คอลัมน์ “TIMEOUT” โดย “ชมณัฐ”
เปิดฉากเรียบร้อยแล้วสำหรับศึก เอเชียน เกมส์ ครั้งที่ 17 ที่ครั้งนี้ได้ เมืองอินชอน เกาหลีใต้ เป็นเจ้าภาพในชื่อ “อินชอนเกมส์ 2014” และเป็นอีกครั้งที่ผมได้รับโอกาสจากผู้ใหญ่ให้มาเกาะติดสถานการณ์ความเคลื่อนไหวของทัพนักกีฬาไทย รวมถึงการแข่งขันและบรรยากาศต่างๆรายงานส่งกลับให้ได้ทราบกันตามหน้าสื่อ และด้วยการนี้จึงไม่พลาดที่จะเก็บประสบการณ์ที่พบเจอมาเล่าสู่กันฟังเช่นเคย
เริ่มตั้งแต่ออกเดินทางจากท่าอากาศยานดอนเมือง ใช้เวลาลัดฟ้าราว 5 ชั่วโมง เทียบท่าสู่ อินชอน อินเตอร์เนชันแนล แอร์พอร์ท ซึ่งขั้นตอนต่างๆก็เป็นไปตามปกติทั่วไป แต่ที่สะกิดใจคงหนีไม่พ้นด่านตรวจคนเข้าเมืองที่ดูเป็นมิตรกับนักท่องเที่ยวชาวไทยเป็นพิเศษหากเทียบกับประเทศอื่นๆที่เคยประสบมา เพราะแต่ละที่กว่าจะเข้าได้จะต้องโดนซักนู่นถามนี่ ประมาณว่ามาทำอะไร พักที่ไหน อยู่กี่วัน มาทำงานจริงหรือเปล่า ฯลฯ แต่ที่แดนกิมจิแห่งนี้แค่ยืนยิ้มนิ่งๆไม่ต้องเอ่ยปากสักคำ ตม.สุดสวยก็อ้าแขนให้ผ่านไปได้ด้วยดี หนำซ้ำตอนสแกนนิ้วมือยังมีภาษาไทยขึ้นบอกวีธีอยู่บนจอมอนิเตอร์อีกต่างหาก เรียกได้ว่าประทับใจตั้งแต่แรกพบ
จากนั้นจับแท็กซี่มุ่งตรงสู่ที่พัก “อินชอน ทัวริส โฮเทล” โรงแรมระดับ 3.5 ดาวกึ่งเก่ากึ่งใหม่ แต่ระบบไฟอัตโนมัติที่ใช้เซ็นเซอร์ตรวจจับ เดี๋ยวเปิดเดี๋ยวดับนี่ชวนหลอนพิกล อย่างไรก็ตามยังมีข้อดีคืออยู่ติดรถไฟฟ้าใต้ดินสถานี Baegun สามารถเดินข้ามฝั่งได้ไม่ถึง 50 เมตร และแวดล้อมไปด้วยร้านรวงต่างๆทั้งขายอาหารและสะดวกซื้อ
เมื่อถึงที่ซุกหัวนอนเรียบร้อยก็ถึงคราหาอะไรกระแทกปาก จึงติดสินใจเตร็ดเตร่หาร้านฝากท้องริมสองข้างทาง ก่อนลองสุ่มลงเอยที่ร้านๆหนึ่งแนวปิ้งย่าง พอนั่งปุ๊บของว่างและเครื่องเคียงพร้อมเสิร์ฟทันควัน แต่ไร้ซึ่งเมนูภาษาอังกฤษ แถมรูปภาพอาหารก็ไม่มีติดไว้ มีเพียงตัวหนังสือภาษาเกาหลีโชว์บนผนังเท่านั้น หนำซ้ำยังสื่อสารกับพนักงานไม่เข้าใจอีกต่างหาก ระหว่างครุ่นคิดสองจิตสองใจจะเปลี่ยนร้าน ทันใดนั้นก็หันไปเห็นโต๊ะข้างๆกำลังง่วนกับการคีบกันอย่างเอร็ดอร่อย จึงตัดสินใจลองเสี่ยงดู ชี้ขอแบบนี้
สุดท้ายสิ่งที่ได้มาคือ ไส้หมูล้วนๆผัดกระทะร้อนผสมกับผักกาดนิดหน่อย ไม่มีเนื้อหมูปนแม้แต่ชิ้นเดียว ในชื่อ “กุ๊บฉ่า” แม้รสชาดจะไม่ค่อยถูกปาก แถมยังเจอแต่ไส้จนเอียน แต่ก็กินกันจนหมดเพื่อกันตายไปหนึ่งมื้อ ที่สำคัญราคายังแพงอีกต่างหาก ตกแล้วกว่า 1,400 บาทเลยทีเดียว
ขณะที่การสัญจรของที่นี่นั้นถือว่าสะดวกสบาย มีรถไฟฟ้าใต้ดินนำพาไปตามสถานที่ต่างๆ หากใครมาดูกีฬาในเอเชียนเกมส์ครั้งนี้สามารถเลือกสถานีได้เลย มีทั้งติดกับสนามหลัก อินชอน มุนฮัก สเตเดียม ที่จะเป็นสนามเมนในการจัดกีฬาเกือบทุกประเภท รวมถึง นัมดง เอเซียด รักบี ฟีลด์ สนามย่อยที่ใช้แข่งบอลหญิงที่อยู่ไม่ไกลกันมาก หรือเพรสเซ็นเตอร์สำหรับกระจายข่าวสารและหมู่บ้านนักกีฬา เพียงแต่ต้องศึกษาเส้นทางให้ดีๆมิเช่นนั้นเวลาเปลี่ยนขบวนอาจพาหลงได้
นี่คือประสบการณ์วันแรกในแดนโสมขาว โดยหลังจากนี้จะเข้าสู่โหมดการชิงชัยกันอย่างเต็มรูปแบบทั้งตัวนักกีฬาเองรวมถึงสื่อมวลชนทุกสำนักที่ต้องทุ่มเทแรงกายและแรงใจรายงานผลกลับมาให้คนไทยทั้งประเทศได้ติดตามด้วยเช่นกัน หากมีสิ่งใดน่าสนใจจะนำมาเล่าให้ฟังอีกแน่นอน
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!* * *
เปิดฉากเรียบร้อยแล้วสำหรับศึก เอเชียน เกมส์ ครั้งที่ 17 ที่ครั้งนี้ได้ เมืองอินชอน เกาหลีใต้ เป็นเจ้าภาพในชื่อ “อินชอนเกมส์ 2014” และเป็นอีกครั้งที่ผมได้รับโอกาสจากผู้ใหญ่ให้มาเกาะติดสถานการณ์ความเคลื่อนไหวของทัพนักกีฬาไทย รวมถึงการแข่งขันและบรรยากาศต่างๆรายงานส่งกลับให้ได้ทราบกันตามหน้าสื่อ และด้วยการนี้จึงไม่พลาดที่จะเก็บประสบการณ์ที่พบเจอมาเล่าสู่กันฟังเช่นเคย
เริ่มตั้งแต่ออกเดินทางจากท่าอากาศยานดอนเมือง ใช้เวลาลัดฟ้าราว 5 ชั่วโมง เทียบท่าสู่ อินชอน อินเตอร์เนชันแนล แอร์พอร์ท ซึ่งขั้นตอนต่างๆก็เป็นไปตามปกติทั่วไป แต่ที่สะกิดใจคงหนีไม่พ้นด่านตรวจคนเข้าเมืองที่ดูเป็นมิตรกับนักท่องเที่ยวชาวไทยเป็นพิเศษหากเทียบกับประเทศอื่นๆที่เคยประสบมา เพราะแต่ละที่กว่าจะเข้าได้จะต้องโดนซักนู่นถามนี่ ประมาณว่ามาทำอะไร พักที่ไหน อยู่กี่วัน มาทำงานจริงหรือเปล่า ฯลฯ แต่ที่แดนกิมจิแห่งนี้แค่ยืนยิ้มนิ่งๆไม่ต้องเอ่ยปากสักคำ ตม.สุดสวยก็อ้าแขนให้ผ่านไปได้ด้วยดี หนำซ้ำตอนสแกนนิ้วมือยังมีภาษาไทยขึ้นบอกวีธีอยู่บนจอมอนิเตอร์อีกต่างหาก เรียกได้ว่าประทับใจตั้งแต่แรกพบ
จากนั้นจับแท็กซี่มุ่งตรงสู่ที่พัก “อินชอน ทัวริส โฮเทล” โรงแรมระดับ 3.5 ดาวกึ่งเก่ากึ่งใหม่ แต่ระบบไฟอัตโนมัติที่ใช้เซ็นเซอร์ตรวจจับ เดี๋ยวเปิดเดี๋ยวดับนี่ชวนหลอนพิกล อย่างไรก็ตามยังมีข้อดีคืออยู่ติดรถไฟฟ้าใต้ดินสถานี Baegun สามารถเดินข้ามฝั่งได้ไม่ถึง 50 เมตร และแวดล้อมไปด้วยร้านรวงต่างๆทั้งขายอาหารและสะดวกซื้อ
เมื่อถึงที่ซุกหัวนอนเรียบร้อยก็ถึงคราหาอะไรกระแทกปาก จึงติดสินใจเตร็ดเตร่หาร้านฝากท้องริมสองข้างทาง ก่อนลองสุ่มลงเอยที่ร้านๆหนึ่งแนวปิ้งย่าง พอนั่งปุ๊บของว่างและเครื่องเคียงพร้อมเสิร์ฟทันควัน แต่ไร้ซึ่งเมนูภาษาอังกฤษ แถมรูปภาพอาหารก็ไม่มีติดไว้ มีเพียงตัวหนังสือภาษาเกาหลีโชว์บนผนังเท่านั้น หนำซ้ำยังสื่อสารกับพนักงานไม่เข้าใจอีกต่างหาก ระหว่างครุ่นคิดสองจิตสองใจจะเปลี่ยนร้าน ทันใดนั้นก็หันไปเห็นโต๊ะข้างๆกำลังง่วนกับการคีบกันอย่างเอร็ดอร่อย จึงตัดสินใจลองเสี่ยงดู ชี้ขอแบบนี้
สุดท้ายสิ่งที่ได้มาคือ ไส้หมูล้วนๆผัดกระทะร้อนผสมกับผักกาดนิดหน่อย ไม่มีเนื้อหมูปนแม้แต่ชิ้นเดียว ในชื่อ “กุ๊บฉ่า” แม้รสชาดจะไม่ค่อยถูกปาก แถมยังเจอแต่ไส้จนเอียน แต่ก็กินกันจนหมดเพื่อกันตายไปหนึ่งมื้อ ที่สำคัญราคายังแพงอีกต่างหาก ตกแล้วกว่า 1,400 บาทเลยทีเดียว
ขณะที่การสัญจรของที่นี่นั้นถือว่าสะดวกสบาย มีรถไฟฟ้าใต้ดินนำพาไปตามสถานที่ต่างๆ หากใครมาดูกีฬาในเอเชียนเกมส์ครั้งนี้สามารถเลือกสถานีได้เลย มีทั้งติดกับสนามหลัก อินชอน มุนฮัก สเตเดียม ที่จะเป็นสนามเมนในการจัดกีฬาเกือบทุกประเภท รวมถึง นัมดง เอเซียด รักบี ฟีลด์ สนามย่อยที่ใช้แข่งบอลหญิงที่อยู่ไม่ไกลกันมาก หรือเพรสเซ็นเตอร์สำหรับกระจายข่าวสารและหมู่บ้านนักกีฬา เพียงแต่ต้องศึกษาเส้นทางให้ดีๆมิเช่นนั้นเวลาเปลี่ยนขบวนอาจพาหลงได้
นี่คือประสบการณ์วันแรกในแดนโสมขาว โดยหลังจากนี้จะเข้าสู่โหมดการชิงชัยกันอย่างเต็มรูปแบบทั้งตัวนักกีฬาเองรวมถึงสื่อมวลชนทุกสำนักที่ต้องทุ่มเทแรงกายและแรงใจรายงานผลกลับมาให้คนไทยทั้งประเทศได้ติดตามด้วยเช่นกัน หากมีสิ่งใดน่าสนใจจะนำมาเล่าให้ฟังอีกแน่นอน
* * *คลิก Like เพื่อมาเป็นแฟนเพจของหน้า “MGR SPORT” รับข่าวสารแวดวงกีฬาชนิดเกาะติดขอบสนามคลิกที่นี่เลย!!* * *
