วานนี้ (10ก.พ.) ศาลปกครองกลาง มีคำพิพากษายกฟ้องคดีที่ นายณรงค์ศักดิ์ ด้วงนิล กับพวกรวม 30 ราย ซึ่งเป็นประชาชนที่อาศัยอยู่บริเวณใกล้เคียงท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ยื่นฟ้อง บริษัท ท่าอากาศยานไทย จำกัด (มหาชน) กรมการบินพลเรือน กระทรวงคมนาคม กระทรวงการคลัง คณะกรรมการสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ คณะรัฐมนตรี เป็นผู้ถูกฟ้องที่ 1-6 กรณีขอให้ระงับการบริการขึ้นลงของเครื่องบินทุกประเภทในเวลา 23.00 -05.00 น. ของทุกวัน ให้มีกระบวนการจัดทำรายงานการประเมิน หรือการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อมโครงการท่าอากาศยานสุวรรณภูมิใหม่ เนื่องจากรายงานฯฉบับวันที่ 10 มี.ค. 48 ไม่ชอบด้วยกฎหมาย ประกาศให้สนามบินสุวรรณภูมิเป็นแหล่งกำเนิดมลพิษ และต้องกำหนดมาตรฐานควบคุม เพื่อดำเนินการควบคุม ลด ขจัดมลพิษ และให้ชดใช้ค่าเสียหายจากทรัพย์สิน การซ่อมแซมที่อยู่อาศัย เพื่อป้องกันมลภาวะทางเสียง รายละตั้งแต่ 1 แสนบาท จนถึง 7.8 แสนบาท พร้อมดอกเบี้ยร้อยะล 7.5 ต่อปี นับแต่วันฟ้อง
โดยเหตุที่ศาลยกฟ้องเนื่องจากเห็นว่า ขณะเกิดข้อพิพาทคดีนี้ ยังไม่มีการตรากฎหมายตาม มาตรา 56 วรรคสอง ของรัฐธรรมนูญ 40 ที่บัญญัติว่า การจะดำเนินการโครงการขนาด หรือกิจกรรมที่อาจก่อให้เกิดผลกระทบอย่างรุนแรงต่อคุณภาพสิ่งแวดล้อมจะกระทำไม่ได้ เว้นแต่จะมีการศึกษาและประเมินผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมแล้ว และ พ.ร.บ.ส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 ก็ไม่ได้บัญญัติให้ต้องดำเนินการกระบวนการดังกล่าวไว้ แม้ต่อมา รมว.วิทยาศาสตร์ จะออกประกาศกระทรวงวิทยาศาสตร์ฯ เรื่องกำหนดประเภท และขนาดของโครงการที่ต้องจัดทำรายงานการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อม ลงวันที่ 24 ส.ค.35 กำหนดให้สนามบินพานิชย์ทุกขนาด ที่ต้องขอความเห็นชอบจากครม. จะต้องจัดทำรายงานการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อมในขั้นตอนก่อนขออนุมัติต่อครม. แต่เมื่อโครงการที่พิพาทนี้ ครม.ได้อนุมัติให้ดำเนินการไปแล้วตั้งแต่ 7 พ.ย. 34 ทำให้โครงการที่พิพาท ไม่อยู่ภายใต้บังคับของประกาศ กรณีจึงฟังได้ว่า กฎหมายที่ใช้บังคับขณะที่อนุมัติโครงการพิพาท ไม่ได้กำหนดให้ต้องจัดทำรายงานการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อม และไม่อาจฟังได้ว่าการจัดทำรายงานการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อม ฉบับวันที่ 10 มี.ค. 48 ไม่ชอบด้วยกฎหมาย
ส่วนที่อ้างว่า การที่คณะกรรมการสิ่งแวดล้อม ครม.ไม่ประกาศให้ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิเป็นแหล่งกำเนิดมลพิษ ไม่กำหนดมาตรฐานการควบคุมเป็นการละเลยต่อหน้าที่ตามกฎหมายที่กำหนดให้ต้องปฏิบัติเห็นว่า จากรายงานการปฏิบัติตามมาตรการลดผลกระทบสิ่งแวดล้อม และมาตรการตรวจสอบคุณภาพสิ่งแวดล้อม ในด้านต่างๆ ทั้งเสียง มลพิษทางอากาศ ของหน่วยงานต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง โครงการที่พิพาท ยังไม่ถึงขั้นมีปัญหามลพิษซึ่งมีแนวโน้มที่จะร้ายแรงถึงขนาดเป็นอันตรายต่อสุขภาพ อนามัยของประชาชน ก่อให้เกิดผลกระทบเสียหายต่อคุณภาพสิ่งแวดล้อม ยังอยู่ในวิสัยที่จะปรับปรุงได้ จึงไม่ไม่เข้าองค์ประกอบมาตรา 59 ของ พ.ร.บ. ส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 ที่จะให้คณะกรรมการสิ่งแวดล้อมประกาศให้ท้องที่นั้นเป็นเขตควบคุมมลพิษ
สำหรับที่ขอให้ศาลสั่งระงับการบินขึ้นลงของเครื่องบินในเวลา 23.00-05.00 น. ของทุกวันนั้น เห็นว่า การกำหนดห้ามบินในเวลากลางคืน อาจส่งผลกระทบต่อหลายภาคส่วนเป็นวงกว้าง ซึ่งมีผลเสียมากกว่าเมื่อเทียบกับการคุ้มครองสิทธิในการพักผ่อนของ นายณรงค์ศักดิ์ กับพวก และจากการตรวจวัดระดับเสียงตั้งแต่เดือนก.ค.50-มิ.ย. 55 จำนวน 13 สถานีตรวจวัด มีเพียงสถานีตรวจวัดหมู่บ้านพนาสนธ์การ์เด้นโฮม 3 สถานีตรวจวัด สาวิตรีอพาร์ทเม้นท์ และสถานีตรวจวัดบริเวณใกล้มหาวิทยาลัยเกริก ที่ค่าระดับเสียงเฉลี่ย 24 ชั่วโมง เกินจากเกณฑ์มาตรฐานเล็กน้อย และเฉพาะในบางช่วงของการวัดเท่านั้น ซึ่งกรมการบินพลเรือน ได้ดำเนินการทางเทคนิค เพื่อแก้ไขแล้ว จึงไม่ถึงขนาดที่จะต้องระงับการให้บริการขึ้นลงของเครื่องบินในเวลากลางคืน แต่อย่างใด
โดยเหตุที่ศาลยกฟ้องเนื่องจากเห็นว่า ขณะเกิดข้อพิพาทคดีนี้ ยังไม่มีการตรากฎหมายตาม มาตรา 56 วรรคสอง ของรัฐธรรมนูญ 40 ที่บัญญัติว่า การจะดำเนินการโครงการขนาด หรือกิจกรรมที่อาจก่อให้เกิดผลกระทบอย่างรุนแรงต่อคุณภาพสิ่งแวดล้อมจะกระทำไม่ได้ เว้นแต่จะมีการศึกษาและประเมินผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมแล้ว และ พ.ร.บ.ส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 ก็ไม่ได้บัญญัติให้ต้องดำเนินการกระบวนการดังกล่าวไว้ แม้ต่อมา รมว.วิทยาศาสตร์ จะออกประกาศกระทรวงวิทยาศาสตร์ฯ เรื่องกำหนดประเภท และขนาดของโครงการที่ต้องจัดทำรายงานการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อม ลงวันที่ 24 ส.ค.35 กำหนดให้สนามบินพานิชย์ทุกขนาด ที่ต้องขอความเห็นชอบจากครม. จะต้องจัดทำรายงานการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อมในขั้นตอนก่อนขออนุมัติต่อครม. แต่เมื่อโครงการที่พิพาทนี้ ครม.ได้อนุมัติให้ดำเนินการไปแล้วตั้งแต่ 7 พ.ย. 34 ทำให้โครงการที่พิพาท ไม่อยู่ภายใต้บังคับของประกาศ กรณีจึงฟังได้ว่า กฎหมายที่ใช้บังคับขณะที่อนุมัติโครงการพิพาท ไม่ได้กำหนดให้ต้องจัดทำรายงานการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อม และไม่อาจฟังได้ว่าการจัดทำรายงานการวิเคราะห์ผลกระทบสิ่งแวดล้อม ฉบับวันที่ 10 มี.ค. 48 ไม่ชอบด้วยกฎหมาย
ส่วนที่อ้างว่า การที่คณะกรรมการสิ่งแวดล้อม ครม.ไม่ประกาศให้ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิเป็นแหล่งกำเนิดมลพิษ ไม่กำหนดมาตรฐานการควบคุมเป็นการละเลยต่อหน้าที่ตามกฎหมายที่กำหนดให้ต้องปฏิบัติเห็นว่า จากรายงานการปฏิบัติตามมาตรการลดผลกระทบสิ่งแวดล้อม และมาตรการตรวจสอบคุณภาพสิ่งแวดล้อม ในด้านต่างๆ ทั้งเสียง มลพิษทางอากาศ ของหน่วยงานต่างๆ ที่เกี่ยวข้อง โครงการที่พิพาท ยังไม่ถึงขั้นมีปัญหามลพิษซึ่งมีแนวโน้มที่จะร้ายแรงถึงขนาดเป็นอันตรายต่อสุขภาพ อนามัยของประชาชน ก่อให้เกิดผลกระทบเสียหายต่อคุณภาพสิ่งแวดล้อม ยังอยู่ในวิสัยที่จะปรับปรุงได้ จึงไม่ไม่เข้าองค์ประกอบมาตรา 59 ของ พ.ร.บ. ส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 ที่จะให้คณะกรรมการสิ่งแวดล้อมประกาศให้ท้องที่นั้นเป็นเขตควบคุมมลพิษ
สำหรับที่ขอให้ศาลสั่งระงับการบินขึ้นลงของเครื่องบินในเวลา 23.00-05.00 น. ของทุกวันนั้น เห็นว่า การกำหนดห้ามบินในเวลากลางคืน อาจส่งผลกระทบต่อหลายภาคส่วนเป็นวงกว้าง ซึ่งมีผลเสียมากกว่าเมื่อเทียบกับการคุ้มครองสิทธิในการพักผ่อนของ นายณรงค์ศักดิ์ กับพวก และจากการตรวจวัดระดับเสียงตั้งแต่เดือนก.ค.50-มิ.ย. 55 จำนวน 13 สถานีตรวจวัด มีเพียงสถานีตรวจวัดหมู่บ้านพนาสนธ์การ์เด้นโฮม 3 สถานีตรวจวัด สาวิตรีอพาร์ทเม้นท์ และสถานีตรวจวัดบริเวณใกล้มหาวิทยาลัยเกริก ที่ค่าระดับเสียงเฉลี่ย 24 ชั่วโมง เกินจากเกณฑ์มาตรฐานเล็กน้อย และเฉพาะในบางช่วงของการวัดเท่านั้น ซึ่งกรมการบินพลเรือน ได้ดำเนินการทางเทคนิค เพื่อแก้ไขแล้ว จึงไม่ถึงขนาดที่จะต้องระงับการให้บริการขึ้นลงของเครื่องบินในเวลากลางคืน แต่อย่างใด
