ตามกำหนดเดิมที่นางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร นายกรัฐมนตรีรักษาการคาดหมายไว้ จะเข้าไปปฏิบัติงานในทำเนียบรัฐบาลในวันที่ 19 กุมภาพันธ์นี้ หลังจากที่ต้องระเหเร่ร่อนทำงานในตำแหน่งนายกรัฐมนตรีที่โน่นที่นี่มาเป็นเวลานานแล้ว เมื่อฝ่ายความมั่นคงเอาทำเนียบฯ กลับมาเมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ก็จะได้กลับไปเสียที
แต่มาวันนี้ท่าทางจะยากแล้ว กำนันสุเทพ เทือกสุบรรณ พามวลมหาประชาชนไปยึดคืนตั้งแต่เช้าวันที่ 17 กุมภาพันธ์แล้ว แถมยังร้องท้า ร.ต.อ.เฉลิม อยู่บำรุง ผู้อำนวยการศูนย์รักษาความมั่นคงให้ไปเจอกันที่ทำเนียบฯ
ใครไม่ไปลูกหมา
ขณะที่เขียนต้นฉบับอยู่นี้ กำนันสุเทพไปรอนานนับชั่วโมงแล้วครับ
บ้านเมืองเราจะเป็นยังไงต่อไป?
เข้าเดือนที่ 4 แล้วครับที่มีการชุมนุมต่อต้านรัฐบาลนางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เริ่มจากการต่อต้านรัฐบาลที่ออกพระราชกำหนดนิรโทษกรรม มาเป็นการไล่รัฐบาลนางสาวยิ่งลักษณ์ จนกระทั่งมาถึงวันนี้เป็นการไล่ระบอบทักษิณให้พ้นไปจากประเทศ ไม่เช่นนั้นไม่จบ
ระบอบทักษิณซึ่งมีรัฐบาลนางสาวยิ่งลักษณ์ เป็นตัวแทนแก้ปัญหาด้วยการยุบสภาจัดให้มีการเลือกตั้ง โดยหวังว่าเมื่อเลือกตั้งเสร็จทุกอย่างก็คงจะจบ โดยคิดง่ายๆ จากการเลือกตั้งคือการคืนอำนาจให้ประชาชน ให้ประชาชนได้ตัดสินใจเลือกฝ่ายบริหาร ประชาชนเลือกแล้ว หย่อนบัตรลงคะแนนแล้วจบ ดีไม่ดีค่อยว่ากันใหม่อีก 4 ปีข้างหน้า
นี่คือประชาธิปไตย นี่คือสิทธิของประชาชนที่ทุกคนมีอยู่เท่ากัน ไม่ว่าจะยากดีมีจน แต่ประชาชนส่วนหนึ่งไม่ได้คิดเช่นนี้ ประชาธิปไตยคือการเลือกตั้ง ประชาชนไปหย่อนบัตรลงคะแนนเลือกตัวแทนไปทำหน้าที่ในสภาฯ แต่ไม่ใช่ในรูปแบบที่ผ่านมาที่มีการซื้อพรรคเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ซื้อนักการเมืองเหมือนต้อนวัวต้อนควายเข้าคอกไว้แล้ว แถมใช้นโยบายประชานิยมโดยใช้งบประมาณแผ่นดิน หาเสียงไว้เรียบร้อยแล้ว เลือกเมื่อไรก็จะได้ขี้ข้าบริษัทบริวารของเขาเข้ามาทำหน้าที่เหมือนสภาฯ ชุดที่ผ่านมา
เลือกเมื่อไรไอ้ขี้ข้าพวกนี้ก็ยอมรับนางโง่คนหนึ่งให้มาเป็นผู้นำ และคอยปฏิบัติตามคำสั่งพี่ชายโดยไม่นำพาต่อหลักการนิติรัฐ นิติธรรมแต่ประการใด ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าประเทศชาติจะฉิบหายจากนโยบายประชานิยมอย่างไร เป็นต้น การรับจำนำข้าวที่ถลุงเงินไปแล้วกว่า 4 แสนล้านบาท ส่งผลให้เห็นแล้วว่าไปไม่ได้ไปไม่รอด ชาวนาฆ่าตัวตายไปแล้วกว่า 10 คน
การจัดการเลือกตั้งก็ทุลักทุเล ทุกวันนี้ยังจัดการเลือกตั้งไม่เรียบร้อย เปิดสภาฯ ไม่ได้ รัฐบาลก็จะให้กรรมการการเลือกตั้งจัดการลือกตั้งต่อไป ให้เปิดสภาฯ ให้ได้
สมมติว่าจัดการเลือกตั้งเสร็จเปิดสภาฯ ได้ จัดตั้งรัฐบาลได้โดยมีนางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เป็นนายกรัฐมนตรีคนต่อไปอีกสมัยอย่างที่รัฐบาลพยายามทำอยู่ทุกวันนี้ มวลมหาประชาชนที่ออกจากบ้านมาคัดค้านรัฐบาลตั้งแต่วันที่ 31 ตุลาคม 2556 หรือก่อนหน้านั้นจะยอมยุติกลับบ้าน ยุติการชุมนุม ยุติการเรียกร้องหรือ?
ผมพูดหลายครั้งแล้วว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่มวลมหาประชาชนจะกลับบ้านมือเปล่า ด้วยการยอมรับผลการเลือกตั้ง ยอมรับการบริหารราชการแผ่นดินของรัฐบาลนางสาวยิ่งลักษณ์ต่อไป การคัดค้านมีแต่ที่จะทวีความดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้น ระดับของสันติ อหิงสา ก็จะต้องเพิ่มขึ้น
เพิ่มจนยากที่รัฐบาลจะบริหารจัดการหรือปกครองได้ รัฐบาลอาจจะถือว่ามีกำลังอยู่ในมือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีเจ้าหน้าที่ตำรวจตั้งแต่ระดับหัวแถวลงไปจนระดับลูกกระจ๊อกพร้อมที่จะปฏิบัติตามคำสั่งคำบงการ แต่เมื่อประชาชนพ้นจากความหวาดหวั่นพรั่นพรึงแม้กระทั่งความตายเสียแล้ว รัฐบาลจะจัดการอย่างไร
เอ็ม 79 จะลงในที่ชุมนุมทุกวันหรือ ห่ากระสุนจะลงที่นั่นที่นี่ที่มีการชุมนุมของประชาชน รัฐบาลจะเหลืออาวุธมหาประลัยเหล่านี้พอที่จะฆ่าประชาชนหมดหรือ?
ประเทศชาติก็จะเข้าสู่โหมดของการประหัตประหารนางสาวยิ่งลักษณ์ และเครือญาติจะเหลือเป็นคนสุดท้ายหรือ แล้วจะเหลือประชาชนสักเท่าไรให้คนโง่ๆ อย่างนางสาวยิ่งลักษณ์ได้บริหารได้ปกครอง
นี่คือสภาพที่จะต้องเกิดขึ้นกับประเทศที่ชื่อว่าไทยนี้อย่างแน่นอน หากนางสาวยิ่งลักษณ์ยังดึงดันที่จะเป็นนายกรัฐมนตรีคนต่อไปอีก และหากทักษิณยังดึงดันที่จะต้องครอบครอง และครบงำประเทศนี้ให้ได้อีกต่อไป
เชื่อเถอะว่ามาถึงวันนี้ประชาชนไม่กลับบ้านมือเปล่า ที่เยาะเย้ยถากถางว่า ฟืนเปียกจุดไม่ติดหรือแม้กระทั่งถึงเวลาขาลงของมวลมหาประชาชนนั้น จะเป็นได้ก็แต่คำเยาะเย้ยถากถางให้เกิดความท้อแท้ถดถอยเท่านั้นเอง ในความเป็นจริง 100 กว่าวันของมวลมหาประชาชนมาไกลเกินกว่าจะกลับไปสู่จุดเดิมแล้ว หรือจุดเริ่มต้นที่มีใครสักคนหนึ่งออกมาต่อสู้หรือท้าทายกับระบอบทักษิณ
ฟางเส้นสุดท้ายเกิดขึ้นกับมวลมหาประชาชนแล้ว เพียงแต่เส้นสุดท้ายของแต่ละคนนั้นอาจจะอธิบายแตกต่างกันไป แต่โดยสรุปรวมก็คือปฏิเสธระบอบทักษิณ ปฏิเสธนางคนที่ค่อนข้างจะโง่ไร้เดียงสาให้กลับมาเป็นนายกรัฐมนตรีอีก
แต่มาวันนี้ท่าทางจะยากแล้ว กำนันสุเทพ เทือกสุบรรณ พามวลมหาประชาชนไปยึดคืนตั้งแต่เช้าวันที่ 17 กุมภาพันธ์แล้ว แถมยังร้องท้า ร.ต.อ.เฉลิม อยู่บำรุง ผู้อำนวยการศูนย์รักษาความมั่นคงให้ไปเจอกันที่ทำเนียบฯ
ใครไม่ไปลูกหมา
ขณะที่เขียนต้นฉบับอยู่นี้ กำนันสุเทพไปรอนานนับชั่วโมงแล้วครับ
บ้านเมืองเราจะเป็นยังไงต่อไป?
เข้าเดือนที่ 4 แล้วครับที่มีการชุมนุมต่อต้านรัฐบาลนางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เริ่มจากการต่อต้านรัฐบาลที่ออกพระราชกำหนดนิรโทษกรรม มาเป็นการไล่รัฐบาลนางสาวยิ่งลักษณ์ จนกระทั่งมาถึงวันนี้เป็นการไล่ระบอบทักษิณให้พ้นไปจากประเทศ ไม่เช่นนั้นไม่จบ
ระบอบทักษิณซึ่งมีรัฐบาลนางสาวยิ่งลักษณ์ เป็นตัวแทนแก้ปัญหาด้วยการยุบสภาจัดให้มีการเลือกตั้ง โดยหวังว่าเมื่อเลือกตั้งเสร็จทุกอย่างก็คงจะจบ โดยคิดง่ายๆ จากการเลือกตั้งคือการคืนอำนาจให้ประชาชน ให้ประชาชนได้ตัดสินใจเลือกฝ่ายบริหาร ประชาชนเลือกแล้ว หย่อนบัตรลงคะแนนแล้วจบ ดีไม่ดีค่อยว่ากันใหม่อีก 4 ปีข้างหน้า
นี่คือประชาธิปไตย นี่คือสิทธิของประชาชนที่ทุกคนมีอยู่เท่ากัน ไม่ว่าจะยากดีมีจน แต่ประชาชนส่วนหนึ่งไม่ได้คิดเช่นนี้ ประชาธิปไตยคือการเลือกตั้ง ประชาชนไปหย่อนบัตรลงคะแนนเลือกตัวแทนไปทำหน้าที่ในสภาฯ แต่ไม่ใช่ในรูปแบบที่ผ่านมาที่มีการซื้อพรรคเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ซื้อนักการเมืองเหมือนต้อนวัวต้อนควายเข้าคอกไว้แล้ว แถมใช้นโยบายประชานิยมโดยใช้งบประมาณแผ่นดิน หาเสียงไว้เรียบร้อยแล้ว เลือกเมื่อไรก็จะได้ขี้ข้าบริษัทบริวารของเขาเข้ามาทำหน้าที่เหมือนสภาฯ ชุดที่ผ่านมา
เลือกเมื่อไรไอ้ขี้ข้าพวกนี้ก็ยอมรับนางโง่คนหนึ่งให้มาเป็นผู้นำ และคอยปฏิบัติตามคำสั่งพี่ชายโดยไม่นำพาต่อหลักการนิติรัฐ นิติธรรมแต่ประการใด ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าประเทศชาติจะฉิบหายจากนโยบายประชานิยมอย่างไร เป็นต้น การรับจำนำข้าวที่ถลุงเงินไปแล้วกว่า 4 แสนล้านบาท ส่งผลให้เห็นแล้วว่าไปไม่ได้ไปไม่รอด ชาวนาฆ่าตัวตายไปแล้วกว่า 10 คน
การจัดการเลือกตั้งก็ทุลักทุเล ทุกวันนี้ยังจัดการเลือกตั้งไม่เรียบร้อย เปิดสภาฯ ไม่ได้ รัฐบาลก็จะให้กรรมการการเลือกตั้งจัดการลือกตั้งต่อไป ให้เปิดสภาฯ ให้ได้
สมมติว่าจัดการเลือกตั้งเสร็จเปิดสภาฯ ได้ จัดตั้งรัฐบาลได้โดยมีนางสาวยิ่งลักษณ์ ชินวัตร เป็นนายกรัฐมนตรีคนต่อไปอีกสมัยอย่างที่รัฐบาลพยายามทำอยู่ทุกวันนี้ มวลมหาประชาชนที่ออกจากบ้านมาคัดค้านรัฐบาลตั้งแต่วันที่ 31 ตุลาคม 2556 หรือก่อนหน้านั้นจะยอมยุติกลับบ้าน ยุติการชุมนุม ยุติการเรียกร้องหรือ?
ผมพูดหลายครั้งแล้วว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่มวลมหาประชาชนจะกลับบ้านมือเปล่า ด้วยการยอมรับผลการเลือกตั้ง ยอมรับการบริหารราชการแผ่นดินของรัฐบาลนางสาวยิ่งลักษณ์ต่อไป การคัดค้านมีแต่ที่จะทวีความดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้น ระดับของสันติ อหิงสา ก็จะต้องเพิ่มขึ้น
เพิ่มจนยากที่รัฐบาลจะบริหารจัดการหรือปกครองได้ รัฐบาลอาจจะถือว่ามีกำลังอยู่ในมือ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีเจ้าหน้าที่ตำรวจตั้งแต่ระดับหัวแถวลงไปจนระดับลูกกระจ๊อกพร้อมที่จะปฏิบัติตามคำสั่งคำบงการ แต่เมื่อประชาชนพ้นจากความหวาดหวั่นพรั่นพรึงแม้กระทั่งความตายเสียแล้ว รัฐบาลจะจัดการอย่างไร
เอ็ม 79 จะลงในที่ชุมนุมทุกวันหรือ ห่ากระสุนจะลงที่นั่นที่นี่ที่มีการชุมนุมของประชาชน รัฐบาลจะเหลืออาวุธมหาประลัยเหล่านี้พอที่จะฆ่าประชาชนหมดหรือ?
ประเทศชาติก็จะเข้าสู่โหมดของการประหัตประหารนางสาวยิ่งลักษณ์ และเครือญาติจะเหลือเป็นคนสุดท้ายหรือ แล้วจะเหลือประชาชนสักเท่าไรให้คนโง่ๆ อย่างนางสาวยิ่งลักษณ์ได้บริหารได้ปกครอง
นี่คือสภาพที่จะต้องเกิดขึ้นกับประเทศที่ชื่อว่าไทยนี้อย่างแน่นอน หากนางสาวยิ่งลักษณ์ยังดึงดันที่จะเป็นนายกรัฐมนตรีคนต่อไปอีก และหากทักษิณยังดึงดันที่จะต้องครอบครอง และครบงำประเทศนี้ให้ได้อีกต่อไป
เชื่อเถอะว่ามาถึงวันนี้ประชาชนไม่กลับบ้านมือเปล่า ที่เยาะเย้ยถากถางว่า ฟืนเปียกจุดไม่ติดหรือแม้กระทั่งถึงเวลาขาลงของมวลมหาประชาชนนั้น จะเป็นได้ก็แต่คำเยาะเย้ยถากถางให้เกิดความท้อแท้ถดถอยเท่านั้นเอง ในความเป็นจริง 100 กว่าวันของมวลมหาประชาชนมาไกลเกินกว่าจะกลับไปสู่จุดเดิมแล้ว หรือจุดเริ่มต้นที่มีใครสักคนหนึ่งออกมาต่อสู้หรือท้าทายกับระบอบทักษิณ
ฟางเส้นสุดท้ายเกิดขึ้นกับมวลมหาประชาชนแล้ว เพียงแต่เส้นสุดท้ายของแต่ละคนนั้นอาจจะอธิบายแตกต่างกันไป แต่โดยสรุปรวมก็คือปฏิเสธระบอบทักษิณ ปฏิเสธนางคนที่ค่อนข้างจะโง่ไร้เดียงสาให้กลับมาเป็นนายกรัฐมนตรีอีก
