เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 27
ทางด้านบอสที่เพิ่งกลับมาจากดูงานในต่างประเทศ รู้สึกดีใจมากเมื่อรู้ว่าน้ำฟ้ากับคุณวียังไม่ได้แต่งงานกัน บอสจึงประกาศกับทุกคนด้วยท่าทางร่าเริงอย่างลืมตัว
“อย่างนี้ต้องเลี้ยงฉลอง”
ทุกคนเฮลั่น ยกเว้นน้ำฟ้าที่เครียดเรื่องการแต่งงานกับคุณวี
“ว่าแต่ว่าบอสจะฉลองเนื่องในโอกาสอะไรคะ...คริสต์มาสก็ไม่ใช่ ปีใหม่ก็ยังไม่ถึง” บีบีถามขึ้นมา
“ออกพรรษาก็ผ่านไปแล้ว”
“หรือว่าเลี้ยงส่งหนูที่กำลังจะฝึกงานจบ”
“เลี้ยงฉลองการกลับมาของคุณฟ้า” บอสบอกอย่างลืมตัวทุกคนทำเสียงแปลกใจ
“หือ”
“เอ่อ...ผมจะพูดว่า เลี้ยงฉลองการกลับมาของตัวผมเองต่างหาก ไปดูงานต่างประเทศคิดถึงแต่ลูกน้อง พอกลับมา ชื่นใจ๊ ชื่นใจ บอกไม่ถูก”
“อ๋อ”
“บีบี หาสถานที่...เน้น...แพงและอร่อย”
“ค่ะบอส”
“เลี้ยงฉลองที่น้ำฟ้ากำลังจะเป็นโสดมากกว่ามั้งคะ” ฮันนี่บอก น้ำฟ้าหันไปมองฮันนี่ตาเขียว
“ฉันยังรักกับคุณวีดีอยู่”
“รัก...แล้วจะได้แต่งเหรอจ๊ะ ได้ข่าวว่ายังไม่ได้หย่านี่ ว้าย...ยังกล้าเนอะ”
“บีบีขอโทษจริงๆ ค่ะบอส” บีบียกมือไหว้บอส
“ขอโทษผมทำไม” บอสถามอย่างแปลกใจ
“จะตบมันนี่แหละค่ะ” บีบีบอกแล้วจะเข้าไปตบฮันนี่
“อย่า บีบี/อย่าเจ๊/อย่า” ทุกคนร้องห้ามเสียงหลง
ฮันนี่ลุกขึ้น จะเดินออกไป
“แต่ฮันนี่ขอตัวไม่ไปแจมนะคะ พอดีงานเยอะ บอสคงไม่ว่า”
ฮันนี่เยาะเย้ยน้ำฟ้า ก่อนจะเดินออกไป
“ก็ดี...ลดค่าหัวไปได้อีกหนึ่ง”
บอสบอกแล้วหันมาจึงเห็นบีบี ต้นและกอหญ้า พนักงานมองอยู่ บอสยิ้มกลบเกลื่อน น้าฟ้าลุกเดินออกไปอย่างเหม่อลอย ฮันนี่แอบมองอยู่ ยกมือถือขึ้นมาคุยกับใครคนหนึ่ง
“ตอนนี้...ทางสะดวก ได้เวลาผู้ชายทำงานเก็บทำคะแนนแล้ว”
ฮันนี่ยิ้มเย้ย หันไปทำงานอย่างสบายใจ
เวลาผ่านไป...ต้นนั่งซึมอยู่ที่โต๊ะ บีบีเข้ามาเก็บซองกฐิน
“ซอง” ต้นยื่นซองให้บีบีแบบไร้วิญญาณ “เต็มใจทำบุญป่ะเนี่ย”
“มาก แต่...”
ต้นเหลือบมองกอหญ้าที่นั่งทำงานเงียบๆ อยู่ บีบีหันมองตามสายตาต้น
“เชื่อฉัน ผลบุญนี้จะช่วยให้กอหญ้าหายโกรธแก” บีบีกระซิบบอกต้น
“เมื่อไหร่อ่ะ”
“เมื่อนั้น”
“เซ็ง”
ต้นหันไปทำงานต่อ บีบีจะเดินกลับโต๊ะเจอซองกฐินแผ่เป็นพัดยื่นมากระแทกหน้า
“ว้าย”
บีบีร้องอย่างตกใจ ธีรเทพยืนยิ้มตัวพอง
“เอาซองมาให้ รับไปจากผู้ชายใจบุญ” บีบีมองอึ้งๆ ก่อนจะค่อยๆ คีบซองมาจากมือธีรเทพแบบไม่อยากโดนเนื้อต้องตัว
“นี่ รังเกียจนักหรือไง” ธีรเทพชักซองกลับ
“มากกกกก”
“งั้นไม่ให้”
“งั้นก็เป็นเปรต จะให้ไม่ให้”
“ยังไม่ให้ จนกว่าจิตใจของเธอจะผ่องแผ้ว”
บีบีทำใจให้ผ่องแผ้วไม่ได้ เดินหนีธีรเทพ ต้นมากระซิบบอกกับธีรเทพ
“ไม่ต้องห่วงพี่ ผลบุญครั้งนี้ จะช่วยให้เจ๊บีบีหายโกรธพี่แน่ๆ”
“เมื่อไหร่วะ”
“เมื่อนั้น ไง...เซ็งป่ะ”
“ไม่เซ็ง..เพราะคนอย่างธีรเทพ ไม่ชอบความคลุมเครือ”
ธีรเทพบอกแล้วเดินตามบีบีไปทันที
“เซ็งเองก็ได้วะ”
ต้นบ่นแล้วหันไปทำงานต่อ เซ็ง กอหญ้าหันหน้ามาเจอกัน กอหญ้าสะดุ้งหันหน้าหนีแล้วลุกเดินออกไป ต้นมองตาม ครุ่นคิด เอาไงดี
อีกมุมหนึ่งของออฟฟิศน้ำฟ้านั่งเหม่อลอยซึมๆ อยู่ ดินเดินเข้ามาเห็น เขาชะงักนึกเป็นห่วงฟ้า กอ
หญ้าเดินออกมาพอดี
“พี่ดิน”
“เอาซองมาให้คุณบีบี”
ดินยื่นซองให้กอหญ้า ดินหันไปมองน้ำฟ้าอีกครั้ง ก่อนตัดใจจะกลับ
“ไม่ไปคุยกับพี่ฟ้าหน่อยเหรอ” กอหว้าบอกแต่ดินส่ายหัว
“มีงาน”
“แต่พี่ฟ้ากำลังไม่สบายใจอยู่”
“เค้ามีคนคุยด้วยเยอะแยะ ไม่จำเป็นต้องเป็นพี่หรอก”
ระหว่างนั้นน้ำฟ้าเดินมาข้างหลังดิน
“แต่ฉันอยากคุยกับนาย”
ดินกับกอหญ้าสะดุ้งเฮือกหันไป น้ำฟ้าจ้องมองหน้าดิน ด้วยสายตาอ้อนวอน
กอหญ้าเดินผละจากไปทิ้งให้ดินอยู่กับน้ำฟ้าตามลำพัง
“ในฐานะที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน นายคิดว่าคุณวีถอดใจและบอกเลิกฉันหรือเปล่า” น้ำฟ้าถาม
“มานั่งนี่ จะบอกอะไรให้ฟัง” น้ำฟ้าเดินมานั่งข้างๆ ดิน ด้วยท่าทางเครียดมากจนดินสงสาร “ว่าจะไม่แล้วเชียวน้า”
“ไม่อะไร”
“ไม่อยากยุ่งกับคุณไง แต่ทนเห็นสภาพไม่ได้”
“สภาพฉันเป็นยังไง”
“เบลอ เออเร่อ ช็อต ไปไม่เป็น”
“ก็ฉันไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีประสบการณ์”
“อ่อนเอ๊ย”
“นี่!”
“หัวใจคุณมันบอกว่าอะไร” คำถามนี้ทำให้น้ำฟ้าถึงกับอึ้งดินพูดต่อ “ฟังเสียงหัวใจของตัวเอง แล้วเชื่ออย่างที่รู้สึก...เท่านั้น”
“ได้ยินแต่เสียง ตึก ตึก ตึก ตึก”
ดินถอนหายใจกับความไม่ละเอียดอ่อนของน้ำฟ้า
“หลับตา” น้ำฟ้าหลับตาตาม “คิดถึงหน้าของคนที่คุณรัก แล้วคุณจะได้ยินว่าหัวใจของคุณกำลังบอกอะไร...” ดินมองน้ำฟ้าเห็นผู้หญิงที่ตัวเองรัก กำลังหลับตาอยู่ใกล้ๆ เหมือนมีมนตร์ดึงดูด “ได้ยินมั้ย”
“ได้ยิน...” น้ำฟ้าค่อยๆ ลืมตา เห็นดิน ผู้ชายที่ตัวเองรักพูดต่ออย่างลืมตัว “มันบอกว่า...ไม่อยากให้มีระยะห่างระหว่างเราเลย”
ดินอึ้ง เสียงมือถือของดินดังขึ้นมาทำลายบรรยากาศ น้ำฟ้ารีบดึงตัวเองออกจากความรู้สึกนั้นอย่างเขินๆ ขณะที่ดินกดรับโทรศัพท์
“ครับคุณเฟซ” น้ำฟ้าหันขวับ “ครับ ใช่ครับ...ดีใจมากเลยครับ...เดี๋ยวเจอกันครับ” น้ำฟ้ารีบเบือนหน้าหนี เพื่อซ่อนความเสียใจ “ผมขอตัวก่อนนะ คุณเฟซรออยู่”
“ไปเถอะ” น้ำฟ้าหันมาปั้นยิ้ม
“ทำตามเสียงหัวใจตัวเอง” ดินย้ำ
น้ำฟ้าฝืนยิ้มให้ดินที่กำลังเดินออกไป สายตามองตามดินแล้วบอกตัวเองออกมาเบาๆ
“ฉันทำไม่ได้”
ดินเดินออกมาสวนทางกับเสี่ยตั๊ก ซึ่งทักทายดินอย่างเป็นมิตร
“สวัสดีครับคุณ”
“ครับ”
เสี่ยตั๊กเดินเข้าออฟฟิศไปอย่างอารมณ์ดี ดินมองตามอย่างไม่ไว้ใจ
อีกมุมหนึ่งของออฟฟิศ ธีรเทพตามหาบีบีมาเรื่อยๆ เจอหน้าใครก็ถามคนนั้น
“น้องเห็นบีบีป่ะ”
“ไม่เห็นครับ”
พนักงานเดินไป พนักงานอีกคนผ่านมา
“น้อง...เห็นบีบีมั้ย”
“เห็นค่ะ”
“อยู่ไหนอ่ะ”
พนักงานชูบีบีที่เป็นโทรศัพท์แบลคเบอรี่ให้ดู
“นี่ไงคะ แหม อยากได้พินหนูเหรอ ถามแฟนหนูก่อนนะ”
“เย้ย! ไม่ใช่ ไปเลยไป”
พนักงานเดินออกไป ระหว่างนั้นมือของบอสก็มาสะกิด ธีรเทพคิดว่าเป็นบีบี
“ฮั่นแน่ อดใจไม่ไหว ต้องปรากฏตัวออกมาเองล่ะสิ ขอบอกที่ตามหาเนี่ย ไม่ได้...”
ธีรเทพหันไป เจอบอสหน้าเหี้ยมเต็มๆ ตา
“ไม่ได้อะไร!”
บอสถามเสียงเข้ม
“ไม่ได้จะอยู่นาน กำลังจะกลับ สวัสดี”
“ลาก่อน” ธีรเทพรีบจ้ำออกไป บอสด่าตามหลัง “ที่ทำงานครับไม่ใช่สนามเด็กเล่น”
ธีรเทพเดินหัวเสียออกมา
“ไปไหนของเค้าวะ แหย่นิดแหย่หน่อย ทำงอน”
ขณะนั้นบีบีกำลังนั่งเซ็งสงบอารมณ์อยู่ ธีรเทพเหลือบไปเห็นจึงยิ้มย่อง ค่อยๆ ย่องเข้าไปหา
“หึหึหึ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก ยัย บีบีบี้แบน”
“โอ๊ย จะเอาไง ว่ามาเลย ให้มันรู้ดำรู้แดง”
“จะเอามั้ยซองกฐิน”
“เอา”
“รอก่อน”
ธีรเทพยกซองขึ้นจบอธิษฐาน บีบีเซ็งมาก
ขณะนั้นเสี่ยตั๊กนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกของบริษัท บอสออกมาต้อนรับเสี่ยตั๊ก แนะนำตัวเองอย่างนอบน้อม
“สวัสดีครับคุณตวงสิทธิ์ ผมเป็นเอ็มดีที่นี่ครับ คือว่าผม...”
“ผมมาหาคุณฟ้า คุยเรื่องงาน ไม่ได้มาเจอคุณ”
บอสชักไม่พอใจที่เสี่ยตั๊กพูดแบบนี้จึงพูดกวนซะเลย
“แสดงว่าไม่ได้นัด! คุณฟ้าเลยไม่ได้อยู่รอ ไปคุยงานกับลูกค้าเจ้าอื่นข้างนอก”
“อ้าว...แต่...”
“แต่ถ้าคุณตวงสิทธิ์อยากจะรอ ขอบอกว่า คุณฟ้าคงไม่กลับมาแล้ว ผมให้กลับบ้านไปเลยหรือจะคุยกับผมแทนก็ได้”
เสี่ยตั๊กชักฉุน แต่ยังรักษาอาการ
“ไม่คุยดีกว่าครับ อย่างคุณ คุยอะไรที่มันสร้างสรรค์ด้วย คงไม่เก็ท ผมรอคุยกับครีเอทีฟดีกว่า”
เสี่ยตั๊กบอกแล้วเดินออกไปทันที บอสมองตามอย่างไม่พอใจ
“เดี๋ยวจะไม่ลดให้สักบาท รู้นะคิดอะไร ข้ามศพผมไปก่อนล่ะครับคุณลูกค้า”
คล้อยหลังเสี่ยตั๊ก น้ำฟ้าก็เดินออกมา
“ขอบคุณค่ะที่ให้ฟ้าลา ฟ้าไปนะคะ”
“ครับ ขับรถดีๆ นะ ฝากบอกคุณแม่ด้วยว่าจะหาโอกาสไปเยี่ยม” น้ำฟ้าจะเดินออกไป บอสรั้งไว้เพราะไม่อยากให้ออกไปเจอเสี่ยตั๊ก พลางชะเง้อมองข้างนอก
“เดี๋ยวก่อน คุณฟ้า...”
“คะ?” ฟ้างง
“รอให้ไปก่อน” บอสหาเรื่องถ่วงเวลา
“ใครไปก่อนคะ” ฟ้าถามอย่างแปลกใจ
“เมฆฝนดำอึมครึมไง ผมกลัวฝนตก คุณจะเป็นหวัด”
“บอสคะ ฟ้ารีบ”
“เดี๋ยวนะ...โอเค ไปได้”
น้ำฟ้าวิ่งออกไป งงๆ กับอาการของบอส ที่เวลานั้นยืนยิ้มอย่างสมใจ
ขณะเดียวกันนั้นธีรเทพยังจับซองกฐินอธิษฐานอยู่ บีบีรอจนเมื่อย
“ขออะไรนักหนา”
“ขัดคนกำลังตั้งจิตอธิษฐาน เป็นเปรตเหมือนกัน”
“ไม่ขัดก็ได้”
“อ่ะ เสร็จแล้ว”
“อนุโมทนาสาธุ” บีบีบอกเสียงตึง
“เอาใหม่ ทำบุญ จิตใจต้องผ่องแผ้ว ถ้าขุ่นมัว...บาป ทำไปก็เท่านั้น”
“อนุโมทนาสาธุค่ะ”
บีบีบอกเสียงอ่อน เย็นมาก ยกมือท่วมหัว
“อันนี้ประชด เอาใหม่”
“ได้...สัพเพสัตตา สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บตาย...”
“โอว เย็น เย้ย แช่งให้ฉันไปตายหรือไง”
“พวกห่างวัดห่างบุญ แผ่เมตตาให้เพื่อนร่วมโลก มอบความปรารถนาดี แช่งตรงไหน จบแล้วนะ ไปๆๆๆ ไปเกิดใหม่ซะที”
บีบีเดินสะบัดออกไป ธีรเทพตะโกนตามหลัง
“ฉันไปแน่ แล้วเธอจะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีก”
“ดี ไปให้พ้นๆ เลย ต่อไปนี้ ชีวิตฉันจะได้สงบสุขซะที”
บีบีเชิด เดินออกไป
“ฉันจะสุขให้สุดๆ ไปเลยเหมือนกัน รู้จักป่ะ ลั้ลลาอ่ะ ลั้ลลา”
ธีรเทพพูดประชดแต่คอตกหันตัวเดินออกไป บีบีแอบโผล่ออกมาดูมองตามธีรเทพ รู้สึกใจแป้ว แต่ยังทิฐิ
“เชิญลั้ลลาไปเหอะ ฉันไม่เห็นจะแคร์ ชิ”
ที่สตูดิโอถ่ายแบบ เฟซอยู่ในชุดเสื้อผ้าแฟชั่น สวยเฉี่ยว เปรี้ยว กำลังโพสท่าถ่ายแบบกับรูปถ่ายสัตว์ที่ถูกฆ่าเพื่อใช้ขนมาทำเครื่องแต่งกาย แคมเปญนี้เป็นการรณรงค์ต่อต้านการใช้ผลิตภัณฑ์ที่ทำจากขนสัตว์ โดยมีดินเป็นตากล้อง
เวลาผ่านไป...ดินโพสท่าถ่ายกับเฟซ ในฐานะช่างภาพสารคดีที่คลุกคลีกับการถ่ายภาพสัตว์ สองคนเป็นพรีเซ็นเตอร์ โดยมีตากล้องอีกคนเป็นคนถ่าย หลังจากถ่ายเสร็จดินจึงมานั่งพัก เฟซเดินเข้ามาคุยด้วย
“ดีใจจังค่ะ ที่ได้ร่วมงานกับคุณดินอีก”
“ผมก็ดีใจครับ หายดีแล้วใช่มั้ย”
“ก็ยังมีเสียวแปล๊บๆ บ้างที่กระดูก”
“ผมเสียใจจริงๆ”
“คุณดินรับงานถ่ายรูปกับเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้โครงการรณรงค์ต่อต้านการใช้ขนสัตว์กับเฟซ แล้วคุณฮันนี่ไม่...”
“ผมกับฮันนี่ เราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันแล้วครับ”
“คุณดิน เสียใจด้วยนะคะ”
“ผมกับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะด้วยทางหัวใจหรือร่างกายแต่ที่ผ่านมา...ผมจำเป็นต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อไม่ให้ทุกคนเดือดร้อน”
“ขอบคุณนะคะ”
พนักงานเข้ามาตาม
“เชิญคุณดินกับคุณเฟซค่ะ”
พนักงานเดินออกไป ดินลุกขึ้น ส่งมือให้เฟซ
“ไปทำงานกันต่อเถอะครับ”
เฟซยื่นมือไปจับมือดิน
“ค่ะ”
ดินจับมือเฟซไว้มั่น ช่วยเฟซให้ลุกขึ้น ขณะนั้นฮันนี่ที่มาพบลูกค้าที่นี่เดินเข้ามาจึงเห็นดินกำลังช่วยเฟซให้ลุกขึ้นพอดี ฮันนี่ไม่พอใจแต่ยังไม่เข้าไปทำอะไร
น้ำฟ้ามาหาคุณสดใส พอเดินเข้ามาในบ้านก็พบคุณวีนั่งอยู่ในอาการเครียด
“คุณวี!”
“คุณแม่คุณโทรเรียกผมมา”
“ฟ้าก็เหมือนกันค่ะ”
น้ำฟ้าและคุณวีต่างกระอักกระอ่วนใจ ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ครู่ต่อมาน้ำฟ้าและคุณวีนั่งอยู่ด้วยกัน น้ำฝนประคองคุณสดใสที่อ่อนแรงเข้ามามานั่ง คุณสดใสมีสีหน้าเครียดมาก
“ฉันได้ข่าวไม่ค่อยดี”
“ครับ”
คุณสดใสหายใจหอบแรงขึ้น เหมือนคนใกล้จะตาย
“โอย...”
“แม่คะ แม่เป็นยังไงบ้าง ไปหาหมอนะคะ ฟ้าพาไป” น้ำฟ้ารีบบอกอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ฟ้า ฝนเพิ่งพาแม่ไปหาหมอมาเมื่อวานนี่เอง”
“แต่คุณแม่ ดูไม่สบายมากนะครับ” คุณวีบอก
“ใช่...ไม่รู้ว่าจะแข็งแรงเพื่อรอวันแต่งงานของลูกฟ้าไหวมั้ย” น้ำฟ้าใจหายสบตากับคุณวี ระหว่างนั้นน้ำฝนเบือนหน้าหนี ส่ายหน้ากับความเยอะของแม่
“แล้วจะทำยังไงกันต่อ” คุณวีหันมองน้ำฟ้า สายตารอคำตอบจากน้ำฟ้าเหมือนกัน
“บอกตรงๆ นะ ว่าแม่อาย คนเขารู้กันทั้งบ้านทั้งเมืองว่าคุณวีมีภรรยาแล้ว เลิกก็ยังเลิกไม่ขาด ลูกฟ้ากำลังถูกคนเขาดูถูก” คุณสดใสเล่นละครต่อเนียนๆ
“คุณแม่คะ ให้เวลาพี่ฟ้ากับคุณวีบ้างเถอะนะคะ” น้ำฝนบอกแต่คุณสดใสไม่สนใจ
“แม่ก็ไม่อยากกดดัน แต่...ถ้าดันทุรังแต่งไป เกิดมีคนถามแม่เรื่องนี้กลางงาน แม่คงขาดใจตายแน่ๆ”
“ผม...เสียใจจริงๆ ครับคุณแม่” คุณวีบอกอย่างรู้สึกผิด
“ยังจ้ะ ยังไม่ได้ดองกัน อย่าเพิ่งเรียก ว่าไงลูกฟ้า จะเอายังไงต่อ”
น้ำฟ้าเครียด คุณวีลุกขึ้นทันทีอย่างเสียใจ
“แค่นี้ก็คงเป็นคำตอบได้แล้วครับว่า คุณฟ้าจะเอายังไง”
“ฟ้าจะแต่งค่ะ” น้ำฟ้าตัดสินใจโพล่งบอกออกมา
“ลูกฟ้า!”
คุณสดใสตกใจ น้ำฟ้ายิ้มให้คุณวี แต่คุณวีกลับขึ้งเครียดไม่ยิ้มตอบ จนน้ำฟ้าหน้าเสีย
คุณสดใสหันมาบ่นกับน้ำฝนอย่างหงุดหงิดเมื่อน้ำฟ้ากับคุณวีพากันออกไป
“ทำไมยังจะแต่งกับคุณวี มีอะไรให้น่าแต่ง!”
“ความรักไงคะ เหตุผลเดียวที่ทำให้พี่ฟ้าเดินหน้าแต่งงาน”
“เนี่ยเหรอคนรักกัน”
คุณสดใสพยักเพยิดให้น้ำฝนดูน้ำฟ้ากับคุณวีที่คุยกันอยู่ข้างนอก ดูทั้งสองคนตึงเครียดมาก
“คุณแน่ใจเหรอครับ ว่าต้องการแต่งงานกับผมจริงๆ” คุณวีถาม ถูกน้ำฟ้าจึงวีนใส่ทันที
“คุณจะเอาไง บอกว่าเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฟ้า แล้วพอฟ้าตัดสินใจ คุณกลับ...โอ๊ย”
“ผมแค่...”
“แต่งๆ ให้มันจบๆ ไปเถอะค่ะ”
น้ำฟ้าเดินหนีไปทันที คุณวีรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดของฟ้า
คุณสดใสมองภาพนั้นอยู่ หันมาพูดกับน้ำฝน
“เครียด ทะเลาะ มีแต่รังสีของความแตกแยก”
“ทั้งสองคนอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปกติ ก็ต้องเครียดเป็นธรรมดา ไม่เห็นจะแปลก”
“เป็นอะไรชอบขัดแม่” คุณสดใสถามลูกสาวคนเล็ก
“อยากให้แม่ปล่อยวางบ้างค่ะ ไม่งั้น ป่วยขึ้นมาจริงๆ แล้วจะแย่นะคะ” น้ำฝนบอกอย่างเป็นห่วง
“โอ๊ย วางได้ไง มันไม่ได้อย่างใจอ่ะ”
“คนแต่งคือพี่ฟ้านะคะ ไม่ใช่คุณแม่”
“แต่แม่คือแม่ของคนแต่ง มัน โอ๊ย”
ขณะนั้นแม่บ้านเข้ามารายงาน
“มีแขกมาพบคุณน้ำฝนค่ะ”
น้ำฝนกับคุณสดใสมีสีหน้าแปลกใจ
ไม่ใช่ใครเป็น ทศพร สัตวแพทย์หนุ่มที่ยืนอย่างเรียบร้อย ยิ้มกว้างรออยู่เมื่อน้ำฝนเดินเข้ามา
“หมอทศ”
“สวัสดีครับฝนครับ”
“หายไปไหนมาตั้งนาน ไม่ติดต่อส่งข่าวเลย”
“ไปเปิดคลินิกที่เชียงใหม่ครับ ลูกๆ เยอะ ไม่มีเวลาไปไหนเลย”
“ทศแต่งงานแล้วเหรอ มีลูกกี่คน” น้ำฝนแปลกใจ
“นับเป็นตัวครับฝนครับ...ลูกหมา”
“ลืมไปว่าทศเป็นหมอหมา แล้วเมื่อไหร่จะมีคนมาช่วยดูแลลูกๆ ล่ะจ๊ะ พ่อหมา”
น้ำฟ้าเดินมากำลังจะออกไปข้างนอก ทศพรหันไปเห็นเข้าพอดี เหมือนกับเห็นนางฟ้า
“นี่ไงแม่หมา...”
น้ำฟ้าได้ฟังก็เท้าสะเอวด้วยความโกรธ
“อะไร ใครหมา”
“เปล่าครับ” ทศพรรีบบอก
“ทศเป็นเพื่อนน้ำฝนค่ะ เป็นหมอหมามีคลินิกที่เชียงใหม่ ทศ พี่ฟ้า พี่สาวเรา” น้ำฝนแนะนำ
“ครับ พี่ฟ้าครับ สวัสดีครับ”
“ดี...ฝน พี่มีธุระ เดี๋ยวมานะ ไปนะคะหมอหมา”
“ครับ แม่หมา เอ้ย...พี่ฟ้า”
“เพี้ยนป่ะเนี่ย”
น้ำฟ้าต่อว่าทศพรแล้วเดินออกไป ทศพรมองตามเหลียวหลังเลยทีเดียว น้ำฝนขำกับท่าทางของทศพร ขณะนั้นคุณสดใสแอบดูอยู่จากมุมหนึ่ง ยิ้มอย่างมีแผนการขึ้นมาในใจ ก่อนจะผลุบหายเข้าไป
“ทศ”
“ครับ น้ำฝนครับ”
“เสียใจด้วยนะ พี่ฟ้ามีแฟนแล้ว และก็กำลังจะแต่งงาน”
“โอ๊ย...ไม่กล้าหรอกครับ ท่าทางดุเหมือนหมา เอ้ย...ล้อเล่นครับ แล้วฝนล่ะครับเมื่อไหร่แต่ง”
น้ำฝนอึ้งซึมลงทันที ทศพรหน้าเสีย
ที่สตูดิโอถ่ายภาพขณะนั้นดินและเฟซกำลังดูรูปที่เพิ่งถ่ายเสร็จ ฮันนี่เดินมากับเอเยนซี่เจ้าของโปรเจ็กต์
“คุณฮันนี่จะฟีดแบ็กรูปแบบงานเปิดตัวโครงการของติ่งมาได้เมื่อไหร่ ด๊วนด่วนนะ”
“พรุ่งนี้เลยเป็นไงคะ”
“กรี๊ดเลยล่ะ แต่ไหวจริงเหรอ”
“ครีเอทีฟฮันนี่สมองไวค่ะ...เอ่อ...พี่ติ่งคะ คิดไงเอายัยเฟซมาเป็นพรีเซ็นเตอร์”
“ก็เค้ากำลังมา”
“มาเร็วจังนะ...” ฮันนี่เหลือบไปเห็นเฟซกับดินสนิทสนมกัน โกรธมาก “ขอตัวนะคะ จะรีบไปบรีฟทีมงาน แล้วจะกลับมาด๊วนด่วนค่ะ”
ฮันนี่เดินออกไป แต่สายตายังไม่ละไปจากเฟซ เป้าหมายคนสำคัญ เฟซผละมาจากดินเพื่อไปห้องน้ำ ฮันนี่ค่อยๆ เปลี่ยนเส้นทางเดินตามเฟซไปห่างๆ
ขณะที่เฟซเดินออกมาจากห้องน้ำ ฮันนี่เข้าไปประจันหน้า
“คุณฮันนี่” เฟซตกใจมาก
“โลกกลมดีเนอะ” เฟซเดินหนีทันที ฮันนี่คว้าแขนของเฟซไว้ “จะหนีไปไหน”
“ปล่อยนะคะ”
“ไม่ปล่อย!”
เฟซแกะมือฮันนี่ออก
“ปล่อยค่ะ”
“ฟังฉันนะ ถ้าไม่อยากเยินไปทั้งตัว อย่ายุ่งกับดิน”
ทันใดนั้นดินก็โผล่เข้ามากระชากตัวฮันนี่ออกไป
“จะทำอะไรคุณเฟซ ฮันนี่”
เอเจนซี่และพนักงานคนอื่นๆ เดินผ่านเข้ามาเห็น ฮันนี่สังเกตเห็นว่ามีคนดูอยู่เยอะ จึงประจานทันที
“แล้วคิดว่าคนที่ถูกนังนี่แย่งแฟน ควรจะทำอะไร”
ทุกคนครางฮือ
“เฟซเปล่านะคะ”
“เปล่าอะไร ดินบอกเลิกฮันนี่ เพราะมันค่ะพี่ติ่ง”
ฮันนี่หันไปบอกเอเจนซี่
“ว้าย ตายแล้ว”
“ผมกับฮันนี่ เราไม่เคยเป็นอะไรกัน”
ดินบอกเสียงเข้ม ฮันนี่มองดินอย่างโกรธเคือง
“แต่ว่า...ข่าวที่พี่เคยเห็น...” ติ่งถามแทน
“ผมถูกมัดมือชก” ดินพูดชัดคำ
“ว้าย ตายๆๆๆ”
ดินประคองเฟซออกไปทันที
“พี่ติ่งจะเชื่อใคร” ฮันนี่พยายามหาแนวร่วม
“เชื่อคุณดิน คุณดินไม่เคยสะตอใส่พี่ อันนี้คอนเฟิร์ม”
“งั้นพี่ติ่งก็คิดว่าฮันนี่สะตอ”
“โอย เรื่องส่วนตัวใครก็เคลียร์กันเองเหอะ เห็นมั้ยว่าพี่ทำงานเพื่อสังคม เรื่องคาวๆ แบบนี้ พี่ไม่ยุ่ง มีแต่ติดลบกับพี่ ทุกคนไปทำงาน”
เอเจนซี่ติ่งพาลูกน้องออกไป ทุกคนพากันซุบซิบ ล้วนแต่มองฮันนี่ด้วยสายตาประนาม ฮันนี่เต้นเร่าๆ ด้วยความแค้น
ดินพาเฟซออกมา เฟซนั่งลงร้องไห้ ดินมองด้วยความสงสาร
“คุณฮันนี่คงยังไม่เลิกรักคุณดิน” ดินถอนใจ “เฟซ กลัวค่ะ”
ดินเข้าไปปลอบเฟซ กุมมือเธอเอาไว้
“ไม่ต้องกลัวนะ ต่อไปนี้ ผมจะดูแลคุณเอง ฮันนี่จะไม่มีทางมาทำอะไรคุณเฟซได้อีก”
“คุณดิน...”
เฟซยิ้มให้กับไมตรีของดิน รู้สึกปลอดภัยและมั่นใจกับคำมั่นสัญญาของเขา
อีกมุมหนึ่งฮันนี่เดินเหวี่ยงมา เสียงมือถือฮันนี่ดังขึ้น ฮันนี่รับสาย
“อะไร ฉันจะไปตรัสรู้เรอะว่านังน้ำเน่ามันไม่รับสายคุณเพราะอะไร แค่นี้นะ กำลังเหวี่ยง โอ๊ย...ไม่รู้ ว่ามันไปไหน ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก มันคงไปตายมั้ง”
ฮันนี่วางสาย อารมณ์เสียสุดๆ
คืนนั้นน้ำฟ้านัดเจอกับบีบี ต้น กอหญ้าที่ร้านรักนิรันดร์ ขณะรอน้ำฟ้ายืนกอดอกอยู่กลางร้าน จนกระทั่งบีบี ต้นและกอหญ้าเดินเข้ามา
“มีอะไรจะคุยกับพวกเรา ทำไมไม่นัดไปที่อื่น” บีบีถามเมื่อมาถึง
“ก็ฉันต้องเตรียมงานแต่งงาน”
“หา” บีบี ต้น กอหญ้าร้องออกมาพร้อมกัน
“ตกลงเอาไงแน่เนี่ยพี่ฟ้า” ต้นถาม
“ก็เอาแน่ไง ทำไม”
“โอเครู้เรื่อง”
“ดีใจด้วยนะฟ้า แล้วคุณวีล่ะ”
“ทะเลาะกัน”
“ดีใจด้วยนะพี่ฟ้า” กอหญ้าบอก แต่พอนึกได้ว่าน้ำฟ้าตอบอะไรจึงร้องออกมาพร้อมกัน
“เฮ้ย”
“หนูพูดอะไรผิดเหรอ” กอหญ้าถาม
“ไปดีใจทำไม ฟ้ากับคุณวีทะเลาะกันอีกแล้ว หลังจากที่เพิ่งจะดีกันและตกลงแต่งงานกันเหมือนเดิม โอ๊ย งงว่ะ”
“หนูคงงงเหมือนกัน เลยพูดผิดพูดถูก”
“นั่นเด่ะ ตกลงเอาไงแน่เนี่ย”
“ก็ตามนั้น ทุกอย่างเหมือนเดิม คุณวีไม่อยู่ ก็ใช่ว่าจะเดินหน้าต่อไปไม่ได้ ฝากทุกคนด้วยนะ”
“แล้วเจ้าพิธีไปไหนซะล่ะคะ” กอหญ้าถามเมื่อไม่เห็นธีรเทพ
“ให้ลูกน้องเขาตามอยู่”
น้ำฟ้าบอก พนักงานของธีรเทพคนหนึ่งเดินเข้ามา
“คุณธีรเทพให้ดิฉันดำเนินงานของคุณฟ้าแทนค่ะ”
“ทำไมอ่ะ”
“คุณธีรเทพไป...” พนักงานยังพูดไม่จบ บีบีชิงถามขึ้นมาซะก่อน
“ไปไหน! บอกมา! ฉันจะไปลากคอมาทำงานนี้จนจบ เปลี่ยนม้ากลางศึกได้ไง ไม่มืออาชีพ ไม่ได้เรื่อง”
น้ำฟ้าและทุกคนตกใจกับอาการของบีบีมาก ที่เดือดดาลเหมือนเป็นงานแต่งของตัวเอง
อ่านต่อวันพรุ่งนี้
อาทิตย์ที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2554
เส้นตายสลายโสด ตอนที่ 27 (ต่อ)
พอออกจากร้านรักนิรันดร์น้ำฟ้าก็ตรงกลับบ้านทันที ระหว่างกลับบ้านพยายามโทรศัพท์หาคุณวีแต่ติดต่อไม่ได้จนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านดิน
“ทำไมไม่รับสายนะคุณวี จะโกรธอะไรนักหนาเนี่ย”
น้ำฟ้าพยายามโทรหาคุณวีอีก แต่ทันใดนั้นสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นดินกำลังยืนคุยอยู่กับเฟซที่หน้าบ้าน น้ำฟ้ามองตาค้างจนไม่ได้มองถนน หันไปอีกที รถกำลังเป๋ลงข้างทาง น้ำฟ้าตกใจ รีบเหยียบเบรกเอี๊ยด
“ว้าย”
น้ำฟ้าหัวทิ่มโขกกับพวงมาลัยรถ ดินกับเฟซหันมาเห็นก็ตกใจ
“คุณฟ้า”
ดินรีบวิ่งมาที่รถของน้ำฟ้าทันที เฟซเห็นอาการเป็นห่วงน้ำฟ้ามากของดิน รู้สึกแปลกๆ แต่ไม่ติดใจอะไร รีบวิ่งตามไป
น้ำฟ้าซบคาพวงมาลัยนิ่งอยู่ ดินวิ่งมาถึงเปิดประตูรถรีบเข้าไปดูอาการ
“คุณฟ้า เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นมา
“ยังไม่ตาย”
ดินโล่งใจแต่ไม่วายปากเสีย
“ก็ดี...ขี้เกียจไปงานศพแทนงานแต่ง”
น้ำฟ้าโกรธผลักดินออกไป
“ฉันตายยาก”
“คุณดินแกล้งอะไรคุณฟ้าอีกคะ”
“อ้าว...คุณเฟซ ไม่เห็นเลยนะคะเนี่ย มาได้ยังไงคะ ได้ข่าวว่าทำงานกับนายดิน” น้ำฟ้าแกล้งทำเป้นเพิ่งเห็นเฟซ
“ค่ะ...ทำงานเสร็จ คุณดินเลยชวนมาทานข้าวกับคุณแม่ที่บ้าน”
น้ำฟ้าเหวอที่เฟซเรียกคุณแม่ของดินเต็มปากเต็มคำ
“เรียกคุณแม่ด้วยอ่ะ” น้ำฟ้าแอบเบะปาก แต่พอเบือนหน้ากลับมาจึงเห็นสายตาดินจ้องอยู่ก่อนแล้ว
“มีแรงกัดคนอื่นได้แบบนี้ ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับคุณเฟซ ปล่อยๆ เขาไปเหอะ ไปครับ เดี๋ยวผมไปส่งบ้าน”
ดินจูงมือเฟซออกไป น้ำฟ้ามองตามเหลียวหลังที่เห็นดินจับมือเฟซ
“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณดิน แต่คุณฟ้า...”
“เชื่อผม เขาตายยาก”
ดินเดินพาเฟซไปที่มอเตอร์ไซค์ แล้วสวมหมวกกันน็อกให้ น้ำฟ้ามองภาพนั้นผ่านกระจกหลัง รู้สึกเจ็บกับภาพที่เห็น เฟซขึ้นนั่งซ้อนแล้วเกาะเอวดิน ดินกระชับมือให้เฟซเกาะเอวเขาแน่นๆ เฟซแอบเขิน
น้ำฟ้ายังนั่งมองอยู่ น้ำตาเริ่มรื้น
ดินออกรถโดยมีเฟซนั่งซ้อนท้ายไปช้าๆ น้ำฟ้ามองผ่านกระจกหลังน้ำตาไหลพราก ขับรถต่อไปไม่ไหว
ขณะนั้นที่หน้าบ้านของน้ำฟ้า ขณะนั้นน้ำฝนยืนส่งทศพรกลับบ้าน
“ผมเสียใจด้วยนะครับ เรื่องฝนกับจอห์น น่าเสียดาย” ทศพรบอก
“ช่างมันเถอะค่ะ มัวแต่เสียดาย เราก็ไม่มีวันได้เดินหน้า”
น้ำฝนบอกแต่ขอบตารื้นขึ้นมา ทศพรเข้าไปหายื่นผ้าเช็ดหน้าให้
“แต่ถ้าอยากร้องไห้ก่อนเดินต่อไป ก็ไม่ผิดนะครับ”
น้ำฝนร้องไห้ออกมา ทศพรทำอะไรไม่ถูก เข้าไปกอดปลอบใจน้ำฝน จังหวะนั้นรถของจอห์นขับเข้ามามาจอดเทียบอย่างเร็ว จอห์นเปิดประตูรถลงมาเห็นทศพรยังกอดน้ำฝนอยู่ ทั้งคู่มองมาที่จอห์นอย่างตกใจ
“What’s Up น้ำฝน นี่มันอะไรกัน ดาร์ลิ้ง คุณกอดกับผู้ชายคนอื่น”
“จอห์น”
“อ๋อ จอห์น เพิ่งเคยเห็นตัวเป็นๆ วันนี้เอง สวัสดีครับ ผมทศ...”
ทศพรยังพูดไม่ทันจบ จอห์นต่อยเปรี้ยงเลย ทศพรล้มลงไปกอง น้ำฝนรีบเข้าไปดูแลทศพร
“หยุดนะ จอห์น ป่าเถื่อน ชอบใช้กำลัง คนบ้า!”
“ไอเลิฟยูโซมัช...นะน้ำฝน ไอมีอะไรสู้ไอ้หมอนี่ไม่ได้”
“คือคุณกำลังเข้าใจ...”
ทศพรพูดยังไม่ทันจบ จอห์นเหวี่ยงหมัดใส่ทศพรเปรี้ยง!
“ไปให้พ้นนะ ไม่ต้องคุย ไม่ต้องถามอะไรอีก ไป”
น้ำฝนไล่จอห์น จอห์นเสียใจเดินไปขึ้นรถ ขับออกไป น้ำฝนดูแลทศพรที่ร้าวระบม
“ทศ เจ็บมั้ย เราขอโทษนะ”
รถฟ้าแล่นเข้ามา ฟ้าบีบแตรลั่นไล่ทศพรที่ขวางทางอยู่ ทศพรลนไปหมด ฟ้าก็ยังบีบรแตรไล่ไม่เลิก
“ผมว่า ผมกลับก่อนดีกว่านะ...วันนี้โชคไม่ดีเลย”
“แต่แท็กซี่ยังไม่มาเลย”
น้ำฝนบอก ฟ้ายังคงกดแตรไล่ทศพร
“ไม่เป็นไรครับ ออกไปรอข้างนอกก็ได้ ดีกว่าตายอยู่ตรงนี้”
ทศพรรีบออกไป แม่บ้านมาเปิดประตู น้ำฟ้าขับเข้าไป น้ำฝนดูก็รู้ว่าพี่สาวอารมณ์เสีย
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นกอหญ้ากำลังเดินกลับบ้านโดยมีต้นเดินตามมาห่างๆ เงียบๆ กอหญ้าหันมามอง ต้นทำไม่รู้ไม่ชี้ กอหญ้าหันกลับเดินต่อ ต้นเดินตาม กอหญ้าหันมาต้นทำไม่รู้ไม่ชี้ กอหญ้าเดินต่อมาถึงหน้าบ้าน
“จะตามอีกนานมั้ย”
“เรื่อยๆ”
“ไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“เบื่อไม่ได้ ถ้าอยากให้เธอเห็นใจ” กอหญ้าหลุดขำออกมา “ฮั่นแน่...ใจอ่อนแล้วใช่มั้ย”
“ไม่”
“กอหญ้า...จริงจังนะ” กอหญ้าไม่มอง ต้นเดินไปประจันหน้า “ในชีวิตไม่เคยจริงจังครั้งไหนเท่าครั้งนี้มาก่อน” กอหญ้าจะหันหนี ต้นจับตัวกอหญ้าให้หันมาและไม่ปล่อย
“อย่าหนีเลย ฉันยอมเผชิญหน้ากับความผิดที่ฉันก่อ ขอแค่โอกาสได้มั้ย”
“ไม่!”
ต้นคอตก
“โอเครู้เรื่อง มาส่งถึงบ้านแล้วนะ กลับนะ”
ต้นเดินกลับออกไป กอหญ้ามองตามใจเสีย แต่ทำใจแข็ง หันหลังเดินจะเข้าบ้าน เจอสายหยุดยืนมองอยู่
“แม่...”
ที่บ้านคุณสดใส ขณะนั้นคุณสดใสกำลังคุยกับน้ำฝนเรื่องน้ำฟ้า
“เพราะแม่เป็นแม่ไง ถึงได้ดูออกว่าลูกสาวแม่กำลังไม่มีความสุขกับคุณวีแล้ว”
คุณสดใสบอกแล้วฟันไปมองน้ำฟ้าที่นั่งซึมอยู่คนเดียว
“เร็วเกินไปนะคะที่จะตัดสิน” น้ำฝนบอก
“แต่แม่ก็ไม่อยากประมาท หมอหมาเพื่อนลูกยังไม่กลับเชียงใหม่ใช่มั้ย”
“คุณแม่คะ” น้ำฝนมองแม่อย่างรู้ทัน
“เอาน่า เพื่อความไม่ประมาท ถ้ายัยฟ้ากับคุณวีเลิกกัน ยังไงยัยฟ้าก็ยังมีเบาะนุ่มๆ ไว้รองรับ ไป แม่ขอทำประวัติหมอหมาหน่อย”
คุณสดใสลากน้ำฝนออกไป
ส่วนที่บ้านดินสายหยุดก็กำลังพูดให้สติกอหญ้าเรื่องต้น
“สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง นับประสาอะไรกับคนติงต๊องอย่างนายต้นที่จะไม่เคยทำผิดพลาด”
“แต่หนูโกรธ”
“ความโกรธทำให้ปิดประตูแห่งโอกาสที่จะมีกัลยาณมิตรนะลูก”
“มีเพื่อนอย่างนายนั่น แหวะ”
“เขาเป็นคน ที่มีทั้งขาวและดำ แต่พื้นฐานจิตใจของเขา แม่ว่าไม่ใช่คนเลวร้าย แม่รู้ว่าเราไม่ได้เกลียดเขาอย่างที่ปากพูด...ให้โอกาสเขาเถอะ”
สายหยุดพูดจบก็เดินออกไป กอหญ้าครุ่นคิดแล้วตัดสินใจ วิ่งออกไป
ต้นเดินมาตามถนน กอหญ้าวิ่งตามมาข้างหลัง
“ไอ้พี่ต้น” ต้นชะงักหันไป เห็นกอหญ้าแล้วดีใจ กอหญ้าหยุดวิ่ง สองคนยืนมองหน้ากัน แต่ยังมีระยะห่าง
“สัญญาได้ป่ะ ห้ามใจร้อน ห้ามปากไว คิดก่อนพูด ทำใจกว้างๆ ลดอีโก้ลงมาเยอะๆ!”
ต้นดีใจ ชูสองนิ้ว
“ด้วยเกียรติแห่งลูกเสือสำรอง”
กอหญ้ายืนยิ้ม ต้นก็ยืนยิ้มให้กอหญ้าอย่างดีใจ
เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อดินเดินเข้ามาก็เห็นสายหยุดกับกอหญ้ากำลังทานอาหารเช้าอย่างอารมณ์ดี
“อารมณ์ดีอะไรกันแต่เช้าครับ”
“คนสองคนที่มองโลกด้วยความรัก ความเข้าใจและไม่หลอกตัวเอง...ย่อมมีความสุขใช่มั้ยกอหญ้า” สายหยุดบอก
“ค่ะแม่ ใช่มั้ยพี่ดิน” กอหญ้าถามพี่ชาย ดินอึ้ง ทำไม่รู้ไม่ชี้
“มั้ง”
“แต่เหลือคนบางคนแถวๆ นี้นะแม่ ที่หนูว่า ชีวิตไม่มีความสุขอย่างแรง”
“นี่ ไม่ต้องมากระทบพี่ พี่มีความสุขดี”
“แม่ก็ว่าดินมีความสุขดี เมื่อวานพาหนูเฟซมาทานข้าว คุยกันกระหนุงกระหนิงขนาดนั้น ก็ต้องมีความสุขสิ ใช่มั้ยกอหญ้า”
“ก็คงงั้นแหละ ตัดพี่ดินไป ก็ยังเหลือคนบางคนแถวๆ โน้นที่ไม่มีความสุข”
“ใครเหรอลูก”
“พี่ฟ้ากับคุณวีค่ะแม่ เขาสองคนตกลงเดินหน้าแต่งงานกันต่อแล้วนะ”
“แล้วจะไม่มีความสุขได้ยังไง”
“ก็ทะเลาะกันอีกแล้ว ยังนึกภาพไม่ออกเลย ว่าจะแต่งงานกันได้ยังไง ป่านนี้ก็ยังไม่คืนดีกันเลยนะ”
ดินร้อนใจขึ้นมาทันที สายหยุดกับกอหญ้าแอบสังเกตปฏิกิริยาของดิน ดินหันมา สายหยุดกับกอหญ้ารีบทำเป็นรับประทานอาหารกลบเกลื่อน
ส่วนที่บ้านคุณสดใสขณะนั้นน้ำฟ้ากำลังพยายามโทรหาคุณวีแต่ก็ยังติดต่อไม่ได้
“ปิดเครื่อง ยังไงกันเนี่ย! เดี๋ยวก็ไม่รักซะหรอก” ดินเดินเข้ามา น้ำฟ้าหันไปเจอก็ตกใจ
“นายดิน...มาทำไม”
“มีอะไรให้ช่วยมั้ย”
“ไม่มีนี่ ทุกอย่างยังอยู่ในความควบคุม”
“คืนดีกับคุณวีหรือยัง”
“ดีแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรนี่ เมื่อกี้ก็เพิ่งวางสายไป คุยกันจิ๊จ๊ะๆ อุ๊ย..หวานมดเรียกแม่อ่ะ”
“โกหก” น้ำฟ้าอึ้ง “คุณปิดผมไม่ได้หรอก”
“มีเครื่องสแกนสมองคนอยู่ในตัวตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ดวงตาเป็นหน้าต่างของความรู้สึก เคยได้ยินมั้ย ตาคุณมันฟ้องว่าไม่ใช่”
“เหรอ...ดูให้ชัดๆ นายไม่ได้เก่งถึงขนาดนั้นหรอก” ดินจับตัวฟ้าแล้วเพ่งมองเข้าไปในดวงตา น้ำฟ้าทำใจแข็ง “เห็นอะไรมั้ย”
“เห็นครับ” เสียงหมอทศพรดังแทรกขึ้น
น้ำฟ้ากับดินสะดุ้ง หันไปจึงเห็นทศพรยืนยิ้มแหยๆ อยู่
“หมอหมา”
“หมอทศครับ พี่ฟ้าครับ แหม...สวีทหวานกับแฟนตั้งแต่เช้าเลยนะครับ”
“ไม่ใช่แฟน!” น้ำฟ้ากับดินบอกออกมาพร้อมกัน
คุณสดใสนั่งลงในห้องรับแขกพร้อมกับบอกทศพรว่า
“นายดินเป็นเพื่อนของน้ำฟ้า แล้วกำลังจะกลับ”
“อ้อ...ครับ”
ดินลุกขึ้น น้ำฟ้าคว้าตัวดินเอาไว้สุดปลายมือพอดี
“เดี๋ยววว”
“ครับ...มีอะไรเหรอคุณ”
“จำไม่ได้หรือไง นายต้องมารับฉันไป...”
“ไปไหน วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ” คุณสดใสถาม
“ไป...หาคุณวีค่ะ พอดีคุณวีอยากเจอนายดิน”
“เจอทำไม”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ว่าอยากเจอทำไม แต่ฟ้าอยากให้เจอ ไป นายดิน ไปนะ หมอหมา”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับหมา เอ้ย...หมอ”
“เฮ้อออ...หมอทศครับ ชื่อหมอทศ”
ทศพรบอก น้ำฟ้ารีบลากดินออกไป คุณสดใสมองตามอย่างเจ็บใจ รู้ว่าน้ำฟ้ารีบชิ่งเอาตัวรอด
“เอ่อ...ที่คุณแม่บอกว่าพี่ฟ้าอยากจะเลี้ยงหมาเลยอยากได้ข้อมูล คง...ไม่อยากได้แล้วมั้งครับ”
“อยากสิจ๊ะ หรือว่าเราไม่อยากคุยกับน้ำฟ้าของแม่”
“อยากครับคุณแม่ครับ”
ทศพรยิ้มเขิน คุณสดใสแอบยิ้มเจ้าเล่ห์หมายมั่นว่าต้องหาทางจับคู่ฟ้ากับทศพรให้ได้
น้ำฟ้าเดินออกมากับดิน จังหวะหนึ่งดินหันมาถามน้ำฟ้า
“พูดจริงหรือเปล่าเนี่ย ว่าคุณวีอยากเจอผม”
“โกหก ฉันแค่ไม่อยากอยู่คุยกับหมอหมา”
“แม่คุณกำลังจะทำอะไรเนี่ย”
“ดูไม่ออกหรือไง”
“แม่คุณกำลังเล็งหมอหมาให้คุณอยู่แทนคุณวี”
“เออ ฉลาด”
“สงสารคุณวี ไม่ได้มีความผิดอะไร แต่กำลังจะถูกเขี่ยทิ้ง”
“ฉันก็กำลังรักษาคุณวีเอาไว้นี่ไง ไปกับฉัน”
“ไปทำไม ไปไหน”
“ช่วยฉันหน่อยนะ ฉันไม่รู้ว่าจะง้อคุณวียังไงดีให้เขาหายโกรธ จริงๆ ฉันเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาโกรธอะไรฉันนักหนา”
“ใช่ธุระของผมมั้ยเนี่ย”
“จะช่วยหรือไม่ช่วย!”
ดินถอนใจ ช่วยก็ช่วย
ขณะนั้นคุณวีอยู่ที่ร้านหนังสือ กำลังเลือกดูหนังสือท่องเที่ยว อีกมุมหนึ่งของร้านเฟซกำลังดูหนังสือคู่มือการถ่ายภาพ ทั้งคู่ได้หนังสือที่ต้องการแล้วเดินออกที่แคชเชียร์ คุณวีและเฟซวางหนังสือเพื่อจะคิดเงินพร้อมกัน คุณวีและเฟซหันมาเจอหน้าหัน ทั้งคู่ดีใจและประหลาดใจไปพร้อมๆ กัน
“คุณเฟซ”
“คุณวี”
หลังจากจ่ายเงินค่าหนังสือเสร็จแล้วทั้งคู่จึงมานั่งคุยกันต่อที่ร้านกาแฟ
“ผมอยากไปเที่ยวครับ” คุณวีบอก
“อย่างคุณวีน่าจะไปมาแล้วรอบโลกนะคะ”
“ไปเพราะเรื่องงานล้วนๆ แต่ไม่เคยมีโอกาสได้ไปเที่ยวแบบอยู่กับตัวเอง กับธรรมชาติจริงๆ สักที”
“เดี๋ยวก็ได้ไปแล้วนี่คะ มิน่าเลยมาหาข้อมูลสถานที่ไปฮันนีมูนกับคุณฟ้า”
คุณวีอึ้งไป
“จะได้ไปหรือเปล่า...ผมก็ยังไม่แน่ใจ”
“คุณวี” เฟซมองคุณวีอย่างตกใจ
“ผมกับคุณฟ้า...เรา...เหมือนห่างกันออกไปทุกที ผมยอมรับว่าตอนนี้ ผมไม่รู้เลยว่าในหัวใจและความคิดของคุณฟ้า เป็นยังไง”
เฟซมองคุณวีอย่างเห็นใจ คุณวียิ้มเศร้าเมื่อพูดถึงน้ำฟ้า
เวลานั้นน้ำฟ้าอยู่หน้าบ้านดินและพยายามโทรศัพท์หาคุณวี โดยมีดินยืนรออยู่ข้างๆ
“เป็นไง”
“ปิดเครื่องไปแล้วอ่ะ ทำไงดี โอย...ทำไงดี ช่วยฉันคิดสิ”
“ไปแผลงฤทธิ์กับเขาเอาล่ะซี่ แล้วทีนี้มาทำโอดโอย”
“ใครจะไปรู้เล่า”
“ไปจุดธูปสวดมนต์ไป”
“เพื่อ”
“ขอพรพระ เผื่อผู้ชายจะได้หายโกรธ”
“บ้า ฉันก็ต้องช่วยตัวเองด้วยสิ แต่...ไม่รู้จะทำไงดีแล้ว”
“แล้วโทรไปเช็กที่บ้านเขาหรือยัง”
“โทรแล้ว แม่บ้านบอกคุณวีไม่อยู่”
“ไปรอเขาที่บ้าน”
“บ้า ฉันไม่ไปหรอก ยังไม่ได้แต่งงานกัน ฉันไม่เหยียบบ้านผู้ชาย เสียเคล็ด”
“ไอ้นั่นก็ไม่เอา ไอ้นี่ก็ไม่ได้ สักทางเหอะ”
“ก็มันไม่ดีสักทางนี่ ทางอื่นไม่มีหรือไง”
“เดี๋ยวจะช่วยโทรด้วยอีกคน”
ดินหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาโทร
ทางด้านคุณวีกับเฟซหลังจากออกจากร้านกาแฟ ทั้งคู่เดินคุยกันมา
“เลยฟังผมบ่นซะยาวเลย”
“เรียกว่าระบายดีกว่าค่ะ”
“น่าเบื่อมั้ยครับ”
“เฟซเห็นใจคุณวีนะคะ”
“ผมรู้สึกว่า กำลังไล่ตามความรักที่ไม่มีตัวตนยังไงก็ไม่รู้”
“ไม่หรอกค่ะ ถ้ามันไม่มีตัวตน แล้วจะมาถึงจุดๆ นี้ได้ยังไงคะ”
“แค่รู้สึกน่ะครับ ถ้าไม่ใช่อย่างที่คิด ก็ถือว่าผมคิดมากไป แต่ถ้าใช่...”
“ไม่หรอกค่ะ มันต้องใช่ เฟซรู้สึกว่าคุณวีกับคุณฟ้าเกิดมาเพื่อกันและกัน”
“เหรอครับ”
“เฟซให้กำลังใจคุณวีนะคะ”
“ขอบคุณครับ...เอ๊ะ...พกกล้องถ่ายรูปมาด้วยเหรอครับ”
“ว่าจะไปลองถ่ายรูปดูน่ะคะ ไปด้วยกันมั้ยคะ”
“ก็ดีครับ วันนี้ผมเซ็งๆ เดี๋ยวจะไปเป็นนายแบบให้”
เฟซยิ้มอย่างยินดี คุณวีเดินไปกับเฟซดูอารมณ์ดีขึ้น
น้ำฟ้าเข้ามานั่งหน้าเบื่ออยู่ในบ้าน ดินเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำและขนม
“อ่ะ กินซะ จะได้มีแรงจิ้มต่อ”
“จิ้มอะไร”
“โทรศัพท์ไง”
“ไม่เอาแล้ว”
“อย่าเพิ่งถอดใจ ความรักแท้มันย่อมมีอุปสรรค ยิ่งอุปสรรคเยอะ มันจะยิ่งเป็นตำนานเล่าขานให้ลูกหลานฟัง”
ดินหยิบมือถือของน้ำฟ้ายัดใส่มือให้ แต่น้ำฟ้าวางดินจับโทรศัพท์ยัดใส่มือใหม่ น้ำฟ้าวางดินจับยัดไปใหม่ ระหว่างนั้นสายหยุดกับกอหญ้าแอบดูอยู่
“แม่ว่ามั้ย”
“ว่างั้น”
“เราควรทำอะไรมั้ย”
“ลุ้นลูก”
“แค่นี้เหรอแม่”
“ของแบบนี้ แล้วแต่บุพเพที่สร้างสมกันมา เราไปทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้หรอก”
“แล้วถ้าทำ”
“ถ้าคู่กันแล้ว ไม่ต้องทำอะไร ยังไงก็ต้องได้อยู่ด้วยกัน แต่ถ้าไม่ใช่ ทำให้ตายก็ไม่มีประโยชน์”
“โอเครู้เรื่องจ๊ะ”
สายหยุดและกอหญ้าแอบดูดินกับน้ำฟ้าต่อไป ดินยังไม่เลิกยัดมือถือใส่มือน้ำฟ้า จนในที่สุดน้ำฟ้าก็ยอมแพ้
“โทรต่อก็ได้”
น้ำฟ้ากดเบอร์มือถือคุณวี ดินนั่งลงช่วยป้อนขนม สองคนดูสนิทสนมและทำทุกอย่างโดยไม่รู้ตัว
“ติดคอ...น้ำๆๆ”
ดินช่วยป้อนน้ำให้ฟ้า
“เอาขนมอีกป่ะ”
“สองชิ้นเลย”
ดินป้อนขนม น้ำฟ้ากดเบอร์คุณวีแล้วรอสาย
ขณะนั้นคุณวีอยู่ที่สานสาธารณะและกำลังเป็นนายแบบให้เฟซถ่ายรูปตามมุมต่างๆ ทั้งสองคนสนุกสนานกันมาก...คุณวีโพสท่าไม่เป็น เฟซมาช่วยจัดให้ ทำให้ทั้งคู่ได้ใกล้ชิดกันแต่ทั้งคู่ยังไม่ได้คิดอะไร บรรยากาศชื่นมื่น มิตรภาพงอกเงย
อีกด้านหนึ่งบีบีมายืนอยู่ที่วัด
“คนเราจะมาหนีความรับผิดชอบกันง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง”
บีบีบ่นแล้วเดินเข้าไปในวัด ขณะนั้นธีรเทพนุ่งขาวห่มขาวกำลังกวาดลานวัดด้วยท่าทางสงบ บีบีเดินเข้ามาเผชิญหน้าธีรเทพ
“นายธีรเทพ”
“อ้าว...บีบี” ธีรเทพทักบีบีด้วยท่าทางนิ่งมาก
“เป็นอะไร”
“เป็นคนที่ควรจะรู้ตื่น รู้เบิกบาน หาทางหลุดพ้นจากวัฏฏะสังสาร”
“จะบวช”
“ใช่”
“ตอนนี้”
“ใช่”
“ทำไม ฉันทำให้นายอยากหนีไปจากทางโลกขนาดนี้เลยเหรอ”
ธีรเทพอึ้งเดินหนี บีบีจะแหกปากเรียกแต่ยั้งไว้ เกรงใจวัด รีบตามไป
ธีรเทพหยุดเดิน หันไปหาบีบีช้าๆ นิ่งๆ
“มารผจญ”
บีบีอยากด่ามาก แต่รักษามารยาท
“ฉันจะยอมให้ก่อน เพราะนี่คือเขตอภัยทาน”
“อืม...ดวงตาชักเริ่มเห็นธรรม”
“เห็นมานานแล้วย่ะ”
“แล้วทำไมไม่ปล่อยวาง ปล่อยให้ฉันไปที่ชอบๆ หมายถึงที่ๆ ทำให้ใจฉันสงบนะ ไม่ใช่ไปตาย”
“จะไปตายหรือไปสงบก็ยังไม่ได้ทั้งนั้น เพราะนายยังมีภารกิจที่ต้องทำให้เสร็จ”
“งานแต่งงานคุณฟ้าน่ะเหรอ”
“ใช่”
“ฉันจะทำได้ไง ในเมื่อเธอยังไม่ให้อภัยฉัน ฉันทำมันต่อไปไม่ได้ ใจมัน...เฟล”
“โอเค...นายธีรเทพ กลับมาเถอะ”
“อีกนิดซิ”
“อะไรอีกนิด”
“เหตุผลและแรงจูงใจที่จะดึงฉันออกไปจากโลกแห่งความสงบ”
“เงิน!”
“โอเค!” ธีรเทพบอกอย่างลืมตัว แต่พอรู้สึกตัวจึงเปลี่ยนท่าทีใหม่ “ไม่ เงินไม่ใช่เรื่องใญ่สำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว”
“แล้วอะไรใหญ่”
“ใจ! ถ้าใจมันเฟล ล้มเหลว มันก็ทำอะไรไม่ได้”
“โอเค ฉันจะหายโกรธและยกโทษให้นาย”
“ตลอดไปด้วย...สาบานต่อหน้าพระ”
“สาบาน”
“ไป!นี่แหละที่ต้องการ” ธีรเทพจูงมือบีบีแล้วพาเดินออกไป
“โห...ไวปานว่อก นี่ ไม่ต้องจับมือ”
“อย่าผิดคำสาบาน” บีบีฉีกยิ้มทันที ธีรเทพลั้ลลามาก พูดไม่หยุด จากท่าทีที่สงบกลายมาเป็นธีรเทพคนเดิม “เราต้องติดต่อทุกอย่างใหม่หมด เพราะถ้าไปที่เดิม คงถูกด่าบรรพบุรุษกลับมา”
ส่วนที่บ้านดิน ขณะนั้นน้ำฟ้ากับดินกำลังนั่งเซ็ง เพราะติดต่อคุณวีไม่ได้ จนกระทั่งมือถือของดินดังขึ้น
“คุณเฟซ” น้ำฟ้าแอบแบะปาก ดินรับสาย “ครับคุณเฟซ” น้ำฟ้าแกล้งดูดน้ำเสียงดังมาก “ชู่ว์! เบาๆ สิ”
น้ำฟ้าทำไม่รู้ไม่ชี้ “อะไรนะครับ...อยู่กับคุณวี!”
“อะไรนะ” น้ำฟ้าแย่งมือถือดินมาพูด “คุณเฟซ คุณวีอยู่ไหน แล้วไปอยู่กับคุณได้ยังไง แล้วทำไมเขาไม่รับสายฉัน แล้ว...”
ดินแย่งมือถือกลับมา
“หยุดพูดก่อน! เฉยๆ!” ดินบอกแล้วพูดกับเฟซต่อ
“ครับ รบกวนคุณเฟซช่วยบอกคุณวีหน่อยได้มั้ย ว่าคุณฟ้าอยากคุยด้วยมาก โอเคครับ แล้วเจอกัน” ดินวางสายหันมาดุน้ำฟ้า
“คุณต้องง้อคุณวี ไม่ใช่ไปวีนใส่ จำไม่ได้หรือไง”
“โอเค ฉันจะใจเย็น”
น้ำฟ้าพยายามใจเย็น แต่ดินรู้สึกยังไม่ค่อยไว้ใจสักเท่าไหร่
คุณวียืนรออยู่เมื่อน้ำฟ้าเดินมากับดิน เมื่อเจอหน้ากันทั้งสองคนมองกันอึ้งๆ ดินเดินไปหาเฟซ แล้วแยกกันออกมาอยู่ห่างๆ น้ำฟ้าค่อยๆ เดินเข้าไปหาคุณวี
“คุณตามหาผมเหรอครับ”
น้ำฟ้าทนไม่ไหววีนใส่คุณวี
“ก็ใช่น่ะสิคะ ปิดมือถืออยู่ได้ทั้งวัน ถ้าฉันถูกรถชนตาย คุณจะรู้เรื่องมั้ย”
ดินกุมขมับ
“เวร”
คุณวีไม่พอใจ
“ผมก็ต้องการเวลานอกเป็นเหมือนกันนะครับ ไม่ใช่จะมีแค่คุณคนเดียวที่ต้องการมัน”
น้ำฟ้าอึ้ง ดินและเฟซก็อึ้งไปตามๆ กันที่เห็นคุณวีโต้กลับน้ำฟ้าครั้งนี้!
โปรดติดตามอ่านตอนที่ 28 วันพรุ่งนี้
วันจันทร์ที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2554
