ติดตามอ่านได้ทาง www.manager.co.th ทุกวัน เวลา 9.30 น.
เรื่องย่อ/นักแสดง
ตอนที่ 8
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกรอบ รัญยกรับโทรศัพท์“ฮัลโหล”
“พี่รัญ นี่น้องนะ เย็นนี้น้องจะชวนไปกินข้าวนอกบ้านกันมั้ย”รินลดารีบชวน
“ดีเหมือนกัน วันนี้บัวเค้าไม่อยู่ด้วย”
รินลดาเอามือปิดโทรศัพท์แล้วหันมาบอกอ้อม
“โชคดีพี่อ้อมวันนี้นังบัวไม่อยู่ด้วย”
อ้อมยิ้มดีใจ รินลดาหันมาพูดกับรัญต่อ“ที่ไหนดีคะพี่รัญ”
“หกโมงเย็นเจอกันหน้าดูโอโม่แล้วกัน”
“ตกลงค่ะ” รินลดาเอามือปิดโทรศัพท์แล้วหันมาบอกอ้อม “สวรรค์เปิดทางให้พี่แล้ว ยังไงวันนี้พี่ต้องพิชิตใจพี่รัญให้ได้นะ”
“น้องรินจะให้พี่นอนกับพี่รัญเลยเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ...น้องไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น น้องหมายถึงว่าทำให้พี่รัญรักพี่ให้ได้”
“เรื่องนั้นพี่ว่าไม่ยากหรอก ขอให้พี่รัญได้ดื่มซักดริงค์สองดริงค์ รับรองต้องชวนพี่เข้าโรงแรมแน่”
“ถ้าพี่รัญชวนเข้าโรงแรมพี่จะกล้าเข้าเหรอ” ---“ทำไมจะไม่กล้า”
“แล้วพี่ไม่รอไว้วันแต่งงานเหรอ”
“เธอนี่เชยจริงๆ สมัยนี้ถ้ารอวันแต่งงานก็เหี่ยวแห้งตายพอดีนี่ พี่ว่าเราไปชอปปิ้งกันดีกว่า พี่จะเลือกชุดสวย ๆ เพื่อใส่ไปดินเนอร์กับพี่ชายเธอคืนนี้”
ทั้งสองควงแขนกันข้ามถนนไป
+ + + + + + + + + + + +
ฟ้าใกล้มืดแล้วในเมืองเปิดไฟสว่างไสว ในภัตตาคารมีผู้คนนั่งกินอาหารอยู่หลายโต๊ะแล้ว ขณะที่รัญยืนอ่านหนังสือพิมพ์รอรินลดา กับอ้อม สักครู่อ้อมเดินเข้ามาในชุดดินเนอร์ ชุดดำกระโปรงสั้นดูเซ็กซี่ รัญขยับปิดหนังสือพิมพ์เห็นอ้อม รัญชะงัก อ้อมเดินเข้ามายิ้มให้ รัญมองอย่างอึ้งๆ
“โทษทีค่ะพี่รัญ รอนานมั้ยคะ” ---“ผมเพิ่งมาสักครู่”
“พี่รัญไม่เห็นชมอ้อมเลย ชุดอ้อมสวยมั้ยคะ นี่อ้อมซื้อใหม่เลย เพื่อมาดินเนอร์กับพี่”
“ขอโทษครับ สวยมากครับ” ---“แล้วคนล่ะคะ”
“คุณอ้อมก็สวยครับ” ---“ขอบคุณค่ะ ไปเถอะค่ะ”
“แล้วรินล่ะครับ”
“น้องรินท้องเสียกะทันหันค่ะ”
“เป็นอะไรมากรึเปล่าครับ”
“ไม่มากหรอกค่ะ แต่น้องรินกลัวว่าจะถ่ายกลางทางก็เลยไม่อยากมา”
รัญชะงักเป็นห่วงน้องสาว
“พี่รัญไม่ต้องห่วงนะคะ อ้อมหายาให้น้องรินทานเรียบร้อยแล้วค่ะ” ---“งั้นไปครับ”
“เดี๋ยวค่ะ...จะไม่ให้อ้อมควงเลยเหรอคะ” ---“อ้อ เชิญครับ”
อ้อมคล้องแขนรัญ ทั้งสองเดินออกไป
+ + + + + + + + + + + +
บัวกับการ์ตูนนั่งอยู่ในร้านอาหาร ทั้งสองกำลังเปิดเมนูเลือกอาหาร...
“แกเอาอะไร ฉันเอาแกะ”การ์ตูนถาม
“งั้นฉันเอาซีฟู้ด”
การ์ตูน หันไปสั่งบริกร“วันแลมป์ วันซีฟูด แอน ทูเรดไวน์”
“ไม่รู้ป่านนี้พี่รัญเค้าจะกินข้าวรึยังนะ”บัวกังวล
“ดูแกจะเลิฟเค้ามากเลยนะ ห่วงว่าจะกินข้าวรึยัง”การ์ตูนมองค้อน
“เรื่องธรรมดา ก็ฉันรักเค้า ฉันก็ต้องห่วงเค้าสิ นี่...แกยังเล่าให้ฉันฟังไม่จบเลยนะเรื่องนายฉัตรชัย”
“ก็อย่างที่บอกว่าเค้ามาคอยตื๊อฉัน ถามเรื่องแก”
“แต่ฉันว่าแกเล่าตะกุกตะกักชอบกลไม่เห็นต่อเนื่องเลย” ---“ตะกุกตะกักอะไร”
“จะไปรู้แกเหรอ เหมือนแกกำลังสนใจเค้า”
“บ้าน่า...ฉันจะไปสนใจเค้าได้ไง เค้าชอบแกไม่ได้ชอบฉัน”
บริกรเอาไวน์เข้ามาเสริฟ สองคนยกแก้ว
“ขอให้แกสมหวังกับพี่รัญแล้วกัน”
“ขอบใจจ้ะ สมพรปาก”บัวยกไวน์จิบชะงัก “หือม์”
“อะไร” ---“แกช่วยขยับบังให้ฉันหน่อย”
“มีอะไร” ---“พี่รัญ เค้าอยู่ข้างหลังแก”
“เค้ามาตามหาแกที่นี่เหรอ”
“ไม่ใช่...เค้ามากับยัยอ้อม”
การ์ตูนหันมอง เห็นรัญยืนรอเรียกโต๊ะ บัวดึงหน้าการ์ตูนกลับมา
“แกอย่าไปมองหน้าเค้า”
“พี่รัญของแกออกลายแล้วมั้ยล่ะ หนอยพอรู้ว่าแกไม่อยู่ ควงนังอ้อมออกมาดินเนอร์ข้างนอกเลยนะ”
บัวใจเสียเมื่อการ์ตูนพูดอย่างนั้น
บริกรนำรัญและอ้อมเดินไปนั่งที่โต๊ะอีกมุม บัวแอบมองมองเห็นรัญเทคแคร์อ้อม บัวมองอย่างน้อยใจ
“ฉันบอกแล้วไงว่าเค้าไม่ได้ชอบฉัน แกก็ไม่เชื่อ”
“แต่ยังไงแกก็ยอมแพ้ไม่ได้นะ ไปชิงเค้ากลับมา”
บัวหน้าตื่น “หา...จะให้ฉันไปหาเค้าที่โต๊ะเหรอ”
“ไม่ใช่...เราต้องมีลูกเล่นหน่อยสิ” ---“ทำไงล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันจัดการเอง”การ์ตูนยิ้มอย่างมีแผน
+ + + + + + + + + + + +
รัญยกแก้วชนกับอ้อม...
“ร้านนี้โรแมนติคจังเลยนะคะ” ---“ครับ”
“พี่รัญคงพาผู้หญิงมานั่งที่นี่บ่อยนะคะ”
“ไม่หรอกครับ ส่วนใหญ่ผมมากับเพื่อนที่ทำงาน”
“เพื่อนผู้ชายหรือผู้หญิงคะ”
“ทั้งผู้ชายแล้วก็ผู้หญิงครับ”
อ้อมยกไวน์จิบ มองจ้องรัญ รัญยิ้มให้
“พี่รัญคะ” ---“ว่าไงครับ”
“พี่รัญคิดกับอ้อมยังไงบ้างคะ”
“คุณอ้อมก็น่ารักนี่ครับ”
“แล้วกับบัวระวงล่ะคะ ใครน่ารักกว่ากัน”
“เอ่อ...” ---“ทำไมคะ ตอบไม่ถูกเหรอคะ”
“คนล่ะแบบกันน่ะครับ”
“แล้วถ้าสมมุติว่าพี่รัญต้องเลือกที่จะแต่งงาน พี่รัญจะเลือกใครคะ”
“เอ่อ...” ---“ตอบมาเถอะค่ะ อ้อมแค่ถามเล่น ๆ”
ทันใด การ์ตูนประคองบัวที่เดินตัวงอปวดท้องผ่านไป รัญเหลือบมองชะงัก เห็นบัว “บัวระวง”
อ้อมหน้าเสีย “หา...นี่พี่เลือกบัวระวงเหรอคะ”
“ไม่ใช่ครับ...นั่นบัวระวง”
อ้อมหันมองตาม เห็นบัว รัญลุกตามออกไป อ้อมเซ็ง หงุดหงิดขึ้นมาทันที
“นังนี่...มาได้ยังไงเนี่ย”
การ์ตูนประคองบัวออกมาหน้าร้าน รัญวิ่งตามมา
“บัวระวง นี่เป็นอะไรเนี่ย”
“บัวระวงเค้าปวดท้องค่ะ”การ์ตูนบอก
“นี่การ์ตูน เพื่อนบัวค่ะ”บัวแนะนำ
“หวัดดีค่ะ” ---“หวัดดีครับ”
“พี่รัญเห็นบัวได้ยังไงคะเนี่ย”
“เรานั่งทานข้าวร้านเดียวกัน พี่เห็นบัวเดินออกมาก็เลยวิ่งตามมา”
“สงสัยบัวจะแพ้อาหารทะเลน่ะค่ะ ทานไปได้หน่อยเดียวก็ปวดท้องเลย”การ์ตูนบอก
“โอ๊ย”บัวแกล้งร้องขึ้น
“นี่ปวดมากเหรอ”รัญถามอย่างเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่รัญไปทานข้าวกับเพื่อนเถอะ เดี๋ยวบัวกลับเองได้”
“ไม่ใช่เพื่อนหรอก คุณอ้อมน่ะ”
“งั้นพี่รัญก็ไปทานเถอะค่ะ”บัวหันไปหาการ์ตูนแกล้งปวดท้องมากขึ้น “โอ๊ย...ตูน ฉันไม่ไหวแล้ว”
“พี่ว่าเป็นมากนะเนี่ย ไปหาหมอก่อนดีกว่า”รัญเป็นห่วง
“ค่ะ...ตูนว่าก็ดีนะคะ สงสัยจะไม่ได้ปวดท้องธรรมดา หรือจะเป็นไส้ติ่ง ข้างขวาด้วยนะเนี่ย”
“โอ๊ย...ไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงบัว...โอ๊ย”
“ไม่ได้หรอก พี่ว่าพี่พาบัวไปหาหมอก่อนดีกว่า คุณตูนครับฝากไปบอกผู้หญิงที่มากับผมทีนะครับเธอชื่อคุณอ้อม บอกเธอว่าผมพาบัวไปหาหมอ ถ้าผมกลับมาทันผมก็จะมา แต่ถ้ามาไม่ทันให้เธอไปเจอที่บ้านเลย”
“ค่ะ...ค่ะ...ได้ค่ะ พี่รัญรีบพาบัวไปหาหมอเถอะค่ะ”
รัญประคองบัวออกไป บัวแอบหันมามอง การ์ตูนโบกมือให้
“ไม่รู้จักแผนการ์ตูนซะแล้ว ทีนี้ก็ต้องจัดการกับนังอ้อม”
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมจิบไวน์อย่างหงุดหงิด สักครู่การ์ตูนเดินเข้ามา
“ทานโทษค่ะ คุณชื่ออ้อมใช่มั้ยคะ” ---“ใช่...มีอะไร”
“คุณรัญเค้าบอกให้คุณกินอาหารแล้วก็กลับบ้านไปเลย”
“แล้วพี่รัญไปไหน” ----“ไม่ทราบค่ะ เห็นขึ้นรถแท็กซี่ไปกับบัวระวง”
“แล้วเค้าไม่บอกเหรอว่าเค้าไปไหน”
“ได้ยินว่าไปโรงๆ ไม่รู้ว่าโรงแรมรึเปล่านะคะ”
อ้อมชะงัก “โรงแรมเหรอ...”
“คิดว่าใช่ค่ะ”การ์ตูนยิ้มให้แล้วเดินออกไป อ้อมมองตามอย่างโกรธจัด
+ + + + + + + + + + + +
รัญนั่งประคองบัวมาในรถแท็กซี่
“ทนหน่อยนะใกล้ถึงโรงพยาบาลแล้ว”
“แต่บัวว่า...บัวไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ เมื่อกี้บัวขอยาที่ร้านเค้าทานแล้ว”
“แต่พี่ว่าให้หมอเค้าตรวจดูหน่อยดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เสียดายตังเปล่าๆ ตอนนี้มันก็ดีขึ้นเยอะแล้วค่ะกลับบ้านเถอะ”
“แน่ใจนะ” ---“ค่ะ...มันปวดน้อยลงแล้ว”
รัญหันไปบอกคนขับแท็กซี่
“ขอโทษครับ เปลี่ยนไปส่งผมที่ไลก้อนสตรีท”
คนขับพยักหน้ารับ แล้วเปลี่ยนเส้นทาง
+ + + + + + + + + + + +
อ้อมเปิดประตูปึงปังเข้ามาในบ้าน รินลดามองอย่างแปลกใจ...
“อ้าว...พี่อ้อมทำไมกลับมาเร็วล่ะ แล้วพี่รัญล่ะคะ” ---“ไม่รู้”
“มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ”
“พี่ชายเธอทิ้งฉันแล้วไปกับนังบัวระวง”
“อะไรกัน นี่น้องงงไปหมดแล้วนะ”
“ฉันสิงงยิ่งกว่าหล่อนอีก หนอย อุตส่าห์ลงทุนซื้อชุดมาตั้งสามร้อยยูโร พอเห็นนังบัวระวงเข้าหน่อยทิ้งเราทันที”
“แล้วพี่รัญเค้าไปไหนกับบัวเหรอคะ”
“โรงแรม”อ้อมตอบแค้นๆ
รินลดาตกใจ “หา...โรงแรม”
“ใช่...เธอได้ยินไม่ผิดหรอก”
อ้อมเดินขึ้นบ้านไป รินลดามองตามอย่างงุนงง
“ทำไมเรื่องมันกลับตาลปัตรอย่างนี้ แทนที่พี่อ้อมจะได้ไปโรงแรมกับพี่รัญ พี่รัญดันไปกับบัวระวง”
ขณะเดียวกันนั้น รัญเปิดประตูประคองบัวเดินเข้ามา
“คุณอ้อมกลับมารึยัง”รัญถามทันที
“กลับมาแล้วค่ะ...โกรธพี่รัญใหญ่เลย หาว่าพี่รัญทิ้งเค้า”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจทิ้ง บังเอิญเจอบัวเค้าไม่สบายปวดท้องมากก็เลยจะพาไปหาหมอ”
บัวรีบแสร้งทำเป็นเสียใจ
“ขอโทษด้วยค่ะ...บัวไม่น่าทำให้คุณอ้อมโกรธพี่รัญเลย”
“จะมาโกรธอะไร มันเป็นเรื่องแอคซิเดนท์”
“งั้นพี่ต้องไปขอโทษพี่อ้อมเค้าเอง”รินลดาบอกเสียงแข็ง
“เดี๋ยวบัวไปขอโทษแทนให้ดีกว่า”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมบอกเค้าเอง คุณไปพักเถอะ”
รัญเดินขึ้นไป รินลดาหันมามองเห็นบัวยิ้ม
“เธอยิ้มอะไร...ไหนบอกว่าปวดท้อง”
“โอ๊ย...ขอตัวนะคะ...อึจะแตกค่ะ” บัววิ่งขึ้นไปข้างบน
“นังนี่...ท่าทางจะมารยาเยอะไม่แพ้พี่อ้อม”รินลดาบ่นงึมงำ
เมื่อเข้าไปอยู่ในห้อง อ้อมหยิบของปาด้วยความโกรธ
“เป็นเพราะแม่ เพราะแม่คนเดียว ทำให้เราต้องมานั่งทนกับผู้ชายงี่เง่า”
อ้อมขว้างของอีก รัญเปิดประตูเข้ามาโดนหัวรัญ
“โอ๊ย...คุณอ้อม” ---“คุณมีอะไร”
“นี่คุณอ้อมเป็นอะไร ทำไมถึงทำลายข้าวของอย่างนี้” ---“เรื่องของอ้อม”
“คุณอ้อมไม่พอใจที่ผมปล่อยคุณไว้ที่ร้านเหรอ”
“ใช่...คุณเห็นฉันเป็นใคร นังผู้หญิงคนนั้นมันมีอะไรดีกว่าฉัน คุณถึงทิ้งฉันแล้วไปกับมัน คุณลืมไปแล้วเหรอว่าฉันเป็นลูกใคร พ่อฉันเป็นถึงปลัดกระทรวง คุณทำแบบนี้เหมือนไม่ให้เกียรติพ่อฉัน”
“ผมว่าคุณคิดมากไปรึเปล่า บัวระวงเค้าไม่สบาย ผมก็แค่พาเค้าไปหาหมอ ผมคิดว่าคุณจะเข้าใจแล้วไม่ได้คิดอะไร”
“ฉันไม่ใช่วัวใช่ควายนี่จะได้ไม่มีความคิด”
“ผมไม่คิดว่าคุณจะหยาบคายขนาดนี้นะครับ”
“หยาบคายเหรอ ฉันว่าคุณน่ะแหละหยาบคายมากกว่าที่ทิ้งผู้หญิงให้กินข้าวอยู่คนเดียว”อ้อมสะบัดหน้าไป
“ถ้างั้นผมก็ขอโทษคุณด้วยแล้วกัน แต่ผมก็อยากจะบอกให้คุณรู้นะว่าที่ผมต้องดูแลบัวระวงก็เพราะเค้าเป็นแฟนผม”
รัญปิดประตู อ้อมหยิบของขว้างตามหลัง เสียงดังเพล้ง รัญสะดุ้งพลางส่ายหน้า รับไม่ได้กับพฤติกรรมของอ้อม
+ + + + + + + + + + + +
รัญเดินลงมาชั้นล่าง เห็นรินลดานอนอยู่ในผ้าห่มบนโซฟาก็แปลกใจ“ทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนห้อง”
“ไม่เอาหรอกค่ะ พี่อ้อมอารมณ์ไม่ดีแบบนี้ รินไม่กล้านอนด้วยหรอก”
รัญถอนใจอย่างอึดอัด “ไม่รู้ว่าแม่คิดยังไงนะ ถึงอยากให้พี่แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้”
“ที่จริงพี่อ้อมเค้าก็น่ารักนะพี่รัญ เค้าคงน้อยใจที่พี่รัญทิ้งเค้า”
“ก็พี่บอกเหตุผลเค้าแล้ว ถ้าเค้าไม่เข้าใจพี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว”
รัญเดินกลับเข้าห้อง
“ถ้าพี่อ้อมเป็นแบบนี้พี่รัญอาจจะไม่แต่งงานด้วยก็ได้ แล้วเราล่ะเราก็อดเรียนต่อน่ะสิ เฮ้อ...ทำไมต้องเป็นเราด้วยนะ”รินลดาบ่นกับตัวเองอย่างกลุ้มใจ
+ + + + + + + + + + + +
ค่ำคืนนั้น บัวซึ่งปูผ้านอนอยู่บนพื้น เหลือบมองรัญอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นว่ารัญนอนหน้าเครียด สักครู่เธอจึงลุกขึ้นนั่งข้างๆเตียง
“บัวขอโทษนะคะ บัวไม่น่าเป็นต้นเหตุทำให้พี่รัญกับคุณอ้อมทะเลาะกันเลย”
“ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก ก็คุณไม่ได้แกล้งนี่”
บัวหน้าเสีย ละอายใจ
“ผมไม่คิดเลยว่าคุณอ้อมเธอจะเป็นคนแบบนี้ เสียดายมาจากครอบครัวที่ดี ตัวเองก็มีการศึกษา แต่ทำตัวเหมือนกับ...”
“เหมือนกับบัวเหรอคะ”
“ถึงคุณจะเป็นผู้หญิงขายบริการ แต่ผมคิดว่าคนอย่างคุณคงไม่หยาบคายแบบนี้”
บัวสูดหายใจปลื้ม แอบลอบอมยิ้ม
“เค้าอาจจะลืมตัวมั้งคะ”
“ใช่...เธออาจจะลืมตัวไปว่าผมกำลังศึกษานิสัยใจคอเธออยู่”รัญถอนใจ “ถ้าเธอมีนิสัยแบบนี้ผมก็คงต้องบายจากเธอ”
“พี่รัญตัดสินใจแล้วเหรอคะว่าจะไม่ชอบคุณอ้อม”
“เท่าที่ผมเล่าให้คุณฟัง คุณว่าผมควรจะชอบเธอมั้ยล่ะ”
บัวอึ้ง แอบอมยิ้ม“ถ้าพี่รัญไม่ชอบคุณอ้อมบัวก็แย่สิคะ”
“ทำไม” ---“พี่รัญก็ต้องส่งบัวกลับเมืองไทยเลยใช่มั้ยคะ”
“แล้วคุณไม่ดีใจเหรอ ไม่ต้องทนอยู่กับผมถึงสามเดือน”
“จริงๆ แล้วก็ใจหายนะค่ะ เพราะอยู่ไปนานๆ บัวก็ชักชินเหมือนกัน”
รัญชะงักมองหน้าบัว “ถ้าคุณอยากอยู่ ก็อยู่ต่อได้นะ”
บัวมองสบตารัญ ทั้งสองคนมองกันอย่างผูกพัน “ขอบคุณค่ะ”
บัวล้มตัวลงนอนแอบยิ้ม รัญเหลือบมองบัว แล้วปิดไฟหัวเตียง
อ่านต่อหน้าที่ 2
ตอนที่ 8 (ต่อ)
เช้าวันรุ่งขึ้น อ้อมเดินออกจากบ้านไปอย่างหงุดหงิด ระหว่างนั้นเธอตัดสินใจโทรหาแม่ เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง
“หนูทนไม่ไหวแล้วค่ะแม่ ที่จริงหนูอยากจะด่าเค้ามากกว่านี้อีก”เพียงเพ็ญหน้าตื่น
“แกหุบปากเดี๋ยวนี้ แล้วก็กลับไปขอโทษพี่รัญเค้าซะ”
“ไม่ค่ะ...หนูจะไม่มีวันขอโทษเค้าเด็ดขาด พอกันทีค่ะแม่ หนูเบื่อเกมนี้ของแม่แล้ว”
“แกจะเบื่อไม่ได้ เพราะแม่ลงทุนกับแกไปเยอะแยะแล้ว”
“แม่คะ...เดี๋ยวหนูจะหาผู้ชายรวยๆให้แม่ใหม่ เอาให้รวยกว่าอีตารัญร้อยเท่าพันเท่ายังได้”
“แต่แม่อยากได้คุณรัญ เพราะเค้ามีชาติตระกูลเก่าแก่แล้วก็มีเงิน แม่ไม่อยากได้อาเสี่ยโรงงานเข้าใจมั้ย”
“แต่หนูว่าเค้าไม่รักหนูหรอกแม่ เสียเวลาเปล่า”
“แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น กลับไปขอโทษเค้าแล้วก็ทำยังไงก็ได้ให้เค้าเป็นของแก เข้าใจรึเปล่า”เพียงเพ็ญวางหูทันที
“เดี๋ยวสิแม่...แม่...โอ๊ย อะไรกันวะ ทำไมถึงอยากได้ตานี่นัก”
รินลดาที่ออกมาตามหาอ้อม เห็นอ้อมนั่งอยู่ก็รีบวิ่งมาหา...
“พี่อ้อม...มาอยู่นี่เอง น้องตามหาซะทั่วเมือง” ---“ตามหาฉันทำไม”
“น้องกลัวว่าพี่อ้อมจะถอดใจแล้วกลับเมืองไทยน่ะสิ”
“ฉันก็อยากกลับใจจะขาดแล้ว แต่แม่ไม่ยอมให้กลับ”
รินลดาจับมืออ้อมอย่างให้กำลังใจ
“ดีแล้วค่ะ...รินว่าอย่าเพิ่งกลับเลยค่ะ ถ้าพี่อ้อมกลับรินแย่นะคะ”
“มันเกี่ยวอะไรกับเธอ”
“เกี่ยวสิคะ...คุณแม่ต้องเล่นงานรินแน่ที่ดูแลพี่อ้อมไม่ดี ปล่อยพี่อ้อมหนีกลับเมืองไทย”
“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ความผิดของพี่ชายเธอมากกว่า”
“พี่อ้อมอย่าโกรธพี่รัญเลยนะคะ เมื่อเช้าพอพี่รัญรู้ว่าพี่อ้อมไม่อยู่เค้าตกใจนะคะ สั่งให้น้องตามหา”
“แล้วทำไมเค้าไม่มาตามเอง”
“เค้าต้องไปทำงานค่ะ นี่สั่งให้น้องโทรรายงานทุกระยะเลยนะคะ เดี๋ยวน้องโทรบอกพี่รัญก่อนนะ”
“เธอพูดจริงเหรอ”
“จริงสิคะ พี่อ้อมยกโทษให้พี่รัญเถอะนะคะ”
“ก็ได้...นี่เห็นแก่น้องรินหรอกนะ”
“ขอบคุณมากค่ะพี่อ้อม”
รินลดาหันไปกดโทรศัพท์ ขณะที่อ้อมนึกถึงบัวอย่างแค้นๆ และตั้งใจอย่างมุ่งมั่นว่าจะเอาชนะบัวให้ได้
+ + + + + + + + + + + +
รมณีย์ที่รู้เรื่องอ้อมมีปัญหากับรัญจากรินลดา ได้โทรศัพท์ไปหารัญ ไม่นานนักรัญรับสาย...
“หวัดดีครับแม่ มีอะไรเหรอครับ”
“ยัยรินโทรบอกแม่ว่าลูกทะเลาะกับน้องอ้อม”
“ผมแค่ตำหนิว่าเธอไม่ควรเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้”
“แต่น้องอ้อมเค้าเป็นลูกคนเดียว เค้าถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจลูกควรจะเข้าใจน้องหน่อย”
“แต่ผมว่ามันเกินไป”
“แต่ยังไงลูกก็ต้องให้เกียรติแม่ เค้าเป็นแขกของแม่ พ่อแม่เค้าฝากฝังน้องอ้อมกับแม่ ถ้าพ่อแม่เค้ารู้ว่าลูกทำแบบนี้กับลูกสาวเค้า เค้าจะว่ายังไง”
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”
“เอาล่ะ ไม่ว่ายังไง ลูกก็ต้องทำดีกับน้องอ้อม เข้าใจรึเปล่า”
รัญไม่ตอบได้แต่ถอนใจอย่างเบื่อหน่าย
“แล้วเรื่องแม่บัวระวงเมื่อไหร่จะไปซะที”
“ผมบอกแล้วไงครับว่าผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไล่เธอไปเอาล่ะครับแม่ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมมีงานต้องทำ”รัญปิดโทรศัพท์
“อุ๊ย...ทำไมมันยุ่งอย่างนี้นะ”
รมณีย์ปิดโทรศัพท์แวบ่น ก่อนที่จะปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม กลับไปนั่งที่วงพนันเพื่อเล่นต่อ
+ + + + + + + + + + + +
อ้อม กับรินลดาได้มาหารัญที่สถานฑูต เพื่อชวนออกไปทานอาหารด้วยกัน รัญไม่อยากไป แต่เพราะถูกคะยั้นคะยอจึงปฏิเสธไม่ได้
ในร้านอาหาร อ้อมนั่งคู่กับรัญ ส่วนรินลดาบอกว่าจะซื้อของก่อน แล้วจะตามเข้ามา
“สปาเกตตี้ เรดไวน์ สลัด”รัญสั่งอาหารภาษาอิตาลี
พนักงานเดินออกไป อ้อมเอื้อมมือมากุมมือรัญทันที รัญชะงัก
“อ้อมต้องขอโทษพี่รัญด้วยนะคะ ที่เมื่อคืนพูดจาไม่ดีกับพี่รัญ”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้คิดอะไร”
“พี่รัญไม่โกรธอ้อมจริงๆนะคะ” ---“จริง”
“อ้อมสัญญาว่าจากนี้ต่อไป อ้อมจะไม่ทำนิสัยแบบนี้กับพี่รัญอีก”
“เอาล่ะครับ...ถ้าคุณอ้อมเข้าใจผมก็ดีใจครับ”
“ขอบคุณพี่รัญมากนะคะ”
อ้อมยกมือรัญขึ้นมาจุ๊บ รัญชะงักมอง อ้อมยิ้มให้ รินลดาเข้ามาพร้อมดอกไม้
“หวานจังเลยค่ะพี่รัญ”
รินลดาส่งดอกไม้ให้อ้อม “อ้ะ...พี่อ้อม เอาดอกไม้ให้พี่รัญสิคะ”
“ขอบใจจ้ะน้องริน”อ้อมส่งดอกไม้ให้รัญ “ถือซะว่าดอกไม้นี่เป็นการขอโทษจากอ้อมนะคะ”
อ้อมจุ๊บแก้มรัญ รัญสะดุ้ง
“อ้าว...พี่รัญไม่เห็นจุ๊บแก้มพี่อ้อมตอบเลย จุ๊บหน่อยสิคะ ผู้หญิงเค้าเขินนะ”
รัญมองหน้าอ้อม อ้อมยื่นแก้มให้ รัญจำใจจุ๊บแก้มอ้อม ทันใดนั้นสายตารัญก็เหลือบไปเห็นบัวยืนมองอยู่ “บัวระวง”
“จุ๊บแก้มกันเนื่องในโอกาสอะไรคะ”บัวถามเรียบนิ่ง
“ไม่เกี่ยวกับเธอ พี่รัญเค้าจะแสดงความรักกับพี่อ้อม”รินลดาลอยหน้าลอยตาตอบ
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่”อ้อมถามเสียงแข็ง
“ฉันทำอาหารเที่ยงมาให้พี่รัญ”
รินเบ้ปาก “อย่าบอกว่าไข่พะโล้ล่ะ”
บัวยิ้ม “ใช่ค่ะ”
รินลดากับอ้อมสบตากันอย่างหมั่นไส้
“บัวมาก็ดีแล้ว มากินข้าวเที่ยงด้วยกันรัญ”
“อะไรกันคะ พี่รัญ นี่พี่อ้อมเค้าอยากมาทานกับพี่รัญนะ”รินลดาโวย
อ้อมยิ้มมีเลศนัย “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะน้องริน ทานหลายคนสนุกดี เชิญจ้ะบัว”
“พี่อ้อม พี่เป็นอะไร ทำไม...”รินลดาแปลกใจ
“เอาเถอะน่าน้องริน บัวเค้าก็เป็นแฟนพี่รัญ เค้าก็มีสิทธิ์ที่จะทานกับเราได้”
“ฉันต้องขอตัวค่ะ ฉันทานมาแล้ว...งั้นบัวกลับก่อนนะคะ”บัวบอก
“อ้าว...ไหนบอกไข่พะโล้เอามาให้ผมไง”
“บัวว่าพี่รัญคงไม่อยากกินแล้วล่ะ”
บัวบอกอย่างงอนๆเดินออกไป รินลดามองเหยียด“หมั่นไส้ ทำเป็นหึงหวง”
“เดี๋ยวพี่มานะ”รัญวิ่งตามบัวออกไป
“เดี๋ยวบัวระวง” ---“มีอะไรเหรอคะ”
“คือที่ผมออกมากินข้าวกับอ้อมเพราะว่า เค้าอยากขอโทษผม”
“ก็ไม่เป็นไรนี่คะ ไม่เห็นต้องมาบอกบัวเลย”
“ผมเห็นว่าคุณดูไม่พอใจที่เห็นผมกับเค้า...”
“อ๋อ...ไม่ค่ะ บัวรู้ตัวว่าบัวไม่มีสิทธิ์ที่จะไม่พอใจ พี่รัญบอกไม่ใช่เหรอคะว่าบัวต้องให้เกียรติเค้า ไปทานข้าวต่อเถอะค่ะ อย่าคิดมากเลย”
บัวหันเดินออกไป รัญมองตาม
“เดี๋ยว บัว” ---“มีอะไรอีกคะ”
“เอ่อ...ไข่พะโล้น่ะเก็บไว้ให้ผมตอนเย็นนะ ผมอยากกิน” ---“ค่ะ”
บัวยิ้มให้แล้วเดินออกไป รัญมองตามยิ้มๆ
+ + + + + + + + + + + +
หลังจากทานอาหารเสร็จ รัญกลับไปทำงาน รินลดากับอ้อมเดินกลับด้วยกัน...
“พี่อ้อม...น้องไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ถึงไปทำดีกับนังบัวระวง พี่อ้อมมีแผนอะไรบอกน้องหน่อยซิ”
“ก็เมื่อคืนพี่ดันเผลอตัวไปรับบทนางร้าย ตอนนี้ก็ต้องพลิกมารับบทนางเอกผู้แสนดีน่ะสิ พี่รัญจะได้เห็นใจ”
“โอ้โห...พี่อ้อมนี่ฉลาดจริงๆ ไม่เสียงแรงนะที่น้องอยากได้เป็นพี่สะใภ้”
“งั้นเย็นนี้น้องรินต้องซักชุดชั้นในให้พี่นะ” ---“อีกแล้วเหรอคะ”
รินลดาหน้าเหวอ อ้อมไม่พูดอะไรอีก เดินเชิดไปเลย
+ + + + + + + + + + + +
เพชรเดินเข้าไปในแผนกที่ก่าร์ตูนทำงาน แต่เมื่อไม่พบจึงเดินไปถามรัชนี
“รัชนี ตูนไปไหน ไม่เห็นหน้า” ---“ลาพักร้อนค่ะ”
“ลาพักร้อน ทำไมผมไม่รู้”
“คุณตูนแกลากับเสี่ยค่ะ” ---“ไปไหน”
“เห็นว่าไปเที่ยวเมืองนอกกับเพื่อนค่ะ”
“ไปเมืองนอกเลยเหรอ ไปที่ไหน...” ---“ปรากค่ะ”
เพชรชะงัก“ปรากเหรอ”
ขณะเดียวกันนั้นโทรศัพท์ดังขึ้น เพชรกดรับ“ฮัลโหล”
“เพชรเหรอจ๊ะ นี่แม่นะ”เสียงรมณีย์ดังขึ้น
“หวัดดีครับคุณแม่”
“แม่จะโทรมาถามเพชรเรื่องผู้หญิงของรัญ ว่าเพชรได้เรื่องยังไงบ้าง”
“ขอโทษครับคุณแม่ ผมว่าจะโทรไปหาอยู่พอดี เห็นเพื่อนๆ บอกว่ามีเงินนะครับ”
“มีเงินเหรอ...มากมั้ย” ---“ก็นิดหน่อยน่ะครับ”
“ถ้ามีเงินก็ค่อยยังชั่วหน่อย แม่กลัวว่าแม่บัวเนี่ยเค้าจะมาหลอกตารัญ”
เพชรชะงัก “บัวเหรอครับ”
“จ้ะ...ก็แฟนตารัญไงเค้าชื่อบัวระวง แล้วยัยรินก็โทรมาบอกแม่ว่าเรื่องของแม่บัวดูแปลกๆ”
“แปลกยังไงเหรอครับ”
“เค้าว่าแม่บัวมาอยู่กับตารัญก่อนที่น้องๆ จะไปถึงแค่อาทิตย์เดียวเอง”
“แต่เค้ารู้จักกันนานแล้วนะครับ ก่อนหน้านี้คงอยู่คนล่ะเมือง”
“ไม่ใช่หรอกจ้ะ มีคนเค้าบอกว่าเพิ่งบินไปจากเมืองไทยสดๆร้อนๆเห็นเค้าว่าไปถึงวันศุกร์ที่ 13 เอาล่ะ แค่นี้นะ แม่ไม่กวนแล้ว ถ้าเพชรมีอะไรคืบหน้าโทรบอกแม่ด้วยนะ” ---“ครับ”
เพชรปิดโทรศัพท์หันมาถามรัชนี
“เอ๊ะ...รัชนี เมื่อกี้คุณบอก ว่าตูนไปไหนนะ” ---“ปรากค่ะ”
เพชรพยักหน้ารับรู้เดินเข้าห้องไป
เพชรนั่งครุ่นคิด วิเคราะห์เหตุการณ์
“ไอ้บัวหนีไปอยู่อเมริกา อยู่ ๆไอ้ตูนก็ลาพักร้อนไปเที่ยวปราก เด็กเจ๊อ้อชื่อบัวเดินทางไปหาไอ้รัญวันศุกร์ ไอ้บัวน้องเราหายไปวันพฤหัส”
เพชรนึกถึงคำพูดของฉัตรชัยที่บอกเขา
‘...น้องคุณโกหก ผมเช็คแล้ว น้องบัวไม่ได้ไปอเมริกา...’
เพชรเริ่มเอะใจ
“อย่าบอกนะว่าไอ้บัวไปอยู่กับไอ้รัญที่อิตาลี”
+ + + + + + + + + + + +
เพชรไปหาเจ๊อ้อที่บริษัท รออยู่ครู่หนึ่ง เจ๊อ้อเดินลงมาจากชั้นบน
“สวัสดีค่ะ...เสี่ยเพชร ขอโทษที่ให้คอย เมื่อคืนมีปาร์ตี้ก็เลยหนักไปนิด ตื่นสายไปหน่อย”
“ผมขอดูรูปผู้หญิงที่เจ๊ส่งไปให้เพื่อนผมหน่อยสิ”
“ทำไมคะ มีเรื่องอะไร หรือว่าเด็กมันเบี้ยว”
“เจ๊อย่าเพิ่งถาม ผมแค่อยากรู้ว่าเจ๊มีรูปผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า”
“มีสิคะ เจ๊ถ่ายรูปเด็กเก็บไว้ทุกคน ถ้าเสี่ยเพชรอยากได้สวยๆ แบบน้องบัวระวงเค้าก็มีเพื่อนมาด้วยนะ”
“ก็ได้...ผมต้องการเพื่อนเธอ แต่ผมขอดูรูปทั้งสองคน ถ้าถูกใจผมจะเหมาทั้งคู่เลย”
“ดีค่ะ...เดี๋ยวนะคะ”
เจ๊อ้อเปิดแฟ้มหา เพชรมองลุ้น “อยู่ไหนนะ...อ้อ อยู่นี่”
เจ๊อ้อส่งรูปให้เพชร“นี่ค่ะบัวระวง”
เพชรรับรูปไปดู “หา...ไอ้บัว”เพชรอุทานไม่มีเสียง
“เป็นไงคะหุ่นดีด้วยนะ แล้วนี่เพื่อนเค้า ชื่อน้องตูน หน้าตาบ้องแบ้วนะคะ เสี่ยเพชรชอบมั้ย”
อ้อส่งรูปการ์ตูนให้ เพชรมองเห็นรูปการ์ตูนทำท่าเซ็กซี่เพชร ตาค้าง “ไอ้ตูน”
“อะไรคะ เสี่ยเพชร ตะลึงตาค้างจนพูดไม่ออกเลยเหรอคะ”
เพชรลุกเดินออกไปเลย
“เดี๋ยวค่ะ...เสี่ยเพชร ฮึ อะไร...ดู ๆ แล้วก็ไม่เอา”เจ๊อ้องงๆ
เพชรกลับมาที่ห้องทำงาน ยกเหล้าดื่มสองชอตติดกันเพื่อให้หายงง
“นี่มันเรื่องอะไรกันวะ อยู่ๆ ไอ้บัวถึงปลอมเป็นผู้หญิงขายตัว ไปอยู่กับไอ้รัญ”
เพชรตัดสินใจโทรหาการ์ตูนทันที
การ์ตูนกับบัวกำลังเดินอยู่ในพิพิธภัณฑ์ เสียงมือถือการ์ตูนดัง การ์ตูนหยิบดูชะงักเห็นเบอร์เพชร การ์ตูนหันบอกบัว
“พี่เพชรโทรมา เอาไงดี” ---“แกก็รับไปสิ”
“แล้วถ้าเค้าถามถึงแกล่ะ”
“เค้าไม่รู้หรอกว่าฉันอยู่กับแก เค้านึกว่าฉันอยู่อเมริกา”
“เออ ลืมไป”การ์ตูนกดรับ “ฮัลโหลว่าไง พี่เพชร”
“นั่นแกอยู่ไหน” ---“ฉันก็อยู่ปรากน่ะสิ”
“แกอยู่กับไอ้บัวใช่มั้ย”
“ไม่ใช่ ฉันจะอยู่กับมันได้ไง มันอยู่อเมริกา”
“แกอย่าโกหกนะ ฉันรู้ว่าแกกะไอ้บัวไปสมัครทำงานกับเจ๊อ้อ”
การ์ตูนตกใจ “หา...เอ่อ...”
“นั่นไอ้บัวอยู่ข้างๆแกใช่มั้ย ให้ฉันพูดกับมัน” ---“เอ่อ...”
“ฉันบอกว่าฉันจะพูดกับไอ้บัว”
การ์ตูนไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก ส่งโทรศัพท์ให้บัว...“พี่เพชรจะพูดกับแก”
“ไอ้บ้า แล้วแกไปบอกเค้าทำไมว่าฉันอยู่กับแก”บัวพูดเบาๆ“เค้ารู้เรื่องหมดแล้ว”
บัวอึ้ง รับโทรศัพท์มาคุยกับเพชร...“ฮัลโหล พี่เพชร”
“นี่ บัว แกทำอะไรของแก อยู่ๆถึงได้ปลอมเป็นผู้หญิงขายตัวไปอยู่กับไอ้รัญ”
“ก็บัวไม่อยากแต่งงานกับอีตาฉัตรชัยนี่”
“แล้วทำไมถึงต้องเลือกไปอยู่กับไอ้รัญ”
“บัวชอบเค้า แล้วบัวก็ได้ยินพี่เพชรคุยกับเค้า บัวก็เลยมาหาเค้า แค่นี้นะ พอใจรึยัง”
“เดี๋ยว แล้วแกมีอะไรกับมันรึยัง”
“บ้า พี่เพชรถามอะไรน่าเกลียด”
“ฉันถามว่ามันมีอะไรกับแกรึยัง” ---“ยัง”
“จำไว้นะ ห้ามแกมีอะไรกับมันเด็ดขาด เข้าใจรึเปล่า”
“เข้าใจ เอ่อ แต่พี่เพชร บัวขอร้องอะไรอย่างได้มั้ย” ---“ขอร้องอะไร”
“พี่เพชรอย่าบอกเรื่องบัวกับพี่รัญนะ” ---“ทำไม”
“คือ...บัวต้องการพิสูจน์รักแท้”
“รักแท้! แกไปรักกับไอ้รัญตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เอาเถอะน่า พี่เพชรรู้แค่นี้ก็พอแล้ว นะพี่เพชรนะ เห็นแก่ความเป็น พี่น้องของเราอย่าบอกเรื่องบัวกับพี่รัญ บัวขอร้อง”
บัวปิดปิดโทรศัพท์ เพชรกดปิดโทรศัพท์เช่นกัน
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ ไอ้บัวไปรักไอ้รัญตั้งแต่เมื่อไหร่”
เพชรรีบติดต่อรัญผ่านคอมพิวเตอร์ทันที ไม่นานนักภาพรัญก็ปรากฏขึ้น รัญทัก “ว่าไงเพชร”
“ฉันมีเรื่องอยากบอกแกหน่อย” ---“เรื่องอะไร”
“เรื่องผู้หญิงที่ชื่อบัวระวง” ---“ทำไม”
“ฉันจะบอกว่าแกอย่าไปยุ่งกับเธอนะ เพื่อนฉันที่อยู่ทางนี้บอกว่าเธอนิสัยไม่ดี”
รัญส่ายหน้า“แต่ฉันว่าไม่นะ เท่าที่อยู่กับเธอมาฉันว่าเธอก็ดูน่ารักดี”
“หมายความว่าแกชอบเธองั้นเหรอ”
“ไม่ได้ชอบ ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบผู้หญิงขายบริการ”
เพชรโล่งใจ
“เออ ดีแล้ว แกต้องจำไว้นะว่าแกต้องไม่นอนกับบัวระวง”
“แกเป็นอะไรวะ หรือว่าแกชอบเค้า”
“ไม่ใช่ ไม่มีอะไร แค่นี้นะ”
เพชรปิดจอ ยกเหล้าดื่มอีกชอตเพื่อให้หายงง รัญเองก็งงกับท่าทีของเพชร
“ไอ้เพชรมันบ้ารึเปล่า ก่อนหน้านี้เชียร์ให้เรานอนกับบัวระวง มาตอนนี้บอกไม่ให้เรายุ่งกับเธอ”
รัญส่ายหน้า แล้วทำงานต่อไป
+ + + + + + + + + + + +
เช้าวันใหม่...เพชรบอกให้พ่อกับแม่รู้ว่าเขาจะไปปราก มงคลแปลกใจ...
“ว่าไงนะ แกจะมาลางานอีกคนงั้นเหรอ”
“ครับพ่อ ผมมีธุระสำคัญ”
“ธุระอะไร แกไม่รู้เหรอว่าไอ้บัวก็ไม่อยู่ ไอ้ตูนก็ไม่อยู่ นี่แกจะไม่อยู่อีกคน ให้ปิดบริษัทเลยดีมั้ย”นิภาพรรณประชด
“โธ่แม่ ผมมีเรื่องสำคัญจริงๆ”
“เรื่องสำคัญอะไรบอกมาซิ”มงคลซัก
“ผมบอกพ่อได้”
“บอกไม่ได้ เรื่องผู้หญิงล่ะสิ จะพาผู้หญิงไปเที่ยวเมืองนอก”นิภาพรรณเดา
“ไม่ใช่แม่ เชื่อผมเถอะแม่ ผมมีเรื่องสำคัญต้องไปทำจริงๆ ไม่งั้นเราต้องเสีย...”
เพชรชะงัก นิภาพรรณถามทันทีอย่างอยากรู้...“เสียอะไร”
“แม่กับพ่อต้องเสียใจไปตลอดชีวิต”
“ก็มันเรื่องอะไรเล่า”มงคลยิ่งสงสัย
“อย่าบอกนะว่าแกทำผู้หญิงท้อง แล้วจะพาเค้าไปทำแท้ง ใช่มั้ย แกนี่มันบาปกรรมใหญ่แล้วนะ”นิภาพรรณโวยวาย
“ไม่ใช่แม่” ---“งั้นก็บอกมาซักทีสิ”
“ผมบอกไม่ได้จริงๆ”
“ถ้าบอกไม่ได้ก็ไม่ต้องไป แล้ววันศุกร์นี้ เอเย่นต์จากเมืองจีนเค้าจะมาประชุม แกต้องต้อนรับเค้าให้เต็มที่ล่ะ หาผู้หญิงสวยๆให้เค้าหน่อย แล้วก็หาเผื่อป๊าคนนึง”
นิภาพรรณหันไปมองสามีตาเขียว
“อะไรนะ เมื่อกี้คุณพูดอะไร”
“อ้าว ผมต้องไปต้อนรับแขกเค้าด้วย”
“คุณไม่ต้องไป ถ้าคุณไปฉันเอาคุณตายจริงๆ”
เพชรตัดสินใจบอกเรื่องบัว...
“นี่แม่กับพ่อมีใจพูดเล่นกันอีกเหรอ ผมบอกความจริงก็ได้ผมเจอไอ้บัวแล้ว”
“หา แล้วอยู่ที่ไหน” ---“ปราก”
“งั้นแกรีบไปตามน้องกลับมา”นิภาพรรณสั่ง
“บอกน้องนะว่าไม่รักก็ไม่ต้องแต่ง พ่อกับแม่ไม่บังคับ”
“แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะยอมกลับรึเปล่า” ---“ทำไม”
“เอ่อ มันคงอยากเที่ยว”
“งั้นแกก็พาน้องเที่ยวให้เต็มอิ่มแล้วค่อยพามันกลับมา”
มงคลสรุป เพชรพยักหน้า
(จบตอนที่ 8)
ติดตามอ่านตอนต่อไปเวลา 9.30 น. พรุ่งนี้
