จะอยู่อย่างไรในสังคมที่มีการแข่งขัน
ปุจฉา : นมัสการหลวงปู่พุทธะอิสระ ในโลกทุกวันนี้ที่มีแต่การแข่งขันชิงดีชิงเด่นกันในทุกๆ เรื่อง ทำให้คนที่ไม่เก่ง ก็ไปแข่งกับใครเขาไม่ได้ เพราะแข่งกับใครก็แพ้ พอแพ้แล้วก็เสียใจ ดิฉันเองสมัยก่อนก็เป็นอย่างนี้ ทุกวันนี้ก็ต้องทำมาหากินแข่งกับคนอื่น เพราะมีครอบครัว มีลูก 2 คน แต่ตอนนี้เป็นห่วงลูก กลัวว่าลูกจะเป็นเหมือนดิฉัน ไม่ทราบว่าดิฉันจะสอนลูกอย่างไรดี ถึงจะให้อยู่ในสังคมที่มีแต่การแข่งขันได้อย่างมีความสุข ขอให้หลวงปู่เมตตาแนะนำด้วยค่ะ
พัชรี
วิสัชนา : ทำไมต้องไปแข่งกับคนอื่นล่ะ โลกใบนี้มีอะไรน่าแข่งกับคนอื่นเหรอ พ่อแม่ที่สอนลูกให้ไปแข่งกับคนอื่น แสดงว่าแย่มาก หรือผู้ใหญ่ถ้าสอนเด็กให้ไปแข่งกับคนอื่นก็แย่มากๆ
เอาแค่สอนให้เด็กแข่งกับตัวเองให้ชนะเถอะ แข่งกับความขี้เกียจ แข่งกับความไม่เอาไหน แข่งกับความไร้สาระ แข่งกับความขาดสติ แข่งกับความโลภ ความโกรธ ความหลง เหล่านี้ ต้องชนะมันบ้าง อย่าให้มันชนะเรา แค่นี้ก็ไม่มีเวลาจะไปแข่งกับคนอื่นแล้ว
คุณเองก็ลองเปลี่ยนความคิดมาแข่งกับตัวเองบ้าง หัดเอาชนะสิ่งที่ไม่ดีในตัวเองบ้าง แล้วคุณจะมีความสุข เพราะการชนะคนอื่นน่ะไม่ยากหรอก แต่ถ้าเรายังชนะสิ่งที่ไม่ดีของตัวเองไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่เราจะชนะคนอื่น แค่คิดก็แพ้ซะแล้ว
อยู่กับหัวหน้าอารมณ์เสีย ทำไงดี
ปุจฉา : นมัสการหลวงปู่ที่เคารพ ดิฉันเป็นข้าราชการเล็กๆ คนหนึ่ง ทำงานอยู่ต่างจังหวัด ในหน่วยงาน ที่ดิฉันทำงานอยู่มีเพื่อนๆ รวมแล้ว 10 คน เมื่อเดือนตุลาคม ปี 51 มีผู้บริหารย้ายมาใหม่ หัวหน้าคนนี้เป็นผู้ชาย อายุ 50 กว่าๆ แรกๆ ก็ดูดีค่ะ แต่มาช่วงหลังๆ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น แกมักจะอารมณ์เสียบ่อยๆ ใครทำอะไรไม่ถูกใจก็โวยวายด่าว่า พวกเราทุกคนเบื่อแกมากๆ จะขอย้ายหนีก็ย้ายลำบาก ไม่รู้จะทำยังไงดี พวกเราควรจะแก้ไขวิธีไหนดีคะ ชีวิตการทำงานจะได้มีความสุข
อ้อ..อีกเรื่องหนึ่งค่ะ ดิฉันเคยอ่านพบหรือว่าได้ยินมา ไม่แน่ใจนะคะว่า ความสุขที่แท้จริงนั้นไม่มี มีแต่ทุกข์น้อย เป็นความจริงหรือเปล่าคะ ขอขอบคุณหลวงปู่มา ณ ที่นี้ค่ะ
ข้าราชการบ้านนอก
วิสัชนา : 1. บางครั้งเราเปลี่ยนคนอื่นลำบาก แต่เปลี่ยนตัวเองไม่ยาก ไหนๆพวกคุณก็ต้องอยู่กับเขา แล้วหนีเขาไม่ได้ และรับเขาไม่ได้ในเรื่องอารมณ์ แล้วเราจะอยู่กับเขาได้ยังไง เอาเป็นว่า..ก็อย่าใส่ใจ อย่าไปรับอารมณ์อันบูดเน่าของเขามาเก็บไว้ให้ รกสมอง ตั้งหน้าตั้งตาทำในสิ่งที่เป็นหน้าที่ของคุณให้ดีที่สุดก็แล้วกัน
2. คำว่าความสุขที่แท้จริงไม่มีนั้น เป็นภาษาโลกิยธรรม คือเรื่องของโลกๆน่ะมัน ไม่มีหรอกความสุขที่แท้จริง แต่ความสุขที่แท้จริงในส่วนโลกุตตรธรรมน่ะมันมี แล้วมีอยู่ที่ไหน ก็ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า “นิพพานัง ปรมังสุขขัง นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง”
เบื่อแก้ปัญหา
ปุจฉา : กราบหลวงปู่พุทธะะอิสระที่เคารพ ผมมีปัญหาอยากปรึกษาขอคำชี้แนะจากหลวงปู่ คือว่าผมอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง และได้เข้าไปร่วมเป็นกรรมการหมู่บ้าน กรรมการชุดนี้มี 12 คน ทุกคนเสียสละเวลามาช่วยกันคิดช่วยกันทำ ไม่มีค่าตอบแทนใดๆ เพื่อให้หมู่บ้านของเราน่าอยู่ ก็ทำเพื่อลูกหลานของคนในหมู่บ้านทั้งหมดน่ะแหละครับ ที่ผ่านมาก็มีปัญหามีอุปสรรคมาก เพราะมีบางคนไม่ยอมให้ความร่วมมือ แถมต่อต้านด่าว่าพวกกรรมการด้วย ทั้งๆที่พวกเราก็ทำงานกันเต็มที่ ไม่มีเรื่องผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะพวกเราก็อยู่ในหมู่บ้านนี้เหมือนกัน บางครั้งก็ทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆ ไม่อยากจะเข้าไปช่วยแก้ปัญหาอะไรให้หมู่บ้าน แล้วผมควรจะลาออกจากการ เป็นกรรมการ จะดีหรือไม่ครับ หลวงปู่
ชัยวัฒน์
วิสัชนา :การทำกิจกรรมการงานต่างๆบางครั้งมันก็ไม่ราบรื่น มีอุปสรรคอะไรต่ออะไรเยอะแยะ เราต้องบอกกับตัวเองว่า ทุกครั้งที่เจอปัญหา แล้วเราไม่กลัว ไม่หวาดผวา แล้วเข้าไปแก้มันได้ เราจะกลายเป็นคนแกร่งขึ้น จิตวิญญาณเราจะเข้มแข็งมากขึ้น ประสบการณ์ในการแก้ปัญหาของเราก็จะเพิ่มพูนมากขึ้น ตรงกันข้ามถ้าเรากลัวปัญหาแล้วท้อแท้ เราจะกลายเป็นคนอ่อนแอในชีวิต อ่อนแอในโลก แล้วเราจะกลายเป็นคนที่น่าสมเพชในที่สุด
ชีวิตที่ไม่มีปัญหาน่ะ สุดท้ายจะทำให้เราคิดไม่เป็น คนที่เผชิญปัญหามากๆแล้วสามารถแก้ได้ เขาจะเป็นคนแกร่ง องอาจ สง่างาม ทำพูดคิดก็มีหลักการ เพราะถ้าเราแก้ปัญหาหนึ่งได้ ปัญหาอื่นๆเราก็ไม่กลัวแล้ว แต่ถ้าชีวิตไม่เคยเจอปัญหาเลย แล้วไปเจอเข้า เราจะรู้สึกเครียด นอนไม่หลับ ใจสั่น ฟุ้งซ่าน หงุดหงิดรำคาญ สุดท้ายก็เป็นโรคประสาท โรคหัวใจ โรคความดัน สารพัดโรค
ถ้าคิดว่าทำดีแล้วก็ทำต่อไป ขณะที่คุณทำดี อย่ากลัวว่าใครเขาจะว่าไม่ดี เพราะถ้าคุณมั่นใจว่าเป็นดีที่มีอยู่ในใจ แล้วเป็นใจที่เต็มไปด้วยความดีที่เอื้ออารีจริงๆ ทำต่อไป อย่าหยุด อย่ารู้สึกพ่ายแพ้ต่อมัน
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 109 ธันวาคม 2552 โดยหลวงปู่พุทธะอิสระ วัดอ้อน้อย จ.นครปฐม)
ปุจฉา : นมัสการหลวงปู่พุทธะอิสระ ในโลกทุกวันนี้ที่มีแต่การแข่งขันชิงดีชิงเด่นกันในทุกๆ เรื่อง ทำให้คนที่ไม่เก่ง ก็ไปแข่งกับใครเขาไม่ได้ เพราะแข่งกับใครก็แพ้ พอแพ้แล้วก็เสียใจ ดิฉันเองสมัยก่อนก็เป็นอย่างนี้ ทุกวันนี้ก็ต้องทำมาหากินแข่งกับคนอื่น เพราะมีครอบครัว มีลูก 2 คน แต่ตอนนี้เป็นห่วงลูก กลัวว่าลูกจะเป็นเหมือนดิฉัน ไม่ทราบว่าดิฉันจะสอนลูกอย่างไรดี ถึงจะให้อยู่ในสังคมที่มีแต่การแข่งขันได้อย่างมีความสุข ขอให้หลวงปู่เมตตาแนะนำด้วยค่ะ
พัชรี
วิสัชนา : ทำไมต้องไปแข่งกับคนอื่นล่ะ โลกใบนี้มีอะไรน่าแข่งกับคนอื่นเหรอ พ่อแม่ที่สอนลูกให้ไปแข่งกับคนอื่น แสดงว่าแย่มาก หรือผู้ใหญ่ถ้าสอนเด็กให้ไปแข่งกับคนอื่นก็แย่มากๆ
เอาแค่สอนให้เด็กแข่งกับตัวเองให้ชนะเถอะ แข่งกับความขี้เกียจ แข่งกับความไม่เอาไหน แข่งกับความไร้สาระ แข่งกับความขาดสติ แข่งกับความโลภ ความโกรธ ความหลง เหล่านี้ ต้องชนะมันบ้าง อย่าให้มันชนะเรา แค่นี้ก็ไม่มีเวลาจะไปแข่งกับคนอื่นแล้ว
คุณเองก็ลองเปลี่ยนความคิดมาแข่งกับตัวเองบ้าง หัดเอาชนะสิ่งที่ไม่ดีในตัวเองบ้าง แล้วคุณจะมีความสุข เพราะการชนะคนอื่นน่ะไม่ยากหรอก แต่ถ้าเรายังชนะสิ่งที่ไม่ดีของตัวเองไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่เราจะชนะคนอื่น แค่คิดก็แพ้ซะแล้ว
อยู่กับหัวหน้าอารมณ์เสีย ทำไงดี
ปุจฉา : นมัสการหลวงปู่ที่เคารพ ดิฉันเป็นข้าราชการเล็กๆ คนหนึ่ง ทำงานอยู่ต่างจังหวัด ในหน่วยงาน ที่ดิฉันทำงานอยู่มีเพื่อนๆ รวมแล้ว 10 คน เมื่อเดือนตุลาคม ปี 51 มีผู้บริหารย้ายมาใหม่ หัวหน้าคนนี้เป็นผู้ชาย อายุ 50 กว่าๆ แรกๆ ก็ดูดีค่ะ แต่มาช่วงหลังๆ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น แกมักจะอารมณ์เสียบ่อยๆ ใครทำอะไรไม่ถูกใจก็โวยวายด่าว่า พวกเราทุกคนเบื่อแกมากๆ จะขอย้ายหนีก็ย้ายลำบาก ไม่รู้จะทำยังไงดี พวกเราควรจะแก้ไขวิธีไหนดีคะ ชีวิตการทำงานจะได้มีความสุข
อ้อ..อีกเรื่องหนึ่งค่ะ ดิฉันเคยอ่านพบหรือว่าได้ยินมา ไม่แน่ใจนะคะว่า ความสุขที่แท้จริงนั้นไม่มี มีแต่ทุกข์น้อย เป็นความจริงหรือเปล่าคะ ขอขอบคุณหลวงปู่มา ณ ที่นี้ค่ะ
ข้าราชการบ้านนอก
วิสัชนา : 1. บางครั้งเราเปลี่ยนคนอื่นลำบาก แต่เปลี่ยนตัวเองไม่ยาก ไหนๆพวกคุณก็ต้องอยู่กับเขา แล้วหนีเขาไม่ได้ และรับเขาไม่ได้ในเรื่องอารมณ์ แล้วเราจะอยู่กับเขาได้ยังไง เอาเป็นว่า..ก็อย่าใส่ใจ อย่าไปรับอารมณ์อันบูดเน่าของเขามาเก็บไว้ให้ รกสมอง ตั้งหน้าตั้งตาทำในสิ่งที่เป็นหน้าที่ของคุณให้ดีที่สุดก็แล้วกัน
2. คำว่าความสุขที่แท้จริงไม่มีนั้น เป็นภาษาโลกิยธรรม คือเรื่องของโลกๆน่ะมัน ไม่มีหรอกความสุขที่แท้จริง แต่ความสุขที่แท้จริงในส่วนโลกุตตรธรรมน่ะมันมี แล้วมีอยู่ที่ไหน ก็ที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า “นิพพานัง ปรมังสุขขัง นิพพานเป็นสุขอย่างยิ่ง”
เบื่อแก้ปัญหา
ปุจฉา : กราบหลวงปู่พุทธะะอิสระที่เคารพ ผมมีปัญหาอยากปรึกษาขอคำชี้แนะจากหลวงปู่ คือว่าผมอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง และได้เข้าไปร่วมเป็นกรรมการหมู่บ้าน กรรมการชุดนี้มี 12 คน ทุกคนเสียสละเวลามาช่วยกันคิดช่วยกันทำ ไม่มีค่าตอบแทนใดๆ เพื่อให้หมู่บ้านของเราน่าอยู่ ก็ทำเพื่อลูกหลานของคนในหมู่บ้านทั้งหมดน่ะแหละครับ ที่ผ่านมาก็มีปัญหามีอุปสรรคมาก เพราะมีบางคนไม่ยอมให้ความร่วมมือ แถมต่อต้านด่าว่าพวกกรรมการด้วย ทั้งๆที่พวกเราก็ทำงานกันเต็มที่ ไม่มีเรื่องผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะพวกเราก็อยู่ในหมู่บ้านนี้เหมือนกัน บางครั้งก็ทำให้ผมรู้สึกแย่มากๆ ไม่อยากจะเข้าไปช่วยแก้ปัญหาอะไรให้หมู่บ้าน แล้วผมควรจะลาออกจากการ เป็นกรรมการ จะดีหรือไม่ครับ หลวงปู่
ชัยวัฒน์
วิสัชนา :การทำกิจกรรมการงานต่างๆบางครั้งมันก็ไม่ราบรื่น มีอุปสรรคอะไรต่ออะไรเยอะแยะ เราต้องบอกกับตัวเองว่า ทุกครั้งที่เจอปัญหา แล้วเราไม่กลัว ไม่หวาดผวา แล้วเข้าไปแก้มันได้ เราจะกลายเป็นคนแกร่งขึ้น จิตวิญญาณเราจะเข้มแข็งมากขึ้น ประสบการณ์ในการแก้ปัญหาของเราก็จะเพิ่มพูนมากขึ้น ตรงกันข้ามถ้าเรากลัวปัญหาแล้วท้อแท้ เราจะกลายเป็นคนอ่อนแอในชีวิต อ่อนแอในโลก แล้วเราจะกลายเป็นคนที่น่าสมเพชในที่สุด
ชีวิตที่ไม่มีปัญหาน่ะ สุดท้ายจะทำให้เราคิดไม่เป็น คนที่เผชิญปัญหามากๆแล้วสามารถแก้ได้ เขาจะเป็นคนแกร่ง องอาจ สง่างาม ทำพูดคิดก็มีหลักการ เพราะถ้าเราแก้ปัญหาหนึ่งได้ ปัญหาอื่นๆเราก็ไม่กลัวแล้ว แต่ถ้าชีวิตไม่เคยเจอปัญหาเลย แล้วไปเจอเข้า เราจะรู้สึกเครียด นอนไม่หลับ ใจสั่น ฟุ้งซ่าน หงุดหงิดรำคาญ สุดท้ายก็เป็นโรคประสาท โรคหัวใจ โรคความดัน สารพัดโรค
ถ้าคิดว่าทำดีแล้วก็ทำต่อไป ขณะที่คุณทำดี อย่ากลัวว่าใครเขาจะว่าไม่ดี เพราะถ้าคุณมั่นใจว่าเป็นดีที่มีอยู่ในใจ แล้วเป็นใจที่เต็มไปด้วยความดีที่เอื้ออารีจริงๆ ทำต่อไป อย่าหยุด อย่ารู้สึกพ่ายแพ้ต่อมัน
(จากหนังสือธรรมลีลา ฉบับที่ 109 ธันวาคม 2552 โดยหลวงปู่พุทธะอิสระ วัดอ้อน้อย จ.นครปฐม)
