คอลัมน์ “สกอร์บอร์ด” โดย “แมวดำ”
ท่ามกลางความสำเร็จของทีมวอลเลย์บอลหญิงทีมชาติไทย ที่คว้าแชมป์เอเชีย ครั้งที่ 17 ที่จังหวัดนครราชสีมา เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา นอกจากทำให้ประชาชนชาวไทยทั้งประเทศได้ปลาบปลื้มผลงานอันสุดยอดครั้งนี้ ว่าคนไทยนี้เก่ง ชนะคู่แข่งมาได้ทั้งญี่ปุ่น และจีน ที่อันดับโลกเหนือกว่า โดยจีนอยู่ที่ 5 ของโลก ส่วนญี่ปุ่นอยู่ที่ 3 ของโลก ขณะที่ทีมไทยเวลานั้นอยูที่ 16 ของโลก ซึ่งหลังคว้าแชมป์รายการนี้อันดับก็ขยับไปถึงอันดับ 12 ของโลกแล้ว ก็เป็นเรื่องน่ายินดีไม่น้อย
และหลังจากคว้าแชมป์เอเชียมาครองได้เป็นสมัยที่ 2 หลังจากเคยทำได้ในปี 2009 เห็นได้ชัดว่าวัฏจักรเดิมๆ กำลังกลับมาอีกครั้ง เหมือนที่เคยเล่าให้ฟังว่าพอ “น้องเมย์” รัชนก อินทนนท์ ได้แชมป์แบดมินตันโลก ก็มีคนใหญ่คนโต วิ่งมาโอบอุ้มกันอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยเฉพาะนักการเมืองทั้งหลาย
ครั้งนี้ก็เช่นกันเราได้เห็นความจุ้นจ้านของเหล่าบรรดานักการเมืองที่วิ่งมาชุบมือเปิบกับความสำเร็จของนักกีฬากันอีกแล้ว ผมเคยพูดถึงเรื่องราวเหล่านี้ในคอลัมน์ “สกอร์บอร์ด” นี้เมื่อสัปดาห์ก่อนว่า นักกีฬา, ทีมกีฬา หรือ สมาคมกีฬา เขาไม่ได้อยากได้รับความช่วยเหลือแบบฉาบฉวยประเดี๋ยวประด๋าวตอนได้แชมป์แล้วเท่านั้น แต่เขาต้องการความช่วยเหลือกันตั้งแต่ต้นน้ำ คือทำอย่างไรก็ให้สามารถพัฒนาตัวเอง พัฒนาทีมกีฬา หรือพัฒนาการบริหารจัดการสมาคมกีฬาไปสู่การประสบความสำเร็จได้ ซึ่งทั้งหลายทั้งปวงนั้นใช้เงินเป็นจำนวนมาก ใช้เวลาอันยาวนาน กว่าจะได้คนอย่าง “เมย์-รัชนก” มาสักคน ไม่เชื่อลองไปถาม “แม่ปุก” กมลา ทองกร ผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านทองหยอดดูได้เลย
ส่วนสมาคมวอลเลย์บอลนั้นไม่แตกต่าง ถึงขนาดผู้บริหารสมาคมยังออกมาบอกว่ากว่าจะมีวันนี้ได้ ก็ต้องควักกระเป๋าจ่ายเบี้ยบ้ายรายทางมามากมาย ทุกวันนี้ลำพังแค่การเก็บตัวฝึกซ้อมของนักกีฬาก็ยังต้องจ่ายเงินค่าที่พักให้กับการกีฬาแห่งประเทศไทย นอกจากนี้ยังมีเรื่องความต้องการจัดการแข่งขันรายการระดับโลก แต่ดูเหมือนว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เนื่องจากจำเป็นต้องมีสนามสำหรับวอร์มของนักกีฬา ซึ่งทุกวันนี้ในบ้านเรามันยังไม่มีสนามแห่งใดพร้อมขนาดนั้น แถมเจ้าภาพยังต้องมีมากกว่าหนึ่งเมืองอีกต่างหาก
มันจึงเป็นคำถามว่า รัฐบาล และนักการเมืองผู้มีอำนาจ มากด้วยบารมี และอวดข่มคุยโวว่าตัวนั้นมาจากการลงคะแนนเสียงของประชาชน เป็นปากเป็นเสียงเป็นตัวแทนชาวบ้านนั้น มองการแก้ปัญหาในวงการกีฬาบ้านเราด้วยความเข้าใจมากน้อยเพียงใด
ผมว่าชาวบ้านทั่วๆ ไปก็คงรู้สึกเบื่อกับนักการเมืองบางคนที่นักกีฬาเขาซ้อมกันแทบเป็น แข่งกันแทบตาย พอถึงเวลาที่ความสำเร็จมาถึง นักการเมืองเหล่านี้ก็แสดงความหวังดี หยิบยื่นโอกาสนำพานักกีฬาทั้งหลายเข้าพบนายกรัฐมนตรี โดยเอาตัวเองเป็นหัวหน้าคณะ ประหนึ่งว่าตนนั้นเป็นส่วนสำคัญของความสำเร็จต่างๆ เหล่านี้ด้วย
ถามจริงๆ พวกคุณเบื่อนักฉวยโอกาสแบบนี้กันมั้ย...
ท่ามกลางความสำเร็จของทีมวอลเลย์บอลหญิงทีมชาติไทย ที่คว้าแชมป์เอเชีย ครั้งที่ 17 ที่จังหวัดนครราชสีมา เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา นอกจากทำให้ประชาชนชาวไทยทั้งประเทศได้ปลาบปลื้มผลงานอันสุดยอดครั้งนี้ ว่าคนไทยนี้เก่ง ชนะคู่แข่งมาได้ทั้งญี่ปุ่น และจีน ที่อันดับโลกเหนือกว่า โดยจีนอยู่ที่ 5 ของโลก ส่วนญี่ปุ่นอยู่ที่ 3 ของโลก ขณะที่ทีมไทยเวลานั้นอยูที่ 16 ของโลก ซึ่งหลังคว้าแชมป์รายการนี้อันดับก็ขยับไปถึงอันดับ 12 ของโลกแล้ว ก็เป็นเรื่องน่ายินดีไม่น้อย
และหลังจากคว้าแชมป์เอเชียมาครองได้เป็นสมัยที่ 2 หลังจากเคยทำได้ในปี 2009 เห็นได้ชัดว่าวัฏจักรเดิมๆ กำลังกลับมาอีกครั้ง เหมือนที่เคยเล่าให้ฟังว่าพอ “น้องเมย์” รัชนก อินทนนท์ ได้แชมป์แบดมินตันโลก ก็มีคนใหญ่คนโต วิ่งมาโอบอุ้มกันอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยเฉพาะนักการเมืองทั้งหลาย
ครั้งนี้ก็เช่นกันเราได้เห็นความจุ้นจ้านของเหล่าบรรดานักการเมืองที่วิ่งมาชุบมือเปิบกับความสำเร็จของนักกีฬากันอีกแล้ว ผมเคยพูดถึงเรื่องราวเหล่านี้ในคอลัมน์ “สกอร์บอร์ด” นี้เมื่อสัปดาห์ก่อนว่า นักกีฬา, ทีมกีฬา หรือ สมาคมกีฬา เขาไม่ได้อยากได้รับความช่วยเหลือแบบฉาบฉวยประเดี๋ยวประด๋าวตอนได้แชมป์แล้วเท่านั้น แต่เขาต้องการความช่วยเหลือกันตั้งแต่ต้นน้ำ คือทำอย่างไรก็ให้สามารถพัฒนาตัวเอง พัฒนาทีมกีฬา หรือพัฒนาการบริหารจัดการสมาคมกีฬาไปสู่การประสบความสำเร็จได้ ซึ่งทั้งหลายทั้งปวงนั้นใช้เงินเป็นจำนวนมาก ใช้เวลาอันยาวนาน กว่าจะได้คนอย่าง “เมย์-รัชนก” มาสักคน ไม่เชื่อลองไปถาม “แม่ปุก” กมลา ทองกร ผู้อำนวยการโรงเรียนบ้านทองหยอดดูได้เลย
ส่วนสมาคมวอลเลย์บอลนั้นไม่แตกต่าง ถึงขนาดผู้บริหารสมาคมยังออกมาบอกว่ากว่าจะมีวันนี้ได้ ก็ต้องควักกระเป๋าจ่ายเบี้ยบ้ายรายทางมามากมาย ทุกวันนี้ลำพังแค่การเก็บตัวฝึกซ้อมของนักกีฬาก็ยังต้องจ่ายเงินค่าที่พักให้กับการกีฬาแห่งประเทศไทย นอกจากนี้ยังมีเรื่องความต้องการจัดการแข่งขันรายการระดับโลก แต่ดูเหมือนว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ เนื่องจากจำเป็นต้องมีสนามสำหรับวอร์มของนักกีฬา ซึ่งทุกวันนี้ในบ้านเรามันยังไม่มีสนามแห่งใดพร้อมขนาดนั้น แถมเจ้าภาพยังต้องมีมากกว่าหนึ่งเมืองอีกต่างหาก
มันจึงเป็นคำถามว่า รัฐบาล และนักการเมืองผู้มีอำนาจ มากด้วยบารมี และอวดข่มคุยโวว่าตัวนั้นมาจากการลงคะแนนเสียงของประชาชน เป็นปากเป็นเสียงเป็นตัวแทนชาวบ้านนั้น มองการแก้ปัญหาในวงการกีฬาบ้านเราด้วยความเข้าใจมากน้อยเพียงใด
ผมว่าชาวบ้านทั่วๆ ไปก็คงรู้สึกเบื่อกับนักการเมืองบางคนที่นักกีฬาเขาซ้อมกันแทบเป็น แข่งกันแทบตาย พอถึงเวลาที่ความสำเร็จมาถึง นักการเมืองเหล่านี้ก็แสดงความหวังดี หยิบยื่นโอกาสนำพานักกีฬาทั้งหลายเข้าพบนายกรัฐมนตรี โดยเอาตัวเองเป็นหัวหน้าคณะ ประหนึ่งว่าตนนั้นเป็นส่วนสำคัญของความสำเร็จต่างๆ เหล่านี้ด้วย
ถามจริงๆ พวกคุณเบื่อนักฉวยโอกาสแบบนี้กันมั้ย...
