雪中送炭
雪 (xuě) อ่านว่า เสี่ยว์ แปลว่าหิมะ
中 (zhōng) อ่านว่า จง แปลว่า ท่ามกลาง
送 (sòng) อ่านว่า ซ่ง แปลว่า ส่งมอบ
炭 (tàn) อ่านว่า ท่าน แปลว่า ถ่านไม้
ในสมัยคริสศตวรรษที่ 976 ราชวงศ์ซ่ง เมื่อฮ่องเต้ไท่จู่ (เจ้า ควงอิ้น) สวรรคตจากอาการประชวร พระอนุชานาม เจ้า กวงอี้ ขึ้นครองราชย์แทนในนามของฮ่องเต้ไท่จง
ยามที่ ฮ่องเต้ไท่จง อยู่ในราชบังลังค์ ได้ทรงใช้ชีวิตอย่างประหยัด มัธยัสถ์ และปฏิเสธที่จะใช้เงิน หรือทองคำมาประดับตกแต่งราชวังโดยเด็ดขาด
ครั้งหนึ่ง หลังเสร็จจากการว่าราชการแผ่นดิน ขณะที่กำลังเสด็จผ่านอุทยาน ทรงเห็นขันทีผู้น้อยผู้หนึ่งกำลังโดนว่ากล่าวตบตี จึงได้หยุดสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น หัวหน้าขันทีจึงคุกเข่ากราบทูลว่า “เจ้าคนไร้ประโยชน์ผู้นี้ ได้รดน้ำดอกดอนญ่าเขียว ที่เป็นบรรณาการจากต่างประเทศจนตาย พระเจ้าข้า”
ฮ่องเต้ไท่จงได้ฟังจึงตรัสว่า “ปล่อยเขาเสีย เพราะเรื่องนี้มิใช่ความผิดของเขา สิ่งที่เกิดขึ้นเพียงเพราะเขาไม่คุ้นเคยกับดอกไม้ต่างแดนประเภทนี้ หาได้ตั้งใจทำให้มันตายไม่ ข้ารู้มาว่าดอกไม้ประเภทนี้เติบโตอยู่ทางแดนใต้ เมื่อย้ายมันมายังภาคกลางย่อมไม่อาจเติบโตได้ดี จากนี้ไปข้าขอตั้งกฎว่า ห้ามให้มีการทุบตีผู้คนเพียงเพราะต้นไม้ใบหญ้าเช่นนี้อีก”
ขันทีผู้น้อยเมื่อได้ฟัง ก็เกิดความซาบซึ้งกระทั่งหลั่งน้ำตา กล่าวคำสรรเสริญให้ท่านฮ่องเต้อายุยืนหมื่นๆ ปี
อีกเหตุการณ์หนึ่ง เกิดขึ้นในช่วงเดือน 7 ซึ่งเป็นช่วงที่อากาศร้อนอบอ้าวยิ่งนัก ฮ่องเต้ไท่จงเสด็จออกมาจากห้องบรรทม พลันรู้สึกคอแห้ง ต้องการดื่มน้ำบ๊วยเย็นๆ สักแก้ว เมื่อยามจะเอ่ยปากกลับนิ่งไป พร้อมทั้งพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเมื่ออยู่ตามลำพัง ขันทีผู้รับใช้ใกล้ชิดจึงเอ่ยถามว่า “เมื่อสักครู่นี้ ท่านฮ่องเต้ทรงต้องการรับสั่งสิ่งใด ข้าน้อยเห็นท่านเหมือนจะเอ่ยปากแต่กลับนิ่งเงียบ ท่านต้องการสิ่งใด ทรงบอกข้าน้อยได้หรือไม่พระเจ้าข้า”
ยามนี้ฮ่องเต้ไท่จงจึงตรัสว่า “ข้าอยากดื่มน้ำบ๊วยเย็นๆ แต่นึกไปนึกมาข้ารู้ว่าในวังของเราไม่มีของสิ่งนี้ จึงไม่ได้เอ่ยปาก เพราะหากข้าเอ่ยปาก แม้ว่าตอนนี้ไม่มี แต่วันหน้าวันหลังพวกเจ้าคงต้องตระเตรียมน้ำบ๊วยเอาไว้เผื่อข้าเรียกหาทุกๆ วัน แต่ตัวข้าก็คงไม่ได้อยากดื่มมันทุกวันเป็นแน่ ดังนั้นจึงเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ ข้าเป็นเจ้าแผ่นดิน ย่อมต้องไตร่ตรองให้จงหนัก ไม่อาจเพิ่มภาระให้ประชาชนเพียงเพื่อตามใจปากตนเอง แม้ว่าจะมีผู้เต็มใจรับใช้ข้ามากเพียงใดก็ตาม”
ไม่นาน ฤดูหนาวก็มาถึง ลมตะวันตกเฉียงเหนือนำพาพายุหิมะมา ทุกๆ แห่งเปลี่ยนเป็นสีเงินยวง อากาศหนาวเย็นจับใจ ขนาดฮ่องเต้ไท่จงทรงฉลองพระองค์ด้วยหนังสุนัขจิ้งจอกยามเสด็จออกกลางแจ้ง กลับยังรู้สึกถึงความหนาวเย็นจนต้องรับสั่งให้คนก่อไฟ ทั้งยังทรงดื่มสุราเพื่อไล่ความหนาว ยามนั้นเมื่อความหนาวบรรเทาลง ฮ่องเต้ไท่จงทรงทอดพระเนตรไปยังนอกกำแพงวัง และคิดว่า “หิมะตกหนักเช่นนี้ ทั่วทั้งเมืองคงมีผู้คนที่ขาดแคลนถ่านไม้ ขาดแคลนข้าวปลาอาหารอยู่ไม่น้อย คนพวกนั้นย่อมลำบากกว่าข้าหลายเท่านัก” เมื่อคิดได้ดังนั้น จึงรับสั่งให้ขุนนางปกครองเมืองหลวงเข้าเฝ้า เพื่อนำถ่านไม้และข้าวสาร อาหารแห้งไปแจกจ่ายให้กับชาวเมืองที่กำลังประสบความยากลำบากเนื่องจากความหนาวเย็นและขาดแคลนอาหาร
เมื่อความช่วยเหลือไปถึง ผู้คนที่กำลังตกอยู่ในความยากลำบาก ต่างซาบซึ้งในความเมตตาของฮ่องเต้ พากันแซ่ซ้องสรรเสริญทั่วทั้งแผ่นดิน
“มอบถ่านไม้กลางหิมะ” หมายถึง มอบถ่านไม้ให้ในช่วงเวลาที่หิมะตกเพื่อเพิ่มความอบอุ่น ขจัดความหนาวเย็น” ใช้เปรียบเปรยกับการให้ความช่วยเหลือ ไม่ว่าจะในด้านกายภาพหรือด้านจิตใจ กับผู้ที่กำลังตกอยู่ในความยากลำบาก
สำนวนนี้ใช้ในตำแหน่ง ภาคแสดง(谓语) กรรม(宾语) หรือส่วนขยายนาม(定语)
ตัวอย่างประโยค
对于他们，第一步需要还不是“锦上添花”，而是“雪中送炭”。
สำหรับพวกเขา สิ่งจำเป็นอันดับแรกไม่ใช่การ “ปักลายบนผ้าไหม” แต่เป็นการ ~
(“ปักลายบนผ้าไหม” หมายถึงเพิ่มสิ่งดีๆ ให้ผู้ที่เพียบพร้อมอยู่แล้ว ได้ดีมากยิ่งขึ้น)
雪 (xuě) อ่านว่า เสี่ยว์ แปลว่าหิมะ
中 (zhōng) อ่านว่า จง แปลว่า ท่ามกลาง
送 (sòng) อ่านว่า ซ่ง แปลว่า ส่งมอบ
炭 (tàn) อ่านว่า ท่าน แปลว่า ถ่านไม้
ในสมัยคริสศตวรรษที่ 976 ราชวงศ์ซ่ง เมื่อฮ่องเต้ไท่จู่ (เจ้า ควงอิ้น) สวรรคตจากอาการประชวร พระอนุชานาม เจ้า กวงอี้ ขึ้นครองราชย์แทนในนามของฮ่องเต้ไท่จง
ยามที่ ฮ่องเต้ไท่จง อยู่ในราชบังลังค์ ได้ทรงใช้ชีวิตอย่างประหยัด มัธยัสถ์ และปฏิเสธที่จะใช้เงิน หรือทองคำมาประดับตกแต่งราชวังโดยเด็ดขาด
ครั้งหนึ่ง หลังเสร็จจากการว่าราชการแผ่นดิน ขณะที่กำลังเสด็จผ่านอุทยาน ทรงเห็นขันทีผู้น้อยผู้หนึ่งกำลังโดนว่ากล่าวตบตี จึงได้หยุดสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น หัวหน้าขันทีจึงคุกเข่ากราบทูลว่า “เจ้าคนไร้ประโยชน์ผู้นี้ ได้รดน้ำดอกดอนญ่าเขียว ที่เป็นบรรณาการจากต่างประเทศจนตาย พระเจ้าข้า”
ฮ่องเต้ไท่จงได้ฟังจึงตรัสว่า “ปล่อยเขาเสีย เพราะเรื่องนี้มิใช่ความผิดของเขา สิ่งที่เกิดขึ้นเพียงเพราะเขาไม่คุ้นเคยกับดอกไม้ต่างแดนประเภทนี้ หาได้ตั้งใจทำให้มันตายไม่ ข้ารู้มาว่าดอกไม้ประเภทนี้เติบโตอยู่ทางแดนใต้ เมื่อย้ายมันมายังภาคกลางย่อมไม่อาจเติบโตได้ดี จากนี้ไปข้าขอตั้งกฎว่า ห้ามให้มีการทุบตีผู้คนเพียงเพราะต้นไม้ใบหญ้าเช่นนี้อีก”
ขันทีผู้น้อยเมื่อได้ฟัง ก็เกิดความซาบซึ้งกระทั่งหลั่งน้ำตา กล่าวคำสรรเสริญให้ท่านฮ่องเต้อายุยืนหมื่นๆ ปี
อีกเหตุการณ์หนึ่ง เกิดขึ้นในช่วงเดือน 7 ซึ่งเป็นช่วงที่อากาศร้อนอบอ้าวยิ่งนัก ฮ่องเต้ไท่จงเสด็จออกมาจากห้องบรรทม พลันรู้สึกคอแห้ง ต้องการดื่มน้ำบ๊วยเย็นๆ สักแก้ว เมื่อยามจะเอ่ยปากกลับนิ่งไป พร้อมทั้งพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเมื่ออยู่ตามลำพัง ขันทีผู้รับใช้ใกล้ชิดจึงเอ่ยถามว่า “เมื่อสักครู่นี้ ท่านฮ่องเต้ทรงต้องการรับสั่งสิ่งใด ข้าน้อยเห็นท่านเหมือนจะเอ่ยปากแต่กลับนิ่งเงียบ ท่านต้องการสิ่งใด ทรงบอกข้าน้อยได้หรือไม่พระเจ้าข้า”
ยามนี้ฮ่องเต้ไท่จงจึงตรัสว่า “ข้าอยากดื่มน้ำบ๊วยเย็นๆ แต่นึกไปนึกมาข้ารู้ว่าในวังของเราไม่มีของสิ่งนี้ จึงไม่ได้เอ่ยปาก เพราะหากข้าเอ่ยปาก แม้ว่าตอนนี้ไม่มี แต่วันหน้าวันหลังพวกเจ้าคงต้องตระเตรียมน้ำบ๊วยเอาไว้เผื่อข้าเรียกหาทุกๆ วัน แต่ตัวข้าก็คงไม่ได้อยากดื่มมันทุกวันเป็นแน่ ดังนั้นจึงเป็นการสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ ข้าเป็นเจ้าแผ่นดิน ย่อมต้องไตร่ตรองให้จงหนัก ไม่อาจเพิ่มภาระให้ประชาชนเพียงเพื่อตามใจปากตนเอง แม้ว่าจะมีผู้เต็มใจรับใช้ข้ามากเพียงใดก็ตาม”
ไม่นาน ฤดูหนาวก็มาถึง ลมตะวันตกเฉียงเหนือนำพาพายุหิมะมา ทุกๆ แห่งเปลี่ยนเป็นสีเงินยวง อากาศหนาวเย็นจับใจ ขนาดฮ่องเต้ไท่จงทรงฉลองพระองค์ด้วยหนังสุนัขจิ้งจอกยามเสด็จออกกลางแจ้ง กลับยังรู้สึกถึงความหนาวเย็นจนต้องรับสั่งให้คนก่อไฟ ทั้งยังทรงดื่มสุราเพื่อไล่ความหนาว ยามนั้นเมื่อความหนาวบรรเทาลง ฮ่องเต้ไท่จงทรงทอดพระเนตรไปยังนอกกำแพงวัง และคิดว่า “หิมะตกหนักเช่นนี้ ทั่วทั้งเมืองคงมีผู้คนที่ขาดแคลนถ่านไม้ ขาดแคลนข้าวปลาอาหารอยู่ไม่น้อย คนพวกนั้นย่อมลำบากกว่าข้าหลายเท่านัก” เมื่อคิดได้ดังนั้น จึงรับสั่งให้ขุนนางปกครองเมืองหลวงเข้าเฝ้า เพื่อนำถ่านไม้และข้าวสาร อาหารแห้งไปแจกจ่ายให้กับชาวเมืองที่กำลังประสบความยากลำบากเนื่องจากความหนาวเย็นและขาดแคลนอาหาร
เมื่อความช่วยเหลือไปถึง ผู้คนที่กำลังตกอยู่ในความยากลำบาก ต่างซาบซึ้งในความเมตตาของฮ่องเต้ พากันแซ่ซ้องสรรเสริญทั่วทั้งแผ่นดิน
“มอบถ่านไม้กลางหิมะ” หมายถึง มอบถ่านไม้ให้ในช่วงเวลาที่หิมะตกเพื่อเพิ่มความอบอุ่น ขจัดความหนาวเย็น” ใช้เปรียบเปรยกับการให้ความช่วยเหลือ ไม่ว่าจะในด้านกายภาพหรือด้านจิตใจ กับผู้ที่กำลังตกอยู่ในความยากลำบาก
สำนวนนี้ใช้ในตำแหน่ง ภาคแสดง(谓语) กรรม(宾语) หรือส่วนขยายนาม(定语)
ตัวอย่างประโยค
对于他们，第一步需要还不是“锦上添花”，而是“雪中送炭”。
สำหรับพวกเขา สิ่งจำเป็นอันดับแรกไม่ใช่การ “ปักลายบนผ้าไหม” แต่เป็นการ ~
(“ปักลายบนผ้าไหม” หมายถึงเพิ่มสิ่งดีๆ ให้ผู้ที่เพียบพร้อมอยู่แล้ว ได้ดีมากยิ่งขึ้น)
