《见猎心喜》
见(jiàn) อ่านว่า เจี้ยน แปลว่า พบ
猎(liè) อ่านว่า เลี่ย แปลว่า ล่าสัตว์
心(xīn) อ่านว่า ซิน แปลว่า ใจ
喜(xǐ) อ่านว่า สี่ แปลว่า เบิกบาน
ในสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ(เป่ยซ่ง) มีปราชญ์ผู้รอบรู้นามว่า เฉิงห้าว หรือ หมิงเต้าผู้เลื่องชื่อ ในช่วงวัยหนุ่มเขาปักหลักเผยแพร่ความรู้อยู่ที่เมืองซีจิง มณฑลลั่วหยางจนมีชื่อเสียงกว้างไกล อีกทั้งน้องชายของเขา นามเฉิงอี๋ ก็เป็นนักวิชาการผู้มีชื่อเสียงเช่นเดียวกัน ผู้คนจึงพากันเรียกพวกเขาในนาม "เฉิงทั้งสอง" ต่อมาแนวคิดของพวกเขาได้รับการสนับสนุนและพัฒนาต่อโดยปราชญ์แห่งลัทธิขงจื๊อนามจูซี ผู้คนจึงเรียกแนวคิดของพวกเขาว่า "การศึกษาแนวเฉิงจู"
เมื่อเฉิงห้าวอายุ 16 ปี เขามีความชื่นชอบในการล่าสัตว์ยิ่งนัก ต่อมาภายหลังเขาได้ทุ่มเทเวลาไปกับการศึกษาค้นคว้าทางวิชาการจนไม่มีเวลา และไร้กะจิตกะใจออกไปล่าสัตว์ ครั้งหนึ่งเขาจึงเอ่ยปากกับมิตรสหายว่า "ข้าไม่มีนิสัยชอบการล่าสัตว์อีกต่อไปแล้ว"
ในตอนนั้นเอง สหายนาม โจว เม่าซู ได้เอ่ยโต้ตอบว่า "ไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้นเสมอไป โปรดอย่าพูดออกมาง่ายๆ เช่นนั้น ด้วยว่าข้าเห็นว่าท่านมิใช่ไม่ชื่นชอบการล่าสัตว์ เพียงแต่ความรู้สึกนั้นถูกซุกซ่อนอยู่ส่วนลึกในจิตใจท่าน ไม่แน่ว่าวันใดที่ท่านอดรนทนไม่ไหว ท่านอาจจะกลับไปสนุกสนานกับการล่าสัตว์ เช่นเดียวกับตอนที่ท่านยังเป็นหนุ่มก็เป็นได้" เฉิงห้าวได้ฟังก็เพียงแต่หัวเราะ มิได้โต้ตอบอันใด
ผ่านมาอีก 12 ปีให้หลัง เฉิงห้าวจึงค่อยพบประสบการณ์ที่สหายบอกเล่า ครั้งนั้นเขาอยู่ระหว่างเดินทางกลับจากต่างเมือง พลันพบเห็นผู้คนกำลังล่าสัตว์อยู่กลางท้องทุ่ง ทำให้เขานึกถึงความสนุกสนาน และความตื่นเต้นในการล่าสัตว์ จนคันไม่คันมือแทบอดใจไม่ไหว แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของสหายเมื่อครั้งก่อน จึงได้อดใจเดินทางต่อในที่สุด
สำนวน "เจี้ยนเลี่ยซินสี่" หรือ "เห็นการล่าสัตว์ จิตใจเบิกบาน" ใช้เพื่อเปรียบเปรยว่า นิสัยและความเคยชินเดิมๆ นั้นยากที่จะลืม ยิ่งเมื่อพบแรงกระตุ้นเดิมๆ ก็มักจะอดใจไม่ไหว
ที่มา http://baike.baidu.com
见(jiàn) อ่านว่า เจี้ยน แปลว่า พบ
猎(liè) อ่านว่า เลี่ย แปลว่า ล่าสัตว์
心(xīn) อ่านว่า ซิน แปลว่า ใจ
喜(xǐ) อ่านว่า สี่ แปลว่า เบิกบาน
ในสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ(เป่ยซ่ง) มีปราชญ์ผู้รอบรู้นามว่า เฉิงห้าว หรือ หมิงเต้าผู้เลื่องชื่อ ในช่วงวัยหนุ่มเขาปักหลักเผยแพร่ความรู้อยู่ที่เมืองซีจิง มณฑลลั่วหยางจนมีชื่อเสียงกว้างไกล อีกทั้งน้องชายของเขา นามเฉิงอี๋ ก็เป็นนักวิชาการผู้มีชื่อเสียงเช่นเดียวกัน ผู้คนจึงพากันเรียกพวกเขาในนาม "เฉิงทั้งสอง" ต่อมาแนวคิดของพวกเขาได้รับการสนับสนุนและพัฒนาต่อโดยปราชญ์แห่งลัทธิขงจื๊อนามจูซี ผู้คนจึงเรียกแนวคิดของพวกเขาว่า "การศึกษาแนวเฉิงจู"
เมื่อเฉิงห้าวอายุ 16 ปี เขามีความชื่นชอบในการล่าสัตว์ยิ่งนัก ต่อมาภายหลังเขาได้ทุ่มเทเวลาไปกับการศึกษาค้นคว้าทางวิชาการจนไม่มีเวลา และไร้กะจิตกะใจออกไปล่าสัตว์ ครั้งหนึ่งเขาจึงเอ่ยปากกับมิตรสหายว่า "ข้าไม่มีนิสัยชอบการล่าสัตว์อีกต่อไปแล้ว"
ในตอนนั้นเอง สหายนาม โจว เม่าซู ได้เอ่ยโต้ตอบว่า "ไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้นเสมอไป โปรดอย่าพูดออกมาง่ายๆ เช่นนั้น ด้วยว่าข้าเห็นว่าท่านมิใช่ไม่ชื่นชอบการล่าสัตว์ เพียงแต่ความรู้สึกนั้นถูกซุกซ่อนอยู่ส่วนลึกในจิตใจท่าน ไม่แน่ว่าวันใดที่ท่านอดรนทนไม่ไหว ท่านอาจจะกลับไปสนุกสนานกับการล่าสัตว์ เช่นเดียวกับตอนที่ท่านยังเป็นหนุ่มก็เป็นได้" เฉิงห้าวได้ฟังก็เพียงแต่หัวเราะ มิได้โต้ตอบอันใด
ผ่านมาอีก 12 ปีให้หลัง เฉิงห้าวจึงค่อยพบประสบการณ์ที่สหายบอกเล่า ครั้งนั้นเขาอยู่ระหว่างเดินทางกลับจากต่างเมือง พลันพบเห็นผู้คนกำลังล่าสัตว์อยู่กลางท้องทุ่ง ทำให้เขานึกถึงความสนุกสนาน และความตื่นเต้นในการล่าสัตว์ จนคันไม่คันมือแทบอดใจไม่ไหว แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของสหายเมื่อครั้งก่อน จึงได้อดใจเดินทางต่อในที่สุด
สำนวน "เจี้ยนเลี่ยซินสี่" หรือ "เห็นการล่าสัตว์ จิตใจเบิกบาน" ใช้เพื่อเปรียบเปรยว่า นิสัยและความเคยชินเดิมๆ นั้นยากที่จะลืม ยิ่งเมื่อพบแรงกระตุ้นเดิมๆ ก็มักจะอดใจไม่ไหว
ที่มา http://baike.baidu.com
