รักออกอากาศ ตอนที่ 10
ค่ำคืนนั้น แมทธิวกับน้องนกกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียง แต่จู่ๆ น้องนกเริ่มเล่นตัว เพราะยังโกรธแมทธิวอยู่
“ไม่เอาน่า...อย่าเล่นตัวน่า...มาสนุกแก้เซ็งกันดีกว่า” แมทธิวชักรำคาญ เมื่ออีกฝ่ายเล่นตัว
“สนุกสะเหนิกอะไรกัน ใช่ซิ...พอเซ็งจากนังมัมมี่นั่นก็มาชวนน้องนกสนุกแก้เซ็ง แต่พอหายเซ็งก็ไล่น้องนกยังกะหมูกะหมา”
“งี่เง่าน่า...หมูหมาที่ไหน..อย่าเสียเวลาเลย มามะ...มาสนุกกันดีกว่า”
แมทธิวกำลังจะจู่โจม ทันใดนั้นเสียงทุบประตูห้องดังลั่น
“ว๊าย! ใครอ่ะคะ”
นกสงสัยรีบถามแมทธิว แต่อีกฝ่ายทำท่าไม่สนใจ จ้องจู่โจมนกท่าเดี่ยว
“ช่างหัวมันเหอะ”
เสียงทุบประตูหนักกว่าเดิม
“ว๊าย!” นกตกใจ
แมทธิวเริ่มยัวะ เพราะคิดว่าพนักงานมาส่งของกิน
“อะไรเนี่ย โทร. สั่งอะไรมากินอีกล่ะ”
“น้องนกเปล่านะ เอ๊ะ! รึว่านังมัมมี่”
“บ้า! ไม่มีทาง ป่านนี้ไปนอนเน่าอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้”
เสียงทุบประตูดังขึ้นอีก
น้องนกว๊าย!!!
แมทธิวรำคาญตะโกนตอบทันที
“จะเคาะหาอะไรวะ เออๆ เปิดแล้วเว๊ย!”
แมทธิวนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกไปเปิดประตูอย่างเร็ว เห็นเอมี่ยืนหน้ายักษ์ แมทธิวแทบช็อก
“มัมมี่!”
“แมท!”
แมทธิวปิดประตูปังใส่หน้าเอมี่ทันทีแล้วรีบวิ่งไปหานกในห้อง
“นังมัมมี่ เอ๊ย! เอมี่จริงๆ ด้วย”
นกตาโต แต่ไม่กลัวเตรียมพร้อมชน
“นังมัมมี่! ดีซิคะ...วันนี้น้องนกจะได้จับมันโยนลงหลุมไปซักที”
เอมี่ยืนทุบประตูอีกครั้ง
“แมท เปิดประตู เปิดประตู หึ้ย!”
แมทธิวกระชานกขึ้นมา
“จะบ้าหรอฉันเคยบอกแล้วว่าจะไปตายที่ไหนก็ไปแต่อย่ามาตายในห้องฉัน”
แมทธิวลากนกจับโยนไปซ่อน นกร้องลั่น แมทธิววิ่งมาเห็น กระเป๋าสะพายของนกวางอยู่หัวเตียง ก็รีบคว้าโยนตามนกทันที
“ไง..เอมี่ มาซะดึกมีอะไร”
เอมี่ผลักแมทธิวกระเด็นแล้วปรี่ไปกวาดตามองทั่วห้อง
“เอาใครมากก”
“กกเกิกอะไร ผมเป็นคนนะ ไม่ใช่แม่ไก่”
“ไม่ตลก”
เอมี่ปรี่จะเดินไปแถวที่ซ่อนนก แมทธิวรีบคว้าตัวเอมี่ไว้
“ไม่เอาน่า...บอกมาซิว่ามีอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วน คุณคงไม่ โผล่มาแบบนี้หรอกใช่มั้ย”
เอมี่นึกได้รีบร้องไห้ทันที
“แมท ช่วยมี่ด้วย”
เอมี่โผเข้ากอดแมทธิวจนฝ่ายชายงง
“ช่วยอะไร ผมไม่รู้เรื่องด้วยนะ ผมไม่เกี่ยว”
แมทธิวรีบพูดเอาตัวรอด
“เกี่ยวซิ ทำไมจะไม่เกี่ยว มี่ท้อง!”
“ห๊า! ท้อง”
แมทธิวตกใจนกได้ยินตกใจไม่แพ้กัน
“ใช่! มี่ท้อง!”
“ท้องกับใครล่ะ”
เอมี่ทุกเข้าที่ตัวแมทธิวทันที
“ไอ้บ้า! จะท้องกับใครล่ะ ถ้าไม่ใช่ท้องกับแมทอ่ะ..ฮือๆ”
“ เฮ่ย!! บ้า คุณซิบ้า จะมาท้องกับผมได้ไง”
แมทธิวยังไม่ยอมรับ เอมี่ปรี่เข้ามาตีแมทธิวอีกหลายที
“จะไม่ท้องกับแมทได้ไง ก็มี่นอนกับแมทคนเดียว”
“คิดให้ดีๆก่อนดีมั้ย อย่าพูดจามั่วๆ”
“มี่ไม่ได้มั่ว..มี่ท้องกับแมท!”
แมทธิวอึ้งไป
“จะทำไงดี มี่จะทำไงดี”
แมทธิวมองหน้าเอมี่อย่างเลือดเย็น
“ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรนี่”
“หมายความว่ายังไง”
แมทธิวเชยคางเอมี่
“ฟังไว้นะเอมี่…มันจะมีประโยชน์อะไรที่คุณจะมาท้องกับผม”
เอมี่ฟังแล้วช็อก
“แมท! ไอ้ชาติชั่ว”
เอมี่เงื้อมือจะตบหน้าแต่แมทธิวคว้ามือไว้ได้
“จุ๊ๆ..ใจเย็นๆ..ฟังให้จบก่อน”
เอมี่มองตาวาว
“แทนที่คุณจะท้องกับผม..คุณไปท้องกับไอ้เจ้าคุณซะ มันจะไม่คุ้มกว่าเหรอ”
เอมี่อึ้ง
“อะไรนะ”
แมทธิวยิ้มร้าย นกที่ซ่อนตัวอยู่ ถือมือถือถ่ายคลิปไว้เรียบร้อย ยิ้มร้ายสะใจหวังเอาคืนเอมี่และแมทธิว
“ไอ้แมท! นังมัมมี่!”
เช้าวันใหม่ เสียงแคบหมูกับไส้อั่ว ลั่นมาแต่เช้า สองคนวิ่งหน้าตั้งเข้ามา
“เจ๊ใจ๋ๆ”
สมใจเดินลงบันไดบ้านมา
“อะไร นังแค๊บ ไอ้อั่ว เรียกซะหูจะแตก มีอะไร”
“คือ...แฮ่กๆ”
แคบหมูยังไม่ได้เล่าเพราะมัวแต่ยืนหอบ
“เอ๊า! ใจเย็นๆ นังหมูหอบไงไอ้อั่ว มีอะไรว่ามา”
“คือ..คือ...ไร่ชา..แฮ่กๆ”
“ไร่ชา! ไร่ชาทำไม ห๊า!”
ไส้อั่ววิ่งมาหยุดหอบเช่นเดียวกัน สมใจเริ่มตกใจพอพูดถึงไร่ชา
เวลาถัดมา สมใจจ้องใบชาอย่างตะลึง
“สวย..สวยเหลือเกิน แม่! ใบชากลับมาเหมือนเดิมแล้ว พ่อ! ม่วนใจ๋กลับมาเหมือนเดิมแล้ว”
สมใจกระโดดกอดพ่อแม่ ชาวบ้านพากันดีใจ ซึ่งเจ้าคุณแอบดูอยู่อีกมุมหนึ่ง
“ฉันต้องขอบใจอ้ายกำโป๊งมาก มากที่สุดนะอ้ายนะ”
สมหมายเข้าไปจับมือกำโป๊งไว้ จนอีกฝ่ายทำหน้าไม่ถูก
“เออ..แหะๆ..เออ..ยินดี..ยินดี..แหะๆ”
เจ้าคุณแอบมองดีใจ
“ม่วนใจ๋กลับมาแล้ว ม่วนแต๊สู้-ไม่สู้”
สมใจตะโกนหาแนวร่วม
“สู้!”
ชาวบ้านทุกคนยิ้มแย้มอย่างมีความสุข
“ม่วนแต๊ลุย-ไม่ลุย”
“ลุย!”
เจ้าคุณแอบมองยิ้มชื่นใจ
“ถ้างั้นจะรออะไร ลุยไปเก็บใบชากันเล๊ย!”
สมใจวิ่งนำ ทุกคนวิ่งกรูกันไปเก็บใบชาส่งเสียงเซ็งแซ่ สมหมาย สมศรี กับกำโป๊ง มองตามอย่างดีใจ
“ยิ้มซะขนาดนี้ ดีใจเรื่องไร่ชารึว่าเรื่องไอ้ใจ๋มันยิ้มได้”
สมศรีถามสมหมาย
“ก็ทั้ง 2 อย่างแหละ”
สมหมายหันไปมองกำโป๊งอีกครั้ง
“บุญคุณครั้งนี้ของอ้ายโป๊งฉันจะไม่มีวันลืมเลย๐
“แฮ่! ไม่เป็นไร ลืมๆ ซะมั่งก็ได้”
“อ้ายว่าไงนะ”
“เปล๊า! ฉันว่า...ฉันยินดีให้พ่อหมายยืมเงินน่ะ”
“แล้วฉันจะรีบหาเงินมาคืนอ้ายให้เร็วที่สุดนะ”
สมหมายสวมกอดกำโป๊ง ที่ทำหน้าไม่ถูกว่าควรดีใจหรือเสียใจกับเรื่องนี้ดี เจ้าคุณยืนมองอยู่มุมหนึ่งอย่างปลื้มใจ ก่อนจะเศร้าอีกครั้งเมื่อคิดว่าต้องจากม่วนแต๊ไปในเร็ววันนี้
บ่ายวันเดียวกัน ปลัดจืดเดินอยู่ แม่ค้าเด็กน้อยชาวเขาวิ่งมาชนล้ม ตะกร้าบนหลังหล่นกระจาย
“เจ็บมั้ยหนู เดินดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องวิ่ง”
“สายแล้ว...จะรีบไปขายของที่ตลาด”
เด็กน้ยอรีบตอบปลัดจืดแต่สายตาปลัดจืดเหลือบมองของในตะกร้าที่หล่นกระจายเต็มพื้น ก็ช่วยเก็บมีของที่ระลึก แล้วเห็นรองเท้าแตะแบบสาน ก็นึกถึงรองเท้าที่ทำของหวานเจี๊ยบที่มีส่วนทำขาดขึ้นมาได้ แถมเป็นร้องเท่าของแม่ที่หวานเจี๊ยบรักมาก ปลัดจืดอึ้งไปก่อนจะตัดสินใจถาม
“คู่ละเท่าไหร่”
“ยี่สิบ”
“ฉันเอาคู่นึง”
แม่ค้ายิ้มแฉ่งรีบใส่ถุงยื่นให้ ปลัดจืดยื่นแบงค์ 50 ให้ แม่ค้าหน้าจ๋อยไป
“ไม่มีตังค์ทอน”
“งั้น.. คู่นี้ใหญ่จัง ฉันคงใส่ได้ เอา 2 คู่ ไม่ต้องทอน”
แม่ค้าเด็กน้อยดีใจ ส่วนปลัดจืดแอบยิ้มที่หารองเท้ามาคืนหวานเจี๊ยบได้
เวลาต่อมา ปลัดจืดเดินหิ้วถุงใส่รองเท้าของหวานเจี๊ยบเข้ามาที่บ้านเครือฟ้า
“มีใครอยู่มั้ยครับ”
ปลัดจืดตะโกนถามแต่ยังคงเงียบ
“น้าเครือฟ้า...น้าเครือฟ้าอยู่มั้ยครับ”
“จะเห่าดังไปถึงไหนห๊า!”
หวานเจี๊ยบตะโกนกลับ ปลัดจืดรู้ทันทีว่าเสียงหวานเจี๊ยบ
“พูดให้ดีๆ หน่อย ฉันไม่ใช่หมา”
“มาทำไม”
“น้าเครือไม่อยู่เหรอ”
ปลัดจืดเฉไฉถามหาเครือฟ้า
“ถ้าอยู่ก็เห็นแล้วซิ โง่ชิบเป๋ง!”
“นี่! ถามจริง เป็นบ้ารึเปล่า เจอหน้าฉันเป็นต้องกัดตลอดW
“ว๊าย! ฉันไม่ใช่หมานะยะ”
“ทีเธอยังชอบว่าฉันเห่า”
“อ่ะๆ! เลิกเห่าได้แล้ว แล้วก็รีบๆ กลับไปเลยไป น้าเครือไม่อยู่ มีงานจ้างไปฟ้อน”
หวานเจี๊ยบหันหลังจะเดินออก แต่ปลัดจืดตัดสินใจเรียกไว้
“เดี๋ยว!”
“อะไรอีกวะ”
หวานเจี๊ยบหันมา พอดีกับมือปลัดจืดยื่นถุงรองเท้าแทบจะทิ่มหน้า
“ว๊าย!ไอ้บ้า! แกจะต่อยหน้าฉันเรอะ ช่วยด้วย ปลัดรังแกชาวบ้าน ปลัดรังแกผู้หญิง”
ปลัดจืดกระโดดเข้าเอามือปิดปากหวานเจี๊ยบทันที
“เฮ่ย! บ้าแล้ว”
หวานเจี๊ยบดิ้นหนี แล้วกัดมือปลัดจืดแต็มแรง
“โอ๊ย!”
หวานเจี๊ยบคว้าไม้จะตีปลัดจืด
“เฮ๊ย!อย่า! ฉันซื้อของมาให้เธอ”
หวานเจี๊ยบชะงัก
“ว่าไงนะ”
ปลัดจืดยื่นถุงให้
“เอาไป!”
หวานเจี๊ยบยังไม่รับ แอบมองของอย่างระวังจนปลัดรำคาญ
“หึ้ย! เรื่องมากจริง”
ปลัดจืดโยนถุงร้องเท้าไว้บนแครก่อนจะเดินออกไป หวานเจี๊ยบมองด้วยความงง ก่อนจะเอาไม้เขี่ย ว่าข้างในเป็นอะไรกันแน่ พอเห็นเป็นรองเท้าหวานเจี๊ยบแอบอึ้งไม่น้อยเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าปลัดจืดจะซื้อมาให้เพราะไม่เคยญาติดีกันแม้แต่ครั้งเดียว
บ่ายนั้นในป่าลึกที่ม่วนแต๊ บริเวณนั้นสมใจสลบอยู่ ค่อยๆ ฟื้นขึ้น โดยมีอาเฟยนั่งมองอยู่ สมใจลุกทันที แต่ยังมึนจึงล้มทรุดลงอย่างเดิม
“เจ็บมากสินะ”
อาเฟยถามขึ้น แต่สมใจไม่ตอบ ทันใดนั้นอาเฟยลุกไปตบหน้าลูกน้องทันที
“อย่าทำอะไรที่อั๊วไม่ได้สั่ง!”
“แต่ตอนนี้ทางการจับตาเราอยู่นะครับ ขืนปล่อยนังนี่ไว้เราอาจจะเดือดร้อน”
อาเฟยเงื้อมือจะตบ จนลูกน้องผวา
“ครับๆ เถ้าแก่น้อย”
สมใจลุกขึ้นมาโวยวายทั้งน้ำตา
“พวกแก..พวกแกจริงๆ ด้วย แกฆ่าช้างชั้นใช่มั้ย แกทำได้ยังไง ทำไมจิตใจพวกแกถึงได้โหดเหี้ยม” อย่างนี้ พวกแกยังเป็นคนอยู่รึเปล่า”
อาเฟยโดนด่ายังโดนด่าหน้าตาเฉย
“เป็น! แล้วไอ้ที่ฉันทำน่ะมันโหดเหี้ยมตรงไหน วันนึงไอ้ช้างพวกนั้นมันก็ต้องแก่ตายอยู่ดี”
“ก็ปล่อยให้มันแก่ตายซิ ให้มันได้ใช้ชีวิตของมันไปตามธรรมชาติ นี่ถ้าพ่อแม่พี่น้องรึว่าลูกเมียแกไม่ได้แก่ตายแต่โดนฆ่าตายแบบนี้บ้าง แกจะรู้สึกยังไง”
สมุนปรี่เข้ามาจะทำร้ายสมใจ แต่เจออาเฟยห้ามไว้ก่อน
“เฮ๊ย! บอกแล้วไง ไม่ได้สั่ง อย่าทำ! ฉันไม่มีวันปล่อยให้พ่อแม่พี่น้องฉันโดนฆ่าตายหรอก โดยเฉพาะเมีย”
อาเฟยเชยคางสมใจ ยิ้มอย่างมีเลศนัย สมใจปัดมืออาเฟยแล้วตบจนหน้าหัน อาเฟยสีหน้าเปลี่ยนไปเลือดขึ้นหน้าราวปีศาจร้ายเข้าสิง หันมาจ้องสมใจตาลุกวาว
“เอาละเว๊ย!”
ลูกน้องอาเฟยโพล่งขึ้น อาเฟยโกรธจนตัวสั่น
“ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครกล้าทำกับฉันอย่างนี้”
สมใจเริ่มกลัว เมื่ออาเฟยปรี่เข้ามาถึงตัว
“พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบความเจ็บปวดใช่มั้ย”
อาเฟยปลุกปล้ำสมใจทันที สมใจร้องลั่น ทันใดนั้นลูกน้งอของอาเฟยเจอเจ้าคุณกระโดดถีบจากด้านหลัง เจ้าคุณกระชากอาเฟยแล้วต่อยจนกระเด็นออกไป สมใจโผเข้ากอดเจ้าคุณทันที
“ขุนทอง!”
“ไม่เป็นไรนะ รีบหนีเร็ว!”
-เจ้าคุณดึงสมใจลุกขึ้น แต่โดนสมุนรุมตุ้บตั้บ อาเฟยกระชากสมใจไว้ สมใจร้องลั่น เป็นห่วงเจ้าคุณ เจ้าคุณสู้แหลก แต่สุดท้ายเพลี่ยงพล้ำ อาเฟยเตรียมเงื้อไม้จะฟาด ทันใดนั้นปลัดจืด เข้ามาช่วย ทั้งหมดต่อสู้กัน สุดท้ายอาเฟยควักปืนออกมาจะยิงปลัดจืด ส่วนเจ้าคุณโดดล็อกไว้ แต่เจ้าคุณตะโกนให้ปลัดจืดพาสมใจหนีไปก่อน
“พาสมใจหนีไป เร็ว พาสมใจหนีไป”
“ไม่ ชั้นไม่ไป!”
สมใจไม่ยอมทิ้งเจ้าคุณ อาเฟยกับเจ้าคุณแย่งปืนกันไปมา เสียงปืนดังเปรี้ยง สองคนสะดุ้งเฮือก สมใจตกใจ อาเฟยค่อยๆ ทรุดลง จนลูกน้องร้องเสียงหลง
“เถ้าแก่น้อย!”
เจ้าคุณมองอาเฟยด้วยความตกใจ สมใจยิ้มขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปหาเจ้าคุณ
“ขุนทอง!”
เจ้าคุณหันมองสมใจรีบโผวิ่งไปหาพอใกล้จะถึงตัวสมใจ เสียงปืนดังขึ้น ลูกน้องของอาเฟยลั่นไกยิงเจ้าคุณสมใจตกใจ เจ้าคุณหน้าคว่ำล้มเข้ากับอ้อมกอดของสมใจ
“ขุนทอง! ขุนทอง!”
สมใจกอดเจ้าคุณไว้แน่น ส่วนลูกน้องรีบพาอาเฟยหนีทันที
“เผ่นก่อนเถอะ เถ้าแก่น้อย”
อาเฟยกับลูกน้องเผ่นแน่บ ปลัดจืดรีบวิ่งตาม
“ช่วยด้วย! ช่วยขุนทองด้วย ปลัด ช่วยด้วย”
ไม่ทันจะวิ่งตามไป ปลัดจืดหันมาช่วยสมใจกับเจ้าคุณก่อน
“อย่าตายนะขุนทอง! ขุนทองต้องไม่ตายนะ!”
สมใจร่ำไห้ปานใจจะขาด เมื่อเห็นคนที่รักโดนยิงต่อหน้าต่อตา
อ่านต่อหน้า 2 เวลา 17.00 น.
รักออกอากาศ ตอนที่ 10(ต่อ)
ช่วงหัวค่ำวันนั้น ค่ำกิ่งแก้วรู้สึกเป็นกังวลเรื่องที่แฟนคลับโทร.เข้ามาด่ารายการไฮโซบ้านเฮาจนสายแทบไหม้
“แย่แล้วก้อง คนดูโทร.มาด่าแหลกเลยที่เราตัดสัญญาณภาพทิ้งน่ะ”
ก้องเกียรติหันมาทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก
“ตัดทิ้งที่ไหนล่ะ ไม่มีภาพจะออกอากาศตะหากล่ะ ก็สมใจออกนอกเส้นทางไปไหนก็ไม่รู้ คงจะเลยเขตที่เราตั้งกล้องดักไว้ แถมไอ้คุณก็หายไปอีกคน...เฮ้อ!”
“แล้วไงเนี่ย จะทำไงดี ป่านนี้ 2 คนนั่นไปอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้”
เวลาเดียวกัน รถพยาบาลเปิดไซเรนแล่นมาบนถนนโล่งๆ ในรถมีร่างเจ้าคุณซึ่งนอนไม่ได้สติอยู่ในนั้น โดยมีปลัดจืดนั่งมาด้วย และสมใจที่เอาแต่ร้องร้องไห้อยู่ข้างๆ
พยาบาลดูแลอาการเจ้าคุณอย่างใกล้ชิด แต่ดูเหมือนสมใจจะโวยวายเพราะอาการของเจ้าคุณเริ่มน่าเป็นห่วงมากยิ่งขึ้น
“ไปเร็วกว่านี้ได้มั้ยคะคุณพยาบาล ทำไมขับช้าอย่างนี้”
สมใจร้องไห้แล้วโวยวายเสียงดัง ปลัดจืดรีบปลอบไม่ให้วู่วาม
“ใจ๋..นี่ก็เร็วมากแล้ว”
“ทำไมต้องเข้ากรุงเทพฯ ด้วย กว่าจะถึงขุนทองไม่ตายก่อนเรอะปลัด”
“หมอเขาก็บอกแล้วว่าที่อนามัยไม่มีเครื่องมือที่ดีพอ ถ้าขืนไม่เอาเข้ากรุงเทพฯ ซิ ขุนทองตายแน่”
“อย่าพูดอย่างนี้ซิ! ปลัดใจร้าย แช่งขุนทองได้ยังไง”
ปลัดจืดโดนพาลแบบไม่รู้ตัว สมใจโผเข้ากอดเจ้าคุณไว้แน่น
“ขุนทองต้องไม่เป็นอะไรนะ..ขุนทองต้องไม่เป็นอะไร”
ปลัดจืดหน้าเสียไป แอบใจหายเมื่อเห็น
เช้าวันต่อมา เจ้าคุณนอนอยู่บนเตียงคนไข้ และเตียงถูกเข็นพรวดออกมาตามทางเดินในโรงพยาบาล โดยมีสมใจเกาะเตียงร้องไห้เรียกชื่อเจ้าคุณตลอดเวลา ปลัดจืดวิ่งตามมาด้วยอย่างกังวลใจไม่ต่างกัน
เจ้าคุณถูกเข็นผ่านผู้คน ซึ่งต่างก็มองตามอย่างเอะใจ บางคนที่กำลังพูดโทรศัพท์อยู่ก็ชะเง้อๆ มองตามไป เจ้าคุณถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน สมใจร่ำไห้จะโผเข้าตามไปด้วยแต่พยาบาลห้ามไว้
“รอด้านนอกนะคะ”
“ใจ๋...”
“ปลัด...”
สมใจโผกอดปลัดจืดสะอื้นสุดตัว ปลัดจืดกอดรับไว้แม้ว่ากอดนี้จะเป็นกอดเพราะห่วงคนอื่น
“ใจเย็นๆ”
ปลัดจืดปลอบ
“ขุนทองจะเป็นไรมั้ย หมอจะช่วยได้มั้ย”
สมใจถามอย่างเป็นห่วง
“ช่วยได้ซิ ขุนทองต้องไม่เป็นไร”
สมใจใจชื้น สีหน้ามีความหวัง ฝืนยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะโผกอดปลัดจืดอีกครั้งอย่างหาที่พึ่งทางใจ
วันเดียวกันที่บ้านสมใจ สมหมายยังดวยวายที่ยังหาตัวสมใจไม่เจอ
“อะไรกัน ป่านนี้ยังหาไอ้ใจ๋กันไม่เจอ แย่แล้ว โธ่..ไอ้ใจ๋..มันไปอยู่ที่ไหนนะ ใครทำอะไรมันรึเปล่าเอ๊า แม่ศรี นั่งเฉยทำไม ช่วยกันคิดซิ..คิดๆ..ลูกสาวข้าทั้งคน”
สมหมายลืมตัวใส่อารมณ์กับสมศรี จนอีกฝ่ายโวยวายขึ้นมาบ้าง
“ก็ลูกสาวข้าด้วยล่ะเว๊ยตาหมาย หนอย ยังกะข้าไม่กลุ้ม ยิ่งเห็นแกเดินพล่านเป็นผีบ้าอย่างนี้ ข้ายิ่งกลุ้มคิดไม่ออกเว๊ย”
สมหมายสะดุ้ง ได้สติ สมศรีเริ่มสะอื้นด้วยความอัดอั้นเป็นห่วงสมใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ใจเย็น..ใจเย็น..ค่อยๆ คิด”
สมศรีโผเข้ากอดสามีทั้งน้ำตา
“ไอ้ใจ๋ลูกแม่..ไอ้ใจ๋หายไปไหน...ป่านนี้จะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้..ไอ้ใจ๋”
สมหมายใจเสียกลั้นน้ำตาเอาไว้ ทันใดนั้นคำปุยกับแคบหมู วิ่งหน้าตั้งเข้ามา
“แย่แล้ว! แย่แล้ว!”
สมหมายกับสมศรีผละออกจากกัน
“ว่าไง เจอไอ้ใจ๋มั้ย”
สมหมายถามหาอย่างมีความหวัง
“ไอ้ใจ๋อยู่ไหน แล้วเมื่อกี๊พวกเอ็งบอกอะไร แย่แล้ว”
สมศรีรีบถามกลับ
“ เจ๊ใจ๋...”
แคบหมูหอบอยู่จึงพูดไม่จบ สมหมาบกับสมศรีรีบเร่งเอาคำตอบ
“ทำไม ไอ้ใจ๋ทำไม”
แคบหมูมองคำปุยก่อนจะพูดต่อ
“..เจ๊ใจ๋..”
“เอ็งจะพูดมั้ยไอ้แค๊บ ถ้าไม่พูด ข้าจะบีบคอเอ็งเดี๋ยวนี้”
สมหมายขู่ แคบหมูร้องโวยวายไปแอบหลังสมศรี
“น้าศรีช่วยด้วย”
“ว่าไง...นังปุ๋ย...ว่าไง”
คำปุยรีบอธิบาย
“มีคนเจอจักรยานไอ้ใจ๋ในป่า...”
“ห๊า!”
สมศรีตกใจ เป็นลมล้มพับลงไป คำปุยกับแคบหมูกรี๊ดลั่น แล้วพากนัช่วยปฐมพยาบาลสมศรี
“ไอ้ใจ๋...”
สมหมายน้ำตาคลอกห่วงลูกสาวราวใจจะขาด
เวลาเดียวกัน หน้าห้องฉุกเฉินสมใจนั่งตาลอยหมดแรงอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ปลัดจืดได้แต่ยืนมองแอบถอนหายใจ ยื่นถุงซาละเปา เครื่องดื่มให้สมใจด้วยความห่วงใย
“กินซะหน่อยเถอะใจ๋ ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
สมใจมองปลัดจืด แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงกังวล แววตายังเศร้า
“ทำไมนานจังปลัด..ทำไมนานจัง”
สมใจน้ำตารื้น ห่วงเจ้าคุณอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ร้องแล้วน่า...หมอเขาต้องช่วยเต็มที่ ขุนทองต้องไม่เป็นอะไร และใจ๋เองก็ต้องไม่เป็นอะไรด้วย”
สมใจเริ่มสะอื้น
“ถ้าขืนใจ๋ยังเป็นแบบนี้..ขุนทองต้องเสียใจแน่”
สมใจมองหน้าปลัดจืดอย่างเข้าใจ พยายามกลั้นสะอื้น ปลัดจืดยื่นเครื่องดื่มให้สมใจจำใจรับไว้
“ดีมาก..กินซาละเปาหน่อยนะ”
ปลัดจืดหยิบซาละเปามาแกะกระดาษออก บิเป็นคำเล็ก ค่อยๆเป่าแล้วจะป้อนสมใจ ทันใดนั้นหมอออกมา สมใจวางเครื่องดื่มแล้วพุ่งพรวดไปหาหมอทันที
“ขุนทองเป็นยังไงคะ หมอคะ..ขุนทองไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ”
สมใจรัวคำถามใส่คุณหมอไม่ยั้ง
“โชคดีที่กระสุนเฉียดอวัยวะและเส้นประสาทสำคัญไปนิดเดียว”
หมอรีบบอกอาการอย่าง สมใจยิ้มดีใจที่สุดที่ขุนทองปลอดภัย
“แต่คนไข้เสียเลือดมากนะครับ ร่างกายอ่อนเพลียเพราะเดินทางมาไกลด้วย คงยังต้องรอดูอาการในไอซียูซักระยะก่อน”
“ค่ะ..ไม่เป็นไรค่ะ..ไม่เป็นไร..ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ”
“ยินดีครับ”
หมอบอกอาการเสร็จ เดินกลับเข้าห้องไอซียู สมใจยืนอึ้งดีใจ ก่อนจะหันมามองปลัดจืดที่ยังนั่งอยู่
“ปลัด...”
สมใจโผเข้ากอดปลัดจืดอย่างดีใจ
“ขุนทองไม่เป็นไร..ขุนทองไม่เป็นไรแล้ว...”
ปลัดจืดยิ้มอย่างสบายใจ ดีใจที่เห็นสมใจไม่ร้องไห้และมีความสุข
เวลาต่อมา ก้องเกียรติทราบเรื่องแล้วว่าเจ้าคุณถูกยิงอยู่โรงพยาบาล
“แย่แล้วกิ๋ง!”
กิ่งแก้วหันมาด้วยใบหน้าเศร้า
“จะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกเหรอก้อง”
“มีซิ มีคนโทร.มาบอกว่าเจอไอ้คุณกับสมใจ”
กิ่งแก้วลุกพรวด
“ห๊า! ก็ดีน่ะซิ!”
“เจอที่โรงพยาบาล”
กิ่วแก้วหน้าเสีย หุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ในกรุงเทพฯ”
“ห๊า!”
เวลาต่อมาที่บ้านสมใจ สมศรีฟื้นขึ้นมาจากเป็นลมถีบคำปุยเข้าอย่างจัง
“นี่แน่ะ! นังปุ๋ย นังว่อก”
สมศรีด่าคำปุยพร้อมทั้งดมยาดมไปด้วย
“โธ่! น้าศรี ทำไมต้องรุนแรงกันถึงขนาดนี้”
“นี่ยังน้อยไปเว้ย! โทษฐานชักช้า พูดจาไม่รู้เรื่อง”
คำปุยโดนเคาะหัวไปอีกหนึ่งที
“โอ๊ย! ชักช้าที่ไหน ก็ฉันยังพูดไม่ทันจะจบ น้าศรีก็ใจร้อนชิงเป็นลมไปก่อนนี่นา แล้วจะมาว่าฉันได้ยังไง”
“ได้ซิเว้ย ข้าจะแถมมะเหงกให้เอ็งอีกด้วย”
สมหมายเงื้อมะเหงกเตรียมจะเขกหัวคำปุย แต่อีกฝ่ายหลบได้ทัน
“บ๊ะแล้ว! แทนที่จะรีบบอกว่ามีคนเห็นไอ้ใจ๋กับพ่อปลัดพาไอ้ขุนทองไปที่อนามัยก็ทำเป็นชักช้าโอ้เอ้”
“เออ..ว่าแต่ไอ้ขุนทองมันไปอนามัยทำไมวะ มันไม่สบายเป็นอะไร”
คำปุยและแคบหมูมองหน้ากัน คำปุยรีบกระทุ้งศอกให้แคบหมูพูด
“แกมั่งซินังแค๊บ”
“เรอะ จะดีเรอะ”
สมหมายเงื้อมะเหงก สมศรีถกผ้าถุงจะเตรียมถีบ
“นังแค๊บ!”
“พูดแล้วจ้ะ..พูดแล้ว”
“ว่าไง ไอ้ขุนทองมันไม่สบาย..เป็นอะไร”
“อ้ายขุนทอง..ไม่สบาย..เป็น โดนยิงจ๊ะ”
สมหมายกับสมศรีช็อกตาตั้ง
“โดนยิง!”
เวลาถัดมา ที่คฤหาสถ์เจ้าคุณ มะขิ่นแบกกระเป๋าเดินทางหนักอึ้งลงบันได รจนาวรรณเดินกรีดกรายแต่งตัวเต็มยศ ไปกับเอมี่
“ระวังจ้ะลูกมี่..เดินช้าๆ...ประเดี๋ยวหลานแม่จะกระเทือน”
รจนาวรรณห่วงใยเอมี่อย่างเห็นได้ชัด
“ค่ะ..คุณหญิงแม่”
มะขิ่นเอากระเป๋ามากองรวมกับที่วางอยู่แล้ว 4-5 ใบ แล้วยืนมองไมเคิลที่ยืนอึ้งอยู่หน้าทีวี
“เอ๊า! พี่ไมเคิล ยังเหลืออีก 2 ใบ ไม่ไปช่วยกันเลย กินแรงนี่หว่า”
“อ้าว! ไอ้ไมค์ ยังไม่ไปเตรียมรถอีก เดี๋ยวฉันก็ตกเครื่องบิน อดไปตามตัวลูกคุณกลับจากบ้านนอกกันพอดี”
ไมเคิลจ้องไปที่ทีวี
“ผมว่า..คุณผู้หญิงกับคุณเอมี่คงไม่ต้องไปแล้วล่ะครับ”
เอมี่สงสัย
“ เอ๊า! ยังไงยะ แกจะมาห้ามไม่ให้ฉัน..ไอ้ไมค์”
“ดูเองดีกว่าครับ”
ไมเคิลชี้ไปที่ทีวี รจนาวรรณกับเอมี่ตั้งใจดูตาไม่กะพริบ
ภาพในทีวีปรากฏข่าวด่วนช่อง 3 นักข่าวสาวยืนถือไมค์รายงานหน้าอยู่หน้าโรงพยาบาล
“คุณผู้ชมคะ..ขณะนี้ดิฉันกำลังยืนอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล ซึ่งเป็นสถานที่ที่เราได้รับแจ้งว่าไฮโซคนดัง เจ้าคุณ คุณากร มหาศักดิ์ไพศาล ถูกนำส่งมารักษาตัวที่นี่ เนื่องจากโดนยิงบาดเจ็บสาหัสค่ะ”
รจนาวรรณ เอมี่ ไม่เคิล และมะขิ่นต่างยืนช็อกกับข่าวที่เพิ่งได้ยิน รจนาวรรณกรี๊ดลั่น
“ลูกคุณ!”
รจนาวรรณเป็นลมล้มตึง ทุกคนอลหม่านโกลาหล
เวลาเดียวกันนั้น สมใจกับปลัดจืดยังนั่งรอเฝ้าเจ้าคุณอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน สมใจสัปหงก เพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืน
“ง่วงแย่แล้วใจ๋ หาที่นอนพักก่อนมั๊ย”
สมใจส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว
“ไม่อ่ะ..จะรออ้ายขุนทอง”
ปลัดจืดพยักหน้า ก้มมองนาฬิกาข้อมือ แล้วจู่ สมใจซบไหล่ปลัดจืดดว้ยความง่วง ปลัดจืดทำตัวไม่ถูกจึงเรียกสมใจเบาๆ
“ใจ๋...”
สมใจนิ่งปลัดจืดนั่งเกร็งตัวอยู่อย่างนั้น
เวลาผ่านไป...ปลัดจืดกับสมใจหลับคอพับหัวชนกันอยู่ตรงที่เดิม ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก เตียงเจ้าคุณถูกเข็นออกมา ปลัดจืดสะดุ้งตื่นก่อนจึงรีบปลึกสมใจ
“ใจ๋...”
ๆสมใจงัวเงียลุกขึ้นมา
“ว้อย!”
“ขุนทองออกมาแล้ว”
สมใจรีบลุกไปเกาะเตียงทันที
“ขุนทอง! ขุนทอง! จะเอาขุนทองไปไหนคะ”
สมใจถามพยาบาล
“ย้ายไปไอซียูค่ะ ขอทางด้วยนะคะ”
พยาบาลพูดจบรีบเข็นเตียงออกไป
“เฮ้ย! เดี๋ยวซิ..เดี๋ยว”
สมใจยังพยายามยื้อไว้ แต่ปลัดจืดดึงตัวเอาไว้
“ใจ๋...ใจเย็นน่า..ขุนทองปลอดภัยแล้ว ฉันว่าเราไปหาที่พักกันก่อน ถึงยังไงตอนนี้เขาก็ยังไม่ให้เยี่ยมอยู่ดี”
“ไม่!ฉันจะนอนเฝ้าขุนทองอยู่แถวนี้ก็ได้”
“อย่าดื้อซิ..เนื้อตัวสกปรกอย่างนี้เขาไม่ให้เข้าห้องไอซียูหรอกนะ”
“..ก็ได้”
ปลัดจืดกล่อมจนสำเร็จ ถอนหายใจกับความดื้อของสมใจ
ต่อจากนั้น ที่หน้าโรงพยาบาล สมใจเดินมากับปลัดจืด แล้วทั้งคู่ต้องชะงัก เมื่อบรรดากองทัพนักข่าวทีวี หนังสือพิมพ์ แฟนคลับเนืองแน่น รปภ.ของ โรงพยาบาล ทำงานคอยกันไว้อย่างหนักหน่วง
“อะไรเนี่ย”
สมใจยังงงว่าเกิดอะไรขึ้น พอนักข่าวเห็นสมใจยิ่งรีบชี้หน้าเพราะทุกคนรู้จักสมใจมาจากเรียลิตี้ไฮโซบ้านเฮา ในทางกลับกันสมใจกลับไม่รู้เรื่องเรียลิตีแม้แต่น้อย
“นั่นไง! สมใจออกมาแล้ว!”
ทุกคนร้องเรียกสมใจ บ้างตะโกนเรียก “ไอ้ใจ๋” กันเซ็งแซ่ พยายามกรูจะเข้าไปหาสมใจกันโกลาหลอลหม่าน รปภ.ตะโกนห้าม เป่านกหวีดวุ่นวายทั่วโรงพยาบาล สมใจกับปลัดจืดต่างเต็มไปด้วยความงุนงงสงสัย
“นี่มันอะไรกันปลัด”
“ไม่รู้...”
กองทัพนักข่าวพยายามยื่นไมค์เข้ามาถาม
“สมใจคะ ตกลงเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมจู่ๆ คุณก็หายไป”
นักข่าวคนหนึ่งถามขึ้น
“แล้วขุนทองโดนยิงจริงรึเปล่าคะ ใครยิงขุนทองคะ”
นักข่าวคนที่สองรีบถามต่อ จราสมใจและปลัดจืดงงเป็นไก่ตาแตกเข้าไปอีก แฟนคลับของขุนทองรายหนึ่งร้องไห้อย่างคลั่งไคล้ ไม่อยกาให้ขุนทองตาย
“ไม่จริ้ง! ขุนทองต้องไม่ตาย ขุนทองต้องไม่ตาย”
แฟนคลับพูดจบเป็นลมล้มพับลงไป นักข่าวรุมถ่ายภาพแฟนคลับ ฝ่ายรปภ.เป่านกหวีดวุ่นวาย แต่สมใจกับปลัดจืดยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“แล้วพาไอ้ปลัดจืดมาด้วยทำไม ไม่เอา เราไม่เอาปลัดจืด!”
แฟนคลับอีกคนตะโกนขึ้น แฟนคลับของเจ้าคุณและสมใจไม่พอใจตะโกนไล่ปลัดจืดทันที
“ไม่เอาปลัดจืด! ไม่เอาปลัดจืด!”
ปลัดจืดได้ยินยิ่งไม่เข้าใจ
“เฮ๊ย! อะไรวะ”
แฟนคลับปลัดจืดพอได้ยินคนโปรดของตัวเองโดนด่าก็ตะโกนกลับบ้างดว้ยความโกรธ
“เฮ้ย! พูดงี้ได้ไง ว่าปลัดจืดได้ไง ไอ้ใจ๋ ปลัดจืด ไอ้ใจ๋ ปลัดจืด”
“ไอ้ใจ๋ปลัดจืด! ไอ้ใจ๋ปลัดจืด”
สมใจกับปลัดจืดยังเต็มไปด้วยความงงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“เฮ๊ย!”
สองฝั่งทำท่าจะตีกัน รปภ.เป่านกหวีด กล้องนักข่าวรุมถ่ายจ้าละหวั่น
“ปลัด! ฉันงงไปหมดแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน”
สมใจถามปลัดจืดด้วยความสงสัย ปลัดจืดหยุดคิดเริ่มรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ
“สมใจคะ ตกลงจะเลือกใครกันแน่คะ ระหว่างเจ้าคุณกับปลัดจืด”
นักข่าวยื่นไมค์รอฟังคำสัมภาษณ์จากสมใจ
“ใครนะ เจ้าคุณ”
อีกมุมหนึ่ง ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วหันมาพบสมใจกับปลัดจืด แล้ววิ่งไปหาทันที
“แย่แล้ว!”
“เร็ว!”
ก้องเกียรติกระชากมือกิ่งแก้ววิ่งเข้าไปหาสมใจและปลัดจืด
“ใจ๋! ปลัด! ไปกับเราก่อนเร็ว”
สมใจมองหน้าก้องเกียรติอย่างจำได้ว่าคือหมอที่รักษาโรคทางจิตใหักับเจ้าคุณ
“เฮ๊ย!นี่มัน...”
“ไว้ก่อนเถอะค่ะ! รีบไปก่อนเร็ว!”
กิ่งแก้วเร่งให้ทั้งสมใจและเจ้าคุณรีบออกมาจากตรงนั้น แต่สมใจกับปลัดจืด สะบัดมือทันที
“เดี๋ยว! ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น นี่มันเรื่องอะไรกัน”
ปลัดจืดถามขึ้น
“ไปก่อน! แล้วจะเล่าให้ฟัง”
ก้องเกียรติรีบกระชากสองคนออกอย่างแรง จะวิ่งกลับหันหลังแต่ก็ต้องชะงักเมื่อรจนาวรรณยืนอยู่ตรงหน้า
“คุณหญิงแม่!”
รจนาวรรณ ตีหน้ายักษ์ใส่ ในขณะที่เอมี่จิกสายตาไปที่สมใจอย่างไม่เป็นมิตร ส่วนสมใจยังไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รจนาวรรณเดินมาจ้องหน้าสมใจอย่างเย้ยหยัน มองสมใจตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แกเองน่ะเหรอ..อีนังบ้านนอก!”
สมใจตกใจ เอที่รีบเข้ามาเสริมทัพ
“ใช่แล้วค่ะคุณหญิงแม่ นี่แหละค่ะ..อีนังบ้านนอก!”
สมใจอึ้ง ตกใจแต่ยังไม่ตอบโต้ใดๆ ใส่รจนาวรรณและเอมี่ เพราะในใจเวลานี้เป็นห่วงอาการเจ้าคุณมากกว่าสิ่งอื่นใด
ค่ำคืนเดียวกันนั้น ภายในห้องพักคนไข้ เจ้าคุณกำลังสำลักน้ำเปล่าที่เอมี่ป้อนแล้วไอออกมาจนรู้สึกเจ็บแผล
“ว๊าย!”
เอมี่เห็นอาการก็ร้องอย่างตกใจ จนรจนาวรรณกับไมเคิลต้องเข้ามาดูแลเจ้าคุณแทน
“ระวังหน่อยซิหนูมี่!”
รจนาวรรณดุเอมี่ จนอีกฝ่ายต้องระงับอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้
“แหม เป็นเพราะนังบ้านนอกนั่นแท้ๆ คุณคะคุณขาของมี่เลยต้องมานอนเจ็บอยู่อย่างนี้”
รจนาวรรณบ้าจี้เชื่อตามเอมี่ไปด้วย
“จริงของหนูมี่ เฮ้อ! นี่มันเวรกรรมอะไรของลูกแม่ก็ไม่รู้ เอาเถอะลูก จากนี้ไปคงจะหมดเคราะห์หมดโศกกันซะที หายดีเมื่อไหร่แต่งงานกับหนูมี่ทันทีเลยนะจ๊ะลูก”
“แม่!”
เจ้าคุณร้องทักแม่ในขณะที่เอมี่ดีใจสุดขีด
“เย้!”
เอมี่กอดคุณหญิงแม่แล้วหันไปกอดเจ้าคุณ เจ้าคุณกระเทือนแผลขึ้นมาอีก
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ มี่ดีใจอ่ะค่ะ ลูกในท้องของเราก็คงจะดีใจมากๆ จริงมั้ยจ๊ะลูกจ๋า”
“อะไรนะ”
เจ้าคุณตกใจเมื่อรู้ว่าเอมี่ท้อง
“ลูกของเราไงคะ คุณคะคุณ”
เจ้าคุณรู้สึกงงกับสิ่งที่เอมี่บอก
“ลูก”
“ใช่ หลานย่าของแม่”
เจ้าคุณยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“แม่ครับ...ผม”
“ลูกผู้ชาย กล้าทำ ต้องกล้ารับ”
รจนาวรรณพูดหน้าตาเฉย
“แต่...”
เจ้าคุณพูดไม่ออก เอมี่เริ่มร้องไห้
“ทำไมคะ คุณคะคุณขาจะบอกว่าไม่ใช่พ่อของลูกเราเหรอคะ ถ้าไม่ใช่ แล้วจะใครล่ะคะ ทั้งชีวิตมี่ก็มีแต่คุณคะคุณขาคนเดียวเท่านั้น ฮือๆ อ้วก!”
เอมี่อาเจียน รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป รจนาวรรณวิ่งตามด้วยความเป็นห่วง
“หนูมี่! ระวังลื่น เดี๋ยวหลานแม่จะอันตราย”
เจ้าคุณอึ้ง ไมเคิลมองเจ้านายอย่างเห็นใจ เจ้าคุณเศร้าไปทันที ภายในใจยังคงคิดถึงสมใจอยู่ตลอดเวลา
สมใจกลับจากโรงพยาบาล มาถึงบ้านก็นั่งเศร้าน้ำตาไหลอยู่บนเตียงมองภาพคู่กับโก้ในมือด้วยความเศร้า คิดถึงโก้ในวันที่คบหากันและวันที่โดนแม่ของโก้ตำหนิเพราะความรังเกียจในความบ้านนอกของเธอ
ไม่นานนักสมใจหยิบภาพคู่กับเจ้าคุณมามองบ้างแล้วพบเรื่องราวคล้ายกัน และจบลงด้วยการถูกด่าทอและดูถูก สมใจตัดสินใจจับรูปทั้ง 2 ใบ ร่ำไห้หมดอาลัย ล้มตัวนอนลงบนเตียงอย่างทรมานที่สุดในหัวใจ
ลำยองกับลำใยมาที่บ้านสมใจแต่เช้าตรู่
“งามหน้าขนาดๆ นักล่ะทีนี้ เกียรติยศศักดิ์ศรีกุลสตรีม่วนแต๊ของพวกเรา รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น วันนึงก็หายไปกับอ้ายขุนทอง อีกวันนึงก็หายไปกับปลัด!”
ลำยองตำหนิสมใจทันที โดยมีลำใยลูกสาวคอยเสริม
“ใช่จ๊ะแม่ ขนาดแทใยผู้บริสุทธิ์แค่ได้ยินได้ฟังก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนดี”
“ก็มุดไว้ในขี้วัวขี้ควายไงล่ะ นังหน้าหนอน!”
หวานเจจี๊ยบด่าลำใยเต็มปากเต็มคำ จนลำใยกรี๊ดลั่น
“อร้าย! คุณแม่ ลำใยเจ็บปวด”
“หนอย นังหวานเจี๊ยบ บังอาจพูดจาทำร้ายจิตใจลูกสาวข้า เดี๋ยวแม่ตบให้นังเครือฟ้าน้าแกจำหน้าแกไม่ได้ซะเลยน่ะ”
ลำยองสวนกลับหวานเจี๊ยบช่วยลูกสาว
“เอาซิ! กลัวตายล่ะ เอ้า ชาวบ้านเขาจะตีกันตายก็ยังนั่งเฉยอยู่ได้ จะเป็นทำไมห๊า! ปลัดเนี่ย”
หวานเจี๊ยบพาลปลัดจืดที่นั่งอยู่ข้างกัน
“ตีกันให้ตายๆ ไปซะก็ดี รำคาญ!”
หวานเจี๊ยบ ลำยองและใย ตกใจที่ปลัดจืดดูไม่สบอารมณ์ในวันนี้
“อ้าว เฮ๊ย!”
“พูดจาทุเรศจริงๆ”
คำปุยกับแคบหมูเดินลงบันไดมา ปลัดจืดไม่สนใจใคร รีบเดินไปหาทันที
“ใจ๋เป็นไงมั่ง”
ปลัดจืดถามด้วยความห่วงใย
“เจ๊ใจ๋ยังไม่ยอมเปิดประตูเลยจ๊ะปลัด”
แคบหมูเอ่ยขึ้น
“น่าปลัด ไอ้ใจ๋มันหญิงเหล็ก คงไม่เป็นไรหรอก”
คำปุยปลอบปลัดจืดเพื่อลดความกังวลใจ
“ชิ! เหล็กขึ้นสนิมเน่าผุไร้ค่าสิ้นดี”
ลำยองแอบด่าสมใจ จนหวานเจี๊ยบสวนแทน
“เน่าเท่าปากน้ามั้ย น้าลำยอง หยุดพูดได้แล้ว เหม็น”
“นังนี่!”
หวานเจี๊ยบไม่ได้สนใจคำพูดของคำปุย อยากขึ้นไปดูสมใจด้วยตัวเองด้วยความห่วงใย
“ขอฉันขึ้นไปดูพี่ใจ๋หน่อยได้มั้ย”
“ฉันว่า อย่าเพิ่งไปกวนมันเลยนะ ปล่อยมันซักพัก เดี๋ยวมันก็โอเค เชื่อเหอะ”
ปลัดจืดกับหวานเจี๊ยบต่างต้องยอมฟังและทำตามที่คำปุยบอก แม้ว่าในใจจะห่วงสมใจก็ตาม
อ่านต่อหน้า 3
รักออกอากาศ ตอนที่ 10(ต่อ)
ไม่นานหลังจากนั้น หวานเจี๊ยบกลับจากเยี่ยมสมใจขี่จักรยานมาตามทาง จู่ๆ โซ่เกิดหลุด เจ้าตัวบ่นโวยวาย
“อะไรวะเนี่ย ว้า เฮงซวยชะมัดเลย”
หวานเจี๊ยบหยิบอุปกรณ์เตรียมซ่อม แต่โดนเหล็กบาดมือเลือดออกซิบๆ
“โอ๊ย! หึ้ย!”
หวานเจี๊ยบทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างแรง ด้วยความโมโห
“วันนี้มันจะเป็นวันซวยอะไรกันนักกันหนาวะ พี่ใจ๋กับอ้ายขุนทอง ทำไมเจ็บใจแล้วยังต้องมาเจ็บตัวอีกห๊า นังหวานเจี๊ยบ!”
สักพักปลัดจืดเดินเข้ามา
“บ้าละป่าว นั่งพูดคนเดียว”
หวานเจี๊ยบสะบัดหน้าหนีไม่อยากมีเรื่องอีกแล้วในวันนี้
ต่อจากนั้นไม่นานปลัดจืดซ่อมจักรยาน ให้หวานเจี๊ยบเสร็จจนใช้งานได้
“อ่ะ! เสร็จ!”
หวานเจี๊ยบแอบเหล่มองหางตา
“ก็พอจะมีประโยชน์อยู่”
“‘ขอบใจหรือจะให้ดีมากๆ ก็ขอบคุณค่ะ”
“ฝันไปเถอะย่ะ เอ่อ นี่ ตกลงเรื่องพี่ใจ๋กับอ้ายขุนทองมันเป็นยังไงกันแน่”
ปลัดจืดออกเดินทันทีที่หวานเจี๊ยบถามเรื่องนี้ แต่หวานเจี๊ยบรีบจูงจักรยานวิ่งตาม
“คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นในป่า พี่ใจ๋กับอ้ายขุนทองเข้าไปทำอะไรกัน แล้วใครยิงอ้ายขุนทอง ตอนนี้อ้ายขุนทองหายไปไหน”
หวานเจี๊ยบถามชุดใหญ่ จนปลัดจืดโบกมือให้หยุดถามได้แล้ว
“หยุด! หยุดถามได้แล้ว แล้วก็เลิกเอ่ยชื่ออ้ายขุนทองอีก ต่อไปนี้ม่วนแต๊ไม่มีคนชื่ออ้ายขุนทองอีกต่อไป”
ปลัดจืดเดินออกไปด้วยความโกรธ หวานเจี๊ยบได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเอง
“ทำไมอ่ะ ไม่มีอ้ายขุนทอง”
เวลาผ่านไป ช่วงบ่ายนั้นที่ห้องพักคนไข้ เจ้าคุณแต่งตัวปกตินั่งอยู่บนเตียงเตรียมออกจากโรงพยาบาล เพราะอาการเริ่มดีขึ้น
“ใช้เวลาอีกซักระยะ บาดแผลก็จะหายสนิท อย่าลืมทานยาที่ให้ไปนะครับ”
หมอกำชับเจ้าคุณ พยาบาลยื่นถุงยาให้ เอมี่รีบฉกจากมือ
“ไม่ต้องห่วง มี่จะดูแลคุณคะคุณขาเองค่ะ”
“ไม่มีอะไรแล้วครับ กลับบ้านได้”
“ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ คุณหมอ”
หมอพูดจบเดินออกไป รจนาวรรณกับเอมี่ ตามไปส่งที่หน้าประตู
“ไอ้ไมค์ ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง หลังจากฉันโดนยิงแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
เจ้าคุณตะโกนเรียกไมเคิลเบาๆกลัวรจนาวรรณกับเอมี่ได้ยิน แต่ก็ไม่พ้น
“ไอ้ไมค์!”
รจนาวรรณหันกลับมาพอดี ไมเคิลสะดุ้งสุดตัว
“ครับผม!”
รจนาวรรณกับเอมี่ยืนจ้องตาเขียว รีบเดินเข้ามา
“แกอยากโดนไล่ออกใช่มั้ย ไอ้ไมค์”
เจ้าคุณอ่อนใจ เหมือนโดนปิดบังไปทุกอย่าง
“แม่ครับ ทำไมล่ะครับ ผมก็แค่อยากรู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง”
รจนาวรรณสวนขึ้นทันที
“ไม่ต้องรู้อะไรทั้งนั้น มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“แล้วทำไมตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ แม่ไม่ยอมให้ผมใช้โทรศัพท์ อ่านนสพ. ดูทีวี แล้วก็ไม่ให้ใครมาเยี่ยมผมเลยล่ะครับ”
“แม่บอกแล้วใช่มั้ย ที่ผ่านมาแม่จะคิดซะว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แม่จะไม่เอาเรื่องหนู แต่นับจากนี้ไปหนูต้องทำตามคำสั่งแม่ทุกอย่าง โดยไม่ต้องถามว่าทำไม”
เจ้าคุณอึ้งไป ไม่อาจขัดใจแม่ได้ เอมี่ยิ้มร้ายสะใจ
“จากนี้ไปจะมีแต่ปัจจุบันและอนาคตเท่านั้นนะคะคุณ เบ่บี๊จ๋า หม่ามี๊จะพาป่าปี๊ กลับบ้านแล้วนะจ๊ะ”
”เอมี่ แม่ครับ เรื่องเอมี่”
“กลับบ้านกันได้แล้ว”
รจนาวรรณตัดบท เจ้าคุณรู้สึกเบื่อหน่าย ไมเคิลหน้าตาตื่น
“แน่ใจเหรอครับว่าจะกลับตอนนี้”
“ทำไม ทำไมจะกลับตอนนี้ไม่ได้”
เอมี่ตวาดไมเคิล จนอีกฝ่ายติดอ่าง
“ก็ เอ่อ...”
เจ้าคุณมองไมเคิลอย่างสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
เวลาต่อมา ที่ด้านหน้าโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลเข็นเจ้าคุณที่นั่งเก้าอี้วีลแชร์มา ทุกคนเดินมาด้วยกัน แล้วทั้งหมดก็หยุดต้องหยุดชะงัก
“อะไรกันเนี่ย”
เจ้าคุณตกใจเมื่อเห็นแฟนคลับกับกองทัพนักข่าว ที่เรียกชื่อขุนทอง บ้างตะโกนด่าว่าขุนทองใจร้ายทิ้งใจ๋ทำไม บางคนถือป้าย “รักใจ๋ เกลียดเอมี่” รปภ. ต้องกั้นไว้อย่างหนัก
“ก็นี่ไงครับ คุณหนู”
“ไอ้ไมค์ !” ไมเคิลโดนรจนาวรรณตลาดใส่ จนต้องหยุดพูด
เจ้าคุณมองไปที่กลุ่มแฟนคลับแล้วพึมพำกับตัวเอง
“เกิดอะไรขึ้น”
บรรดานักข่าวจากสำนักต่างๆ พอเห็นเจ้าคุณก็รีบตะโกนถามกันทันที
“เจ้าคุณคะ จะกลับไปหาสมใจมั้ยคะ รายการไฮโซบ้านเฮาจะยังไงต่อคะ จะปล่อยให้หยุดออกอากาศ ไปเฉยๆแบบนี้เลยเหรอคะ”
เจ้าคุณยังอึ้ง ไม่รู้จะตอบอย่างไรดีเพราะเพิ่งรู้เรื่องนี้เช่นกัน แฟนคลับไม่พอใจตะโกนว่าเจ้าคุณบ้างร้องห่มร้องไห้
“ใจร้ายๆ”
แฟนคลับเริ่มขว้างปาสิ่งของใส่ ความชุลมุนเริ่มบังเกิด รจนาวรรณยกกระเป๋าหลบไม่ทัน แต่จะฝ่าออกไป
“บ้า! เป็นบ้ากันไปหมดแล้ว อย่าไปสนใจนะคะคุณ มี่ว่าเรารีบกลับบ้านกันดีกว่า”
“จะไหวเหรอครับ”
ไมเคิลถามเพราะแฟนคลับกำลังรุมปาข้าวของไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด
“แกนั่นแหละ รีบไปเอารถมารับอีกด้านนึงเร็ว ไอ้ไมค์!”
“ครับพ้ม! เย้ย! ไม่ไหวมั้งครับ”
“ต้องไหว! ไปเอารถเดี๋ยวนี้ พาเจ้าคุณหลบไปรอทางโน้นก่อน”
รจนาวรรณสั่งเด็ดขาด ไม่ยอมจะรีบออกจากโรงพยาบาลทันที แฟนคลับยิ่งคลั่ง ออกอาการโมโห ไมเคิลโดนปาของใส่เละเต็มหน้า
“โธ่! ไอ้ไมค์!”
ภายในใจเจ้าคุณเวลานั้น เต็มไปด้วยสับสน งุนงงกับเรื่องราวตรงหน้า และคิดไปถึงสมใจ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างเมื่อความจริงเริ่มปรากฏ
บ่ายวันนั้น สมศรีเคาะประตูเรียกลูกสาวที่อยู่ในห้องนอน ที่ทุกคนลุ้นอยู่หน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ ด้วยความห่วงสมใจ
“ใจ๋! แม่เอาข้าวมาให้ กินข้าวซะหน่อยเถอะลูก”
คำปุยใจไม่ดีรีบโพล่งขึ้น
“ไอ้ใจ๋ ไม่ยอมกินอะไรตั้งหลายวันป่านนี้จะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้”
“นั่นซิ ฉันไม่ได้กินแค่มื้อเดียวยังจะเป็นลมเลยอ่ะเจ๊ปุ๋ย”
แคบหมูรีบเสริม สมหมายใจคอไม่ดีรีบเรียกลูกสาวพร้อมทั้งทุบประตูแรงขึ้น
“ไอ้ใจ๋! ใจ๋ ใจ๋ลูกพ่อ เปิดประตูหน่อยใจ๋”
สมใจนั่งกอดเข่าซุกอยู่มุมห้อง หน้านิ่งไร้ความรู้สึก
“ใจ๋! กะอีแค่ผู้ชายคนเดียว ผู้ชายเลวๆ คนเดียว มันทำให้เอ็งเสียใจถึงขนาดนี้เชียวเหรอ ออกมาหน่อย ออกมาบอกพ่อหน่อย ว่าเอ็งเสียใจได้ครึ่งนึงของพ่อกับแม่รึเปล่า”
สมศรีสะอื้นซุกหน้าร้องไห้กับอกสมหมาย
“พ่อกับแม่กินไม่ได้นอนไม่หลับ เป็นห่วงเอ็งใจจะขาดแล้วไอ้ใจ๋ลูกพ่อเอ๋ย”
“แม่วางข้าวไว้หน้าห้องนะใจ๋ ยังไงก็กินข้าวซะหน่อยนะลูกนะ อย่าไปกวนใจลูกมันเลย”
สมศรีพูดอย่างเข้าใจลูก แต่สมหมายทำท่าไม่ยอม
“เฮ้ย! แต่ว่ามัน...”
“น่า ตาหมาย เห็นใจลูกมันเถอะ เจ็บปวดเพราะไอ้ผู้ชายเมืองกรุงถึง 2 ครั้ง 2 หน ป่านนี้หัวใจมันคงป่นปี้ไม่มีชิ้นดีแล้วไอ้ใจ๋ลูกแม่”
สมหมายอึ้ง สงสารลูกขึ้นมาจับใจ
“ไอ้ใจ๋ เกิดเป็นลูกพ่อหมายกะแม่ศรีอย่ายอมให้ใครมาทำลายศักดิ์ศรีต่อให้ใครมันจะย่ำยีหัวใจเรายังไงก็ไม่มีทางทำร้ายหัวใจเราได้เท่ากับตัวเราเอง อย่าแพ้ใจตัวเองนะลูก เอ็งต้องชนะใจตัวเองนะไอ้ใจ๋ ชนะใจตัวเองให้ได้!”
สมหมายปลอบใจลูก แต่ยังไม่มีเสียงตอบจากสมใจ สมศรีพยักหน้าให้ทุกคนหันหลังกลับจะเดินออก แต่ชะงักเพราะได้ยินเสียงประตูเปิดออก ทุกคนรีบหันไปดูสมใจที่เปิดประตูมาพบทุกคนด้วยความเศร้า
“ไอ้ใจ๋!/เจ๊ใจ๋”
ทุกคนดีใจโผเข้ากอดสมใจไว้แน่นด้วยความห่วงใย
เวลาต่อมา สมใจกราบขอโทษสมศรีและสมหมายที่ทำให้เป็นห่วง
“ฉันขอโทษนะพ่อ”
สมหมายกอดลูกแน่น
“เฮ่ย เอ็งไม่ได้ทำอะไรผิดซักนิดนี่นา”
“ผิดซิพ่อ ผิดที่ฉันไป เอ่อ...ไปเชื่อไอ้ผู้ชายไฮโซชั่วๆ คนนั้น”
“ก็มันนั่นล่ะผิด ไอ้ผู้ชายไฮโซชั่วๆ นั่นละมันผิด มันเลว มันหลอกลูกพ่อ หลอกพวกเรา หลอกชาวม่วนแต๊ทุกคน คิดแล้วก็อยากจะบุกไปกรุงเทพฯ ไปฆ่ามันให้ตายคามือนัก”
สมหมายโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่สมศรีห้ามไว้
“ตาหมาย แค่นี้ใจ๋มันก็เสียใจจะแย่แล้ว ขืนพูดมากๆ เดี๋ยวมันก็ขังตัวเองไม่ออกมาอีกหรอก”
สมหมายรีบเอามือปิดปากตัวเอง
“ไม่พูดแล้ว พ่อไม่พูดแล้วไอ้ใจ๋”
“พ่อ พ่อจ๋า แม่จ๋า ฉันขอโทษนะที่ขังตัวเองอยู่อย่างนั้นให้พ่อแม่ต้องเป็นห่วง”
“แม่เข้าใจ คนเราเสียใจมันก็ต้องใช้เวลา”
“เสียใจน่ะมันไม่เท่าไหร่หรอกแม่ แต่ฉัน ฉันไม่กล้าสู้หน้าพ่อกับแม่ตะหาก”
สมหมายกับสมศรีอึ้งไป
“ฉัน ฉันทั้งกลัว ทั้งอาย ที่ทำให้พ่อแม่ต้องเสียใจ ต้องผิดหวังในตัวฉัน”
“ไอ้ใจ๋”
สามคนพ่อแม่ลูกโผเข้ากอดกันแน่นด้วยความเข้าใจ
“ไม่เลยใจ๋ ตั้งแต่เกิดมาเอ็งไม่เคยทำอะไรให้แม่ผิดหวังหรือเสียใจเลยซักนิดเดียว”
สมศรีโพล่งขึ้น สมหมายรีบเสริม
“ใช่ เอ็งเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อที่พ่อรักแล้วก็ภูมิใจที่สุด และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ขอให้เอ็งรู้ไว้ว่า พ่อกับแม่รักเอ็ง และจะอยู่เคียงข้างเอ็งเสมอไอ้ใจ๋”
สามคนพ่อแม่ลูกโผเข้ากอดกันอีกครั้ง
คำปุยกับแคบหมูน้ำตาซึม โผกอดกันด้วยความซาบซึ้งใจ
เวลาผ่านไป ที่คฤหาสน์เจ้าคุณปัดแคตตาล็อกภาพชุดวิวาห์กับตัวอย่างผ้า ตัดชุดแต่งงาน ตกลงพื้นกระจาย เอมี่ดวยวายด้วยความไม่พอใจ
“ว๊าย! คุณคะคุณขา ทำไมทำอย่างนี้ล่ะคะ มี่อุตส่าห์เอาแบบชุดแต่งงานของเรามาให้เลือก แล้วทำไมถึงทำอย่างนี้”
เจ้าคุณพูดด้วยอารมณ์เซ็ง
“ผมยังไม่พร้อม”
“แต่มี่พร้อม! พร้อมมากด้วย พร้อมขึ้นทุกวันๆ”
เอมี่ชี้ไปที่ท้องตัวเอง
“เอมี่ อย่าว่าผมเลยนะ แต่ ผมงงจริงๆ ผมยังไม่เข้าใจเลยว่า มัน มันเกิดขึ้นตอนไหน”
เอมี่นึกขึ้นได้รีบร้องไห้
“ฮือ หมายความว่ายังไงคะ พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง คุณคะคุณขากำลังจะบอกว่า เบ่บี๋ในท้องของมี่ไม่ใช่ลูกของคุณเหรอคะ โฮ!”
“คือ เดี๋ยว”
“คุณคะคุณขากำลังคิดว่ามี่สำส่อน มี่มั่วผู้ชาย มี่ท้องกับคนอื่น แต่ว่าจะให้คุณคะคุณขารับเป็นพ่อแทน โฮ ใจร้าย ทำไมคุณคะคุณขาถึงคิดได้อย่างนี้”
“ไปใหญ่แล้ว”
เจ้าคุณเริ่มเซ็งหนักขึ้นทุกที เพราะเอมี่ไม่ยอมฟัง
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณคะคุณขารังเกียจมี่ รังเกียจเบ่บี๋ในท้องมี่ มี่ก็จะขอเลี้ยงลูกของเราเองตามลำพัง โดยไม่ต้องมีพ่อ!”
“แต่แม่ไม่ยอม!”
รจนาวรรณตาเดินลงบันไดมา เอมี่แอบยิ้มร้ายที่รจนาวรรณเข้าข้าง รจนาวรรณเดินมาก้มหยิบแคตตาล็อกส่งให้เจ้าคุณ
“เลือกซะ! แม่จะไปตลาดซื้อของมาต้มซุปบำรุงหนูมี่กับหลานในท้อง”
เจ้าคุณหน้าเสียรับแคตตาล็อกมาดูแบบเสียมิได้ เอมี่ยิ้มร้ายสะใจ
“กลับมาเมื่อไหร่ต้องได้เห็นชุดเจ้าบ่าวของหนู เข้าใจมั้ย”
“แม่ครับ ผมเข้าใจแม่นะครับ แต่ผมก็อยากให้แม่เข้าใจผมบ้าง”
รจนาวรรณรีบสวนทันที
“คนเราพูดอะไรไว้ก็ต้องรักษาคำพูด แม่หวังว่าครั้งนี้หนูคงไม่ทำให้แม่ผิดหวังอีกนะ เจ้าคุณ”
เจ้าคุณอึ้งไป รจนาวรรณพาเอมี่ออกไปด้วย
“ไป หนูมี่ไปตลาดด้วยกัน”
มะขิ่นปรี่เข้ามาทันทีอย่างตกใจ
“คุณผู้หญิงจะไปตลาดเหรอคะ”
“ก็ใช่น่ะซิ ฉันจะไปกับคุณเอมี่”
“ไปกะคุณเอมี่ด้วย”
มะขิ่นตกใจ คาดไม่ถึงว่าเอมี่จะไปเดินตลาดด้วยตัวเอง
“ก็เออซิทำไมยะ ฉันจะไปตลาดกับคุณหญิงแม่ไม่ได้รึยังไงมะขิ่น”
“เอ่อ ปะ ไปได้ค่ะ”
“เอ๊! นังนี่ท่าจะเพี้ยน! ไปเร็ว บอกไอ้ไมค์เอารถออก แล้วแกก็ไปช่วยถือของด้วย เร็ว!”
รจนาวรรณเดินออกไปพร้อมเอมี่ มะขิ่นมองตามแล้วบ่นตามหลัง
“ไปได้ แต่ไม่ควรไป”
“มะขิ่น!”
รจนาวรรณหันมาเรียก มะขิ่นสะดุ้ง
“ค่า ไปแล้วค่า”
เจ้าคุณอยู่บเนเพียงลำพัง หันมองแคตาล็อกชุดแต่งงานด้วยความเซ็งและไม่อยากแต่งงานกับเอมี่
เวลาต่อจากนั้น เมื่ออยู่บ้านตามลำพัง เจ้าคุณทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาด้วยความเซ็ง ครุ่นคิดถึงคำพูดของแม่ให้รีบเลือกชุดแต่งงาน แต่ไม่วายคิดถึงสมใจขึ้นมา นึกถึงคำพูดของสมใจที่เคยเอ่ยว่าสมใจจะอยู่ข้างขุนทองตลอดไป ไม่ทิ้งกัน คิดถึงข้าวนึ่งร่วมสาบานที่เคยกินด้วยกัน หรือแม้กระทั่งวันที่ไปน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอ เจ้าคุณหน้าเศร้า หยิบแคตตาล็อคมามองอย่างไม่อยากเลือก เพราะในหัวใจมีเพียงสมใจเท่านั้น
เวลาเดียวกันที่บ้านสมใจ คำปุยเอาข้าวเหนียวจิ้มน้ำพริกหนุ่มแล้วส่งให้สมใจ
“เอ้า! อีกซักคำ อดข้าวมาตั้งหลายวันแล้ว”
“อิ่มแล้ว”
สมใจรีบตอบ
“อิ่มแล้วหรือ กินไม่ลงกันแน่”
คำปุยย้อนถามกลับ คำปุยเหล่สมใจ
“ไอ้ใจ๋ ฉันกับแกน่ะแก้ผ้าวิ่งเล่นกันมาตั้งแต่เด็กนะยะ ไม่ต้องมองตาหรอก ต่อให้หลับตา ฉันก็รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่”
สมใจเฉไฉกลับเกลื่อน
“จริงเหรอ ที่พูดกับป้าศรีน่ะ”
“พูดอะไร”
สมใจแกล้งไม่รู้
“ก็พูดว่าเสียใจน่ะไม่เท่าไหร่หรอกไงล่ะ”
สมใจอึ้ง คำปุยลุยต่อ
“จะบอกอะไรให้นะ เผื่อว่าแกจะไม่รู้ตัว”
สมใจมองคำปุย
ฉันว่าครั้งนี้แกเสียใจมาก มากกว่าครั้งพี่โก้หลายเท่าเลยแหละ แม่คนปากแข็ง”
พูดจบก็ยกสำรับกับข้าวเดินออกไป สมใจนิ่งเศร้ากับสิ่งที่คำปุยพูด
เวลาเดียวกัน รจนาวรรณ เอมี่ มะขิ่นและไมเคิล เดินเข้ามาในตลอดพร้อมกัน มะขิ่นกับไมเคิลสีหน้ากังวลอย่างบอกไม่ถูก
“คุณผู้หญิงคะ มะขิ่นว่าเรากลับกันเถอะค่ะ”
“นี่แกเป็นอะไรของแกเนี่ย นังมะขิ่น”
“ผมเห็นด้วยกับมะขิ่นนะครับ ผมว่าคุณหญิงกับคุณเอมี่กลับบ้านดีกว่า ถ้าคุณผู้หญิงอยากได้อะไร เดี๋ยวผมไปซื้อให้เองดีมั้ยครับ”
ไมเคิลรีบเสริม เอมี่รีบเห็นด้วย
“อู๊ย! ดีค่ะดีที่สุดเลยค่ะคุณหญิงแม่ เอมี่เหม็นมากอ่ะค่ะ ทำไมคุณหญิงแม่ต้องมาตลาดด้วยล่ะคะ ทำไมไม่ไปซูเปอร์มาร์เก็ต”
“เฮ้อ! เด็กสมัยนี้ล่ะไม่รู้อะไร ของในตลาดเนี่ยทั้งสดทั้งถูกกว่าตามห้าง แล้วก็มีให้เลือกมากกว่าตั้งเยอะนะจ๊ะหนูมี่”
“แต่มี่เหม็น”
“นั่นซิครับ ผมว่าเราพาคุณเอมี่กลับดีกว่าครับคุณผู้หญิง”
ไมเคิลรีบเสนอทางออก
“ไอ้ไมค์!”
แต่ดูเหมือนรจนาวรรณจะไม่ยอมฟัง
“โธ่!”
“ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้วนะจ๊ะ อยากทานอะไร หนูมี่จะได้เลือกได้ถูกใจด้วยไงจ๊ะ ไป เหม็นแป๊บเดียว เดี๋ยวก็ชินจ๊ะ”
พูดจบรจนาวรรณจูงมือเอมี่ เข้าไปในตลาดทันที ไมเคิลร้องทักแต่ไม่เป็นผล
“คุณหญิงครับ!”
“แย่แล้ว พี่ไมค์”
มะขิ่นตะโกนขึ้น สองคนหวั่นใจว่ารจนาวรรณกับเอมี่จะเจอแฟนคลับเจ้าคุณและสมใจเล่นงาน เหมือนกับที่โรงพยาบาล
ต่อจากนั้นรจนาวรรณอารมณ์ดีชวนเอมี่เดินในตลาด ในขณะที่ว่าที่ลูกสะใภ้ไม่ได้ปลื้มไปด้วย
คนเดินในตลาดเริ่มมอง และสะกิดกันให้ดู บางคนกระซิบกระซาบกัน แม่ค้าเริ่มมองอย่างไม่เป็นมิตร
“อูย ปลามั้ยจ๊ะหนูมี่ ทานปลาเยอะๆ จะได้มีโปรตีนบำรุงหลานย่า ปลาซด สด”
รจนาวรรณรีบปรีเข้าไปจะเลือกซื้อปลา แต่เจอแม่ค้าฟาดน้ำในกระชังปลากระจาย
“ไม่ขาย!”
รจนาวรรณกับเอมี่ตกใจแม่ค้าไม่ยอมขายปลาให้
“ทำไม ทำไมถึงไม่ขาย ฉันมีตังค์ซื้อนะจ๊ะ ไม่ได้ขอฟรี”
แม่ค้าลุกมาท้าวสะเอวยืนจังก้าหวังเอาเรื่อง
“หนอย! รวยแล้วไง รวยแค่ไหนก็ไม่ขายเว๊ย!”
แม่ค้าของขึ้นตะโกนด่ากลับ
“ว๊าย! หยาบคาย! ต่ำ!”
เอมี่ด่ากลับแม่ค้า แม่ค้าผักได้ยินจึงรีบโต้กลับทันที
“อู๊ย อีนังไฮโซ สูงนักก็ไปซื้อที่อื่นซิเว้ย ไป ไป๊ๆ”
แม่ค้าคนอื่นเริ่มขว้างของใส่บ้าง รจนาวรรณกับเอมี่ ร้องดวยวายหลบเป็นระวิง ไมเคิลกับมะขิ่นเข้าปกป้องแต่ก็โดนด้วย แม่ค้าผู้คนสะใจ รีบถ่ายคลิปไว้ทันที
“ว๊าย! นี่มันอะไรกันเนี่ย”
รจนาวรรณทนไม่ไหวตะโกนขึ้น
“มะขิ่นบอกแล้ว”
“ใจร้าย! ใจดำ! ทำกับนังใจ๋ได้ลงคอ มันต้องโดน”
แม่ค้าขว้างผักลอยละลิ่วไปที่รจนาวรรณ แต่ก้มหลบทัน ผักลอยไปแปะเข้าหน้าเอมี่เต็มเปา
“ว๊าย! โฮ!”
เอมี่ร้องโวยวายโดนแม่ค้ารุมเกลียดกับรจนาวรรณอย่างคาดไม่ถึงมาก่อน
เวลาต่อมา เอมี่กับรจนาวรรณกลับมาที่บ้าน ด้วยสภาพเนื้อตัวเลอะเทอะ
“บ้า!นี่มันท่าจะบ้ากันไปใหญ่แล้วนะ”
เอมี่ลงนั่งข้างๆ มือยังกุมหน้าผากเพราะโดนปาทั้งผักทั้งอาหารเลอะเทอะไปหมด
“เพราะนังบ้านนอกสมใจนั่นคนเดียว มี่ถึงต้องเป็นแบบนี้ มี่ไม่ยอม คุณคะคุณขาต้องจัดการให้มี่นะคะ”
เอมี่ดวยวายเพราะหน้าผากฟกช้ำเป็นรอยจ้ำ เจ้าคุณไม่พอใจที่เอมี่เรียกสมใจว่าบ้านนอก จึงรีบปราม
“อย่าเรียกสมใจว่านังบ้านนอก”
“อะไรคะเนี่ย จนอย่างนี้แล้วยังจะห่วงมัน ห่วงมันมากกว่าห่วงมี่กับเบ่บี๋ในท้อง ดูซิคะ คุณหญิงแม่ขา”
เอมี่หันไปฟ้องรจนาวรรณ
“เจ้าคุณ!”
เจ้าคุณหน้าบอกบุญไม่รับ
“เพราะหนูกับนังบ้านนอกนั่น”
เจ้าคุณหันขวับไม่พอใจที่แม่ตัวเองเรียกสมใจอย่างนั้น
“เพราะหนูกับนังบ้านนอกนั่นที่ทำให้พวกเราต้องวุ่นวายต้องอับอายขายหน้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน วงศ์ตระกูลของเราต้องเป็นข่าวฉาวโฉ่เป็นที่เกลียดชัง”
“ไม่ใช่แล้วครับ ไม่ใช่เพราะสมใจ สมใจไม่เกี่ยว ทุกอย่างเป็นเพราะผมคนเดียว”
เจ้าคุณออกรับแทนสมใจด้วยความจริงใจ จนเอมี่อิจฉาร้องไห้ออกมา
“โฮ!”
“หลงอะไรมันนักหนา ถึงต้องออกรับแทนมันแบบนี้”
รจนาวรรณบ่นลูกชาย เจ้าคุรสวนทันที
“ผมไม่ได้หลงนะครับคุณแม่ แต่...”
“เดี๋ยวนี้กล้าเถียงแม่ขนาดนี้ ยังจะว่าไม่หลงมันอีกเรอะเจ้าคุณ”
“โธ่!”
“เลือกได้รึยัง”
เจ้าคุณมองแทนคำถาม ไม่เข้าใจว่ารจนาวรรณหมายถึงเลือกอะไร
“ชุดแต่งงานของหนู ตกลงเลือก ชุดไหน”
“ผมยังไม่ได้เลือกครับ”
เจ้าคุณตอบเต็มปาก
“ดี งั้นแม่จะเป็นคนเลือกให้เอง”
เจ้าคุณกับรจนาวรรณจ้องตากัน รจนาวรรณรีบคว้าแคตตาล็อกเดินออกไป เอมี่ยิ้มร้ายสะใจก่อนจะตามออกไป ทิ้งให้เจ้าคุณนั่งด้ยอารมณ์เซ็งอยู่ตรงนั้น
เวลาต่อจากนั้น หลังบ้านเจ้าคุณ ไมเคิลกับมะขิ่น กำลังเช็ดตัวให้ไมเคิลที่โดนแฟนคลับสมใจกับเจ้าคุณที่เป็นแม่ค้า รุมขว้างจนโดนลูกหลงไปด้วย
“เฮ้อ! เตือนแล้วก็ไม่เชื่อ เละโหมะเลย”
มะขิ่นเช็ดไปใส่อารมณ์กับหัวไมเคิลไปด้วย
“โอ๊ย! เป็นไรเยอะมะขิ่น ฉันเช็ดเอง!”
“ก็มันเจ็บใจ เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็เกลียดเรา เพื่อนพม่าข้างบ้านมันยังไม่พูดกับมะขิ่นเลย มันบอกเกลียดเจ้านายก็ต้องเกลียดลูกน้องด้วย”
“เฮ้อ! เอาน่า เจ้านายเขาเจ็บหนักกว่าเราเยอะ”
“เจ็บกว่าที่ไหน ดูซิ เราเจ็บกว่าตั้งแยะ”
“ฉันหมายถึงคุณหนูน่ะ เจ็บหนักน่าสงสาร แล้วยังคุณสมใจอีกคน”
มะขิ่นอึ้งไป ส่วนไมเคิลรู้สึกเห็นใจเจ้าคุณและสมใจที่ต้องโดดพลัดพรากจากกันด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งไม่รู้ความเคลื่อนไหวของกันและกันอีกต่างหาก
เวลาผ่านไป ที่บ้านม่วนแต๊ สมใจเดินเจอกับสองแม่ลูกลำยองและลำใย จู่ๆลำยองก็ด่าขึ้น
“นังจ้าดง่าว!”
สมใจรีบถามกลับ
“ว่าใคร”
“หนอย ง่าวแล้วง่าวอีก ง่าวสุดๆ ไม่มีใครง่าวเท่า”
สมใจเสียงเริ่มดึงขึ้น
“แกว่าใคร”
“จะว่าใคร ก็ว่าแกน่ะซินังใจ๋ ฮ่าๆ”
สองแม่ลูกหัวเราะเยาะร่วน ลำยองรีบสวนทันที
“แล้วน้ากับลูกสาวน่ะ ฉลาดนักเหรอ”
สองแม่ลูกชะงักกึก
“ก็ฉลาดกว่าแกละกัน”
ลำใยลอยหน้าลอยตาตอบ
“ใช่ เพราะถึงยังไงลูกสาวข้าก็ไม่เคยโง่ให้ไอ้ผู้ชายหน้าไหน ไม่ว่าจะไฮโลว์”
“ไฮโซจ๊ะแม่”
“เออ ลูกสาวข้าไม่เคยโง่ให้ผู้ชายไฮโซ รึ โลโซ มาหลอกกินไข่แดงได้ฟรีๆ อย่างแกหรอกเว๊ยนังใจ๋ฎ
สมใจชักเริ่มทนไม่ไหว ด่ากลับลำยองเช่นกัน
“พูดอะไรน่ะน้าลำยอง แก่แล้วจะพูดจาก็หัดคิดให้เยอะๆ เท่าอายุซะมั่งซิ”
“อร้าย! มันด่าว่าแม่แก่”
ลำใยเริ่มเสี้ยม
“รู้แล้ว บ๊ะๆ นังนี่ ง่าวคนเดียวไม่พอยังพาพี่น้องม่วนแต๊ให้พลอยง่าวโดนไอ้ไฮโซเมืองกรุงมันหลอกไปด้วย นังจ้าดง่าว!”
สมใจอึ้งที่รู้ว่าลำยองก็รู้เรื่องนี้ด้วย
“น้า น้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
ลำยองกับลำใย ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิ สะใจนักที่หักหน้าสมใจได้
อ่านต่อหน้า 3 พรุ่งนี้ เวลา 9.00 น.
รักออกอากาศ ตอนที่ 10(ต่อ)
ปลัดจืดตรงมาที่บ้านที่บ้านสมใจ ถือหนังสือพิมพ์ที่พาดหัวข่าวเรื่องเจ้าคุณกับสมใจเต็มไปหมด “ไฮโซเจ้าคุณโดนยิง” บางเล่มลงเรื่องรจนาวรรณกับสมใจ “คุณหญิงแม่” ตบเปรี้ยง ไม่ปลื้ม “สะใภ้บ้านนอก”
“มีคนเอาหนังสือพิมพ์นี่เข้ามาแจกจ่ายไปทั่วม่วนแต๊”
ปลัดจืดเอ่ยขึ้นพร้อมยกหนังสือพิมพ์ให้ทุกคนดู
“ว่าไงนะ”
สมหมายตกใจ ทุกคนอึ้ง หยิบหนังสือพิมพ์มาดูแล้ววิพากษ์วิจารณ์ สมใจหน้าเสีย
“มิน่าล่ะ ฉันได้ยินชาวบ้านเม้าท์กันให้แซดเลยอ่ะ”
คำปุยเล่า ส่วนสมใจรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“พ่อ ใจ๋ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร ไอ้ใจ๋ ใจเย็นๆ”
สมหมายปลอบลูกสาวที่รักดั่งแก้วตาดวงใจ
“ใครนะที่มันทำอย่างนี้”
สมศรีถามอย่างสงสัย
“แล้วที่มันทำอย่างนี้ มันต้องการอะไร”
ปลัดจืดหันมองสมใจอย่างรู้สึกเห็นใจในความเจ็บปวดครั้งนี้
ต่อมาที่บ้านอาฟง กำลังหัวเราะลั่นกับข่าวเรื่องเจ้าคุณและสมใจกับคนม่วนแต๊
“ฮ่าๆ สะใจจริงเว้ย”
อาฟงดีใจที่แฉบ้านสมหมายได้สำเร็จ
“ป๊าทำอย่างนี้ทำไม”
อาเฟยถามด้วยความสงสัย
“ก็เพื่อความสะใจ ให้มันหายแค้นไงล่ะ ลูกชายอั๊วโดนยิงทั้งคน จะให้อั๊วอยู่เฉยๆ ได้ยังไง”
“ไอ้ขุนทองมันยิงอั๊ว ไม่เกี่ยวกับสมใจ”
อาเฟยไม่อยากให้คนที่ตนเองหมายปองแปดเปื้อน
“เกี่ยวซิ ทำไมจะไม่เกี่ยว เรื่องนี้เกี่ยวกับสมใจลูกสาวไอ้สมหมาย และอั๊วจะทำให้มันเกี่ยวยิ่งกว่านี้อีกด้วย”
“ป๊าจะทำอะไร”
“ลื้อคอยดูต่อไปก็แล้วกัน รับรองว่าลื้อไม่เจ็บตัวฟรีแน่ๆ แค้นนี้ อั๊วต้องชำระ!”
อาเฟยมองหน้าอาฟงอย่างไม่เข้าใจว่าพ่อตัวเองจะแก้แค้นอย่างไรกับคนม่วนแต๊อีก
เวลาต่อจากนั้น สมใจนั่งอยู่อีกมุมของบ้านอย่างไม่สบายใจ ทันใดนั้นปลัดจืดเดินเข้ามา
“อย่าคิดมากเลยใจ๋”
“พ่อแม่ต้องมาพลอยเสื่อมเสียเพราะฉันคนเดียวแท้ๆ”
“เพราะไอ้ขุนทองต่างหาก ไอ้ไฮโซนั่นน่ะ”
ปลัดจืดยังรู้สึกโกรธเจ้าคุณไม่หาย
“ฉันนี่มันโง่อย่างที่คนเขาว่าจริงๆ”
สมใจตัดพ้อ แต่ปลัดจืดกลับโกรธแทน
“ใคร ใครว่าใจ๋”
“ช่างมันเถอะ”
สมใจพูดอย่างไม่ใส่ใจ ปลัดจืดมองสมใจแล้วค่อยๆพูด
“ใจ๋ ลืมไอ้ขุนทองซะได้มั้ย”
สมใจอึ้งไป
“ฉันรู้ว่ามันไม่ง่าย แต่ก็อยากให้ใจ๋พยายามเพราะฉันไม่อยากเห็นใจ๋เจ็บปวดแบบนี้”
สมใจหลบตา อย่างเก็บความรู้สึก
“เพราะใจ๋เจ็บ ฉันก็เจ็บด้วย”
“ปลัด!”
ปลัดจืดมองสมใจด้วยความห่วงใยและรักอย่างเคย แต่สมใจน้อมรับความรักของปลัดจืดได้เพียงความเป็นเพื่อน แม้ว่าเจ็บปวดแต่หัวใจของเธอยังไม่ยอมลืมเจ้าคุณ
วันใหม่ ที่บริษัทของก้องเกียรติ ทีมงานกำลังถ่ายทำรายการเล็กๆน้อยๆให้กับบริษัท เพราะตั้งแต่ไม่มีรายการไฮโซบ้านเฮา บริษัทของก้องเกียรติและกิ่งแก้วซบเซาไปมาก
“5-4-3-2-ไป!”
ก้องเกียรติแพนกล้องไปที่เจอาร์ที่ทำหน้าที่พิธีกร
“ถ้าคุณกำลังมีปัญหาเรื่องไขมันส่วนเกิน เราขอแนะนำ...”
เจอาร์ผายมือไปให้ดูจอยที่ใส่ชุดออกกำลังกายเล่นเครื่องออกกำลังกายอยู่ แต่การแสดงของจอยยังไม่เหมือนจริง
“เทค!”
ก้องเกียรนั่งอยู่ที่มอนิเตอร์กับกิ่งแก้ว เริ่มยัวะลุกเข้ามาที่เซ็ตอีกรอบ
“ไอ้จอย! หน้าตาต้องยิ้มแย้ม แล้วก็เล่นเครื่องให้มันกระฉับกระเฉงมีความสุขหน่อยซิวะ ทำหน้าเมื่อยอย่างนั้นใครเขาจะอยากซื้อ เจ๊งกันพอดี”
ก้องเกียรติบ่นจอย
“ก็จอยอายนี่คะบอส ดูดิ ดูหุ่นดิ๊”
“น่า ก็ต้องให้เห็นอ้วนๆ ก่อน แล้วเดี๋ยวก็จะใช้คอมพ์ทำให้จอยผอมหลังจากใช้แล้ว ตามสคริปต์ไง”
กิ่งแก้วอธิบาย
“แล้วทำไมบอสไม่จ้างนางแบบคนอื่นล่ะคะ”
จอยซักไม่เลิก
“จะเอาเงินทีไหนมาจ้าง รายการก็ไม่มีให้ทำแล้ว ช่วยๆ กันหน่อยน่า ดูไอ้เจอาร์ซิมันยังมาช่วยฟรีเลย”
ก้องเกียรติรีบแจกแจง
“อ้าว ฟรีเหรอวะเนี่ย โอเคๆ มายเฟรนด์ เพื่อนกันๆ”
เจอาร์ตกลงตามนั้นแม้ไม่เต็มใจนัก
“เอ้า! ช่วยกันหน่อยนะ ขออีกเทคละกัน”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว เมื่อหันจะกลับไปนั่งที่มอนิเตอร์ แล้วพบว่าเจ้าคุณยืนอยู่
“ไอ้คุณ/เจ้าคุณ!”
อีกมุมของสตูดิโอเจ้าคุณเข้ามาคุยกับก้องเกียรติและกิ่งแก้ว จอยเข้ามาเสิร์ฟน้ำเปล่า ให้เจ้าคุณ
“น้ำเปล่าค่ะ บอสสั่งประหยัดงบ แหะๆ”
จอยเสิร์ฟน้ำเสร็จแล้วรีบวิ่งออกไป กิ่งแก้วกับก้องเกียรติได้แต่นั่งมองหน้ากันไปมา ไม่กล้าพูด
“ฉันไม่รู้จะขอโทษแกยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
ก้องเกียรติอธิบาย
“มันเป็นความเห็นแก่ตัวของฉันเอง ขอโทษนะเพื่อน”
กิ่งแก้วขอโทษเจ้าคุณอย่างจริงใจ แต่เจ้าคุณจึงถามขึ้นอย่างสงสัย
“เพื่อน หายหัวกันไปหมดเนี่ยนะเพื่อน”
“จะไม่หายไงล่ะ ขืนโผล่ไปหาแก คุณหญิงแม่แกได้เอาพวกเราตาย เดทสะมอเร่!”
เจอาร์รีบเล่า
“แม่เนี่ยนะ”
เจ้าคุณยังสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“เออ! แม่แกสั่งห้ามไม่ให้พวกเราไปเยี่ยมแกที่โรงพยาบาลแล้วก็ที่บ้านด้วย”
เจ้าคุณส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“ก็สมควรแล้วที่เขาจะโกรธ เรามันผิดจริงๆ ว่าแต่แกเหอะ มาคราวนี้จะด่าอะไรก็ด่า แต่อย่าทำลายข้าวของอีกนะเว้ย ฉันสองคนหมดตัวแล้ว”
“ฉันแค่อยากมาถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากฉันโดนยิง”
ก้องเกียรติกับกิ้งแก้วมองหน้ากัน
“หลังจากแกโดนยิง สมใจกับปลัดจืดก็พาแกมาส่งโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯ ความก็เลยแตก สมใจเจอทั้งแฟนคลับ แล้วก็คุณหญิงแม่กับเอมี่ สมใจโดนแม่แกด่าเละ คราวนี้ก็จบกัน สมใจอาละวาดออฟฟิศฉันซะเละตุ้มเป๊ะเลย”
เจ้าคุณเศร้า เมื่อรู้ความจริง
“ใจ๋คงจะเสียใจมาก”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วพยักหน้าตอบแทน
“ฉันอยากไปหาใจ๋”
เจ้าคุณโพล่งขึ้น ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วทำหน้าตกใจ
“แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ใจ๋คงไม่อยากเห็นหน้าฉัน ไม่อยากมองหน้าฉัน เขาคงจะโกรธเกลียดฉันมาก”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วสงสารเพื่อนขึ้นมาจับใจ แต่ทันใดนั้นแมทธิวก็โผล่มาเยาะเย้ยเจ้าคุณทันที
“ถูกต้อง!”
ทุกคนหันมองแมทธิวเป็นตาเดียวกัน
“และยิ่งไปกว่านั้น แกก็จะต้องแต่งงานกับเอมี่ตามคำสั่งของคุณหญิงแม่ของแกอีกด้วย”
“ไอ้แมท!”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วเริ่มโมโห
“ขอแสดงความยินดีล่วงหน้า ก่อนใครเลยนะ ไอ้คุณเพื่อนรัก”
“จนถึงวันนี้แล้ว แกจะไม่ยอมเบาลงมั่งเลยเหรอแมท”
กิ่งแก้วย้อนถามด้วยความระอา
“เบา เรื่อง”
“ก็เรื่องที่ชอบหาเรื่องไอ้คุณไง”
“หาเรื่องตรงไหน ฉันก็แค่อยากแสดงความยินดีกับว่าที่เจ้าบ่าวของเอมี่ มันหาเรื่องตรงไหนวะกิ๋ง”
“ก็จริงนะไอ้แมท แกน่ะหาเรื่องไอ้คุณมันตล๊อด! เออ แล้วนี่กราบเท้าไอ้คุณมันรึยัง”
เจอาร์รีบสวนแมทธิวจนโดนอีกฝ่ายตวาดใส่
“ไอ้จ้อย!”
“จริงซิ! ที่เคยพนันกันเอาไว้ไง ถ้าเจ้าคุณไปอยู่บ้านนอกได้ครบหนึ่งเดือน แกจะต้องกราบเท้าเจ้าคุณไอ้แมท”
กิ่งแก้วทวงสัญญาแทนเจ้าคุณ
“เฮ้ย!”
“ลูกผู้ชายเว๊ยไอ้แมท คำไหนคำนั้น”
ก้องเกียรติทวงสัญญาแบบลูกผู้ชาย
“ไอ้บ้า!”
แมทธิวโพล่ง
“ไม่บ้าล่ะ เร็วเลย เดี๋ยวนี้”
“เฮ้ยๆ”
“ไม่ต้องหรอก!”
เจ้าคุณเอ่ยขึ้นทุกคนชะงัก
“เจ้าคุณ! ทำไมล่ะ”
กิ่งแก้วถามขึ้นอย่างสงสัย
“ฉันต้องขอบใจไอ้แมทมันต่างหาก”
“ไงวะ คอนฟิ้วส์ งง มึนตึ้บ!”
เจอาร์สงสัยทำไมเจ้าคุณไม่เอาเรื่องแมทธิว เจ้าคุณมองกลับไปที่แมทธิว
“ก็เพราะแกทำให้ฉันมีโอกาสได้พบกับ ความสุขที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต”
แมทธิวอึ้งไป เมื่อได้ยิน
“ขอบใจแกมาก ไอ้แมท!”
“ไอ้คุณ!”
เจ้าคุณพูดจบแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ ทิ้งให้ทุกคนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แต่กลับทำให้แมทธิวยิ่งไม่พอใจ
ต่อจากนั้นเจ้าคุณขับรถอออกไปคิดถึงความสุขที่เคยมีกับสมใจขึ้นมาจับใจ ในขณะที่สมใจปั่นจักรยานอยู่ที่ม่วนแต๊ เจ้าคุณขับรถไปทางหนึ่ง สมใจขี่จักรยานไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้บรรจบกันอีกหรือไม่กับรักครั้งนี้ที่ก่อตัวขึ้นจนเต็มหัวใจ
คืนนั้นที่โรงเก็บชา ทุกคนทำงานจนเสร็จเรียบร้อย
“เอาล่ะ! วันนี้พอแค่นี้ ขอบใจทุกคนนะจ๊ะ”
สมใจเอ่ยขึ้น
“หื้มม์ ได้กลิ่นใบชาแล้วมันหอมชื่นใจ ชาล็อตนี้นี่มันงามขนาดนะไอ้ใจ๋”
คำปุยโพล่งขึ้น แคบหมูคอยเสริมอีกแรง
“ใช่! มีหวังออเดอร์เพียบ! เจ๊ใจ๋ ไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่ขอแค๊บไปด้วยคนนะ อยากจะไปช็อปปิ้ง”
คำปุยผลักแคบหมูหน้าหงาย
“หนอย นังแค๊บ! กระแดะ! อย่ามาไฮโซ!”
สมใจอึ้งไปกับคำว่าไฮโซ คำปุยเริ่มรู้สึกตัวว่าพลั้งปากไป รีบเปลี่ยนเรื่อง
“อุ๊ย! ไปๆ กลับบ้านกันเถอะ หิวข้าวแล้ว”
“จริงด้วยๆ แค๊บก็หิว”
สองคนเดินตัวปลิวล่วงหน้าไปก่อน ทิ้งให้สมใจถอนหายใจแล้วเดินตามมาอย่างหัวใจบอบช้ำ
โดยไม่มีใครสังเกตว่ามีคนซุ่มแอบมองดูลาดเลาโรงเก็บใบชาอยู่
เช้าวันใหม่ รจนาวรรณตื่นมาแต่เช้าพร้อมกับการเลือกชุดแต่งงานให้เจ้าคุณได้เรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้งยื่นให้เจ้าคุณดูแบบทันที
“ตกลงแม่เลือกแบบนี้นะเจ้าคุณ”
“แล้วแต่แม่ครับ”
เจ้าคุณไร้ความรู้สึก และไม่ตอบโต้
“อู้ว์! ถ้าคุณคะคุณขาใส่ต้องหล่อกว่าอีตานายแบบนี่แน่ๆ เลยอ่ะค่ะ ส่วนชุดของมี่ มี่ยังไม่เฉลยนะคะ จะเก็บไว้เป็นเซอร์ไพร์ส”
เอมี่ยิ้มอย่างมีความสุข
“น่ารักจริงๆ อ้อ! แม่ไปดูฤกษ์มาแล้วนะ”
“ว้าว! จริงเหรอคะ เราจะได้แต่งเมื่อไหร่คะคุณหญิงแม่”
รจนาวรรณถอนหายใจก่อนตอบ
“ฤกษ์แต่ง ยังไม่มีน่ะจ๊ะ”
เอมี่ตกใจ
“ห๊า! ว่าไงนะคะ”
เจ้าคุณรับหันมาฟัง
“ใจเย็นจ๊ะหนูมี่ ซินแสท่านบอกว่าฤกษ์แต่งตอนนี้ยังไม่มี”
“แล้วมันหมายความว่าไงคะ ตอนนี้ไม่มีแล้วจะมีตอนไหน ท้องมี่ป่องขึ้นทุกวันๆ เนี่ยนะคะ จะต้องรอให้ถึงตอนคลอดเลยรึเปล่าคะคุณหญิงแม่”
เอมี่โวยวายเพราะท้องโตขึ้นทุกวัน ในขณะที่เจ้าคุณได้แต่นั่งมอง
“เอางี้ ฤกษ์แต่งยังไม่มี เราก็หมั้นกันไว้ก่อนดีมั้ย”
รจนาวรรณหาทางออก
“หมั้น”
“หมั้นเลย ไม่ต้องรอฤกษ์ แล้วระหว่างนี้แม่จะลองไปหาซินแสคนอื่นให้ช่วยหาฤกษ์แต่งให้ได้เร็วที่สุด”
เอมี่ได้ยินแล้วดีใจ เข้ามากอดรจนาวรรณ
“อูย คุณหญิงแม่น่ารักที่สุดเลยอ่ะค่ะ”
เจ้าคุณถอนใจ
“ว่าไง เจ้าคุณ”
รจนาวรรณถามลูกชายแต่ก็ได้คำตอบอย่างเดิม
“ก็แล้วแต่แม่ครับ”
รจนาวรรณกับเอมี่ ยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ดี ถ้างั้นลูก 2 คน ก็เตรียมตัวหมั้นกันได้เลย”
เช้าวันใหม่ สมใจยกกล่องชาขึ้นรถเรียบร้อย สมหมายกับสมศรียืนรอส่งสมใจไปส่งชาเหมือนอย่างเคย
“ขับดีๆ นะใจ๋ ไม่ต้องรีบ ง่วงก็พัก”
สมศรีบอกลูกสาว
“จ๊ะแม่”
“คราวนี้มีออเดอร์ลูกค้าใหม่ด้วย รู้จักทางแน่นะ ไม่หลงทางแน่นะไอ้ใจ๋”
สมหมายถามด้วยความห่วงใย
“รับรองไม่หลงจ๊ะพ่อ โรงแรมนี้ฉันเคยขับรถผ่าน”
สมใจพูดอย่างมั่นใจ
“ใช่ฉันก็จำได้จ้ะน้าหมาย อูย โรงแรมไฮโซหรูจะตาย”
“ไอ้ปุ๋ย! เลิกพูดคำว่าไฮโซได้มั้ยวะ ข้าเกลียด ไม่อยากได้ยิน”
สมศรีรีบปรามสมหมายเพราะคำปุยไม่ได้ตั้งใจ
“ตาหมาย!”
แคบหมูโผล่หน้ามาจากในรถ
“จะไปกันละยัง เดี๋ยวไปถึงก็มืด อดช็อปปิ้ง”
“วุ๊ย! นังไฮโซ แฮ่! ไม่พูดแล้วจ๊ะไม่พูด”
คำปุยรีบเอามือปิดปากตัวเองทันทีรู้ว่าหลุดคำแสลงใจสมหมาย
“เอ้า! รีบไปเถอะใจ๋ โชคดีนะลูก”
สมศรีตัดบท สมใจยกมือไหว้พ่อแม่แล้วรีบออกเดินทาง
“ฉันไปนะจ๊ะ”
“คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะลูก”
สมใจขึ้นรถ สตาร์ทเตรียมออกเดินทาง สมหมายตะโกนตามไปด้วย
“ไอ้ปุ๋ย ดูแลไอ้ใจ๋ให้ดี อย่าให้ไอ้หนุ่มที่ไหนมาเจ๊าะแจ๊ะนะเว๊ย!”
“หึ้ย! ตาหมายก็”
สมศรีตีแขนสามีอย่าห่วงเกินเหตุ
“โชคดีนะไอ้ใจ๋ลูกพ่อ!”
สมใจออกเดินทางมาส่งชาที่กรุงเทพฯกับคำปุยและแคบหมู แต่ไม่มีขุนทองเหมือนครั้งที่แล้ว
วันเดียวกัน ในโรงแรมหรู ซึ่งเป็นวันหมั้นของเอมี่กับเจ้าคุณ ที่มีเพียงรจนาวรรณกับเอมี่ที่ดีใจ แต่เจ้าคุณยังคงเศร้าและไม่ยินดียินร้าย ไมเคิลเห็นเจ้านายแล้วสงสารจับใจที่โดนบังคับให้หมั้นกับคนที่ไม่ได้รัก
ส่วนด้านหน้าโรงแรมแฟนคลับที่ไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานของเอมี่และเจ้าคุณมายืนประท้วง ผู้สื่อข่าว รปภ. กำลังเตรียมรายงานสด
“คุณผู้ชมคะ ขณะนี้ดิฉันกำลังยืนอยู่ที่หน้าโรงแรมดัง สถานที่จัดงานหมั้นระหว่างไฮไซหนุ่มชื่อดัง เจ้าคุณ-คุณากร มหาศักดิ์ไพศาล กับไฮโซสาว เอมี่ - เอมิกา อรุณโรจน์รัตน์ ท่ามกลางเสียงประท้วงคัดค้านของเหล่าแฟนคลับนะคะ เพราะอะไรถึงได้ออกมาคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้คะน้อง”
ผู้สื่อข่าวสัมภาษณ์แฟนคลับเจ้าคุณอย่างจริงจังในการประท้วงครั้งนี้
“พวกเรายอมไม่ได้ค่ะ รับไม่ได้ที่เจ้าคุณจะแต่งงานกับเอมี่”
เสียงแฟนคลับเซ็งแซ่หน้าโรงแรม
“รับไม่ได้ๆ”
“ทำไมถึงรับไม่ได้คะน้อง”
ผู้สื่อข่าวรีบถามต่อ
“เราสงสารสมใจ เจ้าคุณใจดำ”
“เจ้าคุณใจดำๆ”
แฟนคลับตะโกนลั่น
“คุณหญิงแม่ใจดำ!”
แฟนคลับตะโกนตาม
“คุณหญิงแม่ใจดำๆ”
“เราไม่เอาเอมี่!”
“ใจเย็นนะคะน้อง รายการ ไฮโซบ้านเฮา” ก็ยุติการออกอากาศไปตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่เลิกฮิตกันอีกคะ”
แฟนคลับตอบอย่างจริงใจ
“เพราะเรารักสมใจ”
บรรดาแฟนคลับกลุ่มใหญ่รีบส่งเสียงตาม
“เรารักสมใจๆ”
“นี่ล่ะค่ะ เป็นความคืบหน้าของกลุ่มผู้ประท้วง กรณีนี้นะคะดิฉันจะคอยเกาะติดสถานการณ์อยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้ขอตัดกลับไปที่สถานีก่อนค่ะคุณกิตติคะ”
ข่าวงานหมั้นและแฟนคลับประท้วงของเอมี่และเจ้าคุณอยู่ในความสนใจของคนทั้งประเทศ
เวลาเดียวกัน รจนาวรรณรีบหยิบรีโมททีวีมาปิดหลังโดนแฟนคลับเจ้าคุณและสมใจโจมตีอย่างหนัก แถมนั่งประท้วงอยู่ที่หน้าโรงแรม
“เด็กพวกนี้มันบ้าบอจริงๆ ไร้สาระสิ้นดี มันแยกไม่ออกรึยังไงว่าอันไหนรายการทีวี อันไหนชีวิตจริง”
รจนาวรรณบ่นอย่างหัวเสีย
“มันก็อันเดียวกันนั่นแหละครับ”
เจ้าคุณพึมพำกับตัวเอง
“ว่าไงนะ”
รจนาวรรณยังได้ยินไม่ถนัด
“อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
“แล้วเราจะทำไงดีล่ะคะคุณหญิงแม่”
เอมี่ถามอย่างร้อนใจ
“ก็ไม่เห็นจะต้องทำยังไง เราก็หมั้นของเราต่อไป ใครจะประท้วงยังไงก็ช่าง!”
เอมี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ในขณะที่เจ้าคุณยังเศร้า ไม่นานนักทีมงานวิ่งเข้ามาหารจนาวรรณหน้าตาตื่น
“แย่แล้วค่ะ คุณหญิง”
“อะไรอีกล่ะ!”
รจนาวรรณถามอย่างรำคาญ
“ท่านประธานงานหมั้นยังไม่เสร็จประชุมจากต่างจังหวัด กว่าจะมาถึงก็คงจะเย็น ไม่ทันฤกษ์หมั้นแน่ๆ ทำไงดีคะ”
“อะไรกันเนี่ย ทำไมมันวุ่นวายอย่างนี้ โฮ ทำไงดี มี่จะทำไงดี”
เอมี่โวยวายยกใหญ่ เจ้าคุณได้ทีรีบถามรจนาววรรณทันที
“เลื่อนไปก่อนมั้ยครับแม่”
“ไม่! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วันนี้หนู 2 คนก็ต้องหมั้นกันให้ได้ ไม่มีคำว่าเลื่อน!”
เอมี่ดีใจปรับมืออย่างดีใจ รจนาวรรณรีบหันไปสั่งทีมงาน
“ถึงยังไงฉันก็จะรอ ฤกษ์หมั้นนี้ฉันเป็นคนเลือกเอง เพราะฉะนั้นฉันก็เลื่อนเองได้เหมือนกัน ส่วนแขกคนไหนรอไม่ได้ก็เชิญกลับไปเลย ฉันไม่สน!”
“ค่ะๆ ตามนั้นค่ะ”
ทีมงานรีบวิ่งออกไป
“ดีเหมือนกันค่ะ มี่จะได้ไปแต่งหน้าเพิ่มอีกนิดนึง”
พูดจบเอมี่ลุกขึ้นไปเติมหน้าอย่างมีความสุข
“ไม่มีอุปสรรคอะไรจะขัดขวางงานหมั้นวันนี้ได้”
รจนาวรรณย้ำกับลูกชาย ก่อนเดินออกไป ทิ้งให้ เจ้าคุณนั่งด้วยความเซ็งอยู่กับไมเคิลสองคน
บ่ายแก่วันนั้น หวานเจี๊ยบหิ้วถุงน้ำแดงแล้วเดินมาเพื่อจะเอามาให้สมใจ โดยไม่รู้ว่าสมใจเดินทางไปส่งชาที่กรุงเทพฯ
“พี่ใจ๋! พี่ใจ๋ เจ๊ปุ๋ยๆ เอ้ ไปไหนกันหมดนะ”
หวานเจี๊ยบเดินหาแต่ไม่เจอ
“ลุงหมาย ป้าศรี นังแค๊บ มีใครอยู่มั้ยจ๊ะ”
ไม่มีเสียงตอบ แต่หวานเจี๊ยบตกใจสุดขีดเพราะปลัดจืดยืนอยู่ด้านหลังจนตัวแทบจะชนกัน
“ว๊าย! ผีเปรต!”
“ปลัด! ไม่ใช่เปรต”
“ยิ่งกว่าเปรตอีก ตกใจหมดเลย”
“จะมาขโมยอะไรบ้านลุงหมายไ
ปลัดจืดกวนก่อน
“ไอ้บ้า! แกซิจะมาจับไก่ลุงหมายกินเหรอไอ้ผีกระหัง”
“โห! ปากเธอนี่สุดๆ จริงๆ เลยนะหวานเจี๊ยบ”
“ใช่ซิ พูดกับใครล่ะ ถ้าพูดกับพี่ใจ๋ก็ต้องหวานสุดๆ แต่ถ้าพูดกับแกก็ต้องเลวสุดๆ ให้มันสมกับหน้าแก”
“เอ้า! เอาเข้าไป สวยตายนี่เธอน่ะ”
ปลัดไม่ยอมลดลาวาศอกเช่นกัน
“อร้าย!”
หวานเจี๊ยบกรี๊ดลั่น พอดีกับสมหมายกับสมศรีเดินกลับมาจากไร่ชาพอดี
“เฮ๊ย! ผีเข้ารึไงนังหวานเจี๊ยบ ร้องซะลั่นบ้านข้าไงปลัด ไอ้ใจ๋มันไม่อยู่หรอก ไปส่งชาที่กรุงเทพฯ ตั้งแต่เช้า”
“ว้า! ฉันอุตส่าห์เอาน้ำแดงมาฝาก”
“ผมก็ซื้อกับข้าวมาฝากครับ”
“ไงดีล่ะ งั้นก็กินข้าวเย็นด้วยกันเลยดีมั้ย ทั้งสองคนน่ะ ฉันกับตาหมายก็เหงาๆอยู่ด้วยนะ”
ปลัดจืดกับหวานเจี๊ยบ ครุ่นคิดๆก่อนจะหันหน้ามาทำหน้าย่นใส่กันเหมือนเคยเพราะไม่คยลงรอยกันซักที
เวลาเดียวกันสมใจขับรถมาถึงกรุงเทพฯ รถราขวักไขว่ สมใจรีบมองหาโรงแรมเป้าหมายที่ต้องไปส่งชา
“เอ โรงแรมมันก็อยู่แถวๆ นี้นี่หว่า เอ๊ะ รึว่าเลยมาแล้ว นังปุ๋ยๆ แกจำได้มั้ยวะ นั่น เฮ้อ! พึ่งไม่ได้ซักคน เฮ้ย! เจอแล้วๆ”
สมใจเลี้ยวรถเข้าไปในโรงแรมหรูนั้นทันที
อ่านต่อตอนที่ 11
