เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 33

เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 33

หลังจากทานข้าวเสร็จแล้วน้ำฟ้าเดินมาส่งดินที่หน้าบ้าน ดินหันมาสั่งน้ำฟ้าเหมือนเด็กด้วยความเป็นห่วง

“ทีหลัง อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้นอีก”
“รู้แล้ว”
“ทีหลังอย่าบ้าระห่ำ”
“เออ”
“แล้วถ้าเป็นไปได้ คุณต้องให้บอสและคนที่ออฟฟิศรับรู้เรื่องทั้งหมด ทุกคนจะได้ช่วยระวัง”
“สั่งเสียหมดหรือยัง”
“ผมยังไม่ตาย”
“ก็ถ้ายังไม่หยุดพูดมาก ได้ตายแน่”
“ฟังๆ ไว้มั่งเหอะ ก่อนจะไม่ได้ฟังอีก” น้ำฟ้าอึ้ง
“ทำไม นายจะไปไหน”
“เปล่า ก็ยังอยู่ที่เดิม แต่เมื่อไหร่ที่คุณแต่งงาน เราคงจะเจอกันยาก” น้ำฟ้าอึ้ง “ขอบคุณนะที่ยอมให้ร่วมโต๊ะ”
“แม่ชวนนาย ฉันห้ามไม่ได้”
“คุณมีดีอยู่อย่างหนึ่งนะ”
“อย่างเดียวเองเหรอ”
“ใช่ นอกนั้น เสียหมด”
“เบื่อจะด่า แล้วฉันมีอะไรดี”
“คุณรักแม่ รักครอบครัวมาก”
“เพราะฉันรู้ว่าไม่มีใครรักและหวังดีกับฉันไปมากกว่าครอบครัว”
“ถูกต้องที่สุด อย่าลืมนะว่าไม่มีใครรักและหวังดีกับคุณไปมากกว่าครอบครัว”
น้ำฟ้านึกแปลกใจที่ดินย้ำจัง
“มีอะไรจะบอกฉันเป็นนัยๆ หรือเปล่า”
“ไม่มี้ อ้อมี ฝันดีนะ ไปล่ะ”
ดินยิ้มให้ก่อนออกไป น้ำฟ้าอดอมยิ้มหวั่นไหวไม่ได้
“ฝันดีเหมือนกันนะ”
เมื่อกลับเข้าห้องน้ำฟ้านั่งมองรูปแค่กอดอย่างมีความสุข ก่อนจะหน้าหมองลง
“ฝันดีนะ...น้ำฟ้า”
น้ำฟ้าตัดใจตัดความรู้สึกปิดไฟ

ระหว่างนั้นคุณสดใส น้ำฝนและจอห์นกำลังนั่งประชุมกัน
“ประชุมด่วน เห็นอย่างที่แม่เห็นมั้ย”
“ชัวร์ครับมัม ตอนพี่ฟ้าอยู่กับคุณวีมีแต่ความเคร่งขรึม แต่พออยู่กับคุณดิน...ลั้ลลา”
“เอาอะไรมาพูด ฝนเห็นสองคนนั่นนั่งกินข้าวกันเฉยๆ ไม่พูดกันสักคำ”
“นั่นแหละที่แสดงว่าต้องมีอะไรผิดปกติ”
“ไม่มี”
“มี”
“เก็บแรงไว้เถียงกันตอนเลี้ยงลูกดีกว่า” คุณสดใสขัด
“โอย...เรื่องเลี้ยงลูก ผมไม่เถียง ต้องให้แม่เค้าเป็นผู้นำ”
“ใครบอกว่าฝนจะมีลูกกับจอห์น”
“ดาร์ลิ้ง”
“พอเหอะ ไม่ต้องเถียง พิสูจน์กันเลยดีกว่า ว่าน้ำฟ้ากับนายดอกดินรู้สึกต่อกันยังไง”
“ยังไงคะแม่”
จอห์นกับน้ำฝนถามออกมาพร้อมกัน คุณสดใสหัวเราะเจ้าเล่ห์มาก
“ฮ่ะๆๆๆ...ยังไม่รู้เลย”
“อ้าว”
คุณสดใสครุ่นคิดแผนพิสูจน์ความรู้สึกของน้ำฟ้าและดินที่มีต่อกัน

วันต่อมาบีบีเลี้ยงฉลองวันเกิดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง น้ำฟ้า ต้นและกอหญ้าร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้บีบีที่นั่งมองเค้กซึ้งอยู่
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู”
“ทูมี ๆๆๆ” บีบีเป่าเทียน ทุกคนปรบมืออีก “ซึ้งอ่ะ น้ำตาจะไหล”
“แล้วไอ้ที่ไหลออกมาแล้วเขาเรียกว่าอะไร เจ๊”
“น้ำลาย...อยากกินเค้กมาก...ไอ้ต้น! วันเกิดฉัน อย่ากวนสักวันได้ป่ะ เดี๋ยวไม่ให้กินเลย”
“สม”
“อืม สมกันดี”
ต้นกับกอหญ้าสบตากัน เขิน
“โอ๊ย วันเกิดฉันนะ อย่าหวานแย่งซีน อวยพรสิอวยพร ของขวัญด้วยของขวัญ รออยู่”
“ขอโทษ นึกว่าจะไม่ทวง อ่ะ แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะจ๊ะเพื่อนรัก ขอให้ฉันสวย...”
“ฟ้า”
“ล้อเล่น ขอให้เพื่อนสวย เริดๆ อย่างนี้ตลอดไป”
“และที่สำคัญ...”
“แถ่นแท๊น”
“หาแฟนได้สักที จะได้อารมณ์ดี เลิกกัดน้อง”
“เอ้า เฮ”
ต้นและกอหญ้ายื่นของขวัญให้บีบีคนละกล่อง
“โอ๊ย อยากจะด่า แต่ความดีใจมันมากกว่า ยกผลประโยชน์ให้จำเลย ขอบใจจ้าทุกคน”
“เอ้า ตัดเค้กๆๆๆ มีดๆๆๆ อยู่ไหน”
บีบีหันหามีดตัดเค้ก ซึ่งมีดวางอยู่ที่โต๊ะวางเครื่องดื่มข้างๆ
“อยู่นี่”
บีบีหันไปหยิบมีดจะหันกลับ เจอทศพรเดินเฉียดมาพอดี ทศพรเห็นบีบีในท่าถือมีดเหมือนจะจ้วงแทง ทศพรตกใจรีบหลบหาที่กำบัง
“เฮ้ย”
“ว้าย ขอโทษค่ะ”
ทศพรโผล่หัวขึ้นมา ทุกคนเห็นหน้าทศพรชัดๆ ก็ตกใจ
“หมอหมา”
น้ำฟ้ากับบีบีบอกออกมาพร้อมกัน ต้นกับกอหญ้ งงๆ หมอหมา...ใคร....ทศพรยิ้มเจื่อนๆ น้ำฟ้า ยิ่งเจื่อนกว่า แต่บีบีกระพริบตาถี่มากกกก
บีบีตักเค้กให้ทศพรที่นั่งยิ้มแหยก่อนคนอื่น ส่วนคนอื่นๆ บีบีตักให้ครึ่งก้อน น้ำฟ้า ต้น กอหญ้ามองเค้กเหวอ
“เฮ้ยยยย...ก้อนใหญ่ไปป่ะ”
“เล็กๆ บีบีไม่...ใหญ่ๆ บีบีจัดเลย...สำหรับหมอทศ...แฮปปี้เบิร์ธเดย์บีบีค่ะ”
“ครับ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ครับ คุณบีบีครับ”
บีบีนั่งลงมองทศพร โดยไม่สนใจเพื่อน
“ดูสิ คิดว่าไปอยู่กับหมาแล้วจะไม่ได้เจอกันอีก...พรหมลิขิตอ่ะ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ”
น้ำฟ้า ต้น และกอหญ้า มองบีบีเซ็ง
“บีบี หมอทศเขามาธุระ กั๊กตัวเค้าไว้แบบนี้จะดีเหรอ” น้ำฟ้าถาม
“ดีสิคะ ชิมิ”
“ก็ ไม่ถูกแทงตายไปเมื่อกี้ก็ดีแล้วล่ะครับ คุณบีบีครับ คุณฟ้าครับ”
“คุณต้นครับ” ต้นแนะนำตัวเอง
“คุณกอหญ้าครับ” กอหญ้าแนะนำตัวเองบ้าง
“ครับ ทุกคนครับ”
น้ำฟ้า ต้น กอหญ้าแอบถอนใจเซ็ง ในขณะที่บีบีมีความสุขมากที่มีผู้ชายอยู่ร่วมโต๊ะ

ขณะนั้นธีรเทพอยู่ที่บ้านดิน ธีรเทพนอนอยู่ในกองผ้านวม สายหยุดเข้ามาสะกิดแต่ธีรเทพยังนอนนิ่งไม่ไหวติง สายหยุดสะกิดอีก ธีรเทพก็ยังนิ่ง ดินกำลังจะไปทำงานเดินเข้ามา
“ไม่ยอมตื่นเหรอครับแม่”
“ใช่...แน่ใจนะลูก ว่าพ่อธี...ยังไม่ตาย”
ดินเดินไปประชากผ้านวมออก เห็นธีรเทพนอนอืด หมดสภาพ
“นี่มันตายมาแล้วหลายวันเลยนะ อืดเชียว”
“ไม่ใช่ครับ แต่ก็นะไม่ตายก็เหมือนตาย เดี๋ยวผมจัดการเอง” ดินเข้าไปตะคอกใส่หูธีรเทพ “บีบีมา”
ธีรเทพผลุดลุกขึ้น คุกเข่าจับมือสายหยุด
“บีบี คัมแบ็กทูมี เราดีกันนะ”
“ไม่ดีอ่ะ เหม็นขี้ฟัน อาบน้ำบ้างไป๊”
“ย้ากส์ แม่”
“เออ แม่ฉันเอง”
สายหยุดมองธีรเทพแหยงๆ เพราะธีรเทพเยินมาก กลิ่นแรงสุด ดินมองธีรเทพที่หมดอาลัยตายอยากแล้วสงสารแกมสมเพช

ธีรเทพยังนั่งห่มผ้านวม เหม่อมองทอดสายตาไปไกล บ้างก็คุยกับตัวเอง บ้างก็คุยกับท้องฟ้า บ้างก็คุยกับต้นไม้ข้างๆ สายหยุดมองดูธีรเทพอยู่กับดิน
“แม่ว่า พ่อธีเป็นเอามากแล้วนะลูก พาไปหาหมอหน่อยมั้ย”
“คนอกหักเป็นอย่างกันทุกคนล่ะครับ”
“ไม่ทุกคน แม่ไม่เคยเห็นดินอกหักแล้วเป็นบ้าแบบนี้เลย”
“โห...แม่วกมาอีกแล้วฝากดูไอ้ธีก่อนนะ ผมเสร็จงานแล้วจะรีบกลับมารับช่วงต่อ”
“หาอะไรล่ามเขาไว้ก่อนดีมั้ย แม่กลัว”
“ไม่ต้องล่ามหรอกครับ มันไม่เพ่นพ่านไปไหนหรอก เห็นป่ะ เชื่องจะตาย”
ธีรเทพนอนบนพื้นนิ่ง เสียงมือถือดินดังขึ้น ดินเห็นเบอร์กอหญ้าจึงรีบรับสาย
“ว่าไง กอหญ้า”
กอหญ้าคุยมือถือกับดินอย่างหงุดหงิด
“พี่ดินรู้จักนายหมอหมาที่ชื่อหมอทศป่ะ”
“รู้จัก เอ๊ะ เราไปเจอเค้าได้ยังไง หรือว่ามาจีบคุณฟ้าอีกเหรอ” ดินถามอย่างไม่พอใจ
“เปล่า แต่มาแย่งเค้กวันเกิดของเจ๊บีบีกินหมดเลย หนู พี่ฟ้า พี่ต้น นั่งมองตาปริบๆ ไม่ชอบขี้หน้าเลย แต่เจ๊บีบีชอบมากกก”
“ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน”

พอรู้ว่ากอหญ้าอยู่ที่ไหน ดินจึงลากธีรเทพที่ยังซึมกระทือออกจากบ้าน
“จา...พา...ฉาน...ปาย...หนายยยย”
“ไปหาบีบี”
“ไม่...ปายยย...แก...หลอก...ฉานนน”
“เมื่อกี้ใช่ แต่ตอนนี้ฉันพูดจริง”
“จริงเหรอออ งั้น ยิ่ง...ไม่...ปาย...ไม่...อยาก...เจอออ...หน้า...คนนน...ใจ...ร้ายยยย”
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่า วันนี้เป็นวันเกิดของคนใจร้าย ที่กำลังฉลองอยู่กับผู้ชายล่ะ”
ธีรเทพสติตื่นฟื้นกลับมาทันที
“หา พูดจริง พูดเล่น”
“พูดจริงสิวะ กอหญ้าโฟนอินมาบอกเมื่อกี้...สดๆ นั่งกินเค็กกันกระดี๊กระด๊า ผลัดกันป้อนไปมา ว้า ไอ้ธี แกเสียเชิงมาก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ธีรเทพยอดนักรักถูกปาดหน้าเค้ก ห่วย”

ธีรเทพแค้น ที่ถูกหยามหมิ่น ทนไม่ไหว สลัดผ้านวมออก ประกาศกร้าว
“ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้ งานนี้มีเจ็บ”
ที่ร้านอาหารทศพรอิ่มเค้กมาก บีบียังยิ้มหวานยื่นแก้วน้ำให้
“น้ำเปล่าค่ะ ส่งความหวานจากลำคอให้ผ่านสู่หัวใจ”
น้ำฟ้า ต้น กอหญ้าถึงขั้นขย้อน
“ขอบคุณครับ คุณบีบีครับ”
ทศพรรับแก้วน้ำมามือสั่น ทำน้ำหกใส่บีบี
“ว้าย”
“ขอโทษครับ คุณบีบีครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เย็น ชื่นใจ”
“เอ่อ เหมือนจะเป็นลางนะครับ ผมรู้สึก...”
“หายใจติดขัด ใจสั่น คล้ายจะเป็นลมชิมิคะ”
“บีบี” น้ำฟ้าเรียกแต่บีบีไม่สนใจ
“โอกาสทอง ปล่อยเพื่อนเหอะ” ทศพรมือไม้สั่น เช็ดเหงื่อ “ต๊ายยยย เหงื่อแตกพลั่กเลย ตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอคะ มา บีบีซับให้”
บีบีดึงทิชชู่ออกมา เช็ดน้ำลายที่มุมปากตัวเองก่อน ก่อนจะไปซับเหงื่อให้หมอทศ
“โห”
น้ำฟ้า ต้น กอหญ้าร้องออกมาพร้อมกัน จังหวะนั้นธีรเทพปราดเข้ามาจับข้อมือของบีบีเอาไว้
“หยุดนะ”
ทุกคนหันไป เห็นธีรเทพมากับดิน
“นายธีรเทพ”
“ที่แท้ ผู้ชายคนนั้นของเธอก็คือ ไอ้หมอหมา”
“หมอทศครับคุณธีรเทพครับ”
“แก ตาย”
ทุกคนตกใจ บีบีเข้าไปขวางกลางทันที
“หยุดนะ ผู้ชายข้าใครอย่าแตะ”
น้ำฟ้ากับดินหนีบทศพรวิ่งหนีออกมาจากร้าน
“เจอคุณทีไร มีแต่เรื่องทุกที” น้ำฟ้าต่อว่าทศพร
“ตอนเกิด เกิดฤกษ์ดาวดูดหรือเปล่าเนี่ย” ดินแกล้งถามประชด
“ดูดอะไรเหรอครับคุณดินครับ” ทศพรถามอย่างแปลกใจ
“ดูดเท้า ดูดหมัดไง ดวงแข็งนะเนี่ย โตขึ้นมาได้ ไม่ตายซะก่อน”
“รีบกลับไปเถอะ ไป นายดิน ป่านนี้ ไม่รู้บีบีกับนายธีรเทพจะยังไง”
น้ำฟ้ากับดินรีบเข้าร้านไป

ทศพรจะกลับแต่แล้วเกิดเปลี่ยนใจ ประกายตาแข็งกล้าหันหน้ากลับมาใหม่ แล้วพุ่งเข้าไปในร้านอีกที

อ่านต่อวันพรุ่งนี้






เส้นตายสลายโสด ตอน 33 (ต่อ)

ขณะนั้นบีบีกำลังทะเลาะกับธีรเทพ ต้นช่วยห้ามธีรเทพ กอหญ้าช่วยห้ามบีบี
“จะมายุ่งอะไรกับฉันอีก เห็นมั้ยว่าแฟนฉันเข้าใจผิดกลับไปแล้ว”
“หน้าไม่อาย ยัยขี้ตู่ คิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่าไอ้หมอหมาไม่ใช่แฟน แต่มันกำลังถูกเธอคุกคามทางเพศ จะโฮกเอาเป็นแฟน ยัยขี้โม้”
พนักงานเข้ามาห้าม
“คุณๆ ครับ”
“ถอยไป”
พนักงานจ๋อย ถอยไป
“พี่ๆ ครับขอร้องเถอะครับ อายชาวบ้านเขา”
“พี่ๆ ไม่อาย หนูอายนะคะ”
ต้นกับกอหญ้าบอก ฟ้ากับดินเดินเข้ามา
“บีบี ไปกลับ”
“หมอทศอ่ะ”
“ไปแล้ว ปลอดภัยทั้งจากแกและคุณธีรเทพ”
“หืม...เพราะมันเลย ทำให้หมอทศเข้าใจฉันผิด ถึงได้กลับไปเลยอ่ะ เมื่อไหร่จะไปเกิดใหม่ หา”
“ไปธี ไปเกิดเหอะ เลือกเอาจะเกิดในท้องใคร” ดินบอก
“พุดเดิ้ลดีมั้ยครับ” เสียงทศพรดังขึ้น
“ดี น่ารัก ฟู...เย้ย...เฮ้ย...ไอ้หมอหมา ยังกล้ากลับมาอีกเหรอ”
ทศพรเข้ามายืนข้างบีบี ทุกคนตกใจเหวอ
“หมอทศกลับมาอ่ะ รู้สึกว่าต้องอ่อนแอกระทันหัน”
บีบีซบทศพร ในอาการกระปวกกระเปียก ทศพรยิ่งรู้สึกอยากปกป้อง
“อย่าแตะต้องหรือทำอะไรคุณบีบีเด็ดขาด...ไม่อย่างนั้น”
“ไม่อย่างนั้นทำไม”
“ผมจะจับตอน”
“ตอน”
ธีรเทพ ดิน ต้น ปิดช่วงล่างทันที น้ำฟ้า บีบี กอหญ้ายิ้มเหวอ ส่วนทศพรยิ้มยืดมาก ได้แมนสักครั้งในชีวิต

ดินประคองธีรเทพที่เดินตัวงอเข้ามา หน้าซีด เซ็ง ผิดหวัง ล้มละลายทางใจ
“เดินดีๆ สิวะ เขาแค่ขู่ยังไม่ได้ทำจริงสักหน่อย”
“แกไม่เสียวหรือไง”
“เสียว”
บีบีเดินมากับทศพรพอเห็นธีรเทพกับดิน บีบีรีบควงแขนทศพร จงใจเดินเย้ยธีรเทพผ่านไป
“ขอบคุณนะคะฮีโร่ของบีบี เราไปทำบุญกรวดน้ำให้พวกเปรตที่ชอบมาขอส่วนบุญกันเนอะ เนอะ เนอะ”
“คุณบีบีเคยเจอเปรตเหรอครับ หน้าตาเป็นยังไงครับ”
บีบีชี้ไปที่หน้าธีรเทพ
“ยังงี้ไงคะ”
“เฮ้ย ยังจะมาทับถม ขึ้นนะเนี่ย”
“ไอ้ธี ใจเย็น ตอนนะเว้ย”
“ครับ คุณดินครับ ตอนครับ”
“ฉับๆๆ”
ธีรเทพถอยไปอยู่หลังดิน บีบีควงทศพรออกไป ดินหันมองธีรเทพที่ยืนหันหลังคอห้อยอยู่
“ถอดใจแล้วเหรอวะไอ้ธี”
หน้าธีรเทพที่บูดเบี้ยว เหี้ยมเกรียมมาก หันมาเหมือนหมาดุ
“คิดจะตัดตอนธีรเทพ ไม่มีทาง ฉันไม่ไปเกิดใหม่ง่ายๆ หรอก”
“เฮ้อ”
บีบีควงทศพรออกมาพอพ้นสายตาธีรเทพจึงปล่อยแขนทศพรทันที
“ขอบคุณมากนะคะที่ปกป้องบีบี”
“ผมก็รู้สึกดีเหมือนกันครับที่ได้...ปกป้องคุณ” บีบีขวยเขินไปมา “แต่ท่าทางคุณธีรเทพจะหึงนะครับ คุณบีบีครับ”
“โอ๊ย ไม่ใช่หรอกค่ะ แค่...” บีบีอึ้งไป
“แค่อะไรเหรอครับ”
“แค่อาการของคนเสียหน้าไม่ได้ ฟอร์มจัด ปากแข็ง พาล”
“แต่ผมว่า...”
บีบีรีบส่งตาหวานให้ทศพร
“หมอทศคะ เรามา...”
น้ำฟ้าเข้ามาแทรก
“เราต้องกลับแล้วค่ะ หมอทศสวัสดีค่ะ”
“เดี๋ยวก่อนฟ้า เอ่อ...บ้ายบายค่ะหมอทศ”
น้ำฟ้าลากบีบีออกไป ทศพรยกมือบ๊ายบายส่งให้บีบี รู้สึกดีที่ตัวเองเป็นฮีโร่

“ตกลง เอาจริงใช่มั้ย” น้ำฟ้าลากบีบีออกมาแล้วถามขึ้นทันที
“เอาอะไร”
“จีบหมอทศ”
“ก็ ได้ก็ดี”
“บีบี ฉันรู้นะว่าแกทำประชดนายธีรเทพ”
“ฉันไม่ได้ประชด ฉันเอาจริง”
“แกชอบนายธีรเทพหรือเปล่า” ฟ้าถามตรงๆ บีบีถึงกับอึ้ง “บีบี”
“ไม่มีประโยชน์ที่จะไปชอบผู้ชายพรรค์นั้น สู้ฉันเดินหน้าต่อไปไม่ดีกว่าเหรอ”
“ประเด็นไม่ได้อยู่ที่มีประโยชน์หรือไม่มีประโยชน์ ประเด็นคือ แกกับนายธีรเทพชอบกัน”
“ไม่จริง! ถ้านายนั่นชอบฉัน ก็ต้องพูดออกมาสิ แต่นี่เปล่า มีแต่คอยตามมารังควาน เพราะไม่อยากเห็นฉันมีความสุข เค้าเกลียดฉัน! ได้ยินหรือเปล่าว่าเค้าเกลียดฉัน”
บีบีเดินหนีไปทันที น้ำฟ้ากลุ้มใจเรื่องของเพื่อน

คืนนั้นต้นมาส่งกอหญ้าที่บ้าน สายหยุดเดินมาเห็นพอดี
“สวัสดีครับแม่”
“จ้า...”
“กลับนะ” ต้นหันไปบอกกอหญ้า
“ค่ะ”
ต้นหันไปแล้วหันมาใหม่
“เมื่อกี๊พูดอะไรนะ อีกทีซิ”
“ค่ะ...ไง” กอหญ้าบอกอย่างเขินๆ
“โห...งั้น...กลับนะ”
“ค่ะ”
“กลับนะ”
“ค่ะ”
“อ้าว...ตกลงจะกลับหรือไม่กลับจ๊ะ พ่อต้น” สายหยุดขัดขึ้นมา
“กลับครับ แต่ขามันไม่ยอมเดิน”
“งั้น ไปช่วยแม่แพ็คของหน่อยมั้ย”
“แม่จะไปไหนเหรอครับ”
“กลับบ้านที่ต่างจังหวัด กอหญ้าก็ต้องกลับไปด้วยแล้วเหมือนกัน ฝึกงานอีกไม่กี่วันแล้วนี่ ไป ลูก ไปเก็บของ”
ต้นอึ้ง ในขณะที่กอหญ้าตามแม่ไป โดยไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเลย ดูร่าเริงเป็นปกติ
“กอหญ้า จะ...กลับ...บ้าน”
ต้นอึ้งใจหาย

ส่วนที่บ้านคุณสดใส ขณะนั้นคุณสดใสกำลังคุยโทรศัพท์ โดยมีน้ำฝนและจอห์นรออยู่ข้างๆ
“แม่พร้อม...เตรียมทำความสะอาดบ้านไว้ด้วยแล้วกัน ฉันกับลูกจะไปตากอากาศสักสองสามวัน ไปพรุ่งนี้” คุณสดใสวางสาย หันไปยิ้มให้น้ำฝนและจอห์น “น้ำฝน จอห์น ฟังแผนของแม่นะ”
“ค่ะ /ครับ” น้ำฝนกับจอห์นรับพร้อมกัน
แล้วคุณสดใสก็บอกแผนการกับทั้งคู่

วันต่อมาน้ำฟ้าเดินทางมาบ้านพักตากอากาศกับคุณสดใส เมื่อมาถึงน้ำฟ้าพยุงคุณสดใสลงมาจากรถตู้ คุณสดใสจึงนึกถึงสิ่งที่คุยกับจอห์นและน้ำฝนเมื่อคืน
“แม่จะทำทีเป็นอยากมาตากอากาศ ให้ยัยฟ้ามาดูแล เราสองคนต้องอ้างว่าติดงานด่วนต้องกลับไปเคลียร์ แล้วจะตามมาทีหลัง”
“แค่นี้เหรอคะ”
“ไม่ แม่จะบอกให้นายดินตามมา ด้วยเหตุผลที่ว่า...”

ดินโผล่ตามมาที่บ้านพักตากอากาศของคุณสดใส
“แม่คุณอยากให้ผมถ่ายรูปท่าน เก็บไว้เป็นที่ระลึก” ดินบอกกับน้ำฟ้า
“ใช่จ้ะ แม่อยากมีรูปสวยๆ ให้ลูกได้ดูต่างหน้า ตอนที่แม่ไม่อยู่แล้ว”
“ค่ะ”
น้ำฟ้าเข้ามานั่งกอดสดใสเอาไว้
“คุณแม่พร้อมหรือยังครับ”
“สวยพร้อมอยู่แล้วจ๊ะ”
“เชิญครับ”
น้ำฟ้าพยุงคุณสดใสออกไป ดินสงสัยว่าคุณสดใสต้องการจะทำอะไรกันแน่
คุณสดใสเป็นนางแบบให้ดินถ่ายรูปอยู่ริมทะเล ดินเก็บภาพคุณสดใสอย่างตั้งใจ โดยมีน้ำฟ้าคอยดูแลอยู่ข้างๆ มองแม่อย่างเศร้าๆ
“คุณแม่พักก่อนนะครับ”
“น้ำค่ะแม่” น้ำฟ้าส่งน้ำให้คุณสดใส
“ผมอ่ะ”
“มือน่ะมีมั้ย หยิบเองสิ”
ดินยิ้มๆ หยิบน้ำขึ้นมาดื่ม คุณสดใสคอยจับจ้องดูอาการน้ำฟ้าและดินตลอดเวลา
“แม่จะคอยเฝ้าดูพฤติกรรมของฟ้าและนายดิน....ถ้าทุกอย่างเป็นไปอย่างที่แม่คิด คุณวีก็คือจุดอ่อนที่เราต้องกำจัด”
คุณสดใสนึกถึงคำพูดของตัวเองที่บอกน้ำฝนกับจอห์นแล้วผุดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ขณะนั้นคุณวียืนอยู่หน้าบ้านเฟซ พยายามโทรหาเฟซ...เฟซยืนอยู่ในบ้าน มองมือถือที่วางอยู่ เปิดระบบสั่นมีสายคุณวีเรียกเข้า เฟซหลับตาอดทนฝืนใจไม่รับ
คุณวีเปลี่ยนมาโทรเข้าบ้าน โทรศัพท์บ้านของเฟซดังขึ้น เฟซไม่ยอมรับสาย...คุณวีมองเข้าไปในบ้านเฟซแล้วถอนใจก่อนจะเดินออกไป เฟซถอนหายใจเมื่อเสียงโทรศัพท์เงียบลง
เฟซเดินไปเปิดม่านดูข้างนอกเห็นคุณวีค่อยๆ เดินจากไป
“ขอโทษนะคะคุณวี แต่เฟซไม่อยากให้เราเจอกันอีกเลย”
เฟซพยายามตัดใจจากคุณวี
เฟซเดินออกมาจากบ้านจะไปทำงาน แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคุณวีเดินเข้ามาอีก
“คุณจงใจหลบหน้าผม”
“คุณวี...”
เฟซตกใจ คุณวีมองเฟซด้วยสายตาตัดพ้อ
“ทำไมครับ...ทำไมคุณทำแบบนี้” คุณวีถามเฟซ
“เฟซขอถามคุณวีกลับได้มั้ยคะ คุณวีทำแบบนี้ทำไม”
“ผมทำอะไร”
“มาเจอเฟซบ่อยๆ” คุณวีอึ้ง “ในช่วงเวลาที่คุณวีห่างจากคุณฟ้า แต่กลับมาหาเฟซใช้เวลาอยู่กับเฟซ ดูแลเฟซคุณวีกำลังเห็นเฟซเป็นตัวแทนคุณฟ้าหรือเปล่าคะ”
“ผมไม่ได้...”
“แน่ใจเหรอคะ ว่าไม่ได้คิดอย่างนั้น. แต่เฟซคิดค่ะ”
“ผม ขอโทษ...ผม”
“เฟซต่างหากค่ะที่ต้องขอโทษคุณวี ที่คิดแบบนี้ ถ้าคุณวีบริสุทธิ์ใจจริงๆ...หยุดเถอะค่ะ อย่าทำแบบนี้อีก”

คุณวีอึ้ง เฟซเดินออกไปรู้สึกเสียใจแต่จำเป็นต้องพูดเพื่อรักษาทุกอย่างเอาไว้ให้เหมือนเดิม คุณวีมองเฟซที่กำลังเดินห่างออกไปด้วยความรู้สึกสับสน

อ่านต่อวันพรุ่งนี้






เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 33 (จบตอน)

ที่บ้านพักตากอากาศคุณสดใสเดินเข้ามาหาน้ำฟ้ากับดินที่รออยู่แล้ว

“ฟ้า เดี๋ยวแม่จะไปบ้านเพื่อนแม่ที่หาดโน้นหน่อยนะลูกไม่ได้เจอกันนาน เค้ามาพักผ่อนเหมือนกันพอดี”
“เดี๋ยวฟ้าไปส่งค่ะ”
“ไม่ต้องจ๊ะ เดี๋ยวเค้าส่งคนรถมารับแม่ แม่อยากให้ลูกกับนายดินเตรียมบาบีคิวไว้ปาร์ตี้ตอนเย็นรอจอห์นกับน้ำฝน ได้มั้ยลูก”
“แม่ก็รู้ว่าฟ้าทำไม่เป็นอ่ะ”
“ไม่มีปัญหาครับแม่เดี๋ยวผมจัดการเอง” ดินรับอาสา
“แม่ไปนะลูก รู้สึกว่ารถจะมาแล้ว”
“ครับแม่”
“เป็นลูกแม่หรือไง” น้ำฟ้าถามดิน
“ก็ถ้าไม่มีอะไรผิดแผน เดี๋ยวก็ได้เป็น” คุณสดใสบอก
“อะไรนะคะแม่”
“ไม่มีอะไรจ๊ะ แม่ไปนะ เดี๋ยวเจอกันจ้ะ โชคดีจ้ะ”
คุณสดใสรีบออกไป น้ำฟ้ากับดินหันมามองหน้ากัน
“อยู่เฉยทำไมล่ะ ไปเตรียมของสิ”
“คุณก็เหมือนกัน อย่าอยู่เฉยๆ”
“ชิ...”
น้ำฟ้าเดินออกไป ดินเดินตาม นึกสนุก มีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน

น้ำฟ้าเดินเข้ามาอีกมุมหนึ่งของบ้าน
“อะไรนะ ยังไม่ได้ซื้อของสดไว้เลย”
แม่บ้านส่ายหน้า
“จะโมโหทำไม ไม่ได้ซื้อก็ไปซื้อ”
ดินบอกเมื่อเห็นน้ำฟ้าหงุดหงิดหลังจากรู้ว่าแม่บ้านไม่ได้เตรียมของไว้ให้
“ซื้อที่ตลาดตอนนี้เนี่ยนะ มันจะสดได้ไง”
“ใครบอกให้ไปซื้อที่ตลาด จะกินของทะเล มันต้องไปที่ทะเล”
“อะไรนะ”
ดินพาน้ำฟ้ามาที่หมู่บ้านชาวประมงเพื่อหาของทะเลสดๆ
“ไม่เหลือแล้วคุณ อยากได้ต้องมาเช้าๆ”
ชาวประมงบอก
“ว้าเสียดายจัง ขอบคุณครับพี่”
ชาวประมงเดินออกไป น้ำฟ้าหันมายิ้มเย้ยดิน
“แหม พ่อคนฉลาด นี่ถ้าฉลาดกว่านี้อีกสักนิดก็น่าจะรู้นะว่าที่นี่ก็ไม่มี”
“อ้าว ผมไม่ใช่ชาวประมงนี่คุณ ถึงจะได้รู้ว่าเขาขึ้นของกันตอนเช้าๆ”
“ฉันไม่ใช่ ฉันยังรู้เลย”
“แล้วปล่อยให้ผมมาถามเขาอีกทำไม”
“ก็ปล่อยคนอวดฉลาดไปก่อนไง ค่อยทับถมทีหลัง สนุกกว่าเยอะ โฮะๆๆ”
น้ำฟ้าเดินหนี ดินเดินตามไป คุณสดสดใส น้ำฝน และจอห์นโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้เป็นแถว
“เห็นอะไรหรือยังลูก” คุณสดใสถามน้ำฝน
“เห็นแต่การทะเลาะกันค่ะแม่”
“ไม่ได้ยินเขาพูด แล้วดาร์ลิ้งรู้ได้ไงว่าทะเลาะกัน” จอห์นขัด
“แต่ตาฝนไม่ได้บอดนะคะจอห์น”
“ยังมียกต่อไป เราต้องตามดูกันต่อ”
คุณสดใส น้ำฝน จอห์นเดินตามน้ำฟ้าและดินต่อไป

ดินเดินตามน้ำฟ้ามายังอีกมุมหนึ่งของหาด
“แล้วจะไปหาซื้อที่ไหนต่อล่ะครับ คุณฉลาดสุดๆ” ดินถาม
“ก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตไง ต้องให้บอก”
“ซุปเปอร์มาร์เก็ต”
“ก็ใช่ไง ทำไม”
“ขับรถไปเกือบห้าสิบกิโลเนี่ยนะคุณ”
“ก็ใช่ไง ขี้เกียจขับ ฉันขับเองก็ได้นะ เอากุญแจรถมา”
“ขอดีๆ”
“เอามา”
“ขอดีๆ พูดเพราะๆ หวานๆ เด่ะ แบบว่า นายดินขา ขอกุญแจรถนะคะ เดี๋ยวฟ้าจะขับรถให้นั่ง”
“แหวะ งั้นขับเองเลยไป” น้ำฟ้าเดินหนี ก่อนจะสะดุ้งร้องลั่น เท้าไปเหยียบบางอย่างเข้า “โอ๊ย”
“คุณฟ้า เป็นอะไร”
“หอย”
“อย่าบอกนะว่านอกจากกลัวควาย แล้วยังกลัวหอย”
“หอยบาดเท้าฉัน โอ๊ยยย”
ดินก้มดูที่เท้าน้ำฟ้า เห็นเลือดซิบ ดินรีบจับข้อเท้า
“นั่งก่อน เดี๋ยวผมดูให้”
จังหวะนั้นน้ำฟ้าก็เสียหลัก ล้มลงก้นกระแทก
“โอ๊ยยย นายดิน”
“ขอโทษ”
ดินอดขำไม่ได้ที่เห็นอาการน้ำฟ้าเจ็บก้น
“ขำทำไม นี่”
น้ำฟ้าตีดินรัวๆ
คุณสดใส น้ำฝน และจอห์น โผล่ออกมาดูจากมุมหนึ่ง
“น่านไงๆๆๆ ใช่มั้ยๆๆๆ”
“ทุบหลังคุณดินขนาดนั้นใช่เหรอคะ”
“ก็เหมือนดาร์ลิ้งไง ชอบทุบหลังผม”
“แต่นั่นพี่ฟ้ากับคุณดิน คู่กัดนะคะ ไม่ใช่คู่รัก” น้ำฝนแย้ง
“จับตาดูต่อไป”
ทั้งสามคนจับตาดูน้ำฟ้าและดินต่อไปอย่างมุ่งมั่น
ดินประคองน้ำฟ้าไปที่ทะเล
“จะพาฉันลงน้ำหรือไง ฉันไม่ได้อยากว่ายน้ำ เดี๋ยวตัวดำ”
“พามาล้างแผล”
“น้ำทะเลเนี่ยเหรอ”
“ใช่! น้ำเกลือรักษาแผลดีนะคุณ”
“ไม่เอา มัน...” ไม่ทันขาดคำดินก็จับขาน้ำฟ้าจุ่มน้ำทะเล ฟ้าร้องลั่น “แสบ...”
“อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวก็ไม่แสบแล้ว”
“แสบ...”
น้ำฟ้าบิดตัวไปมา คุณสดใส จอห์น และน้ำฝนยังแอบดูอยู่
“พี่ฟ้าเนี่ย โซเยอะนะครับ ร้องซะเหมือนตัวเองถูกปาดคอ”
“ลูกแม่เลี้ยงมาอย่างทนุถนอมนะจ้ะจอห์น นิดหน่อยไม่เคยปล่อยให้เจ็บ”
“ดาร์ลิ้ง เราต้องเลี้ยงลูกแบบบุฟเฟต์บ้างนะจ๊ะ ให้หากินเอง ต่อสู้เอง จะได้ไม่เยอะเหมือนพี่ฟ้า”
“ว่าคุณแม่เลี้ยงลูกไม่ดีเหรอ”
“เปล่าจ้ะ จัสคิดดิ้ง ล้อเล่น”
คุณสดใสความดันขึ้น เวียนหัว ถึงกับเซ
“โอ๊ย ช่วยแม่ด้วย”
“คุณแม่”
น้ำฝนกับจอห์นร้องออกมาอย่างตกใจ
“เป็นอะไรครับ มัม”
“ลุ้นมากไปหน่อย สงสัยความดันขึ้น โอย...”
“จอห์น อุ้มคุณแม่ พาไปหาหมอเร็ว”
จอห์นอุ้มคุณสดใสวิ่งไปทันที

น้ำฟ้าที่แช่เท้าในน้ำทะเลสงบลงแล้ว มองไปเห็นจอห์นอุ้มคุณสดใส โดยมีน้ำฝนช่วยประคองเดินลิ่วไปอยู่ข้างหลังไวๆ น้ำฟ้าหันไปมองแต่ทั้งสามคนพ้นตาไปแล้วแบบฉิวเฉียด
“มีอะไร” ดินถาม
“เปล่า”
“หายแสบแล้วใช่มั้ย”
“อืม”
ดินจับเท้าน้ำฟ้าพลิกขึ้นดูแผลอย่างเบามือ น้ำฟ้ามองดินอย่างอ่อนไหว คิดถึงภาพตอนที่ดินใส่รองเท้าให้ แล้วมองดินอย่างอ่อนโยน จังหวะนั้นดินก็เงยหน้ามอง ทั้งสองคนสบตากันพอดี เห็นสายตาอ่อนโยนของน้ำฟ้า ดินก็อึ้งไป
“ขอบใจนะ ฉันโอเคแล้ว ปล่อยเถอะ”
“ก็ได้” ดินวางเท้าน้ำฟ้าลง “แต่คุณอย่าเดินเลยนะ เดี๋ยวทรายจะเข้าแผลอีก”
“ไม่ให้เดิน แล้วจะให้คลานไปหรือไง”
ดินแก้ปัญหาด้วยการให้น้ำฟ้าขี่หลัง เดินมาตามชายหาด น้ำฟ้าดูเขินๆ ขณะที่ดินเองก็แอบยิ้มมีความสุข เดินอย่างช้าๆ
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”
“หรือจะให้เปลี่ยนเป็นอุ้มแทน”
“แบบนี้แหละ ดีแล้ว” ดินให้น้ำฟ้าขี่หลังเดินไปเงียบๆ “เดินเป็นเต่าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงล่ะ” ดินวิ่งเลย “ว้าย ช้าๆ เดี๋ยวตก”
น้ำฟ้าร้องขึ้นอย่างตกใจเพราะ ดินวิ่งเลี้ยวไปเลี้ยวมาเพื่อแหย่เธอ
เวลาผ่านไป...ดินหอบของทะเลสดมาถุงใหญ่ ส่วนน้ำฟ้าถือแก้วเครื่องดื่มเดินตามมา ขากะเผลกเล็กน้อย
“ไม่คิดจะช่วยเล้ย คนเรา”
“เท่าเจ็บ ถือไม่ไหว”
“โห...” ดินจับมือน้ำฟ้าขึ้นมา “แล้วนี่เรียกว่าขาหน้าหรือไง ถึงใช้ถือของไม่ได้”
“ทะลึ่ง! เป็นสุภาพบุรุษนักก็ถือไปคนเดียวสิ ฉันเป็นสุภาพสตรี เดินเฉยๆ สวยๆ ชี้นิ้วอย่างเดียว”
สาวใช้มารับของจากดิน
“แม่กลับมาหรือยัง”
“ยังค่ะ”
“คุยอะไรกันนักหนานะ แม่ก็...ให้อยู่กับนายดินสองต่อสองอยู่ได้” น้ำฟ้าบ่น ดินโผล่หน้าเข้ามาใกล้ๆ “กลัวหรือไง”
น้ำฟ้าสะดุ้งทำไม่รู้ไม่ชี้
“เคยกลัวเหรอ”
“ดี งั้นมาเลย”
ดินจูงน้ำฟ้าออกไป

ขณะนั้นน้ำฝนและจอห์น พากันประคองคุณสดใสเข้ามานั่งในห้องพักของโรงแรม
“จะให้โทรไปบอกพี่ฟ้ามั้ยคะ ว่าแม่ไม่สบาย” น้ำฝนถามคุณสดใส
“ไม่ต้องๆ ขืนบอก ยัยฟ้ากับนายดินก็จะประสาทเสีย แผนแม่ก็แตกสิ”
“งั้นคุณแม่ก็ก็ค่อยยังชั่วหน่อยเร็วๆ สิครับ เราจะได้ไปคอยสังเกตการณ์ต่อ สนุกดี”
“แม่ก็อยากหายเร็วๆ นะจอห์น สนุกเหมือนกัน”
“คุณแม่ต้องนอนพักค่ะ เอางี้คุณแม่พักผ่อนที่โรงแรมนี้ก่อนนะคะ ที่เหลือ ฝนกับจอห์นจัดการเอง ดีมั้ยคะ”
“ดีจ้ะ แล้วมารายงานแม่ด่วนเลยนะ เมื่อมีอะไรชัดเจน”
“ค่ะ”
“ครับมัม พักผ่อนนะครับ เลิฟยู”
คุณสดใสนอนลง น้ำฝนกับจอห์นออกไป

ที่บ้านพักตากอากาศขณะนั้นน้ำฟ้าส่งปู หอย หมึก กุ้งให้ดินที่กำลังติดเตาถ่านเตรียมย่างบาบีคิว
“อ่ะ...ล้างแล้ว”
“วางไว้สิ”
“ไว้ไหนอ่ะ”
“บนหัวผมมั้ง” น้ำฟ้าทำท่าจะวางจริงๆ “เฮ้ย ล้อเล่น วางไว้ตรงไหนก็ได้ที่มันวางได้”
“งั้นวางไว้บนพื้น”
“ของกิน วางไว้สูงหน่อย”
“โอย”
“นี่ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่”
“ว้าย คนอย่างฉันไม่เคยโง่จริง มีแต่แกล้ง”
“ตกลงแกล้งผม”
“ใช่”
“ได้”
ดินเอามือที่เปื้อนถ่านป้ายหน้าเข้าให้
“ว้าย นายแกล้งฉัน”
“เออ”
“ได้ ประกาศสงครามกันแบบนี้ได้” น้ำฟ้าเอามือไปจ้วงถ่านแล้ววิ่งไล่ป้ายหน้าดินบ้าง “อย่าหนีนะ”
“ไม่หนีก็โง่เด่ะ”
ดินวิ่งหนีน้ำฟ้า กลายเป็นภาพทั้งคู่ไล่จับกัน หวังจะแกล้งให้อีกฝ่ายเลอะเปรอะเปื้อน

จอห์นกับน้ำฝนเดินออกจากโรงแรมจะมาที่รถ
“ไอจอดไว้ตรงนี้จ๊ะ ดาร์ลิ้ง” จอห์นบอก
“ไหนคะ ไม่เห็นมีเลย”
“ว็อท”
จอห์นมองหารถ แต่ไม่มี
“รถหาย”
จอห์นกับน้ำฝนตกใจมากเมื่อรู้ว่ารถหาย

ระหว่างนั้นที่บ้านพักตากอากาศดินกับน้ำฟ้าวิ่งไล่กัน ในที่สุดดินจับฟ้าได้แต่พลาดล้มลงไป ดินทับน้ำฟ้าใบหน้าใกล้ชิดกัน ในขณะที่แต่ละคนหน้าดำเพราะถ่าน ทั้งคู่สบตากันอึ้ง ก่อนที่น้ำฟ้าจะหลุดหัวเราะ ก่อน แล้วดินก็หัวเราะตาม
ดินผละจากน้ำฟ้า สองคนนอนหัวเราะกันไม่หยุด
ขณะนั้นน้ำฟ้าวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะซึ่งอยู่ห่างออกไปมาก คุณวีโทรเข้ามาจึงไม่ได้ยิน

คุณวีลดมือถือลง เดินไปเดินมาอย่างวุ่นวายใจ
“คุณฟ้า...คุณอยู่ไหน”
คุณวีชะงัก เพราะในขณะที่อยากเจอน้ำฟ้าแต่คุณวีกลับคิดถึงภาพเฟซ คุณวีดึงตัวเองกลับมา รู้สึกเครียด
“ผม...กำลังทำผิดต่อคุณ...คุณฟ้า”
คุณวีรู้สึกแย่กับตัวเองมาก
คืนนั้นน้ำฟ้าและดินที่ล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนชุดแล้ว กำลังปิ้งย่างอาหารทะเลกัน
“ป่านนี้ ยังไม่มีใครมาเลยอ่ะ”
“เดี๋ยวก็มา แม่คุณอาจจะเม้าท์เพลิน ส่วนคุณน้ำฝนกับจอห์น อาจจะแวะสวีทกันเพลิน”
“บ้า ทะลึ่ง ฉันจะโทรหาแม่ โทรหาฝน”
“โอย คุณ ปล่อยเขาเหอะ ไปขัดคอคนกำลังมีความสุข บาป”
น้ำฟ้ากังวลแต่พยายามไม่คิดอะไร

ส่วนที่โรงแรมคุณสดใสเพลียหนักกว่าเดิมเมื่อรู้ว่ารถจอห์นหายไป ขณะที่จอห์นเดินพล่านอยู่ในห้อง
“ไม่น่าเลย ไม่น่าเลย ๆๆๆ ก็อดๆๆๆ ไอ้โจรเลว”
“โอย ความดันขึ้นอีกรอบ”
“คุณแม่ใจเย็นๆ นะคะ อย่าเพิ่งเครียด”
“ไปจอดอีท่าไหน ยังไง หา จอห์น”
“ก็ท่าลานจอดรถโรงแรมไงครับ คุณแม่”
“เราแจ้งตำรวจแล้ว ให้ช่วยตามหา ใจเย็นๆ นะจอห์น” น้ำฝนปลอบจอห์น
“อย่าให้เจอตัวนะ ไอจะซัดให้น่วมเลย คอยดู แหมน”
“จะกลับไปตอนนี้ก็ไม่ได้ ยัยฟ้าต้องจับสอบสวนหาความจริงทั้งหมด แผนสะกดรอยรักระหว่างน้ำน้ำฟ้ากับนายดินของเราก็จะพัง”
ทุกคนพากันถอนหายใจเฮือก พร้อมๆ กัน
“เดี๋ยวฝนโทรไปหาพี่ฟ้าก่อนนะคะ พี่ฟ้าจะได้ไม่สงสัย ว่าทำไมพวกเราถึงยังไปไม่ถึง ระหว่างนี้ จอห์นหารถเช่าของโรงแรมขับไปก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”
“โอเคดาร์ลิ้ง ยูโซมีสติ ที่รัก”
จอห์นรีบเดินออกไป

อีกด้านหนึ่งดินวางอาหารทะเลที่ปิ้งเสร็จแล้วกลางโต๊ะ
“อู้หู...น่ากินจัง กินเลยนะ”
น้ำฟ้าจะหยิบอาหารชิม ดินตีมือทันที
“เดี๋ยวก่อน”
“อะไรเล่า”
“ไม่รอทุกคนก่อนเหรอ”
“น้ำฝนโทรมาบอกแล้ว ว่ากำลังเดินทางมา จะเลยไปรับแม่ก่อน โอเคยัง”
“โอเค”
“อยากกินปู แกะให้หน่อยสิ”
“ตลอด”
แต่ดินก็แกะปูให้ น้ำฟ้ามองยิ้มๆ รอกิน
ส่วนที่โรงแรมจอห์นเดินมาที่เคาน์เตอร์โรงแรม พนักงานและตำรวจเดินเข้ามาหาจอห์น
“คุณจอห์นครับ”
“ครับ...ว้าว มิสเตอร์โพลิสแมน ยูฟายด์มายคาร์ หารถผมเจอแล้วเหรอครับ”
“เจอแล้วครับ”
“แล้วจับไอ้คนขโมยรถผมได้ด้วยหรือเปล่า ผมจะ...”
“คุณไปจอดไว้ข้างๆ โรงแรม ไม่ใช่ลานจอดรถ เพราะฉะนั้น คุณก็เลยหาไม่เจอครับ” ตำรวจบอก
“ว็อท”
จอห์นตกใจเมื่อรู้ว่าตัวเองจำที่จอดรถผิด

พอคุณสดใสรู้ว่าเจอรถแล้วจึงเดินลิ่วๆ มาจนจอห์นกับน้ำฝน เดินตามแทบไม่ทัน
“เอ่อ คุณแม่ดูแข็งแรงขึ้นทันตาเห็นเลยนะครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ ตอนนั้นกลัวว่าถ้ารถเธอหายแล้วแม่ต้องมาชดใช้ให้ไง”
“โอว...โซเคี่ยวครับ มัม”
“โอละพ่อก็ดีแล้ว รอดตัวไป”
“มันน่านักเชียวนะจอห์น” น้ำฝนต่อว่าจอห์น
“ผมผิดไปแล้ว ฟอร์กีฟมีนะ”
“อยากให้ฟอร์กีฟ ก็รีบเหยียบเลยนะ ป่านนี้ไม่รู้คู่นั้นไปถึงไหนกันแล้ว”
คุณสดใสรีบเดินนำจอห์นกับน้ำฝนไป

อีกด้านหนึ่งทศพรพาบีบีมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทศพรนั่งยิ้มกว้างตรงหน้าบีบีขณะที่บีบีบอกอย่างตื่นเต้น
“ตื่นเต้นจัง ไม่คิดว่าหมอทศจะชวนบีบีมาดินเนอร์”
“ผม เอ่อ...ผม” ทศพรอึกๆ อักๆ
“ตื่นเต้นเหมือนกันใช่ม้า ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ อยู่กับคนสวยก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดาแหละ”
“ครับ เฮ้อ” ทศพรปาดเหงื่อ
“น่ารักอ่ะ เขินจริงไรจริง อุ๊ย ขออนุญาตนะคะ ลืมทำสิ่งสำคัญในชีวิตไปอย่างหนึ่ง” บีบีหยิบมือถือขึ้นมา “ลืมเช็กอินบอกเพื่อนในเฟสบุ๊กค่ะ ว่าบีบีมาเปิดประสบการณ์มหัศจรรย์ ดินเนอร์กับหมอหมา เอ้ย สัตว์แพทย์หนุ่ม รูปหล่อ คริคริ”
“ครับ ตามสบายครับ คุณบีบีครับ”
บีบีง่วนกับการเช็กอินบนมือถือ
เป็นเวลาเดียวกับที่ต้นกำลังปรึกษาเรื่องหัวใจกับธีรเทพ ที่นั่งซึมตาจ้องหน้าจอมือถือเปิดหน้าเพจเฟสบุ๊กอยู่
“ในฐานะที่พี่ธี เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องความรักและความสัมพันธ์ ผมควรทำไงดี ผม...”
“ไอ้ต้น เอาความจริงมั้ย”
“ความจริงไรพี่”
“ตอนนี้ ฉันเอาตัวเองไม่รอดอยู่เลย เพราะฉะนั้น ไม่ต้องมาถามฉัน”
“เซ็งเป็ด”
“จะเซ็งเป็ดเซ็งห่านอะไรก็เหอะ ชั่วโมงนี้ ตัวใครตัวมัน ช่วยตัวเองก่อน”
“ตัดบัวไม่เหลือใย ไม่เคยรักกัน”
ธีรเทพมองที่หน้าเฟสบุ๊กบนมือถือ แล้วสะดุ้งสุดตัว
“ยัยบีบีเช็กอิน”
“แล้วไง”
“ที่ร้าน... ไอ้ต้น ช่วยฉันที”
“ชั่วโมงนี้ ตัวใครตัวมัน ช่วยตัวเองเหอะพี่ ไปล่ะ”
ต้นรีบลุกออกไป
“ไอ้ต้น ไอ้น้องอกตัญญู ไม่เคยรักกัน”
ธีรเทพครุ่นคิดเอาไงดี

ส่วนที่บ้านพักตากอากาศ น้ำฟ้าออกมาเดินเล่นที่ชายหาดแล้วคิดถึงภาพความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับดินมาตลอดทั้งวัน น้ำฟ้ารู้สึกเจ็บปวดใจ...
จังหวะนั้นดินถือมือถือเดินตามหา เห็นน้ำฟ้ายืนอยู่ ดินมองฟ้าอย่างเผลอไผล เต็มไปด้วยความรัก เสียงมือถือของน้ำฟ้าดังขึ้นอีก ดินสะดุ้ง ขณะที่น้ำฟ้าหันมา
“คุณวีโทรหาคุณ”
น้ำฟ้าอึ้งไป
“เหรอ...” น้ำฟ้ารับมือถือมา แต่ไม่อยากรับสาย “ช่างเหอะ ฉันยังไม่อยากคุย”
“ผมไปก็ได้ คุณจะได้มีเวลาเป็นส่วนตัว”
ดินพูดจบก็รีบออกไปทันที น้ำฟ้ามองตาม อยากจะเรียกเอาไว้แต่เปลี่ยนใจ ดินลับตัวไปแล้วเสียงมือถือน้ำฟ้ายังดังขึ้นอีก น้ำฟ้าตัดสินใจกดสายทิ้งทันทีแล้วปิดเครื่อง สายตาหันมองไปทางบ้านพัก
“อีกไม่นาน...ความฝันที่จะได้อยู่แบบนี้...มันก็จะจบลงแล้ว...ขอโทษนะคะคุณวี ฟ้าขอแค่คืนนี้...”
ดินเดินกลับมาที่บ้านพักแล้วนั่งลงคิดถึงภาพที่ใกล้ชิดกับน้ำฟ้า ดินเจ็บปวดใจและทรมาน จังหวะเดียวกันนั้นฟ้าเดินเข้ามายืนข้างหลังดินกำลังจะเรียก แต่เสียงมือถือดินดังขึ้นขัดจังหวะ น้ำฟ้าชะงัก
“คุณเฟซ” ดินตัดสินใจกดสายทิ้งแล้วปิดเครื่อง “ขอโทษนะครับคุณเฟซ ผมอยากจะอยู่ในความฝันแบบนี้อีกสักพัก ขอแค่คืนนี้เท่านั้น”
น้ำฟ้าหัวใจเต้นแรงเมื่อได้ยินสิ่งที่ดินพูด
“นายดิน”
ดินหันไป แล้วตกใจที่เห็นน้ำฟ้า
“คุณ...มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตอนที่นายพูดกับตัวเองว่า นายอยากจะอยู่ในความฝันแบบนี้ไปอีกสักพัก แค่คืนนี้หมายความว่าไง”
“ผม...เอ่อ..ผม...ไม่มีอะไร”
ดินเดินหนี น้ำฟ้าไม่ปล่อย รีบเดินตาม
“หมายความว่ายังไง” น้ำฟ้าถามขณะเดินตามดิน
“ไม่มีอะไร ผมง่วงนอนจะไปนอนจะได้ฝัน...โอเคมั้ย เคลียร์”
“ไม่เคลียร์ ฉันขอสั่งให้นายหันมา แล้วพูดกับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้หันมา”
ดินทนไม่ไหวหันขวับกลับมา
“คุณเห็นอะไรมั้ย ดูไม่ออกหรือไง ว่าผมหมายความว่าอะไร แต่ผมพูดไม่ได้ ผมพูดไม่ได้”
“ทำไมพูดไม่ได้”
“ผมจะบอกคุณได้ไงว่าผมรักคุณ ได้ยินมั้ยว่าผมรักคุณ”
ฟ้าอึ้ง!! ไม่คิดว่าจะได้ยินคำว่ารักจากปากของดิน

อ่านต่อตอนที่ 34 พรุ่งนี้