหน้าไข่มุกยิ้มอย่างปลื้มใจ จับท้องไข่มุกเบาๆ
“แล้วผมจับอย่างงี้ ลูกจะรู้รึเปล่าครับ”
“เด็กๆ จะรับรู้ความรู้สึกได้ตั้งแต่ในท้อง ถ้าคุณพ่อคุณแม่มีความสุขเขาก็จะมีความสุขตามไปด้วย”
คีรินทร์ลูบท้องไข่มุกอย่างรักและปลาบปลื้มมาก สายตาอ่อนโยน ไข่มุกลอบมองอย่างดีใจและปลาบปลื้มที่คีรินทร์รักลูก
คีรินทร์ประคองไข่มุกเดินเล่นในสวนของโรงพยาบาล ไข่มุกเดินช้าๆ พลางลูบท้องไปด้วย แววตามองท้องอย่างอ่อนโยน
“ชั้นไม่เคยตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อนในชีวิตเลย ลูกของเรา ขอบคุณเธอมากนะ ที่อดทนกับคนอย่างชั้น” ไข่มุกยิ้ม
“ ชั้นก็ตื่นเต้นค่ะ ชั้นรู้สึกเหมือนข้างในมันพองฟูไปหมด มีความสุขมากๆ”
คีรินทร์จับมือไข่มุกนิ่ง
“ชั้นสัญญา ว่าจะดูแลเธอกับลูกให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้เสียใจ”
ไข่มุกนิ่ง ทำเหมือนจะยิ้ม แต่แววตาเศร้าลง
“แต่คุณยังมีอีกหลายคนที่ต้องดูแล ไม่มีผู้หญิงคนไหน อยากให้สามียังยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น ถ้าคุณอยากดูแลชั้นกับลูก ก็ต้องเคลียร์ให้ได้ก่อน”ง
“ก็จะพยายามแล้วกัน”
ไข่มุกมองหน้าคีรินทร์
“ต้องถึงกับพยายาม ก็อย่าเหนื่อยเลยค่ะ”
ไข่มุกพูดจบก็เดินไปอย่างงอนมาก คีรินทร์มองตามแล้วถอนใจอย่างเหนื่อยใจมาก
“อีกแระ อะไรก็ผิด เหวี่ยงตลอด เฮ้อ คนท้องเอาใจยากจริง”
จบตอนที่ 19
อ่านต่อตอนที่ 20 เวลา 17.00น.
