กากับหงส์ ตอนที่ 11
เช้ามืดวันใหม่...ในห้องรับแขก คนงานชายสองคน ช่วยกันยกโซฟาจัดใหม่ มีเนื่องคอยชี้นิ้วสั่งงาน เสร็จแล้วก็เดินมาที่มุมหนึ่งที่มดดำกำลังจัดดอกไม้ใส่กระถางเล็กสำหรับตั้งโชว์ในงานคนละกระถาง เนื่องเช็ดโต๊ะอยู่อีกมุม เดินมาดู มดดำจัดเสร็จพอดี ระหว่างนั้นอิทธิเดินเข้ามา มาลัยพอเห็นก็รีบวิ่งไปหาเกาะแขนอิทธิทันที
“พี่อิทมาแต่เช้าเลยเหรอ คิดถึงใครหรือเปล่า”
เนื่องมองค้อนตามประสาคนเจ้าระเบียบ มาลัยรีบปล่อยแขนกลัวโดนดุ
“คุณกัลบอกไว้ให้มาเวลานี้ครับ”
อิทธิหันไปไหว้เนื่อง
“มาแต่เช้าก็ดี งั้นเดี๋ยวช่วย มดดำเอาทุกแจกันที่จัดเสร็จไปวางที่โต๊ะเล็กทุกโต๊ะในห้องนะ”
มดดำยิ้ม
“งั้นเรารีบทำงานกันเลยนะพี่อิท เดี๋ยวจะไม่ทัน”
มาลัยพึมพำหมั่นไส้มดดำ
“แหม...ผู้ชายมาละกระดี้กระด้า...แรด!”
เนื่องหันมาหามาลัย
“งานเสร็จแล้วเหรอ”
มาลัยเหวอพูดไม่ออกเลย เนื่องรีบดึงแขนมาลัยที่ไม่ค่อยอยากจะไป แต่พอเดินไปได้สักนิดก็นึกได้
“นี่มดดำ แล้วนี่แม่เธอหายไปไหน ไม่คิดจะมาช่วยหยิบจับอะไรเลยหรอ”
มดดำหน้าเสีย
“เดี๋ยวคงมามั้งจ๊ะ เพราะมดดำให้แม่อาบน้ำก่อนมดดำอีก”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ สงสัยฉันต้องไปตามเอง”
เนื่องพูดจบก็เดินไป มาลัยยืนส่งยิ้มหวานให้อิทธิ เนื่องต้องเดินกลับมาลากแขนไป มดดำมองตามไปอย่างไม่ค่อยดีจนอิทธิจับความรู้สึกได้
“มีอะไรเหรอมดดำ”
“ฉันสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้” มดดำบอกด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
ส้มแต่งตัวสวยในชุดไทยอยู่หน้ากระจกแล้วยิ้มอย่างมีความสุข แล้วมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ส้มอารมณ์เสียเดินไปเปิดประตู พอเห็นเป็นเนื่องก็แปลกใจ
“มีอะไรมาเรียกแต่เช้า”
เนื่องเองพอเห็นส้มแต่งตัวสวยก็งง
“นี่อย่าบอกนะว่าจะเสนอหน้าไปเป็นแขกของงาน”
ส้มไม่สนใจจะปิดประตูแต่เนื่องจับประตูไว้
“ไปช่วยกันทำงานหน่อยสิยะ คนอื่นเขาวิ่งวุ่นกันอยู่”
“ไม่ไป”
“ฮึ...งานขี้ข้าไม่ทำ แต่ดัดจริตแต่งตัว ดูเงาหัวตัวเองด้วยนะว่าคนอย่างเธอน่ะวาสนาแค่คนใช้จะได้ไม่เพ้อเจ้อจนเป็นบ้า”
เนื่องพูดจบก็จะเดินไป ส้มโมโหเดินไปจิกหัวแล้วมาตบ เนื่องร้องกรี๊ด
“กล้าด่ากูเหรอ”
ส้มตบเนื่องอีกที มดดำกับอิทธิรีบวิ่งมาห้าม
“แม่...ปล่อยนะ”
“อีมดดำปล่อยกูๆจะตบมันให้ตายไปวันนี้”
“แม่นั่นแหล่ะปล่อย”
มดดำกระชากร่างส้มออกมา อิทธิเข้าประคองเนื่องไว้
“อีมดดำ รู้ไหมมันด่ากู”
“แต่แม่ก็ไม่ควรทำตัวเป็นอันธพาลนะ”
“นี่มึงเข้าข้างมันเหรอ”
“ก็แม่ผิดจริงๆนี่ ถ้าแม่ไปช่วยงานคนอื่นก็จบ”
“เออ...เชิญมึงอยู่กับพวกมันไปเลย ยังไงกูก็ไม่ทำงานกุลีกับพวกมึง”
ส้มโกรธมดดำมากเข้าห้องปิดประตูดังปัง
เหวงที่แขนเข้าเฝือกหนึ่งข้างวางกล่องยาบนโต๊ะ มดดำกับอิทธิช่วยกันทำแผลให้เนื่อง มาลัยยืนดูด้วยความสยอง เหวงถอนใจ
“คุณเนื่องก็ไม่น่าไปด่าเขาก่อน”
“ตกลงฉันผิดเหรอ คนไม่ทำงานจะให้ฉันชื่นชมหรือไง”
มาลัยเห็นด้วย
“นั่นสิ ลุงเหวงพูดแปลก ใจคอจะปล่อยให้เป็นมาเฟียทั้งแม่ทั้งลูกเหรอ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่ไม่อยากให้มีเรื่อง”
มดดำไหว้เนื่อง
“ฉันขอโทษคุณเนื่องแทนแม่ด้วยนะจ๊ะ ต่อไปมีอะไรให้ทำก็บอกฉันแล้วกันนะ”
เนื่องค้อน
“ที่จริงฉันก็อยากจะโกรธเธอหรอกนะ แต่ถามหน่อยสิ เมื่อกี้ทำไมไม่เข้าข้างแม่”
มดดำหน้าสลด
“ก็แม่ทำไม่ถูกนี่คะคุณเนื่อง ฉันก็ไม่ควรเข้าข้างแม่”
เนื่องมองสงสัย
“เธอคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ”
อิทธิยืนยัน
“จริงครับคุณเนื่อง มดดำกับแม่ไม่เคยเห็นตรงกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว เพียงแต่น้าส้มเขาไม่เคยคิดจะเปลี่ยนนิสัย ผมยืนยันได้ครับว่ามดดำเป็นคนดีจริงๆ”
เนื่องมองมดดำอย่างใช้ความคิด
“วันนี้เป็นวันมงคลของเจ้านาย ฉันไม่อยากเอาเรื่อง ห้ามใครพูดเรื่องเมื่อกี้นี้นะ”
มาลัยแปลกใจ
“คุณเนื่องจะไม่เอาเรื่องเหรอคะ”
“แยกย้ายกันไปทำงานเถอะ เหลือเวลาไม่มากแล้ว”
เนื่องจ้องทุกคนหน้าเข้ม มาลัยที่ไม่ชอบมดดำเดินชนมดดำก่อนออกจากห้องไป มดดำกับอิทธิเดินออกไปพร้อมเหวง เนื่องมองตามมดดำไปด้วยความรู้สึกสงสัยว่ามดดำจะดีจริงเหรอ
รถตู้สุดหรูของพิมพ์พรรณแล่นมาจอดหน้าบ้าน พิมพ์พรรณกับสหรัฐลงมาจากรถ สิริยุพาลงมาด้วย พิมพ์พรรณหันไปถาม
“ยุพา ดูสิชุดฉันยับไหม”
สิริยุพารีบเข้ามาจัดแจงดูแลชุดของพิมพ์พรรณ ระหว่างนั้นสหรัฐก็เห็นอิทธิกับมดดำ ยกแจกันมาจัดที่ด้านนอกช่วยกันกระหนุงกระหนิง เขาเดินไปชะเง้อดูให้ถนัด สิริยุพาจัดชุดให้พิมพ์พรรณเสร็จพอดี
“เรียบร้อยแล้วค่ะ เป๊ะเว่อร์”
“งั้นยุพาก็ดูแลสินสอดด้วยนะ...ตารัฐ เข้าไปข้างในไหมลูก”
สหรัฐลังเลพิมพ์พรรณเลยดึงแขนเข้าไปในบ้านทั้งที่สหรัฐไม่ค่อยอยากเข้าไป สิริยุพาขนกระเป๋าสองกระเป๋าที่บรรจุสินสอดเดินตามเข้าไป
สิริยุพาวางกล่องเครื่องเพชรกับทองคำแท่งและจัดเงินสดใส่บนพาน กัลยากับชาติชาย คุณหญิงวาปีกับพิมพ์พรรณนั่งยิ้มปลื้ม ชาติชายหันมาบอกกัลยา
“ไม่รู้ยัยดาแต่งตัวเสร็จหรือยัง ผมไปตามไหม”
“อย่าไปเร่งแกเลยค่ะคุณ เดี๋ยวสไตลิสท์ของยัยดานั่นแหละจะโกรธ”
พิมพ์พรรณแปลกใจ
“เอ๊ะ...ใครเหรอคะสไตลิสท์ของหลาน”
คุณหญิงวาปีพูดขึ้น
“ก็ยัยอรน้าเขานั่นแหล่ะ เห็นขนช่างหน้าช่างผมมากันหลายคนเลย บอกไม่ได้วันนี้หลานต้องสวย”
พวกผู้ใหญ่หัวเราะมีความสุข สหรัฐแอบมองออกไปด้านนอกก็ไม่เห็นมดดำกับอิทธิแล้ว เขามองหา ชาติชายเห็นเข้า
“ตารัฐ หาอะไรเหรอ”
“เอ่อ...เปล่าครับ ตอนนี้ยังมีเวลาเหลืออีกนาน ผมขออนุญาตไปเดินเล่นนะครับ”
พิมพ์พรรณกระซิบ
“ตารัฐ จะมาเดินอะไรกันตอนนี้ล่ะ”
“ช่างเถอะพิมพ์ ตารัฐคงตื่นเต้นน่ะ วันสำคัญของเขานี่ ให้ไปเดินเล่นผ่อนคลายก็ดีนะ” คุณหญิงบอกกับสหรัฐ “ไปเถอะจ้ะตารัฐ”
สหรัฐเดินออกไป พิมพ์พรรณมองตามไปไม่ค่อยสบอารมณ์
สหรัฐเดินออกมาสนามหน้าบ้านมองหามดดำ แต่ไม่เห็น สักพักมดดำก็ถือถาดขนมออกมาวาง สหรัฐรีบเดินไปหาทันที
“แหม...ฉันนึกว่าวันนี้มาร่วมงานวันหมั้นของคนอื่นซะอีก”
“คุณพูดอะไรของคุณ”
“เปล่าก็เห็นคนบางคู่กระหนุงกระหนิงหวานซะยังกับเป็นคนหมั้นซะเอง”
มดดำงง
“ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดอะไรนะ แต่ช่วยถอยไปหน่อยนะคะ คุณกำลังเกะกะการทำงานของฉัน”
“งั้นให้ฉันช่วยนะ”
สหรัฐเอื้อมมือจะไปหยิบจานเล็กมาช่วยแบ่งขนม แต่มดดำไม่ให้ดึงมือไม้กัน
“นี่คุณ จะมาช่วยทำไม มันเป็นงานฉัน”
สหรัฐยิ้มยั่วดึงจานกลับมดดำก็มาดึงอีก ขณะที่ทั้งสองกำลังยื้อยุดกันอยู่นั้น สุทธิดามองอยู่จากหน้าต่างห้องนอนชั้นบน สีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความเจ็บใจ เสียงองค์อรดังเข้ามา
“ยัยดา...มาเร้ว น้าเตรียมปิ่นปักผมเสร็จแล้ว เดี๋ยวไม่ทันฤกษ์นะ”
สุทธิดาเดินกลับไปหาช่างหน้า ช่างผม องค์อรคอยกำกับ
“พี่ห่านขา อรว่าเติมปากอีกนิดนะคะ”
ห่านเข้าไปเติมปากให้สุทธิดา องค์อรยิ้มแย้มพอใจ
“แหม...ได้พี่ห่าน ช่างแต่งหน้ามือหนึ่งของเมืองไทยมาแต่งนี่อรปลื้มมากค่ะ”
องค์อรยิ้มมีความสุขที่เห็นหลานสวย
มดดำจัดขนม สหรัฐยืนมองพอเห็นเธอไม่สนใจก็ส่งเสียงทักทาย
“สวัสดี”
มดดำก็ยังนิ่งทำงานไป
“ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ”
“นี่คุณ จะไปไหนก็ไปเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันเลย ฉันเบื่อจะซวยเพราะคุณ”
สหรัฐฉุนที่มดดำไม่แสดงไม่ตรีด้วย ก็เลยหยิบขนมทาน
“ตายแล้ว คุณกินทำไม” มดดำตกใจ
“ก็ฉันหิวอ่ะ ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย”
มดดำส่ายหน้าเซ็ง สหรัฐจะหยิบอีกมดดำจะแย่งจานขนมแต่เขาจับมือไว้
“ไม่ได้แอ้มฉันง่ายๆอีกแล้ว”
มดดำกำมือแน่นจะดึงกลับ สหรัฐเห็นก็ยิ้มกวน
“ไม่ได้คิดจะชกฉันใช่ไหม”
อิทธิที่ถือถาดเหยือกเครื่องดื่มออกมาเห็นก็หยุดมอง สหรัฐกับมดดำหันไปเห็น สหรัฐรีบปล่อยมือมดดำทันที
“คุณไม่ควรมาอยู่ตรงนี้นะครับ”
อิทธิเดินเอาของมาวางมองสหรัฐด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจ
“ฉันมาเดินเล่น”
“ถ้างั้นไปเดินกับผมได้ไหม ผมว่าผมมีเรื่องคุยกับคุณ”
สหรัฐกับอิทธิมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
สหรัฐกับอิทธิเดินมาหยุดคุยกันที่มุมหนึ่ง
“ผมขอพูดตรงๆนะครับ คุณอยู่ห่างๆมดดำได้ไหม”
“ผมก็แค่ทักทายมดดำแบบเพื่อน”
“ความเป็นเพื่อนของคุณทำให้มดดำเดือดร้อน ตอนนี้แฟนคุณเกลียดมดดำมาก คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอครับ”
สหรัฐอึ้ง
“ผมจะระวังให้มากกว่านี้”
“ไม่คุยจะดีกว่า เพราะนอกจากเรื่องแฟนคุณแล้ว ก็คือเรื่องของผม ผมรักมดดำ และผมก็ไม่ชอบเห็นผู้ชายอื่นมาคอยตามคนที่ผมรัก คุณเข้าใจใช่ไหมครับ”
สหรัฐอึ้งพูดไม่ออก อิทธิยิ้มให้อย่างสุภาพก่อนเดินกลับไปช่วยมดดำทำงาน สหรัฐเดินคอตกกลับเข้าบ้านไป
ระหว่างที่ช่างหน้าช่างผมกำลังแต่งให้สุทธิดา มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น องค์อรรีบเดินไปเปิดประตูก็เห็นเป็นส้มในชุดสวยเกินฐานะ
“มีอะไร”
องค์อรมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ส้มยิ้มหวาน
“ฉันขอมาช่วยคุณดาแต่งตัวได้ไหมคะ”
องค์อรงง
“อะไรนะ”
สุทธิดากำลังแต่งหน้าแต่งผมพอได้ยินเสียงส้มก็บอกให้ช่างหยุด แล้วลุกเดินไปสมทบกับองค์อร
“คุณดาคะ ขอฉันช่วยคุณอีกคนนะคะ”
สุทธิดาหน้านิ่ง
“บ้าหรือเปล่า ไปซะ วันนี้ฉันไม่อยากโมโห”
พูดจบสุทธิดาก็หันหลังจะเดินไปแต่ส้มก็พูดขอร้อง
“แต่ฉันอยากมาช่วยแต่งตัวให้คุณจริง ฉันอยากเห็นคุณสวย อยากแสดงความยินดีกับคุณนะคะ”
สุทธิดาหันขวับกลับมามองหน้าไม่พอใจ ส้มพยายามยิ้มให้
“ถ้าอยากช่วยฉันมาก ก็ไปดูแลลูกตัวเองดีกว่าจะได้ไม่ไปอ่อยให้ท่าพี่รัฐของฉัน แต่จะให้ดีก็ไสหัวออกไปจากชีวิตฉันทั้งคู่เลยสิ”
ส้มอึ้งไป
“คุณดา...”
“จำไว้นะ แกกับลูก คือขยะที่ฉันขยะแขยงและรังเกียจที่สุดในโลก อย่ามาเสนอหน้าให้ฉันเห็นอีก ไปตายข้างถนนที่ไหนก็ไป...ไป๊!”
พูดจบสุทธิดาก็เดินเชิดไปนั่งให้ช่างแต่งหน้าทำผมต่อไม่แม้แต่ปรายตามาหาส้มอีก ส้มน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจ องค์อรยิ้มร้ายนิ่งๆเหมือนจะเห็นใจ แต่ปิดประตูใส่หน้าโครม
ส้มเดินปาดน้ำตาจะลงข้างล่าง แล้วหยุดคิดด้วยความแค้นใจ
“อีมดดำ เพราะมึงคนเดียว อีสารเลว!”
รถของพงษ์แล่นมาจอด แพรวพราวมากับพงษ์
“เดี๋ยวอาจะรออยู่นี่”
พงษ์งง
“ไหนอาบอกว่าเราจะมางานด้วยกัน”
“เรามาด้วยกัน แต่เราจะไม่อยู่ด้วยกัน แกลงไปแสดงความเป็นสุภาพบุรุษของแก ส่วนอาขอเดินเล่นชมบริเวณบ้านนะ”
“อาไปกับผมสิครับ ผมจะได้แนะนำให้รู้จักกับพ่อแม่ของดา”
“ไม่จำเป็น แกรีบไปเถอะ ใกล้จะได้เวลาแล้ว”
พงษ์งงแต่ก็รีบลงจากรถไป แพรวพราวลงจากรถตามมา แล้วเดินไปมองคนที่มาร่วมงาน
“ฮึ...ครอบครัวสุขสันต์มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นกับคุณหรอก คุณชาติ”
แพรวพราวเดินเข้าบ้านไป
มดดำถือถาดอาหารออกจากครัว ส้มเข้ามาจิกหัว
“อีตัวดีมึงมานี่”
“โอ้ย...แม่ อะไรกันนี่”
ส้มไม่ฟังเสียงไม่อธิบาย เงื้อมมือ จิกหัวตบๆ มดดำล้ม ข้าวของกระจาย อิทธิเข้ามาห้ามจับส้ม ไว้ คนงานในบ้านเข้ามาสมทบ
“พอได้แล้ว น้าส้มมันเรื่องอะไรกัน มาตีกันเหมือนหมูเหมือนหมาอย่างนี้”
“ปล่อยกู...อีมดดำ อีชั่ว อีเลว”
“ฉันไปทำอะไรอีกละแม่”
“หนอยแน่ะ กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง มึงยังมาตีหน้าตายอีก ระริกระรี้ ให้ท่าอ่อยผู้ชาย”
“ฉันไปอ่อยใคร”
“ก็คุณรัฐไง มึงอย่าคิดนะ ว่ามึงทำอะไรแล้วคนไม่รู้ไม่เห็น คุณดาโกรธมาก มึงรู้ไหม มึงรู้ไหม”
ส้มจะเข้าไปซ้ำ อิทธิจับไว้ มดดำนิ่ง เนื่องปราม
“พอได้แล้ว แขกเต็มบ้าน ทำยังกับอยู่สลัม”
ส้มหันขวับไปหาเนื่อง
“ก็กูมันคนสลัม หุบปากไป”
ส้มหันกลับย่างสามขุมเข้าหาเผชิญหน้ากับมดดำ
“มึงจำไว้นะนังมดดำ ไม่ว่าไอ้อีหน้าไหนทำให้คุณดาโกรธ ทำให้คุณดาเสียน้ำตา มันต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม วันนี้กูถือว่าเป็นวันมงคล มึงรอดตัวไปกูยกให้ แต่จำใส่กะลาหัวไว้ คุณรัฐเป็นของคุณดาเดียวมึงอย่าบังอาจเล่นของสูง”
ส้มสะบัดหน้าออกไป ทุกคนยืนงง มันมากไปเปล่านี่ เนื่องตัดบท
“ไปๆ เก็บกวาดข้าวของ แยกกันไปทำงาน”
อิทธิเข้าไปประครองมดดำ
พงษ์เดินเข้ามาในห้องรับแขก แก้วกับวาว่าเห็นก็เรียกไปนั่งด้วยกัน แพรวพราวเดินเข้ามาแล้วแยกไปนั่งอีกที่ห่างจากพงษ์
คุณหญิงวาปี ชาติชาย กัลยา พิมพ์พรรณ นั่งบนโซฟา มีสหรัฐนั่งที่พื้น สิริยุพากับดอมนั่งใกล้ๆพานสินสอดพร้อมช่างภาพ และแขก
“นายดอม พี่สาวเราเขาเสร็จหรือยัง จะเก้าโมงแล้วนะ” คุณหญิงหันไปถามดอม
“เดี๋ยวผมไปตามให้นะครับ”
ชาติชายแทรกขึ้น
“ไม่ต้องหรอกครับคุณแม่ มากันแล้ว”
ทุกคนหันไปตามชาติชาย แล้วก็ยิ้มตะลึง เห็นองค์อรเดินจูงสุทธิดาลงมา ส้มยืนแอบดูอยู่ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความตื้นตัน
“สวยจริงๆลูกแม่”
พงษ์ แก้ว วาว่านั่งด้วยกันก็ตะลึงตาค้าง
“ดาสวยจริงๆเลยเน๊อะ” แก้วเอ่ยปากชม
“คงไม่มีคู่ไหนเหมาะกันไปมากกว่านี้แล้ว พี่รัฐกับดา โอ๊ย...เหมือนเจ้าชายเจ้าหญิง” วาว่าปลื้มมาก
พงษ์หงุดหงิด
“หุบปากเถอะน่าคุยอะไรกันอยู่ได้รำคาญ”
องค์อรพาสุทธิดามานั่งที่พื้นข้างๆสหรัฐ แล้วตัวเองก็ไปนั่งบนโซฟา แพรวพราวที่นั่งปะปนกับแขกแอบถอดแว่นกันแดดมองที่สุทธิดาแล้วยิ้มร้าย สุทธิดามองหน้าสหรัฐ เขามองตอบแล้วยิ้มให้ สุทธิดาค่อยยิ้มรับแต่แววตาไม่ค่อยยิ้ม กัลยาสะกิดพิมพ์พรรณ
“ได้เวลาแล้ว เข้าสู่พิธีการเลยนะคะ”
พิมพ์พรรณหันไปหาคุณหญิง
“คุณแม่ค่ะ ดิฉันในฐานะผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าว อุ้ย...ฝ่ายชาย ขอโทษค่ะพิมพ์พรรณตื่นเต้นนึกว่าวันนี้เป็นวันแต่ง”
ทุกคนขำมุขพิมพ์พรรณ แต่สหรัฐไม่ค่อยมีความสุขจนสุทธิดาสังเกตได้
“ดิฉันขออนุญาตสู่ขอหนูสุทธิดา มาเป็น...”
พิมพรรณตื่นเต้นจนบังเอิญไปทำแก้วน้ำที่อยู่ใกล้หกเต็มพื้น
“ว้าย!ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”
พิมพ์พรรณพยายามเช็ดๆ กัลยารีบบอก
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวให้ใครรีบมาทำความสะอาดแล้วกัน”
“เดี๋ยวผมไปตามให้นะครับ”
ดอมรีบวิ่งไป ส้มที่แอบดูอยู่อีกมุม รีบวิ่งอ้อมไปเหมือนกัน
อิทธิกับมดดำ ยืนตรงมุมเครื่องดื่ม เพื่อคอยบริการน้ำกับขนมให้แขก ดอมเดินออกมาแล้วตรงไปหามดดำ
“มดดำ เดี๋ยวช่วยไปทำความสะอาดข้างในหน่อยสิ น้ำมันหกน่ะ”
“ค่ะ”
มดดำหยิบผ้าจะเดินไป ส้มวิ่งเข้ามาแล้วดึงแขนมดดำไว้
“ให้ฉันไปเองดีกว่า”
“ไม่เป็นไรแม่ ฉันไปดีกว่านะ”
“เอ็งมันซุ่มซ่าม ไม่ต้องหรอก เอาผ้ามานี่”
ดอมรำคาญ
“เสียเวลากันใหญ่แล้ว มดดำนั่นแหละไป”
ดอมจูงมือมดดำรีบวิ่งไป ส้มจะเดินตามไป อิทธิขัดขึ้น
“น้าส้มจะเข้าไปทำไม”
ส้มชะงัก
“เอ่อ...ก็เข้าไปดูมดดำน่ะสิ กลัวมันจะไปแรดอ่อยคุณสหรัฐ”
อิทธิไม่อยากจะเชื่อหู
“น้าส้ม นี่น้าคิดอะไรของน้าเนี่ย”
ส้มมองอิทธิไม่พอใจ แล้วเดินสะบัดตามมดดำกับดอมเข้าไป อิทธิมองตามด้วยความเบื่อหน่าย
ส้มเดินมาที่ประตูเข้าห้องรับแขก แต่จะเข้าก็เปลี่ยนใจหยุดแอบดูอยู่ห่างๆ มดดำรีบคลานเข่าไปตรงบริเวณที่พิมพ์พรรณยืนรออยู่แล้วลงมือเช็ดน้ำจนหมด สหรัฐแอบเหลือบมองมดดำ สุทธิดาที่คอยจ้องสหรัฐก็หันไปมองมดดำด้วยสายตาไม่พอใจ มดดำเช็ดน้ำที่หกเสร็จแล้วก็หยิบแก้วน้ำออก
“เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวมดดำเอาแก้วใหม่มาเปลี่ยนให้นะคะ”
กัลยายิ้มให้ มดดำคลานเข่าออกไป สหรัฐก็มองตามพอหันกลับมาก็เจอสายตาสุทธิดาๆยิ้มให้แล้วกระซิบ
“อีกไม่กี่นาทีดาก็จะเป็นคู่หมั้นของพี่รัฐแล้วนะคะ”
สหรัฐยิ้มเจื่อนๆ พิมพ์พรรณรีบกลับลงนั่งที่เดิมดูนาฬิกา
“เริ่มกันเลยนะคะ ยังไม่ถือว่าเสียฤกษ์นะคะ”
ทุกคนยิ้มให้พิมพ์พรรณ
มดดำถือถาดน้ำเข้ามาแล้วต้องหยุดดูภาพการหมั้นด้วยความรู้สึกใจหาย มือสหรัฐกำลังเปิดกล่องแหวนออกมา แล้วสวมให้กับสุทธิดาท่ามกลางสักขีพยานที่ต่างพากันปลาบปลื้ม สุทธิดายกมือไหว้สหรัฐ ทุกคนในห้องปรบมือกัน มดดำมองภาพนี้แล้วพยามปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ แต่จะเอาน้ำไปวางก็ไม่กล้า
ระหว่างนั้นสุทธิดาเห็นมดดำถือถาดเล็กใส่แก้วน้ำใหม่เข้ามา แต่ยังยืนรีๆรอๆอยู่ คุณหญิงวาปียิ้มปลาบปลื้ม
“ยายดีใจมาก และขอให้มีความสุขมากๆนะจ๊ะหลานทั้งสองคน”
กากับหงส์ ตอนที่ 11 (ต่อ)
สหรัฐกับสุทธิดาหันไปกราบวาปี สุทธิดายิ้มให้ทุกคนแล้วประกาศ
“แต่ดาคงจะมีความสุขกว่านี้ถ้าพี่รัฐให้สิ่งหนึ่งกับดา”
สหรัฐอึ้งไม่รู้ว่าเธอมาไม้ไหน แต่เมื่อเห็นทุกคนมองมาสหรัฐก็ต้องตามน้ำ
“อะไรเหรอดา”
“ดาอยากให้พี่รัฐรักและดูแลดาเพียงคนเดียวตลอดไป...ได้ไหมคะ”
สหรัฐมองไปที่มดดำแล้วนิ่งอึ้ง มดดำเองก็ต้องหลบตาเวลาที่เขามองมา พิมพ์พรรณหันมาหาลูกชาย
“ว่าไงตารัฐ น้องขอแค่นี้ทำได้ใช่ไหมลูก”
“เอ่อ...ครับ”
ผู้ใหญ่ทุกคนยิ้มปลื้ม มดดำเดินเอาถาดเล็กไปวางแล้วเดินออกไป สหรัฐพยามจะไม่มองตามแต่ก็อดใจไม่ดีไม่ได้ คุณหญิงวาปีตัดบท
“เอาล่ะ เป็นอันว่าพิธีสำคัญเสร็จไปแล้ว”
สิริยุพาบอกทุกคน
“ต่อไปก็ขอถ่ายรูปหมู่นะคะ คุณรัฐกับคุณสุทธิดารบกวนเชิญยืนรอก่อนนะคะ ยุพาของจัดที่นั่งให้ผู้ใหญ่หน่อยค่ะ”
สหรัฐกับสุทธิดา ลุกเดินไปยืนมุมหนึ่ง แล้วพวกผู้ใหญ่ไปนั่งเรียงที่ด้านหลังรวมทั้งดอมด้วยโดยมีสิริยุพากับช่างภาพช่วยกันจัดที่นั่ง สุทธิดากระซิบกับสหรัฐ
“เป็นไงบ้างคะพี่รัฐ”
สหรัฐงง
“เป็นอะไรเหรอ”
“ก็รู้สึกไงที่ตอนนี้ดาเป็นเจ้าของพี่รัฐแล้ว”
สหรัฐสะดุดหูกับคำพูดของเธอไปนิด
“อืม...ที่จริงพี่ก็ดูแลดาตลอดเวลาอยู่แล้วนะ”
“ตอบเลี่ยงได้ดีนะคะ ไม่เป็นไรพี่รัฐรู้สึกยังไงดาไม่สนแล้ว เพราะตอนนี้ดาทั้งมีความสุขและความสะใจมากเลยนะคะ”
สุทธิดายิ้มเลือดเย็นให้ แล้วจับมือเขามาแล้วเอามือตัวเองกุมไว้เหมือนจะบอกว่าฉันเหนือกว่าเธอ ผู้ใหญ่นั่งที่โซฟาเรียบร้อย
“เชิญค่ะคุณรัฐคุณสุทธิดา” สิริยุพาเดินมาตาม
สหรัฐกับสุทธิดามานั่งด้านหน้าผู้ใหญ่ มีดอมยืนข้างๆหลังวาปีแล้วถ่ายรูปกัน ส้มที่ยืนแอบดูอยู่น้ำตาไหลด้วยความสุข
“ขอให้มีความสุขมากๆนะจ๊ะ...ดาลูกแม่”
มดดำถือถาดเดินเหม่อมาแล้วจะชนโต๊ะที่วางน้ำกับขนม อิทธิต้องตะโกนร้องห้าม
“มดดำระวัง”
มดดำสะดุ้งรีบมองแล้วหลบ
“เป็นอะไรน่ะ”
มดดำหลบตา
“เอ่อ...เปล่าจ้ะ”
อิทธิจ้องหน้าสงสัย
“เปล่าแต่เหม่อเกือบชนเนี่ยนะ”
“เอ่อ...คือ...ฉันกำลังคิดว่าเดี๋ยวเราจะเสิร์ฟกันยังไง เพราะตอนนี้พิธีใกล้จะเสร็จแล้ว”
“เสิร์ฟไง ก็เหมือนที่คุณเนื่องบอกไว้ไง มดดำถือถาดขนมพี่ถือถาดน้ำ เราเดินด้วยกันให้แขกหยิบทาน”
“อ๋อ...เหรอ”
“มดดำ ตกลงมีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีจริงๆ เราไปเสิร์ฟกันเถอะ”
มดดำรีบยกถาดขนมเดินไป อิทธิรีบยกถาดน้ำตามไป
คุณหญิงวาปีกับสมาชิกในครอบครัวยืนส่งแขก ช่วงหนึ่งองค์อรมองไปเห็นแพรวพราวที่รีบหลบอย่างเร็ว
“เอ๊ะ...นั่นมัน”
ทุกคนหันมองตามแต่แพรวพราวหันหลังไปแล้ว กัลยาเข้ามาถาม
“มีอะไรเหรออร”
“อรรู้สึกเหมือนเห็นแพรวพราว”
ชาติชายอึ้ง คุณหญิงมองหน้าไม่พอใจทันที
“เธอเชิญมันมาเหรอ”
“เปล่านะครับ ผมไม่เคยติดต่อกับเขามานานมากแล้ว”
“แต่อรว่าอรเห็นจริงๆนะคะ”
องค์อรเดินไป คุณหญิงมองชาติชายค้อน กัลยาแย้ง
“คุณแม่คะ ยัยอรอาจจะตาฝาดไปก็ได้”
“ฉันก็หวังอย่างนั้นนะ”
คุณหญิงเดินแยกไปทักทายแขกคนอื่น องค์อรเดินกลับมา
“ไม่เห็นแล้วค่ะ”
“ดูสิอร คุณแม่เลยโกรธคุณชาติเลย”
องค์อรจ๋อยไป
“อรขอโทษค่ะพี่ชาติ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ช่างมันเถอะ”
องค์อรยิ้มรับเจื่อนๆรู้สึกผิด
สุทธิดากับสหรัฐยืนคุยกับแขกกลุ่มหนึ่งอยู่ พงษ์ แก้ว วาว่ายืนห่างออกมา
“กลับกันหรือยัง” พงษ์ถามสองสาว
แก้วหันมาบอก
“เดี๋ยวสิ ตั้งแต่มาพวกเรายังไม่ได้คุยกับดาเลยนะ”
วาว่าเห็นด้วย
“นั่นสิ อย่างน้อยแสดงความยินดีสักนิดก็โอนะ”
“ไม่เห็นเหรอว่าเขายุ่งๆกัน ไปกันเถอะ”
พงษ์จะเดินไปแต่แก้วดึงมือไว้
“ตกลงที่ว่าตัดใจได้นี่ทำได้จริงหรือเปล่า”
พงษ์จ้องหน้า
“เรื่องของฉัน...ไม่เกี่ยวกับเธอ”
พงษ์ดึงมือออกแล้วเดินไป แก้วกับวาว่ามองตามงงๆ
“ลงอีแบบนี้ตัดไม่ได้ชัวร์” วาว่าเบ้หน้า
แก้วถอนใจ
“เอาน่า ให้เวลาอีกหน่อยแล้วกัน เพราะไงตอนนี้พงษ์ก็คงไม่หวังอะไรในตัวดาแล้วล่ะ”
“ย่ะ พงษ์น่ะไม่หวัง แต่แก้วยังหวังอะไรหรือเปล่า”
แก้วทำไขสือ
“พูดอะไรอ่ะวา ฉันไม่ได้หวังอะไรทั้งนั้น”
วาว่าจ้องหน้าแก้วๆหลบตา
พงษ์เดินอารมณ์เสียเข้ามานั่ง แพรวพราวเดินยิ้มเข้ามานั่งด้วย
“วันนี้ผมไม่น่าเชื่ออาแพรวเลย ผมไม่เห็นว่าการที่เราไปวันนี้เราจะได้อะไร”
“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ถ้าแกไม่ไปสิเขาจะคิดว่าแกยังชอบเขาอยู่ แล้วอาจจะไม่อยากอยู่ใกล้”
“ตกลงเรามาถูกทาง”
แพรวพราวพยักหน้ารับ
“และอีกอย่างอาก็รู้ว่าคู่หมั้นแฟนแก เขาก็ไม่ได้รักแฟนแกเลย”
พงษ์ชะงัก
“อาแพรวรู้ได้ไง
“นี่...คนที่มีมันมีความเสน่หาต่อกัน วันสำคัญแบบนี้คงแทบไม่ละสายตาออกจากกัน แต่นี่อะไร้ อาเห็นนายคนนั้นทำหน้ายังกับจะโดนส่งไปรบงั้นแหละ”
พงษ์ดีใจ
“แบบนี้อีกไม่นานก็ถอนหมั้นใช่ไหมครับ”
“ไม่รู้สิ”
“อ้าว...ตกลงไงครับเนี่ย”
“จะไปแคร์ทำไมไอ้เรื่องถอนหรือไม่ถอนหมั้น แค่อาทำให้แกได้เด็กคนนั้นก็พอไม่ใช่เหรอ”
“พอครับ พอ...พอมากที่สุดเลยครับ”
“รับรองงานนี้แกพอใจ อาพอใจแน่นอน”
แพรวพราวยิ้มร้าย ส่วนพงษ์ยิ้มมีความหวัง
รถตู้สุดหรูของพิมพ์พรรณ แล่นมาจอดหน้าบ้าน สหรัฐ พิมพ์พรรณ สิริยุพาลงมาจากรถ แล้วสหรัฐก็เดินเข้าบ้านไปเลย พิมพ์พรรณกับสิริยุพามองตามสงสัย
“นี่ยุพา ตารัฐดูแปลกๆนะว่าไหม”
“ชัวร์ค่ะ ดูเหมือนคนไม่มีความสุขเลยนะคะ ทั้งๆที่เป็นวันหมั้นแท้ๆ คุณพิมพ์ซะอีกดูเริงร่าราวกับเป็นคนหมั้นซะเอง”
“จริงเหรอ...ตายแล้ว ฉันดูน่าเกลียดไหม เอ...ฉันว่าฉันเก็บอาการให้ดูสงบเสงี่ยมแล้วนะ”
“อุ๊ย...เก็บอะไรคะ โหงวเฮ้งกระเด็นออกมานอกหน้าซะขนาดนั้น”
พิมพ์พรรณค้อน
“นี่แม่ยุพา ไปเลยนะ กลับไปได้แล้ว วันนี้ขอบใจมาก” พิมพ์พรรณสั่ง คนขับรถ “เดี๋ยวเอาคุณยุพาไปทิ้ง เอ๊ย...ไปส่งที่บ้านด้วยนะ”
คนขับรถรับปาก สิริยุพาหน้าเจื่อนที่โดนดุ พิมพ์พรรณก็เดินขึ้นบ้านไป
สหรัฐถอดสูทกับไทออกแล้ว ก็มานั่งที่โซฟาด้วยความเซ็ง พิมพ์พรรณเดินเข้ามานั่งด้วย
“ตารัฐ ทำไมวันนี้ลูกดูไม่มีความสุขเลยล่ะ”
“ผมเหรอครับ...ไม่มีอะไรนี่ครับ”
พิมพ์พรรณจับมือสหรัฐ
“แม่รู้ว่าลูกอาจจะยังไม่รักหนูดา แต่ลูกลองเปิดใจหน่อยสิ”
“ผมก็พยายามอยู่ครับ”
“พยามเปิดใจรับหนูดา แล้วก็ต้องพยามตัดใจจากเด็กมดดำนั่นด้วยนะ”
สหรัฐอึ้ง
“คุณแม่...เอ่อ...”
“ลูกรัก เวลาจะรักใครแม่อยากให้รัฐมองไปอีกห้าสิบปีข้างหน้าด้วยนะ ชีวิตน่ะมันไม่ใช่แค่รักกันวันนี้เท่านั้น เพราะเมื่อเป็นครอบครัวแล้วลูกก็จะไม่ได้อยู่แค่กับมดดำ แต่จะต้องอยู่กับครอบครัวเขาด้วย ลูกคิดว่าลูกจะรับแม่ของมดดำได้เหรอ”
“คุณแม่กำลังสอนให้ผม รังเกียจคนที่ด้อยกว่าเรานะครับ”
“ลูกก็รู้ว่าแม่ไม่ได้เลือกหรือมองใครที่ฐานะ แต่แม่มองกว้างกว่านั้น”
“กว้างกว่านั้น หมายความว่าไงครับ”
“ฟังให้ดีนะ แม่ของเด็กมดดำน่ะเคยเป็นเมียน้อยคุณชาติ”
สหรัฐตกใจ
“อะไรนะครับ”
“ไม่ใช่แค่นี้นะ หลังจากเลิกกันกับคุณชาติ ส้มก็กลับไปดีกับแฟนเก่าที่เป็นกรรมกรจนมีมดดำออกมา โชคดีนะที่เด็กสองคนไม่ใช่พี่น้องกัน ไม่งั้นยัยกัลเพื่อนแม่คงอกแตกตาย ที่จริงแม่ก็ไม่อยากพูดเรื่องไม่ดีของคนอื่น แต่มันจำเป็นสำหรับลูก ตอนนี้ลูกเข้าใจแม่แล้วใช่ไหม ต่อให้แม่บำเพ็ญตบะถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ แต่แม่คงรับส้มไม่ได้ และแม่ก็เชื่อว่าลูกก็รับครอบครัวมดดำไม่ได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นลูกรู้แล้วใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”
สหรัฐเครียดไปอย่างคิดหนัก
บริเวณงานหมั้น
เนื่องสั่งให้มาลัยเก็บของบริเวณที่จัดงาน เหวงจะมาช่วยเก็บขยะแต่เนื่องไปแย่งไม่ให้ทำ กัลยายืนดูแลความเรียบร้อยอยู่มุมหนึ่ง ส้มเดินเข้ามาแต่ไม่ได้ช่วยใครทำอะไร ส้มมองไปเห็นชาติชายกับกัลยาก็ทำทีเข้าไปช่วยงานทั้งสอง
“คุณกัลมีอะไรให้ส้มช่วยรึป่าวคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ส้มไปช่วยมดดำกับอิทธิในครัวก็ได้ ตรงนี้ฉันมีเนื่องกับมาลัยแล้ว”
ส้มยังไม่อยากจะไปไหน
“ดูวันนี้คุณชาติกับคุณกัลมีความสุขมากนะคะ คงเพราะคุณดาได้คนดีอย่างคุณสหรัฐเป็นคู่หมั้น อย่างว่าล่ะค่ะคุณดาเป็นคนดีก็ต้องได้คนดี”
กัลยายิ้มรับ
“ขอบใจจ้ะ”
“ไม่ต้องขอบใจส้มหรอกค่ะ เพราะส้มเองก็มีความสุขที่เห็นคุณดาได้คนดี”
“มดดำก็เป็นคนดีมากนะ วันหนึ่งเขาคงได้คู่ครองที่ดีเหมือนกัน เอ...หรือว่ามีแล้วก็ไม่รู้ ใช่อิทธิหรือเปล่าน้า”
ส้มเบ้หน้า
“ฮึ...มดดำน่ะเหรอคะ ไม่มีทางหรอกค่ะ ชีวิตมันเหมือนขยะก็คงได้ขยะมาเป็นผัวนั่นแหละ”
กัลยาตกใจ
“ตายแล้วส้ม ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ไม่ได้คิดค่ะ แต่มันต้องเป็นอย่างนั้น”
ทันใดนั้นเสียงคุณหญิงวาปีดังขึ้น
“มันต้องเป็นอย่างนั้นเลยเหรอ”
ส้มกับกัลยาหันไป คุณหญิงเดินมาหา
“แหม...ฉันอยากฟังความคิดของเธออีกจังเลยส้ม”
คุณหญิงวาปีวางแก้วน้ำชาที่เพิ่งจิบเสร็จลงบนโต๊ะ ส้มนั่งอยู่ใกล้ๆ
“เห็นยัยอรบอกว่าเมื่อเช้านี้ เธอขอขึ้นไปช่วยยัยดาแต่งตัวเหรอ”
“ค่ะ...ส้มอยากแสดงความยินดีกับคุณดา”
คุณหญิงพยักหน้า
“ก็คงจะใช่นะ เพราะฉันเห็นเธอแอบชื่นชมยัยดาอยู่ตลอด รวมทั้งเมื่อกี้นี้ที่คุยกับกัลยาด้วย”
“คุณดาเธอเป็นคนดี ทั้งดีทั้งสวย คนทั้งบ้านก็อยากยินดีกับเธอทั้งนั้นค่ะ”
“แล้วลูกสาวเธอล่ะ ขนาดโดนยัยดาเผาเสื้อผ้ายังไม่โกรธ แต่เธอเป็นแม่กับโกรธและอยู่ข้างยัยดา ไม่เรียกว่าเป็นคนดีเหรอ”
“โอ๊ย...มันไม่ดีหรอกค่ะคุณหญิง นังมดดำน่ะมันมารยาร้อยเล่ คุณหญิงไม่ทันมันหรอกค่ะ”
คุณหญิงมองส้มอย่างพิจารณา
“ฉันยอมรับว่าแปลกใจที่ได้ยินเธอพูดถึงลูกแบบนั้น”
“มันเป็นความจริงค่ะคุณหญิง”
“ถ้าลูกเธอมีมารยา แล้วมันไม่ดีเหรอถ้าจับสหรัฐได้ เธอกับลูกจะได้สบายไง แต่ที่ฉันเห็นเหมือนเธอจะคอยขวางด้วยซ้ำไป”
“ค่ะ เพราะส้มเคยเจ็บจากการเป็นคนเลวอยากแย่งของๆคนอื่น ส้มถึงไม่อยากให้มดดำมันเป็นอย่างส้มไงคะ ส้มถึงคอยขัดขวางทุกอย่างที่มันอยากได้”
“แปลกดีนะ ดูเธอจะรักหลานฉันมากกว่าลูกในไส้ของเธออีกนะ”
ส้มสะอึกกับคำพูดคุณหญิง แต่ก็ไม่สะทกสะท้านกลับยิ้มให้ด้วยแววตาเย็นชา
“ไม่หรอกค่ะคุณหญิง ยังไงแม่ก็ต้องเห็นลูกตัวเองสำคัญกว่าลูกคนอื่นอยู่วันยังค่ำ คุณหญิงเชื่อส้มในข้อนี้ได้”
ส้มกับคุณหญิงจ้องหน้ายิ้มให้กันอย่างมีเชิง
ส้มเดินออกจากห้องทำงานของคุณหญิงวาปี แล้วค่อยๆปิดประตูอย่างเบามือ พอประตูปิดแล้วก็จ้องมองที่บ้านประตูเหมือนกับจะทะลุให้ถึงด้านใน
“โถอีแก่ ทำฉลาด ยังไงมึงก็ไม่มีวันรู้หรอกว่าอีมดดำน่ะหลานมึง”
ค่ำนั้น สหรัฐนั่งดูทีวีในห้อง แต่ไม่มีสมาธิต้องพักแล้วเดินไปที่หน้าต่างมองออกไปคิดหนัก เสียงพิมพ์พรรณดังก้องในหัว
“เวลาจะรักใครแม่อยากให้รัฐมองไปอีกห้าสิบปีข้างหน้าด้วยนะ ชีวิตน่ะมันไม่ใช่แค่รักกันวันนี้เท่านั้น เพราะเมื่อเป็นครอบครัวแล้วลูกก็จะไม่ได้อยู่แค่กับมดดำ แต่จะต้องอยู่กับครอบครัวเขาด้วย ลูกคิดว่าลูกจะรับแม่ของมดดำได้เหรอ”
สหรัฐนึกถึงตอนที่ส้มทำตัวร้ายๆกับมดดำต่อหน้าเขา รวมถึงตอนที่ส้มห้ามเขาคบมดดำ...นอกจากนั้นเขายังนึกถึงตอนที่มดดำทำแต่เรื่องดีที่เขาเห็น สหรัฐคิดหนัก
“ฉันเชื่อว่าเธอกับแม่ไม่เหมือนกัน แต่ฉันควรจะทำไงดี”
มดดำเดินเข้ามาในบ้านดูประตูหน้าต่างว่าปิดเรียบร้อยหรือเปล่า แล้วผ่านมาที่ห้องนั่งเล่นเห็นชาติชายกับกัลยานั่งดูเอกสารงานกัน กัลยาเริ่มเจ็บหน้าอกนิดๆแต่ฝืนไว้
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ มดดำนึกว่าคุณๆเข้านอนแล้ว”
กัลยาหันไปมอง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันปิดแอร์ให้เองนะ”
มดดำรับคำแล้วเดินไป ชาติชายกับกัลยาคุยงานต่อ
“คุณเห็นบันทึกแจ้งประเมินภาษีที่ดินใหม่แล้วใช่ไหม”
กัลยาจ้องแฟ้มเริ่มเวียนหัวไม่ได้ตอบจนชาติชายเห็นว่าเงียบเลยหันมาดู
“กัล เป็นอะไรหรือเปล่า”
กัลยาหายใจไม่สะดวก
“เอ่อ...กัลขอขึ้นนอนก่อนนะคะ”
ชาติชายพยักหน้าแล้วเก็บแฟ้มให้ กัลยาลุกขึ้นยืนแล้วเจ็บหน้าอกมากจนเดินไม่ไหว หายใจไม่สะดวกทรุดลง ชาติชายตกใจรีบประคอง
“กัล...กัล คุณเป็นอะไร”
มดดำรีบวิ่งเข้ามาตกใจ
“คุณกัล”
มดดำรีบเข้าไปประคอง
“ฉันไม่เป็นไร แค่เพลียๆ คุณชาติคะขออะไรอุ่นๆหน่อยได้ไหมคะ”
“มดดำไปเอาให้หน่อยได้ไหม”
“คุณไปเถอะค่ะ กัลอยากให้มดดำบีบนวดให้”
ชาติชายลังเล แล้วตัดสินใจรีบเดินออกไป
“คุณกัลลืมทานยาใช่ไหมคะ โธ่...”
“มดดำ ไปเอายาให้หน่อยนะ อย่าให้ใครเห็นล่ะ”
“ได้ค่ะ”
กัลยาพยักหน้ารับ แล้วมดดำก็รีบวิ่งไป
ชาติชายชงกำลังชงอะไรอุ่นๆอยู่ แล้วเห็นมดดำรีบวิ่งไปอย่างเร็ว ชาติชายสงสัยจะเรียก
“มดดำหรือเปล่า”
ชาติชายรีบเดินตามมดดำไป...มดดำย่องขึ้นมาแล้วรีบเปิดประตูเข้าห้องนอนของกัลยาไป ชาติชายที่ตามขึ้นมาเห็นก็แปลกใจ รีบย่องตามไป ชาติชายแอบมองก็ตกใจ เห็นมดดำเปิดหัวเตียงแล้วเอามือล้วงๆอยู่ ชาติชายเปิดประตูทันที
“ขโมยอะไรน่ะมดดำ”
มดดำหันหลับกลับมาตกใจตาโตรีบเอายาซ่อนด้านหลัง
“ฉันถามว่าขโมยอะไร”
“มดดำไม่ได้ขโมยนะคะ”
“งั้นก็เอามาให้ฉันดูสิว่าเธอซ่อนอะไร”
มดดำไม่กล้าให้ดู ชาติชายจ้องหน้าคาดคั้น
กัลยาทานยาดื่มน้ำจนหมด ชาติชายกับมดดำอยู่ด้วย
“ผมไม่เข้าใจ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมกัลไม่บอกผม”
“กัลขอโทษค่ะ กัลเห็นคุณมีเรื่องเครียดเยอะแล้ว”
“กัลก็เลยบอกมดดำแทนผม”
“โธ่ คุณชาติอย่าโกรธกัลเลยนะคะ กัลเห็นว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“หัวใจโตเนี่ยเหรอไม่ได้เป็นอะไรมาก”
มดดำสงสารกัลยา
“คุณชาติคะ อย่าดุคุณกัลเลยนะคะ คุณหมอไม่อยากให้คุณกัลเครียด”
“กัล ผมขอโทษนะ แต่ผมเป็นห่วงคุณ ต่อไปคุณห้ามปิดผมนะ”
“ได้ค่ะ แต่คุณก็อย่าบอกคนอื่นนะคะ กัลไม่อยากให้ใครมองว่ากัลเป็นคนป่วยทำงานไม่ได้”
ชาติชายถอนใจ
“นี่คุณยังจะทำงานอีกเหรอ”
“ก็คนเคยทำนี่คะ จะให้หยุดดื้อกัลเบื่อแย่”
“โธ่กัล แต่ผมไม่อยากให้คุณทำอีกแล้วนี่”
“ถ้ากัลไม่ทำ คุณแม่ก็ไม่ให้คุณทำ ยัยอรก็ไม่เอาเรื่องธุรกิจ สุดท้ายคุณแม่ก็ต้องตกที่นั่งลำบากอีก”
คราวนี้ทั้งชาติชายและกัลยาเครียด มดดำพูดขึ้นอย่างเกรงใจ
“เอ่อ...มดดำขออนุญาตเสนออะไรได้ไหมคะ”
ชาติชายดุ
“อะไรอีกล่ะ เรานี่ก็อีกคน ความผิดเก่ายังไม่หายนะ มีอะไรก็ว่ามา”
มดดำยิ้มเจื่อนๆ
“คุณชาติให้คุณกัลทำงานต่อเถอะค่ะ เพียงแต่ว่าเรื่องไหนที่เครียดมากจะส่งผลต่อสุขภาพคุณกัล คุณชาติก็ทำโดยไม่ต้องให้คุณหญิงท่านทราบสิคะ”
คราวนี้ชาติชายกับกัลยายิ้มออก ชาติชายหัวเราะ
“เรานี่มันเป็นนักธุรกิจได้เลยนะ รู้จักต่อรองรักษาผลประโยชน์ด้วย เอาสิตกลงผมเห็นด้วยกับมดดำนะ กัลว่าไง”
กัลยายิ้ม
“เห็นไหมล่ะคะว่ากัลดูคนไม่ผิด”
มดดำพากัลยานอน ชาติชายยิ้มให้
“ขอบใจมากนะมดดำ ไปนอนเถอะ”
มดดำยิ้มแล้วเดินออกไปจากห้อง ชาติชายมองตามยิ้มๆ พอหันกลับมาก็เจอกัลยายิ้มให้
“เป็นไงคะหลงเสน่ห์มดดำเข้าอีกคนแล้วใช่ไหม”
“ไม่ใช่นะกัล ผมไม่ได้คิดอะไรกับเด็กคนนี้”
“กัลหมายถึงความดีของมดดำน่ะค่ะ”
“ถ้างั้นก็ใช่ รู้ไหมกัล ตั้งแต่เด็กคนนี้เข้ามาอยู่ที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ใกล้ชิดเขา ผมรู้สึกว่าเด็กคนนี้ดีจนเหมือนผูกพันกันยังไงก็ไม่รู้”
กัลยายิ้ม
“จริงเหรอคะ...เชื่อไหมคะคุณชาติ กัลก็คิดเหมือนคุณเลย”
“แปลกดีนะที่เรารู้สึกกับคนๆหนึ่งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเราได้เหมือนกัน”
ชาติชายกับกัลยายิ้มให้กันแล้วจับมือกัน
กากับหงส์ ตอนที่ 12
ค่ำนั้น สหรัฐกำลังนอนหลับอยู่ในห้องนอน แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เขาเปิดไฟหัวเตียงงัวเงียขึ้นมารับสาย
“ว่าไงหรือดา ห๊า...นี่ดาอยู่ที่ไหน”
สหรัฐฟังแล้วเซ็ง เมื่อสุทธิดาบอกให้รู้ว่าอยู่ที่ผับ และบอกให้เขาไปรับ
สุทธิดาเต้นรำอย่างสนุกสนานในผับ สหรัฐเดินเข้ามาหยุดมอง เห็นหนุ่มๆเข้ามาเต้นคลอเคลียสุทธิดาก็มองอย่างไม่ชอบใจ เมื่อสุทธิดาหันมาเห็นเธอจึงแยกมาหาเขา และนั่งดื่มต่อ
“ดา...ทำไมมาที่แบบนี้คนเดียว”
“คนเดียวที่ไหนกันคะ นี่ไงพี่รัฐมาหาดาแล้ว”
“แต่พี่ว่าดาไม่ควรมานะ ไป ดาเมามากแล้วกลับกันเถอะ”
“เดี๋ยวสิคะ ดากำลังสนุก”
สุทธิดายิ้มตาหวานให้
“นี่ดาเมาเหรอ”
“อยากรู้ก็นั่งดื่มกับดาสิคะ”
สุทธิดารุกหนักเข้าไปเกาะยั่วยวน
“ดา...มันไม่ดีน่า อย่าทำแบบนี้”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยเราเป็นคู่หมั้นกันแล้วอย่าลืมสิคะ ดาจะเป็นของพี่รัฐ และพี่รัฐต้องเป็นของดาคนเดียวนะคะ”
สุทธิดาจ้องตาสหรัฐด้วยแววตามีความหมาย
สหรัฐขับรถมาจอดที่หน้าบ้านคุณหญิงวาปี ลงจากรถมาเปิดประตูแล้วเห็นสุทธิดานั่งเมาไม่รู้เรื่อง
“ดา...ถึงบ้านแล้ว ดา”
สุทธิดาสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาแล้วจะหลับต่อ
“ดาถึงแล้ว ลงมาไหวไหม”
เธอยื่นมือมาให้เขาดึง พอขึ้นมายืนได้ก็จูบปากเขาหนึ่งที สหรัฐรีบเบี่ยงหลบ
“ดาขึ้นห้องได้ไหมดา ไหวไหม”
สุทธิดาร่วงทันทีจนสหรัฐต้องประคองและตัดสินใจอุ้มเธอเดินเข้าบ้านไป
สหรัฐวางสุทธิดาลงบนเตียง แต่พอจะไป เธอก็เรียกเขาไว้
“พี่รัฐ ดารักพี่รัฐนะคะ”
ไม่พูดเปล่ามือยังประคองดึงเขาให้ล้มลงทับตัวเธอ
“ดา...ปล่อยพี่เถอะนะ”
“ไม่ค่ะ ดาไม่มีวันปล่อย ดาจะไม่ปล่อยให้พี่รัฐไปไหน”
“พี่ว่าดาเมามาก พักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้มีเรียนนะ”
“เราก็พักด้วยกันสิคะ คืนนี้ดาจะเป็นของพี่รัฐ และพี่รัฐก็ต้องเป็นของดา”
พูดจบสุทธิดาก็ดึงสหรัฐให้มาจูบ เขาพยามแกะออก แต่เธอก็รัดแขนแน่น แต่ในที่สุดสหรัฐก็แกะออกจนได้แล้วรีบลุกพรวดทันที สุทธิดาลุกขึ้นนั่งตามทันทีเหมือนกัน แต่พอจะก้าวลงจากเตียง สหรัฐก็รีบถอยหนีก่อน
“ดาพักผ่อนเถอะนะ พี่ไปล่ะ”
สหรัฐรีบเดินออกจากห้องทันที สุทธิดาโมโหกำหมอนแน่น แล้วหยิบขว้างๆๆๆใส่ประตูและทั่วห้องด้วยความโกรธ...สหรัฐรีบวิ่งลงมาแล้วจะออกประตูบ้าน แต่ต้องชะงักคิดอะไรได้บางอย่าง เลยเดินกลับเข้าไป
มดดำนั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าห้อง แล้วมีมือมาวางทับหนังสืออีกที มดดำสะดุ้งรีบเงยหน้าขึ้น พอเห็นเป็นสหรัฐก็ตกใจ
“นี่คุณ...”
“เบาๆสิ”
“เบาได้ไง คุณเล่นมาตอนนี้ จะมาขโมยเหรอ”
“บ้าเหรอ ฉันทำธุรกิจค้าเพชรใหญ่ระดับเอเชียนะ”
“ว่าไม่ได้ คนรวยโรคจิตชอบขโมยของตามห้างก็เยอะ”
มดดำดึงหนังสือมาปิดแล้วลุกจะเดินเข้าห้อง แต่สหรัฐมาขวางไว้
“ห้องเธอเหรอ ยังเข้าไม่ได้”
“ทำไม ฉันจะนอน”
“ไม่ได้ เธอต้องคุยกับฉัน”
“นี่คุณสหรัฐ ฉันบอกคุณไปร้อยกว่าครั้งแล้วมั้งว่าเราไม่มีอะไรจะคุยกันอีกแล้ว”
“ได้ถ้าเธอไม่คุย ฉันจะร้องให้ลั่นบ้านเลย”
มดดำงง
“อะไรนะ...นี่...ฉันไม่ใช่เหรอที่ต้องร้องอ่ะ คุณบุกรุกที่นี่นะ”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าเธอไม่ไป ฉันก็ร้อง แล้วคิดดูนะถ้าฉันร้องทุกคนจะต้องหาว่าฉันกับเธอกิ๊กกัน เธอตายแน่”
มดดำโกรธ
“หืมมมม...คุณนี่มัน...”
มดดำพูดไม่ออก
“เป็นอันว่าตกลง”
สหรัฐดึงหนังสือจากมือวางที่โต๊ะ แล้วลากเธอไปเลย ส้มเปิดประตูเดินพัดคอมาเพราะร้อนมาก แล้วเดินไปห้องมดดำ
“อีมดดำ แลกห้องกับกู พัดลมห้องกูเสีย”
ส้มเปิดประตูห้องไม่เจอมดดำ ก็งงๆ
มดดำกับสหรัฐเดินคุยกันมาบนสะพานริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง
“มีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ”
สหรัฐถอนหายใจอึดอัดพูดไม่ออก
“นี่...คุณสหรัฐ ตกลงคุณจะเอาไงแน่ เมื่อกี้บอกมีเรื่องพูด แต่มาแล้วก็ไม่พูด”
“คือฉัน...เอ่อ…”
มดดำโมโห
“พูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด งั้นฉันกลับ”
มดดำฉุนจะเดินไปแต่สหรัฐดึงแขนไว้
“แล้วจะให้พูดอะไร พูดว่าชอบเธอ พูดว่าไม่พอใจที่เห็นเธออยู่นายอิทธิหรือจะให้ฉันพูดว่า...” ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว “อยากจะหมั้นกับเธอมากกว่าดา”
มดดำอึ้ง
“พูดบ้าอะไรออกมา รู้ตัวบ้างหรือเปล่า”
“ฉันไม่รู้ว่าฉันบ้าหรือเปล่า แต่เวลาอยู่ใกล้เธอฉันมีความสุข พอห่างกับเธอฉันก็คิดถึงเธอตลอดเวลา”
มดดำเหวอยืนนิ่ง สหรัฐจ้องหน้า ทั้งสองมองหน้ากัน มดดำแกะมือของเขาออกจากแขน
“คุณเรียกฉันมาเพื่อนจะให้ฟังเรื่องไร้สาระบ้าๆแบบนี้เหรอ”
“นี่เธอเห็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระงั้นเหรอ”
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พาฉันกลับบ้าน”
ขาดคำ มดดำก็เดินกลับไปที่รถ สหรัฐถอนใจเครียด
สหรัฐขับรถมาจอดหน้าประตูบ้านคุณหญิงวาปี มดดำรีบเปิดประตูรถลงมา เขารีบวิ่งตามมา
“มดดำ เธอโกรธฉันเหรอ”
“ไม่ได้แค่โกรธนะ แต่ฉันเกลียดคุณ คุณสหรัฐ ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่มองหน้าคุณอีก คุณกลับไปทำหน้าที่แฟนที่ดีของคุณดาดีกว่า อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
มดดำจะเดินเข้าบ้านแต่ส้มเปิดประตูเล็กออกมา
“อีมดดำ!”
มดดำตกใจ
“แม่!”
ส้มไม่พูดพร่ำทำเพลงรี่เข้าไปจิกหัวมดดำมาทั้งตบทั้งตีสารพัด ฝ่ายมดดำก็ทั้งร้องทั้งดิ้นทั้งหลบ
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามอ่อยคุณสหรัฐ แต่มึงก็ยังจะทำ อีหน้าด้าน”
“ฉันเปล่านะแม่”
สหรัฐรีบเข้าไปห้ามส้ม
“เดี๋ยวก่อน ไม่ใช่ความผิดมดดำ ฉันผิดเอง ฉันเป็นคนพามดดำไปเอง”
ส้มชะงักหยุดตีมดดำแล้วเดินมาจ้องหน้าเขาด้วยความโกรธ
“คุณก็อีกคน กล้าดียังไงถึงทำแบบนี้”
“เราแค่ไปคุยกัน”
“คุยกันก็ไม่ได้ คุณเป็นแฟนคุณดา ทำไมถึงทำแบบนี้”
“เอาเป็นว่าฉันขอรับผิดเรื่องนี้เอง แต่มดดำไม่เกี่ยว”
“เหรอ...ฉันจะบอกอะไรให้นะคุณสหรัฐ ไม่ว่าใครหรือเรื่องอะไรที่ทำให้คุณดาเสียใจ อีมดดำจะต้องถูกลงโทษมันต้องเจ็บต้องเสียใจเป็นร้อยเท่าพันเท่า”
พูดจบส้มก็ตบๆๆๆตีๆๆๆมดดำประชดสหรัฐ
“แม่...โอ๊ย...ฉันเจ็บนะ แม่ฟังฉันฟังบ้างสิ” มดดำดิ้น
ส้มไม่ฟังตีต่อ สหรัฐเข้าไปช่วยพยามดึงส้ม จนสุดท้ายต้องออกแรงกระชากออกมาจากมดดำ แล้วเข้าไปประคองมดดำ
“เป็นไงบ้างมดดำ”
มดดำรีบแกะมือเขาออก
“คุณเลิกยุ่งกับฉันเถอะ เห็นไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
สหรัฐรู้สึกผิดมองไปที่ส้มก็เห็นส้มยืนจ้องไม่วางตา
“ส้ม เธอเป็นแม่ประสาอะไร มีเหตุผลหน่อยสิ นี่ลูกเธอไม่ใช่เหรอ”
ส้มเดินกลับมาแล้วจ้องหน้าประสานสายตากับสหรัฐ อย่างไม่กลัวว่าสหรัฐจะเหนือกว่า
“จำไว้นะ เรื่องนี้จะต้องไม่รู้ถึงหูคุณดา และถ้าคุณทำให้คุณดาเสียใจเมื่อไหร่ ฉันตีอีมดดำให้มันตายคามือ”
ส้มเดินกลับไปกระชากแขนมดดำเดินเข้าบ้านไป สหรัฐมองตามด้วยความเป็นห่วงจะเดินตามแต่ส้มปิดประตูใส่หน้า สหรัฐถอนใจ
“มดดำ ฉันขอโทษ”
มดดำกำลังจะหนีเข้าห้องแต่ส้มไล่ตามมาผลักประตูไว้ทัน
“มึงหนีกูไม่พ้นหรอก อีมดดำ!”
มดดำดันประตูให้ปิด ฝ่ายส้มดันให้เปิด
“เปิดเดี๋ยวนี้นะ”
“เรื่องอะไรล่ะ เปิดให้แม่มาตบฉันเหรอ ถ้าแม่ไม่คุยกับฉันด้วยเหตุผลไม่ยอมฟังว่าเรื่องราวเป็นไง ฉันก็ไม่เปิด”
“หนอย...อีมดดำ เดี๋ยวนี้กูอยากกระทืบมึงๆกล้าขัดใจกูเหรอ”
มดดำเริ่มน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจ
“ใช่...ฉันจะขัดใจแม่ ถ้าแม่ยังเห็นคนอื่นดีกว่าฉัน”
“ได้ วันนี้กูจะปล่อยมึงไป แต่จำไว้นะอีมดดำว่ากูไม่ปล่อยเสี้ยนหนามอย่างมึงไว้นานแน่”
ส้มพูดจบก็ทุบประตูหน้าห้องมดดำด้วยความเจ็บใจ แล้วก็เดินไป...มดดำปิดกลอนประตูแล้วเดินมานั่งที่เตียงร้องไห้
“แม่...ทำไมแม่เห็นฉันเป็นเสี้ยนหนามในชีวิตแม่ แม่ไม่คิดจะรักฉันบ้างเหรอ”
มดดำล้มตัวลงนอนกอดเข่าตัวงอร้องไห้จนตัวสั่น
ส้มเปิดประตูเข้ามานั่งที่หน้ากระจกด้วยความเจ็บใจใช้ความคิด ก่อนเปลี่ยนเป็นยิ้มร้าย
“ไอ้ดอม ถึงเวลาที่มึงต้องช่วยกูแล้ว กูจะทำให้พวกมึงตกนรกทั้งเป็น!”
ส้มยิ้มร้ายในกระจก
เช้าวันใหม่ อิทธิกำลังรดน้ำต้นไม้ มีมดดำกวาดพื้นถนนหน้าบ้าน สุทธิดาเดินออกมาหน้าบ้านแล้วหารองเท้าไม่เจอ
“มาลัย...รองเท้าฉันล่ะ...มาลัย”
สุทธิดามองหาแต่มาลัยไม่อยู่ มดดำเดินมาแล้วไปหยิบรองเท้าให้
“นี่แกล้งฉันเหรอ”
“เปล่าค่ะ เมื่อกี้พี่อิทมารดน้ำต้นไม้ใกล้ๆ ฉันกลัวเปียกเลยเลื่อนไปวางตรงนั้นให้”
“แล้วทำไมไม่เลื่อนกลับ ทำไมต้องให้ฉันถาม เรื่องง่ายๆแค่นี้สมองเธอคิดไม่ได้หรือไง”
มดดำฉุนจ้องหน้ากลับ
“คุณดาคะ แล้วเรื่องง่ายๆแค่กวาดตามองหาร้องเท้าเนี่ย คุณถึงกับต้องถามเลยเหรอ ฉันนึกว่าสมองคุณจะคิดได้ซะอีก”
สุทธิดาโกรธ
“นี่กล้าด่าฉันเหรอ”
สุทธิดาฉุนเอากระเป๋าถือกับแฟ้มใส่เอกสารการเรียนผลักใส่ มดดำโกรธก็ผลักกลับจนสุทธิดาเซ สุทธิดาจะเข้าไปตีแต่มดดำเงื้อหมัดรอ สุทธิดาชะงักทันที
“ถ้าจำไม่ได้ว่ามือฉันหนักแค่ไหนก็เข้ามา”
อิทธิเดินเข้ามายืนดูแล้วหัวเราะ สุทธิดาหันไปด่า
“ไอ้บ้า...หัวเราะอะไร”
“หัวเราะอียัยไง”
“พวกแกนี่มันต่ำได้ใจเลยนะ ฉันไม่อยากยุ่งกับคนๆละชั้นหรอก”
สุทธิดาจะเดินไปแต่ อิทธิแกล้งยกมือที่ถือสายยางรดน้ำแล้วทำเป็นไหว้สุทธิดา
“ขอโทษคร๊าบบที่ทำให้ขุ่นเคือง”
แต่การไหว้ของอิทธิทำให้น้ำจากสายยางรดโดนสุทธิดาเปียกไปนิด สุทธิดาร้องกรี๊ดลั่นบ้าน
“นี่แกล้งฉันเหรอ”
“อ้าว...ก็คุณโกรธพวกเรา ผมก็ขอโทษไงคุณผู้ดี หรือจะให้ขอโทษอีก”
อิทธิจะแกล้งรดน้ำใส่สุทธิดาอีก แต่มดดำเข้ามาดึงแขนไว้
“พี่อิทพอเถอะ”
อิทธิจ้องหน้ามดดำๆยิ้มรับ ระหว่างนั้นรถของสหรัฐแล่นเข้ามาพอดี
“เราแยกย้ายกันไปทำงานเถอะ”
สหรัฐลงจากรถลงมา มดดำพอเห็นก็เดินหนี สหรัฐจะเดินตามอิทธิรีบเข้ามาขวาง ทำเป็นรดน้ำต้นไม้เนียนๆ สหรัฐก็ชะงักทันที
“แฟนคุณรออยู่นะครับ”
สุทธิดาเดินมาหาสหรัฐ
“พี่รัฐ ไปกันเถอะค่ะ วันนี้ดามีเรียนเช้า”
สุทธิดาหันไปมองอิทธิด้วยหางตาอิทธิทำท่าจะรดน้ำใส่ สุทธิดาร้องกรี๊ดแล้วรีบวิ่งขึ้นรถ สหรัฐมองไปทางมดดำอีกอย่างจำใจต้องตัดใจแล้วขึ้นรถขับออกไป อิทธิพอเห็นรถสหรัฐแล่นออกไปก็เดินไปสมทบกับมดดำ
“เมื่อไหร่คุณสหรัฐจะเลิกตอแยมดดำซะที”
“ไม่ต้องห่วงหรอกพี่อิท ฉันก็ไม่ชอบหน้าเขา ต่อให้ตามยังไงฉันก็ไม่ยุ่งด้วยหรอก”
อิทธิดีใจ
“พี่ดีใจนะที่ได้ยินมดดำบอกว่าไม่ชอบหน้าเขา”
อิทธิมองหน้ายิ้มจริงใจ มดดำยิ้มรับเจื่อนๆ
วาว่านั่งแต่งหน้าทาปากบริเวณโต๊ะใต้ตึกคณะ แก้วนั่งดูนิตยสารอยู่ข้างๆ สุทธิดาเดินควงแขนสหรัฐที่ช่วยถือหนังสือให้เดินเข้ามา
“แหม...อิจฉาจังเลย มีคู่หมั้นหนุ่มหล่อมาส่งด้วย”แก้วแซว
สุทธิดาย้อน
“อิจฉาก็หาสักคนสิ”
วาว่าถอนใจ
“หาน่ะมันง่าย แต่จะหาให้ได้ดีแบบพี่รัฐนี่ยากจัง...พี่รัฐรับคู่หมั้นอย่างวาว่าเพิ่มอีกคนไหมคะ”
สหรัฐอมยิ้ม สุทธิดาจ้องหน้าเพื่อน
“นี่ๆๆ แย่งกันซึ่งหน้าเลยเหรอ พี่รัฐเขาไม่สนพวกสวยแต่รูปหรอกจ้ะ ต้องเก่งเหมือนฉันด้วย” เธอหันไปยิ้มหวานให้เขา “จริงไหมคะ”
วาว่ากับแก้วมองหน้ากันเพราะเซ็งที่สุทธิดาข่มเพื่อนอีกแล้ว
“ดา...เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อนนะ” สหรัฐเปลี่ยนเรื่อง
สุทธิดาแอบค้อนที่เขาไม่สนใจฟัง
“ยังค่ะ ดายังไม่ให้ไป พี่รัฐต้องทาน breakfast กับดาก่อน แก้ว วาว่าไปทานด้วยกันนะ”
สหรัฐนิ่งคิดไม่ค่อยอยากไป แต่สุทธิดาไม่สนดึงแขนไปเลย แก้วกับวาว่ามองตาม
“พี่รัฐนี่เขาน่ารักจังนะ ตามใจดาน่าดูเลย” แก้วชื่นชม
วาว่ามองๆ
“ดาเขาเอาอยู่ แต่ไม่รู้สินะ พวกที่เอาอยู่...เอาอยู่เนี่ย สุดท้ายพังทุกที”
แก้วเห็นด้วย
“ก็จริงนะ ขนาดพวกเราเป็นเพื่อน ฟังยัยดาสั่งๆๆทั้งวันที่เจอยังเบื่อเลย พี่รัฐจะทนได้นานแค่ไหนก็ไม่รู้เน๊อะ”
แก้ว กับวาว่าหยิบของเดินตามสหรัฐกับสุทธิดาไป
เมื่อนั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน สุทธิดาดื่มน้ำหมดแก้ว สหรัฐเลยเติมน้ำให้ เธอยิ้มปลื้ม พงษ์เดินเข้ามาเห็นแล้วไม่ค่อยพอใจ
“ไม่บอกกันเลยนะว่ามาอยู่ที่โรงอาหาร”
สุทธิดาสวนทันที
“โทรศัพท์ก็มีไม่รู้จักโทรถาม”
พงษ์หน้าเจื่อนไปที่ถูกดุเหมือนเขาโง่ อาจารย์สุนีย์เดินผ่านมา สุทธิดากับเพื่อนๆยกมือไหว้ อาจารย์สุนีย์เห็นสหรัฐ
“เอ๊ะ...คุณสหรัฐนี่”
สหรัฐพยามนึก
“เอ่อครับ สวัสดีครับ”
“จำพี่ไม่ได้แน่ๆ พี่ อ.สุนีย์ ที่ไปเคยไปดูงานที่มหาวิทยาลัยที่คุณสหรัฐเป็น T.A. ให้ศาสตราจารย์ แดเรียล ไงคะ”
“อ๋อ...ผมจำได้แล้วครับ”
สุทธิดาแปลกใจ
“อาจารย์รู้จักพี่รัฐด้วยเหรอคะ”
“รู้สิ คุณสหรัฐนี่เก่งมากนะ เป็นคนไทยที่ได้คะแนนสูงสุดของรุ่นเลยนะ”
สุทธิดายิ้มปลื้ม วาว่ากับแก้วก็ตื่นเต้นไปด้วย มีแต่พงษ์ที่แอบเบ้ปากไม่ชอบใจ
“อาจารย์สบายดีนะครับ”
"สบายดีค่ะ แล้วนี่คุณสหรัฐมาทำอะไรคะ”
สุทธิดาจะตอบแทน
“อ๋อ...พี่รัฐเขาเป็น...”
สหรัฐสวนขึ้นมาก่อน
“พอดีคุณแม่ผมกับดาเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะครับ ผมกับดาเลยสนิทกันเหมือนพี่น้อง”
สุทธิดาหน้าเจื่อนไม่ค่อยพอใจที่สหรัฐไม่แนะนำว่าเป็นคู่หมั้น
“แหม...นี่เลยมาคุมน้องสาวละสิคะ สุทธิดานี่ก็เก่งไม่แพ้คุณสหรัฐเลยนะคะ...พูดเรื่องเก่ง ว่าแล้วคุณสหรัฐสนใจมาเป็นอาจารย์ที่นี่ไหมคะ หวังว่าคงไม่ถูกที่อื่นดึงตัวไปแล้วนะคะ” อาจารย์สุนีย์แซว
“เอ่อ...ผมไม่ได้เป็นอาจารย์หรอกครับ ช่วยคุณแม่ทำธุรกิจครับ”
“งั้นมาสอนที่นี่นะคะ คนเก่งๆอย่างนี้ น่ามาถ่ายทอดความรู้ให้นักศึกษา”
สุทธิดารีบเสริมทันที
“จริงด้วยค่ะ พี่รัฐมาสอนที่นี่นะคะ ดาสนับสนุนเต็มที่”
สหรัฐปฏิเสธ
“อย่าดีกว่าครับ ตอนนี้ผมเองก็เพิ่งรับงานของคุณแม่ คงยังไม่สะดวกที่จะสอนหนังสือ”
“แหม...อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธสิคะ ไม่เป็นอาจารย์ประจำเป็นอาจารย์พิเศษก็ได้นี่คะ ยังไงคุณสหรัฐลองไปคิดดูก่อนนะคะ”
“ไว้ผมจะลองคิดดูนะครับ”
อาจารย์สุนีย์ยิ้มพอใจ
พงษ์ แก้ว วาว่า ยืนมองสุทธิดาส่งสหรัฐที่รถ
“ดานี่น่าอิจฉาจริงๆเลยนะ มีแฟนทั้งหล่อ รวย เก่ง ครบจริงๆ” แก้วเปรยขึ้น
พงษ์ไม่พอใจ
“คนบ้าอะไรมันจะไม่มีข้อเสียเลยหรอ”
แก้วกับวาว่าหันขวับมามองพงษ์ทันที
“ไหนว่าเลิกเกลียดพี่รัฐแล้วไง นี่แสดงว่าพูดแต่ปากใช่ไหม” วาว่าถาม
พงษ์เฉไฉ
“อะไรกัน ฉันก็พูดกลางๆไง คนเรามันก็ต้องมีข้อเสียกันบ้าง ใครจะดีไปหมดถูกป่ะ”
สุทธิดาเดินเข้ามาทันได้ยินพอดี
กากับหงส์ ตอนที่ 12 (ต่อ)
“แต่ยกเว้นพี่รัฐของฉัน เพราะตั้งแต่เด็กจนโต ฉันไม่เคยเห็นข้อเสียเขาเลย เธอน่าจะดีให้ได้ถึงเสี้ยวของพี่รัฐนะพงษ์”
พงษ์จ๋อยไป
“นั่นสิ ฉันก็ยังอิจฉาพี่เขาเลย”
“งั้นก็เอาพี่รัฐเป็นตัวอย่างนะ ฉันเอาใจช่วย”
สุทธิดาเดินไป แก้วกับวาว่าเดินตามไป พงษ์มองตามด้วยความเจ็บใจ
“ไม่ต้องห่วงหรอกดา ฉันเอามันเป็นตัวอย่างแน่ โดยเฉพาะมันหมั้นกับใคร ฉันก็จะเอาคนนั้นมาเป็นของฉัน”
มดดำเดินหน้าเครียดออกมาหน้าโรงเรียนติวพร้อมดอม
“เรียนตามทันไหมมดดำ ฉันเห็นเธอนั่งหน้าเครียดตลอดเลย”
มดดำส่ายหน้า
“หัวสมองฉันคงโง่”
ดอมยิ้มร่าเริง
“ไม่ต้องเครียด เดี๋ยวฉันจะติวให้ ดีไหม”
“จะดีเหรอ ฉันเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจ เพราะฉันเต็มใจและอยากติวให้เธอ”
มดดำยิ้มขอบคุณ ระหว่างนั้นอิทธิเดินเข้ามาหา
“มดดำ”
ดอมกับมดดำหันไปตามเสียง มดดำยิ้มดีใจ
“พี่อิท”
มดดำรีบวิ่งไปหาอิทธิ ดอมมองไม่ชอบใจ ก่อนจะเดินตามไป แล้วถามเสียงเข้ม
“ทำไมมาที่นี่”
“พอดีผมจะเข้าไปทำงานที่บ้านครับคุณดอม เลยแวะมารับมดดำด้วย”
“นายไปก่อนแล้วกัน ฉันจะพามดดำไปติวหนังสือที่ร้านอาหารแถวนี้”
มดดำกับอิทธิมองหน้ากันงง
“อ้าว...เราไม่ไปติวกันที่บ้านเหรอคะ”
“ฉันว่าไม่สะดวก” ดอมบอกกับอิทธิ “กลับไปก่อนแล้วกัน”
ดอมจับข้อมือมดดำจะจูงไป
“เอ่อ...คุณดอมคะ กลับไปติวที่บ้านดีกว่านะคะ” มดดำขัดขึ้น
อิทธิยิ้ม
“ใช่ครับ เผื่อมีอะไร ผมจะได้ช่วยติวให้อีกแรง ผมเรียนเก่งช่วยได้ ทั้งคุณดอมกับมดดำเลยนะครับ”
มดดำเห็นดีด้วย
“จริงด้วย พี่อิทเขาสอนพิเศษเด็กอยู่ต้องช่วยเราได้แน่ๆค่ะคุณดอม กลับบ้านกันนะคะ”
ดอมรู้สึกเซ็งที่อิทธิเข้ามาเป็นมือที่สาม
อิทธิ นั่งติวให้มดดำกับดอมอยู่ที่โต๊ะหลังบ้าน ดอมแย้งขึ้น
“ตรงนี้ฉันว่าไม่ใช่นะ มันจะใช้ว่า Book a flight to your happy place.ได้ไง มันต้องใช้ว่า Booking ที่แปลว่าการจองเพราะทำหน้าที่แทนคำนามสิ นายมั่วหรือเปล่า”
อิทธิอธิบาย
“ไม่ใช่ครับคุณดอม เพราะในที่นี้ Book ไม่ได้ทำหน้าที่แทนคำนามครับ มันยังเป็นคำกริยาเหมือนเดิม เป็นการสั่งหรือบอกหรือแนะนำ เพราะฉะนั้นประโยคที่ว่า Book a flight to your happy place. มันจะแปลว่า จองสักเที่ยวบินไปที่ๆเป็นความสุขของคุณสิ”
มดดำเห็นด้วย
“จริงด้วยค่ะคุณดอม ถ้าดูทั้งย่อหน้าแล้วมันก็น่าจะแปลอย่างที่พี่อิทว่า”
ดอมหน้าจ๋อยเถียงไม่ได้
“โอเค...ขอบใจนะ งั้นวันนี้ฉันว่าพอแค่นี้”
ดอมเก็บหนังสือเดินออกไป มดดำมองงงๆ
“คุณดอมแกเป็นอะไร เหมือนโมโหเน๊อะ”
อิทธิถอนใจ
“ไม่เหมือนล่ะ โมโหเลยล่ะ”
“แล้วแกจะโมโหอะไรอ่ะ”
“เรื่องศัตรูหัวใจมั้ง”
มดดำตกใจ
“ห๊า...อะไรนะ”
“พี่ว่าคุณดอมชอบมดดำ”
มดดำมองหน้าอิทธิเหมือนจะบอกว่าไม่จริง แต่เขาพยักหน้าอย่างมั่นใจ
“เฮ้อ...สงสัยพี่จะมีศัตรูหัวใจเพิ่มขึ้นอีกคน”
มดดำขำ
“พี่อิทน่ะพูดเป็นเล่น”
“แล้วถ้าพี่ไม่ได้พูดเล่นล่ะ”
อิทธิจ้องหน้ามดดำจริงจัง มดดำหลบตาทันที ส้มที่แอบอยู่มุมหนึ่งยิ้มสะใจแล้วเดินออกไป
ดอมหอบหนังสือเดินอารมณ์เสียมาตามทาง ส้มเดินตามมาเรียกไว้
“คุณดอม...คุณดอมคะ”
ดอมหยุดแล้วหันไป ส้มรีบเดินยิ้มมาหา
“อารมณ์ไม่ดีเหรอคะ”
“เปล่านี่”
“ฉันแอบดูอยู่นานแล้ว ไม่พอใจที่ไอ้อิทมันมาอยู่ใกล้ชิดนังมดดำใช่ไหม”
ดอมหลบตาไม่กล้าสู้ตาส้ม
“ฉัน...เอ่อ...คือ...”
“ชอบมดดำก็บอกมันไปสิคะ”
ดอมตกใจรีบเงยหน้ามองหน้าส้ม
“แต่...แต่มดดำเขามีแฟนแล้ว”
“แฟนที่ไหนกัน ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้าคุณดอมมัวแต่เหนียมๆอายๆไม่แสดงออกแบบนี้ อีกไม่นานไอ้อิทมันคาบไปแน่”
“งั้นฉันควรทำยังไงล่ะ”
“อยากให้ฉันช่วยไหมล่ะคะ”
ดอมยิ้มดีใจ ส้มสะใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
เช้าวันใหม่...นาฬิกาปลุกดังขึ้น มดดำกดปิด ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ใช้มือสางผมเบาๆ แล้วมีเสียงเคาะห้อง มดดำงัวเงียไปเปิดพอเห็นเป็นส้มก็สงสัย
“แม่ทำไมวันนี้ตื่นเช้าล่ะ”
“ก็จะช่วยมึงทำงานไง”
มดดำหน้าเหวอ
“ห๊า...แม่เนี่ยนะจะช่วยฉันทำงานบ้าน”
“เออสิ...รีบๆเข้า เสร็จแล้วจะพาไปดูหนัง”
มดดำไม่อยากจะเชื่อ
“ห๊า...แม่เนี่ยนะจะพาฉันไปดูหนัง”
“เอ๊ะ...อีนี่ เยอะนะมึง ทำไมวันนี้กูอยากเดินห้างดูหนังกับลูกสาวกูไม่ได้หรือไง ไปเร็วรีบล้างหน้าแปรงฟันแล้วไปทำงาน เดี๋ยวกูไปกวาดห้องรับแขกให้นะ”
ส้มเดินเชิดไป มดดำมองตามแล้วงงสงสัย
“นี่แม่เราหรือเปล่าวะ” แต่แล้วเธอก็ยิ้มดีใจปลื้มสุดๆ “ไชโย้...ตั้งแต่เกิดมาจะ ได้ไปเที่ยวกับแม่แล้ว”
มดดำรีบหยิบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำทันที
ส้มเดินนำมดดำมาลานจอดรถของบ้าน ส้มหันไปเจอดอมรออยู่
“กูเปลี่ยนใจแล้ว กูปวดหัว มึงไปกับคุณดอมแล้วกัน”
มดดำหน้าเหวอ
“อ้าว...แม่ ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ จะให้ฉันไปกับคุณดอมได้ไงถ้างั้นฉันก็ไม่ไปหรอก น่าเกลียด”
“อีมดดำ กูสั่งอะไรก็ทำเหอะน่า อย่าเยอะนักเลยมึง”
ส้มสะบัดแขนออก มดดำหน้างอด้วยความน้อยใจ ดอมหน้าเสีย
“อย่าบังคับมดดำเลยครับ ถ้ามดดำไม่ไป ก็ไม่เป็นไร”
ส้มจ้องหน้ามดดำ
“มึงไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลยนะ นี่เป็นคำสั่งกู”
มดดำกับดอม เดินด้วยกันในห้างสรรพสินค้า มดดำหน้างอดอมเดินตามง้อ
“มดดำ โกรธฉันเหรอ”
“ฉันขอโทษนะ ที่แม่ทำแบบนี้”
“อย่าขอโทษเลย เพราะฉันก็อยากมากับมดดำ”
“คุณกับแม่ทำแบบนี้ทำไม”
“ก็ฉันชอบเธอ แม่เธอเลยช่วยให้เราได้เดทกัน”
มดดำตกใจ
“นี่คุณชอบฉันอย่างที่พี่อิทว่าจริงๆเหรอเนี่ย”
ดอมฉุน
“อยู่กับฉันไม่ต้องพูดชื่อแฟนเธอได้ไหม”
มดดำส่ายหน้าระอาใจ
“คุณดอม พี่อิทไม่ใช่แฟนฉัน”
ดอมดีใจ
“จริงเหรอ งั้นฉันก็จีบเธอได้น่ะสิ”
“และฉันก็ไม่ชอบคุณแบบนั้น”
“ทำไมล่ะ ฉันมีอะไรไม่ดี”
“คุณดอม เราสองคนยังต้องเรียนหนังสือ ฉันว่าเราคิดเรื่องเรียนก่อนดีกว่าไหม”
“เรียนกันก็เป็นแฟนกันได้นี่”
“ไม่ได้ค่ะ และฉันก็จะไม่คิดอะไรอย่างนั้นกับคุณ คุณเองก็เลิกคิดกับฉันด้วย ฉันขอร้องนะคะคุณดอม คุณเป็นคนดีฉันอยากเป็นเพื่อนที่ดีของคุณ”
“ขอโทษนะมดดำ ยังไงฉันก็ไม่เลิกชอบเธอ และฉันก็จะทำให้เธอชอบฉันให้ได้ ฉันมาไกลเกินกว่าจะรักเธอแบบเพื่อนแล้ว”
มดดำเซ็ง
“โธ่...คุณดอม”
อิทธิใส่ปุ๋ยพรวนดินอยู่สนามหน้าบ้าน ฮัมเพลงมีความสุข ส้มเดินเข้าบ้านผ่านมาพอดี
“อ้าว น้าสม แล้วมดดำล่ะ”
“มันก็กำลังมีความสุขอยู่กับแฟนมันน่ะสิ”
อิทธิงง
“แฟน...ใคร”
“คุณดอม มดดำกับคุณดอมเขาไปเที่ยวกัน”
“มดดำกับคุณดอมนี่นะ” อิทธิรู้ทัน “นี่เป็นฝีมือน้าส้มใช่ไหม”
“ใช่...ลูกน้าๆก็อยากเห็นมันสบาย ไอ้อิท เอ๊ย...ถ้าเอ็งปล้ำมันซะตั้งแต่ตอนที่น้าบอกป่านนี้คงมีลูกเต็มบ้านกับมดดำมันแล้ว แต่เอ็งมันโง่เอง น้าก็เลยให้คุณดอม”
อิทธิไม่พอใจ
“น้าส้ม ทำไมน้าทำแบบนี้ น้าคิดถึงใจมดดำบ้างไหม”
“กูไม่รู้ว่าใจใครอะไรยังไง แต่มดดำมันเป็นลูกกูจะโยนให้ใครก็ได้ ทางทีดีเอ็งไปลาออกแล้วอย่ามาที่นี่อีก กูแนะนำเพราะไม่อยากเห็นมึงอกแตกตาย”
“ขอบคุณที่เตือน แต่ผมไม่เชื่อว่ามดดำจะชอบคนที่เงินหรอก เพราะมดดำไม่เหมือนน้าส้ม”
ส้มโกรธ
“ไอ้อิท ไอ้ปากหมา ตามใจ เชิญมึงอยู่ในโลกความฝันของมึงไปเถอะไอ้โง่”
ส้มเดินเชิดไป อิทธิถอนใจด้วยความกังวล
องค์อรนั่งจิบกาแฟอยู่ลำพังที่มุมกาแฟของสมาคม แพรวพราวเดินยิ้มเข้ามาหา
“สวัสดีคะ คุณอร ขอนั่งด้วยคนนะคะ”
แพรวพราวพูดจบก็นั่งลงตรงหน้า องค์อรไม่พอใจรีบลุก เชิดหน้าใส่แล้วเดินหนีไปเลย แพรวพราวสะใจ ยักไหล่ไม่แคร์
ในห้องประชุม...องค์อรอธิบายโปรเจ็คท์ใหม่ของทางสมาคม
“เนื่องจากปีที่แล้วเราได้สร้างห้องสมุดชุมชนให้กับหมู่บ้านและโรงเรียนในชนบทหลายแห่ง ปีนี้ดิฉันคิดว่าเราน่าจะขอรับบริจาคหนังสือทั้งใหม่และเก่า เพื่อมอบให้กับห้องสมุดเหล่านั้นทุกท่านคิดว่าเป็นไงบ้าง คะ”
ทั้งหมดหันหน้าปรึกษากันเห็นด้วยแล้วปรบมือกันลั่น องค์อรยิ้มภูมิใจ ระหว่างนั้น แพรวพราวยกมือขึ้น องค์อรตกใจ แต่ก็จำใจพูดด้วย
“เชิญค่ะ”
“ดิฉันเห็นด้วยกับโปรเจ็คท์รับบริจาคหนังสือของคุณอร แต่อยากจะเสนออะไรเพิ่มเติมจะได้ไหมคะคุณองค์อร”
องค์อรพยามอดกลั้นสุดๆ
“ได้ค่ะ”
“ดิฉันคิดว่าเราควรจะเลือกหนังสือให้เหมาะกับชุมชนนั้นด้วย เช่นถ้า ชุมชนนั้นปลูกยางพารา เราก็หาหนังสือเกี่ยวกับพืชเศรษฐกิจที่จะปลูกแซมกับยางพาราเพื่อสร้างรายได้ให้คนในชุมชน และถ้าจะให้ดีขึ้นไปอีกเราน่าจะจัดวิทยาการไปจัดสัมมนาให้ชาวบ้านอยู่เรื่อยๆเป็นการเพิ่มพูนความรู้ด้วยนะคะ”
แพรวพราวพูดจบทุกคนปรบมือ ฝ่ายองค์อรปรบมือให้แบบไม่ค่อยเต็มใจนัก
“อย่าปรบมือให้ดิฉันเลยค่ะ เพราะดิฉันก็แค่ต่อยอดจากความคิดอันสุดวิเศษเรื่องการบริจาคหนังสือของคุณองค์อร พวกเราควรปรบมือให้เธอมากกว่าค่ะ”
แพรวพราวพูดจบก็ตบมือให้องค์อร ทุกคนปรบมือตาม องค์อรยิ้มปลื้ม
ด้านหน้าห้องประชุม ทุกคนทยอยเดินออกมา แพรวพราวเดินมา องค์อรเดินตามหลังมาแล้วทักขึ้น
“เกิดบ้าอะไรขึ้นมา จู่ๆมาทำดีกับฉัน”
“คงเพราะแพรวเบื่อที่จะต้องมาอาฆาตโกรธกัน”
องค์อรระแวง
“จ้ะแม่นางฟ้านางสวรรค์ ฉันไม่เชื่อคำพูดเธอหรอก”
“นั่นก็เป็นปัญหาของคุณอรแล้วค่ะ แต่สำหรับแพรวแล้วในเมื่อไม่ได้ชอบคุณชาติอีก ก็ไม่รู้จะไปโกรธแค้นพวกคุณไปทำไม ตัวคุณอรเองก็เหมือนกันนะคะ ควรจะรีบหาเหตุผลให้เจอนะว่าที่เกลียดแพรวน่ะเพราะหวงพี่เขยแทนพี่สาว หรืออิจฉาที่แพรวได้แต่คุณไม่ได้”
องค์อรโกรธมากที่โดนพูดจี้ใจดำ อยากจะเดินไปตบแต่ทำไม่ได้ เลยหันหลังจะเดินกลับแต่แพรวพราวพูดขึ้นมาก่อน
“ขอโทษที่พูดตรง แพรวแค่อยากจะบอกว่า ถ้าคุณอรยังคิดจะหึงแพรวกับคุณชาติ ก็ควรจะเลิกคิด เพราะยังไงแพรวไม่มีวันถอยหลังไปหาคุณ ชาติแน่นอนค่ะ”
แพรวพราวพูดจบก็แยกตัวออกไป องค์อรได้แต่มองเพราะพูดไม่ออก
แพรวพราวเดินออกมาขึ้นรถ มองกลับเข้าไปในสมาคมสะใจ
“นังอร! แกไม่ใช่เป้าหมายของฉัน จะทะเลาะกับแกให้เปลืองตัวไปทำไม สู้ใช้แกเป็นสะพานข้ามไปหาเป้าหมายจะดีกว่า”
แพรวพราวยิ้มร้ายแล้วเดินไปขึ้นรถขับออกไป
คุณหญิงวาปีกับกัลยานั่งปรึกษากันอยู่ในห้องทำงานอย่างเครียดๆ
“ให้มันได้อย่างนี้สิ ทำไมเลขากัลต้องมาเที่ยวตอนที่เลขาแม่ผ่าตัด เฮ้อ”
“ลองขอยืมดารณีเลขาคุณชาติไหมล่ะคะ”
“ไม่เอาหรอก เป็นตายร้ายดีแม่ก็ไม่อยากยุ่งกับคนของเขา”
กัลยาส่ายหน้าระอาใจ
“ถ้างั้นกัลจะขอให้ยัยดามาช่วยก่อน คงไม่ขัดข้องหรอกค่ะ”
คุณหญิงพยักหน้า กัลยาเลยหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก
“ยัยดา ช่วงนี้เลขาคุณยายไม่สบาย ลูกพอจะมาช่วยงานได้ไหม...อ้าวเหรอ...อืมมม...งั้นก็ไม่เป็นไร จ้ะๆแค่นี้นะ”
“ยัยดาว่ายังไง”
“แกติดสอบค่ะ สองอาทิตย์”
คุณหญิงเซ็งๆ
“ดีละ สองอาทิตย์นี้ฉันก็ดันมีแต่เรื่องสำคัญที่ต้องใช้เลขาด้วย”
กัลยาพยามนึกแล้วคิดออก
“ยังมีอีกคนคะ แต่ไม่รู้ว่าคุณแม่จะปลื้มหรือเปล่า”
กัลยาพูดจบแล้วยิ้มพอใจ คุณหญิงมองสงสัย
มดดำยืนตรงนิ่ง คุณหญิงวาปียืนมองอย่างลังเล กัลยายิ้มชอบใจขณะที่ดอมนั่งอยู่ด้วย
“มดดำเนี่ยนะเหรอ”
กัลยาพยักหน้า
“ใช่ค่ะ”
วาปีหันมาหามดดำ
“เคยทำเลขาหรือเปล่า”
“ไม่เคยค่ะ แต่มดดำพร้อมจะเรียนรู้ค่ะ”
“ยัยกัล...”
กัลยาสวนขึ้น
“ก็แค่ชั่วคราวไม่ใช่ตลอดไปสักหน่อยนะคะ”
ดอมเสริม
“คุณยายครับ แต่ผมเชื่อนะครับว่ามดดำต้องทำได้ เพราะมดดำเขาเป็นคนเก่ง ถ้าไม่งั้นผมจะช่วยอีกแรง”
คุณหญิงมองหลานชาย
“สัญญาแล้วต้องช่วยยายนะ”
ดอมชูสามนิ้วแบบลูกเสือ
“แน่นอนครับผม”
คุณหญิงมองมดดำ เธอยิ้มเจื่อนๆตอบ
“ได้...งั้นก็เริ่มงานกันเลยแล้วกัน”
มดดำหน้าเหวอ
“วันนี้เลยเหรอคะ”
“ตอนนี้เลยล่ะย่ะ”
มดดำยืนงงๆไม่รู้คุณหญิงจะให้ทำอะไร
ในร้านเสื้อห้างสรรพสินค้า...มดดำเดินออกมาจากห้องลองเสื้อในชุดสูทดูแน่นๆน่าอึดอัด ไม่เข้ากับบุคลิก คุณหญิงวาปี กัลยาและดอมหันมองแล้วส่ายหน้าแล้วไล่ให้เข้าไปเปลี่ยนใหม่
มดดำในชุดใหม่แอบเซ็กซี่นิดๆ ออกมาหมุนตัวโชว์ ดอมตาลุกวาว แต่คุณหญิงกับกัลยาโบกมือไล่ให้ไปเปลี่ยนใหม่ มดดำเดินคอตกเข้าห้องไป
มดดำในชุดเดรสสวยเข้ากับบุคลิก ดูน่ารักเหมาะสมและเรียบร้อย คุณหญิงกับวาปีมองหน้ากันแล้วพยักหน้าพอใจ หันมาหาดอมก็เห็นดอมมองตะลึงตาค้าง
มดดำถูกพาเข้าร้านทำผม ไม่นานนักเธอถูกเปลี่ยนทรงผมใหม่ที่สวยขึ้นผิดหูผิดตา กำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าให้...พนักงานกำลังสวมร้องเท้าส้นสูง 3 นิ้วให้ มดดำยืนขึ้น ดอม คุณหญิงวาปี กัลยามองแล้วยิ้มเพราะดูสง่าสวยมาก
คุณหญิงโบกมือให้มดดำเดินไปมา แต่พอมดดำก้าวเดินก้าวแรกก็ล้มคะมำทันที ทั้งสามคนหน้าแหย๋เจ็บแทน มดดำเปลี่ยนเป็นใส่ร้องเท้าส้นเตี้ยมาก เดินไปเดินมาพลิ้วมาก ทั้งสามคนมองแล้วส่ายหน้าเซ็งๆ
ค่ำนั้น คุณหญิงวาปีสอนงานมดดำอยู่ในห้องทำงานที่บ้าน ดอมนั่งหลับอยู่ที่โซฟา
“ไฟล์สัญญาซื้อที่นี่มดดำต้องเอาไปรวมกับสัญญาที่จะเซ็นกับผู้รับเหมาใช่ไหมคะ” มดดำถามขณะที่มองหน้าจอคอม
คุณหญิงหงุดหงิด
“อ๊าย...จะไปรวมทำไมยะ ของผู้รับเหมาน่ะเขาเซ็นกับเรา แต่สัญญาซื้อที่เราต้องส่งให้เจ้าของที่เขาสิ ตกลงว่าฉันคิดผิดหรือคิดถูกนะ ที่ยอมให้หล่อนมาช่วย”
มดดำไหว้
“มดดำกราบขอโทษค่ะคุณหญิง มดดำสัญญาว่ามดดำจะทำงานให้ได้โดยเร็วที่สุดค่ะ”
“ย่ะ...ทำให้ได้อย่างพูดล่ะ ก็ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่”
ทันใดนั้นเสียงส้มก็ดังขึ้น
“สอนไปก็เสียเวลาเปล่าค่ะคุณหญิง”
คุณหญิงเงยหน้ามอง ส้มเดินเข้ามา
“ส้มว่าหาคนอื่นเถอะค่ะ”
“แปลกนะแทนที่จะสนับสนุนให้ลูกมีอนาคต แต่กลับมาขวางซะอย่างงั้น”
ส้มอึกอัก
“เอ่อ...คือ ส้มกลัวคุณหญิงจะเสียเวลาน่ะค่ะ”
“เวลาเป็นของฉัน จะเสียจะได้ฉันเลือกเอง แล้วนี่เธอมีธุระอะไร”
“คือส้มเห็นว่าเรียนงานกันจนดึกเลยเป็นห่วงมาดูเฉยๆค่ะ”
“ดูเสร็จแล้วนี่ ไปนอนได้แล้วใช่ไหม”
“ค่ะ”
ส้มหน้างอเดินออกไปจากห้อง คุณหญิงไม่สนใจแล้วสอนงานต่อ
ส้มเดินหงุดหงิดเข้ามาในห้อง แล้วโมโหขว้างหมอน
“โอ๊ย...อีแก่มันคิดบ้าอะไร ฮึ...แต่ก็ดีเหมือนกัน ถ้าอีมดดำมันทำพังขึ้นมา กูจะหัวเราะให้หัวหงอกมันหลุดทั้งหัวเลย”
คุณหญิงวาปีหาวนอน มดดำมองอย่างเป็นห่วง
“คุณหญิงไปพักผ่อนเถอะคะ ที่เหลือมดดำทำต่อเอง”
“แล้วเธอจะไม่หลับไม่นอนหรือไง”
“ไม่ค่ะ มดดำทนได้”
“เอางี้ เธออ่านไป ฉันจะหลับแถวนี้ ถ้าไม่เข้าใจก็ปลุกถาม”
“แต่ว่า...”
“ฉันสั่งอะไรก็ทำเถอะน่า แต่ถ้าง่วงก็ไปนอนแล้วกัน”
คุณหญิงเดินไปนั่งหลับที่โซฟา มดดำหยิบแฟ้มเอกสารต่อไปขึ้นมาเปิด แล้วลงมือทำต่อทันที
ติดตาม "กากับหงส์" ตอนที่ 13
