มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 23
หนูดี ตั้งเฟรมวาดรูปของ มีอุปกรณ์พร้อม ส่วนสายมุกมีแค่สมุดวาดรูปเล่มเดียวกับดินสอ
“แหม...อุปกรณ์พร้อมจริงนะ”
“ก็ฉันเรียนทางนี้อยู่แล้วนี่” หนูดีมองอุปกรณ์สายมุก “ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกละกันนะ”
“คิดว่าจะเหลือมั้ยล่ะ”
หนูดีหันหาดวงที่นั่งมองอยู่
“พร้อมแล้วค่ะ”
“ครับ...คือผมรู้สึกว่า ถ้าวาดรูปเราน่าจะวาดจากภาพเหมือน แล้วภาพเหมือนดอกไม้เนี่ย เป็นภาพที่น่าจะเริ่มต้นเรียนได้ดีที่สุด”
“อืม...อาจารย์ที่สอนหนูดีก็พูดแบบนั้น”
สายมุกทำเออออด้วย
“ใช่ๆ แบบนั้นแหละ มีเหตุผลมาก”
ดวงมองสายมุกยิ้มๆ
ซันขายไข่อยู่ แหววเดินมาแอบดูพร้อมสมุดเล่มหนึ่ง
“ฉันจะชอบคนแบบนี้ไปได้ยังไง ไม่จริงหรอก ผู้ชายที่ฉันชอบน่ะ...จะต้องมีคุณสมบัติที่คู่ควร” แหววเปิดสมุดดู “ต้องเป็นคนมีน้ำใจ”
แหววมองซันที่กำลังต่อรองกับลูกค้าที่มาซื้อไข่
“เฮ้ย...ก็บอกแล้วว่าลดไม่ได้ไงเล่า ตื๊ออยู่ได้”
“แหม คนกันเอง ไม่ลดก็แถมหน่อยไม่ได้เหรอ”
“นี่เฮีย...เอาแต่ได้นี่หว่า เฮียก็ทำแบบนี้ทุกที”
แหววที่แอบอยู่มองเซ็งๆ
“มีน้ำใจ”
แหววเอาปากกาขีดฆ่าคำว่ามีน้ำใจออกไป
หนูดีตั้งใจวาดรูปออกมาได้ดี เธอเรียกดวงให้มาดู
“เป็นไงบ้างคะ พอได้มั้ย”
“ดีเลยครับ แต่ถ้าความเห็นผม ผมว่าคัดเงาตรงนี้เพิ่มอีกหน่อยก็ดีครับ”
สายมุกชะเง้อมองผลงานหนูดี เธอมองผลงานตัวเอง ออกมาแทบดูไม่ออกว่าเป็นรูปอะไร ดวงเข้ามาถาม
“ของคุณมุกเป็นยังไงบ้างครับ”
สายมุกรีบปิดสมุดทันที
“ยังไม่เสร็จ จะเร่งทำไมเนี่ย”
“ไม่ได้เร่งครับ แค่อยากดูเพื่อจะได้ให้คำแนะนำถูก”
“นั่นแหละ มันกดดัน”
“ไม่ได้กดดัน...แต่ถ้าผมไม่ดู ผมจะรู้ได้ไงว่าคุณมีทักษะแค่ไหน”
สายมุกจำนนกับเหตุผลของดวง เธอยื่นสมุดให้ดวงดู ดวงเปิดดูถึงกับชะงักไป
“ฉันวาดรูปไม่ค่อยเก่งนี่”
ดวงพยายามปลอบ
“ก็โอเคนะ...ก็ถือว่าวาดเก้าอี้ได้โอเคเลย”
สายมุกตาเขียว
“ฉันวาดดอกไม้”
ดวงจ๋อยๆ
“อ๋อ...ครับ แรงเงาตรงนี้เพิ่มก็ดูเป็นดอกไม้เหมือนกันนะ อืม...”
สายมุกน้อยใจ
“ไม่ต้องพยายามพูดเอาใจ ฉันรู้ว่าฝีมือวาดรูปฉันมันห่วย ไม่เหมือนหนูดีหรอก”
“ไม่ได้ห่วยนะครับ แบบนี้มันเป็นงานสไตล์...เอ่อ...”
หนูดีแทรกขึ้น
“งาน abstract น่ะเหรอ”
“ครับ”
สายมุกหงุดหงิด
“แปลว่ามั่วๆงงๆใช่มั้ย”
ดวงหน้าเสียไม่รู้จะแนะนำยังไงดี
“เอางี้ดีกว่าครับ...ผมว่าคุณสายมุกควรเริ่มวาดวงกลมก่อนก็แล้วกัน”
สายมุกค้อน
“วงกลมเนี่ยนะ ใครก็วาดได้”
“ครับ วาดวงกลมให้กลมโดยไม่ใช้อุปกรณ์ช่วย เอาแค่นั้นก่อนละกัน”
สายมุกไม่พอใจ
“นี่...ฉันไม่ใช่เด็กๆนะ แค่วาดวงกลม ใครก็วาดได้”
“งั้นลองวาดให้ดูหน่อยสิครับ”
สายมุกวาดวงกลมแต่เบี้ยวไม่เป็นรูป ดวงมองยิ้มๆ สายมุกหน้าเซ็งๆ หนูดีแอบยิ้มกับการวาดของเพื่อน สายมุกมองหนูดีไม่พอใจนัก
แหววยังแอบดูซันอยู่ดูลิสต์สเป็คของตัวเองต่อไป
“อ่อนโยนกับคนอื่น”
แหววชะเง้อมองซัน เห็นเด็กน้อยเข้ามาเล่นบริเวณแผงไข่ ซันส่งเสียงไล่
“เฮ้ย...ไปเล่นไกลๆไป เดี๋ยวก็มาโดนไข่แตกหมด”
เด็กยังคงเล่นซนกันอยู่
“ไปให้ไวเลยนะ หรืออยากจะโดนเตะ ห๊า”
ซันไล่เด็กไปพร้อมกับไล่เตะ เด็กวิ่งหนีไป แหววแอบดูอย่างเซ็งๆ
“อ่อนโยน”
แหววฆ่าคำว่าอ่อนโยนทิ้งจากสมุด
โอมนั่งตรวจเอกสารอยู่ในออฟฟิศ นักเลงเข้ามาหา
“นายครับ...มันเพิกเฉยต่อคำพูดนายครับ”
“นี่แกพูดอะไรของแกเนี่ย ห๊า...ไม่คิดจะเกริ่นนำอะไรก่อนเลยเหรอ มาถึงก็จั่วหัวเลย”
“ก็เรื่องไอ้ดวงไงครับ”
“ไอ้ดวง! ห๊า! มันไม่สนใจคำพูดฉันงั้นเหรอ”
นักเลงเซ็งๆ
“แหม่ กว่าจะโกรธ ดีเลย์ซะ”
“แกรู้ได้ยังไง”
“ก็เมื่อเช้าผมไปแอบสืบที่บ้านคุณนายสร้ายเพชรมาน่ะสิครับ ยังเห็นมันอยู่กับคุณมุกอยู่เลย”
“มันไม่เคยเกรงกลัวฉันเลยจริงๆ คราวนี้ ฉันจะเล่นมันไม่ไว้หน้าใครเลยคอยดู”
“ถึงตายเลยเหรอครับ”
“เอาแค่โคม่าก็พอ”
“เล่นมันเลยมั้ยครับ”
“แล้วแกจะรออะไรล่ะ ไปสิ”
โอมเดินนำออกไป
รถโอมเข้ามาจอดหน้าโรงแรม โอมกับนักเลงลงจากรถท่าทางร้ายกาจ...ทั้งสองเดินเข้ามาในโรงแรมตรงไปยังห้องพักของพ่อแม่ดวง นักเลงถีบประตูเข้าไป เจอแม่บ้านกำลังทำความสะอาด แม่บ้านตกใจ
“ว๊าย...อะไรคะเนี่ย เข้ามาทำอะไรกัน”
“คนที่อยู่ห้องนี้ไปไหนแล้วเนี่ย”
“ย้ายออกไปตั้งหลายวันแล้วค่ะ”
โอมอึ้ง
“ย้ายออก หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าย้ายออกน่ะสิคะ เช็คเอ้าท์น่ะค่ะ”
“ย้ายไปที่ไหน”
“ก็เห็นคุยว่าจะไปเมืองนอกอะไรซักอย่างนะคะ”
โอมตะลึง
“เมืองนอก!”
นักเลงหน้าเสีย
“แย่แล้วครับนาย แล้วทีนี้เราจะเล่นงานใคร”
โอมตบหัวชายชั่ว
“ก็เล่นงานแกไง”
“อ้าว นาย”
“ก็แกปล่อยให้มันหนีไปง่ายๆแบบนี้ได้ยังไงล่ะ ทำไมไม่เฝ้าไว้”
“ก็นายไม่ได้บอกนี่ครับ”
“ไอ้โง่เอ้ย”
“ทีนี้ทำยังไงต่อดีครับ”
โอมตบหัวนักเลงอีก
“แกถามฉันแล้วฉันจะถามใคร”
นักเลงเงียบ ไม่กล้าพูดต่อ
“แกคิดว่าแกเอาพ่อแม่ไปเมืองนอก แล้วคำขู่ฉันจะไร้ประโยชน์ใช่มั้ย ฉันไม่มีทางปล่อยให้แกอยู่ใกล้สายมุกหรอก คอยดู”
โอมเคียดแค้น
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 23 (ต่อ)
หนูดีเก็บอุปกรณ์ ดวงท่าทีเกรงใจ
“ผมต้องขอโทษที่ผมมีงานต่อที่ตลาดน่ะครับ เลยต้องรีบกลับ”
“ไม่เห็นต้องขอโทษนี่ค่ะ เป็นฉันต่างหากที่รบกวนเวลาพักผ่อนคุณ”
สายมุกมองทั้งคู่อย่างหมั่นไส้ ดวงหันมองสายมุกที่ทำหน้าเหมือนจะพูดอะไร
“ว่าไงครับ”
สายมุกอึกอัก
“ก็...เอ๊ะ นี่ทำไมต้องมองหน้าฉันด้วยนี่”
“ก็คุณทำหน้าเหมือนจะพูดอะไร”
“ก็...ฉันวาดรูปวงกลมเกือบได้แล้ว”
ดวงฟังยิ้มๆ หนูดีหันมาหาดวง
“นี่ดวง...ไม่ต้องไปทำงานสักวันจะได้มั้ย ฉันอยากให้เธอพาฉันเที่ยวน่ะ”
สายมุกได้ยิน ไอค่อกแค่กขัดจังหวะ
“โอ๊ย อยู่ก็คันคอขึ้นมาเฉยๆ”
หนูดีไม่สนใจสายมุก
“ฉันพูดจริงๆนะดวง”
ดวงลำบากใจ สายมุขรีบขัด
“ไม่ดีมั้งหนูดี ดวงเขาจำเป็นต้องเอาเวลาไปทำงาน หาเงินมาใช้หนี้แม่ฉัน”
“แค่วันเดียวเอง แม่สายมุกก็รวยอยู่แล้ว ไม่ต้องรีบใช้เงินหรอก”
ดวงชะงักพูดไม่ออก
“เอ่อ...”
สายมุกแย้งอีก
“แต่วันนี้...ดวงเขาต้องไปเป็นผู้ช่วยฉันในตลาดด้วย”
ดวงหน้าตื่น
“ห๊า...ผมเหรอ”
หนูดีไม่ยอม
“ก็วันอื่น ไม่ได้รึไง ไม่เห็นจะยากตรงไหน”
ดวงอึกอัก
“เอ่อ...”
สายมุกไม่พอใจหนูดีนัก นักเลงกับโอมเดินเข้ามาขัดจังหวะสนทนา
“คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ ท่าทางสนุกเชียว”
วงสนทนาเงียบลงทันที โดยเฉพาะดวง หนูดีหันไปทักทายโอม
“สวัสดีค่ะโอม”
“ไม่เจอกันนานเลยนะครับหนูดี”
โอมเหล่ตามองดวง
“โอมมาทำไมคะเนี่ย มีธุระอะไรกับสายมุกเหรอ”
“แค่คิดถึง ก็แค่นั้นครับ” โอมหันมาถามดวง “จริงมั้ยดวง”
ดวงหน้าเสียพูดอะไรไม่ได้มาก
“พ่อแม่เธอย้ายไปไหนซะละ ดวง”
“เอ่อ...”
“ได้ข่าวว่าไปถึงต่างประเทศเหรอ”
“ครับ”
“ไม่คิดจะส่งข่าวบอกกันบ้างเหรอ”
ดวงอึ้งไป สายมุกแทรกขึ้นมา
“นี่รู้จักกันมาก่อนด้วยเหรอคะ แบบนี้ก็ดีสิ ไปกินข้าวพร้อมกันหมดนี่เลยเป็นไง”
ดวงส่ายหน้า
“ไม่ดีหรอกครับ”
“ใช่...ไม่ดีหรอก ผมอยากไปกับสายมุกแค่สองคนมากกว่า คนที่เกินมา...ควรจะรู้ว่าตัวเองควรอยู่ที่ไหน”
โอมมองดวงอย่างเกียจชัง หนูดีได้ที
“ก็ดีเหมือนกัน ฉันก็ไม่ได้อยากไปหลายคนนักหรอก”
โอมมองดวงเหยียดๆ
“อยู่ที่นี่มันคงสบายใจมากเลยสินะ ระวังเถอะ จะมีเรื่องทุกข์ใจโดยไม่รู้ตัว”
โอมขู่ดวงเสร็จก็หันไปหาสายมุก ขณะเดียวกับที่หนูดีก็เข้ามาปลอบดวงเช่นกัน
“เรื่องทุกข์ใจอะไรกัน ดวงทุกข์ใจเหรอ”
หนูดีเอามือแตะหลังอ่อนโยน สายมุกเห็นก็ไม่พอใจ
“เราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”
โอมดีใจ
“ห๊า...พี่ไม่ได้หูฝากไปใช่มั้ย”
“เปล่าหรอกค่ะ”
ดวงมองสายมุกอย่างน้อยใจก่อนจะหันไปชวนหนูดี
“ไปกันรึยังครับคุณหนูดี”
หนูดียิ้มแป้น
“ตกลงไปเหรอคะ”
ดวงกับสายมุกมองหน้ากัน ทรมานใจ
แหววยังแอบดูซันอยู่ เธอดูหัวข้อต่อไปของเสป็คเธอ
“สุภาพบุรุษ ข้อนี้น่าจะได้อยู่น่า”
ซันเดินซื้อของในตลาด เดินหยิบของแย่งกับคนท้อง
“อย่ามา ผมหยิบชิ้นนี้ก่อน คุณไปซื้อร้านอื่นไป”
“เอ๊ะ...ฉันมายืนอยู่ก่อนแล้วนะ”
“อะไรก็ช่าง แต่ผมหยิบก่อน”
คนท้องโมโห
“เอ๊ะไอ้นี่”
“ช่วยไม่ได้”
ซันรีบเก็บของเข้ากระเป๋า แล้วจ่ายเงิน แหววที่แอบมองดูไกลๆ หยิบสมุดขึ้นมาฆ่าความเป็นสุภาพบุรุษทิ้งอีกข้อ แหววถอนหายใจ
“หมดกัน ความเป็นสุภาพบุรุษที่ผู้หญิงทุกคนฝันถึง”
แหววเซ็งมาก
โอมเปิดประตูให้สายมุกเข้าไปนั่งในรถ ดวงมองเศร้าๆ เขาเองก็ขึ้นไปนั่งบนรถของหนูดีเช่นกัน สายมุกมองเศร้าๆ...โอมขึ้นรถเตรียมออกตัว
“มุกอยากไปไหนครับวันนี้”
“ไปไหนก็ได้ค่ะ รีบๆไปรีบๆกลับก็แล้วกัน”
สายมุกหน้าเซ็งๆ โอมเห็นสายตาสายมุกที่มองออกนอกรถอยู่ที่ดวงบนรถของหนูดี โอมไม่พอใจแต่เก็บอาการ ครุ่นคิดในใจ
“ห่วงมันนักใช่มั้ย คอยดูก็แล้วกัน”
หนูดีขึ้นรถเตรียมออกรถ
“ขอเลี้ยงขอบคุณหน่อยก็แล้วกันนะคะ”
“ยังไงก็รีบๆกลับหน่อยนะครับ ไม่อยากเสียงานในตลาด”
“เงินก็มีตั้งเยอะแยะ ไม่ต้องทำแล้วมั้งงานน่ะ”
“นั่นไม่ใช่เงินผมหรอกครับ...ผมว่าเรารีบไปกันเถอะ”
ตาของดวงจับจ้องที่สายมุกที่รถอีกคันไม่วางตาเช่นกัน
แหววนั่งท้ออยู่ มองดูสมุดที่ตัวเองจด
“ข้ามไปที่ข้อต่อไปเลยละกัน...หน้าตาดี”
แหววรีบเอาปากกาฆ่าคำว่าหน้าตาดีทิ้งทันทีโดยไม่ต้องพิสูจน์ และอ่านข้อสุดท้าย
“ยิ้มหวานเหรอ”
ซันเห็นแหววแล้วเข้ามาทักพอดี
“มานั่งทำอะไรตรงนี้”
แหววรีบปิดสมุดทันที
“เปล่านี่...”
“คิดถึงเขาอะดิ”
ซันส่งยิ้มหวานให้แหวว แต่ดันมีผักชีแทบจะทั้งต้นติดฟันเขียวไปหมด แหววเห็นแล้วอี๋
สายมุกนั่งหน้าซึมกะทืออยู่กะโอมในร้านอาหาร โอมเห็นก็ไม่ค่อยพอใจนัก
“มุกทำเหมือนไม่ค่อยเต็มใจที่จะมากับผมนะ”
“เต็มใจหรือไม่เต็มใจ สุดท้ายก็มาไม่ใช่เหรอคะ”
“ผมว่าตั้งแต่ไอ้ดวงมาอยู่บ้านมุก มุกไม่เหมือนเดิม”
“มุกก็เป็นของมุกแบบนี้ อย่าโทษคนอื่นเลยค่ะ”
“ทำไมไม่ให้มันไปอยู่ที่อื่นล่ะมุก”
“มันเป็นการตัดสินใจของแม่ มุกไม่รู้เรื่องด้วยหรอก ถ้าไม่พอใจ ก็ไปคุยกับแม่มุกเองสิ”
“แต่การที่มุกพูดแบบนี้ ก็แปลว่ามุกพอใจที่ไอ้ดวงมาอยู่ที่บ้านงั้นสิ”
“นี่เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย คุณไม่มีสิทธิ์แบบนี้นะ”
โอมโกรธ แต่เก็บไว้
“งั้นเอางี้ดีมั้ย...ผมจะไปคุยกับแม่ของมุกเอง คงรวมเรื่องที่มุกให้เงินไอ้ดวงไปใช้ตั้งเป็นแสนๆนั่นด้วย”
สายมุกตกใจ
“รู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
“ผมไม่ได้หูหนวกตาบอดเหมือนคนอื่นๆนะมุก...ตอนนี้ผมชักอยากรู้แล้วสิ...ว่าถ้าคุณนายสร้อยเพชรรู้เรื่องนี้ขึ้นมา จะเกิดอะไรขึ้น”
สายมุกหน้าเสียกับคำพูดของโอม
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 24
หนูดีกับดวงเดินเข้ามาในร้านขายต้นไม้
“ดอกไม้อะไรที่วาดง่ายๆบ้างคะ ฉันจะซื้อไปไว้ที่บ้านบ้าง”
“ก็...พวกดอกใหญ่ๆ รายละเอียดน้อยๆละมั้งครับ”
“เช่นอะไรคะ”
“ก็พวกชบา หรือลีลาวดี ก็น่าจะได้ครับ”
“งั้นเอาทั้งสองต้นเลยดีกว่า”
หนูดีเดินแยกตัวออกไปอีกทาง ดวงหันมองต้นไม้รอบตัว แล้วเห็นต้นกุหลาบไม่ใหญ่มาก เขามองแล้วยิ้ม แล้วหนูดีก็โผล่มาตรงหน้าเขาพอดี
“ชอบดอกกุหลาบเหรอ”
“แค่อยากลองปลูกดูครับ”
“ผู้ชายที่ชอบปลูกต้นไม้...”
หนูดีอมยิ้ม
“ทำไมครับ”
“น่ารักดีค่ะ”
ดวงยิ้มๆ หนูดีมองหน้าดวง ปลื้มๆ แล้วเธอก็สังเกตเห็นตุ้มหูที่ดวงใส่อยู่
“เพิ่งสังเกตนะคะว่าคุณใส่ตุ้มหูข้างเดียวซะด้วย ตั้งใจใส่ข้างเดียวหรือทำอีกข้างหายคะเนี่ย”
“มีคนทิ้งไว้ให้แค่นี้น่ะครับ”
“แฟนเหรอ...”
“ผมก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกันครับ”
หนูดีมองหน้าดวงงงๆ
โอมมองที่ตุ้มหูสายมุกที่ใส่ข้างเดียว
“ตุ้มหูมุกหายไปข้างนึงรึเปล่า”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องคุยนะ ฉันจริงจัง...เรื่องเงินที่ฉันให้ดวงยืมไป ฉันขอร้องว่าอย่าบอกแม่เด็ดขาด”
“ตราบใดที่มุกทำให้ไอ้ดวง ย้ายออกไปจากบ้านมุกได้ ผมรับรองว่าเรื่องนี้ไม่มีทางถึงหูแม่มุกแน่ๆ”
“นี่คือการขู่ ฉันเข้าใจถูกมั้ย”
“จริงๆการให้เงินคนอื่นยืมมากแบบนั้นโดยที่ไม่ได้รู้จักหัวนอนปลายเท้า มันไม่ควรอยู่แล้วนะมุก ผมแค่ให้ทางเลือกมุกเพิ่มขึ้น ที่จะไม่ให้มุกเดือดร้อนเท่านั้น ผมแคร์มุกนะ”
สายมุกถอนหายใจกับพฤติกรรมของโอม ลำบากใจ
ซันนั่งกินขนมจีนกับแหวว ซันกินมูมมาม ขนมจีนดีดใส่เสื้อ ใส่หน้า แหววนั่งมอง ระอากับพฤติกรรม
“ไม่กินเหรอ อร่อยนะ”
แหววเซ็งๆ
“กินเถอะ”
“งั้นขอนะ”
ซันหยิบขนมจีนตรงหน้าแหววไปกินอีกจาน แหววคิดในใจ
“ฉันไม่มีทางชอบคนแบบนี้ลงแน่ๆ ไม่มีทาง”
เป้งขี่มอเตอร์ไซค์มา โดยมีแฝดนิชคุณซ้อนอยู่ร้องไห้จ้าเสียงดัง
“เฮ้ยหยุดร้องได้แล้ว”
แฝดร้องไม่หยุด
“พ่อ...พ่อ”
แฝดเอามือปิดตาเป้ง ทำเอาเป้งรถปัดไปมา
ขณะที่ซันกำลังกำลังนั่งกินขนมจีนอยู่ เป้งก็ขับมอไซค์ถลามาที่โต๊ะ ซันเห็นรีบดึงแหววหลบ ล้มกลิ้ง แหววทับบนตัวซันไม่บาดเจ็บ แหววซึ้ง เป้งเองก็ล้มคว่ำ แต่แฝดนิชคุณยืนนิ่ง ไม่ล้ม ไม่เป็นอะไร เป้งหน้าเสีย
“โทษที เป็นอะไรกันรึเปล่า”
ซันโวยวายทันที
“เฮ้ย อะไรของแกวะเนี่ย เกือบชนคนตายแล้วมั้ยล่ะ”
“ก็ไอ้นิชคุณเนี่ยดิ”
ทุกคนหันไปดูนิชคุณที่ยืนนิ่ง ไม่บาดเจ็บใดๆ ซันอึ้งๆ
“นี่มันเหาะได้รึไงเนี่ย รถล้มขนาดนี้ยังไม่เป็นอะไร”
เป้งโวยใส่เด็กแฝด
“ไอ้เด็กผีนี่อยู่ๆมันก็ปิดตาฉัน มองไม่เห็นทางเลย”
แหววแปลกใจ
“นี่ลูกเจ๊อั้มนี่ ทำไมมาด้วยกันล่ะ”
“มันร้องหาแต่ไอ้ดวง แต่ไอ้ดวงมันไปไหนก็ไม่รู้เนี่ย เจ๊อั้มเลยฝากให้มาที่วิกลิเก ให้มันดูอะไรแปลกหูแปลกตา”
ซันถอนใจ
“ให้มันดูตัวเองก็ได้มั้ง”
นิชคุณอยู่ๆก็ร้องไห้ขึ้นอีก
“พ่อ...พ่อ”
ทุกคนมองหน้ากันเอือมๆ
แหววแอบมาที่มุมหนึ่ง แอบยิ้ม นึกถึงตอนที่ซันช่วยตนเมื่อครู่ และตอนก่อนหน้านี้ที่ยอมโดนน้ำร้อนลวก โดนชายชั่วซ้อม แล้วก็หยิบปากกาขึ้นมาเขียนในสมุด
“ไม่มีอะไรดีเหมือนที่ฝันไว้ซักอย่าง แต่คอยปกป้องตลอดเวลา”
แหววเขียนไปก็ยิ้มไป
แฝดนั่งอยู่หน้าฉากลิเกบนเตียงบรรทม หยุดร้องไห้ แก้ผ้าใส่กางเกงในตัวเดียวปะแป้งขาว นั่งเล่นชุดลิเก อุปกรณ์ประกอบฉากที่เป้งมาทิ้งไว้ให้ แหววเข้ามาสมทบทีหลัง เป้งหันมาบอก
“นี่ลูกผู้ดีนะเนี่ย ชอบอยู่ในรั้วในวัง”
แหววมองๆ
“มันมีของเล่นมั้ง”
ซันแปลกใจ
“นี่มันกินนม กินข้าวเหมือนเด็กปกติมั้ยเนี่ย มันพิลึกแท้”
นิชคุณรื้อกองของก็เจอคันธนูที่เป็นอาวุธของตัวละครในเรื่อง นิชคุณหยิบมาเล่น เอาปีกมาใส่เป็นคิวปิด เป้งขำๆ
“เปรี้ยวซะด้วย เล่นธนู”
แหววคิดๆ
“ฉันว่ามันดูเหมือนตัวอะไรซักอย่าง”
ซันส่ายหน้า
“เหมือนทุกตัวอ่ะ ที่ไม่ใช่คน”
นิชคุณหันธนูมาทางซันกับแหวว แล้วก็ง้างยิง สมุดที่จดสเป็คแหววอยู่ๆก็ร่วงลงกับพื้น ซันเห็นก้มลงไปหยิบ
“นี่สมุดอะไรเนี่ย”
“เฮ้ย เอามานี่”
แหวจะแย่ง ซันเอาหลบไม่ยอมคืน
“มีความลับในนี้เหรอ”
“ไม่มี...เอาคืนมา “
“พิรุธมาก มีความลับแน่ๆ”
ซันไม่ยอมคืนให้ แหววพยายามจะเอาคืนให้ได้ ซันเปิดอ่านออกเสียง
“ไม่มีอะไรดีเหมือนที่ฝันไว้ซักอย่าง แต่คอยปกป้องตลอดเวลา”
“เฮ้ย...เอาคืนมา”
แหววแย่งคืนมาได้ ซันนิ่งคิด
“หมายถึงใครน่ะ”
แหววเฉไฉ
“วันนี้ดวงหายไปไหนเนี่ย ไม่เห็นในตลาดเลย”
ซันมองแหววราวกับจะคาดคั้นความจริง แหววเขินๆมองไปทางอื่น
เย็นนั้น ดวงชะเง้ออยู่หน้าบ้าน ในมือมีต้นกุหลาบในกระถาง รถโอมเข้ามาจอด สายมุกลงจากรถ โอมลงมาส่งพร้อมกับกุหลาบช่อโต สายมุกรับไว้ยิ้มๆ
“อย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันไว้นะครับ
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 24 (จบตอน)
สายมุกยิ้มไม่ค่อยเต็มใจนัก เดินเข้าบ้านไป ดวงที่แอบดูไกลๆ มองกระถางกุหลาบของตนเศร้าๆ
“ไม่รู้จักเจียมตัวเลยไอ้ดวงเอ้ย”
ดวงถือกระถางต้นไม้เศร้าๆ โอมมองเห็นดวง เดินรี่เข้ามาหา”
“แกจะลองดีกับฉันจริงๆใช่มั้ย”
“แล้วแต่คุณจะคิด”
“แต่เชื่อสิ สุดท้ายแกจะต้องออกไปจากบ้านนี้ ด้วยวิธีที่แกจะเจ็บปวดทรมานที่สุด”
โอมหัวเราะสะใจเดินจากไป ดวงได้แต่ยืนนิ่ง ตอบโต้อะไรไม่ได้
ดวงเดินถือกระถางต้นไม้ผ่านห้องรับแขก เจอสายมุกนั่งอยู่
“สนุกมั้ยล่ะ ไปกับหนูดีน่ะ”
“ก็ดีครับ”
“ฉันก็ดี สนุกมาก”
“ครับ...งั้นผมขอตัว”
“เดี๋ยวนี้งานการไม่ทำแล้วใช่มั้ย แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาใช้หนี้”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่ลืมเรื่องนั้น”
ดวงจะเดินแยกออกไป สายมุกไม่อยากให้ไป
“แล้วนั่นต้นอะไร จะถือไปไหน”
“ต้นไม้ผมซื้อมาครับ จะเอาไปไว้ในห้อง”
สายมุกพยายามหาเรื่อง คว้าต้นไม้มา แต่หนามกุหลาบก็ตำเอาเลือดไหล
“ต้นอะไร โอ๊ย”
ดวงเป็นห่วงรีบจับมือมาดูทันที
“เจ็บมากมั้ยครับ”
“ทำไมไม่บอกว่ามีหนาม”
“ผมขอโทษ”
ดวงหยิบผ้าเช็ดหน้าตนขึ้นมาซับเลือดให้
“ผู้ชายอะไรพกผ้าเช็ดหน้าด้วย”
“ทำงานในตลาดเหงื่อมันเยอะน่ะครับ ก็มีอยู่ผืนเดียวนี่แหละครับ”
“อย่าบอกนะว่าซับเหงื่อมาแล้ว”
“ผมเพิ่งซักมา แล้ววันนี้ก็ไม่ได้ไปทำงานซะหน่อย”
เลือดสายมุกหยุดแล้ว ดวงจะเก็บผ้าเช็ดหน้า
“เอามานี่...มันเปื้อนแล้ว เดี๋ยวฉันเอาไปซักให้ดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่ได้หรอก น่าเกลียด”
สายมุกแย่งผ้าเช็ดหน้าคืนมาถือไว้
“ต้นกุหลาบของผมทำคุณเลือดไหล แต่กุหลาบของคนอื่น” ดวงมองกุหลาบช่อโตบนโต๊ะ “มันไม่ทำร้ายคุณนะครับ”
“แต่การที่มันเหี่ยวไปในวันหนึ่งข้างหน้า มันอาจจะเป็นการทำร้ายอีกแบบหนึ่งก็ได้นะ หนามกุหลาบทำให้เจ็บแป๊บเดียวแหละ แต่ความเหี่ยว...ทำให้เจ็บนานกว่า ว่ามั้ย”
ดวงฟังสายมุกยิ้มๆ
สายมุกกลับมาที่ห้องมองผ้าเช็ดหน้ายิ้มๆ แต่แล้วเธอก็นึกถึงคำพูดของโอมขึ้นมา ที่ให้เธอให้ดวงออกจากบ้าน ไม่งั้นจะบอกคุณนายว่าเธอให้ดวงยืมเงินไป สายมุกเครียดขึ้นมาทันที
เป้งแต่งตัวเตรียมพร้อมไปเล่นลิเก เดินเข้ามาหาของหลังฉาก
“ใครเอาธนูไปไว้ไหนวะเนี่ย เรื่องวันนี้ต้องใช้ด้วย”
เป้งรื้อในกองของก็ไม่มี เปิดในตู้ก็เจอแฝดนิชคุณ ถือธนูนั่งอยู่ในนั้น เป้งสะดุ้งโหยง
“ไอ้เด็กบ้า ทำไมมาอยู่นี่”
แฝดยิ้มให้เป้ง เจ้าเล่ห์
“ป่านนี้แม่แกตามหาแย่แล้ว ไปกลับบ้าน”
เป้งจะดึงธนูออกจากมือของแฝดแต่แฝดกำแน่น
“เฮ้ย ต้องเอาไปใช้”
แฝดไม่ยอมปล่อยธนู มองเป้งโกรธๆ บุ้ยปากให้เอาหนังกะติ๊กไปแทน
“แกจะบ้าเหรอ ให้พรานป่าถือหนังกะติ๊กได้ไง”
แฝดยังไงก็ไม่ยอมปล่อยธนู เป้งอ่อนใจ
“เอา จะเอางั้นก็ได้”
แฝดนิชคุณแต่งชุดเป็นลิเกเต็มยศ เป้งยิ้มๆ
“เอ้า อยากถือธนูนัก เอ็งเล่นเป็นพรานเลยก็แล้วกัน”
แฝดนิชคุณดูชอบใจเป็นพิเศษ
ลิเกแสดงบนเวที ชาวบ้านปรบมือกันเกรียว ตัวละครเล่าถึงพรานป่าผู้มีจิตใจเหี้ยมโหดมาก ไม่ได้ล่าแต่สัตว์เท่านั้น แต่ล่าคนด้วย พรานผู้นี้โหดร้ายน่ากลัวมาก แต่แล้วกลายเป็นแฝดนิชคุณถือธนูเดินออกมารำป้อเอาคันธนูตีหัวคนโน้นคนนี้ที
สายของวันใหม่...สายมุกลงมาจากบ้านเจอหนูดีนั่งอยู่ในห้องรับแขก
“กว่าจะลงมาได้”
“นี่พักนี้เธอมาบ้านฉันบ่อยไปมั้ย วันนี้ก็ไม่ได้มีเรียนวาดรูปไม่ใช่เหรอ”
“แล้วนี่ดวงไม่อยู่เหรอ”
สายมุกไม่ค่อยพอใจนัก
“เขาก็ไปทำงานเขาดิ เธอนั่นแหละมีอะไร”
สายมุกเอาผมทัดหูพอดี หนูดีสังเกตเห็นตุ้มหูที่สายมุกใส่เพียงข้างเดียว เธอนึกถึงตุ้มหูของดวงที่เขาใส่ มันเหมือนกัน
“เธอชอบเหรอ”
สายมุกหลบตา
“บ้า ถามอะไรแบบนั้น”
“ก็ตอบมาสิ”
“เปล่า ไม่ได้ชอบ จะชอบได้ไง”
หนูดีมองหน้า
“จริงนะ”
“เออ”
“งั้นก็ดี”
“ดีอะไร”
“พาฉันไปดูที่ในตลาดหน่อยสิ ฉันว่าฉันจะเช่าที่เปิดแผงขายของซักหน่อย”
สายมุกหน้าตื่น
“บ้า...จะไปขายแข่งกับพวกแม่ค้าทำไม บ้านเธอก็ไฮโซจะตาย”
“ก็แค่อยากขาย ไม่ได้เหรอ”
สายมุกอึ้งๆ
“เอ่อ...”
“หรือจะให้ฉันไปถามแม่เธอเองเลยดีมั้ย”
“เออๆ เดี๋ยวฉันพาไปเองก็ได้”
สายมุกลำบากใจ
โปรดติดตาม มนต์รักตลาดสด ตอนต่อไป พรุ่งนี้ 9.30 น.
