มีแต่คนรักชาติเทียมๆ

วิกฤตการเมือง ซึ่งมีการเผชิญหน้าระหว่างมวลชน 2 กลุ่ม สร้างความรู้สึกในกลุ่มประชาชนทั่วไปว่าอาจจะขยายตัว ลามไปถึงขั้นปะทะด้วยกำลัง ถ้าไม่มีใครจัดการเหนี่ยวรั้งไว้ได้ ขณะที่รัฐบาลของลุงตู่ดิ้นรนอย่างเต็มที่ ไม่ให้เข้าใกล้จุดอับ

การปลุกกระแสจงรักภักดีต่อสถาบันและได้รับการตอบสนองจากประชาชนระดับหนึ่งนั้น อาจช่วยให้อีกฝ่ายระวังในการกดดันรัฐบาล ซึ่งถูกมองว่ากำลังโหนกระแสเช่นเดียวกัน ตีขลุมว่ากลุ่มหนุนสถาบันเป็นกลุ่มเดียวกับที่หนุนลุงตู่ด้วย

ความเป็นจริงนั้นเห็นได้ชัดว่าไม่เกี่ยวโยงกัน มีกลุ่มมวลชนเสื้อเหลืองที่มาด้วยใจ และกลุ่มถูกชักนำมาโดยหน่วยงานของรัฐ จัดตั้งโดยแกนนำกลุ่มเคลื่อนไหว มีงบหนุนในงานรณรงค์และค่าใช้จ่าย ทั้งเงินโฆษณาก้อนใหญ่สำหรับสื่อเชียร์อวยรัฐบาล

ถือว่าเป็นการรณรงค์ แย่งชิงประชาชน มีเดิมพันสูง ทั้งการอยู่รอดของรัฐบาล แต่ไม่มีกลุ่มมวลชนที่ออกมาปกป้องสถาบันได้ประกาศว่าหนุนรัฐบาลหรือหนุนลุงตู่

ยิ่งลุงตู่ประกาศหลายรอบแล้วว่า “ไม่ลาออก” จะไล่อย่างไรก็ไม่ออก “ผมทำอะไรผิด” ด้วยแล้ว ก็ยิ่งทำให้มวลชนปลดแอกเร่งมือหนักกดดันด้วยการชุมนุมหลายพื้นที่ โดยไม่จำเป็นต้องมีแกนนำ พร้อมเคลื่อนไหวในรูปแบบที่เจ้าหน้าที่เดาทางได้ยาก

ช่วงนี้ลุงตู่ถูกมองว่าต้องโหนกระแสตามกลุ่มจงรักภักดีสถาบัน และหลังพิงรัฐสภา ให้มีพิธีกรรมอภิปรายหาทางออก โดยคนเฝ้าดูสถานการณ์ดูออกว่าไม่มีทางจะทำอะไรได้ และพิธีกรรมนั้นจัดเพื่อยื้อ ซื้อเวลาของรัฐบาล และของลุงตู่โดยเฉพาะ

การอภิปรายในประเด็นต่างๆ ตามที่ฝั่งรัฐบาลกำหนดไว้จึงเหมือนกับการเกาไม่ถูกที่คัน ถามไปไหนมา ตอบสามวาสองศอก เป็นการแสดงลีลาโวหารหาสาระที่จะนำไปแก้ปัญหาไม่ได้ ถ้าพวกที่อยู่ในสภาฯ รู้ว่าทางออกเป็นอย่างไร คงพูดนานแล้ว

การวางตัวเชลียร์ ตัวจี๊ด ตัวป่วน เป็นเพียงส่วนประกอบของเกมยื้ออำนาจ ซื้อเวลา ไม่ได้มุ่งแก้ปัญหาอย่างจริงจัง จริงใจ เพราะทั้ง ส.ว. ส.ส. และรัฐบาลคือกลุ่มผลประโยชน์ ตั้งพรรคการเมืองมาเพื่อชิงอำนาจและตักตวงผลจากทรัพย์สินแผ่นดิน

ยิ่งจะแก้ไขรัฐธรรมนูญ จำกัดบทบาท ส.ว.ซึ่งถูกมองว่าเป็นกลุ่มตรายางขนาดใหญ่ เกาะกลุ่มกันเหนียวแน่นด้วยแล้ว ไม่มีทางที่จะทำอะไรให้เป็นประโยชน์ได้

หิริโอตตัปปะ ยางอาย ไม่อยู่ในระบบการเมืองน้ำเน่า มีแต่ผลประโยชน์!

การรณรงค์หนักทั้งสื่อเชียร์รัฐบาล ปลุกกระแสอนุรักษนิยม ได้สร้างความรู้สึกว่าลุงตู่เป็นคนที่ประเทศไทยจะขาดเสียมิได้ จำเป็นต้องอยู่คู่ฟ้าดินตลอดกาลนั่นเลย

การโหนกระแสหนุนสถาบัน หลังพิงรัฐสภา เป็นการดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอด โดยที่ลุงตู่ไม่อธิบายว่าจะอยู่ต่อเพื่ออะไร ชาวบ้านมีความหวังอะไร ชีวิตจะดีขึ้นอย่างไร ถ้าแก้วิกฤตเศรษฐกิจไม่สำเร็จ นำไปสู่สภาวะเลวร้ายกว่าเดิม จะรับผิดชอบอย่างไร

การลาออกของลุงตู่เป็นเงื่อนไขหลัก หลายกลุ่มมองเห็นพ้องกัน ลุงตู่ถูกมองว่าเป็นตัวปัญหาต้นตอของความขัดแย้ง ไร้ผลงานด้านปฏิรูปโครงสร้างที่จำเป็น

ถ้าใครยังหวังว่าการอภิปรายในสภาฯ ช่วง 2 วันจะช่วยแก้วิกฤตการเมืองได้ ก็คงไม่ต้องหวัง รู้ทั้งรู้ว่าเป็นเพียงพิธีกรรมเพื่อยื้อเวลาให้กลุ่มอำนาจได้อยู่ต่อ เพียงไม่กี่รายของนักอภิปราย ชาวบ้านก็ได้ฟังลีลาการเชลียร์ลุงตู่ ชวนให้รากแตกรากแตน

อย่างนี้จะแก้ปัญหาได้อย่างไร ถ้าการอภิปรายเป็นการเปิดโอกาสให้เชลียร์ลุงด้วยถ้อยคำเยินยอ ยกย่อง ละเลงลิ้นลีลาแบบไม่ต้องอายผีสางเทวดาประจำสภาฯ

เสียดายเงินภาษีของประชาชนซึ่งนอกจากไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ยังต้องรับผลพวงของความล้มเหลวในการบริหารประเทศ ซึ่งนับวันจะมีแต่เสื่อมโทรมเพราะขาดความรู้ ความสามารถ มุ่งแต่ปกป้องผลประโยชน์และเก้าอี้ของตัวเอง

ข้อเรียกร้องของมวลชนปลดแอกให้ลุงตู่ลาออกจึงไม่มีทางเป็นไปได้ ไปหาบันไดไต่ขึ้นสวรรค์ยังจะดูง่ายกว่า เมื่อขิงก็รา ข่าก็แรง วันหนึ่งการเผชิญหน้ากันจึงไม่ใช่เรื่องที่จะเป็นไปไม่ได้ และเคยเกิดขึ้นแล้วในมหาวิทยาลัยรามคำแหงวันก่อน

จึงมีคำเตือนว่าอาจจะเกิดลุกลามเป็นวิกฤตซ้ำรอย 6 ตุลา 2519 อีกรอบ เพราะองค์ประกอบต่างๆ กำลังถูกปั่น หลอมให้เข้าเบ้าที่จัดไว้ในเกมชิงอำนาจซึ่งเป็นรูปแบบที่เอาประชาชนมาสังเวยความอยากอยู่กุมอำนาจต่อไปให้นานที่สุด

ถ้านักการเมืองรักชาติ กล้าเสียสละตามคำพูดที่อ้าง ก็ไม่ยากที่จะแก้ปัญหา เพียงแต่ว่าผลประโยชน์ของแต่ละกลุ่มในวงจรแย่งชิงอำนาจมีเดิมพันสูงมาก และจำเป็นสำหรับการวางรากฐานสำหรับอนาคตในการกุมอำนาจรัฐ

ทางออกง่ายๆ ที่ทำได้ยาก คือให้ลุงตู่ลาออก และประกาศว่าจะไม่ขอรับตำแหน่งต่อไปถ้ามีการสรรหานายกฯ คนใหม่ และให้ ส.ว.สนับสนุนผู้ที่ ส.ส.ให้เสียงหนุนมากที่สุด จะเป็นใครก็ตาม หรืออีกทางหนึ่งก็คือ ให้ 2-3 พรรคร่วมถอนตัว

ถ้าเป็นเช่นนี้ ลุงตู่อาจใช้ไพ่เด็ด ด้วยการยุบสภาและรักษาการต่อ นั่นเท่ากับว่าต้องการอยู่ต่อ พรรคการเมืองต้องไปลุ้นเอาเสียง และ ส.ว.จะมีบทบาทเดิม แม้กระนั้น พรรคการเมืองจำต้องเลือกเอาการเลือกตั้ง และลุงตู่ยังจะเป็นตัวปัญหาหลัก

บ้านเมืองจะไปลำบาก รัฐบาลปัจจุบันอยู่ในสภาพไม่ต่างจากเป็ดง่อย ทำอะไรไม่ได้ในการแก้ปัญหา ชาวบ้านเหมือนเป็นตัวประกันในเกมยื้ออำนาจ ทั้งนี้เป็นเพราะทุกตัวในเกมนี้ต้องการรักษาผลประโยชน์ส่วนตนทั้งสิ้น ไมห่วงบ้านห่วงเมือง

อย่าถามว่า “ถ้าไม่เอาลุงแล้วจะเอาใคร” จะเป็นการดูหมิ่นสติปัญญาของประชาชน การหาผู้นำรัฐบาลที่ดี เก่ง ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ไม่ได้มาจากการเมือง การเลือกตั้งแน่ ในเกมที่ต้องใช้เงินมากเช่นนั้นคนดีไม่มีโอกาสได้เข้าไปร่วมแข่งแน่

ประเทศไทยจึงดูน่าสงสาร เพราะในกลุ่มผู้มีอำนาจ ไม่มีใครรักชาติจริง!