รักออกอากาศ ตอนที่ 13
ไม่นานหลังจากนั้นหวานเจี๊ยบ คำปุย ไส้อั่วและแคบหมู ได้พาสองแม่ลูกมาที่เล้าหมู แล้วผลักทั้งคู่ล้มกลิ้งลงไปในเล้า หมูแตกตื่นวิ่งกระเจิงชุลมุนวุ่นวายไปหมด ทุกคนหัวเราะด้วยความสะใจอยู่ข้างนอก
ลำยองกับลำใยพยายามดึงกระสอบปิดหน้าออกอย่างทุลักทุเล
“อีพวกผีนรก นี่พวกแกทำอะไร เลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปหมดแล้ว”
ลำยองตะโกนด่าอย่างทุลักทุเล ลำใยยิ่งเละไม่แพ้กัน
“ใช่ค่ะคุณแม่ แทใยเหม็นไปหมดเลย สกปรก แหวะๆ”
“คนสกปรกอย่างพวกแก 2 แม่ลูกมันก็เหมาะจะอยู่ที่สกปรกเหม็นๆ อย่างนี้แหละ”
หวานเจี๊ยบด่าต่อ โดยมีคำปุย แคบหมู และไส้อั่วเป็นกองหนุน
“ใช่!”
“ปากแกซิเหม็น นังหวานเจี๊ยบ แกพูดอะไรของแก”
“แหมๆ ยังจะมาทำอินโนเซนส์ บ่เดียงสา ทำไมน้ากับลูกน้าถึงได้ใจดำทำกับลุงหมาย ป้าศรี แล้วก็ไอ้ใจ๋ได้ขนาดนี้ ไร่ชาม่วนใจ๋เป็นหัวใจของม่วนแต๊ แต่น้ากลับเห็นแก่ตัว”
ลำยองโดนหวานเจี๊ยบด่าใส่
“เห็นแก่เงินด้วย”
แคบหมูกับไส้อั่วคอยหนุน
“ใช่!คนทรยศม่วนแต๊ ทรยศบ้านเกิดตัวเอง โดนแค่นี้มันยังน้อยไป”
“อร้าย! อะไร พวกแกจะทำอะไรฉันอีก”
ลำใยส่งเสียงดัง หวานเจี๊ยบส่งซิกให้คำปุย แคบหมู และไส้อั่ว พร้อมใจกันยกรำสาดใส่ 2แม่ลูก หมูพุ่งไปกินที่ 2 แม่ลูกจนมองไม่เห็นตัว ดูอลหม่านเหม็นคละคลุ้ง หวานเจี๊ยบหัวเราะสะใจกับพรรคพวกด้วยความสะใจ
พอกจัดการกับสองแม่ลูกเสร็จ ทั้งหมดเกินทางกลับไปที่บ้านสมใจ และโดนสมศรีสวดยับที่รุมเล่นงานสองแม่ลูกเหมือนพวกอันธพาล
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าไปทำอะไรโง่ๆ มันไม่มีประโยชน์ ไอ้พวกง่าว!”
“พวกมันทำขนาดนี้ ป้าศรียังจะห้ามพวกเราทำไม”
หวานเจี๊ยบไม่เข้าใจ คำปุยเห็นด้วยกับหวานเจี๊ยบ
“จริงด้วย 2 แม่ลูกนรกเนี่ย สมควรแล้ว ป้าศรีจะไปสงสารมันทำไม”
“ข้าไม่ได้สงสาร เพราะวันนึงนรกก็จะลงโทษพวกมันเองนั่นแหละ แต่ข้าไม่อยากให้พวกเอ็งกลายเป็นมาเฟีย เป็นอันธพาลนักเลงโต”
“พวกใช้แต่กำลัง ไม่ใช้สมอง”
ปลัดจืดหันไปทางหวานเจี๊ยบ
“อ๊ะ! ไอ้นี่”
หวานเจี๊ยบสะบัดใส่
“เอาล่ะๆ พอทีเถอะ เลิกทะเลาะกันซะที นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาทะเลาะกัน”
สมศรีเอ่ยห้ามแล้วหันไปมองสมหมายกับสมใจที่นั่งซึมเศร้าเรื่องไรชาม่วนใจ๋
“สงสารพี่ใจ๋จัง”
หวานเจี๊ยบเอ่ยขึ้น
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีเนี่ยป้าศรี”
คำปุยเอ่ยถาม
“ก็ อดทนรอใบชาออกใหม่ เก็บไปขาย เอาเงินมาใช้หนี้”
สมศรีปลอบใจตัวเอง เพราะรู้ว่าขายใบชาอีกหลายรอบกว่าจะหาเงินได้มากมายไปไถ่ที่ได้
“โหย เก็บเท่าไหร่ถึงจะพอใช้หนี้ ไอ้มาเฟียพ่อลูกนั่นมันหน้าเลือดขนาดไหนป้าศรีก็รู้ อย่าว่าแต่เงินต้นเลย เก็บใบชาจนหลังหักยังไม่รู้ว่าจะพอจ่ายดอกเบี้ยให้มันทุกวันๆ รึเปล่าเลย”
สมศรีอึ้งไป ไส้อั่วกับแคบหมู ครุ่นคิดราวกับมีทำแผนร้าย หันหน้ามาสบตากัน อย่างมีเลศนัย
เวลาต่อจากนั้น ไส้อั่วกับแคบหมูเดินทางไปหากำโป๊งที่บ้าน
“นี่พวกเอ็งเอาอะไรมาพูด”
“ก็เอาเรื่องจริงมาพูดซิลุง”
ไส้อั่วย้ำ
“ย้ำว่าเรื่องจริง คอนเฟิร์ม!”
แคบหมูช่วยยืนยัน
“อยู่ม่วนแต๊มา 30 กว่าปี ไม่เคยได้ยินเรื่องอย่างนี้มาก่อนเลย”
กำโป๊งอุทานขึ้นมา
“นั่นซิ อยู่มาตั้งนานไม่คิดจะทำอะไรให้ม่วนแต๊มั่งเลยเหรอลุ๊ง”
“หนอย ใครเป็นลุงใครเป็นหลานห๊าไอ้อั่ว พูดจายังกะเอ็งเป็นลุงข้า”
“ถ้าเป็นจริงๆ ก็ดีซิ จะได้สั่งให้ลุงรีบโทร.หาอ้ายขุนทองเผื่อจะช่วยเจ๊ใจ๋ได้”
“อ้ายขุนทอง”
“ใช่จ๊ะ อ้ายขุนทอง!”
กำโป๊งครุ่นคิด ไส้อั่วและแคบหมูตีแอบตีมือกันด้วยความดีใจ ที่แผนการกำลังจะสำเร็จ
บ่ายวันเดียวกัน ก้องเกียรติกำลังกำกับจอยให้เล่นโฆษณาขายกระทะปิ้งย่างอเนกประสงค์อยู่ แต่เทคแรกถ่ายไม่ผ่าน
“เทค! อะไรวะไอ้จอย หน้าตาไม่สดชื่นเลย คนจะกินหมูกระทะมันต้องแฮปปี้”
ก้องเกียรติเดินไปโวยจอยทันที
“แฮปปี้ไงล่ะบอส จะโดนตัดค่าน้ำค่าไฟค่าโทรศัพท์อยู่แล้ว”
“ก็เล่นให้ดีๆ คนเขาดูแล้วอยากกินหมูกะทะ เราจะได้ขายเตาปิ้งได้เยอะๆ ไง เดี๋ยวก็มีเงินจ่ายค่าน้ำค่าไฟแล้ว โอเคนะ”
“ค่ะๆบอส”
ก้องเกียรติเดินกลับมานั่ง สั่งพร้อมถ่าย
“พร้อม...5..4..”
เสียงมือถือที่วางอยู่ดังขึ้น กิ่งแก้วยกขึ้นดูแทนก้องเกียรติ
“ก้อง!ลุงกำโป๊ง!”
“เฮ๊ย! ฮาโหล ลุงกำโป๊ง!”
ก้องเกียรติตะโกนเรียกกำโป๊งสุดเสียง
“เออ ข้าเอง จะตะโกนทำไมวะ”
“ก็มันดีใจอ่ะครับ ลุงเป็นไงบ้าง วันก่อนลุงโทร.มา ผมรับไม่ทัน มีเรื่องอะไรด่วนรึเปล่าครับ ผมโทร.กลับไปลุงก็ไม่รับสาย”
“ด่วนซิวะ แล้วก็ไม่เสือกรับสาย ถ้าไม่มีเรื่องด่วนข้าก็ไม่อยากโทร.หาพวกเอ็งหรอกเว๊ย”
“แหม ไม่ด่วนก็โทร.ได้ครับ ว่าแต่ลุงมีเรื่องด่วนอะไรเหรอครับ”
“ก็คือว่า...” กำโป๊งเล่าเรื่องราว
ก้องเกียรติตั้งใจฟัง “ห๊า! ว่าไงนะครับ”
บ่ายวันนั้นสมใจกำลังยืนมองไร่ชาด้วยความเศร้า
“ไร่ชาม่วนใจ๋ จะไม่ใช่ของเราอีกต่อไปแล้วจริงๆ หรือนี่”
สมหมายกับสมศรีนิ่ง และสะเทือนใจไม่ต่างกัน สมใจหันไปกอดพ่อแม่ไว้ด้วยความเศร้า
“ไร่ชาม่วนใจ๋ คือชีวิตของพวกเรานะ”
สมใจพูดจบร้องไห้โฮโผเข้ากอดพ่อกับแม่อีกครั้ง วันนี้ไร่ชาม่วนใจ๋ดูเหงาอ้างว้างเหลือเกิน
เวลาเดียวกัน หลังจากรู้เรื่องไร่ชาม่วนใจ๋จากกำโป๊ง ก้องเกียรติ จึงตัดสินใจโทรหาเจ้าคุณที่นั่งมองขวดใบชาในมือ ซักพักมือถือดังขึ้นเจ้าคุณรับทันที
“ไง ไอ้ก้อง”
กิ่งแก้วแย่งมือถือไปพูดสายเอง
“ฉันเองเจ้าคุณ”
กิ่งแก้วรีบรายงานตัว ในขณะที่ก้องเกียรติรีบไปตะปบมือถือไว้
“คิดดีๆ ก่อนเหอะกิ๋ง ขืนให้ไอ้คุณมันรู้เรื่องไร่ชาม่วนใจ๋ของสมใจล่ะก้อ จะวุ่นวายกันไปใหญ่นะ”
“ให้มันรู้ซะตั้งแต่ตอนนี้ กับถ้ามันมารู้ทีหลัง ก้องว่าอย่างไหนจะวุ่นวายกว่ากัน”
กิ่งแก้วเถียง จนก้องเกียรติอึ้งไป
“ฮัลโหล เจ้าคุณฟังให้ดีนะ”
เจ้าคุณฟังเรื่องราวจากกิ่งแก้วแล้วสีหน้าเริ่มเปลี่ยนไปเป็นความกังวล
“ใจ๋!”
หลังจากกิ่งแก้วโทร.บอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับไร่ชาม่วนใจ๋กับเจ้าคุณแล้ว ก้องเกียรติทิ้งตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง
“เรื่องใหญ่แน่ๆ กิ๋งไม่น่าบอกไอ้คุณมันเลย”
“สมใจแล้วก็คนม่วนแต๊กำลังเดือดร้อนขนาดนี้ เราไม่คิดจะช่วยพวกเขาเลยรึไงก้อง”
“ก็ถ้าเราอยากจะช่วยก็ช่วยไปซิ แต่ไม่ควรไปดึงไอ้คุณมันมาเกี่ยว ตอนนี้ไอ้คุณมันมี เอมี่อยู่ทั้งคนแล้วนะ ไหนจะลูกในท้องอีกล่ะ”
“แต่กิ๋งไม่เชื่อว่าจะเป็นลูกเจ้าคุณ”
กิ่งแก้วมั่นใจ จนโดนก้องเกียรติดุ
“กิ๋ง! อย่าพูดจาส่งเดช”
“จริงนะ กิ๋งเซ้นส์ได้ยังไงไม่รู้ว่าเด็กในท้องยัยเอมี่ไม่มีทางเป็นลูกของเจ้าคุณ”
“เยอะแล้ว ดูละครน้ำเน่าเยอะไปละเปล่า”
“อย่าลืมว่า บางทีชีวิตจริงมันก็เน่ายิ่งกว่าละครอีกนะ ไม่เชื่อก็ดูชีวิตไอ้คุณมันซิ”
ก้องเกียรติอึ้งไปก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย
“แต่ก้องว่ากิ๋งเลิกคิดเรื่องนั้นเหอะ ตอนนี้มาเตรียมรับมือไอ้คุณกันดีกว่า ป่านนี้มันกับคุณหญิงแม่ต้องตีกันบ้านแตกเรื่องสมใจแล้วแน่ๆเลย เฮ้อ!”
“แต่กิ๋งว่าไม่! เดี๋ยวนี้ไอ้คุณเพื่อนเราน่ะมันไม่ใช่เจ้าคุณคนเดิมแล้วนะ แต่มันมีความเป็นอ้ายขุนทองปนอยู่ในตัวมันด้วย”
“หมายความว่า...”
“เจ้าคุณมันน่าจะต้องกล้าลุกขึ้นมาพูดหรือทำอะไรซักอย่าง เพื่อผู้หญิงที่มันรัก!”
กิ่งแก้วมั่นใจ ว่าเจ้าคุณจะกล้าตัดสินใจช่วยสมใจด้วยการเอาไร่ชาม่วนใจ๋กลับมาได้อย่างแน่นอนแม้ว่าจะต้องแลกกับอะไรเจ้าคุณก็พร้อมยอมทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรัก
เวลาต่อจากนั้น เจ้าคุณเดินเข้ามาหารจนาวรรณ ในอารมณ์ที่ยังเคืองลูกชาย
“แม่ครับ”
“ว่าไง ทำไมป่านนี้ยังไม่ไปรับหนูมี่มาทานข้าวกับแม่”
“แม่ครับ ผมมีเรื่องสำคัญ ยะ..ยะ..อยาก..อยาก..ขะ..ขอ”
รจนาวรรณตกใจเมื่อเห็นเจ้าคุณเริ่มพูดตะกุกตะกัก
“ใจเย็นลูกใจเย็น ไม่เป็นไรนะ ใจเย็นๆ อย่าตื่นเต้น ค่อยๆ พูด”
เจ้าคุณซาบซึ้งใจ กอดแม่ไว้แน่น
“เป็นไง หายตื่นเต้นรึยัง ตกลงหนูมีเรื่องอะไร คงจะต้องเป็นเรื่องสำคัญมาก ไม่งั้นหนูคงไม่ตื่นเต้นขนาดนี้อยากแต่งงานกับหนูมี่แล้วใช่มั้ยจ๊ะ”
“ใช่ครับ”
รจนาวรรณยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“เจ้าคุณ! เจ้าคุณลูกแม่ แม่ดีใจที่สุดในโลกเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นจ๊ะ อะไรดลใจให้หนูอยากแต่งงานกับหนูมี่ขึ้นมาปุบปับแบบนี้”
“เพราะสมใจครับ”
เจ้าคุณตอบเต็มปาก รจนาวรรณหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“สมใจ”
“ครับ ตอนนี้สมใจกำลังลำบากมาก ผมอยากขอเงินแม่ซักก้อน”
“หยุด! หยุดพูดเลย นี่ลูกยังติดต่อกับมันอีกเหรอเนี่ย”
รจนาวรรณเริ่มโมโห
“เปล่าครับ ผมไม่ได้ติดต่อกับสมใจ ไม่ซิ สมใจไม่ยอมติดต่อกับผม”
“ถ้างั้นมันก็ใช้คนอื่นติดต่อมา”
“แม่ครับ ผมอยากขอร้องให้แม่ช่วยเป็นครั้งสุดท้าย แล้วผมจะยอมแต่งงานกับเอมี่ทันที”
สองแม่ลูกมองตาวัดใจกัน
“ได้! แม่จะยอมเป็นครั้งสุดท้าย”
เจ้าคุณโผเข้ากอดแม่ด้วยความดีใจ
“ขอบคุณครับแม่”
“แต่หนูต้องไปกับแม่ เดี๋ยวนี้!”
ต่อจากนั้นรจนาวรรณพาเจ้าคุณไปที่บ้านเอมี่ พอเห็นเจ้าคุณมาเอมี่รีบปรี่เข้าไปกอดเจ้าคุณทันทีเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะยอมแต่งงานด้วยในเร็ววัน
“มี่ดีใจที่สุดในโลกเลยค่ะคุณคะคุณขา”
เอมี่หอมแก้มซ้ายขวาของเจ้าคุณแบบไม่อาย
“ตกลงตามนี้นะคะ แต่งเลย ไม่ต้องรอฤกษ์แล้ว”
รจนาวรรณเอ่ยกับแม่เอมี่อย่างรวบรัด
“เย้!”
เอมี่ดีใจจนออกนอกหน้า
“ดีค่ะ ขืนรอไปนานกว่านี้ล่ะ เจ้าสาวท้องโย้แน่”
เจ้าคุณดูไม่มีความสุขอยู่คนเดียว ในขณะที่ทั้งแม่ว่าที่เจ้าสาวและเจ้าบ่าวดีใจจนออกนอกหน้า
“แหม้ คุณพี่นี่ มีมุกนะคะ”
รจนาวรรณยิ้มแย้มกลับ
“ไม่มุกล่ะค่ะคุณน้อง ดูซิคะ เริ่มตุ่ยๆ แล้วนะคะ”
“นะค้า ถึงยังไงก็แต่ง”
รจนาวรรณหยิบกล่องแหวนออกมา
“อ่ะ! เจ้าคุณจ๊ะ สวมมัดจำมัดใจหนูมี่ไว้ก่อนเลย หนูมี่จะได้มั่นใจ”
เอมี่ดีใจปรบมือลั่น พร้อมยื่นมือมาให้เจ้าคันทีณ
“เย้! พร้อมนานแล้วค่ะ”
เจ้าคุณอึ้งไป รจนาวรรณยื่นแหวนใส่มือเจ้าคุณ แล้วหันมาด้วยสายตาบังคับ ) เจ้าคุณหน้าตากล้ำกลืนจำใจสวมแหวน เอมี่กระโดดกอดหอมแก้มซ้ายขวาอีก ทุกคนชื่นใจสมหวัง ยกเว้นเจ้าคุณที่รู้แก่ใจว่าแต่งงานกับเอมี่เพราะอยากช่วยสมใจ
เวลาต่อมา เจ้าคุณไปหาก้องเกียรติและกิ่งแก้วที่บริษัท เจ้าคุณยื่นซองเงินให้เพื่อนทันทีเพื่อให้รีบเอาไปช่วยสมใจ
“เอาไปให้ใจ๋ด้วย...อย่าช้านะ”
“เจ้าคุณ...”
“แกเปลี่ยนไปมากจริงๆ ไอ้คุณ”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วซาบซึ้งในน้ำใจของเจ้าคุณ ก้องเกียรติสวมกอดเพื่อน กิ่งแก้วกอดตาม สามคนเพื่อนรักกอดกันด้วยความรัก เจ้าคุณยิ้มสุขที่ได้ช่วยสมใจ แต่ภายในใจเศร้าระทมเพราะต้องแต่งงานกับหญิงที่ไม่ได้รัก
เช้าวันใหม่ บรรยากาศยามเช้าของม่วนแต๊ยังคงอากาศแจ่มใส กำโป๊งเดินกอดซองเงินมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ โดยมีไส้อั่วคอยดันหลังให้กล้าตามหลังมาด้วย
“ไอ้ว่อกอั่ว เป็นเพราะเอ็งแท้ๆ อุตริยุให้ข้าโทร.หาไอ้ขุนทองทำมั้ย”
กำโป๊งรีบที่พาลหลาน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เคยโทรไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่ติดต่อกันไม่ได้
“แล้วเป็นไงล่ะ สรุปว่ามันเวิร์ครึเปล่าล่ะลุง”
“เวิร์คพ่อเอ็งน่ะซิ นี่ถ้าข้าโผล่หน้าไปให้พ่อหมายเขาเห็นล่ะมีหวัง...”
ไม่ทันขาดคำสมหมายเดินโผล่ออกมา
“ใครมาส่งเสียงดังแต่เช้าหน้าบ้านข้าวะ หนวกหู”
กำโป๊งชะงัก ยิ้มแหย
“แฮ่ สบายดีบ๋อ พ่อหมาย”
สมหมายทำหน้ายักษ์ใส่ จนทำให้กำโป๊งยิ่งไม่กล้า
เวลาต่อมา มือกำโป๊งยื่นซองเงินให้สมหมายใจสู้แต่มือไม้สั่น และต้องทำใจดีสู้เสือ
“นะ นะ นี่จ๊ะ พ่อหมายรับไว้เถอะนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
สมหมายมองซองเงิน แล้วมองหน้ากำโป๊งจนอีกฝ่ายต้องหลบตา ทุกคนมองลุ้น สุดท้ายสมหมายค่อยๆ ยื่นมือไปรับซองเงิน กำโป๊งยิ้มอย่างโล่งใจ ทันใดนั้นสมหมายตบซองเงินลงพื้นอย่างโมโหจนทุกคนสะดุ้งเฮือก
“คิดว่าเงินนี่มันจะลบล้างความผิดที่ทำให้ไอ้ใจ๋แล้วก็ทุกคนในม่วนแต๊กลายเป็นตัวตลกยังงั้นเรอะ อ้ายกำโป๊ง”
“โอย ฉันไม่เคยคิดยังง้าน”
“เท่านั้นยังไม่พอ อ้ายรู้มั้ยว่าไอ้ใจ๋ลูกข้ามันต้องเสียใจเสียน้ำตาให้ไอ้ไฮโซเมืองกรุงนั่นขนาดไหน”
“โอย..”
“พ่อ!”
สมใจร้องทัก สมศรีรีบสะกิด
“ตาหมาย! พูดอะไร”
“ข้าก็พูดเรื่องจริง”
“ไม่จริง ฉันไม่เคยเสียใจเสียน้ำตาให้ไอ้ไฮโซอะไรนั่นซักกะหยด รู้ไว้ด้วย”
สมใจยังปากแข็งพูดจบวิ่งออกไป ปลัดจืดมองด้วยความห่วงใย คำปุยรีบวิ่งตามออกไป
“อ้าว!”
สมหมายตกใจ แถมโดนสมศรีตีที่แขนอีก
“นั่นไง อยู่ดีไม่ว่าดี เฮ้อ แค่นี้ยังปวดกบาลไม่พอรึไงห๊า ตาหมาย”
“นั่นซิ แม่ศรี ฉันเลยหวังว่าเงินก้อนนี้ของ เอ่อของฉันมันคงจะช่วยให้พ่อหมายกะแม่ศรีหายปวดหัวได้บ้าง”
กำโป๊งได้ที
“จู่ๆ ไปเอาเงินทองมาจากไหนมากมายล่ะ อ๋อนี่คงได้จากไอ้พวกที่มาถ่ายพวกเราไปออกทีวีให้คนทั่วบ้านทั่วเมืองมันดูกันล่ะซิ เอาไป๊ เอาเงินของอ้ายคืนไป๊”
“ตาหมาย...”
สมศรีรีบห้ามสมหมาย
“ตาหมายและคนม่วนแต๊มีศักดิ์ศรี อย่าคิดว่าเงินจะซื้อศักดิ์ศรีเราได้ เชอะ! คิดจะเอาเงินแค่นี้มาไถ่โทษเรอะ ไม่มีทาง! ฝันไปเต๊อะ”
“ลุงกำโป๊งเอาเงินมาจากไหนครับ ได้มาจากพวกนั้นจริงๆ รึเปล่า”
ปลัดจืดถามจากใจจริง กำโป๊งเสียงสูงตอบทันที
“ ไม่จริ้ง! ไม่ใช่ ไม่มีทาง คนอย่างอ้ายกำโป๊งก็ไม่ใช่กระจอกนะเว๊ย เงินนี่น่ะมันเงิน เงินมรดก!”
“เงินมรดก”
ทุกคนอึ้งไป
“ก็เออซิ เงินมรดก..คือพวกญาติพี่น้องของข้าในกรุงเทพฯเพิ่งจะเปิดพินัยกรรมแล้วก็แบ่งมรดกมาให้ข้าเยอะแยะ”
“โห มีมรดกก็ไม่เห็นเคยบอกอั่วเลยอ่ะ อย่างงี้อั่วก็ต้องได้แบ่งด้วยซิลุง”
ไส้อั่วรีบทวงสมบัติบ้าง
“ไว้ไปเคลียร์กันที่บ้าน แฮ่ รับไว้เถอะนะ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดจะมาไถ่โทษอะไร พ่อหมายรับเงินนี่ไว้ แล้วใจคอจะโกรธจะเคืองชั้นต่อ ฉันก็ไม่ว่า”
“โถ..อ้าย”
สมศรีใจอ่อน แต่สมหมายยังเคืองแอบค้อนใส่
“อ้ายโป๊ง คราวก่อนเคยช่วยเราไว้ทีนึงก็ยังไม่ได้ใช้คืนเลย คราวนี้เราไม่กล้ารบกวนอ้ายหรอกจ๊ะ”
“รบกงรบกวนอะไรแม่ศรี เรามันคนกันเอง”
“คนกันเอง มันยังกล้าทำกันได้ลงคอ”
“ตาหมาย”
สมศรีปรามสมหมาย กำโป๊งยัดเงินใส่มือสมศรี
“รับไว้เถอะนะ ไร่ม่วนใจ๋จะได้ไม่ต้องตกเป็นของไอ้พวกมาเฟียนั่น ขืนช้ามันจะมาไม้ไหนอีกก็ไม่รู้นะ”“ผมเห็นด้วยกับลุงกำโป๊งนะครับ ลุงหมาย”
ปลัดจืดเอ่ยขึ้น กำโป๊งแอบใจชื้น
“ต้องเชื่อพ่อปลัดเขา”
สมหมายยังมอง ทุกคนแอบลุ้น
“เห็นแก่ไร่ม่วนใจ๋ เห็นแก่พี่น้องม่วนแต๊ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยกโทษให้นะอ้ายโป๊ง”
ทุกคนดีใจ แคบหมู กับไส้อั่วเฮลั่นดีใจที่มีเงินไถ่ที่ใร่ชาม่วนใจ๋คืนมา
เวลาต่อจากนั้น สมใจนั่งกอดเข่าด้วยความเศร้า โดยมีคำปุยนั่งอยู่ด้วย
“ลืมอะไร ฉันไม่ได้เจ็บ”
สมใจเอ่ยขึ้น คำปุยจึงแอบพูดลอยๆ
“เบื่อนักแม่คนปากแข็ง”
“อะไร ใครปากแข็ง”
“นั่งกันอยู่สองคน ก็แกน่ะซิ ปากแข็งๆ”
คำปุยเอามือจิ้มหน้าผากสมใจย้ำๆ
“โอ๊ย! นังปุ๋ย! นังเปรต! เจ็บนะเว้ย!”
“นั่นแน่ะ แล้วบอกว่าไม่เจ็บ”
“แกจะไปไหนก็ไปไป๊ ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“เชิญเลย เชิญอยู่ไปคนเดียวเล๊ย ถ้าขืนยังปากแข็งหยั่งเงี้ย มีหวังชาตินี้ได้ โหนคานต่องแต่งอยู่คนเดียวแน่ๆ”
สมใจตีคำปุย
“นังปุ๋ย!”
“เชิญโหนไปคนเดียวเถอะนะยะ ฉันไม่อยู่โหนกะแกแน่ ฮ่าๆ ไปละ”
สมใจวิ่งไล่ตี กระโดดเตะ แต่ไม่ทัน คำปุยวิ่งหนีไปก่อนแล้ว
“ไอ้เพื่อนบ้า!”
สมใจหงุดหงิดโดนจี้ใจดำก่อนจะเศร้าลง ทันใดนั้นอาเฟยและสมุนเดินมาพอดิบพอดี
“อารมณ์เสียอะไร ใครทำให้เธอโกรธ บอกฉันได้นะ จะไปจัดการให้ ไม่คิดดอกเบี้ย”
สมุนสองคนหัวเราะอย่างสะใจ
“แม่แกตายเหรอ”
สมุนชะงักกึก ปรี่จะเข้ามาหาสมใจแต่อาเฟยร้องห้าม
“เฮ่ย! อย่าทำร้ายลูกหนี้คนสวยของเราอย่างนี้ซิ เดี๋ยวฉันก็อดได้เก็บดอกเบี้ยกันพอดี”
“แน่ใจได้ยังไงว่าแกยังเป็นเจ้าหนี้ฉันอยู่”
สมใจยิ้มอย่างผู้ชนะ จนอาเฟยชะงัก
“หมายความว่ายังไง”
สมใจไม่ยอมตอบ เพราะมั่นใจว่ากำโป๊งจะเอาเงินมาช่วยไร่ชาม่วนใจ๋ไว้ได้อย่างแน่นอน
อ่านต่อหน้า 2
รักออกอากาศ ตอนที่ 13 (ต่อ)
ทางด้านอาเฟยเข้าไปเก็บดอกเบี้ยที่บ้านสมใจ แต่ถูกสมหมายขว้างซองเงินใส่อกอาเฟยอย่างไม่เกรงใจ
“เอาไป แล้วก็ฝากไปบอกให้ป๊ามาเฟียของเอ็งด้วยว่า เลิกฝันได้แล้วว่าชาตินี้ข้าจะขายไร่ม่วนใจ๋ให้มัน เพราะว่าฝันของมันไม่มีทางเป็นจริงเด็ดขาด”
ทุกคนดีใจ ส่วนอาเฟยและสมุนยังไม่เข้าใจว่าสมหมายไปเอาเงินมาจากไหน
“เรื่องนี้ มีฉันและทุกคนในที่นี้เป็นพยาน อย่าคิดเล่ห์เหลี่ยมอีก ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่”
ปลัดจืดโพล่งขึ้น สมุนอาเฟยเริ่มโกรธขยับตัวจะปรี่เข้าหาปลัด แต่สมหมายสมหมายคว้าปืนลูกซอง ปลัดจืด กำโป๊ง สมศรี สมใจ แม้แต่คำปุย ไส้อั่ว และแคบหมู ก็พร้อมสู้
“ยิงผู้ร้ายที่บุกรุกบ้านเราไส้แตกเพื่อป้องกันตัวนี่ไม่ติดคุกใช่มั้ยพ่อปลัด”
สมหมายเอ่ยอย่างไม่กลัวอิทธิพล ปลัดจืดยิ้มแทนคำตอบ สมหมายกระชับปืนลูกซอง ทุกคนพร้อมลุย สมุนอาเฟยเริ่มกลัว
“กลับ!”
อาเฟยกับสมุนล่าถอยออกไป ทุกคนดีใจเฮกันลั่น กอดกันกลม สมหมายเผลอกอดกับกำโป๊งก่อนจะนึกได้รีบผละออก สมใจเผลอกอดปลัดจืด ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับอึ้งทำตัวไม่ถูก สมใจนึกขึ้นได้เลยเฉไฉตบไหล่แทน ปลัดจืดแอบยิ้มเพียงเท่านี้ก็มีความสุขแล้ว
คืนนั้นที่บ้านอาฟง อาฟงโกรธมากที่สมหมายหาเงินมาคืนได้ทั้งต้นทั้งดอกจนครบจำนวน
“ไอ้พวกโง่! ยังมีหน้ากลับมาให้อั๊วเห็นหน้า ทำไมไม่เผาบ้านมันซะเลยห๊า!”
สมุนมองกลับมาที่อาเฟย
“อั๊วเองล่ะป๊า อั๊วเป็นคนสั่งให้ถอย”
อาเฟยรีบอธิบายกับพ่อ อาฟงโกรธลูกชายจึงด่ากลับ
“ลื้อมันอ่อนอาตี๋น้อย ใจอ่อนอย่างนี้จะเป็นมาเฟียใหญ่อย่างอั๊วได้ยังไง อยากจะเป็นมาเฟียใจมันต้องเหี้ยม เข้าใจมั้ย”
อาเฟยนั่งนิ่ง
“เสียแรงที่อั๊วอุตส่าห์เลี้ยงดูสั่งสอนหวังจะให้ลื้อเป็นมาเฟียเหมือนอั๊ว เอาล่ะ! อั๊วจะให้พวกลื้อแก้ตัวอีกครั้ง”
“แก้ตัว ยังไงเหรอป๊า”
“ไอ้หมายมันทำให้อั๊วแค้น เพราะฉะนั้น แค้นนี้ต้องชำระ”
Vอาฟงแค้นสมหมายมากเพราะไมได้ไร่ชาม่วนใจ๋ จึงคิดให้อาเฟยกลับไปแก้แค้นอีกครั้ง
บ่ายวันใหม่ที่ไร่ชาม่วนใจ๋อันเขียวขจี สมใจยืนมองอยู่ไร่ชาอย่างมีความสุข และแอบคิดถึงเจ้าคุณขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ส่วนสมหมายกับสมศรี ยืนมองไร่ชาอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ในที่สุด ไอ้ใจ๋มันก็ได้ไร่ม่วนใจ๋ ได้ชีวิตของมันกลับคืนมา”
สมศรีหน้านิ่ง
“อ้าว แม่ศรีไม่ดีใจเรอะ”
“ได้ชีวิตแต่ไม่มีจิตใจ มันจะมีประโยชน์อะไรฮึ ตาหมาย”
สมศรีรู้ดีว่าสมใจยังคงคิดถึงเจ้าคุณไม่เปลี่ยนแปลง แต่สมหมายยังคงมองหน้าสมศรีด้วยความงง
“จิตใจ”
สมศรีถอนใจอีกเฮือก มองลูกสาวอย่างสงสารและเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง สมหมายหันไปมองสมใจ
ที่ยืนมองไร่ชาด้วยดวงตาแสนเศร้า
เช้าวันใหม่ ที่บริษัทก้องเกียรติและกิ่งแก้ว เจ้าคุณมาพาเพื่อนแต่เช้า
“วันนี้นึกยังไงมาถึงนี่”
กิ่งแก้วถามในมือเสิร์ฟกาแฟให้เจ้าคุณไปด้วย
“เรื่องสมใจเป็นไงบ้าง”
“เรียบร้อย ทุกอย่างเรียบร้อย”
ก้องเกียรติรายงาน
เจ้าคุณดีใจอย่างซึมๆ
“เจ้าคุณ แกล่ะ เป็นไงบ้าง”
กิ่งแก้วถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง เจ้าคุณฝืนตอบ
“ก็ โอเค”
“หน้าตาแกโอเคมากเลย”
กิ่งแก้วรีบประชดกลับ
“เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาลนะยะ คิดเหรอว่าจะโกหกฉันได้”
เจ้าคุณรีบหลบตา
“ไอ้คุณ..แกชอบสมใจจริงๆ เหรอวะ”
ก้องเกียรติถามเพื่อความมั่นใจ เจ้าคุณหลบตาไปอีก
“ไอ้คุณมันไม่ได้ชอบสมใจหรอก มันรักเลยแหละ ใช่มั้ย”
กิ่งแก้วถามวัดใจ เจ้าคุณตวัดสายตามองกิ่งแก้วคล้ายจะเถียง แต่กิ่งแก้วสวนเข้าอีกดอก
“ใช่มั้ย อย่าโกหก!”
เจ้าคุณเฉไฉถอนใจ ไม่ยอมตอบ
“แกนี่มันปากแข็งจริงๆ นะ จริงซิ ตั้งแต่คบกันมาฉันยังไม่เคยได้ยินแกบอกรักผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากคุณหญิงแม่ของแก”
“ตกลงแกรักสมใจรึเปล่าวะ ไอ้คุณ”
ก้องเกียรติอยากรู้ความจริง เจ้าคุณแกล้งเซ็ง
“นี่พวกแกจะถามทำไมวะเนี่ย”
“ก็ถามให้แกพูดไง หัดพูดหัดบอกให้คนอื่นเขารู้ซะบ้าง”
“..ก่อนที่มันจะสายเกินไป”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วนึกห่วงเจ้าคุณจึงไล่ถามเรื่องสมใจ แต่ยิ่งไร้คำตอบจากคำพูด แต่สายตาและการกระทำเจ้าคุณรักสมใจเต็มหัวใจ
เวลาต่อมา สมใจนั่งเหม่อลอยสายตาทอดยาวๆกลไปข้างหน้า ท่ามกลางทิวทัศน์อันสวยงามของม่วนแต๊ จู่ๆคำปุยวิ่งหน้าตาตื่นเต้นเข้ามา
“ไอ้ใจ๋! ไอ้ใจ๋!”
คำปุยหอบจนแทบพูดไม่ออก
“เอ้าๆ แหม ยังกะหมาหอบ ใจเย็นๆ นังปุ๋ย มีอะไร”
“มีซิ มีเยอะด้วยล่ะแก”
สมใจสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
“มีอะไร”
“ดูซิ ใครมา”
คำปุยหันไปข้างหลัง สมใจชะโงกมองตามแล้วต้องตกใจเมื่อคนที่มาหาเธอคือโก้ อดีตคนรักที่ดโนบังคับให้แต่งงานกับคนที่แม่เลือกให้
“ใจ๋”
โก้ยิ้มให้สมใจ
“พี่..โก้..”
สมใจพูดไม่ออก ไม่รู้ดีใจหรือประหลาดใจระคนกัน
เวลาต่อมา โก้และสมใจคุยกันตามลำพัง
“พี่รู้ว่าใจ๋ยังโกรธพี่อยู่”
สมใจยังคงประหลาดใจว่าอยู่ดีๆทำไมโก้ถึงกลับมาหาตนอีกครั้ง
“พี่มาขอโทษ อย่าโกรธพี่เลยนะใจ๋”
สมใจเก็บกลืนความเจ็บปวด
“พี่โก้ต้องการอะไร”
“พี่อยากให้ใจ๋ยกโทษให้พี่”
“เพื่อ..”
“เพื่อ..เราจะได้รักกันเหมือนเดิม”
“อะไรนะ”
สมใจตกใจ โก้ปราดเข้าไปจับมือสมใจไว้
“นะ..ใจ๋!”
สมใจจะสะบัดมือ แต่โก้รั้งไว้
“ใจ๋..ฟังพี่ก่อน ตลอดเวลาที่ผ่านมา พี่ไม่เคยมีความสุขเลย ตั้งแต่วินาทีแรกที่ต้องจากใจ๋ไป
สมใจนิ่งฟัง
“ใจ๋คงจะคิดว่าพี่มีความสุขที่แต่งงานกับน้องนุช แต่ใจ๋คงไม่รู้หรอกว่าการที่ต้องแต่งงานกับคนที่เราไม่ได้รัก มันทรมานแค่ไหน”
“พี่โก้ก็คงจะไม่รู้ว่าการที่คนที่เรารักทิ้งเราไปแต่งงานกับคนอื่น มันก็ทรมานสุดๆเหมือนกัน”
“พี่รู้ซิใจ๋ แต่มันไม่ใช่ความต้องการของพี่ พี่ถูกคุณพ่อคุณแม่บังคับ แล้วตอนนี้ทุกอย่างมันก็พังหมดแล้ว”
สมใจมองโก้
“น้องนุชขอหย่ากับพี่แล้ว”
“อะไรนะ”
สมใจตกใจที่รู้ว่าชีวิตแต่งงานของโก้ล้มเหลว
“เขาทนไม่ได้ที่ในหัวใจของพี่มีแต่ใจ๋คนเดียว”
สมใจอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“พี่กลับมาหาใจ๋แล้ว เรากลับมารักกันเหมือนเดิมได้มั้ยใจ๋”
-สมใจยังอึ้ง แต่คำปุยที่แอบซุ่มฟังอยู่อย่างเครียดพยายามเงี่ยหูฟัง
“ไอ้ใจ๋เอ๊ย..ไอ้ใจ๋”
คำปุยหันไปเจอกับปลัดจืดที่ยืนอึ้งอยู่ด้านหลังเช่นกัน
“คุณพระ! ปลัด!”
ปลัดจืดยังมองสมใจกับโก้ด้วยสีหน้าหมดหวัง
“พุธโธ ธัมโม สังโฆ!”
ปลัดจืดหน้าเศร้าแล้วเดินออกมาทันที
เวลาต่อมา ปลัดจืดเดินไปที่บึงน้ำด้วยใบหน้าเศร้า คิดถึงภาพที่โก้กลับมาขอคืนดีสมใจ ปลัดจืดระบายอารมณ์ปลดปล่อย วิ่งกระโดดลงน้ำ ต่อยน้ำกระจายตะโกนโวยวายลั่น หวานเจี๊ยบชะงักเมื่อเห็นปลัดจืดอยู่ในอารมณ์นั้น
คืนนั้นที่บ้านสมใจ หวานเจี๊ยบ คำปุยและแคบหมูกำลังคุยกันออกรส
“ปลัดจืดคนเดียวซะที่ไหนล่ะนังหวานเจี๊ยบ”
คำปุยกำลังจะเล่าเรื่องโก้ให้หวานเจี๊ยบฟัง
“หมายความว่าไงเจ๊ปุ๋ย”
คำปุยกำลังจะอ้าปากพูด แคบหมูแทรกขึ้นมาทันทั
“ก็หมายความว่าเจ๊ใจ๋แกก็เพี้ยนไปอีกคนเหมือนกันน่ะเซ่ เจ๊หวานเจี๊ยบ”
“ห๊า! พี่ใจ๋ก็ด้วย”
คำปุยกับแคบหมูพยักหน้ารับให้หวานเจี๊ยบ อย่างไม่เข้าใจสมใจเช่นกัน
คืนนั้น สมใจนั่งซึมอยู่ในห้องนอน แล้วค่อยๆ หยิบกล่องความหลังออกมาเปิดดูเห็นรูปคู่กับโก้ถูกฉีกวางอยู่ สมใจหยิบรูปฝั่งตัวเองกับฝั่งพี่โก้มามองอย่างครุ่นคิด ภาพความหวานชื่นในอดีตลอยเข้ามาในหัว สมใจค่อยๆ เอารูปทั้ง 2 มาเหมือนจะจับชนกัน แต่เมื่อมองลอดระหว่างช่องว่างกลางรูปสมใจกับโก้จะเห็นรูปเจ้าคุณ ที่สมใจเคยฉีกทิ้งก่อนหน้านี้วางอยู่ในกล่องด้วย สมใจชะงัก วางรูปโก้และตัวเองลง แล้วค่อยๆ หยิบภาพตัวเองกับเจ้าคุณขึ้นมาดู และคิดถึงภาพอันหวานชื่นไม่ต่างกับที่เคยมีกับโก้ สมใจค่อยๆ เอารูปทั้ง 2 มาเหมือนจะชนกัน แต่ต้องชะงักเมื่อคิดถึง ภาพรจนาวรรณด่าเธอว่านังบ้านนอก สมใจหมดแรง ปล่อยภาพร่วงจากมือลงกล่องไปอีกครั้ง
ร้องไห้สะอึกสะอื้น เพราะความเจ็บช้ำในใจยังไม่จางหายไปจากใจเธฮ
คืนเดียวกัน เจ้าคุณนั่งคิดถึงสมใจอยู่ไม่ต่างกัน เจ้าคุณคิดถึงคำพูดของก้องเกียรติและกิ่งแก้วขึ้นมา
“ตกลงแกรักสมใจรึเปล่าวะ..ไอ้คุณ?!”
“หัดพูดหัดบอกให้คนอื่นเขารู้ซะบ้าง”
“ก่อนที่มันจะสายเกินไป”
เจ้าคุณถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างครุ่นคิด
เช้าวันใหม่ ที่บ้านสมใจ แคบหมูวิ่งหน้าตาตื่นตะโกนลั่นบ้าน
“แย่แล้วๆ ตายแล้วๆ ช่วยด้วยๆ”
สมหมายกับสมศรี โผล่มาถามอย่างอยากรู้
“โอ๊ย! จะแหกปากอะไรแต่เช้าห๊านังแค๊บ”
สมศรีเอ่ยถาม
“นั่นซิ แย่แล้วๆ ตายแล้วๆ ญาติฝ่ายไหนเอ็งตายแต่เช้าห๊า นังแค๊บ”
“ญาติ ไม่รู้ฝ่ายไหนล่ะน้าหมาย”
แคบหมูยืนหอบ สมใจกับคำปุย ออกมาสมทบยืนมอง
“รู้แต่ว่าพ่อหมูแม่หมูลูกหมูในเล้าเราน่ะ ตายยกเล้า เลยจ๊ะ”
ทุกคนตกใจว่าเกิดเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร
เวลาต่อมา สมหมายกับครอบครัว และปลัดจืด เดินมาพร้อมกันที่เล้าหมู สภาพหมูนอนตายเกลื่อน โดนเชือดคอเลือดกระจาย บรรยากาศเศร้าลงอีกครั้ง
“ใครมันใจร้ายใจดำทำได้ขนาดนี้”
สมหมายเอ่ยขึ้น
“พุทโธ ธัมโม สังโฆ ชาติหน้าขอให้ไอ้คนใจร้ายมันไปเกิดเป็นหมู ให้เขาเชือดบ้างเถ๊อะ..สาธุ!”
สมศรีเอ่ยห้ามคำปุย
“นังปุ๋ยเอ๊ย เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร”
“แต่คนทำผิดต้องถูกลงโทษตามกฎหมายนะครับ”
ปลัดจืดโพล่งขึ้น สมหมายเห็นด้วย
“ใช่ ปลัดพูดถูก ใครที่มันทำผิดมันก็ต้องถูกลงโทษ”
“ว่าแต่มันเป็นใครล่ะเนี่ย”
คำปุยถามขึ้น
“..จะมีใคร”
ปลัดจืดรู้ดีว่าเป็นฝีมือใคร
ต่อจากนั้นสมหมาย สมศรี สมใจและปลัดจืด ดินทางไปบ้านอาฟง โดยสมุนและอาฟงเดินออกมาต้อนรับอย่างไม่เป็นมิตร
“ไอ๊หยา ฟ้าดินคงจะเกิดอาเพท จู่ๆ อาหมาย อาศรี อาหมวย แล้วก็หลายๆ อา ถึงได้ยกโขยงมาหาอั๊วถึงบ้าน ฮ่าๆ”
สมุนหัวเราะรับสนั่นบ้าน
“ฟ้าดินจะลงโทษเอ็งน่ะซิไอ้อาฟง”
สมหมายด่ากลับ
“เฮ่ย!! พูดหมาๆ งี้หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่า คนที่ลอบเข้าไปฆ่าหมูที่บ้านน้าสมหมายจะต้องถูกลงโทษไงล่ะ”
ปลัดจืดพูดอย่างเอาเรื่อง
“หมู ฆ่าหมู ฆ่าหมูแล้วมาเกี่ยวอะไรกับมาเฟียใหญ่อย่างอั๊ว ฮ่าๆ”
อาฟงแกล้งไม่รู้ สมุนหัวเราะเป็นลูกคู่
“เกี่ยวซิ น่าอับอายมากด้วยที่มาเฟียใหญ่อย่างพวกแกน่ะฆ่าได้แม้กระทั่งหมู”
สมใจด่าสวนทันที
“เฮ่ย! อาหมวย เก็บปากไว้จูบกะอาตี๋น้อยของอั๊วดีกว่ามั้ย”
“เฮ่ย!”
ปลัดจืดกับสมหมายอุทานพร้อมกัน สองคนคนปรี่จะเข้า สมุนสองคนควักปืนออกมาขู่
“ยิงผู้บุกรุกไส้แตก ไม่ติดคุกใช่มั้ยปลัด”
อาฟงย้อนคำสมหมายที่เคยพูดไว้ สองฝั่งจ้องตากันเขม็ง
“ลื้อทำอย่างนี้ทำไมอาฟง โกรธที่ไม่ได้ไร่ชาของพวกเราไปใช่มั้ย”
สมศรีเอ่ยขึ้น
“ฮ่าๆ ถามตรงอย่างนี้ล่ะอาศรีของแท้ แล้วก็จะขอบอกให้รู้ไว้เลยนะว่า ถ้าขืนพวกลื้อยังดื้อดึง ต่อไปจะไม่ใช่แค่หมู แต่จะเป็น...”
อาฟงชี้หน้าทุกคน หัวเราะอย่างอำมหิต
“พวกลื้อๆ ฮ่าๆ”
อาเฟยจ้องหน้าสมใจ ยิ้มให้อย่างผู้ชนะ ก่อนจะเดินออกไปเช่นกัน สมหมายกับปลัดจืดฮึดฮัด สมุนยกปืนขู่ สมศรีกับสมใจดึงสมหมายและปลัดห้ามไว้ เพราะไม่มีอาวุธต่อสู้กับพวกอาฟงได้
เวลาเดียวกัน โก้โผล่มาที่บ้านสมใจ โดยมีแคบหมูและคำปุยรับหน้าไว้
“โอย พี่โก้ โผล่มาอย่างนี้คิดดีแล้วเหรอจ๊ะ รีบกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวน้าหมายมาเห็นเข้าล่ะก็
เอิ้ก นังปุ๋ยจะเป็นลม”
แคบหมูเข้าประคองคำปุย
“ใจเย็นเจ๊”
“พี่แค่อยากจะเอาดอกไม้นี่มาขอโทษใจ๋เขา”
โก้ยังยืนยันจะรอเจอสมใจ
“โอย ก็เอาไว้ไปขอโทษกันที่อื่นละกัน อย่ามาถึงนี่เลยพี่โก้”
“ใจ๋เขาหายโกรธพี่รึยัง ปุ๋ย”
โก้ถามอย่างอยากรู้
“โอย ปุ๋ยไม่รู้ ปุ๋ยไม่เห็น ขอร้องล่ะพี่โก้รีบกลับไปก่อนนะ เชื่อปุ๋ย”
“ก็ได้ งั้นพี่ฝากดอกไม้นี่ไว้ให้ใจ๋ด้วย”
“จ๊ะๆ รีบไปเถอะจ๊ะ”
คำปุยรีบรับดอกไม้ไว้ แล้วรีบไล่โก้กลับก่อนที่สมหมายจะเดินทางกลับมา
“ฝากบอกใจ๋ด้วยว่าพี่จะมาหาใหม่”
“จ๊ะๆ จะบอกให้ ว๊าย! อย่ามาอีกเล๊ย พี่โก้”
โก้เดินออกไป
“พุทโธ ธัมโม สังโฆ! เซโรงังล่ะนังปุ๋ย เฮ้อ!”
ทันใดนั้นหวานเจี๊ยบเดินเข้ามาสวนกับโก้ หวานเจี๊ยบมองด้วยความงง โก้ยิ้มให้ หวานเจี๊ยบรีบวิ่งมาหาคำปุยทันที
“เจ๊ปุ๋ย..นั่นมัน..”
แคบหมูตอบแทนคำปุย
“พี่โก้! ไฮโซกรุงเทพฯ ที่หักอกเจ๊ใจ๋ ทิ้งเจ๊ใจ๋ไปแต่งงานไงเจ๊”
“เฮ่ย! แล้วไงเนี่ย”
“จะแล้วไง เขาก็กลับมาง้อขอคืนดีกะเจ๊ใจ๋น่ะเซ่”
“เฮ๊ย! ไม่ได้นะ หวานเจี๊ยบไม่ยอมนะ”
แคบหมูอ้าปากค้างจะพูดต่ออีก แต่คำปุยผลักหน้าหงายไปก่อน
“ให้ฉันเม้าท์มั่งซินังนี่ แกไม่ยอมคนเดียวซะที่ไหนล่ะนังหวานเจี๊ยบ เฮ้อ! พ่อปลัดจืดเขาคงจะยอมร้อก!”
“ปลัดจืด สมน้ำหน้า จบจากไอ้ขุนทองก็ยังต้องมาเจอพี่โก้ ฮิฮิ เจ้ากรรมนายเวรเยอะจริงๆ นะแกไอ้ปลัดจ๋อย”
“เออ พูดถึงอ้ายขุนทอง ป่านนี้จะเป็นไงมั่งแล้วก็ไม่รู้เนอะ”
คำปุยเอ่ยถึงเจ้าคุณเพราะไม่มีใครได้ข่าวหรือกล้าพูดเรื่องเจ้าคุณอีกเลย นับตั้งแต่ความแตก
วันเดียวกัน ที่เจ้าหน้าที่โรงแรมพารจนาวรรณ กับคุณหญิงแม่เอมี่เดินชมสถานที่จัดงานแต่งงานอย่างนอบน้อม เอมี่เกาะแขนเจ้าคุณอย่างมีความสุข แต่เจ้าคุณเงียบและนิ่งเฉยไม่ยินดียินร้าย
“ห้องนี้เป็นห้องที่หรูหราอลังการเหมาะสมกับคู่วิวาห์แห่งปีคุณเอมี่และคุณเจ้าคุณอย่างมากฮ่ะ โดยเฉพาะสามารถรองรับแขกได้ถึง 3,000 คน ไม่นับรวมสื่อมวลชนนะฮ้า”
เจ้าหน้าที่โรงแรมรีบอธิบาย แต่เจ้าคุณขัดขึ้น
“ไม่นะ! ไม่เชิญสื่อ แล้วก็ไม่เชิญแขกเยอะขนาดนั้น”
“ได้ไงคะ มี่ไม่ยอมนะคะ เราจะแต่งงานกันทั้งทีก็ต้องเชิญแขกให้ทั่วถึง ที่สำคัญ จะต้องเชิญสื่อให้ครบ ทั้งทีวี หนังสือพิมพ์ วิทยุ แมกกาซีนไฮโซ...”
“ไม่!”
เจ้าคุณยืนยัน เอมี่สวนทันที
“ต้องค่ะ! ทีตอนนังสมใจ คุณคะคุณขายังยอมไปอยู่บ้านนอก ยอมให้มันได้ออกอากาศกับคุณคะคุณขาเป็นเดือนๆ ทีจะแต่งกับมี่ทำไมถึงจะต้องหลบๆ ซ่อนๆ ไม่ยอมให้ออกสื่อ คุณหญิงแม่”
เอมี่โผเข้ากอดอ้อนรจนาวรรณทันที
“นั่นซิ! จริงของหนูมี่ ทีเรื่องน่าอับอายล่ะกลับไม่อาย ทีเรื่องน่ายินดีอย่างนี้กลับจะอายขึ้นมาซะอย่างนั้น ไม่ไหวเลยจริงๆ เจ้าคุณ ใจคอจะทำให้แม่ผิดหวังไปถึงไหนนะ”
เจ้าคุณจำต้องยอมอีกตามเคย
“โอ๋ๆ นิ่งซะนะลูกมี่นะ ไม่ร้องแล้ว ใกล้จะแต่งงานแล้วมาร้องไห้อย่างนี้ไม่เป็นมงคลนะคะ เอาห้องนี้ล่ะค่ะ เชิญแขกเชิญสื่อเพียบนะคะหนูขา”
“ค่า กราบขอบพระคุณคุณหญิงทั้ง 2 ฮ่า”
เจ้าหน้าที่รับคำแล้วเดินออกไป รจนาวรรณค้อนลูกชาย ส่วนเอมี่กับคุณหญิงแม่เอมี่ยิ้มอย่างชนะ
“ตกลงตามนั้นนะคะ คุณคะคุณขาของมี่” เอมี่หันมาย้ำคำ
สีหน้าเจ้าคุณเต็มอย่างเซ็ง เพราะไม่ต้องการให้การแต่งงานเป็นข่าวออกไป
โปรดติดตามอ่านตอนอวสาน พรุ่งนี้ เวลา 9.00 น. และ 12.00 น.
