ต้องยอมรับว่าเป็นช่วงจังหวะเวลาอันเหมาะสมจริงๆสำหรับการโยกย้ายข้าราชการสำคัญที่เป็นมือไม้สำคัญสำหรับการขับเคลื่อนนโยบายของรัฐบาล และงานขับเคลื่อนมวลชน ซึ่งมีผลโดยตรงต่อเสถียรภาพและความอยู่รอดในเกมแห่งอำนาจ
การโยกย้ายระดับผู้ว่าราชการจังหวัด จำนวน 7 ตำแหน่ง ซึ่งหากไล่เรียงไปแต่ละจังหวัดแต่ละคน ทั้งภาคอีสาน เช่น ศรีษะเกษ และภาคเหนือ ภาคกลาง ภาคตะวันออกก็มี น่าน แพร่ ฉะเชิงเทรา และชลบุรี ส่วนที่เหลือก็เป็นการย้ายเข้ากรุ เข้ามาอยู่ในสำนักปกครองกระทรวงมหาดไทย
กรณีของผู้ว่าฯชลบุรี ถือว่าเป็นการโยกย้ายภายหลังเหตุการณ์ก่อความวุ่นวายของม็อบเสื้อแดงจนทำให้การประชุมสุดยอดอาเซียนต้องล่มไม่เป็นท่า เกิดความเสียหายมากมายเหลือคณานับ
และเป็นการโยกย้ายในพื้นที่รายล่าสุดหลังจากก่อนหน้านี้ได้โยกย้ายผู้บัญชาการตำรวจภูธรภาค 2 ผู้บังคับการตำรวจภูธรจังหวัดชลบุรี และผู้กำกับการสถานีตำรวจภูธรเมืองพัทยาไปแล้วก่อนหน้า
การโยกย้ายระดับผู้ว่าราชการจังหวัดถือว่าเป็นอีกชุดหนึ่งที่ได้ดำเนินการภายใต้การบริหารงานของ ชวรัตน์ ชาญวีรกูล ในฐานะรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยจากพรรคภูมิใจไทย และภายใต้การกำกับดูแลของ สุเทพ เทือกสุบรรณ ในฐานะรองนายกฯฝ่ายความมั่นคง
ซึ่งที่ผ่านมาก็เคยลงดาบเด้งปลัดกระทรวงมหาดไทย แต่งตั้ง วิชัย ศรีขวัญ มากุมบังเหียน ให้ทำบัญชีโยกย้ายข้าราชการระดับ 10 มาแล้วสองสามรุ่นแล้ว เป็นมือไม้กระชับอำนาจ ขยายอำนาจเรื่อยมา
และการโยกย้ายครั้งล่าสุดก็ไม่อาจปฏิเสธได้เช่นเดียวกันว่า เป็นความพยายามในการรุกคืบเข้าไปใน “พื้นที่สีแดง” กินแดนเข้าไปเรื่อยๆ อย่างน้อยๆในช่วงระยะเวลาสั้นๆก็เป็นการบล็อกไม่ให้เติบโตหรือเคลื่อนไหวต่อต้านรัฐบาลได้สะดวกนัก
ขณะเดียวกันหากพิจารณาอีกด้านหนึ่ง ในเชิงอำนาจแล้วถือว่าการโยกย้ายผู้ว่าราชการจังหวัดในครั้งนี้ ยังเป็นการประสานงานและแบ่งปันอำนาจเพื่อขยายอำนาจระหว่างพรรคประชาธิปัตย์ ในนาม “สุเทพ เทือกสุบรรณ” กับกลุ่ม “เพื่อนเนวิน” ได้อย่างลงตัว
เป็นการประสานมือ หรือจะเรียกว่ายืมมือพรรคภูมิใจไทย(เพื่อนเนวิน) เพื่อรุกเข้าไปในพื้นที่ภาคเหนือและภาคอีสาน เพื่อให้เข้าสู่สนามแข่งขันกับพรรคเพื่อไทยของ นช.ทักษิณ ชินวัตร โดยตรง เนื่องจากรู้ดีว่า ในสถานการณ์แบบนี้พรรคประชาธิปัตย์ยังมีจุดอ่อน หรืออีกด้านหนึ่งอาจใช้วิธีแบ่งโซน แบ่งพื้นที่ในสนามเลือกตั้งคราวหน้า
ซึ่งใน “วงใน” รับรู้กันมา แต่นั่นก็อยู่ภายใต้เงื่อนไขสถานการณ์ปัจจุบัน ที่พรรคประชาธิปัตย์ และภูมิใจไทยยังเป็นพันธมิตรต่อกันและหลังจากผลการเลือกตั้งออกมาค่อยมานับจำนวน ส.ส.กันอีกทีว่าแต่ละพรรคจะได้จำนวนเท่าไหร่
อย่างไรก็ดีทุกกรณีดังกล่าวมายังเป็นเรื่องอนาคตที่ยังมาไม่ถึง และต่อไปอาจมีปัจจัยแทรกซ้อนอื่นๆเข้ามาผันแปรจนเปลี่ยนแปลงไปก็เป็นได้ แต่ปัจจุบันในสถานการณ์เฉพาะหน้าจะต้องแบ่งปันอำนาจและร่วมกันบริหารแบบนี้ไปก่อน
และที่ผ่านมาก็มีการรับส่งลูกกันมาหลายครั้ง และหากจะให้ประเมินกันแบบตรงไปตรงมาถือว่า พรรคประชาธิปัตย์ยังอยู่ในฐานะเสียเปรียบ เพราะในความเป็นจริงในด้านเสถียรภาพรัฐบาลก็ยังอยู่ภายใต้การชี้นำของพรรคภูมิใจไทย โดยเฉพาะ กลุ่มเพื่อนเนวินค่อนข้างสูง ซึ่งพิสูจน์จากการแต่งตั้งโยกย้ายระดับผู้ว่าฯสองสามครั้งก่อน หากไปไล่ย้อนรายชื่อแต่ละจังหวัดก็จะพบว่าล้วน “สายตรง” หรือประเภทอุปถัมภ์ค้ำชูกันมาแทบทั้งสิ้น
นี่ยังไม่นับเรื่องการใช้งบประมาณผ่านองค์กรมการปกครองส่วนท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทยอีกนับหมื่นล้านบาท ชอนไชซอกซอนเข้าในในทุกพื้นที่ เสริมบทบาทตีกินไปเรื่อยๆอีกทางหนึ่ง
ขณะที่พรรคประชาธิปัตย์แม้ว่าจะกุมอำนาจในระดับยอดก็จริง โดยเฉพาะในตำแหน่งนายกรัฐมนตรี แต่ในระดับปฏิบัติที่มีบทบาทใกล้ชิดกับชาวบ้านระดับชุมชนรากหญ้าทั่วประเทศผ่านทางกระทรวงมหาดไทย หรือมองให้ไกลออกไปในการก่อสร้างถนนหนทาง การหาเงินหาทุน ผ่านกระทรวงคมนาคม ปัญหาค่าครองชีพในครัวเรือน ผ่านกระทรวงพาณิชย์ ซึ่งก็ล้วนอยู่ในกำมือของพรรคภูมิใจไทยทั้งสิ้น
อย่างไรก็ดีแม้ว่าในปัจจุบันเมื่อเวลาผ่านไปกว่า 4 เดือนผู้นำรัฐบาล อย่าง อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ สามารถสร้างปาฏิหาริย์พลิกกลับมาครองจิตใจชาวบ้านได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในฐานะผู้นำที่มี “บารมี” โดยธรรมชาติ ก็อาจเพิ่มอำนาจต่อรองได้มากขึ้นก็ตาม แต่ในภาวะที่ยังฉุกละหุกแบบนื้ถือว่าจะต้องพลาดไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว
ดังนั้นหากพิจารณาแยกเฉพาะการโยกย้ายข้าราชการระดับ 10 ของกระทรวงมหาดไทยครั้งล่าสุดถือว่านี่คือการกระชับอำนาจอีกครั้งของฝ่ายรัฐบาล ซึ่งมองให้ลึกลงไปก็คือพรรคประชาธิปัตย์ในนามของ สุเทพ เทือกสุบรรณ และ พรรคภูมิใจไทยที่มีกลุ่มเพื่อนเนวิน มีอิทธิพลอยู่อย่างสำคัญนั่นเอง
เป็นการสมประโยชน์ในเชิงอำนาจระหว่างกัน และเป็นเพียงแค่รุกคืบในพื้นที่สีแดงแล้วเข้าไป “แทนที่” เท่านั้นเอง !!
การโยกย้ายระดับผู้ว่าราชการจังหวัด จำนวน 7 ตำแหน่ง ซึ่งหากไล่เรียงไปแต่ละจังหวัดแต่ละคน ทั้งภาคอีสาน เช่น ศรีษะเกษ และภาคเหนือ ภาคกลาง ภาคตะวันออกก็มี น่าน แพร่ ฉะเชิงเทรา และชลบุรี ส่วนที่เหลือก็เป็นการย้ายเข้ากรุ เข้ามาอยู่ในสำนักปกครองกระทรวงมหาดไทย
กรณีของผู้ว่าฯชลบุรี ถือว่าเป็นการโยกย้ายภายหลังเหตุการณ์ก่อความวุ่นวายของม็อบเสื้อแดงจนทำให้การประชุมสุดยอดอาเซียนต้องล่มไม่เป็นท่า เกิดความเสียหายมากมายเหลือคณานับ
และเป็นการโยกย้ายในพื้นที่รายล่าสุดหลังจากก่อนหน้านี้ได้โยกย้ายผู้บัญชาการตำรวจภูธรภาค 2 ผู้บังคับการตำรวจภูธรจังหวัดชลบุรี และผู้กำกับการสถานีตำรวจภูธรเมืองพัทยาไปแล้วก่อนหน้า
การโยกย้ายระดับผู้ว่าราชการจังหวัดถือว่าเป็นอีกชุดหนึ่งที่ได้ดำเนินการภายใต้การบริหารงานของ ชวรัตน์ ชาญวีรกูล ในฐานะรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยจากพรรคภูมิใจไทย และภายใต้การกำกับดูแลของ สุเทพ เทือกสุบรรณ ในฐานะรองนายกฯฝ่ายความมั่นคง
ซึ่งที่ผ่านมาก็เคยลงดาบเด้งปลัดกระทรวงมหาดไทย แต่งตั้ง วิชัย ศรีขวัญ มากุมบังเหียน ให้ทำบัญชีโยกย้ายข้าราชการระดับ 10 มาแล้วสองสามรุ่นแล้ว เป็นมือไม้กระชับอำนาจ ขยายอำนาจเรื่อยมา
และการโยกย้ายครั้งล่าสุดก็ไม่อาจปฏิเสธได้เช่นเดียวกันว่า เป็นความพยายามในการรุกคืบเข้าไปใน “พื้นที่สีแดง” กินแดนเข้าไปเรื่อยๆ อย่างน้อยๆในช่วงระยะเวลาสั้นๆก็เป็นการบล็อกไม่ให้เติบโตหรือเคลื่อนไหวต่อต้านรัฐบาลได้สะดวกนัก
ขณะเดียวกันหากพิจารณาอีกด้านหนึ่ง ในเชิงอำนาจแล้วถือว่าการโยกย้ายผู้ว่าราชการจังหวัดในครั้งนี้ ยังเป็นการประสานงานและแบ่งปันอำนาจเพื่อขยายอำนาจระหว่างพรรคประชาธิปัตย์ ในนาม “สุเทพ เทือกสุบรรณ” กับกลุ่ม “เพื่อนเนวิน” ได้อย่างลงตัว
เป็นการประสานมือ หรือจะเรียกว่ายืมมือพรรคภูมิใจไทย(เพื่อนเนวิน) เพื่อรุกเข้าไปในพื้นที่ภาคเหนือและภาคอีสาน เพื่อให้เข้าสู่สนามแข่งขันกับพรรคเพื่อไทยของ นช.ทักษิณ ชินวัตร โดยตรง เนื่องจากรู้ดีว่า ในสถานการณ์แบบนี้พรรคประชาธิปัตย์ยังมีจุดอ่อน หรืออีกด้านหนึ่งอาจใช้วิธีแบ่งโซน แบ่งพื้นที่ในสนามเลือกตั้งคราวหน้า
ซึ่งใน “วงใน” รับรู้กันมา แต่นั่นก็อยู่ภายใต้เงื่อนไขสถานการณ์ปัจจุบัน ที่พรรคประชาธิปัตย์ และภูมิใจไทยยังเป็นพันธมิตรต่อกันและหลังจากผลการเลือกตั้งออกมาค่อยมานับจำนวน ส.ส.กันอีกทีว่าแต่ละพรรคจะได้จำนวนเท่าไหร่
อย่างไรก็ดีทุกกรณีดังกล่าวมายังเป็นเรื่องอนาคตที่ยังมาไม่ถึง และต่อไปอาจมีปัจจัยแทรกซ้อนอื่นๆเข้ามาผันแปรจนเปลี่ยนแปลงไปก็เป็นได้ แต่ปัจจุบันในสถานการณ์เฉพาะหน้าจะต้องแบ่งปันอำนาจและร่วมกันบริหารแบบนี้ไปก่อน
และที่ผ่านมาก็มีการรับส่งลูกกันมาหลายครั้ง และหากจะให้ประเมินกันแบบตรงไปตรงมาถือว่า พรรคประชาธิปัตย์ยังอยู่ในฐานะเสียเปรียบ เพราะในความเป็นจริงในด้านเสถียรภาพรัฐบาลก็ยังอยู่ภายใต้การชี้นำของพรรคภูมิใจไทย โดยเฉพาะ กลุ่มเพื่อนเนวินค่อนข้างสูง ซึ่งพิสูจน์จากการแต่งตั้งโยกย้ายระดับผู้ว่าฯสองสามครั้งก่อน หากไปไล่ย้อนรายชื่อแต่ละจังหวัดก็จะพบว่าล้วน “สายตรง” หรือประเภทอุปถัมภ์ค้ำชูกันมาแทบทั้งสิ้น
นี่ยังไม่นับเรื่องการใช้งบประมาณผ่านองค์กรมการปกครองส่วนท้องถิ่น กระทรวงมหาดไทยอีกนับหมื่นล้านบาท ชอนไชซอกซอนเข้าในในทุกพื้นที่ เสริมบทบาทตีกินไปเรื่อยๆอีกทางหนึ่ง
ขณะที่พรรคประชาธิปัตย์แม้ว่าจะกุมอำนาจในระดับยอดก็จริง โดยเฉพาะในตำแหน่งนายกรัฐมนตรี แต่ในระดับปฏิบัติที่มีบทบาทใกล้ชิดกับชาวบ้านระดับชุมชนรากหญ้าทั่วประเทศผ่านทางกระทรวงมหาดไทย หรือมองให้ไกลออกไปในการก่อสร้างถนนหนทาง การหาเงินหาทุน ผ่านกระทรวงคมนาคม ปัญหาค่าครองชีพในครัวเรือน ผ่านกระทรวงพาณิชย์ ซึ่งก็ล้วนอยู่ในกำมือของพรรคภูมิใจไทยทั้งสิ้น
อย่างไรก็ดีแม้ว่าในปัจจุบันเมื่อเวลาผ่านไปกว่า 4 เดือนผู้นำรัฐบาล อย่าง อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ สามารถสร้างปาฏิหาริย์พลิกกลับมาครองจิตใจชาวบ้านได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในฐานะผู้นำที่มี “บารมี” โดยธรรมชาติ ก็อาจเพิ่มอำนาจต่อรองได้มากขึ้นก็ตาม แต่ในภาวะที่ยังฉุกละหุกแบบนื้ถือว่าจะต้องพลาดไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว
ดังนั้นหากพิจารณาแยกเฉพาะการโยกย้ายข้าราชการระดับ 10 ของกระทรวงมหาดไทยครั้งล่าสุดถือว่านี่คือการกระชับอำนาจอีกครั้งของฝ่ายรัฐบาล ซึ่งมองให้ลึกลงไปก็คือพรรคประชาธิปัตย์ในนามของ สุเทพ เทือกสุบรรณ และ พรรคภูมิใจไทยที่มีกลุ่มเพื่อนเนวิน มีอิทธิพลอยู่อย่างสำคัญนั่นเอง
เป็นการสมประโยชน์ในเชิงอำนาจระหว่างกัน และเป็นเพียงแค่รุกคืบในพื้นที่สีแดงแล้วเข้าไป “แทนที่” เท่านั้นเอง !!
