กุหลาบซาตาน ตอนที่ 24
ไฟเริ่มลุกไหม้จากท่อนฟืนด้านล่าง ทำให้เกิดควันสีดำลอยเป็นกลุ่มหนารอบๆ ตัวชินภัทร ชินภัทรเริ่มสำลักควัน โชคที่โดนยิงหมอบอยู่เห็นเข้า ตกใจมาก
“ชิน ลูกพ่อ”
ชัชกับกับกงพัดขยับจะวิ่งเข้าไปช่วยชินภัทร โรสเอาปืนยิงขึ้นฟ้า ปัง!
“อย่านะ...ฉันเหลืออยู่อีกนัดนึงพอดี ถ้าใครขยับเข้ามา ชินตาย”
โชค ชัช กงพัด มองกันไปมา โรสจุดไฟลงบนน้ำมันที่ราดไว้เป็นวงกลมรอบๆ กองไฟ จนเกิดเป็นวงกลมไฟ กั้นตัวเธอและชินภัทรเอาไว้ ไฟที่กองฟื้นเริ่มร้อน ลามมาถึงเท้าชินภัทร ชินภัทรเริ่มทนความร้อนไม่ไหว
“อ๊า”
โชคมองชัช พยักหน้าให้สัญญาน โรสหันมองโชค โชคกัดฟันลุกขึ้น โรสคอยระวังชัชกับโชค กงพัดฉวยโอกาส พุ่งเข้าไปจับตัวโรส ลากออกไป
“เข้าไปช่วยชินภัทร เร็ว”
กงพัดตะโกนบอกชัช โชคกับชัชวิ่งฝ่าวงกลมไฟ และควันเข้าไป ช่วยกันแก้มัดชินภัทรแข่งกับเวลา
โรสดิ้น ร้องโวยวาย
“ปล่อยพี่นะ พัด ปล่อย”
กงพัดกับวีณาช่วยกันจับโรสเอาไว้
ในที่สุด โชคกับชัชก็เอาชินภัทรออกมาได้ ชินภัทรอ่อนเพลียมากจนเดินไม่ไหว ส่วนโชคก็เสียเลือดมาก หมดแรงทรุดอยู่ข้างกองไฟ
“รีบออกไปก่อนพี่ ไฟลามใหญ่แล้ว” ชัชร้องบอกโชค
“แกพาหลานออกไปก่อน ไม่ต้องห่วงฉัน”
ชินภัทรเห็นสภาพของโชค ตัวอาบไปด้วยเลือด ก็สงสาร
“ไม่” ชินภัทรพยายามจะไปประคองพ่อ “ไปด้วยกัน พ่อ ผมจะพาพ่อไปหาหมอ”
“แกไปก่อน รีบไป ไปให้พ้นจากที่นี่...พ่อ พ่อคงไม่รอดแล้ว”
“ไม่ พ่อ ไม่ ผมจะไม่ทิ้งพ่อ...ผมรักพ่อนะ”
โชคน้ำตาไหล
“เท่านี้พ่อก็ตายตาหลับแล้ว”
“ไม่ พ่อ...ไม่...”
โชคยิ้ม กอดลูกน้ำตาไหล
“ถึงพ่อจะเป็นคนเลว พ่อก็ยังเป็นพ่อที่ดีใช่ไหม ชิน”
“พ่อ”
ชินภัทรกอดโชคร้องไห้ ชัชยิ้มที่เห็นโชคมีความสุข กงพัดและวีณาที่ยืนมองอยู่ห่างๆ รู้สึกซาบซึ้งใจ
โรสอาศัยช่วงจังหวะที่กงพัดเผลอ คว้าปืนที่เหลือกระสุนเพียงนัดเดียวขึ้นมา เล็งไปที่โชค
“คุณโรส” วีณาตกใจ
“พี่โรส อย่า!”
กงพัดร้องห้าม ชัชหันมาเห็นโรสจะยิงก็ตกใจ โรสลั่นกระสุนออกไป กงพัดปัดมือโรส ลูกกระสุนแฉลบ ไม่โดนโชค แต่ไปโดนฐานของไม้กางเขนแทน ไม้กางเขนที่ไหม้ไฟ โงนเงน เหมือนจะล้มลงมา
“พี่โชค ระวัง”
ชัชตะโกนบอก โชคมอง เห็นกางเขนเอนลงมา โชคตกใจ
“เฮ้ย!”
โชคตัดสินใจ รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้าย ผลักชินภัทรออกไปให้พ้น ชินภัทรกระเด็นไป แต่โชคเองหลบไม่พ้น ไม้กางเขนที่ติดไฟลุกโชติช่วงทับลงไปบนตัวโชคเต็มๆ
“พ่อ!”
ชินภัทรจะตะกายเข้าไป ชัชรั้งเอาไว้ ไฟไหม้ลุกท่วมตัวโชค โชคเจ็บปวด หันมองหน้าโรส ผ่านเปลวไฟ เห็นโรสมองมา ยิ้มอย่างสะใจ โชคเจ็บปวด แต่ก็เพิ่งสำนึกได้ ในสิ่งเลวร้ายที่ตนทำ
“สิ้นเวรสิ้นกรรมกันซะที”
โชคบอกกับตัวเองแล้วหลับตาลงอย่างเจ็บปวด ขาดใจตายไป ชินภัทรร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของชัช ชัชมองโรสอย่างเสียใจ ไม่เข้าใจ โรสมองภาพนั้น ทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ ภาพที่เห็นเป็นสีขาว-ดำ มีเพียงเลือดและเปลวไฟที่เป็นสีแดง
“ดูสิ พัด มันตายแล้ว มันตายแล้ว พัด พี่ฆ่ามันตาย”
โรสหัวเราะทั้งน้ำตา สติหลุดลอยไป กงพัดกับวีณามองสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดอย่างสลดใจ
วันต่อมาที่บ้านโชค ชินภัทรนอนอยู่บนเตียง ทำแผลเรียบร้อย ข้างเตียงมีเสาน้ำเกลือ ชินภัทรนอนหลับตา คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ภาพสุดท้ายของโชคยังติดตาเขา ชินภัทรอดไม่ได้ น้ำตาไหลออกมาทั้งๆ ที่ยังหลับตา ชัชนั่งลงที่ข้างเตียง กุมมือชินภัทร บีบเบาๆ ปลอบใจ ชินภัทรลืมตาขึ้นมอง
“ไม่เป็นไรแล้วนะ มันจบแล้ว เรื่องร้ายๆ ผ่านพ้นไปแล้ว”
“ผมสงสารพ่อ”
“มันเป็นเวรกรรมน่ะ ชิน ที่เค้ามาล้างแค้น เพราะพ่อแกไปฆ่าพ่อแม่เค้า ที่เค้าโหดร้าย ทำอะไรผิดมนุษย์ เพราะพ่อแกไปทำทารุณกับเค้าก่อนตั้งแต่เด็ก ถ้าจะคิดในแง่ดี พี่โชคก็ชดใช้หนี้กรรมไปแล้วในชาตินี้ จะได้ไม่ต้องติดค้างกันไปชาติหน้าอีก”
“พ่อผมใช้กรรมของเค้าไปแล้ว แล้วคุณโรสล่ะครับ หลังจากนี้ คุณโรสจะเป็นยังไง”
ชัชถอนใจ สงสารโรส
สารวัตรยุทธนามาหาชัชที่บ้าน ชัชจึงถามสารวัตรยุทธนาเกี่ยวกับคดีของโรส
“ฆ่าคนตายโดยเจตนา คงไม่พ้นประหารชีวิตใช่ไหมครับ”
“ก่อนจะออกมาหาคุณ ผมได้รับเอกสารจากทางสวิส เค้ายืนยันว่าคุณโรสเคยเข้ารับการบำบัด เธอ
เป็นผู้ป่วยทางจิตจริงๆ ศาลอาจจะเห็นใจลดโทษให้เธอบ้าง”
“ยังไงครับ” ชัชเริ่มมีหวัง
“เราจะส่งเธอไปรักษาตัว ให้อาการดีขึ้นก่อน เพราะถ้าหากเธอ ไม่สามารถรับรู้ถึงความผิดที่เธอทำ
ลงไป ก็ป่วยการจะไปตัดสินโทษเธอ”
“ก็ยังดีครับ โรสอาจจะได้พบกับความสงบสุขทางใจ แม้จะแค่ช่วงสั้นๆ ก่อนตายก็ยังดี”
โรสถูกส่งตัวไปรักษาที่สถาบันจิตเวชศาสตร์ The Institution of Psychosis Studies หมอผู้หญิง
เปิดประตู กงพัดเดินจูงโรสที่ในชุดสีขาวล้วน เดินตามเข้ามาในห้องสีขาว ในห้องมีเพียงเตียงนอน โต๊ะวางของที่จำเป็น ไม่มีของตกแต่ง ไม่มีกระจก ไม่มีของมีคมที่จะกลายเป็นอาวุธ และไม่มีของที่จะใช้จุดไฟได้ ผ้าและของใช้ทุกอย่างเป็นสีขาว-ครีม ดูสว่าง ผ่อนคลาย นุ่มนวล โรสมองไปรอบๆ ตัวอย่างตื่นๆ เกาะแขนกงพัดแน่น เหมือนเด็กที่ไปในที่ไม่คุ้นเคย กงพัดพาโรสไปนั่งที่เตียงอย่างอ่อนโยน
“พี่อยู่ที่นี่นะ”
โรสกำมือกงพัดแน่น ไม่ยอมปล่อย
“แล้วพัดล่ะ พัดจะไปไหน”
กงพัดเห็นโรสเป็นแบบนี้ สงสารโรสมาก แต่ฝืนยิ้มกลบเกลื่อนไว้
“ที่นี่มีแต่ผู้หญิง ผมอยู่ไม่ได้”
“อีกแล้วเหรอ ทำไมคุณพ่อชอบให้พี่อยู่คนเดียวเรื่อยเลย ทำไมไม่ให้เราอยู่ด้วยกัน”
“ก็พี่ไม่สบาย” กงพัดดึงมือออก ตบหลังมือโรสปลอบใจ “ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะมาเยี่ยมบ่อยๆ”
“จริงนะ พัดไม่ทิ้งพี่นะ สัญญานะ”
โรสมองตาแป๋ว แววตาไร้เดียงสาเหมือนเด็ก กงพัดสงสารน้ำตาจะไหล ดึงโรสเข้ามากอด
ขณะนั้นชัช วีณา และนงพงา ยืนดูอยู่ด้านนอกห้อง ชัชสงสารโรสมาก วีณาเล่าให้ชัชฟัง
“พัดบอกว่า หลังจากเหตุการณ์เมื่อ 15 ปีก่อน คุณพ่ออูริคก็พบว่าโรสก็มีอาการผิดปกติทางจิต เธอฝันเห็นแต่เลือด ไฟ และความตาย คุณพ่ออูริคเลยส่งเธอไปรับการรักษาตั้งแต่เล็กๆ”
นงพงาเล่าเสริมขึ้นมา
“ทางสถานบำบัด ให้คุณโรสใช้การเขียนเป็นการระบายออก เธอมีพรสวรรค์ในการเขียนมาก ต่อมา เธออาการดีขึ้น ร่าเริง แจ่มใส ทุกคนคิดว่าเธอหายดีแล้ว...แต่ความจริง มันเป็นแค่การเล่นละครหลอกลวงเท่านั้น”
“แล้วเรื่องสัมผัสพิเศษของโรสล่ะครับ... เธอมีจริง หรือว่าเป็นเรื่องหลอกลวง”
“คุณโรสไม่ได้ตั้งใจหลอกคุณหรอกค่ะ ทางการแพทย์เรียกอาการแบบนี้ว่าdelusion หรืออาการจิตหลอน เกิดขึ้นได้กับคนที่ถูกทำร้ายอย่างรุนแรงในวัยเด็ก คนพวกนี้จะคิดสร้างเรื่องขึ้นมาต่างๆ นานา ว่าตัวเองหยั่งรู้อนาคตบ้าง ติดต่อกับพระเจ้าได้บ้าง หรือบางทีก็คิดว่าตัวเองเป็นอมตะ แล้วก็แยกแยะไม่ได้ ว่าอันไหนคือความจริง อันไหนคือจินตนาการ”
“โรสเชื่อว่าเธอเห็นอนาคต แล้วเห็นว่าพัดเป็นคนที่พระเจ้าส่งมาให้ฆ่าคุณโชค แต่จริงๆ แล้วทุกอย่าง มันคือความต้องการของเธอเองทั้งนั้นค่ะ”
“ใครจะไปคิดว่า สิ่งที่พี่โชคทำเอาไว้ จะทำร้ายคนคนนึงได้ถึงขนาดนี้”
“ค่ะ แล้วมันก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวคุณโชคซะเอง”
ชัชหันไปมองโรส ที่กงพัดกอดปลอบอยู่เหมือนเด็กๆ สงสารจับใจ
อ่านต่อหน้าที่ 2
กุหลาบซาตาน ตอนที่ 24 (ต่อ)
ไปรมา พีชญา ภูษณะมาเยี่ยมชินภัทรที่บ้าน ทั้งสามนั่งอยู่รอบๆ เตียงของชินภัทร
“เรากับพีชจะกลับสวิสพรุ่งนี้นะ โรงเรียนจะเปิดแล้ว” ภูษณะบอก
“ชินหายไวๆ ล่ะ แล้วรีบกลับไปเรียน...เราจะรอ” พีชญาบอก ชินภัทรพยักหน้ารับซึมๆ ไปรมาเอามือสองข้างกุมมือชินภัทรเอาไว้ ยิ้มให้กำลังใจ
“ตอนที่รู้ว่าคุณพ่อตาย เราเสียใจมาก แต่คุณแม่บอกว่า อย่าโศกเศร้าว่าเราเสียคุณพ่อไป แต่ให้คิด
ว่า เราโชคดีแค่ไหน ที่เคยมีคุณพ่อที่รักเรา”
พีชญากับภูษณะยื่นมือมากุมมือชินภัทรด้วย
“อนาคตยังอีกยาว ชินต้องเข้มแข็ง แล้วก้าวต่อไปนะ”
“พวกเราทุกคนจะเป็นกำลังใจให้”
“ขอบคุณมาก ขอบคุณทุกๆ คน”
ทั้งสี่คนเขย่ามือกัน พีชญากับภูษณะร้องนำขึ้นมา
“หนึ่ง สอง สาม...”
“สู้ๆ”
ชินภัทรยิ้มออกมาได้อย่างเต็มที่เป็นครั้งแรก ซาบซึ้งในมิตรภาพของเพื่อน แล้วมาหยุดที่ไปรมา ทั้งสองยิ้มให้กัน
ส่วนที่สถานบำบัดชัช กงพัด วีณา นงพงาเดินออกมาด้วยกันด้านหน้า กำลังจะแยกย้ายกันกลับ
“ขอบคุณมากนะครับ ที่ช่วยให้โรสได้มาอยู่ที่นี่” กงพัดพูดกับนงพงา
“ด้วยความยินดีค่ะ สำหรับฉัน คุณโรสเป็นคนที่น่าสงสารมาก”
“ผมก็ต้องขอบคุณ คุณนงพงาด้วยเหมือนกัน... กงพัด ผมขอโทษ แทนพี่โชคด้วย สำหรับทุกอย่างที่เค้าทำลงไป” ชัชบอก กงพัดพยักหน้ารับ
“ดีหรือร้าย ที่สุดก็เหลือแค่ความทรงจำ ถ้าเราลืมมันไปได้ ก็ลืมไปให้หมดจะดีกว่า”
“จริงค่ะ ถ้าจะจำไว้ ก็ควรจะจำแต่สิ่งที่ดี”
“แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี จนกว่าจะได้ทำอะไรบางอย่าง เพื่อชดใช้” ชัชส่งกระเป๋า
เอกสารให้กงพัด ข้างในคือเอกสารการโอนหุ้นที่เคยเตรียมเอาไว้ “ในนี้คือเอกสารโอนกรรมสิทธิ์ที่ดิน ที่เป็นที่ตั้งของบลู โอเชียน มารีน่า แล้วก็หุ้นครึ่งนึง ในส่วนของผม มันอาจจะเทียบไม่ได้กับสิ่งที่คุณสูญเสียไป แต่มันก็เป็นสิ่งเดียว ที่ผมพอจะทำได้ ผมอยากให้คุณรับไว้”
นงพงายิ้มปลื้มในการกระทำของชัช กงพัดนิ่งคิด วีณามองกงพัดตัดสินใจ
เมื่อกลับมาบ้าน กงพัดนั่งมองเอกสารเงียบๆ วีณาเดินมานั่งข้างๆ
“คุณตัดสินใจยังไงคะ”
“ที่ดินผืนนี้ มันเป็นของพ่อผม สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน โรสรักมันมาก และพยายามทำทุกอย่าง ให้ได้มันคืนมา”
“แค่คุณเซ็นชื่อ มันก็จะกลับมาเป็นของคุณ”
“ไม่มีอะไรเป็นของเราจริงๆ หรอกวี... นอกจากชีวิต ที่เราจะใช้ยังไง ให้มีความหมายมากที่สุด”
วีณาเอนซบกงพัด
“สำหรับฉัน ชีวิตที่มีความหมาย คือการได้ทำสิ่งที่เรารัก และอยู่ในความสงบ กับธรรมชาติ”
กงพัดกอดเอววีณา
“สำหรับผม ชีวิตที่มีความหมาย ก็คือการได้อยู่ข้างๆ คุณ ทำความฝันทุกอย่างของคุณให้เป็นจริง”
วีณากับกงพัดมองหน้ากัน ยิ้ม เข้าใจกัน วีณาหยิบเอกสารมาดู ยิ้มน่ารัก
“แล้วนี่ล่ะคะ จะทำยังไง”
กงพัดตัดสินใจส่งเอกสารทั้งหมดกลับคืนชัช ชัชมองเอกสารที่ถูกส่งกลับคืนมา พร้อมจดหมายของวีณา
“คุณชัชคะ ฉันกับพัดตัดสินใจแล้วว่า เราจะกลับไปอยู่ที่บ้านบนเขาตามเดิม มันคงจะทำให้เราสองคนมีความสุขมากกว่า สิ่งเดียวที่พัดต้องการ คือความสุขของคนที่เขารัก ความสุขของโรส มีสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเขา มากกว่าทรัพย์สินเงินทองใดๆ สำหรับฉันเอง ฉันเชื่อว่า คุณยังรักคุณโรส และฉันเชื่อว่าสำหรับคนที่บอบช้ำอย่างคุณโรส เวลาและความรักเท่านั้น จะรักษาให้เธอหายดีได้”
ชัชเงยหน้าขึ้นจากจดหมาย แววตามีความหวัง
วันต่อมาชัชมาเยี่ยมโรสที่สถานบำบัด ชัชเดินมาพร้อมกับกุหลาบสีขาวในแจกันสวยงาม มีหมอเดินมาด้วย
“อาการปกติค่ะ เธอจะเงียบๆ ไม่ค่อยพูดกับใคร แต่ก็ไม่มีอาการก้าวร้าว หรือทำอะไรรุนแรง”
“ผมคุยกับเธอได้ตามปกติใช่ไหมครับ”
“ค่ะ แต่ต้องพูดแต่เรื่องดีๆ สวยงาม ห้ามไม่ให้มีสิ่งกระตุ้นเร้า ให้ผู้ป่วยคิดไปถึงเลือด ไฟ หรือการฆาตกรรรมเป็นอันขาด”
มาถึงหน้าห้องพอดี ชัชเปิดประตูเข้าไป
เมื่อเข้ามาในห้องชัชเห็นโรสในชุดขาว ผมเกล้ารวบหลวมๆ ดูสวย บริสุทธิ์ โรสนั่งอยู่บนเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง หันมามองชัชตาแป๋วแหววเหมือนเด็กที่สงสัย ชัชส่งยิ้มให้โรส
“สบายดีไหมครับ โรส”
โรสลงมายืนข้างเตียง มองชัชเหมือนคนแปลกหน้า
“สบายดีค่ะ มาหาฉันเหรอคะ”
ชัชเข้ามาใกล้ แต่ยืนอยู่อย่างระมัดระวัง อีกฝั่ง มีเตียงคั่นไว้
“ผมมาเยี่ยม เอา...” ชัชชูแจกันกุหลาบ “...มาให้”
โรสยิ้มดีใจ
“ฉันชอบดอกกุหลาบ”
“ผมรู้”
ชัชยิ้ม ส่งแจกันให้ โรสเอื้อมมือมาคว้าไป แล้วทำหลุดมือแจกันแตก
“ว้าย!”
ชัชตกใจ
“คุณอยู่นิ่งๆ นะ โรส อย่าขยับ เดี๋ยวโดนบาด”
ชัชวิ่งออกไปนอกห้อง หาคนมาช่วยแต่ไม่มี ระหว่างนั้นในห้องโรสนั่งลงพยายามเก็บดอกกุหลาบจากพื้นอย่างทะนุถนอม แต่พลาดนิ้วไปโดนเศษกระเบื้อง เลือดสีแดงไหลซึมออกมา โรสมอง เหมือนเห็นของประหลาดที่ไม่เคยเห็นมานานและมองนิ่งอยู่อย่างนั้น โรสบีบปลายนิ้วเลือดที่แค่ซึม ไหลลงมาตามนิ้ว แววตาโรสเปลี่ยนไป โรสยิ้ม ชอบใจ
ชัชเห็นพยาบาลลิบๆ อยู่สุดทางเดิน ร้องเรียก
“พยาบาลครับ คุณพยาบาล”
“คะ คุณ”
“ช่วยตามคนทำความสะอาดหน่อยครับ คนไข้ทำแจกันตกแตก ผมกลัวจะบาดเอา”
พยาบาลตกใจ
“ฉันไปเองค่ะ”
ชัชเปิดประตูเข้าไปในห้องพร้อมพยาบาล ทั้งคู่เห็นโรสนั่งอยู่กับพื้นเตียงบังไว้ เห็นแค่หัวโผล่มา
“โรสครับ ลุกขึ้นมา เดี๋ยวโดนบาดหรอก”
โรสไม่ขยับ ชัชเอะใจ วิ่งไปดูแล้วภาพที่เห็นก็คือโรสนั่งอยู่กับพื้น ข้อมือเหวอะหวะ เลือดท่วมชุดสีขาวแดงฉาน กุหลาบในอ้อมแขนมีเลือด กระเซ็นเปื้อนจนมีจุดแดงพราวไปหมด โรสมองเลือดสีแดงอย่างสุขใจ นางพยาบาลตกใจ ร้องกรี๊ด แล้วรีบวิ่งออกไปตามหมอ ชัชตะลึง
“โรส!”
โรสยิ้ม กลับมาเป็นคนเดิม
“ชัชคะ” โรสยื่นมือที่เปรอะไปด้วยเลือดออกมา ไขว่คว้า “จับมือฉันสิคะ”
ชัชจับมือโรส
“ทำใจดีๆ ไว้ โรส หมอกำลังมา”
โรสกุมมือชัชแน่น
“ฉันเห็น...คุณกับฉัน...คุณกับฉัน...”
โรสยิ้ม ในหัวของเธอมีภาพเธอกับชัชอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข โรสกอดซบชัช แล้วสิ้นใจไป
“โรส...โรส...”
หมอกับพยายาลวิ่งเข้ามา แต่ไม่ทัน โรสสิ้นใจไปแล้วในอ้อมกอดชัช มีดอกกุหลาบเปื้อนเลือดอยู่แนบอก
หลายวันต่อมา กงพัด วีณา ชินภัทร และชัช ยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพ ที่มีป้ายสลักว่า โรส ฮอลเลอร์
ทุกคนมีดอกกุหลาบสีแดงเอาไปวางที่หลุมศพของโรส
“ลาก่อน พี่โรส ขอให้พระผู้เป็นเจ้าคุ้มครองดวงวิญญานของพี่”
“ไปดีนะคะ คุณโรส อโหสิกรรมให้ฉันด้วย”
“ลาก่อนครับ อาโรส”
กงพัด วีณา ชินภัทรเดินเลี่ยงออกไป ชัชยืนนิ่งเป็นคนสุดท้าย
“ขอให้ดวงวิญญานของคุณไปสู่สุคตินะ โรส” ชัชนั่งลง เอามือแตะปาก แล้วส่งจูบไปที่แผ่นป้ายชื่อ น้ำตาคลอ “ผมรักคุณนะ โรส และจะรักตลอดไป”
ชัชเดินออกไป ลมพัด กลีบกุหลาบแดงปลิวกระจาย
เดือนต่อมา...
ชินภัทรกับไปรมากลับไปเรียนต่อที่สวิสเซอร์แลนด์ ชินภัทรกับไปรมาเดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยกัน หน้าตาสดใส พีชญากับภูษณะวิ่งออกมารับ
“ชิน ไป๋”
“พีช ภู”
“ดีใจจังเลย ที่เธอสองคนกลับมาเรียนได้”
“ยินดีต้อนรับน้องใหม่”
ทั้งสี่จับไม้จับมือกัน ชินภัทรกับไปรมาเห็นมือของพีชญากับภูษณะมีแหวนหน้าตาเหมือนกัน
“เฮ้ย นี่อะไรเนี่ย”
พีชญาเขิน ทำไม่รู้ไม่ชี้
“ก็... แหวน”
“รู้แล้วว่าแหวน ทำไมต้องใส่เหมือนกันด้วย” ไปรมาถามต่อ
“ก็คนมันใจตรงกัน จริงไหม พีช” ภูษณะหันไปถามพีชญา
“ก็เหมือนไป๋กับชินไง”
ทั้งสี่หัวเราะร่าเริง แล้วพากันเดินเข้าโรงเรียนไป
จบบริบูรณ์
