รักออกอากาศ ตอนที่ 8
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วช็อก! เมื่อเห็นแมทธิวโผล่ในจอมอนิเตอร์ ทั้งคู่แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“แย่แล้ว!” กิ่งแก้วตกใจสุดขีด
“ไอ้แมท!” ก้องเกียรติก็ตกใจไม่แพ้กัน
“ทำไงดี” กิ่งแก้วเริ่มเป็นห่วงเจ้าคุณ
“ลุงกำโป๊ง ลุงกำโป๊งอยู่ไหน โทร.หาลุงกำโป๊งเร็ว!”
กิ่งแก้วรีบจนมือไม้สั่น ขณะคว้าโทรศัพท์หากำโป๊งทันที แต่ไม่มีคนรับสาย
เวลาต่อมา เจ้าคุณกับแมทธิวยังคงจ้องหน้ากันคล้ายจะเอาเรื่อง
“แกมาที่นี่ทำไม...ไอ้แมท”
เจ้าคุณถามขึ้น
“ทำไมฉันจะมาไม่ได้ ในเมื่อแกยังมาได้เลยนี่. จริงมั้ย ไอ้ขุนทอง”
แมทธิวยวน กวนประสาท
“แกรู้ได้ไงว่าฉัน...ชื่อ...ขุนทอง”
แมทธิวมองเจ้าคุณด้วยสายตาเวทนา และหัวเราะไปด้วย
“รู้ได้ไง ฮ่าๆ แกนี่มันน่าสงสารจริงๆ ไอ้คุณ เป็นคนอยู่ดีๆ ไม่ชอบ ดั๊นมาเป็นควายให้ไอ้ก้องมันหลอก..เฮ้อ!”
เจ้าคุณยังไม่เข้าใจกับคำพูดของแมทธิว
“แกพูดอะไรของแก ใครเป็นควาย แล้วไอ้ก้องมันเกี่ยวอะไรด้วย”
แมทธิวเอามือลูบแก้มเจ้าคุณ แล้วกวนประสาทต่อ
“โถ...ไอ้เพื่อนผู้น่าสงสาร คือว่าถ้าจะให้เล่ามันก็คงจะยาวน่ะนะ เอาเป็นว่า...ดูนี่เลยดีกว่า”
แมทธิวหยิบเครื่องเล่นดีวีดีในกระเป๋าออกมาอย่างใจเย็น หยิบแผ่นดีวีดีใส่เครื่องแล้ว กดปุ่มเพลย์
เจ้าคุณจ้องรอดูที่จออย่างสงสัย ในขณะที่แมทธิวยิ้มอย่างเลือดเย็น หน้าจอดีวีดีค่อยๆ ปรากฎขึ้นเป็นรูป “เจ้าคุณไฮโซ” จากนั้นพลิกเป็นรูป “อ้ายขุนทอง” ตัวหนังสือ “ไฮโซบ้านเฮา” ซ้อนขึ้น
เจ้าคุณมองด้วยความสงสัย
“ไฮโซบ้านเฮา นี่มันอะไร”
แมทธิวทำท่ากวนประสาทต่อ
“ชู่ว์ ใจเย็นเพื่อน นี่แค่ไตเติ้ล”
แมทธิวชี้ให้ดูต่อ เจ้าคุณจ้องดูอย่างใจจดจ่อ เมื่อเห็นภาพพิธีกรรายการเรียลิตีไฮโซบ้านเฮาขึ้นมา
เสียงพิธีกรชายในดีวีดีดังขึ้น
“สวัสดีครับท่านผู้ชม ผมขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่รายการเรียลลิตี้โชว์ไฮโซบ้านเฮากับแขกรับเชิญคนแรกของรายการ เจ้าคุณ-คุณากร มหาศักดิ์ไพศาล ไฮโซหนุ่มหล่อพันล้านคนดัง เจ้าของฉายาไฮโซซิ่งนรก”
เจ้าคุณอึ้งแล้วนิ่งไป พิธีกรหญิงแทรกต่อมา
“เราต้องเอาใจช่วยกันว่าเค้าจะสามารถใช้ชีวิตเป็นชาวชนบทได้สำเร็จลุล่วงภายในหนึ่งเดือนได้หรือไม่ ในรายการใหม่เอี่ยมอ่อง ไฮโซบ้านเฮา”
เจ้าคุณตกใจเพราะเรื่องราวต่อจากนั้นคือทุกฉากทุกตอนที่เจ้าคุณอยู่ที่บ้านม่วนแต๊ถูกบันทกไว้ทั้ง 24 ชั่วโมง จนเจ้าคุณทนไม่ไหว กระชากเครื่องเล่นดีวีดีขว้างทิ้ง แล้วโวยวายด้วยความโกรธ
“เว๊ย! พอได้แล้ว!”
เจ้าคุณหายใจหอบถี่ด้วยความโกรธแค้นสุดขีด แมทธิวแอบสะใจที่เห็นเจ้าคุณยิ่งโกรธ
“เอ๊า! นั่นแค่แผ่นแรก ยังเหลืออีกตั้งหลายแผ่นนะเพื่อน”
แมทธิวควักซีดีออกมาอีกหนึ่งแผ่น เจ้าคุณโกรธสุดขีด จึงกระชากแผ่นในมือแมทธิวมากระทืบ อย่างแค้นสุดชีวิต แล้วกระชากคอเสื้อแมทธิวทันที
“ไอ้แมท! พวกแก พวกแกทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไงห๊า!”
เจ้าคุณเงื้อหมัดเหมือนจะต่อยแมทธิว แมทธิวร้องเสียงหลง
“เฮ้ยๆ ใจเย็นไอ้คุณ ฉันไม่เกี่ยวนะเว๊ย แกก็เห็นแล้วนี่ว่ามันเป็นรายการทีวี รายการทีวีของไอ้ก้องกับไอ้กิ๋งที่หลอกใช้แก ฉันไม่เกี่ยว”
เจ้าคุณยิ่งฟังยิ่งโกรธ น้ำตาแทบไหลเมื่อได้ยินเต็มสองหู ว่าก้องเกียรติและกิ่งแก้วหักหลัง ส่วนแมทธิวยิ่งสะใจกับการกระทำของตัวเอง
“แกต้องขอบใจฉันซะด้วยซ้ำที่ทำให้แกตาสว่าง หายโง่ เลิกเป็นควายซะที!”
เจ้าคุณโมโห โกรธจนแทบไม่มีคำพูด
“เฮ่ย! อย่าทำหน้าอย่างนั้น เดี๋ยวออกทีวีแล้วไม่หล่อ เรตติ้งอ้ายขุนทองตกแย่เลยนะเว้ย”
เจ้าคุณตวัดสายตามองกล้องที่ซ่อนไว้ในมุมสูงมุมหนึ่ง แล้วตะโกนใส่กล้องทันที
“ไอ้ก้อง!”
ด้วยความโกรธ เจ้าคุณวิ่งไปคว้าไม้หน้าสาม วิ่งไปฟาดกล้องแตกกระจายเสียหายยับเยิน
โดยมีแมทธิววิ่งตามมายืนดูสะใจ เจ้าคุณฟาดงวงฟาดงาอาละวาดจนเหนื่อย แล้วอ่อนแรงทรุดลงกับพื้นอย่างเจ็บปวด
เวลาเดียวกัน ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว พร้อมลูกน้อง นั่งนิ่งจ้องจอมอนิเตอร์อย่างไม่อยากเชื่อสายตา ลูกน้องกรูกันเข้ามาด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“บอสคะ/ครับ
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว ยังนั่งนิ่งแต่ดูเหมือนยอมรับชะตากรรมในครั้งนี้
“จบแล้ว..ทุกอย่างจบแล้ว”
ก้องเกียรติพูดด้วยน้ำเสียงสุดเศร้า
กิ่งแก้ว กับเหล่าลูกน้องอึ้งปนเศร้า ทุกอย่างนิ่งราวกับไม่มีคนอยู่ในนั้น
เวลาต่อมา ไส้อั่วเห็นสถานการณ์ไม่ดี จึงวิ่งไปตามกำโป๊ง เพื่อแจ้งข่าวให้ทราบเรื่องแมทธิวกับเจ้าคุณ ไส้อั่วทุบประตูห้องส้วมรัวราวกับเกิดเรื่องใหญ่ แล้วตะโกนเรียกกำโป๊งสุดเสียง
“แย่แล้วลุงกำโป๊ง! แย่แล้ว”
กำโป๊งที่นั่งยองๆ อยู่ สะดุ้งสุดตัว
“ไอ้อั่ว ไอ้ว่อก คนกำลังขี้”
ไส้อั่วทุบประตูถี่ยิ่งขึ้น
“อั้นไว้ก่อน รีบออกมาเร็ว แย่แล้ว!”
กำโป๊งรีบเบ่งแล้วรีบออกมา ช
“อื๊ด เฮ้อ เดี๋ยวเหอะเอ็ง ข้าออกไปล่ะเอ็งโดนเตะแน่ไอ้อั่ว”
ไส้อั่วยังกระวนกระวายใจทุบรัว กำโป๊งรีบเปิดประตูออกมา ไส้อั่วอ้าปากจะพูดแต่ชะงักกึก กลิ่นเหม็นเข้าปากจมูกเต็มเปา
“อุ๊บส์! อื้อหือ..เหม็นชิบเป๋ง”
“ก็ขี้นี่เว๊ยไม่ใช่ดอกมะลิจะได้หอม!”
พูดจบกำโป๊งเขกหัวไส้อั่วทันที
“โอ๊ย! เขกหัวฉันทำไมลุ๊ง”
“เขกซิ เดี๋ยวจะเตะให้ด้วย มีอย่างที่ไหน คนกำลังปลดทุกข์ดั๊นมาร้องเอะอะโวยวาย พ่อเอ็งตายรึไงวะไอ้อั่ว”
“พ่อฉันตายนานแล้ว”
“เออ..ลืมไป”
“ว่าแต่ลุงเหอะ...ระวังจะหัวใจวายตายตามพ่อฉันไป”
“นี่แน่ะ ไอ้เวร...แช่งข้า”
“โอ๊ย ไม่ได้แช่ง แต่ฉันว่าลุงไปดูเองดีกว่า”
“ดู ดูอะไรของเอ็ง”
ไส้อั่วไม่ตอบ ได้แต่ทำหน้ากังวลกับเรื่องที่เพิ่งเห็นมา
เวลาถัดมา กำโป๊งกลับมาที่บ้าน พบสภาพที่เจ้าคุณอาละวาดไว้ กำโป๊งยืนมองอย่างงงเป็นไก่ตาแตก
“คุณพระช่วย! ข้าจะเป็นลม”
“อย่าเพิ่งลุง นี่แค่ซอฟท์ๆ ขอเชิญลุงขึ้นชั้น2”
ไส้อั่วรีบแจง
กำโป๊งเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็วในห้องนอนของเจ้าคุณ เห็นสภาพแหลกราญยิ่งกว่าข้างล่าง
“เย้ย! ไอ้ขุนทองนะไอ้ขุนทอง แล้วทำไมเอ็งไม่รีบไปตามข้าวะไอ้อั่ว”
กำโป๊งขาทรุดลงกับพื้น เมื่อรู้ว่าความลับแตกแน่แล้ว
“แน้ ยังจะมาว่า ตะกี๊ฉันตะโกนให้รีบออกจากส้วมคอแทบแตก แถมลุงยังจะเตะฉันอีกด้วยไม่ใช่เรอะ”
“เฮ้อ! เวร”
“ลุง..ว่าแต่มันยังไงเนี่ย ตกลงเพื่อนฝรั่งของอ้ายขุนทองเขาเป็นใคร แล้วอ้ายขุนทองโกรธอะไรใครถึงได้...”
“หยู๊ด! ไม่ต้องถาม แล้วก็จำใส่กะโหลกไว้เลยนะไอ้อั่ว ปิดปากให้สนิท ห้ามพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาด เข้าใจมั้ย”
“จ้ะๆ เข้าใจจ้ะ ว่าแต่ อ้ายขุนทองกับเพื่อนฝรั่งหายไปไหนกันแล้วล่ะลุง”
ไส้อั่วถามอย่างอยากรู้ กำโป๊งหันมาทำตาเขียวใส่
“จ้ะๆ.. ไม่ถามแล้วจ้ะ”
กำโป๊งยังคงกังวลกับเรื่องที่เกิดขึ้น และคิดไม่ออกว่าเจ้าคุณหายไปไหน
คืนนั้น เจ้าคุณบุกไปที่บริษัทของก้องเกียรติกับกิ่งแก้วทันที จอยอ้าปากค้างเมื่อเห้นเจ้าคุณโผล่มา
“ไอ้ก้องอยู่ไหน” เจ้าคุณถามด้วยอารมณ์โกรธ
“อะ..อะ..เอ่อ...มะ..มะ..ไม่...”
“ถามว่าไอ้ก้องอยู่ไหน”
เจ้าคุณตวาดเสียงลั่น จนจอยตกใจ ปล่อยโฮออกมา พร้อมทั้งยกมือไหว้
“หนูกลัวแล้ว”
จอยทรุดลงกองกับพื้น เจ้าคุณไม่สน เดินหาก้องเกียรติต่อ ในขณะที่แมทธิวก้าวเข้ามายิ้มร้ายอย่างสะใจ
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว นั่งนิ่งยอมรับชะตากรรม โดยมีเจอาร์พยายามจะปลอบ แต่ทันใดนั้นประตูถูกเปิดเข้ามา เจ้าคุณปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อก้องเกียรติทันที
“ไอ้ก้อง!”
เจ้าคุณต่อยก้องเกียรติ ไป3 หมัดติด ก้องเกียรตอคว่ำกองกับพื้น กิ่งแก้ว เจอาร์และพนักงานช่วยกันห้าม เจ้าคุณตามไปกระชากก้องจะต่อยอีก แต่กิ่งแก้วถลาเข้าไปดึงแขนเจ้าคุณไว้
“เจ้าคุณ...อย่านะ..ฉันขอร้อง”
“ไอ้กิ๋ง นี่ถ้าไม่ติดว่าแกเป็นผู้หญิง ฉันต่อยแกแน่”
เจ้าคุณพูดด้วยอารมณ์โกรธจัด จนกิ่งแก้วร้องไห้
“ต่อยฉันก็ได้ไอ้คุณ ฉันก็ผิดด้วยเหมือนกัน อย่าทำก้องเลย..พอแล้ว”
กิ่งแก้วเข้าไปกอดก้องเกียรติไว้ เจ้าคุณจ้องมองเพื่อนกลับเช่นกัน
“ไอ้คุณ...ใจเย็นๆเว๊ย..ยังไงก็เพื่อนกัน วีอาร์เฟรนด์”
“ปล่อยไอ้คุณมันเถอะ ต่อยฉันเลยไอ้คุณ ต่อยฉันให้ตายเลยก็ได้ ถ้ามันจะทำให้แกหายโกรธฉันกับกิ๋ง” ก้องเกียรติพูดแบบไม่กลัวเจ็บตัว
“แกตายแน่ไอ้ก้อง!”
เจ้าคุณกระชากก้องเกียรติจะเล่นงานอีก แต่กิ่งแก้วถลามากอดก้องเกียรติไว้แน่น ร้องไห้โฮพร้อมทั้งพนมมือขอร้องเจ้าคุณอย่าทำคนรัก
“เจ้าคุณ..อย่าทำก้อง ฉันขอร้อง”
เจ้าคุณชะงัก โกรธจนพูดไม่ออกแต่ก็ทำไม่ลง
“ฉันไม่มีเพื่อนอย่างแก..ไอ้ก้อง..ไอ้กิ๋ง แกด้วยไอ้เจอาร์ พวกแกไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไป”
เจ้าคุณชี้หน้าทุกคน เตะข้าวของล้มกระจาย ก่อนจะเดินออกไป พนักงานมองตามนิ่งงัน มีเพียงแมทธิวที่แอบดูอยู่อย่างสะใจ
คืนนั้น ที่บ้านกำโป๊งสมใจมาตามหาเจ้าคุณเช่นเดียวกัน
“ขุนทองยังไม่กลับบ้าน ถ้างั้นขุนทองไปไหนล่ะลุงกำโป๊ง”
สมใจถามอย่างสงสัย บวกกับท่าทีของกำโปีงและไส้อั่วที่ดูมีพิรุธ
“ข้าจะไปรู้เรอะนังใจ๋ ข้าไม่ได้ฝังชิปไว้ที่หูมันนี่ ถึงจะได้รู้ว่าวันๆ มันไปไหนบ้าง”
“แหม..ก็แค่ถาม แต่เมื่อเช้ายังไปช่วยงานที่ไร่อยู่เลยนะ ป่านนี้ไปไหน ทำไมยังไม่กลับ”
สมใจถามด้วยความเป็นห่วง ในขณะที่กำโป๊งและไส้อั่วก้มหน้าไม่ยอมสบตา
คืนเดียวกัน ที่คฤหาสน์หลังใหญ่บ้านเจ้าคุณ ไมเคิลกำลังพยายามแก้ ปรับทีวีในห้องรับแขก อย่างตั้งใจ โดยมีมะขิ่นลุ้นสุดขีด
“โคตรเซ็งเลยอ่ะ อยู่ๆ ทีวีก็ดับไปเฉยๆ โห่ กำลังมันเลย คุณหนูรู้ความจริงแล้วอ่ะ ตกลงแก้เป็นละป่าวเนี่ยพี่ไมเคิล ถ้าไม่เป็นก็เรียกช่างมาเหอะ”
“สงสัยจะไม่ใช่ทีวีเสียแล้วล่ะมะขิ่น บ้านข้างๆ เขาก็บอกว่าช่องนี้มันดับไปเฉยๆ เหมือนกันไม่ใช่เรอะ”
ไม่เคิลพูดจบก็หันมองมะขิ่นที่นั่งหันหลังให้ประตู แล้วต้องตกใจอ้าปากค้าง พูดไม่ออก เพราะเจ้าคุณพุ่งเข้ามายืนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“แหม้ อารมณ์เสีย อยากรู้จริงๆเลยว่า พอความลับแตกแล้ว คุณหนูจะปรี๊ดแตกขนาดไหน พี่ไมเคิลว่าบ้านจะแตกมั้ย”
มะขิ่นใส่อารมณ์และหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขโดยไม่รู้เจ้าคุณอยู่ข้างหลัง ไมเคิลพยายามสะกิด มะขิ่นยังไม่หยุด
“แหม้ ไม่ได้เห็นคุณหนูระเบิดลงมาตั้งนาน คิดถึงเหมือนกันนะเนี่ย ฮิๆ นี่ถ้าเจอนะ จะขอถ่ายรูปพร้อมลายเซ็นต์ไปอวดนังต้อยข้างบ้านซะเลย”
ไมเคิลทำหน้าตาไม่ถูก สะกิดมะขิ่นอีกรอบ ชี้ให้ดูที่ประตู
“อะไร เป็นอะไร ทำหน้าตายังกะเห็นคุณหนู....”
มะขิ่นหันไปที่ประตู เห็นเจ้าคุณแล้ว แต่ยังหันกลับมาพูดต่อ
“เอ๊ะ! รึว่าเห็น”
“เออ..เห็นซิ รึว่าเอ็งไม่เห็น”
มะขิ่นหน้าซีดค่อยๆ หันไปมองเจ้าคุณ
“คุณหนู!”
สองคนลุกขึ้นเตรียมหนี แต่เจอเจ้าคุณเรียกไว้
“จะไปไหน”
สองคนชะงักขาแข็ง ก้าวไม่ออก ค่อยๆ หันกลับมายกมือไหว้ มือไม้สั่น
“คุณหนู ไมค์กับมะขิ่น ไม่รู้ ไม่เห็น
เจ้าคุณพุ่งเข้ามาคว้าคอเสื้อทั้ง 2 คนกระชากมาอย่างแรงทันที แล้วจ้องหน้าอย่างโกรธมาก
“ไอ้ไมค์! มะขิ่น!”
ไมเคิลกับมะขิ่น รู้ตัวว่าผิดไปแล้วแต่หนีไม่รอดแน่ เพราะรู้ดีว่าเจ้าคุณโกรธมาก
“นี่พวกแกก็รู้กันกับพวกไอ้ก้องด้วยเหรอ นี่พวกแกรวมหัวหลอกฉันกันหมดทุกคนเลยเรอะ”
ก้องเกียรติ กิ่งแก้วและ เจอาร์ พุ่งเข้ามาช่วยไมเคิลกับมะขิ่นทันที
“ไอ้คุณ..อย่าไปโกรธไมเคิลกับมะขิ่นเลย โกรธฉันคนเดียวก็พอ”
ก้องเกียรติน้อมรับผิดอย่างลูกผู้ชาย
“ไม่ต้องมาพ่อพระเลยไอ้ก้อง ไอ้เพื่อนชั่ว ไม่ซิ แกมันไม่ใช่เพื่อนฉันอีกต่อไปแล้ว ไป ออกไปให้หมด ออกไป ออกไป!”
เจ้าคุณโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ขว้างข้าวของกระจาย
“นี่มันอะไรกัน”
รจนาววรณ โพล่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดุ เจ้าคุณและทุกคนชะงักหันขวับไปตามเสียง
รจนาวรรณมาพร้อมเอมี่และแมทธิว เจ้าคุณดูตกใจมากกว่าใครเพื่อน
“แม่!”
“เจ้าคุณลูกแม่! คิดถึงเหลือเกินลูกรัก อะฮึ้ม!! ทำไมกลิ่นตุๆ จ๊ะหนู เอ๊ะ แล้วนึกยังไงแต่งตัวแบบนี้ นี่ตกลงไปอยู่อังกฤษรึไปเลี้ยงควายมากันแน่จ๊ะ..ลูกแม่”
รจนาวรรณยิ้มแฉ่งกอดลูกชายยกใหญ่ แต่พอเห็นสภาพลูกชายก็อดขำไม่ได้ เจ้าคุณหน้าเสีย ทุกคนพูดไม่ออก ยกเว้นเอมี่กับแมทธิวที่ดูมีความสุขเหลือเกิน
“นั่นซิครับคุณหญิงแม่ ตกลงเจ้าคุณมันไปอยู่อังกฤษ รึว่าอยู่ที่ไหนกันแน่”
“ไอ้แมท”
เจ้าคุณพุ่งเหมือนจะต่อยแมทธิว แต่ทุกคนดึงห้ามไว้
“อะไรกันจ๊ะ เพื่อนแหย่แค่นี้ทำไมใจร้อนจัง แหม แม่นึกว่าหนูไปปฎิบัติธรรมที่อังกฤษมาแล้วจะใจเย็นขึ้นซะอีกนะจ๊ะลูกแม่”
“โธ่! คุณหญิงแม่ขา น่าสงสารจริงๆ คุณคะคุณขา สารภาพความจริงซะเถอะค่ะ อย่าโกหกคุณหญิงแม่อีกต่อไปเลย มุสาวาทา อัญมณี”
เอมี่เล่นละครกอดรจนาวรรณ
“เวระมณี จ้ะ”
“อ๋อ..ค่ะ เวระมณี โกหกบุพการีไม่ดี ตกนรกนะคะ”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วถลึงตาโต
“เอมี่!”
“อะไรกันจ๊ะหนูมี่ มุสาอะไร ใครมุสา ลูกคุณเนี่ยนะ..มุสาแม่”
เจ้าคุณอึ้ง รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ
“เร็วซิ..ไอ้คุณ สารภาพบาปซะตอนนี้ ยังไม่สาย”
ทุกคนกล้าๆกลัวๆ มีเพียงแมทธิวและเอมี่ที่ดูสะใจ ส่วนรจนาวรรณยังคงไม่เข้าใจกับเรื่องดังกล่าว
ส่วนเจ้าคุณเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้นและมีสีหน้ากังวล
เวลาต่อจากนั้น รจนาวรรณทิ้งตัวอย่างแรงลงบนโซฟาเหมือนจะเป็นลม
“ว่าไงนะ ลูกคุณไปอยู่บ้านนอก”
เอมี่ทิ้งตัวตามลงไปข้างๆ แสร้งทำกิริยาตกใจ
“แล้วยังแอบมีกิ๊กด้วย”
เจ้าคุณตวาดเอมี่เสียงดัง
“เอมี่! อย่าเรียกสมใจว่ากิ๊ก!”
เอมี่แกล้งจะร้องไห้
“โฮๆ ถ้าไม่ให้เรียกนังนั่นว่ากิ๊ก แล้วคุณคะคุณขาจะเรียกมี่ว่าอะไรล่ะคะ โฮๆ”
เอมี่แกล้งไปซบรจนาวรรณ ในขณะที่เจ้าคุณกำลังโดนสายตาพิฆาตจากแม่ตัวเอง
“เดี๋ยวนะ..สมใจ ใครคือสมใจ”
รจนาวรรณถาม เจ้าคุณอึ้งไป ทุกคนลุ้น รวมทั้งไมเคิลกับมะขิ่นที่ชะเง้อเกาะติดสถานการณ์ไม่ห่าง
“สมใจ....”
เจ้าคุณติดอ่าง ในขณะที่รจนาวรรณจ้องลูกชายตาไม่กะพริบอย่างลุ้น
“ไอ้คุณ! อย่า!”
ก้องเกียรติตะโกนห้ามไว้ จนแมทธิวต้องขัด
“เฮ้ย! ไอ้ก้อง แกน่ะตัวต้นเหตุนะ ตอนนี้ไอ้คุณมันจะสารภาพผิด มันกำลังทำสิ่งที่ถูกต้อง แล้วแกยังจะมีหน้ามาขัดขวางอีกเหรอวะ”
ก้องเกียรติถลาเข้าจะชกแมทธิว แต่เจอาร์กับกิ่งแก้วช่วยกันดึงไว้
“ไอ้แมท!”
“หยุด! พอกันซะที เจ้าคุณบอกแม่มาเดี๋ยวนี้สมใจเป็นใคร”
“เอ่อ..สม..สมใจ...”
เจ้าคุณยังคงไม่กล้าพูด จนเอมี่ลุกพรวดมาตอบแทน
“สมใจจะเป็นใครล่ะคะ นังนั่นมันก็จะมาเป็นลูกสะใภ้บ้านนอกของคุณหญิงแม่น่ะซิคะ”
ทุกคนตกใจ รจนาวรรณช็อก
“ห๊า! ลูกสะใภ้”
เจ้าคุณจะเฉ่งเอมี่ แต่ไม่ทันแล้วเพราะรจนาวรรณเป็นลมล้มฮวบลง เจ้าคุณรับตัวแม่ไว้ได้ทัน ทุกอย่างชุลมุนโกลาหล
“แม่ แม่! เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาล เร็ว แม่!”
เจ้าคุณน้ำตาคลอแทบจะร้องไห้ กอดแม่แน่นเพราะก้นบึ้งในหัวใจเจ้าคุณไม่อยากให้แม่เสียใจ และไม่อยากเสียแม่ไปเหมือนตอนที่พ่อจากไป
คืนนั้นเจ้าคุณพารจนาวรรณส่งโรงพยาบาล แล้วนั่งดูแลแม่อย่างใกล้ชิด ด้วยสีหน้ากังวล พอแม่รู้สึกตัวเจ้าคุณเข้าไปใกล้แม่
“แม่...”
รจนาวรรณเห็นเจ้าคุณแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เจ้าคุณรู้ตัวว่าแม่ไม่พอใจ
“แม่...”
รจนาวรรณน้ำตาไหล เจ้าคุณเองก็เสียใจที่เห็นแม่ร้องไห้
“แม่..อย่าร้องไห้”
“จะไม่ให้แม่ร้องได้ยังไง ลูกชายคนเดียวของแม่ ลูกชายสุดที่รักของแม่ โกหกแม่”
รจนาวรรณร่ำไห้ เจ้าคุณยังทำตัวไม่ถูก
“แม่ครับ...ฟังผมก่อน...”
“เจ้าคุณ...ตั้งแต่พ่อตายไป เราก็มีกันอยู่แค่ 2 คนแม่ลูก แต่ตอนนี้ เจ้าคุณหลอกแม่ โกหกแม่ หนีไปอยู่บ้านนอก แถมยังจะเอาสะใภ้บ้านนอกมาฝากแม่”
“แม่ครับ..มันไม่ใช่อย่างนั้น”
“ใช่ซิ...ทำไมจะไม่ใช่ แล้วก็ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้นเพราะหนูมี่เขาอธิบายให้แม่ฟังหมดแล้ว”
เจ้าคุณเริ่มมีอารมณ์เซ็ง
“อย่างเดียวที่แม่อยากฟังจากปากหนูก็คือ..หนูต้องรับปากแม่ว่าจะแต่งงานกับหนูมี่อย่างเร็วที่สุด!”
“แม่!”
เจ้าคุณช็อกเมื่อได้ยินรจนาวรรณขอร้องแบบนั้น
เวลาต่อมา เจ้าคุณนั่งมองพระจันทร์อยู่ที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาล ไม่ต่างกับสมใจที่นั่งดูพระจันทร์อยู่ที่ม่วนแต๊ ต่างคนต่างคิดถึงกัน คำปุยกับแคบหมู โผล่มามองอย่างเป็นห่วง
“ไอ้ใจ๋...เข้าบ้านเหอะ โดนน้ำค้างเดี๋ยวไม่สบาย”
คำปุยตะโกนบอกเพื่อนด้วยความห่วงใย
“นังปุ๋ย...แกว่าขุนทองหายไปไหน”
คำปุยมองหน้าแคบหมู แล้วค่อยๆตอบสมใจ
“ดึกแล้ว..ไปนอนดีกว่า..เดี๋ยวพรุ่งนี้อ้ายขุนทองก็กลับมา”
สมใจมองคำปุยด้วยสายตาเหมือนอยากให้สิ่งที่คำปุยพูดเป็นจริง
สองคนมองหน้ากันแล้วคำปุยจูงสมใจเข้าบ้าน
ไม่ต่างกับเจ้าคุณที่ล้มตัวนอนลงบนดาดฟ้า แล้วพึมพำกับตัวเอง
“สมใจ..ฉันคิดถึงเธอ”
เวลาเดียวกันที่คอนโด แมทธิวกับเอมี่กำลังฉลองในความสำเร็จอย่างเพลิดเพลิน
“ฉลองให้กับความสำเร็จของเรา”
แมทธิวกับเอมี่มีความสุข กระดกเครื่องดื่มหมดแก้ว เอมี่รวบคอแมทธิวมาใกล้
“ฉลองแค่นี้ เอมี่ว่ามันน้อยไปมั้ยคะแมท”
เอมี่ทำตาหวานใส่ แมทธิวรู้ทันเช่นกัน
“นั่นซิ..เอมี่จะได้เป็นสะใภ้คุณหญิงแม่และเป็น เมียเจ้าคุณ คุณากร มหาศักดิ์ไพศาลทั้งที อย่างนี้ผมต้องจัดปาร์ตี้สละโสดส่งท้ายให้หนำใจเลย
“แมทอ่ะ...”
แมทธิวเชยคาง เอมี่เขิน
“โดยเฉพาะกับการที่ไอ้เจ้าคุณมันต้องมาเซ้งคุณต่อจากผม ฮ่าๆ”
เอมี่ตีปากแมทธิวเบาๆ
“บ้า! พูดจาหน้าเกลียด ว่าแต่...แน่ใจนะว่าพอเจ้าคุณได้มี่ไปแล้วแมทจะไม่ร้องฟูมฟายเสียดายมี่”
แมทธิวทำหน้าหมั่นไส้ ก่อนจะยิ้มหวานออกมา
“ถึงคุณจะเป็นเมียไอ้คุณ แต่เราก็ยังเป็นกิ๊กกันได้ไม่ใช่เหรอจ๊ะ”
เอมี่ตาโตคิดว่าแมทธิวรักตัวเองอยู่
“งั้นเรามาเริ่มทดลองการเป็นกิ๊กก่อนวิวาห์กันซะเลยดีมั้ย”
“ได้เลย”
แมทธิวกับเอมี่กำลังโน้มเข้าหากัน ทันใดนั้นประตูถูกเปิดเข้ามาโดยนกสาวคนเดิมของแมทธิวนั่นเอง แมทธิวกับเอมี่ตะลึงไปทั้งคู่
“กรี๊ด! พี่แมท!”
“นก!”
“นก”
เอมี่ตกใจ นกก็ปรี่เข้ามากระชากแมทธิว ผลักอกเอมี่กระเด็น พร้อมชี้หน้า
“ใคร นังนี่ใคร”
“เดี๋ยว...”
แมทธิวจะห้าม แต่เอมี่ตอบทันที
“ฉันชื่อเอมี่เป็นเมียแมทธิว”
“เฮ่ย!”
“เมีย”
นกอารมณ์ขึ้น
“ใช่! เมีย แล้วแกล่ะใคร”
เอมี่จิ้มชี้ที่หน้าผากนกทันที
“ฉันน้องนกเป็นเมียพี่แมทธิวเหมือนกัน”
แมทธิวได้แต่อึ้ง
“หน้าด้าน!”
เอมี่ด่าสวนนก
“แกซิหน้าด้าน!”
เอมี่ตบหน้านก
“แกตบฉัน!”
“เออซิวะ”
“งั้นคราวนี้...ฉันตบแก”
นกหันไปตบเอมี่หน้าหันเช่นกัน เอมี่โกรธจัด พุ่งเข้าตบนกอีกทันที
“กรี๊ด อย่าอยู่เลยแก๊!”
แมทธิวยืนยิ้มสะใจ
“นึกว่ามีแต่ผู้หญิงรุมแย่งแกคนเดียวเรอะ...ไอ้คุณ?!!
ในที่สุดน้องนกจัดการเอมี่จนน่วม
“แมท...ยืนทำอะไรอยู่ ช่วยมี่ด้วยซิ”
เอมี่ขอความช่วยเหลือ
“ไม่ต้องช่วย น้องนกจะตบอีนังนี่ให้มันตายคาคอนโดฯพี่แมทเลย”
“เฮ่ย ไม่ได้ๆ อย่ามาตายที่นี่”
แมทธิวปรี่เข้าพยายามแยกทั้งคู่ แต่ดันโดนลูกหลงนกตบให้เต็มกกหู
“โอ๊ย นังบ้า!!
แมทธิวตบนกกระเด็นด้วยความลืมตัว จนนกอึ้ง
“พี่แมท!”
“ไป ออกไปให้พ้น”
“พี่แมท!”
เอมี่สะใจลุกมาเยาะเย้ยนกทันที
“สมน้ำหน้า อีนังนกหัวเน่า ชิ้วๆ”
นกปรี่จะตบเอมี่ แต่แมทธิวชี้หน้าไว้ก่อน
“จะไปดีๆ รึจะให้ฉันจับโยนออกไป”
“พี่แมท! จำไว้ แกด้วย! จำไว้ พวกแกรู้จักน้องนกน้อยไป คอยดูนะ ฉันจะมาเอาคืน”
“มาให้เร็วละกันนะยะ..น้องนก!”
“ไม่ช้าหรอก อีนังมัมมี่”
นกพูดจบเดินออกไปทันที ปล่อยให้เอมี่กรี๊ดสนั่นลั่นห้อง
“กรี๊ดๆ แมท...แมทต้องเคลียร์ให้มี่นะ มันเรียกมี่ว่า อีนังมัมมี่!”
แมทธิวทำหน้าไม่อยากรับรู้ด้วยอารมณ์เซ็ง
บ่ายนั้นที่บ้านกำโป๊ง ปลัดจืดยังสงสัยกับการหายตัวไปของเจ้าคุณ
“ตกลงมันยังไงกันแน่ลุงกำโป๊ง เกิดอะไรขึ้นกับอ้ายขุนทอง”
“ปัทโธ่! พ่อปลัด นี่จะมาคาดคั้นเอาอะไรกับฉันนักหนา อ้ายขุนทองมันโตเป็นควายแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ อีกอย่างมันก็เป็นผู้ชาย มันจะไปไหนมาไหนหรือจะหายหัวไปซัก 3-4 วัน มันก็เรื่องธรรมดา ไม่เห็นจะต้องตื่นเต้น”
สมใจร้อนใจหนักกว่าใครเพื่อน จึงรีบถามต่อ
“แต่ขุนทองไม่เคยหายไปแบบนี้นะลุง ปลัด...ปลัดต้องช่วยนะ”
ปลัดจืดแม้ว่าเจ็บในใจแต่เพราะสมใจขอร้องจึงต้องยอมโดยดี
“ลุงกำโป๊งครับ เห็นไส้อั่วบอกว่าเมื่อวานนี้มีเพื่อน เป็นฝรั่งมาหาขุนทอง”
กำโป๊งหันขวับไปจ้องไส้อั่วที่กลัวหัวหดอยู่
“เขาเป็นใครเหรอครับลุง”
กำโป๊งอยากจะเล่นงานไส้อั่วแต่ปรับอารมณ์ไว้ก่อน
“พ่อปลัด..ฉันไม่รู้อะไรจริงๆ”
“แต่หลานชายของลุงหายไปทั้งคนนะครับ”
กำโป๊งเฉไฉไปได้อีก
“แต่มันก็ยังหายไปไม่ถึง 24 ชั่วโมง ต่อให้ไปแจ้งความ ตำรวจเขาก็ยังไม่รับแจ้งไม่ใช่เรอะ..พ่อปลัด”
ปลัดจืดอึ้งไปในมุกเอาตัวรอดของกำโป๊ง แต่สมใจยังคงเป็นห่วงเจ้าคุณในขณะที่ปลัดจืดทั้งหวงทั้งห่วงและเจ็บปวดใจเมื่อรู้ว่าสมใจห่วงเจ้าคุณมาก แต่ต้องเก็บไว้ในใจ
เวลาต่อมา ปลัดจืดเดินมากับสมใจแล้วยื่นน้ำแดงให้ แต่ดูเหมือนสมใจ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะเป็ห่วงเจ้าคุณ
“ ขอบใจ..ปลัดกินเถอะ..ฉันไม่หิว”
ปลัดจืดถอนใจ นั่งลงข้างสมใจ แล้วอดถามอย่างหึงหวงไม่ได้
“ดูใจ๋เป็นห่วงขุนทองมากเลยนะ”
“ก็..แหม...คนงานหายไปทั้งคน”
สมใจยังฟอร์มเหมือนไม่ได้สนใจเจ้าคุณพิเศษกว่าคนอื่น
“อืมม์..ลาออกจากปลัดมาเป็นคนงานให้ใจ๋ดีกว่า”
ปลัดจืดแกล้งพูดหยอด จนสมใจสะอึก
“ปลัดก็...”
“ล้อเล่น”
“ฉันไปเก็บชาก่อนนะ ป่านนี้พ่อบ่นตายละ” สมใจขอตัว
ปลัดจืดนั่งมองตาม ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นมองถุงน้ำแดง 2 ถุง เมื่อสมใจไม่ได้สนใจ ปลัดจืดจึงก้มดูดน้ำแดงพร้อมกันทั้งสองถุง เพื่อดับความกลุ้มและปลอบใจตัวเอง
อ่านต่อหน้า 2
รักออกอากาศ ตอนที่ 8 (ต่อ)
สมใจมาถึงไร่ชาช่วงบ่ายๆ ก็โวยวายยกใหญ่ เพราะใบชาโดนแมลงกัดกินเต็มไปหมด
“อะไรเนี่ยพ่อ เมื่อวานมันยังดีๆ อยู่เลย”
ชาวบ้านมะรุมมะตุ้มดูต้นชาที่หงิกหงอยเพราะโดนแมลงกัดกิน
“ก็นั่นมันเมื่อวาน แต่วันนี้ก็อย่างที่เห็นนี่แหละ มันลงพรึ่บเดียว หมดกัน”
สมหมายตอบลูกสาวอย่างปลงๆ
“เฮ้อ! เพิ่งจะโดนน้ำท่วม นี่ก็มาโดนแมลงลงซะอีกแล้ว”
สมศรีน้ำเสียงปลง
“แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนมาฟื้นฟูกันอีกล่ะแม่”
สมใจบ่นด้วยน้ำเสียงเศร้า สมศรีมองลูกอย่างไม่มีคำตอบ สมหมายมองเมียและลูกด้วยความอ่อนใจเช่นกัน ส่วนปลัดจืดมองทุกคนอย่างเห็นใจ แต่ทันใดนั้นเสียงของอาฟงก็ดังขึ้น
“ใจเย็นๆ..ใจเย็นๆ”
ทุกคนหันขวับเห็นอาฟงกับลูกชายพร้อมสมุนที่รายล้อมเช่นเคย
“ไอ้อาฟง!”
สมหมายเรียก
“ไอ้อาเฟย!”
ปลัดจืดเรียกขึ้นเช่นกัน สมหมายกับปลัดจืดจะพุ่งจะชกสองพ่อลูกทันที แต่สมุนเข้าขวาง และสมศรีกับ สมใจดึงสมหมายกับปลัดจืดไว้ทัน
“พวกแกยังจะมีหน้ามาเหยียบไร่ข้าอีกเรอะ วันก่อนลูกเอ็งรังแกลูกสาวข้า ข้าก็อุตส่าห์อดทน แต่วันนี้..ดีล่ะ..มาถึงที่ มา มาให้ข้าต่อยหน้าซะให้หายแค้น”
สมหมายกับปลัดจืด จะเอาเรื่องแต่ สมุนอาฟงควักปืนขู่ ทุกคนชะงัก
“อาหมาย..อั๊วบอกแล้วไงว่าให้ใจเย็นๆ วันก่อนลูกสาวลื้ออีดื้อเอง มารบกวนการทำงานของลูกชายอั๊ว”
อาฟงพูดกวน
“ทำงาน งานค้าไม้เถื่อนเนี่ยนะ”
อาเฟยมองสมใจ
“แต่ลูกชายอั๊วอีก็เมตตา ไม่ได้รังแกอะไรลูกสาวลื้อซะหน่อย ใช่มั้ยอาหมวย”
“ฉันชื่อสมใจ ไม่ใช่อาหมวย”
“ฮ่าๆ อาหมวย เอ่อ อาสมใจลูกสาวอาศรีนี่อีสวยดุดื้อเหมือนลื้อเป๊ะๆ มิน่า อาเฟยลูกชายอั๊วถึงได้เมตตาอี”
อาเฟยอมยิ้ม ส่วนปลัดจืดตาวาวดว้ยความโกรธ
“เฮ่ยๆ หุบปากแล้วก็กลับไปได้แล้ว ไร่ชาม่วนใจ๋ไม่ต้อนรับมาเฟียอย่างพวกแก”
สมหมายตะโกนไล่
“ไม่ต้อนรับอั๊วแต่สนใจจะต้อนรับเงินของอั๊วมั่งมั้ยล่ะ...อาหมาย”
อาฟงให้ข้อเสนอ
“พูดงี้หมายความว่ายังไง”
“แหม..ทำเป็นแกล้งโง่ เอ๊ะรึว่าโง่จริง พวกลื้อถึงได้คิดจะเก็บไอ้ไร่ชาโหลยโท่ยนี่ไว้ ทั้งที่เดี๋ยวก็น้ำท่วม เดี๋ยวก็แมลงกิน ที่สำคัญ เก็บใบชาขายจนพวกลื้อตายกันทั้งหมู่บ้าน ก็ยังหาเงินไม่ได้เท่ากับขายไร่นี้ให้อั๊วเลย”
“ขาย”
“ฮ่าๆ ใช่เซ่ ขาย เซ็นแกร็กเดียว เอาไปเลย 5 ล้าน!”
“5 ล้าน”
สมหมายทวนคำพูดอาฟง
“ใช่เซ่! 5 ล้าน! ฮ่าๆๆ อุ๊บส์!”
สมหมายไม่ฟังจนจบต่อยเปรี้ยงเต็มปากอาฟง ลูกน้องตกใจล็อกสมหมาย ปลัดจืดเข้าช่วย แต่อาเฟยสั่งห้าม
“หยุด! เก็บไปคิดดูใหม่นะครับกลับก่อนเถอะป๊า”
อาเฟยบอกพ่อ
“ครั้งนี้อั๊วยกให้ แต่ครั้งหน้า..อย่าหาว่าอั๊วใจร้ายนะอาศรี! กลับ”
พวกอาเฟยกลับออกไป สมหมายตะโกนด่าไล่ท้าย
“ไปเลย! แล้วอย่ากลับมาอีก ไป๊!” ชาวบ้านช่วยกันโห่ไล่
สมหมาย สมศรีและสมใจสามคนพ่อแม่ลูกกอดกันไว้ ปลัดจืดมองพลางครุ่นคิดหาทางช่วย
บ่ายวันเดียวกัน เจ้าคุณกำลังป้อนข้าวต้มให้รจนาวรรณ ซึ่งนั่งหน้านิ่งไม่ยอมกิน
“แม่...” เจ้าคุณเรียก แต่รจนาวรรณยังนิ่ง เจ้าคุณจึงง้อต่อ “ทานซะหน่อยเถอะครับ เดี๋ยวไม่สวยนะ”
รจนาวรรณเฉย ยังคงงอนลูกชายอยู่
“ช่างมันซิ..หน้าสวยแต่หัวใจสลาย ก็ไม่รู้จะสวยไปทำไม”
“แม่...คุณหมอบอกว่าแม่กลับบ้านได้แล้ว เรากลับ....”
เจ้าคุณเปลี่ยนเรื่องแต่กลับโดนแม่ตวาดใส่
“ไม่กลับ! ไม่กลับแล้วก็ไม่กิน ไม่อะไรทั้งนั้น จนกว่าหนูจะยอมตกลงแต่งงานกับหนูมี่”
“แม่ครับ...แต่ผม...” เจ้าคุณเหนื่อยใจ
“ทำไม หนูทำไม อย่าพูดเด็ดขาดนะ ว่าหนูจะไม่ยอมแต่งงานกับหนูมี่เพราะหนูมีคนรักแล้วเป็นนังเด็กบ้านนอกคนนั้น”
เจ้าคุณไม่พอใจ ไม่อยากให้รจนาวรรณเรียกสมใจแบบนั้น
“แม่..อย่าเรียกสมใจอย่างนั้นซิครับ”
“สมใจ นังสมใจ นี่ฉันจะต้องมีลูกสะใภ้ชื่อสมใจ เหรอเนี่ย โฮๆ”
“แม่..อย่าร้อง...”
เจ้าคุณเสียใจที่เห็นแม่ร้องไห้ จะเข้าไปปลอบแต่โดนผลักออกมา
“ไม่ต้อง! อย่ามายุ่ง แล้วก็จำไว้ด้วย ชาตินี้แม่ไม่มีทางรับนังเด็กบ้านนอกชื่อสมใจมาเป็นลูกสะใภ้อย่างเด็ดขาด และถ้าขืนหนูยังขัดใจแม่ ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่เราขาดกัน!”
“แม่!” เจ้าคุณอึ้ง
รจนาวรรณไม่สนใจ ฟุบหน้ากับหมอนร้องไห้อย่างหนัก จนเจ้าคุณคิดไม่ตก
เวลาต่อมา เจ้าคุณยืนมองเหม่ออยู่คนเดียว ซักพักไมเคิลเดินถือแก้วเครื่องดื่มจะเอามาให้เจ้าคุณ เห็นเจ้าคุณเดินไปริมดาดฟ้านึกว่าจะโดดตึกเลยรีบวิ่งไปโดดรวบตัวเจ้าคุณทันที
“อย่าครับคุณหนู อย่าครับ!”
เจ้าคุณดิ้น
“อะไรไอ้ไมค์! ปล่อย”
เจ้าคุณยันไมเคิลกระเด็น เพราะเข้าใจคนละแบบกัน
“เป็นบ้าอะไรวะ ไอ้ไมค์”
“คุณหนูน่ะซิครับ บ้าไปแล้ว เรื่องแค่นี้ก็ต้องคิดสั้น”
ไมค์รีบด่าเจ้านายเพราะเข้าใจผิด
“คิดสั้น”
“ครับ จะโดดตึก”
“ไอ้บ้า! แกซิโดด”
“อ้าว”
“แล้วนี่โผล่หัวมาทำไม”
เจ้าคุณถามอย่างสงสัย ไมค์รีบยื่นแก้วเครื่องดื่มให้
“โกโก้ร้อนๆ ครับ รองท้องซะหน่อย คุณหนูไม่ได้ทานอะไรเลย เดี๋ยวจะไม่สบาย”
เจ้าคุณอึ้งไป แต่แอบซึ้งในน้ำใจของไมเคิล
“ขอบใจ..ฉันไม่หิว”
ไมเคิลถอนใจเฮือก จะเดินออก
“ไอ้ไมค์...”
ไมเคิลชะงัก หันหลังกลับมา
“ครับพ้ม”
“ถ้าเป็นแก แกจะทำยังไง”
ไมค์ยังคงไม่เข้าใจว่าเจ้าคุณหมายถึงเรื่องใดกันแน่
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่อง...จะไปไหนก็ไปเหอะ”
เจ้าคุณชะงักไม่ได้พูดต่อ แม้ว่าจะอยากบอกไมเคิลก็ตาม
“ครับ..คุณหนู”
ไมเคิลเดินออก เจ้าคุณหันกลับไปยืนมองเหม่ออย่างเดิม ส่วนไมเคิลหันมามองเจ้าคุณอย่างเห็นใจนาย
บ่ายนั้น ที่ไร่ชาม่วนใจ๋ สมหมายคุยอยู่กับปลัดจืดเรื่องการแก้ไขปัญหาของไร่ชาอยู่
“ครับนำที่ไปจำนองกับธนาคาร ถ้าลุงหมายสนใจ ผมจะลองคุยให้”
ปลัดจืดแนะนำ แต่ดูสมหมายไม่ค่อยสนใจ
“เกิดมาฉันยังไม่เคยกู้เงินใคร แล้วนี่ยังต้องเอาไร่ชาม่วนใจ๋ไปจำนอง...”
สมหมายพูดต่อไม่ออก และครุ่นคิดหนัก ส่วนปลัดจืดมองอย่างเข้าใจ
อีกฟากเวลาเดียวกัน เอมี่มาเยี่ยมรจนาวรรณที่โรงพยาบาล
“ว่าไงนะ คุณคะคุณขายังไม่ยอมแต่งงานกับมี่”
รจนาวรรณนอนบนเตียงตกใจที่เห็นเอมี่ลืมตัวโกรธใส่ตัวเอง แต่พอรู้สึกตัวเอมี่กลับเข้าสู่ภาวะปกติทันที แล้วแกล้งร้องไห้เสียใจ เข้ากอดรจนาวรรณ
“โฮๆ ฮือๆ มี่เสียใจที่สุดเลยค่ะคุณหญิงแม่ขา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเดี๋ยวนี้คุณคะคุณขาจะกล้าดื้อกับคุณหญิงแม่ ต้องเป็นเพราะนังบ้านนอกสมใจนั่นแน่ๆ..โฮๆฮือๆ”
“สมใจ! โอ๋ๆๆ..นิ่งซะนะจ๊ะหนูมี่ไม่ร้องจ้ะไม่ร้อง ยังไงแม่ก็ไม่มีวันรับนังเด็กบ้านนอกนั่นมาเป็นลูกสะใภ้แม่เด็ดขาด ลูกสะใภ้ของแม่ต้องเป็นหนูมี่คนเดียวเท่านั้น!”
รจนาวรรณแอบโอ๋เอมี่
“ไม่นะคะ..เรื่องนั้นมันไม่สำคัญสำหรับมี่เท่ากับการที่คุณคะคุณขากล้าทำให้คุณหญิงแม่ผู้ประเสริฐต้องเสียใจหรอกค่ะ มันทำให้มี่...มี่...ทนไม่ด้าย โฮๆฮือๆ”
รจนาวรรณซึ้งในคำพูดเอมี่
“โถ..หนูมี่ของแม่”
สองคนคนโผกอดเข้ากันแน่น เอมี่แอบยิ้มร้าย ทันใดนั้นเจ้าคุณเปิดประตูเข้ามา เห็นเอมี่แล้วชะงักอยากจะเดินออกทันทีแต่โดนรจนาวรรณเรียกไว้
“เจ้าคุณ!”
เจ้าคุณชะงัก
“จะไปไหน”
“เอ่อ..ไป..ทานข้าวครับ”
“ดีเลย หนูมี่เพิ่งจะบ่นหิว พาหนูมี่ไปทานข้าวด้วย”
เอมี่ยิ้มแฉ่ง เมื่อรจนาวรรณให้ท้าย เจ้าคุณปฏิเสธไม่ลง
“แต่ผมไม่...”
“เดี๋ยวนี้!”
เจ้าคุณเงียบไม่ตอบใดๆ เอมี่ยิ้มถามด้วยน้ำเสียงหวาน แต่แอบเย้นหยันอย่างผู้ชนะ
“เราจะไปทานอะไรกันดีคะ..คุณคะคุณขา”
เจ้าคุณยอมด้วยอารมณ์เซ็งเพราะถูกรจนาวรรณบังคับ
คืนนั้นในเวลาต่อมา เจ้าคุณพาเอมี่ไปกินหมูกะทะแบบที่เคยกินกับสมใจ
“อึ๋ยย์! หมูกะทะ”
เอมี่แสดงอาการรังเกียจ และไม่อยากเชื่อว่าเจ้าคุณจะพามาร้านข้างถนน
“นี่คุณคะคุณขาป่วยรึเปล่า ถึงได้พามี่มา..มา..มากินหมูกะทะ”
“ผมอยากกิน”
เจ้าคุณตอบแบบไม่สนใจ
“แต่มี่ไม่อยากกิน แล้วมี่ก็จะไม่กิน เพราะมี่กินไม่เป็น และก็ไม่เคยกิน
“งั้นก็ไปกินที่อื่น”
เอมี่คิดว่าเจ้าคุณจะชวนลุกหนีรีบยิ้มดีใจ
“ดีค่ะ...ไปกันเถอะ”
“ผมหมายถึงคุณ ไปคนเดียว!”
เจ้าคุณน้ำเสียงเรียบ แต่เอมี่กลับกรีดใส่อย่างไม่พอใจ
“อร้าย!”
คนในร้านเริ่มหันมอง และบางคนเริ่มสังเกตเห็นอ้ายขุนทองมากินหมูกะทะเสียแล้ว
“มี่ไม่อยากจะเชื่อ รู้ตัวมั่งมั้ยว่าตั้งแต่กลับมาจากบ้านนอก คุณคะคุณขาเพี้ยนไปแล้ว เพี้ยนไปเยอะด้วย จากที่เคยพามี่ไปกินข้าวตามโรงแรมหรูๆ ดูซิ เดี๋ยวนี้กลับพามากินหมูกะทะบ้าบออะไรก็ไม่รู้”
เอมี่วีนแตกทันที แต่เจ้าคุณก็สวนกลับทันที
“หยุด! อย่ามาเรียกว่าหมูกะทะบ้าบอ แล้วก็เลิกใช้คำว่าบ้านนอกได้แล้ว”
“ทำไมจะพูดไม่ได้ อ๋อ รู้แล้ว สะเทือนใจแทนนังบ้านนอกสมใจ นั่นใช่มั้ยล่ะมี่จะพูด บ้านนอกๆ”
“หยุด! บอกให้หยุด!”
เจ้าคุณเริ่มไม่พอใจเอมี่มากขึ้น
“ไม่หยุด บ้านนอกๆ”
“ไมค์! ไอ้ไมค์!”
ไมเคิลรีบวิ่งเข้ามา
“ครับ..คุณหนู”
“ลากคุณเอมี่ออกไป”
เอมี่งงเป็นไอ่ตาแตก
“คุณคะ”
“ไปไหนครับ”
ไมเคิลถามอย่างซื่อ
“ไปโยนทิ้งที่ไหนก็ได้”
“ห๊า!”
เอมี่แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“คุณคะ”
“ไปเซ่!”
เจ้าคุณตะคอกเร่งไมเคิลทันที
“เอ่อ..ครับคุณหนู”
ไมเคิลทำท่าจะจับตัวเอมี่ แต่เอมี่สะบัด
“อย่ามาแตะตัวฉัน จำไว้เลยคุณคะ มี่จะไปฟ้องคุณหญิงแม่ โฮๆ มี่จะไปฟ้องคุณหญิงแม่!”
เอมี่เสียใจวิ่งออกไป เจ้าคุณทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ด้วยความเซ็ง ทันใดนั้นเด็กเสิร์ฟคนหนึ่ง เอาหมูเข้ามาเสิร์ฟแล้วมอง เจ้าคุณ
“พี่ๆ..ใช่อ้ายขุนทองรึเปล่า”
เจ้าคุณไม่ตอบ ได้แต่มองหน้าเด็ก ที่เรียกเพื่อนมาดูอย่างดีใจ
“เฮ้ย! อ้ายขุนทอง อ้ายขุนทองจริงๆ ด้วย อ้ายขุนทองมาเว้ย!”
พนักงานในร้านรวมทั้งลูกค้ากรูออกมารุมขอถ่ายรูปขอลายเซ็นต์กันเนืองแน่น รุมถามสารทุกข์สุกดิบเจ้าคุณอย่างคลั่งไคล้
“อ้ายขุนทองทำไมไม่กลับไปม่วนแต๊”
“จริงด้วย..จะมีรายการต่อรึเปล่า ตอนนี้อดดูเลย จู่ๆ รายการก็จบไปเฉยเลย”
เจ้าคุณทำตัวไม่ถูก จู่ๆมีลูกค้าโวยวายใส่หน้าเจ้าคุณ
“จบไปก็ดีแล้ว ไม่อยากดูต่อแล้ว อ้ายขุนทองใจดำ ทิ้งไอ้ใจ๋มาได้ยังไง ไม่รักอ้ายขุนทองแล้ว”
เจ้าคุณตะลึงอึ้งกับสิ่งที่ป้าแฟนคลับต่อว่าจนหน้าชา
เช้าวันใหม่ สมใจกำลังฉีดยาฆ่าแมลงที่ทำขึ้นเองให้ชาวไร่ดูเป็นตัวอย่าง
“เราจะลองใช้น้ำยาชีวภาพสูตรใหม่นี้ฉีดไล่แมลง ไม่กี่วันก็คงจะรู้ผล เอ้า! ช่วยกันนะ”
สมใจกับปลัดจืดช่วยกันแจกจ่ายน้ำยาให้ชาวไร่ สมหมายกับสมศรี มองลูกสาวตั้งใจอย่างที่ทั้งคู่ทราบดีว่าไม่น่าจะได้ผล
“ฉันก็ยังแม่แน่ใจนะใจ๋ว่ามันจะได้ผลรึเปล่า”
ปลัดจืดกระซิบบอกสมใจ
“เอาน่า..ลองดู ยังไงก็ขอบใจปลัดมากนะ”
ปลัดจืดมองตอบอย่างดีใจ แต่หวานเจียบแอบได้ยิน ปลัดจืดจึงโดนกัดอีกเช่นเคย
“เฮ้อ! ปล่อยให้แมลงกินซะใบชายังน่าจะตายช้ากว่าใช้น้ำยาของอีตาปลัดนะพี่ใจ๋”
“ปากเหรอน่ะ...จับกรอกน้ำยาซะเลยดีมั้ยเนี่ย”
ปลัดจืดคว้าหวานเจี๊ยบไว้จะจับกรอกปาก แต่อีกฝ่ายดิ้นโวยวาย
“ช่วยด้วย! ปลัดรังแกประชาชน ช่วยด้วย”
“ไม่เอาน่า..ปลัด ทะเลาะกันอยู่ได้นะคู่นี้”
สมใจห้ามขึ้น หวานเจี๊ยบกระโดดเกาะแขนสมใจทันที
“ใครเขาอยากทะเลาะด้วยล่ะ มีปลัดโหดอย่างนี้ แบร้! สู้อ้ายขุนทองก็ไม่ได้”
หวานเจี๊ยบแลบลิ้นใส่ปลัด ในขณะที่สมใจได้ยินชื่อขุนทองแล้วเศร้า ปลัดจืดชะงักมองสมใจ
“ว่าแต่อ้ายขุนทองนี่ก็เฮ้อ จู่ๆ ก็แอบหนีไปเที่ยวที่ไหนก็ไม่รุ๊ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย พูดแล้วก็คิดถึ๊งคิดถึง”
สมใจยิ่งเศร้า แล้วเดินออกไป
“หยุดพูดมั่งก็ได้ ไม่มีใครว่า”
ปลัดจืดพูดส่หน้าหวานเจี๊ยบแล้วเดินตามสมใจมาทันที
“ห๊า! ไอ้..ไอ้..อึ้ย ไอ้บ้า!”
ลำใยที่ยืนอยู่แถวนั้นยื่นหน้าเข้ามาอย่างสะใจ
“สมน้ำหน้า! นังลิงเจี๊ยก ฮ่าๆ ฮุ๊บ!”
หวานเจี๊ยบไม่รอช้า เอาใบชาเน่าขยำใส่ปากลำใยเต็มปาก
“สมน้ำหน้า! ฮ่าๆ”
หวานเจี๊ยบวิ่งหนีออกไป ปล่อยให้ลำใยพยายามเอาใบชาเน่าออกจากปากตัวเอง
“แค่กๆ.นังลิงเจี๊ยก แค่กๆ นังโรคจิต”
ลำใยโมโหหยิบใบชาออกจากปากไป แล้วชะงักกึกเพราะสิ่งที่หยิบออกมาจากปากคือแมลงที่ลงใบชา
“ว๊าย! แค่กๆ”
ลำใยยิ่งตกใจและโวยวายหนักเมื่อเห็นหนอนอยู่ในปากตัวเอง
เวลาต่อมา สมใจเดินด้วยอารมณ์เซ็ง สักครู่ปลัดจืดดินตามมาคุยด้วย
“ใจ๋...”
“ฉันโอเคปลัด น้ำยาชีวภาพของปลัดมันก็น่าจะเวิร์คนะ”
สมใจเฉไฉเปลี่ยนเรื่อง ปลัดจืดรู้ แต่จำต้องเลยตามเลย
“ฉันก็หวังว่า...”
สมใจฝืนยิ้มแอบถอนใจ ปลัดจืดลอบมอง สมใจตัดสินใจครู่หนึ่งทนไม่ไหว จึงตัดสินใจถาม
“ปลัด....”
“หื้ม”
“เอ่อ..ปลัดได้ข่าว..อ้ายขุนทองมั่งรึยัง”
ปลัดจืดจ๋อยเล็กน้อยและคิดไว้แล้วว่าสมใจเป็นห่วงและรู้สึกดีกับเจ้าคุณแน่นอน
บ่ายวันเดียวกัน รจนาวรรณอ่านหน้าหนึ่งของเจ้าคุณที่โดนลูกค้าร้านหมูกะทะรุมขอลายเซ็น
“อะไรกันเนี่ย และแล้วไฮโซคนดัง เจ้าคุณ-คุณากร มหาศักดิ์ไพศาล หรืออ้ายขุนทอง แห่งรายการทีวียอดฮิต “ไฮโซบ้านเฮา” จู่ๆ ก็โผล่มาเรียกเสียงฮือฮาของแฟนคลับในร้านหมูกะทะ” หมูกะทะ อ้ายขุนทองแห่ง “ไฮโซบ้านเฮา” โอย! ฉันจะเป็นลม”
พูดจบรจนาวรรณหงายตึงลงบนเตียง เอมี่ที่นั่งอยู่ด้วยรีบเข้าประคอง
“คุณหญิงแม่! คุณหญิงแม่!”
เจ้าคุณเห็นดังนั้นรีบเข้าประคองแม่เช่นกัน แต่รจนาวรรณสะบัดหนี
“แม่!”
“ยัง! ไม่ต้อง ฉันยังไม่ตาย!”
“แม่...”
เอมี่สะใจ รจนาวรรณตวาดใส่เจ้าคุณทันที
“เจ้าคุณ! แม่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้วนะ”
“แม่...ผม..”
“ไม่ต้อง! แม่ไม่ฟัง แม่บอกแล้ว อย่างเดียวที่แม่อยากจะฟังจากปากหนูก็คือ ตอบตกลงจะแต่งงานกับหนูมี่!”
“แม่!”
เจ้าคุณหนักใจ แต่เอมี่ยิ้มร้ายสะใจที่เจ้าคุณต้องยอมแต่โดยดี
“ว่าไง จะตอบแม่ได้รึยัง”
เจ้าคุณอึ้ง เอมี่รอลุ้น
“ตกลงใช่มั้ย..เจ้าคุณ”
เอมี่ยิ้มรออย่างมีความหวัง แต่เจ้าคุณเงียบยังไม่ตอบคำถามของรจนาวรรณเพราะรู้เต็มใจว่าความรักทั้งหมดอยู่ที่สมใจ
เวลาต่อมา สมใจยังคงคาดคั้นหาข่าวเจ้าคุณจากปลัดจืดเช่นเดิม
“ว่าไงนะ”
ปลัดจืดสะดุ้ง เมื่อเห็นสมใจแอบโวยวายเป็นห่วงเจ้าคุณ แต่สมใจรู้ตัวจึงรีบเปลี่ยนอารมณ์ทันที
“ เอ่อ..โทษที..ตะกี๊ปลัดบอกว่ายังไม่ได้ข่าวอะไรเลยเหรอ”
“ใจ๋..ฉันว่าใจ๋ใจเย็นหน่อยดีกว่านะ อย่างที่ลุงกำโป๊งพูดก็ถูก อ้ายขุนทองเป็นผู้ชาย ไอ้การที่จะหายไปซักวัน สองวันมันก็คงจะไม่...”
สมใจลืมตัวรีบสวนทันที
“ปลัดพูดอย่างนี้ได้ยังไง จะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง ก็เป็นประชาชนที่ปลัดจะต้องดูแลทั้งนั้น ที่สำคัญ ขุนทองเขาก็ไม่ปกติเหมือนอย่างเราๆ ปลัดก็รู้ไม่ใช่เหรอ”
ปลัดจืดถึงกับจ๋อยไป
“ไม่เป็นไร ถ้าปลัดไม่อยากช่วย ฉันจะตามหาขุนทองเอง”
พูดจบสมใจเดินจากไป ทิ้งให้ปลัดจืดยืนนิ่งแอบน้อยใจสมใจอยู่ไม่น้อย
เวลาเดียวกันที่โรงพยาบาล เจ้าคุณยังโดนคาดคั้นจากรจนาวรรณเรื่องแต่งงานกับเอมี่เช่นเคย
“ตกลงว่ายังไง...เจ้าคุณ”
เจ้าคุณคิดหนัก เอมี่ลุ้น ยิ้มปลื้ม
“เจ้าคุณ!”
รจนาวรรณเร่งจนเจ้าคุณโพล่งขึ้น
“แม่ครับ...ให้เวลาผมอีกซักนิดได้มั้ยครับ”
“ไม่ได้!”
“แม่...”
“หนูจะต้องแต่งงานกับหนูมี่ให้เร็วที่สุด แม่ถึงจะลืมเรื่องแย่ๆ ที่หนูทำไว้กับแม่ได้”
เจ้าคุณหนักใจที่รจนาวรรณไม่ยอมลดความพยายาม
“แม่...”
“ค่ะ..แล้วมี่ก็จะไม่โกรธคุณคะคุณขาที่พามี่ไปร้าน...(แหยะๆ) หมูกะทะเมื่อคืนนี้”
เอมี่แจ๋ขึ้นมา ในขณะที่เจ้าคุณมองด้วยสายตารำคาญ
“ตกลงว่า...”
รจนาวรรณยังเร่งรัดลูกชายต่อ เอมี่จิกตาลุ้นคำตอบ จ้าคุณถอนใจเฮือกใหญ่เหมือนตัดสินใจ แต่ทันใดนั้นไมเคิลเปิดประตูเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“แย่แล้วครับ!”
“แกซิแย่! พรวดพราดเข้ามาไม่เคาะประตู ไม่มีมารยาท!”
เอมี่ด่า ในขณะที่เจ้าคุณค่อยๆถามไมเคิล
“มีอะไรไมค์”
“แย่แล้วครับคุณหนู ผมว่า..คุณหนูไปดูเองดีกว่าครับ”
เจ้าคุณเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เมื่อเดินออกมาดูพบว่ามีแฟนคลับของอ้ายขุนทองมายืนรออยู่เต็มโรงพยาบาล ทั้งป้ายไฟ สาวน้อยสาวใหญ่ สาวประเภทสองแห่กันมามากมาย รวมทั้งนักข่าวจากหลายสำนัก จนรปภ.ต้องช่วยกันไว้
“เข้าไม่ได้นะครับ อย่าก่อความวุ่นวายนะครับ”
รปภ.เข้ามาห้าม
“เราไม่ได้วุ่นวาย เราจะไปหาอ้ายขุนทอง”
แฟนคลับรีบตอบแล้วพากันกรี๊ดจนรปภ.หูแทบแตก
“ขุนทอง! ขุนทอง! ขุนทอง!”
“ทำไงดีเนี่ย”
รปภ.เริ่มกลุ้ม ส่วนไมเคิลวิ่งนำหน้าเจ้าคุณมาดูสถานการณ์
“นั่นไงครับคุณหนู แฟนคลับคุณหนูอื้อเลย”
เจ้าคุณยังสับสนว่าตนมีแฟนคลับตั้งแต่เมื่อไหร่
“แฟนคลับ”
“ครับ แฟนคลับอ้ายขุนทองไงครับ อ้าว..งง ดังไม่รู้เนื้อรู้ตัวนะเจ้านายเรา”
ยิ่งแฟนคลับเห็นเจ้าคุณ ยิ่งกรี๊ดสนั่นโรงพยาบาล
“นั่นไง! อ้ายขุนทองมาแล้ว!”
“กรี๊ด!”
แฟนคลับทุกคนบุกจะเข้ามารุมเจ้าคุณ พนักงาน และรปภ. กั้นไว้ไม่อยู่ ทั้งแฟนคลับ ทั้งนักข่าวมะรุมมะตุ้มรุม กอดรัดฟัดเหวี่ยงดูโกลาหล
“ขอถ่ายรูปหน่อยค่ะ”
แฟนคลับตะโกนใสเจ้าคุณ ในขณะที่นักข่าวจากหลายสำนักจิ้มไมค์มาที่เจ้าคุณทันที แย่งกันถามข้อสงสัยเกี่ยวกับรายการไฮโซบ้านเฮา
“ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะ ทำไมไฮโซบ้านเฮาจบไปดื้อๆ ล่ะคะ/ จะมีภาค2มั้ยคะ/ เรื่องจริงหรือมีสคริปต์คะ/ ตกลงอ้ายขุนทองปิ๊งสมใจจริงรึเปล่า”
คำถามเรื่องสมใจทำเอาเจ้าคุณชะงักไปในทันที
“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
รจนาวรรณนั่งมาพร้อมรถเข็น ออกมาตะโกนทุกคนเงียบกริบ
เวลาต่อมา เจ้าคุณโดนรจนาวรรณเล่นงานอย่างหนักเรื่องเป็นดาราจำเป็น
“แม่ยอมไม่ได้อีกต่อไปแล้วนะ..เจ้าคุณ! ผู้ดีเก่าอย่างเราต้องมากลายเป็นบุคคลสาธารณะ ลูกชายของแม่ต้องมากลายเป็นดารา โธ่! แล้วนี่แม่จะเอาหน้าไปไว้ไหน ใครๆ เขาไม่หาว่าแม่ตกยากถึงกับจะต้องให้ลูกชายไปเต้นกินรำกินแล้วเหรอเนี่ย”
“แม่ครับ...ไปกันใหญ่แล้ว”
“หนูนั่นแหละที่ไปกันใหญ่ เลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน”
เจ้าคุณเริ่มอ่อนใจ เมื่อรจนาวรรณยิ่งไม่เข้าใจ
“หนูต้องกู้หน้าให้แม่ด้วยการแต่งงานกับหนูมี่!”
เอมี่ฟังอยู่ยิ้มดีใจ
“เยส!”
“โธ่! มันคนละเรื่องเลยครับแม่”
“เรื่องเดียวกัน หนูมี่เป็นถึงลูกสาวคุณหญิงทิพย์ธิดา เกริกเกรียงไกร เพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ...”
เอมี่ฝืดคอ เพราะแท้ที่จริงแล้วไม่ได้รวยจริงอย่างที่รจนาวรรณเข้าใจ
“เหมาะสมจะมาเป็นลูกสะใภ้ของแม่ ไม่ใช่นังบ้านนอกนั่น!”
“แม่ครับ เลิกเรียกสมใจว่า..”
“ทำไมจะเรียกไม่ได้!”
เจ้าคุณเริ่มอารมณ์ไม่พอใจ
“ลำพังลูกหนีแม่ไปเป็นดาราแม่ก็ขายหน้าจะแย่แล้ว”
“ผมไม่ได้เป็นดารา”
“แฟนคลับแห่มากันซะขนาดนั้นน่ะนะคะ หึมม์...ยิ่งกว่า AF, เดอะสตาร์ อีกค่ะคุณหญิงแม่ขา”
เจ้าคุณหันมาค้อนใส่ เอมี่หาตัวช่วยรีบเกาะแขนรจนาวรรณหาที่พึ่งหลบภัย
“หนีไปเป็นดาราไม่พอยังจะเอานังบ้านนอกมาเป็นลูกสะใภ้แม่ ใจคอหนูจะทำให้แม่ย่ำแย่ไปถึงไหนห๊า!เจ้าคุณ เพราะฉะนั้น หนูต้องกู้หน้าให้แม่ด้วยการแต่งงานกับหนูมี่โดยเร็วที่สุด!”
เจ้าคุณไม่ตอบใดๆแต่เต็มไปด้วยอารมณ์เซ็ง
คืนนั้นที่ดาดฟ้าโรงพยาบาล เจ้าคุณอยู่ในอารมณ์เซ็ง ไมเคิลเดินถือแก้วนมสดมายื่นให้
“นมซักแก้วนะครับคุณหนู ร่างกายจะได้แข็งแรง”
“แล้วหัวใจล่ะ..ไอ้ไมค์”
ไมเคิลถอนหายใจ อย่างเข้าใจนายตัวเอง
“สิ่งที่ฉันทำมันผิดมากนักเหรอไอ้ไมค์”
เจ้าคุณถามลอยๆขึ้นมา ไมเคิลรีบนั่งลงข้างเจ้าคุณทันที
“แล้วอย่าไปบอกคุณผู้หญิงว่าผมพูดนะครับคุณหนู! เป็นดาราน่ะดีออก จะตาย เดี๋ยวนี้ใครๆ เขาก็อยากจะเป็นกันทั้งนั้น ทั้งรวยทั้งดัง ดีกว่าเป็นไฮโซเฉยๆอีก ผมว่า...”
“ฉันไม่ได้หมายถึงเป็นดารา”
“อ้าว!”
“ฉันหมายถึง...”
เจ้าคุณสองจิตสองใจจะบอกไมเคิลดีหรือไม่ แต่คู่สนทนารู้ใจเลยสวนขึ้นก่อน
“...สมใจ น่ะเหรอครับ”
“...แก..รู้ได้ไง”
เจ้าคุณถามอย่างสงสัย
“โห...ไม่รู้เลยนะครับคุณหนู ติดฝนกันซะขนาดนั้น ซ้อนมอเตอร์ไซค์กันซะขนาดนั้น จกข้าวเหนียวกันซะขนาด...”
เจ้าคุณเขกหัวไมเคิล เพราะเข้าใจคนละเรื่อง
“พอๆ...ทะลึ่ง!”
“ว่ากันตรงๆ นะครับ ตั้งแต่ผมอยู่กับคุณหนูมา ผมไม่เคยเห็นคุณหนูมองผู้หญิงคนไหนด้วยแววตาอย่างที่มองสมใจเลยนะครับคุณหนู”
ไมเคิลพูดอย่างเข้าใจ
“ไอ้ไมค์! แกคิดว่าฉันควรจะ...”
“ควรจะหัดมองคุณเอมี่อย่างงั้นมั่งดีกว่าครับ”
ไมเคิลรีบตัดบทให้ จนเกือบโดนเจ้าคุณเขกหัวอีกรอบ
“ ไอ้ไมค์!”
“ก็มันจริงนี่ครับคุณหนู เพราะตั้งแต่คุณผู้ชาย..คุณพ่อของคุณหนูจากไป ผมก็ไม่เคยเห็นคุณหนูขัดใจแล้วก็ไม่เคยทำให้คุณหญิงแม่ร้องไห้เลยซักกะครั้งเดียวเหมือนกัน”
เจ้าคุณอึ้งไปในคำพูดของไมเคิล นั่งตาลอย และรู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูกกับสิ่งที่ต้องตัดสินใจครั้งนี้
อ่านต่อหน้า 3 พรุ่งนี้ เวลา 9.00 น.
รักออกอากาศ ตอนที่ 8 (ต่อ)
บ่ายวันต่อมาชาวบ้านและครอบครัวสมใจอยู่กันพร้อมหน้าที่ไร่ชาม่วนใจ๋ หารือเรื่องวิธีกำจัดแมลงที่กัดกินใบชาจนหงิกงอไปทั้งไร่
“ฉันต้องขอโทษทุกคนด้วยที่น้ำยาชีวภาพสูตรใหม่ไม่ได้ผล”
ปลัดจืดเอ่ยขึ้นด้วยแววตาเศร้า
“นั่นไง! ฉันพูดไม่มีผิด กระจอก! ไม่มีน้ำยา!” หวานเจี๊ยบรีบใส่ทันที
“หวานเจี๊ยบ!” สมศรีรีบดุหวานเจี๊ยบ ไม่ให้ซ้ำเติมปลัดจืด
สมหมายเดินมาตบไหล่ปลัดจืดอย่างให้กำลังใจ
“เอาน่า..ปลัด! ของใหม่มันก็งี้แหละ ปรับปรุงอีกซักหน่อยมันก็คงจะใช้ได้”
“บรรลัยหมดซิไม่ว่า” หวานเจี๊ยบยังไม่ยอมหยุด
“เอ๊ะ! นังหวานเจี๊ยบนี่”
สมศรีมองหน้าหวานเจี๊ยบปรามให้หยุด จนอีกฝ่ายหน้าเสียไป สมใจถอนหายใจหมดแรง
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปล่ะพ่อ”
สมหมายอึ้ง ในขณะที่ชาวบ้านทุกคนรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
เวลาถัดมา สมหมายตัดสินใจเกี่ยวกับการฟื้นฟูไร่ชาได้แล้ว จึงบอกปลัดจืดให้ช่วยจัดการต่อ
“เอาจริงเหรอครับลุงหมาย”
ปลัดจืดถามเพื่อความมั่นใจ
สมหมายมีสีหน้ากังวลแต่จำต้องยอมรับวิธีนี้
“ก็คงจะต้องอย่างนั้นล่ะปลัด ไม่เป็นไร เพื่อกอบกู้ไร่ชาม่วนใจ๋ กัดฟันส่งดอกส่งต้นธนาคาร อีกไม่นาน เราก็คงได้ไร่ชาม่วนใจ๋ของเรากลับมา”
ปลัดจืดฟังแล้วรู้สึกเศร้า
“ว่าแต่...ปลัดจืดต้องรับปากฉันนะ ว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใคร โดยเฉพาะแม่ศรีกับ ไอ้ใจ๋!”
ปลัดจืดอึ้งไป ในขณะที่สมหมายมีสีหน้าไม่สบายใจไปกว่าปลัดจืดเท่าใดนัก
ต่อจากนั้นไม่นาน สมใจ คำปุย แคบหมู และไส่อั้ว เดินเล่นมาพร้อมกัน แต่ต้องมาชะงักเมื่อมีสมุน
ของอาเฟยขวางทางอยู่
“พวกแก!”
สมใจจำได้ถนัดตาเพราะเคยโดนพวกนี้เล่นงานมาแล้วรอบหนึ่ง สมุนสามคน เปิดทางให้อาเฟยซึ่งยืนอยู่นานแล้ว ทันทีที่สมใจเห็นก็โวยวายใส่ทันที
“จะอะไรอีก ต้องการอะไร”
อาเฟยยิ้มแล้วตอบชัดเจน
“ต้องการไร่ม่วนใจ๋”
“ไอ้บ้า!”
ทั้งสมใจ คำปุย แคบหมูและไส้อั่ว ตอบพร้อมกันแล้วทำท่าลุย แต่สมุนของอาเฟยควักปืนและมีดขู่ไว้
“หยุด! แค่ผู้หญิงกับเด็กนะเว๊ย!”
อาเฟยสั่งลูกน้องอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามรุนแรง
“เด็กแล้วไง”
“ใช่! เด็กแล้วไง”
แคบหมูกับไส้อั่วรีบท้าทาย จนหนึ่ในสมุนอาเฟยจะเข้ามาตบไส้อั่ว
“เฮ๊ย! อย่าทำเด็ก!”
อาเฟยร้องทัก จนสมใจหมั่นไส้
“มาเฟีย มีคุณธรรมด้วยเรอะ”
อาเฟยมองสมใจแล้วยิ้ม
“อยากขายไร่ม่วนใจ๋เมื่อไหร่ บอกฉันได้เสมอนะ..สมใจ ไป!”
อาเฟยสั่งลูกน้องให้กลับ
“ครับ! เถ้าแก่น้อย”
อาเฟยและสมุนเดินออกไป
“ใจ๋! ฉันว่าไอ้เถ้าแก่น้อยนั่นมันมองแกแปลกๆ นะ”
คำปุยรีบท้วง
“จะบ้าเหรอนังปุ๋ย ไอ้มาเฟีย ฝันไปเถอะ!”
“นี่ถ้าอ้ายขุนทองอยู่นะ ป่านนี้ชกหน้ามันหักไปแล้ว”
แคบหมูยังคิดถึงเข้าคุณ สมใจชะงักอึ้งหน้าสลดไป
“จริงด้วย...หายไปตั้งหลายวันแล้ว ป่านนี้ไปติงต๊องอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้”
ไส้อั่วติดตลกแต่เวลานี้สมใจแอบคิดถึงเจ้าคุณขึ้นมาจับใจ
คืนนั้นในผับแห่งหนึ่ง แสงเสียงวูบวาบดูคึกคัก แต่กลับเจ้าคุณนั่งอยู่กับไมเคิลแค่สองคน เจ้าคุณเริ่มมึนได้ที่ ในขณะที่ไมเคิลแอบกระสับกระส่าย
“เอ่อ..คุณหนูครับ...คุณหนู”
เจ้าคุณตวัดสายตามามองไมเคิลทันที
“อะไร”
“ป่านนี้คุณผู้หญิงเป็นห่วงคุณหนูแย่แล้วนะครับ”
ไมเคิลทั้งที่แอบกลัวเจ้าคุณโกรธเช่นกัน
“ไอ้ไมค์! เดี๋ยวเตะ!”
ไมเคิลสะดุ้งสุดตัว
“เย้ย!”
“หุบปาก! พูดมากนัก ไปเลย ไปเต้น”
“หา!”
“ไปเซ่! เต้น!”
ไมเคิลกล้าๆกลัวๆ
“เอาจริงเหรอครับคุณหนู”
“เดี๋ยวเตะ!”
ไมเคิลรีบลุกขึ้นแล้วค่อยๆเต้น เหลียวซ้ายแลขวาด้วยความอาย
“เต้นอีก เต้นอีก สนุก เข้าใจมั้ย สนุก”
ไมเคิลรีบเต้นเอาใจเจ้านาย
“เต้นไป! อย่าหยุด!”
เจ้าคุณสั่ง ไมเคิล สักครู่แมทธิวมุ่งตรงเข้ามาหาเจ้าคุณทันที
“ท่าทางจะสนุกกันน่าดูเลยนะ..ไอ้คุณ”
เจ้าคุณหันไปเห็นแมทธิวยืนอยู่กับเจอาร์ เจอาร์รีบปรี่เข้ามาหาเจ้าคุณ
“ไอ้คุณ! อาร์ยูเครซี่ นี่แกเพี้ยนไปรึเปล่าวะมายเฟรนด์ จู่ๆ ก็เล่นสั่งปิดผับให้ไมเคิลมัน แดนซ์ซิ่งอยู่คนเดียวเนี่ยนะ บ้ารึเปล่า โซเครซี่”
“เรื่องของฉัน แล้วพวกแกเข้ามาได้ไง ฉันจ่ายเงินปิดผับไปแล้วนะเว๊ย!”
เจ้าคุณตอบแบบไม่สนใจใครหน้าไหน แมทธิวแอบหมั่นไส้ในความรวยของเจ้าคุณจึงรีบสวนขึ้น
“รู้...ว่าแกรวยมากไอ้คุณ แต่น่าสงสาร รวยแทบตายกลับไม่มีความสุข”
เจ้าคุณไม่พอใจผลักแมทธิวอย่างแรง
“แกพูดอะไร”
“พูดอะไร ฉันไม่ได้พูดอะไร ก็แค่อยากแสดงความยินดีกับเพื่อนรักที่กำลังจะต้องแต่งงานกับเอมี่”
“แกรู้ได้ยังไง”
เจ้าคุณสงสัย แต่แมทธิวรีบกลบเกลื่อน
“รู้ได้ยังไงไม่สำคัญ สำคัญที่ว่ามันคงทำให้แกมีความสุขมาก”
เจ้าคุณสุดโกรธต่อยแมทธิวล้มหงาย เจอาร์กับไมเคิลที่เต้นอยู่ รีบปรี่เข้ามาช่วยดึงเจ้าคุณไว้ แมทธิวรีบโวยวาย
“อะไรวะ ฉันพูดกับแกดีๆ ทำไมต้องมาต่อยกันด้วย”
“แก...พวกแก! ทำลายความสุขของฉัน ทำลายความสุขของฉัน”
เจ้าคุณล้มทรุดไปดว้ยความเมา โดยมีไมเคิลประคองไว้
“ใจเย็นครับ...คุณหนูเมาแล้วนะครับ”
“ไม่เมา..ไม่มาววว”
เจอาร์มองเจ้าคุณด้วยความสงสาร
“อาการหนักขนาดนี้เลยเหรอวะมายเฟรนด์”
แมทธิวแอบย้มร้ายสะใจในความทุกข์ของเจ้าคุณ
เวลาถัดมา เจอาร์กับไมเคิลประคองเจ้าคุณลงนอนเบาะหลัง แมทธิวยืนมองอย่างสะใจ
“ดูคุณหนูแกหน่อยนะเว๊ย...ไมเคิล”
เจอาร์สั่งไมเคิล
“คับพ้ม! เยสเซ่อ!”
“เออ..ดีมาก..ไปๆรีบไป เดี๋ยวคุณหญิงแม่เอาตาย”
ไมเคิลรับปาก
“เยสเซ่อ”
ไมเคิลขับรถออกไป เจอาร์มองตามด้วยความสงสารเจ้าคุณ
“เฮ้อ! น่าสงสารไอ้คุณมันเหมือนกันนะ เฮ้ย! ว่าแต่ตะกี้แกบอกว่าไอ้คุณมันจะแต่งงานกับเอมี่จริงเหรอวะ”
เจอาร์สงสัย แมทธิวยิ้ม ยักคิ้วตอบแทน
“โอ มาย ก็อด”
เจอาร์ตกใจเมื่อรู้ว่าเจ้าคุณต้องแต่งงานกับเอมี่ในเวลาอันใกล้นี้
คืนนั้น ในรถเจ้าคุณที่อยู่ในสภาพเมาเต็มที่ ไมเคิลรับหน้าที่คนขับรถที่ขับไปบ่นไปตลอดทาง
“เวรกรรมของไอ้ไมค์ จะโดนไล่ออกมั้ยวะเนี่ยตู เฮ้อ! คุณหนูนะคุณหนู...หาเรื่องให้ไอ้ไมค์แท้ๆ”
เจ้าคุณเริ่มโผล่ขึ้นด้านหลัง หน้าตายังมึนได้ที่
“ ไมค์...”
“นั่น! เรียกทั้งวัน หาเรื่องให้ทั้งวัน”
“ไอ้ไมค์!”
เจ้าคุณเรียกเสียงดังขึ้น จนไมเคิลตกใจ
“เย้ย! คุณหนู!! ตกใจหมดเลย โธ่! นึกว่าหลับมีอะไรครับ”
เจ้าคุณนิ่งไปสักครู่ ก่อนตัดสินใจถามไมเคิล
“แกรักฉันมั้ย”
“เฮ่ย! คุณหนู ผมไม่ใช่ ผมไม่ได้เป็นไ
ไมเคิลคิดว่าเจ้าคุณบอกรักตนแบบชายรักชาย
“แกอยากเห็นฉันมีความสุขมั้ย”
เจ้าคุณเมา เพ้อต่อ
“แน้ คุณหนู ผมชอบผู้หญิง!”
ไมเคิลยังเล่นต่อ แต่เจ้าคุณโพล่งขึ้น
“พาฉันไปม่วนแต๊!”
“ห๊า!”
ไมเคิลตกใจ เบรกรถจนเจ้าคุณหิ่วทิ่ม
“ไอ้ไมค์!”
ไมเคิลตาเหลือก
“คุณหนู! เมาใช่มั้ยครับ ที่พูดตะกี๊เมาใช่มั้ย”
เจ้าคุณพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาเศร้า
“พาฉันไปม่วนแต๊ เป็นครั้งสุดท้าย”
ไมเคิลอึ้ง ในขณะที่เจ้าคุณยังคงแววตาเศร้าและอยากกลับไปม่วนแต๊อีกครั้งก่อนที่จะทำตามใจแม่บังเกิดเกล้าโดยการแต่งงานกับเอมี่
กลางดึกคืนเดียวกันวิบูลย์ เข้าของทีวีเคเบิลโวยวายอยู่ที่บริษัทของก้องเกียรติและกิ่งแก้ว
“พัง พังป่นปี้ สถานีของอั๊วจะโดนแฟนๆ ถล่มเละอยู่แล้ว”
วิบูลย์ด่ากราด ก้องเกียรติ กิ่งแก้วและพนักงานหน้าสลดไปตามๆกัน
“บริษัทเราก็เละเหมือนกันล่ะค่ะเสี่ย”
กิ่งแก้วเริ่มเถียงขึ้นบ้าง
“ยังจะมาพูด! เพราะพวกลื้อเลยอาคุณก้อง อาคุณกิ๋ง ทำอั๊วบรรลัยหมด จู่ๆ รายการไฮโซบ้านเฮาก็หายวูบไปจากจอ แล้วนี่จู่ๆ พวกลื้อก็บอกอั๊วว่าจะเลิกทำรายการ เลิกกันง่ายๆ ยังงี้เลยเหรอ”
“เราต้องขอโทษเสี่ยจริงๆ ครับ”
ก้องเกียรติเอ่ยขอโทษด้วยใจจริง
“ขอโทษ เลิกง่ายๆ แล้วยังพูดง่ายๆ เขาเป๋!”
“ก็ในเมื่อทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้แล้วเสี่ยจะให้พวกเราทำยังไงล่ะคะ”
กิ่งแก้วชักเริ่มโมโห
ไทำยังไง อั๊วจะไปรู้เรอะ พวกลื้อตะหากที่ต้องบอกอั๊วว่าต้องทำยังไง”
“เอ๊ะ! เสี่ย...”
กิ่งแก้วฟิวส์ขาดจนก้องเกียรติต้องเข้ามาดึงไว้
“เสี่ยครับ...เรียนตรงๆ ว่าพวกผมก็ยังไม่รู้เลยครับว่าจะทำยังไงต่อไปดี”
“แต่อั๊วรู้ อั๊วจะบอกให้! พวกลื้อไปเตรียมหาทนายที่เก่งที่สุดเท่าที่พวกลื้อจะหาได้เอาไว้เลย อั๊วจะฟ้องพวกลื้อ”
“ฟ้อง!”
ก้องเกียรติ กิ่งแกล้ว และพนักงานตกใจ ไม่คิดว่าวิบูลย์จะมาเอาเรื่อง
“เออ! ฟ้อง แล้วเจอกันในศาล”
วิบูลย์พูดจบเดินออกไปทันที ทิ้งให้ก้องเกียรติและกิ่งแก้ว ยืนหน้าเสียทำอะไรไม่ถูก พนักงานต่างพากันวิจารณ์ แล้วเจอาร์เดินเข้ามาพอดิบพอดี
“แหม..คุยอะไรกันอยู่ดูแฮปปี้มีความสุข”
“สุขบ้านแกซิไอ้เจอาร์”
ก้องเกียรติด่าเจอาร์เต็มปาก
“อ้าว! วันนี้มันวันอะไรวะ เพื่อนฝูงมายเฟรนด์ ดูจะเครียดกันไปหมด เมื่อกี๊ก็ไอ้เจ้าคุณ ตอนนี้ก็พวกแก
“ไอ้คุณเหรอ”
ก้องเกียรติรีบถามกลับทันที
“เจ้าคุณทำไมอ่ะเจอาร์”
“อ๋อ..ไอ้คุณมันก็...”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว แอบถามสารทุกข์สุกดิบของเจ้าคุณจากเจอาร์
เช้ามืดของวันถัดมา เจ้าคุณนั่งซุ่มมองหลังคาบ้านสมใจอยู่ในรถที่เบาะหลัง โดยมีไมเคิลนั่งหน้าตากังวลอยู่ที่นั่งคนขับ รถของเจ้าคุณจอดซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้
“คุณหนู...ถ้าคุณผู้หญิงรู้...”
ไมเคิลกลัวรจนาวรรณรู้เรื่องแล้วอาจถูกเล่นงานที่พาเจ้าคุณมาที่ม่วนแต๊อีกครั้ง
“เงียบ!”
เจ้าคุณนั่งมองหลังคาบ้านสมใจด้วยความคิดถึงจับใจ ไมเคิลเหลือบมองเจ้านายด้วยความรู้สึกเห็นใจ แต่ก็ตัดสินใจพูด
“คุณหนูครับ...อย่าเพิ่งเตะผมนะครับ”
เจ้าคุณมอง
“เอ่อ...คือ..ผมว่าถึงจะมานั่งมองหลังคาบ้านอย่างนี้ มันก็คงไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกครับ”
เจ้าคุณอึ้ง ก่อนจะหันไปมองที่บ้านสมใจดว้ยแววตาครุ่นคิด
เวลานั้นสมใจเดินอย่างหมดอาลัยตายอยากลงจากบ้านมา เจ้าคุณรีบหลบแล้วผลักหัวไมเคิลให้หลบด้วย
“หลบ! ไอ้ไมค์!”
“ไม่เห็นหรอกครับ อยู่ในพุ่มไม้ซะขนาดนี้”
เจ้าคุณค่อยๆ โผล่หน้าขึ้นมองสมใจ สมใจยืนเหงาเดียวดาย ก่อนจะตัดสินใจคว้าจักรยานขี่ออกไป
เจ้าคุณชะเง้อตามอย่างเป็นห่วง
“ใจ๋จะไปไหนน่ะ”
“คุณหนูครับ...ผมว่า..เรากลับกันเถอะครับ”
ไมเคิลพูดกับเจ้านายอย่างห่วงใย ในขณะที่เจ้าคุณชะเง้อมองสมใจด้วยความห่วงใย
“ใจ๋...”
“คุณหนู...”
เจ้าคุณกลุ้มใจ สุดท้ายตัดสินใจ
“ไมค์...”
“ครับ”
“กลับ!”
ไมเคิลยิ้มเมื่อได้ยินเจ้าคุณบอกให้กลับ
“ครับพ้ม!”
“แกกลับ! ฉันยังไม่กลับ!”
“ครับพ้ม! ห๊า! ว่าไงนะครับคุณหนู”
ไมเคิลช็อกเมื่อรู้ว่าต้องกลับไปกรุงเทพฯเพียงลำพัง
เวลาต่อจากนั้น สมใจปั่นจักรยานไปตามทาง ตามหาเจ้าคุณ จอดแวะถามแม่อุ๊ยตามทาง ถามจนอ่อนใจก้ยังไม่เจอเจ้าคุณ สมใจจูงจักรยานไปที่ที่เคยนั่งคุยกัน กินข้าวหนียวร่วมสาบานกันอย่างมีความสุข สมใจหน้าเศร้า จะขยับตัวออกแต่บังเอิญทำจักรยานล้มลง ก้มจะดึงจักรยานขึ้น ก็มีใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาช่วย สมใจชะงักกึก เงยหน้าขึ้นอย่างดีใจเพราะนึกว่าขุนทอง
“ขุนทอง...”
ปลัดจืดหน้าจ๋อย แต่ก็ยังฝืนยิ้ม
“ไม่ใช่...ฉันเอง”
“ปลัด..”
ปลัดจืดแกล้งกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่องไป
“ออกมาได้ยังไงคนเดียวตั้งแต่เช้ามืด”
“ฉัน...”
“ลุงหมาย ป้าศรี คำปุย แคบหมู ตามหาใจ๋กันใหญ่”
สมใจก้มหน้า ยอมรับผิดคล้ายเด็กถูกตำหนิ ปลัดจืดมองอย่างเข้าใจและช้ำใจไปพร้อมๆกัน
“เรื่องขุนทองน่ะ..ไว้เป็นหน้าที่ฉันเอง”
สมใจเงยหน้าขึ้นอย่างดีใจ ในขณะที่ปลัดจืดหน้าจ๋อยเข้าไปอีก
“ต่อไปใจ๋อย่าทำอย่างนี้อีก มันอันตรายคนเขาเป็นห่วงรู้มั่งมั้ย”
“ปลัด..”
“ไป..กลับบ้าน...ฉันไปส่ง”
ปลัดจืดคว้าจักรยาน เตรียมไปส่งสมใจ แต่สมใจกลับดึงรั้งไว้
“ไม่เป็นไรหรอก ปลัดต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ”
“ก็จะไปตามเรื่องขุนทองให้ไง”
“โอ๊ย...งั้นรีบไปเถอะ ฉันกลับเองได้ไม่ต้องไปส่งหรอก”
“โอเค ระวังตัวด้วยนะ”
“ไปเหอะ รีบไปเหอะ ไม่ต้องห่วงฉัน บ๊ายบาย”
สมใจรีบโบกมือส่งท้ายปลัดจืด อยากให้รีบตามหาตัวเจ้าคุณ ปลัดจืดยิ่งจำใจโบกมือตอบแล้วก็เดินออกไป สมใจยกมือหลับตาตั้งจิตอธิษฐาน
“เจ้าประคู้น...ขอให้ปลัดตามขุนทองกลับมาให้ได้ด้วยเถิ้ด”
สมใจลืมตาแวววาวมีความหวัง คว้าจักรยานหันหลังกลับแล้วแทบช็อกเมื่อเห้นเจ้าคุณในคราวเจ้าขุนทองยืนอยู่ สมใจดีใจจนพูดไม่ออก
“ขุน...ทอง...”
เจ้าคุณยิ้มให้สมใจอย่างดีใจไม่ต่างกัน
“ขุนทอง!”
สมใจกับเจ้าคุณโผวิ่งเข้ากอดกัน ซักพักสมใจรู้สึกตัว สะดุ้งออกห่างเจ้าคุณแล้วกลบเกลื่อนฟอร์มรีบคลายกอดนั้นออก
“อีตาบ้า! หายไปไหนมา”
“เอ่อ...”
เจ้าคุณอึกอัก สมใจไม่รอช้าทุบเข้าที่ลำตัวเจ้าคุณด้วยความห่วงใยและคิดถึงแต่ยังฟอร์มจัดเช่นเคย
“คิดว่าตัวเองเป็นนินจารึไงห๊า นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป”
เจ้าคุณไม่หลบยอมให้สมใจทุบตีอยู่อย่างนั้น
“ นิสัยไม่ดี! ไม่นึกถึงใจคนอื่นมั่งเลย คนเขาเป็นห่วงรู้มั่งมั้ย”
สมใจพูดจบก็ชะงักเอง รู้ว่าหลุดปาก เจ้าคุณรู้ใจสมใจมากขึ้น
“ต่อไปนี้อย่าทำอย่างนี้อีก เข้าใจมั้ย!”
สมใจรีบจูงจักรยานออกไป เจ้าคุณมองตามด้วยความเศร้า ก่อนจะนึกอะไรได้
“ใจ๋ เดี๋ยวก่อน! รอด้วย”
อีกมุมหนึ่งปลัดจืดมองทั้งสองคนอยู่ด้วยแววตาละห้อย ยืนพิงต้นไม้อย่างหมดแรง
บ่ายวันนั้น เจ้าคุณพาสมใจมาที่น้ำตกอุ๊ยนางรอ
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม..ขุนทอง”
เจ้าคุณนิ่งไป นึกถึงคำพูดที่สมใจเคยพูดไว้เกี่ยวกับน้ำตกศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้
“พวกเราเชื่อกันว่าถ้าหนุ่ม-สาวที่รักกันพากันไปอธิษฐานและดื่มน้ำร่วมสาบานกันที่น้ำตก ความรักจะสมหวังและรักกันตลอดไป เหมือนกับว่าแม่อุ๊ยนางรอจะเอาใจช่วยอยากให้ทุกคู่รักสมหวัง ไม่ต้องผิดหวังเหมือนแม่อุ๊ยนางรอ”
“ว่าไง นึกยังไงถึงพาฉันมาที่นี่?
เจ้าคุณไม่ตอบแต่เหลียวมองหาใบไม้ที่พื้น หยิบใบใหญ่ แล้วหยิบมาแล้วเดินไปริมน้ำ สมใจมองด้วยความสงสัย เจ้าคุณใช้ใบไม้ตักน้ำแล้วแอบหลับตาอธิษฐาน สมใจชะเง้อมอง แล้วเดินเข้าไปนั่งลงใกล้ๆ แล้วเรียกเจ้าคุณ
“ขุนทอง”
เจ้าคุณอธิษฐานเสร็จแล้วลืมตาขึ้น ยื่นน้ำนั้นให้สมใจทันที
“กินหน่อยซิ”
“กิน”
“อืมม์..กินหน่อย นะ”
เจ้าคุณป้อนน้ำนั้นกับสมใจที่แม้จะเต็มไปด้วยความงง แต่ก็ตัดสินใจดื่ม เจ้าคุณยิ้มแววตาดีใจ แล้วดืมน้ำนั้นบ้าง
“อะไรของนายเนี่ย ลากฉันมากินน้ำที่น้ำตกเนี่ยนะ”
“อืมม์..ดื่มน้ำร่วมสาบานไง”
“ดื่มน้ำร่วมสาบาน”
เจ้าคุณมองสมใจด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก อาวรณ์ และรู้ดีว่าต้องจากสมใจไปในเวลาอีกไม่ช้านี้ สมใจมองเจ้าคุณด้วยสายตาใสซื่อ โดยไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอและเจ้าคุณ เจ้าคุณดึงสมใจมากอดไว้แน่นท่ามกลางน้ำตกแม่อุ๊ยนางรอที่เป็นความเชื่อของคนม่วนแต๊ว่าคนรักกันจะได้กลับมาเจอกันอีกหากมีคำมั่นสัญญาต่อกันไว้ ต่อจากนั้นสมใจกับเจ้าคุณขี่จักรยาน วิ่งลไจับกันราวกับคนรักอย่างมีความสุข
เวลาเดียวกันที่โรงพยาบาล เอมี่กำลังโวยวายใส่รจนาวรรณเรื่องที่เจ้าคุณหายตัวไป
“เจ้าคุณหายตัวไป มันไม่จริงใช่มั้ยคะ...คุณหญิงแม่ขา”
รจนาวรรณอาการหนัก เมื่อรู้ว่าลูกชายหายไป ดมยาดมโดยมีไมเคิลยืนตัวสั่นงันงกอยู่ด้วย
“ว่ายังไง....ไอ้ไมค์”
“วะ...วะ...ว่า...ว่า..โฮ คุณผู้หญิง คร้าบ ไว้ชีวิตไมค์ด้วยเถอะคร้าบผม”
ไมเคิลยกมือไหว้ท่วมหัว แต่เอมี่ปรี่เข้าไปหาไมเคิลทันที
“พูดอย่างนี้แสดงว่าแกต้องรู้แน่ๆ ว่าคุณคะคุณขาหายตัวไปไหน”
“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ไอ้ไมค์...ลูกคุณหายไปไหน”
รจนาวรรณขู่ไมเคิลหนักข้อขึ้น
“ธะ...ธะ...ธะ....โธ่! โธ่ คุณผู้หญิงค้าบ”
รจนาวรรณกับเอมี่ตั้งใจไมค์ด้วยแววตาลุกวาว
เย็นนั้น ไมเคิลมาหาก้องเกียรติกับกิ่งแก้วที่บริษัท
“ดีแล้วล่ะไมค์ที่แกไม่บอกคุณหญิงแม่”
“ดีมากเลยล่ะครับ โดนคุณผู้หญิงไล่ตะเพิดไม่มีที่จะซุกหัวนอนแล้วไอ้ไมค์”
“ใจเย็นน่า...คุณหญิงแม่ก็งี้แหละ โกรธง่ายหายเร็ว เอาเป็นว่า ตอนนี้ไมค์มานอนที่ออฟฟิศนี่ก่อนก็ได้ ไว้คุณหญิงแม่หายโกรธแล้วค่อยกลับ”
กิ่งแก้วพูดด้วยความสงสารไมเคิล อีกฝ่ายรีบยกมือไหว้ทันที
“ขอบคุณครับคุณกิ๋ง แต่ผมสังหรณ์ว่างวดนี้คุณผู้หญิงไม่น่าจะโกรธง่ายหายเร็วอย่างเคยแล้วล่ะครับ”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว มองหน้ากันด้วยความหวั่นใจ
“เออ..ว่าแต่ เจ้าคุณบอกไมค์รึเปล่าว่าทำไมถึงกลับไปที่ม่วนแต๊ แล้วก็จะไปอยู่นานแค่ไหน”
กิ่งแก้วถามไมเคิล อย่างรอฟังคำตอบ
เย็นวันเดียวกัน เจ้าคุณกำลังสนทนากับกำโป๊งอย่างออกรสชาติ
“เวร! เวรกรรมของไอ้กำโป๊งแต๊ๆ ใจคอเอ็งจะไปแล้วไปลับ ไปผุดไปเกิด ไม่ต้องกลับมาอีกไม่ได้เรอะไอ้ไฮโซ!”
“โธ่! ลุง..ฉันขอร้องล่ะนะ”
เจ้าคุณอ้อนวอนกำโป๊ง
“เชอะ! เดี๋ยวนี้ขอร้องเป็นแล้วเรอะ ตะก่อนเห็นเอ็งเอาแต่ชี้นิ้วสั่งอย่างโง้นอย่างงี้”
“เป็นซิลุง จะให้ฉันทำยิ่งกว่าขอร้องก็ได้”
เจ้าคุณคุกเข่าลงตรงหน้ากำโป๊ง ก้มหัวให้อย่างศิโรราบ
“เฮ่ยๆ พอๆ เยอะแล้ว”
เจ้าคุณไม่ยอมลุกขึ้น
“ขอเพียงแค่ให้ฉันได้อยู่ที่นี่ต่ออีกซักนิด”
“ห๊า! เอ็งเนี่ยนะ...ไอ้ไฮโซ..จะขออยู่ที่นี่ต่อ ไม่มีวัน ฝันไปเถอะไอ้ไฮโซ”
“โธ่...ลุง! ขอร้องเถอะ ครั้งนี้ฉันคงไม่รบกวนลุงมาก ขอให้ฉันได้อยู่อีกแค่วัน สองวันเท่านั้น”
“วัน..สองวัน เอ็งจะอยู่หาพระแสงง้าวอะไรมิทราบวะ”
เจ้าคุณอึ้งก่อนตัดสินใจพูด
“ฉันอยากอยู่...เพื่อ...จะได้สารภาพความจริงแล้วก็บอกลาสม...”
เจ้าคุณยังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงเซ็งแซ่มาแต่ไกล
“อ้ายขุนทอง!”
เจ้าคุณกับกำโป๊งชะงักหันไปดู คำปุย หวานเจี๊ยบ แคบหมู ลำใย และไส้อั่ว วิ่งกรูมาเป็นพรวน พุ่งเข้ากอดรัด เจ้าคุณพัลวันด้วยความคิดถึง ยิ่งหวานเจี๊ยบ คำปุย และลำใยไม่มีใครยอมใคร
“อ้ายขุนทองหายไปไหนมา คิดถึงใจจะขาด เป็นห่วงจะแย่”
“หยุ๊ด! เป็นแม่หญิงม่วนแต๊ ไหงไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวกันซะบ้างเลย ยิ่งนังหวานเจี๊ยบน่ะ..ดูอย่าง น้าเครือฟ้าของแกมั่งซิเว้ย กุลสตรีที่สุด!”
“แหม..ลุง! ขืนมัวแต่กุลสตรีอย่างน้าเครือ มีหวังผีกระสือผีปอบแถวนี้มันคงจะกินไส้อ้ายขุนทองไปซะก่อนน่ะซิ”
หวานเจี๊ยบหันไปพูดใส่หน้าลำใย จนอีกฝ่ายรีบสวน
“ด่าใครผีกระสือผีปอบ นังลิงเจี๊ยก”
“ไม่ได้ด่าฉันแน่ๆ เพราะชั้นสวยขนาดนี้จะเป็นผีได้ยังไง”
“ฉันก็สวยด้วย งั้นก็เหลือเจ๊ใยคนเดียวแล้วแหละ”
แคบหมูยกตำแหน่งผีให้ลำใยโดยปริยาย
“ขอบใจนังแค๊บ กรี๊ด! อร้าย! นังลิงเจี๊ยก! แกด่าฉัน”
ลำใยปรี่เข้าไปจะตบหวานเจี๊ยบ กำโปีงเริ่มรำคาญแต่ทันใดนั้นสมหมาย สมศรี สมใจ และปลัดจืดเข้ามาทันเหตุการณ์พอดิบพอดี
“อะไรกัน เอะอะโวยวายอะไรกัน..สาวๆ”
สมหมายทักขึ้นมา แต่ปลัดจืดกลับถอนหายใจ เมื่อมองไปเห็นเจ้าคุณและสมใจสบตากันหวานฉ่ำ
อ่านต่อหน้า 4 เวลา 17.00 น.
รักออกอากาศ ตอนที่ 8 (ต่อ)
ในเวลาต่อมาทุกคนนั่งล้อมวงคุยกัน สมหมายดุเจ้าคุณที่หายตัวไปแล้วไม่ยอมบอกกล่าวจนทุกคนเป็นห่วง
“จะไปไหนมาไหนก็ต้องบอกลุงกำโป๊งก่อน ไม่งั้นใครต่อใครเขาจะพาลเป็นห่วง คนม่วนแต๊น่ะรักกัน เป็นห่วงกันเหมือนลูกหลานญาติมิตร เอ็งน่ะก็ลูกหลานม่วนแต๊คนนึงนะไอ้ขุนทอง”
เจ้าคุณอึ้งยิ่งซึ้งใจบอกไม่ถูก ส่วนสมใจอมยิ้ม ในขณะที่กำโป๊งเต็มไปด้วยความเซ็งเพราะไม่อยากให้เจ้าคุณอยู่ต่อ เพราะไม่อยากโกหกทุกคน
“อ้ายโป๊งก็ต้องดูๆมันหน่อยนะ อ้ายขุนทองมันไม่ได้ปกติอย่างพวกเรา บางทีมันอาจจะเอ๋อเผลอหายไปไหน เดี๋ยวจะวุ่นวายกันอีก”
สมศรีเอ่ยขึ้น กำโป๊งอยากจะเถียงใจแทบขาด
“นี่..แม่ศรี! อันที่จริงน่ะ...”
เจ้าคุณแอบเหยียบเท้าลุงกำโป๊งอย่างแรงเพื่อเตือนสติ
“จ๊าก!”
กำโป๊งร้องเสียงหลง จนสมศรีทักขึ้น
“เป็นอะไรน่ะอ้ายโป๊ง”
กำโป๊งอ้าปากจะพูดอีกแต่เจอสายตาเว้าวอนของเจ้าคุณ
“เปล่า..ไม่เป็นไร..คงจะดีใจมากที่เห็นไอ้ขุนทองหลานรักข้ากลับมาน่ะ..แม่ศรี”
เจ้าคุณโผเข้ากอดกำโป๊งอย่างแนบแน่นแล้วไปกระซิบข้างหู
“ฉันก็ดีใจมากเลยจ๊ะลุง”
กำโป๊งกัดฟันตอบด้วยความโกรธ
“เรื่องของมึง!”
สองลุงหลานตัวปลอมผละจากกัน
“เอาล่ะ...อ้ายขุนทองกลับมาก็ดีแล้ว จะได้ช่วยฟื้นฟูไร่ชากันอีกรอบ”
“เอาเลยเหรอพ่อ ไหนแม่บอกว่าเราหมดตังค์ไปเมื่อครั้งน้ำท่วมไร่เยอะมากไม่ใช่เหรอจ๊ะ แล้วนี่พ่อไปเอาตังค์มาจากไหน”
สมใจถามอย่างสงสัย รวมทั้งสมศรีก็สงสัยไม่ต่างกัน
“นั่นสิ...ตาหมาย”
สมหมายสะดุ้ง หันไปมองหน้าปลัดจืด
“เอ่อ..คือ”
สมหมายติดอ่าง แต่ปลัดจืดช่วยไว้ได้ทัน
“คืองี้ ในเมืองพอจะมีงบอยู่ ฉันก็เลยคิดว่าจะลองทำเรื่องขอดูน่ะจ๊ะ”
“...เหรอ”
สมใจถามกลับ แต่สมหมายกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่องไปในที่สุด
“เอาล่ะ..ฉันว่าพวกเรากลับกันได้แล้วนะ ไปๆพวกเรา..กลับ”
สมหมายรีบชวนทุกคนกลับทันที
“ลุง...ไร่ชาม่วนใจ๋เป็นอะไรเหรอลุง”
เจ้าคุณถามกำโป๊งด้วยความสงสัย
“ก็แมลงมันลงน่ะซิ เละเลย เฮ้อ! เพิ่งจะน้ำท่วมไปหยกๆ ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ”
เจ้าคุณรู้สึกสงสารและเห็นใจคนม่วนแต๊มากยิ่งขึ้น
“แล้วนี่พ่อปลัดจะไปของบอะไรที่ไหน ขอทีไรก็ไม่เคยจะได้ น่าเห็นใจพ่อหมาย แกก็สู้น่าดู ทุกวันนี้คนม่วนแต๊อยู่ได้ก็เพราะไร่ชาม่วนใจ๋นี่แหละ เฮ้อ! นี่ถ้าไม่มีม่วนใจ๋ ม่วนแต๊ก็ไม่รู้จะอยู่กันยังไง”
เจ้าคุณอึ้งครุ่นคิดบางอย่างในใจ
“ลุง! ฉันอยากโทร.ไปกรุงเทพฯ”
กำโป๊งยังไม่เข้าใจว่าเจ้าคุณคิดจะทำอะไร
“นะ! ขอร้องล่ะ! ฉันรู้นะว่าลุงมีโทรศัพท์ ไม่งั้นลุงจะติดต่อกับไอ้ก้องได้ยังไง ใช่มั้ย”
กำโป๊งค้อนขวับ หลังจากโดนเจ้าคุณย้อน เรื่องโกหกกับก้องเกียรติให้ออกรายการเรียลิตีโดยเจ้าคุณไม่เคยรู้ตัวมาก่อน
ต่อจากนั้น กำโป๊งเดินไปที่ห้องลับ เจ้าคุณกวาดตามองเครื่องไม้เครื่องมืออุปกรณ์ออกอากาศที่ไม่เคยรู้มาก่อน กำโป๊งหลบตาแบบแอบรู้สึกผิด ที่สมคบกับก้องเกียรติทำรายการไฮโซบ้านเฮา โดยที่ผู้แสดงอย่างเจ้าคุณไม่เคยรู้ตัวมาก่อนแม่แต่นิด
“จะโทรศัพท์ใช่มั้ย”
กำโป๊งชิ่งไปไขกุญแจโทรศัพท์กระติก
“เชิญ! ให้ไวด้วย มันแพง เดี๋ยว! ว่าแต่จะโทรไปไหน จะโทรหาใคร”
เวลาเดียวกันที่บริษัทของก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว ทุกคนนั่งๆ กองกับพื้น ช่วยกันเก็บข้าวของใส่ลัง
“อีตาเสี่ยนะอีตาเสี่ย บอกจะแถมให้อีก 2 รายการ ไอ้เราก็รีบไปดาวน์รถ ดาวน์คอนโดฯ ฮือๆ จะเอาเงินที่ไหนไปผ่อนเขาล่ะ ฮือ”
จอยร้องไห้โฮ
“เจ๊ยังดี ฉันซิเมียเพิ่งคลอดลูก จะเอาอะไรกินกันล่ะทีนี้”
บ๊วยเล่าเรื่องตัวเองบ้าง จนกิ่งแก้วและก้องเกียรติต่างรู้สึกเห็นใจลูกน้อง
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดัง จอยรีบลุกขึ้นไปรับทันที
“งาน! งานเข้าแล้วค่ะบอส ฮาโหล สวัสดีค่ะ..อ้าว”
แต่ปรากฏว่ามือถือที่ดังเป็นมือถือของไมเคิล
“ของผมครับ”
“กร่อย!”
จอยหน้าจ๋อยไป ทุกคนก้มหน้าก้มตาเก็บของต่อไป ไมเคิลรีบรับโทรศัพท์
“ครับพ้ม! คุณหนู!”
ทุกคนหันขวับเมื่อรู้ว่าาเจ้าคุณโทรมาหาไมเคิล
“ไอ้ไมค์!แกรีบเอาเงินมาให้ฉันด่วนเลย”
“เงิน”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วย่องเข้าไปฟังทันที
“เออ! เงินในห้องฉัน มีเท่าไหร่เอามาให้หมด”
เจ้าคุณสั่งไมเคิล ไมเคิลนับเงินในกระเป๋าตัวเองทันที
“เฮ้อ! ร้อยห้าสิบ ไหวมั้ยครับคุณหนู”
“ไอ้บ้า! อย่ามาตลก ไม่ขำ”
“ไม่ขำล่ะครับ กลับมาจากไปส่งคุณหนู คุณผู้หญิงโกรธมากไล่ผมออกเลย”
“ห๊า!”
เจ้าคุณตกใจ
“ยังดีที่คุณก้องคุณกิ๋งให้ผมอาศัยอยู่ด้วย”
เจ้าคุณอึ้ง กิ่งแก้วรีบคว้ามือถือไมเคิลมาพูด ก้องเกียรติตกใจ
“เจ้าคุณ! อย่าเพิ่งวางหูนะ!”
เจ้าคุณชะงัก
“ใจเย็นๆ ฟังฉันก่อน! มีอะไร..เราคุยกันได้นะเพื่อน”
เจ้าคุณอึ้ง กิ่งแก้วพยายามอธิบายให้เจ้าคุณยอมรับฟัง
เย็นนั้น ที่ห้องพักคนไข้ เอมี่กับรจนาวรรณกำลังคุยเรื่องเจ้าคุณหายไป
“ทำไงดีล่ะคะคุณหญิงแม่ จนป่านนี้คุณคะคุณขายังไม่กลับมาเลย”
“นั่นซิ...ทำไงดี ไมค์! ไอ้ไมค์!”
รจนาวรรณลืมตัวเรียกไมเคิลอีก ทั้งที่โมโหไล่ออกไปแล้ว
“คุณหญิงแม่คะ..ตะโกนจนคอแตกไมค์มันก็ไม่มาหรอกค่ะ ก็คุณหญิงแม่ไล่มันออกไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
“เออ..จริงด้วยซิ! ทำไงดีล่ะ”
เอมี่แอบค้อน แถมพึมพำด่ารจนาวรรณ แต่อีกฝ่ายไม่ได้ยิน
“ช่างเถอะ! หนูมี่ใจเย็นไว้ เชื่อแม่ ลูกคุณไม่มีทางไปไหนรอด เพราะแม่สั่งตัดเงิน ตัดเครดิตธนาคารทุกสิ่งอย่างของลูกคุณหมดแล้ว รับรองว่าแป๊บเดียวก็ต้องวิ่งโร่กลับมาหาแม่ ฮิๆ”
“คุณหญิงแม่ร้าย เอ๊ย! เก่งที่สุดในโลกเลยอ่ะค่ะ”
รจนาวรรณมั่นใจ เอมี่โผเข้ากอดแต่แววตาไม่ได้ประสงค์ดีกับเจ้าคุณและรจนาวรรณแม้แต่น้อย
เวลาต่อมา กิ่งแก้วยังคงกล่อมเจ้าคุณอยู่
“กิ๋ง! นี่แกยังกล้าพูดเรื่องนี้อีกเหรอ จนอย่างนี้แล้วแกยังกล้าขอให้ฉันอยู่ที่นี่ต่อเป็น...เป็นอ้ายขุนทอง เป็นตัวตลกให้คนเขาฮากันทั้งเมืองอีกเหรอ แกกล้ามากนะไอ้กิ๋ง”
“เดี๋ยวซิ..ไอ้คุณ...ใจเย็น..ฟังฉันก่อน แกไม่ใช่ตัวตลกนะ ใครๆ เขาก็รักแกกันทั้งนั้น แต่นั่นก็คงไม่สำคัญเท่าแกรักใครหรอก...จริงมั้ย”
เจ้าคุณไป เหมือนโดนจี้ใจดำ
“แกพูดอะไร”
“ฉันพูดอะไรแกก็รู้อยู่และก็รู้ดีที่สุด เจ้าคุณ...ในเมื่อแกเองก็อยากอยู่ที่นั่น สมใจเองก็กำลังเดือดร้อนต้องการใช้เงิน แต่ตอนนี้แกไม่มีเงิน....”
ก้องเกียรติมองกิ่งแก้วด้วยความงงว่ากำลังต้องการทำอะไรกันแน่
“ถ้าแกยอมอยู่ทำรายการไฮโซบ้านเฮาต่อ ฉันจะไปขอเงินเสี่ยวิบูลย์เจ้าของสถานีมาให้แกเพื่อเอาไปช่วยสมใจ”
เจ้าคุณอึ้ง ในขณะที่ก้องเกียรติตกใจมาก
“กิ๋ง! ฉันเอง! อย่านะเว๊ย แกรีบกลับมาดีกว่า”
ก้องเกียรติรีบห้ามกิ่งแก้ว
“ก้อง! อะไรเนี่ย”
ก้องเกียรติไม่สน แล้วพูดต่อ
“ก่อนที่อะไรมันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้ ก่อนที่แกกับคุณหญิงแม่ของแกจะมีปัญหากันมากกว่านี้ แกรีบกลับมาเร็วๆ เถอะไอ้คุณ เชื่อฉัน!”
เจ้าคุณอึ้ง กิ่งแก้วรีบคว้าโทรศัพท์มาพูดเอง
“เอามานี่...เขาพูดเอง!”
ก้องเกียรติเอาโทรศัพท์หนีกิ่งแก้ว แล้วกดสายทิ้งทันที กิ่งแก้วถึงขั้นโกรธก้องเกียรติ
“ก้อง!”
ก้องเกียรติโยนโทรศัพท์แล้วเดินออกไป
“ก้อง!”
เจ้าคุณที่ปลายสายยังติดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดีกับเรื่องหน้าที่และหัวใจในเวลานี้
ต่อจากนั้นก้องเกียรติเดินจ้ำอ้าวไม่สนใจใคร จนกิ่งแก้ววิ่งตามมากระชากแขนไว้
“บ้าไปแล้วเหรอ ตัวเองเป็นบ้าไปแล้วเหรอ”
กิ่งแก้วตะโกนใส่ก้องเกียรติ
“ตัวเองซิบ้า! กิ๋ง...ตัวเองทำอย่างนั้นได้ยังไง ไม่เห็นใจไอ้คุณมันบ้างเหรอ แค่นี้มันก็ย่ำแย่แล้วนะ”
“ก็เพราะเห็นใจน่ะซิ! เห็นอยู่เต็มตาว่าเจ้าคุณมันรักสมใจ”
กิ่งแก้วเถียง ก้องเกียรติยังชะงักนิ่งไป
“อย่าบอกนะว่าตัวเองไม่เห็น”
“....แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรอกกิ๋ง เจ้าคุณกับสมใจ..มันเป็นไปไม่ได้”
กิ่งแก้วอึ้ง สองคนหนักใจไม่แพ้กัน
เย็นวันนั้น สมใจมองใบชาหงิกงอในมือ แล้วเงยหน้ามองไร่ชาของตัวเอง สมใจถอนใจเฮือกใหญ่ กำลังจะหันหลับแต่ก็พบกับเจ้าคุณ
“ขุนทอง ตกใจหมด นึกว่าผีใบชา
เจ้าคุณยิ่งทึ่งในความเข้มแข็งของสมใจ แล้วเหลือบไปมองใบชาที่กำลังหงิกงอ
“ต้องทำยังไงต่อไป”
เจ้าคุณถาม สมใจฝืนยิ้มออกมา
“อ๋อ..ก็..เดี๋ยวก็ปลูกใหม่”
“ฉันอยากช่วยเธอจริงๆ”
“ชัวร์! นายต้องมาช่วยฉันปลูกชาแน่นอน ห้ามอู้! อ้อ แต่งวดนี้ตังค์อาจจะออกช้าหน่อย อย่าว่ากันนะ เงินมันช็อต ฮิฮิ”
สมใจพูดหน้าตาซื่อ เจ้าคุณยิ่งรู้สึกสงสารสมใจขึ้นมาจับใจ
“สมใจ....”
เจ้าคุณอยากพูด แต่ใจยังไม่กล้า
“หื้ม”
สมใจยังคงรอฟัง
“ว่าไง”
“คือ...ชะ....ชะ...ฉัน”
“อ้าว! ติดอ่างอีกแระ ใจเย็นๆ มีอะไรก็ว่ามา ไม่ต้องตื่นเต้น”
เจ้าคุณรู้สึกดีที่สมใจรู้ใจ
“อ่ะ! ว่าไง”
“คือ...ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกเธอ”
“เรื่องสำคัญ อะไรอ่ะ บอกว่าเร็ว อยากรู้!”
เจ้าคุณอึ้ง เมื่อเจอสมใจเร่งคำตอบ
“เร็วดิ!”
“คือ..คือว่า...”
“คืออะไร”
“คือว่า...ฉันหิวข้าว”
“หิวข้าว”
เจ้าคุณยิ้มกลบเกลื่อน และยังไม่กล้าบอกความในใจกับสมใจอีกเช่นเคย
เวลาต่อจากนั้นสมใจกำลังลุ้นสุดขีด เพราะกำลังพยายามเก็บไข่จากรังมดแดงบนต้นไม้
เจ้าคุณยืนรออยู่ข้างล่าง
“ทำอะไรของเธอนะใจ๋”
“ชู่ว์...”
สมใจกำลังมีสมาธิกับการหาไข่มดแดง เจ้าคุณยังสงสัยว่าสมใจกำลังทำอะไร
“ตะกี๊ชวนไปหาอะไรกินกัน แล้วนี่มาปีนต้นไม้เล่นทำไม”
“บอกให้เงียบ!”
“หิวจริงๆ แล้วนะ!”
เจ้าคุณตะโกน สมใจคว้าไข่มดแดงมาได้ แต่ก็สะดุ้งเสียงเจ้าคุณเลยเสียหลักร่วงลงจากต้นไม้ลงมา
“เย้ย!”
“เฮ้ย!”
สมใจร่วงลงมาทับเจ้าคุณ แถมมือสมใจยังกระชากกิ่งไม้ที่มีมดแดงตามลงมา จนทั้งคู่โดนมดแดงรุมกัด ร้องลั่น จนสมใจแอบหัวเราะใส่เจ้าคุณไม่เลิก
“ยังจะมาขำอีก นี่เธอทำอะไรของเธอเนี่ย”
“ก็จะทำกับข้าวให้นายกินไง หิวไม่ใช่เหรอ”
เจ้าคุณทำหน้าไม่เข้าใจ แล้วก็ร้องเสียงหลง ตะปบก้นตัวเองเพราะมดเข้าไปกัดที่ก้นเจ้าคุณเต็มๆ จนสมใจขำกลิ้ง
คืนนั้นที่บ้านสมใจ สมศรีแกงผักหวานไข่มดแดงลงกลางวง ทุกคนมองตาม
“วันหลังอยากกินก็บอก แม่จะจัดให้ ไม่ต้องไปลำบากให้มดแดงมันรุมกัดจนเจ็บตัวกันอย่างนี้”
สมศรีเอ่ยขึ้น สมใจกับเจ้าคุณมองหน้ากันแล้วขำ ส่วนคำปุยกับแคบหมูแอบเหล่สองคนไม่วางตา
“คนบางคนเขาก็อาจจะอยากจะ..เจ็บแต่ทำ บอบช้ำเรื่องธรรมดา ตามหา..ความฝัน”
คำปุยกัดจนโดนสมใจผลักหัวทิ้มทั้งสองคน
“นี่แน่ะ! เจ็บ เจ็บมั้ย”
“เจ็บซิ!”
“พอแล้วๆ ไอ้พวกนี้เล่นอะไรกันยังกะเด็กๆ เอ้า! ขุนทองไหนว่าหิวก็รีบกินซะซิ แกงผักหวานไข่มดส้มนี่ นอกจากผักหวานกับไข่มดส้มแล้วก็ยังมีใบมะขาม เป็นยา มีประโยชน์ทั้งนั้น...กินซะ”
สมศรีเรียกเจ้าคุณกินข้าว เจ้าคุณมองอย่างซาบซึ้งใจ
“ขอบใจจ๊ะป้าศรี”
เจ้าคุณตักน้ำแกงจะซด สมศรีแอบมอง
“ดูๆ ไปไอ้ขุนทองนี่มันก็หล่อเป็นดาราได้เหมือนกันนะ”
เจ้าคุณได้ยินสำลักน้ำแกงทันที จนสมใจต้องรีบยอกขันน้ำให้
“เฮ่ย! ใจเย็นๆ”
“อะไรวะ ชมว่าหล่อหน่อยทำสำลัก”
สมศรีแอบขำ
“นั่นซิป้าศรี! แหม...แค่นี้ทำเขิน ที่สำคัญนะ อ้ายขุนทองน่ะหล่ออย่างเดียวซะที่ไหน หืมม์ ซิกแพ็คงี้ปึ้กๆ”
คำปุยรีบชมเจ้าคุณออกนอกหน้า
เจ้าคุณยิ่งไอใหญ่ สมใจช่วยตบหลัง
“เอ๊า! ไอใหญ่เลย ไอเลิฟยูล่ะป่าว”
สมใจตาวาว เอามือตบหลังเจ้าคุณมาตบกะโหลกแคบหมูแทน
“นี่แน่ะ! ไอเลิฟยู”
“โอ๊ย! อะไรเนี่ยเจ๊ใจ๋ ฉันแค่แซวอ้ายขุนทองเล่นๆ อ่ะ แล้วมันเกี่ยวอะไรกะเจ๊ฮึ”
“ไอ้แค๊บ!”
สมใจค้อนใส่
“นั่นน่ะซิ เอ๊ะไอ้ใจ๋นี่ พิลึก”
สมศรีเห็นด้วย คำปุยกับแคบหมูหันไปหัวเราะใส่กัน สมใจค้อนขวับ เจ้าคุณอมยิ้ม อิ่มใจในความสุขของบ้านนี้
คืนนั้น ในผับแมทธิวนัดเอมี่ออกมาพบกัน
“ว่าไงนะ ไอ้คุณหายไป”
“ใช่ ไม่รู้หายไปไหน”
แมทธิวครุ่นคิด
“ถือว่ากล้ามาก กล้าขัดใจคุณหญิงแม่สุดๆ อย่างที่ไม่เคยกล้ามาก่อน”
“แกไปมุดหัวอยู่ที่ไหนวะ ไอ้คุณ”
แมทธิวพึมพำกับตัวเอง ทันใดนั้นอาเฟยเดินเข้ามาหาแมทธิว
“แมทธิว!”
แมทธิวชะงักหันไปมองเหยียด อาเฟยที่มาพร้อมสมุนสองคน
“แกเป็นใคร”
“ฉัน..เฟย..ไง แมทธิว”
“ไอ้เฟย! เฮ๊ย! ไอ้เฟย ฉันนึกว่าแกยังอยู่อังกฤษ”
เอมี่มองอาเฟย
“กลับมานานแล้ว”
“แล้วไง มาโผล่นี่ได้ไง นึกว่าจะกลับมาแล้วก็รีบขึ้นดอยซะอีก ฮ่าๆ”
“ฉันมาเก็บเงินให้ป๊า”
แมทธิวเลิกคิ้วทำหน้าสงสัย เอมี่ยิ่งตั้งใจฟัง
“ผับนี้ป๊าคุม”
แมทธิวอึ้ง เอมี่ตาโต
“เต็มที่นะ มื้อนี้ฉันเลี้ยง”
พูโจบแล้วเดินออกไป อาเฟยดูมั่งมีจนแมทธิวและเอมี่อิจฉา
“ ใครอ่ะแมท มาเฟียมาก”
เอมี่รีบถามอย่างสนใจ
“บ้านนอก! มาเฟียบ้านนอก บ้านมันอยู่บนดอย แต่สะเออะไปเรียนอังกฤษ ถุ้ย! พ่อรวย แค่นี้ทำโชว์ออฟ กลับขึ้นดอยไปเลยไป๊!”
แมทธิวออกอาการฉุน แต่เอมี่กลับออกอาการปลื้มอาเฟยขึ้นมาในความร่ำรวย
หลังจากกินแกงไข่มดแดงเรียบร้อย เจ้าคุณกับสมใจเดินคุยกันมาตามทาง
“เป็นไงแกงผักหวานไข่มดส้มอร่อยมั้ย”
“อร่อยมาก กินซะแน่นเลย”
เจ้าคุณลูบท้อง
“อยากกินอีกก็บอกนะ”
“จะไปบุกรังมดแดงให้อีกเหรอ”
“บ้า!”
สองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
“สมใจ...”
เจ้าคุณเรียกสมใจ
“หื้ม”
“ฉัน...”
ภาพย้อนกลับไปตอนที่สมใจเคยบอกบางอย่างกับเจ้าคุณ
“รู้มั้ยว่าฉันเกลียดคนโกหกที่สุดในโลก ถ้าฉันรู้ว่าใครบังอาจโกหกชั้นล่ะก้อ..ฮึ่ม! ชาติหน้าอย่าหวังว่าจะได้เจอะเจอกันอีกเลย”
เจ้าคุณลำบากใจไม่กล้าสารภาพความจริง
“เอ๊า! ยังไง ใบ้กินซะและ เมื่อกี๊จะพูดอะไร”
“ปะ..เปล่า..ไม่มีอะไร”
เจ้าคุณเริ่มกลบเกลื่อน ยิ้มให้สมใจเพื่อเป็นการยืนยันว่าไม่มีอะไรแล้ว
“หายแน่นท้องแล้ว กลับบ้านเถอะใจ๋ ฉันไปส่ง”
ถัดมา ที่บ้านสมใจคืนนั้นสมหมายกับปลัดจืดแอบคุยกันสองคนตามลำพัง
“แน่ใจเหรอปลัด”
สมหมายหน้าตากังวล
“ครับ..ลุงหมาย ในเมืองต้องใช้งบฟื้นฟูมากจากที่น้ำท่วมหนัก คงไม่เหลือให้เรากู้”
“นั่นซินะ..”
“ลุงหมายใจเย็นๆ นะครับ ผมจะพยายามหาทางอื่นดู”
“ขอบใจปลัด..ขอบใจมาก”
สมหมายฝืนยิ้ม ทั้งสองไม่รู้ว่าเจ้าคุณได้ยินเรื่องราวที่ฟังอยู่ทั้งหมดแล้วอึ้งไป
ไม่นานต่อจากนั้น พอเจ้าคุณถึงบ้านกำโป๊งก้ขอโทรศัพท์ทันที โดยกำโป๊งหิ้วโทรศัพท์รุ่นประติกออกมาให้
“ให้ไว มันแพง ไม่รู้จะบีซี่อะไรนักหนา ธุระเยอะนักนะ จะโทร.ไปไหน”
เจ้าคุณรับมาถือไว้แล้วมองหน้ากำโป๊งเชิงไล่ให้ออกไปก่อน
“เออ รู้แล้ว ไม่อยากจะฟังหรอกเว๊ย เชอะ!”
พูดจบเจ้าคุณมองไปที่โทรศัพท์ครุ่นคิดบางอย่าง
คืนนั้นที่โรงพยาบาล รจนาวรรณตวาดใส่ไมเคิลเรื่องหายหน้าหายตาไปทั้งที่ตัวเองเป็นคนไล่ออก
“แกหายหัวไปไหนมาห๊า! ฉันถามทำไมไม่ตอบห๊าไอ้ไมค์”
ไมเคิลยืนตัวลีบ ทำอะไรไม่ถูก
“ก็...ก็..คุณผู้หญิงไล่ผมนี่ครับ”
“ดี! ทิ้งฉันไปกันหมด ทั้งนายทั้งบ่าว นี่ถ้าฉันไม่โทร.ตาม แกก็ไม่กลับมาใช่มั้ยไอ้ไมค์”
ไมเคิลยืนกลัวตัวสั่น พูดไม่ออก
“ฉันจะกลับบ้านแล้ว! กลับไปอยู่คนเดียวก็ได้ ยังจะยืนเซ่ออยู่อีก ไปเตรียมรถซิ”
“ครับพ้ม!”
ไมเคิลเตรียมจะออกไป ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือรจนาวรรณดังขึ้น
“เจ้าคุณ! หนูอยู่ที่ไหน แล้วทำไมหนูถึง...”
“แม่ครับ...ฟังผมก่อนนะครับ ผมขอโทษที่ทิ้งแม่มาแบบนี้ ผมสัญญาว่าผมจะรีบกลับไปเร็วที่สุด แต่...ผมขออะไรแม่อย่างนึงได้มั้ยครับ”
รจนาวรรณยังงอนลูกชายแต่ก็ยังฟังข้อเสนอ
“อะไร”
“ผม..ผมอยากจะขอเงินแม่ซัก...”
“ขอเงิน หนูทำกับแม่ขนาดนี้แล้วยังจะกล้ามาขอเงินแม่อีกเหรอ”
เอมี่แอบฟังอยู่ที่หน้าประตูตกใจ
“เพราะนังนั่นใช่มั้ย มันพรากหนูไปจากแม่ไม่พอ มันทำให้หนูทิ้งแม่ไม่พอ มันยังจะให้หนูมาสูบเงินจากแม่อีกเหรอ”
“แม่...”
“ฝันไปเถอะเจ้าคุณ ถ้าหนูไม่ตัดขาดจากนังนั่นแล้วกลับมาหาแม่ หนูก็อย่าหวังว่าจะได้อะไรจากแม่ แม้แต่สตางค์แดงเดียว!”
“แม่!”
รจนาวรรณวางสายใส่เจ้าคุณทันที เอมี่ที่แอบฟังอยู่แอบยิ้มร้ายสะใจ
“ไอ้ไมค์ ยังไม่ไปเตรียมรถอีก ไป๊!”
“ครับๆ”
ไมเคิลรีบออกไป เอารถพารจนาวรรณออกจากโรงพยาบาล ในขณะที่รจนาวรรณยังแอบแค้นสมใจไม่หาย
“ถ้ายังเห็นนังบ้านนอกนั่นดีกว่าแม่ก็เอาซิ...เจ้าคุณ!”
ฝ่ายเจ้าคุณยังหาทางออกไม่ได้ทั้งที่เป็นห่วงสมใจและไร่ชาม่วนใจ๋ไม่ต่างจากคนม่วนแต๊เช่นกัน
“สมใจ...ฉันจะช่วยเธอยังไงดี”
คืนนั้นเอมี่ไปหาแมทธิวในผับ เล่าเรื่องเจ้าคุณกับรจนาวรรณให้ฟัง
“ฮ่าๆจริงเหรอ ไอ้คุณมันเจอคุณหญิงแม่เล่นไม้แข็งขนาดนั้นเลยเหรอ ฮ่าๆ สะใจจริงๆ”
“ใช่ สมน้ำหน้าอีนังบ้านนอก เชอะ สะเออะจะจับไฮโซไม่มีวันซะล่ะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ใครมันจะตีนตุ๊กแกเท่าคุณล่ะจ๊ะเอมี่”
“หมายความว่าไง”
เอมี่ชักโกรธแมทธิว ที่ทำท่าเลียนแบบตุ๊กแกใส่
“ก็เกาะแน่นเหนียวหนึบไม่ยอมปล่อยเหมือนตุ๊กแกไงล่ะ ฮ่าๆ”
“ว๊าย! ปากจัดที่สุด!”
“เออ..ว่าแต่ไอ้ลูกแหง่เจ้าคุณมันจะเป็นยังไงบ้างนะ ป่านนี้คงร้องไห้แงๆ แย่เลย ฮ่าๆ
สองคนหัวเราะลในความเดือดร้อนของเจ้าคุณ
คืนวันเดียวกัน เจ้าคุณนั่งเครียดนั่งถึงคำพูดของรจนาวรรณขึ้นใจ
“เพราะนังนั่นใช่มั้ย มันพรากหนูไปจากแม่ไม่พอ มันยังจะให้หนูมาสูบเงินจากแม่อีกเหรอ ฝันไปเถอะเจ้าคุณ ถ้าหนูไม่ตัดขาดจากนังนั่นแล้วกลับมาหาแม่ หนูก็อย่าหวังจะได้อะไรจากแม่แม้แต่สตางค์แดงเดียว”
เจ้าคุณถอนหายใจ แล้วครุ่นคิด
“แกไม่ใช่ตัวตลกนะ ใครๆ เขาก็รักแกทั้งนั้น แต่นั่นก็คงไม่สำคัญเท่าแกรักใครหรอกจริงมั้ย เจ้าคุณ...ในเมื่อแกเองก็อยากอยู่ที่นั่น สมใจเองก็กำลังเดือดร้อนต้องการใช้เงิน แต่ตอนนี้แกไม่มีเงิน ถ้าแกยอมอยู่ทำรายการ “ไฮโซบ้านเฮา” ต่อ ฉันจะไปขอเงินเสี่ยวิบูลย์เจ้าของสถานีมาให้แกเพื่อเอาไปช่วยสมใจ”
เจ้าคุณนึกถึงคำพูดของกิ่งแก้ว ภาพในหัวนึกถึงาภพใบชาหงิกงอของสมใจตลอดเวลา
“ถ้าฉันรู้ว่าใครบังอาจโกหกชั้นล่ะก้อ..ฮึ่ม ชาตินี้ชาติหน้าอย่าหวังว่าจะได้เจอะเจอกันอีกเลย”
เจ้าคุณคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา แล้วพึมพำกับตัวเอง
“ในเมื่ออีกไม่นานเราก็คงไม่มีโอกาสจะได้เจอะเจอกันอีกอยู่แล้ว ถ้าเธอจะโกรธจะเกลียดฉันที่ฉันโกหกเพื่อเธอ ฉันก็ยอม..สมใจ”
เจ้าคุณตัดสินใจคว้าโทรศัพท์ขึ้นกดหากิ่งแก้วทันที
“ฮัลโหล..ฉันเอง..เจ้าคุณ!”
กิ่งแก้วช็อกเมื่อรู้ว่าเจ้าคุณโทรกลับมารับข้อเสนอของตัวเอง
“ห๊า!”
ก้องเกียรติและพนักงานลุ้นฟังไปพร้อมๆกัน
“อือ...อือ...ได้..ห๊า! แก..แกแน่ใจนะ..เจ้าคุณ”
“แน่ใจ...เอาตามนี้...แล้วแกห้ามผิดสัญญากับฉันเด็ดขาดนะไอ้กิ๋ง”
“โอเค.ตกลง ฉันไม่มีทางผิดสัญญากับแก..ไอ้คุณ!”
เจ้าคุณวางหูไปแล้วแอบถอนหายใจ ในขณะที่บริษัทของกิ่งแก้ว ทุกคนรุมตื่นเต้น ถามกันเซ็งแซ่ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าคุณมีข้อเสนออย่างไรบ้าง มีเพียงก้องเกียรติที่ยังกังวลกับเรื่องดังกล่าว
“หยุด! เงียบ!”
ก้องเกียรติตะโกน ทุกคนเงียบกริบ ก้องลากกิ่งแก้วที่ยังอึ้งอยู่หลีกมาคุยอีกมุมหนึ่ง
“เกิดอะไรขึ้น ไอ้คุณว่าไง”
“เจ้าคุณตกลงจะทำไฮโซบ้านเฮาต่อ”
“ห๊า!”
ก้องเกียรติแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“เจ้าคุณทำเพื่อแลกกับเงินฟื้นฟูไร่ชาม่วนใจ๋ของสมใจ แต่มีข้อแม้...”
“ว่า..”
“จะอยู่เพียงแค่ไร่ชาม่วนใจ๋พ้นวิกฤตเท่านั้นเป็นอันจบ จากนั้นจะกลับมาแต่งงานกับ เอมี่เพื่อเป็นการไถ่โทษคุณหญิงแม่”
“ไอ้คุณ!”
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้ว มองหน้ากันแบบแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากเจ้าคุณ
ค่ำคืนนั้น เจ้าคุณนั่งมองดาวบนฟ้า แล้วคิดถึงพ่อขึ้นมาอีกครั้ง
“จำไว้นะเจ้าคุณถ้าลูกโตขึ้น ไม่ว่าลูกจะเจออุปสรรคหรือปัญหาอะไร ขอให้ลูกมองมาที่ดาวดวงนี้ ลูกจะรู้ว่าพ่ออยู่กับลูกเสมอ”
“พ่อครับ ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับ ผมพยายามทำดีที่สุดเพื่อคนที่ผมรัก ทั้งแม่ และสมใจ คนไม่เอาไหนอย่างผม...คงมีปัญญาทำได้แค่นี้”
ใบหน้าเจ้าคุณเต็มไปด้วยความเศร้า เอนหลังลงนอนมองฟ้า และคิดหาทางออกเพื่อคนที่เขารัก...ทั้งแม่และสมใจ
อ่านต่อตอนที่ 9 พรุ่งนี้ เวลา 9.30 น
