คอลัมน์ Buzzer Beat โดย MVP
เริ่มต้นคริสต์ศักราช 2020 นับเป็นช่วงเวลาแห่งความสูญเสียของ บาสเก็ตบอล เอ็นบีเอ (NBA) เริ่มตั้งแต่ เดวิด สเติร์น อดีตประธาน วันที่ 1 มกราคม ตามด้วยบุคคลทรงอิทธิพลของวงการอย่าง โคบี ไบรอันท์ ตำนาน แอลเอ เลเกอร์ส ซึ่งคนยุคเดียวกับผม น่าจะเห็นฝีไม้ลายมือสมัยยังเป็นเด็กหนุ่มจอมห้าวผมฟู และยึดถือเป็นไอดอล หลังเข้าสู่ช่วงบั้นปลายอาชีพของ ไมเคิล จอร์แดน การ์ดแม่ทัพ ชิคาโก บูลล์ส ชุดเกรียงไกร
เรื่องราวของ โคบี ซึ่งเสียชีวิตพร้อมลูกสาว และเพื่อนร่วมทางอีก 7 คน จาก อุบัติเหตุเฮลิคอปเตอร์ตก วันอาทิตย์ที่ 26 ม.ค. ตามเวลาท้องถิ่น สหรัฐอเมริกา คงไม่ต้องสาธยายกันมาก โดยเฉพาะความสำเร็จตลอดอาชีพ เช่น คว้าแชมป์ NBA 5 สมัย , รางวัลผู้เล่นทรงคุณค่า (MVP) ฤดูกาล 2007-08 และรอบชิงชนะเลิศ 2 สมัย หรือ ติดออล-สตาร์ 18 สมัย เพราะใครๆ ก็ทราบกันดี เผลอๆ บางท่านอาจจะรู้มากกว่าผมเสียด้วยซ้ำ
การเดินทางครั้งใหม่ของ โคบี เริ่มต้นหลังรีไทร์ ปี 2016 เท่าที่พอทราบ เช่น สร้างศูนย์ฝึก Mamba Sports Academy สังเวียนจัดการแข่งขัน บาสเก็ตบอล ระดับเยาวชน รายการ “Mamba Cup” รวมถึงขยายความนิยมกีฬายัดห่วง อย่าง ออกทัวร์ทวีปยุโรป หรือ เอเชีย ร่วมกับ “ไนกี” แบรนด์กีฬาชื่อดัง ตามความสามารถพิเศษ ซึ่งพูดได้ 4 ภาษา แต่ใครเล่าจะล่วงรู้ว่า เจ้าของสมญา “เดอะ แบล็ค แมมบา” หวังจะประสบความสำเร็จระดับ ฮอลลีวูด เหมือนที่เคยสร้างชื่อกับ เลเกอร์ส มายาวนาน
กาลครั้งหนึ่ง โคบี เคยปฏิเสธรับบท “Jesus Shuttlesworth” ตัวละครภาพยนตร์ “He Got Game” ผลงานของผู้กำกับชื่อดัง สไปค์ ลี แฟนพันธุ์แท้ นิว ยอร์ก นิกส์ ประกบ เดนเซล วอชิงตัน (Jake Shuttlesworth) หลังพ่าย ยูทาห์ แจซซ์ รอบเพลย์ออฟ ปี 1997 เป็นเหตุให้บทตกอยู่กับ เรย์ อัลเลน และกลายเป็นอีกชื่อหนึ่งของ อัลเลน กระทั่งทุกวันนี้
หลังจบอาชีพ โคบี ก่อตั้ง “โคบี อิงค์ (Kobe Inc.) เมื่อปี 2016 เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่บนวงการบันเทิง ผลงาน “Dear Basketball (บาสเก็ตบอลที่รัก) ซึ่งถูกสร้างจากบทกวีอำลาแฟนๆ ยัดห่วง โดยร่วมมือกับ เกล็น คีน อดีตผู้กำกับ อนิเมชัน ค่าย วอลท์ ดิสนีย์ และ เจนนี ริม ผู้อำนวยการสร้าง กลายเป็นอดีตนักกีฬาอาชีพ และคนเชื้อสายแอฟริกัน-อเมริกันคนแรก ที่ได้รับรางวัล “อะคาเดมี อวอร์ด” สาขาภาพยนตร์สั้นอนิเมชัน ช่วงเดือนมีนาคม 2018
อย่างไรก็ตาม โคบี เลือกพิสูจน์ตัวเองบนแวดวงบันเทิง ด้วยการทำงานเบื้องหลัง แทนอยู่เบื้องหน้าเหมือน จอร์แดน หรือ เลอบรอน เจมส์ ตามบทสัมภาษณ์กับ เคลลีย์ แอล. คาร์เตอร์ ผู้สื่อข่าาว “ บาสเก็ตบอล คุณไม่มีวันได้รับโอกาสแบบนั้น คุณฝึกซ้อมแทบตาย แต่พอโอกาสมาถึง แล้วคุณเล่นห่วย คุณก็ดูเหมือนผู้เล่นห่วยๆ คนหนึ่ง คุณไม่สามารถสั่ง คัต หรือ เริ่มเทก 2”
“การเล่าเรื่องเหมือนกับการต่อจิ๊กซอว์ คุณนั่งดูแล้ววิเคราะห์ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวละคร และความเป็นจริง จากนั้นคุณก็ตัวละครตามปัจจัยเหล่านั้น ต่อมาคุณนำชิ้นส่วนอื่นๆ ที่อยู่แวดล้อมตัวละคร เติมพล็อตเรื่องหลัก กับพล็อตเรื่องย่อยให้สมบูรณ์ นั่นคือสิ่งที่ผมสนุกมากสุด”
น่าเสียดายเหลือเกินที่เราคงไม่ได้เห็น โคบี สร้างตำนานจากการดำเนินชีวิตหลังรีไทร์ และปลุกปั้น จิอันนา วัย 13 ปี ก้าวสู่วงการบาสเก็ตบอลอาชีพ ตามรอยคุณปู่โจ และตัวเองอีกแล้ว เหลือไว้เพีงตำนานของ “เดอะ แบล็ค แมมบา” ที่จะไม่มีวันสูญหายจากหัวใจคนรักบาสเก็ตบอล
