กุหลาบซาตาน ตอนที่ 23
ที่บ้านโชค โชคนั่งฟัชัชกลับมารายงานความคืบหน้าให้ฟ้ง
“เบอร์โทรศัพท์ที่ชินโทรมาหาพี่คืนก่อน มันมาจากปั้มน้ำมันทางที่จะไปชลบุรี ตำรวจเค้าไปอบสวน
เด็กที่ปั๊ม เค้าจำโรสได้ โรสขับรถของชินไป ตอนนี้ตำรวจกำลังแกะรอยตามหาจากรถของชิน แต่ยังไม่เจอ”
“จะเจอได้ยังไง นังนั่นมันบ้า มันอาจจะเอาลูกฉันไปถ่วงน้ำ ฝังดิน หรือทำอะไรบ้าๆ ที่คนสติดีๆ เค้า
ไม่ทำกัน” โชคบอกอย่างฉุนๆ
“ก็จริงของพี่... โรสคงไม่พาชินไปอยู่ในที่ธรรมดาๆ แน่”
ชัชบอกทำให้โชคยิ่งเครียดเพราะเป็นห่วงชินภัทร
ส่วนที่ประภาคาร ชินภัทรมองไปรอบๆ ห้อง เห็นแต่ผนังปูน 4 ด้าน
“ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย ไม่ใช่บ้านคนแน่ๆ” ชินภัทรมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้า “อยู่สูง” ลมพัดเข้ามา ชินภัทรทำจมูกฟุดฟิด “กลิ่นทะเล”
ชินภัทรพยายามชะเง้อชะแง้มอง โรสเดินเข้ามาเห็น
“ทำอะไร”
ชินภัทรหยุดนิ่ง คิดหาทางเอาตัวรอด
“เปล่า...ก็แค่เบื่อ นี่คุณจะจับผมเอาไว้แบบนี้อีกนานแค่ไหน”
“จนกว่าฉันจะพอใจ”
โรสตอบ พลางเดินไปเปิดกล้องถ่ายวิดีโอที่เตรียมไว้ในห้อง ชินภัทรเห็นกล้องเริ่มบันทึก คิดแผนได้ แกล้งพูดยั่วโมโหโรส
“จะทำอะไรอีก จะแทงผมให้พ่อดูอีกงั้นเหรอ ถามจริงๆ เหอะ มีปัญญาคิดได้แค่นี้เองเหรอ”
“ปากเก่งนักนะ” โรสเข้ามาจับคางชินภัทร “อยากเจ็บตัวนักรึไง”
“คุณจับผมมาเพราะอยากแก้แค้นไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ฆ่าผมซะเลยล่ะ...เราอยู่สูงขนาดนี้ จับผมโยนหน้าต่างลงไปเลยซี หรือเอาผมไปโยนให้ฉลามกินก็ได้ทะเลอยู่ใกล้แค่นี้เอง”
โรสตบแก้มชิน เผียะ ไม่ทันเอะใจ มัวแต่โมโหที่ถูกท้าทาย
“ไม่ต้องมาท้า! ฉันฆ่าเธอแน่ ชินภัทร แต่ไม่ใช่แบบนั้น” โรสคว้ามีดขึ้นมา “เธอจะต้องตายช้าๆ อย่างทรมานที่สุด ให้สาสมกับที่พ่อเธอทำกับฉัน”
โรสกรีดมีดลงบนตัวชินภัทรอีก ชินภัทรเจ็บแต่ตามองไปที่กล้องวิดีโออย่างมุ่นมั่น
ขณะเดียวกันนั้นที่บ้านของกงพัดวีณาใช้โน๊ตบุ๊คหาข้อมูลเกี่ยวกับนกนางแอ่นในประเทศไทย วีณาไล่อ่านไปเรื่อยๆ แต่ยังไม่พบอะไร วีณานึกได้ ดูนาฬิกาแล้วแปลกใจ
“พัด!? ทำอะไรของเค้านะ”
วีณาหันมองไปที่สระน้ำ เห็นผิวน้ำเรียบสนิท เหมือนไม่มีอะไร...ที่ใต้น้ำกงพัดสวมเสื้อยืดและกางเกงปกติ เท้าเปล่านั่งอยู่ที่ก้นสระว่ายน้ำ หลับตานิ่งอยู่ในสมาธิ
อีกด้านหนึ่งที่บ้านของโชคนาฬิกาบอกเวลาตีสาม โชคยังคิดหมกมุ่นกับเรื่องชินภัทร ดูหมดแรง อ่อนล้า คุยโทรศัพท์กับลูกน้อง
“ไม่ต้องกลับมา หาต่อไป ...ที่ไหนก็ได้ หาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจอลูกกู”
โชควางสายสีหน้าทุกข์มาก ที่หน้าประตูมี รปภ. หน้าตางัวเงียโผล่เข้ามา
“นายครับ”
“อะไรอีก”
รปภ. เข้ามาพร้อมซองใส่แผ่นซีดีแบบเดิม โชคหน้าเสีย
“ใครแอบมาวางเอาไว้อีกแล้วครับ”
โชครับมา สีหน้าหวาดหวั่น
วันต่อมาสารวัตรยุทธนารีบมาบ้านโชค ชัชจึงเปิดซีดีที่โรสส่งมาให้สารวัตรยุทธนาดูซ้ำไปซ้ำมา ช่วงคำพูดของชิน
“ทำไมไม่ฆ่าผมซะเลยล่ะ เราอยู่สูงขนาดนี้ จับผมโยนหน้าต่างลงไปเลยซี หรือเอาผมไปโยนให้ฉลามกินก็ได้ ทะเลอยู่ใกล้แค่นี้เอ”
สารวัตรยุทธนากดหยุด
“คุณชินภัทรพยายามบอกใบ้ให้เรารู้ ว่าตอนนี้เค้าอยู่ที่ไหน”
“ชินถูกขังอยู่บนที่สูง ริมทะเล มันก็ตรงกับที่คุณนงพงาเคยบอกผมว่า ในนิยายของโรส ตัวละครสำคัญมักจะมีจุดจบที่ทะเล เพียงแต่เราไม่รู้เท่านั้นเองว่าริมทะเลที่ว่าน่ะ มันตรงไหน”
“ผมจะเอาคลิปนี้ไปให้ผู้เชี่ยวชาญตรวจดูว่า เราอาจจะพบรายละเอียดอะไรที่มากกว่านี้”
โชคที่ยืนหันหลังให้มาตลอด เพราะไม่อาจทนดูคลิปอีกได้ หันกลับมาสั่ง
“ให้ไวนะ คุณตำรวจ มัวแต่ชักช้า มันจะไม่ทันกิน”
สารวัตรยุทธนาถอนใจเซ็งโชค
“งั้นผมลาเลยแล้วกัน” สารวัตรยุทธนาหยิบแผ่นซีดี ลุกขึ้นยืน
“ขอบคุณครับ”
สารวัตรยุทธนาออกไป โชคทิ้งตัวลงนั่ง กลุ้มใจ
“ฉันไม่ค่อยอยากเชื่อไอ้พวกตำรวจ กว่ามันจะขยับตัวได้ แกเห็นที่มันทำกับลูกฉันไหม ชัช...” โชคจะร้องไห้ “ถ้าชินเป็นอะไรไป พี่จะทำยังไง พี่จะทำยังไง”
วันเดียวกันนั้นนงพงมาหาวีณากับกงพัด นงพงาเดินเข้ามาในบ้าน วีณาออกมาต้อนรับ
“คุณนงพงา”
“เป็นยังไงบ้างคะ คุณวีณา บ้านเป็นยังไงบ้าง ขาดเหลืออะไรรึเปล่า”
ทั้งสองเดินไปคุยไปเข้ามาในตัวบ้าน
“ไม่เลยค่ะ บ้านโอเคมาก ขอบคุณคุณนงพงานะคะ ที่ให้ฉันกับพัดอาศัยหลบภัย”
“แล้วเรื่องชินภัทรเป็นยังไงบ้างคะ มีอะไรคืบหน้าบ้างไหม”
วีณาทำหน้าหนักใจ
“ฉันพยายามหาข้อมูลว่ามีนกนางแอ่นอยู่ที่ไหนบ้าง หาดใหญ่ สงขลา ภูเก็ต กระบี่ แต่ดูๆ ก็ไม่น่าจะใช่ซักแห่ง”
กงพัดเดินออกมาจากด้านใน
“มันต้องเป็นที่พิเศษ คนทั่วไปต้องไม่รู้จัก ไม่งั้นโรสคงไม่กล้าเอาชินภัทรไปขังไว้...ผมมั่นใจ ผมต้องรู้จัก ต้องเคยไปที่นั่น”
กงพัดบอกนงพงาอย่างมั่นใจ นงพงาหยิบซองซีดีส่งให้กงพัด
“จากโรสค่ะ เพิ่งส่งมาเมื่อเช้า คุณชัชอัดมาให้ฉัน ฉันคิดว่ามันอาจจะช่วยให้คุณจำอะไรได้บ้าง”
“พระผู้เป็นเจ้าทรงมีเมตตา เอาความทรงจำของผมไป เพื่อให้ผมลืมความแค้น ผมเชื่อว่า พระองค์จะประทานความทรงจำกลับคืนมา หากผมจำเป็นต้องใช้มันเพื่อช่วยชีวิตชินภัทร”
กงพัดพูดอย่างคนที่เปี่ยมด้วยศรัทธา
กลางดึกคืนต่อมาช่วงเวลาตีสาม คนขับรถเก็บขยะขับช้าๆ เข้ามาในหมู่บ้านโชค ชายคนหนึ่ง เป็นคนเก็บขยะ ท่าทางหลุกหลิก มองไปที่ซอยบ้านโชคแล้วหยิบซองใส่แผ่นซีดีออกมามอง ก่อนจะกระโดดลงจากรถขยะอย่างเงียบๆ ชายคนนั้นวิ่งเข้าไปในซอยแต่โดนลูกน้องโชครวบตัวไว้
ชายที่ถูกจับได้ถูกพาตัวเข้ามาในบ้านโชค ลูกน้องโชคโยนลงกับพื้นต่อหน้าโชค โชคจิกหัวมันขึ้นมา แล้วกระชากเสียงถาม
“มึงเอาแผ่นนี่มาจากไหน”
“เค้าจ้างให้ผมเอามาวางไว้”
“กูรู้...แต่กูอยากรู้ ว่าอีนังคนจ้าง มันอยู่ที่ไหน”
“มันส่งกันมาหลายต่อ เด็กมอไซค์ปากซอยมันมาจ้างผมต่ออีกทีผมไม่รู้ ว่าเจ้าของเป็นใคร”
โชคตบพลั่ก ชายคนนั้นฟุบลงไป โชคสั่งลูกน้อง
“เอาตัวมันไป ... พามันไปหาคนที่จ้างมึงมา...สาวไปให้ถึงต้นตอให้ได้ ว่าไอ้แผ่นนี่มันมายังไง”
โชคสั่งลูกน้อง ลูกน้องโชคลากตัวชายคนนั้นออกไป โชคหน้าเครียด มองแผ่นซีดีในมือด้วยความหวั่นใจ
โชคเอาแผ่นซีดีมานั่งดูในห้องทำงาน...ที่หน้าจอ ชินภัทรหมดสติ ฟุบอยู่กับดอกกุหลาบแดงบนพื้น โรสเข้ามาพูดกับหน้ากล้อง
“นี่เป็นโอกาสสุดท้าย ที่แกจะได้เลือก ว่าจะรับผิดชอบการกระทำของตัวเอง อย่างลูกผู้ชาย หรือว่าจะเอาตัวรอด แล้วปล่อยให้ลูกตายแทน เหมือนอย่างที่เคยทำกับเมียมาแล้ว...พรุ่งนี้ ฉันจะรอให้แกมาชำระสะสางหนี้สินในอดีตทั้งหมด ตัวต่อตัว ฉันกับแก...เวลากับสถานที่นัดหมาย เขียนอยู่ในซองแล้ว แต่แกต้องเก็บไว้เป็นความลับห้ามบอกใครทั้งนั้น” โรสหันกลับไปพลิกหน้าชินภัทรเข้ากล้องอีกที “ดูหน้าลูกแกเอาไว้นะ...พรุ่งนี้ ถ้าแกไม่ได้มาคนเดียว หรือมีใครคนอื่นรู้เรื่องนี้นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่แกจะได้เห็นชินภัทร”
พรึ่บ จอดับไปทันที โชคนิ่งแววตาเด็ดเดี่ยวตัดสินใจว่าจะไปตามนัด
ที่บ้านกงพัดนาฬิกาที่จอคอมพิวเตอร์ อกเวลาตีสี่ครึ่งแล้ว วีณานั่งเท้าคางอยู่หน้าโน้ตบุ๊คคลิกและค้นหาภาพที่เกี่ยวข้องกับที่สูงและนกนางแอ่นอย่างอ่อนล้า
“ผานกนางแอ่น ...คอนโดนกนางแอ่น... ไม่น่าใช่”
วีณาหลับตาอย่างเหนื่อยล้า แล้วฟุบลงที่หน้าคอมฯ ขณะนั้นกงพัดนั่งสมาธิอยู่ใต้น้ำ ในบ้านวีณาฟุบอยู่ มือตกไปโดนแป้นคอมพิวเตอร์ วีณาได้สติ สะดุ้งตื่น ที่หน้าจอโน้ตบุ๊ควีณาเห็นรูปประภาคารที่มีฝูงนักบินวนเวียนโดยรอบ วีณามองขยี้ตา แล้วนึกอะไรได้ ลุกพรวด วีณาวิ่งไปหากงพัดที่ห้องนอน
“พัดคะ”
วีณาชะงักไม่เห็นกงพัด วีณาวิ่งออกไปที่สระน้ำ
ที่สระน้ำร่างของกงพัดค่อยๆ โผล่ขึ้นมาจากน้ำ ใบหน้ากงพัดเปี่ยมไปด้วยความสุขและเบิกบาน ...
กงพัดกล่าวอาเมน จูบกางเขน แล้วเดินขึ้นมา พอดีกับที่วีณาวิ่งเข้าไป
“พัดคะ ฉันนึกอะไรได้อย่างนึง คุณต้องมาดูนี่...” วีณาจูงมือกงพัด “ฉันว่าที่-ที่คุณโรสเอาชินไปขังไว้น่าจะเป็น...”
“ประภาคาร” วีณาชะงัก เหวอ รู้ได้ยังไง” กงพัดยิ้ม ตาแวววาวด้วยความปิติ “ที่ที่เราเห็นในคลิป คือประภาคารที่ผมกับโรสไปเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ ผมจำได้”
“คุณจำได้!? จำอะไรได้คะ”
“ทั้งหมด ทุกอย่าง...ความทรงจำของผมกลับมาแล้ว วี”
“พัด!” วีณากระโดดกอดกงพัดทั้งตัวด้วยความดีใจ “ฉันดีใจจังเลยค่ะ”
“ผมก็ดีใจ...ขอบคุณพระเจ้า”
ทั้งสองกอดกัน มีความสุข
เช้าวันรุ่งขึ้นกงพัดและวีณานั่งกินอาหารเช้าด้วยหน้าตาสดใส มีความสุข วีณารินกาแฟให้ ในขณะที่กงพัดเล่าเรื่องราวของเขาให้วีณาฟัง
“ต้นตระกูลของพ่อผมเป็นชาวเรือ ประภาคารเป็นสิ่งสำคัญกับพวกเรามาก พ่อพาผมกับเพียง... โรสน่ะ ไปเล่นที่นั่นบ่อยๆ เราสองคนชอบที่นั่นมาก มันเป็นแรงบันดาลใจให้ผมแต่งเพลง”
“ในคืนที่มืดมน ขอจงมีแสงสว่าง...คุณหมายถึงประภาคารเหรอคะ”
วีณาทบทวนเนื้อเพลงที่กงพัดชอบร้อง กงพัดพยักหน้ารับ
“เราสองคนผูกพันกับที่นั่นมาก ผมเชื่อว่า โรสต้องอยู่ที่นั่นแน่ๆ”
กงพัดบอกอย่างมั่นใจ
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นที่บ้านโชค ชัชเพิ่งลงมานั่งกินกาแฟตอนเช้า ร้องขึ้นอย่างตกใจ
“อะไรนะ พี่โชคไม่อยู่! ไปไหน”
“ไม่ทราบค่ะ นายออกไปตั้งแต่เช้ามืด ขับรถออกไปคนเดียวด้วย”
“เมื่อคืน ฉันขึ้นไปนอนแล้ว มีเรื่องอะไรอีกรึเปล่า” ชัชหันไปถาม รปภ.
“มีคนแอบมาส่งของอีกแล้วครับ คราวนี้นายให้พวกการ์ดจับตัวได้ เลยเอาไปสอบสวนกันทั้งคืน”
“ไหน ของที่ว่า”
“นี่ค่ะ” สาวใช้หยิบมาให้ชัช “นายสั่งให้เอาให้คุณชัชตอนตื่นมา”
ชัชเปิดซองดู เห็นแผ่นซีดี พร้อมจดหมายเล็กๆ ลายมือโชค ชัชเปิดอ่าน
“ชัช...มันถึงเวลาแล้ว ที่ฉันจะต้องยุติเรื่องนี้ซะที เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ฉันเป็นคนเริ่ม ฉันต้องเป็นคนจบ...ฉันรู้ ว่าฉันเลว ฉันรู้ ว่าจุดจบของคนอย่างฉันจะเป็นยังไง ฉันไม่ตายดีแน่ ฉันทำใจเอาไว้แล้ว แต่ลูกฉันเป็นเด็กดี ชินต้องมีชีวิตที่ดี มีอนาคตอีกยาวไกล ชินจะมารับกรรมแทนฉันไม่ได้...ฉันจะปิดบัญชีบาปของฉัน ด้วยตัวฉันเอง ไม่ต้องห่วงฉัน เพราะฉันจะไม่มีวันตาย จนกว่าลูกของฉันจะปลอดภัย”
ชัชอ่านจดหมายจบ อึ้งไป เป็นห่วงโชค
ชัชรีบมาหาสารวัตรยุทธนาที่สถานีตำรวจเพื่อถามความคืบหน้า
“ตกลงยังบอกไม่ได้เหรอครับ ว่าที่นั่นคือที่ไหน”
“ก็ไม่เชิงครับ คือทางผู้เชี่ยวชาญได้เอาภาพไปขยายภาพใหญ่ แล้วพบภาพของชิ้นโลหะเก่าๆ ชิ้นเล็กๆ ตกอยู่ที่พื้น ตรงมุมห้อง ฝุ่นเขรอะเลย คาดว่าคงตกอยู่ที่นั่นนานแล้ว เป็นป้ายยี่ห้อของอุปกรณ์ที่ใช้ร่วมกับหลอดไฟพลังงานแสงอาทิตย์”
“แปลว่าที่นั่นมีหลอดไฟพลังงานแสงอาทิตย์?”
“ครับ เป็นชนิดที่มีขนาดใหญ่ และมีความทนทานมากด้วย”
“ที่สูง ริมทะเล หลอดไฟขนาดใหญ่ ที่ใช้พลังงานแสงอาทิตย์...ประภาคาร! ชินต้องถูกขังอยู่ที่ประภาคารแน่ๆ”
“ผมก็คิดว่าอย่างนั้น ประภาคารในประเทศไทยมีทั้งหมด 14 แห่ง กระโจมไฟอีก 70 กว่าแห่ง ผมประสานงานไปที่กองทัพเรือแล้ว รับรอง ภายในวันนี้เราต้องรู้แน่ ว่าคุณชินภัทรอยู่ที่ไหน”
“ก็ขอให้เร็วที่สุดเถอะครับ ภายในวันนี้ ผมยังกลัวว่าจะช้าไป”
ชัชยังกลุ้มใจ เป็นห่วงโชคและชินภัทร
ส่วนที่ประภาคารชินภัทรมีสภาพอ่อนแรงเพราะถูกทรมานมาหลายวัน ได้ยินเสียงฮัมเพลงอย่างมีความสุข เลยค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองเห็นโรสในชุดสีแดงสวยกำลังทำอะไรบางอย่าง ท่าทางตั้งใจ
ชินภัทรเพ่งมอง พร้อมๆ กับที่โรสหันมา ชินภัทรจึงเห็นว่าโรสกำลังดูดยาจากหลอดเข้าเข็มฉีดยา ชินภัทรตกใจ
“คุณจะทำอะไรผม” โรสไม่ตอบแต่เดินยิ้มเข้ามา “นั่นยาอะไร”
“ยาชาจ้ะ มันจะทำให้เธอขยับไม่ได้ เธอจะได้นอนนิ่งๆ เฉยๆ ไม่เจ็บไม่ปวด ไม่รู้สึกอะไร...” โรสยิ้มสะใจ “...ตอนที่ฉันเผาเธอทั้งเป็น ต่อหน้าพ่อเธอ”
“ไม่นะ ไม่”
“อยู่เฉยๆ”
โรสจับแขนชินภัทรให้นิ่งมือยกเข็มขึ้น กำลังจะฉีดยา ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น
“หยุดนะ พี่โรส!”
โรสหันไป เห็นกงพัดอยู่ข้างหลังก็ตกใจ
“พัด! เธอมาได้ยังไง”
“ผมจำได้ ความทรงจำของผมกลับมาแล้ว”
กงพัดลากตัวโรสออกไปอีกทาง จับข้อมือบิดเอาเข็มฉีดยาปาทิ้งลงพื้น
“ไหนว่าจำทุกอย่างได้ จำได้แล้วเธอมาห้ามพี่ทำไม”
โรสโวยวายอย่างไม่พอใจ
“เพราะชินภัทรไม่ได้ทำอะไรผิด และการฆ่าคนก็เป็นบาป”
“พวกมันฆ่าเราก่อน นี่เป็นการลงโทษ”
“พี่ไม่มีสิทธิ์ พระผู้เป็นเจ้าจะทรงพิพากษา ตัดสินโทษมนุษย์ด้วยพระองค์เอง”
โรสสลัดตัวออก กรี๊ดใส่กงพัดอย่างโกรธจัด
“แล้วพระเจ้าอยู่ที่ไหนล่ะ ในวันที่คนบริสุทธิ์ถูกทำร้าย พระเจ้าอยู่ที่ไหน ในวันที่มันฆ่าพ่อแม่เรา! เผาเราให้ตายทั้งเป็น!”
“พระเจ้าปกป้องเราจากคนชั่วไม่ได้ทุกครั้งหรอก พระองค์ถึงสอนให้เราให้อภัย คนที่ทำร้ายเรา” กงพัดพูดเสียงเรียบพยายามให้โรสสงบ
“ไม่!”
กงพัดค่อยๆ เดินประชิดเข้าไป ตั้งใจจะจับโรส ขณะที่โรสถอยหนีไปทางเดียวกับที่กงพัดปาเข็มฉีดยาไป
“พี่โรส พี่ต้องลืมมันซะ ความแค้น มันอยู่ที่เราไปจำมันเอาไว้...แค่สลัดมันทิ้งลืมมันไป มันก็จะไม่ทำให้เราเจ็บปวดทรมานอีก”
“ไม่!”
“พี่โรส”
“ไม่! พี่ไม่ลืม” กงพัดจับไหล่โรสไว้ โรสส่ายหน้า “พี่ไม่มีวันลืม!”
โรสค่อยๆ ถอยไปติดผนังแล้วทรุดตัวลงเหมือนหมดแรง กงพัดประคองโรสไว้มองโรสอย่างสงสาร ทันใดนั้น โรสก็คว้าเข็มฉีดยา ปักลงไปที่แขนกงพัด
“พี่โรส”
“วันนี้ ไอ้โชคต้องตาย ถ้าเธอไม่ช่วยพี่ ก็อย่ามาขวาง”
โรสปาเข็มฉีดยาทิ้ง แล้วกดร่างกงพัดเอาไว้กับผนัง อึดใจ กงพัดก็ขยับไม่ได้นั่งทรุดลงกับพื้น พิงผนัง โรสหันกลับไปหาชินภัทร กงพัดมองตามด้วยแววตาเสียใจ
“อย่านะ พี่โรส อย่า”
โรสไม่ฟัง เดินเข้าไปหาชินภัทร ที่มองเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างนึกไม่ถึง โรสยิ้ม
“แย่จัง ฉันมียาชาแค่เข็มเดียวซะด้วย..เธอคงจะต้องทรมานหน่อยนะ ชินภัทร”
โรสหยิบเครื่องช๊อตไฟฟ้ามาช๊อตชินภัทร ชินภัทรถูกปล่อยจากเชือกที่มัดไว้ หล่นลงมากองกับพื้นเหมือนกระสอบใบหนึ่ง หมดสติ
อ่านต่อหน้าที่ 2
กุหลาบซาตาน ตอนที่ 23 (ต่อ)
ขณะนั้นวีณาอยู่ที่บ้านกำลังทำอาหารกลางวันแต่ใจยังกระวนกระวาย เป็นห่วงกงพัด
“คงไม่มีอะไรหรอกมั๊ง อย่าคิดมากเลย ยังไงเค้าก็พี่น้องกัน” วีณาพลาด ปลายมีดสะกิดนิ้วเบาๆ “อุ๊ย” วีณายกมือขึ้นดู เลือดซึมแค่นิดเดียว แต่ใจสังหรณ์วูบ “พัด!”
ที่ประภาคารกงพัดพยายามขยับตัวแต่ไม่สำเร็จ กลับทำให้ตัวเองที่พิงผนังอยู่ ล้มคว่ำลงนอนแผ่กับพื้นขาของกงพัดไปชนเข้ากับขาโต๊ะ ที่โรสใช้วางอุปกรณ์ทรมานชินภัทร โต๊ะสะเทือน มีดปลายแหลมที่โรสใช้แทงชินไหล ปรื๊ด...มาที่ขอบโต๊ะและค้าง กงพัดที่นอนอยู่กับพื้นใต้โต๊ะ ปลายมีดคมกริบโผล่พ้นออกมา จนหล่นมิหล่นแหล่ ตำแหน่งของมีดอยู่ตรงหน้าของเขาพอดี
อีกด้านหนึ่งที่บ้านปฐวีขณะนั้นนงพงาปิดหนังสือนิยายแล้วบอกชัชอย่างหมดหวัง
“ฉันอ่านอย่างละเอียดแล้วค่ะ ในนิยายของคุณโรสมีที่เขียนถึงประภาคาร แต่ก็เป็นสถานที่สมมติ
ไม่ใช่ในเมืองไทย”
“แล้วผมจะทำยังไงดี ตอนนี้พี่โชคไปที่นั่น ถ้าเค้าเจอโรส...ไม่ว่าพี่โชคฆ่าโรส หรือโรสฆ่าพี่โชค มันก็ไม่ดีทั้งนั้น”
“เสียใจด้วย ค่ะ ฉันช่วยไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณชัช”
เสียงวีณาดังขึ้น
“แต่ฉันช่วยได้ค่ะ” ทั้งสองหันมอง เห็นไปรมาเดินนำวีณาเข้ามา “ความทรงจำของพัดกลับมาแล้ว เค้ารู้แล้ว ว่าประภาคารนั่นอยู่ที่ไหน”
ชัชกับนงพงาดีใจ
“อยู่ที่ไหนครับ”
“ฉันจะพาคุณไปเองค่ะ”
วีณารีบพาชัชไปที่ประภาคาร ระหว่างนั้นโชคขับรถกำลังจะไปประภาคาร มีโทรศัพท์เข้ามา
“ฮัลโหล”
ที่ตู้โทรศัพท์สาธารณะ โรสโทรหาโชค
“ฉันเอง มีอุบัติเหตุนิดหน่อย ฉันต้องเปลี่ยนที่นัดหมาย”
“แกอย่างี่เง่านะ ลูกฉันอยู่กับแกรึเปล่า ขอฉันพูดกับชินหน่อย...ชินยังปลอดภัยดีใช่ไหม”
“ตอนนี้ยังปลอดภัยดี...ฉันจะไปรอแกที่ชายหาดร้าง เลยประภาคารไป 800 เมตร ชินภัทรจะรอแกอยู่ที่นั่น”
“เดี๋ยวก่อน นังโรส...” สายตัดไป โชคเร่งรถ เริ่มไม่สบายใจ
ที่ชายหาดร้าง ชินภัทรถูกมัดตรึงกางเขนอยู่บนกองฟืนที่ทำจากท่อนไม้ขนาดใหญ่โรสเดินวน ราดน้ำมันลงบนท่อนฟืนรอบตัวชิน อย่างมีความสุขมาก โชควิ่งมาถึงชายหาดร้างมองลงไป เห็นชินภัทรถูกมัดอยู่ที่กองฟืนริมชายหาด
“ชิน”
โชควิ่งเข้าไป ชินภัทรมองเห็นโชควิ่งมา ส่งเสียงอย่างอ่อนแรง
“พ่อ...อย่า อย่าเข้ามา”
โชควิ่งมาใกล้ โรสก็โผล่ออกมาจากด้านหลังชินภัทร พร้อมปืนในมือ
“หยุดอยู่ตรงนั้นก่อน คุณโชค” โชคจะชักปืน โรสชูไลท์เตอร์ขึ้นมา “อย่าแม้แต่จะคิด...ถ้าแกขยับมือ ฉันจะจุดไฟทันที...โยนปืนมาให้ฉัน”
โชคมองชินภัทร มองไฟในมือโรสแล้วตัดสินใจโยนปืนลงไปบนพื้นทราย ห่างจากกองไฟออกมา หวังจะล่อโรสให้ไปห่างจากชินภัทร โรสขยับไปเก็บปืน โชคพุ่งเข้าไปหาชินภัทร โรสรู้ทัน หันขวับ ยิงโชคที่ขาขวา ปัง! โชคทรุด ไปไม่ถึงกองไฟ
“พ่อ!”
โรสเดินกลับมาขวางโชคเอาไว้อย่างเดิม
“อย่ายั่วโมโหฉัน ไม่งั้น ตาย”
ขณะนั้นชัชกับวีณามาถึงประภาคาร
“ที่นี่แหละค่ะ คุณชัช”
วีณาบอก ชัชกับวีณารีบวิ่งเข้าไปในประภาคาร
ส่วนที่ชายหาดร้างโชคข่มความเจ็บปวด ยันตัวลุกขึ้นยืน ท้าทายโรส
“นี่มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับแก แกจะฆ่าฉันก็ฆ่า แต่ลูกฉันไม่เกี่ยว ปล่อยชินซะ”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว วันนั้น วันที่แกฆ่าพ่อฉัน ฆ่าแม่ฉัน แต่แกก็ยังจะฆ่าฉัน ฆ่าน้องฉัน...” โรสหันไปพูดกับชินภัทร “ไม่เคยรู้เลยใช่ไหม พ่อที่แสนดีของเธอนี่แหละ มันเป็นโจร มันเป็นฆาตกร มันฆ่าคน ฆ่าผู้หญิง ฆ่าเด็กอายุแค่ 9 ขวบ ที่มือเปล่าไม่มีทางสู้ จุดไฟเผา ทิ้งให้ตายในกองไฟ!”
ชินภัทรมองโชคอย่างตกใจ ไม่อยากเชื่อ
“พ่อ...มันไม่จริงใช่ไหม พ่อ บอกผมซีว่ามันไม่จริง”
โชคอึ้ง โรสสำทับ
“อยากช่วยลูกใช่ไหม...สารภาพออกมาซี แล้วฉันจะปล่อยลูกแกไป สารภาพออกมา ว่าแกฆ่าคนบริสุทธิ์ไปเท่าไหร่ ทั้งพ่อฉัน แม่ฉัน ไม่เว้นแม้กระทั่ง เมียของตัวเอง”
“หยุดนะ!”
โรสยิ้มเยาะ ชินภัทรมองโชค ตกใจสุดขีด
“ไม่จริง! พ่อไม่มีทางฆ่าแม่ กงพัดต่างหากที่ฆ่าแม่ ไม่ใช่พ่อ!”
“พัดเป็นแค่คนยิง แต่ถ้าแม่เธอ ไม่มาขวางเอาไว้ คนตายก็ต้องเป็นมัน!” โรสชี้หน้าโชค “พูดความ
จริงออกมาซี พูดออกมาเลยว่าใคร ที่ดึงเอาแม่ของชินภัทรมารับปืนฉมวกแทนตัวเอง”
โชคนิ่ง สีหน้าละอาย ชินภัทรเริ่มใจเสีย
“มันไม่จริงใช่ไหมพ่อ พ่อครับ บอกผมซีว่ามันไม่จริง”
“ชิน...พ่อยอมรับ ว่าพ่อไม่ใช่คนดี ตลอดชีวิตของพ่อ ฆ่าคนมาไม่รู้เท่าไหร่ พ่อไม่เคยนับ ไม่เคยเสียใจ...แต่สำหรับแม่ของลูก...”
โชคน้ำตาไหลออกมา ชินภัทรใจหายรู้คำตอบทันที
“พ่อ”
“พ่อไม่ได้ตั้งใจลูก มันเป็นแค่...สัญชาตญาน มันเป็นแค่พริบตาเดียว พ่อไม่ได้คิดพ่อไม่ได้ตั้งใจ พ่อเสียใจนะลูก พ่อเสียใจ”
โชคทรุดลง ร้องไห้ ชินภัทรน้ำตาไหล เสียใจมากเช่นกัน
ภายในประภาคารกงพัดยังนอนอยู่ที่เดิม ได้ยินเสียงฝีเท้าของคน 2 คน วิ่งรัวขึ้นมา รู้สึกได้ถึงแรงสะเทือนของฝีเท้า กงพัดเห็นว่าแรงสะเทือนนั้นส่งให้มีดสั่นระริกและขยับเลื่อนออกมา เหมือนจะหล่นปักคอหอยของเขาได้ทุกขณะ กงพัดลุ้น เครียด ชัชกับวีณาวิ่งมาถึงหน้าห้อง เห็นปลายขากงพัด
“มีคนอยู่ในนี้” ชัชบอก
“นั่นพัดค่ะ”
ทั้งสองวิ่งกรูเข้ามา แรงสะเทือนทำให้มีดหล่นจากโต๊ะทันที วีณาเห็นมีดหล่น ร้องกรี๊ด
“พัด!”
มีดหล่นลงมา กงพัดขยับตัวได้ในวินาทีสุดท้าย มีดปักลงพื้น ฉึ่ก ห่างจากคอกงพัดไปเพียงนิดเดียว
วีณาวิ่งเข้ามาประคองกงพัด ชัชตามมา
“พัด นี่คุณเป็นอะไรคะ มันเกิดอะไรขึ้น”
กงพัดยังขยับไม่ค่อยได้
“โรสฉีดยาชาให้ผม”
“แล้วตอนนี้โรสอยู่ไหน ชินล่ะ ชินยังปลอดภัยรึเปล่า”
“โรสพาชินไปแล้ว คุณต้องรีบไป โรสกำลังจะฆ่าชิน”
“ที่ไหน กงพัด โรสพาชินไปที่ไหน”
“ผมไม่รู้ แต่คงไม่ไกล...ตามเสียงปืนไป”
ชัชตกใจ แล้วรีบวิ่งออกไปทันที
ที่ชายหาดร้าง โชคค่อยๆ ยันกายขึ้นมา บอกกับโรส
“ฉันสารภาพทุกอย่างแล้ว ทีนี้ แกจะปล่อยลูกฉันไปได้รึยัง” โรสหัวเราะเยาะ “โรส ฉันขอล่ะ แกอยากจะแก้แค้นฉันยังไงก็ได้ แต่ฉันขอ ปล่อยลูกฉันไปเถอะ”
“ฉันไม่อยากเชื่อ ว่าฆาตกรโหดอย่างแก จะมีหัวใจ เอาสิ รักลูกมาก อยากจะตายแทนลูกใช่ไหม เข้าไปช่วยลูกของแกได้เลย ตามสบาย”
โชคเดินไป โรสยิงขา ปัง!
“แก!”
“เดินต่อไปซี แกเดินก้าวนึง ฉันจะยิงแกนัดนึง ฉันอยากจะรู้เหมือนกัน ว่าแกจะรักลูกของแกมากขนาดไหน”
โชคกัดฟันเดินต่อ โรสยิง โชคเดิน โรสยิง จนโชคทรุดลง คลานกับพื้นทราย เลือดนอง แต่ก็ยังพยายามจะตะกายไป ชินภัทรทนไม่ไหว
“พ่อ หยุดเถอะ...คุณโรส ผมขอร้อง พ่อยอมรับผิด พ่อสำนึกผิดแล้ว ปล่อยพ่อผมไปได้ไหม”
“ไม่ได้! ในเมื่อผิด ก็ต้องรับโทษ และโทษของแกก็คือ ความตาย!”
โรสเดินไปตรงหน้าโชค ยกปืนขึ้น ชัชเข้ามา
“หยุดนะ โรส”
“อาชัช!”
ชินภัทรหันไปมองชัชอย่างดีใจ ชัชเดินเข้ามา พร้อมกับปืนในมือ หน้าตาเจ็บปวดเสียใจมาก
“ชัช” โรสมองชัชอย่างเสียใจ แต่ปืนยังเล็งไปที่โชค “ไหนคุณเคยว่า คุณฆ่าฉันไม่ลงไงคะ”
“ยิงมันเลย ไอ้ชัช” โชคบอก
“หยุดเถอะ ก่อนที่คุณจะถลำลึกไปมากกว่านี้”
“ไอ้ชัช นังนี่มันบ้า มันเป็นโรคจิต มันกำลังจะฆ่าฉันอยู่เนี่ย... ฆ่ามันซะ”
ชัชเล็งปืนไปที่โรส โรสยังเล็งปืนไปที่โชค
“โรส ผมขอร้อง คุณก็รู้ ว่าผมไม่อยากทำ”
โรสน้ำตาไหล
“แต่คุณก็จะทำ ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ ว่าพี่ชายของคุณเป็นคนผิด ทั้งๆ ที่คุณก็รู้ ว่าเค้าทำกับฉันยังไง คุณก็ยังจะฆ่าฉัน”
“ก็ผมขอคุณแล้ว ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม ให้ไปจากที่นี่ ผมบอกคุณแล้วใช่ไหม ว่าพี่โชคเหมือนพ่อของผม ผมให้คุณฆ่าเค้าไม่ได้”
“แต่คุณฆ่าฉันได้...ใช่ไหมคะ ชัช”
ชัชอึ้ง โชคฉวยโอกาสที่โรสสนใจชัช รวบรวมกำลังจะเข้าไปช่วยชินภัทร แต่โรสหันไปยิงโชคเข้ากลางลำตัว โชคเซ เลือดสาดกระจาย
“พ่อ!”
“พี่โชค!”
ชัชวิ่งเข้าไปหาโชค โชคสำลักเลือดออกมา ชัชมองโรสด้วยความโกรธและเสียใจ
“โรส!”
โรสหันปืนมาทางชัช ถอยไปทางกองไฟ
“ถ้าคุณจะฆ่าฉัน ฉันจะฆ่าคุณก่อน”
ชัชเดินเข้าหาโรส ทั้งสองจ่อปืนใส่กัน ความรู้สึกทั้งสองฝ่าย ทั้งเสียใจ ผิดหวัง โกรธแค้น
“คุณเหลือกระสุนไม่กี่นัดหรอก โรส คุณฆ่าผมได้ คุณก็ไม่รอด” ชัชบอกเสียงเข้ม โรสน้ำตาไหล
“คุณฆ่าฉันได้จริงๆ...เอาซีคะ ฆ่าได้ก็ฆ่าเลย คนละนัด ดูซิว่าใครจะใจร้ายกว่ากัน หนึ่ง...สอง...”
ชัชมือสั่น เสียงกงพัดดังขึ้น
“พี่โรส” กงพัดเดินเข้ามา ช้าๆ พูดอย่างอ่อนโยน “วางปืนลงเถอะ”
“หยุดเถอะนะคะ คุณโรส ถ้าคุณฆ่าคุณชัช ฆ่าชินภัทร ก็เท่ากับคุณฆ่าคนบริสุทธิ์คุณก็เป็นฆาตกร ไม่ต่างอะไรจากคุณโชค”
วีณาบอก โรสสับสน เมื่อถูกขัดขวางและบีบคั้น
“ไม่”
“คุณฆ่าเขา เขาก็ฆ่าคุณ ไม่มีใครได้อะไร มีแต่คนสูญเสีย เจ็บปวด คุณจะทำไปเพื่ออะไร”
“สุขหรือทุกข์ ดีหรือร้าย สุดท้ายมันก็เหลือแค่ความทรงจำ...ทิ้งความจำที่เลวร้ายไปซะ อย่าปล่อยให้มันทำลายชีวิตของเราเลย...วางปืนซะนะ พี่โรส”
โรสมือสั่นระริก เริ่มเครียด วุ่นวายใจ
“ไม่...ไม่...”
โรสปฏิเสธแต่มือที่ถือปืนก็ค่อยๆ ตกลง โชคที่นอนฟุบอยู่ เห็นมือของโรสตกลง เห็นโอกาส รีบตะโกนบอกชัช
“ไอ้ชัช ฆ่ามัน!”
โรสสะดุ้ง เฮือก ทันใดนั้น โรสยิงปืน ปัง! ปัง! ปัง! อย่างคนสติแตก กงพัด วีณา และชัช หลบกันวุ่นวาย โรสหันกลับไปที่กองฟืนจุดไลทเตอร์ โยนไป พรึ่บ ไฟลุกไหม้ทันที
“ชิน!”
ฟืนรอบตัวชินภัทรลุกโชน ทุกคนตะลึงเมื่อเห็นร่างของชินภัทรอยู่ท่ามกลางกองไฟ
จบตอนที่ 23
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
