เสือสมิง ตอนที่ 24
สมรักษ์เดินเข้ามาในถ้ำกับภราดรมีแสงไฟนำทาง ภราดรสนทนาเรื่องแก้เสน่ห์ให้สมรักษ์ฟังมาสักครู่แล้ว
“เสือใจนี่แน่จริงๆ นี่แสดงว่าหมอแกล้งทำมาตลอดเลยหรือ”
“ใช่ จ่าชิต ขอร้องผมให้ช่วยราชการน่ะ”
“หมอนี่แน่จริงๆ”
ทั้งคู่เดินเข้าไปอย่างระวัง สมรักษ์เป็นห่วง
“ระวังนะหมอ”
“ครับ...ผมมีความรู้สึกเหมือนคุ้นเคยที่นี่ยังไงก็ไม่รู้”
สมรักษ์งง
“คุ้นเคยหรือ”
“ไม่รู้สิ แค่ความรู้สึกน่ะ”
สมรักษ์เข้าใจ แล้วพากันเดินต่อไป
อองไชย เสี่ยรงค์ ศักดาลุ้นๆ
“มันมีสมบัติแน่นะท่านพราน” เสี่ยรงค์หันมาถามอองไชย
“ข้ามั่นใจ”
เสี่ยรงค์นึกถึงระรินขึ้นมา
“ทำไมระรินหายไปนานจัง”
ขาดคำร่างของระรินก็กลิ้งมาที่ลานด้วยแรงผลักของเสือทศ เสี่ยรงค์ชะงัก
“ระริน...เสือทศ”
เสือทศ เสือเรืองและลูกน้องอีกคนหนึ่งยืนถือปืนคุมอยู่ ทุกคนตกใจ จ่าชิตหันไปมอง
“เสือทศ”
เสือทศสั่งเสียงเข้ม
“มัดมันไว้...”
เสือเรืองและลูกน้องทำตามคำสั่ง
เสือใจแอบอยู่มุมหนึ่งแค้นขึ้นมาเมื่อเห็นเสือทศ
“ไอ้ทศ ไอ้เนรคุณ”
หินบอกอย่างเจ็บแค้น
“ออกไปจัดการมันเลยไหมพ่อเสือ”
แก้วเสริมแค้นๆ
“นั่นสิ...”
เสือใจครุ่นคิด
“ใจเย็นๆ ดูมันไปก่อน”
ทั้งหมดรอดูอย่างสงบนิ่ง
สมรักษ์กับภราดรถือคบไฟตรงเข้ามาตามทาง ทั้งคู่มาหยุดที่ทางแยกที่มีสองทางและกำลังตัดสินใจ
“ทางแยกหรือ...”
“เอาไงดีหมวด”
สมรักษ์คิดๆแล้วหันไปเห็นคบไฟที่ติดเอาไว้ที่ผนังเลยลองเอาไฟต่อดู ไฟลุกที่คบไฟต่อกันไปเรื่อยๆจนเต็มบริเวณเห็นบรรยากาศทั้งหมด สมรักษ์ตะลึง
“แม่เจ้าโว้ย...อย่างกะขุมทรัพย์พระศุลี...หมอไปทางโน้น ผมจะไปทางนี้ ระวังตัวด้วยนะ”
ภราดรพยักหน้ารับแล้วเดินแยกกัน
เสี่ยรงค์กับทุกคนถูกจับมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา เสือทศสั่งทหารรับจ้าง
“เฝ้ามันเอาไว้ ไอ้เรืองไปกับข้า”
ทหารรับจ้างรับคำ เสือเรืองเข้าไปในถ้ำกับเสือทศ
สมรักษ์เดินเลาะมาตามสุสาน เห็นซากโครงกระดูกมากมาย ภราดรที่อยู่อีกด้านกำลังเดินเข้าไปในสุสานเช่นกัน...เสือทศกับเสือเรืองเดินมาหยุดที่ทางแยก
“เอ็งไปทางโน้น ข้าจะไปทางนี้”เสือทศสั่ง
เสือเรืองทำตามที่สั่ง เสือเรืองไปทางที่ภราดรไป ส่วนเสือทศไปทางที่สมรักษ์ไป
เสี่ยรงค์กับทุกคนถูกมัดอยู่ที่ต้นไม้ ทหารรับจ้างเฝ้าตามคำสั่งของเสือทศ อองไชยรู้สึกสัมผัสถึงอำนาจแห่งดาบ
“ดาบ...ข้ารู้สึกถึงพลังอำนาจแห่งมัน”
เสี่ยรงค์เซ็งๆ
“แล้วจะไปเอายังไง ถูกมัดไว้แบบนี้น่ะ...”
อองไชยไม่พูดอะไรแต่พยายามแก้มัดด้วยตัวเองซึ่งมีทีท่าว่าจะทำได้ด้วย ทันใดนั้นมีหน้าไม้พุ่งแหวกอากาศมาปักที่หน้าอกของทหารรับจ้างที่เฝ้าอยู่อย่างแรง ทหารรับจ้างล้มลงขาดใจทันที แก้วเดินออกมา หินเดินตามหลังมาติดๆ จงใจดีใจ
“แก้ว...หิน”
“พี่จงใจ”
แก้ววิ่งเข้าไปหาจงใจ หินแยกไปหา จ่าชิตและประเดิม
“น้าประเดิม ลุงจ่า...”
“พวกเอ็งมาได้ยังไง” จ่าชิตถาม
เสือใจเดินออกมาแทนคำตอบ
“ก็มากับข้าไง ไอ้ชิต...” เสือใจหัวเราะ “สวัสดีทุกคน”
จงใจดีใจมาก
“พ่อ...พ่อยังไม่ตาย”
เสือใจเดินเข้ามาหาจงใจ เสี่ยรงค์หน้าซีดเมื่อเห็นเสือใจ
“ไอ้ใจ...เอ็ง...ไหนพรานบอกว่ามันตายแล้วไง”
อองไชยนิ่งหน้าขรึม
“เรื่องบางอย่างมันก็ไม่จำเป็นต้องบอกท่านเสี่ยนี่”
เสี่ยรงค์แค้นๆ
“ทำไมมึงตายยากตายเย็นนักนะไอ้ใจ”
“ต้องขอบใจว่าที่ลูกเขยเอ็งว่ะ”
จ่าชิต ประเดิม จงใจและกินรีถูกแก้มัดออก จงใจวิ่งมากอดเสือใจ ทุกคนดีใจ
“นึกว่าพ่อทิ้งจงใจไปแล้ว”
“พ่อตายยากลูก...”
เสือใจเล่าเหตุการณ์ที่เขารอดมาได้...
ช่วงเวลานั้น เสือใจถูกมัดอยู่ที่หลักประหาร ลูกน้องยืนเฝ้าอยู่ไม่ห่าง แต่ไม่มีวี่แววที่อองไชยจะกลับมา ทันใดนั้นภราดรเดินเข้าไปหาลูกน้องคนนั้น
“อ้าว...มาได้ยังไงครับ”
ภราดรใช้ท่อนไม้ที่ซ่อนไว้ข้างหลังตีลูกน้องสลบไป เสือใจมองหน้าภราดรด้วยความแปลกใจและยินดี ภราดรเอามีดตัดเชือกให้
“ผมอยู่นานไม่ได้ ผมไปก่อนนะ”
“ขอบใจมาก ทางนี้ผมจัดการเอง”
ภราดรรีบออกไป เสือใจมองลูกน้องอย่างแค้นใจ
เสี่ยรงค์มองหน้าระรินอย่างโมโห
“เป็นเพราะแกคนเดียว...หลงผู้ชายจนหัวปักหัวปำแล้วเป็นยังไงล่ะ ไอ้หมอนั่นมันพวกโจรชัดๆ”
ระรินตอบโต้แบบไม่เกรงใจ
“แล้วพ่อล่ะ เคยสนใจอะไร วันๆเอาแต่คิดแก้แค้น คิดห่วงสมบัติ เคยสนใจลูกบ้างไหม”
จงใจมองระรินกับเสี่ยรงค์อย่างเห็นใจ จ่าชิตตัดบท
“ปล่อยให้พ่อลูกเขาโต้วาทีกันไปก่อน...ไปไอ้ใจเข้าไปช่วยพวกนั้นดีกว่า”
ทุกคนเข้าไปในถ้ำสุสาน ระรินมองกินรีอย่างแค้นๆ
“ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ...นังกินรี หมอต้องเป็นของฉัน”
ระรินแววตาอาฆาต อองไชยยังคงพยายามแก้มัดอยู่แล้วเชือกก็ขาดลง อองไชยยิ้มเหี้ยมมองไปในสุสาน
สมรักษ์เดินมาตามทางในสุสานที่บัดนี้สว่างตลอดทาง เขามาจนถึงห้องๆหนึ่งเป็นทางตัน สิ่งที่เขาเห็นก็คือสมบัติมากมายจัดเอาไว้เรียงรายและเป็นระเบียบ มีรูปปั้นทหารยืนเฝ้า
“โอ้โห...อะไรกันเนี่ย...กษัตริย์บาเยงโบนี่รวยจริงๆ เฮ้อ...ยังไงตายแล้วก็เอาไปไม่ได้”
เสียงเสือทศลอดมาจากข้างหลัง
“แต่ข้าเอาไปได้...”
สมรักษ์หันมาพบว่าเป็นเสือทศที่กำลังถือปืนจ้องอยู่
ภราดรเดินมาตามทางจนถึงห้องห้องหนึ่งเป็นห้องที่มีโลงศพทองคำตั้งตระหง่านอยู่ เขาตะลึงและรำพึง
“นี่หรือที่ฝังศพบาเยงโบผู้ยิ่งใหญ่”
ทันใดนั้นเสือเรืองเข้ามาแล้วเอาพานท้ายปืนกระแทกภราดรกลิ้งไปติดฝาห้อง เสือเรืองคุมเชิง ภราดรที่ยังไม่สลบแล้วเอาปืนจ่อไว้
เสือทศเอาปืนจ้อง แต่สมรักษ์ไม่กลัว
“เอาสิ...ยิงเลย...แกก็รู้ว่าถ้ายิงถ้ำจะถล่ม...เอาเลย...เราจะได้เป็นผีเฝ้าสมบัติกัน”
เสือทศเข้าใจแววตากร้าว
“ก็ดีเหมือนกัน งั้นวันนี้เราต้องตัดสินกันให้จบ”
เสือทศวางปืนแล้วคว้าดาบโบราณที่ผนังมาเตรียม สมรักษ์ก็หยิบดาบเหมือนกัน ทั้งคู่ตรงเข้าต่อสู้กัน
กินรีเดินนำหน้ามาจนถึงทางแยก เธอตัดสินใจเลือกทาง จ่าชิตสั่ง
“แยกกันไป”
กินรีได้ยินเสียงเรียกบางอย่างมาจากทางที่ภราดรไป
“ทางนี้...ชะเวมะรัตข้ารอเจ้าอยู่”
กินรีหันมาบอกจ่าชิต
“ฉันจะไปทางนี้”
จ่าชิต มะค่า ประเดิมไปกับกินรี เสือใจ หิน แก้ว และจงใจไปทางสมรักษ์
เสือสมิง ตอนที่ 24 (ต่อ)
ภราดรทรุดนั่งกุมคางด้วยความเจ็บและมึน เสือเรืองเดินไปลูบไล้ที่โลงทองคำอันสวยงาม
“ขนาดโลงยังงดงามขนาดนี้เลย แสดงว่าสมบัติต้องมหาศาลแน่”
ทันใดนั้น เสือโคร่งตัวมหึมากระโดดขึ้นมาบนโลงแล้วตบเสือเรืองเข้าเต็มเปาแล้วตรงเข้ากัดจนตายคาที่ แล้วมันก็ขึ้นไปร้องคำรามประกาศศักดาบนโลง ภราดรมองอย่างตะลึง
สมรักษ์กับเสือทศยังคงต่อสู้กันอย่างดุเดือด เสือใจนำทุกคนเข้ามา เสือทศหยุดมองหน้าเสือใจอย่างตะลึง
“พ่อเสือ...”
“เอ็งเรียกใคร...” เสือใจยียวน “ข้าไม่อยากให้เอ็งเป็นคนเนรคุณ เพราะฉะนั้นอย่าเรียกข้าว่าพ่อเลยวะ”
“ก็ได้...เสือใจ ต่อไปนี้ฉันจะเรียกว่าเสือใจ พอใจไหม”
เสือใจขบกรามแน่นในใจแค้นแต่วางตัว
“ดี...ข้าจะได้ฆ่าเอ็งได้สนิทใจหน่อย”
สมรักษ์ห้าม
“อย่า เสือใจ บ้านเมืองมีขื่อมีแปร ผมจะจับกุมเสือทศเอง”
เสือทศอหังการ์
“เอาสิ ไอ้หมวดหน้าจืด มีปัญญาก็เข้ามาจับเลย”
สมรักษ์กับเสือทศตรงเข้าต่อสู้กัน จนในที่สุดเสือทศก็พลาดถูกสมรักษ์ใช้ดาบแทงเข้าที่ท้องทะลุหลังตายคาที่
จงใจ หินและประเดิมเข้ามาพอดี จงใจวิ่งไปกอดสมรักษ์
“หมวด...”
เสือใจมองจงใจแล้วเดินไปดูที่เสือทศ
“ทุกอย่างเอ็งเป็นคนเลือกเอง...ไอ้ทศ...”
หินเห็นสมบัติมากมายก็ตื่นเต้น
“นี่มันอะไรกันเนี่ย...แม่เจ้าโว้ย สมบัติพวกนี้ใช้ร้อยชาติก็ไม่หมด”
ทุกคนดีใจและคิดเหมือนหิน
ภราดรยังคงนั่งทรุดอยู่ เสือค่อยๆเคลื่อนกายเข้ามาหาหมายทำร้ายชีวิต ภราดรหมดหนทาง ทันใดนั้นจ่าชิตยิงปืนเข้าใส่ เสือโคร่งอย่างจังกระเด็นไป เสียงปืนก้องกังวานถ้ำสั่นเล็กน้อย จ่าชิตหยุดยิงแล้วเข้าไปไล่ เสือตะปบกระเด็นไปอาการสาหัส เสือหันมาเล่นงานประเดิมบาดเจ็บเช่นกัน กินรีตกใจ
“จ่า...”
ภราดรตะลึง
“ประเดิม”
กินรีกับภราดรและมะค่ารีบเข้าไปดูจ่าชิต กับประเดิม มะค่าเข้าประคองประเดิม อองไชยปรากฏกายขึ้น
“มา...ข้าเอง”
อองไชยไปประจันหน้ากับเสือสมิง แล้วใช้อาคมซัดออกไปเป็นลูกธนู ถูกเสืออย่างจัง เสือคำรามด้วยความเจ็บปวดแล้วกลายเป็นเถ้าถ่านกองอยู่ อองไชยยิ้มอย่างพอใจแล้วตรงไปที่โลง งะดินเดปรากฏกายขึ้นใช้อาคมซัดอองไชยกระเด็นไป
“ขอบใจทุกคนที่พาข้ามาถึงนี่ ความแค้นของข้าจะได้ชำระเสียที”
อองไชยตะลึง
“งะดินเด”
งะดินเดใช้มนต์เปิดฝาโลงทอง ด้านในมีศพบาเยงโบ และดาบเล่มนั้นอยู่ อองไชยเห็นจึงตัดสินใจพุ่งเข้าใส่งะดินเด ทุกคนตะลึง กินรีร้องออกมา
“ท่านพราน...”
งะดินเดเซไปติดกำแพง
“เล่นทีเผลอหรือ...”
เกิดการต่อสู้ระหว่างงะดินเดกับอองไชย ด้วยดาบอาคม
สมรักษ์กับจงใจรู้สึกผ่อนคลายทั้งคู่เข้าใจกัน แก้วกับหินเก็บสมบัติกันเป็นการใหญ่ ศักดา เสี่ยงรงค์ ระรินเดินเข้ามา ศักดาหยิบปืนที่เสือทศวางไว้ขึ้นมา แล้วโยนเป้สองสามใบเข้าไป
“ขอบใจที่ช่วยเก็บให้”
สมรักษ์หันไปมอง
“ผู้กอง”
เสือใจมองเสี่ยรงค์
“แกนี่มันโลภจริงๆนะเสี่ยรงค์ เงินทองออกจะมีล้นฟ้ายังอุตส่าห์ดิ้นรน”
เสี่ยรงค์ยิ้ม
“นอกจากรวยล้นฟ้าแล้วยังมีบารมีอีกโว้ย...สมบัติมากมายขนาดนี้ข้าคงขนไปทีเดียวไม่หมด สงสัยต้องรบกวนผีเสือใจเฝ้าสมบัติให้เสียหน่อย” เสี่ยรงค์หัวเราะแล้วตวาด “มองอะไร รีบช่วยกันเก็บสิวะ”
ระรินมาไม่เห็นภราดรแล้วรำพึง
“หมอ”
ถ้ำเริ่มสั่นมีวีแววว่าจะถล่ม แก้วกับหินรีบเก็บสมบัติตามคำสั่ง
อองไชยต่อสู้กับงะดินเด อองไชยเสียเปรียบ เขาใช้กำลังต้านงะดินเดไว้แล้วสั่ง
“ดาบ...ดาบในโลง...ไปเอามา”
ไวเท่าความคิดแม้จ่าชิตจะบาดเจ็บแต่ก็รีบไปที่โลง งะดินเดแววตากร้าวใช้อาคมซัดจ่าชิตกระเด็นไป ภราดรเข้าไปเอาดาบ กินรีตามไปด้วย ภราดรโดนซัดด้วยเวทมนต์เหมือนกัน แต่จังหวะนั้นกินรีคว้าดาบเอามาได้ งะดินเดซึ่งกำลังงัดอยู่กับอองไชยส่งเสียงเรียก
“ชะเวมะรัต ส่งดาบมา”
กินรีถือดาบเอาไว้ ภราดรเข้ามาหา อองไชยตะโกนลั่น
“เอาดาบมาให้ข้า...เร็ว...”
อองไชยใช้จังหวะผละออกมาจากงะดินเดแล้วคว้าดาบไป แต่ไม่ทันเสียแล้วเขาถูกดาบอาคมของงะดินเดพุ่งเสียบที่กลางหลังลมหายใจรวยรินแล้วโยนดาบให้ภราดร
“เอาไป...สู้...มัน...”
อองไชยขาดใจตายทันที ภราดรยืนถือดาบจ้องงะดินเด
ทุกคนก้มหน้าก้มตาเก็บสมบัติ ศักดายืนถือปืนคุม เสี่ยรงค์ไม่เห็นระริน
“ระรินไปไหนเนี่ย”
“คงออกไปแล้วมั้ง...รีบเก็บเข้าเถอะสุสานจะพังแล้ว”
ขณะเดียวกันถ้ำเริ่มมีฝุ่นดินหล่นลงมาจากด้านบน
ภราดรถือดาบกล้าๆกลัวแล้วตัดสินใจสู้
“มา...เข้ามาเลย...ไอ้แก่”
“ดี...จะได้ลบความแค้นกันซะที...800 ปีที่แล้วแกมีตัวช่วย แต่วันนี้ไม่รอดแน่”
ภราดรรีบสั่ง
“กินรี พาจ่าชิตกับประเดิมหนีไป”
กินรี รีบเข้ามาหาจ่าชิตกับประเดิมที่นั่งพิงผนังอย่างหมดแรง จ่าชิตพยายามจะรวบรวมกำลัง ประเดิมท่าทางแย่แต่กัดฟัน
“ไปจ่า...พี่ประเดิม”
งะดินเดใช้อาคมตรงเข้าหา ภราดรท่าทางจะรับไม่ไหวแน่...แต่มีพลังบางอย่างเป็นแสงพุ่งออกมาจากโลงสกัดงะดินเดกระเด็นไป มีกลุ่มควันเกิดขึ้น ประเดิม กินรีกับจ่าชิตตะลึงแล้วหยุดดู ควันจางลงเห็นร่างของภราดรกลายเป็นบาเยงโบในชุดนักรบ ในมือกวัดแกว่งดาบ งะดินเดตะลึง
“บาเยงโบ...”
“พวกเจ้าหนีไปก่อน”
ขาดคำบาเยงโบก็พุ่งเข้าปะดาบกับงะดินเดอย่างดุเดือด...กินรีกำลังจะทำตามแต่...ระรินตรงเข้ามาแล้วเห็นเหตุการณ์
“หมอ....”
กินรีรีบบอก
“คุณระริน...หนีไปเร็ว”
“ไม่...ฉันจะอยู่กับหมอ”
กินรียืนนิ่งแล้วไม่ออกไป การต่อสู้ดำเนินไประหว่างงะดินเดกับบาเยงโบเหมือนในสมัย 800 ปีที่แล้ว ต่างฝ่ายต่างผลัดกันลุกและรับ จังหวะหนึ่งบาเยงโบกำลังจะพลาด ระรินเอาตัวเข้าไปรับดาบของงะดินเดจนตัวเองบาดเจ็บสาหัสและกำลังจะตาย บาเยงโบในร่างภราดรเข้าไปประคองระริน กินรีเข้าไปด้วย งะดินเดมองอย่างย่ามใจและสะใจ
“เจ้านี่มันแน่จริงๆถึงกับมีสตรีสละชีพช่วยเจ้า”
ภราดรตกใจ
“ระริน...”
กินรีเข้าไปดูอาการ
“คุณระริน”
ระรินกำลังจะหมดลมมองหน้าภราดรยิ้มพอใจ
“หมอ...หมอพูดถูก ความรักมันอยู่ที่จิตใจ...และนี่คือจิตใจของระรินที่แสดงความรักต่อหมอ...ระรินรักหมอ และจะรักตลอดไป”
พูดจบระรินก็สิ้นใจ ภราดรแค้นๆจนกลายเป็นบาเยงโบ
“เจ้านี่อำมหิตนัก...จงชดใช้กรรมได้แล้ว”
บาเยงโบวาดอาวุธเข้าใส่ งะดินเดงัดไม่ตายสิ่งสุดท้ายคือแปลงเป็นเสือตัวใหญ่ที่น่ากลัว บาเยงโบกวัดแกว่งดาบเข้าสู้ การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด บาเยงโบกับงะดินเดต่างโดนกันคนละแผลขณะที่พุ่งเข้าหากัน งะดินเดตาเบิกโพลงแล้วล้มลงสิ้นใจร่างกายเป็นเถ้ากองอยู่ตรงนั้น บาเยงโบก็ทรุดลงกระอักเลือดออกจากปากแล้วเปลี่ยนร่างเป็นภราดร กินรีวิ่งเข้าไปหา
“หมอ...”
ภราดรท่าทางไม่ไหวกำลังจะสิ้นใจ ถ้ำกำลังจะถล่ม
เสือสมิง ตอนที่ 24 (ต่อ)
สุสานเริ่มพังลงมา สมรักษ์พยายามพาจงใจหนีแต่มีหินตกมากั้น เสือใจพยายามหาทางที่จะออกมา มีพวกหินและฝุ่นร่วงลงมา กั้นหิน และแก้วเอาไว้ ศักดากับเสี่ยรงค์อยู่ใกล้ทางที่จะออกมากกว่าคนอื่นๆ
“ไปเถอะเสี่ยรงค์ สุสานพังแล้ว”
เสี่ยรงค์แบกสมบัติขึ้นหลังแล้ววิ่งตามศักดาไป สมรักษ์พาจงใจวิ่งออกมาแต่แล้วก็มีแท่งหินหล่นลงมาทับขาเสือใจ
“โอ๊ย...”
หินตกใจ
“พ่อเสือ...”
จงใจชะงักเป็นห่วงพ่อ
“พ่อ...”
สมรักษ์กับจงใจวิ่งไปช่วยเสือใจ ทั้งหมดช่วยกันงัดหินออกแต่หินหนักมาก สุสานยังคงถล่มลงมาเรื่อยๆ
ภราดรกำลังจะสิ้นลมเขาสั่งเสียกินรี
“รีบออกไป...ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมคงไม่รอด ไป รีบไป”
กินรีน้ำตาไหลพราก
“ไม่ หมอต้องไม่ตาย”
จ่าชิตรวบรวมกำลังเข้ามาหาภราดร
“ทำใจดีๆไว้หมอ”
ประเดิมกับมะค่าเข้ามาช่วย
“หมอ หมอต้องเข้าแข็งไว้ เราจะพาหมอออกไป”
“ไม่...ผมรู้ตัวดี...กินรี...ผมรักคุณ และจะรักตลอดไป”
สิ้นคำภราดรก็สิ้นลม กินรีตกใจและใจหาย น้ำตาไหลอาบหน้า
“คุณหมอ...คุณหมอ”
จ่าชิตเศร้าสลด
“โธ่...คุณหมอ”
ประเดิมตะลึงงัน
“คุณหมอ”
มะค่าน้ำตาไหล ถ้ำกำลังจะถล่มจ่าชิตเตือน
“ไปเถอะกินรี”
“ไม่...ฉันจะอยู่กับคุณหมอ...ไม่มีคุณหมอชีวิตฉันก็ไม่มีความหมายแล้ว”
บรรยากาศดูเศร้าทุกย่างนิ่งสงบ ภราดรนอนตายอย่างสงบ ทันใดนั้นร่างของบาเยงโบและชะเวมะรัตปรากฏกายขึ้นตรงหน้า กินรีมองแล้วขอร้อง
“ท่าน...ช่วยคุณหมอด้วย”
ชะเวมะรัตมองกินรี
“เราช่วยไม่ได้หรอก มีแต่เจ้าเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้ เจ้าลองคิดดูให้ดี”
ขาดคำร่างทั้งสองจางหายไป กินรีครุ่นคิดขณะที่ถ้ำกำลังถล่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ศักดานำเสี่ยรงค์ออกมาจากสุสานขณะที่สุสานกำลังถล่มลงมาเรื่อยๆ ทันใดนั้นเสาข้างผนังล้มลงมาทับเสี่ยรงค์เข้าที่กลางตัวพอดี
“ช่วยด้วย...”
ศักดาหันมามอง
“เสี่ย...”
“ศักดาช่วยฉันด้วย”
ศักดาไม่ช่วยกลับไปเอาสมบัติของเสี่ยรงค์ไปด้วย สุสานเริ่มถล่มรุนแรงขึ้น
“สงสัยจะไม่ไหวหรอกเสี่ย...อโหสิให้ฉันก็แล้วกัน”
ศักดารีบหนีออกไปคนเดียวทิ้งเสี่ยรงค์ไว้
“ศักดา กลับมาก่อน...อย่างทิ้งฉันไว้”
สมรักษ์พยายามช่วยเสือใจอย่างสุดความสามารถ
“หนีไปเถอะหมวดไม่ต้องห่วงฉัน”
“ไม่ เราต้องกลับบ้านด้วยกัน”
สมรักษ์พยักหน้าให้หินกับจงใจและแก้ว
“เอ้า ลองอีกครั้ง อึบ...”
ในที่สุดหินก็หลุดออก สมรักษ์พยุงเสือใจ ทั้งหมดออกมาได้แล้วรีบวิ่งไปตามทางออก
สุสานกำลังถล่มลงเรื่อยๆ สมรักษ์ จงใจ หิน แก้ว และเสือใจวิ่งมาถึงทางแยก สมรักษ์ชะลอมองไปทางที่ภราดรเข้าไป
“หมอ”
สุสานถล่มรุนแรงขึ้นสมรักษ์ตัดสินใจวิ่งออกไปข้างนอก
กินรียังไม่ยอมทิ้งศพของภราดร จ่าชิตร้อนใจ
“ไปเถอะกินรี หมอไม่มีทางฟื้นขึ้นมาได้หรอก”
มะค่าเข้าไปจับแขนกินรี
“ไปเถอะพี่กินรี เร็ว”
“ไม่ จ่า มะค่า พี่ประเดิมไปเถอะ ฉันตัดสินใจแล้ว”
จ่าชิตมองหน้ากินรีที่กำลังครุ่นคิด มะค่ากับประเดิมหน้าเศร้าทำอะไรไม่ถูก
สมรักษ์ เสือใจ นำ จงใจ แก้ว และหินมาตามทางเดินที่จะออกมาข้างนอก แล้วมาพบเสี่ยรงค์ที่ถูกก้อนหินทับอยู่ท่าทางอ่อนแรง
“ช่วยด้วย”
เสือใจข้าไปหา
“ไอ้รงค์...”
ทั้งหมดเข้าไปดูและช่วยงัดหินแต่ไม่ได้ผล สมรักษ์เห็นว่าช่วยยาก เสี่ยรงค์เริ่มทำใจ
“ช่างมันเถอะหมวด...รีบไปกันเถอะ...ปล่อยฉันไว้ที่นี่แหละ”
สมรักษ์รู้สึกสงสาร เสี่ยรงค์มองหน้าสมรักษ์
“ฉันขอร้องอะไรหมวดสักอย่างสิ”
“ได้”
“ฝากลูกฉันด้วย...ฝากดูแลเขาด้วย ดูแลเขาให้ดี”
เสี่ยรงค์มองไปที่จงใจสายตาเว้าวอน เสือใจนิ่งและเลิกอาฆาตเสี่ยรงค์แล้วมองไปที่จงใจประมาณว่าให้จงใจดูพ่อที่แท้จริง จงใจทรุดตัวลงมาหา
“ลูก...พ่อขอโทษ”
“พ่อ...”
เสี่ยรงค์มองหน้าเสือใจอย่างสำนึก
“ไอ้ใจ”
เสือใจให้อภัย
“มันจบแล้วไอ้รงค์”
เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จงใจเรียกเสี่ยรงค์ว่าพ่อแล้วคว้ามือมากุม เสี่ยรงค์สิ้นใจด้วยรอยยิ้ม ถ้ำถล่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ศักดาหอบหิ้วของออกมาหน้าถ้ำได้อย่างปลอดภัย แล้วเจอเบิ้มที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า
“ผู้กอง...เสี่ยล่ะ”
“เขาอยากเจอแกแน่ะ”
“ครับได้ครับ”
เบิ้มจะวิ่งเข้าไปในถ้ำ ศักดายิงปืนใส่ข้างหลังสองนัดเบิ้มฟุบลงทันที
“ลืมบอกไปว่าเสี่ยเขาไปรอแกในนรกแล้ว”
ศักดามองศพเบิ้มอย่างกระหยิ่ม แล้วจัดข้าวของที่เอาออกมาให้เรียบร้อยหมายจะเดินทางหนีไปคนเดียว
ระหว่างนั้น...เบิ้มยังไม่ตายทันที เขารวบรวมกำลังครั้งสุดท้ายหยิบปืนเล็งไปที่ศักดา
“ผู้กอง...”
ศักดาหันมาเบิ้มยิงใส่ไปสามสี่นัดจนลูกหมดโม่ ศักดาล้มลงขาดใจตาย เบิ้มยิ้ม
“เสี่ยบอกผมว่าอยากให้ผู้กองไปอยู่ด้วยกัน...จะได้ไม่เหงา”
เบิ้มลมหายใจรวยริน
กินรีนั่งร้องไห้เบาๆอย่างหมดหวังเธอมองไปรอบๆ เห็นรูปแกะสลักที่ผนังเป็นรูปผีฟ้ากำลังรักษาคนแล้วฉุกคิดขึ้นมาได้
“ผีฟ้าหน้าทอง...หน้ากาก”
กินรีรีบหยิบหน้ากากทองออกมาจากย่ามที่สะพายติดตัวตลอดเวลา และรีบเอามันสวมที่ใบหน้าภราดรและเริ่มตั้งจิตสมาธิทำการรักษา จ่าชิต มะค่า ประเดิมมองดูอย่างมีความหวัง กินรีใช้สมาธิจนเหงื่อจับที่ใบหน้าท่าทางต้องใช้พลังมาก แต่ในที่สุดภราดรรู้สึกตัวฟื้นขึ้นท่ามกลางความดีใจของกินรีและทุกคน
“คุณหมอ...คุณหมอฟื้นแล้ว”
กินรีเป็นลมล้มพับไป ภราดรตกใจ
“กินรี...กินรี”
จ่าชิตรีบบอก
“รีบออกไปกันเถอะหมอ”
สุสานเริ่มถล่มมากขึ้น...
เสือสมิง ตอนที่ 24 (ต่อ)
สมรักษ์ จงใจ เสือใจ แก้ว และหินออกมาข้างนอกได้สำเร็จ แล้วมาพบเบิ้มที่ถูกยิงกำลังจะสิ้นใจ สมรักษ์ข้าไปถาม
“พวกหมอล่ะ”
“ยัง...ไม่มี...ใครออกมาเลย...นอกจาก ผู้กองศักดา”
สมรักษ์รู้ทันทีว่าผู้กองศักดาเป็นคนยิงเบิ้ม
“เสี่ยล่ะครับ”
สมรักษ์ส่ายหน้าบอกความหมายว่าเสี่ยรงค์ตายแล้ว เบิ้มยิ้มอย่างทำใจ
“ผมคงต้องไปหาเสี่ยแล้ว...”
เบิ้มสิ้นใจทันที สุสานถล่มปิดทางออก ทุกคนมองไปอย่างตระหนก สมรักษ์ เสือใจ จงใจ หินและแก้วมองปากถ้ำอย่างหดหู่ สมรักษ์เสียใจ
“พวกนั้นคงไม่รอดแล้วล่ะ”
แม้ว่าจะอาลัยทุกคนก็เห็นด้วยแล้วหันหลังเดินจากไป ทันใดนั้นมีเสียงคล้ายดินและหินร่วงมาจากปากถ้ำ หินชะงักแล้วหันไปดูอย่างดีใจ
“ยังไม่ตาย พวกเขายังไม่ตาย”
ทุกคนหันไปตามเสียงหินเห็นว่า มือของจ่าชิตโผล่ออกมาและผลักหินออกมาสองสามก้อนพอให้เห็นใบหน้าของ จ่าชิต ประเดิม มะค่า ภราดรและกินรี จ่าชิตตะโกนออกมา
“ไม่รอกันเลยหรือ”
ทุกคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ทุกคนออกมาได้ เสือใจตัดสินใจมอบตัวโดยยื่นมือให้สมรักษ์
“ตกลงฉันยอมมอบตัวสู้คดี หมวด”
สมรักษ์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มองหน้ากับจ่าชิต
“จ่า เห็นเสือใจไหม”
“เห็นครับ เป็นศพอยู่ในถ้ำแน่ะ จะเข้าไปเอาศพออกมาไหมครับ”
“อย่าเลย ให้แกเป็นผีเฝ้าสมบัติอยู่ที่นั่นแหละ”
เสือใจยืนมองสมรักษ์กับจ่าชิตแล้วยิ้มอย่างขอบใจ แล้วบอกจงใจ
“ลูกพ่อ ลูกได้พบสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตแล้ว ต่อไปนี้พ่อคงไม่ต้องดูแลลูกแล้ว”
จงใจมองสมรักษ์เขินอาย ก่อนจะหันมาถามเสือใจ
“พ่อ แล้วพ่อจะไปไหน”
“เสือมันต้องอยู่ในป่าลูก แต่พ่อจะอยู่ในใจลูกตลอดไป ลาก่อนทุกคน”
แก้วเดินเข้ามาเอามือสมรักษ์กับจงใจให้จับกัน
“พี่กับหมวดเป็นคู่ที่สมกันที่สุด ฉันขอให้พี่ทั้งสองรักกันตลอดไป”
แก้วจริงใจและทำใจได้ จงใจโผเข้ากอดแก้วด้วยความซึ้ง
“แก้วคงต้องไปกับลุงเสือ”
หินบอกด้วยอีกคน
“ฉันด้วย เสือมันต้องอยู่ป่า”
กินรีกับภราดรกอดกันมองหน้าเสือใจอย่างยินดี เสือใจยิ้มให้จ่าชิต
“ไอ้ชิต ข้าไปก่อนแล้วค่อยตามจับกันใหม่”
จ่าชิตยิ้มรับ
“แน่นอน เพื่อนรัก”
เสือใจเดินจากไปอย่างทระนง แก้วกับหินเดินเคียงข้าง
สมรักษ์จับมือจงใจ ภราดรจับมือกินรี จ่าชิต ประเดิม มะค่า เดินเรียงหน้าตามมาโดยมีพระอาทิตย์ดวงโตอยู่เบื้องหน้า ทั้งหมดกำลังเดินเข้าหาดวงอาทิตย์อย่างอาจหาญ
ในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ เชียงใหม่ ดร.วิรงรอง กำลังอธิบายกับนักวิชาการหลายคน ตรงตู้แสดงสิ่งของ
“สิ่งที่ทุกท่านกำลังชมอยู่นั้นคือ หน้ากากทองคำสมัยอาณาจักรพุกาม มีอายุเกือบ 900 ปีแล้วสิ่งนี้เชื่อกันว่า
ใช้รักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ ตามความเชื่อสมัยนั้น”
หน้ากากเป็นอันเดียวกันกับที่กินรีใช้รักษาคน วิรงรองมองดาบของบาเยงโบแล้วอธิบายต่อไป
“ส่วนดาบที่เห็นนี้คือดาบอาญาสิทธิ์ของจอมกษัตริย์บาเยงโบ กษัตริย์ที่มีอำนาจและรุ่งเรืองมากที่สุดของพุกาม”
พนักงานคนหนึ่งมาเรียกวิรงรองอย่างนอบน้อม
“ดร.วิรงรองคะ คุณเป็นเอกจากเนชั่นแนลจีโอกราฟฟิก มาแล้วค่ะ”
วิรงรองหันหน้ามาคือกินรีนั่นเอง วิรงรองขอตัว
“ตามสบายนะคะ ดิฉันขอตัวก่อน มีอะไรสงสัยถามน้องคนนี้ได้เลยนะคะ”
วิรงรองเดินออกไป
เป็นเอก ยืนหันหลังมองสิ่งของโบราณที่ตั้งโชว์อยู่ เขามองไปมองมาแล้วกำลังจะเอามือไปหยิบ วิรงรองเข้ามาแล้วห้าม
“กรุณาอย่าแตะต้องสิ่งของเหล่านี้ค่ะ”
เป็นเอกชะงัก แล้วหันมาเห็นว่าเป็นภราดร
“เอ่อ ขอโทษครับ...คุณ...”
“ดิฉัน ดร.วิรงรองค่ะ คุณคงเป็นเอก จากเนชั่นแนลจีโอกราฟฟิก ที่จะมาสัมภาษณ์ฉัน”
“ครับ”
วิรงรองรับรู้แล้วสอบถาม
“เราจะเริ่มจากอะไรดี”
เป็นเอกท่าทางเจ้าชู้กรุ้มกริ่ม
“อืม ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมว่าเราเริ่มจากอาหารกลางวันก่อนดีไหม ผมเดินทางมาตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย”
วิรงรองยิ้มรับด้วยไมตรี
“ยินดีค่ะ”
รถลีมูซีนคันหรูมาจอดเทียบด้านหน้าพิพิธภัณฑ์ มีชายสูงอายุแต่งตัวภูมิฐานถือไม้เท้าดูมีราคา ก้าวลงมาจากรถ มีคนรับใช้เปิดประตูให้
“ที่นี่ล่ะครับ ท่านคมคิด”
คมคิดรับรู้เขาสวมหมวกจึงไม่เห็นใบหน้าชัดนัก วิรงรองกับเป็นเอกเดินสนทนากันมาแล้วลงบันไดมาที่หน้าพิพิธภัณฑ์
“เราจะสัมภาษณ์เป็นภาษาอะไรคะ”
“เป็นภาษาอังกฤษ คุณวิรงรองจะสะดวกไหมครับ”
“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
ทั้งสองคนลงบันไดมาขณะที่คมคิดเดินสวนขึ้นบันไดไป ขณะที่สวนกันไม่มีใครใส่ใจใคร แต่จังหวะหนึ่งคมคิดหันมามอง ใบหน้าใต้หมวกของคนคิดคืองะดินเดนั่นเอง คมคิดเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์
...ในห้องที่เก็บตู้ใส่หน้ากากกับดาบไม่มีคนอยู่หน้ากากและดาบ สั่นสะเทิ้นเหมือนรอใครบางคน.....
จบบริบูรณ์
