เรื่องชวนหัวในยุคราชวงศ์จีน ตอน กระสอบข้าวพูดได้

หลี่จี้เป็นคนรัฐเอี้ยน (燕) ตบแต่งภรรยาสวยสคราญอยู่นางหนึ่ง แต่ภรรยาของเขากลับไม่มีสำนึกรู้ถูกผิด ลักลอบมีสัมพันธ์กับเด็กหนุ่มในละแวกบ้าน เมื่อหลี่จี้ได้ทราบเรื่องก็รู้สึกผิดหวังและโกรธเคืองอย่างยิ่ง จึงวางแผนที่จะจับชู้รักคู่นี้ให้ได้คาหนังคาเขา

วันหนึ่ง หลี่จี้แกล้งบอกกับภรรยาว่าจะออกไปทำธุระต่างเมือง แต่จริงๆ แล้วพอออกจากบ้าน เขากลับหาที่ซ่อนตัวอย่างเงียบๆ เพื่อสังเกตสิ่งผิดปกติ รอจนไอ้หนุ่มเพื่อนบ้านลอบเดินผ่านธรณีประตูเข้าไป หลี่จี้ก็ลงกลอนประตูเสียจากภายนอก ก่อนที่สักพักใหญ่จะแสร้งทุบประตูบ้าน เรียกร้องให้ภรรยาออกมาเปิด

ฝั่งภรรยาที่กำลังระเริงรักอยู่กับชายชู้ เมื่อได้ยินสามีร้องเรียกให้เปิดประตูก็ตื่นตระหนก รีบหันไปกล่าวกับชู้ว่า “สามีข้ามาแล้ว เราจะทำอย่างไรกันดี?”
ด้านเด็กหนุ่มเห็นภัยจวนตัว จึงถาม “มีหน้าต่างไหม?”
“ไม่มี” ภรรยาของหลี่จี้ตอบ
“แล้วในห้องนี้มีห้องใต้ดิน หรือขุดหลุมหลบภัยอะไรไว้ไหม?”
“ห้องนี้ก็ไม่มีเลย” ภรรยาหลี่จี้ตอบด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“อย่างนั้นจะทำอย่างไร?” ชายหนุ่มถามต่อ

กระทั่งภรรยาของหลี่จี้เหลียวไปเห็นถุงกระสอบใบใหญ่ที่วางพับอยู่ข้างเตียงจึงรีบบอกว่า “เธอซุกตัวเข้าไปในกระสอบนั่นก่อน”

เมื่อไม่มีทางเลือกชายชู้จึงรีบซุกตัวเข้าไปในกระสอบที่วางอยู่ข้างเตียง ก่อนบอกว่า “ถ้าหลี่จี้ถามว่านี่เป็นอะไร ก็บอกเขาไปว่าเป็นกระสอบข้าวสาร”

จากนั้นภรรยาของหลี่จี้ก็เดินออกไปเปิดประตูบ้าน เมื่อหลี่จี้เดินเข้ามาก็เดินหาสิ่งผิดสังเกตทั่วห้อง ก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับกระสอบข้าวใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างเตียง เมื่อลองเตะดูก็รู้ว่าข้างในบรรจุของที่มีน้ำหนักมิใช่น้อย จึงหันไปตะคอกถามภรรยาว่า “ในกระสอบนี้เป็นอะไร?” ฝั่งภรรยาที่กำลังตื่นตระหนก พูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าสิ่งของที่อยู่ภายในคืออะไร อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นานสองนาน

เมื่อเห็นหลี่จี้ไม่ลดละ ทั้งยังจี้ถามภรรยาด้วยน้ำเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ เจ้าหนุ่มที่ริอาจเป็นชู้กับภรรยาเพื่อนบ้านจึงหลุดปากออกมาว่า “ข้าเป็นข้าวสาร!”