ตอน 26 (อวสาน)
บัวได้ไปร่วมงานเลี้ยงช่วงเย็น เธอบอกทุกคนว่าที่ไปร่วมงานไม่ได้เพราะท้องเสีย เพชรรู้ว่าบัวโกหกแต่ไม่พูดอะไร เพื่อนเพชรมาร่วมงานกันหลายคน รัญทักทายกับทุกคนโยไม่มีท่าทีว่าเรื่องไม่สบายใจ บัวมองอย่างหงุดหงิด โดยเฉพาะเมื่อเห็นว่าสาวๆมาตีสนิทกับรัญ และรัญก็พูดคุยด้วยอย่างเป็นกันเอง
หลังจากเสร็จงานหมั้น รัญบอกให้รมณีย์รู้ว่าเขาจะกลับไปทำงานที่ปรากเหมือนเดิม
“ผมจะกลับไปทำงานอาทิตย์หน้า ส่วนเรื่องย้ายบ้านรินกับเพชรเค้าจะเอาคนมาช่วยย้าย”
“นี่แม่ต้องไปอยู่บ้านนครนายกจริงๆเหรอ”
“หรือแม่จะไปอยู่เมืองนอกกับผม”
“ไม่เอา...แม่ไม่ชอบ ยิ่งเหงาใหญ่ ไม่มีเพื่อนด้วย”
“เดี๋ยวผมจะออกธุระข้างนอก แม่เอาอะไรมั้ย”
“ไม่ล่ะ เออ...เดี๋ยวรัญ”
“ครับ”
“เมื่อวานแม่แอบสังเกตดูน้องบัว ตอนที่ลูกคุยกับผู้หญิงเธอแอบมองลูกนะ”
“ไม่หรอกครับแม่ แม่คิดไปเองมากกว่า”
“ไม่นะ แม่ว่าเค้ายังแอบรักลูกอยู่ แม่เป็นผู้หญิง แม่รู้ความรู้สึกผู้หญิงด้วยกันดี เชื่อแม่เถอะ ถ้าลูกไปง้ออีกซักครั้ง รับรองเธอต้องให้อภัยลูกแน่ นะลูกนะ ไปง้ออีกซักครั้ง เชื่อแม่”
“ผมขอคิดดูก่อนแล้วกันครับแม่”
รัญเดินออกไป รมณีย์ยกมือพนมท่วมหัว
“เจ้าประคู้นขอให้ตารัญไปง้อครั้งนี้สำเร็จด้วยเถอะ”
+ + + + + + + + + + + +
บัวนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องทำงาน การ์ตูนเปิดประตูเข้ามาหา
“ขออนุญาตค่ะ”
“มีอะไรทำพิธีรีตอง”
“ดิฉันจะมาเรียนให้ทราบว่ามีแขกสำคัญขอพบคุณรวินวรกานต์ ไม่ทราบว่าสะดวกให้พบมั้ยคะ”
“ใคร”
“ถ้าบอกไปแล้วแกอย่าด่านะ”
“เออ...ฉันจะด่าแกทำไม...ใคร”
“พี่รัญ”
บัวชะงัก
“ฉันรู้นะว่าแกไม่อยากพบเค้า แต่โดยมารยาทฉันปฏิเสธเค้าไม่ได้ งั้นเดี๋ยวฉันจะออกไปบอกเค้า ว่าแกไม่สะดวก”
การ์ตูนขยับจะไป บัวห้ามไว้
“เดี๋ยวตูน”
“มีอะไร”
“แล้วเค้าบอกรึเปล่าว่าจะพบฉันเรื่องอะไร”
“ไม่ได้บอก บอกแค่ว่ามีธุระสำคัญจะคุยกับแก”
“ธุระสำคัญอะไร”บัวยิ้มเยาะ “หึ...คงจะมาขอโทษ ขอคืนดีกับฉันล่ะสิ”
“แหม...แก เค้ารักแกนะ เมื่อไหร่แกจะใจอ่อน”
“คนอย่างฉันไม่มีวันใจอ่อนหรอก”
“งั้นฉันไปบอกให้เค้ากลับไปนะ”
“ไม่ต้อง...ให้เค้าเข้ามา”
“เอางั้นหรือ”
“แกทำตามที่ฉันบอกแล้วกัน”
“ได้ค่ะ เจ้านาย”การ์ตูนออกไป
“อยากรู้นักว่าคราวนี้จะมาง้อเราวิธีไหน”
บัวยิ้มพึงใจ
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อการ์ตูนเดินกลับออกมา รัญถามทันที
“คุณบัวไม่ยอมพบผมใช่มั้ยครับ”
“ไม่ใช่ค่ะ บัวเค้าบอกว่าเข้าไปได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
รัญยิ้มให้ ลุกเดินออกไป การ์ตูนภาวนา
“คราวนี้ขอให้พระเอกกับนางเอกสมหวังซะทีเถ๊อะ”
รัญเปิดประตูเข้ามา บัวนั่งทำหน้านิ่งเย็นชา
“สวัสดีครับ ผมต้องขอโทษที่รบกวนเวลาคุณ”
“คุณมีอะไรก็พูดมา แต่ถ้าจะมาพูดเรื่องเก่าล่ะก็ ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ”
“ผมไม่ได้มาพูดเรื่องเก่าหรอกครับ”
บัวชะงัก
“ถ้างั้นคุณมาทำไม”
“ผมจะเอาเงินที่ค้างชำระมาคืนคุณ”รัญหยิบซองเช็คส่งให้“นี่คือเช็คเงินสดสิบแปดล้านบาทครับ”
บัวอึ้งโกรธ หยิบเช็คออกมาดู
“ผมต้องขอบคุณในความกรุณาที่คุณช่วยเหลือครอบครัวผม”รัญลุกยืน บัวมองอึ้งผิดหวัง “แค่นี้แหละครับ ที่ผมมารบกวนเวลาคุณ”
รัญหันจะเดินออกไป บัวเรียกไว้
“เดี๋ยว”
รัญชะงักหันมองรอฟัง
“แล้วดอกเบี้ยล่ะ”
รัญอึ้ง
“ผมไม่ทราบว่าคุณคิดดอกเบี้ยด้วย”
“คุณคิดว่าฉันให้คุณยืมเงินสามสิบห้าล้านบาทฟรีๆเพื่ออะไร”
“ผมนึกว่าคุณช่วยเหลือผมเพราะว่าคุณรักผม”
บัวอึ้ง
“ไม่เป็นไรครับ คุณให้เลขาโทรไปบอกผมแล้วกันว่าเท่าไหร่ ผมจะหามาชำระคุณ”
รัญเปิดประตูแล้วหยุดหันมามอง
“ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับสิ่งดีๆที่คุณมีให้ผม”
รัญเดินออกไปแล้วปิดประตู บัวทรุดลงอึ้งใจสลาย เมื่อเห็นรัญหมดเยื่อใย
รัญเดินเลี้ยวออกจากห้อง มงคล นิภาพรรณ การ์ตูนยืนรอ รัญเดินเข้ามาหาทั้งกลุ่ม
“เรียบร้อยดีมั้ยจ๊ะ พ่อรัญ”นิภาพรรณถามทันที
“เรียบร้อยดีครับ”
มงคลถอนหายใจ
“เฮ้อ...พ่อโล่งอกจริง ๆ”
“ค่ะ...หนูก็หัวใจแทบหยุดเต้น”
“ผมลานะครับ ขอบคุณคุณอาทั้งสองแล้วก็คุณตูนด้วยนะครับ”
“ยินดีค่ะ”
“แล้วมาบ่อยๆนะจ๊ะพ่อรัญ”นิภาพรรณบอกอย่างยิ้มแย้ม
“ใช่...ต้องหมั่นมาบ่อยๆนะ”
รัญยิ้ม
“ครับ”
รัญเดินออกไป การ์ตูนดีใจ
“ไชโย...ในที่สุดนางเอกก็ให้อภัยพระเอก”
“รีบไปหาไอ้บัวกันดีกว่า”
ทั้งหมดเดินไปที่ห้องบัว
บัวร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ขณะเดียววกันนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น นิภาพรรณเปิดเข้ามา
“ลูกบัวจ๊ะ”
บัวรีบปาดน้ำตา นิภาพรรณชะงัก
“เป็นอะไรลูก”
“เปล่าค่ะ...ผงมันเข้าตา”
มงคลกับนิภาพรรณสบตากันรู้ว่าร้องไห้ การ์ตูนมอง
“ฉันเช็ดให้มั้ย”
“ไม่เป็นไร...ออกแล้ว”
“นายรัญเข้ามาขอโทษลูกอีกแล้วใช่มั้ย”นิภาพรรณถาม
“พ่อว่าให้อภัยเค้าได้แล้วน่า เค้าก็มาง้อหลายครั้งแล้ว”
“ใช่จ้ะ...อย่าไปเล่นตัวมากลูก เดี๋ยวเค้าทนไม่ไหวเค้าอาจจะไปจริงๆก็ได้นะ”
“แล้วเค้าว่าไง คราวนี้เค้ามาแบบไหนคุกเข่าต่อหน้าแกเลยมั้ย”การ์ตูนถาม
บัวส่ายหน้า
“เปล่า...เค้าไม่ได้มาขอโทษ”
“อ้าว...แล้วเค้ามาทำไม”
“เค้าเอาเงินที่เหลือมาใช้หนี้หนู”
มงคลแปลกใจ
“นี่เค้าไม่ได้มาง้อลูกงั้นหรือ”
“เค้าจะง้อทำไมคะ ในเมื่อตอนนี้เค้ามีผู้หญิงอื่นเยอะแยะ เอาล่ะค่ะ หนูขอทำงานต่อนะคะ”
การ์ตูนมองหน้ามงคลกับนิภาพรรณ นิภาหนักใจ
“จ้ะ งั้นแม่ไปนะ”
มงคล นิภาพรรณและการ์ตูนเดินออกมาด้านนอก
“ทำไมมันกลับตาลปัตรอย่างนี้”นิภาพรรณผิดหวัง
มงคลถอนหายใจอย่างกังวลใจ
“สงสัยพระเอกจะไปจากนางเอกจริงๆแล้วล่ะ”
การ์ตูนมองห้องบัวอย่างเศร้าๆ
“ถ้างั้นนางเอกก็ต้องร้องไห้ตายเลยนะคะ”
+ + + + + + + + + + + +
รัญเก็บเสื้อผ้า เตรียมตัวกลับปราก ระหว่างนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น รัญกดรับ
“ครับท่านทูต...ผมจะขึ้นเครื่องพรุ่งนี้ครับ...ครับผม ขอบพระคุณครับท่าน”
รัญปิดโทรศัพท์ มองโทรศัพท์เห็นรูปบัวหน้าจอ รัญกดดูรูป รัญมองภาพวีดีโอที่เขาถ่ายกับบัวไว้ขณะที่รักกัน รัญตัดสินใจกดลบทิ้งจนหมด รมณีย์เดินเข้ามา
“ทำอะไรอยู่ลูก”
“ลบรูปเก่าทิ้งน่ะครับ”
“รูปน้องบัวหรือ”
“ครับ”
“ทำไมต้องลบทิ้งล่ะลูก เก็บไว้ดูยามเหงาก็ได้นี่”
“ไม่ดีกว่าครับ ยิ่งดูยิ่งทำให้เศร้าเปล่าๆ”
รัญหันไปหยิบขอในตู้ เดินกลับมาเก็บใส่กระเป๋า รมณีย์มองลูกอย่างสงสาร
“เย็นนี้เราไปกินข้าวกันมั้ยครับ เพราะพรุ่งนี้ผมต้องไปแต่เช้า”
รมณีย์เงียบไม่ตอบ รัญหันมามองชะงัก รมณีย์ร้องไห้
“อ้าว...แม่ร้องไห้ทำไม”
“รัญ แม่ขอโทษ”
“ขอโทษผมเรื่องอะไร”
“เป็นเพราะแม่คนเดียว ที่ทำให้ชีวิตลูกพัง”
“ไม่ใช่หรอกครับแม่ เรื่องบัวกับผม มันเป็นเพราะผมเองมากกว่า ที่ไม่หนักแน่น”
“แต่ถ้าแม่ไม่เป็นคนสร้างเรื่องขึ้น ป่านนี้ลูกกับบัวก็ต้องแต่งงานกัน อยู่กันอย่างมีความสุข”
“อย่าไปคิดอะไรเลยครับแม่ เรื่องมันผ่านไปแล้ว วันนี้ผมเองก็คิดได้และเข้าใจมันดีแล้ว ผมถึงได้กลับไปทำงานแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ไง...ปีหน้าถ้าโชคดีผมอาจจะได้ขึ้นเป็นทูตนะครับ”
“แม่รู้สึกอายลูกจริงๆ ถ้าแม่ไม่เห็นแก่ความสุขของตัวเอง ป่านนี้ ลูกคงไม่ลำบาก แม่ขอโทษนะรัญ แม่สัญญาจากนี้ไป แม่จะไม่เล่นการพนันอีกทั้งชีวิต แม่ให้สัญญาจริงๆ”
“ผมดีใจจริงๆที่ได้ยินแม่พูดแบบนี้”
“แม่ขอโทษ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ เพราะถึงยังไงแม่ก็ยังเป็นแม่ของผม อยู่วันยังค่ำ ผมยังรักแม่เหมือนเดิม”
“แม่ก็รักลูก”
ทั้งสองกอดกัน รินลดาวิ่งเข้าไปหา
“แม่...”
รินลดาวิ่งเข้าไปกอดแม่กับรัญด้วย
+ + + + + + + + + + + +
เมื่อบัวกลับมาถึงบ้าน มงคล นิภาพรรณ เพชรนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว
“อ้าว...บัวมากินข้าวกันลูก วันนี้แม่ทำซุปไก่อร่อยมาก”
“ไม่ล่ะค่ะแม่ หนูไม่หิว”
“มีหมูสามชั้นอบของโปรดลูกนะ”
“ไม่ล่ะค่ะพ่อ พ่อทานเถอะ”
“ไม่กินก็มานั่งคุยกันก่อนก็ได้”เพชรแย้ง
“ไม่ล่ะพี่เพชร ฉันอยากนอน ขอตัวนะ”
บัวเดินออกไป นิภาพรรณวางตะเกียบ
“เห็นลูกเป็นอย่างนี้ฉันไม่ชอบเลย ทำไงดีเพชร ช่วยแม่คิดหน่อยซิ ทำยังไงน้องจะหายเศร้า”
“ก็อยู่ที่ตัวมัน ใครจะช่วยได้ มันแค่ยอมลดทิฐิ ให้อภัยรัญทุกอย่างก็จบ”
“นั่นน่ะสิ มันงัดกันอยู่แค่ว่า คุณไม่เห็นความดีของฉัน คุณเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ดี ฉันเลยต้องเกลียดคุณ เฮ้อพูดแล้วยุ่ง”
“งั้นแม่จะไปพูดกับมันเอง ว่ามันจะทรมานตัวเองไปเพื่ออะไร ในเมื่อความสุขรอเราอยู่ข้างหน้า แค่เราก้าวข้ามไปหามันเท่านั้นเอง”
“อย่าไปพูดเลยแม่ ผมพูดไปตั้งเยอะแล้ว ไอ้ตูน คุณฉัตรชัยใครๆก็ช่วยพูดไปหมดแล้ว”
“ถ้างั้นก็ต้องให้มันคิดเองว่าความสุขของมันคืออะไร”
ทุกคนพากันเครียด
+ + + + + + + + + + + +
บัวนอนก่ายหน้าผาก พลิกซ้ายพลิกขวา
“นี่เราเป็นอะไร ทำไมเราไม่มีความสุขเลย”
บัวลุกนั่งกอดเข่า
“นี่เรายังรักเค้าอยู่หรือไง...ไม่ เราไม่ได้รักเค้าแล้วนี่”
บัวทิ้งตัวลงนอน
“เราเกลียดเค้า”
บัวดีดตัวขึ้น
“เราหลอกตัวเอง เราไม่ได้เกลียดเค้าหรอก เค้าน่ารักจะตาย”
บัวหยิบโทรศัพท์มากดแล้วชะงัก
“แต่ถ้าเราโทรไปง้อก็อายเค้าแย่สิ ใช่ เค้าต้องมาง้อเราสิถึงจะถูก เพราะเราไม่ได้เป็นฝ่ายผิด...แต่เค้าก็ง้อเราหลายหนแล้วนะ เราดันไม่ให้อภัยเค้า...ฮือ ฮือ...เราจะทำยังไงดีเนี่ย ใครจะช่วยเราได้”
ขณะเดียวกันนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น บัวชะงัก
“ใคร”
เพชรยืนอยู่หน้าห้อง
“พี่เอง...เข้าไปได้มั้ย”
“ไม่ได้ ฉันนอนแล้ว มีอะไร”
“พี่แค่จะบอกแกว่าเมื่อกี้รินเค้าโทรหาพี่บอกว่าพรุ่งนี้รัญจะกลับแล้ว พี่จะไปส่งไอ้รัญ ก็เลยมาถามแกว่าจะไปด้วยกันมั้ย”
“ทำไมฉันต้องไปด้วย”
“ไม่รู้...ก็แค่มาบอกเฉย ๆ เผื่อแกจะเปลี่ยนใจ ยับยั้งไม่ให้มันกลับไป”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”
“เฮ้ย บัว แต่ครั้งนี้ไอ้รัญมันไปแล้วไม่กลับเลยนะ เห็นมันบอกว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเลย”
“เรื่องของเค้าไม่เกี่ยวกับฉัน”
“ถ้าแกพูดอย่างงั้นก็แสดงว่าแกจบกับมันจริงๆ งั้นแค่นี้นะ พี่ขอโทษด้วย”
เพชรเดินออกไป บัวน้ำตาไหลพราก
“นี่เค้าจะไปจากเราจริงๆหรือ ฮือ ฮือ ฮือ”
บัวร้องไห้สะอึกสะอื้น
เพชรเดินมาที่โถงบ้านชั้นบน นิภาพรรณถามทันที
“น้องว่าไงลูก”
“มันคงตัดไอ้รัญได้จริงๆ แม่...มันบอกไม่เกี่ยวกับมัน”
“ถ้าตัดได้ทำไมไม่มีความสุข กินไม่ได้นอนไม่หลับ”มงคลไม่เข้าใจ
เพชรถอนหายใจหนักใจ
“ก็คงต้องปล่อยมันแล้วพ่อ เราก็พูดกับมันจนลิ้นจะเปื่อยแล้ว”
เพชรเดินออกไป
“จริงของไอ้เพชร ก็คงต้องปล่อยมันไปนะแม่”
มงคลเดินออกไป นิภาพรรณคิดเครียด
“ฉันเป็นแม่ ฉันคงปล่อยให้ลูกเป็นทุกข์ไม่ได้หรอก ฉันต้องหาทางช่วยมันให้ได้”
(อ่านต่อหน้าที่ 2)
ตอนที่ 26 (ต่อ)
เช้าวันใหม่เมื่อรัญมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ก็เข้าไปเช็คตั๋วแล้วเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ ตรงมาหาเพชรกับรินที่ยืนรอ
“สัญญานะไอ้รัญ ว่างานแต่งฉันกับรินแกต้องกลับมา”
“ไม่สัญญาได้มั้ย เพราะฉันต้องสะสางงานอีกเยอะแยะ”
“พี่รัญ...งานแต่งน้องทั้งทีนะ”รินลดาแย้ง
รัญมองหน้าน้องสาว
“ไม่ใช่พี่ไม่รักแก แต่พี่เห็นว่าแกได้คนดีแล้วก็รักแก พี่ก็หมดห่วงแล้ว”
“ทีตอนนี้ล่ะมายอ”เพชรประชด
“ก็ตอนนี้แกดีจริงๆนี่หว่า ไม่เหมือนเมื่อก่อน”
“ไม่รู้ล่ะ...ยังไงก็อยากให้แกมานะ”
“ฉันจะพยายาม ฝากแม่ด้วยนะริน”
“ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ คุณเพชรบอกว่าถ้าแต่งงานแล้วจะให้แม่มาอยู่ที่เรือนหอเรา”
“เฮ้ย...แต่แม่จะสร้างเรื่องวุ่นวายให้แกนะ”
เพชรยิ้มมั่นใจ
“ไม่ต้องห่วง แม่แกต้องฉันคนเดียวถึงปราบอยู่”
“เอา...ถ้าแกคิดอย่างงั้นก็ช่วยไม่ได้ ฉันไปล่ะ แกกลับไปทำงานเถอะ”
“ฉันคิดถึงพี่นะ”รินลดาโผเข้ากอดรัญ
“พี่ก็คิดถึงแก มีหลานให้พี่อุ้มเร็วๆนะ”
รัญหันไปหาเพชรโผเข้ากอด รัญตบไหล่
“ฝากน้องกับแม่ฉันด้วยนะ ขอบใจแกอีกครั้งสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”
“ฉันก็ขอบใจแก เทคแคร์นะเพื่อน”
“อืมม์”
รัญจะหันเดินแยกไป
“เฮ้ย รัญ”
“หือม์”
“ไม่คิดจะง้อน้องสาวฉันอีกซักครั้งหรือ”
“ไม่ไหวแล้วว่ะ เธอใจแข็งจริง ๆ”รัญยิ้มให้เพชร “ไปล่ะ...แกต้องรักน้องฉันมากๆนะโว้ย”
“เออ แต่งวันนี้ พรุ่งนี้จะมีเมียน้อยเลย”
รัญยิ้มโบกมือให้ เดินจากไป
“ก็ลองดูสิ”รินต่อยท้องเพชร “ฉันไม่ใจแข็งเหมือนบัวหรอกนะ แต่ฉันจะเฉือนคุณเลย”
“อุ๊ย...พูดแล้วเสียว”
เพชรกับรินมองตามรัญที่เดินจากไป
+ + + + + + + + + + + +
นิภาพรรณกับมงคลนั่งกินอาหารเช้า บัวเข้ามา
“กินข้าวต้มร้อน ๆ ลูก มา” มงคลชวน
“พี่เพชรไปทำงานแล้วเหรอคะ”
“เค้าไปส่งตารัญไง...ความจริงลูกน่าจะไปส่งเค้าซะหน่อย”นิภาพรรณบอก
บัวชะงัก แต่ทำเป็นไม่แคร์
“ทำไมหนูต้องไปด้วย หนูกับเค้าไม่มีอะไรกันแล้ว”
“ก็ถือซะว่าครั้งนึงเคยรู้จักกัน เคยชอบกัน เคยรักกันอะไรอย่างเนี้ย”มงคลพูดเรียบๆ
“ใช่...มันไม่เสียหายหรอกถ้าลูกจะไป เหมือนหนังเรื่องอะไรนะ ครั้งหนึ่งเราเคยรักกันใช่มั้ยพ่อ”
มงคลยิ้มให้ภรรยา
“ใช่...กว่าพระเอกนางเอกจะรักกันได้เลือดตาแทบกระเด็น แต่อยู่ๆ จะมาทำให้เรื่องเล็กน้อยแค่พระเอกใส่พริกไทในชามก๋วยเตี๋ยว นางเอกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถึงทำให้เลิกกัน”
“นั่นน่ะสิ แค่พริกไทเหยาะเดียว นางเอกเลยอยู่คนเดียวไปจนตาย”
“แม่หมายถึงหนูใช่มั้ย”บัวถามเสียงดัง
นิภาพรรณทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“เปล่า...แม่ไม่ได้หมายถึงลูก ลูกน่ะทำถูกแล้ว เราโกรธ เราก็ไม่ควรให้อภัยเค้า มาดูถูกเราได้ยังไงว่าเป็นผู้หญิงหากิน ทั้งที่เราเป็นลูกมหาเศรษฐีมีดีกว่ามันตั้งเยอะรวยกว่ามันตั้งหลายร้อยเท่า”
“นี่ถ้าพ่อรู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก พ่อจะชกปากไอ้รัญญซะหน่อยเอาเลือดปากมันออก”
“พ่อคะ เค้าไม่ได้ชั่วอย่างที่พ่อคิดหรอก เค้าเพียงแต่ไม่รู้แล้วก็มีคนมาใส่ไฟหนู”
“แล้วทำไมมันถึงหูเบา ลูกแม่ออกสวยขนาดนี้ พูดแล้วน่าจะตบบ้องหูมันนะพ่อ”
“แม่ อย่าไปโกรธเค้าเลย จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดเค้าหรอกเป็นเพราะหนูเองที่ปิดบังเค้าตั้งแต่แรก”
มงคลจ้องหน้าลูกสาว
“นี่หมายความว่าลูกยอมรับว่าเป็นความผิดของลูก”
บัวพยักหน้า
“อ้าว...ถ้ายอมรับแล้วทำไมไม่บอกเค้าล่ะ”นิภาพรรณถาม
“หนูก็อยากจะบอกเค้าเหมือนกัน แต่...แต่เค้าไปแล้ว”บัวร้องไห้ออกมา
มงคลกับนิภาพรรณมองหน้ากันยิ้มๆ
“แต่พ่อว่ายังทันนะ เห็นไอ้เพชรบอกว่า กว่าจะเครื่องออกก็เที่ยง”
“ถ้าลูกไม่รีบไปตอนนี้แม่ว่าไม่ทันแน่”นิภาพรรณยุ
“แม่จะให้หนูไปง้อเค้าหรือ”
“อ้าว ก็เค้าไม่ผิด เราก็ต้องง้อเค้าสิ”
“ไปลูก ขืนช้าล่ะก็ ลูกจะต้องอยู่คนเดียวไปทั้งชีวิตนะ”มงคลเตือน
บัวลุกขึ้นตัดสินใจ
“หนูไปนะคะพ่อ ขอบคุณค่ะแม่ที่ช่วยให้หนูตาสว่าง”
บัววิ่งออกไป มงคลกับนิภาพรรณรีบตาม
+ + + + + + + + + + + +
บัววิ่งออกมาขึ้นรถ มงคลกับนิภาพรรณวิ่งตามมาส่ง
“ไม่ต้องรีบมาก ขับรถดีๆลูก”
บัวขับรถออกไป
มงคลหันไปหานิภาพรรณ
“แล้วทำไมเราสองคนเพิ่งมาพูดกับลูกตอนนี้...หา”
“นั่นน่ะสิ...อุ๊ย ฉันว่าเรารีบโทรบอกเจ้าเพชรให้ตารัญรอก่อนดีกว่า”
“ก็โทรเลยสิ”
นิภาพรรณกดโทรศัพท์ เพชรเดินอยู่กับรินลดา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เพชรกดรับสาย
“ครับแม่...อะไรนะครับ ไอ้บัวมาหาไอ้รัญหรือ”
“ใช่...ให้รัญรอก่อน”
“ไม่ทันแล้วครับ ไอ้รัญเข้าไปแล้ว”
“ไม่ได้นะ แกต้องช่วยน้อง”
“โอเคแม่ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”เพชรปิดโทรศัพท์
รินลดามองอย่างสงสัย
“มีอะไรคะ”
“ไอ้บัวน่ะสิ มันยอมให้อภัยพี่ชายคุณแล้ว นี่มันกำลังตามมาหาไอ้รัญ”
“แต่พี่รัญเข้าไปแล้วนี่คะ”
“งั้นพี่จะโทรบอกไอ้รัญก่อนว่าอย่าเพิ่งไป”
เพชรกดโทรศัพท์ ฟังเสียง ปลายสายไม่มีสัญญาณ
“มันไม่เปิดเครื่อง”
“แล้วจะทำไงดีคะ”
ครู่ใหญ่ บัวมาถึงสนามบิน เธอวิ่งขึ้นบันไดมา กวาดตามองหา...เพชรหันมาเห็นบัว
“ไอ้บัว”
บัววิ่งเข้ามาหาเพชรกับริน
“พี่เพชร เจอพี่รัญมั้ย”
“ไม่เจอ...มันเข้าไปแล้ว”
“พี่เพชรโทรบอกเค้าหน่อยสิ”
“พี่โทรแล้ว...มันไม่เปิดเครื่อง”
“แล้วน้องจะทำยังไงดีที่จะเจอพี่รัญ อย่างน้อยน้องอยากจะบอกเค้าว่าน้องยังรักเค้าอยู่”
“งั้นเราก็ให้สนามบินเค้าประกาศบอกพี่รัญให้เปิดเครื่องดีมั้ย”รินลดาออกความเห็น
เพชรเห็นด้วย
“จริงด้วย”
ทั้งหมดวิ่งไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์
รัญเดินอยู่ ได้ยินเสียงประกาศเรียก
“คุณรัญ สิงหบวรเดช กรุณาเปิดโทรศัพท์มือถือด้วยมีญาติต้องการพูดสายด่วน”
รัญชะงักฟัง เสียงประกาศบอกซ้ำ
“คุณรัญ สิงหบวรเดช กรุณาเปิดโทรศัพท์มือถือด้วย...”
“อย่าบอกว่าแม่เป็นอะไรนะ”รัญกดเปิดโทรศัพท์
บัวกดโทรศัพท์ รอฟังเสียงปลายสาย เพชรกับรินยืนลุ้น
“ติดแล้ว”
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นรัญกดรับ
“ฮัลโหล”
“พี่รัญหรือคะ”
รัญอึ้ง
“นี่บัวนะคะ”
“คุณมีอะไรหรือครับ”
“บัวจะบอกพี่รัญว่า บัวยกโทษให้พี่รัญแล้ว”
รัญหน้าเรียบเฉย
“ขอบคุณครับ”
“แล้วบัวก็ไม่โกรธพี่รัญแล้วด้วย”
“ครับ”
บัวอึ้งมองหน้าเพชรกับริน
“ไอ้รัญว่าไง”เพชรถามอยากรู้มาก
“เค้าดูเย็นชา”
“ก็บอกเค้าไปเลยว่ายังรักเค้าอยู่”รินบอก
บัวอึกอัก
“เอ่อ จะดีหรือ”
“ดีสิ...ถ้าไม่บอกพี่รัญเค้าจะรู้ได้ยังไง เร็วนะบัว”
“ใช่ ถ้าแกขืนช้าไอ้รัญมันขึ้นเครื่องแกจบนะ”
บัวลังเล
“คุณยังมีอะไรกับผมอีกมั้ยครับ”เสียงรัญดังมาจากปลายสาย
“เอ่อ...มีค่ะ...บัวอยากจะบอกให้พี่รัญรู้ว่า บัวยังรักพี่รัญอยู่ค่ะ”
รัญอึ้ง
“รักมากด้วย”รินลดาสอน
บัวอาย แต่พูดตาม
“แล้วก็รักพี่รัญมากด้วยค่ะ”
รัญนิ่งไปปรับความรู้สึก
“คุณบอกตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะครับ”
“ทำไมล่ะคะ...พี่รัญโกรธบัวหรือคะ บัวขอโทษนะคะ”
เพชรกับรินงงมองหน้ากัน
“ผมไม่ได้โกรธคุณหรอกครับ เพียงแต่ว่าคุณมาสายไปแล้ว...แค่นี้นะครับ”รัญกดปิดโทรศัพท์
บัวตกใจ
“เดี๋ยวค่ะพี่รัญ...พี่รัญคะ...ฟังบัวก่อน”
“ว่าไงบัว” รินถามทันที
เพชรมองน้องสาวอย่างกังวลใจ
“ไอ้รัญว่าไง”
บัวมองหน้าเพชรกับรินน้ำตาไหล
“พี่รัญเค้าว่าไง”รินลดาถามย้ำ
บัวสะอื้น
“เค้าบอกว่าฉันมาสายไปแล้ว”
รินลดาตกใจ
“หมายความว่าไง”
“เอาโทรศัพท์มา...เดี๋ยวพี่พูดกับมันเอง”
เพชรกดโทรศัพท์ ฟังเสียงไม่มีสัญญาณ
“ปิดเครื่องแล้ว”
บัวร้องไห้น้ำตาไหลพราก
“เค้าคงโกรธฉันจริงๆ เค้าไม่รักฉันอีกแล้ว”
“ไม่จริงหรอกบัว พี่รัญเค้ายังรักบัวอยู่นะ”รินลดาปลอบ
บัวส่ายหน้าน้ำตาเต็มหน้า
“ไม่...น้ำเสียงเค้าไม่มีเยื่อใยกับฉันเลย”
เพชรถอนหายใจเครียดๆ
“อาจจะจริง...ไอ้รัญมันคงหมดรักแกแล้ว”
“แต่ฉันว่าไม่นะ พี่รัญเค้าไม่มีวันหมดรักบัวหรอก”รินลดาแย้ง
“แต่คุณอย่าลืมนะ เมื่อวานมันบอกเราว่ามันจะกลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครซักคน”
บัวเจ็บแปร๊บที่หัวใจ
“เค้าพูดอย่างงั้นจริงเหรอพี่เพชร”
“จริงสิ”
บัวสะอื้นหันไปหารินลดา
“จริงหรือริน”
รินลดาหน้าสลด
“จริง”
“ไม่...ฉันไม่ยอมให้เค้ามีคนใหม่หรอก”
“แล้วแกจะทำไง”
“จะทำไง ฉันก็จะบินตามเค้าไปน่ะสิ ฉันไปซื้อตั๋วก่อน”
บัวเดินออกไป เพชรรีบตาม
“เฮ้ย...ไอ้บัว แกจะไปจริงๆหรือ”
“ก็จริงน่ะสิ ขืนฉันช้า เค้าอาจจะไปเจอผู้หญิงอื่นบนเครื่องก็ได้”
บัววิ่งไปที่เคาน์เตอร์ เพชรกับรินลดามองตาม
“มันต้องอย่างนี้สิ ถึงจะเป็นบัวคนเดิม”เพชรยิ้มพอใจ
+ + + + + + + + + + + +
ที่ปราก...
เย็นนั้นรัญเดินกลับจากทำงาน เดินมาตามทางเดินของสะพานชาร์ล เขาหยุดมองไปที่สายน้ำแล้วถอนใจเดินออกไป
รัญเดินมาถึงหน้าบ้านเปิดประตูเดินเข้ามาในบ้าน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้กลิ่นอาหาร รัญเดินเข้าไปในครัว เห็นบนโต๊ะมีเทียนวางอยู่ โต๊ะอาหารถูกจัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม รัญเดินไปเปิดหม้ออาหารเห็นอาหาร รัญแปลกใจและสงสัย
“นี่ใครมาทำกับข้าว”
บัวเดินออกมา
“บัวเองค่ะ”
รัญหันมองชะงัก บัวยิ้มให้
“บัว...นี่คุณมาได้ยังไง”
“บัวก็บินตามมาสิคะ ไม่เห็นยากเลย”
รัญ ทำทีเป็นเรียบเฉย
“คุณมีธุระอะไรกับผม”
“บัวมาหาพี่รัญต้องมีธุระด้วยเหรอคะ”
“ผมว่าคุณกลับไปดีกว่า เราไม่มีอะไรกันแล้ว”
“พี่รัญพูดแบบนี้ได้ยังไงคะ บัวเป็นเมียพี่รัญนะคะ”
“คุณไม่ใช่เมียผม เพราะเมียผมคือบัวระวง ผู้หญิงที่รักผมด้วยความจริงใจ ไม่ใช่คุณรวินวรกานต์ลูกสาวเศรษฐีผู้เย่อหยิ่ง”
“แล้วใครบอกพี่รัญล่ะคะว่าวันนี้บัวคือรวินวรกานต์ บัวคือบัวระวง ผู้หญิงแสนซื่อที่มีรักเดียวให้กับพี่รัญ”
รัญมองหน้าบัวแล้วหันหลังให้
“ผมบอกคุณแล้วไงว่ามันสายไปแล้ว วันที่ผมไปขอร้องคุณ อ้อนวอนคุณ คุณกลับไม่มีเยื่อใยให้ผม”
“ใครบอกว่าบัวไม่มีเยื่อใย บัวแค่อยากแกล้งให้พี่รัญเจ็บปวดบ้าง ก็เท่านั้น”
“มันก็สมใจคุณแล้วนี่ ผมว่าคุณกลับไปเถอะ”
บัวโกรธ
“นี่พี่รัญไล่บัวอีกแล้วเหรอคะ...”
รัญนิ่งไม่ตอบ
“ก็ได้...แสดงว่าวันนี้ พี่รัญหมดรักบัวแล้วจริงๆ งั้นบัวก็จะไป”
บัวเดินหนีไป รัญรีบเรียก
“เดี๋ยวบัว”
รัญหามามองเจอบัวยืนจ้องอมยิ้มนิดๆ
“เรียกบัวทำไมคะ”
“เอ่อ...ไม่มีอะไร ผมนึกว่าคุณไปแล้ว”
“ไม่มีวันหรอกค่ะ...ถึงพี่รัญไล่บัว บัวก็จะไม่มีวันไปจากพี่รัญ”
บัวยักคิ้วให้
“คุณพูดจริงนะ”
“จริงสิคะ ถ้าไม่จริงบัวจะตามมาหาพี่รัญทำไม”
รัญยิ้ม
“ผมรักคุณบัวระวง”
“บัวก็รักพี่รัญค่ะ”
ทั้งสองมองสบตากัน รัญเคลื่อนหน้าเข้ามาจูบบัวด้วยความรัก...
+ + + + + + + + + + + +
ในห้องนอน...รัญกับบัวพลิกตัวกอดกันบนเตียง รัญนอนหงาย บัวนอนอยู่ในอ้อมอกของเขา
“พี่ดีใจจริงๆที่บัวกลับมาหาพี่”
“พี่รัญน่ะใจร้าย บัวอุตส่าห์ไปหาที่แอร์พอร์ต ยังไม่ออกมาหาบัวอีก...”บัวพลิกตัวมาจ้องหน้าเขา “ถามจริง ตอนที่บัวโทรหา ทำไมไม่ออกมาหาบัว”
“ถ้าพี่ออกมาพี่จะรู้ได้ไงว่าบัวยังรักพี่อยู่จริงๆ”
“อ๋อ นี่หมายความว่าแกล้งหลอกให้บัวตีตั๋วเครื่องบินตามมางั้นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“พี่รัญเนี่ยร้ายจริงๆเลย”
ขณะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทั้งสองชะงัก
“ใครโทรมา”บัวหยิบโทรศัพท์มาเเห็นเบอร์ก็กดรับ “ว่าไงพี่เพชร”
เพชรพูดโทรศัพท์อยู่ที่โต๊ะอาหาร
“นั่นแกอยู่ไหน”
“เจอพี่รัญรึยัง”รินลดาถามแทรก
“เจอแล้ว”
มงคล นิภาพรรณ การ์ตูน ฉัตรชัย เพชร และรินลดาที่ฟังอยู่เฮลั่น
“ไชโย”
“นั่นเสียงอะไรกัน”
“ก็เสียงพวกเราทั้งหมด นี่พี่เปิดสปีคเกอร์ให้พวกเราฟัง”
“เป็นไงบ้างลูก พี่รัญเค้าหายโกรธรึยัง”นิภาพรรณถามขึ้นบ้าง
“ผมไม่เคยโกรธบัวเลยนะครับคุณแม่ มีแต่เค้าที่โกรธผม”รัญพูดแทรกมา
“น้อยๆหน่อย”บัวหยิกรัญ
“โอ๊ย”
มงคลยิ้มแย้มโล่งใจ
“ดีแล้ว...อย่าโกรธกันอีกนะลูกพ่อขอร้อง”
“รับรองค่ะพ่อ”
“ไอ้บัว...ไปหาพี่รัญคราวนี้ไม่เห็นปรึกษากันบ้างเลยนะ”การ์ตูนต่อว่า
“ถ้าขืนรอแกพี่รัญเค้าก็เจอผู้หญิงอื่นน่ะสิ”
“ดีใจด้วยนะครับคุณรัญที่ทุกอย่างลงเอยด้วยดี”ฉัตรชัยพูดขึ้นบ้าง
“ขอบคุณครับ คุณฉัตรชัย”
“แล้วเราสองคนจะกลับบ้านเมื่อไหร่”มงคลถาม
“พี่รัญเค้าต้องทำงานที่นี่นะคะ”
“แต่พ่อว่ายังไงก็ต้องกลับมาแต่งงานกันตามประเพณีก่อนนะ”
รัญอึ้งไปนิด
“แต่งงานเหรอครับ”
“ใช่ อยู่ๆแกจะเอาน้องสาวฉันไปฟรีๆได้ไง ไอ้บัวมันมีพ่อมีแม่นะโว้ย”เพชรโวย
“ใช่พี่รัญกลับมาแต่งพร้อมกันเลยดีกว่า”รินลดาชวน
รัญหันไปหาบัว
“ว่าไง บัว”
“ก็แล้วแต่พี่รัญสิคะ”
“แหม บัวระวง ตอนนี้เอะอะอะไรก็แล้วแต่พี่รัญเลยนะ”การ์ตูนแซว
“อ้าว...ก็พี่รัญเค้ามีงานที่นี่ ฉันก็ต้องถามเค้าก่อนสิ”บัวแก้ตัว
ฉัตรชัยยิ้มๆ
“ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องจัดงานปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมกับคุณเพชร คุณรัญกับคุณบัวมาวันแต่งเลยก็ได้”
“ว่าไงพี่รัญ”รินลดาถาม
“พี่ไม่ขัดข้องหรอก แต่มันติดอยู่ที่ว่า...”
“ติดขัดเรื่องอะไรอีกวะ” เพชรถามอย่างไม่เข้าใจ
“ผมจะถามคุณพ่อคุณแม่ว่าจะเรียกสินสอดเท่าไหร่ครับ”
“นั่นสิคะแม่ อย่าเรียกเยอะนะคะ ถ้าขืนเรียกเยอะพี่รัญเค้าไม่แต่งนะ”
มงคลมองหน้านิภาพรรณ
“ว่าไงแม่ จะเรียกเค้าเท่าไหร่”
“แม่พูดง่าย ๆนะ แม่จ้างรัญสิบล้านแล้วเอาลูกสาวแม่ไป”
ทุกคนเฮ
“อะไรนะแม่ พูดน่าเกลียดจริงๆ”บัวโวยวาย
“ไม่น่าเกลียดหรอกลูก ก็ตามพิธีแบบอินเดียไง”
ทุกคนหัวเราะฮา
“แค่นี้ก่อนนะแม่”บัวปิดโทรศัพท์
เพชรปิดโทรศัพท์ มงคลยกแก้วเครื่องดื่มชู
“ขอดื่มให้กับความสุขของลูก ๆ”
ทุกคนยกแก้วชนเฮ เพชรกับรินมองสบตากัน การ์ตูนกับฉัตรชนแก้วยิ้มให้กัน มงคลดึงนิภาพรรณ
มากอด
รัญกับบัวหันมามองหน้ากัน รัญดึงบัวมากอด
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...บัวกับรัญเดินมาบนสะพานชาร์ลแล้วหยุดมองแม่น้ำ
“บัว”
“คะ”
“ส่งมือมาให้พี่หน่อย”
“พี่รัญจะทำไมคะ”
รัญหยิบแหวนออกมา
“ก่อนที่พี่จะมา แม่ให้แหวนวงนี้กับพี่บอกว่าเป็นแหวนแต่งงานที่พ่อให้แม่ไว้...แม่อยากให้พี่สวมให้กับบัว”
บัวมองแหวนยิ้มดีใจ
“จริงหรือคะ”
“จริงสิ”
“ทำไมคุณแม่ถึงเจาะจงว่าเป็นบัว”
“เพราะแม่บอกว่าบัวยังรักพี่อยู่ วันนึงบัวก็จะกลับมา ตอนนั้นพี่ยังไม่เชื่อ”
“แล้วตอนนี้เชื่อรึยังคะ”
“เชื่อแล้วจ้ะ”
รัญสวมแหวนให้ บัวมอง ทั้งสองยืนกอดกันบนสะพาน
จบบริบูรณ์
