สี่สัปดาห์ ในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ผมเดินเข้าออกโรงแรมหลายแห่งทุกวันเสาร์สุดสัปดาห์ ด้วยเหตุที่ต้องไปร่วมงานแต่งงาน เพื่อนบ้าง ญาติบ้าง น้องบ้าง ยังมีงานแต่งที่จัดในวันทำงานและจัดในต่างจังหวัดอีกสองงานที่ไม่ได้ไป เดือนสองเดือนนี้คงมีวันฤกษ์ดีสำหรับงานมงคล งานแต่งงานจึงชุกเป็นพิเศษ
คนวัยทำงานหลังเรียนจบ มักเจอะเจอพบปะเพื่อนฝูงหรือญาติมิตรกันได้ในสามงานหลักๆคือ ช่วงแรกๆก็งานเลี้ยงรุ่นไม่ว่าจะเลี้ยงรุ่นเพื่อนประถม มัธยม หรือมหาลัยวิทยาลัย พอพ้นช่วงนี้ไปก็จะเข้าสู่ระยะที่สองคือเจอกันตามงานบวชและแต่งงาน วัยอย่างผมนี่ตอนนี้อยู่ในช่วงระยะที่สองนี่ละครับ
พอพ้นช่วงแต่งงานไปสักพักใหญ่ๆทุกคนก็จะยุ่งกับการทำงานหาเงินส่งลูกเรียนก็นัดกันยากขึ้นหน่อย ไม่นับคนบ้านใกล้กันที่อาจจะได้เจอกันบ้าง ก่อนจะเข้าสู่ระยะที่สาม ก็คือเจอกันตามงานศพ พ่อแม่เพื่อนคนนั้นคนนี้เริ่มป่วยเริ่มล้มหายตายจาก ก็อาจจะได้เจอกันอีกหน ก่อนที่ทุกคนคงแยกย้ายกันไปมีชีวิตของตัวเองจนแก่เฒ่าแล้วตายจากกันไป
อย่าเพิ่งหดหู่กันครับ วันนี้ผมขอเขียนเรื่องเกี่ยวกับการแต่งงาน งานแห่งความสุขอย่างเดียว ไม่พูดเรื่องทุกข์เรื่องเจ็บป่วยล้มตาย
ประเพณีการแต่งงานหนุ่มสาวยุคนี้ เรียกว่า รับเอาประเพณีทั้งไทยจีนฝรั่งมาปนๆกัน แห่ขันหมาก รดน้ำสังข์แบบไทย ยกน้ำชากินโต๊ะจีน โยนช่อดอกไม้ตัดเค้กเลี้ยงคอกเทลหรือบุฟเฟต์แบบฝรั่ง
พิธีแบบไทยส่วนใหญ่ย่นย่อลง จัดพิธีหมั้นและแต่งตอนเช้า ตอนค่ำมีงานเลี้ยงส่งตัว จบในวันเดียว จะว่าคนไทยรับวัฒนธรรมต่างชาติง่ายและเร็วก็คงจะจริง จะว่าคนไทยยีดหยุ่นไม่ติดยึดวัฒนธรรมวัฒนธรรมประเพณีดั้งเดิม ก็น่าจะจริง ผมนั่งมองพิธีกรรมหลายวัฒนธรรมมายำรวมกันแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ว่า คนไทยฉลาด หรือธุรกิจการจัดงานแต่งงาน ฉลาดกว่า ถ้าเลือกแบบไทยแล้วย่นย่อให้เหมาะสมทั้งค่าใช้จ่ายและเวลาก็น่าจะประหยัดเงินไปได้เยอะ
ถ้ามองจากครอบครัวและสังคม งานแต่งงานก็เป็นวันรวมญาติรวมรุ่นรวมเพื่อน
กลุ่มเพื่อนสนุกที่สุดละครับ โลกโซเชียลและการถ่ายรูปเซลฟี่ หลังๆมานี้จะได้ยินการจัดธีมและการกำหนดโทนสีของงาน ทั้งเสื้อผ้าและสถานที่ เพื่อให้รูปออกมาสวยงามตามต้องการ การถ่ายรูปจึงเพิ่มความสำคัญมากขึ้น ทุกคนสามารถถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์มือถือของตัวเองได้สะดวกง่ายดาย นี่แหละครับอิทธิพลของโลกโซเชียลมีเดีย
เมื่อเลือกจัดงานแต่งงานที่รวมเอาวัฒนธรรมไทยบวกจีนบวกฝรั่ง ถึงจะร่นเวลาให้เสร็จในวันเดียว แต่ก็เป็นหนึ่งวันที่มีรายละเอียดในการตระเตรียมล่วงหน้าและวันงานมากมาย เพื่อไม่ให้เจ้าภาพหรือคู่บ่าวสาวเหนื่อยเกินไป ส่วนใหญ่จึงเลือกจ้างบริการจัดงานแต่งงานเป็นแพคเกจ รวมทั้งการถ่ายเอ็มวีพรีเวดดิ้ง หรือการบันทึกถ่ายภาพหรือวีดิโอตลอดงาน
แน่ละ ค่าใช้จ่ายในการจัดงานไม่น้อยเลย ไม่พูดถึงเศรษฐีที่จัดงานกันใหญ่โตมโหฬาร ขอพูดถึงชาวบ้านโดยทั่วๆไป เดี๋ยวนี้จะจัดงานแต่งงานทีใช้เงินอย่างน้อยๆก็เป็นหลักแสน จนถึงหลายแสน หรือมากกว่านั้น
สำหรับมนุษย์เงินเดือนนี่ ถือว่าเป็นเงินก้อนใหญ่มากพอสมควรเลยครับ ถ้าไม่มีการหนุนช่วยจากพ่อแม่หรือครอบครัว เจ้าบ่าวเจ้าสาวอาจจะทั้งสองฝ่าย หรือฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ต้องเก็บเงินกันพักหนึ่งละครับ ยิ่งยุคนี้ค่าครองชีพแพงเหลือเกิน บางคนค่าที่อยู่ค่าเดินทาง หรือค่าผ่อนบ้านผ่อนรถ ก็แทบหมดตัวแล้ว บางคนต้องกู้หนี้ยืมสินมาแต่งงาน แต่งแล้วผ่านไปหลายปียังปลดหนี้ไม่หมดก็มี
ที่จริงการแต่งงานไม่ใช่จุดหมายปลายทางของคนสองคนที่รักกัน หากแต่เป็นจุดเริ่มต้นของการสร้างครอบครัว ขณะเดียวกันก็ไม่ควรแต่งงานแล้วต้องเป็นหนี้ ความสุขวันเดียวแต่ต้องมานั่งทำงานหัวฟูทุกข์ทีหลังก็ไม่ไหวละครับ การสร้างครอบครัวที่เป็นสุข สร้างประชากรที่มีคุณภาพ เป็นฐานสำคัญของสังคม และอนาคตของประเทศ เป็นเรื่องใหญ่ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยครับ
ใครที่กำลังจะแต่งงาน คิดวางแผนกันดีๆให้เหมาะสมกับความเป็นจริงของแต่ละครอบครัวครับ จัดงานกันอย่างมีสตินะครับ ไม่เอาความสุขของชีวิตไปสังเวยกับภาระหนี้สิน ไม่ตกเป็นเหยื่อของธุรกิจทางวัฒนธรรม หรือการหาประโยชน์ทางธุรกิจภายใต้เสื้อคลุมวัฒนธรรมประเพณี
