ทองประกายแสด ตอนที่ 6
วันดีกับเมย์ยืนมุงอยู่หน้ารถเข็นขายส้มตำ วันดีสั่งแม่ค้า
“เอาส้มตำปูปลาร้าแซ่บๆ จานนึง ข้าวเหนียวด้วยนะ”
ทองดีเดินตามมิตรไปที่รถ เขาเปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่งอย่างให้เกียรติ วันดีหันไปเห็นเข้าพอดีหันไปสะกิดเมย์
“แหม...นางทองประกายนี่มันเนื้อหอมน่าดูนะ คาบคุณมิตรไปแล้ว เฮ้อ...เสียดาย สงสัยนังนี่ มันมีแววนะเนี่ยท่าจะรุ่งเหมือนตอนเจ๊เป็นสาวๆ”
“ทองประกายมันสวย ยังสาว ก็แบบนี้แหละ”
“ทางทางคุณมิตรก็จะชอบมันเหมือนกันนะ ดูสิ เปิดประตูให้ด้วย อุ๊ย...ทำราวกับเป็นนางฟ้านางสวรรค์มาจากไหน หน้าตาระริกระรื่นเหลือเกิ๊น”
เมย์ถอนใจ
“คุณมิตรเค้าก็เป็นแบบนั้นกับทุกคนนั่นแหละ ฉันกลัวแต่ทองประกายมันจะหลงใหลได้ปลื้ม คิดไปเองนั้นแหละ”
“ช่วยไม่ได้ ถ้ามันไม่รู้จักมองตัวเอง ต่ำเตี้ยติดดินแบบนั้นคิดว่า จะมีเจ้าชายพร้อมราชรถมาเกย เฮอะ...ฝันลมๆแล้งๆ”
“เจ๊ไม่สงสารเด็กมันบ้างหรือ”
“ช่วยไม่ได้ มันอยากไฝ่สูงเองนี่นา ใครไปบังคับใจมันได้ล่ะ แล้วอีกอย่าง...จะมีใครที่ไหน มันจะมักน้อยเหมือนแกล่ะนังเมย์”
เมย์หน้าเจื่อนไป
“เจ๊เลิกพูดเรื่องแบบนี้เถอะ ฉันพอใจของฉันแค่นี้”
เมย์ไม่สนใจรับของจากแม่ค้าแล้วเดินไป ทิ้งให้วันดียืนอารมณ์เสียอยู่ตรงนั้น
“ย่ะ...แม่นางฟ้า แม่คนดี”
ทองดีเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้ากับมิตร ทั้งคู่พากันเดินเข้าออกร้านโน้น ร้านนี้ มิตรถือถุงช็อปปิ้งเต็มมือ ทองดีเดินผ่านไปที่ร้านขายเสื้อผ้าร้านเก่า ที่เคยมามองๆคราวก่อนเธอหยุดมอง
“ชุดนี้สวยจัง ทองประกายใส่แล้วคงสวยมากเลย เข้าไปดูกันเถอะ”
“อย่าดีกว่าค่ะ คุณมิตรซื้อให้ทองประกายหลายชุดแล้ว”
“ไม่เป็นไร ชุดสวยๆ ก็เหมาะกับคนสวยๆ”
ทองดีละล้าละลัง มิตรสังเกตเห็น
“อ้าวทำไมล่ะ ไปดูด้วยกันสิ”
มิตรลากแขนทองดีเข้าไปในร้าน
พนักงานปลดชุดแล้วเดินพาทองดีเข้าไปในห้องลอง ทองดีเดินออกมาในชุดสวย มิตรมองแล้วพยักหน้ายิ้มอย่างพอใจ...มิตรมาที่เคาเตอร์ในร้านเซ็นต์บัตรเครดิต แล้วหยิบถุงเสื้อผ้า จูงมือทองดีออกจากร้าน
“ไป...ทองประกายหิวหรือยัง”
“ค่ะ”
มิตรจูงมือทองดีเดินออกจากร้าน เธอมองมือเขาที่จูง แล้วแอบยิ้มปลื้ม เขาพาเธอเข้ามาในร้านอาหารหรูถือของให้ทองดีหลายถุง
“ขอบคุณคุณมิตรมากนะคะ คุณมิตรใจดีกับทองม๊าก...มาก”
“ไม่เป็นไรหรอก ผมเต็มใจให้คุณ”
พนักงานเสิร์ฟวางจานอาหารลงบนโต๊ะ ทองดีเอื้อมมือไปชนกับมือของมิตรพอดี เขายิ้มอย่างมารยาทดี แต่ทองดีเขิน
“คุณมิตรมาทานอาหารที่นี่บ่อยหรือคะ”
“ใช่...ส่วนใหญ่จะมากับเพื่อนบ้าง ไม่ค่อยได้มาคนเดียว”
“เพื่อนหรือแฟนคะ”
“ถามทำไม...ทองประกายหึงผมหรือไง”
ทองดีอึกอัก
“เปล่านะคะ ทองแค่คิดว่า คนหน้าตาดี การศึกษาก็ดีอย่างคุณ คงมีแฟนเป็นโขลง”
มิตรหัวเราะ
“ฟังดูเหมือนผมเป็นช้างเลย...แล้วทองประกายล่ะ มีแฟนหรือยัง” มิตรคีบปลาดิบส่งให้ “ลองทานปลาดิบ จิ้มโชยุกับวาซาบิ อร่อยดีนะ ระวัง...”
มิตรห้ามไม่ทันทองดีหยิบวาซาบิเข้าปากแล้วสำลักพรวด มิตรหยิบกระดาษเช็ดปากให้อย่างนุ่มนวล ส่งแก้วน้ำให้
“ผมจะบอกอยู่พอดีเลย อย่าจิ้มวาซาบิเยอะ...มันขึ้นจมูก ขอโทษทีนะ”
“คุณมิตรไม่ผิดหรอกค่ะ ทองไม่รู้เรื่องเอง ก็ทองมาจากบ้านนอกนี่คะ”
“ช่างเถอะ...ทานซุปก่อน อันนี้ไม่ฉุนขึ้นจมูกแน่นอน”
ทองดียิ้มเขินๆแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกที่มิตรไม่ซักต่อ มิตรบริการทองดีอย่างมีมารยาทตลอดการกินอาหาร ทั้งคู่กินอาหารจนเสร็จ มิตรมองนาฬิกา
“กลับกันดีกว่า ต้องไปเตรียมตัวที่ร้านแล้ว”
“ค่ะคุณมิตร ทองมีความสุขจังเลย”
มิตรเดินออกจากร้านอาหาร ทองดีเดินเกาะแขนเขาออกมาอย่างสนิทสนม
เย็นนั้น...มิตรเดินมาส่งทองดีที่หน้าห้องแต่งตัว เขาส่งของให้
“ขอบคุณนะคะคุณมิตร วันนี้ทองมีความสุขจริงๆ”
“เช่นกันครับ ตั้งใจทำงานนะ”
มิตรยิ้มให้ก่อนจะเดินออกมา ทองดียืนมองจนเขาลับสายตาแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องแต่งตัวอย่างใจลอย
ในห้องแต่งตัวเหล่าโคโยตี้กำลังแต่งตัวกันอยู่อย่างวุ่นวาย เมย์กำลังนั่งแต่งตัวอยู่มุมหนึ่ง ทองดีเดินตาลอยเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆเมย์
“รู้มั๊ยวันนี้คุณมิตรพาฉันไปกินอาหารญี่ปุ่นมาด้วยละ”
“เหรอ...แล้วอร่อยมั๊ยล่ะ”
“อืมม...ไม่เห็นอร่อยเลย จืดๆ แหยะๆ แถมยังแพงอีกด้วย เออ...คุณมิตร ซื้อเสื้อผ้าให้ฉันด้วยนะ ตั้งหลายตัว แพงๆทั้งนั้นเลย”
ทองดีหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาอวด เมย์มองอย่างไม่ตื่นเต้น
“คุณมิตรนี่ หล๊อ...หล่อ นิสัยก็ดี เรียนเมืองนอกมาซะด้วย แหม...เหมือนเจ้าชายในนิทานเลยนะ เมย์”
“แล้วเธอล่ะ คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงในนิทานด้วยหรือเปล่า”
ทองดีชะงัก
“แหม...ทำไมเธอพูดแบบนั้น...หมายความว่ายังไง”
“ฉันแค่อยากจะเตือนเอาไว้ เราเป็นผู้หญิงกลางคืน ผู้ชายที่ไหนเค้าจะจริงๆจังด้วย เขาก็แค่เล่นๆ เท่านั้นแหละ”
“ไม่จริงหรอก คุณมิตร เป็นคนดีนะ เป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่ทำแบบนั้นกับฉันหรอก”
ทองดีท่าทางจริงจังมาก เมย์มองทองดีแล้วส่ายหน้า
“ก็ตามใจ ฉันแค่เตือนไว้ คุณมิตร เขาก็เป็น...ผู้ชาย อย่าไปปักอกปักใจ หวังอะไรให้มาก เวลาเรารักมาก หวังมาก ก็ผิดหวังมาก สุดท้ายก็เจ็บ”
เมย์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งทองดีให้มองตามอย่างไม่เข้าใจ
“พูดอะไร ไม่เห็นเข้าใจเลย”
ทองดีไม่สนใจหยิบของในถุงออกมาดู แล้วกอดอย่างชื่นชม
ค่ำนั้น...ทองดีชงเหล้าเสิร์ฟให้ลูกค้าตลอดเวลา เธอยิ้มแย้มแจ่มใสยืนรอบริการลูกค้า แขกคนนึ่งบอก
“หนู ขอป๋าแก้วนึง...”
“ได้ค่ะ...รอแป๊บเดียวนะคะ”
ทองดียิ้มรับ แขกเอื้อมมือจับก้นทองดีอย่างจงใจ ทองดีสะดุ้งเฮือก หันไปมองมือแขกอย่างฉุนๆ ทองดีนึกถึงคำพูดของมิตร
‘ที่เธอมีปัญหาเพราะเธอไม่รู้วิธีเอาตัวรอดอย่างนิ่มนวล’
ทองดีนิ่งคิด แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม หันไปหยิบมือลูกค้าออกอย่างนิ่มนวล
“อุ๊ย...ป๋า...ทำอย่างนี้หนูก็ตกใจหมดสิคะ ประเดี๋ยวเหล้าไม่อร่อยหนูไม่รู้ด้วยนะคะ”
“โอ๊ย...ป๋าของโทษ อย่างนี้ หนูนี่มันน่าเอ็นดู ไม่ดีดดิ้นน่ารำคาญ อย่างนี้ ป๋าต้องทำขวัญ ...เอ๊า..ขวัญเอ๊ย...ขวัญมา”
ลูกค้าหยิบแบงค์ส่งให้ ทองดีตาโต รับไปแล้วไหว้อย่างชดช้อย
“ขอบคุณค่ะป๋า ป๋าใจดี๊...ใจดีอย่างนี้ รับรอง หนูถอดหัวใจชงให้ป๋าเลยค่ะ รอแป๊บนะคะ ป๋า”
ทองดีหันหลังกลับไป ยกเงินใจมือขึ้นจูบ
“ได้ผลจริงๆด้วยแฮะ...”
ทองดียัดเงินใส่เสื้อในอย่างดี ก่อนจะรีบออกทำงานต่ออย่างร่าเริง
ด้านนอก...ลูกค้ารับเครื่องดื่มแล้วส่งทิปให้ ทองดีรับเงิน พร้อมกับทำงานไปอย่างวุ่นวาย อีกมุมหนึ่งห่างออกไป เฮียบุ๋นกับมิตร ยืนมองทองดีทำงานอยู่
“ทองประกายนี่มันคล่องแคล่วขึ้นเยอะเลย แสดงว่า มันเชื่อฟังแกมากเลยนะ”
มิตรยักไหล่
“ฉันก็แค่แนะนำเท่านั้นแหละ ไม่ดีเหรอ ถ้าแขกติดทองประกาย เฮียก็ได้ประโยชน์”
“ไอ้นั่นนะ ฉันรู้แล้ว แต่ท่าทางเด็กนั่นมันจะชอบแกมากเลยนะ ไม่อย่างนั้น มันคงพยศน่าดู แกนี่มันร้ายไม่เบาเลยนะโว๊ย”
มิตรมองภาพทองดีตรงหน้าแล้วยิ้มเฉย ไม่ว่าอะไร
“ฉันกลับก่อนดีกว่า ไปนะเฮีย”
มิตรเดินออกจากห้องไป เฮียบุ๋นมองตามไปแล้วยิ้ม
“ไอ้มิตรมันร้ายโว๊ย...เสือซุ่มนี่หว่า”
เฮียบุ๋นหันไปมองภาพในร้านอย่างปลื้มๆ
ทองดียืนชะเง้อ มองหามิตร ขณะที่ เหล่าพนักงานกับเมย์เดินออกมาจากร้าน
“เป็นไงบ้างทองประกาย วันนี้ลูกค้าเยอะ เหนื่อยมั๊ย”
“ก็นิดหน่อย เออ...เห็นคุณมิตรบ้างหรือเปล่า”
“ไม่เห็นเลย สงสัยจะกลับไปแล้วมั๊ง”
“อ้าว..กลับไปแล้วหรือ”
เมย์สงสัย
“ถามทำไมหรือ มีธุระอะไรกับคุณมิตรหรือเปล่า”
“ฉัน...ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากขอบคุณเค้าเท่านั้นแหละ”
เมย์จ้องทองดีนิ่ง ทองดีหลบตา
“ไม่มีอะไรงั้นก็กลับกันเถอะ เต้นจนเมื่อย อยากพักขาเต็มที”
เมย์เดินนำหน้าทองดีออกไป ทองดีหันไปมองที่ร้านอย่างเสียดาย แล้วเดินตามเมย์ไป
ทองดีกับเมย์เดินคุยกันมาถึงหน้าห้อง ทองดีลังเลแล้วตัดสินใจถามเมย์
“เอ่อ..ที่เธอพูดถึงคุณมิตรตอนเย็นน่ะ เธอหมายถึงอะไรเหรอ”
“คุณมิตรเหรอ”
“ตอนเย็นไง ที่เธอบอกว่า คุณมิตรก็เป็นผู้ชาย เหมือนกับคนอื่นนั่นแหละ”
เมย์เบือนหน้าหนี อึดอัดไม่อยากพูด แต่ทองดีพยายามเซ้าซี้
“บอกฉันหน่อยสิ เธอหมายถึงอะไร คุณมิตรเค้าเป็นคนไม่ดีเหรอ”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น คือ..ฉันแค่อยากเตือนเธอเฉยๆ ผู้ชายก็เหมือนกันทุกคนนั่นแหละ ไม่ได้หมายความว่าคุณมิตรไม่ดีหรอก อย่าเข้าใจผิด”
“เฮ้อ...โล่งใจไปที คิดว่าคุณมิตรมีอะไรไม่ดี เธอถึงไม่อยากให้ฉันคบเค้า”
“ช่างมันเหอะ...ดึกแล้วไปพักผ่อนดีกว่า”
ทองดียิ้ม ไขประตูเข้าห้องไป เมย์มองตามแล้วถอนหายใจยาว
“เฮ้อ...เด็กเอ๊ย...แล้วเราจะมีหน้าไปสอนมันได้ยังไง ตัวเราเองยังเอาตัวไม่รอดเล๊ย...”
เมย์ถอนใจอย่างเศร้าๆ
ทองดีเดินเข้ามาในห้อง เหวี่ยงกระเป๋าไปทาง สะบัดรองเท้าออกจากเท้ากระเด็นไปอีกทาง ตรงไปล้มตัวลงนอนที่เตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
“เฮ้อ...เหนื่อยชะมัด”
สักครู่ทองดีเด้งตัวออกจากเตียงอย่างเพิ่งนึกได้ ล้วงเอาเงินที่ยัดไว้ในอกเสื้อออกมากองที่เตียง
“โอ้โห...นี่เยอะกว่าค่าแรงชงการแฟให้แม่กับเตี่ยทั้งชีวิตซะอีก...เรารวยแล้ว”
ทองดีหยิบเงินขึ้นมาโปรยบนเตียง แล้วรวบขึ้นมากอดไว้อย่างมีความสุข
“อยากเจอคุณมิตรจังเลย ทองอยากขอบคุณคุณมิตร ต่อไปนี้ ทองจะเชื่อคุณมิตร จะทำตามที่คุณมิตรบอกทุกอย่างเลย”
ทองดีนอนกอดเงินยิ้มอย่างมีความสุข
ในห้องซ้อมเต้น...ครูป๊อบสอนเหล่าโคโยตี้เต้น ทองดียืนซ้อมอยู่แถวหลังอย่างตั้งอกตั้งใจ จนเพลงจบ
“พักก่อน...ประเดี๋ยวมาต่อท่อนแยก...”
ทุกคนเดินแยกย้ายกันไป ยกเว้นทองดี เมย์หันมาถาม
“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ เธอจะไปหรือเปล่า”
ทองดีส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ...ฉันรอที่นี่แหละ”
เมย์พยักหน้าแล้วเดินออกไป ทองดีรอจนเมย์เดินออกจากห้องไป แล้วเดินไปที่หน้ากระจก ลองหมุนตัว ซ้อมท่าเต้นตามที่ครูป๊อบเคยสอน ครั้งแรกหมุนตัวแล้วเซ แต่รอบสองหมุนตัวจบอย่างสวยงาม
“อืมม...ลองกับเพลงดีกว่า”
ทองดีเดินไปเปิดเพลง แล้วเต้นตามเพลง สักพัก ทองดีเริ่มใส่สไตล์ตัวเองลงไปด้วยอย่างสนุกสนาน
เมย์เดินมาที่หน้าประตูห้อง พอจะเปิดประตูเข้าไป เมย์ชะงัก เห็นทองดีกำลังเต้นอยู่ ครูป๊อบเดินเข้ามา
“ยืนรออะไรแม่คุณ...ไม่เข้าก็หลบไปสิยะ”
“ครูดูนี่สิคะ”
ครูป๊อบเดินมาดู เห็นทองดีเต้นแบบเป็นตัวของตัวเอง ครูป๊อบกรี๊ดดดดด แล้ววิ่งเปิดประตูเข้าไปในห้อง
ครูป๊อบเดินเปิดประตูเข้ามา ทองดีหยุดเต้นทันที
“อุ๊ยครู...ขอโทษค่ะ”
“หยุดเต้นทำไม เต้นต่อซิ เร็วๆ เร็วๆสิหล่อน”
ทองดีหน้าตาเหรอหรา เมย์พยักหน้ายิ้มให้กำลังใจ
“ลองเต้นสิ เต้นเหมือนเมื่อกี้น่ะ ลองดู...”
เมย์เดินไปเปิดเพลงให้ ทองดีเต้นซ้ำ ครูป๊อบยืนซับน้ำตาอย่างแกล้งเว่อร์
“ไม่อยากจะเชื่อเลย แม่ทองประกายน้องนางบ้านนาของฉัน อย่างนี้ต้องกดไล้ท์ 1000 ครั้ง”
มิตรเดินเข้ามาในห้อง มายืนข้างครูป๊อบ
“เป็นยังไงบ้างครับครู”
“เลิศฮ่ะ..เลิศมาก ถ้าเต้นได้แบบนี้ล่ะก็ คนดูฉี่เป็นเลือดแน่...”
เสียงเพลงจบลงพอดี ทองดีหยุดเต้น เดินเข้ามาหาครูป๊อบกับมิตร
“เอ่อ...หนูเต้นผิดหรือเปล่าคะ”
“ผิดย่ะ..ผิดมาก.....แต่ว่า ....หล่อนแดนซ์ได้ ฉ่ำ แซ่บเว่อร์ มากก ครูป๊อบคอนเฟิม”
มิตรยิ้ม
“ฉันดีใจด้วยนะทองประกาย เธอทำสำเร็จแล้ว”
“หมายความว่า...”
“เธอได้เป็นโคโยตี้แล้ว...”
เมย์ยิ้มอย่างดีใจ ทองดีโดดโลดเต้น สักพักก็นึกได้
“แต่เฮียบุ๋นยังไม่อนุญาตทองเต้นนี่คะ แล้วทองจะเป็นโคโยตี้ได้ยังไง”
“ทำไมล่ะ ฉันอนุญาตเอง วันนี้เธอขึ้นเต้นโชว์ได้เลย”
“จริงนะคะ คุณมิตร”
“จริงสิ”
ทองดีหันไปกรี๊ดกับเมย์อย่างดีใจสุดๆ มิตรมองทองดีแล้วยิ้ม...
ทองดี นั่งคุยกับเมย์ในห้องแต่งตัว
“ฉันดีใจจริงๆ เหมือนฝันเลยนะ”
“เธอทำได้ ฉันดีใจด้วยนะทองประกาย”
ทองดีสลด
“แต่ว่า...ฉัน ฉันยังไม่มีเครื่องสำอาง ไม่มีชุด ไม่มีอะไรซักอย่างเลย”
ทองดีหน้าสลด ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูดังขึ้น มิตรเดินเข้ามาพร้อมกับของในมือ
“คุณมิตร เชิญค่ะ เมย์จะออกไปข้างนอกพอดี เชิญคุณมิตรเลยค่ะ”
เมย์มองทองดีแล้วเดินออกจากห้องไป
“ฉันมีอะไรจะให้เธอ”
มิตรวางของลงบนโต๊ะ แล้วเปิดออก เป็นกระเป๋าเครื่องสำอางราคาแพงครบเซ็ต ด้านหลังมีชุดสวยในถุงแขวนไว้อีก
“โอโห...คุณมิตร คุณมิตรดีกับทองเหลือเกิน ทองไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี”
ทองดีหันไปก้มลงกราบกับอกมิตร อย่างอ่อนหวาน
“เธอสมควรได้รับสิ่งนี้ ทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุดนะ”
“ค่ะคุณมิตร ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่มีคุณมิตรคอยแนะนำ ทองคงมาไม่ถึงวันนี้ ต่อไปทองจะเชื่อฟังคุณมิตรทุกอย่างค่ะ”
ทองดีกอดเอวคุณมิตรแน่นอย่างปลื้มๆ มิตรสีหน้าเฉยๆ แต่ก็ยิ้มรับแบบร้ายลึก
ทองดีนั่งแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก โดยมีเมย์ และวันดีคอยช่วยเหลือ วันดีหวีผมให้ทองดี ยกผมขึ้นตีกระบังแบบเก่า แล้วส่ายหน้าลื้อผมทองดีใหม่ ทองดีโดนยีผมหัวฟู
เมย์หยิบสีทางตาขึ้นมา เลือก แล้วเอาไปเทียบกับหน้าทองดี แล้วส่ายหน้า ลบหน้าทองดีแล้วแต่งใหม่
พักใหญ่ ทองดีแต่งหน้าทำผมเสร็จ ลุกขึ้นถือชุดเดินเข้าไปหลังม่านสำหรับแต่งตัว แล้วเดินออกมาในชุดสวย เมย์กับวันดียืนมองอย่างพอใจ
“เฮ้อ...ฝีมือฉันนี่ใช้ได้จริงๆ สวยมาก”
“เธอพร้อมแล้วละ ทองประกาย”
เมย์ดึงตัวทองดีไปยืนมองที่หน้ากระจก ทองดีตะลึงในรูปลักษณ์ใหม่ของตัวเอง
“ไง...อีหนู ตะลึงละสิ...แหม...เห็นแล้วนึกถึงตัวเองตอนสาวๆ จริง...จริ๊ง....”
ทองดีจับแก้มตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา
“สวยจังเลย....แต่ว่า...”
“อะไรอีกล่ะ นังนี่ เรื่องเยอะจริงๆ”
“ฉันปวดท้อง...ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
ทองดีวิ่งพรวดไปเข้าห้องน้ำทันที
“อ้าว...เกิดจะช้ำรั่วขึ้นมาซะอย่างนั้น”
เมย์ยิ้ม
“...สงสัยจะตื่นเต้น”
บนเวที...เหล่าโคโยตี้กำลังเต้นโชว์กัน ขณะที่หลังเวที วันดีเดินมามองหาทองดี
“แม่ทองหายไปไหนเนี่ย...จะต้องโชว์ชุดถัดไปแล้วนะ”
“เห็นไปเข้าห้องน้ำประเดี๋ยวคงมาแหละค่ะ”
เมย์บอก ทองดีเดินเข้ามาท่าทางกระวนกระวายประสาทเสีย
“อ้าว..แม่คุณ หายไปตกห้องน้ำมาหรือไง เตรียมตัวสิยะ”
เฮียบุ๋นเดินมาพร้อมกับมิตร
“โอ๊ย..แม่เจ้าโว๊ย...ทองประกายของเฮีย...สวยบาดตาบาดใจจริง...จริ๊ง...เต้นให้สุดฝีมือเลยนะ เฮียจะรอดู”
เฮียบุ๋นเดินมาโอบทองดีไว้ วันดีแกล้งกระแอม..เฮียบุ๋นนึกได้ หันไปค้อนวันดี ขณะที่ทองดีเครียด
“เฮียคะ หนูไม่เต้นแล้วละ หนูเต้นไม่ได้หรอก”
เฮียบุ๋น กับมิตรร้องออกมาพร้อมกัน
“เฮ้ย...ไม่เต้นเหรอ”
“เฮ้ย...ไม่ได้นะ”
ทองดีเครียด
“หนูเต้นไม่ได้หรอกค่ะ กลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว”
ทองดีพูดจบก็เดินหนีไปทันที เฮียบุ๋นมองหน้ามิตร มิตรเดินตามทองดีไปทันที
ทองดีเดินมาอย่างประสาทเสีย มิตรเดินมาคว้ามือทองดีไว้
“เป็นอะไรไปทองประกาย โอกาสมาอยู่ตรงหน้าแล้ว ทำไมเธอไม่คว้าไว้”
“คุณมิตรคะ ทองทำไม่ได้ ทองกลัว กลัวไปทุกอย่าง”
“ไม่ต้องกลัว ฉันบอกแล้วไง เธอเป็นคนเก่ง ถ้าเธอต้องการจะทำ เธอต้องทำได้ ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอ”
“คุณมิตรคะ แต่มัน...ทองกลัวจะพลาด กลัวคนดูหัวเราะ...กลัวทุกอย่าง เห็นใจทองเถอะนะคะ”
มิตรปล่อยมือทองดี
“...งั้นก็ตามใจเธอ ถ้าเธอคิดอย่างนั้น ฉันก็คงบังคับเธอไม่ได้ แต่ฉันผิดหวัง ผิดหวังในตัวเธอจริงๆ”
มิตรทำท่าจะเดินหนี ทองดีผวาเข้าไปดึงไว้
“คุณมิตรขา...ทองขอโทษ”
“ทองประกาย เธอฟังฉันนะ ที่ฉันเห็นตรงหน้า คือผู้หญิงที่สวยที่สุด รับประกันได้ว่า ถ้าเธอออกไปยืนหน้าเวที สายตาทุกคู่ต้องจ้องมองแต่เธอเท่านั้น เธอทำได้ แต่เธอพร้อม ที่จะทำเพื่อฉันหรือเปล่า ทองประกาย...”
มิตรสบตากับทองดีนิ่ง ทองดีเริ่มฮึด
“ได้ค่ะ ทองประกายทำได้ ทองประกายจะตั้งใจทำเพื่อคุณมิตร”
มิตรแอบถอนหายใจ
“ไป ไปเต้นให้ดีที่สุด พิสูจน์ให้คนทั้งโลกรู้ว่า ทองประกายคนนี้ ทำได้ทุกอย่างที่อยากทำ”
ทองดีมีกำลังใจฮึดสู้
อ่านต่อหน้า 2
ทองประกายแสด ตอนที่ 6 (ต่อ)
ทองดียืนกระสับกระส่ายด้วยความตื่นเต้นอยู่ด้านหลังเวที จนเมย์ต้องเดินเข้าไปปลอบ
“ตื่นเต้นใช่มั้ย...วันแรกที่ฉันขึ้นเต้นก็เป็นแบบนี้แหละ”
“นี่ฉันสั่นไปหมดแล้วพี่ ไม่รู้จะทำยังไงให้หาย”
เมย์ยิ้ม
“สูดลมหายใจลึกๆ...พอขึ้นไปบนเวทีก็คิดซะว่า คนดูเป็นเก้าอี้ เหมือนตอนซ้อมนั่นแหละ วาดลวดลายให้เต็มที่เลย ท่องไว้คำเดียวว่า ฉันทำได้”
“...เป็นเก้าอี้หรือ ฉันทำได้ ฉันต้องทำได้ขอบใจนะพี่เมย์”
เมย์ยิ้มให้ทองดี จูนยืนมองอย่างหมั่นไส้ เดินเข้ามากระแทกทองดีเซไป
“ทำไม่ได้ก็หลบไป เกะกะขวางทางคนอื่น...”
“ไม่เห็นคนหรือไง เดินผ่าเข้ามาได้” ทองดีย้อน
“อ้าว...ขอโทษนะ ฉันไม่เห็นคน...เห็นแต่ อีกิ้งก่า ชูคออยากเป็นนักเต้นน่ะสิ”
“เอ๊ะ...แกพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง..”
ทองดีฉุนปรี่เข้าไปจะเอาเรื่อง วันดีรีบดึงตัวไว้ จูนยิ้มเชิด
“จูน อย่ามีเรื่องกันเลย จะขึ้นเวทีอยู่แล้ว”เมย์บอก
“เอา...นี่พวกแกจะเป็นนักเต้นหรือ นักตบกันยะ ใครไม่อยากเต้น ออกมาเดี๋ยวฉันเต้นแทนเอง”
พี่ป๊อปค้อน
“อุ๊ย...แม่วันดี ช่างกล้าพูดนะยะ...หล่อนเบิ่งตาดูซะก่อนนะยะ นี่เวทีแดนเซอร์ ไม่ใช่เวทีหมอลำซิ่ง จะได้ให้หล่อนขึ้นไปเซิ้งปอบผีฟ้า”
วันดีค้อนควับ
“เออ...จิกเข้า จิกเข้า...ชาติที่แล้วเกิดเป็นไก่หรือไง...”
อีกด้าน...แดนเซอร์ที่เต้นเสร็จกรูกันเข้ามาด้านหลังเวที
“อย่าไปสนใจเลยทอง เตรียมตัวให้พร้อม”
จูนมองไม่พอใจ
“ฉันจะรอดูแก โดนคนโห่ไล่ลงจากเวที น้ำหน้าอย่างแก ไปไม่รอดหรอก...นังทองประกาย....”
จูนกับทองดีมองกันอย่างไม่ถูกชะตา จูนสะบัดหน้าเดินออกไปหน้าเวที
“ไปทอง อย่าไปคิดอะไร แค่เต้น เต้นให้ดีที่สุดเท่านั้น”
ทองดีพยายามระงับอารมณ์
“....จ๊ะ...ฉันจะทำเต็มที่”
เมย์ยิ้มแล้วเดินออกไปหน้าเวที ทองดีรีบเดินตามออกไป วันดีกับพี่ป๊อปรีบตามไปแอบดูอย่างลุ้นสุดตัว
หน้าเวที...เฮียบุ๋นกับมิตรยืนอยู่ด้านหน้า เฮียบุ๋นมองไปที่เวทีอย่างตื่นเต้น
“มันจะไปรอดมั้ยเนี่ย”
“ต้องรอดู”
บนเวที...ทองดีเริ่มเต้น ตอนแรกยังดูเงอะงะ เมย์แอบมองอย่างเป็นห่วง จูนรอจังหวะ พอหมุนตัว จูนกระแทกทองอย่างแรง จนทองดีเซๆไป แต่เธอยังพยายามรักษาจังหวะ จูนยิ้มสะใจ วันดีกับพี่ป๊อปหันไปมองหน้ากัน
“ตายจริง...นังจูนแผลงฤทธิ์ซะแล้ว”
เฮียบุ๋นเอามือปิดตา แต่ยังแอบมองลอดนิ้ว
“โอ๊ย...ทนดูไม่ได้ คราวนี้ชื่อเสียกูป่นปี้แน่ เพราะแกเชียวไอ้มิตร มีอะไรผิดพลาดล่ะก็ แกรับไปนะ”
เฮีบบุ๋นวิตก แต่มิตรยังยิ้มเฉย ขณะที่บนเวที จูนรอจังหวะหมุนตัวอีกครั้ง ตั้งใจกระแทกทองดีเต็มแรงกะให้ตกเวที แต่ทองดีระวังตัวอยู่ก่อนหลบทัน จูนเสียหลักยั้งตัวไม่อยู่ กระเด็นตกเวทีไป คนดูหัวเราะชี้ชวนกันดูจูนอย่างขำๆ วันดีกับพี่ป๊อปหันไปตีมือกันอย่างสะใจ
“อุ๊ย...นังนี่ ร้ายได้ที่นะยะ...มวยถูกคู่คนดูถูกใจนะเนี่ย...”
จูนนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นหน้าเวที ทั้งเจ็บทั้งอาย เธอลุกขึ้นหันไปมองลูกค้า ที่ยืนเชียร์ทองดีอย่างเมามัน
“ฝากไว้ก่อนเถอมึง..อีทองประกาย”
จูนเบะปากสะบัดหน้า เดินโขยกเขยกกลับไปหลังเวที ขณะที่บนเวที ทองดีเต้นอย่างสวยงาม จนเพลงจบ คนดูปรบมือกันต่อเนื่องยาวนาน เฮียบุ๋นหันไปมองคนดูปรบมือให้ทองดี บางคนยกแบงค์ขึ้นชู พยายามจะทิป เฮียบุ๋นรีบปรบมือตาม
“โอ๊ย...ไม่อยากเชื่อเลย ตาเราเนี่ย คมจริงๆ มองอะไรไม่เคยพลาด ว่าแล้วทองประกายต้องเป็นดาวเด่น จริงมั้ย”
มิตรขำ
“อ้าว...เมื่อกี้บอกว่า โวยวายว่าชื่อเสียงจะป่นปี้ ทีนี้จะมาชม”
เฮียบุ๋นทำเป็นไม่ได้ยิน ลุกขึ้นปรบมือให้ทองดีตามลูกค้าในร้าน มิตรมองนิ่งๆ ทองดียืนรับไฟอยู่กลางเวทีอย่างภูมิใจ
จูนโขยกเขยกกลับเข้ามาหลังเวที พี่ป๊อบกับวันดีรีบเข้าไปหา
“ครู..อีนั่นมันผลักฉันตกเวที ฉันไม่ยอมนะ”
“แหม...แกนี่กล้าทำกล้าแหลจริงๆนะ นังจูน คนเค้าเห็นกันทั้งห้องว่าแกผลักทองก่อน หุบปากไปเลย”
จูนหน้าเจื่อน อีกด้าน เหล่านักเต้นกรูกันเข้ามาจากด้านหน้า เมย์กับทองดีเดินตามเข้ามา
“เก่งมากเลยทอง ดีใจด้วยนะ”
“ยังไม่หายตื่นเต้นเลยพี่ ขอบใจนะพี่เมย์”
เฮียบุ๋นกับมิตรเดินเข้ามา เฮียบุ๋นรีบดึงแขนทองดี ทำท่าจะกอด
“มามะ มาให้เฮียกอดรับขวัญหน่อย เก่งจริง...จริ๊ง ทองประกายของเฮีย”
วันดีกระแอม...เฮียบุ๋นค้อนขวับ ทองรีบผละไปหามิตร
“คุณมิตรเห็นทองเต้นใช่มั้ยคะ ทองทำได้แล้ว..”
“เก่งมากทอง เธอทำได้เพราะตัวเธอเอง”
ทองดีสบตามิตรอย่างปลาบปลื้มปิดไม่อยู่ เฮียบุ๋นกระแอม...ทั้งคู่รู้ตัวผละออกจากกัน จูนรีบไปฟ้องเฮียบุ๋น
“เฮีย ฉันไม่ยอมนะ อีทองกระแทกฉันตกเวที ใครๆก็เห็น”
เฮียบุ๋นมองรำคาญ
“อะไรอีกล่ะ ฉันก็เห็นนะว่าแกชนทองประกายก่อน...เอาน่า แค่นี้เองอย่าให้เป็นเรื่องเลย”
“อะไรกัน ฉันเจ็บนะ ไม่มีใครสนใจเลยหรือไง”
“จูน...พอได้แล้ว...เรื่องมันแล้วไปแล้ว...จบซะที”
จูนหันไปมองหน้ามิตรที่จ้องจูนแบบดุๆ จนจูนหลบตา
“ค่ะ คุณมิตร”
มิตรหันไปบอกวันดี
“เจ๊วันดี ช่วยพาจูนไปพักด้วย อาการจะได้ไม่กำเริบ”
วันดีกับครูธันว์หันไปมองหน้ากัน แล้วรีบประคองพาจูนไปอย่างรู้หน้าที่ จูนทำขัดขืน
“ไปสิ” มิตรจ้องหน้า
จูนสงบทันที แต่ไม่วายแอบมองทองแบบอาฆาต ทองดีมองตามจูนไป เฮียบุ๋นยิ้มร่าเริงรีบแก้สถานะการณ์
“อย่างนี้ต้องเลี้ยงฉลอง ไป๊เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะจ๊ะ ทองประกายของเฮีย”
เฮียบุ๋นเดินเข้าไปโอบไหล่พาทองดีเดินไป ทองจำใจเดินตามไปอย่างอัดอัด เธอแอบมองมิตรตลอดเวลา มิตรยิ้มเฉยๆ แล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมากดแล้วพูดอะไรบางอย่าง
ในห้องแต่งตัว...เมย์และทองดีนั่งลบเครื่องสำอางออก
“พี่เมย์ จูนเค้าเป็นอะไรหรือ ท่าทางเค้าไม่ชอบฉันเลยนะ”
“จูนมันก็เป็นแบบนี้แหละ เอาแต่ใจ ขี้วีน อย่าไปสนใจมันเลย ต่างคนต่างอยู่ดีแล้ว”
“ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่า เค้าจงใจหาเรื่องฉันตลอดเลย”
เมย์มองหน้าทองดี
“ไม่รู้จริงๆหรือว่า เค้าไม่ชอบเธอเพราะอะไร”
ทองดีส่ายหน้าแบบไม่รู้จริงๆ เมย์ถอนหายใจ พอจะเอ่ยปาก เจ๊วันดีโผล่เข้าประตูมา
“แม่ทองประกาย ดาวเด่น...เฮียบุ๋นเรียกให้ไปถวายงาน...เอ๊ย..ไม่ใช่ เค้าให้มาเรียนถามว่า เปลี่ยนชุดเสร็จหรือยังแม่คุณ”
“เสร็จแล้วจ๊ะ พี่เมย์ไปด้วยกันมั้ย”
เมย์ส่ายหน้า
“ทองไปเถอะ”
“งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวคุณมิตรจะรอ”
ทองดีรีบลุกขึ้นไปทันที เมย์มองตามไปแล้วถอนหายใจ
“ถอนหายใจทำไม...ช่วยไรเค้าได้...”
“เปล่า...ฉันแค่สงสารทอง ก็เท่านั้นแหละ”
“สงสารมันทำไม...ดูมันออกจะร่าเริง...สงสารตัวแกเองดีกว่านังเมย์”
วันดีเดินเชิดหน้าออกไป เมย์ยิ้มเศร้าๆกับตัวเอง
เฮียบุ๋นกับมิตรกำลังนั่งคุยกันในห้อง
“ลางสังหรณ์ของฉันบอกว่า ทองประกายนี่จะเป็นตัวเรียกแขกให้คลับเราไม่เชื่อคอยดูสิ”
“ไม่ออกนอกหน้าไปหน่อยหรือเฮีย...”
มิตรแย้ง วันดีกับทองดีเดินเข้ามา
“มาแล้วค่ะเฮีย...”
เฮียบุ๋นรีบลุกขึ้นไปประคองทองให้นั่ง วันดีรีบยื่นมือให้เฮีบบุ๋นบ้างเฮียบุ๋นตีมือ
“ไปให้พ้นเลยแก”
วันดีค้อนแล้วเดินหนีไป
“ทองจ๋า วันนี้ทองอยากกินอะไรเฮียจะเลี้ยง...ไป...ไปด้วยกันนะจ๊ะ”
ทองดีอึดอัด พยายามจะสบตามิตรที่นั่งเฉย
“แล้วแต่เฮียกับคุณมิตรเถอะค่ะ ทองไม่รู้จักหรอก
“งั้นเฮียจะพาไปคลับของเพื่อนเฮีย...หนูจะได้เปิดหูเปิดตาไง ที่นั่น มีนักเต้นเก่งๆเยอะแยะไปหมด”
ทองดีลังเล เฮียบุ๋นรีบลุกขึ้นประคอง เสียงโทรศัพท์เฮียบุ๋นดังขึ้น เฮียบุ๋น รีบกดรับ พอเห็นหน้าจอเป็นรูปอาซ๊อ เฮียบุ๋นยืนตัวตรงเสียงอ่อน
“..ครับ...อะไรนะ วันครบรอบแต่งงาน...ได้สิ..แหม..ไม่กล้าไถลหรอก ...15 นาที อะก็ได้..”
เฮียบุ๋นกดโทรศัพท์ปิด แล้วจ้องมองให้แน่ใจว่าปิดจริง แล้วโวยวาย
“ไม่อยากจะเชื่อ กูตกนรกมา15 ปีแล้วหรือเนี่ย...” เฮ้ยบุ๋นหันไปพูดกับทองดี “สงสัย เฮียคงต้องขอตัวก่อน วันนี้ติดธุระด่วน ไว้คราวหน้านะจ๊ะทอง”
ทองดีโล่งอก
“...ไม่เป็นไรค่ะเฮีย...”
เฮียบุ๋นมองหน้าทองดีอย่างเสียดาย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก
“จ๊ะ..กำลังขึ้นรถแล้วเนี่ย...จ้า...ไม่เกิน 15 นาที..” วางสายแล้วหันมาบอกทองดี “เฮียไปก่อนนะ...อะไรวะ...ร้อยวันพันปีไม่ครบ ไม่เคยฉลอง จำเพาะจะต้องเป็นวันนี้ด้วย...เซ็งจริงเลยโว๊ย”
เฮียบุ๋นบ่นมองทองดีแล้วกลืนน้ำลายแบบเสียดาย เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก เฮียบุ๋นสะดุ้งเฮือก รีบจ้ำออกไปทันที ทองดีถอนหายใจโล่งอก หันไปสบตามิตรที่ยิ้มให้
“เหลือเราแค่สองคน เหนื่อยแล้วใช่มั้ย”
“ยังค่ะ ทองยังไม่เหนื่อย แล้วคุณมิตรล่ะคะ”
“ฉันหิว...มัวแต่วุ่นๆ ทองล่ะหิวหรือเปล่า ไปทานข้าวด้วยกันมั้ย”
ทองดีตื่นเต้น
“หิวค่ะ คุณมิตรจะพาทองไปที่ไหนหรือคะ..ทองอยากไปทุกแห่งที่มีคุณมิตรอยู่ด้วย”
“จริงนะ งั้นทานข้าวกันที่นี่แหละ ฉันอยากกินข้าวกับไข่เจียว”
ทองดีอ้ำอึ้ง
“...ป่านนี้ครัวคงปิดแล้ว”
“หรือว่าทองไม่อยากกินข้าวกับฉัน”
“อยากสิคะ ทองยังไงก็ได้ตามใจคุณมิตรเถอะค่ะ”
มิตรยิ้มไม่ว่าอะไรจูงมือทองดีเดินไป ทองจำใจเดินตามไป มิตรหยุด
“หลับตาก่อนสิ”
ทองดีงง แต่ยอมหลับตาอย่างว่าง่าย มิตรยิ้ม
มิตรเดินประคองทองดีที่โดนเอาผ้าปิดตา ขึ้นมาที่ดาดฟ้าของตึก
“ถึงแล้ว”
มิตรเปิดผ้าปิดตาของทองออก ทองดีตะลึง เมื่อมองไปบนฟ้า เห็นดาวเต็มท้องฟ้า มองเห็นแสงสียามราตรีสวยๆ ตรงมุมหนึ่งตั้งโต๊ะอาหารจุดเทียนอย่างโรแมนติค
“สวยจังเลย สวยเหมือนในหนัง”
“มาสิ มาผมสั่งเตรียมไว้สำหรับทองโดยเฉพาะเลยนะ”
มิตรจูงมือทองมาที่โต๊ะอาหาร แบบสุภาพบุรุษสุดๆ ทองดียิ้มปลื้ม
“ขอบคุณคุณมิตรนะคะ ทองดีพูดอะไรไม่ออกแล้ว
“ไม่ต้องพูด แค่ผมมองตาทอง ผมก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว”
“โอโห...สวยจังเลย ทองเพิ่งเห็นทองฟ้าสวยๆแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยนะคะเนี่ย”
“รู้มั้ย ตรงโน้นมีดาวดวงสว่างมาก ชาวเรือจะใช้เป็นดาวนำทาง”
ทองดีเงยหน้ามองอย่างสนใจ
“แต่วันนี้ ดาวดวงนั้นหมองไป เพราะดาวดวงใหม่ดวงนี้”
ทองดีมองหา
“ดวงไหนคะ”
มิตรจับตัวทองหมุนมาเผชิญหน้า เธอยิ้มเขิน
“ดวงนี้ไง ทองประกาย ดาวเด่นของคลับ”
ทองดีเขิน ทำอะไรไม่ถูก มิตรยิ้มพาทองลงนั่ง คลี่ผ้าปูตักให้อย่างนุ่มนวล
“นี่เป็นอาหารที่ผมชอบ สมัยที่ผมอยู่เมืองนอก ทองลองชิมดูสิ ผมสั่งให้เค้าทำพิเศษเลย เพื่อทองโดยเฉพาะ”
ทองดียิ้ม ภูมิใจสุดๆ ทั้งคู่นั่งกินอาหารอย่างมีความสุข มิตรตัดอาหารแล้วจิ้มป้อนส่งให้ทองดีกิน จากนั้นก็รินไวน์ให้ เธอรับมาจิบอย่างมีจริตมารยา มิตรจิบไวน์นั่งมองแล้วยิ้ม
หลังจากนั้น ทั้งคู่มานั่งชมดาวด้วยกัน มิตรมองตาทองดีแล้วโน้มตัวเข้าไปจูบ ซึ่งทองดีก็รับจูบนั้นอย่างเต็มใจ
หน้าห้องนอนของทองดี...ทั้งคู่ยังยืนจูบกันอยู่ ทองดีค่อยๆผละออกจากมิตร หันไปไขกุญแจเปิดประตู เสียงจูนดังขึ้น
“คุณมิตรขา จูนคิดทึ้ง คิดถึง”
ทองดีกับมิตรหันไปมองจูนอารมณ์กระเจิง มิตรหงุดหงิด
“อ้อ...จูน...ผมมาส่งทองประกาย ยังไม่นอนเหรอ”
จูนบียดทองกระเด็นไป
“ยังค่ะ จูนรอคุณมิตรน่ะสิคะ หมู่นี้คุณมิตรไม่มาหาจูนเลยนะคะ หรือว่าคุณมิตรลืมจูนซะแล้ว”
ทองดีมองมิตรกับจูน อย่างสงสัยว่าคู่นี้เป็นอะไรกันแน่
“ไม่มีอะไร บอกแล้วไง ผมไม่ว่าง”
“ไม่ว่างมาหาจูน แต่ว่างแวะมาส่งนั่งบ้านนอกนี่หรือคะ”
ทองดีไม่พอใจ
“นี่เธอ คำก็บ้านนอกสองคำก็บ้านนอก เธอมีปัญหาอะไรกับฉันแน่”
จูนหันขวับมา
“หุบปากไปเลยมึง กูยังไม่ได้ชำระแค้นกับมึงเลย อย่ามาเสือกเรื่องของกู”
จูนโผเข้าตบ ทองดีสู้ มิตรคว้าแขนจูนไว้จูนเลยโดนทองดีตบเต็มหน้า
“อีกะหรี่มึงตบกูหรือ คุณมิตรปล่อยจูน จูนจะตบมันให้หายแค้น ปล่อยสิคะ”
มิตรตวาด
“...หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ทำไมถึงพูดจาหยาบคายกับทองประกายแบบนี้ ไม่น่ารักเลย ฉันเห็นนะ บนเวทีน่ะ เธอเริ่มก่อน ตอนนี้เธอยังตามมาหาเรื่องเค้าอีก”
จูนน้ำตาร่วง
“คุณมิตร...คุณมิตรเข้าข้างมัน แล้วจูนล่ะ”
“ฉันไม่เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ อย่ามาหาเรื่อง นี่ดึกมากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ”
จูนฮึดฮัด มิตรจ้องหน้าจูนนิ่งแต่ดูโหด จูนเริ่มฝ่อ เดินหันหลังกลับไปแบบหงอยๆ มิตรถอนหายใจยาวหมดอารมณ์
“ดึกมากแล้ว ไปพักเถอะ..พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ”
มิตรดึงตัวทองดีมาจุ๊บเบาๆที่หน้าผาก แล้วเดินจากไป ทองดีจะเรียกมิตร แต่ไม่กล้า ไขกุญแจเข้าห้องอย่างเซ็ง
ทองดีเดินเข้ามาในห้องแบบเซ็งๆ ไปนั่งที่หน้ากระจก
“เพราะนังจูนแท้ๆเชียว ขัดจังหวะได้..แต่เอ๊ะ...มันเป็นอะไรกับคุณมิตรหรือเปล่านะ ทำไมถึงได้หวงคุณมิตรขนาดนี้”
ทองดีดูหัวตัวเองที่เละเทะเพราะฟัดกับจูน แล้วอารมณ์เสีย
“ผู้ชายก็แบบนี้ทุกคนแหละ พี่น้องเชื้อไม่ทิ้งแถวหรอก”
ทองถอนหายใจอย่างเซ็งๆ แล้วนึกได้ ล้วงในเสื้อในหยิบเงินค่าทิปที่ได้ออกมานับแล้วมัดยางอย่างเรียบร้อย
“ชาตินี้กูไม่ยอมเป็นเมียน้อยใครเด็ดขาด เฮ้อ...สงสัย คงมีแต่เงินเท่านั้นแหละ ที่เป็นเพื่อนแท้ ของเราตลอดไป”
ทองดีหยิบเงินขึ้นมาจูบอย่างภูมิใจ
วันใหม่...จูนกับเหล่าโคโยตี้ เดินถือของกินเข้ามาที่หน้าคลับ ขณะที่ทองดีเดินออกไปเพื่อหาซื้ออาหาร จูนหาเรื่องทันที
“เมื่อวานนี้กูเห็นอีกิ้งก่า...มันได้ขึ้นเวที เต้นก็ไม่ได้ดีเด่ ส่ายนมเข้าสู้”
เหล่าโคโยตี้ หัวเราะคิกคัก ทองดีชะงักหันกลับมาทันที
“นี่เธอว่าใคร ถามจริงๆเหอะ มีอะไรกับฉันนักหนา”
“กูเกลียดหน้ามึงตั้งแต่แรกเห็น มีอะไรมั้ย”
“ฉันไปทำอะไรให้เธอ”
“มึงเข้าก็แบให้เฮียบุ๋นก่อน พอเห็นคุณมิตร มึงกะแบให้คุณมิตรอีกคน ไม่เรียกกะหรี่แล้วเรียกอะไร”
“คำก็กะหรี่ สองคำก็กะหรี่ แหม...หมายถึงฉันหรือ แกกันแน่ที่เป็นน่ะ”
“มึงนั่นแหละ เป็นกะหรี่แต่กำเนิด”
ทองดีฉุนขาดโดดเข้าไปจิกหัวจูนตบซ้ายตบขวา เหล่าโคโยตี้ทั้งหลายเข้ารุม เฮียบุ๋นเดินลงมา มีเมย์เดินตามมาห่างๆ เห็นภาพตรงหน้า
“เฮ๊ย...หยุดเดี๋ยวนี้เลย...”
จูนหัวหูกระเซิงอยู่ในห้องทำงานเฮียบุ๋น ที่เจ้าตัวนั่งด่าจูนอย่างหงุดหงิด
“ดูได้มั้ยเนี่ย...สารรูปแบบนี้ เนี่ยหรือ โคโยตี้ คลับฉัน”
“ก็นังทองมันเริ่มก่อนนี่เฮีย”
เฮียบุ๋นรำคาญ
“ฉันไม่ได้ตาบอดนะ บนเวทีฉันเห็นตลอด จะหยุดได้หรือยัง”
จูนพยายามจะแก้ตัว เฮียบุ๋นโบกมือรำคาญ
“ถ้ามีเรื่องแบบนี้อีก ฉันไล่แกออกจริงๆ ไม่มีแต่...”
จูนจ๋อย
“ก็ได้ค่ะ…หนูหยุดก็ได้ ถือว่าเฮียของร้อง”
“ขอบใจนะ แหม..ให้เกียรติฉันจริงๆ ไปออกไปได้แล้ว”
จูนค่อยลุกขึ้น เดินออกไปหน้าประตู มิตรเดินเข้ามาพอดี จูนมองหน้ามิตร แล้วหลบตา ค่อยๆเดินออกไป มิตรเดินมานั่ง
“ไงล่ะพ่อคุ๊ณ..พ่อทูนหัว เด็กในร้านฉันจะตีกันตายก็เพราะเสน่ห์ของแกนั่นแหละ แกจะให้ฉันทำยังไงเนี่ย”
“ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ผมก็ทำงานของผม เฮียก็ทำงานของเฮีย แค่นั้น”
“แค่นั้น...มันพูดง่ายโว๊ย...พูดกับแกแล้วปวดหัวว่ะ ระวังหน่อยแล้วกันประเดี๋ยวเด็กมันจะตีกันตายซะก่อน โอ๊ยปวดหัวโว๊ย...ถ้ามันตีกันแย่งฉันละก็ จะไม่ว่าซักคำ หนอยตีกันแยกแก...”
เฮียบุ๋นบ่นแล้วเดินออกไป มิตรยิ้มอย่างไม่สนใจ
เมย์นั่งทำแผลให้ทองดีในห้องนอน วันดีนั่งอยู่ด้วย
“ไม่เข้าใจเลย นังจูนนั่นมันอะไรกับฉันนักหนา”
“ไม่เห็นต้องเข้าใจเลย”
“นังจูนน่ะ มันใฝ่สูง ตั้งใจจะจับทั้งเฮียบุ๋นทั้งคุณมิตร แต่พอผู้ชายเค้าไม่เล่นด้วย มันก็แค้นฝังหุ่น”
“เจ๊แน่ใจนะ ว่า จูนกับคุณมิตรไม่มีอะไรกัน”
เมย์กับวันดีมองหน้ากัน แล้วเมิน
“บอกฉันสิ สองคนนั่นไม่มีอะไรกันแน่นะ”
“อยากรู้ไปทำไม”
ทองดีเน้น
“...ถ้าคุณมิตรเค้ารักจูน ฉันจะได้ตัดใจ เพราะคนอย่างฉันจะไม่ยอมเป็นเมียน้อยใครเด็ดขาด”
เมย์กับวันดีมองหน้ากัน วันดีเหวอ เห็นทองดีจริงจังสุดๆ
“ไม่มีทางหรอก ฉันมั่นใจ”
วันดีมองหน้าเมย์งงๆ ทองดีหน้าบานขึ้นทันที เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทองดีรีบเดินไปเปิดประตู
“ผมมารับคุณทองไปเที่ยว ตามสัญญา”
มิตรเดินเข้ามาในห้องพอเห็นวันดีกับเมย์ มิตรชะงัก
“อุ๊ยคุณมิตรมา งั้นเจ๊ของตัวก่อนนะคะ มีธุระพอดี๊...พอดี”
วันดีลุกขึ้นลากแขนเมย์ออกจากห้องทันที พอทั้งคู่ลับตัวไป เธอนึกได้
“ขอโทษนะคะ ทองลืมซะสนิทเลย รอแป๊บนึงนะคะ ให้ทองแต่งตัวแป๊บนึง”
ทองดีรีบร้อนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอทองดีลับตาไปมิตรหุบยิ้ม สีหน้าครุ่นคิด
วันดีปิดประตูห้อง เดินออกมาทำหน้ามีลับลมคมนัย เมย์เดินออกมาหน้าเฉย
“นังเมย์ บอกมาซะดีๆแกคิดยังไงถึงโกหกทองไปอย่างนั้น”
“โกหกเรื่องอะไร”
“อ้าว...ก็เรื่องนังจูนกับคุณมิตรน่ะสิ เออนังนี่ ปลาทองจริงๆ”
“ไม่ได้โกหก ก็ทองมันถามว่า คุณมิตรรักจูนหรือเปล่าใช่มั้ย”
“ใช่...มันถามอย่างนั้น”
“นั่นไง ฉันก็ตอบตามตรง คนอย่างคุณมิตร น่ะไม่มีทางรักผู้หญิงอย่างนังจูนแน่นอน เจ๊ก็รู้อยู่แล้ว แต่จูนต่างหาก ที่คิดว่ามันรักคุณมิตร”
“...ก็จริงของแกนะ นังเมย์ เฮ้อ...ว่าไปฉันชักสงสารแม่ทองประกายนี่เหมือนกันนะ แกล่ะ เมย์ไม่สงสารมันหรือ”
“สงสารสิ ถึงต้องทำแบบนี้ ต่อไปทองประกายมันจะเก่งแล้วก็แกร่งขึ้น เหมือนอย่างเจ๊กับฉันนั่นแหละ”
“เออ...กว่ามันจะเก่ง กว่ามันจะฉลาด คงคงสะบักสะบอมหน้าดูละ แม่ทองประกายเอ๊ย”
เมย์กับวันดีมองหน้ากันอย่างปลงๆ
ทองดีเดินควงแขนกับมิตร ช๊อบปิ้งอย่างชื่นมื่นในห้างสรรพสินค้า มิตรพาทองไปเลือกที่นั่ง ก่อนซื้อตั๋วเข้าไปดูหนัง ทองดีกอดแขนมิตรเดินเข้าโรงหนังอย่างมีความสุข ก่อนจะพากันออกมาซื้อของต่อ ทองดีเลือกชี้ของแล้วหันมามองมิตรอย่างลังเล เมื่อเห็นว่าแพง มิตรพยักหน้า ทองโดดเข้าหอมแก้มมิตรอย่างดีใจ
มิตรให้ทองดีไปนั่งดื่มน้ำรอ สักพักมิตรเดินมาพร้อมถุงในมือ
“รอนานมั้ยจ๊ะ”
“ไม่หรอกค่ะ คุณมิตรหายไปไหนมา”
“ผมมีของมาให้ทอง ลองดูสิ”
มิตรส่งถุงให้ทองดีเปิดดูเป็นเครื่องเล่นดีวีดี พร้อมแผ่นหนังมากมาย
“คุณมิตร ซื้อมาทำไมเยอะแยะคะ”
“ผมเห็นทองชอบดูหนัง เลยซื้อให้ทองเอาไว้ดู”
ทองดีมองของอย่างปลื้มๆ
“ขอบคุณคุณมิตรมากนะคะ ทองไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี”
“ผมสงสัยนะ ทำไมทองถึงชอบดูหนัง”
ทองดียิ้ม
“...ทองอยากเป็นดาราค่ะ ทองคิดเสมอว่า ถ้าทองได้เป็นดารา ทองคงมีความสุขมาก ชีวิตนี้ทองคงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“อ้าว...ถ้าทองเป็นดาราแล้ว ทองคงไม่ต้องการผมอีกแล้วใช่มั้ย..แย่เลย”
มิตรสบตา ทองดีเขินหลบตา
“คุณมิตรพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ เอ่อ..ทองไม่เข้าใจ”
มิตรยิ้มจับมือทองขึ้นมาจูบแรงๆ
“ทองก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...ทำไมต้องให้ผมพูดด้วยล่ะ”
ทองดีเขิน แต่มีความสุข มิตรยิ้มร้าย
ค่ำคืนนั้น...เฮียบุ๋นกับมิตรยืนคุยกัน ที่มุมหนึ่งในคลับ
“วันนี้คนคึกคัก แฮะ..ปกติก็ไม่เยอะขนาดนี้นี่” เฮียบุ๋นมองไปรอบๆ
“แขกส่วนใหญ่ตั้งใจมาดูโชว์ ทองประกาย ดาวเด่นของคลับนี้เต้นโชว์”
เฮียบุ๋นมองหน้ามิตรอย่างไม่เข้าใจ
“แกพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงเนี่ย”
“จริงสิเฮีย...ดูนี่สิ”
มิตรส่งแผ่นพับโปรโมทให้ เฮียบุ๋นรับไปอ่านแล้วยิ้ม
“ร้ายนี่หว่า...สำหรับแกนี่อะไรๆ ก็เป็นธุรกิจไปหมดเลยนะโว๊ย”
แขกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา วันดีทักทาย
“เชิญทางนี้ค่ะ จองไว้แล้ว ตามเจ๊มาเลย”
“นี่เจ๊ วันนี้ทองประกายเต้นแน่นะ” แขกถาม
“อุ๊ย..แน่นอนค่ะ รับรองใหม่สด...ซิง.....แท้...แน่นอน คอนเฟิมค๊า...”
แขกหันไปบอกเพื่อน
“โชคดีนะ โทรจองไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นอดแน่”
“ไหน..แม่ทองประกาย ดาวเด่น เห็นว่าเต้นเด็ดดวงนักไม่ใช่เหรอ”
“โอ๊ยยย...เดี๋ยวรอดู เห็นแล้วหัวใจจะวาย เลือดกำดาวพุ่งปรี๊ด”
แขกหัวเราะให้กันแล้วเดินตาวันดีไปนั่งที่โต๊ะ เฮียบุ๋นหันไปยกนิ้วโป้งให้มิตรที่ยิ้มเฉย วันดีเดินกลับมาหา
“โอ๊ย...เฮียเจ้าขา ฉันเดินจนมดลูกแทบไหล ใครๆก็อยากเห็นแม่ทองประกายกันทั้งนั้น อย่างนี้ เฮียต้องทิปฉันหน่อยแล้ว”
“เออ...น่า ...ไม่ต้องห่วง เออ...วันดีแกไปบอกป๊อบหน่อย...วันนี้ผลัดให้ทองเต้นเป็นตัวเมน....”
“อ้าว...ไหงงั้นละ ไม่เอาง่ะ...เฮียไปเองสิ”
เฮียบุ๋นมองหน้ามิตรที่ทำเฉย เลยส่ายหน้า
“เรื่องร้อนๆแบบนี้ กูรับเละ...เฮ้อ....” เฮียบุ๋นหันไปมองวันดีเซ็งๆ “จะอาศัยไหว้วานอะไรไม่ได้เลย อย่าเอาเลยวะท้งทิป”
เฮียบุ๋นถอนหายใจส่ายหน้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเดินห่างไป วันดีโล่งใจ รีบเดินไปทำงานต่อ มิตรมองแขกรอบๆตัวแล้วยิ้มๆ
ทองดียืนอยู่ด้านหลังเวที ใกล้กับเมย์ ส่วนจูนกับเหล่าโคโยตี้ ยืนรออยู่อีกมุม พี่ป๊อบรับโทรศัพท์ เดินหน้าหงิก เข้ามาเรียกนักเต้นมายืนรวมกัน
“เอาพวกหล่อน มีการเปลี่ยนแปลงตำแหน่งนิดหน่อย”
ทุกคนเดินมารวมกัน พี่ป๊อบถอนหายใจ แล้วอธิบาย
“ท่อนโซโล ให้ทองประกายเป็นคนเต้นแทนจูน เมย์มาแทนทอง ส่วนจูน...ไปเต้นแถวหลัง เข้าใจมั้ย”
จูนกรี๊ดทันที
“อ้าว...อย่างนี้ นังทองก็ต้องเด่นกว่าฉันน่ะสิ ครูทำอย่างนี้ได้ไง”
พี่ป๊อบถอนหายใจอย่างรำคาญ
“อะไรอีกล่ะนังนี่....ก็เพราะแกนั่นแหละทำตัวเอง อย่ามาโวยวาย นี่เป็นคำสั่งตรงของเฮียบุ๋น”
“งั้นฉันไม่เต้น...”
“วันนี้ต้องเต้น ไม่งั้น ฉันจะฟ้องคุณมิตร แล้วแกก็ไม่เคลียร์เอาเองแล้วกัน...อ้อ...แล้วที่สำคัญ อย่าก่อเรื่องบนเวทีอีกนะ...ขอเตือน”
พอได้ยินชื่อมิตร จูนหน้าเสีย หันไปมองทองดีอย่างอาฆาต จูนสะบัดหน้าเดินไปอีกทาง เมย์จับมือทองไว้อย่างให้กำลังใจ
“โอกาสมาถึงแล้วนะทอง ทำให้ดีที่สุด”
“จ๊ะ..ฉันจะทำให้ดีที่สุด”
ทองดีพยักหน้าอย่างมุ่งมั่นมาก
อ่านต่อหน้า 3 พรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
ทองประกายแสด ตอนที่ 6 (ต่อ)
ทองดียืนเด่นอยู่หน้าเวที เธอเต้นเป็นตัวเอกอย่างคล่องแคล่วสวยงาม ส่วนจูนเต้นอยู่แถวหลังสีหน้าเคียดแค้นตลอดเวลา เมื่อเพลงจบ ทองดียืนรับไฟอยู่กลางเวทีอย่างภูมิใจมาก
แขกด้านล่างเวทีปรบมือกันเกรียวกราว ใครคนหนึ่งตะโกน
“ทองประกาย...ทองประกาย...”
ทองยิ้มอย่างปลื้มสุดๆ หลังจากจบเพลง จูนเดินกลับเข้ามาหลังเวที เห็นเฮียบุ๋นรออยู่ จูนโวยวายทันที
“เฮียทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง”
“โวยวายทำไม เฮียปรับเปลี่ยนตามความเหมาะสม”
“เหมาะสมยังไง อีทอง...เอ๊ย..นังทองนี่มันเพิ่งเต้นได้แค่ 2 วันเอง เฮียก็ดันให้มันเป็นตัวหลัก...แล้วให้ฉันไปเต้นประกอบได้ยังไง”
“อ้าว....ก็คนเค้าแห่มาดูทองเต้น ไม่เห็นเหรอ เออ..ทองอยู่ไหนล่ะ”
“เออ...ไม่เต้นก็ได้วะ ฉันลาป่วย ไม่ต้งไม่เต้นมันแล้ว”
จูนถอดเครื่องประดับบนหัวขว้างไปที่พื้น เฉียดขาเฮียบุ๋นที่กระโดดหลบได้ทัน จูนสะบัดหน้าเดินออกไปทันที
“อีนี่มันชักจะเกินเหตุ” เฮียบุ๋นหันไปหาทองดีที่เดินมาอดี “ทอง..ทองไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วด่วน แล้วไปหาเฮียอย่างด่วนเลย”
ทองดีพยักหน้ารับอย่างแปลกใจว่ามีอะไร
ในห้องทำงานเฮียบุ๋น ทองดีลุกขึ้นตบโต๊ะ เฮียบุ๋นตกใจ
“ไม่นะ ฉันเป็นโคโยตี้ ไม่ใช่ผู้หญิงนั่งดริ้งค์”
“เฮ๊ย...นั่งดริ้งค์มันเสียหายตรงไหน แค่ไปนั่งคุยกับแขก แล้วก็ดื่มนิดๆ หน่อยๆ แค่นั้นเอง ไม่มีอะไรเสียหาย ค่าดริ้งก็ได้ ดีกว่าทิปซะอีก”
“แต่ฉันไม่อยากทำแบบนี้นี่นา”
“น่านะ ถือว่าช่วยเฮียหน่อยแล้วกัน แขกเค้าเรียกร้อง”
วันดีโผล่พรวดเข้ามา อย่างร้อนรน
“เอาไงดีล่ะเฮีย...แขกร้องแต่จะหาแม่ทองประกายอย่างเดียว...ฉันต้านไม่ไหวแล้วนะเนี่ย ทำอะไรสักอย่างนึงเหอะ....”
“ชิกหายแล้ว...ซี้เลี้ยวหว่า อาทองลื้อต้องช่วยอั๊วะนา..แหม..แม่”
ทองดีลังเล หันไปมองหน้ามิตรที่นั่งเงียบอยู่นานแล้ว มิตรเฉย ไม่มีท่าทีอะไร ทองดียิ่งอึดอัด เฮียบุ๋นดึงมือมิตรมาอีกทาง
“คุณมิตรคร๊าบ...ช่วยพูดหน่อยสิครับ คลับเราจะแย่แล้ว ถ้าทองไม่ยอมนั่งคุยกับแขก ประเดี๋ยวแขกก็หนีหมด เจ๊งบ๊งแน่งานนี้”
มิตรส่ายหน้า
“...ซอรี่นะเฮีย...ผมไม่ชอบบังคับใจใคร แฟร์ๆดีกว่า”
มิตรส่ายหน้าเดินหนีไปนั่งแยกไป เฮียบุ๋นเกาหัวแกรก วันดีรีบเสนอหน้า
“เอาไงล่ะนี่...หรือว่า ให้ฉันไปนั่งแทนเอามั้ย...”
“หุบปากไปเลยแก...พูดอะไรไม่ได้ดูหนังหน้าตัวเองเล๊ย...” เฮียบุ๋นหันไปหาทางดี
“น่านะ...นึกว่าเห็นแก่เฮียเหอะ...ไปนั่งคุยกะแขกหน่อย ทองอยากได้อะไร เฮียให้ทุกอย่าง”
ทองดีตัดสินใจ
“เอางี้...ฉันไปนั่งด้วยก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่า ต้องซื้อดริ้งค์ 100 ดริ้งไม่อย่างงั้นฉันไม่นั่ง”
วันดีค้อน
“อุ๊ย...แหม..กล้าเรียกนะหล่อน สมัยฉันฮ๊อต..ฮอต ยังได้ 50 ดริ้งค์เลย อย่างหล่อน ได้ 30 ก็หรูแล้ว”
“ไม่รู้ล่ะ ต้อง 100 ขึ้นไปฉันถึงจะนั่ง นังแล้วก็ห้ามบังคับฉันกินเหล้าด้วยฉันไม่ชอบกิน ขมจะตาย...”
วันดีหันมองหน้าเฮียบุ๋น มิตรยิ้มอย่างพอใจ
“เอางี้ดีมั้ย....เราให้แขกประมูล ใครเสนอดริ้งค์มากที่สุด ทองจะไปนั่งคุยกับคนนั้น...หรือทองว่ายังไง”
ทองดีอึกอัก
“แล้วแต่คุณมิตรค่ะ”
เฮียบุ๋นรีบบอก
“ได้...งั้นตกลงตามนี้”
เฮียบุ๋นหันไปพยักหน้าให้วันดีรีบออกไป
วันดีเดินขึ้นไปบนเวที แล้วประกาศ…
“แหม...แขกพากันเรียกร้องเยอะมาก อยากจะใกล้ชิดน้องทองประกาย คนสวยของเรา แต่ทว่า...น้องทองของเราไม่สามารถแบ่งร่างได้ เอาเป็นว่า ใครเสนอดริ้งค์มากที่สุด น้องทองประกายจะไปนั่งคุยกับท่านนั้นนะคะ เราเริ่มที่ 100 ดริ้งค์”
แขกคนหนึ่งยกมือทันที
“120 เพื่อน้องทอง”
คนอื่นๆโกนบ้าง
“180”
“200”
“ผมให้ 300”
วันดีเห็นไม่มีใครบอกต่อ
“เคาะขาย...เอ๊ย...ไม่ใช่ น้องทองจะไปนั่งกับคุณพี่หล่อเข้ม 300 ดริ้งค์นะคะ”
แขกหัวเราะชนแก้วกันอย่างร่าเริง อีกมุมหนึ่งเฮียบุ๋นยืนลุ้นอยู่ พอวันดีประกาศ 300 ดริ้งค์ มิตรยิ้มอย่างพอใจ เดินหลบไป เฮียบุ๋นตะลึง
“300 ดริ้งค์...โว๊ย....เซ็นจูรี่เบรกเลยโว๊ย..มิตร ตากูถึงจริง...จริ๊ง...พี่ชายแกมันเจ๋งจริง...จริ๊ง...” เฮียบุ๋นหันไม่มองหามิตร ไม่เจอแล้ว “...อ้าว...ไปไหนละเนี่ย”
เฮียบุ๋นถูมืออย่างตื่นเต้น
วันดีเดินประคองทองดีออกไปที่โต๊ะแขก ทองดียกมือไหว้อย่างชดช้อย
“มาแล้วค่ะ ทองประกาย...ดาวเด่นของเรา”
“คุณทองประกาย...เชิญๆนั่งครับ” แขกรีบบอก
ทองดีทรุดตัวลงนั่งอย่างเรียบร้อย วันดีจะนั่งตาม แขกรีบแทรกตัวลงนั่งชิดทองดี
“หมดหน้าทีเจ๊แล้ว ไปได้”
แขกผลักวันดีไป หันไปส่งแก้วเครื่องดื่มให้ทองดี วันดีเบ๊ปาก
“เออ..ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ล่ะก็ แม่จะวีนซะให้เข็ด”
วันดีตะบึงตะบอนเดินแยกไป ทองดีรินเหล้าให้ลูกค้าอย่างดี ลูกค้ายิ้มอย่างพอใจ ทองดีฟังลูกค้าคุยอย่างตั้งใจ ยิ้มแย้มอย่าง มารยาทดี
แขกกระซิบข้างหู บอกอะไรบางอย่าง ทองดียิ้มแต่งจริตแบบสวยๆ มิตรยืนมองทองอยู่ห่างๆ ทองดีหันมาเห็นพอดีก็หน้าเสีย ลูกค้ายื่นแก้วเครื่องดื่มให้
“น้ำส้มครับ จิบซะหน่อยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
ทองดีรับแก้วมาจิบ แล้วหันไปมองมิตร แต่เขาไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
เมื่อแขกจะกลับ ทองดีออกไปส่ง โบกมือให้แขกเป็นการล่ำลา พอแขกขึ้นรถไป เธอถอนหายใจเฮือก
“จบซะที...คุณมิตรกลับหรือยังนี่”
ทองดีเดินไปมองดูรถมิตรที่จอดอยู่ เด็กรับรถเดินผ่านมา เธอหันไปถาม
“เห็นคุณมิตรหรือเปล่า”
“ไม่เห็นหรอกครับ แต่รถจอดอยู่นี่ครับ”
“งั้นแสดงว่า คุณมิตรยังไม่กลับใช่มั้ย”
“เอ่อ...ไม่ทราบครับ บางที ถ้าแกดื่มแกอาจจะกลับพร้อมเฮียก็ได้ครับ”
ทองดีหน้าจ๋อย
“...ขอบใจมากนะ”
ทองดีถอนใจ เดินกลับที่พักอย่างเซ็งๆ
กลางดึก...ทองดีนอนกระสับกระส่าย พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ซักพักลุกขึ้นเปิดโทรทัศน์ดู กดรีโมทไปเรื่อยเปื่อย แล้วขว้างรีโมททิ้ง
“เซ็งโว๊ย...ไม่สนุกซักเรื่องเลย...ไม่รู้คุณมิตรโกรธเราหรือเปล่านะ”
ทองดีลุกขึ้นไปปิดโทรทัศน์แล้วกลับมานั่งที่เตียง
“ไปปรึกษาพี่เมย์ดีกว่า”
ทองดีออกไปจากห้อง ไปเคาะประตูหน้าห้องของเมย์
“พี่เมย์ นี่ฉันทองนะ เปิดหน่อยสิ”
เมย์เปิดประตูออกมา พอเห็นเป็นทองดี เธอรีบเดินออกมาจากห้องแล้วผลักประตูปิด
“ทอง...มีอะไรหรือ มาดึกดื่นขนาดนี้”
ทองมองเมย์แต่งตัวไม่เรียบร้อย หัวหูกระเซอะกระเซิง
“ฉันนอนไม่หลับ เลยจะมาชวนพี่คุยน่ะ”
เมย์มองเข้าไปในห้องอย่างอึดอัด อึกอัก
“ตอนนี้ฉันไม่สะดวกคุยหรอก”
ทองดีมองในห้องแล้วหันมามองหน้าเมย์ เข้าใจทันทีว่ามีคนอยู่ในห้อง
“อุ๊ย...ขอโทษพี่ งั้นฉันไม่รบกวนแล้วละ ไปก่อนนะ”
เมย์มองทองแล้วรีบกลับเข้าห้องไป พอเมย์ลับตัวไป ทองดีหันหน้ากลับไปทางห้องเมย์ แล้วหัวเราะ
“...เฮียบุ๋นอยู่ก็ไม่บอก”
เช้าวันใหม่
มิตรยืนเคาะประตูหน้าห้อง ทองดีเปิดประตูออกมาพอเห็นมิตรก็โผเข้ากอดทันที
“ขอโทษนะคะ คุณมิตร ทองไม่อยากนั่งดริ้งค์เลย แต่ทองเกรงใจเฮียบุ๋นกับเจ๊วันดี...”
มิตรเอานิ้วมาปิดปาก
“ไม่ต้องพูดหรอก ผมเข้าใจทองทุกอย่าง แค่ทองน่ารักแบบนี้ ผมก็โอเคแล้วละ”
“คุณมิตร...คุณมิตรเข้าใจทอง ไม่โกรธทองนะคะ”
“ผมไม่โกรธทองแม้แต่น้อย ดีใจซะอีก ที่ทองตัดสินใจทุกอย่างด้วยตัวเอง”
“คุณมิตร...ดีจังเลย ที่คุณมิตรเข้าใจทอง ทองรักคุณมิตรเหลือเกิน”
ทองดีกับมิตรจ้องตากัน มิตรค่อยๆเชยคางทองขึ้นมาแล้วประทับจูบลงไป ขณะเดียวกัน จูนกับวันดีเดินถือถุงส้มตำขึ้นมา จูนเห็นภาพทองกับมิตรจูบกัน จูนตะลึงถุงส้มตำหล่นไปที่พื้น
“เฮ้ย..เป็นอะไรไปล่ะ...”
วันดีเห็นภาพทองดีกับมิตรตรงหน้า วันดียิ้ม
“มั้ยล่ะ...นังนี่...กูคิดแล้วไม่มีผิด”
“ไม่ไหวแล้วอีทอง...ขอกูตบมึงให้หายแค้นซะทีเหอะ”
จูนปรี่จะไปตบทองดี วันดีคว้าจูนไว้อย่างเร็ว
“อีกนี่...บทจะโง่ก็โง่ได้เหรียญ...มึงอยากตกงาน กลับไปขุดดินกินหญ้าที่ที่บ้านนอกใช่มั้ย”
“ปล่อยฉันนะเจ๊...อีนี่มันแย่งฉันทุกสิ่งทุกอย่าง”
“หยุดเลยมึง...อีจูน...ของแบบนี้ ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอก ถือซะว่าสมบัติผลัดกันชมแล้วกัน”
จูนฮึดฮัด แล้วสงบลง
“ไปเหอะ..ไปกินข้าวให้มีแรง จะได้มีกำลังสู้ต่อไปไง”
จูนสะบัด
“ไม่กงไม่กินมันแล้ว...หมดอารมณ์”
จูนสะบัดหน้าเดินหนีไปอีกทาง วันดีมองตามอย่างเซ็งๆ เก็บถุงส้มตำขึ้นมา
“แล้วจะกินกับใครดีล่ะเนี่ย...นึกออกแล้ว...”
วันดีนึกบางอย่างออกก็ยิ้มกริ่ม
เฮียบุ๋นเดินเข้ามาในห้องทำงาน แล้วชะงักทำจมูกฟุดฟิด วันดีตั้งสำรับส้มตำปลาร้าไว้พร้อมสรรพ
“เชิญค่ะเฮีย...วันดีเอาส้มตำปูร้า แสนอร่อย มาเสิร์ฟ”
“มิหน้าเล่า...เหม็นชะมัด”
เฮียบุ๋นเดินมานั่งลง ชะโงกดูส้มตำ หยิบช้อนตัดส้มตำใส่ปาก แล้วส่ายหน้า
“มิหน้าล่ะ ทำไมถึงเหม็น ทีหลังใส่ตัวปลามาด้วย จะได้ฉีกเนื้อกิน ไม่งั้นเหม็นปวดหัวว่ะ”
วันดีค้อนขวับ พอเห็นเฮียบุ๋นลงมือกินเป็นเรื่องเป็นราว วันดีก็แบมือ
“เอาเชียว...แบมือแต่เช้า...หนอยไม่กินก็ได้วะ”
“ใครว่า ส้มตำน่ะฉันเลี้ยงเฮีย...แต่ขอค่าข่าวคุณมิตร กับแม่ทองประกายต่างหาก”
เฮียบุ๋นชะงัก แต่ทำไม่สนใจ
“ข่าวอะไร”
“ไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร ไม่เล่าก็ได้”
วันดีทำเมิน เฮียบุ๋นรีบควักเงินส่งให้
“เอาก็ได้...อีเกลือหวานเอ๊ย...ไหนมีข่าวอะไร เล่ามาซิ ไม่เด็ดเอาเงินคืน”
วันดีรีบเก็บเงินยัดใส่กางเกงทันที แล้วกระซิบอะไรบางอย่างที่หู เฮียบุ๋นตะลึง
“เฮ๊ย....อะไรกันวะ ไอ้มิตรนี่มันเร็วไปหน่อยแล้วม๊าง...ไม่ได้การ เฮียหมายตาทองไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่รู้ละ น้องก็น้อง”
“แล้วเฮียจะเอาอะไรไปสู้ ทั้งแก่...ทั้งเหี่ยว...ทั้งดำ....ยอมน้องเหอะ”
เฮียบุ๋นค้อน
“ไม่รู้ล่ะ น้องก็น้องวะ ถึงเวลาแล้ว ที่ไอ้มิตรมันต้องทดแทนบุญคุณพี่ชายคนนี้”
“เฮอะ...พูดเป็นหนังกำลังภายใน ทดทงทดแทนอะไรกัน...แกแล้วแก่เลยจริง...จริ๊ง”
“ไปตามทองมาหาฉันเดี๋ยวนี้...”
วันดีมองหน้าเฮียบุ๋น เห็นเฮียบุ๋นสีหน้าจริงจังจึงนึกสนุก
“ได้เลยค่ะ เฮียขา...เรื่องชาวบ้าน...งานสนุก...”
วันดีรีบวิ่งออกไปทันที
ทองดีแต่งตัวสวย ควงแขนกับมิตรมาที่รถ วันดีวิ่งออกมาเห็น รีบตะโกนเรียก
“รอเดี๋ยวก่อน...คุณมิตรขา...”
มิตรกับทองดีหันมาเห็นวันดียืนหอบ มิตรหัวเราะ
“มีอะไรหรือเจ๊วันดี เดี๋ยวก็หัวใจวายหรอก”
วันดีค้อน
“..เฮียบุ๋นให้มาตาม แม่ทองประกายไปพบที่ห้องด่วนค่ะ”
มิตรหันไปมองหน้าทองดี
“เฮียมีธุระอะไรหรือเจ๊...ด่วนหรือเปล่า”
“แหม...ไม่ด่วนฉันจะวิ่งมาทำไมล่ะ รีบไปเลย เฮียแกรออยู่”
ทองดีลังเล หันไปมองหน้ามิตรที่พยักหน้า
“ทองไปหาเฮียก่อนเหอะ แกคงมีเรื่องด่วน ผมรอแถวนี้แหละ”
“งั้นคุณมิตรรอทองแป๊บนึงนะคะ ทองไปไม่นานหรอก”
ทองดีรีบเดินไป วันดีเริ่มยุ...
“คุณมิตร ไม่อยากรู้หรือคะ ว่าเฮียแกเรียกทองไปเรื่องอะไร”
พูดจบวันดีก็เดินไป ทิ้งให้มิตรมองตามอย่างสงสัย
ทองดีนั่งอยู่ในห้อง เฮียบุ๋นนั่งยิ้มกริ่ม
“เฮียมานึกๆดู เฮียว่า ห้องพักของทองมันจะคับแคบไปหน่อยมั้ย”
“ไม่นี่คะ...ฉันว่าห้องแค่นี้ก็ดีแล้ว เมื่อก่อน บ้านฉันหลังเล็กกว่าห้องนี้อีก”
“เฮียคิดว่า จะย้ายทองไปอยู่บ้านใหม่ แบบว่า ทาวเฮ้าส์หลังใหญ่ๆแล้วก็ มีรถเล็กๆซักคันไว้ขับ เผื่อทองอยากจะไปไหนมาไหนบ้างไง”
ทองดีตาโต เริ่มสนใจ เฮียบุ๋นเดินมาด้านหลัง แล้วนั่งเอามือโอบไหล่ ทองดีเริ่มไม่ชอบใจ
“บ้านหรือคะ ถ้าเฮียให้ทองจริงๆ ทองก็ขอบคุณนะคะ”
ทองดียกมือไหว้ เฮียบุ๋นรีบคว้ามือทองไว้เริ่มเล่นปูไต่
“ทองอยากได้อะไรเฮียให้ได้ทุกอย่าง...แล้ว...ทองล่ะ จะตอบแทนอะไรเฮียบ้าง”
เฮียบุ๋นเบียด ทองดีกระเถิบตัวหนี เริ่มไม่สบายใจ
มิตรนั่งรอทองดีที่รถ เริ่มหงุดหงิด มิตรมองดูนาฬิกาข้องมืออย่างหัวเสีย
“จะคุยอะไรกันนักกันหนาเนี่ย”
มิตรตัดสินใจลุกลงจากรถเดินไปตามทองดี ที่ห้องทำงานเฮียบุ๋น เปิดประตูห้องเข้าไปแล้วชะงัก เห็นเฮียบุ๋นกำลังโอบทองดีไว้ เฮียบุ๋นพยายามจะหอมทองดีให้ได้
“คุณมิตร”
มิตรรีบปิดประตูห้องทันที เดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เฮียบุ๋นเริ่มรุกต่อ ทองดีผลักหน้าเฮียบุ๋นไว้ แล้วตะโกน
“คุณมิตร รอทองด้วย”
“เห็นมั้ย มิตรมันเปิดโอกาสให้ทองเป็นของเฮียแล้ว อย่าทำเขินเลยนะทองจ๋า มาให้เฮียจุ๊บๆ ซะดีๆ”
เฮียบุ๋นพยายามรุกต่อ ทองดีทนไม่ไหวถีบเฮียบุ๋นกระเด็นไป ลุกขึ้นชี้หน้า
“ไอ้เสี่ยหัวงู...คนอย่างกูไม่ยอมเป็นเมียน้อยใครเด็ดขาด เลิกฝันได้แล้ว แล้วอีกอย่าง ปากน่ะ เหม็นเหมือนกินหมาเน่า หัดล้างปากซะมั่ง”
ทองดีสะบัดหน้าออกไปจากห้องทันที เฮียบุ๋นได้สติ รีบเป่าปากเช็คลมหายใจตัวเองทันที เฮียบุ๋นทำท่าเหมือนจะอ๊วก
“อุ๊ย...เหม็นจริงๆด้วย...สงสัย ส้มตำปลาร้าทำพิษ วืดเลยกู”
ทองดีรีบวิ่งออกมาตามิตร แต่ไม่ทัน เห็นแค่ท้ายรถมิตรเลี้ยวออกไป ทองหยุดยืนหอบ
“คุณมิตร ฟังทองก่อนสิคะ...คุณมิตร...”
ทองดีเศร้าค่อยๆเดินหันหลังกลับอย่างหมดแรง
เมย์เปิดประตูเห็นทองดียืนหน้าเศร้า เมย์ถอนหายใจ หลีกทางให้ทองดีเดินเข้ามาในห้อง
พอเข้ามาในห้อง
“พี่เมย์ คุณมิตรคงโกรธฉันแล้ว นี่เค้าไม่ยอมเจอหน้าฉันเลย เป็นเพราะเฮียบุ๋นคนเดียว...ทำให้คุณมิตรเข้าใจผิด...ไม่น่าเลย ไอ้เฒ่าหัวงู...”
เมย์ลุกขึ้นเดินไปรินน้ำส่งให้ทองดี
“คุณมิตรจะให้โอกาสฉันหรือเปล่าเนี่ย...ถ้าคุณมิตรโกรธ ฉันจะทำยังไงดี”
“ไม่ต้องทำอะไรเลย อยู่เฉยๆนั่นแหละ”
“อ้าว...หมายความว่ายังไงนี่”
“ในเมื่อเธอไม่ยอมเป็นเมียเฮียบุ๋น ซักวัน คุณมิตรต้องรู้แน่นอน...ป่วยการจะมานั่งตีโพยตีพาย...ไอ้เรื่องทั้งหลายแหล่ มันก็เกิดไปแล้ว จะแก้ยังไงล่ะ รอดูกันไปแล้วกัน”
ทองดีทึ่ง
“...ทำไมพี่เก่งแบบนี้นะ...เมื่อไหร่ฉันจะคิดแบบพี่ได้”
เมย์มองหน้าทองดีอย่างสงสาร จนเบือนหน้าหนี เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เมย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“ว่างค่ะ ไปดูหนังหรือคะ ได้ค่ะ”
เมย์กดโทรศัพท์วาง ทองดีมองดูโทรศัพท์ของเมย์อย่างทึ่งๆ
“เออ..แถวนี้มีร้านขายโทรศัพท์ตรงไหนเนี่ย...ฉันอยากได้ซักอันนึง”
“อ๋อ เดินไปถนนใหญ่แล้วเลี้ยวซ้าย มีร้านนึง ไม่แพงด้วย คนที่นี่ซื้อโทรศัพท์ที่ร้านนั้นเกือบทุกคนแหละ เออ....ฉันคงไปกับเธอไม่ได้หรอกนะวันนี้มีนัด”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ แค่นี้เอง ฉันไปถูก งั้นฉันไม่กวนพี่แล้วละ ขอบคุณพี่มากนะจ๊ะ ที่เตือนสติฉันไม่อย่างนั้นฉันคงบ้าบอไปอีกนาน”
เมย์ยิ้มเฉยไม่พูดอะไร เดินไปส่งทองดีที่หน้าประตูห้อง พอทองดีลับตัวไป เมย์ถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย
ทองดีเดินออกมาที่หน้าห้องของเมย์
“ไอ้หัวงูนี่ร้ายจริงๆ ไม่ได้กูก็เรียกพี่เมย์ไประบายอารมณ์ เฮ้อ...สงสารพี่เมย์จังเลย”
ทองดีไม่สบายใจเพราะสงสารเมย์ และคิดว่าตัวเองเป็นเหตุ
“ไปซื้อโทรศัพท์ดีกว่า จะได้เอาไว้ติดต่อกับคุณมิตร”
ทองดียิ้ม เดินออกไปอย่างร่าเริง
ทองดียืนกระวนกระวายอยู่ตรงหน้าที่จอดรถของมิตร เพื่อรอมิตร ไม่นานนักมิตรขับรถเข้ามา ทองดีใจรีบวิ่งเข้าไปหา
“คุณมิตรขาคุณมิตร...”
“ทองธุระอะไรด่วนหรือเปล่า”
ทองดีอ้ำอึ้ง
“คุณมิตรโกรธทองหรือเปล่าคะ ทองสาบานได้นะคะ ทองไม่มีอะไรกับเฮียบุ๋นจริงๆ คุณมิตรต้องเชื่อทองนะคะ”
มิตรมองหน้าทองดี นิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้ม
“ทองพูดแบบนี้ ฉันก็ดีใจนะ”
ทองดีดีใจ
“คุณมิตรเชื่อทองใช่มั้ยคะ...ทองดีใจจังเลย ...ทองมีโทรศัพท์แล้วนะคะ นี่ไง”
ทองดีหยิบโทรศัพท์ออกมาอวด มิตรยิ้ม
“ทันสมัยนะเรานี่ แล้วจะโทรหาใครล่ะเนี่ย”
ทองดีเขิน
“ทองตั้งใจซื้อไว้ติดต่อกับคุณมิตรเป็นคนแรกเลยนะคะ”
มิตรยิ้ม แล้วรับโทรศัพท์จากมือ จัดการเม็มเบอร์ให้เรียบร้อย
“นี่เบอร์ผม เม็มให้ทองเรียบร้อยแล้ว แค่กดโทรออกก็ติดต่อผมได้แล้ว ต้องไปก่อนนะ วันนี้มีธุระต้องเคลียร์เยอะเลย บ๊าย...บาย...”
มิตรส่งโทรศัพท์คืนให้ทองดีแล้วเดินไป ทองดีมองตามอย่างอาลัย สักครู่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทองดีรีบกดรับอย่างตื่นเต้น
“ฮัลโหล...”
มิตรพูดโทรศัพท์กับทองดี
“ตั้งใจทำงานนะ แล้วเจอกัน”
ทองดีมองโทรศัพท์แล้วยิ้มอย่างปลื้ม
ค่ำคืนนั้น...ทองดีเต้นโชว์วาดลวดลายอย่างเต็มที่ ทุกคนตื่นเต้น มองบนเวทีตาไม่กระพริบ
อีกมุมหนึ่งห่างออกมา มิตรยืนคุยกับเฮียบุ๋น
“เด็กคนนี้ท่าทางมันจริงจังกับแกมากนะโว๊ย”
มิตรยักไหล่ยิ้มเฉย เฮียบุ๋นมองอย่างหมั่นไส้
“เด็กมันกำลังรุ่ง อย่าให้เสียงานก็แล้วกัน”
“ไม่ต้องห่วงหรอกเฮีย...คนอย่างฉันแยกแยะได้อยู่แล้ว ว่าแต่เฮียเถอะ..ถอยแน่นะ”
เฮียบุ๋นค้อน
“...แน่สิวะ โดนถีบเข้ายอดอกแบบนั้น นี่ยังยอกไม่หายเลย...”
เฮียบุ๋นส่ายหน้าแบบเซ็งๆ มิตรมองแล้วยิ้มเฉย มองบนเวที เห็นทองเต้นโชว์อย่างเต็มที่
ในห้องแต่งตัว...ทองดี กับ เมย์ยืนล้างคราบเครื่องสำอาง วันดียืนดูอยู่ด้วย
“เสร็จแล้วไปกินข้าวด้วยกันมั้ย...”
ทองดีส่ายหน้า
“...ไม่หรอกพี่ วันนี้ฉันมีนัด”
ทองดีโทรศัพท์ขึ้นมากดหามิตร วันดีรีบเขยิบมาเงี่ยหูฟังทันที
“คุณมิตรหรือคะ...นี่ทองนะ คุณอยู่ตรงไหนเนี่ย”
“ผมอยู่ที่ลานจอดรถ....อ้าวจูน...”
ทองดีชะงัก หน้าเสีย ลุกพรวดพราดวิ่งออกจากห้องไปทันที วันดีหันไปมองหน้าเมย์อย่างไม่เข้าใจ
“จะรีบไปไหนของมันเนี่ย อ๊ะ..กลิ่นไม่ค่อยโสภา ตาไปดูดีกว่า ไปด้วยกันนังเมย์”
วันดีลุกขึ้น คว้าลากเมย์ออกไปด้วย
มิตรหันมามองจูนที่รีบวิ่งเข้ามากอดแขนมิตรอย่างสนิทสนม เขาแกะแขนเธอออก
“คุณมิตรรังเกียจจูนหรือคะ ทีกับนังทองประกายละก็...”
“ทองไม่เกี่ยว....ผมไม่ชอบให้จูนนินทาคนอื่น มันไม่ดี”
“ไม่เห็นจะผิดตรงไหนเลยนี่นา ก็จูนรักคุณมิตรมากนี่คะ มากจนไม่อยากเห็นคุณมิตร ยุ่งกับใคร”
มิตรถอนหายใจ
“...จูน ฟังผมนะ ยังมีคนดีๆอีกเยอะแยะ ที่รอจูนอยู่”
จูนผงะมองมิตรอย่างไม่ยอมแพ้ แล้วโดดเข้าไปกอดไว้แน่น
“จูนรักคุณมิตร จูนไม่ยอมให้ใครมาแย่งคุณมิตรเด็ดขาด จูนไม่ยอม”
มิตรพยายามแกะ แต่จูนไม่ยอมปล่อย
“ปล่อยคุณมิตรเดี๋ยวนี้นะ อีหน้าด้าน”
มิตรกับจูนหันไป ทองดียืนหน้าเครียด
“ทำไม กูจะกอดไม่ได้”
ทองดีไม่ฟังเสียงเดินตรงไปกระชากจูนออกมาแล้วตบ จูนกระเด็นไปนั่งที่พื้น เลือดกบปาก อีกด้าน วันดีกับเมย์วิ่งออกมาพร้อมกับเฮียบุ๋น
“อีทอง มึงตบกูหรือ คุณมิตรขาดูสิคะมันตบจูน”
จูนลุกขึ้นเข้าไปกระชากผมทองดี จะตบ เฮียบุ๋นร้องลั่น
“หยุดเดี๋ยวนี้เลย ฉันบอกให้หยุด”
จูนชะงัก พอเห็นเฮียบุ๋นเอาจริง จูนปล่อยมือจากทองดีแล้วก้มหน้า
“ทีมันตบจูนไม่มีใครเห็น นังนี่มันมีดีอะไร ใครๆถึงพากันเข้าข้างมัน”
“เฮียบอกจูนแล้วใช่มั้ย อย่ามีเรื่องกัน”
“มันเริ่มก่อนนี่คะเฮีย”
เฮียบุ๋นส่ายหน้า
“...ไม่รู้ละ แต่เฮียเห็นว่าจูนกำลังทำร้ายทองอยู่”
“เฮียไม่ยุติธรรม...มึงกับกูสงสัยจะอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว อีทอง”
เฮียบุ๋นตวาด
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ พอได้แล้ว...ขอโทษทองเดี๋ยวนี้”
จูนมองหน้าเฮียบุ๋นอย่างน้อยใจ แล้วสะบัดหน้าหนี
“บอกให้ขอโทษทองก่อนไง จูน”
“ไม่ เป็นตายยังไง จูนก็ไม่ยอมขอโทษอีนี่ก่อน”
“งั้นเฮียก็เสียใจ ถ้าสั่งแล้ว จูนไม่ทำ ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้ ออกไปซะ”
จูนตะลึง มองเฮียบุ๋นแล้วหันไปมองมิตรอย่างเสียใจ มิตรเฉยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จูนหันมาจ้องหน้าทองดี
“สะใจหรือยังล่ะ มึงแย่งทุกสิ่งทุกอย่างจากกูไปหมดแล้ว”
ทองดีหน้าเสีย ไม่คิดว่าเรื่องจะรุนแรงถึงขนาดนี้ เธอหันไปมองมิตรที่หน้าเฉย อย่างไม่เข้าใจความคิดเขา
อ่านต่อตอนที่ 7 เวลา 17.00 น.
