วานนี้ (29พ.ค.) ที่ห้องพิจารณาคดี 803 ศาลอาญา ถ.รัชดาภิเษก ศาลนัดฟังคำสั่งคดีที่ น.ส.รสนา โตสิตระกูล ส.ว.กทม. เป็นโจทก์ยื่นฟ้อง นายนิคม ไวยรัชพานิช ประธานวุฒิสภา เป็นจำเลยในความผิดฐานหมิ่นประมาทผู้อื่นโดยการโฆษณา กรณีนายนิคมได้เขียนบทความลงในสารวุฒิสภา ฉบับเดือนสิงหาคม 2555 หน้าที่ 7 คอลัมน์ “บันทึกประวัติศาสตร์รัฐสภาไทย”มีข้อความพาดพิงว่า ในที่ประชุมวุฒิสภา เมื่อวันที่ 7 ตุลาคม 2551 “นางสาวรสนา ได้กลับเข้ามาในห้องประชุมอีกครั้งพร้อมสามี ทำให้เกิดเหตุวุ่นวายขึ้น”ข้อความดังกล่าว ทำให้โจทก์ได้รับความเสียหาย และยืนยันว่าไม่เคยนำสามีเข้ามาในที่ประชุมวุฒิสภา หรือ ที่ประชุมรัฐสภา
ทั้งนี้ ศาลพิเคราะห์แล้วมีปัญหาที่ต้องวินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลย มีมูลอันเป็นความผิดตามฟ้องหรือไม่ เห็นว่าโจทก์เบิกความยืนยันว่า โจทก์ได้พิสูจน์ต่อหลายหน่วยงานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคณะกรรมการของวุฒิสภา หรือคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ ต่างมีบันทึก และการสอบสวนสรุปตรงกันว่า โจทก์มิได้นำ นายสันติสุข โสภณสิริ สามีเข้าไปในห้องประชุมรัฐสภา
อย่างไรก็ตาม ข้อความดังกล่าวมีคำว่า “พร้อม”ซึ่งอาจตีความได้หลายนัย เช่น เข้ามาพร้อมกัน แต่ไม่อาจตีความได้ว่า เป็นผู้นำเข้ามาก็ได้ กรณีจึงไม่อาจสรุปได้ว่า โจทก์นำสามีเข้ามาตามที่ฟ้องหรือไม่ นอกจากนี้ การกระทำอันเป็นความผิดฐานหมิ่นประมาท จะต้องพิจารณาการรับรู้ อารมณ์ความรู้สึก และความเข้าใจในถ้อยคำ หรือข้อความนั้นของวิญญูชนทั่วไปเป็นเกณฑ์ ว่าเป็นหมิ่นประมาทหรือไม่ ซึ่งข้อความที่จำเลยเขียนบทความดังกล่าว เป็นการบรรยายสภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม้นว่าจะไม่ตรงต่อความเป็นจริงที่เกิดขึ้นบ้าง ก็ยังไม่ถึงขนาดทำให้ผู้ที่ได้อ่านข้อความ หรือรับฟัง เข้าใจผิดว่าโจทก์เป็นคนที่ไม่ดีจนถูกประชาชน หรือ สังคมตั้งข้อรังเกียจในการปฏิบัติหน้าที่ของโจทก์แต่อย่างใด การกระทำของจำเลย จึงยังไม่มีมูลอันเป็นความผิดฐานหมิ่นประมาท พิพากษายกฟ้อง
ทั้งนี้ ศาลพิเคราะห์แล้วมีปัญหาที่ต้องวินิจฉัยว่า การกระทำของจำเลย มีมูลอันเป็นความผิดตามฟ้องหรือไม่ เห็นว่าโจทก์เบิกความยืนยันว่า โจทก์ได้พิสูจน์ต่อหลายหน่วยงานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคณะกรรมการของวุฒิสภา หรือคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ ต่างมีบันทึก และการสอบสวนสรุปตรงกันว่า โจทก์มิได้นำ นายสันติสุข โสภณสิริ สามีเข้าไปในห้องประชุมรัฐสภา
อย่างไรก็ตาม ข้อความดังกล่าวมีคำว่า “พร้อม”ซึ่งอาจตีความได้หลายนัย เช่น เข้ามาพร้อมกัน แต่ไม่อาจตีความได้ว่า เป็นผู้นำเข้ามาก็ได้ กรณีจึงไม่อาจสรุปได้ว่า โจทก์นำสามีเข้ามาตามที่ฟ้องหรือไม่ นอกจากนี้ การกระทำอันเป็นความผิดฐานหมิ่นประมาท จะต้องพิจารณาการรับรู้ อารมณ์ความรู้สึก และความเข้าใจในถ้อยคำ หรือข้อความนั้นของวิญญูชนทั่วไปเป็นเกณฑ์ ว่าเป็นหมิ่นประมาทหรือไม่ ซึ่งข้อความที่จำเลยเขียนบทความดังกล่าว เป็นการบรรยายสภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม้นว่าจะไม่ตรงต่อความเป็นจริงที่เกิดขึ้นบ้าง ก็ยังไม่ถึงขนาดทำให้ผู้ที่ได้อ่านข้อความ หรือรับฟัง เข้าใจผิดว่าโจทก์เป็นคนที่ไม่ดีจนถูกประชาชน หรือ สังคมตั้งข้อรังเกียจในการปฏิบัติหน้าที่ของโจทก์แต่อย่างใด การกระทำของจำเลย จึงยังไม่มีมูลอันเป็นความผิดฐานหมิ่นประมาท พิพากษายกฟ้อง
