หากใช้ปัญญา ให้มากกว่า เสรีภาพ....สิ่งดีงามจะเกิดขึ้นในรั้วธรรมศาสตร์

เมื่อจิตใจแวดล้อมด้วยโมหะ อคติ...จิตที่ลืมใช้ปัญญา แม้ใครป่วยใครเจ็บ แม้มิใช่ญาติของเรา จะแม่บ้านในมหาวิทยาลัยของเรา ตั้งแต่พี่น้องยามเฝ้าประตู ไปจนถึงนายกสภามหาวิทยาลัยของเรา เราไม่สามารถสาปแช่งใครได้หรือแสดงความคิดเห็นให้เพื่อนมนุษย์คนใดคนหนึ่ง ต้องล้มเจ็บ ล้มป่วย หรือมีอันเป็นไปในความทุกข์ยากที่หนักขึ้น สิ่งนี้โลกของวิญญูบัณฑิตจะสรรเสริญกันได้อย่างไร

มันเป็นเรื่องพื้นฐานที่เราผู้เป็นปัญญาชน บัณฑิต ครูอาจารย์ด้วยแล้ว สิ่งเหล่านี้ไม่ควรเกิด สติและปัญญาควรอยู่เหนือเสรีภาพในวิสัยแห่งวิญญูชนครูบาอาจารย์ กรองใจอีกสักนิด

มันใช่เสรีภาพหรือ?..

เพื่อนมนุษย์เหล่านี้ จะเป็นจัณฑาล มหาราชา นักการ ภารโรง ไปจนถึงนายกสภามหาวิทยาลัยวิญญูชนบัญฑิต เราแช่งเขาได้หรือ? เราถ่มถุยให้เพื่อนมนุษย์คนใดป่วย เจ็บ ทุกข์ยาก หากเรากรองใจเราสักนิด ยับยั้งชั่งใจให้ละอองที่พอมีเมตตา ได้ออกจากใจ ให้เขาหายเจ็บหายป่วยไม่ว่า เขาเหล่านั้นจะเป็นใครเพื่อให้เขาหายป่วยเจ็บ จากสิ่งภัยทั้งปวงสิ่งเหล่านี้ สวรรค์ย่อมสรรเสริญ ทำไมปัญญาถึงไม่เอามากรองใจ ชนผู้เป็นบัณฑิต?

หากเราปล่อยให้ใจที่เจือโมหะ อคติ ความเชื่ออย่างไม่ยับยั้งชั่งใจ เราจะสอนกติกาทางสังคมไปเพื่อสิ่งใด

ปัญญาที่กรองใจคน ผมคิดว่าจะประคับประคอง เสรีภาพให้งามกว่านี้ได้มิใช่หรือ?


ปรีชา สงวนธรรม