รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 14
รวิภาส กันต์และกลุ่มนักศึกษากำลังช่วยกันสร้างฝายกำลังจะเสร็จสมบูรณ์ พิมพ์นฤมล มีนกับนักศึกษาผู้หญิงช่วยกันเก็บขยะและเศษไม้กัน รวิภาสตอกไม้ชิ้นสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย
“เอ้า เสร็จแล้วโว้ย กลับบ้านกันได้ !!”
กลุ่มนักศึกษาตบมือเฮกันลั่นป่า พิมพ์นฤมลมองรวิภาสที่กำลังเฮฮา แต่เธอคิดกังวลเรื่องบุรธัช เธอนึกถึงตอนบุรธัชเกือบหันมาเห็นรวิภาสกับตัวเองเดินจับมือกันในป่า
“ฉันกลับก่อนนะ มีน”
“จะรีบกลับไปไหน อยู่ฉลองด้วยกันก่อนดิ พี่ภาสบอกว่าเสร็จงานวันนี้แล้วจะพาไปเลี้ยงมื้อใหญ่ เดี๋ยวซิ นมล อย่าเพิ่งไป”
พิมพ์นฤมลไม่ฟังรีบเดินออกไปทันที รวิภาสมองมาที่เธอ เมื่อเห็นพิมพ์นฤมลเดินไปเขาจึงรีบตามเธอไปทันที กันต์เดินมาหามีน
“มีอะไรเหรอ สองคนนั่นทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ” กันต์ถาม
“ไม่ได้ทะเลาะกันหรอกค่ะ พี่กันต์ ดูเหมือนคนเป็นแฟนตามง้อกันไงไม่รู้”
“เฮ้ย ไอ้ภาสเป็นแฟนกับนมลไปแล้วเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เบาๆซิ พี่กันต์ มีนบอกว่าแค่เหมือนๆ ใช่ไม่ใช่ยังไม่รู้”
มีนหันไปเห็นบุรธัชกับณิชมนเดินตัวเปียกโชกเข้ามา
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ทำไมตัวเปียกกันมาอย่างนี้”
“เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ น้องๆ เค้าสร้างฝายเสร็จแล้วล่ะค่ะ คุณชาย”
ณิชมนดึงบุรธัชไปดูฝายอย่างตื่นเต้นดีใจ กลุ่มนักศึกษาเก็บขยะเศษไม้กันอยู่
“นอมขอบคุณน้องๆ ทุกคนเลยนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ถ้าไม่ได้พวกน้องๆทุกคน งานครั้งคงจะสำเร็จไปไม่ได้ แล้วก็ต้องขอบคุณคุณชายบุรธัชด้วยที่อนุญาตให้เรามาสร้างฝายที่นี่ คุณชายจะพูดอะไรซักหน่อยมั้ยคะ”
“ไม่ล่ะ เก็บข้าวเก็บของแล้วรีบกลับได้แล้ว เดี๋ยวจะมืดซะก่อนไปได้แล้ว ประนอม”
บุรธัชดึงณิชมนเดินไปด้วยกัน กันต์กับมีนมองตาม
“นี่ก็อีกคู่หรือเปล่าเนี่ย” กันต์สงสัย
“นั่นน่ะซิ ดูเหมือนจะใช่ หรือว่าจะไม่ใช่ล่ะเนี่ย”
กันต์กับมีนมองตามคู่ของบุรธัชกับณิชมนไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ในป่า รวิภาสเดินเข้ามาดึงตัวพิมพ์นฤมลไว้
“ทำไมรีบกลับล่ะ นมล เพราะพี่ธัชเหรอ”
“นมลไม่อยากอยู่สร้างปัญหาให้พี่ภาส”
“เมื่อกี้ที่พาเธอหลบพี่ธัช เพราะพี่ต้องการปกป้องเธอนะ นมล เธอยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับพี่ธัชในตอนนี้หรอก”
“คุณชายธัชจะไม่มีวันยอมรับนมลใช่มั้ยคะ เรื่องของเราคงจะไม่มีวันเป็นไปได้ ถ้าหากพี่ภาสจะเปลี่ยนใจล่ะก็..”
“พี่จะไม่มีวันเปลี่ยนใจ ถึงพี่ธัชจะรู้เรื่องของเรา ก็ห้ามอะไรพี่ไม่ได้ ถ้าไม่เชื่อ เรากลับไปหาพี่ธัชกันเดี๋ยวนี้ก็ได้ ไปบอกพี่ธัชว่าเราคบกัน”
รวิภาสดึงพิมพ์นฤมลจะให้เดินไปด้วยกัน
“อย่าเพิ่งเลยค่ะ พี่ภาส อย่างที่พี่ภาสว่าแหละ นมลยังไม่พร้อม..”
“ได้ ถ้านมลอยากกลับ เราก็ต้องกลับไปด้วยกัน ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่ก็จะอยู่ข้างๆนมลอย่างนี้..อยู่อย่างนี้ไปตลอด”
รวิภาสจับมือพิมพ์นฤมลให้ความมั่นใจแล้วพาเธอเดินไปด้วยกัน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินจ้ำเร็วลากตัวณิชมนให้เดินมาด้วยกัน
“เดินเร็วๆหน่อยได้มั้ย เธอควรรีบกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่งั้นคืนนี้เธอได้จับไข้แน่ ไปเร็วเข้า”
“ฉันเดินเองได้น่า”
ณิชมนเบี่ยงตัวจากบุรธัชแล้วรีบเดินหนีออกไป
“ระวังล่ะ ทางมันลื่น..”
บุรธัชพูดไม่ทันขาดคำ ณิชมนลื่นไถลหกล้มหงายหลังลงไปที่พื้น
“ว้าย !”
บุรธัชเดินเข้าไปก้มชะโงกมองณิชมน
“เป็นไง อยากดื้อดีนัก ก็เลยต้องเจออย่างนี้”
บุรธัชดึงณิชมนขึ้นมาแล้วโอบเอวไว้แน่น
“นี่คุณ !”
“อยากลงไปวัดพื้นอีกหรือไง”
บุรธัชโอบณิชมนไว้ใกล้ชิดกันมาก ณิชมนมองบุรธัชนิ่ง
“ตอนนี้คุณกำลังไม่เป็นตัวเองอีกหรือเปล่าคะ”
พงษ์เทพเดินเข้ามา
“คุณนอมมาอยู่นี่เอง !” พงษ์เทพทัก
พงษ์เทพชะงักมองบุรธัชกับณิชมน ณิชมนเบี่ยงตัวออกจากบุรธัชทันที พงษ์เทพมองณิชมนที่ยังตัวเปียกอยู่
“แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“แต่สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย ผมพาคุณไปหาหมอดีกว่านะครับ”
“ไม่ต้องหรอก คุณ”
“ให้คุณนอมเลือกเองดีมั้ยครับ ว่าจะไปกับใคร” บุรธัชเสนอ
ณิชมนมองบุรธัชเริ่มรู้สึกกลัวใจตัวเอง
“คุณคงต้องอยู่เคลียร์งานทางนี้ต่อ ฉันขอกลับไปกับคุณพงษ์เทพแล้วกันนะคะ”
ณิชมนรีบเดินออกไป พงษ์เทพมองบุรธัชอย่างเหนือกว่าแล้วรีบตามณิชมนไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนกับพงษ์เทพเดินมาด้วยกัน เธอเดินห่อตัวด้วยความหนาวสั่น พงษ์เทพถอดแจ๊คเก็ตคลุมตัวณิชมน
“หนาวเหรอครับ นี่คุณชายทำอะไรคุณหรือเปล่า”
“ฉันบอกแล้วไงคะ ว่าไม่มีอะไร”
“ถ้าคุณมีปัญหากับคุณชายธัชล่ะก็ ผมยินดีรับคุณไปทำงานด้วยนะครับถ้าหากคุณไม่กล้าพูดกับคุณชาย ผมไปพูดให้เอง”
“ขอบคุณนะคะ คุณพงษ์เทพ แต่ฉันต้องทำงานให้คุณชายตามที่ตกลงกันเอาไว้ ไม่งั้นคุณชายไม่เลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันแน่ๆ”
“แล้วคุณต้องทำงานให้คุณชายไปอีกนานเท่าไหร่ล่ะครับ”
“ก็คงอีกซักพักค่ะ แต่ถึงฉันจะไม่ทำงานกับคุณชายแล้ว ฉันก็ไปทำงานกับคุณไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่อยากให้ชีวิตฉันวุ่นวายมากไปกว่านี้”
“ผมไม่เข้าใจ คุณทำงานกับคนบ้าอำนาจอย่างคุณชายได้ แต่ทำไมถึงทำงานกับผมไม่ได้ มีอะไรที่ผมไม่รู้หรือเปล่า หรือว่าคุณกับคุณชายธัช..”
“ตอนนี้คุณชายธัชเป็นเจ้านายฉัน ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นแน่ ส่งฉันตรงนี้ก็พอนะคะ เดี๋ยวฉันหารถกลับเองได้”
ณิชมนส่งคืนแจ็คเก็ตให้พงษ์เทพแล้วรีบเดินไป พงษ์เทพมองตาม
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถรวิภาสแล่นมาจอดที่หน้าบ้านสรณาลัย รวิภาสกับพิมพ์นฤมลลงจากรถ
“ส่งนมลตรงนี้ก็พอค่ะ”
“ขอเข้าไปกินข้าวซักมื้อไม่ได้เหรอ”
“เราทำตัวเหมือนเดิมไปก่อนดีกว่านะ พี่ภาส นมลขอเวลาตั้งหลักหน่อยทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเหลือเกิน เมื่อวานเรายังเป็นศัตรูกันอยู่เลย..”
“แต่วันนี้เราเป็นแฟนกันไปซะแล้ว”
“พี่ภาสอย่าเพิ่งข้ามขั้น ตอนนี้เราคบกันเป็นเพื่อนกันไปก่อน”
“อย่ามาทำปากแข็ง ใจนมลรับพี่เป็นแฟนไปแล้ว ไม่งั้นจะกลัวพี่ธัชไม่ยอมรับนมลทำไม”
“นมลหมายถึงยอมรับให้นมลคบพี่ภาสเป็นเพื่อนต่างหากล่ะ”
“ขอยืมมือถือหน่อย” รวิภาสบอก
พิมพ์นฤมลหยิบมือถือส่งให้อย่างงงๆ รวิภาสรีบดึงเธอมาโอบไหล่ไว้ เขายื่นหน้าไปชิดติดกับหน้าของเธอแล้วรีบกดถ่ายรูปด้วยมือถือ
“ลบรูปเก่าทิ้งไปแล้วใช่มั้ยล่ะ รูปนี้ห้ามลบเด็ดขาดนะ ต้องส่งไปบอกเพื่อนๆทุกคนว่า เราเป็นแฟนกันแล้ว”
“อย่านะ พี่ภาส !”
รวิภาสรีบกดส่งรูปออกไป พิมพ์นฤมลแย่งมือถือคืนมาจนได้
“เล่นอะไรก็ไม่รู้ กลับไปได้แล้ว ไป” พิมพ์นฤมลบอก เธอรีบเดินกลับเข้าบ้าน
“ห้ามลบรูปทิ้งนะ นมล ห้ามเด็ดขาด !”
พิมพ์นฤมลเดินไปโดยไม่ยอมหันกลับมา รวิภาสมองตามยิ้มมีความสุข
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลเดินยิ้มพลางกดดูรูปในมือถืออย่างมีความสุข พันธ์นฤสรณ์โฉบเข้ามาดึงมือถือไป
“ดูอะไรน่ะ ขอดูด้วยคนซิ”
“เอาคืนมานะ พันสร !”
พันธ์นฤสรณ์ไม่ฟังแต่ยังไม่ทันจะกดดูรูป พิมพ์นฤมลรีบฉกมือถือคืนไปได้ก่อน เธอหยิกน้องชายอย่างอดไม่ได้
“ซนอะไรอย่างนี้”
“โอ๊ย เจ็บๆๆ คุณแม่ช่วยด้วย คุณแม่ช่วยด้วยคร้าบ”
พรรณอรเดินเข้ามาดึงพันธ์นฤสรณ์ออกจากไป
“ทะเลาะเรื่องอะไรกัน”
“พันสรน่ะซิคะ อยู่ๆก็มาแย่งมือถือไปจากมือนมล เด็กอะไร ไม่มีมารยาทนิสัยไม่ดี”
“ก็แค่แกล้งเล่นเฉยๆ ทำเป็นโมโหไปได้”
“ทีหลังพันสรก็ขอพี่เค้าดีๆ ซิจ๊ะ แล้ววันนี้ลูกไม่ได้เอารถไปไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ใครมาส่ง มีนเหรอจ๊ะ”
“ไม่ใช่มีนหรอกค่ะ คุณแม่ เพื่อนที่ชมรมฯน่ะค่ะ”
“เพื่อนหรือว่าแฟน เห็นพี่นมลเดินยิ้มหน้าบานเข้าบ้าน ต้องเป็นแฟนแหงๆหรือว่า..พี่ภาสมาส่ง”
พิมพ์นฤมลรีบตะปบปิดปากพันธ์นฤสรณ์ไว้ก่อนที่จะพูดจบ
“อย่าไปฟังพันสรเลยนะคะ คุณแม่ว่างมั้ยคะ นมลมีเรื่องจะปรึกษา”
“ลูกจะปรึกษาแม่เรื่องอะไร”
“เรื่องพี่นอมค่ะ”
พรรณอรมองพิมพ์นฤมลอย่างพอใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รวิภาสเดินอารมณ์ดีเข้ามาในบ้านบุริศราวัณ ณิชมนยืนรอรวิภาสอยู่แล้ว เธอมีอาการปากซีดหน้าแดงและเริ่มมีไข้
“ฉันดีใจด้วยนะคะ ที่คุณกับคุณนมลเข้าใจกันแล้ว”
“ผมต้องขอบคุณคุณนะ ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงทำตัวเป็นไอ้ขี้ขลาดต่อไปผมบอกความรู้สึกทุกอย่างกับนมลไปแล้ว ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็ไม่กลัวแล้ว..”
“แต่คุณก็ต้องเตรียมตัวรับมือกับพี่ชายคุณไว้นะคะ”
“พี่ธัชคิดว่าผมจีบผู้หญิงไปเรื่อย คงไม่คิดว่าผมจะจริงจังกับนมล ตอนนี้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
“แล้วคุณจะปิดพี่ชายคุณไปได้อีกนานแค่ไหนคะ ถ้าหากคุณคิดจริงจังกับคุณนมลอย่างที่พูดล่ะก็ คุณต้องคิดถึงอนาคตของคุณสองคนด้วย”
“ตอนนี้ทางออกทางเดียวคือ รอเวลา ผมรอเวลาที่จะเป็นอิสระจากพี่ธัชผมอายุยี่สิบห้าเมื่อไหร่ ผมก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ”
“อย่าฝันไปหน่อยเลย นายภาส” เสียงของบุรธัชดังขึ้น
ณิชมนกับรวิภาสสะดุ้งตกใจหันไปเห็นบุรธัชเดินเข้ามา
“จริงอยู่ แกอายุยี่สิบห้าเมื่อไหร่ แกจะได้มรดกในส่วนของแก แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับการพิจารณาของฉันด้วย !”
รวิภาสมองบุรธัชแล้วนิ่งอึ้งไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินเข้ามาในบ้าน รวิภาสเดินตามเข้ามา ณิชมนเดินตามมาห่างๆ ไม่อยากจะยุ่งด้วย
“พี่ธัชอย่ามามั่วดีกว่า พี่ธัชไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับมรดกในส่วนของผม”
“ฉันไม่มีสิทธิ์ก็จริง แต่ฉันมีวิธีที่จะไม่ให้แกเอาเงินไปผลาญเล่นง่ายๆไม่ต้องห่วง ถ้าแกทำตัวดีๆ รู้จักรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง แกก็จะได้มรดกของแกในเวลาที่เหมาะสม”
“พี่ธัชมีวิธีของพี่ ผมก็มีวิธีของผมเหมือนกัน ผมจะไม่ยอมปล่อยให้พี่ธัชควบคุมชีวิตไปจนวันตายแน่”
รวิภาสเดินหงุดหงิดโมโหออกไป ณิชมนค่อยๆ เดินเลี่ยงจะหลบตามรวิภาสไป
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป ฉันอยากรู้ว่า ทำไมอยู่ๆนายภาสถึงได้พูดเรื่องมรดกขึ้นมา”
“คุณควรจะไปถามคุณภาสเองนะคะ”
“เธออยากรู้เรื่องมรดกของนายภาสไปทำไม”
“นี่คุณ ฉันไม่เคยสนใจ...”
“หรือเธอกำลังเปรียบเทียบนายภาสกับนายพงษ์เทพว่า ใครกระเป๋าหนักกว่ากัน ใครจ่ายง่ายกว่า ถ้าอย่างนั้นนายพงษ์เทพมีภาษีกว่าเยอะ” บุรธัชขัด
“งั้นฉันก็ควรเลือกคุณพงษ์เทพใช่มั้ยคะ ขอบคุณค่ะที่ให้คำแนะนำ ฉันไปจากที่นี่เมื่อไหร่ ฉันไปหาคุณพงษ์เทพแน่”
ณิชมนเดินออกไป
“อย่าเพิ่งไป !”
บุรธัชเข้าไปดึงตัวณิชมนไว้ เขาชะงักรู้สึกว่าณิชมนตัวรุมๆ
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“ฉันสบายดี”
บุรธัชดึงตัวณิชมนมาใกล้ ณิชมนขืนตัวไว้แต่สู้แรงไม่ไหว บุรธัชเอามือแตะที่หน้าผากและที่คอของเธอ
“ตัวรุมๆอย่างนี้ เดี๋ยวได้จับไข้แน่ ดื้อจนได้เรื่องแล้ว เห็นมั้ย”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร คุณ..คุณจะพาฉันไปไหน”
บุรธัชดึงตัวณิชมนไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชจับตัวณิชมนให้นั่งลงบนเตียง อาจถือถาดขวดยากับแก้วน้ำเข้ามาวางให้
“ยาได้แล้วครับ คุณชาย”
“เดี๋ยวบอกใครต้มข้าวต้มให้ประนอมด้วยนะ ลุงอาจ”
“ครับ คุณชาย”
อาจยืนยิ้มมองบุรธัช
“มีอะไรเหรอ ลุงอาจ”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่รู้สึกว่า วันนี้คุณชายดูแปลกไป ผมคงคิดไปเองล่ะมั้งครับ”
อาจเดินออกไป บุรธัชหยิบยาส่งให้ณิชมน
“กินยาแล้วก็นอนซะ”
“ฉันบอกแล้วว่า ไม่ได้เป็นอะไร แค่ตัวร้อนนิดเดียว”
“ไม่กินดีๆใช่มั้ย”
บุรธัชขยับจะเข้าไปป้อนยาให้ ณิชมนรีบรับยามาแล้วดื่มน้ำตามอย่างรวดเร็ว
“แล้วก็นอนซะ”
“ฉันไม่..”
“ไม่ง่วงก็ต้องนอน ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละจนกว่าเธอจะหลับ”
“แล้วฉันจะหลับลงได้ไง”
“ก็ต้องหลับให้ลง นอนมากๆจะได้หายเร็วๆ”
“ไม่งั้นทำงานให้คุณไม่คุ้ม..”
“ใช่ แล้วฉันก็ไม่อยากให้ใครมาหาว่าฉันใช้งานลูกจ้างจนเป็นไข้ตายด้วย”
ณิชมนถอนใจเฮือกพลิกหันหลังให้ แล้วก็แอบหันหน้ามามองบุรธัชแล้วรีบหันกลับไป บุรธัชลุกขึ้นไปขยับผ้าห่มให้เข้าที่ ณิชมนหลับตาทำเป็นหลับไป
“บอกว่าไม่ง่วงๆ หลับไปซะแล้ว”
บุรธัชปัดผมให้ณิชมนอย่างอ่อนโยน แต่แล้วเขากลับชะงักหดมือกลับแทบไม่ทัน
“ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ” บุรธัชพูด
บุรธัชเดินออกไป ณิชมนลืมตาขึ้นรู้สึกหวิวๆในใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย พรพรรณนั่งลงข้างๆ พรรณอรท่างทางพรพรรณเซ็งๆ พิมพ์นฤมลรีบเลื่อนแก้วน้ำเย็นให้อย่างเอาใจ
“ดื่มน้ำเย็นๆก่อนนะคะ น้าพร”
พันธ์นฤสรร์ส่งผ้าเย็นให้พรพรรณ
“ผ้าเย็นมั้ยครับ น้าพร”
พรพรรณไม่สนใจหลานทั้งสอง ใจเธอยังคงจดจ่ออยู่กับเรื่องณิชมน
“พรน่าจะโทรไปก่อน ไม่งั้นก็คงไม่คลาดกับอาจารย์ดาวเรือง นี่อาจารย์ไปไปประชุมที่กรุงเทพฯกี่วันก็ไม่รู้ มือถือก็ปิด ติดต่อไม่ได้เลย”
“เธอไม่เจออาจารย์ดาวเรืองก็ดีแล้ว เดี๋ยวอาจารย์จะร้อนหูซะเปล่าๆ เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ”
“เรื่องไม่เป็นเรื่องอะไรคะ ยังไงประนอมก็ได้ชื่อว่าเคยเป็นคนของเรา ถ้าหากประนอมไปสร้างปัญหาให้บ้านบุริศราวัณล่ะก็ คุณชายธัชก็ต้องหาว่าเป็นความผิดของเราอย่างแน่นอน”
“ถ้าหากน้าพรไม่อยากให้พี่นอมทำงานที่บ้านบุริศราวัณ งั้นเราก็รับพี่นอมกลับมาทำงานที่บ้านเราซิคะ” พิมพ์นฤมลเสนอ
กันยากับสายใจถือถาดจานอาหารเข้ามากำลังจะเริ่มจัดโต๊ะอาหารทั้งสองชะงักฟังหูผึ่งทันที
“ได้ยังไง เราไล่ประนอมออกไปแล้ว จะรับกลับมาทำงานได้ไง เธอคิดอะไรของเธอ นมล !” พรพรรณคัดค้าน
พิมพ์นฤมลมองพรพรรณด้วยแววตาวิงวอน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ในขณะที่ชัยวัฒน์กำลังเก็บหนังสือเรียนเข้าที่เข้าทางกันยากับสายใจรีบแจ้นเข้ามารายงาน
“ครูชัยคะ ครูชัย ทำไงดีคะ คุณนมลจะรับยัยนอมกลับมาทำงานค่ะ”
“ฟังมาผิดหรือเปล่า”
“เราฟังมาไม่ผิดหรอกค่ะ ตอนนี้คุณนมลกำลังเกลี้ยกล่อมให้คุณพรพรรณรับยัยนอมกลับมา”
“ท่าทางคุณผู้หญิงจะเห็นด้วยกับคุณนมล”
“คุณพันสรก็ดูเหมือนเป็นพวกเดียวกับยัยนอมไปแล้ว”
“สามเสียงต่อหนึ่งเสียง อย่างนี้คุณพรพรรณต้องยอมให้ยัยนอมกลับมาแน่ๆ”
“ไม่มีทาง คุณพรพรรณไม่เคยไว้ใจประนอม แล้วนี่ประนอมไปทำงานที่บ้านคุณชายธัชอีก คุณพรพรรณต้องไม่ไว้ใจประนอมหนักขึ้นไป ยังไงซะประนอมก็ไม่มีวันได้กลับมาเหยียบที่บ้านนี้อีกแน่”
ชัยวัฒน์บอกด้วยความมั่นใจมาก
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลกับพันธ์นฤสรณ์เข้าไปนั่งประกบพรพรรณ
“น้าพรคะ ให้พี่นอมกลับทำงานเหมือนเดิมเถอะนะคะ”
“นะครับ น้าพร ผมอยากให้พี่นอมกลับมา”
พรรณอรมองพรพรรณที่ทำหน้าเฉยไม่รับรู้ด้วย
“นมลก็อธิบายทุกอย่างไปแล้ว เรื่องที่พันสรหายตัวไป มันเป็นเรื่องอยู่เหนือความควบคุม ไม่ใช่ความผิดของประนอมซะทีเดียว”
“แต่ยังไงก็ถือว่าประนอมมีความผิดด้วย แล้วที่ไล่ประนอมออก ก็ไม่ใช่เพราะเรื่องพันสรเรื่องเดียว ประนอมสร้างปัญหาปวดหัวให้ไม่เว้นแต่ละวัน”
“ไหนเธอลองบอกมาซิว่า ประนอมสร้างปัญหาอะไรบ้าง” พรรณอรถาม
“ก็ปัญหาเรื่องผู้ชาย แล้วก็ปัญหาอื่นๆอีกสารพัด พูดวันเดียวก็ไม่หมด”
“นมลกับพันสรออกไปก่อน แม่ขอคุยกับน้าพรหน่อย”
พิมพ์นฤมลกับพันธ์นฤสรร์เดินออกไป พิมพ์นฤมลหันมามองพรพรรณอย่างลุ้นๆก่อนเดินออกไป พรรณอรมองพรพรรณอย่างพิจารณา
“ทำไมเธอถึงไม่ชอบประนอม เพราะพี่เป็นคนตัดสินใจจ้างประนอมโดยไม่ได้ถามเธอก่อน เธอก็เลยตั้งแง่ว่าประนอมเป็นคนของพี่ ไม่ใช่คนของเธอ แม่บ้านคนเดียวไม่ได้ทำให้เธอเสียอำนาจในการปกครองบ้านนี้หรอกนะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ พี่อร พรไม่ได้คิดแบบนั้น พรก็แค่รู้สึกว่า ประนอมดูแปลกๆ ไว้ใจไม่ค่อยได้ พรอธิบายไม่ถูกหรอกค่ะ รู้แต่ว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ”
“เธอแค่ไม่ถูกชะตากับประนอมเท่านั้นแหละ ถ้าเธอเลิกอคติกับประนอมเธอก็จะเห็นว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กน่ารัก ตั้งใจทำงาน แล้วที่สำคัญตั้งแต่ประนอมมาทำงานที่นี่ บ้านเราเป็นบ้านมากขึ้น ถ้าอยากให้ทุกคนมีความสุข เธอก็ควรจะคิดทบทวนเรื่องประนอมดูใหม่” พรรณอรกล่าว
พรพรรณนิ่งคิด เธอยังตัดสินใจอะไรไม่ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนยืนมองกองของสดกล่องเนื้อตะกร้าผักกองโตที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอก้มลงมองรายการอาหารในมืออีกครั้งอย่างปวดหัว
“แกงส้มปลากุเลาทอด ผัดเปรี้ยวหวานกุ้ง แกงจืดลูก..ลูกรอก มันคืออะไรล่ะ” ณิชมนอ่าน
อาจเดินเข้ามา ณิชมนรีบปรับสีหน้ายิ้มรับทันที
“พอไหวมั้ยครับ คุณนอม”
“ค่ะๆ ไหวค่ะ แล้วนี่แม่ครัวลาหยุดกี่วันคะ นอมไม่ได้เกี่ยงงานหรอกนะคะ แต่นอมไม่ค่อยถนัดเรื่องทำอาหารเท่าไหร่…”
บุรธัชเดินเข้ามา
“ไม่ถนัดหรือทำไม่เป็น เป็นแม่บ้านประสาอะไร ทำอาหารไม่เป็น นี่ทางบ้านสรณาลัยจ้างเธอไปทำอะไร คอยเป็นเพื่อนวิ่งไล่จับกับพันสรงั้นเหรอ”
“ฉันไม่ถนัดทำอาหารไทยเท่านั้นแหละค่ะ แล้วหน้าที่แม่บ้านคือการดูแลงานทั้งหมดในบ้าน ไม่จำเป็นต้องทำอาหารเอง”
“แล้วอาหารเย็นนี้จะกินได้มั้ย“ บุรธัชหวั่น
“ไม่ต้องห่วง คุณได้ทานแน่ ทำอาหารแค่นี้ ไม่เห็นยากเลย”
ณิชมนหันไปเริ่มทำอาหาร หยิบจับไม่ถูกเลยคว้าหอมใหญ่มาปอกก่อน บุรธัชปักหลักยืนมองณิชมนอยู่
“ปอกหอมแล้วก็ต้องแช่น้ำไว้ซักพักก่อน เวลาหั่นจะได้ไม่แสบตา” บุรธัชบอก
ณิชมนหันไปหยิบชามเติมน้ำใส่ โยนหัวหอมลงไปน้ำกระเด็นใส่บุรธัช ณิชมนหั่นไปปอกกุ้ง
“ปอกกุ้งน่ะ ปอกหัวก่อนซิ แล้วอย่าลืมเอาไส้ออกด้วย เธอไปหั่นหอมไป ฉันปอกกุ้งให้เอง”
บุรธัชเข้าไปช่วยณิชมนอย่างรำคาญใจ
“แล้วรายการอาหารมีอะไรบ้าง มีแกงส้มไม่ใช่เหรอ แล้วตั้งน้ำหรือยังตั้งน้ำแล้วก็ไปหุงข้าวไว้เลย แล้วเริ่มเตรียมเครื่องแกง..”
“นี่คุณ บอกทีละอย่างซิ ฉันหุงข้าวก่อนล่ะกัน”
อาจมองบุรธัช แอบยิ้มขำแล้วเดินออกมา บุรธัชเผลอวุ่นวายช่วยณิชมนทำอาหารอย่างไม่รู้ตัว
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
อาจเดินออกมาจากทางครัวเห็นณิชาภัทรยืนหมุนไปหมุนมามองหาบุรธัชอยู่
“สวัสดีครับ คุณณิชา มานานแล้วหรือยังครับ”
“เพิ่งมาถึงค่ะ ทำไมบ้านเงียบอย่างนี้ล่ะคะ”
“วันนี้คุณชายให้ทั้งแม่ครัวทั้งเด็กรับใช้หยุดงานน่ะครับ”
“ธัชเกิดใจดีอะไรขึ้นมาคะ”
“ผมเดาว่าคงเป็นเพราะแม่บ้านคนใหม่น่ะครับ คุณชายคงอยากทดสอบความสามารถคุณประนอม”
“อย่างนี้ไม่ได้เรียกว่าทดสอบความสามารถหรอกค่ะ ธัชคงคิดแกล้งคุณนอมมากกว่า นี่คุณนอมคงทำงานเหนื่อยแย่ล่ะซิคะ”
“คนที่เหนื่อยน่าจะเป็นคุณชายมากกว่าครับ ไปดูในครัวซิครับ”
ณิชาภัทรมองอาจอย่างแปลกใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชยังง่วนช่วยหั่นผักหั่นเนื้อปลาอยู่ ณิชมนเทเครื่องแกงใส่หม้อที่ตั้งอยู่บนเตา บุรธัชเดินเข้ามาชะโงกดู
“น้ำยังไม่เดือดเลย ใส่เครื่องแกงลงไปทำไม”
“น้ำเดือดแล้วนะคะ”
“ยังมาเถียงอีก ก็เห็นอยู่ว่าน้ำยังไม่เดือด ถอยไปๆ”
บุรธัชคนแกงในหม้อพลางเติมน้ำปลาน้ำมะขามแล้วชิมรสดู ณิชมนหันไปทอดปลาอีกเตาพลางกระโดดเหย็งๆหนีน้ำมันที่กระเด็นใส่
“โอ๊ยๆ ร้อน !”
บุรธัชเข้าไปดึงตะหลิวจากณิชมน
“มา ฉันทอดเอง”
ณิชมนยื้อตะหลิวกับบุรธัช
“ฉันทอดเองได้ค่ะ” ณิชมนพูดอย่างมั่นใจ
“ฉันบอกว่า ฉันทอดเอง ถ้าให้เธอทอด วันนี้คงไม่ต้องได้กินกันล่ะ”
“เอ๊ะ คุณนี่ยังไง สั่งให้ฉันทำอาหาร แล้วก็มาวุ่นวายสั่งโน่นสั่งนี่ตกลงจะให้ฉันทำอาหารมั้ยเนี่ย”
“ไม่ต้องทำแล้ว ไปนั่งเฉยๆ เลยไป”
“ไม่ ฉันจะพิสูจน์ให้ดูว่า ฉันทำอาหารเป็น”
บุรธัชดึงตะหลิวมาอีกครั้ง ณิชมนจับตะหลิวไว้แน่น เขารวบตัวณิชมนเข้ามาในอ้อมกอดเสียเลย
“นี่คุณ !”
ณิชาภัทรเดินเข้ามา
“บ้านนี้ทำอาหารเสียงดังจังค่ะ”
ณิชมนมุดออกจากอ้อมกอดของบุรธัชทันที
“ณิชา...มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
บุรธัชมองณิชาภัทรเก้อๆ ณิชาภัทรทำไม่รู้ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
“ธัชนึกสนุกอะไรขึ้นมาคะ ถึงได้เข้าครัวเอง วันนี้ทำอะไรทานบ้างคะมาค่ะ ณิชาช่วยนะคะ อ้าว ปลาไหม้หมดแล้ว คุณนอมช่วยเอาไปเททิ้งหน่อยซิ เดี๋ยวณิชาทอดใหม่ให้เอง”
ณิชาภัทรปิดเตาหยิบกระทะส่งให้ณิชมน ณิชมนรับกระทะแล้วถอยออกมามองห่างๆ
“ณิชาช่วยชิมนะคะ”
ณิชาภัทรตักแกงส้มมาชิม
“อร่อยมากค่ะ ธัชลองชิมซิคะ”
ณิชาภัทรตักแกงส้มให้บุรธัชชิม ณิชมนยืนมองณิชาภัทรทำอาหารอย่างใกล้ชิดกับบุรธัช
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนจัดโต๊ะอาหารเย็นจนเสร็จเรียบร้อย บุรธัชกับณิชาภัทรเดินมานั่งที่โต๊ะอาหาร ณิชมนเริ่มตักข้าวเสิร์ฟให้บุรธัชกับณิชาภัทร
“ทำอาหารนี่ก็เหนื่อยไม่เบาเหมือนกันนะคะ โชคดีนะคะที่ได้ผู้ช่วยเก่งๆอย่างคุณนอม”
“นอมก็แค่ช่วยหยิบจับนิดๆหน่อยๆน่ะค่ะ ที่จริงคุณชายทำอาหารเองเกือบหมด”
“คุณนอมโชคดีจังเลยนะคะ มีเจ้านายใจดีทำงานให้แทน”
“วันนี้ผมนึกสนุกอยากเข้าครัวทำเองน่ะ”
“วันหลังถ้าจะเข้าครัวทำอาหารเองอีก ก็โทรชวนณิชาด้วยซิคะณิชาเคยช่วยธัชทำอาหารออกบ่อย ไม่มีลูกมือคนไหนรู้ใจธัชเท่าณิชาแล้วนะ ธัชทำอาหารเก่งมากเลยนะ คุณนอม ตอนเรียนที่ลอนดอนด้วยกัน ธัชทำอาหารให้ณิชาทานแทบทุกวัน”
“ก็แค่พอทำได้เท่านั้นแหละ”
“ใครว่าล่ะคะ ธัชทำอาหารอร่อยมาก ที่จริงคุณนอมน่าจะนั่งทานอาหารกับเรานะคะ”
“ไม่เหมาะมั้งคะ นอมเป็นแค่ลูกจ้างทำงานบ้านเท่านั้น นอมขอตัวไปดูของหวานก่อนนะคะ”
ณิชมนเดินออกไป บุรธัชมองตามไม่วางตา
“คุณนอมก็บอกแล้วว่า เค้าเป็นแค่ลูกจ้าง ธัชคงรู้นะคะว่าควรจะวางตัวเองไว้ตรงไหน”
บุรธัชนิ่งอึ้ง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินออกมาส่งณิชาภัทรเงียบๆ
“ธัชคะ ธัชคงเข้าใจณิชานะคะ ณิชาเตือนเพราะเป็นห่วงธัชจริงๆธัชทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับคุณนอมเกินไป คนอื่นจะมองธัชไม่ดีนะคะ”
“คุณคิดมากไปแล้ว ณิชา”
“ถ้าไม่อยากให้ณิชาคิดมาก ธัชก็ให้คุณนอมไปทำงานที่อื่นซิคะเดี๋ยวณิชาหาคนงานให้เอง คนทำงานเก่งๆอย่างคุณนอม หางานให้ไม่ยากหรอก”
“เราอย่าเพิ่งคุยกันเรื่องนี้เลยนะ”
“คุยเรื่องคุณนอมทีไร ธัชก็เลี่ยงไปเลี่ยงมาอย่างนี้ทุกที ธัชตอบณิชาได้มั้ยคะ ธัชคิดยังไงกับคุณนอม”
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ”
“ไม่ว่าธัชกำลังคิดอะไรกับคุณนอมอยู่ หยุดคิดซะเถอะค่ะ ณิชาไม่อยากให้ธัชต้องมาเสียชื่อเสียงเพราะแม่บ้านธรรมดาๆคนเดียว”
ณิชาภัทรเดินออกไป บุรธัชมองตาม
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ในตอนเช้า ณิชมนเดินเข้ามาในครัวต้องชะงักหยุดมอง บุรธัชกับณิชาภัทรกำลังช่วยกันทำอาหารเช้ากันกระหนุงกระหนิง
“ธัชไปนั่งรอที่โต๊ะเถอะค่ะ เดี๋ยวณิชาจัดการเอง”
“ก็ผมกลัวคุณเหนื่อยนี่ ดูซิเหงื่อแตกแล้ว”
บุรธัชเอาผ้าเช็ดหน้าแตะเช็ดเหงื่อให้ณิชาภัทรอย่างเบามือ ณิชาภัทรหันมาเห็นณิชมนที่ยืนอึ้งอยู่
“คุณนอมมาพอดี อาหารเช้ากำลังจะเสร็จแล้วล่ะค่ะ รอแป๊บนะคะ”
“คุณณิชามาแต่เช้าเลยนะคะ”
บุรธัชกับณิชาภัทรมองหน้ากัน ยิ้มอย่างเขินๆทั้งคู่
“ไม่ได้มาแต่เช้าหรอกค่ะ..คือว่า..เมื่อคืนณิชาค้างที่นี่น่ะค่ะ”
“อะไรนะคะ คุณณิชาไม่ควรทำอย่างนี้นะคะ ถ้าคุณไม่ห่วงชื่อเสียงตัวเองก็น่าจะนึกถึงคุณหญิงนวลแขบ้าง”
“ทำไมณิชาจะค้างที่นี่ไม่ได้ ในเมื่อณิชาเป็นแฟนฉัน” บุรธัชบอก
“เราสองคนคืนดีกันแล้วล่ะค่ะ คุณนอม ดีใจกับเราด้วยนะคะ”
“นอมไม่ดีใจด้วยหรอกค่ะ พวกคุณรักๆเลิกๆ อย่างนี้ คงคบกันไปได้ไม่นานหรอกค่ะ คุณอย่าทำร้ายคุณชายอีกเลยนะคะ คุณณิชา คุณรักแต่ตัวเอง คุณไม่ได้รักคุณชายหรอกค่ะ กลับไปซะเถอะ”
ณิชมนตรงเข้าไปดึงตัวณิชาภัทรออกไป
“เธอจะทำอะไรของเธอ ประนอม” บุรธัชพูด
บุรธัชดึงณิชมนออกมาจากณิชาภัทร เขาจับตัวณิชมนไว้ด้วยสองมือแน่น
“เธอมีสิทธิ์อะไรมายุ่งกับชีวิตฉัน ถ้าณิชาไม่ได้รักฉัน แล้วใครที่รักฉันบอกมาซิว่า ใครที่รักฉัน”
“ก็ฉันนี่ไง !” ณิชมนเสียงดัง
บุรธัชตกใจไม่คาดคิด ปล่อยมือณิชมนโดยทันที
“คุณชายธัช !!”
ณิชมนไม่ทันระวังตัวล้มหงายหลังไป
ทันใดนั้นเอง ณิชมนสะดุ้งตื่นผุดขึ้นมานั่งทันที
“คุณชายธัช !” เธอตกใจกับความฝันของตัวเอง
“บ้าจริงๆ เลยเรา ฝันอย่างนี้ได้ไง”
ณิชมนล้มตัวลงนอนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงดิ้นไปดิ้นมาใต้ผ้าห่ม
“แค่ฝันไปเท่านั้น แค่ฝันไป !”
ณิชมนมุดออกจากผ้าห่ม ลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งกอดเข่าจับเจ่าอยู่บนเตียง
อ่านต่อหน้าที่ 2
รักปาฏิหาริย์ ตอนที่ 14(ต่อ)
ณิชมนเดินเข้ามาในบ้าน เธอเดินมองไปรอบๆ บ้าน มองรูปถ่ายครอบครัวของบุรธัชที่วางเรียงราย เธอมาหยุดมองรูปบุรธัชที่เคยหยิบติดมือไปซ่อมกรอบรูปให้ บุรธัชเดินเข้ามาหยุดอยู่ด้านหลังณิชมน
“มาทำอะไรตรงนี้” บุรธัชถาม
ณิชมนตกใจหันขวับไปมอง
“มารอนายภาสเหรอ กว่าจะกลับคงเที่ยงคืนตีหนึ่งแหละ”
“เปล่านะคะ ฉันนอนไม่หลับก็เลยลงมาเดินเล่น คุณเองก็คงนอนไม่หลับเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ ถ้าคุณลองพูดกับคุณภาสดีๆ..”
“ฉันไม่ได้ขอคำแนะนำจากเธอ”
“ถ้าคุณไม่ปล่อยให้คุณภาสได้มีชีวิตของตัวเอง คุณได้เสียคุณภาสไปแน่แล้วคุณจะรู้ว่า การไม่มีครอบครัวเหลืออยู่เลย มันเป็นยังไง”
“เธอนี่ดูจะเชี่ยวชาญเรื่องปัญหาครอบครัวดีนะ”
“ถ้าคุณไม่มีครอบครัวเหลือแม้แต่คนเดียวเหมือนฉัน.” ณิชมนนึกได้ชะงักไป
“เธอยังมีพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ”
“ก็..ก็ตอนนี้แม่ย้ายกลับไปขอนแก่นแล้ว ฉันก็เลยรู้สึกเหมือนไม่มีใครเลยถ้าคุณยังจำความรู้สึกตอนที่สูญเสียคุณพ่อคุณแม่คุณไปได้ คุณก็อย่าได้ให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นอีกเลย การจากทั้งๆที่มีชีวิตอยู่ มันเจ็บปวดยิ่งการตายจากกัน..”
ณิชมนแตะสร้อยที่คอตัวเองนึกถึงนวลแข บุรธัชขยับเข้าไปใกล้มองล็อคเก็ตของณิชมน
“ของยายฉันเอง แต่ท่านไม่รู้หรอกว่า มีฉันอยู่ในโลกนี้ ท่านลืมฉันไปแล้วชีวิตนี้ฉันคงไม่มีวันจะมีครอบครัวเหมือนคนอื่น”
ณิชมนยิ่งคิดถึงยายก็ยิ่งเจ็บปวดใจ น้ำตาคลอ
“เธอยังมีฉันอยู่..” บุรธัชหลุดปาก
บุรธัชขยับเข้าไปใกล้ณิชมน ณิชมนมองบุรธัชนิ่งก่อนได้สติว่าอยู่ใกล้ชิดบุรธัชเกินไปเธอถอยหนีจากบุรธัชรีบเดินออกไป บุรธัชมองตาม
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วกระโจนขึ้นบนเตียง เธอคว้าหมอนมากอดนิ่งคิดทบทวนความรู้สึกของตัวเอง
“อย่าคิดมาก ไม่มีอะไรน่า”
ณิชมนล้มตัวลงนอนแล้วก็ผุดขึ้นมานั่งใหม่ ว้าวุ่นสับสนไปหมด บุรธัชเดินมาหยุดที่หน้าห้องนอนณิชมน
“เราพูดอะไรออกไปเนี่ย” บุรธัชพึมพำ
บุรธัชเดินไปเดินมาหน้าห้อง เขาตัดสินใจจะเคาะประตูแล้วก็หยุดชะงัก เขาพิงหลังที่ประตูทำอะไรไม่ถูก
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บ้านบุริศราวัณในตอนเช้า ณิชมนเดินย่องเข้ามามองซ้ายมองขวาไม่เห็นบุรธัชก็โล่งใจ
“นี่คุณ !” รวิภาสเรียก
ณิชมนสะดุ้งเฮือกหันไปเห็นเป็นรวิภาสก็โล่งอก
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดๆ”
“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร นี่คุณ..คุณเห็นคุณชายธัชมั้ยคะ”
“ยังไม่เห็นเลย พี่ธัชยังไม่ลงมาก็ดีแล้ว คุณไปกับผมหน่อย”
“ได้ค่ะ เรารีบไปกันเลย”
“นี่คุณจะไม่ถามเลยเหรอว่า ผมจะพาคุณไปไหน”
“ไม่ถามล่ะค่ะ ไปกันเถอะค่ะ วันนี้ฉันอยากหยุดงานซักวัน”
ณิชมนเดินนำหน้าไป รวิภาสยืนมองท่าทางลุกลี้ลุกลนของณิชมนอย่างแปลกใจ เธอถอยกลับมาดึงรวิภาสไป
“ยืนรออะไรล่ะคะ ไปซิคะ คุณภาส ไป”
ณิชมนดึงตัวรวิภาสไปจนได้แต่ก็อดแอบมองหาบุรธัชไม่ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่บ้านสรณาลัย พิมพ์นฤมลเดินตามตื๊อพรพรรณอยู่
“น้าพรขา ตกลงเรื่องพี่นอมว่ายังไงคะ”
“น้ายังไม่ตัดสินใจอะไรทั้งนั้น”
“โธ่ น้าพร น้าพรอนุญาตให้พี่นอมกลับมาเถอะนะคะ นอกจากพี่นอมจะดูแลบ้านแล้ว ก็ยังช่วยงานน้าพรได้อีก เราจะไปหาแม่บ้านเก่งๆอย่างพี่นอมได้ที่ไหนอีก”
ชัยวัฒน์เดินมาหยุดแอบฟัง
“เสียเวลาเปล่าๆน่า นมล เธอเกลี้ยกล่อมน้าก็ไม่มีประโยชน์ ประนอมได้งานใหม่เป็นถึงผู้ช่วยคุณชายธัช คงไม่กลับมาทำงานกับเราหรอก”
“นี่หมายความว่า ถ้าพี่นอมยอมลาออกจากบ้านคุณชายธัช น้าพรก็จะรับพี่นอมกลับมาใช่มั้ยคะ ขอบคุณนะคะ น้าพรนี่น่ารักที่สุดเลย”
พิมพ์นฤมลกอดพรพรรณแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่
“น้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
พิมพ์นฤมลรีบเดินหนีออกไป
“น้าบอกว่า ยังไม่ตัดสินใจยังไงล่ะ” พรพรรณพูดไล่หลังหลานสาว
ชัยวัฒน์รีบเข้ามาเสนอหน้า
“คุณพรพรรณครับ อย่าหาว่าผมยุ่งเลยนะครับ เรื่องนี้คุณพรพรรณไม่ควรจะตามใจคุณนมลนะครับ ประนอมไม่ได้ทำงานดีอะไรนักหรอกนะครับ เก่งแต่สั่งคนอื่น เอาจริงๆทำอะไรก็ไม่เป็น ลูกจ้างในบ้านไม่มีใครชอบประนอมซักคน ถ้าขืนรับประนอมกลับมา ได้มีเรื่องรกหูให้ปวดหัวแน่ๆ”
“ขอบใจนะ ครูชัย แต่เรื่องนี้ฉันตัดสินใจเองได้ ฉันไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าใครทำงานดีใครทำงานไม่ได้เรื่องหรอกนะ”
พรพรรณมองชัยวัฒน์อย่างดุๆ เพราะรู้อยู่ว่าชัยวัฒน์ทำงานไม่ได้เรื่อง เธอเดินออกไป ทิ้งชัยวัฒน์ให้หงุดหงิดใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
อาจจัดเตรียมอาหารเช้าอยู่ บุรธัชเดินเข้ามามองหาณิชมนเป็นอย่างแรก
“ประนอมล่ะ ลุงอาจ”
“ออกไปกับคุณภาสแต่เช้าแล้วล่ะครับ”
“ไปไหน”
“ผมไม่ทันได้ถามน่ะครับ”
“แล้วทำไมไม่ถามล่ะ แล้วนี่ประนอมไม่ได้เอากระเป๋าไปด้วยใช่มั้ย”
“คุณนอมจะเอากระเป๋าไปด้วยทำไมครับ นี่คุณชายกลัวว่า คุณนอมจะแอบหนีไปหรือครับ ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะครับ หรือว่าคุณชายกับคุณนอมมีเรื่องอะไรกันอีก”
“แล้วลุงอาจเห็นฉันมีเรื่องอะไรกับประนอมมั้ยล่ะ ถามอะไรก็ไม่รู้ ไม่เข้าเรื่อง ไหนกาแฟของฉันล่ะ”
บุรธัชรีบคว้าหนังสือพิมพ์มาอ่านทำกลบเกลื่อน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณ ร้านกาแฟ ณิชมนนั่งจิบกาแฟเหม่อคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน รวิภาสถือจานแซนวิชมาวางไว้ให้
“คุณณิชมน ! อาหารเช้าได้แล้วครับ”
“คะ? อะไรนะคะ”
“ผมทำแซนวิชมาให้ วันนี้คุณเป็นอะไร ดูขวัญอ่อนซะจริง”
“ก็ฉันไม่ได้ยินคนเรียกชื่อฉันนานแล้วนี่คะ”
“จะมีใครเหมือนคุณมั้ยเนี่ย ไม่ชินกับชื่อของตัวเอง”
“คุณเรียกฉันว่า “ณิช” ก็ได้ แต่คุณเรียกประนอมให้ติดปากไว้ดีกว่าจะปลอดภัยกว่า เราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้วนี่”
“แต่ผมชอบชื่อจริงๆของคุณมากกว่า คุณณิชมน ชื่อคุณนี่คล้ายๆชื่อพี่ณิชาเหมือนกันนะ ณิชมน.. ณิชาภัทร..”
“คุณคงไม่พาฉันมาเพื่อคุยเรื่องชื่อฉันหรอกใช่มั้ยคะ คุณรวิภาส” ณิชมนรีบขัด
“มีคนอยากจะพบคุณ”
เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้น ณิชมนหันไปมองเห็นพิมพ์นฤมลเปิดประตูเดินเข้ามา
“คุณนมล...”
ณิชมนมองพิมพ์นฤมลนิ่ง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนกับพิมพ์นฤมลเดินมาด้วยกัน
“นมลขอโทษนะคะ พี่นอม นมลรู้ว่า พี่นอมคงไม่อยากจะเห็นหน้านมลอีก นมลเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ นมลต้องทำยังไง พี่นอมถึงจะหายโกรธยกโทษให้นมล”
“นอมยกโทษให้ไม่ได้หรอกค่ะ”
“พี่นอม..” พิมพ์นฤมลหน้าเสีย
“คุณนมลไม่ได้ทำผิดอะไรนี่คะ นอมไม่จำเป็นต้องยกโทษให้หรอกค่ะ คนที่ผิดน่ะ คือคุณภาสต่างหากล่ะคะ”
รวิภาสเดินตามหลังมาต้องชะงัก
“อ้าว ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ นมลเป็นคนทำให้คุณโดนไล่ออกนะ ไม่ใช่ผม”
“คุณเป็นตัวการของเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด คุณทำให้คุณนมลเข้าใจฉันผิดทุกอย่างเป็นความผิดของคุณคนเดียว !”
“แต่ยังไงนมลก็ผิดนะคะ พี่นอม”
“นอมไม่โกรธคุณนมลจริงๆ ค่ะ นอมเข้าใจความรู้สึกของคนที่กำลังมีความรัก...”
“พี่นอมพูดอะไรน่ะ ไม่ใช่ซักหน่อย”
“คุณเข้าใจคนที่กำลังมีความรัก แสดงว่าตัวเองก็กำลังรักใครอยู่หรือเปล่า คุณแม่บ้านประนอม” รวิภาสพูดดัก
“ฉัน..เออ..ถ้าฉันรักใคร ฉันก็จะไม่หลอกตัวเองเหมือนคุณหรอก คุณภาส !” ณิชมนอึกอัก
รวิภาสหันไปเห็นอาจเดินเข้ามา
“ลุงอาจตามมาเจอได้ไง นี่พี่ธัชแอบฝังชิบใส่ตัวคุณไว้หรือเปล่าเนี่ย”
“คุณประนอมครับ คุณชายให้มารับ”
“รับไปไหนคะ”
“เดี๋ยวคุณก็รู้เองครับ เชิญครับ คุณชายรออยู่”
ณิชมนเดินตามอาจอย่างไม่เต็มใจ
“เดี๋ยวซิคะ พี่นอม นมลมีเรื่องอยากคุยด้วย..”
รวิภาสกับพิมพ์นฤมลมองตาม
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รถแล่นมาจอดในไร่บุริศราวัณ ณิชมนหันไปมองอาจอย่างขอร้อง
“นอมไม่ไปหาคุณชายไม่ได้หรือคะ ลุงอาจบอกคุณชายว่าตามหานอมไม่เจอก็ได้นี่คะ”
“ไม่ได้หรอกครับ คุณประนอม นี่คุณมีปัญหาอะไรกับคุณชายหรือครับ”
ประตูรถเปิดออกโดยณิชมนยังไม่ทันรู้ตัว เธอหันไปมองคนที่เปิดประตูรถเห็นบุรธัชยืนหน้าเฉยมองมา
“มัวคุยอะไรอยู่ ลงมาได้แล้ว” บุรธัชเร่ง
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
ณิชมนค่อยๆลงจากรถช้าๆ ถ่วงเวลาให้นานที่สุด
“โชคดีนะครับ คุณประนอม”
อาจขับรถอออกไป บุรธัชมองณิชมนอย่างเอาเรื่อง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
บุรธัชเดินนำณิชมนมาที่หน้าโรงงานหรือสำนักงานในไร่
“คุณจะใช้ฉันทำอะไรอีกล่ะคะ จะให้ฉันทำอาหารเลี้ยงคนงานทั้งไร่หรือว่าจะให้ฉันพรวนดินถางหญ้ารดน้ำต้นไม้”
“ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออก”
“งั้นฉันกลับไปช่วยงานลุงอาจที่บ้านแล้วกันนะคะ”
ณิชมนรีบฉวยโอกาสเดินหนี
“เธอยังไปไหนไม่ได้ เอ้านี่ รับ !”
บุรธัชโยนกุญแจรถให้ณิชมน
“คุณจะให้ฉันทำอะไร”
“วันนี้ฉันไม่รู้จะให้เธอช่วยงานอะไรดี เธอล้างรถให้ฉันไปพลางๆ ก่อนแล้วกัน ถ้าคิดออก เดี๋ยวมาบอก”
“ล้างรถแค่นี้ สบายมาก !”
“ไม่ใช่ล้างรถให้ฉันคันเดียว เธอต้องล้างรถทุกคันในไร่”
ณิชมนหันไปมองตามที่บุรธัชชี้ให้ดู เห็นรถกระบะ รถบรรทุก รถใช้งานในไร่จอดเรียงรายนับสิบคัน
“คุณแกล้งฉันนี่ !”
“ไม่ได้แกล้ง แต่เป็นการลงโทษที่เธอออกไปกับนายภาสโดยไม่ขออนุญาตฉัน รู้ไว้ด้วย ตอนนี้ฉันเป็นเจ้านายของเธอ ไม่ใช่นายภาส”
บุรธัชเดินออกไป ณิชมนมองรถที่จอดเรียงรายอยู่อย่างท้อใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
รวิภาสกับพิมพ์นฤมลเดินมาที่รถ
“พี่ภาสช่วยนัดพี่นอมให้นมลใหม่ด้วยนะคะ นมลอยากจะให้พี่นอมกลับไปทำงานที่บ้านนมล หรือว่านมลตามไปคุยกับพี่นอมวันนี้เลย”
“ไม่ต้องใจร้อนไปหรอก ถึงไงตอนนี้ประนอมก็กลับไปทำงานที่บ้านนมลไม่ได้ ประนอมเค้ามีสัญญาใจกับพี่ธัชอยู่”
“พี่ภาสพูดแปลกๆ นี่อย่าบอกนะว่า พี่นอมกับคุณชายธัช...”
พงษ์เทพเดินเข้ามาทันได้ยิน
“รู้อย่างนี้ ไม่น่าเสียเวลาหึงพี่กับประนอมเลยเนอะ” รวิภาสแซว
“บอกแล้วว่า ไม่ได้หึง ไม่เคยหึงเลยด้วย”
รวิภาสหันไปเห็นพงษ์เทพกำลังยืนฟังอย่างอึ้งๆ
“ผมคิดว่า คุณกับคุณนอม..”
“ไม่ใช่ผมกับประนอม แต่เป็นผมกับนมลต่างหากล่ะครับ คุณพงษ์เทพ”
รวิภาสโอบไหล่พิมพ์นฤมลแสดงความเป็นเจ้าของ
“คุณคงคิดจะช่วยพี่ชายคุณซินะ ถึงได้หลอกผมให้หลงทาง ไม่ให้รู้ว่าคู่แข่งตัวจริงของผมเป็นใคร”
“ตอนนี้คุณก็รู้แล้วว่า คู่แข่งของคุณเป็นใคร ตอนนี้พี่ธัชทำคะแนนนำคุณไปไหนต่อไหนแล้ว คุณควรจะรีบแก้เกมนะครับ ไม่งั้นประนอมหลุดมือแน่ๆ”
พงษ์เทพมองรวิภาสฮึดอัดไม่ชอบใจแล้วเดินออกไป พิมพ์นฤมลมองรวิภาสแอบหมั่นไส้ในความเจ้าเล่ห์ของรวิภาส
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนล้างรถคันใหญ่อย่างทุลักทุเลอยู่ พงษ์เทพเดินเข้ามา
“คุณนอม !”
พงษ์เทพเข้าไปดึงสายยางจากณิชมน
“นี่หรือครับงานผู้ช่วยของคุณ ทำไมคุณต้องยอมคุณชายธัชถึงขนาดนี้คุณลาออกเถอะครับ ลาออกวันนี้เลย”
“ฉันยังลาออกไม่ได้ค่ะ”
“คุณไม่ต้องห่วงนะครับ ไม่ว่าคุณตกลงจะอะไรกับคุณชายไว้ หรือว่าคุณไปทำสัญญาว่าจ้างอะไรก็ตาม ผมจะให้ทนายจัดการให้”
“ไม่ต้องค่ะ คุณไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันจัดการกับชีวิตตัวเองได้ คุณอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย งานล้างรถแค่นี้ ฉันทำไหว”
“แต่นี่เป็นงานหนักเกินไปสำหรับผู้หญิง ผมว่าคุณชายธัชเข้าขั้นโรคจิตแล้วถึงได้ใช้งานคุณอย่างนี้”
บุรธัชเดินเข้ามา
“มีปัญหาอะไรหรือครับ คุณพงษ์เทพ”
บุรธัชมองพงษ์เทพหน้านิ่งแต่หาเรื่อง
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พงษ์เทพเดินเข้ามาเผชิญหน้ากับบุรธัช
“คุณต้องปล่อยคุณนอมไป ไม่ว่าคุณนอมจะติดค้างบุญคุณอะไรคุณอยู่ ผมยินดีชดใช้แทนให้ คุณบอกมาเลยว่า ผมต้องจ่ายเท่าไหร่”
“คุณคิดว่าประนอมมีค่าตัวเท่าไหร่ล่ะ”บุรธัชถาม
“คุณชายธัช ! คุณอย่าดูถูกคุณนอมนะ” พงษ์เทพไม่พอใจ
“คุณนั่นแหละที่ดูถูกประนอม คุณคิดว่า ผมใช้เงินซื้อตัวประนอมมาไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นคุณคงไม่ถามค่าตัวของประนอมกับผมหรอก”
“ผมแค่คิดว่า ถ้าคุณนอมไม่ได้ติดเงินคุณอยู่ก็คงไม่ทนทำงานให้คุณหรอก ผมไม่เข้าใจ คุณจำเป็นต้องใช้งานคุณนอมหนักอย่างนี้ด้วยเหรอ”
“ผมเป็นเจ้านายประนอม ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ใช้งานคนของผม”
“คุณคิดว่า วิธีนี้จะทำให้คุณแมนขึ้นเท่ขึ้นหรือไง หรือคิดว่าทำตัวโหดๆแล้วคุณนอมสนใจคุณมากขึ้น คุณนี่มีวิธีจีบผู้หญิงได้แปลกจริงๆ”
“คุณยุ่งเรื่องส่วนตัวของผมมากเกินไปแล้ว”
“คุณจะปฏิเสธหรือว่า คุณไม่ได้สนใจคุณนอม คุณยื้อคุณนอมไว้ได้ ไม่ได้นานหรอก ข้อตกลงบ้าๆของคุณจบลงเมื่อไหร่ คุณนอมต้องไป จากคุณแน่ คุณชายธัช !”
พงษ์เทพเดินออกไป บุรธัชมองอย่างไม่ชอบใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ที่ไร่บุริศราวัณ รวิภาสกับพิมพ์นฤมลขี่จักรยานด้วยกันมา พิมพ์นฤมลหยุดรถจักรยาน รวิภาสหันมามองเห็นเธอหยุดรถ เขาจึงขี่จักรยานมาหา
“หยุดก็ไม่บอก”
“แน่ใจนะคะว่า เราจะไม่เจอคุณชายธัช”
“ชัวร์ ตอนนี้พี่ธัชคงยุ่งวุ่นวายอยู่กับประนอม ไม่มีเวลามาตรวจไร่หรอก”
“คุณชายธัชชอบพี่นอมจริงๆ เหรอคะ”
“พูดเรื่องคนอื่นเค้าทำไมล่ะ มาพูดเรื่องของเราดีกว่า”
“นมลเป็นห่วงพี่นอมนี่คะ คุณชายธัชชอบพี่นอมจริงๆ หรือเป็นแค่เพราะความใกล้ชิด คุณชายธัชคิดจะจริงจังกับพี่นอมหรือเปล่า ถ้าไม่จริงจังด้วย เราควรจะให้พี่นอมออกมาห่างๆ...”
“เรื่องของความรัก มันห้ามกันไม่ได้หรอก เหมือนเราสองคนไงล่ะ”
“พี่ภาสคะ นมลขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่ให้นมลนะคะแต่เรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้ เพราะนมลไม่ได้รักพี่ภาสแบบนั้น นมลเห็นพี่ภาสเป็นแค่พี่ชาย นมลขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่ภาสเข้าใจผิด” พิมพ์นฤมลทำจริงจัง
รวิภาสนิ่งอึ้งมองพิมพ์นฤมล พิมพ์นฤมลทำหน้าจริงจังแล้วค่อยๆ หลุดหัวเราะออกไป
“นมล !” รวิภาสพูด
“เป็นไงล่ะ รู้หรือยังว่า นมลเคยรู้สึกยังไง”
พิมพ์นฤมลขี่จักรยานหนีไป รวิภาสทิ้งจักรยานตัวเองวิ่งตามไปดึงจักรยานเธอไว้ เธอทิ้งจักรยานวิ่งหนี เขาวิ่งเข้ารวบตัวเธอจนล้มกลิ้งไปกับพื้น
“อย่างนี้ต้องลงโทษ”
“พี่ภาส !”
รวิภาสจับตัวพิมพ์นฤมลไว้แกล้งก้มลงจะหอมแก้ม เธอผลักเขาออกแล้วลุกขึ้นวิ่งหนีไปได้ รวิภาสวิ่งไล่ตามไปอีก
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลซ้อนท้ายจักรยานรวิภาสที่ขี่ไปตามทางในไร่องุ่น ทั้งสองลงเดินช่วยกันเก็บองุ่นใส่ตะกร้าพลางคุยกันเริงร่ามีความสุข พิมพ์นฤมลแกล้งแอบหลบรวิภาส เขาหันมามองหาเธอไม่เจอ
รวิภาสแกล้งเดินไปเรื่อยๆ ทำเป็นไม่สนใจพิมพ์นฤมลอีก เธอแอบยืนมองอยู่นานอดรนทนไม่ไหวเดินออกมาจากที่หลบ รวิภาสหันมามองยิ้มขำกวักมือเรียกให้เดินตามไปและเดินเก็บองุ่นต่ออย่างสบายใจ พิมพ์นฤมลขว้างองุ่นใส่หัวรวิภาส เขาหันกลับมาเดินดิ่งมาหาเธอ เธอถอยหลังหนีเกือบหกล้มหงายหลังไป รวิภาสเข้ามาคว้าตัวไว้ได้ทัน โอบไหล่เธอไว้แน่นแล้วพาเดินไปด้วยกัน
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ในครัวบ้านบุริศราวัณ พิมพ์นฤมลเทแป้งผสมนมสดกับน้ำเตรียมทำพายองุ่น เธอนวดแป้งจนเริ่มเข้าที่คลึงแป้งเป็นแผ่นบางตามวิธีทำแป้งพาย รวิภาสกำลังทำไส้องุ่นอยู่
พิมพ์นฤมลพับแป้งอย่างประณีตตั้งใจ รวิภาสเข้ามาถึงโปะไส้องุ่นกองใหญ่ลงบนแผ่นแป้ง เขาพับแป้งมั่วๆตามใจชอบ พิมพ์นฤมลมองอย่างไม่ชอบใจ
“พี่ภาสทำดีๆซิ”
“คนเราต้องคิดอะไรนอกกรอบ พายไม่จำเป็นต้องเป็นรูปสามเหลี่ยมสี่เหลี่ยมก็ได้ นี่ๆ พี่กำลังทำเป็นรูปดาวอยู่”
“นี่มันเหมือนอุกกาบาตมากกว่า น่าเกลียดจะตาย พี่ภาสอย่ามายุ่งกับพายนมลเลยนะ ถอยออกไป ถอยๆ”
พิมพ์นฤมลเบียดรวิภาสออกไป รวิภาสเดินกลับเข้ามาใหม่ พิมพ์นฤมลหยิบแป้งขนมปาใส่หน้าเขาอย่างทนไม่ไหว รวิภาสทำท่าจะปาแป้งขนมกลับ
“อย่านะ พี่ภาส นมลโกรธจริงๆด้วย”
รวิภาสทำท่าเหมือนจะปาแล้วไม่ปา พอพิมพ์นฤมลเผลอเขาก็ปาแป้งใส่หน้าเธอ เธอปาแป้งกลับ ทั้งสองปาแป้งกันไปมาจนแป้งฟุ้งเต็มห้องครัว
“พี่ภาสอย่านะ พี่ภาสนิสัยไม่ดี รังแกผู้หญิง”
อาจเดินเข้ามองความชุลมุนในครัว
“เล่นอะไรกันครับ” อาจถาม
แป้งจากมือใครไม่รู้ปาเข้าที่หน้าอาจเต็มเปา
“คุณภาส ! คุณนมล !”
วิภาสกับพิมพ์นฤมลหยุดชะงักหันไปมองอาจแล้วกลั้นไม่อยู่หัวเราะพรวดออกไป
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนกำลังเช็ดรถคันสุดท้ายอย่างเหนื่อยอ่อนใกล้จะหมดแรง เธอหันไปเห็นบุรธัชเดินเข้ามาจึงรีบหลบไปอยู่หลังรถบรรทุกคันใหญ่ บุรธัชเดินตามหาเธอ
“ไม่ใช่เป็นลมไปแล้วล่ะ” บุรธัชพูดกับตัวเอง
ณิชมนค่อยๆ ย่องเข้าไปหยิบสายยางขึ้นมา บุรธัชชะงักได้ยินเสียงน้ำไหลจากสายยาง ณิชมนถือสายยางค่อยๆ ย่องเดินตามหลังเขาแต่ต้องหยุดชะงัก เธอหันกลับไปมองเห็นสายยางพันกันยุ่งจึงรีบไปแก้สายยางออกจากกันหันมาอีกทีบุรธัชหายไปแล้วเธอถือสายยางมองหาบุรธัชเพราะเตรียมจะฉีดน้ำใส่บุรธัชเต็มที่
คนงานเดินมาจากหลังรถ ณิชมนฉีดน้ำใส่คนงานแล้วก็ตกใจทิ้งสายยางทันที
“ขอโทษค่ะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันคิดว่า คุณเป็น..ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ”
คนงานมองณิชมนอย่างเคืองๆแล้วเดินออกไป
“คิดจะเอาคืนฉันหรือไง” เสียงบุรธัชดังขึ้น
ณิชมนถอนหายใจดังเฮือก
“ฉันไม่ได้...”
ทันทีที่ณิชมนหันมาประจันหน้ากับบุรธัช น้ำจากถังก็สาดใส่ณิชมนโครมใหญ่จนเธอเปียกจากหัวจดเท้า
“เคยได้ยินมั้ย ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว”
ณิชมนยืนมองบุรธัช เธอทำหน้าเหวอเพราะไม่คาดคิด
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
พิมพ์นฤมลวางจานพายองุ่นลงบนโต๊ะอาหาร รวิภาสถือถาดถ้วยกาแฟเข้ามา
“กาแฟได้แล้วคร้าบ”
รวิภาสเลื่อนถ้วยกาแฟให้พิมพ์นฤมล
“พี่ชงเองเลยนะ”
รวิภาสมองพิมพ์นฤมลอย่างลุ้นๆ พิมพ์นฤมลมองกาแฟในถ้วยเห็นโฟมนมบนกาแฟเป็นรูปหัวใจ เธอคนกาแฟจนรูปหัวใจสลายหายไป รวิภาสแกล้งถอนใจเฮือกทำเหมือนหัวใจสลายไปด้วย
“โอ๊ย หัวใจสลายเลย”
“พี่ภาสเลิกพูดอะไรเลี่ยนๆ ทำอะไรเลี่ยนๆ ได้มั้ยคะ”
“คนเราคบกันรักกัน ก็ต้องบอกความรู้สึกให้รู้ซิ”
“ตอนที่ปิดกั้นหัวใจตัวเอง ก็ไม่พูดอะไรเลยซักคำ พอเปิดใจ ก็พูดบอกรักทุกชั่วโมง พี่ภาสนี่ไม่มีความพอดีเอาซะเลย”
“นี่นมลไม่ได้มีความรู้สึกเหมือนพี่บ้างเลยเหรอ”
“ทานพายดีกว่านะคะ”
“ไม่จริงหรอก นมลต้องรู้สึกอะไรบ้างล่ะ”
พิมพ์นฤมลตักพายใส่จานส่งให้ รวิภาสรับจานพายมาอย่างเซ็งๆ แล้วก้มลงมองจานพายเขาเงยหน้ามองนมลแล้วยิ้มจานพายมีวิปครีมแต่งหน้าเป็นรูปหัวใจดวงโต
“นมล...”
พิมพ์นฤมลตักพายยัดใส่ปากรวิภาส
“บอกแล้วไม่ต้องพูด..นมลรู้แล้ว..เชื่อแล้ว..แล้วก็รักแล้ว..”
พิมพ์นฤมลกับรวิภาสยิ้มอย่างมีความสุขเต็มหัวใจ
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
ณิชมนนั่งกอดอกตัวสั่นด้วยความหนาว บุรธัชเดินเข้ามาโยนผ้าขนหนูคลุมหัวคลุมตัวณิชมนพร้อมโยนเสื้อเชิ้ตตัวโตให้
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ไป”
ณิชมนลุกขึ้นจะเดินออก สร้อยคอหลุดร่วงลงกับพื้น บุรธัชก้มลงหยิบสร้อยคอของณิชมนขึ้นมาดูนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ตอนที่เขามองสร้อยของเธอและค่อยๆดึงณิชมนเข้ามากอดปลอบใจ
“เธอยังมีฉันอยู่..” บุรธัชหลุดปาก
ณิชมนรีบเข้าไปดึงสร้อยคอกลับคืนมา
“เรื่องเมื่อคืน..”
“ฉันรู้ว่า คุณไม่ได้คิดอะไร คุณก็แค่ปลอบใจฉันเท่านั้น”
ณิชมนปั้นหน้ายิ้มให้บุรธัชเหมือนไม่รู้สึกอะไร
“ฉันขอถอนคำพูด ที่เคยว่าคุณเป็นคนเย็นชาไม่มีหัวใจ คุณเป็นคนที่มีหัวใจ..ค่ะ คุณชายธัช..ฉันจะจำความรู้สึกดีๆนี้ไว้”
ณิชมนนิ่งเว้นระยะให้บุรธัชตายใจ
“แต่ฉันก็จะจำวันนี้ไว้เหมือนกัน แล้วก็จำทุกอย่างที่คุณเคยทำกับฉันไว้ !”
“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะเธอหาเรื่องใส่ตัวเอง ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน เธอก็วิ่งตัดหน้ารถฉัน เธอแอบเข้าไปในไร่ฉัน..” บุรธัชพูด
“เอาเถอะๆ ฉันจะถือว่า ฉันติดค้างคุณมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ฉันถึงต้องมาชดใช้เวรกรรมในชาตินี้ ฉันใช้หนี้บุญคุณหมดเมื่อไหร่ คุณจะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีกเลย”
ณิชมนจะเดินออก บุรธัชดึงตัวไว้
“เธอคิดจะไปไหน”
“ไปไหนก็ได้ที่ไปให้ไกลจากคุณน่ะซิ”
“แล้วคิดเหรอว่า เธอจะไปจากฉันง่ายๆ”
“คุณจะทำอะไรฉันได้”
ณิชมนมองบุรธัชอย่างท้าท้าย
“แล้วเธอก็จะรู้เอง”
ณิชมนมองบุรธัชอย่างไม่เชื่อว่าจะทำอะไรได้ เธอยิ้มเยาะใส่ เดินออกไป
“แล้วเราจะทำอะไรได้ !” บุรธัชพึมพำ
บุรธัชว้าวุ่นใจเพราะหมดความมั่นใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
จบตอนที่ 14
ติดตามอ่านตอนต่อไปพรุ่งนี้ เวลา 9.30 น.
