ความคิดอย่างหนึ่งที่สมควรฝึกให้เกิดขึ้นเป็นประจำ คือ ความคิดว่า “พอ” คิดให้ “รู้จักพอ”
ผู้รู้จักพอจะเป็นผู้ที่มีความสบายใจ ส่วนผู้ไม่รู้จักพอจะเป็นผู้ร้อนเร่า แสวงหาไม่หยุดยั้ง ความไม่รู้จักพอมีอยู่ได้แม้ในผู้เป็นใหญ่เป็นโต มั่งมีมหาศาล และความรู้จักพอก็มีได้แม้ในผู้ที่ยากจนต่ำต้อย
ทั้งนี้เพราะความพอเป็นเรื่องของใจที่ไม่เกี่ยวกับฐานะภายนอก คนรวยที่ไม่รู้จักพอ ก็เป็นคนจนอยู่ตลอดเวลา คนที่รู้จักพอ ก็เป็นคนมั่งมีอยู่ตลอดเวลา
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
วัดบวรนิเวศวิหาร กรุงเทพฯ
คนเรานั้นโดยมากกายกับใจมันไม่ค่อยจะตรงกัน บางคนทำทานแต่ใจก็ยังโลภอยู่ เช่นคนที่ทำทานเพราะปรารถนาอยากร่ำรวยเป็นเศรษฐี ทำบาทเดียวจะขอแลกเอาตั้งหมื่นตั้งแสนก็มี
บางคนรักษาศีล แต่ใจก็ยังโกรธเกลียดพยาบาท อิจฉาริษยาคนนั้นคนนี้อยู่ บางคนนั่งสมาธิภาวนา เพราะอยากไปเกิดเป็นคนรูปสวยรูปงามก็มี บางคนก็อยากไปเกิดเป็นเทวดานางฟ้าอยู่บนสวรรค์ บางคนก็อยากจะเป็นนั่นเป็นนี่ ล้วนแต่ต้องการสิ่งตอบแทนทั้งนั้น บุญกุศลอย่างนี้ก็ยังใช้ไม่ได้
พระสุทธิธรรมรังสีคัมภีรเมธาจารย์ (ลี ธมฺมธโร)
วัดอโศการาม จ.สมุทรปราการ
ความสุขของทางโลก เป็นความสุขที่จอมปลอม หลอกลวงเล่ห์เหลี่ยมทำให้คนเรานี่หลง พอเราหลงไปเราก็เกิดทุกข์ ครั้งแรกเราว่ามันจะสุขตลอดชีวิต แต่พอใช้ไปไม่นาน สุขมันก็หมดเหลือแต่ทุกข์อย่างเดียว แสดงว่าทุกข์มันแฝงอยู่กับสุขตลอดเวลา
หลวงพ่อไม อินทสิริ
วัดป่าหนองช้างคาว จ.อุดรธานี
พวกเราทำความฝึกฝนจิตใจของตน ให้เอาสติประจำใจ จะพูดก็ให้มีสติ จะทำก็ให้มีสติ คิดก็ให้มีสติควบคุมใจของตน อย่าไปปล่อยสติ ครั้นไม่ปล่อยสติแล้ว นั่นแหละได้ชื่อว่า เป็นผู้นั่งอยู่ใกล้ความสุข
หลวงปู่ขาว อนาลโย
วัดถ้ำกลองเพล จ.หนองบัวลำภู
ร่างกายชีวิตของเรานี่ถ้าปล่อยให้กิเลสอกุศลต่างๆมาครอบครอง นับตั้งแต่โมหะความหลง โลภะ โทสะ อิจฉา มานะ ฟุ้งซ่าน หงุดหงิด มาครอบครองจิตใจ สภาพชีวิตจิตใจเราก็เดือดร้อนไปหมด มืดมนทุกข์ทรมาน แล้วก็พาชีวิตนี้เดินไปสู่ความทุกข์
พระครูเกษมธรรมทัต (สุรศักดิ์ เขมรังสี)
วัดมเหยงคณ์ จ.พระนครศรีอยุธยา
(จาก นิตยสารธรรมลีลา ฉบับที่ 157 มกราคม 2557 โดย กองบรรณาธิการ)
