สกู๊ปละคร "เส้นตาย...สลายโสด"
ฉากรักสามเส้า "วี" เศร้า!ถ่ายรูปแต่ง "เคลลี่-นุ่น"
เบื้องหน้า "สุดเจ็บ" เบื้องหลัง "ลั้ลลา"
เป็นอีกโปรแกรมทีวีคลายเครียดในสภาวะน้ำท่วมสำหรับละคร “เส้นตาย...สลายโสด” ที่วันนี้ ละครออนไลน์ มีเบื้องหลังฉากที่อาจทำให้ผู้ชมพักยิ้ม เข้าสู่โหมดรักสามเส้าเราสามคนระหว่าง “วี” วีรภาพ สุภาพไพบูลย์ กับ “นุ่น” วรนุช ภิรมย์ภักดี” และ “เคลลี่ ธนะพัฒน์” มาให้ได้ลุ้นกัน
โดยเป็นฉากที่ ฟ้า (นุ่น) และ วี (เคลลี่) มาถ่ายรูปชุดแต่งงานที่สตูดิโอของ ดิน (วีรภาพ) และดินต้องเป็นคนถ่ายรูปให้ทั้งคู่ทั้งที่ใจเจ็บเพราะแอบรักฟ้าแต่ต้องมาถ่ายภาพสวีทให้อีก ขณะที่ฟ้าเองก็เจ็บไม่แพ้กัน เพราะรักดินแต่ไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง ส่วนวีก็ระแวงไม่มั่นใจว่าฟ้ารักตนหรือเปล่า เรียกว่าอึดอัดกันทั้งสามคน ยังดีที่มีบีบี (เอมี่) และ ธีรเทพ (เติ้ล)อยู่ด้วยช่วยบรรเทาความอึดอัด
กองถ่ายปักหลักถ่ายทำฉากนี้กันที่ร้านต้นสักสตูดิโอย่านทองหล่อ ถึงแม้จะเป็นฉากที่ต้องใช้อารมณ์กันเล็กน้อยแต่ถือว่าเป็นฉากสบายๆ สำหรับนักแสดงมืออาชีพทุกคน ทั้ง วี, นุ่น, เคลลี่, เอมี่ และ เติ้ล เพราะวันที่ถ่ายทำฉากนี้เป็นวันแรกที่ละคร เส้นตาย...สลายโสด ออกอากาศ ทุกคนเลยตั้งอกตั้งใจทำงานอยากให้การถ่ายทำฉากนี้ถ่ายเสร็จ ก่อนถึงเวลาละครออกอากาศ
วีรภาพนั้นต้องโชว์คาแรคเตอร์ช่างภาพมืออาชีพ ซึ่งชีวิตจริงวีรภาพก็ชอบถ่ายรูปอยู่แล้วและเคยผ่านการเป็นช่างภาพจำเป็นมาแล้วหลายงาน เข้าฉากวันนี้เลยสบายหายห่วงแถมมีช่างภาพมืออาชีพมาคอยแนะนำใกล้ชิดด้วยเลยชิลมาก ฝ่ายนุ่นก็ผ่านฉากงานแต่งมาเยอะแถมแต่งจริงก็ผ่านมาแล้วเลยสบายๆ แต่หนุ่มเคลลี่ดูจะมีปัญหาเล็กน้อยกับการโพสท่าเพราะเจ้าตัวถามว่า เจ้าบ่าวเจ้าสาวเค้าต้องโพสท่าถ่ายรูปกันยังไงบ้างคือว่ายังไม่เคย งานนี้สาวนุ่นและเอมี่ช่วยได้ จัดการช่วยจัดท่าให้แบบสบายๆ และหลายท่าซะด้วย
สาวเอมี่นั้นตามบทก็ต้องเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการเรื่องจัดท่าอยู่แล้ว ในฉากนี้ที่ผู้ชมเห็นเอมี่หน้าจอทีวีที่เอมี่ช่วยออกแบบการโพสท่าถ่ายรูป ก็ไม่ต่างจากเบื้องหลังที่เอมี่ก็ช่วยออกแบบท่าโพสถ่ายรูปจริงๆ เช่นกัน และดูเธอจะคล่องแคล่ว จนทุกคนแซวว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวแต่งของเธอกับหนุ่มซี ศิวัฒน์ สักที ก่อนถ่ายทำจริงทุกคนลั้ลลาตื่นเต้นอยากดูละครตอนแรก พอถ่ายทำจริงก็ตั้งใจเต็มที่เปลี่ยนอารมณ์จากลั้ลลามาอินกับอารมณ์อึดอัดรักสามเส้าในฉากได้แบบฉับพลันสมมืออาชีพมาก...
ถ่ายทำเสร็จผู้กำกับก็เบรคให้ทุกคนทั้งนักแสดงและทีมงานมานั่งชมและลุ้นละครตอนแรกพร้อมๆ กับผู้ชม และติดตามชมฉากนี้ได้ใน วันจันทร์ที่ 31 ตุลาคมนี้ หลังข่าว ช่อง7 สี
...................................................................................................
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 28
แต่เวลาพอต่อมาคุณวีรู้ตัว ก็รู้สึกผิดที่ระเบิดอารมณ์ใส่น้ำฟ้า จึงขอโทษเธอ
“คุณฟ้า ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าผิดเอง คุณวีพูดถูก ฟ้าไม่ควรจะอารมณ์เสียใส่คุณ”
“มันเกิดอะไรขึ้น กับคุณกับผม”
“ฟ้าไม่รู้”
น้ำฟ้าตัดสินใจเดินหนี เห็นดินกับเฟซยืนอยู่ด้วยกัน น้ำฟ้าอึ้ง ก่อนจะวิ่งหนีออกไปเพราะไม่อยากเห็นไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว คุณวีมองตามอย่างผิดหวัง ดินกับเฟซเดินมาหาคุณวี
“คุณสองคนกำลังเครียดกับเรื่องที่ผ่านมา ให้เวลากันสักพัก เดี๋ยวก็จะดีขึ้นครับ”
“ผมไม่แน่ใจ ว่ามันจะดีขึ้นจริงเหรอ คุณฟ้าดูไม่เหมือนเดิม”
“ไม่จริงครับ คุณฟ้าร้อนใจมากที่คุณขาดการติดต่อไป แต่นิสัยคุณฟ้าก็เป็นแบบนี้แสดงออกตรงกันข้ามกับความรู้สึกตัวเองเสมอ”
คุณวีและเฟซหันมองดินเป็นตาเดียว
“คุณเข้าใจคุณฟ้ามากกว่าผมซะอีกนะ”
คุณวีเดินออกไปอย่างบึ้งๆ ดินถอนใจที่คุณวียังคงอคติกับดิน
“คุณวียังคงมองผมในแง่ร้าย”
เฟซจับมือดินให้กำลังใจ
“อย่าคิดมากนะคะ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”
“ขอบคุณครับ”
ดินจับมือตอบเฟซ ตัดสินใจจูงมือเฟซเดินไปด้วยกัน เฟซปล่อยให้ดินจูงมือไปอย่างเต็มใจ
น้ำฟ้ากลับมาที่คอนโดแล้วนั่งคิดงาน ตั้งใจกับงานอย่างเต็มที่ เหมือนจะตัดตัวเองออกจากโลกภายนอก บีบีเดินเข้ามาเท้าสะเอวมองอยู่ น้ำฟ้ายังไม่รู้สึกตัว บีบีจึงเข้ามาพูดข้างหูเพื่อนสาว
“ฟ้า”
“อุ๊ย! อะไร ทำไมต้องมาตะโกนข้างหู”
“เรียกตั้งแต่เข้าประตู เดินมายืนอยู่ข้างหน้าเต็มๆ ก็ยังไม่รู้สึก ก็ต้องใช้มุกนี้”
“ก็ฉัน...ทำงาน กำลังมีสมาธิ”
“คนเราเนอะ ยังมีแก่ใจทำงาน”
“งานที่ดีจะปกป้องเรา”
“ปกป้องแกจากการตกงาน แต่ไม่ได้ปกป้องแกจากคาน ต้องผู้ชายที่ดีอย่างคุณวีเท่านั้น”
“เข้าเรื่องได้แล้วใช่มั้ย”
“ตกลงเอาไงเรื่องงานแต่งแก ฉันลากตัวนายธีรเทพให้กลับมาจัดการทุกอย่างได้แล้ว”
“แกเอาไงก็เอางั้น ทำให้หน่อยแล้วกัน ฉัน...คิดอะไรไม่ออกหรอก งานเยอะ”
น้ำฟ้าหอบโน้ตบุ๊ค หอบเอกสารเข้าห้อง บีบีตามไป
“เฮ้ย! แล้วตกลงแต่งวันไหน การ์ดเอาเหมือนเดิมหรือเปล่า”
“อะไรก็เอามาเหอะ ผ่านแก ฉันเคลียร์”
น้ำฟ้าบอกพร้อมกับปิดประตูฟ้อง
“เอ๊า ตกลงใครแต่งกันแน่เนี่ย โอ๊ย...โทรหาคุณแม่ดีกว่า”
บีบีโทรศัพท์หาคุณสดใส คุณสดใสคุยโทรศัพท์กับบีบีโดยมีน้ำฝนอยู่ด้วย
“ฟ้าว่าไงก็ว่าตามนั้นล่ะลูก แต่...ถ้าไม่มีฤกษ์ภายในเดือนหน้า ซึ่งก็ใกล้เส้นตายชีวิตแม่มากแล้ว...ก็อย่าแต่งเลยนะจ๊ะ จ๊ะ” คุณสดใสทำเสียงน่าสงสารมาก แต่พอวางสายจากบีบีคุณสดใสก็ระเบิดหัวเราะออกมา “ฮ่ะๆๆๆ”
“เฮ้อ”
น้ำฝนถอนหายใจอย่างนึกเซ็ง
บีบีเดินมาเคาะประตูห้องฟ้า
“ฟ้า....แม่แกให้ฉันช่วยแกจัดการนะ...” เงียบไม่มีเสียงตอบรับ “เอาก็ตามนั้นนะ” เงียบไม่มีเสียงตอบรับ “ไม่ถูกใจก็อย่าว่ากันนะ” เงียบไม่มีเสียงตอบรับ “ถือว่าโอเคนะ เคลียร์!”
บีบีเดินออกไป ภายในห้องขณะนั้นน้ำฟ้านั่งเหม่อลอยด้วยท่าทางซึมๆ มือก็เคาะโน้ตบุ๊คไป แต่ไม่ได้มีใจอยู่กับงานเลย
ทางด้านคุณสดใส ในสมองเต็มไปด้วยแผนการขณะคุยกับน้ำฝน
“ทางโน้นให้บีบีจัดการไป ส่วนทางนี้ แม่จะจัดการต่อ”
“พี่ฟ้าน่าจะเดาทางคุณแม่ออกนะคะ ถึงได้ไม่ยอมเจอหมอทศเลย”
“แต่หมอทศยังใจสู้ แม่ก็จะเป็นเจ๊ดันต่อไป ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน”
“ผมก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกันครับคุณแม่”
จอห์นมอก คุณสดใสกับน้ำฝนหันไปมองจอห์นอย่างตกใจ
“จอห์น”
“กลับมาทำไมอีก” น้ำฝนเดินหนี
“จอห์นสู้ๆ จอห์นสู้ตาย” คุณสดใสเชียร์
“แทงกิ้วมัม ไอเลิฟยู”
“มีทู่จ๊ะ”
จอห์นรีบตามน้ำฝนไป คุณสดใสเอาใจช่วยจอห็นสุดฤทธิ์
น้ำฝนหลบออกมายืนเซ็ง จอห์นเดินเข้ามา
“ดาร์ลิ้ง” น้ำฝนไม่ยอมหัน
“ไอแค่อยากจะมาบอกว่า...ไอเลิฟยู และจะรักตลอดไป” น้ำฝนยังไม่ยอมหันกลับมา
“และไอจะทำให้ดาร์ลิ้งเห็นว่า ไอจะทำให้ความรักของเราฟื้นคืนชีพอีกครั้ง ยูจะเห็นว่าไม่มีใครรักยูเท่าไออีก สัญญา พรอมมิส”
น้ำฝนยืนนิ่ง นาน ตัดสินใจหันไป แต่จอห์นไม่อยู่แล้ว
“เอ๊า เป็นขอมดำดินหรือไง คนดื้อ อยากทำอะไรก็เชิญ แต่ฉันจะไม่มีวันใจอ่อน!”
วันรุ่งขึ้นเมื่อเข้าออฟฟิศ น้ำฟ้าเดินมาหาบีบีที่นั่งหน้าเครียดอยู่
“ส่งรูปแบบงานใหม่ของเสี่ยตั๊กไปให้แล้วนะ เปิดดูด้วย”
“โอเค”
น้ำฟ้าเดินกลับไปนั่ง มือถือบีบีดังขึ้น บีบีรีบรับสาย
“ว่าไง นายธีรเทพ...เย็นนี้ ไปดูโรงแรมกัน...โอเค แค่นี้นะ ยุ่งอยู่”
บีบีวางสาย บอสเดินเข้ามาหาบีบี
“เลือกร้านได้หรือยังบีบี ว่าเราจะไปฉลองร้านไหน”
“โอเค”
“โอเคนี่คือ ร้านไหน”
“โอเคแปลว่า ให้บอสเลือกเองเลย อ่ะ รายชื่อและรายละเอียด บีบีปริ้นท์ออกมาให้เลือก โอเครู้เรื่องนะ”
บอสรับกระดาษมาจากบีบี เดินออกไปงงๆ เสี่ยตั๊กเดินเข้ามาพร้อมของฝากของกินเต็มมือ
“สวัสดีครับทุกๆ คน”
ทุกๆ คนกำลังง่วนกับงาน จนไม่มีใครได้ยินหรือเห็นเสี่ยตั๊ก เสี่ยตั๊กยืนเคว้ง ฮันนี่เดินเข้ามาเห็น รีบโวยลั่น
“ลูกค้ามา ไม่มีใครเห็นบ้างหรือไง”
น้ำฟ้า บีบี และทุกคนเงยหน้าขึ้นมา เห็นเสี่ยตั๊ก ทำเป็นยิ้มร่าเริงต้อนรับ
“สวัสดีค่ะ/ครับ”
จากนั้นน้ำฟ้ากับทุกคนก็ง่วนทำงานกันต่อ เสี่ยตั๊กหันมองไปทางฮันนี่เป็นเชิงถาม เอาไงดี
ฮันนี่พาเสี่ยตั๊กมาที่ห้องประชุม เพียงไม่นานน้ำฟ้ากับบีบีก็เดินตามเข้ามา
“ขอโทษนะคะที่ให้รอ รูปแบบงานคอนเซ็ปต์ใหม่ฟ้าทำเสร็จแล้วล่ะค่ะ” น้ำฟ้าบอก
“ก็เหลือแต่ตีราคาค่ะ” บีบีบอก
“ให้ฟ้าพรีเซ้นต์ให้ดูตอนนี้เลยมั้ยคะ” น้ำฟ้าถาม
“แต่ผมต้องรีบไปนะครับ แค่แวะเอาของฝากมาให้” เสี่ยตั๊กบอก
“เสี่ยตั๊กคะ ฮันนี่ก็ร้อนใจนะคะ ถ้าไม่รีบสรุปรูปแบบกลัวจะจัดงานไม่ทัน เย็นนี้เสี่ยตั๊กว่างหรือเปล่าคะ”
เสี่ยตั๊กยิ้มพราย ทำเป็นเช็กตารางจากมือถือ
“ให้ผมดูก่อนนะ อ้อ..ประชุมบอร์ดเสร็จตอนหกโมงเย็น เอางี้มั้ย เราประชุมกันต่อเลยบอร์ดก็อยู่ จะได้จบ”
น้ำฟ้ากับบีบีหันมามองหน้ากัน ไม่ค่อยอยากทำงานตอนเย็น
“ฉันนัดนายธีรเทพเอาไว้อ่ะ” บีบีกระซิบกับฟ้า
“งั้นฉันไปเอง แกไม่ต้อง”
“นี่ กระซิบอะไรกัน เสียมารยาทต่อหน้าลูกค้า” ฮันนี่ถามอย่างไม่พอใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมถือว่าเราคนกันเอง ไม่สะดวกเหรอครับ”
“สะดวกสิคะ ลูกค้ามาที่หนึ่งเสมอ โอเคนะน้ำฟ้า เย็นนี้หกโมงเย็น” ฮันนี่สรุป
“โอเคค่ะ ฟ้าจะไปค่ะ”
ฮันนี่ลอบยิ้มสะใจ น้ำฟ้ากับบีบี ยิ้มรักษามารยาทให้เสี่ยตั๊ก ตาเสี่ยตั๊กเต็มไปด้วยประกาย
วันเดียวกันนั้นน้ำฟ้า บีบี บอสและพนักงานทุกคนพากันยืนมองอึ้งๆ เมื่อเห็นกอหญ้าในลุ๊คใหม่เดินเข้ามาและยิ้มอย่างมั่นใจมาก
“สวัสดีทุกๆ คนค่ะ...ไม่ต้องชมนะไม่ต้องชม”
กอหญ้าบอก น้ำฟ้า บีบีและทุกคนหัวเราะขำออกมา
“กอหญ้าเป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า”
“หรืออะไรเข้าสิง”
“กินยาผิดขวดหรือเปล่า”
“ไม่ดีเหรอ” กอหย้าย้อนถาม ความมั่นใจหดหาย
“ดีจ้ะดี...ดูแปลกตา” น้ำฟ้าบอก
“แต่ทุกคนหัวเราะ”
“เพราะไม่ชินต่างหาก”
“เอาความจริงป่ะ...”
ต้นเข้ามา พูดแทรก
“ความจริงก็คือ....มันดูดีมาก” ทุกคนหันไป ต้นยืนยิ้มให้กอหญ้า
“มันต้องอย่างนี้สิ....เป็นผู้หญิงก็ต้องรู้จักรักสวยรักงามบ้าง เข้าท่า ได้ใจต้นไปเลยเต็มๆ”
“จริงเหรอพี่ต้น”
บีบีหันไปบอกทุกคน
“อ่ะ ปล่อยมันๆ ทุกคนไปทำงานเถอะ บอสด้วย”
“ผมด้วยเหรอ โอเคๆ... ผมเป็นคนว่านอนสอนง่ายนะ เลิกบ้าอำนาจ ยกให้ผู้หญิงเป็นใหญ่ เห็นมั้ย” บอสหันไปบอกกับน้ำฟ้า
“เห็นค่ะ แล้วไง”
“แบบว่า ฝากไว้พิจารณา ไปทำงานล่ะนะ”
บอสรีบเดินกลับออกไป น้ำฟ้าถอนใจ ก่อนจะหันไปทำงานเหมือนบีบีและคนอื่นๆ ต้นยิ้มให้กอหญ้า น้ำฟ้าเห็นสะกิดบีบีให้ดูคู่ของต้นและกอหญ้า สองสาวยิ้มๆ กัน
“เฮ้อ...มองอะไรก็สวยก็ดีไปโม้ดดด อิจฉา!” บีบีแกล้งพูดเสียงดัง
“ฟ้าหลังฝนย่อมงามตา อย่าอิจฉาเจ๊ ไปกอหญ้า ไปทำงานที่เรารัก”
ต้นบอก กอหญ้าหัวใจพองโตเดินตามต้นไป น้ำฟ้ามองตามต้นและกอหญ้าแล้วคิดถึงกรณีตัวเองก็เศร้า
น้ำฟ้าเดินมากับบีบีหลังจากเพิ่งกลับมาจากทานกลางวัน ธีรเทพเข้ามาขวาง
“บีบี! ฉันได้ฤกษ์แต่งงานมาแล้ว”
“เหรอ เมื่อไหร่ๆ”
“มีมาให้เลือกเพียบ จะเอาวันไหนจิ้มได้เลย ไป ไปคุยกัน”
“ฟ้า ไปจิ้มกัน” บีบีหันไปชวนน้ำฟ้า
“แกไปเหอะ วันไหนก็ได้ จิ้มมา”
“ไม่ต้องห่วงนะคุณฟ้า...ฤกษ์ดีแน่นอนถ้าให้ผมกับบีบีจิ้มกัน” ธีรเทพบอก
“ว้าย! พูดให้เคลียร์ ไอ้ทะลึ่ง” บีบีต่อว่าธีรเทพ
“คนเรา คิดลึกได้ตลอด หมายถึงจิ้มเลือกวันที่ดีที่สุด ไป!”
ธีรเทพจูงมือบีบีออกไป ปล่อยน้ำฟ้ายืนเซ็ง แล้วเดินเรื่อยเปื่อยไปนั่งพัก ดูดน้ำที่ซื้อมาด้วย เซ็งมาก
น้ำฟ้านั่งดูดน้ำเหม่ออยู่คนเดียว มองไปทางซ้าย เห็นต้นและกอหญ้าเดินคุยกันมากระหนุงกระหนิง มองไปทางขวาเจอยามกับแม่บ้านยืนคุยกันลั้ลลา น้ำฟ้าถอนใจ
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นคุณวีอยู่กับเฟซที่ร้านกาแฟ เฟซยื่นซองใส่รูปถ่ายให้คุณวี
“รูปที่เราไปถ่ายกันมาเมื่อวานค่ะ”
คุณวีเปิดออกดู รูปสวยมาก
“ถ่ายเก่งนี่ครับ”
“ได้ครูดีค่ะ”
“คุณดินเหรอครับ”
“ค่ะ”
“แล้วคุณดินอยู่ไหนล่ะครับ ไม่มาด้วยกัน”
“คุณดินไปทำธุระที่สำคัญมากอยู่ค่ะ”
เฟซบอกยิ้มๆ
ส่วนที่ออฟฟิศ น้ำฟ้านั่งถอนหายใจแล้วบ่นออกมาเบาๆ
“ฉันก็มีแฟนนะ แล้วกำลังจะแต่งงานด้วย แต่ทำไม...”
ดินเดินเข้ามายืนข้างหน้าน้ำฟ้า
“แต่ทำไมทำตัวเหมือนไม่มี” ดินยิ้มให้อย่างเห็นใจ น้ำฟ้ายิ่งห่อเหี่ยว “ว่างมั้ย”
“ไม่ว่าง มีงาน เดี๋ยวตอนเย็นก็ต้องไปพรีเซ้นต์งานให้คุณตั๊ก”
“แล้วจะว่างตอนไหน”
“ดึก”
“ได้ ผมจะรอ”
“รอทำไม”
“ลืมไปแล้วเหรอว่าตัวเองมีแฟน”
“ไม่ลืม”
ดินจับตัวน้ำฟ้าให้ลุกขึ้น แล้วดันให้เดินเข้าไปในออฟฟิศ
“รีบทำงาน ผมจะรอ เราจะไปด้วยกัน”
“ไปไหน”
“ไม่บอก”
น้ำฟ้าหงุดหงิดดิน เดินเข้าออฟฟิศไป
ส่วนที่ร้านกาแฟคุณวีจ้องหน้าเฟซถามเรื่องดิน
“คุณกับคุณดินกำลังจะทำอะไรครับ”
“ไม่บอกค่ะ”
“แน่ใจนะว่าจะไม่บอก”
“ค่ะ”
“งั้นผมกลับ”
คุณวีลุกขึ้น เฟซรีบจับมือคุณวีเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนสิคะ” คุณวีมองมือเฟซ เฟซมองมือตัวเองที่จับมือคุณวีอยู่ สองคนรู้สึกแปลกๆ เฟซและคุณวีรีบปล่อยมือจากกันทันที
“ขอโทษค่ะ...บอกก็ได้ค่ะ”
คุณวียิ้ม เอ็นดูเฟซ นั่งลงเหมือนเดิม
“อะไรกันขู่แค่นี้ ก็ยอมบอกแล้วเหรอ”
“เฟซกลัวแผนของเฟซไม่ได้ผลนี่คะ”
“อย่างคุณเฟซวางแผนอะไรได้ด้วยเหรอครับ”
“ได้สิคะ สนุกดีค่ะ”
“งั้นบอกแผนสนุกๆ ของคุณเฟซให้ผมฟัง เดี๋ยวนี้” คุณวีแกล้งทำหน้าเข้ม
“อย่าทำหน้าเข้มสิคะ เฟซกลัว” คุณวีหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ได้กระเซ้าเฟซ
“เฟซอยากให้คุณวีกับคุณฟ้าคืนดีกัน ก็เลย...” เฟซไม่กล้าพูดต่อ
“พูดต่อสิครับผมกำลังฟังอยู่”
“ก็เลยให้คุณดินไปรับคุณฟ้ามาหาคุณวี จะได้เคลียร์กัน ขืนรอให้เคลียร์กันเอง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่”
คุณวีรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที
เย็นวันนั้นขณะน้ำฟ้าเดินออกจากออฟฟิศ ฮันนี่เดินเข้ามาหา
“อย่าลืมนะ หกโมงเย็น คุณตั๊กรออยู่”
“ไม่ได้ความจำเสื่อม”
“ก็ดี...จะได้รีบปิดจ๊อบซะที”
ฮันนี่เดินยิ้มตาวาวออกไป ดินมองมาจากมุมหนึ่ง เมื่อเห็นฮันนี่ออกไปแล้ว ดินจึงเดินออกไปหาน้ำฟ้าทันที
“ไปกันหรือยัง”
“ยังอยู่อีกเหรอ ถามจริงจะตามฉันไปให้ได้จริงๆ ใช่มั้ย”
“ใช่...จะได้ประกบ”
“ทะลึ่ง”
“คิดลึก...หมายถึงประกบตัวคุณ ไม่ให้คลาดสายตา แล้วจะพาไปธุระสำคัญ”
“ธุระอะไร บอกมา! ไม่งั้น ไม่ให้ประกบ”
“ไม่บอก บอกแล้วเดี๋ยวคุณไม่ไปกับผม”
“งั้นสรุปเลยแล้วกันว่าไม่ไป”
“ไปคุยกับคุณวี” ดินตัดสินใจบอก ฟ้าอึ้งก่อนจะพูดออกมา
“ ไม่ต้องตามประกบหรอก ฉันไปเองได้”
“ไม่เชื่อ”
“ตามใจ”
น้ำฟ้าเดินหนี ดินตามไป บีบีเดินคุยมือถือออกมา
“รอนิดรอหน่อยไม่ได้หรือไง กำลังจะออกจากออฟฟิศ”
ขณะเดียวกันนั้นธีรเทพคุยมือถือเดินเข้ามาหา แต่บีบีไม่เห็น
“ไม่รอแล้ว เสียเวลา”
“ไม่รอ แล้วนายจะทำอะไรได้ ไปหาหมอหลอดถูกเหรอ ยังไงนายก็ต้องรอฉันพาไป”
ธีรเทพเดินมาหยุดหลังบีบี
“ก็มารับถึงที่เลยไง ข้างหลัง”
บีบีหันไปมองแล้วตกใจ
“ว้าย! ไอ้บ้า”
ธีรเทพลากบีบีออกไป กอหญ้าเดินออกมากับต้น เขินไปเขินมา บิดไปมาจนต้นรู้สึกผิดปกติ
“เฮ้ย! น้อง พี่ชวนไปกินผัดไทย ไม่ได้ชวนไปดูดารา ไม่ต้องเขิน ไปเร็ว หิว”
ต้นเดินออกไป กอหญ้าถึงกับเซ็ง
“ทึ่มเอ๊ย”
กอหญ้าตามต้นออกไป
น้ำฟ้ามาที่ออฟฟิศของเสี่ยตั๊ก กำลังเดินมาเข้าไปในลิฟท์ ลิฟท์กำลังจะปิดแต่แล้วจู่ๆ ดินวิ่งพรวดเข้าไปในลิฟท์ด้วย
“นายดิน!”
ประตูลิฟท์ปิด
พอถึงชั้นของเสี่ยตั๊กฟ้าออกจากลิฟท์มาพร้อมกับดิน ปรากฏว่าไฟมืดสนิท ไม่มีพนักงานอยู่เลย
“แน่ใจนะว่ามาถูกที่”
“แน่ใจ ทำไม”
“ไม่เห็นมีสัญญาณชีพใครสักคน แน่ใจเหรอว่ามาถูกวัน”
“สงสัยอะไรนักหนา คุณตั๊กรอฉันอยู่ ฉันไปล่ะ รออยู่นี่นะ อย่าเพ่นพ่าน”
น้ำฟ้าออกเดิน ดินรั้งเอาไว้ เพราะไม่ไว้ใจสถานการณ์
“คุณปวดท้องกระทันหัน”
“อะไรนะ” น้ำฟ้าทำหน้าแปลกใจ
ดินลากน้ำฟ้ากลับมาที่รถ
“นายดิน ปล่อย ฉันต้องประชุมงานกับลูกค้า” น้ำฟ้าโวยวาย
“ลูกค้าหน้าฝาชีอ่ะเด่ะ ผมไม่ไว้ใจ ไม่มีใครอยู่เลย คุณเห็นมั้ย”
“ก็นี่มันเวลาเลิกงานแล้ว จะให้มีใครอยู่ได้ไงล่ะ”
“ครับ แม่คุณ บทจะอินโนเซ้นต์ก็เซ็นเว่อร์”
“นายนั่นแหละเว่อร์ ถ้าเขาคิดไม่ดีกับฉันจริงๆ ไม่กล้าทำอะไรเปิดเผยตัวเองโจ๋งครึ่มแบบนี้หรอก”
“รู้จักผู้ชายดีแค่ไหน” น้ำฟ้าอึ้ง
“เชื่อผม...โทรไปบอกฮันนี่ว่าคุณปวดท้องกระทันหัน ตามนี้”
น้ำฟ้ายังยืนนิ่ง ดินถือวิสาสะแย่งกระเป๋าถือฟ้ามา ควานหามือถือ “มือถืออยู่ไหน”
ขณะนั้นเสียงมือถือของน้ำฟ้าดังขึ้น
“นายดิน เสียมารยาท เอามานี่ ยัยฮันนี่คงโทรตามฉันแล้ว” น้ำฟ้าแย่งกระเป๋ามาจากดิน แย่งกันไปมา น้ำฟ้าออกแรงดึงอย่างแรง แล้วดึงหูดินไปด้วย
“นี่! บอกให้ปล่อย”
“โอ๊ย”
ดินปล่อยมือจากกระเป๋า น้ำฟ้าเสียหลัก เซ
ส่วนที่ห้องทำงานเสี่ยตั๊กขณะนั้นฮันนี่ถูกเหวี่ยงกระแทกชนโต๊ะทำงานอย่างแรง
“โอ๊ย” ฮันนี่หันมาด้วยความโมโห “ฉันช่วยคุณแล้วนะ”
เสี่ยตั๊กโกรธฮันนี่มาก อารมณ์ขึ้นสุดๆ
“ช่วยเหรอ ช่วยแบบไหน ทำไมคุณฟ้าไม่มา มือถือก็ไม่รับ หา”
“จะไปรู้เหรอ ว่าทำไม”
เสี่ยตั๊กปราดเข้าไปจะทำร้ายฮันนี่อีก ฮันนี่คว้าที่เสียบกระดาษมาป้องกันตัว
“อย่าเข้ามานะ ! ฉันเสียบคุณตายคาที่แน่”
“โอว...ว้าว ฮันนี่ ที่รัก ใจเย็นๆ”
“จะให้ฉันใจเย็น ให้คุณคลั่งใส่เวลาไม่ได้อย่างใจแบบนี้ไปทุกครั้ง ก็ไม่ไหวนะ”
เสี่ยตั๊กพยายามสงบอารมณ์ตัวเอง ในขณะที่ฮันนี่ดุดันเอาเรื่องจริงๆ
ส่วนที่จอดรถขณะนั้นน้ำฟ้าร้องโอดโอยเพราะขาแพลง
“โอ๊ย! นายดินฉันจะฆ่านาย”
“ตอนนี้...คุณก็มีข้ออ้างที่จะไม่ต้องไปคุยงานกับลูกค้าคุณแล้ว”
“นายกำลังทำฉันเสียงาน”
“ก็ดีกว่าเสียตัว”
“โอ๊ย...ขี้เกียจจะเถียง”
“งั้นไปกับผม”
น้ำฟ้าลุกขึ้นแต่เซ ดินรีบเข้าไปประคอง
“ไม่ต้อง! แล้วจะไปยังไง เป๋อยู่เนี่ย”
ดินก้มลงจะให้น้ำฟ้าขึ้นขี่หลัง
“มา!”
“บ้าหนังเกาหลีมากหรือไง ให้ขี่หลังน่ะ”
“งั้นอุ้ม”
“ไม่ต้อง จะเดินเอง เจ็บนิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย”
“ตามใจ”
“เดี๋ยว...ขอเกาะหน่อย”
“เชิญ” ดินยื่นแขนให้
“ทำไมต้องพยายามให้ฉันไปหาคุณวีให้ได้ขนาดนี้นะ”
“ก็กรุณาทำตัวน่ารักกับแฟนให้สมกับที่เพื่อนๆ พยายามลุ้นหน่อย”
น้ำฟ้าอึ้ง ถอนใจ เดินกะเผลกไปกับดิน
ฮันนี่โทรศัพท์หาฟ้าพอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฮันนี่จึงต่อว่าน้ำฟ้าอย่างไม่พอใจ
“เธฮทำตัวแย่มากนะน้ำฟ้า ฉันจะรายงานบอส”
ฮันนี่วางสายอย่างหงุดหงิด เสี่ยตั๊กเดินมาหา
“ว่าไง”
“มันปวดท้องแล้วก็...ขาแพลง ขอเลื่อนพรีเซ้นต์”
“เว้ย ทำไมยากงี้วะ”
“ไหนเคยพูดว่าง่ายๆ เสี่ยตั๊กไม่ ยากๆ เสี่ยตั๊กชอบไง”
“ไม่ได้ถอดใจ ยังยืนยันว่ายากๆ เสี่ยตั๊กชอบ จัดเต็มแน่คุณฟ้า หึหึหึ”
ฮันนี่ยังมีอารมณ์เคืองที่ปิดงานนี้ไม่ได้
น้ำฟ้าเดินมาที่รถกับดิน รู้สึกดีขึ้น ปล่อยมือจากแขนดิน
“หายแล้ว”
“เออ หายเร็วดี”
เสียงมือถือดังขึ้นอีก น้ำฟ้าเห็นเบอร์จึงรีบรับสาย
“แม่... ค่ะ แม่...”
น้ำฟ้าฟังสายแล้วหนักใจขึ้นมาทันที มองหน้าดิน ดินประหลาดใจ มีเรื่องอะไร
ขณะนั้นคุณวีอยู่ที่ร้านอาหารและนั่งเครียดอยู่คนเดียว ที่โต๊ะอาหารซึ่งตกแต่งไว้อย่างสวยงามหรูหราและโรแมนติก เฟซเดินเข้ามาหาคุณวีหน้าเสีย คุณวีเห็นหน้าเฟซแล้วยิ้มๆ
“คุณฟ้ามาไม่ได้ใช่มั้ยครับ”
“ค่ะ...คุณดินเพิ่งโทรมาบอก”
คุณวีถอนใจ พยายามปลงหันมองเฟซที่ยังยืนอยู่ ตัดสินใจลุกขึ้น เดินไปเลื่อนเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามให้เฟซ เฟซมองอย่างประหลาดใจ
“เชิญครับ”
“อุ๊ย...ไม่ดีมั้งคะ ที่ตรงนั้นเป็นที่ของคุณฟ้า เฟซ...”
“อาหารก็สั่งไว้แล้ว จะให้ผมนั่งทานคนเดียวเหรอครับ”
เฟซเห็นใจคุณวี ตัดสินใจยอมรับ
“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เฟซเดินไปนั่งที่เก้าอี้ คุณวีค่อยๆ เลื่อนเข้าให้อย่างนุ่มนวล คุณวีเดินไปนั่งที่ของตัวเอง กลายเป็นภาพสองหนุ่มสาวท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติก
คุณวีและเฟซคุยกันอย่างสนิทสนม ไม่ได้มีการเขินหรือความอึดอัดใดๆ ทุกอย่างสบายๆ
น้ำฟ้ารับกลับมาที่บ้าน พอเดินเข้ามาในบ้าน น้ำฟ้าก็เห็นคุณสดใสนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารกับน้ำฝน คุณสดใสตีหน้าเศร้ามาก
“แม่คะ”
“มาแล้วเหรอลูก ขอบใจนะที่ยอมปลีกเวลามาทานข้าวกับแม่ซึ่งอาจจะเป็นมื้อสุดท้าย”
“แม่พูดอย่างนี่อีกแล้ว”
“ทุกคนต้องยอมรับความจริง นั่งสิลูก” ฟ้านั่งลง “แม่อยากให้เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากๆ”
“ค่ะ”
“เราก็มีกันอยู่สามคนแค่นี้...เหงากันมั้ยลูก”
“ฟ้าก็เลยชวนนายดินมาทานข้าวด้วยค่ะ”
“หา!”
น้ำฝนแอบยิ้ม ดินเดินเข้ามา
“สวัสดีครับคุณแม่! สวัสดีครับคุณน้ำฝน”
“ค่ะ”
คุณสดใสสะบัดหน้าหนี ไม่พอใจ แต่เก็บอาการ
“จ๊ะ สวัสดี”
“ผมนั่งนะครับ”
ดินเดินไปนั่งข้างน้ำฟ้า คุณสดใสจะห้าม แต่ไม่ทัน
“แต่ที่ตรงนั้น...”
“ที่ตรงนี้ว่างพอดี เหมือนรู้เลยนะครับว่าผมจะมา”
“ฉันไม่คิดว่าเธอจะมา ฉันเตรียมไว้อีกคน”
คุณสดใสบอก
“ใครเหรอครับ?/ใครเหรอคะ?”
น้ำฟ้าและดินทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วถามออกมาพร้อมๆ กัน
อ่านต่อหน้า 2 วันพรุ่งนี้
อังคารที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 28 (ต่อ)
ขณะนั้นทศพรยืนวางมาดหล่ออยู่หน้าบ้านคุณสดใส และกำลังจะเดินเข้าไปข้างใน แต่เสียงของจอห์นดังขึ้นมาซะก่อน
“เดี๋ยวก่อน” ทศพรหันไป จอห์นในชุดวัยรุ่นมากยืนอยู่ “เว็ทอะมินิท แมน”
“เว็ท รอใครครับคุณจอห์นครับ”
“รอไอเคลียร์ไง” จอห์นบอกแล้วเดินมาขวางทศพร “มาทำไม!”
“มาทานข้าวครับ”
“ใครเชิญ”
ทศพรหน้าเสีย จอห์นดูโหดมาก ทศพรถอยกรูด
“คุณแม่เชิญครับ”
“คุณแม่! คุณแม่เปลี่ยนข้าง เป็นไปไม่ได้ อิมพอสสิเบิ้ล”
“เป็นไปแล้วครับ ผมขอตัวนะครับ ลูกผู้ชายมาสายไม่ดี ถอยครับ”
“ไม่ถอย นายนั่นแหละ ถอยไป!”
ทศพรยิ่งซีด จอห์นเดินหน้าขู่ ทศพรถอย จอห์นเดินเข้าไปอีก ทศพรถอย
“คุณจอห์นคิดว่าผมจะมาจีบน้ำฝนเหรอครับ”
“ห้ามพูดชื่อแฟนไอ จะกลับหรือไม่กลับ”
“กลับครับ”
ทศพรรีบเดินออกไป จอห์นยิ้มพอใจ ก่อนจะหันเดินเข้าไปในบ้าน...จอห์นเดินเข้าไปในบ้าน
“ไฮ เอพเวอรี่บอดี้”
ทุกคนหันไปมองแล้วอุทานออกมาพร้อมกัน
“จอห์น”
“ทำไมไม่ใช่หมอหมา เอ๊ย หมอทศ แล้วหมอทศอยู่ไหน น่าจะมาแล้วนี่” คุณสดใสถามจอห์น
“ผมเจอเขาที่หน้าบ้าน เห็นบอกว่ามีหมาป่วยหนัก ต้องรีบกลับไปดูอาการด่วนครับกู๊ดอีฟนิ่งจ้ะ น้ำฝน ดาร์ลิ้ง”
“คุณใส่ชุดนี้”
“ใช่จ้ะ ชุดที่ผมใส่วันที่เจอคุณครั้งแรก...ผมยังเก็บมันเอาไว้และรักษาอย่างดี”
น้ำฝนอึ้ง น้ำฟ้าและดินสบตากัน ยิ้มๆ คุณสดใสหงุดหงิดมาก
อีกด้านหนึ่งขณะนั้นบีบีเดินตามหาบ้านหมอหลอดตามที่อยู่ที่จดเอาไว้บนกระดาษ ธีรเทพเดินตามจนลิ้นห้อย ถือถุงน้ำดูดมาด้วย
“ไหนบอกว่าศึกษาเส้นทางมาเป็นอย่างดี ไหน บ้านหมอหลอด ไหน”
“โอ๊ย อย่าบ่นมากได้มั้ย ใช้สมาธิหาอยู่ หลังไหนเนี่ย เอ๊ะ หรือว่าจะอยู่ซอยโน้น”
“หา ผิดซอยอีกเหรอ ไม่ไหวแล้ว” ธีรเทพทรุกลงอย่างหมดแรง
“ไม่ไหวก็ต้องไหว หมอหลอดแม่นมากนะ”
“แม่คุณ พระอาจารย์ให้ฤกษ์มาแล้ว เราก็จิ้มเลือกเองเหอะ ไม่ต้องพึ่งหมอหลอดก็ได้”
“ไม่ได้ ต้องให้กูรูเป็นคนตัดสินใจ”
“ฉันนี่ไง กูรู กูรู้....รู้ว่าต้องเป็นวันที่เราสะดวก”
“ไม่ได้ ฉันต้องการความสบายใจ”
“แต่ฉันกำลังไม่สบายใจ”
“แต่ฉันสบายใจที่จะคุยกับหมอ”
“บ๊ะ”
“อย่ามาบ๊ะ”
ธีรเทพเปลี่ยนแผน ใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“โทรคุยกับหมอมั้ย หรืออีเมล์ หรือว็อทสะแอ๊บ เดี๋ยวนี้การติดต่อสื่อสารเยอะแยะ ไม่ต้องเสียเวลามาเจอตัวก็ได้”
“เออ จริง! ฉลาดนี่”
“ก็โง่ตามเธอมาจนเมื่อยแล้วไง”
“ชิ! ไม่อยากทะเลาะ เสียอารมณ์”
บีบีหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรหาหมอหลอด และเดินหนีไปดื้อ ธีรเทพถึงกับเซ็ง
“ยอมรับบ้างก็ได้นะ ว่าไม่ได้สวย ฉลาดตลอดเวลา ยัยบีบี”
ส่วนที่บ้านดินขณะนั้นกอหญ้าลงจากรถมอเตอร์ไซค์ของต้น สายหยุดยืนรออยู่ เดินมาหน้าเข้ามาดุ
“ทำไมกลับมาช้า”
“สวัสดีครับแม่”
“ไหว้พระ”
“ไหนครับพระ”
“แม่เขาให้พร! ยังจะมุก ไม่รู้เรื่องเลย” กอหญ้าต่อว่าต้น
“ขอโทษครับ...กอหญ้า ไม่ได้โทรบอกแม่เหรอว่าไปไหน” ต้นหันมาถามกอหญ้า
“หนูโทรแล้ว ยังบอกแม่เลยว่าจะซื้อผัดไทยมาฝาก”
“แล้วทำไมแม่อารมณ์เสีย”
“เสียสิ...รอกินผัดไทย”
“อ้าว...”
“ไหนอ่ะ ผัดไทยเจ้าอร่อย” ต้นรีบส่งหอผัดไทยให้สายหยุด อึ้งๆ สายหยุดรับมา “ขอบใจจ้ะ”
สายหยุดเดินเข้าบ้าน ก่อนจะหันมาใหม่ “จะเข้ามามั้ย พักซักหน่อย...แล้วค่อยกลับ”
“ครับ”
ต้นรีบจอดมอเตอร์ไซค์ กอหญ้ายิ้มๆ ต้นรีบตามสายหยุดและกอหญ้าเข้าบ้าน
ส่วนเหตุการณ์ที่บ้านคุณสดใส หลังจากทานข้าวเสร็จน้ำฟ้าเดินออกมาส่งดิน
“ขอบใจนะ”
“เรื่อง”
“ความพยายามที่นายอยากให้ฉันกับคุณวี...กลับมาคุยกันดีๆ”
“ผมกลัวไม่ทัน”
“ก็จริง”
ดินคิดบางอย่างขึ้นมาได้
“ไป”
“ไปไหนอีกอ่ะ” ดินจูงมือน้ำฟ้าออกไป ทำเอาน้ำฟ้างง “นายดิน ฉันเหนื่อย ฉันง่วง...”
“ยังมีเวลานอนอีกเยอะ แต่เวลาง้อ...มีจำกัด”
เวลานั้นน้ำฝนดันตัวจอห์นออกมาจากบ้าน
“กินอิ่มแล้วก็กลับไปเลยส่ง”
“ยังไม่ได้ดื่มกาแฟหลังดินเนอร์เลยนะ ดาร์ลิ้ง”
“กาแฟหมด”
“โอว...มายก็อด...ฝน” จอห์นจับมือฝนเอาไว้ ส่งตาหวาน “สวีทดรีมนะ ฝันดี ฝันถึงผมบ้าง”
น้ำฝนแอบเขิน แต่ฟอร์ม
“ไม่ต้องมาพูดแบบนี้”
“คิดถึงวันแรกที่ผมจับมือคุณแล้วบอกให้คุณฝันดีใช่มั้ย”
“ไม่ได้คิด ลืมไปแล้ว ไม่ว่าวันแรกหรือวันสุดท้าย”
จอห์นคอตก ปล่อยมือจากน้ำฝน
“โอเค...ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ...” จอห์นสดชื่นขึ้นมาอีก “ แต่ผมจะไม่ยอมแพ้..เนฟเวอร์กิ๊พอีพ กีฟมีวันมอร์ทาร์ม....ขอเพียงโอกาสอีกสักครั้ง บายจ๊ะ”
จอห์นหน้าระรื่นออกไป น้ำฝนส่ายหน้ากับความตื้อของจอห์น
คุณสดใสเดินงุ่นง่านอยู่ในบ้าน น้ำฝนกลับเข้ามาพอดี
“น้ำฟ้ารู้ทันมุกแม่จริงๆ ด้วย” คุณสดใสบอก
“คุณแม่ก็เลิกใช้มุกหาคนแทนที่คุณวีสิคะ จะได้ไม่เสียฟอร์ม”
“แม่เสียฟอร์มได้ แต่จะไม่ยอมให้ลูกฟ้าเสียเวลาไปเปล่าๆ”
“เฮ้อ”
“น้ำฝน ต้องช่วยแม่ ตอนนี้หมอทศคือตัวเลือกที่ดีที่สุด พูดง่ายอยู่ในโอวาท สั่งอะไรก็ทำ แม่ชอบ”
“แต่พี่ฟ้าไม่ชอบ”
“เดี๋ยวก็ชอบ รอให้ลูกฟ้าเลือกเอง เหลวทุกที แม่ทนอยู่เฉยไม่ได้แล้ว”
คุณสดใสเดินเข้าไป น้ำฝนกลุ้มแทนพี่สาวและตัวเอง
“พี่ฟ้า เมื่อไหร่เราสองคนจะพ้นเรื่องยุ่งๆ นี้ไปซะที”
ทางด้านบีบีหลังจากติดต่อหมอหลดได้แล้ว บีบีคุยโทรศัพท์กับหมอหลอดแต่ธีรเทพไม่สนใจ
“วันไหนก็ได้ เหรอคะ...” บีบีเห็นธีรเทพไม่ฟัง หันไปตีมือธีรเทพ “ฟัง!” ธีรเทพ ฟังอย่างเซ็งๆ
“แล้วเอาวันไหนดีคะ วันที่แต่งแล้วเจ้าบ่าวจะยกย่องเจ้าสาว ให้เกียรติ มอบความไว้ใจให้เป็นใหญ่...ในหัวใจ คริคริ”
“คนนะไม่ใช่ทาส” ธีรเทพพูดขึ้นมาลอยๆ
“ชู่ว์...วันไหนนะคะ... จดๆ เร็ว” บีบีหันไปบอกธีรเทพ ธีรเทพหยิบปากกามาจด
“วันศุกร์ที่ 30 เหรอคะ”
“นี่ บีบี เช็กหน่อย วันนี้แต่งแล้วจะสร้างหลักฐาน ทรัพย์สินเงินทองมั่นคงได้หรือเปล่า”
“หืม...คิดแต่เรื่องเงินๆ ทองๆ นะ”
“เลี้ยงเมียก็ต้องใช้เงิน เดี๋ยวมีลูกออกมาอีก ให้เด็ดใบไม้ป้อนแทนนมหรือไง พูดไม่คิด”
“เออ จริง...” บีบีคุยมือถือต่อ “หมอหลอดคะ...” บีบีทำหน้าตกใจ
“หา หมอรู้ได้ไงคะ ว่าหนูจะถามเรื่องเงินๆ ทองๆ มหัศจรรย์ อ๋อ เขาพูดเสียงดังมาก เลยได้ยิน วันนี้ก็โอเคเหรอคะ” บีบีหันไปดีใจกับธีรเทพ “ได้ด้วยอ่ะ”
“เจ๋ง”
ธีรเทพรีบจดฤกษ์ลงกระดาษ บีบีหันไปคุยกับหมอหลอดต่อ
“แล้วหนูควรจะจัดแบบบุฟเฟ่ต์หรือค็อกเทลดีคะ”
“จัดแบบโต๊ะจีนเซ่ กินคุ้มๆ อิ่ม ญาติผู้ใหญ่ชอบ”
“อย่าขัดสิ”
บีบีต่อว่าธีรเทพแล้วคุยกับหมอหลอดต่อ
ส่วนที่บ้านของดิน สายหยุดเดินเข้ามากับกอหญ้า
“อร่อยดีนะ กินซะหมดเลย” สายหยุดบอก
“พี่ต้นเขาบอกว่า ชอบหาของกินอร่อยๆ วันหลังจะพาหนูไปทัวร์อีก”
“ก็ดี ทัวร์หาของกิน ดีกว่าพาทัวร์ไปที่อื่นที่มันเป็นที่อโคจร คบกันก็ต้องทำเรื่องที่สร้างสรรค์ รู้มั้ย”
“คบอะไรกันแม่ ก็เป็นพี่เป็นน้อง”
“ก็ดี เป็นพี่เป็นน้อง เดี๋ยวค่อยเป็นเพื่อนสนิท”
“แม่อ่ะ หนูอายนะ เดี๋ยวพี่ต้นได้ยิน”
“ดึกแล้ว บอกเขากลับบ้านได้แล้วไป”
“จ๊ะ...”
แล้วกอหญ้ากับสายหยุดก็ต้องชะงักเมื่อเห็นต้นนอนหลับแผ่หรา
“อ้าว..”
“พี่ต้น”
ต้นสะดุ้งและละเมอ
“ผัดไทยห่อไข่กลับบ้านสอง ถั่วงอกเยอะๆ”
กอหญ้ากับสายหยุดยิ้มขำต้น
ทางด้านดินพาน้ำฟ้ามาที่ร้านอาหาร แต่เมื่อมาถึงทั้งคู่ไม่เห็นคุณวีกับเฟซแล้ว
“ไม่อยู่แล้ว”
“ใครจะอยู่รอล่ะ คุณวีคง...ยิ่งโกรธ” ดินหยิบมือถือขึ้นมา “โทรหาใคร”
“ถามคุณเฟซ ว่าคุณวีอยู่ไหน”
“พอเหอะ”
“ไม่อยากคืนดีกับคุณวี ปรับความเข้าใจ แล้วช่วยกันเดินหน้าเรื่องงานแต่งหรือไง”
“อยาก แต่ตอนนี้คุณวีจะยังอยากแต่งงานกับฉันหรือเปล่า”
“ไปถามคุณวีกับตัวเอง ไม่ใช่คุยผ่านคนอื่น” ดินโทรหาเฟซ “ฮัลโหล คุณเฟซคุณอยู่ไหนครับ...โอเคครับ ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้”
พอวางหูจากเฟซ ดินจูงมือน้ำฟ้าเดินอย่างเร่งรีบมาตามถนน
“ช้าๆ ก็ได้นายดิน”
“คุณช้ามามากพอแล้ว”
มีเด็กวิ่งพรวดมาจากข้างถนน จะข้ามถนน โดยที่ไม่ได้ระวัง น้ำฟ้าและดินเห็นแล้วตกใจ เสียงแตรรถดังลั่น
“หนู”
ไวเท่าความคิด ดินรีบเข้าไปรวบตัวเด็กให้หลบรถ ล้มลงข้างทางโดยดินล้มรองตัวของเด็กเอาไว้ รอดได้หวุดหวิด ในขณะที่น้ำฟ้าลุ้นอยู่ทุกวินาที พอรถวิ่งผ่านไป น้ำฟ้าโล่งใจ รีบวิ่งไปหาดินและเด็ก แม่ของเด็กวิ่งเข้ามาหากอดเด็กเอาไว้
“ตาหนู...ขอบคุณนะคะ ขอบคุณจริงๆ” แม่เด็กหันไปขอบคุณน้ำฟ้ากับดิน
“ไม่เป็นไรครับ รีบพาลูกเข้าไปเถอะ เขากำลังตกใจ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ครับ”
แม่เด็กรีบอุ้มเด็กออกไป
“นายเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า” น้ำฟ้าถามดินอย่างเป็นห่วง
“ผมไม่เป็นไร”
“ฉันไม่เชื่อ ไหนดูซิ...” น้ำฟ้าเช็กละเอียดทุกซอกทุกมุม “ล้มจนเป็นแผลถลอกหรือเปล่า”
“โอ๊ย คุณ ผมไม่เป็นไรจริงๆ จะเป็นก็เพราะคุณนี่แหละ มันจั๊กกะจี๋” ดินจับมือฟ้าเอาไว้
“ก็ฉันเป็นห่วงนาย”
ดินอึ้งจับมือน้ำฟ้าค้างไว้อย่างนั้น สองคนสบตากัน จู่ๆ ดินก็ร้องลั่น
“โอ๊ย”
“เป็นอะไร”
“หลังผม...เจ็บ”
“สงสัยตอนล้ม หลังนายคงกระแทก ไปให้หมอเช็กหลังดูหน่อยมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก คุณต้องรีบไปหาคุณวี”
“ไว้ก่อนก็ได้ ลุกขึ้น”
น้ำฟ้าดึงตัวดินขึ้นมา
“เบาๆ”
อีกด้านหนึ่งขณะนั้นเฟซเดินคุยมากับคุณวี จังหวะหนึ่งคุณวีก็หัวเราะออกมา
“ขำอะไรคะ”
“สรุปว่าวันนี้คุณก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนผมรอคุณฟ้าทั้งวัน”
“ค่ะ”
“เบื่อมั้ยครับ”
“ไม่เบื่อเลยค่ะ เฟซเต็มใจทำ เพื่อนที่ดีของเฟซทั้งสองคนต้องมีความสุขค่ะ”
“คุณคิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอเลย”
“ไม่ดีเหรอคะ”
“ดีสิครับ”
เสียงมือถือของเฟซดังขึ้น เฟซรีบกดรับ
“คุณดิน อยู่ไหนแล้วคะ...” เฟซตกใจ “เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ อ๋อ ค่ะ ได้ค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
“คุณดินช่วยเด็กไม่ให้ถูกรถชน หลังเจ็บคุณฟ้าพาคุณดินไปหาหมอ แล้วก็...คุณฟ้าบอกว่าจะติดต่อหาคุณวีอีกทีค่ะ”
คุณวียิ้มเจื่อนๆ
“ครับ”
“คุณวีคะ”
“ผมเข้าใจครับ ไม่เป็นไร ไว้พรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณฟ้าเอง ไม่ต้องกังวลนะ”
คุณวีเดินออกไปอย่างซึมๆ เฟซสงสารคุณวี
วันต่อมา ดินนั่งอยู่กับสายหยุด ที่บ้าน โดยมี กอหญ้า ธีรเทพ บีบี ต้นอยู่ด้วย เวลานั้นต้นกำลังโม้ใหญ่
“ถ้าเป็นผมนะ เวลาล้มผมจะม้วนหน้า เก็บคอ เก็บหลัง รับรอง ล้มยังไงก็หลังไม่ยอก” บีบีผลักต้น ล้มตึง หลังกระแทกพื้นป๊าบ “โอ๊ย เจ๊ หลัง หลัง หลัง”
“ไอ้ขี้โม้ ทำไมไม่ม้วนหน้าเก็บคอ เก็บหลังอย่างที่คุยล่ะ”
“ก็คนไม่ทันตั้งตัวนี่”
“พี่ดินก็ไม่ทันตั้งตัวเหมือนกันแหละ”
“แม่ล่ะโล่งใจที่ดินไม่เป็นอะไรมาก”
“แล้วแกไปทำอะไรตรงนั้นวะ” ธีรเทพถามอย่างแปลกใจ
“กำลังจะพาคุณฟ้าไปหาคุณวี อยากให้เขาสองคนปรับความเข้าใจกัน”
บีบีรีบดึงธีรเทพออกไปซุบซิบ
“คุณดินเป็นห่วงยัยฟ้ามากขนาดนี้เลยเหรอ”
“อะไรอีก แม่เชอร์ล็อกโฮม สงสัยอะไรอีก”
“ไม่เม้าท์ก็ได้” บีบี ธีรเทพกลับเข้ามาร่วมวง “คุณฟ้าได้เจอกับคุณวีหรือยัง”
บีบีตั้งท่าจะดึงธีรเทพไปเม้าอีก ธีรเทพแหวใส่เลย
“พอแล้ว เดี๋ยวค่อยเม้า”
ทุกคนตกใจ ธีรเทพกับบีบีเป็นอะไร บีบีกับธีรเทพยิ้มกลบเกลื่อน น้ำฟ้าเดินเข้ามา ดินเห็นน้ำฟ้าก็ดีใจ
“คุณฟ้า”
“หลังเป็นไงบ้าง นายดิน”
น้ำฟ้าจะเดินมาหาดิน แต่เฟซเดินลิ่วๆ เข้ามาถึงตัวดินก่อนด้วยความเป็นห่วง
“คุณดินคะ”
“คุณเฟซ”
น้ำฟ้าชะงัก อึ้งไป แต่ทำกลบเกลื่อน สายหยุดกับกอหญ้ามองหน้ากัน สังเกตอาการน้ำฟ้ากับดิน เช่นเดียวกับบีบีจ้องดินและน้ำฟ้าไม่วางตา หันมาอีกทีเจอธีรเทพจ้องอยู่บีบีถึงกับสะดุ้ง
ธีรเทพลากบีบีออกมาคุยกันตามลำพัง
“ว่ามา”
“ฉันอดสงสัยไม่ได้อ่ะ ระหว่างคุณดินกับยัยฟ้า มันมีซัมติ้งวรองงง”
“วรองงงง อะไร”
“แบบว่ามีเยื่อใยอะไรบางอย่าง”
“วรองงงง แล้วล่ะ ผิด”
“ไม่เชื่อเซ้นส์ฉันหรือไง ฉันกูรูเลิฟนะยะ ไม่พลาด”
น้ำฟ้าเดินตามออกมาทันได้ยินประโยคท้ายๆ พอดี
“ไม่พลาดอะไร”
“เรื่องแกนั่นแหละ...ว้าย เปล่าไม่มีอะไร” บีบีปฏิเสธ
“ฉันกลับแล้วนะ”
“ไปด้วย จะไปคุยเรื่องงานแต่งกับแม่แกเลย”
“ก็ตามมา”
น้ำฟ้าเดินออกไปก่อน บีบีลากคอธีรเทพไปด้วย
น้ำฟ้า บีบี ธีรเทพเดินทางมาที่บ้านคุณสดใส ซึ่งขณะนั้นคุณวียืนหันหลังรออยู่
“คุณวี”
คุณวีหันมาเห็นน้ำฟ้ายิ้มให้
“สวัสดีค่ะ /สวัสดีครับ” บีบีกับธีรเทพทักคุณวีพร้อมๆ กัน
“ครับ”
คุณวียืนนิ่งมองบีบีและธีรเทพยิ้มให้ เป็นเชิง...ขอเวลาส่วนตัว
“รู้สึกมั้ยว่าเราเป็นเนื้องอกอยู่” บีบีหันไปบอกธีรเทพ
“เนื้อร้ายด้วย” ธีรเทพบอก
“ทำลายตัวเองกันเถอะ”
“โอเค รู้เรื่อง ฟิ้ว”
บีบีและธีรเทพรีบเดินออกไป ปล่อยให้น้ำฟ้าและคุณวีอยู่ด้วยกันสองคน
เมื่ออยู่กันตามลำพังคุณวีเดินคุยมากับน้ำฟ้า
“ผมเจอคุณแม่คุณแล้ว รู้สึกว่าท่านแปลกๆ ไป”
“คือ...แม่อาจจะรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ อย่าคิดมากเลยนะคะ”
“แต่ผมเข้าใจนะ ว่าเพราะอะไร...คุณฟ้าครับ เรื่องเราสองคน...”
คุณสดใสเดินเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน
“มาอยู่กันตรงนี้นี่เอง ไม่เข้าไปคุยกันข้างในล่ะ คนเยอะดี คุยกันเยอะๆ สนุกจะตาย”
“แม่คะ”
“แม่เข้ามาขัดจังหวะเหรอจ๊ะ ขอโทษทีนะ”
คุณสดใสหันกลับ แล้วก็ร้องเสียงดังอย่างดีใจ
“อ้าว หมอทศ......”
น้ำฟ้าและคุณวีหันไป เห็นทศพรยืนอยู่ ในมืออุ้มลูกหมา น้ำฟ้าถึงกับเซ็งเพราะกลัวหมา คุณวีเครียดขึ้นมาทันที แล้วจู่ๆ น้ำฟ้าก็ร้องเสียงหลงขึ้นมา
“อ้าว...บอส...”
บอสยืนอยู่ถือตะกร้าของฝากพวกบำรุงกำลัง ยืนประกบทศพร
“อ้าว มาทำไมคะ” คุณสดใสถามอย่างแปลกใจ
“หัวใจขอมาครับ เอ๊ย...มาเยี่ยมคุณฟ้ากับคุณแม่ครับ”
บอสบอก ฟ้าสบตาคุณวี คุณวียิ่งเครียดรู้ดีว่าตอนนี้คู่แข่งผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด
คุณสดใสเชิญทุกคนเข้ามาในบ้าน ทศพรอุ้มลูกหมานั่งยิ้ม บอสนั่งยิ้ม สดใสนั่งยิ้มในขณะที่น้ำฟ้านั่งเบื่ออยู่ ส่วนคุณวีนั่งเครียด
บีบีและธีรเทพนั่งอยู่อีกมุม สัมผัสได้ว่าเวลานั้นบรรยากาศมาคุสุดๆ
“วันนี้ครึกครื้นดีจัง มีทั้งแขกที่รับเชิญและที่ไม่ได้รับเชิญ” คุณสดใสบอก
“โอ๊ย อย่างผมเข้านอกออกในเป็นประจำ ไม่ต้องเชิญก็มาได้ครับ ใช่มั้ยครับคุณวี” บอสบอก
“ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ” คุณวีบอก
“ฟ้า...”
“ผมเดินออกไปเองดีกว่าครับ คุณรับแขกเถอะ”
คุณวียกมือไหว้คุณสดใส คุณสดใสรับไหว้แบบรักษามารยาท น้ำฟ้าสงสารคุณวี แต่ก็เกรงใจแม่
“จะมีใครมาอีกมั้ยครับ ผมจะได้เปิดประประชุมเรื่องงาน” ธีรเทพบอก
“อย่าเพิ่งจ้ะ” คุณสดใสบอก ธีรเทพหยุดแทบไม่ทัน “คุยเรื่องน้องหมาของหมอทศนี่ก่อนดีกว่า....ลักษณะดีเนอะ”
“หมายถึงหมอทศลักษณะดีใช่มั้ยครับ ฮ่ะๆๆๆ” บอสบอกแล้วหัวเราะ คุณสดใสมองตาเขียว บอสรีบหยุดหัวเราะ
“คุณแม่บอกผมว่า คุณฟ้า...”
“ฟ้าไม่ชอบหมาค่ะ” น้ำฟ้าชิงบอก ทศพรถึงกับจ๋อย
“คุณแม่เชิญใครมาก็คุยไปก่อนนะคะ หนูมีเรื่องต้องคุยกับเพื่อน ขอตัวค่ะ”
น้ำฟ้าอึดอัดจนไม่ไหวจะเคลียร์บอกแล้วเดินหนี บีบีรีบจกธีรเทพตามไป
“แล้วผมล่ะครับคุณฟ้า” บอสถามน้ำฟ้าเสียงอ้อน
“เยี่ยมฟ้าเสร็จแล้วนี่คะ ตอนนี้ก็เยี่ยมคุณแม่ต่อ โอเคนะคะ”
“ว่านอนสอนง่ายครับ” น้ำฟ้าเดินออกไปอย่างเหนื่อยใจ
บอสหันมาคุยกับคุณสดใสที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ “คุณแม่ขี่เจ็ตสกีมั้ยครับ”
“เพื่อ”
“จะชวนไปแจกของผู้ประสบภัยด้วยกันครับ...ใจบุญมั้ยครับ”
คุณสดใสนิ่ง บอสจ๋อย ทศพรลุกขึ้น
“ผมลากลับก่อนดีกว่าครับคุณแม่ครับ” ทศพรบอก
“นี่หมอทศอย่าเพิ่งใจเสียนะ แม่ลืมไปว่าฟ้าไม่ชอบหมา เอางี้หากิ้งก่ามาให้ฟ้าเลี้ยงมั้ย ฟ้าอาจจะชอบ”
“ได้เลยครับ คุณแม่ครับ”
ทศพรมีสีหน้าดีขึ้นทันที
ขณะนั้นน้ำฟ้าเดินหงุดหงิดออกมานั่งเซ็งอยู่อีกมุมหนึ่งของบ้าน
“แม่นะแม่...เห็นลูกเป็นอะไร หัวบันไดบ้านไม่แห้งเลย”
“ทำใจเหอะคุณฟ้า แม่ทำเพราะรักคุณ” ธีรเทพบอก
“อยากให้ฟ้าเลิกกับคุณวีนักหรือไง” บีบีถาม
“เปล่า ก็แค่...พูดให้เห็นโลกสองด้าน ความจริงสองมุม”
“คมมาก”
“แต่...ฉันไม่ชอบ” น้ำฟ้าบอกออกมา
“ก็บอกแม่”
“แม่ไม่ฟัง”
“แจ้งตำรวจ”
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” เสียงคุ้นหูของน้ำฝนดังขึ้น
น้ำฟ้า บีบี ธีรเทพ ตกใจเมื่อได้ยินเสียงน้ำฝน
ทุกคนมองตามก็เห็นภาพ ที่น้ำฝนกำลังอุ้มน้องหมาในขณะที่จอห์นวิ่งไล่เตะหมอทศพร
“อย่าทำผมครับ อย่าทำผม”
“อย่าหนีนะ ไอ้ผู้ชายตีท้ายครัว”
“จอห์น หยุด จอห์น” น้ำฟ้า บีบี ธีรเทพ วิ่งเข้ามาห้าม
“ช่วยห้ามจอห์นทีค่ะ เขาเข้าใจผิด ไม่ยอมฟังอะไรเลย” น้ำฝนบอก
“ทุกคน ไม่ต้องไปช่วย” น้ำฟ้าสั่งห้าม
“พี่ฟ้า”
“โทษที...ลืมตัว ไอ้จอห์น หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
น้ำฟ้า บีบี และธีรเทพรีบเข้าไปช่วยห้ามจอห์นเอาไว้
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
มาเมื่อไหร่อัพให้อ่านเมื่อนั้น
