โดย....อ่อนน้อม ลอง
ผู้เขียนเสียดายที่อาจารย์ปราโมทย์เลิกเขียน ถึงจะเชื่ออาจารย์ว่า “คิดถึงเมืองไทย” จะดีกว่าเก่า และผู้เขียนติดตามงานคุณภาพของอาจารย์ดร.ไสว บุญมา ตลอดมา
แต่ผู้เขียนก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า เหตุการณ์ปัจจุบันที่เกิดขึ้นกับการเมืองและบ้านเมืองทุกวัน น่าจะมีการหยิบยกขึ้นมาเป็นประเด็นศึกษาวิเคราะห์กันให้เข้าใจ สืบเสาะเบื้องหน้าเบื้องหลัง เปรียบเทียบกับเหตุการณ์หรือรัฐบาลในอดีต เปรียบเทียบกับต่างประเทศ และอธิบายให้แจ่มแจ้งจากทัศนะทางวิชาการ
ทั้งหมดนี้ ผู้เขียนคงทำไม่ได้ ก็จะคอยให้ท่านที่มีความสามารถช่วยกันทำต่อไป ในชั้นนี้ ผู้เขียนก็ทำได้แค่ตั้งชื่อหัวข้อบทความเป็นการล้อเลียนสไตล์ของอาจารย์ปราโมทย์
ถึงตอนนี้ท่านผู้อ่านทายถูกหรือยัง ว่าผู้เขียนกำลังจะพูดถึงเหตุการณ์ปัจจุบันเรื่องอะไร
ก็เรื่องคำตัดสินของศาลคดีกล้ายางในบ่ายวันที่ 21 กันยายน 2552 นี่แหละจะมีเรื่องอะไร
เรื่องการเลี้ยงฉลองของเนวินและคณะในคืนวันที่ 20 กันยายน 2552 เป็นเวลาประมาณ 20 ชั่วโมงก่อนการอ่านคำพิพากษา ก็ได้รับการปฏิเสธไปแล้วว่าไม่เกี่ยวกัน ใครจะไปกล้าดูถูกศาลหรือเดาใจศาลได้ปานนั้น และศาลที่ไหนจะมาเปิดเผยคำพิพากษาให้ลูกเมียเพื่อนฝูงฟังล่วงหน้า
เรื่องอย่างว่าอย่าไปคิดให้ลำบากเลย ถ้าจะคิดก็คิดเรื่องการใช้เสรีภาพทางวิชาการ วิเคราะห์ภูมิหลังและสายสัมพันธ์โดยตรงโดยอ้อมของผู้ที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้จะดีกว่า ถ้าเห็นว่าจะมีประโยชน์ในการปฏิรูปในวันข้างหน้า
โดยความเคารพต่อศาล ผู้เขียนจะไม่วิพากษ์วิจารณ์คำตัดสินของศาลหรือดูถูกดูหมิ่นภูมิปัญญาหรือความเที่ยงธรรมของศาลเลย
แต่ผู้เขียนจะกล่าวถึงความรู้สึกของผู้ฟังบางกลุ่ม โดยต้องกล่าวเน้นว่า ไม้ไผ่ยังต่างปล้อง-พี่น้องยังต่างใจ แปลว่าบุคคลไม่จำเป็นจะต้องคิดเหมือนกัน นั่นก็อย่างหนึ่ง และอีกอย่างหนึ่งก็เหมือนอย่างที่อาจารย์ปราโมทย์ว่า ว่าในทางการเมืองนั้น บางทีความเชื่อก็สำคัญกว่าความจริง เพราะประชาชนจะใช้สิทธิและกลายเป็นพลังไปตามความเชื่อของตน แม้ว่าความจริงจะเป็นอย่างไรก็ไม่ยอมลืมหูลืมตา
ไหนๆ ก็อุปมาเรื่องไม้ไผ่ เรื่องอย่างนี้ยากที่นักวิชาการฝรั่งผู้เชี่ยวชาญจะเข้าใจได้ แต่คนไทยสมัยก่อนแม้จะมิได้เรียนหนังสือก็จะเข้าใจทันที
เช่น ขอยกตัวอย่างทักษิณ ซึ่ง “ขึ้นต้นเป็นลำไม้ไผ่ นานๆ ไปเป็นบ้องกัญชา” แปลว่าทักษิณตั้งต้นดี แต่อยู่ๆ ไปก็กลับเลวลง จนไร้ประโยชน์ และจบลงชั่วเหมือนบ้องกัญชาที่เอาไว้คอยมอมเมาประชาชน
ส่วนเนวินนั้นเป็นบ้องกัญชาใหญ่ คอยรับใช้ให้ทักษิณลุ่มหลง ทั้งเอางานมาประจบ ทั้งเอามายาสาไถย กุศโลบาย อกุศโลบาย ทั้งคุณไสยเวทย์มนต์คาถา จนกระทั่งตำราเขมรดำ แต่เนวินฉลาดทำไปกินไป ปล่อยให้ทักษิณเล่นกับทหาร แล้วปล่อยตำรวจซึ่งนึกว่าเป็นหมูในอวยให้หลุดไปอยู่ใต้บารมีของเนวิน พร้อมกับกระทรวงสำคัญๆ เช่น มหาดไทย คมนาคม เกษตรฯ และรัฐวิสหากิจสำคัญ เช่น สุวรรณภูมิ เป็นต้น
เมื่อเนวินหักหลังทักษิณเพื่อชาติ เครือข่ายและกลไกของเนวินก็ยิ่งขยายขึ้น จนกระทั่งมีคนเชื่อว่าเนวินมีอำนาจยิ่งกว่านายกรัฐมนตรี ยิ่งพวกข้าราชการมหาดไทยและตำรวจตอนนี้ต่างก็ยึดเนวินเป็นสรณะ อยากจะทำอะไรก็ทำได้ เช่น ฉีกหน้านายกฯ ในการแต่งตั้ง ผบ.ตร. ตั้งปลัดกระทรวงมหาดไทยต่ำอาวุโสด้อยฝีมือ บังคับอธิบดีกรมปกครองให้ 19 ปลัดอำเภอจากบุรีรัมย์สอบเข้าโรงเรียนนายอำเภอได้หมด ฯลฯ
บรรดาสมุนเนวินในบุรีรัมย์ต่างก็เชื่อวาจาของเนวินที่คุยโวว่า “จะเตะอภิสิทธิ์ออกจากนายกฯ เมื่อใดก็ได้ ไม่ชอบขี้หน้ามัน แต่รอให้เงื่อนไขและข้อจำกัดที่ห้ามไม่ให้ตนเล่นการเมืองพ้นไปเสียก่อน”
หลายคนเชื่อว่า นายกรัฐมนตรีก็คอยเงื่อนไขบางอย่างที่จะเตะเนวินออกไปเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คำพิพากษาเรื่องต้นกล้ายาง
ผู้ที่ขาดประสบการณ์เรื่องศาลต่างก็ตีปีก ที่ศาลวินิจฉัยให้ข้อต่อสู้ของจำเลยเรื่องทางเทคนิคต่างๆ ที่เกี่ยวกับอำนาจในการฟ้องของ คตส.ตกไปทุกเรื่อง จนกระทั่งนึกว่าศาลเหมือนกับตนที่เห็นเนวินกับคณะเป็นบ้องกัญชาตามทักษิณไปนานแล้ว
แต่ที่ไหนได้ ศาลพิพากษายกฟ้อง เพราะเห็นว่าเนวินถูกต้องทุกประการในการดำเนินการตามนโยบายของ ครม.ที่จะช่วยสร้างเศรษฐกิจและชีวิตเกษตรกรภาคอีสานและภาคเหนือ โดยการปลูกยางในที่ 7 แสนและ 3 แสนไร่ตามลำดับ การปฏิบัติหน้าที่ของผู้ต้องหาทั้ง 44 คนล้วนบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นไปตามกฎเกณฑ์ ด้วยความห่วงใยในอนาคตของประเทศและชีวิตชาวนาทั้งสิ้น
ผู้เขียนทราบมาตั้งแต่ตอนเริ่มโครงการว่า มีการไปกว้านซื้อกล้ายางมาจากชาวไร่ในราคาต้นละ 7 บาทเพื่อมาขายต่อ 14 บาท ชรอยโจทก์จะลืมเสนอข้อนี้
ส่วนเรื่องอื่นๆ เช่น คำพิพากษาของศาลรัฐธรรมนูญไม่ให้ยุ่งกับการเมืองก็ดี เรื่องพรรคภูมิใจไทยไม่มีสภาพเป็นพรรคเพราะบกพร่องเรื่องการรับสมาชิกพรรค และการตัดสินส่งผู้สมัครและการรับโอน ส.ส.บัญชีรายชื่อตามกฎหมายประกอบคดี ตราบใดที่ กกต.ยังซื่อบื้ออยู่อย่างนี้ และไม่มีผู้ใดร้อง ก็ต้องเลยตามเลยไปก่อนเพื่อเห็นแก่ชาติของเนวิน
ผู้เขียนเชื่อว่าเนวินจะนำคำพิพากษาตอนนี้ไปพิมพ์แจกทั่วราชอาณาจักร ในขณะที่ทั้งคมช.และรัฐบาลสุรยุทธ์กับอภิสิทธิ์หาได้ใส่ใจนำข้อกล่าวหาของ คมช.และคำพิพากษาของศาลไปเผยแพร่ให้ประชาชนได้ทราบไม่
บัดนี้เนวินได้เข้าควบคุมกลไกของรัฐในจุดสำคัญๆ ที่เป็นกุญแจแห่งอำนาจและหัวใจของการปกครองไว้ได้หมดแล้ว โดยความเอื้อเฟื้อของสุเทพ เทือกสุบรรณและอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ และความเที่ยงธรรมของศาล
ไชโย เนวินชนะแล้ว
ทักษิณ-อภิสิทธิ์ “ขึ้นต้นเป็นลำไม้ไผ่ นานๆ ไปเป็นบ้องกัญชา”
เนวิน “ขึ้นต้นเป็นบ้องกัญชา เหลาไปมาเป็นลำไม้ไผ่ สุดยอดภูมิใจไทย เนวินเป็นใหญ่ ชาติไทยพัฒนา เนวินเป็นใหญ่ ชาติไทยพัฒนา ชโย ชโย ชโย”
ผู้เขียนเสียดายที่อาจารย์ปราโมทย์เลิกเขียน ถึงจะเชื่ออาจารย์ว่า “คิดถึงเมืองไทย” จะดีกว่าเก่า และผู้เขียนติดตามงานคุณภาพของอาจารย์ดร.ไสว บุญมา ตลอดมา
แต่ผู้เขียนก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า เหตุการณ์ปัจจุบันที่เกิดขึ้นกับการเมืองและบ้านเมืองทุกวัน น่าจะมีการหยิบยกขึ้นมาเป็นประเด็นศึกษาวิเคราะห์กันให้เข้าใจ สืบเสาะเบื้องหน้าเบื้องหลัง เปรียบเทียบกับเหตุการณ์หรือรัฐบาลในอดีต เปรียบเทียบกับต่างประเทศ และอธิบายให้แจ่มแจ้งจากทัศนะทางวิชาการ
ทั้งหมดนี้ ผู้เขียนคงทำไม่ได้ ก็จะคอยให้ท่านที่มีความสามารถช่วยกันทำต่อไป ในชั้นนี้ ผู้เขียนก็ทำได้แค่ตั้งชื่อหัวข้อบทความเป็นการล้อเลียนสไตล์ของอาจารย์ปราโมทย์
ถึงตอนนี้ท่านผู้อ่านทายถูกหรือยัง ว่าผู้เขียนกำลังจะพูดถึงเหตุการณ์ปัจจุบันเรื่องอะไร
ก็เรื่องคำตัดสินของศาลคดีกล้ายางในบ่ายวันที่ 21 กันยายน 2552 นี่แหละจะมีเรื่องอะไร
เรื่องการเลี้ยงฉลองของเนวินและคณะในคืนวันที่ 20 กันยายน 2552 เป็นเวลาประมาณ 20 ชั่วโมงก่อนการอ่านคำพิพากษา ก็ได้รับการปฏิเสธไปแล้วว่าไม่เกี่ยวกัน ใครจะไปกล้าดูถูกศาลหรือเดาใจศาลได้ปานนั้น และศาลที่ไหนจะมาเปิดเผยคำพิพากษาให้ลูกเมียเพื่อนฝูงฟังล่วงหน้า
เรื่องอย่างว่าอย่าไปคิดให้ลำบากเลย ถ้าจะคิดก็คิดเรื่องการใช้เสรีภาพทางวิชาการ วิเคราะห์ภูมิหลังและสายสัมพันธ์โดยตรงโดยอ้อมของผู้ที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้จะดีกว่า ถ้าเห็นว่าจะมีประโยชน์ในการปฏิรูปในวันข้างหน้า
โดยความเคารพต่อศาล ผู้เขียนจะไม่วิพากษ์วิจารณ์คำตัดสินของศาลหรือดูถูกดูหมิ่นภูมิปัญญาหรือความเที่ยงธรรมของศาลเลย
แต่ผู้เขียนจะกล่าวถึงความรู้สึกของผู้ฟังบางกลุ่ม โดยต้องกล่าวเน้นว่า ไม้ไผ่ยังต่างปล้อง-พี่น้องยังต่างใจ แปลว่าบุคคลไม่จำเป็นจะต้องคิดเหมือนกัน นั่นก็อย่างหนึ่ง และอีกอย่างหนึ่งก็เหมือนอย่างที่อาจารย์ปราโมทย์ว่า ว่าในทางการเมืองนั้น บางทีความเชื่อก็สำคัญกว่าความจริง เพราะประชาชนจะใช้สิทธิและกลายเป็นพลังไปตามความเชื่อของตน แม้ว่าความจริงจะเป็นอย่างไรก็ไม่ยอมลืมหูลืมตา
ไหนๆ ก็อุปมาเรื่องไม้ไผ่ เรื่องอย่างนี้ยากที่นักวิชาการฝรั่งผู้เชี่ยวชาญจะเข้าใจได้ แต่คนไทยสมัยก่อนแม้จะมิได้เรียนหนังสือก็จะเข้าใจทันที
เช่น ขอยกตัวอย่างทักษิณ ซึ่ง “ขึ้นต้นเป็นลำไม้ไผ่ นานๆ ไปเป็นบ้องกัญชา” แปลว่าทักษิณตั้งต้นดี แต่อยู่ๆ ไปก็กลับเลวลง จนไร้ประโยชน์ และจบลงชั่วเหมือนบ้องกัญชาที่เอาไว้คอยมอมเมาประชาชน
ส่วนเนวินนั้นเป็นบ้องกัญชาใหญ่ คอยรับใช้ให้ทักษิณลุ่มหลง ทั้งเอางานมาประจบ ทั้งเอามายาสาไถย กุศโลบาย อกุศโลบาย ทั้งคุณไสยเวทย์มนต์คาถา จนกระทั่งตำราเขมรดำ แต่เนวินฉลาดทำไปกินไป ปล่อยให้ทักษิณเล่นกับทหาร แล้วปล่อยตำรวจซึ่งนึกว่าเป็นหมูในอวยให้หลุดไปอยู่ใต้บารมีของเนวิน พร้อมกับกระทรวงสำคัญๆ เช่น มหาดไทย คมนาคม เกษตรฯ และรัฐวิสหากิจสำคัญ เช่น สุวรรณภูมิ เป็นต้น
เมื่อเนวินหักหลังทักษิณเพื่อชาติ เครือข่ายและกลไกของเนวินก็ยิ่งขยายขึ้น จนกระทั่งมีคนเชื่อว่าเนวินมีอำนาจยิ่งกว่านายกรัฐมนตรี ยิ่งพวกข้าราชการมหาดไทยและตำรวจตอนนี้ต่างก็ยึดเนวินเป็นสรณะ อยากจะทำอะไรก็ทำได้ เช่น ฉีกหน้านายกฯ ในการแต่งตั้ง ผบ.ตร. ตั้งปลัดกระทรวงมหาดไทยต่ำอาวุโสด้อยฝีมือ บังคับอธิบดีกรมปกครองให้ 19 ปลัดอำเภอจากบุรีรัมย์สอบเข้าโรงเรียนนายอำเภอได้หมด ฯลฯ
บรรดาสมุนเนวินในบุรีรัมย์ต่างก็เชื่อวาจาของเนวินที่คุยโวว่า “จะเตะอภิสิทธิ์ออกจากนายกฯ เมื่อใดก็ได้ ไม่ชอบขี้หน้ามัน แต่รอให้เงื่อนไขและข้อจำกัดที่ห้ามไม่ให้ตนเล่นการเมืองพ้นไปเสียก่อน”
หลายคนเชื่อว่า นายกรัฐมนตรีก็คอยเงื่อนไขบางอย่างที่จะเตะเนวินออกไปเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คำพิพากษาเรื่องต้นกล้ายาง
ผู้ที่ขาดประสบการณ์เรื่องศาลต่างก็ตีปีก ที่ศาลวินิจฉัยให้ข้อต่อสู้ของจำเลยเรื่องทางเทคนิคต่างๆ ที่เกี่ยวกับอำนาจในการฟ้องของ คตส.ตกไปทุกเรื่อง จนกระทั่งนึกว่าศาลเหมือนกับตนที่เห็นเนวินกับคณะเป็นบ้องกัญชาตามทักษิณไปนานแล้ว
แต่ที่ไหนได้ ศาลพิพากษายกฟ้อง เพราะเห็นว่าเนวินถูกต้องทุกประการในการดำเนินการตามนโยบายของ ครม.ที่จะช่วยสร้างเศรษฐกิจและชีวิตเกษตรกรภาคอีสานและภาคเหนือ โดยการปลูกยางในที่ 7 แสนและ 3 แสนไร่ตามลำดับ การปฏิบัติหน้าที่ของผู้ต้องหาทั้ง 44 คนล้วนบริสุทธิ์ผุดผ่องเป็นไปตามกฎเกณฑ์ ด้วยความห่วงใยในอนาคตของประเทศและชีวิตชาวนาทั้งสิ้น
ผู้เขียนทราบมาตั้งแต่ตอนเริ่มโครงการว่า มีการไปกว้านซื้อกล้ายางมาจากชาวไร่ในราคาต้นละ 7 บาทเพื่อมาขายต่อ 14 บาท ชรอยโจทก์จะลืมเสนอข้อนี้
ส่วนเรื่องอื่นๆ เช่น คำพิพากษาของศาลรัฐธรรมนูญไม่ให้ยุ่งกับการเมืองก็ดี เรื่องพรรคภูมิใจไทยไม่มีสภาพเป็นพรรคเพราะบกพร่องเรื่องการรับสมาชิกพรรค และการตัดสินส่งผู้สมัครและการรับโอน ส.ส.บัญชีรายชื่อตามกฎหมายประกอบคดี ตราบใดที่ กกต.ยังซื่อบื้ออยู่อย่างนี้ และไม่มีผู้ใดร้อง ก็ต้องเลยตามเลยไปก่อนเพื่อเห็นแก่ชาติของเนวิน
ผู้เขียนเชื่อว่าเนวินจะนำคำพิพากษาตอนนี้ไปพิมพ์แจกทั่วราชอาณาจักร ในขณะที่ทั้งคมช.และรัฐบาลสุรยุทธ์กับอภิสิทธิ์หาได้ใส่ใจนำข้อกล่าวหาของ คมช.และคำพิพากษาของศาลไปเผยแพร่ให้ประชาชนได้ทราบไม่
บัดนี้เนวินได้เข้าควบคุมกลไกของรัฐในจุดสำคัญๆ ที่เป็นกุญแจแห่งอำนาจและหัวใจของการปกครองไว้ได้หมดแล้ว โดยความเอื้อเฟื้อของสุเทพ เทือกสุบรรณและอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ และความเที่ยงธรรมของศาล
ไชโย เนวินชนะแล้ว
ทักษิณ-อภิสิทธิ์ “ขึ้นต้นเป็นลำไม้ไผ่ นานๆ ไปเป็นบ้องกัญชา”
เนวิน “ขึ้นต้นเป็นบ้องกัญชา เหลาไปมาเป็นลำไม้ไผ่ สุดยอดภูมิใจไทย เนวินเป็นใหญ่ ชาติไทยพัฒนา เนวินเป็นใหญ่ ชาติไทยพัฒนา ชโย ชโย ชโย”
