ท่ามกลางการติดตามโครงการรถเมล์โจร 4,000 คัน อย่างใจจดใจจ่อของคนไทยทุกหมู่เหล่า คณะรัฐมนตรีก็ได้เตะลูกออกจากสนาม ส่งเรื่องให้สภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ พิจารณาศึกษาโครงการ และนำเข้ามาพิจารณาใหม่ภายใน 1 เดือน
หะแรกที่ข่าวคณะรัฐมนตรีไม่ผ่านโครงการและเตะลูกออกเช่นนี้ ผู้คนทั้งหลายต่างก็มีความยินดีว่าบ้านเมืองยังพอมีคนดีที่หวังพึ่งพาได้บ้าง แต่ไม่ทันข้ามชั่วโมง เมื่อความจริงถูกเผยออกมาอีก ความรู้สึกผิดหวังและหมดหวังกับการเมืองเก่าที่เน่าเฟะก็โหมประดังเข้าสู่จิตใจคนไทยอีกครั้งหนึ่ง
เพราะผู้คนรู้เท่าทันว่ากระบวนการเตะลูกออกที่ว่านี้ก็คือกระบวนการซื้อเวลาเพื่อฟอกโครงการให้ดูดีดูเนียนขึ้น และในที่สุดก็เป็นไปได้ว่าแก๊งการเมืองก็จะผลักดันโครงการนี้ต่อไป จึงเป็นอันว่าใน 1 เดือนแต่นี้ไป คนไทยก็ไม่อาจทำใจให้เป็นสุขได้ ยังต้องเฝ้าใจจดใจจ่อป้องกันบ้านเมืองไม่ให้ถูกปล้นต่อไปอีก
ที่ว่าความจริงถูกเผยออกมานั้นก็คือการรายงานข่าวของสื่อมวลชนว่า ก่อนการประชุมคณะรัฐมนตรีได้มีการแอบเกี้ยเซี้ยกัน มีเนื้อความสำคัญว่ากระแสสังคมจับตาโครงการนี้และก่อกระแสใหญ่ต่อต้านอย่างรุนแรง หากหักด้ามพร้าด้วยหัวเข่า หัวเข่าก็จะหักและจะพากันพังหมดทั้งยวง
ดังนั้นจึงตกลงกันใหม่ว่าจะซื้อเวลาโดยเตะลูกไปที่สภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ และจะปรับโครงการจากซื้อเป็นเช่า แต่ก็จะอยู่ในวงเงินจัดหาเท่าเดิม คือ 64,000 ล้านบาท
หมายความว่าจำนวนเงินที่จะฉ้อฉลปล้นแผ่นดินจะยังคงเป็นไปเหมือนเดิม ภาระทั้งหมดจะตกอยู่บนบ่าของประชาชนเหมือนเดิมทุกประการ
รายงานข่าวดังกล่าวจึงสรุปว่า แก๊งการเมืองที่ทำการเกี้ยเซี้ยกันนั้นเห็นชอบกระบวนการดังกล่าว “ด้วยบรรยากาศที่ชื่นมื่น” ในขณะที่ปวงประชาหน้าเศร้าและต้องเฝ้าบ้านเมืองไม่ให้ถูกปล้นถูกโกงกันต่อไป
การที่โครงการถูกเตะลูกไปที่สภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาตินั้น นอกจากการรายงานข่าวซึ่งบอกธงทิศทางการดำเนินงานของโครงการนี้และทำให้ปวงประชาระอาใจผิดหวังกับการเมืองเก่าน้ำเน่าแล้ว คนทั้งหลายยังรู้ต่อไปอีกว่าในที่สุดผลการพิจารณาศึกษาของหน่วยงานที่เคยได้ชื่อว่าน่าเชื่อถือ มีศักดิ์ศรีและเกียรติภูมิ ก็คงจะออกผลมาตามธงที่ขบวนเกี้ยเซี้ยได้ทำความตกลงกันนั่นเอง
แต่อย่าคิดว่าคนไทยยุคนี้เป็นหมูหมาที่ไม่มีราคาค่างวดแก่การสนใจ ซึ่งเป็นไปตามวิสัยของคนมีอำนาจ พอสวมหัวโขนเข้าแล้วก็กลายเป็นคนละคน กลายเป็นคนหูหนวกไม่ได้ยินเสียงคัดค้านของประชาชน กลายเป็นคนตาบอดไม่เห็นกระแสต่อต้านของประชาชน และกลายเป็นคนหัวใจชาด้าน ไม่สัมผัสรู้กับกระแสความเคียดแค้นชิงชังของประชาชน ซึ่งใกล้ถึงจุดที่สุดจะทนทานอีกต่อไปแล้ว
คนทั้งหลายเขารู้ดีว่าผู้บริหารบางคนในสภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติยุคนี้นั้นไม่ใช่มืออาชีพ ไม่ใช่ผู้ซื่อสัตย์สุจริต ที่จะฝากความหวังว่าจะรักษาประโยชน์ของบ้านเมืองไม่ให้ถูกฉ้อฉลปล้นได้ หากเป็นคนที่ถือได้ว่าเป็นแค่ลิ่วล้อบริวารของแก๊งโกงเมืองเท่านั้น
เป็นลิ่วล้อบริวารที่รับใช้แบบถวายหัว ชงโครงการทุกโครงการที่อำนวยประโยชน์โภคผลแก่นักการเมือง โดยไม่เคยใส่ใจต่อความพินาศยับเยินของบ้านเมืองที่ปรากฏให้เห็นอยู่ต่อหน้าต่อตา
และเพราะการรับใช้ถวายหัวแบบนี้จึงได้รับประโยชน์ตอบแทนทั้งในรูปอามิสทรัพย์สินเงินทองและตำแหน่งหน้าที่การงาน บางคนได้รับแต่งตั้งให้ไปเป็นบอร์ดในหน่วยงานสำคัญ ๆ 3-4 หน่วยงาน มีผลประโยชน์เดือนละกว่า 3 ล้านบาท ในขณะที่พี่น้องข้าราชการทั้งประเทศกำลังตกระกำลำบากกันถ้วนหน้า
ที่สำคัญ สื่อมวลชนก็รู้ดีว่าผู้บริหารบางคนนั้นสนิทสนมและร่วมทำมาหากินกับนักการเมืองคนไหน ทำมาหากินในโครงการไหน และจัดสรรปันส่วนกันอย่างไร
ดังนั้นจึงเป็นที่คาดคะเนได้ว่าในระยะเวลาใกล้ๆ 1 เดือน หรือในจังหวะทีเผลอก็อาจสรุปผลการศึกษาออกมาตามธงการเมืองที่วางไว้
เขาตั้งธงให้ศึกษาว่า โครงการรถบัสนี้จะใช้วิธีเช่าหรือซื้อดี ซึ่งเป็นเล่ห์อุบายที่ตื้นเขิน เพราะประเด็นปัญหาที่ผู้คนกังขาและจับตามองนั้นไม่ได้มีเพียงเท่านี้ และจะต้องพิจารณาศึกษาให้รอบคอบรอบด้าน อย่างน้อยในประเด็นดังต่อไปนี้
ประเด็นแรก จะต้องพิจารณาศึกษาว่าขณะนี้ระบบการขนส่งของ ขสมก. นั้นจำเป็นจะต้องเพิ่มรถหรือไม่ หากเพิ่มจะต้องเพิ่มจำนวนกี่คัน จะต้องเริ่มต้นจากตรงนี้ก่อน ไม่ใช่เอาตัวเลขเก่าเก็บมาอ้างอิง เพราะขณะนี้ได้มีรถไฟฟ้าใต้ดิน รถร่วมและรถตู้ที่เพิ่มบริการเข้ามามากมาย จำนวนผู้โดยสารก็ย่อมลดลงไป และยิ่งในระยะ 3-4 ปีจากนี้ไป ปริมาณรถไฟฟ้าใต้ดินก็จะเพิ่มขึ้นอีก จำนวนผู้โดยสารก็จะยิ่งลดลงไปอีก และจะทยอยลดลงไปเรื่อยๆ หากไม่ตั้งต้นจากตรงนี้ ก็เป็นที่แน่นอนว่าโครงการนี้เป็นโครงการยกเมฆเพื่อทำมาหากินกันสถานเดียวเท่านั้น
ประเด็นที่สอง จะต้องพิจารณาศึกษาว่าโครงการนี้เคยมีบริษัทจีนซึ่งเป็นรัฐวิสาหกิจของจีนได้เสนอลงทุนจัดหารถบัสใช้ก๊าซเอ็นจีวีให้กับ ขสมก. โดย ขสมก. ไม่ต้องลงทุนลงรอนอะไรเลย ฝ่ายจีนเพียงแค่ขอส่วนแบ่งจากกำไรเท่านั้น หากไม่มีกำไรก็ไม่ต้องจ่ายส่วนแบ่ง เป็นข้อเสนอที่ ขสมก. มีแต่ได้กับได้ เหตุใดจึงไม่ยอมรับข้อเสนอนั้น
ประเด็นที่สาม หากมีความจำเป็นจะต้องเพิ่มจำนวนรถ และในสถานการณ์ที่ประเทศชาติตกอยู่ในวิกฤตเศรษฐกิจ จนต้องกู้เงินรายวันมาจับจ่ายใช้สอยเป็นที่น่าเวทนานั้น เหตุใดจึงไม่กำหนดเป็นนโยบายในการเพิ่มรถ แล้วให้เอกชนหรือผู้เดินรถร่วมเป็นผู้ลงทุน โดย ขสมก. ได้รับส่วนแบ่ง ซึ่งวิธีนี้ไม่ต้องเพิ่มภาระหนี้ ไม่ต้องลงทุน ไม่ต้องมีความเสี่ยง และประชาชนก็สามารถใช้บริการได้ถ้าหากว่าจำเป็นจะต้องเพิ่มรถเหมือนกัน
ประเด็นที่สี่ พรรคเพื่อไทยซึ่งสืบเชื้อสายมาจากพรรคไทยรักไทย และรู้เช่นเห็นชาติเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นเปิดเผยข้อมูลว่าหากใช้วิธีซื้อก็จะซื้อได้ในราคาแค่ 10,000 ล้านบาทเท่านั้น ไฉนจะต้องซื้อแพงถึงคันละร่วม 12 ล้านบาท และรถประเภทนี้เขาก็มีขายกันอยู่ทั่วโลก ราคามาตรฐานที่ขายกันอยู่เท่าใดก็ควรจะได้พิจารณาศึกษาประกอบเพื่อเป็นฐานข้อมูล หากไม่ศึกษาหรือศึกษาแบบยกเมฆ ในที่สุดก็จะถูกฉีกหน้าโดยภาคส่วนต่างๆ ที่พิทักษ์รักษาผลประโยชน์ของชาติ
ประเด็นที่ห้า หากจะต้องซื้อรถเข้ามาใช้ และยังดึงดันหน้ามืดที่จะใช้เงินของรัฐบาล ก็ควรจะได้พิจารณาศึกษาว่าจะซื้อรถแบบไหน คือจะนำเข้าตัวรถที่ประกอบสมบูรณ์แล้วเข้ามา หรือว่าจะกำหนดนโยบายให้นำเข้าเฉพาะตัวเครื่องและชัชซี แล้วนำมาต่อตัวถัง ตลอดจนอุปกรณ์ในประเทศไทย ซึ่งจะเป็นการเพิ่มการจ้างงานและเป็นการกระตุ้นเศรษฐกิจของประเทศด้วย
ประเด็นที่หก หากจะดื้อด้านทำเป็นการเช่า ก็ควรจะได้ศึกษาประเพณีการเช่าที่มีมาในโลกว่าการเช่ารถนั้นเขามีปกติเช่ากันเป็นระยะเวลากี่ปี เพราะอายุการใช้งานของรถตามบัญชีแค่ 5 ปีหรืออาจยืดได้เป็น 7 ปี ทำไมจะต้องไปเช่าถึง 10 ปี หรือว่าคุ้นเคยกับสูตร 10 ปีแบบที่เคยทำมาในสนามบินสุวรรณภูมิหรือโครงการอื่นๆ อันคล้ายคลึงกัน
ประเด็นที่เจ็ด ถ้าเป็นการเช่า ก็จะต้องศึกษาต่อไปด้วยว่าอันการเช่านั้นเป็นหน้าที่ของใครที่จะต้องบำรุงรักษารถที่เช่าให้ใช้การได้ดีอยู่เสมอ คือเป็นหน้าที่ของผู้ให้เช่าหรือของผู้เช่ากันแน่ เพราะโดยประเพณีและบทบัญญัติแห่งกฎหมายนั้นเป็นหน้าที่ของผู้ให้เช่าที่จะต้องบำรุงดูแลรักษารถที่ให้เช่าให้ใช้การได้ดีอยู่เสมอ ไม่ต้องไปศึกษาที่ไหนมาก ไปถามอู่แท็กซี่ที่ไหนก็ได้ หรือถามบริการรถเช่าที่ไหนก็ได้ ไม่ใช่เรื่องลึกลับซับซ้อนอะไร แล้วเรื่องอะไรจะแส่รับหน้าที่จ่ายค่าบำรุงรักษาเสียเองในอัตราที่สุดแสนจะแพง โดยเฉพาะคือการจ่ายค่าซ่อมบำรุงเป็นรายวัน ทั้งๆ ที่รถยังวิ่งได้ดีอยู่ เพราะถ้าหากเป็นรถใหม่นั้นเมื่อซื้อจากเจ้าของ ผู้ขายยังต้องประกันการซ่อมบำรุงถึง 3 ปี
ประเด็นที่แปด ถ้าเป็นการเช่า จะต้องศึกษาต่อไปว่าภาระการลงทุนซื้อรถมาให้เช่าเป็นภาระของผู้ให้เช่าที่จะต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่าย รวมทั้งดอกเบี้ยด้วยตนเอง แล้วเรื่องอะไรจะต้องให้ ขสมก. ไปแบกรับภาระดอกเบี้ยแทนผู้ให้เช่า และเป็นอัตราดอกเบี้ยที่สูงวิปริตผิดชาวบ้านทั่วไป คือคิดกันถึงร้อยละ 10.25 ต่อปี ที่ขนาดพ่อค้าแม่ค้าตาสาตาสีที่กู้เงินธนาคารยังเสียดอกเบี้ยน้อยกว่า นี่เป็นรัฐวิสาหกิจสิไม่รู้จักละอาย ไปทนแบกรับดอกเบี้ยอัตราสูงเช่นนี้ได้อย่างไร
ทั้งแปดประเด็นเหล่านี้คือเรื่องที่จะต้องพิจารณาศึกษาหาข้อยุติและความจริง แต่ถ้าไม่พิจารณาศึกษาในเรื่องเหล่านี้ เอากันแค่ซื้อหรือเช่าก็เข้าทางตามธงที่ขบวนเกี้ยเซี้ยทางการเมืองเขาตกลงกันไว้
และเมื่อนั้นแทนที่ผู้คนเขาจะคว่ำโครงการนี้ ที่ยังดึงดันหน้าด้านโกงชาติโกงแผ่นดินกันกลางวันแสก ๆ ระดับของปัญหาก็จะพัฒนากลายเป็นคว่ำโจรการเมืองโกงชาติไปเลยก็ได้.
หะแรกที่ข่าวคณะรัฐมนตรีไม่ผ่านโครงการและเตะลูกออกเช่นนี้ ผู้คนทั้งหลายต่างก็มีความยินดีว่าบ้านเมืองยังพอมีคนดีที่หวังพึ่งพาได้บ้าง แต่ไม่ทันข้ามชั่วโมง เมื่อความจริงถูกเผยออกมาอีก ความรู้สึกผิดหวังและหมดหวังกับการเมืองเก่าที่เน่าเฟะก็โหมประดังเข้าสู่จิตใจคนไทยอีกครั้งหนึ่ง
เพราะผู้คนรู้เท่าทันว่ากระบวนการเตะลูกออกที่ว่านี้ก็คือกระบวนการซื้อเวลาเพื่อฟอกโครงการให้ดูดีดูเนียนขึ้น และในที่สุดก็เป็นไปได้ว่าแก๊งการเมืองก็จะผลักดันโครงการนี้ต่อไป จึงเป็นอันว่าใน 1 เดือนแต่นี้ไป คนไทยก็ไม่อาจทำใจให้เป็นสุขได้ ยังต้องเฝ้าใจจดใจจ่อป้องกันบ้านเมืองไม่ให้ถูกปล้นต่อไปอีก
ที่ว่าความจริงถูกเผยออกมานั้นก็คือการรายงานข่าวของสื่อมวลชนว่า ก่อนการประชุมคณะรัฐมนตรีได้มีการแอบเกี้ยเซี้ยกัน มีเนื้อความสำคัญว่ากระแสสังคมจับตาโครงการนี้และก่อกระแสใหญ่ต่อต้านอย่างรุนแรง หากหักด้ามพร้าด้วยหัวเข่า หัวเข่าก็จะหักและจะพากันพังหมดทั้งยวง
ดังนั้นจึงตกลงกันใหม่ว่าจะซื้อเวลาโดยเตะลูกไปที่สภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ และจะปรับโครงการจากซื้อเป็นเช่า แต่ก็จะอยู่ในวงเงินจัดหาเท่าเดิม คือ 64,000 ล้านบาท
หมายความว่าจำนวนเงินที่จะฉ้อฉลปล้นแผ่นดินจะยังคงเป็นไปเหมือนเดิม ภาระทั้งหมดจะตกอยู่บนบ่าของประชาชนเหมือนเดิมทุกประการ
รายงานข่าวดังกล่าวจึงสรุปว่า แก๊งการเมืองที่ทำการเกี้ยเซี้ยกันนั้นเห็นชอบกระบวนการดังกล่าว “ด้วยบรรยากาศที่ชื่นมื่น” ในขณะที่ปวงประชาหน้าเศร้าและต้องเฝ้าบ้านเมืองไม่ให้ถูกปล้นถูกโกงกันต่อไป
การที่โครงการถูกเตะลูกไปที่สภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาตินั้น นอกจากการรายงานข่าวซึ่งบอกธงทิศทางการดำเนินงานของโครงการนี้และทำให้ปวงประชาระอาใจผิดหวังกับการเมืองเก่าน้ำเน่าแล้ว คนทั้งหลายยังรู้ต่อไปอีกว่าในที่สุดผลการพิจารณาศึกษาของหน่วยงานที่เคยได้ชื่อว่าน่าเชื่อถือ มีศักดิ์ศรีและเกียรติภูมิ ก็คงจะออกผลมาตามธงที่ขบวนเกี้ยเซี้ยได้ทำความตกลงกันนั่นเอง
แต่อย่าคิดว่าคนไทยยุคนี้เป็นหมูหมาที่ไม่มีราคาค่างวดแก่การสนใจ ซึ่งเป็นไปตามวิสัยของคนมีอำนาจ พอสวมหัวโขนเข้าแล้วก็กลายเป็นคนละคน กลายเป็นคนหูหนวกไม่ได้ยินเสียงคัดค้านของประชาชน กลายเป็นคนตาบอดไม่เห็นกระแสต่อต้านของประชาชน และกลายเป็นคนหัวใจชาด้าน ไม่สัมผัสรู้กับกระแสความเคียดแค้นชิงชังของประชาชน ซึ่งใกล้ถึงจุดที่สุดจะทนทานอีกต่อไปแล้ว
คนทั้งหลายเขารู้ดีว่าผู้บริหารบางคนในสภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติยุคนี้นั้นไม่ใช่มืออาชีพ ไม่ใช่ผู้ซื่อสัตย์สุจริต ที่จะฝากความหวังว่าจะรักษาประโยชน์ของบ้านเมืองไม่ให้ถูกฉ้อฉลปล้นได้ หากเป็นคนที่ถือได้ว่าเป็นแค่ลิ่วล้อบริวารของแก๊งโกงเมืองเท่านั้น
เป็นลิ่วล้อบริวารที่รับใช้แบบถวายหัว ชงโครงการทุกโครงการที่อำนวยประโยชน์โภคผลแก่นักการเมือง โดยไม่เคยใส่ใจต่อความพินาศยับเยินของบ้านเมืองที่ปรากฏให้เห็นอยู่ต่อหน้าต่อตา
และเพราะการรับใช้ถวายหัวแบบนี้จึงได้รับประโยชน์ตอบแทนทั้งในรูปอามิสทรัพย์สินเงินทองและตำแหน่งหน้าที่การงาน บางคนได้รับแต่งตั้งให้ไปเป็นบอร์ดในหน่วยงานสำคัญ ๆ 3-4 หน่วยงาน มีผลประโยชน์เดือนละกว่า 3 ล้านบาท ในขณะที่พี่น้องข้าราชการทั้งประเทศกำลังตกระกำลำบากกันถ้วนหน้า
ที่สำคัญ สื่อมวลชนก็รู้ดีว่าผู้บริหารบางคนนั้นสนิทสนมและร่วมทำมาหากินกับนักการเมืองคนไหน ทำมาหากินในโครงการไหน และจัดสรรปันส่วนกันอย่างไร
ดังนั้นจึงเป็นที่คาดคะเนได้ว่าในระยะเวลาใกล้ๆ 1 เดือน หรือในจังหวะทีเผลอก็อาจสรุปผลการศึกษาออกมาตามธงการเมืองที่วางไว้
เขาตั้งธงให้ศึกษาว่า โครงการรถบัสนี้จะใช้วิธีเช่าหรือซื้อดี ซึ่งเป็นเล่ห์อุบายที่ตื้นเขิน เพราะประเด็นปัญหาที่ผู้คนกังขาและจับตามองนั้นไม่ได้มีเพียงเท่านี้ และจะต้องพิจารณาศึกษาให้รอบคอบรอบด้าน อย่างน้อยในประเด็นดังต่อไปนี้
ประเด็นแรก จะต้องพิจารณาศึกษาว่าขณะนี้ระบบการขนส่งของ ขสมก. นั้นจำเป็นจะต้องเพิ่มรถหรือไม่ หากเพิ่มจะต้องเพิ่มจำนวนกี่คัน จะต้องเริ่มต้นจากตรงนี้ก่อน ไม่ใช่เอาตัวเลขเก่าเก็บมาอ้างอิง เพราะขณะนี้ได้มีรถไฟฟ้าใต้ดิน รถร่วมและรถตู้ที่เพิ่มบริการเข้ามามากมาย จำนวนผู้โดยสารก็ย่อมลดลงไป และยิ่งในระยะ 3-4 ปีจากนี้ไป ปริมาณรถไฟฟ้าใต้ดินก็จะเพิ่มขึ้นอีก จำนวนผู้โดยสารก็จะยิ่งลดลงไปอีก และจะทยอยลดลงไปเรื่อยๆ หากไม่ตั้งต้นจากตรงนี้ ก็เป็นที่แน่นอนว่าโครงการนี้เป็นโครงการยกเมฆเพื่อทำมาหากินกันสถานเดียวเท่านั้น
ประเด็นที่สอง จะต้องพิจารณาศึกษาว่าโครงการนี้เคยมีบริษัทจีนซึ่งเป็นรัฐวิสาหกิจของจีนได้เสนอลงทุนจัดหารถบัสใช้ก๊าซเอ็นจีวีให้กับ ขสมก. โดย ขสมก. ไม่ต้องลงทุนลงรอนอะไรเลย ฝ่ายจีนเพียงแค่ขอส่วนแบ่งจากกำไรเท่านั้น หากไม่มีกำไรก็ไม่ต้องจ่ายส่วนแบ่ง เป็นข้อเสนอที่ ขสมก. มีแต่ได้กับได้ เหตุใดจึงไม่ยอมรับข้อเสนอนั้น
ประเด็นที่สาม หากมีความจำเป็นจะต้องเพิ่มจำนวนรถ และในสถานการณ์ที่ประเทศชาติตกอยู่ในวิกฤตเศรษฐกิจ จนต้องกู้เงินรายวันมาจับจ่ายใช้สอยเป็นที่น่าเวทนานั้น เหตุใดจึงไม่กำหนดเป็นนโยบายในการเพิ่มรถ แล้วให้เอกชนหรือผู้เดินรถร่วมเป็นผู้ลงทุน โดย ขสมก. ได้รับส่วนแบ่ง ซึ่งวิธีนี้ไม่ต้องเพิ่มภาระหนี้ ไม่ต้องลงทุน ไม่ต้องมีความเสี่ยง และประชาชนก็สามารถใช้บริการได้ถ้าหากว่าจำเป็นจะต้องเพิ่มรถเหมือนกัน
ประเด็นที่สี่ พรรคเพื่อไทยซึ่งสืบเชื้อสายมาจากพรรคไทยรักไทย และรู้เช่นเห็นชาติเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นเปิดเผยข้อมูลว่าหากใช้วิธีซื้อก็จะซื้อได้ในราคาแค่ 10,000 ล้านบาทเท่านั้น ไฉนจะต้องซื้อแพงถึงคันละร่วม 12 ล้านบาท และรถประเภทนี้เขาก็มีขายกันอยู่ทั่วโลก ราคามาตรฐานที่ขายกันอยู่เท่าใดก็ควรจะได้พิจารณาศึกษาประกอบเพื่อเป็นฐานข้อมูล หากไม่ศึกษาหรือศึกษาแบบยกเมฆ ในที่สุดก็จะถูกฉีกหน้าโดยภาคส่วนต่างๆ ที่พิทักษ์รักษาผลประโยชน์ของชาติ
ประเด็นที่ห้า หากจะต้องซื้อรถเข้ามาใช้ และยังดึงดันหน้ามืดที่จะใช้เงินของรัฐบาล ก็ควรจะได้พิจารณาศึกษาว่าจะซื้อรถแบบไหน คือจะนำเข้าตัวรถที่ประกอบสมบูรณ์แล้วเข้ามา หรือว่าจะกำหนดนโยบายให้นำเข้าเฉพาะตัวเครื่องและชัชซี แล้วนำมาต่อตัวถัง ตลอดจนอุปกรณ์ในประเทศไทย ซึ่งจะเป็นการเพิ่มการจ้างงานและเป็นการกระตุ้นเศรษฐกิจของประเทศด้วย
ประเด็นที่หก หากจะดื้อด้านทำเป็นการเช่า ก็ควรจะได้ศึกษาประเพณีการเช่าที่มีมาในโลกว่าการเช่ารถนั้นเขามีปกติเช่ากันเป็นระยะเวลากี่ปี เพราะอายุการใช้งานของรถตามบัญชีแค่ 5 ปีหรืออาจยืดได้เป็น 7 ปี ทำไมจะต้องไปเช่าถึง 10 ปี หรือว่าคุ้นเคยกับสูตร 10 ปีแบบที่เคยทำมาในสนามบินสุวรรณภูมิหรือโครงการอื่นๆ อันคล้ายคลึงกัน
ประเด็นที่เจ็ด ถ้าเป็นการเช่า ก็จะต้องศึกษาต่อไปด้วยว่าอันการเช่านั้นเป็นหน้าที่ของใครที่จะต้องบำรุงรักษารถที่เช่าให้ใช้การได้ดีอยู่เสมอ คือเป็นหน้าที่ของผู้ให้เช่าหรือของผู้เช่ากันแน่ เพราะโดยประเพณีและบทบัญญัติแห่งกฎหมายนั้นเป็นหน้าที่ของผู้ให้เช่าที่จะต้องบำรุงดูแลรักษารถที่ให้เช่าให้ใช้การได้ดีอยู่เสมอ ไม่ต้องไปศึกษาที่ไหนมาก ไปถามอู่แท็กซี่ที่ไหนก็ได้ หรือถามบริการรถเช่าที่ไหนก็ได้ ไม่ใช่เรื่องลึกลับซับซ้อนอะไร แล้วเรื่องอะไรจะแส่รับหน้าที่จ่ายค่าบำรุงรักษาเสียเองในอัตราที่สุดแสนจะแพง โดยเฉพาะคือการจ่ายค่าซ่อมบำรุงเป็นรายวัน ทั้งๆ ที่รถยังวิ่งได้ดีอยู่ เพราะถ้าหากเป็นรถใหม่นั้นเมื่อซื้อจากเจ้าของ ผู้ขายยังต้องประกันการซ่อมบำรุงถึง 3 ปี
ประเด็นที่แปด ถ้าเป็นการเช่า จะต้องศึกษาต่อไปว่าภาระการลงทุนซื้อรถมาให้เช่าเป็นภาระของผู้ให้เช่าที่จะต้องแบกรับภาระค่าใช้จ่าย รวมทั้งดอกเบี้ยด้วยตนเอง แล้วเรื่องอะไรจะต้องให้ ขสมก. ไปแบกรับภาระดอกเบี้ยแทนผู้ให้เช่า และเป็นอัตราดอกเบี้ยที่สูงวิปริตผิดชาวบ้านทั่วไป คือคิดกันถึงร้อยละ 10.25 ต่อปี ที่ขนาดพ่อค้าแม่ค้าตาสาตาสีที่กู้เงินธนาคารยังเสียดอกเบี้ยน้อยกว่า นี่เป็นรัฐวิสาหกิจสิไม่รู้จักละอาย ไปทนแบกรับดอกเบี้ยอัตราสูงเช่นนี้ได้อย่างไร
ทั้งแปดประเด็นเหล่านี้คือเรื่องที่จะต้องพิจารณาศึกษาหาข้อยุติและความจริง แต่ถ้าไม่พิจารณาศึกษาในเรื่องเหล่านี้ เอากันแค่ซื้อหรือเช่าก็เข้าทางตามธงที่ขบวนเกี้ยเซี้ยทางการเมืองเขาตกลงกันไว้
และเมื่อนั้นแทนที่ผู้คนเขาจะคว่ำโครงการนี้ ที่ยังดึงดันหน้าด้านโกงชาติโกงแผ่นดินกันกลางวันแสก ๆ ระดับของปัญหาก็จะพัฒนากลายเป็นคว่ำโจรการเมืองโกงชาติไปเลยก็ได้.
