กากับหงส์ ตอนที่ 23
ในโกดังร้าง...แพรวพราวยื่นปืนให้สุทธิดา
“ฆ่าพวกมันซะ! ถ้าอยากให้พ่อแม่เธอรักเธอคนเดียว”
มดดำกับสุทธิดาอึ้ง
“คุณดาอย่าไปเชื่อเขานะคะ เขากำลังยุให้เราฆ่ากันเองแล้วคนที่เสียใจที่สุดก็จะเป็นพ่อแม่ของเรา”
“ไม่มีใครเสียใจหรอก!เพราะจะไม่มีใครหาศพของพวกแกเจอ”
แพรวพราวยื่นปืนใส่มือ สุทธิดาไม่กล้ารับมาแต่ยังคิดหาทางออกไม่ได้ ศักดิ์ร้อนใจเป็นห่วงสุทธิดา
“ให้ผมจัดการเองก็ได้ครับคุณแพรว! คุณดายังเด็กอยู่”
สุทธิดาโล่งใจที่ศักดิ์ออกตัวขอทำแทน
“ไม่ต้อง! แค้นของใคร! ก็ให้คนๆนั้นชำระสิ!” แพรวพราวมองหน้าสุทธิดา “มันทำลายชีวิตเธอ ฆ่ามันได้แล้ว!”
ในขณะที่ทุกคนเถียงกันอยู่ ดอมที่สลบอยู่หลังมดดำก็ฟื้นขึ้นมาโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ดอมแอบมองไปรอบๆแล้วเข้าใจสถานการณ์ มดดำพยายามจะถ่วงเวลา หันไปหาศักดิ์
“ฉันรู้จักคุณ! คุณคือคนที่อยู่ในรูปถ่ายที่แม่ฉันเก็บไว้ คุณเป็นอะไรกับส้มแม่ของฉัน”
สุทธิดาอึ้งที่รู้ว่าศักดิ์เกี่ยวข้องกับส้ม เธอมองหน้าเขา ศักดิ์หลบตาไม่อยากให้ความจริงเปิดเผย
“แกจำคนผิดแล้ว”
ศักดิ์จะไปเอาปืนจากแพรวพราว
“เดี๋ยวผมจัดการเอง!”
สุทธิดาห้ามทันที
“ไม่ต้อง!”
สุทธิดาจ้องหน้าศักดิ์นิ่งแล้วไปเอาปืนจากแพรวพราวก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้ามดดำท่าทางเอาจริง สถานการณ์ตรึงเครียด ดอมแอบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วรีบกดทันที
ชาติชายขับรถมาจอดติดไฟแดงที่สี่แยก...ชาติชายกับอิทธิกังวลเรื่องที่มดดำกับดอมหายตัวไป เสียงสัญญาณโทรศัพท์ของชาติชายดังขึ้น เขาหยิบมาดู
“ตาดอม”
ชาติชายรีบกดๆดูก็พบว่าดอมกำลังเปิดโหมดโลเคชั่นและส่งแผนที่มาให้
“ตาดอมส่งแผนที่มาอยู่ใกล้ๆนี่เอง ต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นแน่”
ชาติชายกับอิทธิร้อนใจ
“งั้นผมโทรแจ้งตำรวจให้ตามมาเลยนะครับ”
“ดีมาก โทรเลย”
พอไฟเขียวชาติชายรีบเหยียบรถออกตัวไปอย่างเร็ว
ในโกดังร้าง...สุทธิดาจ้องหน้ามดดำ แล้วค่อยๆเดินเข้าไปหา
“คุณดา...” ศักดิ์อึ้ง
แพรวพราวหน้าตายินดีมาก มดดำตื่นกลัว
“คุณดา...คุณดาอย่านะคะ”
มดดำมองไม่ออกว่าสุทธิดากำลังจะทำอะไรต่อไป ดอมเห็นท่าไม่ดีลุกขึ้นห้าม
“หยุดนะพี่ดา!”
สุทธิดาอึ้งที่เห็นดอมฟื้น แต่ก็ไม่สนใจ ยังคงค่อยๆเล็งปืนไปทางมดดำและพร้อมจะเหนี่ยวไก ดอมวิ่งเข้ามา เอาตัวบังมดดำไว้
“หลีกไปดอม!”
“ผมไม่หลีก! ผมคิดว่าพี่ดาจะเลิกเชื่อคนง่ายแล้วซะอีก”
สุทธิดาอึ้งที่ดอมยอมเสี่ยงชีวิตแทนมดดำ แพรวพราวกลัวสุทธิดาลังเล
“จะช้าอะไรอยู่เล่า รีบฆ่ามันซะสิ!”
มดดำเตือนสติ
“คุณดา!อย่าทำอะไรวู่วามนะคะ คิดให้ดีก่อน”
“ฉันคิดดีแล้ว”
สุทธิดาหันปืนไปทางแพรวพราวทันที
“ว่าจะฆ่ามันให้ตายด้วยมือของฉันเอง!”
ทุกคนอึ้ง โดยเฉพาะแพรวพราวที่คาดไม่ถึง ตู่รีบขยับไปคุมเชิงอยู่ใกล้แพรวพราว
รถชาติชายขับเข้ามาตามซอยที่เป็นทางเข้าโกดัง ชาติชายกับอิทธิช่วยกันมองหาสิ่งผิดสังเกต
“ตามแผนที่ อยู่ในซอยนี้ไม่ผิดแน่”
อิทธิพยายามมองหา แล้วเห็นโกดังร้าง
“ตรงนั้นครับ!”
ชาติชายขับรถเข้าไปใกล้โกดังก็ปรากฏว่าเห็นรถของแพรวพราวจอดอยู่ ทั้งสองมีความหวัง ชาติชายขับรถเข้าไปหาทันที
แพรวพราวตกใจ
“อะไรกัน! นังดาแกจะทำอะไร!”
“ยังจะมีหน้ามาถามอีก! ไอ้พงษ์หลานของแกมันวางยาข่มขืนฉัน ขนาดมันตายไปแล้วแกก็ยังปล่อยคลิปประจานฉันอีก คนที่สมควรตายที่สุดคือแกต่างหาก!”
ชาติชายกับอิทธิเข้ามาถึงในโกดัง ชาติชายรีบห้าม
“ดา! อย่า!”
สุทธิดาชะงัก ทุกคนหันมอง แพรวพราวกับสุทธิดาตกใจที่เห็นชาติชายมา มดดำกับดอมอุ่นใจขึ้น ชาติชายมองหน้าศักดิ์ จำได้
“นายศักดิ์...”
ศักดิ์ทำหน้าไม่ถูก มดดำกับสุทธิดาเอะใจที่สองคนรู้จักกัน
“คุณพ่อจะมาห้ามทำไมคะ นังแพรวพราวมันสมควรตาย ผู้หญิงคนนี้จงใจทำลายครอบครัวเรา”
“ใครกันแน่ที่ทำลายใครก่อน พ่อแกมันเห็นแก่ตัว ได้ฉันแล้วมันก็คิดจะทิ้งโดยเฉพาะนังวาปีที่มันใช้เงินฟาดหัวไล่ฉัน” แพรวพราวจ้องหน้าชาติชาย “หึ!ฉันก็เลยเอาเงินของมันไปทำแท้งลูกของคุณยังไงล่ะ คุณชาติ”
ชาติชายอึ้ง รู้สึกผิด
“ไม่จริง...”
สุทธิดาโกรธแค้นมาก แต่ไม่ทันที่ใครจะคาดคิดศักดิ์ก็เข้าแย่งปืนจากสุทธิดามาทันที แพรวพราวยิ้มดีใจคิดว่าสถานการณ์ตกเป็นของตัวเอง ศักดิ์กลับเล็งปืนไปที่แพรวพราว
“แก!”
แพรวพราวอึ้งมองไปที่ชาติชาย และหันมองศักดิ์แล้วเพิ่งนึกออก
“อ๋อ...ฉันนึกออกแล้ว แกเป็นอดีตคนสวนในบ้านนังวาปี ฉันเคยเห็นแกนัวเนียอยู่กับนังส้มด้วย แกคงจะเป็นผัวมันอีกคน งั้นนังสุทธิดาก็อาจจะเป็น...”
แพรวพราวหันไปมองหน้าสุทธิดาแล้วยิ้มเยาะ สุทธิดามองหน้าศักดิ์ไม่อยากจะเชื่อ
“...เป็นลูกของแกกับนังส้ม ฉันสงสัยอยู่นานแล้วว่าทำไมแกถึงดูเป็นห่วงมัน”
ศักดิ์พูดอะไรไม่ออก สุทธิดายิ่งแน่ใจ จู่ๆเสียงปืนก็ดังขึ้น ศักดิ์ล้มลง คนที่ยิงศักดิ์คือตู่
ขณะเดียวกันนั้น ตำรวจสายตรวจสองนายขี่มอเตอร์ไซด์ผ่านมา แล้วเบรกทันทีที่ได้ยินเสียงปืน
“เสียงปืน! รีบว.แจ้งเหตุด่วน!”
“ครับ!”
ตำรวจขี่รถไปตามเสียงที่ได้ยินทันที
ศักดิ์ล้มลงอยู่กับพื้นแต่ยังไม่ตาย
“ไอ้ตู่!”
“กูไม่เกี่ยวกับเรื่องของครอบครัวมึง กูรับเงินเขา มาแล้ว!”
สุทธิดามองศักดิ์ทำอะไรไม่ถูก ศักดิ์มองหน้าลูกสาวอาลัย สุทธิดาสับสนถอยหลังห่างออกไป แพรวพราวหัวเราะชอบใจ
“ฮ่าๆๆวันนี้โชคดีจริงๆเล้ย! ฉันจะได้แก้แค้นพวกแกทั้งหมดให้หนำใจสักที แลกกับชีวิตหลานฉัน ฉันจะให้พวกแกได้เห็นลูกๆของพวกแกตายก่อน ฮ่าๆๆ นายตู่!ยิงนังดาซะ”
ตู่จะยิงสุทธิดาแต่ช้ากว่าศักดิ์ที่ระวังอยู่ก่อนแล้ว ศักดิ์ยิงเสกหน้าตู่ตายทันที แพรวพราวตกใจมาก ชาติชายกับอิทธิรีบวิ่งเข้าไปช่วยดอมกับมดดำ ศักดิ์ฝืนเจ็บค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาแล้วมองสุทธิดา เลือดไหลมากจนหน้าซีดใกล้หมดแรง
“คุณดา...ผม...”
ศักดิ์ไม่ทันได้พูดต่อ แพรวพราวหยิบปืนของตู่ขึ้นมา
“ตายซะเถอะนังดา!”
“คุณดาระวัง!”
ศักด์เอาตัวรับกระสุนแทน ถูกยิงเข้ากลางหลัง สุทธิดาอึ้ง ศักดิ์ใช้แรงฮึดสุดท้ายยิงสวนแพรวพราวกลับไป แพรวพราวล้ม ศักดิ์ยิงซ้ำอีกที แพรวพราวก่อนตายจ้องมองชาติชายเหมือนยังอาลัยเป็นภาพสุดท้ายก่อนสิ้นใจลง ศักดิ์ประคองตัวไม่ไหวแล้วกำลังจะล้ม สุทธิดาสงสารพยายามดึงไว้แต่ไม่ไหวทรุดลงไปด้วย ศักดิ์มองหน้าสุทธิดาแล้วยิ้มมีความสุขฝืนเจ็บ
“ดา...ลูก...ตอนลูกเสียเลือดมากที่โรงพยาบาล พ่อเป็นคนแอบไปบริจาคเลือดให้กับลูก นั่นเป็นความดีครั้งเดียวที่พ่อภูมิใจที่สุด”
สุทธิดาพูดอะไรไม่ออก รู้สึกสับสนและเศร้า
“สุทธิดา ลูกอาจจะไม่เสียใจที่พ่อคนนี้ตาย พ่อเข้าใจ แต่พ่ออยากให้ลูกรู้ไว้ว่าแม้พ่อจะเป็นคนไม่ดี แต่พ่อก็รักและห่วงใยลูกสาวของพ่อเสมอ”
ศักดิ์สิ้นใจตาย สุทธิดาน้ำตาไหลรันทดชีวิตตัวเอง ตำรวจสายตรวจสองนายวิ่งเข้ามาอย่างระแวดระวัง
ชาติชายกอดปลอบสุทธิดาที่ขวัญเสียอยู่ อิทธิกับมดดำประคองดอมให้ลุกขึ้น ตำรวจทั้งสองนายรุดเข้าตรวจที่เกิดเหตุ เสียงรถตำรวจดังมาจากข้างนอกทั้งหมดมองดูสภาพศพของแพรวพราวกับศักดิ์ที่นอนแน่นิ่งด้วยความรู้สึกหดหู่
เจ้าหน้าที่ตำรวจเคลียร์พื้นที่ เจ้าหน้าที่มูลนิธิกำลังทำแผลเล็กน้อยให้ผู้บาด เจ้าหน้าที่มูลนิธิอีกส่วนขนย้ายศพของแพรวพราวกับศักดิ์ออกมาผ่านหน้าพวก มดดำ อิทธิและสุทธิดาที่กำลังให้ปากคำตำรวจอยู่
“ยังมีผู้ต้องสงสัยรายอื่นอีกรึเปล่าครับ”
มดดำมองหน้าสุทธิดา สุทธิดาใจเสียเพราะตัวเองก็เป็นคนวางแผนด้วย มดดำตอบน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่มีค่ะ ทุกคนที่อยู่ที่นี่คือผู้เสียหาย”
สุทธิดาคิดไม่ถึงว่ามดดำจะปกป้องตัวเอง
“งั้นผมขอไปสอบปากคำ คนที่เหลือก่อนนะครับ”
ตำรวจเดินออกไป สุทธิดาหันมาหามดดำ
“อย่าคิดนะว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะดีกับเธอ”
สุทธิดาไม่พูดต่อเดินหนีไป อิทธิกับมดดำมองตามหนักใจ
สหรัฐอยู่ในห้องนั่งเล่นบ้านคุณหญิงวาปีคุยโทรศัพท์กับอิทธิถึงความคืบหน้า โดยมีกัลยา กับคุณหญิงนั่งอยู่ข้างๆ อย่างเครียดๆ เป็นห่วงทุกคนอยู่
“อืม...ขอบใจมากนะนายอิท”
สหรัฐวางสาย คุณหญิงรีบถาม
“เป็นยังไงบ้างตารัฐ ทุกคนปลอดภัยมั้ย”
“ทุกคนปลอดภัยดีครับ กำลังพากันมาที่นี่ ส่วนน้าสาวของนายพงษ์ถูกยิงตายครับ”
กัลยาหน้าตื่น
“มีคนตายเชียวเหรอ”
กัลยากับคุณหญิง ใจหายที่รู้ว่ามีคนตาย
เย็นนั้น มดดำยืนถอนใจอยู่ที่ศาลาภายในบริเวณบ้าน สหรัฐเดินเข้ามาหา
“จบเรื่องสักทีนะ ฉันเป็นห่วงเธอแทบแย่แน่ะ”
มดดำเห็นสหรัฐมามัวแต่เป็นห่วงตัวเองพาให้สะท้อนใจ อดคิดถึงสุทธิดาที่ยังเป็นคู่หมั้นสหรัฐอยู่ไม่ได้
“แล้วคุณดาล่ะคะคุณไม่ห่วงเหรอ”
“ห่วงสิ แต่ฉันไม่ได้ห่วงเขาแบบที่เป็นห่วงเธอ ฉันห่วงดาแบบน้องสาว แต่ห่วงเธอ...แบบคนรัก”
มดดำอึ้ง
“คุณ”
สหรัฐขำ
“เลิกอึ้งได้แล้ว ฉันเคยพูดให้เธอฟังครั้งนึงแล้วนี่ตอนที่เธอบาดเจ็บ เธอก็เหมือนกันรู้สึกยังไงก็ยอมรับมาซะเถอะ ฉันเหนื่อยที่จะตามจีบเธอแล้วนะ”
มดดำเถียงไม่ออกเพราะชอบเขามานานแล้วเหมือนกัน
“ฉันยังไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้มากนักหรอก คุณก็รู้ว่าฉันจะสบายใจจริงๆได้ก็ต่อเมื่อได้เจอแม่ส้มของฉันแล้วเท่านั้น”
สหรัฐถอนใจเครียดตาม เป็นห่วงความรู้สึกมดดำ ห่างออกไปไม่ไกลนักสุทธิดากำลังยืนมองดูสหรัฐกับมดดำอยู่มุมหนึ่ง เธอยืนนิ่งดูไม่ออกว่าคิดอะไร...สุทธิดากำลังจะหันหลังกลับ แต่สายตาก็ไปสะดุดอยู่ที่อิทธิที่ยืนมองมดดำกับสหรัฐใกล้ๆนี่เอง เธอจะเดินเลี่ยงไป อิทธิหันมาเห็นก่อน
“คุณดา...”
สุทธิดาหยุดเดินยอมคุยด้วย
“มันบังคับกันไม่ได้เลยจริงๆนะครับเรื่องความรัก ผมพยายามทำดีแทบตาย แต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่พี่ของเขา...”
“นายอยากจะบอกอะไร”
“ผมแค่อยากจะบอกว่าไม่ว่าคุณจะใช้วิธีไหน ถ้าคุณสหรัฐไม่รักคุณซะอย่างคุณก็ไม่มีทางได้ใจเขา อย่าไปมัวเหนื่อยกับสิ่งที่มันไม่มีวันเป็นของเราดีกว่า”
สุทธิดาถึงจะโกรธที่อิทธิพูดตรง แต่ก็ยอมรับว่ามันเป็นเรื่องจริง สุทธิดามองไปทางสหรัฐ
“นั่นสินะ”
ดอมนั่งถอนใจเรื่องมดดำ และรู้สึกว่ามันยากลำบากที่จะลืมได้ กัลยาเคาะประตูและเปิดเข้ามา เห็นสีหน้าลูกชายก็รู้ว่ากำลังมีปัญหา กัลยาเดินไปนั่งลงข้างๆอยากปลอบลูก
“ดอม มีอะไรปรึกษาแม่ได้นะ”
ดอมถอนใจ
“คุณแม่ครับ ผม...” ดอมไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี “ทำไมมันถึงยากจังเลย...ผมไม่อยากรักพี่สาวตัวเอง แต่...”
กัลยารู้สึกสงสารลูก
“ดอม ลูกไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด แต่ในเมื่อเรารู้แล้วเราก็ต้องพยายามที่จะยอมรับความจริงให้ได้ แม่เชื่อว่าลูกของแม่ต้องทำได้”
ดอมมองหน้ากัลยาขอกำลังใจ โผเข้ากอดแม่แล้วร้องไห้ กัลยาลูบหัวปลอบในลูก
ค่ำนั้น...กัลยาฉีดแอร์วิคสเปรย์ทั่วห้อง ชาติชายอยู่บนเตียงยิ้มมอง
“คุณมาพักบ้างเถอะ”
กัลยาฉีดเสร็จแล้วเดินมายิ้มให้สามี
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะชาติ กัลอยากให้คุณได้ผ่อนคลายบ้าง” เธอยื่นสเปรย์ให้ดู “หอมดีนะคะ”
ชาติชายมองสเปรย์ ยิ้มแล้วดึงแขนกัลยาเข้ามานั่งใกล้ๆ กัลยาวางสเปรย์ไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
“ผมรักกัลมากก็ตรงนี้แหละ กัลไม่เคยลดความใส่ใจในตัวผมลงเลย”
“กัลรู้ว่าคุณเหนื่อยค่ะ คุณพยายามทำเพื่อครอบครัวของเรา” กัลยาถอนใจ “สงสารยัยดากับตาดอมนะคะ กัลเป็นห่วงลูกจังเลย”
“ก็คงต้องให้เวลาช่วยรักษาความรู้สึกของทั้งสองคนนะ เหมือนกับผมที่ต้องใช้เวลาพิสูจน์ตัวเองเพื่อคุณ”
กัลยายิ้มมีความสุขที่ได้กำลังใจดีจากคนรัก
เช้าวันใหม่...ภายในห้องรับประทานอาหาร กัลยา สหรัฐและมดดำนั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน รอดอมกับสุทธิดาและคุณหญิงวาปี
สุทธิดากับดอมเดินเข้ามา เห็นมดดำแล้วมองนิ่งดอมยังทำใจไม่ได้ สุทธิดาก็ยังไม่ยอมรับมดดำเต็มที่ มดดำยิ้มให้ทั้งสองแต่สุทธิดากับดอมกลับไม่ใส่ใจ มดดำรู้สึกอึดอัด ชาติชายหันไปเรียก
“ดา...ดอม...มานั่งสิ”
สุทธิดากับดอมนั่งลง ดอมเห็นมดดำก็พยายามทำใจไม่ยอมสบตา คุณหญิงเข้ามา
“อ้าว อยู่กันพร้อมหน้าเลย ทานกันเลยนะ”
คุณหญิงนั่งลง ทั้งหมดเริ่มทาน กัลยาหันมาถามดอม
“เออดอม...วันนี้ไปเดินเลือกหนังสือเป็นเพื่อนมดดำหน่อยสิ ได้มั้ยลูก”
“เอ่อ...ไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับคุณแม่ ผมมีนัดกับเพื่อนแล้วครับ”
ดอมพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้ามดดำเลย มดดำรู้สึกลำบากใจ ชาติชายกับกัลยามองหน้ากันกลุ้มๆ คุณหญิงสังเกตเห็นถึงความไม่สนิทใจกันของหลานๆ ชาติชายหันไปหาสุทธิดา
“ลูกดาล่ะ วันนี้อยากไปไหนรึเปล่า ออกไปผ่อนคลายบ้างนะ”
“ไปเดินดูหนังสือกับฉันก็ได้นะคะคุณดา”
มดดำพยายามผูกมิตรกับสุทธิดา แต่ดูเหมือนเธอไม่ต้องการ
“ฉันยังไม่ชินที่จะสนิทกับเธอหรอกนะมดดำ”
คุณหญิงปราม
“ยัยดา...”
“ดาขอโทษค่ะคุณยาย แต่ขอเวลาดาหน่อยเถอะคะ”
มดดำใจชื้นขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยสุทธิดาก็ไม่ได้ปฏิเสธเลยทีเดียว เธอหันไปมองหน้าดอมหนักใจที่เขาดูเหมือนจะยังทำใจไม่ได้อยู่
ดอมเดินมาตามทางแล้วเจอกับมดดำที่พยายามยิ้มจะคุยด้วย แต่ดอมเดินเลี่ยงไป
“คุณดอม”
ดอมหยุดเดิน
“คุณดอมจะหลบหน้าฉันไปอีกนานแค่ไหน”
“มันสำคัญด้วยเหรอ”
“สำคัญสิคะ เราเป็นพี่น้องกันจะไม่คุยกันตลอดชีวิตเลยรึไง”
“เธอก็รู้ว่าฉันกำลังทำใจเรื่องเธออยู่ จะให้ฉันมองหน้าเธอเพื่อซ้ำเติมตัวเองงั้นเหรอ”
“คุณดอม คุณเคยบอกใช่มั้ยว่าจะทำทุกอย่างเพื่อฉัน งั้นฉันขอให้คุณเลิกรักฉันให้เร็วที่สุด เพราะฉันอยากได้คุณดอมคนเดิมกลับมา คนที่ดีกับฉันตลอดเวลา ไม่ใช่ทำเหมือนรังเกียจกันอย่างนี้”
ดอมไม่ได้ตอบอะไรอีก เดินหนีออกไปเลย มดดำมองตามไม่สบายใจ
มดดำเดินกลุ้มใจผ่านมาที่ห้องรับแขกแล้วได้ยินคุณหญิงวาปีกับตำรวจคุยกัน
“ไม่มีเบาะแสเลยเหรอคะคุณตำรวจ”
ตำรวจหนักใจ
“เท่าที่ทราบผู้ต้องสงสัยมีคนรู้จักอยู่หลายแห่ง แต่ก็ไม่มีที่สนิทจริงๆเลยสักคน ทางตำรวจก็พยายามเร่งสืบถามขยายผลอยู่ครับ”
“ถ้ายังไงก็ช่วยเร่งสืบให้หน่อยนะคะ ฉันเป็นห่วงความปลอกภัยของลูกหลาน”
“ครับผม”
มดดำคิดมากเป็นห่วงส้ม
กากับหงส์ ตอนที่ 23 (ต่อ)
สุทธิดานั่งคิดเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้อง กัลยาเคาะประตูเดินเข้ามาแล้วฉีดสเปย์แอร์วิคทั่วห้อง สุทธิดามองตาม กัลยาสูดหอมกลิ่นสดชื่น แล้วเดินไปนั่งกับสุทธิดา
“แม่เอาน้ำหอมมาฉีดให้ห้องลูกน่ะ ลูกจะได้สดชื่นขึ้น”
สุทธิดาหยิบแอร์วิคจากกัลยามาดู
“แอร์วิคเฟรชสเปรย์”
“จ๊ะ มีตั้งห้ากลิ่นเชียวนะ เดี๋ยวแม่เอาแบบ Slow release ไปติดไว้ในห้องน้ำให้ลูกนะ”
สุทธิดามองตามกัลยารับรู้ได้ถึงความใส่ใจของแม่ กัลยาหันมามองแล้วลูบหัวเอ็นดู
“ตั้งต้นความรู้สึกใหม่ให้เร็วที่สุดนะลูก เพื่อตัวของลูกเอง พ่อกับแม่เป็นกำลังใจให้เสมอจ๊ะ”
“ค่ะ...” สุทธิดายิ้ม
มดดำมาที่บ้านของอิทธิ เธอมาขอความช่วยเหลือจากเขา
“ให้ทางตำรวจเขาจัดการเถอะมดดำ”
“แต่ฉันเป็นห่วงแม่ ถ้าฉันได้เจอแม่ก่อนฉันจะกล่อมให้แม่ยอมมอบตัว ดีกว่าให้ท่านต้องหนีอย่างลำบากตลอดชีวิต”
อิทธิมองหน้ามดดำที่ตั้งใจจริงและไม่มีทีท่าจะยอมถอย เขาใจอ่อน
อิทธิพามดดำมาที่หน้าห้องบ่อนไพ่ ข้างในกำลังจั่วกันมันมือ
“เริ่มมันจากที่นี่แหละ ในนี้ต้องมีคนที่รู้เบาะแสของน้าส้มบ้างน่า”
“จะดีเหรอพี่”
ปากถามว่าจะดีเหรอ แต่มือเคาะประตูไปแล้ว...วงรัมมี่รอโง่มืดกันหน้าดำคร่ำเครียด
“ใครกันวะมาเคาะตอนนี้”
ปูขาไพ่จะลุกไปเปิด ขาไพ่คนหนึ่งรีบห้าม
“เฮ้ยอีปูอย่าเนียน มาโง่ให้กูก่อน” ขาไพ่คนนั้นตะโกนบอกข้างนอก “เฮ้ยอย่าเพิ่งมากวนตอนนี้โว้ย กำลังเครียด!”
มดดำกับอิทธิชะงัก
“เอาไงดีพี่อิทธิ เขาไม่เปิด”
อิทธิคิดๆ
“เออคิดออกแล้ว มดดำรออยู่หน้าประตูนี่นะ”
อิทธิเดินอ้อมไปทางหลังห้องวงไพ่ ระหว่างนั้นในห้องก็กำลังเครียดหนักโดยเฉพาะคนที่กำลังจะทิ้งโง่ คนรอโง่ก็ลุ้นหนัก
“เร็วซักทีสิวะอีปู! กูปวดเยี่ยว!”
ปูตัดสินใจทิ้งไพ่ ป้าบ! ขาไพ่คนนั้นดีใจ
“อีโง่...!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงอิทธิตะโกนมาจากหลังห้อง
“ตำรวจมา!”
ทั้งวงหน้าตื่น
“เฮ้ยยยย!ตำรวจมา!”
ปูรวบเงินเก็บ ขาไพ่เจ็บใจ
“รอดตลอดเลยนะมึง...เอ้าเฉยอยู่ทำไมเล่า วิ่งหนีสิมึง!”
ว่าแล้วก็วงแตกวิ่งออกไปทางด้านหน้าประตู
พวกขาไพ่แตกฮือกันออกมาทางด้านหน้า มดดำพยายามมองหาคนที่รู้จัก
“น้าปู!” มดดำดึงแขนไว้ “น้าปูจะไปไหน นี่ฉันเอง!”
ปูตื่นกลัว
“อย่าๆๆๆ! อย่าจับฉันเลยจ๊ะ! ฉันแค่โง่! ฉันไม่ได้ผิดนะจ๊ะ!”
“น้าปู นี่ฉันเองจ๊ะ ดูดีๆๆก่อน ฉันมดดำ”
อิทธิวิ่งเข้าสมทบ
“อ้าวน้าปู!”
ปูชะงักมองมดดำกับอิทธิ
“อ้าวนังมดดำ แล้วตำรวจล่ะ”
มดดำยิ้ม
“ไม่มีหรอกจ๊ะ ฉันมาตามหาแม่”
“ตามหานังส้ม”
ปูมองหน้านิ่ง มดดำรอฟังคำตอบ
มดดำกับอิทธิมาชะเง้อ ด้อมๆมองๆอยู่ที่บ้านไม้หลังหนึ่ง อิทธิเดินไปจับดูกุญแจที่คล้องล็อคบ้าน
“ไม่มีใครอยู่เลยมดดำ คล้องกุญแจล็อคบ้านไว้ด้วย”
มดดำร้อนใจอยากเจอส้มเร็วๆ
“ฉันจะรออยู่นี้แหละจ๊ะ เดี๋ยวแม่คงจะกลับมา”
มดดำหาที่นั่ง
“แต่นี่มันก็เย็นมากแล้วนะมดดำ”
มดดำไม่ยอมแพ้ อิทธิจำยอมรอเป็นเพื่อน
เวลาผ่านไป มดดำกับอิทธิก็ยังรออยู่ที่เดิม ไม่มีวีแววของส้มจะกลับมา ป้าข้างบ้านที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน มองเห็นทั้งสองเหมือนคอยใครอยู่ก็ถาม
“มารอคนบ้านนี้รึ”
มดดำดีใจรีบลุก
“จ๊ะป้า ป้ารู้จักคนที่อยู่บ้านนี้เหรอ”
“อื้อ...ปกติมันอยู่กันสองผัวเมีย แต่หลังๆนี้เห็นมีผู้หญิงคนหนึ่งมาอยู่ด้วย”
มดดำดีใจมีความหวัง
“แต่ถ้าวันนี้จะรอ ไม่ต้องรอหรอก มันกลับมากันพรุ่งนี้เช้านู่น ไม่ได้บอกว่าไปไหน”
มดดำผิดหวัง
สหรัฐเดินเข้าบ้านมาเจอกับดอมที่เดินสวนออกมา ดอมไม่มีจิตใจจะคุยด้วย
“พี่รัฐ”
“ดอม” สหรัฐมองหามดดำ “มดดำล่ะ”
“เขาไม่อยู่หรอกครับ ออกไปตั้งแต่บ่าย”
สหรัฐสงสัยว่ามดดำออกไปไหน ดอมเดินไป
“ดอม...”
ดอมหยุด
“มีอะไรรึป่าว ดูเหมือนไม่ค่อยอยากจะคุยกับพี่”
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่รัฐ”
ดอมบอกไม่มีอะไรแต่สหรัฐมองออกวาเขาโกหก เสียงโทรศัพท์ของดอมดังขึ้น เขาดูเบอร์แล้วรับสาย
“มดดำ...” ดอมไม่อยากคุยแต่เลี่ยงไม่ได้ “ได้...จะบอกคุณพ่อให้”
ดอมวางสาย สหรัฐรอฟังอยู่
“ตอนนี้เขาอยู่กับพี่อิท บอกว่าจะไม่กลับ จะนอนที่สลัม”
ดอมพูดจบก็เดินไปเลย สหรัฐคิดตามเป็นห่วงมดดำ
มดดำวางสายจากดอมยังไม่ได้คืนโทรศัพท์ให้อิทธิ
“จริงๆ มดดำก็น่าจะกลับไปนอนที่บ้านก่อนก็ได้นะ ที่บ้านเขาจะเป็นห่วงเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างฉันก็อยากมาอยู่เป็นเพื่อนลุงบ้าง”
“ดื้อตั้งแต่เล็กจนโต”
“อ้าว อยู่ๆก็มาว่าฉัน”
อิทธิขำ
“เดี๋ยวฉันกลับก่อนดีกว่า ยายจะรอกินข้าวน่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ”
“จ๊ะ”
อิทธิเดินออกไป มดดำมองตาม แล้วก็คิดเป็นห่วงแม่
ค่ำนั้นสหรัฐอยู่ในห้องทำงานที่บ้านกำลังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ เขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเพราะคิดตามแต่เรื่องมดดำ
“ทำไมต้องนอนที่นั่นด้วยนะ...”
สหรัฐมองโทรศัพท์ คิดอยู่ครู่หนึ่งเลยตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร
มดดำกำลังนั่งคิดเรื่อยเปื่อยอยู่หน้าบ้านเฉลิม ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยหยิบมาดูเห็นเป็นชื่อสหรัฐก็รับสาย
“ฮัลโหล...”
สหรัฐอึ้งที่ได้ยินเสียงมดดำ
“มดดำ นั่นเธอเหรอ”
“ค่ะ...”
สหรัฐชักหึง
“แล้วนายอิท”
“พี่อิทลืมโทรศัพท์ไว้ที่นี่ค่ะ โทรหาพี่อิทมีอะไรรึป่าว”
สหรัฐไม่ค่อยอยากเชื่อว่าอิทธิกลับแล้ว
“เปล่า...ฉันจะโทรถามข่าวเธอแต่ไม่คิดว่าเธอจะอยู่กับ...เอ่อ...โทรศัพท์จะอยู่กับเธอ”
“นี่คุณ! อย่ามาคิดอกุศล”
“เปล่า...ฉันแค่เป็นห่วงเธอ”
มดดำรู้ว่าสหรัฐหึง แถมยังเป็นห่วงก็ยิ้มมีความสุข
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ฉันสบายดีอยู่กับลุงเหลิมนี่แหละ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
น้ำเสียงที่ดีขึ้นของมดดำทำให้สหรัฐเริ่มสบายใจ มดดำเขิน
“แค่นี้ก่อนนะ ฉันง่วงแล้ว”
สหรัฐวางสายแล้วยิ้มมีความสุข หันไปมองAir Wick Auto Spray ที่ติดอยู่กับผนังห้อง เขาแกะแอร์วิคกลิ่นใหม่ออกจากล่องเอาไปเปลี่ยนกับตัวเก่าใน Air Wick Auto Sprayแล้วตั้งเวลาอัตโนมัต สูด...หอม...แล้วยิ้ม
“อืม...มีAir Wick ทำให้ รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”
สหรัฐเข้านอนด้วยความรู้สึกที่ดีขึ้น
มดดำเดินเข้ามาในห้องนอนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นห้องนอนส้ม เธอมองดูไปรอบๆห้องแล้วรู้สึกเศร้า คิดถึงแม่ มดดำเดินไปนอนลงบนที่นอนของส้ม กอดหมอนข้างแน่น
“แม่จ๋า แม่อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ฉันอยากจะเจอแม่ก่อนใคร ฉันจะได้ขอร้องให้แม่กลับตัว”
มดดำนอนร้องไห้น้ำตาไหลคิดถึงแม่
เช้าวันใหม่...มดดำกับอิทธิมาด้อมๆมองๆอยู่ที่บ้านไม้หลังเดิม มดดำดีใจที่จะได้เจอแม่ อิทธิมองไปที่ประตูบ้าน
“ข้างนอกก็ไม่ได้ล็อค แต่ทำไมเหมือนไม่มีใครอยู่ข้างใน”
“ลองตะโกนเรียกดูมั้ยจ๊ะพี่อิท เขาอาจจะอยู่หลังบ้านกัน”
อิทธิเห็นด้วยเลยลองตะโกนเรียกคนในบ้าน ป้าข้างบ้านคนเดิมเดินผ่านมา จำอิทธิกับมดดำได้
“นี่! ไอ้หนุ่มเอ้ย ไม่ต้องไปเสียเวลาตะโกนเรียกพวกมันหรอก”
มดดำแปลกใจ
“อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะป้า”
“มันหนีกันไปหมดแล้ว”
มดดำตกใจ
“ไอ้พวกหมวกกันน็อคมาตามทวงหนี้พวกมันน่ะสิ แถมเมื่อตอนสายๆยังมีตำรวจมาถามหาไอ้คนผู้หญิงที่ชื่อส้มอะไรนั่นด้วยนะ”
อิทธิกับมดดำตกใจมองหน้ากัน ป้าข้างบ้านเดินออกไป มดดำพึมพำ
“โธ่แม่...”
มดดำเป็นห่วงสงสารส้ม หมดแรงนั่งทรุด อิทธิได้แต่เข้ามาแตะไหล่ปลอบใจ
ในห้องรับแขก คุณหญิงวาปี กัลยาและชาติชายกำลังนั่งคุยกับตำรวจ
“ทางตำรวจแกะรอยไปที่บ้านหลังหนึ่ง แต่ผู้ต้องสงสัยไหวตัวทันหนีไปก่อนครับ แต่ก็ยังมีความคืบหน้าเข้ามาเรื่อยๆแล้ว ยังไงก็น่าจะตามจับได้ในเร็ววันนี้ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ”
คุณหญิงไม่ได้คิดอะไรมาก ปล่อยให้เป็นไปตามหน้าที่ของตำรวจ กัลยามีสีหน้าไม่สบายใจ
กัลยานั่งคิดมากเรื่องส้มกับมดดำอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ชาติชายเดินเข้ามาเห็นก็เข้าไปหา
“คุณไม่สบายใจเรื่องอะไรรึเปล่า”
“กัลเป็นห่วงมดดำค่ะ เป็นห่วงความรู้สึกของแก”
ชาติชายพอจะเดาออกว่าเรื่องอะไร
“เรื่องของส้มใช่มั้ย”
“ค่ะ...มดดำเป็นเด็กกตัญญูและก็รักส้มมากด้วย กัลเกรงว่าถ้าตำรวจจับส้มได้แล้วมดดำจะ...”
“แต่ส้มเขาทำผิด กฎหมายก็ต้องลงโทษ”
“ชาติคะ เราไปขอร้องคุณแม่ให้ถอนแจ้งความไม่ได้เหรอคะ”
ชาติชายคิดหนัก เห็นใจภรรยา กัลยายิ่งกลุ้มใจคิดไม่ตก
คุณหญิงวาปีนั่งตรวจเอกสารของบริษัทและอธิบายพูดถึงเกี่ยวกับเรื่องงาน แต่กัลยาสมาธิไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว คิดกังวลแต่เรื่องมดดำกับส้ม
“ในส่วนตรงนี้ แม่อยากจะให้กัลช่วยไปจัดการแยกรายละเอียดที่ชัดเจนให้แม่หน่อย”
กัลยาที่เหม่อคิดแต่เรื่องส้มกับมดดำไม่ได้ฟังที่แม่พูด คุณหญิงสังเกตเห็นลูกสาวตัวเองกลุ้มใจก็ไม่สบายใจตาม
สหรัฐเดินขึ้นมาทางเข้าหน้าบ้าน พบชาติชายที่เดินสวนออกมา
“สวัสดีครับน้าชาชาติ”
ชาติชายรับไหว้
“อืมว่าไงรัฐ”
“คือ...ผมว่าจะมาคุยกับน้องดาหน่อยครับ ช่วงหลังนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยครับ”
“ก็ดีเหมือนกัน ยังไงก็ปลอบใจน้องเขาหน่อยนะ ถ้าเป็นรัฐน้าเชื่อว่ายัยดาต้องมีกำลังใจขึ้นมากแน่”
“ครับ”
ชาติชายเดินออกไป สหรัฐมองกลับเข้าไปในบ้านอย่างหนักใจเรื่องสุทธิดาอยู่บ้าง
สหรัฐนั่งคอยสุทธิดาอยู่ที่ห้องรับแขก สุทธิดาเดินเข้ามาหน้าตาไม่ได้ยินดียินร้ายกับการมาของเขา
“ดา นั่งก่อนสิ”
สุทธิดานั่งลงคุยด้วย
“พี่รัฐมีธุระอะไรเหรอคะ”
สหรัฐรู้สึกว่าคำพูดกับน้ำเสียงของสุทธิดาดูห่างเหินไม่เหมือนก่อน
“พี่ก็มาหาดานี่แหละ ช่วงหลังนี้เราไม่ค่อยมีเวลาได้คุยกันเลย”
“ก็เวลาของพี่รัฐยกให้กับเรื่องของมดดำหมดแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
สหรัฐพูดไม่ออก
“ดา...พี่ยังเป็นห่วงดาอยู่เหมือนเดิมนะ”
“พี่รัฐไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ดาเจอเรื่องหนักจนไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรแล้วแม้แต่เรื่องที่พี่รัฐต้องการถอนหมั้นกับดา”
“ดา...”
“ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ ดาไม่ได้พูดประชด ทำยังไงพี่รัฐก็ไม่คิดจะรักดาแบบคนรัก ดาเหนื่อยที่จะตามพี่รัฐแล้ว”
สหรัฐดีใจที่สุทธิดาเข้าใจ
“พี่ขอบใจดามากนะที่เข้าใจพี่”
สุทธิดาลุกขึ้นยืน
“ดาขอกอดพี่รัฐในฐานะคนรักครั้งสุดท้ายได้มั้ยคะ”
สหรัฐยิ้มยินดี
“ได้สิ”
สหรัฐลุกขึ้นยืน สุทธิดาเข้าไปโอบกอดสหรัฐไว้ด้วยความรัก เธออยากจะกอดอยู่อย่างนั้นตลอดไป มดดำกับอิทธิเดินเข้ามาเห็นสหรัฐกับสุทธิดากอดกันพอดี สหรัฐเห็นมดดำเลยรีบคลายตัวออกจากสุทธิดา มดดำน้อยใจ รีบเดินขึ้นข้างบน สหรัฐชะงัก
มดดำขึ้นมานั่งเสียใจอยู่บนห้องนอน สุทธิดาเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา
“คุณดา”
“พี่รัฐกลับไปแล้ว เขากลัวเธอเข้าใจผิด”
“ฉันไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นหรอกค่ะ ตอนนี้ฉันคิดแต่เรื่องของแม่ส้ม”
สุทธิดาอยากฟังเรื่องของส้ม
“เมื่อก่อนเขาเป็นยังไงเหรอ ตั้งแต่ตอนที่เธอยังเด็ก เขา...ดูแลเธอแบบไหน”
มดดำปาดน้ำตา
“เราอยู่กันอย่างลำบากค่ะ แม่ไม่ค่อยอยากเรียกฉันว่าลูกสักเท่าไหร่ และกีดกันเรื่องเรียนมาตลอด”
“เขาร้ายกับเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ค่ะ แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธท่านนะคะ เวลาเดียวที่ฉันรู้สึกอบอุ่นที่สุดก็คือตอนที่ได้นอนร่วมห้องกับท่าน ถึงจะไม่ได้นอนใกล้แต่ฉันก็ดีใจ ฉันแอบห่มผ้าห่มให้แม่ทุกคืนด้วย”
มดดำยิ้มมีความสุข สุทธิดาหน้าสลดลง
“ต่างกับฉันเลย ฉันมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบมาตลอด โดยที่ไม่รู้เลยว่า จริงๆแล้วฉันแย่งชีวิตแบบนั้นมาจากเธอ”
“คุณดาไม่ต้องคิดมากนะคะ อย่างน้อยคุณดาก็มีแม่ทั้งสองคนที่รักและเป็นห่วงคุณดามากมาตั้งแต่เกิด”
มดดำจะกุมมือปลอบใจ สุทธิดาชักมือหนี
“ถ้าเธอไม่ได้เข้าใจผิดเรื่องพี่รัฐก็ดีแล้ว ที่ฉันเข้ามาหาเธอเพราะฉันอยากให้พี่รัฐสบายใจ”
สุทธิดาออกจากห้องไป แล้วถอนใจปลงๆ
“พี่รัฐคะ ดาหลีกทางให้พี่รัฐแล้วนะคะ”
อิทธิมองขึ้นไปที่หน้าต่างห้องมดดำด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วง แต่ที่สุดแล้วเขาก็จำต้องหันหลังเดินจากไป ขณะที่ สุทธิดา อิทธิ สหรัฐกำลังคิดถึงเรื่องของมดดำ ส่วนมดดำนั้นเธอก็ไม่ได้คิดเรื่องอะไรมากไปกว่าเรื่องของแม่ตัวเอง
กากับหงส์ ตอนที่ 24 อวสาน
เย็นนั้น สายตาของใครคนหนึ่งกำลังมองผ่านรั้วบ้านคุณหญิงวาปีเข้ามาด้านใน เหมือนกำลังมองหาใครสักคน
เจ้าของสายตาเป็นหญิงผอมโทรมคนหนึ่งใช้ผ้าข้าวม้าคลุมปิดบังใบหน้าไว้ใส่เสื้อแขนยาวเพื่อปิดบังรอยแผลที่เหมือนถูกน้ำร้อนลวก รถสุทธิดาขับกลับมาจากข้างนอก หญิงคลุมหน้ารีบหลบมุม
สุทธิดาขับรถเข้ามาจอดที่บริเวณวงเวียนน้ำพุแล้วเปิดประตูออกมา เหวงวิ่งเข้ามารับกุญแจจากสุทธิดาแล้วขับไปเก็บ หญิงคลุมหน้า พอได้เห็นสุทธิดาก็ดีใจ พยายามมองลอดผ่านรั้วบ้านเพื่อที่จะให้ได้เห็นหน้าสุทธิดาให้ชัดที่สุด หญิงคลุมหน้าคนนี้ก็คือส้มนั่นเอง สุทธิดาเห็นว่าใครมาด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้านก็ถามอย่างสงสัย
“ใครน่ะ!”
ส้มตกใจรีบหลบ สุทธิดายังเห็นว่าซุ่มอยู่เลยเดินเข้าไปหา
“ฉันถามว่าใคร มายืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น...”
ส้มหันหลังเร่งฝีท้าวเดินหนีไปเลย เธอเดินหนีด้วยความเศร้าและอาลัย อยากหันกลับไปมองลูกสาว สุทธิดายังมองตามส้มอยู่ แต่ไม่ได้สนใจอีก เดินเข้าบ้านไป
สุทธิดาเดินเข้ามาในบ้านผ่านห้องรับแขก ได้ยินเสียงคุณหญิงวาปีกำลังคุยอยู่กับเจ้าหน้าที่ตำรวจ
“ทางเจ้าหน้าที่สืบทราบมาว่า อาทิตย์ที่ผ่านมามีคนเห็นส้มครั้งสุดท้ายตอนถูกพวกแก๊งทวงหนี้นอกระบบจับตัวไปครับ”
คุณหญิงหดหู่ที่ยินได้ข่าวไม่สู้ดีนัก เพราะอยากให้ส้มชดใช้ด้วยการติดคุกมากกว่าถูกทำร้าย
“ล่าสุดพลเมืองดีเจอส้มนอนสลบอยู่ในพงหญ้าครับ ตามใบหน้าและตัวมีรอยแผลไหม้เหมือนถูกน้ำกรด แต่พอรักษาตัวเสร็จส้มก็หนีหายไปเลย”
สุทธิดาเอะใจกับลักษณะอาการของส้มที่ตำรวจบอก เธอทวนคำของตำรวจเบาๆ
“ตามใบหน้าและตัวมีรอยแผลไหม้จากการถูกน้ำกรด”
สุทธิดาสงสัยทันทีว่าหญิงสาวที่แต่งกายโทรมๆ มีผ้าคลุมหน้าที่มาด้อมๆมองๆอยู่หน้าบ้านนั้นเป็นใคร
สุทธิดาเดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่น พบกับองค์อรที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองมองกัน แววตาไม่ได้มีความรู้สึกอคติต่อกันแล้วแต่ยังทำตัวไม่ค่อยถูก สุทธิดาถามขึ้นก่อน
“คุณแม่ล่ะค่ะ”
“อยู่กับดอมบนห้องจ๊ะ”
น้ำเสียงขององค์อรดูอ่อนลงทำให้สุทธิดารู้สึกดีขึ้น เธอจะเดินไป องค์อรเรียกไว้
“ดา...”
สุทธิดาหันมามอง องค์อรอยากจะเคลียร์ใจกับหลานสาว สุทธิดาก็เช่นกัน องค์อรเดินเข้าหา
“น้า...”
สุทธิดาแย่งพูดก่อน
“ดาขอโทษค่ะน้าอร”
องค์อรซึ้งใจที่สุทธิดากล่าวขอโทษก่อน
“น้าเองก็ต้องขอโทษดาด้วย ที่น้าเอาแต่ใช้อารมณ์มากกว่าใช้เหตุผล จนลืมนึกไปว่าเคยรักถนอมหลานมาตั้งแต่อ้อนแต่ออด”
สุทธิดาตื้นตันน้ำตาคลอ เข้ากอดองค์อรแน่น
“น้าอร...”
“มันไม่สำคัญว่าเราจะเป็นใครนะลูก มันสำคัญที่ว่าเรารักและผูกพันอยู่กับใครต่างหาก”
“ตอนที่หนูรู้สึกไม่เหลือใคร หนูคิดถึงน้าอรมากค่ะ”
สองน้าหลานกอดกันแน่น น้ำตาไหลด้วยความรักและตื้นตัน มดดำเดินเข้ามาในมือมีเอกสารสองสามใบเห็นสองน้าหลานปรับความเข้าใจกันก็ยืนมองไม่รบกวน องค์อรหันไปเห็น
“มดดำ...”
น้าหลานคลายกอดกันปาดน้ำตา มดดำยิ้มให้องค์อร เดินเข้าหาและมองสุทธิดาด้วยสายดายินดีไม่คิดร้าย
“มดดำได้สลัมที่เหมาะกับการไปสำรวจแล้วค่ะ” มดดำยื่นเอกสารให้ “นี่รายละเอียดค่ะน้าอร”
องค์อรรับมาดูแล้วยิ้มพอใจก่อนจะหันมาบอกสุทธิดา
“พรุ่งนี้น้ากับมดดำจะไปสำรวจความเป็นอยู่ของเด็กสลัมที่มดดำแนะนำมาน่ะ ดาไปด้วยกันนะ”
สุทธิดาลังเล มองหน้ามดดำที่กำลังยิ้มมีไมตรีให้
บรรยากาศยามเช้าของสลัมแห่งหนึ่ง...องค์อร สุทธิดา เดินนำหน้ามดดำกับสหรัฐ ผ่านตามซอยที่มีเด็กสลัมมอมแมมวิ่งไปมา องค์อรมองดูเด็กๆด้วยความเอ็นดู แต่สุทธิดายังไม่ชินกับความแออัดสักเท่าไหร่ มดดำไม่ค่อยอยากเดินใกล้สหรัฐเพราะยังรู้สึกเกรงใจสุทธิดาอยู่
“ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าใครชวนคุณมา”
“ถ้าเธอไม่พอใจก็ต้องไปตำหนิน้าอรแล้วล่ะ”
มดดำขี้เกียจคุยด้วย เร่งฝีเท้าจนทันสุทธิดา สหรัฐเซ็ง...ในสลัมมีคนเข็นผักส่งตามร้านส้มตำร้านก๋วยเตี๋ยวดูสู้ชีวิต สุทธิดามองเด็กเหล่านั้นด้วยความรู้สึกทึ่งในความอดทน มดดำหันมาพูดกับสุทธิดา
“เห็นแล้วก็นึกถึงตอนที่ฉันกับพี่อิทธิอยู่ที่สลัม เราตื่นกันตั้งแต่เช้ามืดทุกวัน”
สุทธิดาเริ่มสนใจฟังสิ่งที่มดดำเล่า มดดำยิ้มขำ
“จนบางวันลืมกินข้าวเช้าเลยด้วยซ้ำ แต่เราก็ไม่ได้คิดว่าเราลำบากเพราะเราทำมันจนชินแล้ว”
สุทธิดารู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่เกิดมาสบายตั้งแต่เด็ก แต่ก็สะท้อนใจที่รู้ว่าตัวเองแย่งชีวิตแบบนั้นมาจากคนอื่น สุทธิดาจะเอ่ยปากคุยกับมดดำ แต่องค์อรเรียกมดดำก่อน
“มดดำ”
“คะ”
มดดำเดินไปคุยกับองค์อร สหรัฐเข้ามาเดินเป็นเพื่อนสุทธิดา เธอรู้สึกแปลกๆที่ไม่ได้เดินกับเขาในฐานะแฟนแล้ว แต่ก็ทำใจยอมรับ ระหว่างนั้นหญิงคนหนึ่งแต่งตัวมอซอมีผ้าคลุมหน้าเดินสวนมา สุทธิดามองสงสัยว่าจะเป็นส้ม พยายามที่จะมองสังเกตดูหน้าแต่ก็ยังเห็นไม่ชัด สหรัฐก็สังเกตว่าสุทธิดาดูแปลกๆ จนหญิงคนนั้นเดินมาถึง สุทธิดาจับแขนไว้ได้ เธอชะงักหันมามองแต่ก็ไม่ใช่ส้ม สุทธิดาปล่อยไป
“มีอะไรเหรอดา”
“เปล่าค่ะ”
สุทธิดายังมองตามหญิงคนนั้นและคิดเรื่องส้ม
คุณหญิงวาปีเดินเข้ามาในห้อง เห็นว่ามีกัลยานั่งอยู่คนเดียว
“นี่ไปไหนกันหมดเนี่ย ไม่มีใครอยู่บ้านเลยเหรอ”
“ตาดอมขอตามคุณชาติไปที่บริษัทค่ะ ส่วนยัยอรก็ชวนมดดำกับลูกดาไปสำรวจสลัมที่สมาคมของยัยอรจะไปช่วยเหลือน่ะค่ะ”
“อืม...รู้สึกว่าอะไรๆจะเริ่มเข้าที่เข้าทางบ้างแล้วนะ หวังว่าคงไม่มีเรื่องร้ายอะไรขึ้นอีก”
คุณหญิงยิ้มพอใจ กัลยามีความสุขไปด้วย
องค์อร มดดำ สหรัฐ สุทธิดาเดินเลี้ยวมาอีซอยหนึ่งของสลัม สุทธิดาเดินคนเดียวอยู่หลังสุด ขณะเดินมาถึงแยกเธอก็ไปชนกับหญิงสาวที่มีผ้าขาวม้าปิดบังใบหน้าไว้ ส้มล้มลง แก้วพลาสติกที่ถืออยู่หล่นพื้นจนเศษเหรียญที่อยู่ในแก้วหกกระจาย ส้มรีบเก็บเศษเหรียญด้วยความเสียดาย สุทธิดายังไม่เห็นหน้า
“ขอโทษ”
สุทธิดาเห็นท่าทางแล้วรู้สึกสงสาร เลยหยิบใบร้อยยื่นให้ ส้มเห็นก็ดีใจรีบรับ
“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ! ขอบคุณ”
ผ้าขาวม้าที่พันอยู่ที่หน้าส้มหลุดออก ทำให้เผยใบหน้าที่มีรอยแผลโดนน้ำกรดน่ากลัว สุทธิดาเห็นก็ อึ้งไป
“ส้ม!”
ส้มเห็นว่าเป็นสุทธิดาก็ตกใจรีบเอาผ้าปิดหน้าไว้ แล้วลุกหนีทันที สุทธิดามองตาม สับสน แต่ก็ตัดสินใจเดินตามไป
ส้มเดินหนีสุทธิดามาจนถึงใต้สะพานเปลี่ยวที่ไม่ค่อยมีคน ส้มหันกลับไปดูเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามมา เมื่อวางใจแล้วส้มก็หันหลับมามองดูเงินใบหนึ่งร้อยที่ได้มาจากสุทธิดา
“ดา...ลูกดา...”
ส้มมองดูใบร้อยอย่างมีความสุขตื้นตัน แต่แล้วจู่ๆก็มีมือมากระชากใบร้อยไป ส้มตกใจเงยหน้ามองเห็นขี้ยาสองคนกำลังดีใจที่ได้ตังส้ม
“ไอ้โจ๊ก!ไอ้จัน!”
ส้มมีท่าทางกลัวทั้งสองมาก แต่ก็พยายามแย่งเงินไม่อยากเสียเงินของลูกไป
“เอาเงินของกูมา!”
โจ๊กผลักออก
“โธ่!อีหน้าผี! มึงจะมีปัญญามีเงินขนาดนี้ได้ยังไง!”
จันจ้องหน้า
“มึงไปขโมยของใครมา เดี๋ยวพวกกูจะเอาไปใช้เอง”
ส้มจนปัญญา อยากได้คืน ยอมลงทุนยกมือไหว้พูดดีขอร้อง
“ขอ...ขอเงินฉันคืนเถอะนะ” ส้มยื่นกระป๋องไปตรงหน้าขี้ยา “นี่!ๆ ฉันมีอยู่ในนี้อีกเอาไปให้หมดเลยแต่ขอใบร้อยฉันคืนเถอะนะ”
สุทธิดาเรียก
“ส้ม...”
“คุณดา!”ส้มตกใจ
โจ๊กกับจันเห็นสุทธิดาแล้วชอบทันที ส้มรู้ทันความคิดของพวกมัน
“พวกมึงคิดอะไร!”
โจ๊กยิ้มกริ่ม
“มึงก็รู้”
โจ๊กกับจันเกิดความหื่นเดินใส่สุทธิดา ส้มตกใจ
“คุณดาหนีไป!”
สุทธิดาเห็นท่าไม่ดีจะหนีแต่ไม่ทัน ถูกโจ๊กกับจันลากเข้าใต้สะพาน สุทธิดาตกใจ ส้มรีบเข้าช่วยฉุดดึง
“ไอ้โจ๊ก!ไอ้จัน! ปล่อยเค้าไปเถอะ อย่าทำอะไรคุณดาเลยนะ! พวกมึงอยากได้เงินใช่มั้ย! พวกมึงเอาไปให้หมดเลย!...ไปสิ!”
จันสะบัดส้ม
“โอ๊ยอีนี่! มึงไปให้ไกลๆเลย!”
จันใช้ตีนยันส้มจนล้ม แต่ส้มไม่ได้สนใจตัวเองรีบลุกขึ้นมาห้ามอีก จันโมโหตบหน้าส้มล้มลง
“โอ้ย!”
สุทธิดาร้องลั่น
“ส้ม! ช่วยฉันด้วย!”
โจ๊กตะคอก
“มึงอยู่เฉยๆเลย อย่าดิ้น!”
สุทธิดากลัวมาก ส้มทนไม่ไหว อยากช่วยลูก ไม่กลัวตายแล้วหยิบท่อนไม้ที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาแล้ววิ่งใส่โจ๊กกับจัน
“พวกมึงตาย!”
ส้มกระหน่ำตี โจ๊กร้องลั่น
“โอ๊ย!อีหน้าผีนี่! มึงอยากตายรึไง...นี่แน่ะ!”
โจ๊กต่อยส้มล้มลง จันแตะซ้ำ ส้มรีบบอก
“คุณดาหนีไป!”
สุทธิดาอึ้งที่เห็นส้มเอาชีวิตเข้าแลก ส้มเข้ารัดดึงแขนโจ๊กกับจันไว้
“หนีไปสิคะคุณดา! หนีไปค่ะ”
โจ๊กกับจันจะหลุดมาอยู่แล้ว สุทธิดาทำอะไรไม่ถูก ทั้งตกใจทั้งกลัว เธอมองหน้าส้มอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วงฉันค่ะ ฉันเอาตัวรอดได้!”
สุทธิดาตัดสินใจวิ่งหนีไป ส้มฮึดสู้กอดรัดดึงไว้เต็มที่ โจ๊กกับจันพยายามทุบตี จนส้มล้มลง โจ๊กกับจันหันไปมองดูสุทธิดาที่หนีไปไกลแล้วก็เสียดาย
“อีหน้าผีมึง!”
ทั้งสองกระหน่ำเตะส้ม แต่ส้มกลับยิ้มดีใจที่เห็นสุทธิดาปลอดภัยแล้ว
องค์อรกับสุทธิดาเดินเข้ามาในบ้าน สุทธิดาเงียบผิดปกติจนองค์อรรู้สึกผิดสังเกต
“ดา...หลานเป็นอะไรรึป่าว น้าเป็นดาดูแปลกๆตั้งแต่ตอนกลับมาแล้ว”
สุทธิดาไม่อยากบอกว่าเจอส้ม
“เปล่าค่ะน้าอร ไม่มีอะไรค่ะ ดาแค่รู้สึกเพลียนิดหน่อย”
องค์อรไม่อยากเซ้าซี้หลานอีก แค่มองด้วยความเป็นห่วงแล้วเดินไป สุทธิดายังคิดถึงเรื่องส้ม
“หนีไปสิคะคุณดา! หนีไปค่ะ ไม่ต้องห่วงฉันค่ะ ฉันเอาตัวรอดได้!”
สุทธิดารู้สึกเป็นห่วงส้ม
ค่ำนั้น กัลยานั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออยู่ องค์อรเปิดประตูเดินเข้ามา
“พี่กัลป์ อรว่าจะมาชวนพี่กัลไปทำบุญที่สลัมกันวันพรุ่งนี้น่ะค่ะ ยัยดากับมดดำไปด้วย อรก็เลยอยากให้พี่กัลชวนพี่ชาติไปด้วยค่ะ”
“อืม...ก็ดีสิ...เดี๋ยวคุณชาติกลับมาพี่จะชวนนะ”
องค์อรยิ้มดีใจ
“งั้นอรไม่กวนพี่กัล ขอตัวก่อนนะคะ”
องค์อรลุกไป กัลยายิ้มมองตามมีความสุข
เช่าวันใหม่...ลานกว้างหน้าสลัมถูกจัดพื้นที่ให้เป็นที่แจกของให้กับพวกเด็กด้อยโอกาส ครอบครัวของชาติชายกำลังแจกของเด็กๆที่ทยอยกันเข้ามารับของ โดยมีเจ้าหน้าที่มูลนิธิสองสามคนคอยอำนวยความสะดวก ทุกคนมีความสุข แต่มดดำคนเดียวที่ดูไม่ค่อยสดชื่น สุทธิดาสังเกตได้
“มาทำบุญ แต่หน้าตาไม่สดชื่นเลยนะ”
“ฉันเห็นสลัมทีไรก็อดคิดถึงแม่ไม่ได้ค่ะ”
มดดำถอนใจ สุทธิดาอยากรู้ความรู้สึกของมดดำที่มีต่อส้ม
“เธอรักส้มมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมอยากจะตามหาเขาอีก”
“ฉันรักแม่ส้มมากค่ะ ตอนเด็กฉันขาดพ่อ ก็มีแค่แม่คนเดียวนี่แหละค่ะที่คอยเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของฉัน ทำให้ชีวิตฉันดูมีความหมาย”
“ทั้งที่เขาร้ายกับเธอมากนี่นะ”
“เรื่องที่แม่ร้ายกับฉัน ฉันไม่เคยเก็บเอามาคิดเลยค่ะ...ถ้าฉันรู้ว่าแม่อยู่ที่ไหนก็ดีสินะ...”
สุทธิดาทึ่งที่มดดำรักส้มมากขนาดนั้น เธอยังเก็บเรื่องที่เจอส้มไว้ในใจ...กัลยามีท่าทางเหนื่อย ชาติชายประคอง
“คุณเป็นอะไรรึเปล่ากัล”
“เหนื่อยนิดหน่อยค่ะชาติ ได้พักสักหน่อยคงหาย”
ชาติชายประคองกัลยาออกไป
ส้มผ่านมาเห็นสุทธิดาก็แอบดูมีความสุข สายตาของเธอมองไปเห็นชาติชายประคองกัลยาเข้ามาหาที่นั่งพักใกล้กับที่เธอแอบอยู่ ส้มแอบสังเกตทั้งสอง ชาติชายพัดวีดูแลกัลยา ส้มเกิดความอิจฉาริษยา
“พวกมึงมีความสุขกันจริงๆนะ”
กัลยายิ้มให้ชาติชายที่ดูแลอย่างดี ทั้งสองมองไปทางมดดำ“ฉันมีความสุขจริงๆเลยค่ะที่ยัยดาเริ่มยอมรับมดดำแล้ว”
ชาติชายมองตาม
แรง
“โอ๊ย!”
มดดำล้มลงตัวงอ ส้มสะใจ
“ดีสม! ฮ่าๆๆๆๆๆ!! เอาเลย! เอามันให้ตายเลย” “นั่นสินะ เราได้มดดำมาเป็นพี่คนโตผมก็อุ่นใจขึ้นเยอะ เพราะมดดำจะต้องดูแลน้องๆได้ดีแน่นอน ผมจะส่งเสียและดูแลลูกมดดำให้ดีที่สุดเลย ชดเชยกับที่เขาหายจากเราไป”
สองสามีภรรยามีความสุขมาก แต่คนที่เป็นเดือดเป็นแค้นเพิ่มขึ้นก็คือส้ม
“พวกมึงก็ห่วงแต่อีมดดำลูกมึงนั่นแหละ กับลูกกูไม่พูดถึงสักคำ”
ส้มที่กำลังเจ็บแค้นใจ คิดวางแผน แค้นชาติชาย อาฆาตกัลยา เริ่มมีอาการจิตส่อไปถึงความไม่มีเหตุผลในการทำลาย ชาติชายลุกไปช่วยพวกเด็กๆแจกของปล่อยกัลยาไว้คนเดียว ส้มเห็นโอกาสแก้แค้นเลยแกล้งโผล่ไปเปิดหน้าส่วนที่ยังไม่เสียหายให้กัลยาเห็น กัลยาเห็น ส้มเดินหลบไป กัลยาลุกตามทันที มดดำเห็นกัลยาเดินออกไปคนเดียวแต่ยังไม่เห็นส้ม
ส้มเดินหนีเข้ามาไปหลบอยู่ใต้สะพานเปลี่ยว รอจังหวะที่กัลยาผ่านมาถึง พอกัลยามาถึงส้มออกมาดึงแขนแล้วลากเข้าไปใต้สะพานทันที
“ว้าย!”
มดดำที่ช่วยสุทธิดาแจกของอยู่รู้สึกผิดสังเกตที่เห็นกัลยาหายไปนาน มดดำเลยออกตามหา สุทธิดาที่อยู่ด้วยเห็นมดดำเดินออกไปก็ไม่เอะใจ สหรัฐหยิบแพกกล่องนมขึ้นมา
“ดา เดี๋ยวช่วยพี่แกะอันนี้หน่อยนะ”
สุทธิดาช่วยสหรัฐแกะแพกกล่องนม
ส้มลากกัลยาเข้ามาจ้องหน้า กัลยามองตามตัวเห็นสภาพมอซอและรอยแผลไหม้ที่แขนส้มก็ตกใจ กัลยาพยายามมองใบหน้าที่อยู่ใต้ผ้าคลุมของส้ม
“เธอคือ...”
ส้มดึงผ้าที่โพกหน้าไว้ออกเผยให้เห็นรอยแผลเห็นใบหน้าที่น่ากลัวและยังมีรอยฟกช้ำจากที่โดนขี้ยาซ้อม กัลยาตกใจ
“ส้ม!”
ส้มตบกัลยาเปรี้ยง
“เป็นเพราะพวกมึง! ผัวของมึงทำให้ชีวิตกูพัง!”
กัลยาตกใจ
“มันเรื่องอะไรกันส้ม”
“มึงก็เห็นสภาพของกูแล้วนี่!”
ส้มชี้ไปที่มุมใต้สะพาน
“นี่ไง!ที่นอนกู! ตอนที่พวกมึงกับแม่ของมึงโขกสับกู มึงไม่รู้หรอว่าผัวของมึงทำให้กูหลงรักมากขนาดไหน แล้วมันก็ทิ้งกู เพราะมึงท้องอีมดดำ”
“ส้ม แต่เธอทำตัวของเธอเองนะ”
“พวกมึงทำกูต่างหาก กูจะตกลงกับคุณชาติได้อยู่แล้ว แต่แม่มึงก็ดันเฉดหัวกูออกจากบ้านเหมือนหมูเหมือนหมา กูเจ็บแค้นเหลือเกิน หึ!วันนี้แหละกูจะเอาคืนมั่ง ก่อนที่พวกมึงจะเห็นลูกดาของกูไม่มีค่า”
“ชีวิตเธอต้องการอะไรกันแน่ส้ม ต้องการแก้แค้น หรืออยากทำเพื่อลูกให้ลูกสบาย”
ส้มชะงักฉุกคิด แต่ไม่สนใจแล้ว ส้มตบกัลยาอีกครั้ง
“ตอนนี้กูรู้อย่างเดียวว่ากูอยากทำลายพวกมึง!”
ส้มชักมีดปลายแหลมออกมา กัลยาตกใจ โจ๊กกับจันเดินผ่านมา กัลยาเห็นมีคนมาก็ร้องขอให้ช่วย
“ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!”
โจ๊กกับจันหันมองตามเสียงกัลยา
มดดำเดินหากัลยามาตามถนนซอยต่างๆของสลัม แต่ก็ยังหาไม่เจอ ลองถามคนเดินผ่านไปมา
“พี่จ๊ะพี่ เห็นผู้หญิงวัยกลางคน หน้าตาผิวพรรณดีผ่านมาทางนี้บ้างมั้ยจ๊ะ”
คนที่มดดำถามส่ายหน้าไม่รู้ มดดำเริ่มเป็นห่วงกัลยา
โจ๊กกับจันเดินเข้าหาส้มกับกัลยา ส้มกลัวและระวังตัว กัลยาดีใจดีใจวิ่งเข้าหา
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
โจ๊กยิ้มไม่น่าไว้ใจใส่กัลยา มองดูตามตัวเห็นของมีค่า
“อีหน้าผี เดี๋ยวนี้มึงหาเหยื่อเองแล้วเหรอวะ”
กัลยางงเริ่มกลัวและไม่ไว้ใจ ส้มสั่นกลัว
“เปล่า!ไม่ใช่! ถ้าพวกมึงอยากได้เงิน ก็ค้นเอาที่ตัวมันเลย อี่นี่มันรวย แล้วไม่ต้องมายุ่งกับกูนะ!”
โจ๊กยิ้มพอใจ
“ไอ้จันจับไว้”
จันจับกัลยา
“จะทำอะไรฉันน่ะอย่านะ! อย่าทำฉันเลย”
กัลยาดิ้น จันตะคอก
“อยู่นิ่งๆเถอะน่า เดี๋ยวพ่อตบให้!”
กัลยากลัวมากเริ่มหายใจติดขัด อาการหัวใจกำเริบ ส้มเห็นแล้วพอใจมาก
“จัดการมันเลย เอามันให้ตายเลยก็ได้”
กัลยายิ่งหายใจติดขัด กุมหัวใจที่กำลังเต้นแรง แล้วมดดำก็ปรากฏตัว
“หยุดนะ!”
ส้มชะงัก
“อีมดดำ!”
“แม่!”
กัลยาดีใจที่เห็นส้ม โจ๊กกับจันหันมองเห็นมดดำสวยแล้วยิ่งพอใจ
“วันนี้ลาภปากเยอะจังเลยวะ ไอ้จันไปลากมันมา”
จันเดินเข้าหามดดำหวังฉุด มดดำถีบสวน โจ๊กตามเข้ามาสมทบทั้งสามต่อสู้ชุลมุน มดดำได้เปรียบอยู่หน่อย เพราะพวกขี้ยาไม่ค่อยมีแรง ส้มมัวแต่ดูเขาสู้กัน กัลยาได้จังหวะรีบหยิบโทรศัพท์โทรหาชาติชายทันที
“ชาติคะ ช่วยด้วยค่ะ! ฉันอยู่ ใต้สะพาน!”
“อีกัล!มึงทำอะไร เอามานี่”
ส้มเข้าแย่งโทรศัพท์จากกัลยา ยื้อกันจนโทรศัพท์หล่น แต่สายยังไม่ตัด กัลยาฮึดแรงสู้ส้ม
ชาติชายกำลังฟังเสียงโทรศัพท์
“กัล! กัล! คุณเป็นอะไรน่ะ คุณอยู่ไหน”
ชาติชายพยายามฟังเสียง สหรัฐเข้ามาถาม
“มีอะไรเหรอครับน้าชาติ”
“เกิดเรื่องกับกัล”
ทุกคนตกใจ
กากับหงส์ ตอนที่ 24 อวสาน (ต่อ)
มดดำถูกถีบกระเด็นเซมาใต้สะพาน เธอลุกขึ้นสู้อีก กัลยาเป็นห่วง
“มดดำระวังนะ!”
ส้มเข้าลากกัลยามา
“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะมึง”
ส้มตบกัลยาล้ม ยิ้มสะใจแล้วหันไปดูโจ๊กกับจันที่กำลังรุมมดดำที่เริ่มหมดแรงและเสียเปรียบ จันจับล็อกแขนได้ โจ๊กได้จังหวะต่อยเข้าท้องสุด
มดดำมองหน้าน้อยใจที่ส้มไม่ห่วงเลย โจ๊กเดินเข้าไปจับหน้ามดดำมาดูใกล้ๆยิ้มพอใจ
“สวยนี่หว่า!”
ส้มยุ
“ชอบมันเหรอ เอาเลย จับมันทำเมีย! ข่มขืนมันเลย!”
มดดำอึ้ง
“แม่!”
มดดำพยายามดิ้นสู้ ส้มสะใจ กัลยาอึ้งพยายามขอร้องโจ๊ก
“อย่าเลยนะ! อย่า! อย่าทำมดดำเลย” กัลยาอ้อนวอนส้ม “ฉันขอร้องล่ะส้ม ปล่อยมดดำไปเถอะ”
กัลยากอดขาส้มขอร้องไม่ให้ทำอะไรมดดำ ส้มเห็นแล้วยิ่งมีความสุข
“พวกมึงจะช้าอยู่ทำไมเล่า จะโง่ให้ตำรวจมาก่อนรึไง!”
โจ๊กกับจันไม่พอใจที่ส้มออกคำสั่ง แต่ก็รีบลากมดดำเข้ามุมแล้วช่วยกันกดลง มดดำพยายามสู้ กัลยาวิ่งเข้าไปช่วยจิกหัวฟัดโจ๊ก ส้มไม่ได้ดั่งใจ
“ไอ้โง่เอ้ย! แค่นี้ก็เอากันไม่อยู่”
ส้มจะเดินเข้าไปช่วยจับ แต่โจ๊กที่หมั่นไส้เตรียมรออยู่แล้ว
“มึงปากดีมากเลยนะอีหน้าผี กูหมั่นไส้นานแล้ว” โจ๊ดตบส้มเปรี้ยง “นี่แน่ะ!”
ส้มล้มหน้าคว่ำทันที โจ๊กตามกระทืบซ้ำอีก มดดำตกใจ
“แม่!”
มดดำถีบจันออกรีบเข้าไปช่วยส้ม ที่กำลังถูกโจ๊กทำร้าย
“แม่เป็นอะไรมั้ยจ๊ะ แม่หนีไปก่อนนะ!”
ส้มอึ้งที่เห็นมดดำยอมเอาชีวิตเข้าช่วยตัวเอง...ทันใดนั้น สุทธิดา ชาติชาย สหรัฐ องค์อร ตำรวจเข้ามา
“หยุดนะ!นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ”
โจ๊ก จัน ส้มเห็นตำรวจมาก็ตกใจ มดดำกับกัลยาโล่งใจขึ้น ชาติชายเป็นห่วง
“กัล คุณเป็นอะไรมั้ย”
สหรัฐก็เป็นห่วงมดดำ
“มดดำ!”
ชาติชายกับสุทธิดาเห็นหน้าส้มก็ตกใจ ส้มรีบเอาผ้าปิดหน้า ชาติชายเข้ามาบอก
“ส้ม มอบตัวเถอะนะ”
ส้มเสียใจมากที่ชาติชายอยากให้ตัวเองถูกจับ โจ๊กกับจันเห็นท่าไม่ดีวิ่งหนีไปอีกทาง ตำรวจ 2 คนตามไป ส้มมองหน้าชาติชาย
“หึ!จะมาช่วยเมียตัวเอง แล้วหลอกให้ฉันโดนจับงั้นเหรอ ฉันไม่โง่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว”
ส้มเข้าล็อคคอกัลยาทันทีแล้วชักมีดออกมา ทุกคนตกใจ กัลยาหายใจติดขัด องค์อรรีบห้าม
“ส้ม อย่าทำไรพี่กัลนะ!”
“ถอยออกไป!ไม่งั้นกูฆ่าอีนี่แน่!”
ส้มหันไปมองสุทธิดาด้วยความอาลัย ร้องไห้
“คุณสุทธิดา ฉันช่วยคุณได้เท่านี้แหละ ฉันขอโทษที่กำจัดอีมดดำออกไปจากชีวิตคุณไม่ได้ ต่อไปนี้คุณต้องดูแลตัวเองนะ”
สุทธิดาพยายามเตือนสติ
“กลับตัวซะเถอะส้ม”
“กลับไม่ได้แล้วค่ะคุณดา ยังไงฉันก็ต้องติดคุก ฉันทรมานมาตลอดชีวิตแล้ว จะไม่ยอมไปทรมานในคุกอีก ถ้าจะตายฉันก็ขอเอาอีนี่ไปด้วย ลาก่อนนะคะคุณหนูสุทธิดา”
ส้มตัดสินใจจะแทงกัลยา สุทธิดาโผล่งออกมา
“หยุดเถอะนะแม่ส้ม!”
ส้มชะงักทันที ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“คุณเป็นแม่ของฉัน ฉันยอมรับคุณแล้ว แม่ส้มอย่าทำบาปอีกเลยนะ”
ส้มตื้นตันน้ำตาไหล ดีใจมาก มือเริ่มอ่อนลง
“ฉันไม่อยากจะเป็นเด็กกำพร้า มอบตัวเถอะ ออกมาเมื่อไหร่ฉันจะดูแลแม่เอง”
น้ำเสียงของสุทธิดามีความจริงใจ ส้มมีความสุขสุดชีวิต มือที่ล็อกคอกัลยาอยู่เริ่มคลายลง กัลยาหมดแรงเสียหลักล้มลง ส้มเซตาม มีดที่อยู่ในมือพุ่งเข้าหากัลยาเหมือนจะถูกทำร้าย ตำรวจยิงสวนทันที
ปัง!
ส้มล้มลงปล่อยมือจากกัลยา ทุกคนร้องกรี๊ด มดดำวิ่งเข้าหาส้มทันที ชาติชายเข้าไปประคองกัลยา สหรัฐก็คอยดูแลองค์อรที่อึ้งอยู่ สุทธิดาช็อกมองภาพของส้มที่ล้มลงเลือดไหล สุทธิดาเดินเข้าไปหาส้มที่อยู่ในอ้อมแขนมดดำ
“แม่! แม่จ๋า! แม่อย่าเป็นอะไรไปนะ แม่ ฮือๆๆๆ”
มดดำร้องไห้ฟูมฟายใจจะขาด ส้มที่ยังมีสติอยู่พยายามผลักมดดำออกแต่ไม่มีแรง ส้มมองสุทธิดาด้วยความอาลัย ส้มฝืนเจ็บพูดออกมา
“ลูกดา ลูก...”
สุทธิดาเข้ามาใกล้ๆ
“เราเกือบจะได้อยู่ด้วยกันอย่างแม่ลูกแล้วเชียว แต่แม่คงไม่มีบุญ แม่ยอมหยุดทุกอย่างแล้ว แม่อยากอยู่กับลูกดา”
ส้มร้องไห้ สุทธิดาน้ำตาไหล มดดำห่วงส้ม
“แม่! แม่อย่าเพิ่งพูดเลยนะ ไปหาหมอก่อน ฮือๆๆๆ” มดดำหันไปหาทุกคน “ช่วยเรียกรถพยาบาลหน่อย ช่วยแม่หนูด้วย ฮือๆๆ”
ส้มมองดูมดดำที่เป็นห่วงตัวเองจนถึงเวลาสุดท้าย เริ่มซึ้งน้ำใจสงสารมดดำ ส้มมองสุทธิดา
“แม่อยากให้ลูกมีความสุข แต่ตัวเองกลับทรมานอยู่ตลอดเวลาเพราะคิดถึงลูก ถ้ารู้อย่างนี้ยอมอยู่กับลูกอย่างลำบากแต่มีความสุขดีกว่า” ส้มมองชาติชาย “ฉันขอโทษนะคะคุณชาติ คุณกัลและคุณองค์อรฉันอยากให้พวกคุณอโหสิกรรมให้ฉันด้วย”
กัลยากับองค์อรพยักหน้าสงสารอโหสิกรรมให้ ส้มยิ้มมองหน้ามดดำที่ยังร้องไห้ไม่หยุด ส้มลูบหัวมดดำ
“หยุดร้องไห้ได้แล้วลูก จะไม่มีแม่ใจร้ายมาคอยทรมานแล้วนะ”
“ไม่จ๊ะแม่ แม่ต้องไม่เป็นอะไร!”
ส้มมองชาติชายและกัลยา
“ฉันฝากดูแลมดดำด้วยนะคะ และขอร้องว่าอย่าทอดทิ้งลูกดา รักและเอ็นดูพวกเขาให้เท่าๆกัน”
ชาติชายกับกัลยารับปาก ส้มหมดห่วง มองหน้ามดดำกับสุทธิดาอย่างมีความสุขแล้วสิ้นใจ มดดำกับสุทธิดากอดส้มร้องไห้เสียใจ มดดำกราบลงที่ศพของแม่ ท่ามกลางความโศกเศร้าสลดใจของทุกคน
พิธีการเผาศพส้มได้เสร็จสิ้นลงไปแล้ว...ในห้องนอน มดดำวางรูปถ่ายของส้มติดไว้ที่มุมหนึ่งของห้อง สุทธิดายืนมองอยู่ด้วย หญิงสาวทั้งสองยืนมองรูปของแม่ตัวเอง
“ถึงฉันจะไม่เข้าใจว่าเธอรักคนที่ทำร้ายเธอมาตลอดชีวิตได้ยังไง แต่ฉันก็พอเข้าใจว่าคนที่เป็นลูก รักและผูกพันอยู่กับแม่ที่เลี้ยงตัวเองมามากขนาดไหน”
“ค่ะ ฉันเกิดมาจำความได้ก็เห็นหน้าท่านแล้ว และรักท่านมาตลอด หลังจากวันนี้ฉันคงจะได้กราบไหว้แม่ทุกวัน”
“ให้ฉันมาไหว้ด้วยได้มั้ย...”
มดดำดีใจที่สุทธิดายอมรับส้มได้แล้ว ดึงมือสุทธิดามากุมไว้ยิ้มยินดี
“ได้สิคะ”
ดอมประคองคุณหญิงวาปีนั่งลงหลังจากกลับมาจากงานศพ กัลยา ชาติชาย องค์อรนั่งอยู่ด้วย วาปีถอนใจ
“เฮ้อ...จบสักทีสินะ ชีวิตคนเรานี่มันเหนื่อยเหลือเกิน ฉันก็คงจะแก่เกินไปแล้วด้วย ยัยกัล...แม่อยากจะวางมือเรื่องธุรกิจ อยากจะฝากให้กัลป์ดูแลทั้งหมด”
องร์อรดีใจ แต่กัลยายังเป็นกังวลอยู่
“แต่คุณแม่คะ กัลก็อยากช่วยคุณแม่แต่โครงข่ายของบริษัทของเรามันกว้างใหญ่ กัลเกรงว่าจะดูแลได้ไม่ทั่วถึงและไม่ดีพอค่ะ”
“ก็ให้ตาชาติทำสิ เป็นสามีภรรยากันก็ต้องช่วยกันคิดช่วยกันทำไม่ใช่รึ”
ชาติชายกับกัลยาอึ้งไม่คิดว่าคุณหญิงจะยอมรับชาติชายแล้ว ทั้งสองดีใจ
“คุณแม่คะ แปลว่าคุณแม่...”
“ตาชาติเป็นคนเก่ง ที่ผ่านมาในเรื่องธุรกิจแม่ไม่เคยที่จะไม่ไว้ใจ” คุณหญิงมองชาติชาย “ตาชาติมีเรื่องผิดอยู่เพียงแค่เรื่องเดียวคือเรื่องของส้ม และมันก็จบไปแล้ว”
“คุณแม่...”
ชาติชายตื้นตันใจที่คุณหญิงยอมรับตนแล้ว เขาเข้าไปหาคุณหญิงแล้วกราบลงที่ตัก
“แม่ฝากครอบครัวของแม่ด้วยนะ” คุณหญิงลูบหัว
“ครับคุณแม่...”
ทุกคนมีความสุขที่ทุกอย่างลงเอยด้วยดี
เวลาผ่านไปหลายวัน มดดำกับสุทธิดายืนชมวิวอยู่ที่สวนหลังบ้าน สหรัฐเดินมาเห็นมดดำแต่ยังไม่ทันเห็นสุทธิดา เขาเดินเข้าไปหามดดำ
“มดดำ...”
สหรัฐเห็นสุทธิดาที่ยืนอยู่ด้วยก็ชะงัก มดดำยังแกรงใจสุทธิดาอยู่
“น้องดา...”
“อยากจะพูดอะไรกับมดดำก็พูดสิคะ ดาไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” สุทธิดาหันไปหามดดำ “ส่วนเธอเลิกโกหกใจของตัวเองได้แล้ว”
“คุณดา...”
“พี่รัฐค่ะ วันไหนพร้อม...เราไปบอกผู้ใหญ่ขอถอนหมั้นกันเลยนะคะ คนปากแข็งคนนี้ จะได้ปากตรงกับใจสักที”
“จริงเหรอน้องดา”
สหรัฐดีใจโผจะเข้ากอด มดดำผลักออก
“เฮ้ย!คุณ!”
สุทธิดาเคือง
“นี่พี่รัฐ แสดงออกน้อยๆหน่อย”
สหรัฐชะงัก สุทธิดายิ้มให้ทั้งสองก่อนเดินหันหลังจากไป เธอน้ำตาซึมเล็กน้อยแต่ก็มีความสุข
ดอมกับอิทธิยืนดู มดดำ สุทธิดาและสหรัฐอยู่มุมหนึ่งนานแล้ว
“พี่ดาเปลี่ยนไปมากเลยนะครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่นิ่งขนาดนี้ ยังไงผมก็ขอบคุณพี่อิทมากนะครับ”
อิทธิสงสัย
“ทำไมเหรอคุณดอม”
“ก็ที่พี่อิทธิช่วยอบรม ให้แง่คิดที่ดีกับพี่ดาจนพี่ดาคิดได้กลับมาเป็นพี่สาวที่ดีของผมเหมือนเดิม”
“คุณดอมรู้ได้ไงครับว่าผมเป็นคนทำให้คุณดาเปลี่ยน”
“พี่ดาเป็นคนเล่าให้ผมฟังเอง”
อิทธิไม่คิดว่าตัวเองก็มีความดีความชอบให้กับสุทธิดาเหมือนกัน อิทธิมองที่มดดำ
“บางทีเราต้องการให้ความรักเป็นอย่างที่เราอยากจะให้เป็น แต่ถ้ามันไม่สามารถเป็นได้ เราเป็นลองเปลี่ยนมุมมองของความรักให้เป็นแบบใหม่ มันก็มีความสุขเหมือนกันนะครับ”
ดอมมองไปที่มดดำแล้วคิดตามคำพูดอิทธิ
เช้าวันใหม่...ในห้องรับแขก ทุกคนนั่งอยู่กันพร้อมหน้า สหรัฐพูดขึ้น
“ผมต้องกราบขอโทษด้วยจริงๆ ที่วันนี้คุณแม่มาไม่ได้ ท่านติดธุระสำคัญอยู่ที่ต่างประเทศครับ”
คุณหญิงวาปีหันไปถาม
“แล้วตัดสินใจกันดีแล้วใช่มั้ย แน่ใจนะตารัฐ ยัยดา”
สุทธิดาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ดาแน่ใจแล้วค่ะคุณยาย ดากับพี่รัฐเหมาะจะเป็นพี่น้องกันมากกว่า” เธอถอดแหวน “แหวนวงนี้ควรจะอยู่บนนิ้วนางของคนที่พี่รัฐรักค่ะ”
สหรัฐมองขอบคุณสุทธิดา
“แล้วคนที่ตารัฐรักคือใครล่ะ”
กัลยายิ้มถามมองไปทางมดดำ เปิดทางให้สหรัฐสารภาพ สุทธิดายิ้มให้กำลังใจสหรัฐ
“ผมรักมดดำครับ”
มดดำอึ้ง ดีใจ
“ถ้าคุณแม่กลับมา ผมคิดว่าจะให้ท่านมาสู่ขอมดดำให้เป็นเรื่องเป็นราวครับ”
สหรัฐมอง มดดำเขินดีใจลึกๆ
“คุณพูดเองเออเองหมด ไม่ถามฉันสักคำ”
“ถามเธอ เธอก็ปากแข็ง สู้ขอที่ผู้ใหญ่เลยไม่ดีกว่าเหรอ”
สหรัฐกวน มดดำเถียงไม่ออก ชาติชายพูดขึ้น
“เอาน่า รักกันมันไม่ใช่เรื่องเสียหาย ตารัฐกล้าขอพ่อก็กล้าให้”
“คุณพ่อ!”
มดดำงอนที่ทุกคนเข้าข้างแต่สหรัฐ ผู้ใหญ่ต่างพากันขำเอ็นดูมดดำ
“น้ายินดีกับเธอสองคนด้วยนะ” องค์อรยิ้มแย้มยินดี
“ขอบคุณค่ะ” มดดำหันไปหาคุณหญิง “มดดำอยากจะขอเอาลุงเหลิมมาดูแลด้วยได้มั้ยค่ะ มดดำอยากตอบแทนพระคุณลุงเหลิม”
คุณหญิงวาปียิ้ม
“ได้สิ”
มดดำมีความสุข ทุกคนก็มีความสุขไปด้วย
อิทธินั่งนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ในสวนหย่อม สุทธิดามาเดินผ่อนคลายมาที่นี่เหมือนกันเห็นอิทธินั่งอยู่ก็ถามขึ้น
“ยังเศร้าเรื่องของเขาอยู่เหรอ”
“ผมทำใจได้นานแล้วล่ะครับคุณดา”
ทั้งสองนิ่งเงียบ รู้สึกเหมือนมีเพื่อนที่เข้าใจกัน
“แล้วคุณดาจะทำยังไงต่อครับ เรื่องเรียน”
“ฉันบอกกับคุณยายว่าฉันอยากจะไปเรียนที่ต่างประเทศ ฉันอยากจะลืมเรื่องร้ายๆที่นี่ให้เร็วที่สุด”
“งั้นผมก็ขอให้คุณโชคดีนะครับ”
สุทธิดายิ้มขอบคุณอิทธิ ทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ค่ำนั้น มดดำคุยโทรศัพท์กับสหรัฐอยู่ในห้องนอน
“ดึกมากแล้ว ยังไงก็ขอให้เธอหลับฝันดีนะ ...”
“ค่ะ...”
มดดำยิ้มอย่างมีความสุข
วันใหม่...ในห้องประชุมของสมาคม
“ทางสมาคมขอแสดงความยินดี กับนายกสมาคมคนใหม่ด้วยครับ”
กรรมการทุกคนลุกขึ้นปรบมือต้อนรับองค์อร นายกคนใหม่ของสมาคม องค์อรมีความสุขและยินดียิ่ง
สุทธิดาสอนหนังสือให้กับเด็กกำพร้าด้อยโอกาสในสลัมแห่งหนึ่ง องค์อรมองดูสุทธิดาอย่างมีความสุข สุทธิดามองดูเด็กๆที่ต่างก็มีความสุขที่ได้เรียนหนังสือ
กัลยากำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานที่เคยเป็นห้องของคุณหญิงวาปี เธอเข้ามาบริการเต็มตัวแล้ว กัลยากับชาติชายช่วยกันดูแลงานของบริษัท มีดอมเข้ามาคอยศึกษางานด้วย ทั้งสองมองดูบริษัทและพนักงานบริษัทของตัวเองอย่างมีความสุข
ชาติชายยืนมองดูวิวอยู่ริมหน้าต่าง อิทธิที่อยู่ในชุดสูทผูกไทสุดเท่เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง
“อ้าวอิท”
“คุณชาติเรียกผมมามีอะไรรึเปล่าครับ”
“อิท...เธอได้รับเรื่องการแต่งตั้งตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดแล้วใช่มั้ย”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
“ฉันอยากให้นายไปเรียนภาษาเพิ่มเติมที่ต่างประเทศ เพื่อจะได้กลับมาช่วยที่บริษัทของเรา”
“แต่...”
“ไม่ต้องแกรงใจหรอกนะ ฉันจะให้นายไปประเทศเดียวกันกับลูกดา อยากจะให้นายอิทช่วยดูแลสุทธิดาด้วย ดายังเด็กอยู่ต้องมีคนคอยประคอง และฉันก็ไว้ใจนาย”
อิทธิเห็นว่าชาติชายให้ความไว้วางใจก็อยากจะตอบแทน
“ครับ...ได้ครับ”
ชาติชายแตะไหล่เชื่อใจยิ้มให้อิทธิ
กัลยานั่งผ่อนคลายอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง คุณหญิงวาปีเปิดประตูเดินเข้ามา
“คุณแม่คะ...”
กัลยาเดินเข้าไปกอดคุณหญิง
“เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะคุณแม่ ชาติกำลังจะส่งนายอิทไปเรียนภาษาเพิ่มที่เดียวกับยัยดา และให้ช่วยดูแลลูกดาด้วยเลย”
“แล้วมดดำไปไหนแล้วล่ะ”
“มดดำไปดูแลตารัฐอยู่ค่ะ สองคนนั้นพอเปิดตัวแล้วก็ไม่ห่างกันเลย โดยเฉพาะตารัฐขยันมาทำงานทุกวัน”
คุณหญิงยิ้มพอใจ ทั้งสองมองหน้ากันมีความสุข คุณหญิงเดินไปยืนมองวิวริมหน้าต่าง กัลยาลุกตามไปด้วย
“หลานสาวของฉันทั้งสองคน คนหนึ่งถูกเลี้ยงมาแบบหงส์ อีกคนโตมาในอ้อมแขนของกา...บางครั้งการเลี้ยงดูกับสถานที่ๆเด็กโตมา ก็ไม่ได้การันตีว่าคนๆนนั้นจะดีหรือไม่ดีหรอกนะ พื้นฐานจิตใจลึกๆต่างหากที่จะกำหนดให้เขาโตมาด้วยใจที่ขาวสะอาดได้ และไม่ว่าหงส์จะตกไปอยู่ในที่แบบไหน สายเลือดและปีกของหงส์ก็ยังเป็นหงส์อยู่เสมอ”
กัลยามองชื่นชมผู้เป็นแม่อย่างมีความสุข
สุทธิดากับมดดำยืนอยู่ด้วยกันในสวนด้วยกัน...
“ชีวิตคนเรามันผันเปลี่ยนไปได้ทุกอย่างเลยนะ จากที่เคยคิดว่าตัวเองเป็นหงส์กลับกลายเป็นแค่กาดำธรรมดา มดดำ...ฉันขอโทษเธอ ฉันเคยทำไม่ดีกับเธอไว้เยอะเลย”
มดดำยิ้มมีไมตรีให้
“ลืมเรื่องเก่าไปให้หมดเถอะค่ะคุณดา ตอนนี้มันไม่มีเรื่องของกาหรือแม้แต่ว่าใครเป็นหงส์ มันมีแค่ครอบครัวของเราค่ะ ครอบครัวที่มีโอกาสได้เริ่มต้นกันใหม่”
สุทธิดายิ้มจริงใจให้มดดำ
“เธอสัญญากับฉันนะว่า เราจะเป็นพี่น้องที่ดีที่สุดต่อกันตลอดไป”
มดดำยิ้ม
“ค่ะ...คุณดา”
ทั้งสองยิ้มให้กันมีความสุข สหรัฐเดินเข้ามา สุทธิดามองหน้ายิ้มให้มดดำ
“ถึงเวลาที่ฉันต้องไปแล้วสินะ”
สุทธิดาดึงมือสหรัฐมากุมมือมดดำ
“พี่รัฐค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ดาฝากดูแลหัวใจของคนในครอบครัวดาด้วยนะคะ”
สหรัฐยิ้มรับปาก สุทธิดาเดินออกไป
เย็นนั้น มดดำกำลังมองดูพระอาทิตย์ยามเย็น ณ จุดชมวิวที่สวยงามของบริษัท สหรัฐเดินเข้ามาสวมกอด มดดำไม่ได้ขัดขืน เธอกอดรับแขนเขาที่สวมกอดเธออยู่อย่างมีความสุข
“มดดำ”
“คะ”
“ถ้าฉันกอดเธอให้แน่นกว่านี้ได้ก็ดีสินะ”
“บ้าเหรอ ฉันขาดอากาศหายใจพอดี ตามกอดฉันมาตั้งแต่เช้าแล้วไม่เบื่ออีกเหรอ”
“ไม่เบื่ออ่ะ เธอเบื่อเหรอ”
“ถึงไม่เบื่อ ฉันก็อายเขาเป็น เดี่ยวใครผ่านมา”
“ดีเลย เดี๋ยวถ้ามีใครผ่านมา หรือไปเจอที่ที่มีคนเยอะนะ ฉันจะกอดเธอโชว์ให้นานที่สุดเลย...นี่ๆๆๆ!”
สหรัฐกอดมดดำเขิน
“บ้า...พอได้แล้ว”
มดดำแกะมือเขาออกแล้วหันมา สหรัฐเห็นทีได้จังหวะดึงเธอมากอดทันที หน้าทั้งสองใกล้ชิด ร่างกายแนบสนิทกัน
“มดดำ...ฉันรักเธอ”
สหรัฐจ้องตา มดดำเขินมาก พยายามผลักเขาออก
“อ้าว...เอาเปรียบกันนี่นา”
“เอาเปรียบอะไร”
“ก็ฉันอุตส่าห์บอกรักเธอ เธอยังไม่บอกรักฉันสักคำ”
สหรัฐจ้องหน้าจะเอาคำว่ารัก มดดำเขินๆพูดไม่ออก สหรัฐหันหลังหนี
“เฮ้อ!...นี่แหละน๊า เรารึอุตส่าห์ทุ่มเททุ่มใจให้มากมาตลอด บอกว่ารักมาก็หลายครั้งแล้ว แต่ไหงโชคร้ายไม่ได้คำว่ารักตอบซักที”
สหรัฐทำท่างอน มดดำเริ่มสงสาร เดินไปใกล้เขาแล้วชุนิ้วก้อยให้ สหรัฐยังงอนหันหลังให้อีก มดดำยิ้มขำมองด้วยความรัก
“ฉันรักคุณค่ะ คุณสหรัฐ”
“อะไรนะ ขออีกที่”
มดดำขำ
“ฉัน...รัก...คุณ...”
ทั้งสองมองหน้าสบตากันอย่างมีความสุข ภายใต้แสงทองของอาทิตย์ยามเย็น
จบบริบูรณ์
