เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 19
ดินถูกน้ำฟ้าตบจนหน้าหัน เขาค่อยๆ หันกลับมา น้ำฟ้ามองหน้าด้วยความโกรธและเสียใจ ฮันนี่เข้ามาขวางระหว่างดินกับน้ำฟ้า
“จะบ้าหรือไง ตบแฟนฉันทำไม”
น้ำฟ้าผลักฮันนี่ออกไป
“ถอยไป”
“โอ๊ย”
ฮันนี่ลุกขึ้นมาจะเอาเรื่องฟ้า สายหยุดวิ่งเข้ามาเห็นตกใจ น้ำฟ้าหันไปชี้นิ้วสั่งฮันนี่ด้วยท่าทางโหดและเอาจริง
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลย ไม่งั้นจะโดนอีกคน”
“แก”
“ฮันนี่” ดินเรียก ฮันนี่ชะงัก
“นายโกหกฉัน” น้ำฟ้าต่อว่าดิน
“ผมโกหกคุณเรื่องอะไร”
“ความจริงเรื่องฐานะของนายไง” ดินอึ้ง ฮันนี่ร้อนใจทันที “นายเห็นฉันเป็นอะไร ตัวตลก หรือนึกสนุก หรืออะไร”
น้ำฟ้าเข้าไปทุบตีดิน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฟ้า”
แต่น้ำฟ้าไม่หยุด ดินยืนนิ่งให้น้ำฟ้าลงไม้ลงมือได้ตามใจ
“เอาเลย ถ้ามันทำให้คุณ โกรธและเกลียดผมน้อยลง”
น้ำฟ้าอึ้ง ฮันนี่ไม่พอใจแต่ทำเป็นซื่อ โยนหินถามทาง
“ดินโกหกอะไรเธอ เรื่องฐานะ ฐานะดินทำไม ใครบอกอะไรเธอ”
“ไปถามแม่เธอดูสิ”
น้ำฟ้าวิ่งหนีออกไป ดินจะวิ่งตาม ฮันนี่ห้ามเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนค่ะดิน ฮันนี่อยากรู้ว่ามีเรื่องอะไรกันแน่”
“ปล่อยผม”
ดินวิ่งตามน้ำฟ้าออกไป ฮันนี่ไม่พอใจ ร้อนใจเรื่องที่น้ำฟ้าเพิ่งพูดออกมา เสียงมือถือดังขึ้น ฮันนี่เห็นเบอร์แล้วรีบกดรับ
“แม่ทำอะไรลงไปเนี่ย”
ฮันนี่ต่อว่าแม่ด้วยความโกรธแล้วเดินออกไปอีกทางหนึ่งสายหยุดสงสัย จะตามฮันนี่ไปแต่ก็เป็นห่วงดิน
น้ำฟ้าเดินลิ่วๆ ออกมาด้วยความรู้สึกที่ทั้งเสียใจทั้งโกรธ ดินวิ่งตามมา
“คุณฟ้า”
น้ำฟ้าเห็นดินตามมา ก็รีบวิ่งหนี ดินรีบวิ่งตามจนทัน เขาเข้ามาจับมือน้ำฟ้าเอาไว้
“ปล่อยฉัน ปล่อย”
“ไม่ปล่อย คุณต้องฟังผมก่อน”
“ฟังทำไม ในเมื่อไม่เคยมีความจริงออกจากปากของนาย”
“ไม่จริง ที่ผ่านมาผมพูดความจริง แต่คุณเลือกที่จะไม่เชื่อเองต่างหาก”
“นายนี่มันทุเรศจริงๆ โยนความผิดให้คนอื่นได้ตลอดเวลา หึ นายกับฮันนี่นี่มันเป็น
มวยถูกคู่จริงๆ เลวกินกันไม่ลง”
น้ำฟ้าจะหนีอีก ดินรวบตัวมากอดเอาไว้แล้วกระซิบที่ข้างหูน้ำฟ้า
“ฟังผมสักนิดได้มั้ย ขอร้อง”
ดินกอดน้ำฟ้าแน่น แต่เต็มไปด้วยสัมผัสแห่งความรัก จนทำให้น้ำฟ้ารู้สึกอ่อนไหวภายในอ้อมกอดแข็งแรงนั้น ยืนนิ่งไปชั่วขณะ
ต้นขี่มอเตอร์ไซค์โดยมีกอหญ้าซ้อนท้ายเข้ามาจอดหน้าบ้าน สายหยุดวิ่งไปหากอหญ้าทันที
“กอหญ้า! มีเรื่องกันใหญ่แล้ว”
“ใครมีเรื่องกับใครแม่”
กอหญ้าถามอย่างแปลกใจ
+ + + + + + + + + + + +
ขณะนั้นดินยังคงกอดน้ำฟ้าแน่นไม่ยอมปล่อย ต้น กอหญ้า สายหยุดวิ่งมาเห็น ทั้งหมดชะงัก ยืนดูอยู่อย่างเงียบๆ
“ปล่อยฉัน”
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังใคร แต่ก็ไม่จำเป็นที่ผมต้องบอกใคร เมื่อทุกคนเข้าใจไปอย่างนั้น ผมก็ปล่อยเลยตามเลย”
“สรุป ฉันและทุกคนผิดที่สรุปว่านายจน โง่ ที่มองไม่เห็นว่าจริงๆ แล้วครอบครัวนายรวยถึงขั้นเป็นมหาเศรษฐี”
ต้นตกใจ หันมองหน้ากอหญ้าทันที กอหญ้ามองหน้าต้นอึ้งๆ ยิ้มหน้าเสีย ต้นเดินหนีออกไปทันที
“ทำไมคุณต้องชอบหาคนผิด ในเมื่อเรื่องบางเรื่องมันไม่มีใครผิดใครถูก”
“สรุป ฉันและนายผิดกันคนละครึ่ง”
“คุณฟ้า”
“นายจะมาแคร์อะไรกับความรู้สึกของฉัน”
“ก็คุณเป็นเพื่อนผม”
“แต่ฉันไม่คิดว่านายเป็นเพื่อนฉันอีกต่อไปแล้ว” ดินอึ้ง ยอมปล่อยน้ำฟ้าแต่โดยดี
“เพื่อน ต้องคบกันด้วยความจริงใจ ไม่ใช่โกหกรายวันอย่างที่นายทำ ยังมีความจริงอะไรที่นายยังปกปิดเอาไว้อีกมั้ย” ดินอึ้ง ไม่กล้าพูดว่า...ความจริงที่ยังปกปิดเอาไว้คือความรักที่มีต่อฟ้า
“ถ้ามี นี่คือโอกาสสุดท้าย ขอให้บอกฉัน” ดินยังคงอ้ำอึ้ง ได้แต่ส่ายหน้า
“ฉันจะถือว่านี่คือ คำตอบสุดท้าย แต่นับจากวันนี้ ระหว่างนายกับฉัน เราเป็นแค่คน
รู้จักกันเท่านั้น”
น้ำฟ้าเดินหนีจากดินไป ดินอึดอัด อัดอั้นแทบระเบิด กอหญ้าและสายหยุดสงสารดินมาก เดินเข้าไปหาดินปลอบใจอย่างไร้คำพูด
ทางด้านฮันนี่เมื่อกลับมาบ้านก็โวยวายกับยลลดา
“แม่ไปพูดกับพวกนั้นทำไม”
“ก็มันหมั่นไส้ หนอย มาข่มว่าลูกเขยมันรวยงั้นงี้ ส่วนนายดินมีแต่ตัว! ฉันก็ต้องตอกกลับไปให้มันรู้สิ ว่าแกก็มีดีไม่แพ้ลูกมัน”
“โอ๊ย! แต่มันไม่ใช่ตอนนี้”
“ตอนนี้หรือตอนไหนก็เหมือนกัน ยังไงสักวัน ฐานะของนายดินก็ต้องถูกเปิดเผย”
“นี่แม่จะมาช่วยหนู หรือทำให้มันแย่ลงนะ”
“แกต้องขอบคุณฉันถึงจะถูก ถ้าไม่ได้ฉัน ป่านนี้แกก็ยังมัวแต่คลำทาง อืดอาด”
“หนูถามแม่ประโยคเดียว แล้วหลังจากนี้ถ้าแม่ไปพูดเรื่องเงินเรื่องทอง คิดเหรอว่าพวกนั้นจะไว้ใจ แล้วหนูก็ต้องแก้ตัวอีกเท่าไหร่ว่ารู้แล้วทำไมไม่พูด โอ๊ย! อะไรอยู่ในสมองแม่เนี่ย”
ฮันนี่หงุดหงิดเดินเข้าข้างในไป
“เออ ฉันมันไม่มีอะไรดี เก่งกว่าฉันก็จัดการเองแล้วกัน ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของแกอีกแล้ว น้อยใจ”
ยลลดาอารมณ์เสียมาก ฮันนี่เดินกลับมา
“ไม่ได้! ยังไงแม่ก็ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้”
“จะให้ฉันทำอะไร”
ยลลดาถามอย่างแปลกใจ
+ + + + + + + + + + + +
วันต่อมาที่ร้านรักนิรันดร์ดินกำลังเคาะรูปถ่ายของน้ำฟ้าและคุณวีในคอมพิวเตอร์ที่ตกแต่งเสร็จแล้ว คุณวียืนดูอยู่ด้วยความพอใจ ในขณะที่น้ำฟ้ายืนมองอย่างเฉยเมย บีบีและธีรเทพกำลังเลือกดูแบบการ์ดและข้อความอยู่ใกล้ๆ
ระหว่างนั้นคุณสดใสจูงมือน้ำฝนที่หน้าเครียดเข้ามาในร้านรักนิรันดร์
“เราก็เลือกชุดของเราไว้ซะเลย พอจบงานแต่งพี่ ต่อไปก็งานเราแล้ว จะได้ไม่เสียเวลา”
“แม่คะ ขากลับ แม่กลับกับพี่ฟ้านะ หนูมีธุระ”
น้ำฝนเดินออกไปเลย โดยไม่สนใจคุณสดใสที่ยืนงงอยู่
“นึกจะมามีธุระอะไรขึ้นมาตอนนี้นะ”
ขณะนั้นสายหยุดกำลังเดินสำรวจร้าน เห็นฝุ่นจับตรงไหน ก็เอาผ้าเช็ดฝุ่นในมือเช็ดจนเอี่ยม คุณสดใสเข้าใจผิดคิดว่าสายหยุดเป็นคนใช้
“นี่ แม่บ้าน! คุณฟ้ากับคุณวีมาแล้วใช่มั้ย” สายหยุดมองไปข้างๆ ข้างหลัง ไม่เห็นมีแม่บ้าน
“ฉันเรียกเธอนั่นแหละ”
“อ๋อ ค่ะ มีอะไรคะ”
“รู้จักคุณฟ้ากับคุณวีมั้ย”
“รู้จักค่ะ”
“นั่นแหละ ไปบอกเขาทีว่าฉันมาแล้วนะ”
“ฉันไหนคะ”
คุณสดใสไม่ทันได้ตอบ กอหญ้าเดินเข้ามาซะก่อน
“แม่ หนูเอากับข้าวไว้ในครัวแล้ว หนูไปออฟฟิศนะ”
“แม่”
คุณสดใสถึงกับอึ้ง กอหญ้ายกมือไหว้คุณสดใส
“สวัสดีค่ะ”
คุณสดใสรับไหว้อย่างอึ้งๆ
“จ้ะ”
“วันหยุดยังต้องทำงานอีกเหรอลูก” สายหยุดถามลูกสาว
“งานด่วนจ้ะ”
กอหญ้ารีบเดินออกไป คุณสดใสมองหน้าสายหยุด
“แม่”
“ค่ะ แม่เฉยๆ ค่ะ ไม่ใช่แม่บ้าน ตกลงฉันไหนคะ”
คุณสดใสยิ้มหน้าเสีย
+ + + + + + + + + + + +
ดินหันจากหน้าจอคอมพิวเตอร์มาคุยกับคุณวีและน้ำฟ้า
“โอเคมั้ยครับ”
“ผมโอเคนะ สวยดี คุณฟ้าล่ะครับ”
“ก็ต้องโอเคสิคะ คุณดินเจ้าของเวดดิ้งสตูดิโอรักนิรันดร์ที่ติดอันดับท็อปเท็นของประเทศอุตส่าห์ลดตัวลงมาทำให้เราทั้งที ไม่ใช่แค่ตากล้องไก่กา”
ธีรเทพและบีบีที่กำลังเลือกการ์ดแต่งงานอยู่ ตกใจ หันมามองทันที
“เฮ้ย /หา”
“อะไรนะครับ! เจ้าของที่นี่เหรอ”
คุณวี บีบีหันมองดินด้วยความประหลาดใจ ดินถอนใจยาว เซ็ง เครียด แต่ไม่ตอบโต้
“คุณดินคงจะนึกสนุกน่ะค่ะ เลยหลอกพวกเราเล่นๆ ขำๆ คงอยากเห็นความหน้าโง่ของเรา จะได้เอาไปเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างงานระดับอินเตอร์ที่ใช้นามแฝงว่ามิสเตอร์ดีเจ ไหนจะธุรกิจส่งออกดอกไม้และที่ดินมูลค่านับพันล้าน ว้าว”
“รู้ละเอียดดีนะครับ” ดินย้อนถาม
“แน่นอนค่ะ ถูกหลอกมาเยอะ ก็ต้องหาข้อมูลเพิ่มเติม จะได้ไม่โง่อีก”
คุณวียิ้มเครียด บีบีลากธีรเทพออกไปทันที
“ก็ดีครับ...” ดินลุกขึ้นยืน
“ผมจะได้ไม่ต้องอธิบายอะไรอีก ถ้าเป็นผมพูด คุณก็จะไม่เชื่อ ไปรู้จากคนอื่นแบบนี้น่ะดีแล้ว”
ดินเดินหนีไป น้ำฟ้ามองตามอย่างเจ็บใจ คุณวีมองน้ำฟ้าที่มองตามดิน ด้วยความรู้สึกหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก
บีบีลากธีรเทพออกมาแล้วตีแขนธีรเทพดังเพี๊ยะ
“แล้วทำไมไม่ยอมบอก ไม่ยอมพูด อมเอาไว้ทำไม เก็บปากเอาไว้อมเหรียญตอนตายแล้วโน่น”
“อุวะ”
“ขึ้นเสียง”
ธีรเทพลดอารมณ์ลง
“อุวะ ก็ไอ้ดินมันไม่ยอมให้ฉันพูด”
“มิน่าล่ะ ฉันถึงได้รู้สึกว่า โหงวเฮ้งคุณดิน มันไม่ธรรมดา หน้าตาดูดีมีฐานะ ผิดกับคนบางคน” บีบี ปรายตามองธีรเทพ
“แล้วนายอ่ะ เป็นอะไร อย่าโกหกนะ เอาความจริง”
“หุ้นส่วน...สองเปอร์เซ็นต์” ธีรเทพบอกอย่างภูมิใจ
“มิน่า..ออร่าไม่เกิด”
“เฮ้ย แต่ข้างในทองเนื้อแท้นะครับ อยากดูมั้ยล่ะ จะเปิดให้ดู”
“ว้าย ทะลึ่ง!”
“ทำไม เสียดายหรือไง หรืออยากจะกลับไปตามจีบไอ้ดินเหมือนเดิม อยากได้แฟนรวยไม่ใช่เหรอ”
“คนอย่างฉันเดินหน้าแล้ว ไม่เคยถอยหลังกลับย่ะ ฉันมีศักดิ์ศรี ไม่เหมือนชะนี...”ฮันนี่และยลลดาเดินเข้ามา บีบีเห็นแล้วอึ้ง “บางตัวที่อยู่แถวๆ นี้ วันๆไม่ทำอะไร คอยวิ่งร้องเรียก ผัวๆๆ”
“อุ๊ย ที่นี่เลี้ยงชะนีด้วยเหรอ ฮันนี่” ยลลดาหันไปถามลูกสาว
“มันกำลังว่าหนูค่ะแม่ นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันกำลังจะต้องคุยเรื่องมงคล แกโดนแน่”
“กลัวที่ไหน”
“ชิ ดินอยู่ไหน”
+ + + + + + + + + + + +
ดินเดินเข้ามาข้างในบ้านขณะที่คุณสดใสกำลังนั่งคุยอยู่กับสายหยุด
“ว่าไงจ๊ะ นายดิน เอ้ย คุณดิน”
“สวัสดีครับ เรียกผมเหมือนเดิมดีกว่าครับ”
“แหม ติดดิน ไม่ถือตัว”
น้ำฟ้าและคุณวีเดินตามเข้ามา คุณวียกมือไหว้คุณสดใส
“สวัสดีครับคุณแม่”
“สวัสดีค่ะ คุณวี เป็นไงจ๊ะ ทุกอย่างโอเคดีมั้ย”
คุณวียังไม่ทันได้ตอบเพราะฮันนี่และยลลดาเดินเข้ามาพร้อมธีรเทพและบีบี น้ำฟ้าและคุณวีประหลาดใจ ฮันนี่มองน้ำฟ้าด้วยความเกลียดชังปนริษยา
“ต๊ายๆๆ อยู่กันพร้อมหน้าเลย สวัสดีนะคะทุกคน คุณพี่สดใส และคนนี้คงเป็นคุณแม่ของลูกดิน”
“ค่ะ” สายหยุดตอบรับอย่างงงๆ
“มากันทำไมเหรอจ๊ะ อ้อ หรือว่าน้องย้วย เอ้ย น้องยลลดาจะกลับเมืองนอกแล้วพาลูกสาวกลับไปด้วย ไปให้พ้นๆ เลยใช่มั้ย” คุณสดใสแกล้งถาม
“แหม...จะรีบกลับไปไหนล่ะคะ ยังไม่จัดการเรื่องสำคัญเลย ดิฉันจะมาคุยเรื่องงานแต่งของดินกับฮันนี่น่ะค่ะ ฮะๆๆ”
ดินอึ้ง น้ำฟ้าเมินหน้าหนีทันที
“ปกติต้องให้ฝ่ายชายไปฝ่ายไปคุยก่อนไม่ใช่เหรอคะ” สายหยุดย้อนถาม
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๊ยนไม่ถือ”
“ต๊าย!ให้แม่มาขอผู้ชาย หน้าไม่อาย” บีบีบอก
“แรงอ่ะ เบาๆ หน่อยก็ได้” ธีรเทพต่อว่าบีบี
“ไม่สน”
คุณวีอึดอัดใจที่จะอยู่ต่อ
“ผมขอตัวแล้วกันนะครับ คิดว่านี่คงเป็นเรื่องภายในครอบครัว”
“อยู่ด้วยกันสิคะ อยู่ด้วยกันเยอะๆ ฮันนี่อยากให้มีสักขีพยาน ได้มั้ยคะดิน”
ดินอึดอัด รู้ดีว่าฮันนี่ต้องการบีบบังคับ
+ + + + + + + + + + + +
ยลลดานั่งลงทุกคนต่างอึดอัดในขณะที่ฮันนี่และยลลดายิ้มร่า
“ก่อนอื่น ต้องขอแก้ตัวให้ลูกสาวก่อนนะคะว่า เดี๊ยนเป็นคนไปสืบข้อมูลของลูกดินเองทั้งหมด ลูกฮันนี่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย”
“เหรอคะ” บีบีทำหน้าไม่เชื่อ
“ให้อยู่เป็นสักขีพยานเฉยๆ ไม่ได้ให้เสนอหน้า เวลาไม่ใช่” ฮันนี่ต่อว่าบีบี
“อุ๊ย..แรงอ่ะ ขนาดต่อหน้าว่าที่แม่สามีนะเนี่ย”
“จะคุยอะไรกันก็รีบคุยเถอะค่ะ มีเรื่องสำคัญกว่าต้องรีบไปทำ” น้ำฟ้าบอก
“ใช่ค่ะ น้องยลลดา คุณวีกับลูกฟ้าต้องไปดูเรือนหออีกนะคะ เอ๊..หลังนั้นสักร้อยกว่าล้านได้มั้ยคะคุณวี” คุณสดใสแกล้งถามคุณวี
“แหม ร้อยกว่าล้าน คงแค่ไม่กี่ตารางวา แต่บ้านลูกดินที่เมืองกาญจน์เป็นพันๆ ไร่ อุ๊ยอย่างต่ำคงสักพันล้านมั้งคะ” ยลลดาบอก
“ไม่ถึงหรอกค่ะ ไม่นิยม ปลูกแค่พออยู่พอนอน ตกลงจะเกทับกันอีกนานมั้ยคะ”
สายหยุดถาม คุณสดใสกับยลลดาถึงกับสะอึก
“เข้าเรื่องเลยก็ดีค่ะ แต่งกันเมื่อไหร่ดีคะ คือเดี๊ยนเจอนักข่าวบ้อยบ่อย ไม่รู้จะตอบสังคมเขายังไงดีอ่ะค่ะ”
“ก็ตอบไปเลยค่ะ ว่าจะรอให้ดินบวชก่อน”
“บวช”
ฮันนี่กับยลลดาอุทานออกมาพร้อมกัน ดินแปลกใจแม่ เพราะไม่เคยรู้มาก่อน ทุกคนตกใจ
“ค่ะ ดินเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว ก็ต้องทำหน้าที่ก่อน บวชก่อนเบียดไงคะให้แม่ได้เกาะชายผ้าเหลืองขึ้นสวรรค์”
“จะบวชนานแค่ไหนคะ”
“สักสามพรรษา”
“สามพรรษา”
ฮันนี่กับยลลดาถึงกับตาโต
“ฮ้าๆๆ” คุณสดใสหัวเราะอย้างสะใจฮันนี่กับยลลดาไม่พอใจอย่างแรง คุณสดใสหุบปากทันที
“อุ๊ย..รู้สึกว่ากำลังเสียมารยาท”
ฮันนี่และยลลดารู้สึกอายมาก ในขณะที่ทุกคนแอบสะใจ ดินแอบโล่งใจ
+ + + + + + + + + + + +
น้ำฟ้า บีบี หัวเราะขำกันออกมาจากร้าน
“สะใจเป็นบ้าเลย หน้าแตก ร่วงลงพื้นดังเป๊งๆๆ ฮ่ะๆๆ”
“บ้า แกก็พูดไปใครบอกดังเป๊ง ดังโพล๊ะ ต่างหาก “
“แต่ น่าสงสารคุณฮันนี่นะครับ” คุณวีบอก น้ำฟ้ากับบีบีหยุดหัวเราะทันที รีบเก็บอาการ
“เวลาที่เรารักใครอีกคนมากกว่า เหมือนตกเป็นเบี้ยล่าง เขาจะทำอะไรก็ต้องยอม”
น้ำฟ้าอึ้ง คุณวีสบตาเหมือนจะบอกความนัยอะไรบางอย่าง บีบีเริ่มรู้สึกว่าเป็นส่วนเกิน
“ขอชิ่ง เอ๊ย...ไปเก็บของก่อนนะ พอดีนึกขึ้นได้ว่า ยังเคลียร์งานกับนายธีรเทพไม่เสร็จ”
บีบีรีบเข้าไปข้างในอย่างเร็ว
“รีบพาคุณแม่กลับบ้านก่อนดีกว่าครับ รออยู่ที่รถนานแล้วเดี๋ยวท่านจะเพลีย” คุณวีบอก
“ค่ะ”
น้ำฟ้าเดินตามคุณวีไปอย่างไม่ค่อยสบายใจ รู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ
ขณะเดียวกันนั้นดินยืนมองน้ำฟ้าและคุณวีเดินเคียงคู่กันไปด้วยสายตาเศร้าหมอง สายหยุดเดินเข้ามามองตามสายตาดิน ก่อนจะถอนใจ
“แม่ทำได้ดีที่สุดแค่นี้แหละนะ สุดท้ายแล้ว ทั้งหมดจะลงเอยยังไง มันก็ขึ้นอยู่กับดินกับหนูฟ้า”
ดินไม่ตอบสายหยุด สายหยุดหนักใจกับความปากแข็งของลูกชายเดินกลับเข้าข้างในไป
+ + + + + + + + + + + +
บีบีกำลังเก็บของลงกระเป๋าเตรียมจะกลับ ธีรเทพวิ่งเข้ามาตื่นเต้นมาก
“บีบี! มันน่าตื่นเต้นมาก”
“น่าตื่นเต้นของนาย ฉันไม่ไว้ใจ”
“ก็ให้ฉันนัดผู้ชายให้ นัดให้แล้วไงหรือเปลี่ยนใจ ก็ได้นะ”
ธีรเทพเดินออกไป บีบีเหนี่ยวธีรเทพกลับมาทันที
“เดี๋ยว หัวก็ไม่ล้าน ทำใจน้อยไปได้..ว้ายยย มันน่าตื่นเต้นมากอ่ะ”
ธีรเทพหมั่นไส้บีบีมาก
+ + + + + + + + + + + +
ขณะนั้นต้นอยู่ที่ออฟฟิศกำลังนั่งทำแบบที่คอมพิวเตอร์ กอหญ้าเดินเข้ามาเห็นต้นนั่งอยู่แล้ว กอหญ้าชะงัก
“ขอโทษมาช้า จะให้ทำอะไร”
“ช่วยไปนั่งห่างๆ เงียบๆ”
“นี่...ฉัน...”
“ขอโทษ”
“ใช่ ขอโทษที่ไม่ได้บอกนายเรื่อง...โอ๊ย แล้วมันจะสำคัญอะไรนักหนากะอีแค่เรื่องรวยจน”
“มันไม่ใช่แค่เรื่องรวยจน มันเป็นเรื่องศักดิ์ศรี”
“ศักดิ์ศรีอะไร”
“ศักดิ์ศรีของฉันไง ฉันหาทางช่วยเธอให้มีรายได้ เพราะคิดว่าเธอลำบาก แทนที่จะบอกว่าไม่ได้ลำบากอะไร กลับไม่พูด ปล่อยให้ฉันเสร่อแป๊ะ”
“นายชอบคิดเองเออเอง”
“ก็ฉันเป็นคนอย่างนี้”
“ซึ่งนายก็โทษฉันไม่ได้ เพราะฉันเป็นคนไม่ชอบพูด”
“ไม่ใช่ เธอเป็นคนที่ชอบเห็นคนอื่นทำอะไรทุเรศๆ”
“มันไม่ได้ทุเรศนะ มันดีมากเลยต่างหาก” ต้นอึ้ง “ที่นายเห็นอกเห็นใจคนที่กำลังลำบาก...แล้วพยายามช่วย...”
“ไม่ต้องตบหัวแล้วลูบหลัง ฟางเส้นสุดท้ายจริงๆ ต่อไปนี้ ฉันจะไม่เชื่อใจเธออีก”
“ตกลง ฉันเลวมากใช่มั้ย”
“มันเหมือนกระจกอ่ะ ถ้าแตก เธอซ่อมมันได้ แต่ทุกครั้งที่ส่องกระจก เธอก็ยังมองเห็นรอยร้าวอยู่ดี”
กอหญ้าอึ้ง พยักหน้าอย่างเสียใจ ค่อยเดินออกไป แล้วก็หันมาใหม่
“ถามอะไรอีกอย่างได้มั้ย ที่พูดเมื่อกี้ คิดเองหรือไปจำใครเขามา”
“ของเลดี้กาก้า” กอหญ้าพยักหน้า เดินออกไป “โว๊ย! เจ็บซ้ำซาก”
ต้นต่อว่าตัวเอง
+ + + + + + + + + + + +
ฮันนี่เดินเข้ามาในร้านขายเสื้อผ้าและกระเป๋า หงุดหงิด
“ทำตัวเป็นแม่ผัวตัวแสบตั้งแต่ยังไม่แต่ง แม่ก็เหมือนกันไปยอมทำไม”
“จะบ้าหรือไง ขวางทางคนไม่ให้บวช บาปตายชัก”
“โอ๊ย หงุดหงิด”
ฮันนี่หันไปชี้นิ้วช็อปปิ้งอย่างเอาเป็นเอาตายกับพนักงานร้าน
“เอานี่ เอานั่นด้วย โน่นก็เอา”
“นี่ เบาๆ หน่อย แพงก็แพง เอาเงินที่ไหนจ่าย”
“บัตรเครดิตไง”
“แล้วก็ไม่มีปัญญาจ่าย โทรไปขอเงินฉันทุกเดือน ฮันนี่รอให้แกแต่งกับนายดินก่อนเถอะ ถึงตอนนั้นค่อยถลุงเงินผัว”
“ก็ตอนนี้มันยังไม่ได้แต่งนี่ แม่ก็รับผิดชอบหนูก่อน”
“พ่อแกล้มละลายอยู่ที่โน่น จำไม่ได้หรือไง เหลือฉันหาเงินอยู่คนเดียว เห็นใจกันบ้าง”
“แม่สิต้องเห็นใจหนู เกิดหนูออกมาแล้ว ก็ต้องเลี้ยง”
“เวร!” ยลลดาหันไปเห็นมิ้นท์กับจอห์นกำลังเดินควงกันกระหนุงกระหนิง
“นั่นมันหนูมิ้นท์ ลูกน้องแกนี่ โดดงานมากับผู้ชายย่ะ”
ฮันนี่หันไปดู มิ้นท์และจอห์นแล้วยิ้มพราย
+ + + + + + + + + + + +
คุณวีขับรถเข้ามาจอดรถหน้าบ้านคุณสดใส น้ำฟ้าเปิดประตูรถลงมาพร้อมคุณวี คุณวีรีบเปิดประตูรถให้คุณสดใสแล้วประคองคุณสดใสลงมา
“รีบไปเถอะลูก เดี๋ยวต้องไปอีกหลายที่ไม่ใช่เหรอ”
“ฟ้าจะเข้าไปส่งแม่ก่อน”
“ไม่เป็นไร ไปเถอะ อย่าดื้อสิ” แม่บ้านเดินออกมา “เดี๋ยวแม่ให้เด็กพาเข้าไปเอง ไปเถอะ”
“ค่ะ..แล้วก็ ถ้าน้ำฝนกลับมา ให้โทรหาหนูหน่อยนะ จะเฉ่งเรื่องทิ้งแม่ แล้วตัวเองก็หนีไปไหนไม่รู้”
“เอาน่ะ น้องเค้ามีธุระ อย่าไปโกรธ ไปเถอะ”
“งั้น ผมลาล่ะครับ”
คุณวีไหว้คุณสดใสแล้วรีบไปขึ้นรถพร้อมน้ำฟ้า คุณสดใสมองจนคุณวีขับรถออกไปลับตา แล้วหันไปสั่งแม่บ้าน
“ไปบอกให้เขาเอารถออกมาหน่อยสิ”
“คุณนายจะไปไหนคะ”
“ไปคลายเครียดสักหน่อย”
“ค่ะ”
คุณสดใสกลับมามีท่าทางสดใส กระปรี้กระเปร่าทันที
+ + + + + + + + + + + +
ดินมีนัดคุยงานกับลูกค้าฝรั่งที่พล่าซ่าแห่งหนึ่ง ดินจับมือกับลูกค้าฝรั่ง
“Thank you very much. When I finish my job, I will inform you immediately.”
(ขอบคุณนะครับ ถ้างานผมเรียบร้อยแล้ว ผมจะรีบแจ้งทันที)
“Thanks Mr.DJ. And sorry for the unconvinience, here is far from your place.”
(ขอบคุณมากคุณดีเจ ขอโทษนะ ที่ต้องนัดมาพบซะไกล ทำให้ไม่สะดวก)
“It’s Ok. And see you. Bye .”
(ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้ลำบากอะไร ผมขอตัวนะครับ)
ดินเดินออกไป แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมองตรงไปคุณสดใสในชุดโพกผม กำลังเดินเข้าร้านเสริมสวย
“คุณแม่คุณฟ้า กำลังป่วยหนักไม่ใช่เหรอ มาได้ไง ไกลก็ไกล”
ดินสงสัย เดินตรงไปที่ร้านเสริมสวยทันที
อ่านต่อหน้า 2
เส้นตายสลายโสด
ตอนที่ 19 (ต่อ)
น้ำฟ้ากับคุณวีพากันมาเยี่ยมเฟซที่โรงพยาบาล ทั้งคู่เปิดประตูห้องเข้าไป ถือตะกร้าของเยี่ยมมาด้วยเฟซดีใจที่เห็นน้ำฟ้าและคุณวีมาเยี่ยม
“คุณฟ้า คุณวี”
“วันนี้อาการเป็นไงบ้างครับ”
“ยังปวดๆ อยู่บ้างค่ะกำลังเหงาอยู่พอดีเลย ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยม”
“ค่ะ”
คุณวีเอาตะกร้าไปวาง ฟ้านั่งลงข้างๆเฟซ แต่ไม่รู้จะคุยอะไรได้แต่ยิ้มไปมา
ส่วนที่พล่าซ่าดินชะโงกมองเข้าไปในร้านเสริมสวย เห็นคุณสดใสกำลังแกะผ้าโพกผม ผมยังดกหนา คุยอยู่กับพนักงานด้วยท่าทางสดใสมาก
“ดูสิ ฟู้ฟูอ่ะค่ะ แต่งให้เป็นทรงหน่อยนะคะคุณน้อง อ้อ ทำเล็บด้วยนะคะ อุ๊ยๆ ไม่ดีๆ เดี๋ยวไม่เนียน”
ดินนึกสงสัยจึงพึมพำออกมา
“ทำคีโม แต่ผมไม่ร่วง”
+ + + + + + + + + + + +
ที่โรงพยาบาลคุณวีเห็นถ้วยยาวางอยู่ข้างเตียงเฟซจึงถามขึ้นมา
“ยังไม่ได้ทานยาเหรอครับ”
“ยาก่อนอาหารน่ะค่ะ รอพยาบาลให้เข้ามาเอาน้ำให้อยู่น่ะค่ะ”
คุณวีไปจัดการรินน้ำให้ แล้วไขเตียงให้เฟซนั่งได้ถนัดแล้วเอายามาให้ เฟซรับยาและน้ำมาจากมือคุณวีแล้วทานเข้าไปทั้งหมด น้ำฟ้าได้แต่นั่งมองตาปริบๆ เงียบๆ
“ขอบคุณค่ะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เฟซสะดุ้งเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง คุณวีสังเกตเห็นอาการตกใจกลัวของเฟซ
นางพยาบาลเข้ามากับถาดอาหารเย็น
“อาหารเย็นค่ะ”
เฟซถอนใจโล่งอก พยาบาลเดินออกไป
“คุณเฟซ คุณกลัวอะไรเหรอคะ”
เฟซมองหน้าคุณวีและน้ำฟ้าพร้อมกับร้องไห้ออกมาและตัดสินใจ เล่าให้ทั้งคู่ฟัง
“เฟซ ตกใจที่คุณฮันนี่ทำร้ายเฟซ เฟซเลยวิ่งหนี แต่ไม่รู้หรอก ว่าตัวเองวิ่งไปไหน รู้แค่ว่าเฟซต้องหนีไปจากผู้หญิงคนนี้”
เฟซร้องไห้ตัวโยน คุณวีสงสารและเห็นใจเฟซมาก
“ต่อไป ถ้าไม่จำเป็นคุณเฟซก็ไม่ต้องไปพบคุณดิน”
“คุณดินก็บอกเฟซอย่างนั้น ตอนแรกเฟซคิดว่า เป็นเพราะคุณดินไม่อยากเจอหน้าเฟซ แต่ตอนนี้เฟซคิดว่าเพราะคุณดินไม่อยากให้คุณฮันนี่ทำร้ายเฟซ”
“คุณยังมองนายดินในแง่ดีอยู่อีกเหรอคะ”
“ไม่รู้สิคะ ให้เฟซคิดว่าคุณดินเป็นคนไม่ดี เฟซคิดไม่ได้ค่ะ อาจเป็นเพราะเฟซยัง...ยังตัดใจไม่ได้”
เฟซร้องไห้หนัก คุณวีสงสารเฟซมากน้ำฟ้ายิ่งรู้สึกโกรธดิน
+ + + + + + + + + + + +
คุณสดใสเดินออกมาจากร้านเสริมสวยโพกหัวตามปกติ คุยกับพนักงาน
“ทรงผมถูกใจพี่มาก ไม่ผิดหวังเลยที่มาตั้งไกล ไว้วันหลังพี่จะมาใช้บริการอีกนะ”
“ขอบคุณมากค่ะคุณพี่”
คุณสดใสหันเดินออกไปแล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นดินยืนยิ้มอยู่
“สวัสดีครับคุณแม่”
คุณสดใสอึ้งแล้วรีบป่วยกลบเกลื่อน
“ค่อกๆๆ เฮ้อ...นายดินนี่เอง นึกว่าใคร”
“ตกใจเหรอครับที่เห็นผม”
“มาก...เอ่อ มานานแล้วเหรอจ๊ะ”
“ครับ เห็นคุณแม่เดินเข้าร้านพอดี”
“ว้าย...” คุณสดใสร้องอย่างตกใจ
“เลยอยู่รอคุณแม่ เผื่อคุณแม่จะไม่สบาย แต่ ดูคุณแม่สบายดีนะครับ”
“ใครบอก...ป่วยมาก”
“แต่ตอนบอกช่างให้ทำผม ดูไม่เห็นเป็นอะไรเลย ผมก็ดูดกดำดี”
“อ๋อ...วิกจ๊ะ วิก” คุณสดใสหันไปหน้าเสียกลัวถูกจับได้
ดินมองคุณสดใสอย่างคลางแคลง ไม่เชื่อซะทีเดียวนัก
“แม่ใส่วิก ให้เขามาเล็มวิกให้หน่อย...”
“มาไกลเลยนะครับ”
“ก็...อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างน่ะ”
“แต่วิกเหมือนผมจริงเลยนะครับ”
“จ้า ของแพงก็เงี้ยล่ะจ้ะ ค่อกๆๆ โอย..แม่เหนื่อย อยากกลับบ้านแล้วล่ะ ช่วยพยุงแม่หน่อยนะ แข้งขาอ่อนแรง”
“ครับ เดินดีๆ นะครับ”
ดินพยุงคุณสดใสออกไป คุณสดใสหายใจไม่ทั่วท้อง ดินยังติดใจแต่ไม่พูดออกมา
+ + + + + + + + + + + +
กอหญ้ากำลังเดินกลับบ้านต้นขี่มอเตอร์ไซค์มาทางข้างหลังกอหญ้า ต้นเห็นกอหญ้าเดินอยู่จึงบีบแตรไล่กอหญ้าเสียงดังกอหญ้าตกใจ กระโดดหลบเข้าข้างทาง
“เฮ้ย”
กอหญ้าเห็นต้นขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านออกไปนึกเจ็บใจ
“พาลนี่หว่า แกล้งผู้หญิง มีศักดิ์ศรีตรงไหนเนี่ย!” กอหญ้าเจ็บใจออกเดินแต่เจ็บแปล๊บที่ข้อเท้า “โอ๊ย” กอหญ้าทรุด นั่งลงมองดูที่ข้อเท้าของตัวเอง “โอย...ข้อเท้าแพลงเลย ไอ้หื่น”
กอหญ้านีกโกรธต้น
ต้นเบรคมอเตอร์ไซค์เอี๊ยด หันกลับไปมองเห็นกอหญ้านั่งจับข้อเท้าอยู่ ร้องโอดโอยต้นถึงกับตกใจ
“เฮ้ย...เจ็บตัวเลยเหรอ”
ต้นรีบหักรถกลับไปหากอหญ้าทันที
ต้นขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาจอด แล้วลงมาดูกอหญ้า
“เป็นไงบ้างเธอ”
“เจ็บสิถามได้ ข้อเท้าพลิกเนี่ย”
“ตรงนี้เหรอ”
“โอ๊ยยย บีบทำไม”
“ขอโทษๆๆ ไม่ได้ตั้งใจ ไป ไปโรงพยาบาล”
ต้นจัดการอุ้มกอหญ้าขึ้นมาทันที
“เฮ้ย ทำอะไร”
“อุ้มไง...ตอนเด็กๆ ไม่เคยถูกอุ้มหรือไง”
“แต่ไม่เคยตอนโต วางลง”
“อยู่เฉยๆ ฉันกำลังรับผิดชอบการกระทำของตัวเองอยู่ อย่าขัด”
ต้นอุ้มกอหญ้าไปวางบนเบาะมอเตอร์ไซค์ กอหญ้าเขิน หน้าแดง หูแดงไปหมด
“เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวล้ม”
“ไม่ล้ม เอ๊ะ บอกว่าอย่าขัด”
ต้นขึ้นมอเตอร์ไซค์ ขี่ออกไปทันที
+ + + + + + + + + + + + +
ขณะนั้นที่โรงพยาบาล น้ำฟ้ายังคุยอยู่กับเฟซ
“อย่าคิดมากนะคุณเฟซ พักผ่อนเยอะๆ หายเร็วๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องยัยฮันนี่ เดี๋ยวฟ้าจัดการให้เอง”
“เฟซอยากเก่งเหมือนคุณฟ้าบ้าง”
“โอ๊ย อย่าชมค่ะ เขิน”
“จริงๆ นะคะ คุณฟ้าเป็นผู้หญิงเก่ง ทำงานก็เก่ง เข้มแข็ง ไม่ยอมคน ไม่มีใครทำอะไรคุณฟ้าได้”
คำชมนี้ทำให้น้ำฟ้าถึงกับอึ้ง
“แต่บางทีก็ตกม้าตายเป็นเหมือนกันนะคะ”
“ตกม้าตายเรื่องอะไรคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
คุณวีเข็นโต๊ะทานอาหารเข้ามาที่เตียง
“ผมว่า ให้คุณเฟซทานข้าวก่อนดีกว่านะ มียาหลังอาหารต้องทานอีก”
“โหย...ไม่ต้องจ้างพยาบาลพิเศษแล้วมั้ง คุณวีดูแลดี๊ดีอยู่ทั้งคน ชักอิจฉาซะแล้วสิ” น้ำฟ้าแกล้งแซวคุณวี
“ก็คุณไม่ป่วยให้ผมดูแลสักทีนี่”
“ตอนนี้คนที่อิจฉาต้องเป็นเฟซแล้วล่ะค่ะ”
น้ำฟ้าหัวเราะกลบเกลื่อนทำเป็นเขิน
“ว้า...อายจัง”
คุณวีจัดการเอาหมอนรองหลังเฟซ เลื่อนถาดอาหารเข้าไปใกล้ๆ น้ำฟ้าถอยออกมาดูอยู่ห่างๆ มองคุณวีกับเฟซอย่างครุ่นคิด เฟซจับช้อนอย่างลำบากเพราะยังเจ็บมืออยู่
“ผมป้อนให้คุณเฟซนะ ยังเจ็บมืออยู่ ถือช้อนไม่ถนัด”
ฟ้าเห็นด้วย ยินดีอย่างยิ่ง
“ป้อนเลยค่ะ ป้อนเลย ดีค่ะ ดี”
“ขอบคุณค่ะ”
คุณวีป้อนอาหารให้เฟซ น้ำฟ้ายืนมอง
“ขอตัวไปโทรศัพท์หาบีบีหน่อยนะคะ”
น้ำฟ้าบอกแล้วรีบออกไป
“ฉันควรจะต้องรู้สึกหึงสิ.. เพราะฉันเป็นแฟนคุณวี แต่คุณเฟซป่วยนะ โอเค ฉันเป็นคนมีเหตุผล ไม่ใช้อารมณ์ ต้องเป็นแบบนี้ ผู้ชายจะได้รักจะได้หลง เธอทำถูกแล้ว น้ำฟ้า”
น้ำฟ้าเดินถามตัวเองแล้วต้องชะงัก เมื่อเห็นดินกำลังเดินมา “นายดิน”
ดินเองก็ชะงักเมื่อเห็นน้ำฟ้า สองคนยืนอึ้งๆ
น้ำฟ้ามองไปข้างหลังดิน ดินหันมองตาม นึกแปลกใจ
“นายมาคนเดียวใช่มั้ย”
“ผมก็มาคนเดียว” น้ำฟ้าตัดสินใจเข้าไปดึงตัวดินให้เดินออกไป “อะไรกันคุณ”
“นายควรจะกลับไปซะ”
น้ำฟ้าลากดินออกไปลิ่วๆ เดินเลี้ยวมาที่หน้าลิฟท์ ดินสะบัดจนหลุด
“ผมจะไปเยี่ยมคุณเฟซ”
“ถ้ายัยฮันนี่ได้กลิ่นว่านายยังมาหาคุณเฟซ ยัยนั่นมาอาละวาดอีกแน่” ดินอึ้ง
“อย่าทำให้คนดีๆ ต้องเดือดร้อนเลย นายก็อยู่ของนายไป ให้คนอื่นมีชีวิตที่สงบสุขเถอะ กลับไปซะ คุณเฟซมีคนดูแลอยู่แล้ว”
ดินพูดไม่ออกเดินเข้าไปในลิฟท์แล้วหันหน้าออกมา มองน้ำฟ้าที่ยืนมองดินด้วยความรู้สึกหลากหลาย ประตูลิฟท์ปิด น้ำฟ้าถอนใจแล้วหันหลังเดินกลับไป
+ + + + + + + + + + + +
บีบีมาที่ร้านอาหารแล้วยืนอึ้งเมื่อเห็นชายหนุ่มที่ธีรเทพนัดให้ ธีรเทพมาประกบข้าง
“เป็นไง นี่แหละ สเป็กเธอเลย ตี๋ สะอาด เกาหลี มีความรู้ ดูฉลาด มาดดี มีสตังค์”
เพื่อนธีรเทพที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในร้าน มีลักษณะตี๋ สะอาด ใส่แว่นหนาเตอะ วางมาด แต่เนิ้ร์ดมาก เหมือนด็อกเตอร์ผู้ไม่เคยออกมาเจอโลกภายนอก จับโน่น ดมนี่ เอามือจิ้มซอสดูด จ๊วบๆ บีบีกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากยากเย็น
“ท่าทางคงจะอร่อย”
“อ้อ...ลืมคุณสมบัติอีกอย่าง มีคาแร็กเตอร์ เป๊ะมั้ย”
“เป๊ะมาก” บีบีหันมาวีนธีรเทพ “เอาเก็บกลับไปไว้ในกรุเหมือนเดิมเถอะย่ะ”
บีบีเดินหนี
“อ้าวเธอ ไม่พอใจอะไร ไม่เข้าไปแนะนำตัวหรือไง เฮ้ย”
ธีรเทพแอบยิ้มสะใจ ก่อนจะรีบวิ่งตามบีบีไป
บีบีเดินหนีมาอย่างโมโห แล้วหยุดเดิน ธีรเทพตามหลังมาติดๆ
“นี่เธอ ช็อตอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย”
บีบีหันไปด่าธีรเทพเป็นชุด
“ช็อตสิ หาใครมาให้ฉัน! นายตั้งใจจะแกล้งฉันใช่มั้ย”
“แกล้งอะไร ก็หาคนที่อยากได้ตามใบสั่งแล้วทุกอย่าง ไม่พอใจอีกหรือไง”
“หาคนหน้าเหมือนโดนยาสั่งมาเนี่ยนะ จะให้ฉันพอใจ”
“เฮ้ย คนเรา อย่าตัดสินกันที่หน้าตา ศึกษานิสัยใจคอดูก่อน”
“จิ้มดูด จิ้มดูดไม่เกรงใจใครอย่างนั้น ไม่ไหวจะศึกษาต่อแล้ว”
“แต่...”
“พอเหอะ...เอาเป็นว่า คนนี้ไม่ผ่าน”
“ระวังเหอะ เลือกนักมักได้แร่”
“แต่ถ้าจะให้คบด็อกเตอร์เนิ้ดขนาดนั้น เขาเรียกว่าไม่เลือก”
“โอเคๆ งั้น ฉันจะลองหาให้ใหม่”
“อย่าหาคนประหลาดๆ มาให้ฉันอีก ไม่อย่างนั้น ฉันจะยุให้ฟ้าแคนเซิลรักนิรันดร์สตูดิโอ”
“โอ กลัวแล้วจ้าแม่คุณ”
บีบีเดินออกไป ธีรเทพส่ายหัว ถอนหายใจกับการเลือกคู่ของบีบี ครุ่นคิด จะเอาไงดี
ฟ้ากลับเข้ามาในห้องพักฟื้นของเฟซพร้อมถอนหายใจเฮือก คุณวีกำลังให้เฟซกินยา ทั้งสองคนชะงัก
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณฟ้า”
คุณวีหันมาถามฟ้า
“ไม่มีอะไรค่ะ ทานข้าวอิ่มแล้วเหรอคะ”
“เขาไม่ได้เรียกทาน เขาเรียกดม”
เฟซยิ้มอารมณ์ดี
“คุณวีชอบแซวเฟซ”
คุณวีหัวเราะอารมณ์ดี ฟ้าร่วมผสมโรงหัวเราะไปด้วย เสียงมือถือคุณวีดังขึ้น คุณวีหยิบขึ้นมาดู แล้วหน้าถอดสีทันที
“เอ่อ..ผมขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ”
“ค่ะ”
คุณวีเดินออกไป สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก
ต้นอุ้มกอหญ้ามาทางห้องฉุกเฉิน ดินเดินออกมาเห็นถึงกับตกใจ
“กอหญ้า”
“พี่ดิน!”
“ต้น น้องฉันเป็นอะไร”
“ไว้ค่อยคุยกันได้ป่ะพี่ พายัยนี้ไปให้หมอดูก่อน”
ต้นอุ้มกอหญ้าเข้าไปในห้องฉุกเฉินและอุบัติเหตุ พลางตะโกนเสียงดัง
“เพื่อนผมข้อเท้าพลิกครับ ช่วยดูให้หน่อยครับ พี่”
“จะตะโกนเสีนงดังโวยวายทำไม แค่ข้อเท้าพลิก ไม่ได้รถคว่ำ”
“บอกว่าอย่าขัด”
เจ้าหน้าที่เข็นรถเข้ามา ต้นวางกอหญ้าลงบนเก้าอี้ เจ้าหน้าที่เข็นไป ต้นยืนหอบเหนื่อย
“น้องฉันตัวหนักมั้ย” ดินถาม
“ค่อดๆ อ่ะ”
ดินยิ้มๆ เมื่อเห็นสายตาต้นที่ชะเง้อมองเข้าไปในห้องฉุกเฉินด้วยความเป็นห่วง
“เดี๋ยวฉันรออยู่แถวๆ นี้นะ”
ดินบอก ต้นพูดโดยไม่มองดิน ยังเป็นห่วงกอหญ้า
“ตามนั้น”
ดินเดินออกไป
คุณวีเดินมาหยุดที่หน้าลิฟท์ เสียงเรียกเขามือถือยังดังต่อเนื่อง คุณวีถอนหายใจอย่างหนักใจ ก่อนจะกดรับ เสียงเครียด
“ฮัลโหล เคท...คุณกลับมาเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่”
ขณะนั้นดินรีรออยู่หน้าลิฟท์ ตัดสินใจกดลิฟท์ขึ้น ยืนรอประตูลิฟท์เปิดออก ดินเดินเข้าไป
คุณวีหันหลังให้ลิฟท์คุยมือถือ
“คงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว ผมคุยกับคุณมานานเกินพอแล้ว”
ดินยืนมองไฟที่สว่างวาบบนตัวเลข ไฟสว่างเปลี่ยนขึ้นไปเรื่อยตามชั้นของอาคารจนกระทั่งมาถึงชั้นที่ดินกด
“เราคุยกันไม่รู้เรื่องหรอก เคท...ทุกอย่างยังเป็นเงื่อนไขเดิม”
คุณวีวางสายแล้วเดินออกไป ประตูลิฟท์เปิดออก ดินเดินออกมาจากลิฟท์เดินไปทางเดียวกับคุณวี
+ + + + + + + + + + + +
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นจอห์นกับมิ้นท์ควงกันออกมาจากประตูลิฟท์ภายในห้างแห่งหนึ่ง
“หนังสนุกจังเลยอ่ะค่ะ จอห์น”
“ผมดีใจนะ ที่คุณชอบ”
“หนังเรื่องอะไรคะ”
คำถามนี้ทำให้จอห์นกับมิ้นท์ชะงักหันไปมองจึงเห็นน้ำฝนเดินเข้ามายืนประจันหน้าจอห์นและมิ้นท์
จอห์นและมิ้นท์ตกใจ
“ฉันถามว่าดูหนังเรื่องอะไร! เรื่อง...จุดจบของมือที่สามหรือเปล่า”
น้ำฝนเข้าไปกระชากมิ้นท์มาแล้วตบ มิ้นท์ลงไปกอง
“มิ้นท์”
“จอห์นขา ช่วยมิ้นท์ด้วย”
“น้ำฝน ผมคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะ So rude อารมณ์รุนแรง หยาบคายมาก”
“ยังมีอะไรที่ดาร์ลิ้งคิดไม่ถึงได้อีกนะคะ” น้ำฝนถอดแหวนหมั้นออกจากนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง
“เอาแหวนหมั้นคืนไป เราจบกัน”
จอห์นตกใจ คาดไม่ถึง
“น้ำฝน”
น้ำฝนหันเดินออกไป จอห์นจะตามไป
“เดี๋ยวก่อน ดาร์ลิ้ง”
มิ้นท์ดึงตัวจอห์นเอาไว้
“จอห์น มิ้นท์เจ็บอ่ะ อายด้วย พามิ้นท์ออกไปจากที่นี่นะคะ”
จอห์นลังเล อยากตามไปหาน้ำฝนเพื่อคุยให้รู้เรื่อง แต่ก็เป็นห่วงมิ้นท์
จอห์นพามิ้นท์มาที่รถ มิ้นท์ออเซาะไม่เลิก
“มิ้นท์ตกใจมากเลยอ่ะ จอห์น”
“ผมจะไปคุยกับน้ำฝน”
“คุยอะไรอีกล่ะคะ ก็เขาเพิ่งจะเขวี้ยงแหวนหมั้นใส่หน้าคุณไปนะคะ”
“นั่นล่ะ คือสิ่งที่ผมต้องคุย จะมาถอนหมั้นกันง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ ก็คุณผิดเต็มๆ มีแต่ผู้หญิงโง่เท่านั้นแหละค่ะ ที่จะอยู่เฉยๆ อ่ะ”
จอห์นอึ้ง
“ใช่ผมผิด ผมไม่ควรทำแบบนี้ คุณกลับแท็กซี่นะ ผมจะรีบไปเคลียร์กับน้ำฝนที่บ้าน”
“อ้าว เฮ้ย เดี๋ยวสิ จอห์น” จอห์นปล่อยมิ้นท์ วิ่งออกไป “ทิ้งไปง่าย ๆแบบเนี้ยนะ แล้วรองเท้าที่จะซื้อให้ล่ะ ว่าไง อ๊าย”
หญิงสองคนเดินผ่านมา มองหน้ามิ้นท์แล้วหันไปเม้าท์กัน
“คนนี้ไงเธอที่ถูกตบ เพราะไปควงแฟนชาวบ้านเขา”
“สมน้ำหน้า คริๆ”
มิ้นท์โกรธหันไปแหวใส่
“อยากจะถูกตบบ้างหรือไง”
หญิงสองคนรีบเดินออกไป เสียงมือถือมิ้นท์ดังขึ้น
“โอ๊ย จะโทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย”
มิ้นท์หยิบมือถือขึ้นมา “คุณฮันนี่”
“ฉันรู้นะว่าเธอหนีงานไปควงผู้ชาย”
“รู้ได้ไงคะ”
“อย่าลืมว่าหน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง”
“แบบว่า...คงแห้วแล้วล่ะค่ะ ผู้ชายกลับไปง้อแฟนแล้วอ่ะ”
“น้ำเสียงดูไม่สำนึกผิดเลยนะ ถ้าฉันไปฟ้องบอสเธอถูกไล่ออกแน่ๆ”
“อย่านะคะคุณฮันนี่”
“งั้นก็อย่ายอมแพ้ง่ายๆสิ...ฉันอยากให้เธอจับผู้ชายคนนั้นอย่าให้หลุดมือ”
“หา”
“ผู้ชายคนนั้นเป็นว่าที่น้องเขยของนังน้ำเน่า ฉันไม่อยากเห็นพวกมันสมหวัง ไม่ว่าพี่หรือน้อง”
“พาลนะคะเนี่ย”
“ทำตามที่ฉันบอก ถ้าไม่อยากถูกไล่ออก แล้วก็ไม่อยากได้ผู้ชายรวยๆเป็นแฟนหรือไง”
ฮันนี่กดวางสาย มิ้นท์เหวอ
“ถ้าฉันยังไม่ได้แต่ง แกหรือน้องของแก ก็จะไม่ได้แต่งเหมือนกัน นังน้ำฟ้า”
ฮันนี่พึมพำบอกออกมา
+ + + + + + + + + + + +
น้ำฟ้านั่งยิ้มไปมากับเฟซหมดเรื่องคุยจึงลุกขึ้น
“คุณวีหายไปนานจัง ฟ้าออกไปดูหน่อยนะคะ”
“ค่ะ”
น้ำฟ้าเดินออกไป
ขณะนั้นคุณวีกำลังเดินกลับมาที่ห้องเฟซแต่เสียงมือถือดังขึ้นอีก คุณวีเห็นเบอร์แล้วถอนใจ ก่อนจะรับสายโดยไม่รู้ว่าดินเดินมาอยู่ข้างหลังวี
“ผมจะไม่ต่อรองอะไรกับคุณอีก เซ็นใบหย่าที่ทนายผมเอาไปให้ซะ ผมต้องการเป็นอิสระ”
ดินตกใจมาก คุณวีกดวางสาย
“นี่มันอะไรกันคุณวี” คุณวีตกใจ หันไปเห็นดินยืนอยู่ “คุณแต่งงานแล้ว”
“ผม...”
“คุณวีคะ” คุณวีและดินชะงัก น้ำฟ้าเดินเข้ามา มองเห็นดินจึงต่อว่าทันที
“ยังอยู่อีกเหรอ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง ว่าไม่ต้องมาหาคุณเฟซอีก”
ระหว่างนั้นคุณวีจ้องหน้าดิน ลุ้นว่าดินจะบอกอะไรน้ำฟ้าหรือไม่
โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป
