ศาลฎีกาพิพากษายืน จำคุก 4 ปี 6 เดือน อดีตพนักงานต้อนรับโรงแรมดัง มอมเหล้าลวงสาวเพื่อนร่วมงานข่มขืนในม่านรูด
วันนี้ (14 มิ.ย.) เมื่อเวลา 09.30 น.ที่ห้องพิจารณาคดี 902 ศาลอาญา ถ.รัชดาภิเษก ศาลออกนั่งบัลลังก์อ่านคำพิพากษาศาลฎีกาในคดีหมายเลขดำ 506/2548 ที่พนักงานอัยการฝ่ายคดีอาญา 3 เป็นโจทก์ฟ้อง นายชานนท์ คงรื่นเริง อายุ 26 ปี อดีตพนักงานต้อนรับโรงแรมดังแห่งหนึ่งเป็นจำเลยในความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราหญิงซึ่งมิใช่ภริยาของตนโดยขู่เข็ญด้วยประการใดๆ โดยใช้กำลังประทุษร้าย โดยหญิงอยู่ในภาวะที่ไม่สามารถขัดขืนได้ กรณีจำเลยลวง น.ส.วุ้นเส้น (นามสมมติ) อายุ 22 ปี พนักงานต้อนรับโรงแรมเดียวกันไปข่มขืนกระทำชำเรา คดีนี้ศาลชั้นต้นมีคำพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้องลงโทษจำคุกเป็นเวลา 6 ปี ทางนำสืบของจำเลยเป็นประโยชน์ในการพิจารณาอยู่บ้าง มีเหตุบรรเทาโทษลดโทษให้หนึ่งในสี่ คงจำคุก 4 ปี 6 เดือน จำเลยยื่นอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิเคราะห์แล้ว เห็นว่า เมื่อวันที่ 7 ม.ค.48 กลุ่มผู้เสียหายกับจำเลยไปเลี้ยงฉลองปีใหม่ที่ผับแห่งหนึ่งย่านพญาไท ผู้เสียหายดื่มสุราจนเมามายไม่ได้สติ กระทั่งเวลา 01.00 น. วันที่ 8 ม.ค.จำเลยอาสาไปส่งผู้เสียหายโดยพาขึ้นรถแท็กซี่ไปด้วยความไว้วางใจ เนื่องจากเป็นเพื่อนร่วมงานกันรู้จักไปมาหาสู่กันได้ราว 3 เดือน ระหว่างเดินทางกลับแฟนหนุ่มของผู้เสียหายพยายามโทรศัพท์สอบถามเป็นระยะแต่ผู้เสียหายไม่สามารถรับโทรศัพท์เองได้ กระทั่งผู้เสียหายรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อนอนอยู่ในโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง ย่านซอยรางน้ำ เมื่อลืมตาขึ้นพบจำเลยพยายามข่มขืนกระทำชำเรา ผู้เสียหายพยายามขัดขืนร้องขอ แต่จำเลยไม่หยุดการกระทำ หลังจากแยกย้ายกลับบ้าน ผู้เสียหายนำเรื่องไปแจ้งให้แฟนหนุ่มทราบ จึงนำเรื่องเข้าแจ้งความร้องทุกข์ที่ สน.พญาไท พร้อมส่งตัวไปตรวจร่องรอยข่มขืน ทั้งนี้ ตามที่จำเลยขอให้ลงโทษสถานเบา อ้างว่า เป็นการสมยอมนั้น ศาลอุทธรณ์เห็นว่า เมื่อพิเคราะห์ตามพฤติการณ์แห่งคดีแล้ว ที่จำเลยอาศัยความมึนเมาของผู้เสียหาย ประกอบกับความไว้เนื้อเชื่อใจ จำเลยปรารถนาร่วมประเวณีเพื่อความสุขของจำเลยเอง อันเป็นความคิดและการกระทำที่เห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ฝ่ายเดียว มิได้คำนึงถึงจิตใจของผู้เสียหาย จึงเป็นความผิดที่เป็นอันตรายต่อสังคมอย่างยิ่ง ที่ศาลชั้นต้นพิพากษามานั้นชอบแล้วศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาตรวจสำนวนแล้ว เห็นว่า ฎีกาของจำเลยที่ว่าผู้เสียหายยินยอมให้ร่วมประเวณี ขอให้ลงโทษสถานเบานั้น เห็นว่า เป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยไว้ชอบแล้ว ไม่มีเหตุเปลี่ยนแปลงผลฎีกาของจำเลยไม่เป็นสาระอันควรแก่การพิจารณา ศาลฎีกาไม่รับคดีไว้พิจารณาพิพากษา จึงมีคำสั่งให้จำหน่ายคดีออกจากสารบทความ ลงโทษตามที่ศาลอุทธรณ์พิพากษา ให้จำคุกเป็นเวลา 4 ปี 6 เดือน
