ถามชีวิต : ความรักและกำลังใจ

คงไม่มีใครปฏิเสธนะครับว่าความรักเป็นพลังอันงดงามของชีวิต ความรักนำมาซึ่งความหวัง กำลังใจ และความหมายของการมีชีวิตอยู่ ถ้าปราศจากความรักชีวิตก็คงจะแห้งแล้ง อับเฉา และสิ้นหวัง

คุณล่ะครับ เมื่อพูดถึงความรัก คุณนึกถึงอะไร หรือนึกถึงใคร

ความรักของคุณเป็นรักแบบไหน อบอุ่น อ่อนหวาน หรือมีคุณค่าชวนประทับใจอย่างไร

คุณจำรักแรกในชีวิตได้ไหมครับ รักที่เราสัมผัสตั้งแต่แรกเกิด รักที่มีผู้เปรียบเทียบว่า มีพลังยิ่งใหญ่ราวกับท้องฟ้ามหาสมุทร รักที่ทำให้เรารู้สึกถึงความอบอุ่น มั่นคง ปลอดภัย รักที่ทำให้เรารู้สึกถึงความมีคุณค่าในตัวเอง

นั่นก็คือความรักที่เราได้จากพ่อแม่นั่นเองครับ

ครั้นต่อมา เมื่อถึงวัยหนุ่มสาว เราก็ได้รู้จักกับรักอีกประเภทหนึ่ง รักที่นำความสดชื่นแจ่มใสมาสู่ชีวิต รักที่ทำให้เรายอมที่จะปรับเปลี่ยนตัวเอง เพื่อให้เข้ากันได้ หรือให้ถูกใจคนที่เรารัก

จากความรักแบบหนุ่มสาว เราอาจจะได้พบกับความรักอีกประเภทหนึ่ง รักอันบริสุทธิ์ที่สอนให้เรารู้จักที่จะรักอย่างไร้เงื่อนไข รักเสมอไม่ว่าคนที่เรารักจะเป็นอย่างไร แม้ว่าวันหนึ่งคนที่เรารักอาจทำผิด ทำให้เราเจ็บปวดเสียใจ เราก็จะยังคงรักต่อไป และพร้อมจะให้อภัยคนที่เรารักได้ทุกเมื่อ

เพราะนี่คือ ความรักของคนเป็นพ่อเป็นแม่
เป็นรักแท้ที่ไม่มีวันเลิกราตราบจนวันสุดท้ายของชีวิต

ความรักจึงเป็นพลังหล่อเลี้ยงชีวิตให้ชุ่มชื่น เบิกบานและมีความหมาย และยังเป็นที่มาของกำลังใจที่ช่วยผลักดันให้เราก้าวเดินต่อไปได้ แม้ในวันที่เหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า

ลองถามตัวเองดูเล่นๆ สักนิดสิครับ ว่าในเวลาที่คุณรู้สึกท้อแท้นั้น คุณได้กำลังใจมาจากไหน ใช่คนรักและคนรอบข้างของคุณหรือไม่ แล้วคุณได้ดูแลใส่ใจผู้คนเหล่านี้ดีเพียงใด

ลองสำรวจลึกเข้าไปในใจว่าคุณรู้สึกอย่างไร เมื่อนึกถึงบุคคลอันเป็นที่มาของกำลังใจเหล่านี้ รับรู้ความรู้สึกทั้งหมดที่เกิดขึ้น อยู่กับความรู้สึกนี้สักพักหนึ่ง

นอกจากความรักและกำลังใจจากครอบครัวหรือคนใกล้ตัวที่คุ้นเคยแล้ว ยังมีความรักและความรู้สึกดีๆ อีกประเภทหนึ่งครับ ความรักประเภทนี้ไม่ค่อยมีคนใส่ใจนึกถึงเท่าไหร่นัก แต่จริงๆ แล้วมีความสำคัญต่อการอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

นั่นก็คือความรักและมิตรภาพในชุมชน ในสังคมที่เราอยู่อาศัย

นี่เป็นหัวใจของการอยู่รอดแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์เลยทีเดียวนะครับ เพราะโดยธรรมชาติแล้วมนุษย์เราไม่สามารถอยู่ตามลำพังได้ การเกื้อกูล แบ่งปัน เอื้ออาทรกันและกัน จึงเป็นเรื่องสำคัญที่ไม่อาจมองข้าม

ความรักประเภทนี้ทำได้ง่ายๆ ครับ เพียงแค่การส่งยิ้ม หรือทักทายอย่างจริงใจ รวมถึงการช่วยเหลือกันเมื่อมีโอกาส แค่นี้ ความรักและมิตรภาพก็งอกงามได้ไม่ยากแล้วล่ะครับ

เวลาที่คุณมอบรอยยิ้มและไมตรีอย่างจริงใจต่อเพื่อนบ้าน หรือผู้คนรอบตัว ที่อาจเป็นคนคุ้นหน้า หรือแค่คนเดินผ่านไปมา คุณสังเกตไหมครับ ว่ารอยยิ้มหรือไมตรีที่คุณมอบให้ มีผลต่อคนที่คุณทักทายอย่างไร และที่สำคัญ ตัวคุณเอง ในฐานะที่เป็นผู้มอบรอยยิ้ม รู้สึกอย่างไรในขณะนั้น

คุณยังจำและระลึกถึงความรู้สึกเหล่านั้นได้อยู่หรือไม่

ลองฝึกที่จะเป็นผู้เริ่มต้นมอบความรัก ด้วยการทักทาย พบปะพูดคุย ด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ ใส่ใจ ต่อผู้อื่น

นี่เป็นเรื่องง่ายๆ ที่เราสามารถทำได้เลย โดยไม่ต้องรอให้ใครเริ่มก่อน ลองดูสิครับ บางทีคุณอาจจะพบว่าการเป็นผู้ให้ โดยไม่ต้องรอหรือร้องขอความรักจากใครนั้นสามารถสร้างความอิ่มเอมให้เราได้อย่างคาดไม่ถึงทีเดียว

ความสุขจากความรักและกำลังใจ จึงไม่ใช่สิ่งที่เราจะต้องเป็นฝ่ายรอคอยให้ใครมาหยิบยื่นให้ แต่เป็นเรื่องที่สามารถสร้างขึ้นได้จากใจของเราเอง ใจที่เต็มเปี่ยมด้วยความรัก ความปรารถนาดี ใจที่พร้อมจะเป็นฝ่ายให้

คุณเห็นด้วยไหมครับ?

(เรียบเรียงจาก บทสื่อเสียงชุด "ถามชีวิต" www.jitdee.com)

(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 122 มกราคม 2554 โดย นพ.ประเวช ตันติพิวัฒนสกุล กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข แผนงานสร้างเสริมสุขภาพจิต สสส.)